#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _62 ✍️രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ അന്ന് അച്ചുവിന് വല്ലാത്ത ധൃതിയുണ്ട്. അംഗൻവാടിയിലെ ഹെൽപർ തലേന്ന് രാത്രി അവളെ വിളിച്ചിട്ട് താൻ നാളെ വരില്ലെന്നും വളരെ അത്യാവശ്യമായത് കൊണ്ടാണ് വരാൻ പറ്റാത്തതെന്നും നാളെ ഒരു ദിവസം എങ്ങനെയെങ്കിലും അവളോട് സഹകരിക്കാനും പറഞ്ഞപ്പോൾ അത് ഏറ്റെടുക്കുകയല്ലാതെ അവൾക്ക് മുന്നിലപ്പോൾ മറ്റൊരു വഴിയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പാചകമൊന്നും അത്രയങ്ങോട്ട് വശമില്ലാത്ത പരിപാടി ആയത് കൊണ്ടും കുട്ടികളെ നാളെ ഒരു ദിവസം ഒറ്റയ്ക്ക് മാനേജ് ചെയ്യണമെന്നും ഓർത്തപ്പോൾ അച്ചുവിന് നല്ലത് പോലെ വേവലാതിയുണ്ട്. എങ്കിൽ നാളെ ഒരു ദിവസം നീ കൂടി ലീവെടുക്കെന്ന് കാർത്യയിനി പറയുമ്പോൾ അത് വലിയ പ്രശ്നമാവും എന്നും ഹെൽപർ അവിടെ മുന്നേയുള്ള ആളായത് കൊണ്ട് തന്നെ താൻ ലീവ് പറയുമ്പോൾ അതായിരിക്കും കൂടുതൽ പ്രശ്നമെന്നും അച്ചു അവരെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി. "പേടിക്കേണ്ട.. ഒറ്റ ദിവസത്തെ കാര്യമല്ലേ എന്ന് ശ്രീയേ വിളിച്ചപ്പോൾ അവനും പറഞ്ഞു. പക്ഷേ എന്നിട്ടും ഭയവും ആശങ്കയും മാറാത്തവളോട് നിനക്കിനിയും ആ ജോലി വേണോ അച്ചു എന്നവൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഒരിക്കൽ ഒരുപാട് മോഹിച്ചു.. ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷികളെയും കൊണ്ടാണ് താനാ ജോലിയിലേക്ക് നടന്നു കയറിയത്. അതേ മാന്യതയോടെ തന്നെ തിരിച്ചിറങ്ങി പോരണം എന്നും അവൾക്കുള്ളിലുണ്ടായിരുന്നു. അതവനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ എങ്കിൽ നിന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെയ്യ്.. എന്തിനും ഞാൻ കൂടെയുണ്ടാവും..വെറുതെ ടെൻഷനടിച്ചിട്ട് ഉറക്കം കളയേണ്ടന്നും പറഞ്ഞിട്ടാണ് ശ്രീ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തത്.. 💜💜 "നീയിന്ന് എന്റെ കൂടെ കിടക് ഡെവി.." ഇന്ദിരാമ്മ പറയുമ്പോൾ ഡെവി അവരെയൊന്നു നോക്കിയിട്ട് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി. "കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചതെ ഒള്ളമ്മേ.. അപ്പോഴേക്കും അമ്മ കുശുമ്പ് കാണിക്കുന്നോ.. " ഡെവി കളിയാക്കി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോഴും ഇന്ദിരാമ്മ അതിൽ അൽപ്പം പോലും ചിരിക്കാൻ കഴിയാതെ അവനെ നോക്കാതെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ഇത് പോലൊരു ആവിശ്യം അവരാദ്യമായി പറയുകയാണ്.. അതായിരുന്നു ഡെവിക്ക് അത്ഭുതവും. ഇടക്കൊക്കെ താൻ അങ്ങോട്ട്‌ പോയി ആ കൂടെ കിടക്കുമായായിരുന്നു.. ഇപ്പൊ കുറച്ചായി അതും നിലച്ചു പോയത് പോലാണ്.. അത് മാത്രമല്ല.. ഡെവിയുടെ ശീലങ്ങളെല്ലാം തീർത്തും പിഴച്ചു തുടങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങളായി.. അത് കൊണ്ടായിരിക്കും അമ്മ ഇങ്ങോട്ട് അങ്ങനൊരു ആവിശ്യവുമായി വന്നതെന്ന് കരുതി ഡെവി അവന്റെ മുറിയിലെ ലൈറ്റ് കെടുത്തി കൊണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. അവരവിടെ അവനെയും കാത്ത് കിടക്കയിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്. ഡെവി ചെന്നതേ ആ മടിയിലേക്ക് വീണു.. പറയാതെ തന്നെ അവരുടെ കൈകൾ അവന്റെ മുടിയിലാലഞ്ഞു നടന്നു.. " മോൾക്ക് വിളിച്ചിരുന്നോ നീ.... " കണ്ണടച്ച് കിടന്നു കൊണ്ട് തന്നെ ഡെവി ഇല്ലെന്ന് മൂളി.. "വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ മോനെ.. അവള് കാത്തിരിപ്പുണ്ടങ്കിലോ " "മനഃപൂർവം വിളിക്കാഞ്ഞതല്ലമ്മേ.. അമ്മയും കണ്ടില്ലായിരുന്നോ ഇന്നത്തെ എന്റെ തിരക്ക്.. ഇപ്പഴല്ലേ ഞാനൊന്ന് ഫ്രീ ആയത്.." ഡെവി ശാന്തമായിട്ടാണ് പറയുന്നത്. ഇന്ദിരാമ്മ വെറുതെയൊന്നു മൂളി.. രണ്ടാളും പിന്നെ കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് ഒന്നും പറഞ്ഞതുമില്ല.. "അമ്മയ്ക്ക്.. അമ്മയ്ക്ക് നിങ്ങളെല്ലാവരും നന്നായി ജീവിച്ചു കണ്ടാ മതി മോനെ.. അമ്മ എന്തൊക്കെ ചെയ്താലും അതെല്ലാം അതിന് വേണ്ടിയുള്ളതാ.. അറിഞ്ഞു കൊണ്ടാരെയും വേദനിപ്പിക്കാൻ അമ്മ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല.." ഏറെ നേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ഉള്ളിൽ വിങ്ങുന്ന കുറ്റബോധം കൊണ്ടായിരിക്കും.. അവരുടെ വായിൽ നിന്നുമാ വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചത്.. അതിനും ഡെവിയൊന്നു മൂളി.. "അങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ അമ്മയെ കുറിച്ച് ഞാനും കരുതിയിരുന്നത്.. എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് അറിഞ്ഞു കൊണ്ടാരെയും വേദനിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന്.. സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കി ഒരാളെ നോവിക്കാൻ അറിയില്ലെന്ന്.. എന്നിട്ടും എന്റെ ജീവിതം എന്നൊരു പേരിൽ. നിങ്ങൾ. നിങ്ങളെന്റെ പാവം പെണ്ണിനെ.. അവൾക്കെത്ര വേദനിച്ചു എന്ന് ഞാനാ കണ്ണിൽ കണ്ടതാ... അതെന്നെ എത്ര വേദനിപ്പിച്ചു എന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയോ.. ഉള്ളിലെ സങ്കടം ആരോടും പറയാൻ കൂടി വയ്യാതെ അന്നവൾ എത്ര പിടഞ്ഞു കാണും അമ്മേ.. നിങ്ങളല്ലേ കാരണം.. നിങ്ങളുടെ സ്വാർത്ഥമനസ്സ് കൊണ്ടല്ലേ..." ഡെവി ഉള്ളിൽ ബാലക്ക് വേണ്ടി വാദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു മൗനമായി.. മോതിരവിരലിൽ കിടക്കുന്ന സാന്ദ്ര എന്നെഴുതിയ അവകാശം അവനെ അങ്ങേയറ്റം വേദനിപ്പിച്ചു ആ നിമിഷവും. എന്നിട്ടും ഡെവി കണ്ണ് തുറക്കുകയോ കരയുകയോ ചെയ്യാതെ അതേ കിടപ്പായിരുന്നു. കാരണം.... "എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ.. പ്ലീസ്..." ഹൃദയം നിറഞ്ഞു നിന്ന് കൊണ്ടൊരുത്തി അവനോടപ്പോഴും കേഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവനാ സന്തോഷമായിരുന്നു അപ്പോൾ ഏറ്റവും വലുത്.. 💜💜 മൂളി പാട്ടൊക്കെ പാടി നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെയാണ് അന്ന് അർജുൻ കിടക്കാൻ വന്നത്.. പക്ഷേ അവൻ അടുത്ത് വന്ന നിമിഷം മുതൽ ബാലക്ക് മനം പുരട്ടി തുടങ്ങി.. ഉള്ളിൽ നിന്നൊരു ആളൽ... അവൾ തലയിണയിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി. അത് വരെയും ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലാതെ താൻ ഒളിപ്പിച്ചു നടക്കുന്നൊരു കാര്യം.. ബാല വെപ്രാളതോടെ വയറിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു.. അമ്മയെ നീ കൂടി പരീക്ഷിക്കല്ലേ കുഞ്ഞേ.. നിന്നെ എന്നിൽ നിന്നും പറിച്ചെറിയാൻ കഴിയാത്തൊരു അവസ്ഥ എത്തും വരെയും ഇത് പുറത്താരും അറിയാതിരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. ഇല്ലെങ്കിൽ...നീയുണ്ടാവില്ല.. പിന്നെ ഞാനും.. ബലക്കാ ഓർമയിൽ പോലും വിറഞ്ഞു കയറി.. ഇത്രയും നാൾ സഹിച്ചതൊക്കെ വെറുതെയായി പോകും പിന്നെ.. നേരിയൊരു സംശയം തോന്നിയാൽ പോലും അർജുൻ വെറുതെയിരിക്കില്ല.. മറ്റാരെയും അറിയിക്കാൻ പോലും ശ്രമിക്കാതെ അവൻ അതിനൊരു തീരുമാനമുണ്ടാക്കും. അവൾക്കാ കാര്യത്തിൽ യാതൊരു സംശയവുമില്ല.. ദൈവമേ... എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞിനെ വേണം.. എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണം വേണം.. ആവിശ്യങ്ങളെല്ലാം നിലച്ചു പോയവൾക്ക് ഇനിയിപ്പോ നിന്റെ മുന്നിലേക്കിട്ട് അപേക്ഷിക്കാൻ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യം മാത്രമേ ഒള്ളു.. കൈവിടല്ലേ..പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്... കണ്ണടച്ച് കൊണ്ടവൾ ആ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കേഴുന്നതിലെ ദയനീയതാ ദൈവം അറിഞ്ഞത് കൊണ്ടായിരിക്കും അന്ന് അർജുൻ അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു വരാതെ.. ഗന്ധം കൊണ്ടും ബന്ധം കൊണ്ടും അവളെ കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ വേഗം ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചതും.. 💜💜 പതിവിലേറെ ഒരുപാട് നേരത്തേ അച്ചു ഒരുങ്ങിയിറങ്ങുമ്പോഴേക്കും ശ്രീ വണ്ടിയുമായി വീടിന്റെ മുന്നിലുണ്ട്.. അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു അവൻ വരുമെന്ന്. പോയിട്ട് വരാം അമ്മാ... " ധൃതിയിൽ ചെരുപ്പിട്ട് കൊണ്ട് അച്ചു ബാഗുമായി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.. "ച്ചായ കുടിച്ചു പൊയ്ക്കോടാ.." കാർത്യായിനി ബൈക്കിൽ ഇരിക്കുന്ന ശ്രീയുടെ നേരെ നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. "വന്നിട്ട് കുടിച്ചോളാം.. ഞാനന്ദ്യം ഈ ധൃതികാരിയെ കൊണ്ട് വിട്ടിട്ട് വരട്ടെ.."അച്ചിവിനെ നോക്കി കണ്ണ് കാണിച്ചിട്ട് ശ്രീ ചിരിയോടെ പറയുമ്പോൾ അച്ചു അവനെയൊന്ന് കണ്ണുരുട്ടി നോക്കി. "എന്നെ നോക്കി രസിച്ചു നില്കാതെ വന്നു കയറച്ചു.." ശ്രീ ചിരിയോടെ കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചതോടെ അച്ചുവും ഓടി പോയി അവന്റെ പിന്നിൽ കയറി. "നീ വരുന്നോടാ കുട്ടാപ്പി.." ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ അവൻ കാർഥ്യയിനിയെ ആണ് നോക്കിയത്. "പോണെങ്കിൽ പോയിക്കോ.." കാർത്യയിനി അനുവാദം കൊടുത്തതോടെ കുട്ടാപ്പി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി ചെരുപിട്ട് ശ്രീയുടെ നേരെ ഓടി.. അച്ചു അവനെ അവൾക്കടുത്തേക്ക് കയറ്റി ഇരുത്താൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിക്കും ശ്രീ അവനെ ബൈക്കിന് മുന്നിലേക്ക് കയറ്റിയിരുത്തി.. അവളെയൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നവനൊരു കള്ളത്തരമുണ്ടായിരുന്നു അപ്പോൾ.. കാർത്യയിനി കാണാതെ അച്ചു അവന്റെ പുറത്തൊന്നമർത്തി പിച്ചി. "പോയിട്ട് വരാം..." അതേ ചിരിയോടെ തന്നെ അവൻ കാർഥ്യയിനെ നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് വണ്ടിയെടുത്തു. "പത്തു പിള്ളേർക്ക് കൊറച്ചു കഞ്ഞീം പയറും വെച്ച് കൊടുക്കാനാണോ എന്റെ പെണ്ണേ നീയീ വെപ്രാളം കാണിക്കുന്നത്.. ഇങ്ങനാണേൽ നിന്നെ കെട്ടി കൂടെ കൂട്ടിയ എന്റെ പിള്ളേരെല്ലാം പട്ടിണി കിടക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ.." ശ്രീ മിററിൽ കൂടി ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി.. അത് കണ്ടിട്ട് അവൻ അടക്കി ചിരിക്കുമ്പോൾ അച്ചു ആ തോളിൽ അമർത്തി ഒരടി വെച്ചു കൊടുത്തു. "മനുഷ്യനിവിടെ തീയിലെന്ന പോലെ നിൽക്കുമ്പോഴാ ഒരു അളിഞ്ഞ തമാശ.. " 'ആ തീയിൽ ഇച്ചിരി വെള്ളം കോരി ഒഴിച്ചതല്ലേ അച്ചു ഞാൻ " ശ്രീ വേദന കൊണ്ടൊന്ന് തോല് വെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് മുഖം ചുളിച്ചു.. "പിന്നെ...വഷളത്തരം പറഞ്ഞിട്ടല്ലേ എല്ലാരും ആശ്വാസം പകരുന്നത്.. ഉമ്മച്ചന് അസുഖം വേറെയാണ്.."അച്ചു ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറയുന്നത് കേൾക്കെ ശ്രീ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. "ഞാനും എന്റെ പിള്ളേരും എങ്ങനാടി അച്ചുവേ വഷളത്തരമാവുന്നത്.. എഹ്.." "കെട്ടിയില്ല.. അതിനുമുൻപ് പിള്ളേരെ കുറിച്ചാ... ആദ്യം ശ്രീയേട്ടൻ എന്നെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്ക്.. എന്നിട്ട് മതി ബാക്കിയൊക്കെ.." ശ്രീയുടെ നേരെ നോക്കാതെ അച്ചു പറഞ്ഞു. "ഇത് അത് തന്നെ...." അവൻ വീണ്ടും ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി കാണിച്ചു.. "ഏത്.." അച്ചു അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു കിടന്നു.. "കുശുമ്പ്...പിന്നെ എന്റെ പിള്ളേരോട് നല്ല മുഴുത്ത അസൂയയും" അവനാ പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ട് അച്ചു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവനിലേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ട് കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു.. "നീ കഴിഞ്ഞേ അച്ചു എനിക്കീ ലോകത്തിപ്പോ ആരുമൊള്ളൂ.. ഇനി നമ്മുടെ ലൈഫിൽ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായാലും നിന്നെ കുറിച്ച് തന്നെയേ ശ്രീയേട്ടൻ ആദ്യം ഓർക്കൂ.." ശ്രീ അവളുടെ കൈകൾ പിടിച്ചെടുത്തു കൊണ്ടതിൽ വിരൽ കോർത്തു കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ മനോഹരമായ ഒരു ചിരി ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞെങ്കിലും അച്ചു കണ്ണ് തുറന്നില്ല. പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു സുഖം.. അത് നെഞ്ചിൽ നിറഞ്ഞു കവിയുന്നു.. രണ്ടാളും അതിന്റെ നിറവിലായിരുന്നു. അത്കൊണ്ട് തന്നെ വളരെ വേഗം അംഗൻവാടിയിലേക്ക് എത്തി ചേർന്നു. അതോടെ അച്ചുവിന് വീണ്ടും വെപ്രാളം കൂടി. "ഞാൻ പോയി ട്ടൊ.." ഇറങ്ങിയിട്ട് പെട്ടന്ന് തന്നെ അച്ചു യാത്ര പറഞ്ഞു പോയി.. അംഗൻവാടിയും അവിടുത്തെ കുഞ്ഞുങ്ങളും മാത്രമായിരുന്നു അപ്പോഴവളുടെ ഉള്ളിൽ. "നിക്കെടി.. ഞങ്ങൾ കൂടി വരുന്നു.." പിന്നിൽ നിന്നും ശ്രീ പറയുന്നത് കേട്ടതും മുകളിലേക്കുള്ള പടി കെട്ടുകൾ കയറി കൊണ്ടിരുന്ന അച്ചു തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാന്റിൽ ഇട്ട് കുട്ടാപ്പിയെയും തോളിൽ കയറ്റി അവൾക്ക് നേരെ നടന്നു വരുന്നുണ്ട് ശ്രീ.. "ഹലോ.. ഇതെങ്ങോട്ടാ.. ഈ പോരുന്നത്.." അച്ചു നടുവിന് കൈ കുത്തി നിന്നിട്ട് അവരെ മിഴിച്ചു നോക്കി. "ഇന്നെന്റെ പെണ്ണിനവിടെ പിടിപ്പത് പണി കാണും. എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റും പോലൊക്കെ ഞാനും ഹെല്പ് ചെയ്യാനാണ് തീരുമാനം.. അത് കൊണ്ട് വഴി മുടക്കാതെ അങ്ങോട്ട്‌ മാറി നിൽക്ക്" ഗൗരവത്തോടെ ശ്രീ പറയുന്നത് കേട്ടതും അവന്റെ തോളിൽ ഗമയിലിരിക്കുന്ന കുട്ടാപ്പി ഉറക്കെ ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. "ദേ.. ശ്രീയേട്ടാ കളിക്കല്ലേ.. ഒന്നാമതെ ഇന്ന് എനിക്ക് നേരമില്ല. അതിനിടക്.." അച്ചു അവനെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. "കാര്യമായിട്ടാ അച്ചു.. ഞാനും കൂടാ ഡീ.. നിനക്കാ പിക്കീരികളുടെ കൂടെ ഓടലും ഫുഡ് ഉണ്ടാക്കലും എല്ലാം കൂടെ കഴിയില്ല.." ശ്രീ അവളെ കടന്ന് മുന്നോട്ട് നടന്നു. "ശ്രീയേട്ടാ.." "അവിടെ നിന്നു കിണുങ്ങാതെ ഇങ്ങോട്ട് കയറി വന്നിട്ടീ ഡോർ തുറക്കെടി..ടീച്ചറെ.." ശ്രീ പറയുമ്പോൾ ഇനിയെന്ത് പറഞ്ഞാലും അവൻ കൂടെ വരും എന്നുറപ്പായ അച്ചു അവനെയൊന്നു കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി ബാഗിൽ നിന്നും കീ എടുത്തു അവന് നേരെ നീട്ടി. കുട്ടാപ്പിയെ താഴെയിറക്കി ശ്രീ തന്നെയാണ് ആദ്യം അകത്തു കയറിയത്. അവന് പുറകെ അച്ചുവും കുട്ടാപ്പിയും. സമയം ഒൻപത് മണി ആവുന്നുള്ളു. പത്തു മണിയോടെയാണ് കുട്ടികൾ വന്നു തുടങ്ങുന്നത്. അപ്പോഴേക്കും ചോറും കറിയും റെഡിയാക്കി വെക്കാം എന്നായിരുന്നു അച്ചുവിന്റെ മനസ്സിൽ. ബാഗ് വെച്ചിട് അവൾ തിരിയുമ്പോഴേക്കും ശ്രീയും കുട്ടാപ്പിയും അടുക്കള തപ്പി കണ്ടു പിടിച്ചു.. അങ്ങോട്ട് എത്തിയിരുന്നു. "പെട്ടന്ന് പറ.. എന്താ ഇന്നത്തെ മെനു." ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. "ഞാൻ ചെയ്‌തോളാം ശ്രീയേട്ടാ.." അച്ചു വല്ലായ്മയോടെ പറഞ്ഞു. "ഞാനും ചെയ്‌തോളാം.. നമ്മുക്ക് ഒരുമിച്ച് ചെയ്യാം അച്ചു.." ശ്രീ കണ്ണ് ചിമ്മി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഒടുവിൽ അച്ചു ചോറിനുള്ള പരിപാടി നോക്കുമ്പോൾ ശ്രീ സാമ്പാറിനുള്ളത് റെഡിയാക്കി. അവൻ അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നത് കാണുമ്പോൾ അച്ചുവിനൊരു വല്ലായ്മ യുണ്ട്.. പക്ഷേ ശ്രീക്ക് അതൊന്നും പ്രശ്നമില്ലായിരുന്നു. അവളോടൊപ്പമുള്ള ഓരോ നിമിഷവും അവൻ ആസ്വാധിക്കുന്നുണ്ടായിരിന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ കുട്ടാപ്പിയുടെ കണ്ണ് വെട്ടിച്ചു കാണിക്കുന്ന കുസൃതികൾ.. അച്ചു കണ്ണുരുട്ടി കാണിക്കുമ്പോൾ അവൻ കള്ളചിരിയോടെ അവളെ മയക്കിയെടുക്കും. പത്തു മണിയോടെ കുട്ടികൾ വന്നു തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ചോറും കറികളുമായി.പിന്നെ അവർക്ക് കൊടുക്കാനുള്ള കുറച്ചു ഭക്ഷണം കൂടി അടുപ്പത്താക്കിയിട്ടാണ് ശ്രീയും അച്ചുവും അടുക്കള വിട്ടത്.. "എനി ഹെല്പ്..."എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ശ്രീ കുസൃതിയോടെ അച്ചുവിന്റെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് പിടിച്ചു തന്നിലേക്ക് വലിച്ചു ചേർത്തു.. "വേണ്ട.. എല്ലാം റെഡിയാണ്.. ഇപ്പഴാ എനിക്കെന്റെ ശ്വാസം നേരെ വീണത്.. എന്ത് ചെയ്യും ഒറ്റയ്ക്ക് എന്നോർത്ത് കൊണ്ട് ഞാനിന്നലെ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല" അതീവ സ്നേഹത്തോടെ ശ്രീയുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി അച്ചു പതിയെ പറഞ്ഞു. "ഞാനുറക്കി തരണോ..." അവന്റെ കള്ളത്തരം നിറഞ്ഞ സ്വരം കാതിൽ.. അച്ചു പിടഞ്ഞു മാറും മുന്നേ ശ്രീ അവളുടെ കവിളിൽ അമർത്തി ഉമ്മ വെച്ചു കൊണ്ട് മാറി. അവൾ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ശ്രീ വീണ്ടും ചുണ്ട് കൊണ്ട് ഉമ്മ വെക്കുന്നത് പോലെ കാണിച്ചു. "പോയിക്കോ ഇനി.. " അച്ചു അവനെ തള്ളി പുറത്തേക്കിറക്കി.. "പോവാൻ തോന്നുന്നില്ല.." ശ്രീ മുഖം ചുളിച്ചു കൊണ്ടവളെ നോക്കി. "ആണോ...ടാ.." അച്ചു അവനെ കൊഞ്ചിച്ചു കൊണ്ട് താടിയിൽ പിടിച്ചൊമനിച്ചു.. വൈകുന്നേരം വരില്ലേ.. " വരണോ.. "വന്നാ നമ്മുക്കാ പുഴ കാണാൻ പോകാം" ഇപ്രാവശ്യം അച്ചുവിനാണ് കള്ളച്ചിരി. "ശെരിക്കും.." ശ്രീയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. "ശെരിക്കും.." അവൾ അവന്റെ കവിളിൽ നുള്ളി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "എങ്കിൽ എപ്പോ വന്നെന്ന് ചോദിച്ച മതി.." ശ്രീ സന്തോഷത്തോടെ ഏറ്റെടുത്തു. "എങ്കിൽ പോയിക്കോ ഇനി.. പോയിട്ട് വല്ലതും കഴിക്കണേ.." അച്ചു ഓർമ്മിപ്പിക്കുമ്പോൾ ശ്രീ സമ്മതിച്ചു. ഒരിക്കൽ കൂടി അവളോട് യാത്ര പറഞ്ഞു കുട്ടാപ്പിയെയും വിളിച്ചു കൊണ്ടിറങ്ങി പോകുന്നവൻ ഒരിക്കലും അറിഞ്ഞില്ല.. വലിയൊരു ചതിയിലേക്കാണ് അവളാ തിരികെ കയറി പോകുന്നതെന്ന്... തുടരും.. മുൻവിധികളില്ലാതെ വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾക്കിത് ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയും.. അതിൽ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയുന്നില്ല. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ j❣️f

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 61 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 💞💞 ഇത്രയും കാലം കാത്തിരുന്ന നമ്മൾക്കാണോ ശ്രീയേട്ടാ ഇനിയീ മൂന്നോ നാലോ ദിവസം.." അച്ചു അവളെ കൊണ്ടാവും പോലൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും ശ്രീയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞില്ല. "കാർത്തു എപ്പഴും പറയും, എല്ലാത്തിനും ദൈവം അതിന്റെതായ സമയം കണക്കാക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ടന്ന്.. നമ്മുക്ക് ഒന്നാവാനും അത് അങ്ങനെ തന്നെയാണ്. ഇതിപ്പോ മനഃപൂർവം ഒന്നുമല്ലല്ലോ.." അച്ചു അവന്റെ രണ്ടു കവിളിലും കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു. "എന്നാലും അച്ചു.. ഞാൻ.. ഞാനെന്ത് മാത്രം കൊതിച്ചതാ.. ഇനിയിപ്പോ ഒരു ദിവസം കൂടി കാത്താൽ നീ എന്റെയാവും എന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ പോയത്..എന്നിട്ടും.." ശ്രീയുടെ സ്വരം നിരാശയിൽ മുങ്ങി പോയി. "ശേ.. ഇതെന്താ കുഞ്ഞു പിള്ളേരെ പോലെ.. ഞാൻ ഇത്രേം പറഞ്ഞിട്ടും ഇനിയും അത് തന്നെ പറഞ്ഞാ തല ഞാൻ മേടി പൊളിക്കും.. പറയുന്നതിനൊപ്പം അവളത് ചെയ്യുക കൂടി ചെയ്‌തതോടെ ശ്രീ അവളെ തുറിച്ചു നോക്കി. "നിനക്കൊരു സങ്കടവുമില്ലേ..?" അവളെ നോക്കി ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു ചിരിയോടെ തന്നെ ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി കാണിച്ചു. "ഇല്ലേ..." ശ്രീയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു. "ഇല്ലന്നേ.." അവളൊന്നുകൂടി അവനോട് ചേർന്നിരുന്നു. "അതെന്താ.. നിനക്കെന്റെ സ്വന്തമാവാൻ ഇഷ്ടമല്ലേ....?" "എവിടെയും രേഖപെടുത്തി വെക്കാതെ... ഒരു താലിമാലയുടെയും ബലമില്ലാതെ ഈ ശ്രീ ദേവ് എനിക്കെന്റെ സ്വന്തമാണ്.. എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.. വിശ്വാസമുണ്ട്.. എന്റെ പ്രണയത്തെ. അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു കൊണ്ടവൾ പറയുമ്പോൾ ശ്രീ ഒരു നിമിഷം ശ്വാസം പിടിച്ചിരുന്നു.. അവന്റെ ഉള്ളിൽ അവളോടുള്ള സ്നേഹം തുടിച്ചു.. കുറച്ചു നേരം കൂടി അവരാ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു.. രെജിസ്റ്റർ ഓഫിസിൽ പോയിട്ട് വന്നതാണ് ശ്രീ. അവിടെ ചെന്നപ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞത്.. അവിടെയുള്ള ആള് ലീവാണെന്നും.. അടുത്ത തിങ്കൾ വന്നാൽ മതിയെന്നും. നാല് ദിവസത്തെ കാര്യമുള്ളു.. പക്ഷേ അവനത് അത്ര പിടിച്ചിട്ടില്ല. വന്നപ്പോൾ മുതൽ ഒരേ ഇരിപ്പാണ്. കാർത്യായിനി അവരെ കൊണ്ടാവും പോലൊക്കെ പറഞ്ഞു തോറ്റു മടങ്ങി പോയി.. അച്ചു കൊഞ്ചിച്ചും സ്നേഹിച്ചും അവന്റെയാ മ്ലാനത നിറഞ്ഞ മൂഡോന്ന് മാറ്റി എടുക്കാനുള്ള പെടാ പാടാണ്.. അതിനിടയിൽ അവന് ഡെവിയെ ഓർമ വന്നു.. അത് വരെയും അവന്റെ കാര്യം പോലും മനസ്സിൽ നിന്നും പോയത് പോലായിരുന്നു. "ഡെവിയെ ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കട്ടെ.. അവിടെ എന്തായോ എന്തോ.." അച്ചുവിനോട് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ ഡെവിയുടെ നമ്പറിൽ വിളിച്ചു.. അവന്റെ കാര്യമെല്ലാം ശ്രീ പറഞ്ഞറിയാവുന്ന അച്ചുവിന്റെ നെഞ്ചിലും സങ്കടം തന്നെയാണ്.. അവനെ ഓർക്കുമ്പോൾ.. "ശ്രീ.. പറയെടാ..." ഡെവിയുടെ ഒട്ടും പ്രസന്നമല്ലാത്ത സ്വരം. അവന്റെയാ തെളിച്ചമില്ലാത്ത മുഖം കൂടി ശ്രീയുടെ ഉള്ളിലാ നിമിഷം തെളിഞ്ഞു. അതോടെയവന്റെ നെഞ്ചിലെ നോവ് ഒന്നുകൂടി കൂടി. "പറഞ്ഞോ ശ്രീ.. എന്തായി നീ രെജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ പോയിട്ട്.. കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ " ഡെവി ചോദിക്കുന്നത് കേട്ടതും ശ്രീ ഇല്ലെന്ന് മൂളി.. "ഇവിടെ.. ഇവിടെ കുഴപ്പമില്ല ടാ.. രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം കൂടി വേണ്ടി വന്നേക്കും.. അവിടെ.. അവിടെ..."ശ്രീയെന്ത് ചോദിക്കണം എന്നറിയാതെ ഒന്ന് വിക്കി.. "ഇവിടെന്താ.. എല്ലാം ഉഷാറാണ്. ഭക്ഷണം ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.. പിന്നെ അമ്മാവനും അമ്മായിയുമെല്ലാം രാവിലെ തന്നെ എത്തി.. ബാക്കി ഉള്ളവർ എത്തി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.. മൂന്നു മണിക്കാണ് ചടങ്ങ്.." ഒന്നുപോലും വിടാതെ എണ്ണി പറയുന്നുണ്ടവൻ.. നീയോ... നീ ഒക്കെയാണോ.. ഉഷാറാണോ? എന്നൊരു ചോദ്യം ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ കിടന്നു തിളച്ചു മറിഞ്ഞു. "എനിക്കെത്തിപെടാൻ ഒട്ടും കഴിയാഞ്ഞിട്ടാ ഡെവി.. നീ വരേണ്ടന്ന് പറഞ്ഞാലും ഞാൻ വന്നേനെ..ഇപ്പോൾ നിന്റെ കൂടെ ഞാൻ വേണമായിരുന്നു.. " ശ്രീയുടെ സ്വരം പതിഞ്ഞു പോയി.. "നീ വെറുതെ ടെൻഷൻ ആവാതെടാ. ഞാൻ ഒക്കെയാണ്.. പിന്നെ വിളിക്കാം " അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡെവി പെട്ടന്ന് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. ഉള്ളിൽ അലറി മറിയുന്നൊരു കരച്ചിലിന്റെ തിരയെ അടക്കാൻ അവനൊന്നു കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു. അത് കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ഇന്ദിരമ്മ അവനെ അന്വേഷിച്ചു കൊണ്ടങ്ങോട്ട് വന്നത്. വീണ്ടും മകന്റെ തളർന്നു തൂങ്ങിയുള്ള ആ നിൽപ്പ്.. തലേന്നുണ്ടായ മുറിവിൽ ഉറുമ്പരിക്കുന്നത് പോലൊരു അസ്വസ്ഥത. അവനെ തേടി വന്നിട്ട് കൂടി ആ മുന്നിലേക്കപ്പോൾ പോകാൻ കഴിയാതെ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടവർ തിരിച്ചു നടന്നു.. 💜💜 ബാലക്ക് മനസ്സിലാവും വിധമൊരു ക്രൂരമായ ആനന്ദമുണ്ട് അർജുന്. ഡെവിയുടെ നിശ്ചയത്തിന്റെ കാര്യം അവൻ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എന്ന് ബാല ഉറപ്പിച്ചത് തന്നെ അവനെ അങ്ങനെ കണ്ടിട്ടായിരുന്നു. അവൾക്കപ്പോഴും സങ്കടമൊ പരിഭവമോ ഒന്നും തോന്നിയില്ല.. ഓർക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലൊരു പിടപ്പുണ്ട്. അത് പക്ഷേ അവനെ ഓർത്തു കൊണ്ടാണ്.. അവളുടെ പ്രാണനെ.. ഈ നിമിഷങ്ങളെ അതി ജീവിക്കാൻ അവന് കഴിയട്ടെ എന്നായിരുന്നു രാവിലെ മുതൽ ബാലയുടെ പ്രാർത്ഥന. വൈഗ വിനോദിന്റെ കൂടെ മടങ്ങി പോയി എന്നതായിരുന്നു അവളുടെ മറ്റൊരു ആശ്വാസം. അർജുൻ അറിഞ്ഞ സ്ഥിതിക് അവളും അറിയും.. ഇല്ലെങ്കിൽ അർജുൻ അറിയിക്കും. അതോടെ അവളുടെ കുത്തി പറച്ചിലും ആക്കി ചിരിക്കലും.. അതിനേക്കാൾ ഡെവിയെ കുറിച്ച് പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ. അതാണ്‌ അവൾക്കേറ്റവും സഹിക്കാൻ വയ്യാഞ്ഞതും. ഗൂഡമായൊരു ചിരിയും നോട്ടവും ഉണ്ടെന്നൊഴിച്ചാൽ അർജുന് വേറൊരു ലക്ഷ്യവും ഇല്ലെന്ന് മനസ്സിലായതോടെ ബാല അവനെ തീർത്തും അവഗണിച്ചു.. മരവിച്ച മനസ്സോടെ ഡെവി എല്ലാവരേം നോക്കി ചിരിച്ചു... അവർക്കടുത്തിരുന്നു. കൂടുതൽ ആളുകൾ ഒന്നുമില്ല. പക്ഷേ അവനെയും അവന്റെ അവസ്ഥയെയും അറിയാവുന്നവർക്ക് ആ ഇരിപ്പോരു വീർപ്പുമുട്ടലുണ്ടാക്കി. എന്നാലും അവന്റെ നല്ലതിന് വേണ്ടിയിട്ട് എന്നുള്ള ഒരൊറ്റ കാര്യം മാത്രം മനസ്സിൽ ഓർത്തു കൊണ്ടവർ വീണ്ടും ആ നോവിന് നേരെ കണ്ണടച്ച് ഇരുട്ടാക്കി... മുന്നേ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചത് പോലെ തന്നെ... രണ്ടാഴ്ചകകം കല്യാണം... ഭാവമാറ്റം ഏതുമില്ലാതെ ഡെവി അതും കേട്ടിരുന്നു. സാന്ദ്ര പിടപ്പോടെ അവനെയൊന്നു നോക്കി. അവളെ നോക്കിയിട്ടൊരു കുഞ്ഞു ചിരിയോടെ ഡെവി മോതിരമിട്ട് കൊടുത്തു.. തിരികെ അവന്റെ വിരലിൽ തന്റെ പേരെഴുതിയ മോതിരമിട്ട് കൊടുക്കുമ്പോൾ സാന്ദ്ര നന്നായി വിറക്കുന്നുണ്ട്. ഉള്ളിൽ കാരണമറിയാത്തൊരു നോവ് വിങ്ങി അവളുടെ കണ്ണ് നിറച്ചു.. സന്തോഷകണ്ണീരായി അതിനെ അവിടുള്ളവർ വ്യാഘ്യനിച്ചപ്പോഴും അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു അതങ്ങനെയല്ലെന്ന്. ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ച... കൊതിച്ച കാര്യമാണ് നടന്നതും ഇനി നടക്കാൻ പോണതും. എന്നിട്ടും സന്തോഷത്തിന്റെ ചെറിയൊരു കണിക പോലും തന്നിലില്ലെന്ന് അവളാ നിമിഷം മനസ്സിലാക്കി. ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ വേണ്ടി ഡെവി ചേർന്നു നിന്നപ്പോൾ അവൾ വിങ്ങി കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷേ ഉള്ളിൽ അവളെക്കാൾ ഉച്ചത്തിൽ നെഞ്ച് പൊട്ടി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നവൻ അതൊന്നും അറിഞ്ഞതുമില്ല.. പ്രകടമായ സങ്കടങ്ങളൊന്നും ഡെവി കാണിച്ചിട്ടില്ല. എങ്കിലും ഇന്ദിരാമ്മയ്ക്ക് അവന്റെ കണ്ണിൽ നോക്കാൻ വയ്യായിരുന്നു. താൻ ചെയ്യേണ്ടുന്ന എല്ലാത്തിനും ഡെവി ഓടി നടക്കുമ്പോൾ അവരോരു മൂലയിൽ തളർന്നിരുന്നു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. ഒടുവിൽ എല്ലാം കഴിഞ്ഞതിന് ശേഷം സുധേവും ഉഷയും തിരികെ മടങ്ങുമ്പോൾ സാന്ദ്ര കൂടി അവർക്കൊപ്പം കൂടി. പോവണ്ടാന്ന് ഇന്ദിരാമ്മയും നിൽക്കണമെങ്കിൽ നിന്നോ എന്ന് സുധേവും പറഞ്ഞിട്ടും അവൾക്ക് വയ്യായിരുന്നു ഡെവിയെ നോക്കാൻ.. അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഉള്ളു പൊള്ളുന്നൊരു കുറ്റബോധത്തിന്റെ തീ അവളിൽ പടർന്നു കയറി.. പോകാൻ ഇറങ്ങിയവളോട് ഒരു ചിരിക്കപ്പുറം ഡെവിയും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഉള്ളുരുക്കത്തിന്റെ ഒരു രാത്രി... അന്നൊരുപാട് പേര് കണ്ണീരുണങ്ങാത്ത നോവുന്ന മനസ്സോടെയാണ് കിടന്നുറങ്ങിയത്.. 💐💐 നമ്മൾക്ക് മുമ്പിൽ ആകെയുള്ള രണ്ടു ദിവസം.. അത് കൊണ്ടെന്തു ചെയ്യും.. അറിയാലോ.. മറുവശമുള്ളത് ശ്രീ ദേവാണ്. നേരിട്ട് അവിടെ പോയിട്ടൊരു പരിപാടി യും നടക്കില്ല. നന്നായി ശ്രദ്ധിച്ചു വേണം എന്ത് ചെയ്യുമ്പോഴും.. അവനത് പൊളിച്ചു കയ്യിൽ തരാൻ സാധ്യത കൂടുതലാണ് " ഒരിക്കൽ ശ്രീ ക്ക് മുന്നിൽ പെട്ടതിന്റെയും അവന്റെ കൈ ചൂട് അറിഞ്ഞതിന്റെയും ഓർമ സുനിൽ അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും മറക്കുകയില്ല. പക്ഷേ ഭയന്ന് കൊണ്ട് അച്ചുവിനെ അവന് വിട്ട് കൊടുക്കാനും അവനെ ജയിച്ചു കയറാൻ വിടാനും അവൻ ഒരുക്കവുമല്ല.. പകയും വെറുപ്പും നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ തന്നെ അച്ചുവിനെയും അവളിലൂടെ അവനെയും കുരുക്കിയിടാൻ ഒരുപാട് വഴികൾ ആലോചിച്ചു നോക്കി അവർ ആ സമയം കൊണ്ട്. പക്ഷേ ഒന്നുമങ്ങോട്ട് ശെരിയാവുന്നില്ല. എതിരെ ഉള്ളത് ശ്രീ ആണെന്നുള്ളതാണ് അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയൊരു വെല്ലുവിളി. കാരണം അവനൊരു അവസരം കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ട്. തമ്പി.. രാഘവൻ.. സുനിൽ.. ഇവരിൽ ആരെ അവന്റെ കയ്യിൽ തരത്തിൽ കിട്ടിയാലും ആ ആള് പിന്നെ പുറം ലോകം കാണുന്ന കാര്യം സംശയമാണ്. അത് മാത്രമല്ല.. ഒരാളെ കിട്ടിയാൽ.. അവരിലൂടെ തന്നെ അവൻ ബാക്കിയുള്ളവരിലേക്ക് പാലം പണിയും.. കുരുക്കി കൊല്ലാൻ പാകത്തിന് തെളിവുകൾ ശേഖരിക്കും.. ഓർക്കുമ്പോൾ തമ്പിക്കൊപ്പം തന്നെ രാഘവനും സുനിലിനും ചെറുതല്ലാത്ത ഭയമുണ്ട്. പക്ഷേ അവരാരും തന്നെ അത് പുറമെ കാണിക്കുന്നില്ല. "നാളെ ഒരു ദിവസമാണ് ഇനി അംഗൻ വാടി ഉണ്ടാവുന്നത്.. പണി അവൾക്കിട്ട് അവിടെ വെച്ചു കൊടുക്കണം.. എങ്കിലേ നാട് ഇളകൂ. അവൾക്കുള്ള സപ്പോർട്ട് കുറയൂ.. പിന്നെയുള്ള ശെനിയും ഞ്യായറും.. തിങ്കൾ അവരെന്തായാലും രെജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ എത്തും.. അത് കഴിഞ്ഞു നേരെ അവനിങ്ങോട്ട് വരുമെന്ന് എന്റെ മനസ്സ് പറയുന്നു.. അവന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്റെ നിഗമനം ഒന്നും തെറ്റി പോവാറില്ല.. അത് കൊണ്ടാണ് എനിക്കെതിരെ അവൻ തിരിയും മുന്നേ അവന് ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും പണി കൊടുക്കുന്നത്.." തമ്പിയൊന്നു പുച്ഛത്തോടെ ചിരിച്ചു.. "അപ്പൊ പറഞ്ഞു വരുന്നത്.. ആ രെജിസ്റ്റർ.. അത് നടക്കും മുന്നേ അവനെ തളക്കണം. ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അതൊരു നടക്കു പോവില്ല.. അതിന് വേണ്ടത് എന്തെന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്ക്.. അത് പോലെ ചെയ്യ്.." തമ്പിയുടെ കണ്ണുകൾ കുറുകി.. "ആ അംഗൻ വാടിയിൽ ഒരു ഹെല്പർ കൂടിയുണ്ട്.. ആ വഴിയിൽ ഒന്ന് നോക്കിയാലോ..." തമ്പിയുടെചോദ്യം.. സുനിലും രാഘവനും ആലോചനയിൽ തന്നെയായിരുന്നു.. അവരുടെ നോട്ടം അയാൾക്ക് നേരെ നീണ്ടു.പിന്നെയത് പരസ്പരമായി.. അപ്പോഴേക്കും മൂന്നു പേരുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു വിജയമുറപ്പിച്ച ചിരി തെളിഞ്ഞിരുന്നു.. തുടരും... റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 60 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰🥰 മോളെ.. ഏട്ടനാടി " ഫോണിൽ കൂടി അപ്രതീക്ഷിതമായി വന്നെത്തിയ ആ സ്വരം.. അതിനുള്ളിലെ സ്നേഹം.. ഞൊടിയിട കൊണ്ട് ബാലയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. ഏട്ടാ.. എത്രയൊതുക്കി പിടിച്ചിട്ടും ശ്രീക്ക് കൂടി മനസ്സിലാവും വിധം ബാലയുടെ ശബ്ദമിടറി. അവനും ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദനായി. "സുഖമാണോ ഏട്ടാ.." ബാല തന്നെയാണ് തോറ്റു കൊടുത്തത്. "മ്മ്.." ആ ചോദ്യം അവളോട് ചോദിക്കാൻ അവനപ്പോഴും ധൈര്യമില്ലായിരുന്നു. അച്ചുവിനോ... " എല്ലാർക്കും സുഖമാണ് ബാല.. " "അച്ചൂനോട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു ന്ന് പറയണേ.." "മ്മ്.. പറയാം..' "ഏട്ടൻ ഇനിയെന്ന നാട്ടിൽ വരുന്നത്?" ആ ചോദ്യം.. സെൻട്രൽ ജയിലിലെ അഴ കൾക്കിടയിൽ കൂടി നോക്കുന്ന അച്ഛന്റെ രൂപമാണ് ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞത്. "ഏട്ടൻ അധികം വൈകാതെ തന്നെ വരും മോളെ.. ഏട്ടൻ വരുമ്പോ നിനക്കൊരു സമ്മാനവുമുണ്ടാവും.. നീ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഏറെ കൊതിക്കുന്ന ഒരു സമ്മാനം.." നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ അത് പറയുമ്പോൾ അച്ഛനും ബാലയും കണ്ടു മുട്ടുന്ന ആ നിമിഷം ശ്രീ വെറുതെ ഉള്ളിലിട്ട് കൊണ്ടൊന്ന് താലോലിച്ചു. അച്ഛനെ ഏറ്റവും ഇഷ്ടം അവൾക്കായിരുന്നു. അച്ഛനും ഏറ്റവും ഇഷ്ടം അവളോടായിരുന്നു.. അതേ അച്ഛൻ കാരണമിപ്പോ ജീവിതത്തിൽ ഏറ്റവും വലിയൊരു നഷ്ടം വന്നതും അവൾക്കാണ്. ബാക്കി ഉള്ളവർക്കെല്ലാം തിരികെ കിട്ടാവുന്നതാണ്..നഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം. പക്ഷേ ബാല.! ഡെവിയെ കൂടി അവനോർത്തു.. അതോടെ ചിരി മാറി ഉള്ളം നീറി തുടങ്ങി. ഡെവിയുടെ കല്യാണത്തിന്റെ കാര്യം അവളോട് പറയണോ വേണ്ടയോ എന്നൊരു ധർമ്മസങ്കടം കൂടി ആ നിമിഷം മുതൽ ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ തിളച്ചു മറിയാൻ തുടങ്ങി. അവർ തമ്മിൽ കണ്ട സ്ഥിതിക് അവനിത്ര പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനം എടുക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ തീർച്ചയായും അത് ബാലയുടെ കൂടി അറിവോടെയാവും. അപ്പോൾ പിന്നെ മറച്ചു പിടിക്കുന്നത് കൊണ്ടെന്തു കാര്യം.. "ബാല.." ഒടുവിൽ അവളോടത് പറയാം എന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ വിളിച്ചത്. "പറയെട്ടാ... "ഡെവി... ഡെവിയുടെ.. കല്യാണനിശ്ചയമാണ് മോളെ നാളെ വൈകുന്നേരം.." അവളൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തത് ശ്രീ വളരെ വ്യക്തമായും കേട്ടിരുന്നു.. "ആണോ.. നന്നായേട്ടാ.. ഡേവിച്ചായനും വേണ്ടേ ഒരു ജീവിതം.." ഉള്ളുലയുന്നൊരു കരച്ചിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവളാ പറയുന്നതെന്ന് ശ്രീക്കുറപ്പുണ്ട്.. "ഏട്ടനെന്താ മോളെ നിന്നോട് പറയേണ്ടത്.. എനിക്കറിയില്ല.." ശ്രീയുടെ ശബ്ദം പതിഞ്ഞു പോയി. "അതിതെന്താ ഏട്ട.. എനിക്ക്.. എനിക്കൊരു കുഴപ്പവുമില്ലല്ലോ.. സന്തോഷമാണ്.സമാധാനമാണ്. ഓരോന്നും ഓർത്തു കൊണ്ടൊരു ജീവിതമില്ലാതെ നിൽക്കുമ്പോഴായിരുന്നു ഞാൻ.. ഞാൻ ചെയ്തതൊരു തെറ്റായിരുന്നോ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നത്.. അന്നത്തെ ഒരു... ഒരു.. എനിക്കറിയില്ല ഏട്ടാ എങ്ങനെ പറയണം ന്ന്.. ഉള്ളിലുള്ളത് പറഞ്ഞാൽ എനിക്കിഷ്ടമില്ലാത്തൊരു കല്യാണത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാം എന്നും അതോടൊപ്പം ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ആളോടൊപ്പം തന്നെ എനിക്കെന്റെ ജീവിതം ജീവിക്കാമെന്നും ഒത്തിരി മോഹിച്ചു.. പക്ഷേ ഒന്നും.. ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.. ഡെവിച്ചായൻ കുറേ വേദനിച്ചു അത് കൊണ്ട്. .. ഞാനും.. അത്ര തന്നെ.. പക്ഷേ.. പക്ഷേ ഇങ്ങോട്ട് തേടി വന്നതും അമ്മാവനോട് സംസാരിച്ചതുമൊന്നും ഞാൻ.. ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലായിരുന്നു ഏട്ടാ. ഉള്ളിൽ കുഞ്ഞൊരു പരിഭവം ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്. അത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും എന്നെ ഒട്ടും പരിഗണിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന്.. ഇപ്പൊ അതുമില്ല.." കവിളിൽ കൂടി ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന കണ്ണീർ തുടച്ചു നീക്കി ശ്രീയോട ഉള്ളിലുള്ളത് മുഴുവനും പറയുമ്പോഴും ബാല പതറിയില്ല.. "ഇനിയിപ്പോ നന്നായി ജീവിക്കട്ടെ.. ഇന്ദിരാന്റി ആഗ്രഹിക്കുന്ന. പോലെ തന്നെ.. സന്തോഷമായി സമാധാനമായി സാന്ദ്രയുടെ കൂടെ ജീവിക്കട്ടെ.. അതായിപ്പോ എന്റെ പ്രാർത്ഥന.." കുഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ അത് പറയുമ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തന്നെയാണ്. "ഇന്ദിരാമ്മ നിന്നെ വിളിച്ചിരുന്നോ..?" ശ്രീ പെട്ടന്നത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല മൗനത്തിലായി. "ബാലെ.." "ആഹ് ഏട്ടാ.. വിളിച്ചിരുന്നു.." അവളുടെ സ്വരം പതിഞ്ഞു. "എന്നിട്ടെന്താ പറഞ്ഞത്..?" ഒരിക്കൽ അവർ തന്നോട് പറഞ്ഞ് തീർത്ത പരുഷമായ വാക്കുകളും ആശുപത്രിയിൽ അവരെ കാണാൻ വന്ന ബാലയോട് കാണിച്ച അവഗണനയുമെല്ലാം ശ്രീയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് തികട്ടി വന്നു. അതേ മനസ്സായിരുന്നു ബാലയെ വിളിക്കുമ്പോൾ അവർക്കെങ്കിൽ തീർച്ചയായും അവളെ വേദനിപ്പിച്ചു കാണും.. ശ്രീക്ക് അതുറപ്പുണ്ട്.. "പ്രതേകിച്ചങ്ങനെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലേട്ടാ.. ഡെവിച്ചായനെ കുറിച്ച് തന്നെ..ഇച്ചായൻ കാരണം ആന്റിയുടെ ആങ്ങളുടെ മകളുടെ കല്യാണം മുടങ്ങിയെന്നും അവളുടെയും ഇച്ചായന്റെയും ജീവിതത്തിനെ അത് ബാധിക്കുമെന്നും പറഞ്ഞു." "ഇതൊക്കെ എന്തിനാ നിന്നോട് പറഞ്ഞത്..?" ശ്രീ ഒന്നും അറിയാത്തത് പോലെ ചോദിച്ചു.. "ഞാൻ.. ഞാൻ കാരണമാണ് ഡേവിച്ചായൻ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കാത്തത് എന്നും ഞാൻ തന്നെ ആവിശ്യപ്പെട്ടാൽ സാന്ദ്രയെ കല്യാണം കഴിക്കാൻ ഇച്ചായൻ സമ്മതിക്കും എന്നും അവർക്കൊരു ജീവിതമുണ്ടാവും എന്നും പറഞ്ഞു.." "ഇതൊക്കെ നീയീ പറഞ്ഞ ലാഘവത്തിൽ തന്നെയാണോടി അവര് നിന്നോട് പറഞ്ഞത്. അതോ നീയിനി..എന്നോട് കള്ളം പറയുന്നുണ്ടോ ബാലെ" "അല്ലേട്ടാ..സത്യം തന്നെയാ. എന്നോട് നന്നായി തന്നെയാ ഇന്ദിരാന്റി പറഞ്ഞത്.. " അന്നത്തെയാ ഓർമയിൽ ബാലയൊന്നു വിറച്ചു പോയത് ശ്രീ അറിഞ്ഞതുമില്ല. എങ്കിലും അവളാ പറഞ്ഞത് അവൻ കണ്ണും പൂട്ടി വിശ്വാസിച്ചതുമില്ല.. തന്റെ നിഗമനങ്ങൾ ഓരോന്നും ശെരിയാണെന്ന് കൂടി ശ്രീ ആ നിമിഷം ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. വീണ്ടും കുറച്ചു നേരം കൂടി അവളോട് സംസാരിച്ചു ശ്രീ.. അവർക്കിഷ്ടമില്ലാത്ത ആരും ആ വർത്താനത്തിനിടക്ക് കയറി വന്നില്ല.. അച്ചുവും താനുമായുള്ള വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിച്ചതും അത് കഴിഞ്ഞാൽ എത്രയും പെട്ടന്ന് തന്നെ നാട്ടിലേക്ക് എത്തുമെന്നും ബാലയെ ആശ്വാസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ ഫോൺ വെച്ചത്.. 💜💜 ഡെവി... ഇന്ദിരാമ്മ ചെലുമ്പോൾ അവൻ മുറിയിലാണ്.. കൈകൾ കണ്ണുകൾക്ക് മീതെ വെച്ചിട്ടുണ്ട്.. അവർ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടതും അവൻ അത് പോലെ കിടന്നു കൊണ്ടൊന്നു മൂളി. "എന്തൊരു കിടപ്പാ ഡെവി ഇത്. ഇതെന്താടാ നീ ഇങ്ങനെ.." ഇന്ദിരാമ്മ സങ്കടത്തോടെ അവന്റെ അരികിൽ പോയിരുന്നു. എത്രയൊക്കെ അവന്റെ നല്ല ജീവിതമെന്ന് സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ടാശ്വാസിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഡെവിയുടെ വാടി തൂങ്ങിയ മുഖം അവർക്കും നോവാണ്. "ഇനിയെന്താ അമ്മേ.. എന്തേലും ചെയ്യാനുണ്ടോ..?" ഡെവി എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. നാളത്തെ ദിവസത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ.. ഇന്ദിരാമ്മ പറഞ്ഞതെല്ലാം അത് പോലെ തന്നെ അനുസരിക്കുന്നുണ്ടവൻ.. ടൗണിൽ പോയിട്ട് അവർ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത സാധനങ്ങൾ എല്ലാം വാങ്ങിച്ചു.. അധികം ആളുകൾ ഒന്നുമില്ല.. എങ്കിലും എല്ലാം ചടങ്ങ് പോലെ തന്നെ നടക്കട്ടെ എന്നായിരുന്നു അവരുടെ ആഗ്രഹം. അതിനും അവൻ സമ്മതിച്ചു.. "നിനക്ക്.. നിനക്കൊരു കൂട്ടം ഷർട്ടും മുണ്ടും വാങ്ങിക്കണ്ടേ ഡെവി.." ഇന്ദിരാ മ്മ അവന്റെ കയ്യിൽ.. "വേണോ.." ഡെവിയാ ചോദ്യം തിരിച്ചു ചോദിച്ചു. "പിന്നെ വേണ്ടേ... നാളെ അവരെല്ലാം ഇങ്ങോട്ട് വരില്ലേ.. " "മ്മ്.. വാങ്ങിക്കാം.." ഡെവി എതിർ വാക്കില്ലാതെ തന്നെ അതും സമ്മതിച്ചു. അതോടെ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. മോനെ.. ആ സ്വരമിടറി. "ഇനിയും എന്തിനാമ്മേ ഈ കരയുന്നേ.. അമ്മ പറയും പോലൊക്കെ ഞാൻ ചെയ്യുന്നില്ലേ.. ഇനിയിപ്പോ നാളെ തന്നെ സാന്ദ്രയെ ഞാൻ താലി കെട്ടണോ.. അതും ചെയ്യാം അമ്മ പറഞ്ഞാൽ.." നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ഡെവി അമ്മയെ നെഞ്ചിൽ ഒതുക്കി പിടിച്ചു. അതോടെ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കരച്ചിൽ ശക്തി കൂടി.. "കരയല്ലേ.. എനിക്കറിയാം അമ്മ എനിക്ക് വേണ്ടിയിട്ടാണെന്ന്.. ഞാനും ശ്രമിക്കാം.. അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി.. കുറച്ചൊക്കെ അമ്മയും അവളും ക്ഷമിക്കേണ്ടി വരും.. എന്നാലും അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയാവുമ്പോ ഞാൻ... ഞാൻ തോൽക്കാതിരിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിക്കും " ഇന്ദിരാമ്മയ്ക്ക് പിന്നെ അവനോട് ഒരക്ഷരം മിണ്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കുറ്റബോധം കൊണ്ടവർ നീറി പുകഞ്ഞു.. മകന്റെ ജീവിതം എന്നുള്ള ന്യായീകരണമൊന്നും അവിടെ വില പോയില്ല വില പോയില്ല.. അവന്റെ ചെറുത്തു നിൽപ്പായിരുന്നു അവർക്ക് കൂടുതൽ സുഖം.. ഇതിപ്പോൾ നിരുപാധികം കീഴടങ്ങി തരുന്നവന് മുന്നിൽ പാടെ തോറ്റു പോയത് അവരാണ്.. . ഹൃദയം ചുട്ടു പൊള്ളുന്നത് പോലെ ഇന്ദിരാമ്മ നീറി.. 💜💜 ഫോൺ വെച്ച് കഴിഞ്ഞും ബാല ഏറെ നേരം ഒരേ ഇരുപ്പായിരുന്നു. ഉള്ളിൽ ഡെവിയും അവനന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോയ വാക്കുകളും മാത്രം. നാളെ അവന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പെണ്ണ് വരുന്നു.. ഏട്ടനോട് പറഞ്ഞത് പോലെ സന്തോഷം തന്നെയാണ്.. സമാധാനം തന്നെയാണ്. എന്നാൽ അതിനൊക്കെ അപ്പുറം... പുറത്ത് പറയാൻ കഴിയാത്ത വിധമൊരു വിങ്ങൽ അവളെ മൂടി.. ഉള്ളു പൊള്ളുന്നു.. എത്രയെത്ര നടക്കാതെ പോയ സ്വപ്നങ്ങളെയും ആഗ്രഹങ്ങളേയുമാണ് മനുഷ്യൻ അടുത്ത ജന്മത്തിന്റെ കടമായി കരുതുന്നത്. ശ്രീബാലക്ക് ഡേവിഡ് അങ്ങനെ ഒന്നാണ്.. തനിക്കുള്ളിലെ അവന്റെ ഓർമകൾക്ക് മേൽ ഒരിക്കലും മറവി യുടെ കാട് കയറി പടർന്നു പിടിക്കില്ല.. അവനാർക്ക് സ്വന്തമായാലും സന്തോഷമായിട്ടിരിക്കാൻ തന്നെയാണ് പ്രാർത്ഥന മുഴുവനും.. അടർത്തി മാറ്റാൻ കഴിയാത്ത വിധം ഹൃദയത്തിൽ പടർന്നു നിൽകുന്നവനോട് അങ്ങനെയും നീതി കാണിക്കാം. സ്നേഹം കാണിക്കാം. മറക്കാനോ വെറുക്കാനോ കൂടെ കൂട്ടാനോ കഴിയാത്ത പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാളായി അവനങ്ങനെ ഉള്ളിൽ പ്രണയത്തിന്റെ വസന്തം തീർക്കട്ടെ... തനിച്ചാണ് എന്നോർമയിൽ കാട് കയറി പോകുന്ന ചിന്തകളോട് അങ്ങനെ അല്ലെന്ന് കലാഹിക്കാൻ, ഓർമപ്പെടുത്താൻ ഉള്ളിൽ അവനുണ്ടായിക്കോട്ടെ.. ഒറ്റക്കാവുമ്പോൾ കൂട്ടിരിക്കാൻ അദൃശ്യമായൊരു സാന്നിധ്യമായി അവനുണ്ടായിക്കോട്ടെ.. തനിക്ക് നോവുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ ചിരിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം, തമാശകൾ പറഞ്ഞിട്ട് ഉള്ളം തണുപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്നൊരു സുഖമുള്ള തെന്നല് പോലെ അവൻ ചുറ്റും വീശി ഒഴുകി നടന്നോട്ടെ... ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് തളരരുതെന്ന് പറയാൻ കഴിയുന്നൊരു ശക്തിയായി അവനുണ്ടായിക്കോട്ടെ... വിരൽ കോർത്തു പിടിക്കാനും ചുമലിൽ ചാഞ്ഞിരിക്കാനും അവനരികിൽ ഉണ്ടായിക്കോട്ടെ.. എന്തെന്നാൽ.... അവളുടെ പ്രണയത്തിന്റെ അവകാശി അപ്പോഴും അവൻ മാത്രമാണല്ലോ..! 💜💜 ഇനിയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും രാഘവ..? " തമ്പിയുടെ സ്വരം പരിഭ്രാന്തി നിറഞ്ഞു. ഒറ്റ നിമിഷം കൊണ്ടയാൾ വിയർത്തു പോയി. സുനിലിന്റെ താലി കഴുത്തിൽ ഉണ്ടെന്നിരിക്കെ ഇത്രയും പെട്ടന്നൊരു വിവാഹം.. അതിന് ശ്രീ തയ്യാറാവില്ല എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു അവരുടെ വിശ്വാസം. അതാണിപ്പോ പൊളിഞ്ഞു വീണത്. രെജിസ്റ്റർ ഓഫിസിൽ നിന്നും അതിന് വേണ്ടുന്ന് കാര്യങ്ങളെല്ലാം അവൻ ചെയ്തു തുടങ്ങി എന്ന് രാഘവൻ പറയുമ്പോൾ ഇനി തനിക് നേരെ അവൻ നേർക്കുനേർ വരാൻ അധികം താമസമില്ല എന്ന് കൂടിയാണ് അർഥം. തമ്പിക്ക് അതായിരുന്നു ഏറ്റവും വേവലാതി. എത്രയൊക്കെ തടഞ്ഞു നിർത്തിയാലും അലറി കുത്തി തന്നെ തകർത്തു കളയാൻ പാഞ്ഞു വരുന്നൊരു പേമാരിയാണ് ശ്രീ ദേവ്.. അതുണ്ടായികൂടാ.. അവൻ തനിക് നേരെ തിരിയും എന്നുറപ്പ് വരുന്നാ സാഹചര്യ ങ്ങളിൽ എപ്പോഴും ചെയ്യാറുള്ളത് പോലൊരു ചതി.. അവന് മുന്നോട്ടു കുതിക്കാൻകഴിയാത്ത വിധമൊരു തടസ്സം.. അതിനിയും സൃഷ്ടിക്കേണ്ടി വരും.. തമ്പിയുടെ ചിന്തകൾ ക്രൂരമായി. അതോടൊപ്പം അയാളുടെ മുഖവും. "സുനിലിനെ വിളിക്കണം രാഘവാ.. ഇനിയും നമ്മൾ കളിക്കേണ്ടി വരും. ഇപ്രാവശ്യം എന്തായാലും നേരിട്ട് വേണ്ട.. അവനും വേണ്ട.. അവളായി കോട്ടെ.. അത് തന്നെയാണ് അവനെ തളക്കാൻ ഏറ്റവും എളുപ്പവും.. അപ്പോഴാണ് അവന് കൂടുതൽ പൊള്ളുന്നതും. " തമ്പി പറയുമ്പോൾ രാഘവൻ തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു.. 'അംഗൻ വാടിയിൽ ടീച്ചറാണ് അവളെന്നല്ലേ നമ്മുക്ക് കിട്ടിയ വിവരം.. എങ്കിൽ ഇപ്രാവശ്യം പണി അവിടെ നിന്നും തന്നെ ആവട്ടെ. അവിടെയുള്ള കുട്ടികൾക്ക് വല്ലതും പറ്റിയാൽ.. ആ നാട്ടുകാർ തന്നെ അവളെ വെറുതെ വിടില്ല. കേസും കൂട്ടവുമായി ചുറ്റണം രണ്ടും.. അതിന് പറ്റിയ ഒരു പണി വേണം.. അതിനിനി ഒന്നോ രണ്ടോ എണ്ണത്തിനെ കൊല്ലേണ്ടി വന്നാലും അവളെ പൂട്ടണം.. സുനിലിനെ വിളിച്ചിട് അതിനെ കുറിച്ചൊന്നു കൂടി അന്വേഷിച്ചു നോക്കാൻ പറ.. തമ്പിയുടെ കണ്ണുകൾ കൂടുതൽ ക്രൂരമായി.. തുടരും... എന്താകുമോ എന്തോ.. നോക്കൂ.. നോക്കൂ.. നോക്കൂ... ഒട്ടും പറ്റാത്ത ദിവസങ്ങളിൽ മാത്രമാണ് ഞാൻ പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാത്തത്.. അല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളിൽ എല്ലാം കഥ നിങ്ങളിലേക്ക് ഞാൻ എത്തിക്കുന്നില്ലേ.. പിന്നെ കൃത്യമായൊരു ടൈം പറയാത്തത്.. ആ ടൈമിൽ തന്നെ എനിക്ക് പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ എന്നറിയാത്തത് കൊണ്ടാണ്.. വാക്ക് വെറുതെ പറയാൻ ഉള്ളതല്ലല്ലോ.. അത് പാലിക്കാൻ ഉള്ളതല്ലേ.. മനസ്സിലാകുമല്ലോ... ല്ലേ.. കൂടെ നിന്നേക്കണേ.. നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി.. നിങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ട്.. നിങ്ങൾ എനിക്ക് എഴുതുന്ന കമന്റ് നോടുള്ള ഇഷ്ടം കൊണ്ടാണ്... ഞാനിത് ഇവിടെ കൂടി ഇടുന്നത്...സത്യം... നാളെ ബല്ല്യ പാർട്ട് തരാം.. ഇന്ന് ബല്ല്യ റിവ്യൂ ഇട്ടാ.. സ്നേഹത്തോടെ... J❣️f #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ...... 🔻 ഭാഗം_ 4 ✍️ രചന - Aysha akbar അതേയ്........ചായ കുടിക്കാൻ വിളിക്കുന്നുണ്ട്....... തന്നെ കുലുക്കി വിളിച്ചു കൊണ്ട് മീനാക്ഷിയത് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഗാഡമായ ആ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ഇഷാനി ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റത്....... അത്രയും സുഖമുള്ള ഒരുറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ നീരസം അവളുടെ മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു.... സുഖമുള്ള ഒരു തണുപ്പ് അവളിലപ്പോഴും ബാക്കിയാണ്....... ഒരു പാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷമാണ് ഇങ്ങനെ ഉറങ്ങിയതെന്ന് തോന്നുന്നു...... അവൾ പതിയെ മീനാക്ഷി നടന്ന വഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ പുറത്ത് മഴ മഴ പെയ്യുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി....... ഓടിന് മുകളിൽ വെള്ളം വീഴുന്ന ശബ്ദത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക താളം പോലേ..... തറയിലെ തണുപ്പ് ഒന്ന് കൂടി കൂടിയതായി അവൾക്ക് തോന്നി...... അവളാ ജനലിലൂടെ ഒന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി...... മഴക്കാറ് ആകാശത്തു വിരിഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ആകെ ക്കൂടി ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്...... ഒപ്പം കനത്ത മഴയും...... അവളൊരു നിമിഷം ഒന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു...... പിന്നേ നേരത്തെ ഇരുന്ന ടേബിളിലേക്കവൾ ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെ ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല...... ഹാ..... മോളിവിടെ നിൽക്കുവാണോ..... എന്റെ കൂടെ വാ....... അടുക്കളയിലേക്ക് എന്തോ എടുക്കാൻ വന്ന തനൂജ അവളെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് മുമ്പിലായി നടന്നതും അവൾ അവർക്ക് പിറകെ നടന്നു......... ആ വലിയ ഹാളും ഡെയിനിങ് ഹാളും കഴിഞ്ഞുള്ള ഭാഗത്തേക്ക് അവളിത് വരെ കടന്നിട്ടില്ലായിരുന്നു.... തനൂജക്ക് പിറകിലായി പതിഞ്ഞ കാലടികൾ വെച്ചു കൊണ്ടവൾ അങ്ങോട്ട് പ്രവേശിച്ചതും അവളുടെ കണ്ണുകളൊന്ന് വിടർന്നിരുന്നു..... വീട്ടിനുള്ളിൽ മഴ പെയ്യാനായൊരിടം ..... അതിന് നടുവിലായി ഒരു തുളസി തറ..... അതിന്റെ നാല് വശത്തുമുള്ള തിണ്ണയിലിരുന്നാ മഴ കണ്ട് എല്ലാവരും ചായ കുടിക്കുകയാണ്...... അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഒരു നിമിഷം താഴേക്ക് വന്നു വീഴുന്ന വെള്ള തുള്ളികൾ തട്ടി തിളങ്ങി...... ചിത്രങ്ങളിൽ മാത്രമേ താനിങ്ങനെയോരിടം കണ്ടിട്ടുള്ളു........ പണ്ട് വന്നപ്പോഴൊന്നും ഈയിടം ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല..... അന്നതിനുള്ള പ്രായമല്ലേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു..... ഇങ്ങനെ മഴ കാണാൻ എന്ത് രസമാണ്.... അവൾ കണ്ണിമ വെട്ടാതെ അങ്ങനെ നിന്നു..... ഒരു ഈർപ്പം നിറഞ്ഞ ഒരു തണുത്ത കാറ്റ് അവളുടെ മിനുസമേറിയ കവിളിൽ വന്ന് പതിച്ചതും എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു അനുഭൂതി തോന്നിയിരുന്നവൾക്ക് ...... എന്താ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്..... ഇങ് വാ.... മുത്തശ്ശി വിളിച്ചതും അവൾ പതിയെ അവർക്കരികിലേക്ക് ചെന്നിരുന്നു......... ഏ സി യില്ലെങ്കിൽ കൂടി അതിനെ വെല്ലുന്ന സുഖമുള്ള ഒരു തണുപ്പ് അവിടെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് ഇഷാനിയറിഞ്ഞു..... ചൂട് ചായ തനൂജ കൊണ്ട് വന്നവൾക്ക് നേറെ നീട്ടിയതും അവളത് കയ്യിലേക്ക് വാങ്ങിയിരുന്നു.... സുഖമുള്ള തണുപ്പിൽ ആ ചൂട് ഏറെ ചേർന്നു നിൽക്കുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി...... മോൾക്ക്...... മോൾക്കിവിടമൊന്നും ഓർമയില്ലല്ലേ...... ചൂട് പാറുന്ന പരിപ്പ് വടയുടെ പാത്രം അവളുടെ മുന്നിലേക്ക് വെച്ചു കൊടുത്തിട്ടും അവൾ ആ നടുമുറ്റത്തേക്ക് മാത്രം നോക്കിയിരുന്നപ്പോഴാണ് സ്നേഹത്തോടെ തനൂജ അവളോടത് ചോദിച്ചത്.... അവൾ പെട്ടെന്ന് അവരിലേക്കൊന്ന് തിരിഞ്ഞു....... നല്ല വെളുത്ത നിറമുള്ള ഒരു വട്ട മുഖം....... ഉടുത്തിരിക്കുന്ന സാരിയുടെ അറ്റം എളിയിൽ കുത്തി വെച്ചിട്ടുണ്ടവർ......... സദാ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന തെളിഞ്ഞൊരു പുഞ്ചിരി ആ മുഖത്തുണ്ട്..... നിഷ്കളങ്കമായ ആ ചിരിയിൽ സ്നേഹം കലർന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി...... അവൾ പതിയെ അവരെ നോക്കി ഇല്ലെന്ന അർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടുമ്പോഴും മമ്മ പറഞ്ഞ വാക്കുകളായിരുന്നു മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നത്........ ഇവരിൽ താൻ കാണുന്ന ആ സ്നേഹം തന്റെ തോന്നലാണോ..... അവളാകെ ആശയ ക്കുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു....... കഴിക്ക്... പരിപ്പ് വട വെച്ച പാത്രം അവൾക്കരികിലേക്ക് നീക്കി കൊണ്ട് തനൂജ വീണ്ടുമത് പറയുമ്പോൾ അവൾ അതിൽ നിന്നും ഒന്നെടുത്തു കടിച്ചു........ താനിത് വരെ അറിയാത്ത ഒരു രുചി കൂട്ടായി അവൾക്കതിനെ തോന്നി..... എന്ത് സ്വാധാണ്.........മനസ്സ് പലയവാർത്തി പറയുമ്പോൾ അവളുടെ രുചി മുകുളങ്ങൾ ഉണർന്നിരുന്നു..... അരച്ച പരിപ്പിലേ കറി വേപ്പിലയുടെ ഗന്ധം മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചു കയറും പോലെ........ പല്ലുകൾക്കിടയിൽ കിടന്നൊരു ശബ്ധത്തോടെ അത് കഴിക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് വല്ലാത്ത രുചി തോന്നിയിരുന്നു....... മോൾക്ക് ഇതൊന്നും കഴിച്ചു ശീലമുണ്ടാകില്ല അല്ലെ....... എന്താ വേണ്ടതെന്നു വെച്ചാൽ പറഞ്ഞാൽ മതി.... നമുക്ക് ടൗണീന്ന് കൊണ്ട്രിക്കാം...... തനൂജ അവളെ നോക്കിയത് പറയുമ്പോൾ തനിക്ക് മടുത്തു തുടങ്ങിയ രുചികൾ അവളുടെ ഓർമ്മയിൽ തെളിഞ്ഞു... പൊങ്ങച്ചം കാണിക്കാൻ മേശ മേൽ നിരക്കുന്ന ഫാസ്റ്റ് ഫുഡിനോട് അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു വിരക്തി തോന്നി...... അതിനേക്കാളേറെ അവരുടെ വാക്കുകളായിരുന്നു അവളിലൊരു കുളിരു നിറച്ചത്...... തന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെന്നല്ലേ അവർ പറഞ്ഞത്..... അതേ..... അത്‌ തന്നെയാണ്....... അതെല്ലാം കുഴിച്ചു മൂടാൻ ഇഷാനി പഠിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവർക്കറിയില്ലല്ലോ . തന്റെ ഇഷ്ടം ചോദിച്ചറിയുന്ന ഒരാൾ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമാണ്....... അവൾ അല്പം അത്ഭുതത്തോടെ അവരെ നോക്കി....... അപ്പോഴും മമ്മ പറഞ്ഞതിന്റെ അടിസ്ഥാനം അവൾക്ക് പിടി കിട്ടുന്നേയില്ലായിരുന്നു..... ചായ കുടി കഴിഞെന്തോ മുറിയിലേക്ക് പോകാൻ അവൾക് തോന്നിയില്ല...... ആ തണുപ്പും കാറ്റും കാഴ്ചയും അവളിലൊരു ആനന്ദം നൽകിയത് പോലെ .... മുത്തശ്ശി ഉമ്മറത്തേക്ക് പോയിരുന്നതും അവളും പതിയെ അവർക്കടുത് ചെന്നിരുന്നു....... അപ്പോഴാണ് അവളാ വീടിനു ചുറ്റുമോന്ന് നോക്കുന്നത്...... ചെടികളും മരങ്ങളും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മുറ്റം.......... മഴ പെയ്തു തോർന്നെന്ന വണ്ണം ഇലയിൽ നിന്നൂർന്നു വീഴുന്ന നീർ തുള്ളികൾ........ അവളോന്ന് കൂടി ശ്രദ്ദിച്ചു നോക്കി...... അതേ.... അവക്കൊരു ഈണമുണ്ട്...... അത്ര മേൽ മനോഹരമായോരീണം.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ പുതുമ നിറഞ്ഞ കാഴ്ചകളിലൂടെ അങ്ങനെ ഓടി നടക്കുകയാണ്....... അപ്പോഴാണ് മീനാക്ഷി അങ്ങോട്ട് വരുന്നത്..... ഇഷാനി അവളെയൊന്ന് നോക്കി...... അവളുടെ മുഖം അപ്പോഴും ഏറ്റി പിടിച്ചു തന്നെയാണിരിക്കുന്നത്..... അവരോടൊന്നും അടുപ്പം കാണിക്കരുതെന്ന മമ്മയുടെ വാക്കുകളോട് മീനാക്ഷിയുടെ പെരുമാറ്റം ചേർന്നു നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇഷാനി അവളിൽ നിന്നും മിഴികൾ പറിച്ചു ദൂരേക്ക് നട്ടു........ ആ മഴയിൽ കുട പിടിച്ചു ആരോ വരുന്നത് കണ്ടതും ഇഷാനി എഴുന്നേറ്റു...... സച്ചു വന്നില്ലേ സുബദ്രാമ്മേ..... കൊച്ചിന് വയറിനു സുഖമില്ല..... മരുന്ന് എഴുതി വാങ്ങാനായിരുന്നു....... ആ കുട പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്നയാൾ അത്‌ ചോദിച്ചതും അവർ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്നും എഴുന്നേറ്റു..... ഇല്ല കേശവ.... അവനെത്തിയിട്ടില്ല... നാളെ എത്തുമായിരിക്കും....... മുത്തശ്ശി അത്‌ പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അയാൾ വന്ന വഴിയേ തിരികെ പോയിരുന്നു..... ഇഷാനി വീണ്ടും ആ തിണ്ണയിൽ തന്നെയിരുന്നു...... അപ്പോഴേക്കും തനൂജ അങ്ങോട്ട് വന്നു.... അവരും ആ തിണ്ണയിലിരുന്നതും അപ്പുറത്തായിരിക്കുന്ന മീനാക്ഷി വന്നു കൊണ്ട് അവരുടെ മടിയിൽ കിടന്നിരുന്നു....... പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുക യാണെങ്കിലും ഇഷാനിയുടെ മനസ്സ് പെട്ടെന്ന് കണ്ട ആ കാഴ്ചയിൽ ഒന്ന് കുരുങ്ങി.... അവരിൽ തന്നെ മിഴികൾ പതിപ്പിക്കാൻ അവൾക്ക് പ്രയാസം തോന്നിയത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ പുറത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.... അപ്പോഴും തനൂജയുടെ മടിയിലായി കിടക്കുന്ന മീനാക്ഷിയും അവളുടെ മുടിയിഴകളിൽ പതിയെ തലോടുന്ന തനൂജയുമായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സ് മുഴുവൻ..... എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു വിങ്ങൽ അവളുടെ തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ തടഞ്ഞു നിന്നു..... അമ്മയില്ലാത്തവർക്ക് ഇല്ലെന്ന സങ്കടമാണെങ്കിൽ ഉണ്ടായിട്ടും ഇതൊന്നും അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അവളോടവൾക്ക് സ്വയം അലിവ് തോന്നി.... അപ്പോഴും തൊണ്ടയിൽ തന്നെ എന്തോ ഒന്ന് തടഞ്ഞു നിൽക്കുകയാണ്...... മുത്തശ്ശിയും തനൂജയും കൂടി എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു ചിരിക്കുന്നുണ്ട്.... അതൊന്നും അവൾക്ക് കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല...... ആകെ ക്കൂടി ഒരു ഇരമ്പൽ മാത്രമേയുള്ളു..... കാരണം ഉള്ളിൽ അലയടിക്കുന്നത് ഒരു സാഗരമാണ്.... അല്ലെങ്കിലും നടക്കാതെ പോകുന്ന സ്വപ്നങ്ങൾക്കെല്ലാം വല്ലാത്ത ഭാരമാണല്ലോ..... കണ്ണുകൾ കാഴ്ചയെ മറച്ചെന്ന് തോന്നിയ നിമിഷം അവൾ പെട്ടെന്ന് അവിടെ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുറിയിലേക് നടന്നിരുന്നു..... മോളെ...... വേണ്ടാ.... വിളിക്കേണ്ട.... അവള് കിടക്കട്ടെ....... തനൂജ പെട്ടെന്ന് അവളെ വിളിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും മുത്തശ്ശി ഒരു നെടു വീർപ്പോടെ അതും പറഞ്ഞവരെ തടഞ്ഞിരൂ ന്നു..... മീനാക്ഷിക്ക് അവളുടെ പെരുമാറ്റം ഒട്ടും ദഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.... എവിടെയൊക്കെയോ ഗായത്രിയെ ഓർമിപ്പിച്ചിരുന്നവളുടെ മനസ്സ്........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 മുറിയിലെത്തിയ ഇഷാനി കട്ടിലിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.... വിതുമ്പി കരയാൻ തോന്നാത്ത വിധം മനസ്സിലുള്ള ഒരു മുറിവ് അങ്ങനെ കിടന്നു നീറുകയാണ്..... അവളുടെ കവിളിലൂടെ നീർ തുള്ളികൾ ഒലിച്ചിറങ്ങി.... അവൾക്ക് പെട്ടെന്ന് ഗായത്രിയെ ഓർമ വന്നു.... അവരെത്ര മോശപ്പെട്ട ആളുകളെന്ന് മമ്മ പറഞ്ഞാലും സ്വന്തം മക്കളെ സ്നേഹിക്കാനറിയാം...... എന്ത്‌ കൊണ്ടും മമ്മയേക്കാൾ നല്ലതാണ് അവരെന്ന് പറയാൻ അവളുടേ നാവ് തരിച്ചു തുടങ്ങി....... അത്ര മേലെന്തോ ഒരു അമർഷം അവളുടെ ഹൃദയത്തെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിരുന്നന്നേരം....... അവൾ പതിയെ കണ്ണുകളടച്ചു........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 മുറ്റത്തൊരു ബുള്ളറ്റ് വന്നു നിന്ന ശബ്ദം കേട്ടതും മുറിയിൽ പഠിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന മീനാക്ഷി എഴുന്നേറ്റോടി....... ഒന്ന് പതുക്കെ മീനു..... ആ വരാന്തയിലൂടെ പാവാട തലപ്പിനെ പോലും വക വെക്കാതെ അവളോടുമ്പോഴാണ് തനൂജയത് പറഞ്ഞത്...... അവളുടെ ഓട്ടം മനസ്സിലായെന്ന വണ്ണം സാരി തലപ്പിൽ ഒന്ന് കൈ തുടച്ചു കൊണ്ട് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ തനൂജയും പുറത്തേക്ക് നടന്നിരുന്നു........ മീനാക്ഷിയുടെ ഓട്ടം എത്തി നിന്നത് ഉമ്മറ പ്പടിയിലായിരുന്നു...... ബുള്ളറ്റ് നിർത്തി തലയിലെ ഹെൽമെറ്റ്‌ അഴിച്ചതും അവന്റെ മിനുസമേറിയ കോലൻ മുടിയിഴകൾ ഒന്നിളകി.... അവൻ അവ പതിയെ കൈകൾ കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് മാടിയൊതുക്കി അവളെ നോക്കിയൊന്നു കണ്ണിറുക്കിയതും അവൾ അത്ര മേൽ മനോഹരമായി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിരുന്നു..... അപ്പോഴും ചെറുതായി മഴ പെയ്യുന്നുണ്ട്...... അവന്റെ വരവറിഞ്ഞെന്ന പോൽ... ഏട്ടാ........ ബൈക്കിൽ ചുറ്റി വെച്ചിരുന്ന ഭാഗെടുത്തു കൊണ്ട് അവൻ അകത്തേക്ക് കയറിയതും മീനാക്ഷി അവന്റെ തോളിലൂടെ ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു അവന്റെ ദേഹത്തേക്ക് തൂങ്ങി...... അവൻ ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും അവളെ ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു....... ഏട്ടൻ നാളെയെ എത്തു വെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടോ........ അവിടെ ക്ലൈമറ്റ് ശെരിയല്ല.... അപ്പൊ ഇങ് തിരിച്ചു...... മീനാക്ഷി ചോദിച്ചതിന് അവനതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുത്തശിക്കരികിലേക്ക് നടന്നു.... അവരും അവനെ കണ്ട സന്തോഷത്തിൽ തന്നെയാണ്....... അപ്പോഴേക്കും തനൂജയും അങ്ങോട്ട് വന്നിരുന്നു..... നീയാകെ ക്ഷീണിച്ചല്ലോ...... മുത്തശ്ശി പരിഭവത്തോടേ നീളം കൂടിയ അവന്റെ തലയിലേക്ക് എത്തി വലിഞ്ഞു കൊണ്ടാ മുടിയിഴകളിൽ തലോടി കൊണ്ടായിരുന്നത് പറഞ്ഞത്..... ഇത് പതിവ് ഡയലോഗല്ലേ മുത്തശ്ശി.....ഒന്ന് മാറ്റി പിടിചേര്..... അവൻ മനോഹരമായ ആ പല്ലുകൾ കാണിച്ചോന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടത് പറഞ്ഞതും അവരും ചിരിച്ചു പോയിരുന്നു..... എന്ത് കോലമാടാ ഇത്...... മുടിയും താടിയുമൊക്കെ കാട് പിടിച്ചത് പോലെ ആയിട്ടുണ്ടല്ലോ....... തനൂജ അല്പം ശാസനയുടെ സ്വരത്തിൽ അത്‌ പറഞ്ഞതും അവൻ ചുണ്ടോന്ന് കടിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് താടിയിലൊന്ന് തടവി ആ തിണ്ണയിലേക്കിരുന്നു..... അപ്പോഴും അവന്റെ കറുത്ത താടിയിൽ വെള്ള തുള്ളികൾ പറ്റി പ്പിടിച്ചിരിപ്പുണ്ട്..... എന്നാലും എന്റെ ട്ടൻ സുന്ദരനാണ്...... മീനാക്ഷി അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവന്റെ കയ്യിലെ ബാഗിൽ പിടുത്തമിട്ടു...... സോപ്പിട്ടിട്ട് ഒരു കാര്യമില്ല..... നിനക്ക് ഒന്നും കൊണ്ട് വന്നിട്ടില്ല..... അവൻ അവളെ നോക്കിയത് പറഞ്ഞതും അവൾ ചിറി കോട്ടി കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയിരുന്നു...... അവൾ പോയ വഴിയേ നോക്കി അവനൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു... നല്ല വിശപ്പുണ്ടമ്മേ...... എനിക്ക് വല്ലതും കഴിക്കാൻ വേണം...... നീയാദ്യം മേലൊന്ന് കഴുകി വാ.... എന്നിട്ടാവാം കഴിക്കലോക്കെ....... അവൻ വയറിൽ കൈ വെച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞതിന് തനൂജ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവന്റെ ബാഗും കോട്ടുമെല്ലാം എടുത്ത് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നിരുന്നു..... അവനും പതിയെ ഇരുന്നിടത് നിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുറിയിലേക്ക് നടന്നു...... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി..... 🔻 ഭാഗം_64 ✍️ രചന - Aysha akbar ആ വീട്ടിലാകെ നിറഞ്ഞു നിന്നൊരു തരം ആനന്ദമുണ്ട്........ എല്ലാ മനസ്സുകളിലും പൂർണമായൊരു തൃപ്തി..... മുറിയിയിലെത്തിയതും അവളാ ഫോട്ടോയും അവന്റെ മാലയും കയ്യിലെടുത്തു..... അത് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു അതിൽ പതിയെ ചുണ്ടുകൾ ചേർക്കുമ്പോൾ നാണത്താൽ അവളുടെ മിഴികൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു പോയിരുന്നു........ ഉച്ചയുറക്കം കഴിഞ്ഞ് എല്ലാവരും ഒന്ന് പുറത്തേക്ക് വരാൻ അവൾക്ക് ധൃതി തോന്നി.... എന്നാലല്ലേ അവനെ തനിക്ക് കാണാൻ പറ്റു..... അവൾ മുറിയിൽ നിന്നും വന്നു എല്ലാവർക്കും ചായ യിട്ടു........ ബിജി ചേച്ചി കട്ലറ്റ് എണ്ണയിലേക്കിടുമ്പോൾ അവളും കൂടി........ ഓരോരുത്തരായി മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്ത് വന്നു..... ചായ കൊണ്ട് പോയി ടേബിളിൽ വെക്കുമ്പോഴും ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ ആ സ്റ്റെയർ കേസിൽ പതിഞ്ഞിരിപ്പായിരുന്നു...... എന്നാൽ എത്ര നേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും അവനിറങ്ങി വരുന്നില്ല...... അവനെ കാണുമ്പോൾ തന്റെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന ഒരു സുഖമുണ്ട്..... ആ നോട്ടം കൂടെ കിട്ടിയാൽ താങ്ങാൻ പറ്റാത്തൊരു പുഞ്ചിരിയും തന്നിലങ്ങനെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കും...... അലകസെന്തിയെയ്......അവനു ചായ വേണ്ടേ..... തന്റെ മനസ്സറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം വല്യമ്മച്ചി അത് ചോതിച്ചതും ഒരു നിമിഷം അവളുടെ ഹൃദയവും ആ വാക്കുകൾക്ക് കാതോർത്തു..... അവൻ ഓഫീസിലേക്ക് പോയേക്കുവാ...... ഇനി നാളെ ലീവാണല്ലോ.... എന്തൊക്കെയോ ചെയ്യാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു....... ട്രീസ അത് പറയുമ്പോൾ ഭദ്രയിൽ ഒരു നിരാശ വന്നു നിറയുന്നത് അവളറിഞ്ഞു..... എങ്കിലും നാളെ മുഴുവൻ അവൻ തന്റെ കൂടെയുണ്ടല്ലോ എന്നതായിരുന്നു മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞ സന്തോഷം...... ചായ കുടി കഴിഞ്ഞ് പുറത്തേ ആ ചെയറിൽ വല്യമ്മച്ചിക്കരികിലങ്ങനെ യിരിക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ നിറയുന്നത് ഭദ്ര കണ്ടു...... അവർ ഉള്ളിൽ തികട്ടി വന്ന ദുഖത്തിലേക്കെന്ന പോൽ അവളെ മടിയിൽ കിടത്തി.... ആ മുടിയിഴകളിലൂടെ വിരലോടിച്ചു...... അവളുടെ കണ്ണ് നീരും അവരുടെ തുടയിൽ പതിച്ചു......... അച്ഛനോടൊപ്പം വന്ന ശേഷം അമ്മയും ആഗ്രഹിച്ചിരിക്കില്ലേ ഇങ്ങനെയൊന്നു കിടക്കാൻ..... ഓർക്കുമ്പോൾ അവളുടെ നെഞ്ച് പിടച്ചു...... നീ..... നീയെനിക്കേന്റെ ആഗ്നസ് തന്നെയാ...... വല്യമ്മച്ചി അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവളുടെ നെറുകിൽ ചുംബിക്കുമ്പോൾ ഭദ്രയുടെ ഉള്ളിലൊരു തണുപ്പ് വീണു..... രക്ത ബന്ധങ്ങൾക്ക് ഇത്ര രുചിയുണ്ടെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവായിരുന്നത്..... തനിക്കെന്ന് പറയാൻ ഇന്നീ ലോകത്ത് ഒത്തിരി പേരുണ്ട്..... ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ സന്തോഷം കൊണ്ടവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.... വല്യമ്മച്ചിക്ക്.... എന്റമ്മയോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ...... ഭദ്ര പതിയെ അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവർ വേദനയോടെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു..... ദേഷ്യമുണ്ട്...... അവളോടല്ല എന്നോട് തന്നെ..... അവളുടെ അപ്പച്ചന് മുമ്പിൽ അവൾക്ക് വേണ്ടി സംസാരിച്ചതിന് പകരം കൂടെയുണ്ടെന്നൊരു വാക്ക് അവളോട് പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ മോളുടെ വിവരങ്ങളെങ്കിലും എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.... ഈ അമ്മച്ചിക്കും അവളോട് ദേഷ്യമാണെന്ന് അവള് കരുതിയിട്ടുണ്ടാകും അല്ലെ.... ആടിത്യം നിറഞ്ഞ ആ ശബ്ദത്തിൽ വിറയൽ വന്നതും ഭദ്രക്ക് വല്ലാത്തൊരു വേദന തോന്നി.... അവൾ പതിയെ അവരുടെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു...... തന്റെ മുടിയിഴകളിൽ അവർ പതിയെ തലോടി.... കൺ മറഞ്ഞു പോയ അമ്മയെ തന്നിലൂടെ അവർ കാണുന്നു വെന്ന വണ്ണം ആ കണ്ണുകളിൽ കാണുന്നൊരു തിളക്കമുണ്ട്....... അതും അവളിൽ നിറച്ചത് ആശ്വാസമായിരുന്നു..... നിന്നേ എന്റെ അലെക്സിനു വേണമെന്ന് പറഞ്ഞതും നിങ്ങൾ സ്നേഹിച്ചതും എല്ലാം ഒരു നിമിത്തമാണ്.....അല്ലെങ്കിലൊരു പക്ഷേ നിന്നേ ഞങ്ങൾക്ക് നഷ്ടപ്പെടുമായിരുന്നു... അല്ലെങ്കിലും അലക്സ്‌..... അവനാണ് ഈ വീടിന്റെ വെളിച്ചം..... ആഗ്നസ് പോയ വിങ്ങൽ മാറി തുടങ്ങിയത് അലക്സ്‌ വന്നതിനു ശേഷമാണ്...... എല്ലാവരിലും നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന ശോകം മാറ്റിയതും ഈ വീടിന്റെ ജീവൻ നൽകിയതും അവന്റെ ചിരിയും കളിയുമായിരുന്നു..... ഇന്നും..... അതങ്ങനെ തന്നെ..... അവനില്ലെന്നാൽ ഇതൊരു വീടല്ല...... വെറുമൊരു കെട്ടിടമാണ്........ നിന്റമ്മ നൽകിയ മുറിവ് തീർത്തത് അവനായത് കൊണ്ടായിരിക്കും ഒരു കർമ യെന്ന പോൽ ദൈവം അവനെ നിന്നോട് ചേർത്തത്.... മരണം വരെ നിങ്ങളെ ഒരുമിച്ചു വല്യമ്മച്ചിക്ക് കാണണം..... വല്യമ്മച്ചി അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ തിളങ്ങി....... അലെക്സെന്ന് കേട്ടാൽ തുടിക്കുന്നൊരു മാംസ കഷ്ണമുണ്ട് തന്റെ ഹൃദയത്തിലെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു ..... സൂര്യൻ അസ്തമിച്ചു തുടങ്ങുകയാണ്....... സ്വർണ നിരത്തിലുള്ള രശ്മികൾ മനോഹരമായ ആ ഗാർഡനെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്..... അതേ രശ്മികൾ ഒരു നിമിഷം അവരിലേക്കും പടർന്നത് പോലെ...... ഇത്ര ദിവസം ആ വീട്ടിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന വീർപ്പു മുട്ടലിന് പകരമായി സുഖമുള്ളൊരു അനുഭൂതി എല്ലാവരെയും പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്...... ട്രീസയും അവർക്കരികിലേക്ക് വന്നിരുന്നു..... കളിയും ചിരിയും സംസാരങ്ങളുമായി പഴയത്തിലും ഭംഗിയായി അവർ സ്നേഹിക്കുകയായിരുന്നു..... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 നേരം ഇരുട്ടി തുടങ്ങി........ എല്ലാവരും കുരിശ് വരക്കാനിരിക്കുമ്പോൾ അവർക്ക് പിറകിലായി പ്രാർഥനയോടെ ഭദ്രയുമിരുന്നു..... അപ്പോഴാണ് ഗേറ്റ് തുറന്ന് കാറകത്തേക്ക് വരുന്ന ശബ്ദം ഭദ്ര കേട്ടത്.... ഒരു നിമിഷം ഹൃദയത്തിലേക്കോലിച്ചിറങ്ങിയൊരു കുളിര്....... അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നിട്ട വാതിലിലൂടെ പെട്ടെന്ന് പുറത്തേക്ക് തെന്നി നീങ്ങി...... അവന്റെ ഷൂ വിന്റെ ശബ്ദം അടുത്ത് വരും തോറും ഹൃദയം വല്ലാതെ മിടിക്കുന്നത് പോലെ...... നിറഞ്ഞു നിന്ന ആ നിശബ്ദതയിൽ വല്യമ്മച്ചിയുടെ പ്രാർത്ഥനയുടെ ശബ്ദം മാത്രം ഉയർന്നു കേൾക്കുന്നുണ്ട്...... അതിനിടയിലും ഷൂ അഴിച്ചു വെച്ചവൻ കയറുന്ന ചെറിയ ചലനങ്ങളുടെ ശബ്ദം പോലും അത്ര മേൽ വ്യക്തമായി ഭദ്രക്ക് കേൾക്കും പോലെ........ അവൾ പിറകിലേക്ക് തിരിഞ്ഞില്ല..... നെഞ്ച് കിടന്നങ്ങനെ പിടക്കുകയാണ്..... അലക്സ്‌ അകത്തേക്ക് കയറി വരുമ്പോൾ ആദ്യം കണ്ണുകളിലൂടക്കിയത് ഏറ്റവും പിറകിലായി മുട്ട് കുത്തിയിരിക്കുന്നവളുടെ പിറക് വശമായിരുന്നു.... മഞ്ഞ ചുരിദാറിന്റെ ആ തിളക്കം അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു കണ്ടു.... ചുണ്ട് കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഇരിക്കാൻ പാകത്തിന് പാന്റല്പം കയറ്റി വെച്ചു കൊണ്ട് അവൻ അവൾക്കടുത്തായിരുന്നതും പ്രതീക്ഷിച്ചേന്ന പോലിരിക്കുന്ന വളുടെ ഹൃദയത്തിലൊരു പ്രകമ്പനം പോലെ.... ആകെ ക്കൂടി യൊരു വിറയൽ...... കൂട്ടി പ്പിടിചിട്ടുള്ള അവളുടെ കയ്യിലെ മുറുക്കം കൂടി..... ചുണ്ടുകൾ വിറക്കും പോലെ.... കണ്ണുകൾക്ക് തിരിച്ചൊന്നവനെ നോക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കിലും കഴിയുന്നില്ല...... അലക്സ്‌ വന്നിരുന്ന പാടെ തല ചെരിച്ചവളെ ഒന്ന് നോക്കിയിരുന്നു.... ആ നോട്ടം അറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം അവളുടെ ശ്വാസം ഒരു വേള നിലച്ചു പോയത് പോലെ....... അവൻ വന്ന നിമിഷം മുതൽ അവിടമാകെ അവന്റെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു നിന്നു..... അതറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം ട്രീസ പതിയെ യൊന്നു പിറകിലേക്ക് നോക്കിയതും അവൻ കണ്ണുകൾ രണ്ടും ചിമ്മി കാണിച്ചു കൊടുത്തവർക്ക്.... കൈകൾ കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു പ്രാർത്ഥനയിലാലാണെങ്കിലും കർത്താവിനെക്കാൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളിലായിരുന്നു.... ഇടയ്ക്കിടെ തന്നിലേക്കുള്ള ആ നോട്ടങ്ങളിലേക്കും തന്റെ മിഴികൾ പാറാതെ ഭദ്ര പിടിച്ച് വെച്ചു...... അതറിഞ്ഞ അവൻ കൈ മുട്ട് കൊണ്ടവളുടെ കയ്യിലൊന്ന് തട്ടിയതും അവൾ പെട്ടെന്നവനിലേക്കൊന്ന് നോക്കി...... എന്തിനെന്ന അർത്ഥത്തിൽ ആ മിഴികൾ അവനിലേക്ക് നീളുമ്പോൾ അവൻ അവളെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു..... ആ മിഴികൾ കൊണ്ടവൻ അവളെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കി... അതേ.... ആ നോട്ടം മാത്രം മതിയായിരുന്നു ഇരുവർക്കും...... കട്ടിയുള്ള മീശക്കടിയിലെ കനം കുറഞ്ഞ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു വശ്യത........ ഗൗരവം നിറഞ്ഞ ആ മുഖത്തെ പ്രണയം തനിക്ക് മാത്രം വായിക്കാനെന്ന പോൽ എഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നു..... അവന്റെ നോട്ടത്തിൽ അവളുടെ മിഴികൾ കൂമ്പിയടഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ അത് കണ്ടെന്ന വണ്ണം അവന്റെ ചുണ്ടിലേറെ മനോഹരമായൊരു പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു....... എല്ലാവരും കൂടിയിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴും കഴിക്കിന്നതിനേക്കാൾ അവൻ അവളെ ശ്രദ്ധിക്കുമ്പോൾ കഴിക്കാൻ പറ്റാത്ത വിധം അവളും അവനിൽ ലയിച്ചത് പോലെ.... ഇന്നെന്താടാ നീ മുകളിലേക്ക് കയറി പോകുന്നില്ലേ..... അല്ലെങ്കിൽ അവിടെ നിന്നിറങ്ങാത്തതാണല്ലോ... താഴെ സോഫയിൽ തന്നെയിരിക്കുന്ന അലെക്സിനെ നോക്കി വല്യമ്മച്ചി കളയാക്കിയെന്ന വണ്ണം അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അലക്സ്‌ വല്ലാതെ ചമ്മിയത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു..... ജോണിയും ട്രീസയും ചിരി അടക്കി പ്പിടിച്ചു....... ഭദ്രയുടെ കവിളുകൾ നാണം കൊണ്ട് ചുവന്നു..... വല്യമ്മച്ചി പറഞ്ഞത് ശെരിയാണ്..... മുകളിലേക്ക് കയറി പോകാൻ ഒട്ടും തോന്നുന്നില്ല..... അല്ലെങ്കിൽ മുകളിലാണ് തന്റെ ഫേവറൈറ്റ് സ്‌പേസ്.... കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ അവളെയും കൂട്ടി നിനക്ക് മുകളിലേക്ക് പോകാം..... ഇപ്പൊ പോയി കിടന്നുറങ്ങേടാ.... അലക്സൊന്നും മിണ്ടുന്നില്ലെന്ന് കണ്ട് വീണ്ടും ഒരു കളിയാക്കലിലൂടെ വല്യമ്മച്ചി അത് പറഞ്ഞതും അലക്സവരുടെ കവിളിൽ പിടിച്ച് വലിച്ചിരുന്നു...... നാണം കൊണ്ടവന്റെ ചുണ്ടുകൾക്കിടയിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു നിന്നു.... എങ്കിലും അവൻ ഗൗരവം കൊണ്ടത് മറച്ചു പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു....... ഭദ്രക്ക് മിഴികലുയർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല.... ആരെയും നോക്കാൻ വയ്യെന്ന മട്ടിൽ അവൾ പതിയെ അവിടെ നിന്നും ഉൾ വലിയുമ്പോൾ അലക്സും അവിടെ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുകളിലേക്ക് നടന്നിരുന്നു.... അപ്പോഴും ഇരു മനസ്സുകളും ഒന്നിച്ചുള്ള സുന്ദര നിമിഷങ്ങൾ മനസ്സ് കൊണ്ട് നെയ്തെടുക്കുക യായിരുന്നു...... അവളെയെന്ന പോൽ അലക്സാ തലയിണ നെഞ്ചോട് ചേർക്കുമ്പോൾ ഭദ്രയാ ഫോട്ടോ ചേർത്ത് പിടിച്ചു...... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _59 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ. "ആരാ മോളെ.." തങ്ക മണി വൈഗയുടെ അരികിലേക്കിരുന്നു. വിനോദേട്ടൻ.. അവളുടെ മുഖമിരുണ്ട് കൂടി. "അവനെന്തു പറഞ്ഞു.. കട്ട് ചെയ്‌തോ..? തങ്കമണി അവളുടെ കയ്യിലുള്ള ഫോൺ നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "മ്മ്.." "നീ അവനോട് വഴക്കിട്ടോ..?" തങ്ക മണി മകളെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി. "ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. വിനോദേട്ടൻ ഇന്ന് വൈകുന്നേരം വരാമെന്ന് പറഞ്ഞു.." വൈഗ അമ്മയെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു. "ഏഹ്.. എന്നിട്ടാണോടി നീ അത് പറയാത്തത്.." തങ്കമണി ചാടി എഴുന്നേറ്റു. മരുമകനെ സൽക്കരിക്കണമല്ലോ..അതാണാ പരവേശം. അതിന് ഞാനും ഇപ്പഴല്ലേ അറിഞ്ഞത്.." വൈഗ മുഖം വീർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അവനെങ്ങനെ.. വഴക്ക് വല്ലതും പറഞ്ഞോ.. "രണ്ടു വഴക്ക് പറയുവാണേൽ അങ്ങനെ കരുതാമായിരുന്നു.. ഇതൊരുമാതിരി.." വൈഗക്ക് വീണ്ടും ദേഷ്യം വന്നു. "നീ അവനോടൊരു തഞ്ചത്തിൽ നിൽക്ക് പെണ്ണെ. ഇപ്പൊ തന്നെ അവനെ നിന്റെ ചൊൽപ്പടിക്ക് നിർത്താനൊന്നും ശ്രമിക്കണ്ട. അത് നടക്കില്ല. ആദ്യം അവന്റെ മനസ്സിൽ നീ നല്ല കുട്ടി എന്നൊരു ഇമേജ് ഉണ്ടാക്കി എടുക്കണം. സ്നേഹിച്ചു കൊല്ലുന്നുണ്ടെന്ന് അവന് തോന്നണം. പതിയെ പതിയെ നിന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ അടിമയാക്കി മാറ്റണം. പിന്നെയങ്ങോട്ട് നിനക്ക് നീ ഉദ്ദേശിച്ചത് നടത്താൻ വളരെ എളുപ്പമാണ്.." തങ്കമണി മകളുടെ അരികിലേക്കിരുന്നു കൊണ്ടവളെ നോക്കി. വൈഗ അമ്മയെ സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി. "നീ നോക്കി പേടിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടെന്തു കാര്യം. എന്റെയത്ര ജീവിതം നീ കണ്ടിട്ടില്ല. ഇതിനൊക്കെയൊരു സമയമുണ്ട്. ചെന്നതേ അവനെ കേറി ഭരിക്കാനും ചൊറിയാനും പോയ ആ ചെറുക്കൻ എടുത്തു വെളിയിൽ കളയും. അതിനിട കൊടുക്കരുത്. എല്ലാത്തിനും ഒരു ക്ഷമ വേണം.. കേട്ടിട്ടില്ലേ നീ.. പതിയെ തിന്നാ പനയും തിന്നാമെന്ന്." തങ്ക ത്തിനൊരു ചിരിയുണ്ട്. പതിയെ ആ ചിരി വൈഗയിലേക്കും പടർന്നു പിടിച്ചു. "സ്നേഹിക്കുമ്പോ അതൊരു ചതിയാണെന്നും തന്റെ കാര്യസാധ്യത്തിനു വേണ്ടിയാണെന്നും അത് സ്വീകരിക്കുന്നവർക്ക് നേരിയൊരു സംശയം പോലും തോന്നരുത്.. ആ കാര്യത്തിൽ നീ നിന്റെ അച്ഛനെ മാതൃകയാക്കിക്കോ." തങ്കമണിക്ക് ഭർത്താവിനെ കുറിച്ചോർത്ത് അഭിമാനം തോന്നി.. അത് പറയുമ്പോൾ. "കൊല്ലമെത്രയായി ഇല്ലാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെയും സംരക്ഷണത്തിന്റെയും പേരും പറഞ്ഞിട്ട് അങ്ങേര് പെങ്ങളെ പറ്റിക്കുന്നു. അവളും അവളുടെ മക്കളും മാത്രം അനുഭവിക്കേണ്ട സ്വത്തുക്കൾ എല്ലാം നിന്റെ അച്ഛന്റെ കൈവശമല്ലേ.. അത് വെച്ച് നമ്മൾ നമ്മുടെ ഇഷ്ടം പോലെ ജീവിക്കുന്നില്ലേ" വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ തങ്കം മകളെ നോക്കി.. വൈഗയുടെ ചുണ്ടിലും പുച്ഛം മാത്രം നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയെ നോക്കി അവളൊന്നു തലയാട്ടി. "അത് കൊണ്ട ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ ദേഷ്യവും വാശിയുമൊന്നും ഇപ്പൊ നീ അവിടെ ഇറക്കരുത്. അവനിഷ്ടം എന്താണോ അത് മാത്രമാണ് നിനക്കും ഇഷ്ടമെന്ന് ഭാവിക്കണം. എങ്കിൽ കുറച്ചു കഴിയുമ്പോൾ നിനക്ക് നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിലേക്ക് അവനെ കൂടി കൊണ്ട് വരാം. മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടോ നിനക്ക്.." വൈഗക്കും ആവേശമായി. അവളമ്മയെ നോക്കി തലയാട്ടി.സമ്മതിച്ചു. "എങ്കിൽ അവനെ ഒന്ന് വിളിക് നീ. എന്നിട്ട് സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ ചോദിക്ക്.. വരുമ്പോഴേക്കും എന്താ ഉണ്ടാക്കി വെക്കേണ്ടാതെന്നുള്ളത്.. ഇതോടെ നിന്നോട് മിണ്ടാതിരിക്കാൻ തോന്നിയ നിമിഷമോർത്തു കൊണ്ടാവന് സങ്കടം തോന്നണം.. തങ്ക മണിയുടെ കയ്യിൽ സൂത്രപണികൾ ഏറെയുണ്ട്. അമ്മയെ കുറിച്ചും വൈഗക്ക് അഭിമാനം തോന്നിയിരുന്നു ആ നിമിഷം മുതൽ. 💜💜 "നേരമിത്രേം ഇരുട്ടും വരെയും എവിടെ ഇരിപ്പായിരുന്നു.." ശ്രീ ചെന്നതേ, കാർത്യയിനി കണ്ണുരുട്ടി. "അത് ഞങ്ങളാ കോളനിയിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയിലെ പുഴ കാണാൻ.." ശ്രീ എന്തെങ്കിലും പറയും മുന്നേ അച്ചു ചാടി കയറി പറഞ്ഞു. അത് കേട്ടതും അവന്റെ ചുണ്ടിലൊരു ചിരി പാഞ്ഞോളിച്ചു. "ഒടുവിൽ നീ അവിടെ എത്തിയല്ലേ.." കാർത്യായിനി ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു വിജയചിരിയോടെ പുരികം പൊക്കി. അവിടെയൊരു പുഴയുണ്ടെന്നും അത് കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ടെന്നും ആരോ പറഞ്ഞറിഞ്ഞ അവൾ കാർത്യായിനിയെയും കൂട്ടി അങ്ങോട്ട്‌ പോകാൻ ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചിരുന്നു പക്ഷേ അവർ ഒട്ടും സമ്മതിക്കാഞ്ഞത് കൊണ്ട് അവളുടെ ആ ആഗ്രഹം അങ്ങനെ തന്നെ ബാക്കി കിടന്നു. ഈ അച്ചു എന്നാ സുമ്മാവാ.. " ഇല്ലാത്ത കോളർ വലിച്ചു പൊക്കി അവളൊരു ഗമയോടെ പറയുന്നത് കേട്ടതും ശ്രീ യും കാർത്യായിനിയും ഒരുപോലെ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ഇറങ്ങി വാ.. ച്ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോയിക്കോ" കാർത്യായിനി ശ്രീയേ വിളിച്ചു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയി. "ആ പുഴ കാണാൻ എനിക്കും ആഗ്രഹം.. നമ്മുക്ക് നാളെ അങ്ങോട്ട്‌ വിട്ടാലോ.." ചുണ്ട് കടിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ടൊരു കള്ളത്തരത്തോടെ ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. "അയ്യടാ.. എന്തിനാ ആ കൊതിയെന്ന് എനിക്കിപ്പോ നന്നായി അറിയാം. അത് കൊണ്ട് ഞാനെങ്ങും വരില്ല.. ഉമ്മച്ചൻ ഒറ്റക്കങ്ങോട്ട് പോയ മതി.." അവളവന്റെ കയ്യിലൊരു പിച്ചു കൊടുത്തു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "എങ്കിൽ ഞാൻ വരാം.." അരികിൽ നിന്നിരുന്ന കുട്ടാപ്പി പറയുമ്പോഴാണ് രണ്ടാളും അവനെ കണ്ടത്. "നീ മതിയെടാ.. ഇവളോട് പോകാൻ പറ.. നമ്മള് പോകും.. അല്ലേടാ.." അവനെ എടുത്തു പൊക്കി കവിളിൽ ഉമ്മ വെച്ചു കൊണ്ട് അച്ചുവിന്റെ നേരെയൊന്ന് പുച്ഛത്തോടെ നോക്കിയിട്ട് ശ്രീ അകത്തേക്ക് നടന്നു. അപ്പോഴേക്കും കാർത്യായിനി മേശയിൽ ചായയും കടിയും എടുത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. കുട്ടാപ്പിയെ അരികിൽ ഇരുത്തി കൊണ്ട് ശ്രീയും അവിരുന്നു. കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയ്ക്ക്.. അച്ചുവും താനും വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ശ്രീ പറയുമ്പോൾ അച്ചു ടെൻഷനോടെ അവരെ നോക്കി. "നന്നായി മോനെ.. നിങ്ങൾ തന്നെ തീരുമാനിക്കട്ടെ എന്ന് കരുതി പറയാഞ്ഞതാ ഞാൻ. ഇവളെ നിന്റെ കയ്യിൽ ഏല്പിച്ചാൽ എനിക്ക് പിന്നെ ഒന്നും പേടിക്കാനില്ല. എന്നെയും ഇവനെയുമൊന്നും അവനൊന്നും ചെയ്യില്ല.. അവന്റെ കണ്ണിൽ പെടാതെ ഞങ്ങൾ എവിടെയെങ്കിലും ജീവിക്കും.." അച്ചുവിനെ നോക്കി വാത്സല്യത്തോടെ അവരത് പറയുമ്പോൾ അച്ചു കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടാ ചൂടിലേക്ക് പതുങ്ങി. "കല്യാണം എന്നല്ല. ലീഗൽ ആയിട്ട് ഒരുറപ്പ് വരുത്തി വെക്കുന്നു.. എന്റെ.. എന്റെ അച്ഛനുണ്ട് നാട്ടിൽ.. അച്ഛന്റെ കൂടെ ചേർന്നിട്ട് ഇവളെ താലി കെട്ടി എന്റെതാക്കണം എന്നാ എന്റെ മനസ്സിൽ.." ശ്രീ പറഞ്ഞതിനെല്ലാം അവർക്ക് സമ്മതമായിരുന്നു. അച്ചു സുരക്ഷിതമാവണം എന്നതിൽ കവിഞ്ഞൊന്നും തന്നെ അവർക്കറിയേണ്ടതില്ല.. "ഇവിടെ നിന്നും പോകുമ്പോൾ അവൾ മാത്രമല്ല.. അവളെ എനിക്ക് വീണ്ടും തിരികെ കിട്ടാൻ കാരണമായ നിങ്ങളെ കൂടി ഞാൻ കൊണ്ട് പോകും.. എതിരൊന്നും പറയരുത്.. അതിപ്പോ എന്റെ കടമ യാണ്.. ശ്രീ കാർത്യായിനിയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നിട്ടാ കൈ പിടിച്ചു.. അവരൊരു ചിരിയോടെ അവന്റെ നേരെ നോക്കി എന്തല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. "നാളെ.. അല്ലെങ്കിൽ മറ്റന്നാൾ കൂടുതൽ വൈകിക്കാൻ വയ്യ.. എന്തൊക്കെ വേണമെന്ന് അന്വേഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് ഞാൻ അറിയിക്കാം.. " പോവാനിറങ്ങും മുന്നേ ശ്രീ പറഞ്ഞു. 💜💜 ഡെവി... ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ മൂളൽ മാത്രമുള്ളു. "എന്താടാ.." "എന്ത്.... ഒന്നുല്ല.. നീ പറയ്യ്.." വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ വേണ്ടുന്നതെല്ലാം രോഹിതിനോട് ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി അതിനെ കുറിച്ച് ഡെവിയോട് പറയാൻ വിളിച്ചതാണ് ശ്രീ. "ഞാൻ. ഞാനൊരു കല്യാണം കഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു ഡെവി.." ശ്രീ യത് പറയുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷത്തെ നിശബ്ദത.. "ഞാനും..." ഡെവി ഇടറി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ശ്രീയൊന്നു ഞെട്ടി പോയി. "എടാ... ഡെവി.. നീ പറയുന്നത് ഇത്ര പെട്ടന്ന്.." "ശുഭകാര്യങ്ങളൊന്നും വൈകിക്കരുത് എന്നല്ലേ ശ്രീ.. പക്ഷേ എന്റെ കാര്യത്തിൽ അത് കൊണ്ടാവാം എന്ന് കരുതാൻ വയ്യ.. മകന്റെ മനസ്സ് മാറി പോകും മുന്നെ കെട്ടി മുറുക്കി കുരുക്കിയിടാനാണ് എന്റെ അമ്മയുടെ പരിപാടി..അതിനൊപ്പം കട്ടക്ക് ആങ്ങളയും കുടുംബവും. അവരെന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടാണ് പോലും ശ്രീ.. ഇങ്ങനെ ഒരാളെ ജീവിതക്കാലം മുഴുവനും ഉമി തീയിലെന്നത് പോലെ നീറാൻ വിടുന്നതിനും പേര് സ്നേഹം എന്ന് തന്നെയാണോടാ.. എനിക്കതാ മനസ്സിലാവാത്തത്.." ഡെവി പറയുമ്പോൾ ശ്രീക്ക് പിന്നെന്ത് പറയണം എന്നറിയില്ലായിരുന്നു. ഇതിങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ നടക്കും എന്നറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും ഇത്രയും പെട്ടന്നൊരു നീക്കം.. അതും ഡെവി സമ്മതിച്ചു കൊണ്ട്.. അത് ശ്രീ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിന്റെയൊരു പകപ്പുണ്ടവനും. "നാളെ വൈകുന്നേരം നിച്ഛയം.. അത് കഴിഞ്ഞു ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ച കൊണ്ട് കല്യാണം.. എല്ലാം വളരെ ഫസ്റ്റാ ശ്രീ.. അവരുടെ ആഗ്രഹമെങ്കിലും നടക്കട്ടെ.." ആത്മനിന്ദ കലർന്ന ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ. ശ്രീ ശ്വാസമെടുത്തു മിണ്ടാതെ നിന്നു.. "നിന്നെ ഞാൻ വിളിക്കുന്നില്ല ശ്രീ.. ഡേവിഡ് തരകനെ കൊന്ന് കൊല വിളിക്കുന്നത് നീ കാണണ്ട..നീ വരേണ്ട ഡാ.. "ഡെവി.." "ഒന്നും പറയേണ്ട ശ്രീ.. ഞാൻ ഒക്കെയാണ്.. അവരെന്നെ കെട്ടിയിട്ട് കൊണ്ടൊന്നുമല്ല ഇത് നടത്തുന്നത്. ഞാൻ സമ്മതിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് തന്നെയാ.. അതിൽ നിനക്ക് സംശയങ്ങൾ ഒന്നും വേണ്ട.." "അല്ലേടാ എന്നാലും.." "ഒരേന്നാലും ഇല്ല.. നീ ഇപ്പൊ നിന്റെ കല്യാണകാര്യം പറയാൻ വിളിച്ചതല്ലേ.. അതിനെ കുറിച്ച് പറ.." ഡെവി ശ്രീയോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ശ്രീക്കൊന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. തൊട്ട് മുന്നേ കേട്ട കൂട്ടുകാരന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടിയ നോവിന്റെ അലകൾ അവനെ അത്രമാത്രം വേദനിപ്പിച്ചു... "ഞാൻ.. ഞാൻ നാളെ വിളിച്ചോളാം ഡെവി.." ഒടുവിൽ ശ്രീ അതാണ് പറഞ്ഞത്. "ഒക്കെടാ.. എന്നാ പിന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്യ്.." ഡെവിയും സമ്മതിച്ചു. "ശ്രീ.. പിന്നെ.." ഡെവിയെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. "പറയെടാ..." ശ്രീ ആവിശ്യപ്പെടുമ്പോൾ ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു. "നീ.. നീ ബാലയെ ഒന്ന് വിളിച്ചേക്കണേ..." അറച്ചറച്ചു കൊണ്ടാണ് ഡെവി അത് ആവിശ്യപ്പെട്ടത്. പറയാനും പറയാതിരിക്കാനും തോന്നിയ ഒരു കാര്യമായിരുന്നു അവനത്. "നീ.. നീ അവളെ കണ്ടിരുന്നോ ഡെവി..?" ശ്രീ യിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ചോദ്യം തന്നെയായിരുന്നു അത്. "കണ്ടിരുന്നു.." "നിങ്ങൾ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചോ..?" "മ്മ് സംസാരിച്ചു..' "അവൾ.. അവൾ പറഞ്ഞിട്ടാണോ ഡെവി നീ.. ഇത്രയും പെട്ടന്ന്..." ശ്രീക്ക് അതായിരുന്നു അറിയേണ്ടത്. "ഞാനിങ്ങനെ ജീവിതമില്ലാതായി പോയത് അവൾ കാരണമെന്ന് കേൾക്കുന്നത് എനിക്കാണ് ശ്രീ കൂടുതൽ വേദന.. തേനിൽ വീണു മരിച്ചൊരു ഉറുമ്പിന്റെ കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ നീ.. അതായിപ്പോ എന്റെ അവസ്ഥ.. ചിലതെല്ലാം അങ്ങനെയാ ശ്രീ.. നമുക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.. കാണണ്ടായിരുന്നു.. അറിയണ്ടായിരുന്നു.. എന്നൊക്കെ വെറുതെ.. വെറും വെറുതെ മോഹിക്കാം എന്നല്ലാതെ ഒന്നിനും കഴിയില്ല... ബാലയെ.. ബാലയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക്... എനിക്ക് കഴിയില്ലെടാ.. നീ കൂടുതൽ ഒന്നും എന്നോട് ചോദിക്കല്ലേ.. നിന്നോട് നുണ പറയാനും സത്യം പറയാനും എനിക്ക് വയ്യെടാ ശ്രീ.." ഡെവിയുടെ ആവിശ്യം.. അത് അംഗീകരിച്ചു എന്നത് പോലെ ശ്രീ പിന്നെയൊന്നും ചോദിക്കാതെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. അത് വരെയും ഉണ്ടായിരുന്ന ശാന്തത പതിയെ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നും പോയി മറഞ്ഞു.. പകരം തിളച്ച ലാവ പോലെയുള്ള ഡെവിയുടെ ഉള്ളം അവനെയും പൊള്ളി പിടയിപ്പിച്ചു.. ആ പിടച്ചിലോടെ തന്നെയാണ് ശ്രീ ബാലയുടെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചതും.. 💜💜 യാതൊരു അനിഷ്ടവുമില്ലാത്ത അമ്മയും മകളും. അവർ മത്സരത്തിലാണ് വിനോദിനെ സത്കരിക്കാൾ. ദേവിക അമ്പരപ്പോടെയാണ്‌ അത് നോക്കി കണ്ടത്. ഇതൊക്കെ ഇത്രയേ ഒള്ളായിരുന്നോ..? കുടുംബജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങളെ ഇത്രയും പെട്ടന്ന് പരിഹരിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നോ..? എന്നൊക്കെ അത്ഭുതപ്പെട്ട ദേവിക അപ്പോഴും ഓർത്തില്ല, വൈഗ അവളുടെ കുടുംബജീവിതത്തിലേക്ക് ആരെങ്കിലും ഇടപെടാൻ അനുവാദം കൊടുത്തിട്ടില്ല എന്നും അത് കൊണ്ടാണ് അവരുടെ ഇടയിലെ ആ പിണക്കം അത്രയും വേഗം പരിഹരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതെന്നും.. വിനോദ് കൂട്ടാൻ വരുമ്പോൾ വൈഗ പിണക്കം കാണിക്കുമെന്നും തന്നോട് അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞെങ്കിൽ കൂടിയും മകളുടെ വിഷമം കണ്ട തങ്കമണി അവനോടത് ചോദിക്കുമെന്നുമുള്ള ദേവികയുടെ മുൻവിധികളെ തകർത്തു കൊണ്ടായിരുന്നു അവിടെയുള്ള പ്രകടനം മുഴുവനും. ആർക്കും ദേഷ്യമോ വഴക്കോ ഒന്നുമില്ല.. വിനോദ് പോലും ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവരോട് ഓരോന്നു പറയുന്നത്. അവൾക്കറിയാവുന്ന തങ്കമണിയും വൈഗയും അങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല. ദേവിക അവരെ നോക്കുമ്പോഴൊക്കെയും അത് തന്നെയായിരുന്നു ഓർത്തത്.. അപ്പോഴൊക്കെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ അസ്വസ്ഥതയുടെ കടലിരമ്പമുണ്ട്. എത്ര അടക്കി പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നേരെയാവാത്ത ഹൃദയമിടിപ്പോടെ ദേവിക അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടാ സോഫയിലിരുന്നു.. തുടരും.. തിരിച്ചറിവിന്റെ പാത പലപ്പോഴും ദുർഘടമായേക്കാം.. അല്ല.. ഒന്ന് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു ന്ന് മാത്രം 😁 #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി....... 🔻 ഭാഗം- 63 ✍️ രചന - Aysha akbar എന്താണ് ജൂലി പറയുന്നതെന്ന് ബോധ്യമുണ്ടോ.... അലെക്സിനെ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു വാശി പിടിക്കുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞു നിന്റപ്പൻ സണ്ണി ആദ്യം വന്നു കണ്ടത് എന്നെയാണെന്ന് നിനക്കറിയുമോ....... ഞാൻ വഴിയാണ് ആ കാര്യം പാല മറ്റത് അവതരിപ്പിച്ചതും...... എന്നിട്ടിപ്പോ...... സ്വത്ത്‌ പോയെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒലിച്ചു പോയോ നിന്റെ പ്രേമമൊക്കെ...... ഫാദർ നിറഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ ജൂലിയെ നോക്കിയത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജൂലി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല..... സണ്ണി നാണക്കേട് കൊണ്ട് തല കുനിച്ചിരിക്കുകയാണ്..... അപ്പോഴാണ് ജോർജ് അങ്ങോട്ട് വരുന്നത്.... എല്ലാം കേട്ടതിന്റെ ഭാവം മുഖത്തുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ അയാൾ കയറി അവരിലൊരാളായിരുന്നു...... ജോമോനും ജൂലിയുമെല്ലാം വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നെങ്കിൽ കൂടി എന്തിന്റെ പേരിലായാലും ഈ വിവാഹം നടത്താൻ മാത്രം അവരാരും ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല...... ഇപ്പോഴുള്ള നാണക്കേടിനെക്കാൾ അലെക്സിനെ കെട്ടിയാലുള്ള അവസ്ഥയാണ് ജൂലിയുടെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത്....... അലക്സ്‌ രംഗം അവർക്ക് വിട്ട് കൊടുത്തെന്ന പോലൊരു കാണിയായി നിൽക്കുകയാണ്.... കാരണം ഈ വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചതും ഇവരൊക്കെ ചേർന്ന് തന്നെയായിരുന്നു.... അത് കൊണ്ട് ഇത് തീർക്കുമ്പോഴും അവരെല്ലാം വേണം....... ഇങ്ങനെ സ്വത്തിന്റെ കണക്ക് നോക്കി മോളെ പ്രേമിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചത് നീയാണോടാ സണ്ണി..... ജോർജ് പുച്ഛത്തോടെ സണ്ണിക്ക് നേരെ അതും കൂടി ചോദിക്കുമ്പോൾ സണ്ണി ഭൂമിയോളം താഴ്ന്നു പോകുന്നത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു.... അപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും പഴുതിനായി അയാൾ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്... ഇങ്ങനെയൊരു കാര്യം നടന്നതിൽ എനിക്ക് സങ്കടമുണ്ടച്ചോ..... പക്ഷെ അവൾക്ക് വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പിന്നെയെന്നാ ചെയ്യാൻ പറ്റും....... ഈ നാണക്കേടിനു പകരമായി ഭദ്രയും ജോമോനും തമ്മിലുള്ള...... സണ്ണി....... സണ്ണി നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് സഹതാപം അഭിനയിച്ചത് ഫലിപ്പിച്ചെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴായിരുന്നു അത് വരെ നിശബ്ദനായിരുന്ന ജോണി അയാളെ ഒന്നമർത്തി വിളിച്ചത്.... അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ ജോണിയെ നോക്കി...... ഇറങ്ങി പോകാൻ ഇത് വരെ ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ല.... അതിനുള്ള ഇട നീ വരുത്തരുത്...... പണം കൂടുമ്പോൾ കൂടുന്ന നിന്റെയീ സ്നേഹ നാടകം മതിയാക്കിക്കോ..... നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് എന്റെ രണ്ട് മക്കളെയും തരാൻ ഞാനൊരുക്കമല്ല...... നിനക്കുണ്ടായ നാണക്കേട് പണത്തിനോട് ആർത്തി മൂത്ത് നീയുണ്ടാക്കിയതാണ്...... കല്യാണം നടക്കുന്നത് ഇവിടെയാണ്‌.... പാലമറ്റത്..... എന്റെ മകൻ അലക്സ്‌ എന്റെ ആഗ്നസിന്റെ മകൾ ഭദ്രയെ വിവാഹം കഴിക്കും........ ജോണി എഴുന്നേറ്റ് നിന്ന് അത്രയും വാക്കുകൾ കനപ്പിച്ചു തന്നെ പറയുമ്പോൾ പല മുഖങ്ങളിലും പല ഭാവങ്ങളായിരുന്നു...... അലക്‌സാകെ കൂടി ഒന്ന് വിറച്ചത് പോലെ.... കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച കാര്യം കേട്ടത് പോലെ അകാരണമായി ഹൃദയം അങ്ങനെ മിടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്..... ഭദ്രയുടെ ഉള്ളവും വല്ലാതെ പിടച്ചു..... കാതുകൾക്ക് സുഖമുള്ള അനുഭൂതിയായിരുന്നത്....... വല്യമ്മച്ചിയും ജോർജും എല്ലാം നിറഞ്ഞൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ ജോണിയെ ശെരി വെച്ചു.... ട്രീസ സന്തോഷം കൊണ്ട് ഇരുന്നിടത് നിന്നെഴുന്നേറ്റു...... നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ഭദ്രയുടെ കൈ പിടിച്ചു അവർക്ക് മുന്നിലേക്ക് നടന്നു...... അതെ..... ഇച്ചായൻ പറഞ്ഞതാണ് ശെരി.......അലെക്സിനെ ദൈവം ഞങ്ങൾക്കടുത്തേക്ക് എത്തിച്ചതും ആഗ്നസിനെ ദൂരേക്ക് പറഞ്ഞയച്ചതും ഇവരെ ഒന്നിപ്പിക്കാനുള്ള നിശ്ചയമുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ്........ അവരതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഭദ്രയെ ചേർത്ത് പിടിക്കുമ്പോൾ ജൂലിയെ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് നോക്കാനും മറന്നിരുന്നില്ല..... ജൂലിക്ക് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... അവൾ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ടവരെ നോക്കി.... ഭദ്ര തലയുയർത്തിയില്ലെങ്കിലും തനിക്കല്പം അപ്പുറത്തായി നിൽക്കുന്നവന്റെ നേർത്ത സുഗന്ധം അവളെ ആനന്ദത്തിലാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു....... വീണ്ടും അവൻ തന്റെ കയ്യെത്തും ദൂരത്തുണ്ട്...... ജോർജ് സന്തോഷം കൊണ്ട് മിഴികളോപ്പി...... പാല മറ്റത്തെ സ്വത്ത്‌ ഒറ്റയടിക്ക് വിഴുങ്ങാൻ വേണ്ടി കണക്ക് കൂട്ടിയവരായിരുന്നു ചിലരൊക്കെ........ അതീ ജന്മം നടക്കില്ലച്ചോ..... ട്രീസ ജൂലിയെ നോക്കി പുച്ഛത്തോടെ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവൾക്ക് ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... ഇനി എന്ത് കാണാൻ നിൽക്കാണിവിടെ...... ജൂലി സണ്ണി ക്ക് നേരെ ദേഷ്യത്തോടെ അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് പോയതും ഓരോരുത്തരും എഴുന്നേറ്റ് അവൾക്ക് പിറകെ നടന്നിരുന്നു..... ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയതിൽ വിഷമമുണ്ട്..... ഞാനും.... ഇറങ്ങട്ടെ.... അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഫാദറും അവിടെ നിന്നിറങ്ങി... സോഫയിലായിരിക്കുന്ന ജോണിയും വല്യമ്മച്ചിയും ജോർജും അവർക്ക് മുമ്പിലായി നിൽക്കുന്ന ട്രീസയെയും ഭദ്രയെയും അലക്സിനെയും നോക്കി...... ഭദ്രയുടെ കയ്യിലെ പിടുത്തം വിട്ട് കൊണ്ട് ട്രീസ യും സോഫയിലേക്ക് പോയിരുന്നു..... വിചാരണക്കെ ന്ന പോൽ രണ്ട് പേരും നിൽക്കുമ്പോൾ അലക്സിനായായിരുന്നു ഭയം തോന്നിയത്...... ഇനി പറ... എന്താ നിങ്ങടെ പ്ലാൻ....... വല്യമ്മച്ചി രണ്ട് പേരെയും നോക്കിയത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഭദ്ര പതിയെ യൊന്നു തലയുയർത്തി...... അലക്സ്‌..... നിങ്ങളുടെ കല്യാണ ക്കാര്യത്തിൽ നിനക്കെന്താ പറയാനുള്ളത്....... വല്യമ്മച്ചി അലെക്സിനെ നോക്കി യത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവൻ മുഖമുയർത്തി അവരെ നോക്കി....... രംഗം ഇപ്പോൾ ശാന്തമാണ്...... വെറുതെ തന്നെ പിടിച്ച് പുറകോട്ട് വലിക്കുന്നത് തന്റെ മനസ്സ് മാത്രമാണെന്ന് അവനറിയാം..... അപ്പോഴും ഹൃദയം അവളോടുള്ള പ്രണയത്തിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിരിക്കുകയാണ്..... അലക്സ്‌ അൽപ നേരത്തേക്കൊന്നും മിണ്ടിയില്ല..... ഭദ്ര്യയുടെ ഹൃദയം അവന്റെ മറുപടി ക്കെന്ന പോൽ തുടിക്കുകയാണ്...... അവനൊരു നിമിഷം അവളിലേക്കൊന്ന് നോക്കി..... ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള വിരലുകൾ അവർ തെരു പിടിക്കുകയാണ്..... രണ്ട് പേരെയും ഒരുമിച്ചു കാണാനുള്ള ഭംഗി നോക്കി വല്യമ്മച്ചി അങ്ങനെയിരിക്കുകയാണ്....... അലക്സ്‌ പതിയെ വല്യമ്മച്ചിക്കരികിലേക്കിരുന്നു...... വല്യമ്മച്ചി...ഞാൻ...... എന്നെ പ്പോലൊരുത്തൻ പാല മറ്റത്തെ കുട്ടിക്ക് ചേരുമോ.......... അപ്പൊ നീയെവിടുത്തെയാടാ..... അലക്സ്‌ പതിഞ്ഞ ശബ്ധത്തോടത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജോണിയുടെ ശബ്ദം അവനു നേരെയുയർന്നിരുന്നു..... അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി...... വല്യമ്മച്ചി ദേഷ്യത്തോടെ വീണ്ടും എന്തോ പറയാൻ നിൽക്കുന്ന ജോണിക്ക് നേരെ വേണ്ടെന്ന അർത്ഥത്തിൽ കയ്യുയർത്തി..... വീണ്ടും അലെക്സിനു പറയാനുള്ളതിനായി അവർ സമയം കൊടുത്തു..... അവൻ പതിയെ മിഴികളുയർത്തി ഭദ്ര യെ നോക്കി..... നിറഞ്ഞ മിഴികളാലെ അവൾ അവനെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്.... സങ്കടം കൊണ്ടവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പുന്നുണ്ട്...... അലെക്സിന്റെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടച്ചു...... അത് നീ ആദ്യം അവളോട് ചോദിക്കേടാ.... ഇപ്പൊ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങി പ്പോയ വളെ പോലെ അവളും നിന്നെക്കാൾ നല്ലത് സ്വപ്നം കാണാന്നുണ്ടോയെന്ന്..... വല്യമ്മച്ചി അലെക്സിന്റെ തോളിൽ പതിയെ തട്ടിയത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തിലുമുള്ള ഭാരം അത് തന്നെയാണെന്ന് അവനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ട്രീസയും അതങ്ങേയറ്റം ശെരി വെച്ചെന്ന പോലിരുന്നു..... അലക്സ് പതിയെ ഇരുന്നിടത് നിന്നുമെഴുന്നേറ്റു.... പതിയെ ഭദ്രക്കടുത്തേക്ക് അവൻ നടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കാച്ചെണ്ണ യുടെ ഗന്ധം അവനിലെ പ്രണയത്തെ തളരിതമാക്കും പോലെ..... അവൾ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കെ അവൻ പതിയെ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി....... മിഴികൾ തമ്മിൽ കൊരുത്തൊരാ നിമിഷം ഇരുവർക്കും സ്വയം നഷ്ടപ്പെടും പോലെ...... എന്തോ ഒരു തേങ്ങൽ തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ പിടിച്ച് നിൽക്കും പോലെ....... ഞാൻ.... ഞാനീ വീട്ടിലെ വിരുന്നുകാരനാണ്....... നീയിവിടുത്തെ അവകാശിയും....... സ്നേഹിച് തുടങ്ങിയതിനേക്കാൾ ഒരു പാട് അന്തരമുണ്ടിപ്പോൾ നമ്മൾ തമ്മിൽ....... അവളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ പറയാൻ തനിക്ക് കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടി അവൻ പതിവ് ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തി..... ജോണിയും ട്രീസയും വല്യമ്മച്ചിയും നിശബ്ദരായി.... കാരണം അവൻ പറയുന്നത് യാഥാർഥ്യങ്ങളാണ്..... അത് തുറന്ന് പറയുക തന്നെ വേണം..... ജോർജ് ഇരുവരെയും നോക്കി നിന്നു...... ഭദ്ര അവന്റെ വാക്കുകൾക്കെന്ന പോൽ കാതുകൾ കൂർപ്പിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്...... നിനക്ക് എന്നെക്കാൾ നല്ലൊരു ബന്ധം.......... അലക്സ്‌ അത് പറഞ്ഞു തുടനങ്ങിയപ്പോഴേക്കും പെട്ടെന്നായിരുന്നു ഭദ്ര വലം കൈയാൽ അവന്റെ വാ പൊത്തിയത്..... ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള കൈ വിരലുകൾ അവന്റെ ചുണ്ടിനു മുകളിൽ അമർന്നതും ഒരു നിമിഷം അലെക്സിനെ പോലെ എല്ലാവരും ഞെട്ടിയിരുന്നു..... ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ അലെക്സിനെ നോക്കി നിറഞ്ഞൊഴുകുകയാണ്..... അവനും ഒരു നിമിഷം അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു....... വേണ്ടാ..... സ്വത്തും പണവും പുതിയ ബന്ധങ്ങളും ഒന്നും വേണ്ടെനിക്ക്........ ഇയാളെ മാത്രം മതി..... പറ്റുവോ...... ഭദ്ര ചിലമ്പിച്ച ശബ്ദത്തിൽ അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് പൊട്ടി കരഞ്ഞതും കൂടുതൽ നേരം അലെക്സിന് പിടിച്ച് നില്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല..... അവളുടെ നനഞ്ഞ കൺ പീലികൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തെ കൊളുത്തി വലിച്ചതും അവൻ ഇടത് കൈ കൊണ്ടവളെ വലിച്ച് നെഞ്ചിലേക്കിട്ടത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു..... ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും ഒന്ന് ഞെട്ടി...... പെട്ടെന്ന് ഓരോ മുഖത്തെയും ഞെട്ടൽ ഒരു പുഞ്ചിരി ക്ക് വഴി മാറിയിരുന്നു.... നിറഞ്ഞ സന്തോഷം കൊണ്ട് ഓരോരുത്തരും മിഴികളോപ്പി..... ഭദ്ര അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർന്ന് കിടന്നു കൊണ്ട് പൊട്ടി കരയുമ്പോൾ അലെക്സിന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞോഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൻ ഇടത് കയ്യാലേ അവളുടെ മുടിയിഴകളെ തലോടുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ അവൻ അമർത്തി ചിമ്മിയിരുന്നു.... അവന്റെ ബലമേറിയ കൈകൾക്കുള്ളിൽ അവളുടെ മിനുസമേറിയ ശരീരം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുമ്പോൾ കണ്ണ് നീർ അവന്റെ വെള്ള ഷർട്ടിനെ കുതിർത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ...... 🔻 ഭാഗം_ 3 ✍️ രചന - Aysha akbar അമ്മേ..... ഞാനും ഋതിനും ഇന്ന് തിരിച്ചു പോകും...... ഇഷാനി കുറച്ചു ദിവസം ഇവിടെയുണ്ടാകും..... അമ്മക്കടുത്തായി ആ കട്ടിലിൽ വന്നിരുന്നു കൊണ്ട് ഗായത്രിയത് പറയുമ്പോൾ സുഭദ്രാമ്മ തലയൊന്നുയർത്തി..... നിനക്ക്..... ഇന്ന് തന്നെ പോണോടി.... നിന്നേ കണ്ട് കൊതി തീർന്നില്ല....... അവരുടെ വാക്കുകളിലുള്ള നനവ് ഗായത്രിയിലും ഒരു വേദന നിറച്ചു......... പക്ഷെ ഇവിടെ നിൽക്കുകയെന്നത് തനിക്കൊട്ടും പറ്റില്ല........ അമ്മയോട് ഞാനെത്ര തവണ പറഞ്ഞു എന്റെ കൂടെ വരാൻ..... അമ്മ വരാനിട്ടല്ലേ...... ഗായത്രി പരിഭവത്തിന്റെ അത് പറയുമ്പോൾ അവരൊന്നു ചിരി ച്ചിരുന്നു ...... ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് നിന്ന് ജനിച്ചു വളർന്ന സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് പോലും ഒരു നേരം വന്നു നിൽക്കാൻ നിനക്ക് സൗകര്യമില്ല...... എന്നിട്ടാണോ ഒരു പരിചയവുമില്ലാത്ത അവിടേക്ക് നീയെന്നെ ക്ഷണിക്കുന്നത്........അല്ലെങ്കിലും ഒരു പരിധി കഴിഞ്ഞാൽ മക്കൾക്കൊന്നും അമ്മമാരെ വേണ്ടാ..... സുഭദ്രാമ്മ അത് പറയുമ്പോൾ ഗായത്രി പിന്നെയൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... അത് പോട്ടെ...... ഇഷാനി മോൾക്കെന്താ വയ്യെ....... അവർ പെട്ടെന്നത് ചോദിച്ചതും ഗായത്രി യൊന്നു പതറിയിരുന്നു.... പ്രതീക്ഷിച്ചതാണെങ്കിൽ കൂടി എന്തോ ഒരു ഭയം.... ആ മുഖത്ത് മുഴുവൻ എന്തോ ഒരു വിളർച്ചയുണ്ട്..... സുഭദ്രാമ്മ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവർ കാര്യം മനസിലാക്കിയെന്ന് ഗായത്രി ക്കും തോന്നി..... അമ്മേ.... അത്...... അവൾക്ക് ചെറിയൊരു ഡിപ്രഷനുണ്ട്...... അവള്.... പരീക്ഷയിൽ തോറ്റു... അതിന്റെയാ..... പറയുന്നത് പാതി കള്ളമായത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഗായത്രിയുടെ വാക്കുകളൊന്ന് വിറച്ചത് ..... തങ്ങളുടെ തെറ്റിനെ അതിൽ ഭംഗിയായി ഒളിപ്പിച്ചു വെക്കാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നു..... എന്റീശ്വരാ....... സുഭദ്രാമ്മ നിറഞ്ഞ ആവലാതിയോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു....... അമ്മ ഒച്ച വെക്കല്ലേ..... ആരും അറിയേണ്ട യിനി ഇതൊന്നും........ അവളവിടെ നിന്നൊന്ന് മാറി നിൽക്കട്ടെയെന്ന് വെച്ചാണ് ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വന്നത്...... കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ വന്നവളെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോളാം...... അത് വരെ അമ്മ അവളെ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിക്കണം.... ഗായത്രി അത് പറയുമ്പോഴും ആ മുഖത്ത് വല്ലാത്തൊരു വിങ്ങലിടം പിടിച്ചിരുന്നു....... സ്നേഹത്തിൽ നിന്നുള്ള വിങ്ങൽ..... വാത്സല്യത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ വിങ്ങൽ........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഹായ്...... അപ്പച്ചി........ ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ് വന്ന മീനാക്ഷി ഹാളിലിരിക്കുന്ന ഗായത്രി കണ്ട് ഏറെ ആവേശത്തോടെ വിളിച്ചതും ഗായത്രി ഒരു പതിഞ്ഞ പുഞ്ചിരി മാത്രം തിരികെ നൽകിയതും പെട്ടെന്ന് അവളുടെ മുഖത്തെ സന്തോഷമെല്ലാം കെട്ടടങ്ങിയത് പോലെ..... അവൾ പതിയെ തനൂജയെ ഒന്ന് നോക്കി..... താൻ നോക്കി യാൽ അവൾ കരഞ്ഞു പോകുമോയെന്നൊരു ഭയം തോന്നിയത് ക്കണ്ട തന്നെ തനൂജ അവളെ നോക്കിയില്ല...... നീ എന്തിനാ പഠിക്കുന്നത്...... തികച്ചും ഔദ്യോഗികമായി ഗായത്രി ചോദിക്കുമ്പോൾ പേരറിയാത്തൊരു വിങ്ങൽ അവളുടെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു....... ഡിഗ്രി...... അവളത് പറയുമ്പോഴും അവരുടെ അപ്പുറത്തായിരിക്കുന്ന ആ രണ്ട് പേരെ ഒന്ന് നോക്കിയിരുന്നു....... മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞറിവിൽ നിന്നും മനസ്സ് അവരുടെ മുഖമെല്ലാം മനസ്സിൽ വരച്ചു ചേർത്തിരുന്നു..... അവൾ അവരെയൊന്നും സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി... ഋതിൻ ഇവിടെയൊന്നും അല്ലെന്ന വണ്ണം ഫോണിൽ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയാണ് .. അപ്പുറത്തായിരിക്കുന്ന ഇഷാനി യാവട്ടെ.... ആരുടേയും മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ തല താഴ്ത്തി തന്നെയിരിക്കുകയാണ്...... മൂന്ന് പേരും ഒരു പോലെ തന്നെയെന്ന് മീനാക്ഷിക്ക് തോന്നി...... താൻ പരിധി വിട്ടവരെ സ്വന്തമായി കണ്ടത് കൊണ്ടോ എന്തോ മനസ്സ് വല്ലാതെ നീറുന്നു...... വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് ഏട്ടന്റെ മക്കളെ കാണുമ്പോൾ സ്വന്തം ചോരയെന്ന് പറഞ്ഞവർ തന്നെ ചേർത് പിടിക്കുമെന്ന് വെറുതെ മനസ്സിൽ തോന്നി പ്പോയി.... പിന്നേ ഒരു വാക്കിനിടം കൊടുക്കാതെ കയ്യിലെ ബാഗ് ടേബിളിൽ വെച്ച് മീനാക്ഷി അകത്തേക്ക് കയറി പോയിരുന്നു........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ലുക്ക്‌ ഇഷാനി.... വീണ്ടും ഞാൻ പറയുകയാണ്........ ഇവരൊന്നും നമുടെ സ്റ്റാൻഡേർഡിന് ചേരുന്നവരല്ല...... സൊ യൂ ജസ്റ്റ്‌ കീപ് ഡിസ്റ്റൻസ്..... ഗായത്രി അത് പറയുമ്പോൾ വാക്കുകളിൽ അവരോടുള്ള നീരസം നന്നേ പ്രകടമായിരുന്നു....... അങ്ങനെ യാണെങ്കിൽ പിന്നേ എന്തിനാ മമ്മ എന്നെ ഇവിടെ ഇട്ടേച്ച് പോകുന്നത്........ ഗായത്രിയുടെ വാക്കുകളിൽ നിന്നും അവൾക്കും ആ ആളുകൾക്കിടയിൽ തനിച് നിൽക്കാൻ വല്ലാത്ത പ്രയാസം തോന്നിയിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് അവളത് ചോതിച്ചത്...... അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പും പോലെ..... കരയാൻ പോലും ത്രാണിയില്ലാത്തൊരു ജീവചവമായി താൻ മാറിയെന്നു അവൾക്ക് സ്വയം തോന്നി....... നീയെന്താണ് ഇഷാനി ഒന്നും അറിയാത്തത് പോലെ........ നീ അവിടെ നിന്നൊന്ന് മാറി നിന്നാൽ മൈൻഡ് ഫ്രഷ് ആവുമെന്നല്ലേ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്...... ആണോ... അങ്ങനെയാണോ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്..... ഗായത്രിയത് പറഞ്ഞതും തീരെ തളർന്ന സ്വരത്തിലായിരുന്നു ഇഷാനി തിരികെയത് ചോദിച്ചതെങ്കിലും ആ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാത്ത മൂർച്ചയുള്ളത് പോലെ....... കാരണം താൻ മനസ്സിലാക്കിയത് അങ്ങനെയായിരുന്നില്ല..... സ്നേഹവും പരിചരണവും കൊണ്ട് തന്റെയുള്ളിലെ മുറിവിനെ ഉണക്കണമെന്നായിരുന്നു..... അത് മമ്മക്ക് മനസ്സിലായിട്ടുണ്ടാവില്ലേ എന്നവൾക്ക് സംശയം തോന്നി......... ഇതൊക്കെ നീ മുമ്പേ ചിന്തിക്കണമായിരുന്നു..... നേരാം വണ്ണം പഠിച്ചിരുന്നേൽ ഇങ്ങനെയൊന്നും ആവില്ലായിരുന്നു...... പപ്പക്ക് നിന്നോട് ഇഷ്ടം കൂടുകയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു..... നിനക്ക് ഈ ലോക്കൽ സ് തന്നെയാ ഒരു കണക്കിന് നല്ലത്........ ഗായത്രി ദേഷ്യത്തോടെ അവളുടെ കൈ തണ്ടയിൽ ഒന്ന് നുള്ളി കൊണ്ടത്‌ പറയുമ്പോൾ ഇഷാനി പിന്നീടൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.... കാരണം ഡോക്ടറിന്റെ വാക്കുകൾ അപ്പോൾ അവർക്ക് മനസ്സിലാവാനിട്ടല്ല...... താല്പര്യമില്ലാന്നിട്ടാണ്...... മാത്രവുമല്ല...... എല്ലായിടത്തും വിജയം മാത്രം കൈ വരിക്കുന്ന അവർ അവർക്കിടയിലെ തോൽവി യെ മനപ്പൂർവം ഒഴിവാക്കുകയാണ്..... എനിക്ക് പഠിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹമില്ലാന്നിട്ടാണോ.... എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റുന്നില്ല...... അതെന്താ ഇവരൊന്നും മനസ്സിലാകാത്തത്..... അവളുടെ വിടർന്ന കണ്ണുകൾ പതിയെ കാഴ്ചയെ ഒന്ന് മറച്ചു പിടിച്ചു........ നെഞ്ച് വല്ലാതെ മുറിയുന്നത് പോലെ..... നിറയാൻ വെമ്പി നിന്നൊരു തുള്ളിയെ അവൾ കൈകൾ കൊണ്ടൊപ്പിയെടുത്തു...... ഒരു തവണ കൂടി പറയുകയാണ്..... ഇവിടെയുള്ള സ്റ്റാൻഡേർഡില്ലാത്ത ആളുകളോട് നീ അല്പം അകന്ന് തന്നെ നിന്നോളണം.....കേട്ടല്ലോ..... ഗായത്രി ഒന്ന് കൂടി താക്കീത് പോലെ അത്‌ പറഞ്ഞതും അവരെ വിളിക്കാനായി മുറിയിലേക് വന്ന മീനാക്ഷി അത്‌ വ്യക്തമായി കേട്ടിരുന്നു..... അവളുടെ മനസ്സിൽ വല്ലാത്തൊരു പ്രയാസം തിങ്ങി നിറഞ്ഞു...... മുത്തശ്ശി.....വിളിക്കുന്നുണ്ട്..... താൻ പറഞ്ഞത് അവൾ കെട്ട് കാണുമോയെന്നൊരു ഭയത്തിലവളെ നോക്കിയ ഗായത്രിയോട് അത്‌ മാത്രം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മീനാക്ഷി നടക്കുമ്പോൾ വെറുതെയെങ്കിലും തല താഴ്ത്തി നിൽക്കുന്ന ആ ഭംഗിയുള്ള പെൺകുട്ടിയിൽ ഒന്ന് കണ്ണുകളടുക്കിയിരുന്നു..... അവൾക്ക് അവരോടെല്ലാം എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു പുച്ഛം തോന്നി...... അതിലേറെ അവരുടെ വാക്കുകൾ നെഞ്ചിലൊരു ഭാരം തീർത്തിരുന്നവളുടെ...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 അങ്ങനെ ഗായത്രി ഇറങ്ങി......... ഇഷാനി ക്ക് നെഞ്ച് വല്ലാതെ പിടയുന്നത് പോലെ തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... മാത്രവുമല്ല മമ്മ പറഞ്ഞത് പോലെ അത്രയും മോഷപ്പെട്ട ഈ ആളുകളുടെ കൂടെ എങ്ങനെ താൻ ദിവസങ്ങൾ തള്ളി നീക്കും....... പ്രയാസങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രയാസങ്ങളിലേക്കാണല്ലോ ദൈവമേ എന്റെ യാത്ര.... സ്വയം അവൾക്കൊരു ശപിക്കപ്പെട്ട ജന്മമായി തോന്നി....... അവൾക്ക് മനസ്സ് വല്ലാതെ വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു........ ഗായത്രി പോയതും അവൾ പതിയെ ആ മുറിയിലേക്ക് തന്നെ നടന്നു........ ആരെയും നോക്കിയില്ല..... അവരോടൊന്നും ഒരടുപ്പത്തിനും പോകരുതെന്ന് മമ്മ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞതല്ലേ..... അവത്രയേറെ മോശപ്പെട്ടവർ തന്നെയാ യിരിക്കും അവരെല്ലാമെന്ന് അവൾക്കും തോന്നിയിരുന്നു....... അവളുടെ മനസ്സ് അതാണ്‌ യാഥാർഥ്യ മെന്ന പോൽ കുറിച്ച് വെച്ചിരുന്നു....... അത്‌ കൊണ്ട് തന്നെ ആ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ മുറിയിൽ നിന്ന് അവളിറങ്ങിയില്ല....... ഏകാന്തത അവളെ വീർപ്പു മുട്ടിക്കുന്നുണ്ട്....... ആ മുറിയിലേറെ ശ്വാസം മുട്ടും പോലെ..... അവൾ ചുറ്റുമോന്ന് നോക്കി..... തന്റെ മുറിയുടെ അത്ര അല്ലെങ്കിലും അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുള്ള മുറി തന്നെയായിരുന്നത്...... സീലിംഗിന് പകരം മുകളിൽ കാണുന്നത് മരമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.... കൊത്തു പണികളുള്ള മനോഹരമായ കട്ടിൽ....... ചുവന്ന കാവിയിൽ തിളങ്ങുന്ന തറ...... അവളുടെ പൂ പോലെയുള്ള കാലവൾ ആ തറയിൽ നിന്നുമെടുത് കട്ടിലിലേക്ക് കയറ്റി വെച്ചു...... പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ പതിഞ്ഞത് ചുമരിൽ തൂക്കിയിട്ട മനോഹരമായ പെയിന്റിംഗിലായിരുന്നു..... ചിത്രം വരക്കാൻ തനിക്കേറെ ഇഷ്ടമാണ്..... സ്വന്തമായി ഒരിഷ്ടമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത് മാത്രമാണുള്ളത് ‌..... പക്ഷെ അതിനും ആ വീട്ടിൽ വില ക്കുകളേറെയാണ്..... വരയ്ക്കുന്നത് പപ്പക്കോട്ടും ഇഷ്ടമല്ല..... മാത്രവുമല്ല ആ നേരം കൂടി പഠിക്കാൻ പറഞ്ഞു ടോർചർ ചെയ്യും...... അവൾ പതിയെ നടന്നു കൊണ്ട് ആ പെയിന്റിങ്ങിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിന്നു....... അപ്പോഴാണ് മരത്തിന്റെ ആ വാതിൽ ഒരു ചെറു ശബ്ദത്തോടെ തുറന്നത്..... അവൾ ഞെട്ടലോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...... മുത്തശ്ശിയാണ്.... അവരുടെ മുഖത്തുള്ളത് നിറഞ്ഞ ചിരിയാണ്....... മോൾക്ക്....... ഇവിടം ഇഷ്ടമായോ....... മുത്തശ്ശി ചോദിച്ചതിന് അവളൊരു വരണ്ട ചിരി പകരം നൽകി....... മോളെന്തിനാ സങ്കടപ്പെടുന്നത്..... പരീക്ഷ ആയാൽ തോൽവിയും ജയവും ഒക്കെയുണ്ടാകും അപ്പോഴേക്കും ഇങ്ങനെ ആയാലോ..... മുത്തശ്ശി അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് സ്നേഹത്തോടെ അവളുടെ മുടിയിഴകളിൽ ഒന്ന് തലോടി.... അവരുടെ ചുളിവ് വീണ കൈകൾ കൊണ്ടുള്ള ആ തലോടൽ അവൾക്കൊരു പ്രത്യേക അനുഭൂതി നൽകിയത് അവളറിഞ്ഞു..... അവരുടെ നിറഞ്ഞ ചിരിയും തനിക്ക് നൽകുന്നു ആനന്ദ ത്തെ അവൾ തിരിച്ചറിയുക യായിരുന്നു..... പക്ഷെ മമ്മ പറഞ്ഞത് ഇവിടെയുള്ളവരോടൊന്നും അടുപ്പം കാണിക്കരുതെന്നല്ലേ..... അല്ലാ.... മുത്തശ്ശിയോടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ...... അവർ മാത്രം ഒരു പക്ഷെ നല്ലതാവും...... അവൾ മനസ്സിൽ ഊഹിക്കുമ്പോഴും അങ്ങനെ അല്ലെങ്കിൽ കൂടി അങ്ങനെ ആണെന്ന് വരുത്തി തീർക്കാനാണ് അവളുടെ മനസ്സ് ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത്..... അതിനു കാരണം ചുരുങ്ങിയ നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് അവർ വെച്ചു നീട്ടിയ വാത്സല്യം തന്നെയായിരുന്നു.... താൻ അനുഭവിച്ചിട്ടാത്ത വാത്സല്യം..... താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന വാത്സല്യം..... മോളോറ്റക്ക് ഇരിക്കുകയൊന്നും വേണ്ടാ.....മോൾക്കിവിടേ കൂട്ടായി മീനൂട്ടിയുണ്ടല്ലോ...... ഞാൻ അവളെ വിളിക്കാം..... മുത്തശ്ശി അത്‌ പറയുമ്പോൾ വേണ്ടെന്ന് പറയാൻ തോന്നിയെങ്കിലും അവൾ മിണ്ടിയില്ല..... ഇവിടയുള്ളവരെല്ലാം കൾച്ചറില്ലാത്ത ആളുകളല്ലേ..... അത്രയും മോശം ആളുകളാവും..... അവൾക്കാരോടും ഇട പഴകാൻ ഒട്ടും താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല...... മീനുട്ടീ....... മുത്തശ്ശി നീട്ടി വിളിച്ചതും മീനാക്ഷി അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നിരുന്നു..... എന്താ മുത്തശ്ശി വിളിച്ചത്.... അവൾ ചോദിക്കുമ്പോഴും അവളുടെ മുഖത്തൊട്ടും താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല..... പക്ഷെ അപ്പോഴാണ് ഇഷാനിയവളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്........ ഇരു നിറമാണവൾക്ക്.... ഏറെ ഭംഗിയുള്ളോരു മുഖം..... താൻ കണ്ട് ശീലിച്ചതിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ചായങ്ങളേതുമില്ലാത്ത തെളിഞ്ഞ മുഖം...... കണ്ടാൽ ഏകദേശം തന്റെ പ്രായം തോന്നിക്കും...... ഒരു കോട്ടന്റെ ചുരിദാറാണ് അവളിട്ടിരിക്കുന്നത്.... ഇഷാനി അവളെ നോക്കിയെങ്കിലും എന്തോ ചിരിക്കാനൊന്നും തോന്നിയില്ല...... അതിനു കാരണം മമ്മയുടെ വാക്കുകളെ ശെരി വെച്ചെന്ന വണ്ണം മീനാക്ഷിയുടെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞു കണ്ടൊരു ഗൗരവമായിരുന്നു..... ഇഷാനി മോൾക്ക് നീ വേണം കൂട്ട് കൊടുക്കാൻ.... അവൾ നമ്മുടെ വീട്ടിലേക് വിരുന്നു വന്നിരിക്കുകയല്ലേ....... പുറത്തൊക്കെ ഒന്നവളെ കൂട്ടി പോയിട്ട് വാ... വേണ്ട........ മുത്തശ്ശി യത് പറഞ്ഞതും പെട്ടെന്നായിയുന്നു ഇഷാനിയത് പറഞ്ഞത്.... പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു വെങ്കിലും മീനുവിന്റെ മുഖം ഒന്ന് കൂടി വരിഞ്ഞു മുറുകി.... എനിക്ക്.... എനിക്കൊന്ന് കിടക്കണം മുത്തശ്ശി.... വയ്യ....... മുത്തശ്ശി ഇഷാനിയെ നോക്കിയതും അവൾ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അതും കൂടി കൂട്ടി ചേർത്തിരുന്നു....... ആയിക്കോട്ടെ.... യാത്രാ ക്ഷീണം ഉണ്ടാവും..... മോള് കിടന്നോ...... അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുത്തശ്ശി വാതിൽ ചാരി പോകുമ്പോൾ തന്നെ നോക്കി മുഖം കൂർപ്പിച്ചു പോകുന്ന മീനുവിനെ ഇഷാനിയും കണ്ടിരുന്നു..... അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു വീർപ്പ് മുട്ടൽ തോന്നിയിരുന്നു...... ഒരു ജയിലിലിട്ട പോലെ..... ഇവിടെയുള്ള ആകെ ആശ്വാസം എന്ന് പറയാൻ മുത്തശ്ശിയാണ്...... അതവൾക്ക് നൽകിയ ആശ്വാസം ചെറുതായിരുന്നില്ല...... അവൾ പതിയെ ആ ബെഡിലേക്ക് കിടന്നു........ ആ അന്തരീക്ഷത്തോടെ അവൾക്കോട്ടും പൊരുത്ത പ്പെടാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _58 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഏറെ നേരമായി അവനാ വെറും നിലത്ത് മലർന്ന് കിടപ്പാണ്. ഹൃദയമുരുകിയോലിച്ച പാടുകൾ കവിളിലും അടക്കാൻ കഴിയാത്ത പിടച്ചിൽ നെഞ്ചിലും പതിഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്. വിട്ടിട്ട് പോകാമെന്നവൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തത് മുതൽ താനൊന്നകെ ശൂന്യമായി പോയെന്ന് ഡെവിക്ക് തോന്നി. ഇനിയുള്ള താൻ.. ആത്മാവ് നഷ്ടം വന്നൊരു വെറും ശരീരം മാത്രമയെക്കാം.. അരികിൽ കിടന്നു കൊണ്ടവന്റെ ഫോൺ കുറച്ചു നേരമായി വിളിച്ചുണർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അവനതൊന്നും അറിയുന്നില്ല.. നേരത്തേ ഒരൊട്ടോയിൽ കയറ്റി വിട്ടതവന്റെ മനസ്സ് കൂടിയായിരുന്നു. ഓർക്കുമ്പോൾ ഒക്കെയും ഹൃദയം കടയാൻ പാകത്തിന് അവളകന്നു പോയി.. അവൾക്ക് വേണ്ടി.. അവൾ കാരണം തന്റെ ജീവിതം പോയെന്നുള്ള പഴി.. തന്റെ പ്രണയം തോൽക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഡെവി നിന്നിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു.. നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ് ബാല.. നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം.. ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തിട്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു വേദന അവനെ ചുറ്റി പറ്റി നിൽപ്പുണ്ടപ്പോഴും. വീണ്ടും ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നു... തല ചെരിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ അമ്മയാണ് വിളിക്കുന്നത്. ഉച്ചക്കിറങ്ങി പോന്നിട്ട് ഇതു വരെയും തിരികെ ചെല്ലുന്നത് കാണാഞ്ഞിട്ട് വിളിക്കുകയാണ്. അവനറിയാം അത്.. പക്ഷേ അതെന്നെടുക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ ഡെവി വീണ്ടും അതേ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു. തൊട്ടരികിൽ ഇപ്പോഴും ഉള്ളുലക്കുന്നൊരു നോട്ടം കൊണ്ട്.. മനം നിറക്കുന്നൊരു ചിരി കൊണ്ട് അവളുണ്ടെന്നവന് തോന്നി. കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചും.. ചുറ്റും നോക്കിയും അവനപ്പോൾ തിരഞ്ഞ് നോക്കിയതത്രയും അവളെയാണ്. അവളെ മാത്രമാണ്. എന്ത് ചെയ്തിട്ടും.. എന്തോർത്തിട്ടും ശാന്തമാവാത്ത ഉള്ളം.. ഡെവി കാലിലൊരു തരിപ്പ് കയറി കടയുവോളം വീണ്ടും അവിടെ തന്നെയിരുന്നു. കയ്യും കാലും കുടഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കുമ്പോൾ തല വെട്ടി പൊളിയുന്ന വേദനയാണ്. അതിനേക്കാൾ വേവ് ഉള്ളിലും.. വീണ്ടും അകത്തേക്ക് കയറി വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു കൊണ്ട് അവൻ കീയിട്ട് പൂട്ടി.. തിരിച്ചു പോരുന്നില്ലെന്ന് വാശി പിടിക്കുന്നത് പോലെ മനസ്സവിടെ തന്നെ ഉറച്ചു നിൽപ്പാണ്. നിലത്ത് നിന്നും ഫോണെടുത്തു കൊണ്ട് പോക്കറ്റിലിട്ട് കൊണ്ട് ഡെവി തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നിട്ട് കാറിലേക്ക് കയറി. അവിടെയിട്ട് തന്നെ അത് തിരിച്ചിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സിനൊരു മരവിപ്പ് വന്നു നിറഞ്ഞത് പോലെ. യാത്രയിലുടനീളം കുത്തി നോവിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ കൂടെ ബാലയും ഉണ്ടായിരുന്നു. "എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഞാൻ തന്നെയൊരു കാരണം കണ്ടു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.." അവൾ പറഞ്ഞിട്ട് പോയ ആ കുറച്ചു വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു തരും അർജുനൊപ്പമുള്ള ശ്രീബാലയുടെ ജീവിതം. സമ്മതം ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല.. നെഞ്ചിൽ പിടിച്ചോതുക്കി ഈ ലോകത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകാമായിരുന്നു.. അവളാ പറഞ്ഞു പോയ തടസ്സങ്ങളെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു. കാലക്രമേണ എല്ലാത്തിനും മാറ്റം വരുമെന്ന് മാത്രം ചിന്തിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു.. കടുത്ത മനപ്രയാസത്തോടെ ഡെവി വീണ്ടും വീണ്ടും ഓർത്തു വേദനിച്ചതത്രയും ആ നഷ്ടപ്പെടലിനെ തന്നെയായിരുന്നു.. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അവനത് ഉൾക്കൊള്ളാൻ സാധിക്കാത്തത് പോലെ.. വീട്ടിലേക്കെത്തുമ്പോഴേക്കും പിന്നെയും അവന്റെ ഫോണിൽ വിളി എത്തിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അവനത് കേട്ടതായി പോലും നടിച്ചില്ല.. ഗേറ്റ് കടക്കും മുന്നേ ഉമ്മറത്തു തന്നെ നിൽക്കുന്ന അമ്മയും അമ്മയുടെ അരികിൽ സാന്ദ്രയും. ഡെവിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ കടുത്തു. മകന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ പേരിൽ ഒരു പാവം പെണ്ണിനെ നിഷ്കരുണം വായിൽ തോന്നിയത് മുഴുവനും വിളിച്ചു പറയാൻ തോന്നിയ അമ്മയോട് ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഡെവിക്ക് ദേഷ്യം തോന്നി..അതവന്റെ മുഖത്തും മനസ്സിലും നിറഞ്ഞു.. "ഇനി പോയിട്ട് അമ്മയോട് ദേഷ്യം കാണിക്കരുത്.. മക്കളുടെ ജീവിതം നന്നായി കാണാൻ ഏതൊരമ്മയും ചെയ്യുന്നതേ ഇന്ദിരാന്റിയും ചെയ്തിട്ടൊള്ളു.. വഴക്ക് വേണ്ടന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കും പോലെ അവന്റെ മനസ്സിൽ വീണ്ടും ബാലയുടെ വാക്കുകൾ വന്നു നിറഞ്ഞു. 'ഇല്ല.. ഞാനൊരു വഴക്കിനുമില്ല.. അതും നിനക്ക് വേണ്ടി..." എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കി ശാന്തമാക്കിയിട്ടാണ് ഡെവി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്.. "എവിടെ ആയിരുന്നെടാ.. നിന്റെ ഫോണിനെന്തു പറ്റി. വിളിച്ചാൽ എടുക്കാൻ പറ്റിലെൽ പിന്നെ നീയെന്തിനാ അത് കൊണ്ട് നടക്കുന്നത്.." അത് വരെയും വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടാത്ത ദേഷ്യം മുഴുവനുമുണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മയിൽ. ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ മുഖം കുനിച്ചു കൊണ്ടവൻ അകത്തേക്ക് കയറി. "നീ എവിടെ പോയതാടാ.. എന്താ നിന്റെ മുഖമിങ്ങനെ.. വയ്യേ നിനക്ക്.." ഡെവിയെ കണ്ടതും അത് വരെയുമുള്ള ദേഷ്യം മറന്നിട്ട് അവരിൽ ആകുലത നിറഞ്ഞു.. എനിക്കൊന്നമില്ല.. " മയപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും അങ്ങേയറ്റം പരുഷമായിരുന്നു അവന്റെ സ്വരമപ്പോൾ. "പിന്നെന്താ.. നീ ഇങ്ങനെ..." ഇന്ദിരമ്മ അവന്റെ കൈപിടിച്ച് നിർത്തി.. "എങ്ങനെ..?" ഡെവി തിരിഞ്ഞു ചോദിച്ചു. അതിനവർക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. അവനൊരു മാറ്റമുണ്ട്.. അതെന്താണ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ അവർക്ക് കഴിയുന്നില്ല . "കഴിക്കാൻ വേണ്ടേ.. നിനക്ക്.." ആ ചോദ്യത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ അവരൊരു മറുചോദ്യം ചോദിച്ചു. 'എനിക്ക് വേണ്ട.. ഞാൻ.. ഞാൻ പുറത്ത് നിന്നും കഴിച്ചു.. " വീണ്ടും നിർബന്ധം പറയാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഡെവി നുണ പറഞ്ഞു. മടിയിൽ കിടത്തി ഊട്ടിയാൽ പോലും ഒരു വറ്റു പോലും ഉള്ളിലേക്കിറക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം തകർന്ന് നിൽപ്പാണ്.. "നല്ല തല വേദന.. ഞാനൊന്ന് കിടക്കട്ടെ..." ഡെവി അകത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുനിഞ്ഞു.. വാതിൽക്കലോളം ചെന്നിട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നിന്നിട്ട് അമ്മയെ നോക്കി. "നിങ്ങളൊക്കെ പറയുമ്പോലെ.. നിങ്ങളുടെയൊക്കെ ആഗ്രഹം പോലെ.. സാന്ദ്രയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് ഞാൻ ഒരുക്കമാണ്..എനിക്ക്.. എനിക്ക് സമ്മതമാണ്" പതിഞ്ഞതെങ്കിലും ഉറപ്പോടെ ഡെവി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ തലക്കടി കിട്ടിയത് പോലെ ഇന്ദിരാമ്മയും സാന്ദ്രയും വെട്ടി വിറച്ചു. അത്ര പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനം അവന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും അവരോരിക്കാലും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കുറച്ചു കാത്തിരുന്നാൽ.. നിരന്തരം നിർബന്ധം പിടിച്ചാൽ.. കുറ്റപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് സംസാരിച്ചാൽ അവൻ സമ്മതിച്ചേക്കും എന്നൊരു നേരിയ പ്രതീക്ഷ മാത്രമായിരുന്നു ആകെയുള്ള ധൈര്യം.. "എന്ന് വേണമെന്നും എപ്പോൾ വേണമെന്നും എങ്ങനെ വേണമെന്നുമൊക്കെ നിങ്ങൾക്ക് തീരുമാനിക്കാം.. ഞാൻ റെഡിയാണ്.. എല്ലാത്തിനും.. അമ്മാവനോട് കൂടിയൊന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞേക്ക്." അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ അമ്മയുടെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന സാന്ദ്രയേയാണ് നോക്കിയത്. അവൻ നോക്കുന്നത് കണ്ടതും അവൾ മുഖം കുനിച്ചു. "ഈ ജന്മം ഞാൻ സാന്ദ്രക്ക് വിട്ടു കൊടുക്കുന്നു.. അടുത്ത ജന്മം എനിക്ക് തിരികെ വേണമെന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞേക്കണേ.." പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടവൻ ഓർത്തതും ബാലയുടെ വാക്കുകളാണ്. ഈ ജന്മത്തിലെ പാതി അവളായേക്കും.. അപ്പോഴും ഈ ഡേവിഡ് തരകന്റെ പ്രണയം നീ മാത്രമായിരിക്കും ബാല.. താലി കെട്ടിയവളോട് അനീതി കാണിക്കാതെ തന്നെ നിന്നെ ഞാൻ മനോഹരമായി എന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒളിപ്പിക്കും.. നെഞ്ച് വിങ്ങി അകത്തേക്ക് കയറി ആ ഇരുട്ടിൽ ഉറക്കം നടിച്ചു കണ്ണടച്ച് കിടക്കുമ്പോഴും അവൻ അവളെയോർത്താണ് കരഞ്ഞതും പിടഞ്ഞതും... നിനക്ക് വേണ്ടി ബാല.. അപ്പോഴൊക്കെയുംഅവൻ അവനെ തന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 💜💜 ഡീ.. ശ്രീ കുസൃതിയോടെ വിളിച്ചിട്ടും അച്ചു മുഖം മറച്ചു പിടിച്ച കൈകൾ മാറ്റിയില്ല. അവനിലപ്പോഴും കള്ളത്തരം മാത്രമാണ്. "കൈ മാറ്റിയില്ലേൽ ഞാനിനിയും പിടിച്ചുമ്മ വെക്കും കേട്ടോ.." ആ ഭീക്ഷണി ഏറ്റു. കൈ മാറ്റി.. പക്ഷേ അവനെ നോക്കുന്നില്ല. "ച്ചെ.. ഒരുമ്മ തന്നതിനാണോ എന്റെ അച്ചു നീ ഈ കാണിച്ചു കൂട്ടുന്നത്..അയ്യേ.. ശ്രീ ബലമായി അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചുയർത്തി. അച്ചു അവനെ നോക്കാതെ കണ്ണുകൾ മുറുകെ ചിമ്മി.. "നമ്മുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ..?" വീണ്ടുമാ ആർദ്ര നിറഞ്ഞ ചോദ്യം. അച്ചു അറിയാതെ തന്നെ കണ്ണ് തുറന്നു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "എനിക്കിനിയും വയ്യച്ചു.. കാത്തിരിക്കാൻ.." അവന്റെ മുഖം വീണ്ടും പ്രണയം നിറഞ്ഞു. ആ അരികിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങി മാറിയിരിക്കാൻ അച്ചു ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശ്രീ അവളെ വട്ടം കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ തന്നെയിരുത്തി. "പറയ്യ്.. കല്യാണം കഴിച്ചാലോ..?" അവനപ്പോഴൊരു വാശിക്കാരൻ കുട്ടിയുടെ ഭാവമാണെന്ന് തോന്നി അച്ചുവിന്. "ഇതെന്താ പെട്ടന്നിങ്ങനെയൊരു തോന്നൽ.." അച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "പെട്ടന്നൊന്നുമല്ല.. നിന്നെ കണ്ടു കിട്ടിയ ആ നിമിഷം തന്നെ പിടിച്ചു കെട്ടി കൂടെ കൂട്ടാമെന്ന് കരുതിയാ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നതെല്ലാം.." "അപ്പൊഴെന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞെന്ന് കേട്ടിട്ടും.. അങ്ങനെ തോന്നിയോ.." "മനസ്സോടെ എന്നെയല്ലാതെ നീ ആരെയും സ്വീകരിക്കില്ലന്ന് എനിക്കറിയാലോ" അവളുടെ തോളിലേക്ക് മുഖം ചേർത്ത് വെച്ചു കൊണ്ടവൻ പറയുമ്പോൾ അച്ചു ഒന്ന് കൂടി അവന്റെ നെഞ്ചിലൊതുങ്ങി.. "പെട്ടന്നൊരു കല്യാണം ന്നൊക്കെ പറയുമ്പോ.. സുനിൽ.." "അവനെ വിട്ടേക്ക്.. അത് ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം.." "അതല്ല ശ്രീയേട്ടാ.. അമ്മയും കുട്ടാപ്പിയും. അവരെ എനിക്കങ്ങനെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ കഴിയില്ല.." അത് പറയുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖത്തു നിറയെ സങ്കടമാണ്. "നിനക്ക് മാത്രമല്ലടി.. എനിക്കും അവരെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാനൊക്കുമോ.. അവരില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ.. ഇന്നിങ്ങനെ എന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേർന്നു നിൽക്കാൻ നീ ഉണ്ടാവില്ലാന്ന് നിന്നോളം തന്നെ എനിക്കും അറിയാലോ.. ആ നന്ദി എന്റെ ഉള്ളിലും ഉണ്ടല്ലോ.. അങ്ങനെയുള്ള ഞാൻ അവരെ ഇവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളഞ്ഞിട്ട് നിന്നെ കെട്ടി നാട് വിട്ടു പോകുമെന്ന് നീ കരുതിയോ.." ശ്രീ അവളെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. "അങ്ങനല്ല ശ്രീയേട്ടാ.." അച്ചു വീണ്ടുമെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. "എങ്ങനെ ആയാലും വേണ്ടില്ല.. എനിക്കുടനെ കല്യാണം കഴിക്കണം.. എന്നിട്ട് നാട്ടിലേക്ക് പോണം.. എന്റെ അച്ഛനെ കൂടെ കൂട്ടണം.. നിന്നെയും അച്ഛനെയും കൊണ്ടെന്റെ വീട്ടിൽ പോണം.. അവിടേക്ക് തമ്പിയെ വരുത്തണം... ആഹാ.. അന്തസ്.." ശ്രീയുടെ മുഖം തിളങ്ങി. "ഓഹോ.. അത് പറ.. കല്യാണം കല്യാണം ന്ന് പറഞ്ഞത് മോന് പ്രതികാരം ചെയ്യാനാണല്ലേ.. ഞാനോർത്തു എന്നോടുള്ള സ്നേഹം മൂത്തിട്ട് കല്യാണത്തിനു തിടുക്കം കാണിക്കുന്നതാണെന്ന്.. അച്ചു ചൊടിയോടെ പറഞ്ഞിട്ട് അവനെ തള്ളി മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. "അത് കൂടിയുണ്ട്.. കല്യാണം കഴിച്ച കൂടെ കൂട്ടിയ എനിക്കൊരു കിസ്സടിക്കാൻ തോന്നിയ ഇത് പോലെ കാട് കയറേണ്ടി വരില്ലല്ലോ." ശ്രീ ഒറ്റ കണ്ണിറുക്കി ഒരു ചിരിയോടെ പറയുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖം കൂർത്തു. "അപ്പൊ അതിന് വേണ്ടിയാണോ കല്യാണം കഴിക്കുന്നേ..?" നടുവിന് കൈ കുത്തി നിന്നിട്ടവൾ അവനെയൊന്ന് ചിറഞ്ഞു നോക്കി. "അതിന് കൂടി വേണ്ടിയിട്ടെന്ന് പറ.." "മനഃപൂർവം കരുതി കൂട്ടി കാട് കയറിയത അപ്പൊ.." "പോടീ.. ഞാൻ നിന്നോട് സ്വസ്ഥമായിട്ടൊന്ന് സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി വന്നതാ.. അപ്പഴല്ലേ എന്റെ മുന്നിലിങ്ങനെ എന്നോട് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ട് കൊഞ്ചിയും ചുവന്നും നീയെന്നെ പ്രലോഭപ്പിച്ചത്..." ശ്രീക്ക് കള്ളത്തരം തന്നെയാണ്. "ഏഹ്.. ഞാനോ.. എപ്പോ.. ശ്രീയേട്ടനല്ലേ.. എന്നെ.." അച്ചു അവനെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. ശ്രീ അവളുടെ ഭാവം കണ്ടിട്ട് ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "എന്നാലേ.. എനിക്കിപ്പോ മനസ്സില്ല പെട്ടന്ന് കല്യാണത്തിന്.. ഞാനൊരു... രണ്ടു.. മൂന്ന് കൊല്ലം കൂടി.." "നടന്നത് തന്നെ.." അച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് ശ്രീ തലയാട്ടി ചിരിച്ചു. "തിരിച്ചു പോവണ്ടേ.. വീട്ടിൽ കാത്തിരിക്കില്ലേ.." അച്ചു വീണ്ടും ചിരിച്ചു അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. "നിന്റെ കാർത്തുവിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടാ വന്നത്. ഞാൻ കാര്യമായിട്ട് പറഞ്ഞതാ അച്ചു.. നമ്മുക്കുടനെ കല്യാണം കഴിക്കണം.. എന്നിട്ട് ഇവടം വിടണം.. ഇനിയുള്ള കളികൾ അങ് നാട്ടിൽ.." ശ്രീ പറയുന്നതെല്ലാം അച്ചു അവനോട് ചേർന്നിരുന്ന് കൊണ്ട് കേട്ടു.. നേരം ഇരുട്ടി വരുന്നത് കണ്ടതോടെ ശ്രീ തന്നെ പോകാമെന്നു പറഞ്ഞു. വന്നതിനേക്കാൾ അവനോട് ചേർന്നിരുന്നിട്ട് ആ തോളിൽ മുഖമമർത്തി അവന്റെ ഗന്ധവും ചൂടും ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ അവളുടെ ഉള്ളിലും അത് തന്നെയായിരുന്നു.. എത്രയും പെട്ടന്നവന്റെ സ്വന്തമാവാൻ.. 💜💜 ഇന്നെന്താ നിനക്കൊരു താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ.." ആ കാര്യത്തിൽ അവൾക്കങ്ങനെ പ്രതേകിച്ചു താല്പര്യമൊന്നും ഉണ്ടാവാറില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും അന്ന് അർജുൻ മനഃപൂർവം ചോദിച്ചു. ബാല അവനിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറി കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. അപ്പോഴും അവളുടെ കൈകൾ വയറിന് ചുറ്റും കരുതൽ തീർത്തിരുന്നു. "ഇന്ന് നിന്റെ ആഗ്രഹമൊക്കെ തീർന്ന് പോയോ.." എന്നത്തേയും പോലെയുള്ള ഒരു വർത്താനം.. അത്രയുമേ ബാല അതിനെ കണ്ടോള്ളു. പക്ഷേ അർജുൻ കൃത്യമായും കൊള്ളിച്ചു പറയുന്നതാണ്. മങ്ങിയ ഇരുട്ടിൽ അവന്റെ മുഖത്തുള്ള ക്രൂരത നിറഞ്ഞ ചിരിയെ അവൾ കണ്ടതുമില്ല. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊരു തലവേദന.." അന്ന് വരെയും അവന്റെ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് നേരെ.. അതിനി എത്ര മോശമായ അവസ്ഥയിൽ ആണെങ്കിൽ കൂടിയുംമുഖം തിരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ബാല അന്ന് പക്ഷേ തീർത്തും തളർന്നു പോയിരുന്നു. അടഞ്ഞു പോയ അവളുടെ ശബ്ദവും കരഞ്ഞു വിങ്ങിയമുഖവും കണ്ടിട്ടും അർജുൻ ഒന്നും ചോദിക്കുകയോ പറയുകയോ ചെയ്തില്ല.. അവന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പതിവുപോലെ തന്നെ ചെയ്തു.... ഒരു മാറ്റവും അവൻ അവൾക്ക് മുമ്പിൽ പ്രകടമാക്കിയില്ല.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ.. അവളിൽ നിന്നും അർജുൻ തിരിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോഴും അവനുള്ളിൽ വളരെ വ്യക്തമായ പ്ലാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.. അതിന്റെ ലഹരിയുണ്ടായിരുന്നു.. "പോരുന്നോ എന്റെ കൂടെ.. ഈ ലോകത്തിലെ ആർക്കും വേദനിപ്പിക്കാനിട്ട് കൊടുക്കാതെ എന്റെ നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചിട്ട് പൊന്ന് പോലെ നോക്കി കൊള്ളാം ഞാൻ.. " എതിർ സൈഡിലേക്ക് കിടക്കുമ്പോഴും ബാലയുടെ നെഞ്ചിൽ ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ മുഴങ്ങി.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊലിച്ചു.. ശബ്ദം പുറത്ത് വരാതിരിക്കാൻ അവൾ തലയിണയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി.. അവനിൽ നിന്നും തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നതിൽ പിന്നെ ആ വാക്കുകളും അത് പറഞ്ഞവനും അവളെ കുറച്ചൊന്നുമല്ല കരയിച്ചത്.. നോവിച്ചത്... തുടരും.. ചിലതൊക്കെ അങ്ങനെയാണ് ഗയ്‌സ്.. വേണ്ടന്ന് വെക്കാനും വിട്ടിട്ട് പോകാനുമൊക്കെ തോന്നും. പക്ഷേ അതിനൊന്നും കഴിയാതെ നീറിയും പിടഞ്ഞും നമ്മൾ അതിൽ തന്നെ വീണു പോകും..😢 വിധിയാണോ.?😔 അല്ല..അല്ല.. അത് വികൃതിയാണ്..🥹 ജീവനോടെ നമ്മളെ എരിയിച്ചു കളയുന്ന വികൃതി.. സമാധാനമായിരിക്കൂ...😀 എന്നെ വെറുതെ ചീത്ത വിളിക്കാതിരിക്കൂ..😎 സ്നേഹിച്ചവരെ ആരെയും ഞാൻ ഇന്ന് വരെയും പിരിച്ചിട്ടില്ല എന്ന സത്യം മനസ്സിലാക്കൂ..🥰 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ j💜f #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 57 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰 അന്ന് ശ്രീ വരുമെന്ന് അറിയിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെ അച്ചുവിന് നല്ല ഉത്സാഹമായിരുന്നു. മൂന്നാലു ദിവസത്തെ ലീവിന് ശേഷം പിന്നെ അന്നാണ് അവൾ അംഗൻവാടിയിലേക്ക് പോയി തുടങ്ങിയിരുന്നത്. ഇനിയും ചെല്ലുന്നില്ലെങ്കിൽ അത് ബുദ്ധിമുട്ടാവുമെന്ന് അവിടുന്ന് അറിയിപ്പ് കിട്ടിയത് ശ്രീയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ തന്നെയാണ് അന്ന് പോകാൻ പറഞ്ഞത്. അവൻ വീട്ടിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ടാവും എന്നോർത്ത് കൊണ്ട് മൂന്ന് മണി ആവുന്നതും നോക്കിയിരിപ്പാണവളും. വർഷങ്ങളോളം ഇനിയൊരു നോക്ക് കാണുമോ എന്ന് പോലുമറിയാതെ ജീവിച്ചപ്പോഴുള്ളതിനേക്കാൾ വിങ്ങലായിരുന്നു അവളാ മൂന്ന് ദിവസവും അനുഭവിച്ചത്. കുട്ടാപ്പിക്കൊരു ചെറിയ പനിയുള്ളത് കൊണ്ടന്നും കാർത്യമായിനി ലീവെടുത്തിട്ടുണ്ട്. വീട്ടിലേക്ക് എത്തിപെടാനുള്ള ധൃതിയിൽ സ്റ്റെപ്പുകൾ ഓടിയിറങ്ങി റോഡിലേക്കെത്തിയവൾക്ക് മുന്നിൽ പൊട്ടി മുളച്ചത് പോലെ ശ്രീ വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ അച്ചു ഞെട്ടി പോയി.. അവനപ്പോഴും കുസൃതി ചിരിയാണ്.. "യ്യോ.. കൈക്കെന്തു പറ്റി.." അച്ചു ആദ്യം കണ്ടതും അത് തന്നെയാണ്. "അതെന്റെ മ്യാമന്റെ സമ്മാനമാണ് " കൈ ഉയർത്തി അതിലേക്കൊന്നു നോക്കിയിട്ട് ശ്രീ കണ്ണടച്ച് കാണിച്ചു. "അതിന് മാത്രം ഒന്നുല്ലെടി.." കണ്ണ് നിറക്കാൻ തുടങ്ങിയവളെ അവൻ തോളിൽ കയ്യിട്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. തമ്പിയുടെ സ്നേഹസമ്മാനമാവാം ആ അപകടമെന്ന് ശ്രീക്കൊരു ഊഹം മാത്രമായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. , പക്ഷേ അത് സത്യമാണെന്ന് തെളിയിച്ചു കൊണ്ട് രോഹിത് അവൻ തിരികെ എത്തും മുന്നേ തന്നെ വിളിച്ചറിയിച്ചു. ഒറ്റക്കോറ്റക്ക് ഒന്നും കൊടുക്കുന്നില്ല.. ഇനി എല്ലാത്തിനും കൂടിയുള്ളത് ചേർത്തിട്ട് ഒന്നായിട്ട് കൊടുക്കാനാണ് തന്റെ തീരുമാനമെന്നും അതിനി ഒരുപാട് വൈകില്ലെന്ന് കൂടി ശ്രീ രോഹിതിനെ അറിയിച്ചു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആ അപകടത്തിനെ കുറിച്ച് പിന്നെ ആരും ഒന്നും അറിഞ്ഞതുമില്ല.. അതിനെ കുറിച്ചാരും അന്വേഷിച്ചു നടന്നതുമില്ല. "പോവല്ലേ.." ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു.. റോഡ് സൈഡിൽ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന ബുള്ളറ്റിനു നേരെ അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ നടന്നത്. അച്ചുവും അവനെ മുറുകെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. "എപ്പഴാ എത്തിയെ...?" അവനു പിറകിലേക്ക് കയറി ഇറുക്കുന്നതിനിടെ അച്ചു ചോദിച്ചു. "ഉച്ചയോടെ... വീട്ടിലെത്തി കുളിച്ചു.. കാർത്തു തന്ന ഭക്ഷണം കഴിച്ചു..അജയെയും കൂട്ടരെയും പറഞ്ഞു വിട്ടു.. ഒരിത്തിരി നേരം കിടന്നുറങ്ങി.. നേരെയെന്റെ അച്ചൂനെ കാണാൻ ഓടി വന്നു " ശ്രീ അക്കമിട്ട് നിരത്തി പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് അച്ചുവിന് ചിരി വന്നു. "പോയ കാര്യം.. ന്തായി.." അത് ചോദിക്കാൻ അവളൊരു ഭയമുണ്ട്. "പറയാം..' കുറച്ചു ദൂരം ചെന്നതും നേരെ പോകാതെ, കാട്ടിലൂടെ തന്നെയുള്ളൊരു നടപ്പ് വഴിയിൽ കൂടി ശ്രീ ബുള്ളറ്റ് ഓടിച്ചു കയറ്റി.. "ശ്രീയേട്ടാ.. ഇതെങ്ങോട്ടാ.." അച്ചു അപ്പോഴാണ് അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്.. "എനിക്ക് സംസാരിക്കാനുണ്ട് അച്ചു.." "ഒരുപാട് വല്ല്യ ജന്തുക്കൾ ഉള്ളതാ ഇവിടെ.. ജീവൻ കയ്യിൽ പിടിച്ചോണ്ട് എന്ത് സംസാരിക്കനാ.. നമ്മുക്ക് വീട്ടിൽ പോയിട്ട് പറഞ്ഞൂടെ.." അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ ഭയത്തോടെ ചുറ്റും പതറി നോക്കുന്നുണ്ട്. "ഒരു ഫോറസ്റ്റ് ഓഫിസറാ എന്റെ അച്ചു ഞാൻ.. ആ എന്നെ ഇങ്ങനെ അപമാനിച്ചു കൊല്ലാതെടി..." അവൾ പറഞ്ഞു കേട്ടതും ശ്രീ പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "പിന്നെ ചാടികടിക്കാൻ വരുന്ന ജന്തുകൾക്കറിയാലോ വന്നിരിക്കുന്നത് ഒരു വല്ല്യ കൊമ്പത്തെ ഓഫിസർ ആണെന്ന്.. എനിക്ക് പേടിയുണ്ട് കേട്ടോ.." അച്ചു അവന്റെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു. "ഞാനില്ലേ അച്ചു.. പേടിക്കേണ്ട.." അവന്നപ്പോഴും ചിരിയാണ്. കുറച്ചു ദൂരം കൂടി പോയിട്ട് ശ്രീ ബുള്ളറ്റ് നിർത്തി. ആ വഴിയാങ്ങനെ കുറേ കൂടി നീണ്ടു പോകുന്നുണ്ട്. അതിനപ്പുറം വലിയയൊരു പുഴയും അതിന്റെ കരയിൽ വലുതല്ലാത്തൊരു ഡ്രൈബൽ കോളനിയുമുണ്ട്. "ഇറങ്ങിക്കോ.." ഹെൽമെറ്റ്‌ ഊരി മുടിയൊന്ന് കോതി ശ്രീ പിന്നിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു. കാടിന്റെ വന്യത.. പേടിപ്പിച്ചു കൊല്ലുന്നൊരു നിശബ്ദത.. തഴുകി പോകുന്ന കാറ്റിന്റെ തണുപ്പ്..ചുറ്റും കൂറ്റൻ മരങ്ങൾ.. അതിനിടയിലെ മുളം കൂട്ടങ്ങൾക്ക് ചൂളം വിളിയുടെ സ്വരം.. അച്ചു ഇറങ്ങിയിട്ടും ശ്രീയോട് ചേർന്നു തന്നെ ചുറ്റും നോക്കി കൊണ്ടാണ് നിൽക്കുന്നത്. അവനവളുടെ ഭാവം കണ്ടിട്ട് ചിരി വന്നു. "എന്നെ കൊല്ലാതെ ഒരു ജന്തുവും എന്റച്ചുവിനെ തൊടില്ല..അത് പോരെ.." അച്ചുവിന്റെ ഇടുപ്പിലൂടെ കയ്യിട്ട് പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവളെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്ത് നിർത്തി പറയുന്നവന് അപ്പോഴും കുസൃതിയാണ്.. അതോടെ അവളുടെ നോട്ടവും ശ്രീയുടെ നേരെയായി.. കാടിന്റെ കുറിച്ചും അവിടെയുള്ള വന്യമൃഗ ങ്ങളെ കുറിച്ചുമെല്ലാം അവളാ നിമിഷം പാടെ മറന്നു പോയി.. അവനെന്ന ഒറ്റയോരാളിലേക്ക് ചുരുങ്ങി പോയി. "മിസ് ചെയ്തിരുന്നോ എന്നെ.." കണ്ണിലേക്ക് നോക്കിയിട്ടാണ് അവന്റെ ചോദ്യം. അച്ചു അതേയെന്ന് തലയാട്ടി.. "എനിക്കും..." പറയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ ശ്രീ അവളുടെ നെറ്റിയിലൊരുമ്മ കൊടുത്തു. കണ്ണടച്ചു കൊണ്ട് അച്ചു അവന്റെ നെഞ്ചിലൊതുങ്ങി.. "നമ്മുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ അച്ചു.." അവളെ ഉയർത്തി, ബുള്ളറ്റിന്റെ ബോണറ്റിലേക്കിരുത്തി കഴുത്തിൽ കയ്യിട്ടു പിടിച്ചു കൊണ്ടൊരു ചോദ്യം. അച്ചു പിടച്ചിലോടെ ശ്രീയെ നോക്കി.. "സുനിൽ.." മറ്റൊരു കല്യാണഓർമയുടെ പൊള്ളലിൽ അച്ചുവിന്റെ കൈകൾ ശ്രീയിൽ മുറുകി. അവനൊരു കോപ്പും ചെയ്യില്ല.. എന്താ വേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയാം.. " ശ്രീയുടെ മുഖത്തൊരു ഗൂഡമായ ചിരിയുണ്ട്. അച്ചു അവനെ മുഖം ചുളിച്ചു നോക്കി. "അവൻ തമ്പിയുടെ ഇറക്കുമതിയാണ് അച്ചു. എന്നെ കുരുക്കാൻ.. തളക്കാൻ തമ്പി നിന്റെ അച്ഛനെന്നൊരു നാറിയില്ലേ,അയാളുമായി ചേർന്നിട്ട് നടത്തിയ കല്യാണകുരുക്ക്.. അതാണ്‌ സുനിൽ...അത് നമ്മുക്ക് അഴിച്ചു മാറ്റണ്ടേ.. ഈ അർച്ചനക്ക് ശ്രീദേവ് മാത്രമാണ് അന്നും ഇന്നും അവകാശിയെന്ന് അവരെയൊക്കെ അറിയിച്ചു കൊടുക്കണ്ടേ.. ശ്രീ അവളുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പിലൊന്ന് തട്ടി... അത് കേട്ട അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു. രാഘവന് തന്നോടുള്ള ദേഷ്യം.. അല്ലാതെ അതിന് പിന്നിൽ തമ്പിയുടെ കറുത്ത കൈകൾ ഉണ്ടായിരിക്കുമെന്നത് അവൾ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും ചിന്തിച്ചു നോക്കിയിട്ടില്ല. "അവരുടെ ഉദ്ദേശം പോലെ തന്നെ നടന്നു.. കഴിഞ്ഞ ഒന്നര വർഷമായി ഞാൻ വേറൊന്നും ചിന്തിച്ചു നോക്കിയിട്ടില്ല.. നിന്നെ കണ്ടു പിടിക്കണം എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു എനിക്ക് മുന്നിലെ ഒരേ ഒരു ആവിശ്യം... അതായിരുന്നു തമ്പിക്കും വേണ്ടത്. അതിന് വേണ്ടി തന്നെയാണ് എന്റെ പഠനം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ജോലിക്ക് കയറുമെന്ന് ഉറപ്പായ ആ സമയത്തു തന്നെ തമ്പി കൃത്യമായി രാഘവനെ പണമെറിഞ്ഞു പിടിക്കുന്നതും നിന്നെ സുനിലിന്റെ കുരുക്കിൽ പെടുത്തി കളഞ്ഞതും.. അത്രയും പറയുമ്പോഴേക്കും ശ്രീയുടെ ഭാവം മാറി.. അവന്റെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു.. പല്ലുകൾ ഞെരിഞ്ഞാമർന്നു.. കേട്ട വാർത് യുടെ ആഘാതത്തിലാണ് അച്ചുവും. "തമ്പി പ്രതീക്ഷിച്ചത് അതോടെ ഞാൻ തളർന്നു പോകും എന്നാണ്. ആ സമയം അയാളുടെ കുരുത്തം കെട്ട മകളെ.. വൈഗ ലക്ഷ്മിയെ കൂടി എന്റെ തലയിലേക് എടുത്തിട്ട് തന്നാൽ അതോടെ ശ്രീദേവ് പൂർണ്ണ മായും അയാളുടെ അടിമയായി മാറും എന്നാണ്..അതിന് വേണ്ടി തന്തയും മോളും കുറച്ചു നാടകവും കളിച്ചു നോക്കി.. പക്ഷേ ഒന്നും.. ഒന്നും നടന്നില്ല.. കുറച്ചു കാലം നിന്നിൽ നിന്നും എന്നെ അകറ്റി നിർത്തി നോവിച്ചു എന്നതൊഴിച്ചാൽ ദൈവം എന്റെ കൂടെയായിരുന്നു.. എന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ കൂടെയായിരുന്നു.. അതിന് പിറകെ.. ചെന്ന എനിക്ക് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ തിരിച്ചു കിട്ടില്ലെന്നുറപ്പിച്ച വലിയൊരു നിധി കിട്ടി.." നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. അവൾക്കവൻ പറയുന്നതിന്റെ പൊരുൾ മനസ്സിലായില്ല. അതിന്റെയുടെ പകപ്പുണ്ട് മുഖം നിറയെ... "എന്റെ.. എന്റെ അച്ഛനുണ്ടച്ചു.. സെൻട്രൽ ജയിലിൽ.." പല്ല് ഞെരിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ പറയുമ്പോൾ അച്ചു അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി. 'തമ്പിയുടെ മറ്റൊരു ചതി.. നിസ്സാര കാര്യത്തിന്റെ പേരിൽ സ്വന്തം ഭാര്യയെയും മക്കളെയും ഉപേക്ഷിച്ച നീചൻ എന്നൊരു വിളി പേരിട്ടു കൊടുത്തു കൊണ്ട് അയാളെന്റെ അച്ഛനെ ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന്റെ പേരിൽ.. പണമെറിഞ്ഞു കൊടുത്തു കൊണ്ട്.. അതിന്റെ പവറിൽ ജാമ്യം പോലും നിഷേധിച്ചു കൊണ്ട് എന്റച്ഛൻ..ജയിലിൽ.. ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാതെ ഒരായുസ്സിലെ നല്ല പ്രായത്തിൽ...എന്റച്ഛൻ.. ശ്രീയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. അച്ചു അവനെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്ത് മെല്ലെ തട്ടി കൊടുത്തു.. അത് വരെയും തെല്ലു പോലും ഉലയാതെ നിന്നത്രയും പറഞ്ഞവന്.. അപ്പോൾ മുതലൊരു താങ്ങു വേണമായിരുന്നു. ആ മനസ്സിലെ പിടപ്പൊന്നോതുങ്ങുവോളം അച്ചു അവനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. "ഏട്ടൻ പറയുന്ന വാക്കുകൾക്കപ്പുറം ഒരു ലോകം തന്നെയില്ലാത്ത എന്റെ.. എന്റെ അമ്മയുണ്ടല്ലോ.. സത്യത്തിൽ അവരാണ് അച്ചു ഇതിനെല്ലാം കാരണം. തേടി ചെല്ലാൻ എന്റച്ഛന് വേറെ ആരും ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് അമ്മയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നല്ലോ.. പിണക്കം മാറിയിട്ട് അമ്മ തേടി തിരഞ്ഞു ചെല്ലുമെന്ന് അവിടെത്തിയ മുതൽ ആദ്യമൊക്കെ എന്റച്ഛൻ കരുതിയിരുന്നു എന്നെന്നോട് പറഞ്ഞു.. ശ്രീയുടെ സങ്കടം തീരുന്നില്ല. "വിധിയാവും ശ്രീയേട്ടാ.. ഇപ്പൊ ശ്രീയേട്ടൻ ചെന്നില്ലേ.. തേടി ചെല്ലാൻ അച്ഛനിപ്പോ ആളായില്ലേ.." അച്ചു അവളെ കൊണ്ടാവും പോലൊക്കെ അവനെ ആശ്വാസിപ്പിച്ചു. "വിധിയോ.. ഇതോ.. അല്ലേടി..ഇതൊന്നും വിധിയല്ല.. ഇതാ രാക്ഷസൻ അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് ചെയ്തതാ.. പെങ്ങളെ പ്രേമിച്ചു എന്നൊരു കുറ്റം ചാർത്തി എന്റച്ഛനെ മനഃപൂർവം കുരുക്കി കളഞ്ഞതാ.. എന്റച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം തട്ടി എടുക്കാൻ പെങ്ങളെ കൂട്ട് പിടിച്ചിട്ട്... ആ നാറി... ശ്രീ പല്ലുകൾ ഞെരിച്ചു.. കൂടപ്പിറപ്പുകൾ തമ്മിൽ സ്നേഹമാവാം അച്ചു.. അത് പക്ഷേ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാളുടെ ജീവിതം തകർത്തു കൊണ്ടുള്ള കപടതയാകരുത്.. ഏട്ടന്റെ കൗശലം കാരണം സ്വന്തം ജീവിതം നശിച്ചു പോയെന്ന് എന്റെ അമ്മക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല.. ഭർത്താവിന്റെ യൗവ്വനം.. മക്കളുടെ ബാല്യം. കൗമാരം.പിന്നെ ജീവിതം.. എല്ലാം.. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടും എന്റെ അമ്മക്കിപ്പോഴും ഒന്നും തിരിച്ചറിവ് വന്നിട്ടില്ല.." ആത്മ രോഷം കൊണ്ടവന്റെ ശരീരം വിറക്കുന്നുണ്ട്.. "വിടില്ല ഞാനവനെ.. തമ്പിയുടെ ജീവിതത്തിൽ സമാധാനം എന്നൊന്ന് ഇനിയുണ്ടാവില്ല അച്ചു.. ആ ജയിലിൽ നിന്നും എന്റെ അച്ഛനെ കണ്ടിട്ട് ഇറങ്ങി പോന്ന നിമിഷം തന്നെ ഞാനത് ഉറപ്പിച്ചത.. എന്നോട് ചെയ്തത് ഞാൻ മറന്നേക്കും. പക്ഷേ എന്റെ അച്ഛൻ.. ബാല.. നീ.. പിന്നെ. പിന്നെയെന്റെ ഡെവി.. ഇവരോടെല്ലാം അയാൾ ചെയ്തു കൂട്ടിയ ക്രൂരതകൾ.. കൊടുത്തിരിക്കും ഞാൻ.പലിശയും.. കൂട്ട് പലിശയും സഹിതം.. കണക്ക് പറഞ്ഞു തന്നെ കൊടുക്കും.." അവന്റെ മുഖം കണ്ടിട്ട് അച്ചുവിന്റെ നെഞ്ചോന്നാളി. എന്നാലും വേണ്ടന്ന് പറയാൻ അവൾക് തോന്നിയില്ല. കാരണം തന്നിലെക്ക് ചേർന്നിരുന്നു പറയുന്നവന്റെ നോവ് അവളുടേത് കൂടിയാണ്. അവന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞത് അവൾക്കും സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത കാര്യം തന്നെയാണ്... കുറച്ചു നേരം കൂടി അവനാ ഇരുപ്പ് തുടർന്നു. "എനിക്ക് ജീവിക്കാനുള്ളത് എന്റെ അച്ഛൻ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അച്ഛനൊപ്പം ഇനി അച്ഛനുണ്ടാക്കിയ വീട്ടിൽ.. അതാണ്‌ എന്റെ തീരുമാനം.." അതാണ്‌ തമ്പിക്ക് ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന ശിക്ഷ.. അയാളുടെ കണ്മുന്നിൽ ഞങ്ങൾ അച്ഛനും മക്കളും..വേണം. ഏട്ടൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയ അനീതിക്കെതിരെ എന്റമ്മ എന്ത് നിലപാട് സ്വീകരിച്ചാലും അതെന്നെ ബാധിക്കില്ല.. പക്ഷേ തമ്പിക്ക് അത് അങ്ങനെ ആവില്ല. ഉത്തരം കൊടുക്കാനില്ലാത്ത നിരവധി ചോദ്യം.. അതയാൾ ഏറ്റു വാങ്ങേണ്ടി വരും. കൂട്ടത്തിൽ ഇന്ന് വരെയും സ്വന്തം പോലെ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന എന്റെ അച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം.. അതും ഞാൻ തിരികെ പിടിക്കും.. ശേഷിക്കുന്ന കാലം എന്റെ അച്ഛനെ ദ്രോഹിച്ചതിനുള്ള ശിക്ഷയും ഏറ്റു വാങ്ങി.. നരകിച്ചു തീരണം അയാളും അയാളുടെ കുടുംബവും.. " തമ്പിയോടുള്ള ദേഷ്യം കൊണ്ട് ശ്രീയുടെ മുഖം ഉല പോലെ ചുവന്നു വിങ്ങി.. അച്ചു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവനെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.. അതിന് മുന്നേ എനിക്ക് ചെയ്യുണ്ടുന്ന വേറൊരു കാര്യമുണ്ട്.. " അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ അത് വരെയുമുള്ള ഭാവം മാറി.. പകരമവിടെ അച്ചുവിനോടുള്ള അവന്റെ അടങ്ങാത്ത സ്നേഹം മാത്രം നിറഞ്ഞു.. "നമ്മുടെ കല്യാണം... അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് വേണം എനിക്ക് തമ്പിയുടെ മുന്നിൽ പോയി നിൽക്കാൻ.. അയാളെത്ര അകറ്റാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നമ്മളൊന്നായി എന്നറിയുന്ന ആ നിമിഷം എനിക്കയാളുടെ മുഖം കാണണം.. അതെന്റെ വാശിയാണ്.. ശ്രീ പറയുയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ അവളുടെ മുഖത്ത് വിരൽ കൊണ്ട് ചിത്രം വരക്കുന്നുണ്ട്. ശ്രീയേട്ടാ... അച്ചു ഇക്കിളി യാവുന്നത് പോലെ മുഖം വെട്ടിച്ചു മാറ്റി. പക്ഷേ ശ്രീ ചിരിയോടെ അവളെ അടക്കി പിടിച്ചു.. അപ്പോഴാവനിൽ ദേഷ്യത്തിന്റെ ചെറിയൊരു ലാഞ്ചന പോലുമില്ല.. അവളോടുള്ള പ്രണയം മാത്രം നിറഞ്ഞു തൂവി കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നവൻ.. അവന്റെ ഭാവങ്ങൾ മാറുന്നു.. കൈകൾ അവളുടെ കവിളിൽ മുറുകി.. അച്ചുവോട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്തൊരു ചുംബനമധുരമായിരുന്നു അപ്പോഴവന്റെ രുചി... തുടരും... ശേ... ഒരു കഥന ഗദ പറഞ്ഞിട്ടോടുവിൽ ഈ പഹയനിത്.. അയ്യേ... എനിക്ക് തന്നെ നാണം വരുന്നു.. കൊടും കാടാണ്.. എഴുന്നേറ്റു വീട്ടിൽ പോടാ.. ഇല്ലേൽ എല്ലാം കൂടി എന്റെ നെഞ്ചിൽ കയറും എന്ന് പറയാൻ കൂടി മറന്നു കൊണ്ട് ഞാൻ കണ്ണടച്ച് നിൽപ്പാണ്.. ശേ..ഇവനിത് വല്ലതും അറിയണോ... 😬 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. ഞാനിപ്പോ നല്ലൂട്ടിയായി ഡെയ്ലി ഇടുന്നുണ്ടല്ലോ... സ്നേഹത്തോടെ.. നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം jif #📔 കഥ