#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്_ 108 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰 സങ്കടമാണ്.. ഒരുപാട് സ്വപ്നം കണ്ടൊരു കാര്യമാണിപ്പോൾ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചത്.. അതും ഏട്ടന്റെയും അച്ഛന്റെയും പൂർണ്ണ സമ്മതത്തോടെ തന്നെ. അല്ലാതെയൊരിക്കലും ഡെവിച്ചായൻ ഇങ്ങനൊരു സാഹസം ചെയ്യില്ലെന്ന് അവൾക്കുറപ്പുണ്ട്. അവനണിയിച്ച മാല...വിറയലോടെ കയ്യിലെടുത്തു..കൊണ്ടോമനിക്കവേ വീണ്ടും വീണ്ടും ബാലയുടെ ഹൃദയം പിടഞ്ഞു. ഡെവിച്ചയന്റെ ജീവിതമെന്നപ്പോഴും ഹൃദയം പരിഭവം പറഞ്ഞു.. അപ്പോഴും അവന്റെ ജീവനും ജീവിതവും തനാണെന്നവൾക്കും അറിയാതെയല്ല.. അർജുന്റെ മുന്നിൽ അവനൊരിക്കലും തോറ്റു കാണാൻ അവളാഗ്രഹിക്കുന്നില്ലല്ലോ.. കൂടെ വിളിച്ചപ്പോഴും... അർജുന്റെ സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത അനേകം ക്രൂരതകൾ അനുഭവിക്കുമ്പോഴും ഒരിക്കൽ പോലും ഓർത്തിട്ടില്ല, അവന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു കല്ല് കടി പോലെ..താൻകയറി ചെല്ലുന്നതിനെ കുറിച്ച്.. അവൾക്കാതോർക്കുമ്പോഴൊക്കെയും ഉള്ളും ഉയിരും വല്ലാതെ നീറി പുകഞ്ഞു.. അപ്പോഴും തെല്ലു പോലും നോവിക്കാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ അവളാ മാലയെ മൃദുവായി കൈയ്യിൽ അടക്കി പിടിച്ചിരുന്നു. "അതിലെന്റെ ജീവനുണ്ട്.. നനക്കത് വേണ്ടങ്കിൽ അഴിച്ചു കളഞ്ഞേക്ക്.. ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ കാതിൽ മുഴങ്ങി കേൾക്കുമ്പോൾ ആ മാലയിലുള്ള ബാലയുടെ പിടി മുറുകും. സ്വീകരിക്കാനും ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാനും കഴിയാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെ നിസ്സഹായത..അവളെവരിഞ്ഞു മുറുക്കി കളഞ്ഞു.. തനിക്കുള്ളിലെ മുറിവും.. അതിനുള്ള മരുന്നും അവൻ തന്നെയാണല്ലോ.. മറ്റൊരു വികാരത്തെയും തൊട്ടുരുമ്മി കൊണ്ടല്ലാതെ താനവനെ ഹൃദയം കൊണ്ട് സ്നേഹിച്ചും.. സ്വീകരിച്ചും ഈ ജന്മമങ്ങനെ തീരുമായിരുന്നല്ലോ.. അപ്രതീക്ഷിതമായി തന്റെ മനസ്സിന്റെയുള്ളിലേക്ക് താൻ പോലുമറിയാതെ ഒരിക്കൽ കയറി വന്നവനാണവൻ... അവൻ തന്നെ സ്വപ്നം കാണാൻ പഠിപ്പിച്ചു.. ചിരിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചു.. പരിഭവിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചു.. കരയാനും.. പിണങ്ങാനും പഠിപ്പിച്ചു.. പക്ഷേ അവനെ തിരിച്ചിറക്കി വിടേണ്ടി വന്നൊരു സാഹചര്യം തന്റെജീവിതത്തിൽ നിർബന്ധിതമായി വന്നപ്പോൾ..മാത്രമാണ് മറക്കാൻ മാത്രം അവൻ തന്നെ പഠിപ്പിച്ചില്ല എന്നോർത്തത്... തനിച്ചാണെന്നാ ചിന്തകളിൽ കാട് കയറി പോകുന്ന തന്റെയാ ഭ്രാന്ത് ഇനിയെന്നും തന്റെയാണ്..തന്റെ മാത്രം.. ആഓർമ വേദനയാണ്.. എങ്കിലും ഓർത്തു പോകുന്നു.. വല്ലാത്തൊരു ഉൾപ്പുളകത്തോടെ അവളതോർത്തു കൊണ്ടിരിക്കെ തന്നെയാണ് അച്ചുവും ശ്രീയും അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് കയറി ചെന്നതും.. 💜💜 ഇതിങ്ങനെ വടി പോലെയിരിക്കാതെ എന്തേലും ഒന്നു വാ തുറന്നു പറയ്യ്.." തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കിയിരിക്കുന്ന അമ്മയ്ക്ക് നേരെ വൈഗ ചീറി കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ അസ്വസ്ഥത കൊണ്ടവളുടെ മനസ്സിന്റെ പിടി വിട്ട് പോകുന്നുണ്ട്. "ഞാനെന്ത് ചെയ്യും മോളെ.. എനിക്കിപ്പോ... എന്റെ കയ്യിൽ.." തങ്ക മണി പതറി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. "ആഹ്.. ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലേൽ പെട്ടന്ന് ബോധം കെട്ട് കിടക്കാൻ നോക്ക്.. ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ മുതൽ അമ്മ കണ്ടു പിടിച്ച ഐഡിയ അതല്ലേ.. അതാകുമ്പോ ഒന്നും അറിയണ്ടല്ലോ.. ഒരു ഡ്രിപ്പും കെട്ടി തൂക്കി സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങാലോ.. ഇവിടെ ഉള്ളവരുടെ വായിൽ കിടക്കുന്നത് മുഴുവനും കേൾക്കേണ്ടി വരുന്നത് ഞാനല്ലേ.. അതൊന്നും അറിയണ്ടല്ലോ.. എന്നിട്ടിപ്പോ ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചപ്പോ അറിയില്ലപോലും.. ഇതൊക്കെ എനിക്കും പറയാൻ.. കഴിയും. അകത്തു ചത്ത പോലെ കിടക്കുന്നവൻ എന്റെ ആങ്ങള മാത്രമല്ല.. നിങ്ങളുടെ മകൻ കൂടിയല്ലേ.. എന്നേക്കാൾ ഉത്തരവാദിത്തം നിങ്ങൾക്ക് തന്നെയാ.. അത് മറക്കണ്ട.ഇവിടിങ്ങനെ മലർന്ന് കിടക്കുമ്പോ.. വൈഗക്കെന്തൊക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടും അവളുടെ ഉള്ളിലെ രോഷം അടങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. അത്രയൊക്കെ കേട്ടിട്ടും യാതൊരു ഭാവഭേദവുമില്ലാതെ തങ്കമണി അവളെത്തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കിയിരുന്നു.. അത് കാണാൻ വൈഗയുടെ ദേഷ്യം ഒന്നുകൂടി കൂടുകയാണ് ഉണ്ടായത്.. " ഞാനീ സ്വർണം വിറ്റ് അവനെ ചികിത്സിക്കുന്നതെല്ലാം എനിക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു തന്നേക്കണം..അമ്മ കൂടി അറിയാൻ വേണ്ടിയിട്ട് പറയുകയാണ്.ഇനി എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ഇത് തിരിച്ചു ചോദിക്കുമ്പോൾ അന്നേരം ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ലെന്നും പറഞ്ഞില്ലെന്നും പറഞ്ഞിട്ട് അമ്മയും കൂടി മകനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്താൽ എന്റെ വിധം മാറും...എനിക്ക് അത്രയേ പറയാനുള്ളൂ.. " രൂക്ഷമായി അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് കഴുത്തിലെയും കയ്യിലെയും ആഭരങ്ങൾ അഴിച്ചെടുത്തുകൊണ്ട് കലിയോടെ വാതിൽ ഉറക്കെ വലിച്ചടച്ചു വൈഗ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോയി. തങ്കമണിയോടുള്ള ദേഷ്യത്തിന് അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയെങ്കിലും എവിടെ ചെന്നിട്ടാണ് ഇത് വിൽക്കേണ്ടതെന്നും എന്താണ് അവിടെ ചെന്ന് പറയേണ്ടതെന്നും അവൾക്കറിയില്ലായിരുന്നു.. ജീവിതത്തിൽ അന്നുവരെയും അവൾ അങ്ങനെയൊരു അവസ്ഥയെ തരണം ചെയ്തിട്ടില്ല.. അതിന്റേതായ എല്ലാ ബുദ്ധിമുട്ടുകളും വൈഗക്കുണ്ടായിരുന്നു.. ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നിറങ്ങിയ റോഡിന്റെ മറു സൈഡിൽ ചെറിയൊരു ജ്വല്ലറി കണ്ടതും അവൾ അവിടേക്ക് ലക്ഷ്യം വെച്ച് നടന്നു.. ഒരുപാട് മോഹിച്ചു വാങ്ങിയ ഡയമണ്ട് ചെയ്ൻ... അവളുടെ കയ്യിലത് വല്ലാതെ മുറുകി.. വളരെ ചെറിയൊരു കടയായിരുന്നുഅത്. എന്തുവേണമെന്ന് അവളോട് ചോദിച്ച ആളുടെ മുന്നിലേക്ക് അവൾ ഉള്ളംകൈ നീട്ടികാണിച്ചു.. വിൽക്കാനാണോ എന്ന അയാളുടെ ചോദ്യത്തിന് അതേ എന്ന തലയാട്ടി കാണിക്കുമ്പോൾ അവൾ കൂടെ കൂടെ പിന്നിലേക്കും സൈഡിലേക്കുമെല്ലാം തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. പരിചയക്കുറവ് തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടാണോ എന്തോ മുന്നിലിരിക്കുന്നയാളുടെ കണ്ണുകളും തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എത്ര കിട്ടും എന്ന് യാതൊരു രൂപവുമില്ലായിരുന്നു. അയാളത് തൂക്കി നോക്കുന്നതും അതിനനുസരിച്ചുള്ളതാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരു കെട്ട് നോട്ടുകൾ എണ്ണി കൊടുക്കുന്നതും കൈ നീട്ടി വാങ്ങുകയെ വൈഗക്ക് പിന്നെ നിവർത്തി ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. അയാൾ നീട്ടിയ പണവും വാങ്ങിച്ച് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുന്നതിനിടയാണ് ആ കടയിൽ തന്നെയുള്ള ചെറിയൊരു ടിവിയിൽ മിന്നി മാഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഫ്ലാഷ് ന്യൂസ് അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടതും.. നട്ടെല്ലിലൂടെ പാഞ്ഞുപോകുന്ന ഒരു തരിപ്പ്...വൈഗ അപ്പാടെ തകർന്നുകൊണ്ട് ചുവരിൽ പിടിമുറുക്കി.. അത്യാവശ്യം വലിയ അക്ഷരങ്ങളിൽ എഴുതിക്കാണിക്കുന്ന ആ വാർത്ത തമ്പിയെ ദേവിക കുത്തി വീഴ്ത്തിയതിനെക്കുറിച്ചും പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ അവര് എത്തിപ്പെടാനുള്ള സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ചും വളരെ ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളിൽ ഉള്ളതായിരുന്നു... ശ്വാസം മടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ആ നിൽപ്പ് നിൽക്കുന്നവളെ കടയിൽ ഉള്ളയാളും ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കുന്നുണ്ട്.. അവൾ പക്ഷേ ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും അറിയാത്ത വിധം ആ ടീവിയിലേക്ക് മാത്രം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ച് ഒരേ നിൽപ്പായിരുന്നു.. 💜💜 കരയല്ലേ.. തന്നെ നെഞ്ചിൽ മുഖമമർത്തി കരയുന്ന ബാലയെ ജയ ഗോപൻ അലിവോടെ ചേർത്തുപിടിച്ചു.. " അമ്മ കാരണം എന്റെ മോള് കുറെ കരഞ്ഞു തീർത്തതല്ലേ..ഇനിയും ഈ കരച്ചിൽ അവൾ അർഹിക്കുന്നില്ല.അതുകൊണ്ട് കണ്ണുതുടച്ചിട്ട് മിടുക്കിയായിരിക്കു. അച്ഛനും ഏട്ടനും പോയി നോക്കി അവിടുത്തെ സിറ്റുവേഷൻ എന്താണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടു വരാം.. " കണ്ണുനീരിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന ആ മുഖം പിടിച്ചുയർത്തി അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തുകൊണ്ട് ജയ ഗോപനത് പറയുമ്പോൾ ബാല നിസ്സഹായതയോടെ തലയാട്ടി.. അവളുടെ നോട്ടംശ്രീക്ക് നേരെയും പാളി വീണു.. തന്നെപ്പോലെ ആർത്തുവിളിച്ച് കരയുന്നില്ലെങ്കിലും തന്നോളം തന്നെ നോവ് അവന്റെ കണ്ണിലുമുണ്ടെന്ന് ഒരൊറ്റ നോട്ടം കൊണ്ട് തന്നെ ബാലയ്ക്കു മനസ്സിലായി.. "നീ കൂടെ വരേണ്ട മോളെ.. സ്റ്റേഷനിലേക്കാ പോണത്.. അവിടെന്താ കാത്തിരിക്കൂന്നതെന്ന് നമ്മൾക്കറിയില്ലല്ലോ.. അത് കൊണ്ട് ഏട്ടനും അച്ഛനും പോയിട്ട് വരാം..' അവളുടെ ഉള്ളറിഞ്ഞത് പോലെ ആ കവിളിലൊന്ന് തട്ടിയിട്ട് ശ്രീ പറയുമ്പോൾ ബാല തലയാട്ടി. അവൾക്കെന്തൊക്കെയോ പറയാനുണ്ട്. പക്ഷേ ജയഗോപനെ നോക്കുമ്പോൾ അതിനുള്ള ശക്തിയുമില്ല.. അവർ രണ്ടാളും ഒന്നു കൂടി യാത്ര പറഞ്ഞു കൊണ്ടിറങ്ങി പോകുമ്പോൾ അച്ചു ബാലയുടെ തോളിൽ കൂടി കയ്യിട്ടു പിടിച്ചു കൊണ്ടവളോട് ചേർന്നു നിന്നു.. ❤‍🔥❤‍🔥 വല്ലാത്തൊരു സമാധാനം.. പോലിസ് കാർ നന്നായി അടിച്ചോതുക്കിയതിന്റെ നീറ്റൽ കവിളിലും മുഖത്തുമെല്ലാം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതിന്റെ അസ്വസ്ഥതയൊന്നും അവർ അറിയുന്നില്ല. പകരം മനസ്സിൽ ഉദ്ദേശിച്ചത് പോലെയാ കാര്യം ചെയ്തു തീർക്കാൻ കഴിഞ്ഞൊരു നിർവൃതിയാണ് ദേവികയിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതത്രയും. ഇനി എന്ത് സംഭവിക്കും എന്നതിനെ കുറിച്ചോർത്തു കൊണ്ടവർ വെറുതെ പോലും പരിതപിച്ചില്ല.. ഇനിയെന്തെങ്കിലും സംഭവിക്കുമെങ്കിൽ അത്.. തമ്പിയുടെ മരണമാവട്ടെ എന്ന് ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇപ്പോൾ അതയാൾക്ക് രക്ഷപ്പെട്ടു പോകലാണ്.. അതും അറിയാതെയല്ല.. അയാൾക്കുള്ള ശിക്ഷ വിധിക്കുന്നത് താൻ തന്നെ ആവണം എന്നൊരു വാശിയാണ്.. അത് തന്റെ അവകാശമാണെന്ന് ദേവിക ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചു.. ഇനി ഇത് പോലൊരവസരം കിട്ടില്ലെന്നുറപ്പുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ബലമായി പോലിസ് ജീപ്പിലേക്ക് പിടിച്ചു കയറ്റിമ്പോഴും ആരും കാണാതെയാ കത്തി സാരിക്ക് മറവിൽ ഒളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഇവിടം വരെയും എത്തിയത്. കൂടെ ഉള്ളവരുടെ ശ്രദ്ധ ഒരു നിമിഷം പാളിയതും കിട്ടിയ അവസരം മുതലാക്കി.. തമ്പി തനിക് മുന്നിൽ നടത്തിയ ആ കുറ്റസമ്മതം.. അതിലെ ഓരോ വാക്കുകൾക്കും തീ പോലെ പൊള്ളുന്നുണ്ട്. ഏതൊരു സ്ത്രീയും മോഹിക്കുന്ന വിധമൊരു ജീവിതമായിരുന്നു തനിക്. പക്ഷേ അതിന്റെ മൂല്യം തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്തൊരു വിഡ്ഢിയായി താൻ. അതിനാരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് തനിക് രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ കഴിയില്ല.. അത് തന്റെ മാത്രം തെറ്റായിരുന്നു.. വളരെ വൈകി മാത്രം വന്നൊരു തിരിച്ചറിവ്.. തനിക്കൊപ്പമുണ്ടായിരുന്ന ഒരു പാവം മനുഷ്യൻ അതിന് വേണ്ടി എന്തെല്ലാം പഴി കേട്ടു... അയാൾക്ക് താൻ മാത്രമായിരുന്നു ഏക ആശ്രയം. അതും അറിയാമായിരുന്നു. എന്നിട്ടും.. തന്റെ ഏട്ടനെന്ന് പറഞ്ഞു നടന്നിരുന്ന ആ ക്രൂരമൃഗം പറഞ്ഞത് മാത്രം വിശ്വാസിച്ചു... അംഗീകരിച്ചു. തെറ്റൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ലെന്ന് തന്റെ കാല് പിടിക്കും പോലെ അന്ന് ഗോപേട്ടൻ പറഞ്ഞിരുന്നു. അപ്പോഴും ഏട്ടൻ പറഞ്ഞതാണ് താൻ മുഖവിലക്കെടുത്തത്.. അതെല്ലാം ഏട്ടന്റെ പ്ലാനായിരുന്നെന്ന് ഗോപേട്ടന് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞു.. അത് തന്നെ അറിയിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ എത്ര നീചമായിട്ടാണ് താനാ മനുഷ്യനോട്‌ പ്രതികരിച്ചതെന്നോർക്കേ ദേവിക ആ ഇരുപ്പിലും ഉരുകി.. 💜💜 "എന്ത് ചെയ്തിട്ടായാലും വേണ്ടില്ല ഡാ മോനെ. തമ്പിയെ കുത്തി മലർത്തി എന്നുള്ള കേസിനു ദേവൂ സ്റ്റേഷനിൽ കിടക്കരുത്.. എനിക്കത്രയേ വേണ്ടൂ.." രോഹിതിനെ നോക്കി സംസാരിക്കുമ്പോൾ ജയഗോപന്റെ സ്വരം വല്ലാതെ മുറുകി പോയി. ശ്രീക്കാ മനുഷ്യനെ കുറിച്ചോർത്തു കൊണ്ട് അഭിമാനവും നിരാശയും ഒരുപോലെ തോന്നിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്. "അമ്മയുടെ കാര്യത്തിൽ ഇനിയെന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അവനാണ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പോകും വഴിയേ ആദ്യം അയാളോട് ചോദിച്ചത്. വ്യക്തമായൊരു തീരുമാനമില്ലാതെ അങ്ങോട്ട്‌ കയറി ചെന്നിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് അവനറിയാം. "നമ്മുടെ അച്ചുമോള് ഒരു തെറ്റ് ചെയ്താലും നിനക്കത് ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയില്ലേ മോനെ"എന്നുള്ള ഒറ്റ ചോദ്യത്തിലുണ്ടായിരുന്നു ശ്രീക്ക് വേണ്ട ഉത്തരം. പിന്നെ അവന് മുന്നിൽ സംശയങ്ങളൊന്നും തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. നേരെ രോഹിതിനെ വിളിച്ചിട്ട് കാര്യം പറഞ്ഞു. അവരെത്തുമ്പോഴേക്കും അവനും അങ്ങോട്ടെത്തി കൊള്ളമെന്ന് പറഞ്ഞതോടെ കുറച്ചൊരു ആശ്വാസമായി.. ജയഗോപനപ്പഴും ഗൗരവംതന്നെയാണ്. "അതിൽ എനിക്കൊരു ഉറപ്പും പറയാൻ കഴിയില്ല അങ്കിൾ.." രോഹിത് ഉള്ള കാര്യം തുറന്നു പറഞ്ഞു. വെറുതെയൊരു പ്രതീക്ഷ കൊടുക്കുന്ന പതിവ് അവനില്ലായിരുന്നു. "പക്ഷേ അങ്കിൾ നിരാശയാകരുത്. ഞാനെന്റെ മാക്സിമം ശ്രമിക്കാം.. അപ്പോഴും കൂടുതൽ സാധ്യതയൊന്നുമില്ല.. അത് മറക്കരുത്..ഈ കേസിൽ ശിക്ഷ എന്തായാലും ഉറപ്പാണ്.. അതിന്റെ അളവ് കുറക്കാൻ എനിക്കൊരു പക്ഷേ കഴിഞ്ഞേക്കും.." രോഹിത് കാര്യങ്ങളെ അവർക്ക് മനസ്സിലാവുന്ന വിധത്തിൽ തന്നെയാണ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത്.. "പുറത്തെവിടെയെങ്കിലും വെച്ചായിരുന്നു ഇത് സംഭവിച്ചതെങ്കിൽ നമ്മുക്ക് കുറച്ചു കൂടി എളുപ്പമാണ്.. ഇത് പക്ഷേ സ്റ്റേഷനിൽ വെച്ചു കൊണ്ട്.. പോലിസിനെ മൊത്തം നോക്ക് കുത്തികളാക്കി.. അവരുടെ കഴിവില്ലായ്മ എന്നൊക്കെ ഇപ്പൊ തന്നെ നിരവധി കമന്റ് വന്നു കഴിഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് അവരിത് വെറുതെ കളയില്ല.. മുറുക്കി തന്നെ കളിക്കും.. അത് കൊണ്ട്..." രോഹിത് പറഞ്ഞു നിർത്തി.. ജയഗോപൻ അത് കേട്ടത് മുതൽ അസ്വസ്ഥനായിരുന്നു.. അത്രയ്ക്ക് ക്രൂരത ചെയ്തു പോയിട്ടും അമ്മയോടിപ്പോഴും അച്ഛന് ഇഷ്ടം തന്നെയാണ്.. ആ വേദന അച്ഛന്റെയും കൂടിയാണ് എന്ന് ശ്രീക്ക് കൂടുതൽ വ്യക്തമാവുകയായിരുന്നു. എന്ത് ചെയ്തിട്ടായാലും വേണ്ടില്ല.. ഇനിയുള്ള ജീവിതത്തിൽ അച്ഛന്റെ സന്തോഷം ആ കൂടെ തന്നെ വേണമെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ രോഹിതിനും ജയഗോപനുമൊപ്പം സ്റ്റേഷന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറിയത്.. തുടരും.. ഇപ്പഴും വേദന അതുങ്ങൾക്ക് തന്നെ 😬😬 തെറ്റ് ചെയ്യുന്നവർ മാത്രമല്ല..അവരുമായി ഹൃദയബന്ധമുള്ളവർ കൂടി പരീക്ഷിക്കപ്പെടും.. 😔 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. ഇന്നലെ പാർട്ട് ഇടാൻ പറ്റിയില്ല.. പക്ഷേ എനിക്ക് തോന്നുന്നു അങ്ങനെ ഒരു അബദ്ധം ഞാൻ കാണിക്കാൻ പാടില്ലായിരുന്നു ന്ന്.. 😀 സ്നേഹമാണ്.. സ്നേഹം മാത്രമാണ് എന്നെ തോൽപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരേ ഒരു വഴി.. നിങ്ങൾക്കറിയാമോ അത് ❤‍🔥❤‍🔥 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ