#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _64 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ശ്രീ നടുക്കത്തോടെ ഫോൺ ചെവിയിൽ നിന്നെടുത്തു നോക്കി. ശെരിയാണ്. അമ്മയെന്ന നമ്പറിൽ നിന്നുമാണ് വിളി വന്നത്. അജയോട് അച്ചുവിന്റെ കാര്യം പറയുന്നതിനിടെ ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുമ്പോൾ ആരെന്ന് കൂടി നോക്കാതെ എടുത്തതായിരുന്നു. പക്ഷേ കാതിൽ വന്നലച്ച ആ സ്വരം.. കരച്ചിൽ. തോന്നലല്ലെന്നുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി.. "ശ്രീ..." വീണ്ടും വിളി കേൾക്കാം. ദേഹം മുഴുവൻ എന്തോ അരിച്ചു കയറി ചൊറിയുന്നത് പോലാണ് ശ്രീക്കത് കേട്ടപ്പോൾ തോന്നിയത്. "മോനെ... അമ്മയാടാ.." വീണ്ടും....വീണ്ടും അവനെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന അതേ സ്വരം. പുച്ഛത്തോടെ അവനത് കട്ട് ചെയ്യാൻ തുനിഞ്ഞു.. "ബാല..." അതിനിടയിൽ കേട്ടൊരു വാക്ക്. ശ്രീയുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു.. അവനൊന്ന് വിറച്ചു. "അവൾക്കെന്തു പറ്റി.." ചോദിക്കുമ്പോൾ പോലും അൽപ്പം ദയയോ അലിവോ ഇല്ലാത്ത അവന്റെ സ്വരം. മറുവശം.. ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദമായി. "എന്റെ പെങ്ങളെ കൊന്ന് തിന്നോ എല്ലാവരും കൂടി . ഏഹ്.." അന്ന് വരെയും അവരുടെ ചെയ്തികളോടുള്ള മുഴുവൻ ദേഷ്യവും വെറുപ്പും നിറഞ്ഞ ആ വാക്കുകൾ. ശ്രീയുടെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന അജയ് പോലും ഞെട്ടി വിറച്ചു കൊണ്ടൽപ്പം നീങ്ങി നിന്നു. അത്രയും ദേഷ്യത്തിൽ ശ്രീയെ അവനൊരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ല. മുഖമൊക്കെ വലിഞ്ഞു മുറുകി.. കവിളുകൾ വിറച്ചു.. കണ്ണിൽ ദേഷ്യത്തിന്റെ ചുവപ്പ് പടർന്നു.. അജയ്ക്ക് തീർത്തും അപരിചിതനായൊരു ശ്രീ.. "എന്റെ ക്ഷമയെ പരീക്ഷിക്കാതെ പറയുന്നുണ്ടോ നിങ്ങള്.. ബാലക്കെന്തു പറ്റി.. അതോ ഇനിയെന്നെ കൂടി കൊന്ന് തിന്നാൻ നിങ്ങളുടെ പുന്നാര ഏട്ടന്റെ ഒത്തശാ ഏറ്റെടുത്തു കൊണ്ടുള്ള വിളിയാണോ ഇത്.. വാ തുറന്നു പറയ്യ്.." ചുറ്റും കൂടി നിൽക്കുന്നവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് പോലും ഓർക്കാതെ ശ്രീ വീണ്ടും ഒച്ചയിട്ടു. അജയ് അവനെയും അവനെ നോക്കി കൊണ്ട് പോകുന്നവരെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നുണ്ട്. ശ്രീയേ ഇനിയും പരീക്ഷിക്കാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ ദേവിക ബാലയെ കുറിച്ചും അവളോട് അർജുൻ കാണിച്ച ദ്രോഹത്തെ കുറിച്ചും പറയുമ്പോൾ ശ്രീ ശ്വാസം പിടിച്ചു നിന്നു. കണ്മുന്നിൽ അനിയത്തിയുടെ അലിവാർന്ന ചിരിയും മുഖവും തെളിഞ്ഞു. ഇടനെഞ്ചു തകർത്തു കൊണ്ടൊരു കരച്ചിൽ വന്നവന്റെ ചങ്കിൽ തടഞ്ഞു. "കരയണ്ടാ.. അവൾക്ക് വേണ്ടി ഇനിയൊരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ പോലും പൊഴിക്കണ്ട നിങ്ങള്.. നിങ്ങൾക്ക് അതിനുള്ള അവകാശമില്ല.." ശ്രീയുടെ ശബ്ദമുയർന്നു. "അവിടെയുള്ള ഡോക്ടറേ പോയെന്നുക്കാണ്.. എന്നിട്ട് അൽപ്പം ജീവൻ അവൾക്ക് ബാക്കി ഉണ്ടെങ്കിൽ.. ഇനിയും അവളെ അവന് വേദനിപ്പിക്കാൻ ഇട്ട് കൊടുക്കാതെ അതൊന്ന് തീർത്തു തരാൻ പറയ്യ് നിങ്ങൾ.. അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു ഉപകാരം ഇനി അവളോട് നിങ്ങൾക്ക് ചെയ്യാനില്ല...' ശ്രീ കിതച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു നിർത്തി... "ഒരമ്മയാണോ നിങ്ങൾ.. എന്ത് തെറ്റി ചെയ്തിട്ടാ ദൈവം ഞങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളെ അമ്മയായി തന്നത് എന്നെനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ ഒന്നറിയാം.. ഞാനും ബാലയും ചെയ്ത് കൂട്ടിയ പാപങ്ങളൊക്കെ ഈ ലോകത്ത് തന്നെ തീരും.. നിങ്ങളെ ഞങ്ങൾ സഹിക്കുന്നില്ലേ.. ക്ഷമിക്കുന്നില്ലേ..അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു ശിക്ഷ ഇനി വേറെന്താ എനിക്കും എന്റെ.. പെങ്ങൾക്കും.." ശ്രീക്കാവന്റെ ദേഷ്യം നിയന്ത്രണം വിട്ട് പോയിട്ടുണ്ട്. അന്നുച്ച മുതൽ അവൻ അനുഭവിക്കുന്ന മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾക്ക് പുറമെയാണ് ബാലയുടെ അവസ്ഥയും. ഇനിയിത് കൂടി.. വായിൽ തോന്നിയതെല്ലാം അവൻ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്... ദേവിക ഒരക്ഷരം മിണ്ടുന്നില്ല എന്നതവന്റെ കലി കൂട്ടുകയാണ് ചെയ്തത്.. "ഒരുപകാരം ചെയ്യുവോ.. അവളെ ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം.. ആണ് പാവം പെണ്ണ് കണ്ണ് തുറക്കും മുന്നേ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തക്കാരെ മുഴുവൻ വിളിച്ചോണ്ട് ഒന്നവിടെ നിന്നും പോകുമോ.. നിങ്ങള്. അങ്ങേയെങ്കിലും ഇത്തിരി സമാധാനം കൊടുക്കുമോ നിങ്ങള് അതിന്. അമ്മ.. ഭർത്താവ്.. ഈ വക അവകാശങ്ങളൊന്നും ഇനിയെന്റെ പെങ്ങൾക്ക് വേണ്ട.. അവൾക്കിനി ഒരേട്ടൻ മാത്രമുള്ളു.. ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാം.. എനിക്ക് കഴിയും.. ഒരൊറ്റ നാറിയും അവളുടെ നിഴൽ വെട്ടത്തു പോലും വരാത്ത വിധം എന്റെ പെങ്ങളെ ഇനി ഞാൻ നോക്കും..." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ മറുപടി പോലും കാക്കാതെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് കസേരയിലേക്ക് വീണു പോയ്.. കിതപ്പും വിറയലും.. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാത്ത വേവലാതിയും സ്വന്തം പെങ്ങളെയും പെണ്ണിനേയും ഓർത്തു കൊണ്ടവൻ ഒരുപോലെ നീറി.. "ശ്രീ.. യേട്ടാ.." അജയ് അറച്ചു കൊണ്ടാണ് വിളിക്കുന്നത് മാത്രം ശ്രീ കണ്ണ് തുറക്കാതെ തന്നെ മൂളി. "എന്താ.. പ്രശ്നം വല്ലതും." "പെങ്ങൾക്ക്.. വയ്യെടാ. ഹോസ്പിറ്റലിൽ.." അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ശ്രീയുടെ തൊണ്ടയിടറി.. ബാലയെ ഓർക്കുമ്പോൾ അവന് സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു വേദനയാണ്. അത് പോലെ തന്നെ അച്ചുവും.. അവളെ ഇവിടെ ഇട്ട് താനെങ്ങനെ നാട്ടിലേക്ക് പോകും. രണ്ടു പേർക്കും ഇപ്പൊ താൻ മാത്രമാണ് ആശ്രയം. തനിക്കും.അവർ മാത്രമേ ഒള്ളു. താൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുമെന്നും സംരക്ഷിക്കുമെന്നും രണ്ടു പേരുടെ ഉള്ളിലും കാണും. ശ്രീ തളർച്ചയോടെ പിന്നിലേക്ക് ചാരി.. "ഇനിയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും ശ്രീയേട്ടാ..?" അവന്റെ അവസ്ഥയിൽ അജയ്ക്കും അങ്ങേയറ്റം സങ്കടമാണ്. "എനിക്കറിയില്ലടാ.." ശ്രീ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ്.ഇനിയെന്ത് വേണമെന്ന് അവനപ്പോൾ യാതൊരു ഊഹവുമില്ല. ഒരാൾക്കു വേണ്ടി മറ്റൊരാളെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ കഴിയാത്ത ധർമ്മസങ്കടം അവനെ അപ്പാടെ തകർത്തു കളഞ്ഞു. "ശ്രീയേട്ടന്.. നാട്ടിൽ പോണോ..?" അജയ് ചോദികുമ്പോൾ ശ്രീ അവനെയൊന്ന് നോക്കി. അച്ചുവിന് നേരെയുള്ള ചതിയാണോ ഈ സംഭവമെന്ന് അവനൊരു തോന്നലുണ്ട്. അങ്ങനെ ഒരു സംശയം ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ.. അവർക്കിടയിൽ അവളെ തനിച്ചാക്കി പോയാൽ പിന്നെയൊരിക്കലും തനിക്കവളെ കാണാൻ പോലും കഴിയില്ലേ എന്നൊരു ആശങ്ക.. "എടാ.. ഞാനിപ്പോ പോയാല്.. അച്ചു.." ശ്രീ അജയുടെ കയ്യിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു. "ഇവിടുത്തെ കാര്യം ഓർത്തിട്ട്.. അച്ചു ചേച്ചിയുടെ കൂടെ ആരുമില്ല എന്നോർത്ത് കൊണ്ടാണെങ്കിൽ ശ്രീയേട്ടൻ പേടിക്കേണ്ട.. ധൈര്യമായിട്ട് പെങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് പോയിട്ട് വായോ.. അച്ചു ചേച്ചിയുടെ കൂടെ ഞാനുണ്ട്.. വേണമെങ്കിൽ അവന്മാരെയും വിളിക്കാം.." അജയ് പറയുമ്പോൾ ശ്രീ അവനെയൊന്ന് നോക്കി. ഹൃദയം നിറയുന്നത് പോലെ... അവനെ ഒന്നാഞ്ഞു പുണരുമ്പോൾ അറിയാതെ തന്നെ ഹൃദയത്തിനൊപ്പം ശ്രീയുടെ കണ്ണ് കൂടി നിറഞ്ഞു.. 💜💜 ദേഹം കുഴഞ്ഞു കൊണ്ട് ദേവിക ആ ചുവരിൽ ചാരി. ശ്രീ പറഞ്ഞതെല്ലാം ഈയം ഉരുക്കി ഒഴിച്ചത് പോലെ അവരുടെ കാതിൽ പറ്റി പിടിച്ചു കിടപ്പുണ്ട്.. അവൻ.. അവൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം ശെരിയായിരുന്നു. എന്നും അവൻ പറയുന്നതായിരുന്നു ശെരി. അന്ധമായ സഹോദരസ്നേഹം കൊണ്ട് താൻ തിരിച്ചറിയാത്ത പലതും അവൻ വളരെ മുന്നേ തന്നെ കണ്ടു പിടിച്ചിരുന്നു.. അതെല്ലാം പലതവണ.. പലവിധത്തിൽ തന്നെ അറിയിക്കാനും ശ്രമിച്ചിരുന്നു.. പക്ഷേ അന്നൊന്നും താൻ അവനെ കേട്ടില്ല.. ആ മനസ്സ് കണ്ടില്ല. അവനെ കൊണ്ടാവും വിധം പ്രതിരോധം തീർക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ താൻ അവനൊപ്പമല്ല.. മറിച്ച് തന്നെയും തന്റെ കുടുംബതെയും നശിപ്പിക്കാൻ കള്ളസ്നേഹവും ഒളിപ്പിച്ചു നടന്നവരെയാണ് വിശ്വാസിച്ചത്.. കൂടെ നിർത്തിയത്.. ദേവികയുടെ കണ്ണുകൾ രണ്ടും കയങ്ങൾ പോലായി.. അതങ്ങനെ നിറഞ്ഞു തൂവി.. ഇടയ്ക്കിടെ നോട്ടം ബാലയുടെ നേരെ നീളും.. അപ്പോഴെല്ലാം ഉള്ളിലെ വേദനയുടെ ആഴവും കൂടും.. "എന്റെ അച്ഛനെ തുരത്തി വിട്ടു.. എന്റെ പെങ്ങളെ കൊല്ലാ കൊല ചെയ്യാൻ കൂട്ട് നിന്നു.. എന്നെന്നേക്കുമായി എന്റെ സമാധാനം കളയാൻ സഹോദരന്റെ കൂടെ നിന്നു.. ഇതിനേക്കാൾ ഭേദം...നിങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളെ യങ്ങ് കൊന്ന് കളഞ്ഞൂടായിരുന്നോ.. അതാവും നിങ്ങളുടെ സഹോദരനും കുടുംബത്തിനും കൂടുതൽ സൗകര്യം.. സന്തോഷം.. അതിന് വേണ്ടുന്ന എന്ത് സഹായവും അയാൾ തന്നെ മുന്നിൽ നിന്നിട്ട് ചെയ്തു തരുമായിരുന്നു.. ഇങ്ങനെ ഉരുകി തീരാൻ വിടാതെ അങ്ങ് കൊന്ന് കളഞ്ഞിട്ട് ഞങ്ങളോട് ഒരിത്തിരി സ്നേഹം കാണിച്ചൂടായിരുന്നോ.." ശ്രീ പറഞ്ഞു തീർത്ത വാക്കുകൾ. കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം... ദേവിക തന്റെ കുടുംബത്തെ കുറിച്ചോർത്തു.. തന്നെയും മക്കളെയും പൊന്ന് പോലെ നോക്കിയ.. സ്നേഹിച്ച.. ഭർത്താവിനെ കുറിച്ചോർത്തു.. നെഞ്ചിൽ സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത വേദന... കണ്ണുകൾ നിർത്താതെ പെയ്യുന്നു. എന്നിട്ടും ഉളിലെ കുറ്റബോധം കൂടിയതല്ലാതെ അൽപ്പം പോലും കുറവ് വന്നില്ല.... ❣️❣️ ശ്രീ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത് കേട്ടതും ഡെവി ഒരു നിമിഷം മിണ്ടിയില്ല.. നെഞ്ചിൽ അടക്കി പിടിച്ചൊരു കരച്ചിൽ.. കണ്മുന്നിൽ തനിക് നേരെ നോക്കിയൊരു ചിരിയോടെ പ്രിയപ്പെട്ടവളുടെ രൂപം.. അവൾ അനുഭവിച്ച വേദനയാണ് ശ്രീ പറയുന്നത്.. ഡെവിയുടെ നെഞ്ച് നീറി. എന്നിട്ടും ഒരിറ്റ് കണ്ണുനീർ പോലും വരാതെ അവനങ്ങനെ നിശ്ചലമായി നിന്നു പോയി.. "ഡെവി.. നീ കേൾക്കുന്നില്ലേ.." ഇടക്കെപ്പഴോ ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അവനൊന്നു മൂളി.. "ഞാനിനി എന്ത് ചെയ്യുമെടാ.. എനിക്കിവിടെ വിട്ട് പോരാനും അങ്ങോട്ട് പോരാതിരിക്കാനും കഴിയുന്നില്ല.." ശ്രീ ഡെവിയോട് ഹൃദയം നുറുങ്ങി കൊണ്ടാണത് പറയുന്നത്. അവിടെയുണ്ടായ കാര്യങ്ങൾ അവൻ അപ്പോഴാണ് ഡെവിയെ അറിയിച്ചത്.. "ബാലയെ... ബാലയെ ഓർത്തു വേവലാതി വേണ്ട.. ശ്രീ. അവൾ.. അവളെ ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം..ഇനി അവളെ ആരും ഒന്നും ചെയ്യില്ല.. ഒന്നും.. നീ അച്ചുവിനെ സേഫ് ആക്കാൻ ശ്രദ്ധിക്ക്.." ഒടുവിൽ ഉറപ്പോടെ ഡെവി പറയുമ്പോൾ ശ്രിയാണ് മൗനമായത്. തന്നപ്പോലെ.. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെക്കാൾ അവൾക്ക് വേണ്ടി അവന്റെ മനസ്സ് വേദനിക്കുന്നത് അവിടെയിരുന്നു കൊണ്ട് തന്നെ ശ്രീക്കറിയാം.. "വെക്കുവാ ശ്രീ.. ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയിട്ട് വിളിച്ചോളാം നിന്നെ.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡെവി ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു.. തൊട്ട് പിന്നിൽ ഇന്ദിരാമ്മ. അവരെല്ലാം കേട്ട് കഴിഞ്ഞെന്ന് ആ മുഖം കാണുമ്പോൾ തന്നെ അറിയാം. അതേ ഭാവത്തിൽ തന്നെ ഡെവി അവർക്ക് മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. "ബാലക്ക് വയ്യ.. ഹോസ്പിറ്റലിലാണ്. ശ്രീക്ക് ഇപ്പൊ ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ കഴിയില്ല.." ഇന്ദിരാമ്മയെ തന്നെ നോക്കി അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ മുഖം വല്ലാതെ വലിഞ്ഞു മുറുകി.. സ്വരവും. "എനിക്ക് പോണം..." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി പോയവനെ നോക്കി അവരാ നിൽപ്പ് തുടർന്നു.. തുടരും.. വലിയ സന്തോഷങ്ങൾക് വേണ്ടി ചെറിയ കുറച്ചു സങ്കടങ്ങൾ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നാലും.. അത് നല്ലതല്ലേ... 😎🫣 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ... സ്നേഹത്തോടെ j❣️f #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ.... 🔻 ഭാഗം_6 ✍️ രചന - Aysha akbar സച്ചു വെന്തേയ്....... കഴിക്കാനായി മേശയിലേക്ക് വന്നിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു മുത്തശിയത് ചോദിച്ചത്...... അവനിപ്പോ വന്നിട്ടല്ലേ കഴിച്ചത്..... വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു......... തനൂജ അത്‌ പറയുമ്പോൾ മുത്തശ്ശി അവരെയൊന്ന് നോക്കി.... സാധാരണ അവന് വേണ്ടെങ്കിൽ കൂടി കഴിക്കുമ്പോൾ എല്ലാവരും കൂടിയിരിക്കുന്നതാണ്.... ഇന്ന് ഇഷാനി യുള്ളത് കൊണ്ടാവും വരാത്തതെന്ന് അവർക്കറിയാമായിരുന്നു.... ഗായത്രി യുടെ സ്വഭാവം കൊണ്ട് തന്നെ അവളോട് അവനു വല്യ മതിപ്പില്ല.... ആ ഇഷ്ട ക്കെട് തന്നെയാവും ഇഷാനിയോടുമുള്ളത്...... അല്ലെങ്കിൽ ഈ വീട്ടിലേക്ക് ആരെങ്കിലും വന്നു കയറിയാൽ സ്വീകരിക്കാൻ മുമ്പിൽ നില്കുന്നവനാണ്...... മുത്തശ്ശി ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ കഴിച്ചു തുടങ്ങി..... അപ്പോഴേക്കും ഇഷാനിയും കഴിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു........ മോൾക്ക് ഒറ്റക്ക് കിടക്കാൻ പേടിയുണ്ടെങ്കിൽ എന്റെ കൂടെ കിടക്കാം..... അല്ലെങ്കിൽ മീനു വിന്റെ കൂടേ കിടക്കാം...... വേണ്ടാ....എനിക്ക് പേടിയില്ല....... കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് മുത്തശ്ശി യത് പറഞ്ഞപ്പോൾ പെട്ടെന്നായിരുന്നു ഇഷാനിയത് പറഞ്ഞത്..... മുതശിയുടെ ബെഡ് ഷീറ്റ് കുടഞ്ഞു വൃത്തിയാക്കി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മീനുവിന്റെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു..... പിന്നീടൊന്നും പറയാൻ നിൽക്കാതെ ഇഷാനി അവിടെ നിന്നും നടക്കുമ്പോൾ മുത്തശ്ശി അവളെ നോക്കി നിന്നു........ അതേയ്....... എനിക്കവളുടെ അത്ര സ്റ്റാൻഡേർഡൊന്നുമില്ല..... നമ്മള് ലോക്കലാണ്..... പേര കുട്ടിക്ക് കൂട്ടുണ്ടാക്കി മുത്തശ്ശി സ്വയം താഴണ്ട.... അതെനിക്കിഷ്ടമല്ല...... മീനു മൂത്തഷിയെ നോക്കി കെറുവോടെ അത്‌ പറയുമ്പോൾ മുത്തശ്ശിയോന്ന് ചിരിച്ചു.... പോട്ടെടി മീനമ്മാ.... അവള് ജീവിച്ച ചുറ്റുപാടു നമ്മള് ജീവിച്ചത് പോലെയാണോ..... അവളെ കുറ്റം പറയാനൊക്കില്ല....... ഈ ചുറ്റുപാടിൽ ജീവിച്ചു വളർന്ന് പോയ നിന്റെ അപ്പച്ചി കാട്ടി കൂട്ടുന്നത് വെച്ചു നോക്കിയാൽ ആ കുട്ടിയൊന്നുമല്ല...... മുത്തഷി ഒരു പുച്ഛത്തോടെ അതും പറഞ്ഞു കട്ടിലിലേക്ക് കിടക്കുമ്പോൾ അത് ശെരിയെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ട് തന്നെ മീനു വൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.. 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഇഷാനി കട്ടിലിൽ കണ്ണുകലടച്ചു കിടന്നു..... പകൽ മുഴുവൻ ഉറങ്ങിയത് കൊണ്ടാവാം ഉറക്കം വരുന്നില്ല....... മനസ്സിൽ പല വിധ ഭാരങ്ങളാണ്...... എങ്കിലും അവിടുത്തെ പോലെയല്ല...... പപ്പ വരുന്നത് പേടിച്ചു പുസ്തകം തുറന്നിരിക്കേണ്ട...... ഡയറ്റെന്ന് പറഞ്ഞു മമ്മി തരുന്ന കുറച് ഭക്ഷണം കഴിക്കേണ്ട..... അങ്ങനെയങ്ങനെ യുണ്ട് കാര്യം...... എങ്കിലും എന്തോ ഒരു ശൂന്യത തോന്നുന്നുണ്ട്..... തോറ്റെന്ന വിവരം ഇപ്ലോ എല്ലാവരും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും അവിടെ..... തിരിച്ചു ചെന്നാൽ പൊങ്ങച്ചക്കാർക്കിടയിൽ തല കുനിച്ചു നിൽക്കേണ്ട അവസ്ഥ..... അതിനേക്കാൾ പപ്പയുടെയും മമ്മയുടെയും കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾ.... അവരോരിക്കലും ആഗ്രഹിക്കാത്ത ഒരു മകളാണല്ലോ താൻ...... അവൾ ഉറക്കത്തിനു പിറകെ പായാൻ ശ്രമിച്ചു.... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് ഇഷാനി അടുക്കളയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ തനൂജ പുതിയൊരു ബ്രഷും പേസ്റ്റും അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി........ മീനു അവിടെ പല്ല് തേക്കുന്നുണ്ട്.... അങ്ങോട്ടിറങ്ങിക്കോ മോള്......... അവരുടെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള വാക്കുകൾ അവളുടെ മനസിന്‌ നന്നേ പിടിച്ചിരുന്നു.. അവരുടെ സംസാരവും ചിരിയുമെല്ലാം അത്രയേറെ നിഷ്കളങ്കമായത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി...... അവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ അമ്മി ക്കല്ലിന്റെ അപ്പുറത്തായി നിന്ന് പല്ല് തേക്കുന്ന മീനുവിനെ കണ്ടിരുന്നു..... അവളുടെ പല്ലിൽ പറ്റി പ്പിടിച്ച കറുത്ത നിറമുള്ള എന്തോ ഒന്ന് കണ്ടതും ഇഷാനി അവളെ അല്പം കൗതുകത്തോടെ നോക്കി.... ആ കറുത്ത പൊടി ഉള്ളം കയ്യിലിട്ട് ചൂണ്ടു വിരൽ കൊണ്ടതൊപ്പിയെടുത്ത് മീനു പല്ല് തേക്കുന്നത് കണ്ടതും അവൾക്കല്പം അറപ്പ് തോന്നിയിരുന്നു.. ഇഷാനിയെ കണ്ടതും അവളോട് താല്പര്യ മില്ലെന്ന വണ്ണം മീനു മുഖമൊന്ന് തിരിച്ചു......... മഴ തോർന്നു വെളിച്ചം പരന്നു തുടങ്ങിയ ആ മുറ്റത്തേക്കവൾ പതിയെ ഇറങ്ങി........ ഇലകളും മരങ്ങളും തലേന്നത്തെ മഴയിലെന്ന പോലൊന്നു ഉഷാറായി നിൽക്കുന്നുണ്ട്......... പിറകിലേക്കൾ നോക്കുമ്പോൾ കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം പരന്നു കിടക്കുന്ന തെങ്ങും കവുങ്ങുമൊക്കെയാണ്.... മാത്രവുമല്ല തനിക്കറിയാത്ത മറ്റെന്തൊക്കെയോ മരങ്ങളുമുണ്ട്..... അവൾ വെള്ളയും നീലയും നിറത്തിലുള്ള ഹവായി ചെരുപ്പ് കാലിലേക്കിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി...... ഇന്നലത്തെ മഴയിൽ നമ്മുടെ കുളം നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്...... മോൾക്ക് കാണണോ....... അവൾ ജാതിക്ക മണമുള്ള ആ പേസ്റ്റ് എടുത്ത് ബ്രഷിൽ പുരട്ടി പല്ല് തേച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോഴായിരുന്നു തനൂജ അടുക്കള പ്പടിയിൽ നിന്ന് കൊണ്ടത് പറഞ്ഞത്...... വേണമെന്നോ വേണ്ടെന്നോ പറയാൻ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല... മോളെ മീനു.... നീയവളെ കൂട്ടി കുളപ്പടവിലേക്കൊന്ന് ചെല്ല്........ അവൾ നിസ്സംഗമായി നില്കുന്നത് കണ്ടപ്പോഴായിരുന്നു തനൂജ മീനുവിനോടത് പറഞ്ഞത്....... അവൾക്ക് താൽപര്യമില്ലെങ്കിൽ കൂടി എതിർത്തൊന്നും പറയാതെ അവൾ നടന്നു...... പിറകെ പതിഞ്ഞ കാലടികൾ വെച്ച് കൊണ്ട് ഇഷാനിയും...... സൂക്ഷിക്കണേ മക്കളെ... വഴുക്കലുണ്ട്...... പിറകിൽ നിന്ന് തനൂജ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവരങ്ങനെ നടന്നു.. കുളപ്പുര യുടെ പടി കടന്നതും ഇഷാനി കൗതുകത്തോടെ നോക്കി.... കുളത്തിനായി ഒരു വീട്..... അവൾ പതിയെ കാലടികൾ വെച്ച് കൊണ്ട് ആ കാൽ പടവുകളിറങ്ങി..... തെളിഞ്ഞ നീല നിറത്തിലുള്ള വെള്ളത്തിലേക്ക് നോക്കിയതും ഇഷാനി യുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി....... ചുറ്റും തണലിനായെന്ന പോൽ ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങളാണ്..... മീനു പതിയെ പോയി ആ വെള്ളത്തിൽ കാല് കൊണ്ടൊന്നിളക്കി.... ഇഷാനി അപ്പോഴും ആ വെള്ളത്തിലേക്ക് നോക്കിയങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്.... മീനു പിറകിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് അവളെയൊന്ന് നോക്കി....... അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആ വെള്ളത്തിൽ തന്നെയാണ്.... മാത്രവുമല്ല ഒരു ചെറു ചിരിയും അവളിൽ പറ്റി പ്പിടിച്ചിരിക്കും പോലെ.... വേണമെങ്കിൽ വെള്ളത്തിലൊന്ന് കാല് നനച്ചോ....... അവളതാസ്വാധിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മീനു അവളോടായത് പറഞ്ഞത്.... അവൾ അനുസരണയുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ പോലെ ഏറ്റവും താഴെയുള്ള പടവിൽ നിന്ന് വെള്ളത്തിലേക്ക് കാൽ കൊണ്ടൊന്ന് തൊട്ടു.... പെരു വിരലിൽ നിന്നൊരു തണുപ്പ് അടിച്ചു കയറും പോലെ........ ആ തണുപ്പ് ഒരു വേള അവളുടെ ഹൃദയത്തിലേക്കും കടന്ന് ചെന്നിരുന്നു..... മറ്റൊന്നും ഓർക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം........ അവൾ കഴിഞ്ഞിട്ട് വരട്ടെയെന്ന പോൽ മീനു അല്പം മുകളിലേക്ക് കയറി നിന്നു.... നമുക്ക്.... പോയാലോ...എനിക്ക് കോളേജിൽ പോകണം... അവൾ അവിടെ തന്നെ നിൽക്കുകയാണെന്ന് കണ്ടതും മീനു പിറകിൽ നിന്നത് പറയുമ്പോൾ മീനുവിന്റെ ചുണ്ടിലെവിടെയോ ഒരു പുഞ്ചിരി യുണ്ടായിരുന്നു.... ഇഷാനി കാലൊന്ന് കൂടി നനച്ചു കൊണ്ട് കയറാൻ തുടങ്ങിയ അതേ നിമിഷമായിരുന്നു വഴുക്കലുള്ള ആ പടവിൽ നിന്നവൾ തെന്നി വെള്ളത്തിലേക്ക് വീണത്.... നീന്തൽ അറിയാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ അവളാ വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി താഴ്ന്നു തുടങ്ങുമ്പോൾ മീനു ഒരു നിമിഷം ഞെട്ടി പോയിരുന്നു. അമ്മേ..മുത്തശ്ശി....... സച്ചുവേട്ടാ.......ഓടി വായോ......... അവൾ ഓടി ച്ചെന്ന് വെള്ളത്തിലേക്കിറങ്ങി യെങ്കിലും മുങ്ങി താഴുന്ന ഇഷാനിയെ പിടിക്കാൻ തനിക്ക് കഴിയില്ലെന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അലറി വിളിച്ചിരുന്നു........ പറമ്പിന്റെ അങ്ങേ തലക്കൽ കിള ച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന സച്ചു മീനുവിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും കുള പടവിലേക്ക് ഓടി എത്തിയിരുന്നു....... ഏട്ടാ..... ഇഷാനി...... മീനു അത്‌ മാത്രം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വിരൽ ചൂണ്ടുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷം വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി താഴ്ന്ന ഒരു പെൺ രൂപം അവനും കണ്ടിരുന്നു..... മറുത്തൊന്ന് ചിന്തിക്കാതെ അവനും വെള്ളത്തിലേക്ക് ചാടി........... മുടിയിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചവളെ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തവൻ പിടിക്കുമ്പോൾ അബോധ ത്തിലേക്ക് മറയും വഴി അവളും കണ്ടിരുന്നവനെ..... അവനവളെ കോരിയെടുത്തു കൊണ്ട് കല്പടവുകൾ കയറുമ്പോൾ തന്റെ കയ്യിൽ ഒതുങ്ങി കിടക്കുന്ന ആ പെണ്ണിനെ അവനൊന്നു നോക്കി...... വെട്ടിയോതുക്കിയ പുരിക ക്കൊടികളും കൂമ്പി യടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന പീലികൾ നിറഞ്ഞ മിഴികളും വെള്ളം പറ്റി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന അവളുടെ തുടുത്ത അദരങ്ങളും..... ഭംഗിയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ കുറഞ്ഞു പോകും.... ഒരു ശില്പി വെണ്ണ ക്കല്ലിൽ കൊത്തി എടുത്തത് പോലൊരു രൂപം...... അവളുടെ മിനുസമേറിയ പൂ പോലെയുള്ള ശരീരം അവന്റെ നഗ്നമായ മാറിടത്തിലേ രോമങ്ങളിലേക്ക് ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... അവന്റെ കോലൻ മുടിയിഴകളിൽ നിന്നും ഇറ്റി വീഴുന്ന വെള്ള തുള്ളികൾ അവളുടെ കവിളുകളിൽ വീണു ചിതറുന്നുണ്ടായിരുന്നപ്പോഴും...... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി.... 🔻 ഭാഗം_66 ✍️ രചന - Aysha akbar മന സമ്മതത്തി നറങ്ങിയതും കഴിഞ്ഞ് കയറി വരുന്നതും ഒരേ വീട്ടിലേക്കെന്ന ഭാഗ്യം നിങ്ങൾക്കേ കിട്ടിയിട്ടുണ്ടാവു....... ഇതിന്റെ കൂടെ കെട്ടും കൂടെ നടത്താൻ പറ്റിയിരുന്നേൽ എന്റെ അലക്സ്കിനല്പം സമാധാനം കിട്ടിയേനെ..... മനസ്സമ്മതം കഴിഞ്ഞ് വന്നു കയ്യിൽ മധുര പലഹാരങ്ങളുടെ പാത്രവും പിടിച്ച് അതിൽ നിന്ന് ഒരു ജിലേബി കടിച്ചു കൊണ്ട് വല്യമ്മച്ചിയത് പറയുമ്പോൾ അലക്സ്‌ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പി ച്ചു അവരെ നോക്കുബോൾ അപ്പുറത്തായിരിക്കുന്ന ജോണി ചിരിച്ചിരുന്നു.... അലെക്സിനു വല്ലാത്ത ചമ്മൽ തോന്നിയെങ്കിലും പതിയെ ഭദ്രയിലേക്കൊന്ന് നോക്കിയതും അവളുടെ കവിളുകളിലെ ചുവപ്പും തുടുപ്പം അവന്റെ ഉള്ളിലൊരു കുളിര് നിറച്ചിരുന്നു...... ആകെ ക്കൂടി ഹൃദയം കിടന്നങ്ങനെ പിടക്കുകയാണ്..... മോള് പോയി ഡ്രസ്സെല്ലാം മാറി വാ...... ട്രീസ പറഞ്ഞതും ഭദ്ര അകത്തേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങിയതും ഒരു നിമിഷം അവനവളെയൊന്ന് നോക്കി..... ഭംഗിയിൽ ഞൊറിഞ്ഞുടുത്ത ഒരു ഓഫ് വൈറ്റ് സാരിയാണ് അവളുടെ വേഷം...... അതിനൊത്ത ഭംഗിയുള്ള ഓർണമന്റ്സും....... മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഒരു പ്രത്യേക ഭംഗിയുണ്ട്....... മങ്ങിയ നിറങ്ങളിട്ട് കണ്ടിരുന്ന അവൾക്ക് നിറമുള്ള വസ്ത്രങ്ങളേറെ ചേരും പോലെ...... അവളാകെ തിളങ്ങുന്നുണ്ട്..... അവളെ കണ്ട് മതി വരുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം അവൻ വീണ്ടും നോക്കിയതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ തിളങ്ങിയിരുന്നു..... ജീവിത കാലം മുഴുവൻ അവളെ കണ്ടിരിക്കണമെന്ന പോൽ അവന്റെ ഉള്ളം വല്ലാതെ പിടച്ചു....... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 വിവാഹത്തിന് ഇനി രണ്ട് ദിവസം മാത്രം.. പാല മറ്റത് തറവാട്ടിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന തിരക്കുകൾ..... വിശാലമായ ആ മുറ്റം ഭംഗിയിൽ പല നിറത്തിലുള്ള എൽ ഈ ഡി ബൽബുകളാൽ തിളങ്ങി..... വീടും വീട്ടുകാരും നിറഞ്ഞ ആനന്ദത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു...... ബിജി ചേച്ചിയെ കൊണ്ട് ഒറ്റക്ക് കൂടില്ലെന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ജോലിക്കാരുടെ എണ്ണവും കൂടി..... എല്ലാം ഒരുക്കുന്ന തിരക്കിലാണ് അലക്സും ജോണിയും........ ഇനി രണ്ട് രാത്രി യു ടെ ദൂരമേ അവനിലേക്കുള്ളു എന്ന ആനന്ദം ഭദ്രയുടെ തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ അങ്ങനെ തടഞ്ഞു നിന്നു... അവനെ ഇടയ്ക്കിടെ കാണാൻ കിട്ടാത്തതിലുള്ള നിരാശയിൽ കല്യാണം ഇത്ര വലുതാവേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് വരെ അവൾക്ക് തോന്നി...... ഫോണിൽ ആരോടോ സംസാരിച്ചു അലക്സ്‌ അകത്തേക്ക് കയറി വന്നതും അവൻ നേരെ സോഫയിലേക്കിരുന്നു...... നാളെയാണ് കെട്ട്..... ഇത്ര നേരം ഓടി നടന്നത് കൊണ്ടാവാം അവനേറെ ക്ഷീണിതനായിട്ടുണ്ട്...... മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ വിയർപ്പ് പൊടിഞ്ഞു മുഖമാകെ ചുവന്നിട്ടുണ്ട്...... അവൻ ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്ത് തിരിഞ്ഞപ്പോഴാണ് തന്റെ നേർക്ക് നീണ്ട ഒരു ഗ്ലാസ്സ് ജ്യൂസ്‌ അവന്റെ കണ്ണുകളിലുടക്കിയത്... ആ ജ്യൂസ് പിടിച്ച ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള കൈ കണ്ടതും അവന്റെയുള്ളിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു...... അവൻ മുഖമുയർത്തി അവളെയൊന്ന് നോക്കിയതും വിടർന്ന കണ്ണുകളാൽ അവൾ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്..... ഇതെന്നാ..... ഓറഞ്ച് ജ്യൂസ്.... അവനൊരു കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ചതും അവൾ പതിഞ്ഞായിരുന്നു മറുപടി നൽകിയത്........ ഞാൻ ചോദിച്ചില്ലല്ലോ..... അവൻ വീണ്ടും അത് ചോദിച്ചതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചുരുങ്ങി...... അവൾ അല്പം ദേഷ്യത്തിൽ തന്നെ മുഖം തിരിച്ചു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും പെട്ടെന്നായിരുന്നു അവളുടെ കയ്യിലൊരു പിടുത്തം വീണത്...... അവന്റെ ഉള്ളം കയ്യിലെ തണുപ്പ് അവളുടെ കൈ തണ്ടയിൽ പതിഞ്ഞതും ഉള്ളിൽ നിന്നെന്തോ ഒരു വിറയൽ തോന്നി യവൾക്.... ഹൃദയത്തിനുള്ളിൽ അരിച്ചിറങ്ങിയ തണുപ്പിൽ അവളൊന്നു പിടഞ്ഞു .... അവൾ പതിയെ അവന്റെ നേരെയൊന്ന് തിരിഞ്ഞു...... അവൻ അവളെ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയാണ്.... എന്തെന്ന അർത്ഥത്തിൽ അവനു നേറെ അവൾ പിരികമുയർത്തുമ്പോൾ മുഖത്ത് ഗൗരവം വരുത്താൻ അവൾ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... എനിക്ക് വേണ്ടി എടുത്ത് വന്നതല്ലേ.... തന്നിട്ട് പൊയ്ക്കോ...... അവനത് പറയുമ്പോൾ മുഖത്ത് ശെരിക്കും ഗൗരവമുണ്ടായിരുന്നു..... ഭദ്രക്ക് ശെരിക്കും ദേഷ്യം വന്നു...... ആരാ പറഞ്ഞത് ഇയാൾക്ക് കൊണ്ട് വന്നതാണെന്ന്..... ഞാൻ എനിക്ക് വേണ്ടി തന്നെ കൊണ്ട് വന്നതാ..... അവൾ കടുപ്പിച്ചു കൊണ്ടത് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവന്റെ കൈ കുടഞ്ഞെറിയാൻ നോക്കിയതും അവനൊന്നു കൂടി കയ്യിലെ പിടുത്തം മുറുക്കി.... അവൾക്കാ കൈ വിടുവിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.... അവൾ കണ്ണുകൾ ഒന്ന് കൂടി കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി...... കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞൊരു തിളക്കത്തോടെ അവൻ അവളെ തന്നെ നോക്കിയാണിരിക്കുന്നത്.. അവളൊന്നു കൂടി കൈ വിടുവിക്കാൻ നോക്കി..... രോമം നിറഞ്ഞ ബലിഷ്ടമായ ആ കൈ മിനുസമേറിയ അവളുടെ കൈ കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു..... നീ അലെക്സിന്റെ പെണ്ണാണെന്ന് ഞാനൊരു നിമിഷം മറന്ന് പോയെടി.... അലക്സ്‌ അവളോടത് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ആ കയ്യിൽ പിടിച്ചൊന്ന് കൂടി തന്റെ അടുത്തേക്ക് വലിക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരു പ്രത്യേക ഭാവം..... ഭദ്രക്ക് ആകെ ക്കൂടി ഒരു വിറയൽ കടന്ന് പോയത് പോലെ.... അവളുടെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ വിടർന്നു..... കയ്യിലുള്ള ജ്യൂസ് തുളുമ്പി പ്പോയി...... ഒരു നിമിഷം അവന്റെ മിഴികളിൽ നിന്ന് വേർപ്പെടാൻ കഴിയാതെ അവളങ്ങനെയിരുന്നു പോയി...... എന്റെ കർത്താവേ..... ഇനിയെന്തൊക്കെ കാണേണ്ടി വരുമോ ആവോ...... വല്യമ്മച്ചിയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നതും അലക്സ്‌ പെട്ടെന്ന് പിടുത്തം വിട്ടു.... ഭദ്ര പതർച്ചയോടെ ജ്യൂസുമായി നിന്നൊന്ന് തിരിഞ്ഞു.... വല്യമ്മച്ചി നുണ കുഴികളിൽ ഒരു ചിരി നിറച് അവരെ നോക്കി യങ്ങനെ നിൽക്കുവാണ്.... എടി കൊച്ചേ...... ഏതായാലും വന്നതല്ലേ ജ്യൂസ് കൊടുത്തേച്ചും പോ... വല്യമ്മച്ചി അത് പറഞ്ഞതും ചമ്മലോടെ അവൾ പെട്ടെന്ന് ജ്യൂസ് അവന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്ത് കൊണ്ട് വേഗം അവിടെ നിന്ന് സ്ഥലം വിട്ടിരുന്നു..... അലക്സ്യും വല്യമ്മച്ചിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ കഴിയാതെയെന്ന വണ്ണം ജ്യൂസ് കുടിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലാകെ എന്തോ ഒന്ന് നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഇരുട്ട് പറക്കും തോറും ആ വീടിന്റെ ഭംഗി കൂടി...... പല നിറത്തിലുള്ള പ്രകാശം ആ മുറ്റത്തെയും വീടിനെയും മനോഹരമാക്കി....... ആളുകളും കൂട്ടവും കുടുംബക്കാരും ഒത്തു കൂടി...... ബ്യൂട്ടി ഷ്യൻ നേരത്തെ വന്നു ഭദ്രയെ ഒരുക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു...... അൽപ നേരം നീണ്ടു നിന്ന ആ ഒരുക്കലിൽ അവൾക്ക് മുഷിപ്പ് തോന്നിയെങ്കിലും അതിലെല്ലാം അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു പുതുമ യുണ്ടായിരുന്നു...... അങ്ങനെ അവൾ ഒരുങ്ങിയിറങ്ങി...... ഒരു മസ്റ്റാർഡ് യെല്ലോ ശറാറയാണ്‌ ഭദ്രയിട്ടത്...... അതിലേക്ക് മാച്ചിങ് ആയ ഓർണമെന്റ്സും അവളെ കൂടുതൽ സുന്ദരിയാക്കി..... നീളൻ മുടിയിൽ ചെയ്തു വെച്ച മനോഹരമായ ഹെയർ സ്റ്റൈലും ഏറെ ആകർഷക മായിരുന്നു..... അലക്സും ഒരുങ്ങി താഴേക്ക് വന്നു... അവനും അതേ യെല്ലോ യിലുള്ള ഒരു കുർത്തയും പാന്റുമാണ് ഇട്ടിരുന്നത്..... അവളെ കണ്ട് ഒരു നിമിഷം അവനൊന്നു നോക്കി നിന്നു പോയിരുന്നു.... മേക്ക് അപ്പ്‌ ചെയ്തപ്പോൾ അവൾ അതി മനോഹരി യായെങ്കിൽ കൂടി അവന്റെ മനസ്സ് ആ ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള മുഖത്ത് തന്നെ പറ്റി പ്പിടിച്ചിരിക്കും പോലെ...... എല്ലാവരും അവളെ നോക്കി കണ്ണ് മിഴിച്ചു നിൽക്കുന്നുണ്ട്...... വല്യമ്മച്ചിയും ട്രീസയും അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.... അലെക്സിന്റെ കണ്ണുകൾ അവളെ തന്നെ ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു..... അതറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം അവളിലെ പുഞ്ചിരിക് ഭംഗി കൂടിയിരുന്നു.... മധുരം വെപ്പിനായി അവളിരിക്കുമ്പോൾ അലക്സും അവൾക്കരികിലേക്കിരുന്നു..... ഏറെ മനോഹരമായൊരു രാത്രി യായിരുന്നത്..... സന്തോഷം നിറഞ്ഞു നിന്നൊരു രാത്രി..... എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിലെ ഇരുട്ടിലേക്ക് പ്രകാശം തുളച്ചു കയറിയ രാത്രി...... ഇത്ര യധികം വേദനിച്ചതിന്റെ നൂറിരട്ടി സന്തോഷം അവരോരോരുത്തരും അനുഭവിചറി യും പോലെ........ ആൾ ക്കൂട്ടത്തിനിടയിലും ആരും കാണാതെയെന്ന വണ്ണം അവൻ ഇടം കയ്യാലേ അവളുടെ അരക്കെട്ടിൽ പിടിച്ചു തന്നോട് ചേർത്ത് നിർത്തി....... ഒരു നിമിഷം അവളൊരു പിടച്ചിലോടെ അവനെ നോക്കി....... അവന്റെ മിഴികൾ പല വിധ ഭാവങ്ങൾ നിറച്ചു കൊണ്ട് അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.... ഒരു നിമിഷം അവൻ മിഴികൾ ആകാശത്തു തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന പൂർണ ചന്ദ്ര നിലേക്ക് മിഴികൾ നീക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു..... അതേ...... ആ പൂർണ ചന്ദ്രൻ തനിക്ക് സ്വന്തമാവാൻ പോകുന്നു...... അന്ന് രാത്രി ഇരുവർക്കും ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല..... അത് വരെയുള്ള ക്ഷീണമുണ്ടെങ്കിൽ കൂടി മനസ്സ് നിറഞ്ഞൊരു ആനന്ദത്തിന്റെ പിടിയിലാണ്...... അവളോടൊപ്പമുള്ള നിമിഷങ്ങൾ മനസ്സിൽ വരച്ചു ചേർത്ത് കൊണ്ട് വീണ്ടും ആ തലയിണ ചേർത്ത് പിടിച്ചു അവൻ കിടക്കുമ്പോൾ നാളെയീ സ്ഥാനത്ത് അവളാകുമെന്ന ചിന്തയിൽ അവനിലൊരു കുഞ്ഞു പുഞ്ചിരി മൊട്ടിട്ടിരുന്നു.... അതവനെ അത്രയേറെ വശ്യമാക്കി....... കാത്തിരുന്ന നിമിഷം കയ്യിലേക്കെത്തി....... നേരം വെളുത്തു..... ഇരുവരും ഒരുങ്ങിയിറങ്ങി.... കല്യാണ പെണ്ണും ചെക്കനും ഒരേ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങുന്ന ആ നിമിഷം ഏറെ മനോഹരമായിരുന്നു..... പള്ളി മുറ്റത്തെക്കെത്തിയതും അലക്സ്‌ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി അവൾക്കായി ഡോർ തുറന്ന് കൊടുത്തു.... വെള്ള ഗൗൺ കയ്യിൽ കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു അവളിറങ്ങിയതും ആ വിരലുകൾ ചേർത്ത് പിടിച്ച് അവൻ നടന്നു....... കറുത്ത കോട്ടും സ്യൂട്ടുമണിഞ്ഞ അലക്സും വെള്ള ഗൗണിൽ അതി സുന്ദരിയായ ഭദ്രയും വരുന്ന നിമിഷം എല്ലാവരും കണ്ണുകൾ മിഴിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നു....... പ്രാർത്ഥനക്ക് ശേഷം മന്ത്ര കോടിയിലെ നൂലിൽ കോർത്തു വെച്ച ആ മിന്നവൻ അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് ചേർക്കുമ്പോൾ ഈ ലോകം മുഴുവൻ അവൾക്ക് മുമ്പിൽ വളരെ ചെറുതായത് പോലെയവൾക്ക് തോന്നി..... അലെക്സിന്റെ ഉള്ളിൽ ഓർമ്മകൾ കിടന്നു പിടച്ചു...... ഓരോ നിമിഷവും കടന്ന് പോയ വേദനകൾ അവന്റെ ഉള്ളിലാകേ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി..... അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു...... പതിയെ അവൻ അവളുടെ മുഖം കൈ കുമ്പിളിലേടുത്തു കൊണ്ട് ആ നെറ്റിയിൽ ചുണ്ട് ചേർക്കുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു ........ വീര ശൂരനായ അലെക്സിനെ നിറ കണ്ണുകളോടെ കണ്ട എല്ലാവരുടെയും ചങ്കോന്ന് പിടച്ചത് പോലെ....... കാരണം അവരുടെ പ്രണയം എല്ലാവരും അറിഞ്ഞതാണല്ലോ..... ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകി..... ഒരുമിച്ചു ചേരാൻ താണ്ടിയ പകലുകൾ ചങ്കിലൊരു മുള്ളായി തറഞ്ഞു നിൽക്കുമ്പോഴും അവൻ കെട്ടിയ മിന്ന് അവളുടെ കഴിത്തിലെന്ന പോൽ മനസ്സിലും തെളിഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു..... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _64 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ "എന്തേ നിനക്കൊന്നുമിപ്പോ പറയാനില്ലേ " അർജുന്റെ മുഖത്തു കാണുന്നാ ഭാവം. ബാലക്ക് ഒരക്ഷരം പോലും മിണ്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ എന്ത് പറയണമെന്നോ എങ്ങനെ പറഞ്ഞാലാണ് അവൻ വിശ്വാസിക്കുക എന്നോ അവൾക്കപ്പോൾഅറിയില്ലായിരുന്നു. നേരെ നിൽക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം അവൾ വിറക്കുന്നുണ്ട്. ഒരുവേള ഇവനെ പോലൊരുതന്റെ ജീവനെ തന്റെ ഉള്ളിൽ വളരാൻ അനുവദിക്കണ്ടായിരുന്നു.. അത് മുന്നിൽ കണ്ടിട്ട് ജീവിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കരുതായിരുന്നു.. അർജുൻ എന്നൊരു പിശാചിന്റെ ക്രൂരതക്ക് മുന്നിലേക്ക് ഒരു കുഞ്ഞു ജീവനെ കൂടി ഇട്ട് കൊടുക്കണ്ടായിരുന്നു.. നിരവധി ചിന്തകൾ ബാലയെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു. അതിനേക്കാൾ, താനും ഡെവിയും പരസ്പരം കണ്ടതും സംസാരിച്ചതുമെല്ലാം അവൻ അറിഞിയിരിക്കുന്നു.. അതിനും പുറമെ.. തന്റെ വയറ്റിൽ വളരുന്ന ഈ കുഞ്ഞ് ജീവൻ, അത് ഡെവിയുടെതാണെന്ന് അവൻ അടിയുറച്ചു വിശ്വാസിക്കുന്നു.. അതിൽ അവനെയും കുറ്റം പറയാൻ കഴിയില്ലല്ലോ.. ഇങ്ങനെ ഒന്ന് സംഭവിക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി അവന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ചെയ്യാവുന്നതെല്ലാം അവൻ ചെയ്യുന്നുണ്ട്.. താൻ അവനാ തന്ന ഗുളികകൾ മനഃപൂർവം കഴിച്ചിട്ടില്ലന്നും ഈ കുഞ്ഞ് അർജുന്റെത് തന്റെയാണെന്ന് പറഞ്ഞാലും ഇനി അവൻ വിശ്വാസുക്കാനും പോണില്ല.. അന്നാദ്യമായി ബാലക്കവന്റെ മുന്നിൽ നിന്നും ഓടിയോളിക്കാൻ തോന്നി.. "എനിക്ക് വേണ്ട ഉത്തരം പറയിപ്പിക്കാൻ എനിക്കറിയാം..." അർജുൻ ചിരിയോടെ ബാലയെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി. അപ്പോഴും ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവളവനെ നോക്കി.. "പറയ്യ്... പ്രേമം മൂത്തിട്ട് അവനിൽ നിന്നും നീ സ്വീകരിച്ച ഈ ഗിഫ്റ്റ്.. ഇതിനെ കുറിച്ച് പറയാനല്ലേ നീ അവനെയും വിളിച്ചോണ്ട് പോയത്.." അർജുൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് നിൽക്കുന്നത്. ആ ചിരി.. അത് തന്നെയായിരുന്നു ബാലക്ക് ഏറെ ഭയം തോന്നിയതും. "ഉത്തരം പറയെടി...' ഒരൊറ്റ അലർച്ച.. ബാല കൂടുതൽ ചുവരിൽ ചാരി. "നിന്നെ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു തന്നിരിക്കുന്നു ശ്രീ ബാല. എത്ര ധൈര്യമുണ്ടായിട്ടാ നീ അവന്റെ കുഞ്ഞിനേം വയറ്റിലിട്ട് എനിക്ക് മുന്നിൽ..." അർജുന്റെ കൈകൾ ബാലയുടെ കവിളിൽ മുറുകി.. ബാല വേദന കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ ഇറുകെ മൂടി. "നീ അവന്റെ വിഴുപ്പാണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ട് തന്നെയാ ഞാൻ നിന്നെ കയ്യേറ്റത്. അത് നിന്നോടുള്ള പ്രേമം മൂത്തിട്ടൊന്നുമല്ലന്ന് ആർക്കറിയില്ലേലും നിനക്കറിയാമായിരുന്നു.. അല്ലേ.." അർജുന്റെ മുഖം വല്ലാത്തൊരു ഭാവ ത്തിലാണ്. ദേഷ്യമാണോ അതോ താൻ ഒഴിഞ്ഞു കിട്ടുന്ന സന്തോഷമാണോ ആ മുഖത്തുള്ളതെന്ന് ബാലക്ക് തന്നെ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. തന്റെ കൂടെ ഒരായുസ്സ് മുഴുവനുമൊന്നും അവൻ എന്തായാലും തുടരില്ലന്നും അവന് മുന്നിൽ വ്യക്തമായ എന്തോ ഉദ്ദേശമുണ്ടെന്നും അത് നടപ്പാകുന്നത് വരെയേ അവന്റെ ഭാര്യ പദവി തനിക് സ്വന്തമായിട്ടൊള്ളു എന്നും ബാലക്ക് വളരെ മുന്നേ മനസ്സിലായതാണ്. "കെട്ടി കയറി ഇങ്ങോട്ട് വന്നിട്ടും നീയും അവനുമായി ഇടപാട് ഉണ്ടെന്നും എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. ഞാനത് പറയുമ്പോൾ നീ ഉറഞ്ഞു ത്തുള്ളത് കാണുമ്പോൾ തന്നെ എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു ഇത് പോലൊരു സമ്മാനവും വാങ്ങിച്ചു കൊണ്ട് നീ എനിക്ക് മുന്നിൽ വന്നു നിൽക്കുമെന്നും.." ഇപ്രാവശ്യം അർജുനൊരു ഉന്മാദ ചിരിയുണ്ട്. പക്ഷേ... അത്രയും പെട്ടന്ന്.. എന്നെ പൊട്ടനാക്കി നിനക്ക് രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാമെന്നും ഈ വിഷ വിത്തിനെ ഞാൻ വളരാൻ അനുവദിക്കുമെന്നും നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ.. ഏഹ്.. " അർജുൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാലയുടെ കൈകൾ വീണ്ടും ഉദരത്തെ പൊതിഞ്ഞു.. "എനിക്ക് നിന്നെ വേണ്ട... ആദ്യം തന്നെ വേണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ നിന്റെ പേരിലുള്ള സ്വത്തുക്കൾ.. അതെനിക്ക് അന്നും ഇന്നും പ്രധാന പ്പെതതാണ്. അതിന് വേണ്ടി തന്നെയാണ് അന്നും ഇന്നും ഞാൻ നീയെന്ന വിഴുപ്പ് ഭാന്ധം ചുമന്നു കൊണ്ട് നടക്കുന്നത്. അൽപ്പം പോലും അലിവില്ലാത്ത ആ വാക്കുകൾ. പക്ഷേ അതൊന്നും തന്നെയപ്പോൾ ബാലയെ സ്പർശിച്ചത് കൂടിയില്ല. തന്റെ ഉള്ളിലെ കുരുന്നു ജീവനെ കുറിച്ചും അതിന്റെ രക്ഷയെ കുറിച്ചും മാത്രമാണവൾ അപ്പോഴെല്ലാം ഓർത്തത്.. വേവലാതി പെട്ടത്.. "നേടാനുള്ളതെല്ലാം നേടി കഴിഞ്ഞിട്ട്.. ഇപ്പൊ അവനും നിന്നെ വേണ്ടാതായി.. അത് കൊണ്ടല്ലേ അവൻ അമ്മാവന്റെ മോളെയും കെട്ടി കുടുംബമുണ്ടാക്കാൻ തുനിഞ്ഞത്.. ചുരുക്കത്തിൽ നീ എന്നെയും അവൻ ആ പെണ്ണിനേയും വിഡ്ഢികളാക്കി ഇനിയും ഇങ്ങനെ തന്നെ മുന്നോട്ടു പോകാം എന്ന് കരുതി കാണും.. അല്ലേ.." അവൻ ചോദിക്കുന്നതിനൊന്നും ബാല ഒരക്ഷരം മിണ്ടുന്നില്ല. താൻ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ.. അതവനെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കാൻ മതിയാവും. അത് പിന്നെ ദേഹോപദ്രവമാവും. അതിനെ അവളപ്പോൾ ഭയക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "നിന്റെ വിഡ്ഢി തള്ളയെ പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ അച്ഛൻ പിടിച്ചടക്കിയ സ്വത്തുക്കൾ. അത് കൈവിട്ടു പോകാതിരിക്കാൻ അച്ഛൻ കാണിച്ചു തന്ന മാർഗമായിരുന്നു എനിക്ക് നീ.. അത് കൊണ്ട് തന്നെ എനിക്കൊരു കാരണം മാത്രമാണ് ശ്രീ ബാല. ഇന്നത്തോടെ നിന്നെ ഞാൻ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയും. പിന്നെ അവന്റെ കൂടെ അഴിഞ്ഞാടി ജീവിതം ആഘോഷമാക്കാം എന്നൊരു ചിന്തയുണ്ടോ നിനക്ക്.. എങ്കിൽ അത് വെറുതെയാണ്. ഇങ്ങനെ ഇഞ്ചിഞ്ചായി വേദനിപ്പിച്ചു രസിക്കാൻ എനിക്ക് നീ കൂടെ വേണം ശ്രീ ബാല.. പക്ഷേ എല്ലാവരേം ഞാൻ അറിയിക്കും.. നിന്റെ വയറ്റിൽ അവന്റെ വിഷ വിത്തുള്ള കാര്യം.. നാറ്റികും നിന്നെ ഞാൻ.. എന്നെ കൊണ്ടാവും വിധമെല്ലാം.. നിന്റെ തള്ള കാർക്കിച്ചു തുപ്പും.. നിന്റെ മുഖം നോക്കി. ഞങ്ങൾ പറയുന്നതല്ലേ ആ പൊട്ടിക്ക് വേദ വാക്യം.. അർജുൻ ഉറക്കെ... ഉറക്കെ ചിരിക്കുമ്പോൾ ബാല ചെവി രണ്ടും പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു.. "ഇനി.. ഇനി ഞാനും കളിക്കും. നീ ഇത് വരെയും കാണാത്ത കളികൾ. അതിൽ നിന്റെ തള്ള യടക്കം നാണം കെടും.. കെടുത്തും ഞാൻ..." അർജുൻ ലഹരി കയറിയത് പോലെ വീണ്ടും എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ട് ബാലക്ക് തല ചുറ്റും പോലെ തോന്നി.. കൈ കൊണ്ട് തലയൊന്ന് താങ്ങി ചുവരിൽ അള്ളി പിടിക്കും മുന്നേ അവൾ പിടി വിട്ട് താഴെ വീണു. കൈ നീട്ടി പിടിക്കാമായിരുന്നിട്ടും അർജുൻ അതിന് ശ്രമിക്കാതെ ക്രൂരത നിറഞ്ഞൊരു ആ കാഴ്ച കൺ നിറയെ കണ്ട് നിന്നു.. അവന് പിന്നിൽ.... മകൾക്ക് താൻ നേടി കൊടുത്തു വെന്ന് അഹങ്കാരത്തോടെ പറയാറുള്ള ആ "മഹാഭാഗ്യ'ത്തിന്റെ മുഖമൂടി അഴിഞ്ഞു വീണിട്ട്, അതിന്റെ നേർ ചിത്രം വെളിവായ നടുക്കത്തിൽ അവരുണ്ടായിരുന്നു.. ദേവിക.. 🥰🥰 രാത്രിയാവുന്നു.. അതിനേക്കാൾ ഇരുട്ട് പടർത്തിയ ഹൃദയത്തോടെ ശ്രീയും കാർത്യായിനിയും കാത്തിരിപ്പാണ്. അവർ മാത്രമല്ല.. അവരോളം ആധിയോടെ തന്നെ.. അവിടെയുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കുടുംബവും ബന്ധുക്കളും. ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും പോലീസിൽ അറിയിച്ചതോടെ കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ കൈവിട്ടു പോകുന്നത് പോലാണ് ശ്രീക്ക് തോന്നിയത്. തേനീച്ച കൂട്ടം പോലെ പാഞ്ഞെത്തിയ മാധ്യമ പ്രവർത്തകർ. അവർക്ക് റീച് കിട്ടുന്ന വിധം വാർത്ത വളച്ചൊടിച്ചും ഊഹിച്ചും കൂടുതൽ വഷളാക്കി. അച്ചുവിന്റെ നേരെ നീളുന്ന സംശയത്തിന്റെ കൂർത്ത മുനകൾ.. അതെല്ലാം ശ്രീയുടെ ഇടനെഞ്ചിലാണ് പതിയുന്നത്. "ആ ഭക്ഷണം ഒരുക്കാൻ അവൾക്കൊപ്പം ഞാൻ കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് പറയാൻ അവന് ഭയമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ എന്താണ് അവിടെ സംഭവിച്ചത് എന്നറിയാതെ ഇപ്പൊ അങ്ങനൊരു കാര്യം കൂടി പറയുമ്പോൾ പിന്നെയുള്ള അവസ്ഥ കൂടുതൽ കുഴഞ്ഞു മറിയും.. കൂടുതൽ കഥകൾ പുറത്തിറങ്ങും.. ഒരുപക്ഷെ ഇപ്പോഴുള്ളതിനേക്കാൾ ഭീകരമാവും. അത് കൊണ്ട് മാത്രം.. അച്ചു ഉണരും വരെയും കാത്തിരിക്കാൻ അവൻ നിർബന്ധിതനായി. കുട്ടാപ്പിയും ഉണ്ടായിരുന്നു ആ കുട്ടികളുടെ കൂട്ടത്തിൽ. ശ്രീ മടങ്ങി പോരുമ്പോൾ അവൻ അച്ചുവിന്റെ കൂടെ നിൽക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. അവന് പക്ഷേ വൈകുന്നേരത്തോടെ നല്ല കുറവുണ്ട്. അവന് മാത്രമല്ല.. കുറെയേറെ പ്രാവശ്യം ഛർദിച്ചു അവശരായ അൽപ്പം സീരിയസ് നിലയിലെത്തിയ രണ്ടു മൂന്ന് കുട്ടികൾ ഒഴിച്ച് ബാക്കി എല്ലാവരും നേരിയ ആശ്വാസം പടർത്തി കൊണ്ട് പൂർവ്വസ്ഥിതിയിലായിട്ടുണ്ട്. അച്ചുവിന് എങ്ങനെ ഉണ്ടെന്ന് ശ്രീ രണ്ടു മൂന്ന് പ്രാവശ്യം പോയി ഡോക്ടറെ കണ്ട് ചോദിച്ചു. അപ്പോഴെല്ലാം ഓരോഴുക്കൻ മട്ടിലാണ് അവനുള്ള മറുപടി കിട്ടിയത്. അതോടെ അച്ചു നോർമൽ രീതിയിലേക്ക് മാറിയിട്ടിട്ടുണ്ടെന്നും അവളെ മനഃപൂർവം തന്നെ കാണിക്കാത്തതാണെന്നും ശ്രീക്ക് മനസ്സിലായി. എല്ലാം കൂടി തച്ചുടക്കാൻ തോന്നുന്നുണ്ടവനും. പക്ഷേ താനിപ്പോൾ ചെയ്യുന്ന എല്ലാത്തിനും അച്ചു കൂടി ഉത്തരം പറയേണ്ടി വരും എന്നോർക്കുമ്പോൾ അവൻ സ്വയം ഒതുങ്ങി.. കുട്ടാപ്പിയെ പുറത്തേക്ക് മാറ്റിയതോടെ കാർത്യായിനി കൂടിയിട്ടുണ്ട്. അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നാൽ തനിക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുമെന്ന് തോന്നിയിട്ടാണ്ശ്രീ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്. കാന്റീനിൽ പോയൊരു ചായ കുടിച്ചിട്ട് വരാമെന്ന് കരുതി അവൻ അങ്ങോട്ട്‌ നടന്നു.. "ഏയ്.. ചേട്ടാ.." പിന്നിൽ നിന്നുമാരോ വിളിച്ചു കേട്ടതും ശ്രീ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അജയ്.. അവന്റെ കൂടെ വേറെ ആരൊക്കെയോ ഉണ്ട്. എന്നിട്ടും ആ സമയം അവനെ കണ്ടപ്പോൾ ഒറ്റപ്പെട്ട അവസ്ഥയിൽ വേണ്ടപ്പെട്ട ആരെയോ. കണ്ടെന്നത് പോലൊരു ആശ്വാസമാണ് ശ്രീക്ക് തോന്നിയത്. 💜💜 കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല.. ശ്രീ ബാല ഒക്കെയാണ്. പെട്ടന്നെന്തോ പാനിക്ക് ആയത് കൊണ്ടുള്ള ഷോക്ക്.. അതാണ് ബോധം പോയത്.. ഒരു മണികൂർ കൂടി ഒബ്സെർവേഷൻ കിടക്കട്ടെ എന്നിട്ട് റൂമിലേക്ക് മാറ്റാം " അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ഡോക്ടർ ഇറങ്ങി പോയിട്ടും ചലനശേഷി നഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലെ ദേവിക അവിടെ തന്നെ തറഞ്ഞു നിന്നു പോയി. അവളെ ഒന്ന് പുച്ഛത്തോടെ നോക്കിയിട്ട് അർജുനും അവന് പിറകെ തങ്കമണിയും ഇറങ്ങി പോയി.. തമ്പി അത് വരെയും അങ്ങോട്ട്‌ എത്തിയിട്ടില്ല. കുറച്ചു മുൻപേ.. നടന്നതെല്ലാം.. അപ്പോഴും അതൊന്നും വിശ്വാസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല ദേവികക്ക്. പക്ഷേ അതെല്ലാം യാഥാർഥ്യം തന്നെയാണ് തെളിയിക്കും വിധം ബാലയാ ചില്ല് വാതിലിനപ്പുറം കണ്ണടച്ച് കിടപ്പുണ്ട്. ആ കിടപ്പ് നോക്കി നിൽക്കെ.. ദേവികക്ക് വല്ലാത്ത തളർച്ച തോന്നി.. പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ പോലും തനിക്കൊരു താങ്ങില്ല.. ഖേദത്തോടെ ഓർക്കുമ്പോൾ, അതൊന്നും സ്വയം നഷ്ടപ്പെട്ടതല്ല.. സഹോദരസ്നേഹം കൊണ്ട് കണ്ണും ഹൃദയവും മൂടി കെട്ടി താനായിട്ട് നഷ്ടപ്പെടുത്തി കളഞ്ഞതാണ് എന്നുള്ള ഓർമ.. ആ നിമിഷം മുതൽ ദേവിക പൊള്ളി പിടഞ്ഞു. അർജുൻ.. അവന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ മൂട് പടത്തിൽ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച പോയ് മുഖം. ഒരൊറ്റ കാഴ്ച കൊണ്ട് താൻ തകർന്ന് പോയെങ്കിൽ.. എത്ര നാളായി തന്റെ മകൾ.. അവനെ സഹിക്കുന്നു.. ക്ഷമിക്കുന്നു. ദേവിക ശ്വാസം കിട്ടാത്തത് പോലൊന്നു വിറച്ചു.. ഭയമായിരുന്നു.. ആ നിമിഷം മുതൽ താൻ അർജുന്റെ കൂടെ സേഫ് ആണെന്ന് കരുതിയ ബാലയുടെ ജീവിതം.. അതിനിയും അർജുന്റെ കൂടെ തുടരെണ്ടി വരുന്ന സാഹചര്യം.. ദേവിക അങ്ങേയറ്റം ഭയന്നു. ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിയാൽ അവൻ ഇനിയും അവളെ... തടസ്സം പറയാൻ തനിക്കുള്ള അവകാശം താൻ അവന് തീറെഴുതി കൊടുത്തു കഴിഞ്ഞു. ഇനിയെന്ത് ചെയ്യും? വെപ്രാളത്തോടെ ദേവികയുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും കിടക്കുന്ന ബാലയുടെ നേരെ നീണ്ട് പോയി.. അവളുടെ ആ ദയനീയ അവസ്ഥ.. അർജുന്റെ മുന്നിൽ വിറച്ചു കൊണ്ടുള്ള ആ നിൽപ്പ്.. ദേവികയിലെ അമ്മ മനസ്സ് അന്നാദ്യമായിരുന്നു മകളെ ഓർത്തു പിടയുന്നത്. അവൾക്കൊപ്പം.. ആ കിടപ്പ് കണ്ണിമ ചിമ്മാതെ നോക്കി നിൽക്കെ തീക്ഷണത നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മറ്റൊരു ജോഡി കണ്ണുകൾ.. ശ്രീ യുടെ തീ പാറും വിധമുള്ള വാക്കും നോക്കും അവരുടെ ഉള്ളിൽ തികട്ടി വന്നു. ദേവികയുടെ ഭയമേറി. ശ്രീ പറയാറുള്ള ഓരോ വാക്കും അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് ഇടിച്ചു കയറി വന്നു. അത് വരെയും കാണാത്ത.. അല്ല.. കാണാൻ ശ്രമിക്കാത്ത അവന്റെ പ്രവർത്തികളിലെ ശെരികളെ മാത്രം അന്ന് ദേവിക കണ്ടെത്തി പിടിച്ചു.. അറിയാതെ തന്നെ കയ്യിലുള്ള ഫോണിൽ ശ്രീ എന്നെഴുതിയ നമ്പറിൽ കോൾ ചെയ്തു കൊണ്ട് കാത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ ദേവികയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊലിച്ചു.. നെഞ്ചിൽ വേദന നിറഞ്ഞൊരു തേങ്ങൽ... "ശ്രീ.... അമ്മയാടാ.." അപ്പുറം ഫോണെടുത്ത നിമിഷം തന്നെ അത് പറഞ്ഞിട്ടവർ നിലവിട്ട് കരയുകയായിരുന്നു... തുടരും.. ഒന്ന് ചീഞ്ഞാലെ മറ്റൊന്നിനു വളമാകൂ 😌 മുൻപ് എപ്പഴോ ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ.. തിരിച്ചറിവിന്റെ പാത ദുർഘടമായേക്കാം എന്ന്.. ദേവികയുടെ കാര്യത്തിൽ അത് നൂറല്ല.. ഇരൂന്നൂറ്‌ ശതമാനം ശെരിയാണ്.. പിന്നെ മറ്റൊന്ന്.. കഥയാണ്.. മനഃപൂർവം വേദനിപ്പിക്കാൻ എനിക്കൊരു ഉദ്ദേശവുമില്ല.. ഞാനിത് പറഞ്ഞു തീർക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്കത് മനസ്സിലാവും കേട്ടോ.. 🥰 അത് വരെയും ക്ഷമിക്കൂ.. അതിൽ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാനില്ല..തിരക്കിനിടയിൽ ഓടി പിടഞ്ഞു എഴുതി ഇടുന്നതാ.. തെറ്റുകൾ കണ്ടേക്കാം.. ക്ഷമിക്കണേ 🥰 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ..ലൈക്കും കമന്റും ഇല്ലേൽ പരിപാടി നടക്കില്ല ട്ടാ.. സ്നേഹത്തോടെ j❣️f #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _63 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഉറക്കെ തന്നെയാരോ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടാണ് ശ്രീ കണ്ണ് തുറന്ന് കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കിയത്. ആദ്യം അവനൊന്നും തന്നെ മനസിലായില്ല. ഉച്ച ഊണും കഴിഞ്ഞു ഒന്ന് കയറി കിടന്നതാണ്. വൈകുന്നേരം അച്ചുവിനെ കൂട്ടാൻ പോണം. ആ ഓർമ നൽകുന്ന കുളിരിൽ തന്നെയാണ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നതും. "മോനെ.. ശ്രീ..." പുറത്ത് നിന്നും കരച്ചിലോടെ വിളിക്കുന്നത് കാർത്യായിനി ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞതും ശ്രീ പിടഞ്ഞു കൊണ്ടെഴുന്നേറ്റു.. നിമിഷനേരം കൊണ്ടവന്റെ ഉള്ളിൽ അനേകം അനാവശ്യ ചിന്തകൾ പാഞ്ഞു കളിച്ചു. നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ദേഹം വെട്ടി വിറച്ചു..വിയർത്തു നനഞ്ഞു.. ധൃതിയിൽ ചെന്നിട് വാതിൽ തുറന്നു കൊടുക്കുമ്പോൾ കരഞ്ഞു വിളിച്ചു കൊണ്ട് കാർത്യായിനി അവിടുണ്ട്. "എന്താ.. എന്ത് പറ്റി.." ശ്രീ വെപ്രാളത്തോടെ ചോദിച്ചു. പക്ഷേ അവനെ കണ്ടതും അവരുടെ കരച്ചിൽ ഒന്നൂടെ ശക്തമാവുകയാണ് ചെയ്തത്. അതോടെ ശ്രീയുടെ ടെൻഷനും കൂടി. "കാര്യം പറയ്യ്.." അവൻ അവരെ പിടിച്ചുലച്ചു. "അച്ചു..." കരച്ചിലിനിടയിൽ അവരുടെ ശബ്ദം പതിഞ്ഞു. പക്ഷേ അത് കേട്ടതോടെ ശ്രീ നടുങ്ങി പോയി. "അച്ചു.. അവൾക്കെന്താ.." അവന്റെയും സ്വരം വിറച്ചു. "അംഗൻ വാടിയിൽ... എന്തോ..പ്രശ്നം.കുട്ടികൾക്കും അവൾക്കും വയ്യെന്ന്.. ഛർദി.. അവരെ ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോയെന്ന്.." കാർത്യായിനി വിക്കി കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു. താൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതല്ല അപകടം എന്നോർത്ത് കൊണ്ടൊരു കുഞ്ഞശ്വാസം.. പക്ഷേ അപ്പോഴും ഹൃദയമിടിപ്പ് പൂർണ്ണ മായിട്ടില്ല.. "ആരാ. ആരാണ് പറഞ്ഞത്.." "അപ്പുറത്തെ.. ശങ്കരൻ. അയാളുടെ മകൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതാണ്.. അവിടെന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന്.." അത്രയും കേട്ടപ്പോഴേക്കും ശ്രീ പിന്നവിടെ നിൽക്കാതെ അകത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.. "നിങ്ങൾ വരുന്നുണ്ടോ...?" ഒരു ബനിയൻ എടുത്തിട്ട് സ്പീഡിൽ ഓടി വന്നിട്ട് വാതിൽ അടച്ചു പൂട്ടി കൊണ്ടവൻ ചോദിക്കുമ്പോ കാർത്യായിനി അതേയെന്ന് തലയാട്ടി. "എങ്കിൽ വാ.." ശ്രീ അവരെയും പിടിച്ചു കൊണ്ട് മുറ്റത്തേക്കിയിറങ്ങി. ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തു കൊണ്ടവൻ അവരോട് കയറി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. ആദ്യമായിട്ട് അങ്ങനൊരു യാത്ര ചെയ്യുന്നതിന്റെയും പിന്നെ ഉള്ളിലെ ഭയത്തിന്റെയും വിറയൽ.. കാർത്യമായിനി അവന് പിന്നിലേക്ക് കയറാൻ ഒരുപാട് ബുദ്ധിമുട്ടി.. കയറി ഇരുന്നു കൊണ്ടവർ ശ്രീയെ അള്ളി പിടിച്ചിരുന്നു. പരമാവധി സ്പീഡിൽ തന്നെയാണ് ശ്രീ വണ്ടി ഓടിച്ചത്. എന്താവും അവിടെ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക എന്നതിയാതെ അവനുള്ളം പിടയുണ്ട്. കുറച്ചു മണിക്കൂറുകൾക്ക് മുന്നേ ഏറെ സ്നേഹത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ അച്ചുവിനോട്‌ യാത്ര പറഞ്ഞു പോന്നതവന്റെ നെഞ്ചിൽ വിങ്ങൽ നിറച്ചു.. അവരങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോൾ കുറേ ആളുകൾ കൂടി നിൽക്കുന്നു. അതോടെ രണ്ടു പേർക്കും വീണ്ടും ചങ്കിലെ പിടപ്പ് കൂടി. "ഭക്ഷണത്തിൽ എന്തോ ഉണ്ട്.. കുട്ടികൾക്കും പിന്നെയാ ടീച്ചർ കൊച്ചിനും ഛർദി.. സംഗതി സീരിയസ് തന്നെയാണ് " വിചാരിച്ചത്തിലും വലുതാണ് അവിടെ സംഭവിച്ചത്.. ശ്രീയുടെ പരവേശം കൂടി. അവരെത്തുമ്പോഴേക്കും അച്ചുവിനെയും കുട്ടികളെയും ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. സമയം കളയാതെ ശ്രീ കാർത്യായിനിയെയും കൊണ്ട് അങ്ങോട്ട്‌ കുതിച്ചു. അങ്ങോട്ടെത്തുവോളം രണ്ടാളും ഹൃദയം നിറുങ്ങിയുള്ള പ്രാർത്ഥനയിൽ തന്നെയായിരുന്നു കാരണം നാട്ടുകാരിൽ ചിലരുടെ വാക്കുകൾ.. അത് ശ്രീയുടെ നെഞ്ചിൽ ഇടി മുഴക്കം പോലെഅങ്ങനെ നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്. എന്താണ് സത്യത്തിൽ സംഭവിച്ചത് എന്നറിയാതൊരു പകപ്പ്... പക്ഷേ ആശുപത്രിയിൽ എത്തുമ്പോൾ അവന്റെ ഉള്ള ഉണ്ടായിരുന്ന സമാധാനം കൂടെ പോവുകയാണ് ചെയ്തത്. വിചാരിച്ചതിനേക്കാൾ ഗൗരവമുള്ളതാണ് വിഷയം. ഛർദി കൊണ്ട് ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ട് പോയി എന്നതായിരുന്നു അവിടെത്തുവോളം മനസ്സിൽ കരുതിയിരുന്നത്. പക്ഷേ സംഗതി വിചാരിച്ചതിലും ഭീകരമാണെന്ന് അവിടെത്തിയ ആദ്യനിമിഷം തന്നെ അവന് മനസ്സിലായി. ആശുപത്രി വരാന്തയിൽ കരഞ്ഞും വിളിച്ചും നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോൾ ശ്രീയെയും അവൻ ഒതുക്കി പിടിച്ച കാർത്യായിനിയെയും ആളുകൾ തുറിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ട്. "എന്റെ കുഞ്ഞിനെന്തേലും പറ്റിയ....കൊല്ലും ഞാനവളെ.." പെട്ടന്ന് ഏതോ ഒരുത്തൻ കാർത്യായിനിയുടെ നേരെ നോക്കി ഉറക്കെ ചീറി. ഉള്ളിൽ പ്രിയപ്പെട്ടവളെ ഓർത്തിട്ടൊരു മിന്നൽ പാഞ്ഞു കയറിയെങ്കിലും ആ അവസരത്തിൽ ഒന്നും പറയതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നിയിട്ട് ശ്രീ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി.. അത് പറഞ്ഞവനെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് ശ്രീ മുന്നോട്ട് നടന്നു.. കാർഥ്യയിനിയെ അവിടെ എവിടെയെങ്കിലും ഇരുത്തി.. നേരെ ഡോക്ടറെ പോയി കാണാനായിരുന്നു അവന്റെ പ്ലാൻ. പക്ഷേ അത്രയും രോഷത്തോടെ നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ അവരെ ഒറ്റയ്ക്ക് നിർത്തി പോകാൻ തോന്നാഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ അവരെയും കൊണ്ടാണ് ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോയത്. ഫുഡ്‌ പോഴ്സൺ.. അവർ കഴിച്ച ഭക്ഷണത്തിൽ നിന്നും. രണ്ടു കുട്ടികളുടെ നില അൽപ്പം ഗുരുതരമാണ്. ബാക്കിയുള്ളവരുടെയും കാര്യത്തിൽ ആശങ്ക തന്നെയാണ്. അവർ ഉച്ചക്ക് കഴിച്ച ഭക്ഷണം പരിശോധനക്ക് അയച്ചിട്ടുണ്ട്.. റിപ്പോർട്ട് ഫലം വന്നാൽ മാത്രമേ കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും പറയാൻ കഴിയൂ.. " ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് കേട്ടതും ശ്രീയുടെ ബാക്കിയുള്ള സമാധാനം കൂടി പോയി. അച്ചുവിനെ കയറി കാണാനുള്ള പെർമിഷൻ അവൻ ചോദിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ അതിന് അനുവാദമില്ലെന്ന് കൂടി ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ട് പോയതോടെ ശ്രീ തളർന്നു പോയി. കാർത്യായിനി അത് കേട്ടത് മുതൽ തീർത്തും പിടി വിട്ടു കൊണ്ട് കരഞ്ഞു തുടങ്ങി.. ആരെ വിളിക്കണമെന്നോ ആരോട് പറയണമെന്നോ അറിയാതൊരു ധർമ്മസങ്കടം കൊണ്ടവൻ നട്ടം തിരിഞ്ഞു. കൂടി നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ അച്ചുവിനെ ഒരു നോക്ക് കാണാനും താൻ പോന്നതിന് ശേഷം അവിടെന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നറിയാനും അവന്റെ ഉള്ളിൽ വല്ലാത്ത കൊതിയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കാത്തിരിക്കുകയെ നിവൃത്തിയൊള്ളു അപ്പോഴും ഹെൽപർ ഇല്ലാത്ത അംഗൻവാടിയിൽ ടീച്ചർ ചെയ്ത അനീതിക്കെതിരെ ചുറ്റും കൂടി നിൽക്കുന്നവരുടെ രോഷം പിടിവിട്ട് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. കാർത്യമായിനി കരഞ്ഞും പ്രാർത്ഥന നടത്തിയും അവനരികിൽ തന്നെയുണ്ട്. ശ്രീയും കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു മനസ്സിന്റെ പിടി വിട്ടു പോകാതെ പ്രിയപ്പെട്ടവളെയും അകത്തു ജീവന് വേണ്ടി മല്ലിട്ട് കിടക്കുന്ന ആ കുരുന്നുകളെയും കുറിച്ചോർത്തു.. അവർക്ക് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ചു... "💜💜 അടക്കാൻ കഴിയാത്ത ആഹ്ലാദത്തോടെ തമ്പി ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അയാൾക്കരികിലെ രാഘവന്റെ മുഖത്തുള്ളതും സന്തോഷം തന്നെയാണ്. തന്നെ ഏല്പിച്ച ജോലി.. അത് ആരും അറിയാതെ ആർക്കുമൊരു സംശയതിനിടയും.കൊടുക്കാതെ ചെയ്തു തീർത്തൊരു ചാരിതാർദ്യത്തോടെ സുനിലും. "നീ പറ സുനിലേ.. നിനക്കെന്തു വേണം.." ഉള്ളിലെ സന്തോഷം.. തമ്പി ഫോണിൽ കൂടി സുനിലിനോട് ചോദിച്ചു. "അതിപ്പോ തമ്പി സർ പെട്ടന്ന് ചോദിച്ചാ... ഇപ്പൊ എന്തായാലും എനിക്കൊന്നും വേണ്ട.. വേണ്ട സമയമാകുമ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം" ഗൂഢമായൊരു ചിരിയോടെ സുനിൽ തമ്പിയെ പറഞ്ഞടക്കി. "മതിയെടാ.. നീ നിന്റെ സൗകര്യം പോലെ ചെയ്യ്.." അച്ചുവിനും അവൾക്കൊപ്പം അവിടെ കുരുങ്ങി പോകുന്ന ശ്രീ യെയും ഓർക്കുമ്പോൾ അയാൾക്ക് ഉള്ളിലെ സന്തോഷം അടക്കാനും കഴിയുന്നില്ല.. പകയോടെ അയാൾ ശ്രീയുടെ മുഖം ഓർത്തു.. അതോടെ സ്വന്തം വിജയത്തിന്റെ ലഹരി ഒന്നുകൂടി വർദ്ധിച്ചു... തമ്പി വീണ്ടും വീണ്ടും ചിരിച്ചു.. 💜💜 എത്ര ഒതുക്കി പിടിച്ചിയിട്ടും അടക്കി പിടിക്കാൻ പറ്റാവുന്നത്രേം അത് ചെയ്തിട്ടും അർജുൻ അടുത്തേക്ക് വന്നതും അവന്റെയാ ഗന്ധം മൂക്കിലേക്കിടിച്ചു കയറി കൊണ്ട് ബാല ബാത്റൂമിലേക്ക് ഓടി കയറി. വലിയൊരു ശബ്ദത്തിൽ ഒക്കാനിച്ചു കുനിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നവളെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു കൊണ്ട് അർജുൻ ചുവരിൽ ചാരി നിന്നു. അവൻ അവിടെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതും ബാല ഞെട്ടലോടെ വാതിൽ അടച്ചു പൂട്ടി.. "നീയും എന്നെ തോല്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കല്ലേ കുഞ്ഞേ....." ആ അവശതയിലും ബാലയുടെ ഉള്ളിൽ നിന്നുമാ പരിഭവം പുറത്ത് ചാടി.. കൈകൾ വയറിൽ ചുറ്റി പിടിച്ചു. ഉച്ചക്ക് കഴിച്ചതൊന്നും അവശേഷിക്കാതെ ഛർദിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ബാലയാകെ കുഴഞ്ഞു കൊണ്ടാ ചുവരിൽ അള്ളി പിടിച്ചു. പുറത്തേക്കിറങ്ങി അർജുനെ അഭിമുഖികരിക്കുന്ന നിമിഷം ഓർത്തു കൊണ്ടവൾ വിറകുന്നുണ്ട്. ഇന്നോളം മറച്ചു പിടിച്ചതെല്ലാം... ഇന്നവന് മുന്നിൽ വെളിവാകും. താൻ ഇത്രേം കഷ്ടപ്പെട്ടു സഹിച്ചതെല്ലാം ഇന്നത്തോടെ യാതൊരു അർഥവും ഇല്ലാതായി മാറും.. അവളൾക്കതോർക്കാൻ കൂടി വയ്യായിയരുന്നു. കാലിൽ നിന്നും അരിച്ചു കയറി വന്ന ഭയം ആ നിമിഷം മുതൽ അവളെ അപ്പാടെ വിഴുങ്ങി കളഞ്ഞത് പോലെ ബാലക്ക് ശ്വാസം മുട്ടി.. ബാല... അർജുന്റെ ഗൗരവം നിറഞ്ഞ വിളിക്കൊപ്പം വാതിലിൽ മുട്ട് കൂടി കേട്ടതോടെ, ബാല വീണ്ടും വിറച്ചു.. കൈകൾ കുറച്ചു കൂടി ശക്തമായി ഉദരത്തെ പൊതിഞ്ഞമർന്നു. വിളിയുടെയും തട്ടി വിളിക്കുന്നതിന്റെയും ശക്തി കൂടിയതോടെ ബാലക്ക് പിന്നെ അവിടെ നിൽക്കാൻ വയ്യായിരുന്നു. വിളറി വെളുത്തു കൊണ്ടവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. സ്വാഭാവികതയോടെ അവന് മുന്നിൽ പോയി നിൽക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അവൾ തീർത്തും പരാജയപ്പെട്ടുപോയി. ഉള്ളിലെ ഭയവും ആശങ്കയും അവൾക്ക് മുഖം ഉയർത്തി നോക്കാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ല. അതിനിടയിൽ... അർജുൻ അരികിൽ വന്നു നിൽക്കുന്നതറിഞ്ഞു. അതോടെ അവളിലെ പരവേശം ഒന്ന് കൂടി വർദ്ധിച്ചു. "എന്ത് പറ്റി നിനക്ക്.?" ആ സ്വരത്തിലെ കടുപ്പം. ബാല അറിയാതെ തന്നെ മുഖമുയർത്തി നോക്കി. ഒന്നും.. ഒന്നുമില്ല.. " വിക്കി കൊണ്ടവൾ പറയുമ്പോൾ അർജുന്റെ മുഖത്തൊരു ഗൂഡമായ ഭാവമാണ്. "പിന്നെന്താ ഛർദി.. വയറിന് സുഖമില്ലേ..?" ആ ചോദ്യം.. ബാല വിറയലോടെ വയറിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ച് അവനെ നോക്കി ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. "നിനക്കെന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്. അത് ആന്റിയും പറയുന്നത് കേട്ടു..." വിടാനുള്ള ഭാവമില്ലാത്തത് പോലെ അർജുൻ അവളെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊന്നുല്ല.. നല്ല തലവേദന.. അതാവും ഛർദി..വേറൊന്നും.. ഇല്ല." നിലനിർത്തി പോകാൻ കഴിയാതൊരു കള്ളം പറയുമ്പോൾ ബാലക്ക് നന്നേ ഭയമുണ്ടായിരുന്നു. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊന്നു കിടക്കാൻ.. തല ചുറ്റുന്നത് പോലെ..." അവന്റെ രൂക്ഷത് നിറഞ്ഞ നോട്ടത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ തിരിഞ്ഞവൾക്ക് എതിർ സൈഡിലായി അർജുൻ കൈ വെച്ചു കൊണ്ട് തടസ്സം തീർത്തു. അവന്റെ മുഖത്തൊരു വല്ലാത്ത ചിരി.. ബാലയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി.. "അവന്റെ കൂടെ കിടന്നു കിട്ടിയ സമ്മാനത്തിനെ കുറിച്ചറിയിക്കാനാണോ അതോ അത് ഒന്നുകൂടി ആഘോഷിക്കാനോ..നീ രണ്ടൂസം മുന്നേ ഡെവിഡിനെയും വിളിച്ചു കൊണ്ട് നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയത്.. കണ്ണിലേക്കു തുറിച്ചു നോക്കി.. കൊല്ലുന്ന ചിരിയോടെ ആ ചോദ്യം.. ബാല തീർത്തും തകർന്ന് കൊണ്ടാ ചുവരിൽ ചാഞ്ഞു പോയി.. തുടരും.. എന്നാലും.. എനിക്കാ ചെക്കനെ ഓർക്കുമ്പോഴാ.. ന്റെ ഡെവിയെ.. 😢 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ...... 🔻ഭാഗം_5 ✍️രചന - Aysha akbar അവൻ മുകളിലേക്കുള്ള മരത്തിന്റെ കോണിപ്പടികൾ കയറി..... എത്ര ദൂരത്തേക്ക് പോയാലും തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോൾ കിട്ടുന്നൊരു സുഖമുണ്ട്...... അവൻ മുറിയുടെ വാതിൽ തുറന്ന് കയറി കണ്ണാടിയിലേക്കൊന്ന് നോക്കി....... ശെരിയാ..... താടിയും മുടിയുമെല്ലാം ഭ്രാന്തമായി വളർന്നിട്ടുണ്ട്..... എങ്കിലും യാത്ര വളരേ നല്ലതായിരുന്നു...... കാടും മലകളും പുഴകളും താണ്ടിയുള്ള യാത്ര...... മനസ്സിനെ ഉന്മേഷമുള്ളതാക്കി നില നിർത്താൻ ആ യാത്ര ഏറെ പങ്ക് വഹിക്കുന്നുണ്ട്.... അവന്റെ ചൊടിയിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞിരുന്നു. താനെപ്പോഴും മറ്റുള്ളവരെ സന്തോശിപ്പിക്കുന്നതിനൊപ്പം സ്വയം മറക്കാറില്ല.... തനിക്ക് സന്തോഷമെന്ന് തോന്നുന്നതൊക്കെ ചെയ്യും....... കോച്ചുന്ന ആ തണുപ്പിൽ തണുത്ത വെള്ളം തല വഴി ഒഴിക്കുമ്പോൾ അവനൊന്ന് പിടഞ്ഞു പോയിരുന്നു..... എങ്കിലും മനസ്സിനും ശരീരത്തിനുമെന്ന പോൽ അത്‌ നൽകുന്ന ആശ്വാസം ചെറുതായിരുന്നില്ല..... ഗായത്രി അപ്പച്ചീടെ മോള് വന്നിട്ടുണ്ട്..... കുറച്ചു ദിവസം നിൽക്കാനാണത്രേ...... കുളി കഴിഞ്ഞ് വന്നവൻ ടേബിളിലേക്ക് കഴിക്കാനിരുന്നതും കറികൾ കൊണ്ട് വെച്ച തനൂജ അത്‌ പറഞ്ഞത് അല്പം ശബ്ദം കുറച്ചു തന്നെയായിരുന്നു..... ഒരു നിമിഷം അവനൊന്നു നിശ്ചലനായി..... എന്തിന്....... ആ സ്വരത്തിൽ ഏറെ ഗൗരവം....... എന്തിനെന്നോ..... അത്‌ അതിന്റെ അമ്മ വീട്ടിലേക്ക് വന്നിരിക്കയല്ലേ സച്ചു...... തനൂജ യത് പറഞ്ഞതും സച്ചു വിന്റെ മുഖത് ഗൗരവം നിറഞ്ഞു...... ഇത്ര കാലം ഇല്ലാതിരുന്ന ബന്ധങ്ങളൊരു ദിവസം കൊണ്ടെങ്ങനെ പൊട്ടി പുറപ്പെട്ടു...... അവൻ കനപ്പിച്ച സ്വരത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നത് ചോദിച്ചത്...... എന്റെ പൊന്ന് സച്ചു..... നീയൊന്ന് മിണ്ടാതിരുന്നേ.... മുത്തശ്ശി കേൾക്കും...... അവര് വരാത്തതിന്റെയും കൂടാത്തതിന്റെയുമെല്ലാം മുത്തശ്ശിയുടെ സങ്കടം കണ്ടതല്ലേ നീയ്യ്....... ഇന്ന് ആള് വല്യ സന്തോഷത്തിലാ..... നീയായി ഇനി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു മനസ്സ് വിഷമിപ്പിക്കേണ്ട....... തനൂജ അപേക്ഷ കലർത്തി അത്‌ പറയുമ്പോൾ പിന്നേ അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... അവന്റെ ദേഷ്യം മുത്തശ്ശിയോടുള്ള സ്നേഹത്തിൽ നിന്നാണെന്ന് തനൂജക്കും വ്യക്തമായിരുന്നു....... അതേയ് ഏട്ടാ..... ഏട്ടൻ പറഞ്ഞതാണ് ശെരി...... ആ തള്ളേടെ ഒരു അഹങ്കാരം കാണേണ്ടതായിരുന്നു ഇന്ന്........ തനൂജ അവിടെ നിന്ന് പോയി എന്നുറപ്പ് വരുത്തി തന്നെയാണ് മീനു സച്ചുവിനോടത് പറഞ്ഞത്...... സച്ചു ഒന്ന് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കഴിച്ചു തുടങ്ങി....... നോക്കേട്ടാ...... ആ പെണ്ണിനെ കാണാൻ എന്തൊരു ഭംഗിയാണെന്നറിയുമോ.... പക്ഷ സ്വഭാവം തീരെ കൊള്ളില്ല...... മീനാക്ഷി അവന്റെ കയ്യിലൊന്ന് കൂടി തോണ്ടിയത് പറയുമ്പോൾ അവൻ അവളെയൊന്നു സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി....... എന്താണ്......കുശുമ്പാണോ നിനക്ക്..... അല്ലാ....ഇന്ന് വന്നതല്ലേ യുള്ളു.... അപ്പോഴേക്കും നീ സ്വഭാവ മൊക്കെ അളന്നോ..... സച്ചു അവളെ കളിയാക്കിയെന്ന വണ്ണമാണ് അത്‌ ചോദിച്ചതെങ്കിലും അവളുടെ മുഖത്ത് കാർ മേഘം പരന്നു...... അതല്ല ഏട്ടാ...... നമ്മളൊക്കെ സ്റ്റാന്റർഡ് ഇല്ലാത്തവരാണെന്നും നമ്മളോടൊന്നും അടുപ്പത്തിന് നിൽക്കരുതെന്നും പറഞ്ഞിട്ടാ അവളുടെ അമ്മ പോയിരിക്കുന്നത്..... അത്‌ കൊണ്ടാവും ഇത്ര നേരമായിട്ടും ആരോടും ആ കുട്ടിയൊന്ന് മിണ്ടിയിട്ട് പോലുമില്ല........ മീനാക്ഷി യത് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ആ വാക്കുകളിൽ വല്ലാത്തൊരു നോവ് കളർന്നിരുന്നത് സച്ചുവിനറിഞ്ഞു.... അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... അവന്റെ മനസ്സിലും ഓർമ്മകൾ തിങ്ങി നിറഞ്ഞു..... വിരുന്ന് വരുന്ന അപ്പച്ചിയെ കാണാൻ ഓടി ചെല്ലുമ്പോൾ കേട്ടിരുന്ന പരിഹാസം അവന്റെ നെഞ്ചിലും പുകയുന്നത് കൊണ്ടാവാം അവനൊന്നും മിണ്ടാതെ കഴിച്ചെഴുന്നേറ്റത്........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ആ മയക്കത്തിൽ നിന്നും ഇഷാനി പതിയെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു....... അലക്സ് അങ്കിൾ കുറിച്ചു തന്ന മരുന്നിന്റെ യാണോ അതോ ഈ വീട്ടിലെ തണുപ്പുള്ള അന്തരീക്ഷത്തിന്റെയാണോ എന്നറിയില്ല കിടക്കുമ്പോഴേക്കും ഉറക്കം പിടിക്കുന്നു... അതൊന്നും ആവില്ല...... ഒരാഴ്ച യായി താൻ നേരെയൊന്ന് ഉറങ്ങിയിട്ട്.... കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾക്കും വേദനിപ്പിക്കലുകൾക്കും ഇടയിൽ സ്വസ്ഥമായി എങ്ങനെ ഉറങ്ങാൻ കഴിയും........ അവൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു....... ഇട്ടിരുന്ന ലെഗ്ഗിൻസിന്റെ അറ്റം പിടിച്ചു താഴ്ത്തി...... മുട്ടിനു മുകളിലായി കിടക്കുന്ന ടോപ്പും ന്ന് കുടഞ്ഞവൽ എഴുന്നേറ്റു.... പുറത്തേക്ക് പോകണമെന്നുണ്ട്..... പക്ഷെ എന്തോ ഒരു അപരിചിതത്വം.... ആരെങ്കിലും വന്നു വിളിച്ചിട്ട് കൂടെ പോകുകയാണെങ്കിൽ അത്ര പ്രയാസം തോന്നില്ല..... ഇതിപ്പോ എങ്ങനെയാ താനായിട്ട് ചെല്ലുക..... അവളൊരു ആശങ്കയോടെ അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് പുറത്ത് വീണ്ടും മഴ പെയ്യുന്ന ശബ്ദം......... ഉള്ളിൽ പടർന്നു പിടിച്ച കുളിര് ആ നടു മുറ്റത്തിന്റെ ചിത്രമാണെന്ന് അറിയുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ കാലുകൾ അവൾ പോലുമാറിയാതെ ചലിച്ചു തുടങ്ങി......... അവൾ അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോൾ എല്ലാവരും അവിടെ തന്നെയുണ്ട്...... നാല് പുറവുമുള്ള ആ അര തിണ്ണയിൽ ഓരോരുത്തരും ഓരോ ഭാഗത്തായി ഇരിക്കുന്നുണ്ട്...... മഴ കൂടുതൽ ശക്തിയിലല്ലെങ്കിലും അത്യാവശ്യം തുള്ളികളുണ്ട്.... ആ.... മോള് വന്നോ..... ഞാൻ നിന്നേ വിളിക്കാനിരിക്കുവായിരുന്നു........ നിനക്കൊരാളെ പരിചയപ്പെടുത്താനുണ്ട്..... മുത്തശിയത് പറഞ്ഞതും അവൾ സംശയത്തോടെ അവരെ നോക്കി...... ഈ മീനാക്ഷിയുടെ മൂത്തത് ഒരാണും ഒരു പെണ്ണുമുണ്ട്..... അമ്മു വിനെ കല്യാണം കഴിച്ചയച്ചു..... പിന്നെയുള്ളത് ഇവനാണ് സച്ചു......... നിനക്കോർമ്മയുണ്ടോ ഇവനെ.... നിന്റെ.......മുറചെറുക്കനാ... മുത്തശ്ശി ഒരു ചിരിയോടെ സച്ചുവിനെ ചൂണ്ടിയത് പറഞ്ഞതും ഇഷാനിയുടെ നെഞ്ചോന്ന് പിടച്ചത് പോലെ...... പണ്ടിവിടെ വന്നപ്പോഴെല്ലാം മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞ ഇതേ വാക്ക് അവളുടെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നത് കൊണ്ടോയെന്തോ അവളുടെ മിഴികൾ പതിയെ മുത്തശ്ശി ചൂണ്ടിയിടത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു.... മുറ ചെറുക്കനെന്ന വാക്ക് തന്ന കൗതുകത്തിലാവാം അന്നും താനിതേ പോലെ അവനിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നത്.... തീരെ മെലിഞ്ഞ മുട്ടിനു മുകളിൽ കിടക്കുന്ന ട്രൗസറിട്ടൊരു ചെക്കന്റെ രൂപം മാത്രം ഓർമ്മകളിലെവിടെയോ തെളിയുന്നത് പോലെ..... അവരിരിക്കുന്ന തിണ്ണയുടെ നേരെ എതിർ വശമായി ഇരിക്കുന്ന,അവന്റെ ഒരു വശം മാത്രമേ കാണാനുള്ളു..... അവർക്കിടയിൽ വന്നു വീഴുന്ന വെള്ള തുള്ളികൾ ഒരു പാളി തീർത്തിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവന്റെ മുഖവും അവൾക്ക് അവ്യക്തമാണ്....... എങ്കിലും കറുത്ത നിറത്തിൽ തിങ്ങി നിൽക്കുന്ന താടിയും ഒരു കാല് തിണ്ണയിൽ കയറ്റി വെച്ചിരിക്കുന്ന അവന്റെ ഒരു വശവും അവൾക്ക് കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... സച്ചു....... ഇതാണ് ഇഷാനി....... മഴയുടെ ശബ്ദത്തിനേ കവച്ചു വെക്കാനെന്ന വണ്ണം മുത്തശ്ശി അല്പം ശബ്ദം ഉയർത്തി യത് പറഞ്ഞെങ്കിലും അവൻ അവളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞിരുന്നില്ല..... അവൻ മുത്തശ്ശിയെ ന്ന് നോക്കിയ ശേഷം വീണ്ടും കയ്യിലെ മൊബൈൽ ഫോണിലേക്ക് തന്നെ മിഴികൾ നട്ടു..... അപ്പോഴേക്കും മഴ ഒന്ന് കൂടി മുറുകി...... അവർക്കിടയിലെ കാഴ്ച മറക്കുന്ന ആ നേർത്ത പാളിക്ക് കനം കൂടി........ അവളുടെ മിഴികളും മനസ്സും അവനിൽ നിന്ന് നീങ്ങി മാറി ആ മഴയിൽ മാത്രം തറഞ്ഞു നിന്നു...... ഇടക്കെപ്പോഴോ മിഴികളൊന്ന് നീക്കിയപ്പോൾ അപ്പുറത്തായി നിൽക്കുന്ന വളുടെ അവ്യക്തമല്ലാത്ത രൂപം അവന്റെ കണ്ണുകളിലുടക്കിയിരുന്നു...... അവൻ തീരെ താല്പര്യമില്ലെന്ന വണ്ണം അവിടെ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുറിയിലേക് നടന്നു.... തങ്ങൾക്കിടയിൽ അവളൊരാൾ അധികമുണ്ടെന്നത് മനസ്സിലെന്തോ ഒരു കരട് വീഴ്ത്തും പോലെ...... അപ്പോഴും അവർക്കിടയിലേ മഴ അങ്ങനെ പെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു...... മഴ യുടെ താളം പതിയെ അവിടെ നിലച്ചു തുടങ്ങിയതും ഒഴിഞ്ഞ ആ തിണ്ണയിലേക്ക് നോക്കിയ അവളിൽ ഒരു നിരാശ പടരുന്നത് അവളറിഞ്ഞു..... അവനെ വെറുതെ ഒന്ന് കാണണമായിരുന്നവൾക്ക്..... ഒന്നിനും വേണ്ടിയല്ല....... വെറുതെ ആളിപ്പോ എങ്ങനെ ഉണ്ടെന്ന് അറിയാൻ വേണ്ടി മാത്രം...... അവളും പതിയെ മുറിയിലേക് നടന്നിരുന്നു...... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

- ഹൃദയ സഖി.... 🔻 ഭാഗം_65 ✍️ രചന - Aysha akbar പിറ്റേന്ന് നേരത്തെ തന്നെ എല്ലാവരും ഒരുങ്ങി തുടങ്ങി....... ഉള്ളതിൽ നല്ലതെന്ന് തോന്നിയ ആ നീല കളർ ചുരിദാർ അവളെടുത്തിട്ടു...... മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത് പേരറിയാത്തൊരു വികാരമായിരുന്നു...... ഇത്രയും സന്തോഷം താനിതിനു മുൻപ് അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്ന പോൽ മനസ്സങ്ങനെ ഇളകി മറിയുവാണ്.... നല്ല രീതിയിൽ ഒരുങ്ങാൻ മനസാഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്.... കാരണം കാണാൻ തനിക്കാളുണ്ടല്ലോ..... പക്ഷെ ഇട്ട് പഴകിയ ചുരിദാറുകളല്ലാതെ പുതിയതെന്ന് പറയാനൊന്നും തനിക്കില്ല.... അത് കൊണ്ട് തന്നെ എന്നും മേടഞ്ഞിടുന്ന മുടിയവൾ വിടർത്തി മുമ്പിലേക്കിട്ടു..... ഒരു പുതുമക്ക് വേണ്ടിയെന്ന പോൽ..... നെറ്റിയിൽ ഒരു കുഞ്ഞ് പൊട്ടും........ ഷാൾ ഒരു വശത്തു കൂടെ തോളിലങ്ങനെയിട്ടു.... പതിവില്ലാത്ത വിധം വീണ്ടും വീണ്ടും അവൾ കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി.... സുന്ദരി യായിട്ടില്ലേയെന്ന് സ്വയം ഉറപ്പിച്ചു....... അവൾ പുറത്തേക്ക് വരുമ്പോൾ സോഫയിലായിരിക്കുന്ന അലെക്സിനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകളൊന്ന് വിടർന്നു.... അവൻ കയ്യിലുള്ള ഫോണിലേക്ക് നോക്കിയാണിരിക്കുന്നത്...... ഒരു ലൈറ്റ് യെല്ലോ കളർ ഷർട്ടും ജീൻസുമാണ് വേഷം...... കാൽ പാദങ്ങൾ ചുറ്റി പിണന്നു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്...... കയ്യിലെ മൊബൈലിൽ പതിപ്പിച്ചു വെച്ചിരിക്കുന്ന കണ്ണുകൾ ഒന്ന് നീക്കിയപ്പോഴാണ് അവനവളെ കണ്ടത്...... പെട്ടെന്ന് അവൻ പതിയെ പുരികം രണ്ടും ഒന്നുയർത്തി.... പിന്നേ കൈ സോഫയിലേക്ക് കയറ്റി വെച്ചു കൊണ്ട് അവളെ തന്നെ കണ്ണിമ വെട്ടാതെ നോക്കി നിന്നു....... ഒരു വേള ആ നോട്ടം ആഗ്രഹിച്ചാണ് വന്നതെങ്കിൽ കൂടി അവളോന്നുലഞ്ഞു പോയി..... ഹൃദയം ശക്തിയായി മിടിക്കുന്നുണ്ട്.... അവൾ ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞ ചെറുചിരിയാലെ അവനെ നോക്കി...... അപ്പോഴാണ് ഓരോരുത്തരായി അങ്ങോട്ട് വന്നത്..... പോകാം.... വല്യമ്മച്ചി അത് ചോദിച്ചതും അവനവരെ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചോന്ന് നോക്കി... ഓഹ്... അവിടെ പോയാൽ നല്ല വല്ല കിളവന്മാരുമുണ്ടാവില്ലേടാ..... ഞാനും ഒന്നണിഞ്ഞോരുങ്ങട്ടെ..... നേരം വൈകിയതിലുള്ള ദേഷ്യമാണ് അവനെന്ന് അറിയുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ വല്യമ്മച്ചി വല്ലാത്തൊരു നാണം കലർത്തി അത് പറഞ്ഞതും ഭദ്രയും ട്രീസയും ചിരിച്ചു പോയിരുന്നു.... അലക്സിനും ചിരി വരുന്നുണ്ടെങ്കിൽ കൂടി അവൻ ഗൗരവം വിട്ട് പോകാതെ പിടിച്ച് വെച്ച് ഒന്ന് കൂടി കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചു...... വല്യമ്മച്ചി വീണ്ടും അത് കണ്ടില്ലേന്ന വണ്ണം കാറിലേക്ക് കയറി...... നീയിങ്ങോട്ട് കയറിക്കോ.... ബാക്ക് ഡോർ തുറന്ന് കയറാൻ നിന്ന ഭദ്രയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് ട്രീസയത് പറഞ്ഞത് കോ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലെ ഡോർ തുറന്ന് പിടിച്ച് കൊണ്ടായിരുന്നു.... ഒരു നിമിഷം അവൾക്കൊരു പ്രയാസം തോന്നി........ അവളൊരു വെപ്രാളത്തോടെ വല്യമ്മച്ചിയെ നോക്കി.... വല്യമ്മച്ചിയിലും നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയുണ്ട്.... ട്രീസ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് അകത്തെ ക്ക് കയറ്റുബോൾ ഒരു നിമിഷം അലെക്സിന്റെ ഉള്ളിലേതോ ഒന്ന് ചലിക്കും പോലെ..... പക്ഷെ അവൻ പുറമെ കാണിച്ചില്ല.... അവൾ സീറ്റിലേക്കിരുന്നു കൊണ്ട് അവനെ യൊന്നു നോക്കുമ്പോൾ അവന്റെയാ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന ഭാവത്തെ അവൾക്ക് മാത്രം കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അവളില്ലാതൊരു പുഞ്ചിരിക്കിടം നൽകിയിരുന്നു..... ചെറു ചാറ്റൽ മഴ ഗ്ലാസിനു മുകളിൽ വന്നു പതിക്കുമ്പോൾ അത് തങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിലാണെന്ന് തോന്നി പ്പോയി ഇരുവർക്കും..... വൈപ്പർ ആ തുള്ളികളെ നീക്കാനെന്ന വണ്ണം ഇരു വശത്തേക്കും ചലിക്കുമ്പോൾ അതിന് വല്ലാത്തൊരു താളം തോന്നിയവൾക്ക്... അല്ലെങ്കിലും ഉള്ളിൽ പ്രണയ മുണ്ടെങ്കിൽ കാണുന്നതെല്ലാം എത്ര മനോഹരമാണ്..... കാറ് ചലിച്ചു തുടങ്ങിയത് മുതൽ അവിടെയെത്തും വരെയും അരികിലായി നീണ്ടു നിവർന്നിരുന്നു ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നവനിലായിരുന്നവളുടെ മനസ്സ് മുഴുവനും..... അവർ ചെന്ന് നിന്നത് പാല മറ്റത്ത് ടെക്സ്റ്റയിൽസ് എന്ന ബോർഡോട് കൂടി തലയുയർത്തി പ്പിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന വലിയൊരു തുണിക്കടയുടെ മുമ്പിലായിരുന്നു.... അപ്പോഴേക്കും സെക്യൂരിറ്റി ഓടി വന്നു.... അവൻ ഡോർ തുറന്നിറങ്ങി കീ യയാൾക്ക് നേരെ കൊടുത്തു..... എല്ലാവരും അവന്റെ പിറകിലായി നടന്നു..... ഓട്ടോ മാറ്റിക് ഡോർ അവരുടെ സാമീപ്യമറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം അവർക്ക് മുമ്പിൽ തുറക്കപ്പെട്ടു.... ഏ സി യുടെ തണുപ്പ് ആകെ ക്കൂടി മുഖത്തടിച്ചത് പോലെ...... ഭദ്ര ചുറ്റുമോന്ന് നോക്കി..... അലെക്സിനെ കണ്ടത് കൊണ്ടാവണം എല്ലാവരും മുമ്പിലിരിക്കുന്ന കസ്റ്റർമേഴ്‌സിലേക്ക് കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.... അപ്പോഴേക്കും കാഷ്യറുടെ സ്ഥാനത്തിരിക്കുന്ന മാനേജർ വന്നു അവരെ അപ്പുറത്തേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയിരുന്നു..... പല തരം തുണി തരങ്ങൾ അവർക്ക് മുമ്പിൽ നിരന്നു.... ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ നിറങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചു..... മോൾക്കെന്താ ഇഷ്ടമെന്ന് വെച്ചാൽ അതൊക്കെയോടുത്തോ...നമ്മുടെ സ്വന്തം കടയാ..... ട്രീസ ഭദ്രയുടെ തോളിൽ കൈ വെച്ചു കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അവളൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു..... നിരന്നു നിന്ന വസ്ത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്ന് സ്വന്തമായി തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ അവൾക്കേറെ പ്രയാസം തോന്നി........ അവൾ അലക്സിനെയൊന്ന് നോക്കി.... എല്ലാം തങ്ങൾക്ക് വിട്ട് തന്നെന്ന പോലവൻ മാനേജരുമായി സംസാരത്തിലാണ്...... മോളെന്താ ഒന്നും എടുക്കാത്തത്...... വേഗം നോക്ക്....... ട്രീസ വീണ്ടും അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം ദയനീയമായി...... എനിക്ക്.... എനിക്ക് ഡ്രസ്സ്‌ സെലക്ട്‌ ചെയ്യാനൊന്നും അറിയില്ല...... അതും ഇത്ര കൂടുതൽ...... അവൾ അത് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ട്രീസ അവളെയൊന്ന് നോക്കി.... അവൾ പതിയെ തല കുനിക്കുമ്പോൾ അവർക്കവളോട് വല്ലാത്തൊരു സഹതാപം തോന്നി.... ട്രീസ അലെക്സിനെ അടുത്തേക്ക് മാടി വിളിച്ചതും അവൾക്കല്പം ഭയം തോന്നിയിരുന്നു..... അലക്സ്‌ അവരെ യൊന്നു നോക്കി അടുത്തേക്ക് വന്നതും ട്രീസ അവനോടെന്തോ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറയുന്നത് കുറച്ചു മാറി നിന്നിരുന്ന ഭദ്ര കണ്ടിരുന്നു.... പറഞ്ഞത് തെറ്റായി പ്പോയോ എന്നൊരു ബുദ്ധിമുട്ടിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്നവൾ...... ട്രീസ പറയുന്നതിനനുസരിച്ചു അവൻ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കിയതും അവൾ പതിയെ നോട്ടം വെട്ടിച്ചു...... അവനെന്തെങ്കിലും പറയുമോയെന്നോരു പ്രയാസം അവളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.... എന്നാൽ അവൻ വന്ന് അതിൽ നിന്നും ഓരോന്നും തിരഞ്ഞെടുക്കുകയാണ് ചെയ്തത്..... അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസം തോന്നി... അവൾ ട്രീസയെ ഒന്ന് നോക്കിയതും അവരോരു പുഞ്ചിരിയോടെ കണ്ണുകൾ ചിമ്മി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.... നിനക്ക് സെലക്ട്‌ ചെയ്യാൻ വയ്യെങ്കിൽ പിന്നേ നല്ല ഓപ്ഷൻ അലക്സാണ്.... ട്രീസ അതും പറഞ്ഞു ചിരിച്ചതും അവളുടെ കണ്ണുകളും വിടർന്നു..... ഇഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം അവനൊരു ഭാഗത്ത് നീക്കി വെക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് അതിശയം തോന്നി.... അത്രയേറെ ഡ്രസ്സുകൾ അവിടെ കുമിഞ്ഞു കൂടിയിരുന്നു..... ഇത്രയൊക്കെ എന്തിനാ.... അവളവനോടല്പം ചേർന്ന് നിന്ന് കൊണ്ടത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവൻ തല ചെരിച്ചവളെയൊന്ന് നോക്കി..... ഇതിൽ നിനക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത ഏതെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ മാറ്റി വെചേര്........ അത് പോലെ ഇഷ്ടപ്പെട്ട മറ്റെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ എടുക്കുകയും ചെയ്തോ..... മറ്റൊന്നും ഇപ്പൊ ആലോചിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല..... അവനൊരു ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ അതും പറഞ്ഞു അവളുടെ കയ്യിലൊന്ന് തൊട്ട് കൊണ്ടവിടെ നിന്നും നടന്നു പോകുമ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു മന്ദഹാസം പൊടിഞ്ഞു..... ഇനിയെന്തെന്ന ചോദ്യവുമായി അടഞ്ഞ വാതിലുകൾക്ക് മുമ്പിൽ നിന്നിരുന്ന തനിക്ക് സ്വപ്നം കാണാൻ പോലും പറ്റാത്തത്ര സൗഭാഗ്യങ്ങൾ വെച്ചു നീട്ടിയ വിധിയോടവൾക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു പ്രണയം തോന്നി..... ഡ്രസ്സുകൾ എടുത്ത് തരുന്ന സെയിൽസ് ഗേൾ സ് തന്നെ നോക്കുന്നതിൽ അതിശയവും അസൂയയും നിറഞ്ഞത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി... അതിന് കാരണം അവരെ പോലെയുള്ള തന്റെയും സദാ വേഷം കൊണ്ടായിരിക്കുമെന്ന് അവൾക്ക് വ്യക്തമായിരുന്നു...... അപ്പോഴും അതിലേ ഓരോ അവളെ വരച്ചു ചേർക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു അലെക്സിന്റെ മനസ്സ്...... അന്നത്തെ ദിവസം മാത്രമാണ് അവൾക്കവനെ അടുത്ത് കാണാൻ കിട്ടിയത്.... പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിലെല്ലാം അവനേറെ തിരക്കിലായിരുന്നു...... എങ്കിലും നിമിഷങ്ങളിൽ സന്തോഷത്തിന്റെ കലർപ്പുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ വരാൻ പോകുന്ന നല്ല നിമിഷങ്ങളിലായിരുന്നു ഭദ്ര ഒഴുകി കൊണ്ടിരുന്നത് ...... അവൻ വീട്ടിലുള്ള ആ നിമിഷങ്ങളിൽ അവനെ ചുറ്റി പ്പറ്റി നിന്നു കൊണ്ടാ നോട്ടവും ചിരിയും അവളെപ്പോഴും കൈ വഷപ്പെടുത്തി കൊണ്ടിരുന്നു.... നിനക്ക്..... നാട്ടിൽ നിന്ന് ആരെയെങ്കിലും വിവാഹത്തിന് ക്ഷണിക്കാനുണ്ടോ..... കല്യാണ തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ നിന്ന് അലക്സത് ചോദിച്ചതും ഒരു നിമിഷം ഭദ്രയുടെ ചിന്തകൾ അവരിലൂടെയെല്ലാം ഒഴുകി നടന്നു.... നികൊണ്ട് പൊയ്ക്കോ.... നീയെടുത്തോ എന്ന് പറഞ്ഞു സ്വന്തം രക്തത്തെ ഒഴിവാക്കാൻ മത്സരിച്ചിരുന്നവരുടെ മുഖം അവളോ ന്നോർത്തു ...... പിന്നേ പതിയെ അലക്സിനെയോന്ന് നോക്കി..... വേണ്ടാ.... ആരെയും വിളിക്കേണ്ട..... പകരം എന്റെ കൂടെ അവിടം വരെയിന്ന് വന്നാൽ മതി...... അതും എന്റെ സ്വന്തമായതിന് ശേഷം മാത്രം...... ഭദ്ര അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവിടെ നിന്നും നടക്കുമ്പോൾ അലക്സിന്റെ ഹൃദയം എന്തിലോ തട്ടി നിന്നത് പോലെ.... അതേ...... അവളുടെ സ്വന്തമായതെന്ന ആ വാക്കിലാണതെന്ന് പിടക്കുന്ന ഹൃദയം അവനെ ഓർമിപ്പിച്ചു..... അതിനിനി അധികം ദൂരമില്ല..... അവൾ പോകും വഴിയേ കണ്ണിമ വെട്ടാതെ ആവാം നോക്കി നിന്നിരുന്നു..... അങ്ങനെ കാത്തിരുന്ന മനസ്സമ്മത ദിവസമെത്തി..... രണ്ട് പേരും മനോഹരമായി അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി പള്ളിയിലേക്കെത്തി..... കർത്താവിന്റെ മുമ്പിൽ ഇരുവരും സ്വന്തമാക്കാൻ സമ്മതം നൽകുമ്പോൾ ഫാദറടക്കം അവിടെ നിന്നിരുന്ന എല്ലാവരുടെയും ചുണ്ടിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞിരുന്നു..... അലക്സ്‌ അവളെയൊന്ന് നോക്കി..... സന്തോഷം കൊണ്ട് വിടർന്ന ആ ചുണ്ടുകളിൽ അമർത്തി ചുംബിക്കാൻ തോന്നിയവന്...... അവളുടെ മിനുസമേറിയ കൈ വിരലുകളിൽ അവൻ പതിയെ വിരലോന്ന് കോർത്തു.. അവന്റെ ചൂടിൽ അവളും അങ്ങനെ ലയിച്ചു ചേർന്നു....... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ #📙 നോവൽ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _62 ✍️രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ അന്ന് അച്ചുവിന് വല്ലാത്ത ധൃതിയുണ്ട്. അംഗൻവാടിയിലെ ഹെൽപർ തലേന്ന് രാത്രി അവളെ വിളിച്ചിട്ട് താൻ നാളെ വരില്ലെന്നും വളരെ അത്യാവശ്യമായത് കൊണ്ടാണ് വരാൻ പറ്റാത്തതെന്നും നാളെ ഒരു ദിവസം എങ്ങനെയെങ്കിലും അവളോട് സഹകരിക്കാനും പറഞ്ഞപ്പോൾ അത് ഏറ്റെടുക്കുകയല്ലാതെ അവൾക്ക് മുന്നിലപ്പോൾ മറ്റൊരു വഴിയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പാചകമൊന്നും അത്രയങ്ങോട്ട് വശമില്ലാത്ത പരിപാടി ആയത് കൊണ്ടും കുട്ടികളെ നാളെ ഒരു ദിവസം ഒറ്റയ്ക്ക് മാനേജ് ചെയ്യണമെന്നും ഓർത്തപ്പോൾ അച്ചുവിന് നല്ലത് പോലെ വേവലാതിയുണ്ട്. എങ്കിൽ നാളെ ഒരു ദിവസം നീ കൂടി ലീവെടുക്കെന്ന് കാർത്യയിനി പറയുമ്പോൾ അത് വലിയ പ്രശ്നമാവും എന്നും ഹെൽപർ അവിടെ മുന്നേയുള്ള ആളായത് കൊണ്ട് തന്നെ താൻ ലീവ് പറയുമ്പോൾ അതായിരിക്കും കൂടുതൽ പ്രശ്നമെന്നും അച്ചു അവരെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി. "പേടിക്കേണ്ട.. ഒറ്റ ദിവസത്തെ കാര്യമല്ലേ എന്ന് ശ്രീയേ വിളിച്ചപ്പോൾ അവനും പറഞ്ഞു. പക്ഷേ എന്നിട്ടും ഭയവും ആശങ്കയും മാറാത്തവളോട് നിനക്കിനിയും ആ ജോലി വേണോ അച്ചു എന്നവൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഒരിക്കൽ ഒരുപാട് മോഹിച്ചു.. ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷികളെയും കൊണ്ടാണ് താനാ ജോലിയിലേക്ക് നടന്നു കയറിയത്. അതേ മാന്യതയോടെ തന്നെ തിരിച്ചിറങ്ങി പോരണം എന്നും അവൾക്കുള്ളിലുണ്ടായിരുന്നു. അതവനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ എങ്കിൽ നിന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെയ്യ്.. എന്തിനും ഞാൻ കൂടെയുണ്ടാവും..വെറുതെ ടെൻഷനടിച്ചിട്ട് ഉറക്കം കളയേണ്ടന്നും പറഞ്ഞിട്ടാണ് ശ്രീ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തത്.. 💜💜 "നീയിന്ന് എന്റെ കൂടെ കിടക് ഡെവി.." ഇന്ദിരാമ്മ പറയുമ്പോൾ ഡെവി അവരെയൊന്നു നോക്കിയിട്ട് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി. "കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചതെ ഒള്ളമ്മേ.. അപ്പോഴേക്കും അമ്മ കുശുമ്പ് കാണിക്കുന്നോ.. " ഡെവി കളിയാക്കി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോഴും ഇന്ദിരാമ്മ അതിൽ അൽപ്പം പോലും ചിരിക്കാൻ കഴിയാതെ അവനെ നോക്കാതെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ഇത് പോലൊരു ആവിശ്യം അവരാദ്യമായി പറയുകയാണ്.. അതായിരുന്നു ഡെവിക്ക് അത്ഭുതവും. ഇടക്കൊക്കെ താൻ അങ്ങോട്ട്‌ പോയി ആ കൂടെ കിടക്കുമായായിരുന്നു.. ഇപ്പൊ കുറച്ചായി അതും നിലച്ചു പോയത് പോലാണ്.. അത് മാത്രമല്ല.. ഡെവിയുടെ ശീലങ്ങളെല്ലാം തീർത്തും പിഴച്ചു തുടങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങളായി.. അത് കൊണ്ടായിരിക്കും അമ്മ ഇങ്ങോട്ട് അങ്ങനൊരു ആവിശ്യവുമായി വന്നതെന്ന് കരുതി ഡെവി അവന്റെ മുറിയിലെ ലൈറ്റ് കെടുത്തി കൊണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. അവരവിടെ അവനെയും കാത്ത് കിടക്കയിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്. ഡെവി ചെന്നതേ ആ മടിയിലേക്ക് വീണു.. പറയാതെ തന്നെ അവരുടെ കൈകൾ അവന്റെ മുടിയിലാലഞ്ഞു നടന്നു.. " മോൾക്ക് വിളിച്ചിരുന്നോ നീ.... " കണ്ണടച്ച് കിടന്നു കൊണ്ട് തന്നെ ഡെവി ഇല്ലെന്ന് മൂളി.. "വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ മോനെ.. അവള് കാത്തിരിപ്പുണ്ടങ്കിലോ " "മനഃപൂർവം വിളിക്കാഞ്ഞതല്ലമ്മേ.. അമ്മയും കണ്ടില്ലായിരുന്നോ ഇന്നത്തെ എന്റെ തിരക്ക്.. ഇപ്പഴല്ലേ ഞാനൊന്ന് ഫ്രീ ആയത്.." ഡെവി ശാന്തമായിട്ടാണ് പറയുന്നത്. ഇന്ദിരാമ്മ വെറുതെയൊന്നു മൂളി.. രണ്ടാളും പിന്നെ കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് ഒന്നും പറഞ്ഞതുമില്ല.. "അമ്മയ്ക്ക്.. അമ്മയ്ക്ക് നിങ്ങളെല്ലാവരും നന്നായി ജീവിച്ചു കണ്ടാ മതി മോനെ.. അമ്മ എന്തൊക്കെ ചെയ്താലും അതെല്ലാം അതിന് വേണ്ടിയുള്ളതാ.. അറിഞ്ഞു കൊണ്ടാരെയും വേദനിപ്പിക്കാൻ അമ്മ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല.." ഏറെ നേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ഉള്ളിൽ വിങ്ങുന്ന കുറ്റബോധം കൊണ്ടായിരിക്കും.. അവരുടെ വായിൽ നിന്നുമാ വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചത്.. അതിനും ഡെവിയൊന്നു മൂളി.. "അങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ അമ്മയെ കുറിച്ച് ഞാനും കരുതിയിരുന്നത്.. എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് അറിഞ്ഞു കൊണ്ടാരെയും വേദനിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന്.. സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കി ഒരാളെ നോവിക്കാൻ അറിയില്ലെന്ന്.. എന്നിട്ടും എന്റെ ജീവിതം എന്നൊരു പേരിൽ. നിങ്ങൾ. നിങ്ങളെന്റെ പാവം പെണ്ണിനെ.. അവൾക്കെത്ര വേദനിച്ചു എന്ന് ഞാനാ കണ്ണിൽ കണ്ടതാ... അതെന്നെ എത്ര വേദനിപ്പിച്ചു എന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയോ.. ഉള്ളിലെ സങ്കടം ആരോടും പറയാൻ കൂടി വയ്യാതെ അന്നവൾ എത്ര പിടഞ്ഞു കാണും അമ്മേ.. നിങ്ങളല്ലേ കാരണം.. നിങ്ങളുടെ സ്വാർത്ഥമനസ്സ് കൊണ്ടല്ലേ..." ഡെവി ഉള്ളിൽ ബാലക്ക് വേണ്ടി വാദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു മൗനമായി.. മോതിരവിരലിൽ കിടക്കുന്ന സാന്ദ്ര എന്നെഴുതിയ അവകാശം അവനെ അങ്ങേയറ്റം വേദനിപ്പിച്ചു ആ നിമിഷവും. എന്നിട്ടും ഡെവി കണ്ണ് തുറക്കുകയോ കരയുകയോ ചെയ്യാതെ അതേ കിടപ്പായിരുന്നു. കാരണം.... "എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ.. പ്ലീസ്..." ഹൃദയം നിറഞ്ഞു നിന്ന് കൊണ്ടൊരുത്തി അവനോടപ്പോഴും കേഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവനാ സന്തോഷമായിരുന്നു അപ്പോൾ ഏറ്റവും വലുത്.. 💜💜 മൂളി പാട്ടൊക്കെ പാടി നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെയാണ് അന്ന് അർജുൻ കിടക്കാൻ വന്നത്.. പക്ഷേ അവൻ അടുത്ത് വന്ന നിമിഷം മുതൽ ബാലക്ക് മനം പുരട്ടി തുടങ്ങി.. ഉള്ളിൽ നിന്നൊരു ആളൽ... അവൾ തലയിണയിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി. അത് വരെയും ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലാതെ താൻ ഒളിപ്പിച്ചു നടക്കുന്നൊരു കാര്യം.. ബാല വെപ്രാളതോടെ വയറിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു.. അമ്മയെ നീ കൂടി പരീക്ഷിക്കല്ലേ കുഞ്ഞേ.. നിന്നെ എന്നിൽ നിന്നും പറിച്ചെറിയാൻ കഴിയാത്തൊരു അവസ്ഥ എത്തും വരെയും ഇത് പുറത്താരും അറിയാതിരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. ഇല്ലെങ്കിൽ...നീയുണ്ടാവില്ല.. പിന്നെ ഞാനും.. ബലക്കാ ഓർമയിൽ പോലും വിറഞ്ഞു കയറി.. ഇത്രയും നാൾ സഹിച്ചതൊക്കെ വെറുതെയായി പോകും പിന്നെ.. നേരിയൊരു സംശയം തോന്നിയാൽ പോലും അർജുൻ വെറുതെയിരിക്കില്ല.. മറ്റാരെയും അറിയിക്കാൻ പോലും ശ്രമിക്കാതെ അവൻ അതിനൊരു തീരുമാനമുണ്ടാക്കും. അവൾക്കാ കാര്യത്തിൽ യാതൊരു സംശയവുമില്ല.. ദൈവമേ... എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞിനെ വേണം.. എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണം വേണം.. ആവിശ്യങ്ങളെല്ലാം നിലച്ചു പോയവൾക്ക് ഇനിയിപ്പോ നിന്റെ മുന്നിലേക്കിട്ട് അപേക്ഷിക്കാൻ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യം മാത്രമേ ഒള്ളു.. കൈവിടല്ലേ..പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്... കണ്ണടച്ച് കൊണ്ടവൾ ആ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കേഴുന്നതിലെ ദയനീയതാ ദൈവം അറിഞ്ഞത് കൊണ്ടായിരിക്കും അന്ന് അർജുൻ അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു വരാതെ.. ഗന്ധം കൊണ്ടും ബന്ധം കൊണ്ടും അവളെ കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ വേഗം ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചതും.. 💜💜 പതിവിലേറെ ഒരുപാട് നേരത്തേ അച്ചു ഒരുങ്ങിയിറങ്ങുമ്പോഴേക്കും ശ്രീ വണ്ടിയുമായി വീടിന്റെ മുന്നിലുണ്ട്.. അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു അവൻ വരുമെന്ന്. പോയിട്ട് വരാം അമ്മാ... " ധൃതിയിൽ ചെരുപ്പിട്ട് കൊണ്ട് അച്ചു ബാഗുമായി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.. "ച്ചായ കുടിച്ചു പൊയ്ക്കോടാ.." കാർത്യായിനി ബൈക്കിൽ ഇരിക്കുന്ന ശ്രീയുടെ നേരെ നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. "വന്നിട്ട് കുടിച്ചോളാം.. ഞാനന്ദ്യം ഈ ധൃതികാരിയെ കൊണ്ട് വിട്ടിട്ട് വരട്ടെ.."അച്ചിവിനെ നോക്കി കണ്ണ് കാണിച്ചിട്ട് ശ്രീ ചിരിയോടെ പറയുമ്പോൾ അച്ചു അവനെയൊന്ന് കണ്ണുരുട്ടി നോക്കി. "എന്നെ നോക്കി രസിച്ചു നില്കാതെ വന്നു കയറച്ചു.." ശ്രീ ചിരിയോടെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചതോടെ അച്ചുവും ഓടി പോയി അവന്റെ പിന്നിൽ കയറി. "നീ വരുന്നോടാ കുട്ടാപ്പി.." ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ അവൻ കാർഥ്യയിനിയെ ആണ് നോക്കിയത്. "പോണെങ്കിൽ പോയിക്കോ.." കാർത്യയിനി അനുവാദം കൊടുത്തതോടെ കുട്ടാപ്പി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി ചെരുപിട്ട് ശ്രീയുടെ നേരെ ഓടി.. അച്ചു അവനെ അവൾക്കടുത്തേക്ക് കയറ്റി ഇരുത്താൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിക്കും ശ്രീ അവനെ ബൈക്കിന് മുന്നിലേക്ക് കയറ്റിയിരുത്തി.. അവളെയൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നവനൊരു കള്ളത്തരമുണ്ടായിരുന്നു അപ്പോൾ.. കാർത്യയിനി കാണാതെ അച്ചു അവന്റെ പുറത്തൊന്നമർത്തി പിച്ചി. "പോയിട്ട് വരാം..." അതേ ചിരിയോടെ തന്നെ അവൻ കാർഥ്യയിനെ നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് വണ്ടിയെടുത്തു. "പത്തു പിള്ളേർക്ക് കൊറച്ചു കഞ്ഞീം പയറും വെച്ച് കൊടുക്കാനാണോ എന്റെ പെണ്ണേ നീയീ വെപ്രാളം കാണിക്കുന്നത്.. ഇങ്ങനാണേൽ നിന്നെ കെട്ടി കൂടെ കൂട്ടിയ എന്റെ പിള്ളേരെല്ലാം പട്ടിണി കിടക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ.." ശ്രീ മിററിൽ കൂടി ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി.. അത് കണ്ടിട്ട് അവൻ അടക്കി ചിരിക്കുമ്പോൾ അച്ചു ആ തോളിൽ അമർത്തി ഒരടി വെച്ചു കൊടുത്തു. "മനുഷ്യനിവിടെ തീയിലെന്ന പോലെ നിൽക്കുമ്പോഴാ ഒരു അളിഞ്ഞ തമാശ.. " 'ആ തീയിൽ ഇച്ചിരി വെള്ളം കോരി ഒഴിച്ചതല്ലേ അച്ചു ഞാൻ " ശ്രീ വേദന കൊണ്ടൊന്ന് തോല് വെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് മുഖം ചുളിച്ചു.. "പിന്നെ...വഷളത്തരം പറഞ്ഞിട്ടല്ലേ എല്ലാരും ആശ്വാസം പകരുന്നത്.. ഉമ്മച്ചന് അസുഖം വേറെയാണ്.."അച്ചു ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറയുന്നത് കേൾക്കെ ശ്രീ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. "ഞാനും എന്റെ പിള്ളേരും എങ്ങനാടി അച്ചുവേ വഷളത്തരമാവുന്നത്.. എഹ്.." "കെട്ടിയില്ല.. അതിനുമുൻപ് പിള്ളേരെ കുറിച്ചാ... ആദ്യം ശ്രീയേട്ടൻ എന്നെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്ക്.. എന്നിട്ട് മതി ബാക്കിയൊക്കെ.." ശ്രീയുടെ നേരെ നോക്കാതെ അച്ചു പറഞ്ഞു. "ഇത് അത് തന്നെ...." അവൻ വീണ്ടും ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി കാണിച്ചു.. "ഏത്.." അച്ചു അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു കിടന്നു.. "കുശുമ്പ്...പിന്നെ എന്റെ പിള്ളേരോട് നല്ല മുഴുത്ത അസൂയയും" അവനാ പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ട് അച്ചു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവനിലേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ട് കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു.. "നീ കഴിഞ്ഞേ അച്ചു എനിക്കീ ലോകത്തിപ്പോ ആരുമൊള്ളൂ.. ഇനി നമ്മുടെ ലൈഫിൽ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായാലും നിന്നെ കുറിച്ച് തന്നെയേ ശ്രീയേട്ടൻ ആദ്യം ഓർക്കൂ.." ശ്രീ അവളുടെ കൈകൾ പിടിച്ചെടുത്തു കൊണ്ടതിൽ വിരൽ കോർത്തു കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ മനോഹരമായ ഒരു ചിരി ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞെങ്കിലും അച്ചു കണ്ണ് തുറന്നില്ല. പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു സുഖം.. അത് നെഞ്ചിൽ നിറഞ്ഞു കവിയുന്നു.. രണ്ടാളും അതിന്റെ നിറവിലായിരുന്നു. അത്കൊണ്ട് തന്നെ വളരെ വേഗം അംഗൻവാടിയിലേക്ക് എത്തി ചേർന്നു. അതോടെ അച്ചുവിന് വീണ്ടും വെപ്രാളം കൂടി. "ഞാൻ പോയി ട്ടൊ.." ഇറങ്ങിയിട്ട് പെട്ടന്ന് തന്നെ അച്ചു യാത്ര പറഞ്ഞു പോയി.. അംഗൻവാടിയും അവിടുത്തെ കുഞ്ഞുങ്ങളും മാത്രമായിരുന്നു അപ്പോഴവളുടെ ഉള്ളിൽ. "നിക്കെടി.. ഞങ്ങൾ കൂടി വരുന്നു.." പിന്നിൽ നിന്നും ശ്രീ പറയുന്നത് കേട്ടതും മുകളിലേക്കുള്ള പടി കെട്ടുകൾ കയറി കൊണ്ടിരുന്ന അച്ചു തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാന്റിൽ ഇട്ട് കുട്ടാപ്പിയെയും തോളിൽ കയറ്റി അവൾക്ക് നേരെ നടന്നു വരുന്നുണ്ട് ശ്രീ.. "ഹലോ.. ഇതെങ്ങോട്ടാ.. ഈ പോരുന്നത്.." അച്ചു നടുവിന് കൈ കുത്തി നിന്നിട്ട് അവരെ മിഴിച്ചു നോക്കി. "ഇന്നെന്റെ പെണ്ണിനവിടെ പിടിപ്പത് പണി കാണും. എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റും പോലൊക്കെ ഞാനും ഹെല്പ് ചെയ്യാനാണ് തീരുമാനം.. അത് കൊണ്ട് വഴി മുടക്കാതെ അങ്ങോട്ട്‌ മാറി നിൽക്ക്" ഗൗരവത്തോടെ ശ്രീ പറയുന്നത് കേട്ടതും അവന്റെ തോളിൽ ഗമയിലിരിക്കുന്ന കുട്ടാപ്പി ഉറക്കെ ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. "ദേ.. ശ്രീയേട്ടാ കളിക്കല്ലേ.. ഒന്നാമതെ ഇന്ന് എനിക്ക് നേരമില്ല. അതിനിടക്.." അച്ചു അവനെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. "കാര്യമായിട്ടാ അച്ചു.. ഞാനും കൂടാ ഡീ.. നിനക്കാ പിക്കീരികളുടെ കൂടെ ഓടലും ഫുഡ് ഉണ്ടാക്കലും എല്ലാം കൂടെ കഴിയില്ല.." ശ്രീ അവളെ കടന്ന് മുന്നോട്ട് നടന്നു. "ശ്രീയേട്ടാ.." "അവിടെ നിന്നു കിണുങ്ങാതെ ഇങ്ങോട്ട് കയറി വന്നിട്ടീ ഡോർ തുറക്കെടി..ടീച്ചറെ.." ശ്രീ പറയുമ്പോൾ ഇനിയെന്ത് പറഞ്ഞാലും അവൻ കൂടെ വരും എന്നുറപ്പായ അച്ചു അവനെയൊന്നു കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി ബാഗിൽ നിന്നും കീ എടുത്തു അവന് നേരെ നീട്ടി. കുട്ടാപ്പിയെ താഴെയിറക്കി ശ്രീ തന്നെയാണ് ആദ്യം അകത്തു കയറിയത്. അവന് പുറകെ അച്ചുവും കുട്ടാപ്പിയും. സമയം ഒൻപത് മണി ആവുന്നുള്ളു. പത്തു മണിയോടെയാണ് കുട്ടികൾ വന്നു തുടങ്ങുന്നത്. അപ്പോഴേക്കും ചോറും കറിയും റെഡിയാക്കി വെക്കാം എന്നായിരുന്നു അച്ചുവിന്റെ മനസ്സിൽ. ബാഗ് വെച്ചിട് അവൾ തിരിയുമ്പോഴേക്കും ശ്രീയും കുട്ടാപ്പിയും അടുക്കള തപ്പി കണ്ടു പിടിച്ചു.. അങ്ങോട്ട് എത്തിയിരുന്നു. "പെട്ടന്ന് പറ.. എന്താ ഇന്നത്തെ മെനു." ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. "ഞാൻ ചെയ്‌തോളാം ശ്രീയേട്ടാ.." അച്ചു വല്ലായ്മയോടെ പറഞ്ഞു. "ഞാനും ചെയ്‌തോളാം.. നമ്മുക്ക് ഒരുമിച്ച് ചെയ്യാം അച്ചു.." ശ്രീ കണ്ണ് ചിമ്മി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഒടുവിൽ അച്ചു ചോറിനുള്ള പരിപാടി നോക്കുമ്പോൾ ശ്രീ സാമ്പാറിനുള്ളത് റെഡിയാക്കി. അവൻ അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നത് കാണുമ്പോൾ അച്ചുവിനൊരു വല്ലായ്മ യുണ്ട്.. പക്ഷേ ശ്രീക്ക് അതൊന്നും പ്രശ്നമില്ലായിരുന്നു. അവളോടൊപ്പമുള്ള ഓരോ നിമിഷവും അവൻ ആസ്വാധിക്കുന്നുണ്ടായിരിന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ കുട്ടാപ്പിയുടെ കണ്ണ് വെട്ടിച്ചു കാണിക്കുന്ന കുസൃതികൾ.. അച്ചു കണ്ണുരുട്ടി കാണിക്കുമ്പോൾ അവൻ കള്ളചിരിയോടെ അവളെ മയക്കിയെടുക്കും. പത്തു മണിയോടെ കുട്ടികൾ വന്നു തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ചോറും കറികളുമായി.പിന്നെ അവർക്ക് കൊടുക്കാനുള്ള കുറച്ചു ഭക്ഷണം കൂടി അടുപ്പത്താക്കിയിട്ടാണ് ശ്രീയും അച്ചുവും അടുക്കള വിട്ടത്.. "എനി ഹെല്പ്..."എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ശ്രീ കുസൃതിയോടെ അച്ചുവിന്റെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് പിടിച്ചു തന്നിലേക്ക് വലിച്ചു ചേർത്തു.. "വേണ്ട.. എല്ലാം റെഡിയാണ്.. ഇപ്പഴാ എനിക്കെന്റെ ശ്വാസം നേരെ വീണത്.. എന്ത് ചെയ്യും ഒറ്റയ്ക്ക് എന്നോർത്ത് കൊണ്ട് ഞാനിന്നലെ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല" അതീവ സ്നേഹത്തോടെ ശ്രീയുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി അച്ചു പതിയെ പറഞ്ഞു. "ഞാനുറക്കി തരണോ..." അവന്റെ കള്ളത്തരം നിറഞ്ഞ സ്വരം കാതിൽ.. അച്ചു പിടഞ്ഞു മാറും മുന്നേ ശ്രീ അവളുടെ കവിളിൽ അമർത്തി ഉമ്മ വെച്ചു കൊണ്ട് മാറി. അവൾ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ശ്രീ വീണ്ടും ചുണ്ട് കൊണ്ട് ഉമ്മ വെക്കുന്നത് പോലെ കാണിച്ചു. "പോയിക്കോ ഇനി.. " അച്ചു അവനെ തള്ളി പുറത്തേക്കിറക്കി.. "പോവാൻ തോന്നുന്നില്ല.." ശ്രീ മുഖം ചുളിച്ചു കൊണ്ടവളെ നോക്കി. "ആണോ...ടാ.." അച്ചു അവനെ കൊഞ്ചിച്ചു കൊണ്ട് താടിയിൽ പിടിച്ചൊമനിച്ചു.. വൈകുന്നേരം വരില്ലേ.. " വരണോ.. "വന്നാ നമ്മുക്കാ പുഴ കാണാൻ പോകാം" ഇപ്രാവശ്യം അച്ചുവിനാണ് കള്ളച്ചിരി. "ശെരിക്കും.." ശ്രീയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. "ശെരിക്കും.." അവൾ അവന്റെ കവിളിൽ നുള്ളി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "എങ്കിൽ എപ്പോ വന്നെന്ന് ചോദിച്ച മതി.." ശ്രീ സന്തോഷത്തോടെ ഏറ്റെടുത്തു. "എങ്കിൽ പോയിക്കോ ഇനി.. പോയിട്ട് വല്ലതും കഴിക്കണേ.." അച്ചു ഓർമ്മിപ്പിക്കുമ്പോൾ ശ്രീ സമ്മതിച്ചു. ഒരിക്കൽ കൂടി അവളോട് യാത്ര പറഞ്ഞു കുട്ടാപ്പിയെയും വിളിച്ചു കൊണ്ടിറങ്ങി പോകുന്നവൻ ഒരിക്കലും അറിഞ്ഞില്ല.. വലിയൊരു ചതിയിലേക്കാണ് അവളാ തിരികെ കയറി പോകുന്നതെന്ന്... തുടരും.. മുൻവിധികളില്ലാതെ വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾക്കിത് ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയും.. അതിൽ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയുന്നില്ല. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ j❣️f

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 61 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 💞💞 ഇത്രയും കാലം കാത്തിരുന്ന നമ്മൾക്കാണോ ശ്രീയേട്ടാ ഇനിയീ മൂന്നോ നാലോ ദിവസം.." അച്ചു അവളെ കൊണ്ടാവും പോലൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും ശ്രീയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞില്ല. "കാർത്തു എപ്പഴും പറയും, എല്ലാത്തിനും ദൈവം അതിന്റെതായ സമയം കണക്കാക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ടന്ന്.. നമ്മുക്ക് ഒന്നാവാനും അത് അങ്ങനെ തന്നെയാണ്. ഇതിപ്പോ മനഃപൂർവം ഒന്നുമല്ലല്ലോ.." അച്ചു അവന്റെ രണ്ടു കവിളിലും കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു. "എന്നാലും അച്ചു.. ഞാൻ.. ഞാനെന്ത് മാത്രം കൊതിച്ചതാ.. ഇനിയിപ്പോ ഒരു ദിവസം കൂടി കാത്താൽ നീ എന്റെയാവും എന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ പോയത്..എന്നിട്ടും.." ശ്രീയുടെ സ്വരം നിരാശയിൽ മുങ്ങി പോയി. "ശേ.. ഇതെന്താ കുഞ്ഞു പിള്ളേരെ പോലെ.. ഞാൻ ഇത്രേം പറഞ്ഞിട്ടും ഇനിയും അത് തന്നെ പറഞ്ഞാ തല ഞാൻ മേടി പൊളിക്കും.. പറയുന്നതിനൊപ്പം അവളത് ചെയ്യുക കൂടി ചെയ്‌തതോടെ ശ്രീ അവളെ തുറിച്ചു നോക്കി. "നിനക്കൊരു സങ്കടവുമില്ലേ..?" അവളെ നോക്കി ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു ചിരിയോടെ തന്നെ ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി കാണിച്ചു. "ഇല്ലേ..." ശ്രീയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു. "ഇല്ലന്നേ.." അവളൊന്നുകൂടി അവനോട് ചേർന്നിരുന്നു. "അതെന്താ.. നിനക്കെന്റെ സ്വന്തമാവാൻ ഇഷ്ടമല്ലേ....?" "എവിടെയും രേഖപെടുത്തി വെക്കാതെ... ഒരു താലിമാലയുടെയും ബലമില്ലാതെ ഈ ശ്രീ ദേവ് എനിക്കെന്റെ സ്വന്തമാണ്.. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.. വിശ്വാസമുണ്ട്.. എന്റെ പ്രണയത്തെ. അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു കൊണ്ടവൾ പറയുമ്പോൾ ശ്രീ ഒരു നിമിഷം ശ്വാസം പിടിച്ചിരുന്നു.. അവന്റെ ഉള്ളിൽ അവളോടുള്ള സ്നേഹം തുടിച്ചു.. കുറച്ചു നേരം കൂടി അവരാ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു.. രെജിസ്റ്റർ ഓഫിസിൽ പോയിട്ട് വന്നതാണ് ശ്രീ. അവിടെ ചെന്നപ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞത്.. അവിടെയുള്ള ആള് ലീവാണെന്നും.. അടുത്ത തിങ്കൾ വന്നാൽ മതിയെന്നും. നാല് ദിവസത്തെ കാര്യമുള്ളു.. പക്ഷേ അവനത് അത്ര പിടിച്ചിട്ടില്ല. വന്നപ്പോൾ മുതൽ ഒരേ ഇരിപ്പാണ്. കാർത്യായിനി അവരെ കൊണ്ടാവും പോലൊക്കെ പറഞ്ഞു തോറ്റു മടങ്ങി പോയി.. അച്ചു കൊഞ്ചിച്ചും സ്നേഹിച്ചും അവന്റെയാ മ്ലാനത നിറഞ്ഞ മൂഡോന്ന് മാറ്റി എടുക്കാനുള്ള പെടാ പാടാണ്.. അതിനിടയിൽ അവന് ഡെവിയെ ഓർമ വന്നു.. അത് വരെയും അവന്റെ കാര്യം പോലും മനസ്സിൽ നിന്നും പോയത് പോലായിരുന്നു. "ഡെവിയെ ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കട്ടെ.. അവിടെ എന്തായോ എന്തോ.." അച്ചുവിനോട് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ ഡെവിയുടെ നമ്പറിൽ വിളിച്ചു.. അവന്റെ കാര്യമെല്ലാം ശ്രീ പറഞ്ഞറിയാവുന്ന അച്ചുവിന്റെ നെഞ്ചിലും സങ്കടം തന്നെയാണ്.. അവനെ ഓർക്കുമ്പോൾ.. "ശ്രീ.. പറയെടാ..." ഡെവിയുടെ ഒട്ടും പ്രസന്നമല്ലാത്ത സ്വരം. അവന്റെയാ തെളിച്ചമില്ലാത്ത മുഖം കൂടി ശ്രീയുടെ ഉള്ളിലാ നിമിഷം തെളിഞ്ഞു. അതോടെയവന്റെ നെഞ്ചിലെ നോവ് ഒന്നുകൂടി കൂടി. "പറഞ്ഞോ ശ്രീ.. എന്തായി നീ രെജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ പോയിട്ട്.. കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ " ഡെവി ചോദിക്കുന്നത് കേട്ടതും ശ്രീ ഇല്ലെന്ന് മൂളി.. "ഇവിടെ.. ഇവിടെ കുഴപ്പമില്ല ടാ.. രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം കൂടി വേണ്ടി വന്നേക്കും.. അവിടെ.. അവിടെ..."ശ്രീയെന്ത് ചോദിക്കണം എന്നറിയാതെ ഒന്ന് വിക്കി.. "ഇവിടെന്താ.. എല്ലാം ഉഷാറാണ്. ഭക്ഷണം ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.. പിന്നെ അമ്മാവനും അമ്മായിയുമെല്ലാം രാവിലെ തന്നെ എത്തി.. ബാക്കി ഉള്ളവർ എത്തി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.. മൂന്നു മണിക്കാണ് ചടങ്ങ്.." ഒന്നുപോലും വിടാതെ എണ്ണി പറയുന്നുണ്ടവൻ.. നീയോ... നീ ഒക്കെയാണോ.. ഉഷാറാണോ? എന്നൊരു ചോദ്യം ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ കിടന്നു തിളച്ചു മറിഞ്ഞു. "എനിക്കെത്തിപെടാൻ ഒട്ടും കഴിയാഞ്ഞിട്ടാ ഡെവി.. നീ വരേണ്ടന്ന് പറഞ്ഞാലും ഞാൻ വന്നേനെ..ഇപ്പോൾ നിന്റെ കൂടെ ഞാൻ വേണമായിരുന്നു.. " ശ്രീയുടെ സ്വരം പതിഞ്ഞു പോയി.. "നീ വെറുതെ ടെൻഷൻ ആവാതെടാ. ഞാൻ ഒക്കെയാണ്.. പിന്നെ വിളിക്കാം " അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡെവി പെട്ടന്ന് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. ഉള്ളിൽ അലറി മറിയുന്നൊരു കരച്ചിലിന്റെ തിരയെ അടക്കാൻ അവനൊന്നു കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു. അത് കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ഇന്ദിരമ്മ അവനെ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടങ്ങോട്ട് വന്നത്. വീണ്ടും മകന്റെ തളർന്നു തൂങ്ങിയുള്ള ആ നിൽപ്പ്.. തലേന്നുണ്ടായ മുറിവിൽ ഉറുമ്പരിക്കുന്നത് പോലൊരു അസ്വസ്ഥത. അവനെ തേടി വന്നിട്ട് കൂടി ആ മുന്നിലേക്കപ്പോൾ പോകാൻ കഴിയാതെ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടവർ തിരിച്ചു നടന്നു.. 💜💜 ബാലക്ക് മനസ്സിലാവും വിധമൊരു ക്രൂരമായ ആനന്ദമുണ്ട് അർജുന്. ഡെവിയുടെ നിശ്ചയത്തിന്റെ കാര്യം അവൻ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എന്ന് ബാല ഉറപ്പിച്ചത് തന്നെ അവനെ അങ്ങനെ കണ്ടിട്ടായിരുന്നു. അവൾക്കപ്പോഴും സങ്കടമൊ പരിഭവമോ ഒന്നും തോന്നിയില്ല.. ഓർക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലൊരു പിടപ്പുണ്ട്. അത് പക്ഷേ അവനെ ഓർത്തു കൊണ്ടാണ്.. അവളുടെ പ്രാണനെ.. ഈ നിമിഷങ്ങളെ അതി ജീവിക്കാൻ അവന് കഴിയട്ടെ എന്നായിരുന്നു രാവിലെ മുതൽ ബാലയുടെ പ്രാർത്ഥന. വൈഗ വിനോദിന്റെ കൂടെ മടങ്ങി പോയി എന്നതായിരുന്നു അവളുടെ മറ്റൊരു ആശ്വാസം. അർജുൻ അറിഞ്ഞ സ്ഥിതിക് അവളും അറിയും.. ഇല്ലെങ്കിൽ അർജുൻ അറിയിക്കും. അതോടെ അവളുടെ കുത്തി പറച്ചിലും ആക്കി ചിരിക്കലും.. അതിനേക്കാൾ ഡെവിയെ കുറിച്ച് പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ. അതാണ്‌ അവൾക്കേറ്റവും സഹിക്കാൻ വയ്യാഞ്ഞതും. ഗൂഡമായൊരു ചിരിയും നോട്ടവും ഉണ്ടെന്നൊഴിച്ചാൽ അർജുന് വേറൊരു ലക്ഷ്യവും ഇല്ലെന്ന് മനസ്സിലായതോടെ ബാല അവനെ തീർത്തും അവഗണിച്ചു.. മരവിച്ച മനസ്സോടെ ഡെവി എല്ലാവരേം നോക്കി ചിരിച്ചു... അവർക്കടുത്തിരുന്നു. കൂടുതൽ ആളുകൾ ഒന്നുമില്ല. പക്ഷേ അവനെയും അവന്റെ അവസ്ഥയെയും അറിയാവുന്നവർക്ക് ആ ഇരിപ്പോരു വീർപ്പുമുട്ടലുണ്ടാക്കി. എന്നാലും അവന്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടിയിട്ട് എന്നുള്ള ഒരൊറ്റ കാര്യം മാത്രം മനസ്സിൽ ഓർത്തു കൊണ്ടവർ വീണ്ടും ആ നോവിന് നേരെ കണ്ണടച്ച് ഇരുട്ടാക്കി... മുന്നേ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചത് പോലെ തന്നെ... രണ്ടാഴ്ചകകം കല്യാണം... ഭാവമാറ്റം ഏതുമില്ലാതെ ഡെവി അതും കേട്ടിരുന്നു. സാന്ദ്ര പിടപ്പോടെ അവനെയൊന്നു നോക്കി. അവളെ നോക്കിയിട്ടൊരു കുഞ്ഞു ചിരിയോടെ ഡെവി മോതിരമിട്ട് കൊടുത്തു.. തിരികെ അവന്റെ വിരലിൽ തന്റെ പേരെഴുതിയ മോതിരമിട്ട് കൊടുക്കുമ്പോൾ സാന്ദ്ര നന്നായി വിറക്കുന്നുണ്ട്. ഉള്ളിൽ കാരണമറിയാത്തൊരു നോവ് വിങ്ങി അവളുടെ കണ്ണ് നിറച്ചു.. സന്തോഷകണ്ണീരായി അതിനെ അവിടുള്ളവർ വ്യാഘ്യനിച്ചപ്പോഴും അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു അതങ്ങനെയല്ലെന്ന്. ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ച... കൊതിച്ച കാര്യമാണ് നടന്നതും ഇനി നടക്കാൻ പോണതും. എന്നിട്ടും സന്തോഷത്തിന്റെ ചെറിയൊരു കണിക പോലും തന്നിലില്ലെന്ന് അവളാ നിമിഷം മനസ്സിലാക്കി. ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ വേണ്ടി ഡെവി ചേർന്നു നിന്നപ്പോൾ അവൾ വിങ്ങി കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷേ ഉള്ളിൽ അവളെക്കാൾ ഉച്ചത്തിൽ നെഞ്ച് പൊട്ടി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നവൻ അതൊന്നും അറിഞ്ഞതുമില്ല.. പ്രകടമായ സങ്കടങ്ങളൊന്നും ഡെവി കാണിച്ചിട്ടില്ല. എങ്കിലും ഇന്ദിരാമ്മയ്ക്ക് അവന്റെ കണ്ണിൽ നോക്കാൻ വയ്യായിരുന്നു. താൻ ചെയ്യേണ്ടുന്ന എല്ലാത്തിനും ഡെവി ഓടി നടക്കുമ്പോൾ അവരോരു മൂലയിൽ തളർന്നിരുന്നു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. ഒടുവിൽ എല്ലാം കഴിഞ്ഞതിന് ശേഷം സുധേവും ഉഷയും തിരികെ മടങ്ങുമ്പോൾ സാന്ദ്ര കൂടി അവർക്കൊപ്പം കൂടി. പോവണ്ടാന്ന് ഇന്ദിരാമ്മയും നിൽക്കണമെങ്കിൽ നിന്നോ എന്ന് സുധേവും പറഞ്ഞിട്ടും അവൾക്ക് വയ്യായിരുന്നു ഡെവിയെ നോക്കാൻ.. അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഉള്ളു പൊള്ളുന്നൊരു കുറ്റബോധത്തിന്റെ തീ അവളിൽ പടർന്നു കയറി.. പോകാൻ ഇറങ്ങിയവളോട് ഒരു ചിരിക്കപ്പുറം ഡെവിയും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഉള്ളുരുക്കത്തിന്റെ ഒരു രാത്രി... അന്നൊരുപാട് പേര് കണ്ണീരുണങ്ങാത്ത നോവുന്ന മനസ്സോടെയാണ് കിടന്നുറങ്ങിയത്.. 💐💐 നമ്മൾക്ക് മുമ്പിൽ ആകെയുള്ള രണ്ടു ദിവസം.. അത് കൊണ്ടെന്തു ചെയ്യും.. അറിയാലോ.. മറുവശമുള്ളത് ശ്രീ ദേവാണ്. നേരിട്ട് അവിടെ പോയിട്ടൊരു പരിപാടി യും നടക്കില്ല. നന്നായി ശ്രദ്ധിച്ചു വേണം എന്ത് ചെയ്യുമ്പോഴും.. അവനത് പൊളിച്ചു കയ്യിൽ തരാൻ സാധ്യത കൂടുതലാണ് " ഒരിക്കൽ ശ്രീ ക്ക് മുന്നിൽ പെട്ടതിന്റെയും അവന്റെ കൈ ചൂട് അറിഞ്ഞതിന്റെയും ഓർമ സുനിൽ അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും മറക്കുകയില്ല. പക്ഷേ ഭയന്ന് കൊണ്ട് അച്ചുവിനെ അവന് വിട്ട് കൊടുക്കാനും അവനെ ജയിച്ചു കയറാൻ വിടാനും അവൻ ഒരുക്കവുമല്ല.. പകയും വെറുപ്പും നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ തന്നെ അച്ചുവിനെയും അവളിലൂടെ അവനെയും കുരുക്കിയിടാൻ ഒരുപാട് വഴികൾ ആലോചിച്ചു നോക്കി അവർ ആ സമയം കൊണ്ട്. പക്ഷേ ഒന്നുമങ്ങോട്ട് ശെരിയാവുന്നില്ല. എതിരെ ഉള്ളത് ശ്രീ ആണെന്നുള്ളതാണ് അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയൊരു വെല്ലുവിളി. കാരണം അവനൊരു അവസരം കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്. തമ്പി.. രാഘവൻ.. സുനിൽ.. ഇവരിൽ ആരെ അവന്റെ കയ്യിൽ തരത്തിൽ കിട്ടിയാലും ആ ആള് പിന്നെ പുറം ലോകം കാണുന്ന കാര്യം സംശയമാണ്. അത് മാത്രമല്ല.. ഒരാളെ കിട്ടിയാൽ.. അവരിലൂടെ തന്നെ അവൻ ബാക്കിയുള്ളവരിലേക്ക് പാലം പണിയും.. കുരുക്കി കൊല്ലാൻ പാകത്തിന് തെളിവുകൾ ശേഖരിക്കും.. ഓർക്കുമ്പോൾ തമ്പിക്കൊപ്പം തന്നെ രാഘവനും സുനിലിനും ചെറുതല്ലാത്ത ഭയമുണ്ട്. പക്ഷേ അവരാരും തന്നെ അത് പുറമെ കാണിക്കുന്നില്ല. "നാളെ ഒരു ദിവസമാണ് ഇനി അംഗൻ വാടി ഉണ്ടാവുന്നത്.. പണി അവൾക്കിട്ട് അവിടെ വെച്ചു കൊടുക്കണം.. എങ്കിലേ നാട് ഇളകൂ. അവൾക്കുള്ള സപ്പോർട്ട് കുറയൂ.. പിന്നെയുള്ള ശെനിയും ഞ്യായറും.. തിങ്കൾ അവരെന്തായാലും രെജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ എത്തും.. അത് കഴിഞ്ഞു നേരെ അവനിങ്ങോട്ട് വരുമെന്ന് എന്റെ മനസ്സ് പറയുന്നു.. അവന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്റെ നിഗമനം ഒന്നും തെറ്റി പോവാറില്ല.. അത് കൊണ്ടാണ് എനിക്കെതിരെ അവൻ തിരിയും മുന്നേ അവന് ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും പണി കൊടുക്കുന്നത്.." തമ്പിയൊന്നു പുച്ഛത്തോടെ ചിരിച്ചു.. "അപ്പൊ പറഞ്ഞു വരുന്നത്.. ആ രെജിസ്റ്റർ.. അത് നടക്കും മുന്നേ അവനെ തളക്കണം. ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അതൊരു നടക്കു പോവില്ല.. അതിന് വേണ്ടത് എന്തെന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്ക്.. അത് പോലെ ചെയ്യ്.." തമ്പിയുടെ കണ്ണുകൾ കുറുകി.. "ആ അംഗൻ വാടിയിൽ ഒരു ഹെല്പർ കൂടിയുണ്ട്.. ആ വഴിയിൽ ഒന്ന് നോക്കിയാലോ..." തമ്പിയുടെചോദ്യം.. സുനിലും രാഘവനും ആലോചനയിൽ തന്നെയായിരുന്നു.. അവരുടെ നോട്ടം അയാൾക്ക് നേരെ നീണ്ടു.പിന്നെയത് പരസ്പരമായി.. അപ്പോഴേക്കും മൂന്നു പേരുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു വിജയമുറപ്പിച്ച ചിരി തെളിഞ്ഞിരുന്നു.. തുടരും... റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 60 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰🥰 മോളെ.. ഏട്ടനാടി " ഫോണിൽ കൂടി അപ്രതീക്ഷിതമായി വന്നെത്തിയ ആ സ്വരം.. അതിനുള്ളിലെ സ്നേഹം.. ഞൊടിയിട കൊണ്ട് ബാലയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. ഏട്ടാ.. എത്രയൊതുക്കി പിടിച്ചിട്ടും ശ്രീക്ക് കൂടി മനസ്സിലാവും വിധം ബാലയുടെ ശബ്ദമിടറി. അവനും ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദനായി. "സുഖമാണോ ഏട്ടാ.." ബാല തന്നെയാണ് തോറ്റു കൊടുത്തത്. "മ്മ്.." ആ ചോദ്യം അവളോട് ചോദിക്കാൻ അവനപ്പോഴും ധൈര്യമില്ലായിരുന്നു. അച്ചുവിനോ... " എല്ലാർക്കും സുഖമാണ് ബാല.. " "അച്ചൂനോട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു ന്ന് പറയണേ.." "മ്മ്.. പറയാം..' "ഏട്ടൻ ഇനിയെന്ന നാട്ടിൽ വരുന്നത്?" ആ ചോദ്യം.. സെൻട്രൽ ജയിലിലെ അഴ കൾക്കിടയിൽ കൂടി നോക്കുന്ന അച്ഛന്റെ രൂപമാണ് ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞത്. "ഏട്ടൻ അധികം വൈകാതെ തന്നെ വരും മോളെ.. ഏട്ടൻ വരുമ്പോ നിനക്കൊരു സമ്മാനവുമുണ്ടാവും.. നീ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഏറെ കൊതിക്കുന്ന ഒരു സമ്മാനം.." നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ അത് പറയുമ്പോൾ അച്ഛനും ബാലയും കണ്ടു മുട്ടുന്ന ആ നിമിഷം ശ്രീ വെറുതെ ഉള്ളിലിട്ട് കൊണ്ടൊന്ന് താലോലിച്ചു. അച്ഛനെ ഏറ്റവും ഇഷ്ടം അവൾക്കായിരുന്നു. അച്ഛനും ഏറ്റവും ഇഷ്ടം അവളോടായിരുന്നു.. അതേ അച്ഛൻ കാരണമിപ്പോ ജീവിതത്തിൽ ഏറ്റവും വലിയൊരു നഷ്ടം വന്നതും അവൾക്കാണ്. ബാക്കി ഉള്ളവർക്കെല്ലാം തിരികെ കിട്ടാവുന്നതാണ്..നഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം. പക്ഷേ ബാല.! ഡെവിയെ കൂടി അവനോർത്തു.. അതോടെ ചിരി മാറി ഉള്ളം നീറി തുടങ്ങി. ഡെവിയുടെ കല്യാണത്തിന്റെ കാര്യം അവളോട് പറയണോ വേണ്ടയോ എന്നൊരു ധർമ്മസങ്കടം കൂടി ആ നിമിഷം മുതൽ ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ തിളച്ചു മറിയാൻ തുടങ്ങി. അവർ തമ്മിൽ കണ്ട സ്ഥിതിക് അവനിത്ര പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനം എടുക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ തീർച്ചയായും അത് ബാലയുടെ കൂടി അറിവോടെയാവും. അപ്പോൾ പിന്നെ മറച്ചു പിടിക്കുന്നത് കൊണ്ടെന്തു കാര്യം.. "ബാല.." ഒടുവിൽ അവളോടത് പറയാം എന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ വിളിച്ചത്. "പറയെട്ടാ... "ഡെവി... ഡെവിയുടെ.. കല്യാണനിശ്ചയമാണ് മോളെ നാളെ വൈകുന്നേരം.." അവളൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തത് ശ്രീ വളരെ വ്യക്തമായും കേട്ടിരുന്നു.. "ആണോ.. നന്നായേട്ടാ.. ഡേവിച്ചായനും വേണ്ടേ ഒരു ജീവിതം.." ഉള്ളുലയുന്നൊരു കരച്ചിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവളാ പറയുന്നതെന്ന് ശ്രീക്കുറപ്പുണ്ട്.. "ഏട്ടനെന്താ മോളെ നിന്നോട് പറയേണ്ടത്.. എനിക്കറിയില്ല.." ശ്രീയുടെ ശബ്ദം പതിഞ്ഞു പോയി. "അതിതെന്താ ഏട്ട.. എനിക്ക്.. എനിക്കൊരു കുഴപ്പവുമില്ലല്ലോ.. സന്തോഷമാണ്.സമാധാനമാണ്. ഓരോന്നും ഓർത്തു കൊണ്ടൊരു ജീവിതമില്ലാതെ നിൽക്കുമ്പോഴായിരുന്നു ഞാൻ.. ഞാൻ ചെയ്തതൊരു തെറ്റായിരുന്നോ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നത്.. അന്നത്തെ ഒരു... ഒരു.. എനിക്കറിയില്ല ഏട്ടാ എങ്ങനെ പറയണം ന്ന്.. ഉള്ളിലുള്ളത് പറഞ്ഞാൽ എനിക്കിഷ്ടമില്ലാത്തൊരു കല്യാണത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാം എന്നും അതോടൊപ്പം ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ആളോടൊപ്പം തന്നെ എനിക്കെന്റെ ജീവിതം ജീവിക്കാമെന്നും ഒത്തിരി മോഹിച്ചു.. പക്ഷേ ഒന്നും.. ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.. ഡെവിച്ചായൻ കുറേ വേദനിച്ചു അത് കൊണ്ട്. .. ഞാനും.. അത്ര തന്നെ.. പക്ഷേ.. പക്ഷേ ഇങ്ങോട്ട് തേടി വന്നതും അമ്മാവനോട് സംസാരിച്ചതുമൊന്നും ഞാൻ.. ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലായിരുന്നു ഏട്ടാ. ഉള്ളിൽ കുഞ്ഞൊരു പരിഭവം ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്. അത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും എന്നെ ഒട്ടും പരിഗണിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന്.. ഇപ്പൊ അതുമില്ല.." കവിളിൽ കൂടി ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന കണ്ണീർ തുടച്ചു നീക്കി ശ്രീയോട ഉള്ളിലുള്ളത് മുഴുവനും പറയുമ്പോഴും ബാല പതറിയില്ല.. "ഇനിയിപ്പോ നന്നായി ജീവിക്കട്ടെ.. ഇന്ദിരാന്റി ആഗ്രഹിക്കുന്ന. പോലെ തന്നെ.. സന്തോഷമായി സമാധാനമായി സാന്ദ്രയുടെ കൂടെ ജീവിക്കട്ടെ.. അതായിപ്പോ എന്റെ പ്രാർത്ഥന.." കുഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ അത് പറയുമ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തന്നെയാണ്. "ഇന്ദിരാമ്മ നിന്നെ വിളിച്ചിരുന്നോ..?" ശ്രീ പെട്ടന്നത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല മൗനത്തിലായി. "ബാലെ.." "ആഹ് ഏട്ടാ.. വിളിച്ചിരുന്നു.." അവളുടെ സ്വരം പതിഞ്ഞു. "എന്നിട്ടെന്താ പറഞ്ഞത്..?" ഒരിക്കൽ അവർ തന്നോട് പറഞ്ഞ് തീർത്ത പരുഷമായ വാക്കുകളും ആശുപത്രിയിൽ അവരെ കാണാൻ വന്ന ബാലയോട് കാണിച്ച അവഗണനയുമെല്ലാം ശ്രീയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് തികട്ടി വന്നു. അതേ മനസ്സായിരുന്നു ബാലയെ വിളിക്കുമ്പോൾ അവർക്കെങ്കിൽ തീർച്ചയായും അവളെ വേദനിപ്പിച്ചു കാണും.. ശ്രീക്ക് അതുറപ്പുണ്ട്.. "പ്രതേകിച്ചങ്ങനെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലേട്ടാ.. ഡെവിച്ചായനെ കുറിച്ച് തന്നെ..ഇച്ചായൻ കാരണം ആന്റിയുടെ ആങ്ങളുടെ മകളുടെ കല്യാണം മുടങ്ങിയെന്നും അവളുടെയും ഇച്ചായന്റെയും ജീവിതത്തിനെ അത് ബാധിക്കുമെന്നും പറഞ്ഞു." "ഇതൊക്കെ എന്തിനാ നിന്നോട് പറഞ്ഞത്..?" ശ്രീ ഒന്നും അറിയാത്തത് പോലെ ചോദിച്ചു.. "ഞാൻ.. ഞാൻ കാരണമാണ് ഡേവിച്ചായൻ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കാത്തത് എന്നും ഞാൻ തന്നെ ആവിശ്യപ്പെട്ടാൽ സാന്ദ്രയെ കല്യാണം കഴിക്കാൻ ഇച്ചായൻ സമ്മതിക്കും എന്നും അവർക്കൊരു ജീവിതമുണ്ടാവും എന്നും പറഞ്ഞു.." "ഇതൊക്കെ നീയീ പറഞ്ഞ ലാഘവത്തിൽ തന്നെയാണോടി അവര് നിന്നോട് പറഞ്ഞത്. അതോ നീയിനി..എന്നോട് കള്ളം പറയുന്നുണ്ടോ ബാലെ" "അല്ലേട്ടാ..സത്യം തന്നെയാ. എന്നോട് നന്നായി തന്നെയാ ഇന്ദിരാന്റി പറഞ്ഞത്.. " അന്നത്തെയാ ഓർമയിൽ ബാലയൊന്നു വിറച്ചു പോയത് ശ്രീ അറിഞ്ഞതുമില്ല. എങ്കിലും അവളാ പറഞ്ഞത് അവൻ കണ്ണും പൂട്ടി വിശ്വാസിച്ചതുമില്ല.. തന്റെ നിഗമനങ്ങൾ ഓരോന്നും ശെരിയാണെന്ന് കൂടി ശ്രീ ആ നിമിഷം ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. വീണ്ടും കുറച്ചു നേരം കൂടി അവളോട് സംസാരിച്ചു ശ്രീ.. അവർക്കിഷ്ടമില്ലാത്ത ആരും ആ വർത്താനത്തിനിടക്ക് കയറി വന്നില്ല.. അച്ചുവും താനുമായുള്ള വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിച്ചതും അത് കഴിഞ്ഞാൽ എത്രയും പെട്ടന്ന് തന്നെ നാട്ടിലേക്ക് എത്തുമെന്നും ബാലയെ ആശ്വാസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ ഫോൺ വെച്ചത്.. 💜💜 ഡെവി... ഇന്ദിരാമ്മ ചെലുമ്പോൾ അവൻ മുറിയിലാണ്.. കൈകൾ കണ്ണുകൾക്ക് മീതെ വെച്ചിട്ടുണ്ട്.. അവർ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടതും അവൻ അത് പോലെ കിടന്നു കൊണ്ടൊന്നു മൂളി. "എന്തൊരു കിടപ്പാ ഡെവി ഇത്. ഇതെന്താടാ നീ ഇങ്ങനെ.." ഇന്ദിരാമ്മ സങ്കടത്തോടെ അവന്റെ അരികിൽ പോയിരുന്നു. എത്രയൊക്കെ അവന്റെ നല്ല ജീവിതമെന്ന് സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ടാശ്വാസിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഡെവിയുടെ വാടി തൂങ്ങിയ മുഖം അവർക്കും നോവാണ്. "ഇനിയെന്താ അമ്മേ.. എന്തേലും ചെയ്യാനുണ്ടോ..?" ഡെവി എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. നാളത്തെ ദിവസത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ.. ഇന്ദിരാമ്മ പറഞ്ഞതെല്ലാം അത് പോലെ തന്നെ അനുസരിക്കുന്നുണ്ടവൻ.. ടൗണിൽ പോയിട്ട് അവർ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത സാധനങ്ങൾ എല്ലാം വാങ്ങിച്ചു.. അധികം ആളുകൾ ഒന്നുമില്ല.. എങ്കിലും എല്ലാം ചടങ്ങ് പോലെ തന്നെ നടക്കട്ടെ എന്നായിരുന്നു അവരുടെ ആഗ്രഹം. അതിനും അവൻ സമ്മതിച്ചു.. "നിനക്ക്.. നിനക്കൊരു കൂട്ടം ഷർട്ടും മുണ്ടും വാങ്ങിക്കണ്ടേ ഡെവി.." ഇന്ദിരാ മ്മ അവന്റെ കയ്യിൽ.. "വേണോ.." ഡെവിയാ ചോദ്യം തിരിച്ചു ചോദിച്ചു. "പിന്നെ വേണ്ടേ... നാളെ അവരെല്ലാം ഇങ്ങോട്ട് വരില്ലേ.. " "മ്മ്.. വാങ്ങിക്കാം.." ഡെവി എതിർ വാക്കില്ലാതെ തന്നെ അതും സമ്മതിച്ചു. അതോടെ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. മോനെ.. ആ സ്വരമിടറി. "ഇനിയും എന്തിനാമ്മേ ഈ കരയുന്നേ.. അമ്മ പറയും പോലൊക്കെ ഞാൻ ചെയ്യുന്നില്ലേ.. ഇനിയിപ്പോ നാളെ തന്നെ സാന്ദ്രയെ ഞാൻ താലി കെട്ടണോ.. അതും ചെയ്യാം അമ്മ പറഞ്ഞാൽ.." നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ഡെവി അമ്മയെ നെഞ്ചിൽ ഒതുക്കി പിടിച്ചു. അതോടെ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കരച്ചിൽ ശക്തി കൂടി.. "കരയല്ലേ.. എനിക്കറിയാം അമ്മ എനിക്ക് വേണ്ടിയിട്ടാണെന്ന്.. ഞാനും ശ്രമിക്കാം.. അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി.. കുറച്ചൊക്കെ അമ്മയും അവളും ക്ഷമിക്കേണ്ടി വരും.. എന്നാലും അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയാവുമ്പോ ഞാൻ... ഞാൻ തോൽക്കാതിരിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിക്കും " ഇന്ദിരാമ്മയ്ക്ക് പിന്നെ അവനോട് ഒരക്ഷരം മിണ്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കുറ്റബോധം കൊണ്ടവർ നീറി പുകഞ്ഞു.. മകന്റെ ജീവിതം എന്നുള്ള ന്യായീകരണമൊന്നും അവിടെ വില പോയില്ല വില പോയില്ല.. അവന്റെ ചെറുത്തു നിൽപ്പായിരുന്നു അവർക്ക് കൂടുതൽ സുഖം.. ഇതിപ്പോൾ നിരുപാധികം കീഴടങ്ങി തരുന്നവന് മുന്നിൽ പാടെ തോറ്റു പോയത് അവരാണ്.. . ഹൃദയം ചുട്ടു പൊള്ളുന്നത് പോലെ ഇന്ദിരാമ്മ നീറി.. 💜💜 ഫോൺ വെച്ച് കഴിഞ്ഞും ബാല ഏറെ നേരം ഒരേ ഇരുപ്പായിരുന്നു. ഉള്ളിൽ ഡെവിയും അവനന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോയ വാക്കുകളും മാത്രം. നാളെ അവന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പെണ്ണ് വരുന്നു.. ഏട്ടനോട് പറഞ്ഞത് പോലെ സന്തോഷം തന്നെയാണ്.. സമാധാനം തന്നെയാണ്. എന്നാൽ അതിനൊക്കെ അപ്പുറം... പുറത്ത് പറയാൻ കഴിയാത്ത വിധമൊരു വിങ്ങൽ അവളെ മൂടി.. ഉള്ളു പൊള്ളുന്നു.. എത്രയെത്ര നടക്കാതെ പോയ സ്വപ്നങ്ങളെയും ആഗ്രഹങ്ങളേയുമാണ് മനുഷ്യൻ അടുത്ത ജന്മത്തിന്റെ കടമായി കരുതുന്നത്. ശ്രീബാലക്ക് ഡേവിഡ് അങ്ങനെ ഒന്നാണ്.. തനിക്കുള്ളിലെ അവന്റെ ഓർമകൾക്ക് മേൽ ഒരിക്കലും മറവി യുടെ കാട് കയറി പടർന്നു പിടിക്കില്ല.. അവനാർക്ക് സ്വന്തമായാലും സന്തോഷമായിട്ടിരിക്കാൻ തന്നെയാണ് പ്രാർത്ഥന മുഴുവനും.. അടർത്തി മാറ്റാൻ കഴിയാത്ത വിധം ഹൃദയത്തിൽ പടർന്നു നിൽകുന്നവനോട് അങ്ങനെയും നീതി കാണിക്കാം. സ്നേഹം കാണിക്കാം. മറക്കാനോ വെറുക്കാനോ കൂടെ കൂട്ടാനോ കഴിയാത്ത പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാളായി അവനങ്ങനെ ഉള്ളിൽ പ്രണയത്തിന്റെ വസന്തം തീർക്കട്ടെ... തനിച്ചാണ് എന്നോർമയിൽ കാട് കയറി പോകുന്ന ചിന്തകളോട് അങ്ങനെ അല്ലെന്ന് കലാഹിക്കാൻ, ഓർമപ്പെടുത്താൻ ഉള്ളിൽ അവനുണ്ടായിക്കോട്ടെ.. ഒറ്റക്കാവുമ്പോൾ കൂട്ടിരിക്കാൻ അദൃശ്യമായൊരു സാന്നിധ്യമായി അവനുണ്ടായിക്കോട്ടെ.. തനിക്ക് നോവുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ ചിരിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം, തമാശകൾ പറഞ്ഞിട്ട് ഉള്ളം തണുപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്നൊരു സുഖമുള്ള തെന്നല് പോലെ അവൻ ചുറ്റും വീശി ഒഴുകി നടന്നോട്ടെ... ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് തളരരുതെന്ന് പറയാൻ കഴിയുന്നൊരു ശക്തിയായി അവനുണ്ടായിക്കോട്ടെ... വിരൽ കോർത്തു പിടിക്കാനും ചുമലിൽ ചാഞ്ഞിരിക്കാനും അവനരികിൽ ഉണ്ടായിക്കോട്ടെ.. എന്തെന്നാൽ.... അവളുടെ പ്രണയത്തിന്റെ അവകാശി അപ്പോഴും അവൻ മാത്രമാണല്ലോ..! 💜💜 ഇനിയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും രാഘവ..? " തമ്പിയുടെ സ്വരം പരിഭ്രാന്തി നിറഞ്ഞു. ഒറ്റ നിമിഷം കൊണ്ടയാൾ വിയർത്തു പോയി. സുനിലിന്റെ താലി കഴുത്തിൽ ഉണ്ടെന്നിരിക്കെ ഇത്രയും പെട്ടന്നൊരു വിവാഹം.. അതിന് ശ്രീ തയ്യാറാവില്ല എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു അവരുടെ വിശ്വാസം. അതാണിപ്പോ പൊളിഞ്ഞു വീണത്. രെജിസ്റ്റർ ഓഫിസിൽ നിന്നും അതിന് വേണ്ടുന്ന് കാര്യങ്ങളെല്ലാം അവൻ ചെയ്തു തുടങ്ങി എന്ന് രാഘവൻ പറയുമ്പോൾ ഇനി തനിക് നേരെ അവൻ നേർക്കുനേർ വരാൻ അധികം താമസമില്ല എന്ന് കൂടിയാണ് അർഥം. തമ്പിക്ക് അതായിരുന്നു ഏറ്റവും വേവലാതി. എത്രയൊക്കെ തടഞ്ഞു നിർത്തിയാലും അലറി കുത്തി തന്നെ തകർത്തു കളയാൻ പാഞ്ഞു വരുന്നൊരു പേമാരിയാണ് ശ്രീ ദേവ്.. അതുണ്ടായികൂടാ.. അവൻ തനിക് നേരെ തിരിയും എന്നുറപ്പ് വരുന്നാ സാഹചര്യ ങ്ങളിൽ എപ്പോഴും ചെയ്യാറുള്ളത് പോലൊരു ചതി.. അവന് മുന്നോട്ടു കുതിക്കാൻകഴിയാത്ത വിധമൊരു തടസ്സം.. അതിനിയും സൃഷ്ടിക്കേണ്ടി വരും.. തമ്പിയുടെ ചിന്തകൾ ക്രൂരമായി. അതോടൊപ്പം അയാളുടെ മുഖവും. "സുനിലിനെ വിളിക്കണം രാഘവാ.. ഇനിയും നമ്മൾ കളിക്കേണ്ടി വരും. ഇപ്രാവശ്യം എന്തായാലും നേരിട്ട് വേണ്ട.. അവനും വേണ്ട.. അവളായി കോട്ടെ.. അത് തന്നെയാണ് അവനെ തളക്കാൻ ഏറ്റവും എളുപ്പവും.. അപ്പോഴാണ് അവന് കൂടുതൽ പൊള്ളുന്നതും. " തമ്പി പറയുമ്പോൾ രാഘവൻ തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു.. 'അംഗൻ വാടിയിൽ ടീച്ചറാണ് അവളെന്നല്ലേ നമ്മുക്ക് കിട്ടിയ വിവരം.. എങ്കിൽ ഇപ്രാവശ്യം പണി അവിടെ നിന്നും തന്നെ ആവട്ടെ. അവിടെയുള്ള കുട്ടികൾക്ക് വല്ലതും പറ്റിയാൽ.. ആ നാട്ടുകാർ തന്നെ അവളെ വെറുതെ വിടില്ല. കേസും കൂട്ടവുമായി ചുറ്റണം രണ്ടും.. അതിന് പറ്റിയ ഒരു പണി വേണം.. അതിനിനി ഒന്നോ രണ്ടോ എണ്ണത്തിനെ കൊല്ലേണ്ടി വന്നാലും അവളെ പൂട്ടണം.. സുനിലിനെ വിളിച്ചിട് അതിനെ കുറിച്ചൊന്നു കൂടി അന്വേഷിച്ചു നോക്കാൻ പറ.. തമ്പിയുടെ കണ്ണുകൾ കൂടുതൽ ക്രൂരമായി.. തുടരും... എന്താകുമോ എന്തോ.. നോക്കൂ.. നോക്കൂ.. നോക്കൂ... ഒട്ടും പറ്റാത്ത ദിവസങ്ങളിൽ മാത്രമാണ് ഞാൻ പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാത്തത്.. അല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളിൽ എല്ലാം കഥ നിങ്ങളിലേക്ക് ഞാൻ എത്തിക്കുന്നില്ലേ.. പിന്നെ കൃത്യമായൊരു ടൈം പറയാത്തത്.. ആ ടൈമിൽ തന്നെ എനിക്ക് പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ എന്നറിയാത്തത് കൊണ്ടാണ്.. വാക്ക് വെറുതെ പറയാൻ ഉള്ളതല്ലല്ലോ.. അത് പാലിക്കാൻ ഉള്ളതല്ലേ.. മനസ്സിലാകുമല്ലോ... ല്ലേ.. കൂടെ നിന്നേക്കണേ.. നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി.. നിങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ട്.. നിങ്ങൾ എനിക്ക് എഴുതുന്ന കമന്റ് നോടുള്ള ഇഷ്ടം കൊണ്ടാണ്... ഞാനിത് ഇവിടെ കൂടി ഇടുന്നത്...സത്യം... നാളെ ബല്ല്യ പാർട്ട് തരാം.. ഇന്ന് ബല്ല്യ റിവ്യൂ ഇട്ടാ.. സ്നേഹത്തോടെ... J❣️f #📔 കഥ