#🧟 പ്രേതകഥകൾ! #📙 നോവൽ #✍ തുടർക്കഥ #✍️ വട്ടെഴുത്തുകൾ #💥💤🌟 Ring Tone (കഥയും കഥാപാത്രങ്ങളും സാങ്കല്പികം, മരിച്ചവരോ മരിക്കാൻ പോകുന്നവരോ ആയി സാമ്യം തോന്നിയാൽ അത്‌ യാദൃശ്ചികം മാത്രം ) ……………………………………. മുംബൈയിലെ തെരുവുകളിൽ മഴ കനത്തു പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നഗരത്തിന്റെ തിരക്കുകൾക്ക് ഒരു നേർത്ത മൂടുപടമിട്ട്, തണുത്ത കാറ്റ് ഗീതയുടെ ഹൈ-റൈസ് കാബിന്റെ ഗ്ലാസ് ജനലിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. പതിഞ്ഞ താളത്തിലുള്ള വയലിൻ സംഗീതം, ആ നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ച്, അവളുടെ മൊബൈലിൽനിന്നും ഒഴുകിയെത്തി. അത് അവളുടെ സ്ഥിരം റിംഗ് ടോൺ ആയിരുന്നു പാഖി എന്ന സിനിമയിലെ, ഹൃദയത്തിൽ കൊള്ളുന്ന ഒരു നോസ്റ്റാൾജിക് ഹിന്ദി മെലഡി. നാലു വർഷം മുൻപ്, ഭർത്താവ് വിരാട് തിരഞ്ഞെടുത്ത ട്യൂൺ. അവന്റെ പഴയ, തകരാറിലായ ടേപ്പ് റെക്കോർഡറിൽനിന്ന് ഡിജിറ്റലായി പകർത്തിയെടുത്തത്. "നമ്മുടെ ബന്ധം പോലെയാണ് ഈ പാട്ട്," അവൻ പറയുമായിരുന്നു, "പഴകിയതാണെങ്കിലും, അതിന്റെ ഈണം ഒരിക്കലും മരിക്കുന്നില്ല. എപ്പോഴും ഒരു റീവൈൻഡ് ബട്ടൺ ബാക്കിയുണ്ടാവും." ഗീത മൊബൈൽ എടുത്തു നോക്കി. വിരാട് കോളിംഗ്. അവൾ ആ പേര് കണ്ടതും നെറ്റി ചുളിച്ചു. ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ അവൾ കോൾ കട്ട് ചെയ്തു, സ്ക്രീനിൽനിന്നും ആ വെളിച്ചം മായും വരെ കാത്തുനിന്നു. വിവാഹമോചന പേപ്പറുകൾ ഒപ്പിടാനായി അവൾ ഡൽഹിയിലേക്ക് പോകാൻ ഒരുങ്ങുകയായിരുന്നു. വിരാട് ഇപ്പോഴും അവളെ അനുനയിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്, ആ ബന്ധം രക്ഷിക്കാൻ അവന്റെ ഭാഗത്തുനിന്ന് സാധ്യമായതെല്ലാം അവൻ ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നലെ രാത്രിയും അവൻ വിളിച്ചു, ഒരു മണിക്കൂറോളം വാദിച്ചു. "ഒരിക്കൽക്കൂടി നമുക്കൊന്ന് സംസാരിക്കാം, ഗീത. ഒരുമിച്ച് ഈ യാത്ര പോകാം. പേപ്പറുകൾ ഒപ്പിടും മുൻപ് നിനക്ക് എന്നെ അവസാനമായി കാണാമല്ലോ." "ഇതൊരു വിനോദയാത്രയല്ല, വിരാട്. നമ്മുടെ അവസാനത്തെ യാത്രയാണ്. നിന്റെ സാമീപ്യം എനിക്കിപ്പോൾ താങ്ങാൻ കഴിയില്ല. ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകും," അവൾ ഉറച്ചുപറഞ്ഞിരുന്നു. ആ വാക്കുകളിൽ തണുത്ത നിസ്സംഗത നിറഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ ലഗേജ് എടുത്ത് ഫ്ലാറ്റിൽ നിന്നിറങ്ങി. കോർപ്പറേറ്റ് ലോകത്തെ തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ തകർന്നടിഞ്ഞ ആ ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചോർത്ത് അവൾക്ക് ഇപ്പോൾ ദുഃഖമില്ല. ഒരുതരം ശൂന്യത മാത്രം. ഭർത്താവിനോട് പിരിഞ്ഞിരിക്കുകയാണെന്ന വിവരം വീട്ടുകാർ അറിഞ്ഞാൽ ഉണ്ടാകുന്ന പൊട്ടിത്തെറികളും ചോദ്യം ചെയ്യലുകളും ഒഴിവാക്കാൻ, അച്ഛന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള രോഗവിവരം പറഞ്ഞ് ഡൽഹിയിലേക്ക് പോകാനാണ് അവൾ തീരുമാനിച്ചത്. ഓഫീസിൽനിന്നുള്ള അവസാന മെയിലുകൾ ചെക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ട് അവൾ ലിഫ്റ്റിനടുത്ത് നിന്നു. വീണ്ടും റിംഗ്ടോൺ മുഴങ്ങി ഇത്തവണ അവൾക്ക് ദേഷ്യം വന്നു. വിരാട് വീണ്ടും വിളിക്കുന്നു. 'എന്തൊരു ശല്യമാണിത്!' അവൾ ഫോൺ എടുത്ത് സൈലന്റ് മോഡിലിടാൻ ശ്രമിക്കും മുൻപേ, ലിഫ്റ്റ് തുറന്നു. ഒരു ഇരുപത്തിയഞ്ചിനടുത്ത് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ ലിഫ്റ്റിൽനിന്നിറങ്ങി അവളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു. കയ്യിൽ ഒരു പഴയ തടിപ്പെട്ടിയുണ്ട്, അതിനുള്ളിൽ ഒരു റെഡ്-ഓറഞ്ച് നിറത്തിലുള്ള ടേപ്പ് റെക്കോർഡർ ഒതുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു. "ചേച്ചി, ഒന്ന് നിർത്തിക്കേ," അവന്റെ കണ്ണുകൾ ആകാംഷയോടെ തിളങ്ങി. "സോറി, ഞാൻ കയറി ഇടപെട്ടതിന്. ഈ പാട്ട്... 'ലബ്ബാ കാ രാസ്' അല്ലേ? വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല, ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ഇത് റിംഗ് ടോൺ ആക്കിയ ഒരാളെ ഞാൻ കണ്ടിരിക്കുന്നു!" ഗീത ഞെട്ടിപ്പോയിരുന്നു. വിരാട് പോലും ആ പാട്ടിന്റെ പേര് ഇത്ര കൃത്യമായി പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഇതൊരു അപൂർവ ഈണമാണ്. "ആഹ്, അതെ," അവൾ മെല്ലെ തലയാട്ടി. "എന്റെ മുത്തച്ഛന് ഈ പാട്ട് ഭയങ്കര ഇഷ്ടമായിരുന്നു," അവൻ തുടർന്നു. "എല്ലാ ദിവസവും ഉച്ചയ്ക്ക് അദ്ദേഹം ഇത് കേൾക്കും. ആ ടേപ്പ് റെക്കോർഡർ ഞാൻ ഇതുവരെ സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്റെ പേര് ആദർശ് ആണ്. ഞാൻ അടുത്തുള്ള ഫ്ലാറ്റിൽ പുതിയതായി വന്നതാണ്. ചേച്ചി എങ്ങോട്ടാണ് ഈ മഴയത്ത്?" അവന്റെ നിഷ്കളങ്കമായ സംസാരവും, സംഗീതത്തോടുള്ള അവന്റെ ഇഷ്ടവും ഗീതയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസം നൽകി. പഴയ വിരാടിനെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ആകാംഷയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. "ഡൽഹിയിലേക്ക്. അത്യാവശ്യമായി പോകണം," അവൾ പറഞ്ഞു. "ഓഹ്, ഡൽഹിക്കോ! ഭാഗ്യം! ഞാനും അങ്ങോട്ട് തന്നെയാണ്. ഇന്ന് രാത്രി എനിക്കൊരു പ്രധാനപ്പെട്ട മീറ്റിംഗുണ്ട് 10 മണിക്ക്. വിമാന ടിക്കറ്റ് കിട്ടാൻ ഒരു പാട് കഷ്ടപ്പെട്ടു. കിട്ടിയപ്പോഴോ, മഴ കാരണം ക്യാൻസൽ ആയി. ഒരു ലിഫ്റ്റ് കിട്ടിയെങ്കിൽ..." അവൻ യാചനാഭാവത്തിൽ കൈകൂപ്പി നോക്കി. "ഞാനൊരു നല്ല ഡ്രൈവറാണ്, സത്യം!" അവൾ മൗനം പാലിച്ചു. ഒറ്റയ്ക്ക് പോകണം എന്നായിരുന്നു അവളുടെ ദൃഢമായ തീരുമാനം. വിരാടിന്റെ സാമീപ്യം ഒഴിവാക്കാൻ കഷ്ടപ്പെടുന്ന അവൾക്ക്, മറ്റൊരു അപരിചിതനെ കൂടെ കൂട്ടാൻ മടിയുണ്ടായിരുന്നു. "പ്ലീസ് ചേച്ചി. ഇവിടെ ടാക്സി കിട്ടാനേ വഴിയില്ല. ," അവൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. 'ഇനി എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യേണ്ടവളാണ് ഞാൻ. ഒരു പുരുഷന്റെ സഹായം പോലും സ്വീകരിക്കേണ്ടി വരും. ഈയൊരു യാത്രയിൽ സഹായം സ്വീകരിച്ചാൽ എന്താണ്?' അവൾ സ്വയം ന്യായീകരിച്ചു. "ശരി, കേറിക്കോളൂ," അവൾ താക്കോൽ അവന് നേരെ ആട്ടി . "പക്ഷേ, ഡ്രൈവിംഗ് ഞാൻ തന്നെ ചെയ്യും. ഞാൻ ഒട്ടും ലേറ്റ് ആവാൻ പാടില്ല." ആദർശ് ചിരിച്ചു. "ഓക്കെ ചേച്ചി. ചേച്ചി ഓടിച്ചോളൂ." അവന്റെ യാത്രാ ബാഗ് പിൻസീറ്റിൽ വെച്ച് അവൻ മുന്നിൽ കയറി. വെള്ളയും ചാരനിറവും കലർന്ന ഒരു ജാക്കറ്റാണ് അവൻ ധരിച്ചിരുന്നത്. ഇടത്തെ കയ്ത്തണ്ടയിൽ ജാക്കറ്റിനുള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ച ഒരു ടാറ്റൂ ഉണ്ടെന്ന് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. വണ്ടി ദേശീയപാതയിലേക്ക് കടന്നു. മഴ നേർത്തു. ആദർശ് നോൺസ്റ്റോപ്പായി സംസാരിച്ചു. സംഗീതത്തെക്കുറിച്ചും, പഴയ സിനിമാ ഗാനങ്ങളെക്കുറിച്ചും. അവൻ അവന്റെ ജാക്കറ്റ് ഊരി സീറ്റിലിട്ടു. അവന്റെ തോളിലെ ടാറ്റൂ തെളിഞ്ഞു കണ്ടു: ഒരു തകർന്ന ടേപ്പ് റെക്കോർഡറിന്റെ രൂപം. വിരാടിന്റേതിന് സമാനമായ ഒരു പഴയ മോഡൽ! "ചേച്ചീ, നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് ഇത്രയും ടെൻഷനോടെ വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത്? യാത്രയുടെ ടെൻഷൻ എന്തിനാണ്. ലൈഫ് ഒരു റിംഗ് ടോൺ പോലെയാണ്. ചിലപ്പോൾ അത് മനോഹരമായി മുഴങ്ങും, മറ്റു ചിലപ്പോൾ നമ്മൾ അതിനെ കട്ട് ചെയ്യും. പക്ഷേ, നമ്മൾ കട്ട് ചെയ്താലും, ആ ഈണം എവിടെയെങ്കിലും ബാക്കി കിടക്കും. അതിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ച് എന്തിനാണ് വിഷമിക്കുന്നത്?" "ഞാൻ ഇപ്പോൾ കട്ട് ചെയ്യാൻ പോവുകയാണ് ആദർശ്," ഗീത ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു. "നാല് വർഷം പഴക്കമുള്ള എന്റെ ബന്ധം. ഈ യാത്ര അതിനുള്ളതാണ്." "ഓഹ്... സാരമില്ല ചേച്ചി. എല്ലാം നല്ലതിനായിരിക്കും. നമ്മൾ ആഗ്രഹിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ചില കാര്യങ്ങൾ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നുവരും," അവൻ ചിരിച്ചു . "അല്ലെങ്കിലും, മനുഷ്യൻ എന്തിനാണ് നാളെയെക്കുറിച്ചും മരണത്തെക്കുറിച്ചും ടെൻഷനടിക്കുന്നത്? സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുക. കൂളായിട്ട് അങ്ങ് പോണം." …… ഗീത പെട്ടെന്ന് കാർ ബ്രേക്ക് ചെയ്തു. മുന്നിൽ ഏകദേശം ഒരു കിലോമീറ്റർ നീളത്തിൽ വാഹനങ്ങൾ നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്നു. മുന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിയുന്നില്ല. പോലീസ് വാഹനങ്ങളും ആംബുലൻസുകളും ദൂരെ മിന്നിമറയുന്നു. ഒരു വലിയ കാർ ഡിവൈഡറിൽ ഇടിച്ചു തകർന്നു കിടക്കുന്നു. "വണ്ടി നിർത്താതെ ചേച്ചി," ആദർശ് പരിഭ്രമിച്ചു. "വഴി അടച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഇവിടെ വെയിറ്റ് ചെയ്യേണ്ടി വരും. റോഡ് ക്ലിയർ ചെയ്യാൻ സമയമെടുക്കും." ആദർശ് ചിരിച്ചു. അവന്റെ ചിരിയിൽ ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ടായിരുന്നു . "നമ്മുടെ ജീവിതം എപ്പോൾ തീരും എന്ന് ആർക്കറിയാം, ചേച്ചി. അടുത്ത അഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ മരിക്കുമെന്ന് വിചാരിച്ചാൽ, ചേച്ചി എന്തിനെക്കുറിച്ചായിരിക്കും ചിന്തിക്കുക? " ഗീതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. "ഞാൻ... ഞാൻ വിരാടിനോട് പറയുമായിരുന്നു. ഒരിക്കൽക്കൂടി ആ പാട്ട് ഒരുമിച്ച് കേൾക്കാമായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ ഒന്നിച്ച് തിരഞ്ഞെടുത്ത പാട്ട്. ഒരുമിച്ച്... ആ ടേപ്പ് റെക്കോർഡറിൽനിന്ന്." "പാട്ടോ! ഹാ... കേൾക്കാം!" ആദർശ് പെട്ടെന്ന് ആ തടിപ്പെട്ടി തുറന്നു. പഴയ ടേപ്പ് റെക്കോർഡർ പുറത്തെടുത്ത് അവൻ ഓൺ ചെയ്തു. അതേ താളത്തിൽ, പഴകിയ ടേപ്പിന്റെ നേരിയ ഇരമ്പലോടെ ആ പാട്ട് കാറിനുള്ളിൽ മുഴങ്ങി: $ 'ലബ്ബാ കാ രാസ്'.$ "പാട്ട് കേട്ടല്ലോ. ഇനി പോകാം ചേച്ചി!" ആദർശ് സീറ്റ് ബെൽറ്റ് മുറുക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം ഭയപ്പെടുത്തുന്നതായിരുന്നു. "എങ്ങനെ ആദർശ്. റോഡ് ക്ലിയർ അല്ല." "ക്ലിയർ ആക്കാം ചേച്ചി! മരണത്തെക്കുറിച്ചും ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുമുള്ള ടെൻഷനില്ലാതെ കൂളായിട്ട് അങ്ങ് പോണം. അതാണ് അതിന്റെയൊരു പോക്ക്!" അവൻ പെട്ടെന്ന് സ്റ്റിയറിംഗിൽ പിടിച്ചു തിരിച്ചു. ഗീതയുടെ കൈകൾക്ക് പ്രതിരോധിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കാർ അതിവേഗത്തിൽ റോഡിന്റെ വശങ്ങളിലേക്ക് പാഞ്ഞു. നിയന്ത്രണം വിട്ട്, റോഡിലെ കൈവരി തകർത്ത്, കാർ താഴ്ചയിലേക്ക് മറിഞ്ഞു. ശ്വാസം നിലയ്ക്കുന്ന ആ നിമിഷം, അവളുടെ ചെവിയിൽ ആ ഈണം മാത്രം മുഴങ്ങി. “'ലബ്ബാ കാ രാസ്’. വിരാട് കോളിംഗ്... “അവനെപ്പോഴോ സെറ്റു ചെയ്ത റിംഗ്ടോൺ... ഈണത്തിന്റെ പഴക്കം പോലെ, ഒരിക്കലും മരിക്കാത്ത പ്രണയം, ഒരു ടൈം ലൂപ്പ് പോലെ ആ ശബ്ദം അവളെ പിന്തുടരുന്നു. അവൻ നൽകിയ ട്യൂൺ, അവൾക്കൊരു ചരമഗീതമായി.ആ ട്യൂൺ കേട്ടുകൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ അന്ത്യം. …….. End