#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _90 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰 നാട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയിലാണ് ശ്രീയും അവനൊപ്പം ഉള്ളവരും. തന്നെ പോലെ തന്നെ അച്ഛനും ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ ഒട്ടും ഉറങ്ങിയിട്ടില്ലെന്ന് അവനുറപ്പുണ്ട്. തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കൊണ്ടുള്ള ദീർഘ നിശ്വാസങ്ങൾക്കപ്പുറം അയാളൊന്നും കൂടുതലായി അവനോട് ചോദിച്ചതുമില്ല. പാതിരാത്രി എപ്പഴോ അച്ചുവിനെ തിരികെ അവൾ ഇറങ്ങി വന്ന മുറിയിലേക്ക് തന്നെ ആക്കി കൊടുത്തുകൊണ്ട് ശ്രീ കിടക്കാനായി ചെല്ലുമ്പോഴും അവന്റെ മനസ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആശങ്കയും അതുതന്നെയായിരുന്നു. പക്ഷേ അവനെ കൂടുതൽ സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല എന്നത് കൊണ്ട് നാട്ടിലെത്തി ഇനിയെല്ലാം നേരിട്ട് കണ്ടാൽ മതി എന്നുള്ള തീരുമാനം കൊണ്ടാണ് ജയഗോപൻ ശ്രീയോട് ഒന്നും ചോദിക്കാഞ്ഞത്. അയാൾ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ആശങ്കപ്പെട്ടതുമില്ല.. വെളുപ്പിനെ എപ്പോഴോ ഒന്ന് മയങ്ങി അൽപ്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ ഫോണിൽ അലാറം അടിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് വീണ്ടും കണ്ണ് തുറന്നത്. കിടക്ക വിട്ട് എഴുന്നേൽക്കുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ അവൻ അച്ചുവിനെ വിളിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിക്കുകയും കാർത്യായനിയോടും കുട്ടാപ്പിയോടും പോകാൻ വേണ്ടി റെഡിയാവാനും ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. എത്രയും പെട്ടെന്ന് നാട്ടിലെത്തിച്ചേരുക എന്ന തീരുമാനത്തിനു മുന്നിൽ ഡെവിയും ബാലയും അവരുടെ അവസ്ഥകളും തന്നെയാണ്. ആറ് മണിയോടെ ശ്രീ ഹോട്ടൽ റൂം വെക്കറ്റ് ചെയ്തു കൊണ്ടിറങ്ങി. വലിഞ്ഞു മുറുകിയ മുഖങ്ങൾക്കെല്ലാം പിന്നിൽ ഓരോരോ കാരണങ്ങളും പേറി അവരെല്ലാം ഒരുപോലെ ശ്വാസം മുട്ടി.. 🥰🥰 "ആരോടും ദേഷ്യമൊന്നും ഇല്ല കേട്ടോ.. എന്നോടും അങ്ങനെ തന്നെ ആവട്ടെ എന്നെനിക്ക് ആഗ്രഹിക്കാനെ പറ്റൂ.. " നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ബാല ഇന്ദിരാമ്മയുടെയും സാന്ദ്രയുടെയും മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. അത് കാണാൻ.. അവളിറങ്ങി പോകുന്നത് കാണാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ ഡെവി അവളുടെ കയ്യിലെ കവർ വാങ്ങിയിട്ട് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി പോയി. "ആന്റിക്ക് സങ്കടമാവാൻ ഞാനൊരു കാരണമായിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ സോറി കേട്ടോ.. ഒന്നും മനഃപൂർവ്വമല്ല.." അവർക്ക് മുന്നിൽ ബലയുടെ മുഖം കുനിഞ്ഞു. ഡെവി പുറത്ത് നിന്നും ഹോൺ നീട്ടി മുഴക്കി കൊണ്ടാണ് ബാലയുടെ ആ നിൽപ്പിൽ അവന് പ്രതിഷേധമുണ്ടെന്ന് പ്രകടിപ്പിച്ചത്. സാന്ദ്രക്ക് മുന്നിൽ നിൽകുമ്പോൾ ബാലക്കൊരു വാക്കും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സാന്ദ്ര യും അവളെ നോക്കാതെയാണ് നിൽക്കുന്നത്. രണ്ടു പേർക്കും വീർപ്പ് മുട്ടലുണ്ട്. "ഇനി മുതൽ നിന്റെയാണ്.. നിന്റെ മാത്രമാണ്.. ആ മനസ്സ് പരിശുദ്ധമാണ്.. ജീവൻ പോയാലും നിന്നേ ചതിക്കില്ല.. നീയായിട്ട് എന്റെ പേരിൽ ആ മനുഷ്യനെ വേദനിപ്പിക്കരുത് എന്നൊക്കെ അവളോട് പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു ബാലക്ക്. പക്ഷേ താൻ പറയുന്ന ഓരോ വാക്കും ഭയങ്കരമായി തെറ്റ് ധരിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ടെന്നും അത് ഡെവിക്ക് തന്നെ ദോഷമായി തീരുമെന്നും മനസിലാക്കി കൊണ്ട് ബാല അതിലൊന്ന് പോലും പറയാതെ അതെല്ലാം വിങ്ങലോടെ മനസ്സിലൊതുക്കി. "പോവാണ് സാന്ദ്ര.. ഇനിയൊരിക്കലും ഞാനിങ്ങോട്ട് വരില്ല.." അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞ് നടക്കുമ്പോഴും ബാലയാ കണ്ണിലെ ആശ്വാസഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.. അങ്ങോട്ട്‌ കയറിയതിനേക്കാൾ പതിയെ.. വിറച്ചു കൊണ്ടാ പടികൾ തിരികെ ഇറങ്ങി.. ഡെവി തുറന്നു കൊടുത്ത ഡോറിൽ കൂടി അവനരികിലേക്ക് കയറും മുന്നേ അവളൊന്നു കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. തന്നെ സംബന്ധിച്ച് സ്വർഗമാണത്.. പ്രിയപ്പെട്ടവർ...ഉള്ളയിടമല്ലേ സ്വർഗം..? പക്ഷേ അവൾക്കത് അർഹതയില്ലാത്തയിടമാണ്. അവളാ സ്വർഗം ഉപേക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് പടിയിറങ്ങി... ഡെവിക്കരികിലേക്ക് കയറി ഇരിക്കുമ്പോൾ അവൻ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ട്. അൽപ്പം പോലും നനയാത്ത കണ്ണ് കണ്ടിട്ടാ മുഖത്തുള്ള നോവ്.. ഹൃദയം കൊണ്ടാർത്തു കരഞ്ഞത് അവനറിഞ്ഞത് പോലായിരുന്നു.. എന്നിട്ടും രണ്ടു പേരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഗേറ്റ് കടന്നിറങ്ങുംമുന്നേ അവളൊന്നു കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. സാന്ദ്രയും ഇന്ദിരാമ്മയും അവരെ നോക്കി കൊണ്ട് അപ്പോഴും അവിടെ തന്നെയുണ്ട്.. "അവർ ഞാൻ ഇല്ലെങ്കിലും ജീവിക്കും ബാല.. പക്ഷേ.. എനിക്ക്... എനിക്കവരു പോരാ..ജീവിതം പൂർണമാവാൻ" സീറ്റിയിലേക്ക് ചാരി ഇരിക്കുന്നയതിനിടെ ഡെവി പറഞ്ഞു കേട്ടതും ബാല കൂടുതൽ തളർന്നു പോയി. "ഇങ്ങനൊന്നും പറയല്ലേ ഡെവിച്ചായാ.. ഇനി മൂന്നു ദിവസം കൂടിയേ നിങ്ങളുടെ കല്യാണത്തിന്...ഇപ്പൊ തന്നെ സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത വേദന എനിക്ക് സ്വന്തമയുണ്ട്.. ഇനി ഡേവിച്ചായൻ കൂടി.." അവന്റെ നോട്ടം.. ഹൃദയം പൊള്ളിയത് പോലെ ബാല മുഖം കുനിച്ചു. "എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ലെടി... ഇതിപ്പോ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് കരഞ്ഞു തീർക്കും.. പക്ഷേ ഇനി.. ഇനി സാന്ദ്ര കൂടി വരുമ്പോൾ.. അവൾക്ക് മുന്നിൽ ഞാനെങ്ങനെ.... " ഡെവി അത് പറയുമ്പോൾ അവളെ നോക്കിയില്ല. ബാലാക്കും അതിനെന്ത് മറുപടി പറയണം എന്നുമറിയില്ല... "എവിടേം നിർത്താതെ...നമ്മുക്ക്.. ഈ പോക്കങ്ങു നേരെ പോയാലോ ബാലെ.." വല്ലാത്തൊരു കൊതി നിറഞ്ഞ അവന്റെ കണ്ണുകൾ.. ബാല വിങ്ങി കരഞ്ഞതും ഡെവി സ്വന്തം തലയിലൊന്ന് തട്ടിയിട്ട് സ്റ്റിയറിങ്ങിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. തന്റെ വേദനയും അവളുടെ വേദനയും അവനെ കൊല്ലാതെ കൊന്നു കൊണ്ടിരുന്നു ആ നിമിഷങ്ങളിൽ ഒക്കെയും. നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ അറ്റത്താണ്.. അവളെ കൊണ്ട് വിടുന്നതോടെ.. പിന്നിയങ്ങോട്ട് കല്യാണതിരക്കുകളാണ്. തനിക്കവളെ പൂർണ്ണമായും നഷ്ടപ്പെടുകയാണ്.. താൻ പൂർണ്ണമായും സാന്ദ്രക്ക് സ്വന്തമാവുകയാണ് അവന്റെ സമനില തെറ്റും പോലായി പോയിട്ടും ബാലയുടെ കരച്ചിൽ കാണാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ ഡെവി പിന്നൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.. എങ്കിലും അവൻ കാറിന്റെ സ്പീഡ് കൂട്ടി.അതറിഞ്ഞിട്ടും ബാല പിന്നൊന്നും മിണ്ടിയതുമില്ല... വളരെ വേഗം തന്നെ അവളുടെ വീട്ടു പഠിക്കൽകാർ കൊണ്ട് ചെന്നു നിർത്തിയിട്ടു ഡെവി ഒന്നു കൂടി ബാലയെ നോക്കി. "ഡെവിചായൻ ഇറങ്ങുന്നില്ലേ... " അവളാകട്ടെ.. ആ നോട്ടത്തിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത്തിന്റെ ശെരിയായ അർഥം അറിഞ്ഞിട്ടും അതറിഞ്ഞത് പോലെ കൂടി ഭാവിക്കാതെ ഇറങ്ങാൻ തുനിഞ്ഞു. ഡെവി ഉണ്ടെന്ന് തലയാട്ടി കൊണ്ട് മുഖം തിരിച്ചു. ബാലയിറങ്ങി ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുത്തതും ഉളിലെ ദേഷ്യത്തിന്റെയും സങ്കടത്തിന്റെ ഇരമ്പൽ പോലെ ഡെവിയാ കാർ അകത്തേക്ക് കയറ്റി.. പോർച്ചും കടന്നത് ഭിത്തിയിൽ പോയിടിക്കും എന്ന് ബാല ഭയന്നെങ്കിലും ഒരു കുലുക്കത്തോടെ അതവിടെ നിന്നപ്പോൾ അവൾ ശ്വാസമെടുത്തു.. പഴയതിനേക്കാൾ പ്രൗടിയോടെ ഉടയോനെ കാത്ത് ഒരുങ്ങി തയ്യാറായി നിൽക്കുന്ന തന്റെ വീട്.. ബാലയിലൊരു നനുത്ത ചിരി തെളിഞ്ഞു ആ നിമിഷം. ഡെവി കാര്യമായി പണി എടുപ്പിച്ചത് കൊണ്ട് വളരെ കാലമായി അടഞ്ഞു കിടപ്പായിരുന്നു എന്നൊന്നും ആരും കണ്ടാൽ പറയില്ല. "വാതിൽ തുറന്നു കൊണ്ടകത്തു കയറി നോക്ക്.. അവരൊരു അര മണികൂർ കൊണ്ട് എത്തിയേക്കും..." തനിക്ക് നേരെ മനഃപൂർവം ഹൃദയമടച്ചു പൂട്ടി നിൽക്കുന്നവളോട് കർശനമായി പറയണം എന്നായിരുന്നു ഡെവി ഉദ്ദേശിച്ചതെങ്കിൽ കൂടിയും അവളോട് അതേറ്റവും മൃദുവായി പറയാനേ അവനറിയുമായിരുന്നുള്ളു. അവന് കയ്യിലുള്ള തന്റെ കവറിന് നേരെ ബാലയുടെ കൈ നീണ്ടു. ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അതവൾക്ക് കൊടുത്തിട്ട് പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഫോൺ എടുത്തു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നടന്നു.. തന്നോടൊന്ന് പിണക്കം കാണിക്കാൻ കൂടി കഴിയാത്ത ആ സ്നേഹത്തിനു മുന്നിൽ നിന്നും കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടാണ് ബാല അകത്തേക്ക് കയറിയത്.. അച്ഛനെ കാണാൻ പോകുന്നതിന്റെ ആവേശം അവളിൽ ആവോളമുണ്ടെങ്കിൽ കൂടിയും തന്റെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചു പോയതെല്ലാം അച്ഛൻ അറിയുമ്പോൾ.. അതിന്റെ പിറകിൽ അമ്മ കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് മനസിലാവുമ്പോൾ ആ മനസിലെ പിടച്ചിൽ.. അതാണ് അവൾക്കോർക്കാൻ കൂടി കഴിയാഞ്ഞത്. ഏട്ടൻ എന്തായാലും തന്നെ പറ്റിഒന്നും പറഞ്ഞിട്ട് അച്ഛനെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല എന്നുറപ്പുണ്ട്.. ഓരോരോന്നോർത്തു കൊണ്ട് ബാല ഓരോയിടത്തും കയറി ഇറങ്ങി.. എല്ലായിടത്തും വീട്ടുകാരെ സ്വീകരിക്കാൻ ഒരുങ്ങി ഇരിക്കുന്നത് പോലൊരു പുതുമയുണ്ട്.. അടുക്കളയിൽ പോലും എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും സജ്ജീകരണത്തോടും.. കൂടി ഡെവി ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു.. ഇത്തിരി ചായായിട്ട് കൊടുത്താലോ എന്ന് തോന്നി അവൾക്ക്.. രാവിലെ വലിയ താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ.. എന്തൊക്കെയോ കൊത്തി പൊറുക്കി കഴിക്കുന്നത് അവളും കണ്ടതാണ്. ഇനിയിപ്പോ ഇത്രേം സ്വതന്ത്രത്തോടെ തനിക്ക് ഒരു ഗ്ലാസ്‌ ചായ പോലും കൊടുക്കാൻ കഴിയില്ലെങ്കിലോ.. ആ ഓർമയിൽ ബാല യാന്ത്രികമായി തന്നെ സ്റ്റവിന് അരികിലേക്ക് എത്തി പെട്ടു.. ചായയും കൊണ്ടവൾ ചെല്ലുമ്പോൾ അവനാ ഉമ്മറത്തെ തിണ്ണയിൽ മുഖം കുനിച്ചിരിപ്പുണ്ട്. "ചായ കുടിക്ക് ഡെവിചായ.." അവൾ ചെന്നതൊന്നും അറിയാതെ യുള്ള ആ നിൽപ്പ് അൽപ്പനേരം നോക്കി നിന്നിട്ട് ബാല അവനു മുന്നിലേക്ക് ചെന്നു. അവനൊന്നു ഞെട്ടി കൊണ്ട് മുഖം ഉയർത്തി നോക്കി. ബാല കയ്യിലെ ചായ നീട്ടുമ്പോൾ ഡെവിയുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു.. "വീട്ടിൽ നിന്നൊന്നും കഴിച്ചില്ലല്ലോ.. ഇത് കുടിക്ക്..." വല്ലാതായി പോയ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയിട്ട് അവൾ പറയുമ്പോൾ അവനത് വാങ്ങിച്ചു. "എല്ലാം കാണുന്നുണ്ട്.. അറിയുന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ അറിയേണ്ടതിന് നേരെ മാത്രം ഹൃദയം പൂട്ടി വെച്ചുക്കുവാ.. അല്ലെടോ.." വേദന നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ അതും പറഞ്ഞിട്ട് അവനത് കുടിച്ചു തുടങ്ങി.. കരയില്ലെന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ബാല അവന് നേരെ മുഖം തിരിച്ചു.. ഡെവിയും വേറൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. അവരാ ഇരിപ്പിനിടയിലേക്ക് തന്നെ.. ഹോൺ മുഴക്കി കൊണ്ട് ശ്രീയുടെ കാർ വന്നു നിന്നു.. വല്ലാത്തൊരു പിടപ്പോടെ ഓടിയിറങ്ങി ബാല മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.. അവൾക്കരികിലേക്ക് തന്നെ ഡെവിയും ഇറങ്ങി ചെന്നു. മനം നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ.. ആ കാഴ്ച കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ജയഗോപൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്.. "അച്ഛാ.." ഹൃദയം പിടഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള ആ വിളി.. ജയഗോപാനും ഡോർ അടച്ചിട്ട് അവൾക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി. ഒരൊറ്റ കുതിപ്പ്.. "ബാല.. പതിയെ..." അവൾക്ക് പിന്നിൽ നിന്നും ഡെവി പറയുന്നത് കേട്ടതും ജയഗോപന്റെ ചിരി കൂടുതൽ മനോഹരമായി. പലവിധ ഭാവങ്ങളോടെയാണ് അച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്.. അത്രയും വലിയൊരു വീടും.. അതിന്റെ ചുറ്റുപാടും കണ്ടു കൊണ്ടുള്ള വെപ്രാളമാണ് കാർഥ്യയിനിക്ക്. എന്നാൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയാൽ ഇനി മറുപടി കൊടുക്കെണ്ടൊരു ചോദ്യം ഭയന്നു കൊണ്ട് ശ്രീ പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ മടിച്ചു. കെട്ടിപിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന അച്ഛന്റെയും മകളുടെയും നേരെ നോക്കിയിട്ട് നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ഡെവിയെ കൂടി ജയഗോപൻ കൈ മാടി വിളിച്ചു. ഒന്ന് പതറി പോയെങ്കിലും.. കുഞ്ഞിലേ ഒരുപാട് അനുഭവിച്ച ആ സ്നേഹവും വാത്സല്യവും മറന്നു പോകാത്ത ഡെവിക്കും ആ കൈപിടിയിൽ ഒതുങ്ങി ചേരാൻ വല്ലാത്ത കൊതിയുണ്ടായിരുന്നു.. ബാലക്കൊപ്പം തന്നെ അവനെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ടുള്ള ആ നിൽപ്പ് നോക്കിയിട്ടാണ് ശ്രീ ഡോർ തുറന്നിറങ്ങിയത്. "നന്നായെടാ മക്കളെ.. ഞാനും എന്റെ ചെങ്ങാതിയും ഇല്ലായിരുന്നു എങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം നടന്നല്ലോ... അത് മതി.. അത് മാത്രം മതി.." ആനന്ദകണ്ണീരോടെ ജയഗോപൻ പറഞ്ഞു. അതിന്റെ പേരുളറിയാതെ ഡെവിയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. ശ്രീ യുടെയും.. ബാല പക്ഷേ അച്ഛനിൽ മാത്രം ലയിച്ചു നിൽപ്പാണ്. "കേട്ടോ ശ്രീ... തരകനും ഞാനും ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു ഡെവിയും ബാലയും ഒന്നായി കാണാൻ.. കുഞ്ഞിലേ തന്നെ ഞങ്ങളത് പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു വെച്ച കാര്യമായിരുന്നു.." നടുക്കത്തോടെ.. ആ തെറ്റദ്ധാരണ മനസ്സിലാക്കി കൊണ്ട് ഡെവി അയാളിൽനിന്നും അകന്ന് മാറാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ജയഗോപൻ അവനെ വിട്ട് കളഞ്ഞില്ല. "ഒരുപാട് ആഗ്രഹിക്കുന്ന എന്തും നടത്തി തരാൻ ദൈവം പോലും കൂടെ നിൽക്കുമെന്ന് പറയുന്നതെത്ര നേരാണ് മക്കളെ.. എനിക്കിപ്പോ സന്തോഷമയി.. ശ്രീയുടെ കാര്യത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സമാധാനം ബാലയുടെ കാര്യത്തിൽ എനിക്കില്ലായിരുന്നു. ചോദിക്കാൻ ഭയന്നു കൊണ്ട് ഞാനും മനഃപൂർവം മാറ്റി വെച്ചൊരു വിശേഷമായിരുന്നു അത്.. പക്ഷേ ഇപ്പൊ മറ്റെന്തിനെക്കാളും എനിക്കിപ്പോ ആശ്വാസമാണ്.. സന്തോഷമാണ്. ഈ കയ്യിലും നെഞ്ചിലും എന്റെ മകൾ എത്ര മാത്രം സുരക്ഷിതമാമെന്ന് ഈ അച്ഛനറിയാം." ഉള്ളിൽ അടക്കാൻ കഴിയാത്ത ആഹ്ലാദത്തോടെ ജയഗോപൻ ഡെവിയെ ഒന്ന് കൂടി അടക്കി പിടിക്കുമ്പോൽ ഒരക്ഷരം മിണ്ടാൻ കൂടി ശക്തിയില്ലാത്ത വിധം തല കുനിച്ചു കൊണ്ട് അവനാ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി. ബാലയുടെയും അവസ്ഥ അത് പോലെ തന്നെ.. പക്ഷേ അവനെ പോലെ നെഞ്ചുലയുന്ന കരച്ചിൽ അവളാ ചങ്കിൽ തടഞ്ഞു വെചില്ല.. "അച്ഛ..." തൊട്ട് മുന്നിൽ ആ വാക്കുകളും പ്രവർത്തികളുമേറ്റ് ഉരുകി തീരുന്നവരെ കുറിച്ചോർത്തു കൊണ്ട് ശ്രീയുടെ... ശബ്ദം വല്ലാതെ ഉയർന്നു പോയി.. "എന്താ ശ്രീകുട്ടാ..?" അവന്റെയാ ഭാവം കണ്ടിട്ട് ജയഗോപന്റെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു. "അച്ഛനെന്തൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നേ..." അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നിട്ടവൻ ഡെവിയുടെ തോളിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "എന്താ മക്കളെ.. എന്ത് പറ്റി.. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല.." അതിനോടകം എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന് ജയഗോപന് മനസ്സിലായി.. "ഡെവി.. ഡെവിയല്ല നമ്മുടെ ബാലയെ കല്യാണം കഴിച്ചത്.." നന്നേ പതിഞ്ഞു പോയിരുന്നു ശ്രീയുടെ സ്വരം അത് പറയുമ്പോൾ. "അല്ലേ.." ജയഗോപൻ ശ്രീയേയും തന്നോട് ചേർന്നു തല കുനിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഡെവിയെയും മാറി മാറി നോക്കി.. "അത്.. അവളെ... അവളെ കല്യാണം കഴിച്ചത്.. അർജുന.." അത് പറയാൻ പോലും ശ്രീ അറച്ചു.. ബാല കൂടുതൽ നോവോടെ കരഞ്ഞു തുടങ്ങി.. "അർജുൻ.. തമ്പിയുടെ.." ജയഗോപൻ ആവിശ്വാസനീയമായി ചോദിച്ചു.. ശ്രീ തല കുനിച്ചു കൊണ്ട് അതേയെന്ന് തലയാട്ടി. "എന്റെ ദൈവമേ..." സ്വന്തം മകൾ അനുഭവിക്കാൻ ഇടയുള്ള യാഥാനകൾ പിന്നെയാ അച്ഛന് ആരും പറഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ട കാര്യമില്ലായിരുന്നു. സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഹൃദയവേദനയോടെ അയാൾ തന്നിലേക്ക് ചേർന്ന് നിന്നിട്ട് കരയുന്ന മകളെ ഒന്ന് കൂടി നെഞ്ചിലക്കമ്മാർർഹി പിടിച്ചു. "ശ്രീകുട്ടാ.. നീ ഉണ്ടായിട്ടും...എന്റെ മോളെ.." പാതിയിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തിയ ആ വാക്കുകളിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന അർഥം.. ശ്രീ പിടഞ്ഞു പോയി. അവനൊപ്പം തന്നെ ഡെവിയും.. സോറി അച്ഛാ..എനിക്ക്.. എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റിയില്ല.. സോറി.. സോറി.. കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടാ സ്വരം. ഡെവി മുഖമൊന്നു തുടച്ചിട്ട് ശ്രീയോട് ചേർന്ന് നിന്നു. തുടരും... ആരംഭിക്കലാമാ.. 🥰🥰 സത്യായിട്ടും ജയഗോപനും തരകനും. ഇങ്ങനൊരു ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നോ 😢😢 എന്നിട്ടാണാ പിള്ളേര്... വൈകി ആണേൽ ചില സത്യങ്ങൾ അറിയാതിരിക്കുന്നതാ നല്ലത്.. ല്ലേ 😔 ഇന്നാരൊക്കെയോഎന്നോട് നേരത്തെ വരണം ന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ. വന്നിട്ടുണ്ട് ട്ടാ.. കാരണം എനിക്കത്രേം ഇഷ്ടമാണ്.. "🥰🥰🥰 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ..വല്ല്യ റിവ്യൂ ❤‍🔥 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ