പ്രളയം. 14.. 🎫🎫🎫🎫 പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഷെറിന്റെ മനസമ്മത ചടങ്ങ് നടക്കുന്ന ഇടത്ത്‌ എന്തോ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ പുറത്ത് നിന്ന നാട്ടുകാരിൽ ചിലർ അകത്തേയ്ക്ക് കയറി ചെന്നു. ഗൗരിയുo,രാധമ്മയും, അമ്പുജാക്ഷിയുമൊക്കെ പള്ളിമുറ്റത്തെ മാവിൻ തണലിൽ മാറി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. റോബിച്ചനും കൂട്ടുകാരും പള്ളിമുറ്റത്തു നിന്നും സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിൽ ഒരുക്കിയിരുന്ന പന്തലിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് അകത്ത്‌ ഒരു ബഹളം കേൾക്കുന്നത്... അവരെല്ലാം എന്താണ് സംഭവം എന്നറിയാനായി തിരികെ വന്നു. "എന്താ ചേച്ചീ അവിടെ.. അവിടെന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ."റോബിച്ചൻ ഗൗരിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു തിരക്കി. "അറിയില്ല.. അവിടെ ചടങ്ങുകൾ തുടരുന്നതിനിടയിൽ ഒരു ആരവം കേട്ടത് പോലെ തോന്നി. പുറത്ത്‌ നിന്നവരെല്ലാം പെട്ടന്ന് അകത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നതും കണ്ടു." ഗൗരി പറഞ്ഞു. റോബിച്ചൻ ആൾതിരക്കിലൂടെ വഴിയുണ്ടാക്കി നടന്ന് ചെന്നത് എസ്തപ്പാന്റെ പിന്നിലേക്കാണ്.. എസ്തപ്പാൻ പിന്തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതിനാൽ റോബിച്ചന് അവനെ മനസിലായില്ല. ഫാദർ ഗീവർഗീസ് എസ്തപ്പാന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയിട്ട് തിരിഞ്ഞു ഷെറിനെ നോക്കി. മുഖം കുനിച്ച് നിന്ന അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് നീർത്തുള്ളികൾ അടർന്ന് പള്ളിയങ്കണത്തിലേക്ക് വീഴുന്നത് അയാൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. "കണ്ടില്ലേ അവൾ മുഖം കുനിച്ച് നിൽക്കുന്നത്.. ചോദിയ്ക്കച്ചോ, അവളോട് ചോദിയ്ക്ക്.. ഞാൻ പറഞ്ഞതിൽ എന്തെങ്കിലും കള്ളമുണ്ടെങ്കിൽ അതവൾ ഇവിടെ വച്ച് പറയണം... പറഞ്ഞാൽ മാത്രം പോരാ.. അവൾ എന്റെ കൂടെ വരികയും വേണം.. അവളെ കൊണ്ട് പോകാനാണ് ഈ പുഴയിലെ അടിയൊഴുക്ക് നീന്തി കടന്നു ഞാൻ ഇവിടേയ്ക്ക് വന്നത്. ഇവൾ, ഈ നിൽക്കുന്ന എന്റെ കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചവൾ, ഇവൾ എന്റെ കൂടെയാണച്ചോ ജീവിയ്‌ക്കേണ്ടത്. അല്ലാതെ തൊലിവെളുപ്പും, പണക്കിലുക്കവും കണ്ട് ഏതെങ്കിലും ഒരുത്തന്റെ കൂടെ പോയി പൊറുത്തേക്കാം എന്ന് കരുതിയാൽ എസ്തപ്പാൻ അത് സമ്മതിച്ചു തരാൻ പോകുന്നില്ല അച്ചോ.. അതിനി ഏത് കൊമ്പത്തെ മുതലാളിയുടെ മകളാണെങ്കിലും.." ഒരു തീച്ചൂളയ്ക്കുള്ളിൽ നിന്ന് താൻ വെന്തുരുകി കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്ന അനുഭവമായിരുന്നു ഷെറിന്. തന്റെ കയ്യെത്താ ദൂരത്തേയ്ക്ക് മാത്യുവിന്റെ കയ്യും പിടിച്ച് അയാളുടെ അമ്മ നടന്നിറങ്ങി പോകുന്നത് ചങ്ക് പൊട്ടുന്ന വേദനയോടെ, നിസ്സഹായയായി അവൾക്ക് നോക്കി നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. അവർ ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറുകയാണെന്ന് ഫാദറിന് തോന്നി. ഫാദർ ഗീവർഗീസ് ധൃതിയിൽ നടന്ന് അവർക്കടുത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേയ്ക്കും അമ്മയും, മകനും മുറ്റത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "മാത്യു... ചടങ്ങുകൾ തീർന്നിട്ടില്ല...അതിനും മുമ്പ് നിങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി പോവുകയാണോ." ശാന്തമായ സ്വരത്തിൽ ഫാദർ ഗീവർഗീസ് ചോദിച്ചു. മകന്റെ കയ്യിലെ പിടിവിടാതെ ലീലാമ്മ തരകൻ തിരിഞ്ഞു നിന്ന് ഫാദറിനെ കത്തുന്ന ഒരു നോട്ടം നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണുകളിലും മനസിലും പടർന്ന തീ ശരീരത്തെമ്പാടും ആളിപ്പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "ചടങ്ങുകൾ തീർന്നിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഫാദർ എന്തിനാ ഞങ്ങൾക്ക് പിന്നാലെ വരുന്നത്.. ഈ ചടങ്ങ് തുടർന്ന് പോകാൻ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല അച്ചോ.. അച്ഛന് ചടങ്ങ് പൂർത്തിയാക്കിയേ കഴിയൂ എന്ന് നിർബന്ധമാണെങ്കിൽ അവിടേയ്ക്ക് വന്നിട്ടില്ലേ ഒരു ഗജ പോക്രി.. അവനെ വച്ചു ഇനിയുള്ള ചടങ്ങ് അങ്ങ് നടത്തിയാൽ മതി.. ഇതുപോലെ നെറികെട്ട കൂട്ടരുമായി ഒരു ബന്ധം ഇനി ഈ ജന്മത്തിൽ എന്റെ മോന് വേണ്ട." "മാഡം.. എനിയ്ക്കും നിങ്ങൾക്കും ഇവിടെ നിൽക്കുന്ന ആർക്കും ആ എസ്തപ്പാൻ എന്നവൻ പറഞ്ഞതിനപ്പുറം സത്യമെന്താണെന്നേ അറിയില്ല.. അത് കൃത്യമായി ചോദിച്ചറിയാതെ നിങ്ങൾ ഈ പള്ളിയ്ക്ക് പുറത്തേക്ക് പോകരുതെന്നാ എന്റെ അഭ്യർത്ഥന.." അയാൾ അവർക്ക് നേരെ കൈകൂപ്പി. "നാറാവുന്നതിന്റെ പരമാവധി നാറി അച്ചോ.. നാറിയതല്ല നാറ്റിച്ചു എന്നതാ നേര്. ഇതിൽ കൂടുതൽ അപമാനിയ്ക്കപ്പെടാൻ ഞാനെന്റെ കുഞ്ഞിനെ ആർക്കും വിട്ടു കൊടുക്കില്ല. അച്ഛനല്ല ഇനി ആര് പറഞ്ഞാലും.തമ്മിലടിയും കുത്തും കൊലപാതകവും വരെ നടന്നേക്കാവുന്ന ഒരിടത്തുനിന്നുമാ ഞാനെന്റെ മോനെയും കൂട്ടി മടങ്ങി പോകുന്നത്... ഇതുപോലൊരുഅലമ്പ് നാട്ടിൽ വന്ന് പെണ്ണെടുക്കേണ്ടെന്ന് ഞാൻ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞതാ അച്ഛനോടും മോനോടും. അതൊക്കെ ആര് കേൾക്കാൻ...തൃപ്തിയായല്ലോ നിനക്ക്.. വാടാ വന്ന് വെള്ളത്തിൽനീന്തിയോ, വള്ളത്തിൽ കയറിയോ എങ്ങിനെങ്കിലും നമുക്ക് മറുകര പിടിയ്ക്കാം." ചെറുക്കൻ കൂട്ടരായി വന്നിട്ടുള്ളവർ എല്ലാം തന്നെ തിരികെ കടവത്തേയ്ക്ക് പോന്നോളാൻ തരകന്റെ നിർദേശമുണ്ടായതോടെ പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഇരുന്നവരെല്ലാം എണീറ്റ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി തുടങ്ങി. ഫാദർ ഗീവർഗീസ് അകത്തേയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ പീലിപ്പോസ് മുതലാളി ഓടി അയാളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "ഫാദർ, എന്റെ മകളുടെ മനസമ്മത ചടങ്ങ്..." അയാളുടെ വാക്കുകൾക്ക് സങ്കടത്തിന്റെ വിറയലുണ്ടായിരുന്നു. "വിഷമിയ്ക്കരുത് പീലിപ്പോസ്. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മകളെയും കൂട്ടി മടങ്ങി പോയേ തീരൂ.. അവർ തിരിച്ച് പോകയാണെന്ന്..." "എന്താ ഫാദർ ഈ പറയുന്നത്.. എവിടെയോ കിടക്കുന്ന ഒരുത്തൻ വന്ന് എന്തോ വേണ്ടാതീനം വിളിച്ച് പറഞ്ഞു എന്ന് വച്ച് എല്ലാം മതിയാക്കി അവർ മടങ്ങി പോവുകയാണെന്നോ.. എവിടെ അവർ.. അവർ പോകാൻ പാടില്ല... എന്റെ മോളുടെ ജീവിതം.." പീലിപ്പോസ് നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് ഓടി.. ദൂരെ ഒരാൾക്കൂട്ടം നടന്നു മറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനു നേർക്ക് അയാൾ ഓടി ചെന്നു. "തരകാ.. നിങ്ങൾ എന്താണ് ഈ കാണിയ്ക്കുന്നത്... സത്യം എന്താണെന്ന് അറിയുന്നതിന് മുൻപേ എന്തെങ്കിലും ഒരാരോപണത്തിന്റെ മാത്രം പുറത്ത് നിങ്ങളീ ബന്ധം ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് മടങ്ങിപോവുകയാണോ.. എന്റെ മകളെ കണ്ണീർക്കയത്തിൽ ആക്കല്ലേ നിങ്ങൾ.." തരകന്റെ മുന്നിലേക്ക് കയറി നിന്ന് അയാൾ കെഞ്ചി. "നിങ്ങൾ കണ്ടതും കേട്ടതുമൊന്നും സത്യമല്ല. അവനാരാണെന്നും എന്തിന് വന്നതാണെന്നും എനിയ്ക്കോ എന്റെ മക്കൾക്കോ അറിയില്ല. എന്റെ മോളൊരു പാവമാ. അവളുടെ മനസും ജീവിതവും തകർത്തിട്ട് നിങ്ങൾമടങ്ങി പോകല്ലേ. പാപം കിട്ടും നിങ്ങൾക്ക്.." അയാളുടെ ഒച്ച ഇടറി. "ആ പാപം എത്ര കിലോയുണ്ടെങ്കിലും അത് ഞാനും എൻറെ മകനും ചുമന്നോളാം.. നിങ്ങളുടെ മകളുടെ ജീവിതം തകർക്കാനല്ല ഞങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്, അവൾക്കൊരു ജീവിതം കൊടുക്കാനാ.. ഇനി നിങ്ങളുടെ മകൾക്കൊരു ജീവിതം വേണമെങ്കിൽ ഇരു ചെവി അറിയാതെ നിങ്ങളുടെ മകൾക്ക് വയറ്റിലുണ്ടാക്കി കൊടുത്ത ഒരുവൻ അവിടെ നിൽപ്പില്ലേ. അവനോട് പറയ്‌. അവൻ കൊടുത്തോളും നിങ്ങളുടെ മകൾക്ക് ഒരു ജീവിതം. അതിന് വേണ്ടിയിട്ടാണല്ലോ അവൻ വന്ന് ഈ പരാക്രമമായ പരാക്രമം എല്ലാം കാണിച്ചത്. ഇപ്പോഴാണേൽ പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയ്ക്ക് ഒറ്റ ചിലവും വരില്ല.മകളെപിടിച്ചു ആ ചെകുത്താന്റെ കയ്യിൽ ഏൽപ്പിച്ചാൽ മതി.പിന്നാലേ വന്നു നിന്ന് നാടകം കളിയ്ക്കാതെ എന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന് മാറ്." ലീലാമ്മ തരകൻ മകനെയും കൂട്ടി മുമ്പോട്ട് നടന്നു പോയി. അവർക്ക് പിന്നിലായി ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ വന്നവരും നടന്നു മറയുന്നത് ഒരു നിസ്സഹായതയോടെ അയാൾ നോക്കി നിന്നു. ആളും ആരവവും തന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു പോയതോടെ പീലിപ്പോസിന്റെ വിശ്വസ്തനായ അനുചരൻമാർ ആന്റപ്പനും, മുരു കേശനും അവിടേയ്ക്ക് ഓടി വന്നു. അവർ രണ്ടു പേരും സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിലെ, ചടങ്ങിന്റെ സൽക്കാരം നടക്കേണ്ട പാചകപ്പുരയിലായിരുന്നു. "മുതലാളീ.. എന്താ ഇത്.. അവരൊക്കെ തിരിച്ച് പോവുകയാണോ.." ഒത്ത തണ്ടും തടിയുമുള്ള ആന്റപ്പൻ തിരക്കി. "കഴിഞ്ഞു...ഇനിയിവിടെ ഒരു കോപ്പുമില്ല..എവിടെയോ കിടക്കുന്ന ഒരുത്തൻ വന്ന് എല്ലാം നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞെടാ.." "അവനെ കൊല്ലാൻ വയ്യാരുന്നോ മുതലാളീ. ഇപ്പോഴും അവൻ ജീവനോടിരിപ്പുണ്ടോ.. ഷാജൻമോനില്ലാരുന്നോ അവിടെ." മുരുകേശൻ രോഷം കൊണ്ട് കൈകൾ കൂട്ടി തിരുമ്മി. "അവനെവിടെ. പുല്ലാട്ടെ പെണ്ണിന്റെ മുൻപിൽ ആളാവാൻ വന്ന അവനിനി ജീവനോടെ ഈ ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടാകരുത്." "പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഉണ്ട് അവൻ. ഇവിടെ വച്ച് അവനെ ഒന്നും ചെയ്തേക്കരുത്.. മാത്രവുമല്ല അവൻ പറഞ്ഞത് സത്യമാണെങ്കിലും കള്ളമാണെങ്കിലും എനിയ്ക്കവനെ ജീവനോടെ എന്റെ മുമ്പിൽ കിട്ടണം... കൊടുവത്തൂരിലെ സർവ്വ കടവുകളിലും ഈ നിമിഷം മുതൽ ആളുണ്ടാവണം.. കല്ലാറ്നീന്തിക്കടന്നോ കടത്തിൽ കയറിയോ അവൻ രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ ഇടയാകരുത്.കടവുകളിൽ മാത്രമല്ല തകർന്ന് കിടക്കുന്ന റോഡിന് സമീപവും, അങ്ങേയറ്റത്തും വരെ ആളേ നിർത്തിയ്ക്കോണം. അത് വഴിയും അവൻ കടന്നു കളയാൻ ഇടയാകരുത്.. നേരത്തോട് നേരം തികയും മുൻപേ ചെമ്പൻ മലയിൽ ഒരു കുഴിയെടുത്തിട്ടേക്കണം. ജീവനോടെ വേണം എനിയ്ക്ക് ആ കുഴിയിലിട്ട് അവനെ മണ്ണിട്ട് മൂടാൻ.എത്ര ആളേ വേണമെങ്കിലും കൂട്ടിയ്ക്കോ." പീലിപ്പോസിന്റെ കണ്ണുകളിൽ പകയുടെ തിളക്കം കാണാമായിരുന്നു. പീലിപ്പോസ് തിരികെ പള്ളിയിലേക്ക് വരുമ്പോഴേയ്ക്കും സർവരും കാര്യങ്ങളെല്ലാം അറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "ഇത് എസ്തപ്പാനാണ് മുതലാളീ. ഇവനെ തിരക്കിയാണ് അന്നുപോലീസ് വന്നത്.ഗോപിയാശാന്റെ കടയിൽ രാത്രി മഴയത്ത്‌ വന്ന് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയതുംഇവനാണ്.." പീലിപ്പോസ് വന്നത് കണ്ട് റോബിച്ചൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു. "എന്നിട്ട് നീയെല്ലാം അവനെ വിട്ടു കളഞ്ഞു അല്ലേടാ...ഗോപിയാശാന്റെ കടയിൽ വന്ന് അവൻ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയ വിവരം നിങ്ങളാരും എന്നെ വിളിച്ച് പറയാഞ്ഞതെന്താ.." "മുതലാളി ഈ ചടങ്ങിന്റെ തിരക്കിലാണല്ലോ എന്നോർത്താണ് ഞങ്ങൾ വിളിയ്ക്കാതിരുന്നത്.." "അവനെവിടെയാ താമസമെന്ന്അറിയുവോ നിങ്ങൾക്ക്.." "ഞങ്ങളെല്ലാം ചേർന്ന് കുറെ ശ്രമിച്ചതാ മുതലാളീ. പക്‌ഷേ അത് മാത്രം കണ്ടെത്താൻ പറ്റാത്ത ഒരു അത്ഭുത പ്രതിഭാസമാ അവൻ. നമ്മുടെ തൊട്ടു മുൻപിലൂടെ പോകുന്ന അവൻ പെട്ടന്ന് അപ്രത്യക്ഷം ആയിപ്പോകുന്നു." "ഊം.." പീലിപ്പോസ് ഒന്ന് മൂളിയ ശേഷം അകത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. അവിടെ ഷെറിനും മേരിയമ്മയ്ക്കും ചുറ്റും കുറെ പേർവട്ടമിട്ടു നിൽപ്പുണ്ട്. അവരെല്ലാം ഓരോരോ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു അവരിൽ നിന്നും കിട്ടാവുന്നത്ര വിവരങ്ങൾ ചോദിച്ചറിയുകയാണ്. കുറച്ചപ്പുറത്തുള്ള ഒരുകസേരയിൽ കൈകൾ ഇരു വശത്തേയ്ക്കും നീട്ടി തല പിന്നിലേക്ക് ചായ്ച്ചു ഇരിയ്ക്കുകയാണ്. പീലിപ്പോസ് അവിടെ നിന്നവരോടും, പുറത്ത്‌ നിന്ന നാട്ടുകാരോടും സ്കൂൾ ഗ്രൗണ്ടിൽ തയ്യാറാക്കിയിട്ടുള്ള പന്തലിൽ ചെന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടേ പോകാവൂ എന്ന് നിർദേശിച്ചു. അമ്പതോളം പേർമാത്രമേ അവിടെ ശേഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവരിൽ തന്നെ നല്ലൊരു ശതമാനം പേർ ചടങ്ങ് നടക്കാത്തതിനാൽ ആഹാരം കഴിയ്ക്കാൻ പോകാൻ വൈമനസ്യം കാണിച്ചു. "എന്നാലും അതിനേ കണ്ടാൽ ആരെങ്കിലും പറയോ ഇതാണ് കയ്യിലിരിപ്പെന്ന്. ഇനി മുതലാളി മകളെപിടിച്ചുആ പോക്രിയ്ക്ക് കെട്ടിച്ച് കൊടുക്കട്ടെ. അതോടെ തീരുമല്ലോ ആ പെണ്ണിന്റെ അഹങ്കാരം." രാധമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് ഗൗരി അവരെ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി. "കാര്യമറിയാതെ ആ കൊച്ചിനെ വിധിയ്ക്കല്ലേ ചേച്ചീ.. നമ്മൾക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ ഷെറിനെ. എനിയ്ക്ക് തോന്നുന്നത് ഇതിലെന്തോ ചതിയുണ്ടെന്നാ.. അല്ലാതെ ഷെറിന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നും ഇങ്ങനൊരു തെറ്റ് വരാൻ സാധ്യതയില്ല." "ങാ.. എന്നാൽപുകിലായി. നിന്റെ വീട്ടിൽ ആ തെണ്ടി കേറി കളിച്ചതു പോലെ ഇത് തീരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല... പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയെ ദ്രോഹിച്ചാൽ ദൈവം തമ്പുരാനാണെങ്കിൽ പോലും അവരെ വെറുതേ വിടില്ല അദ്ദേഹം." "വെറുതെ വിടരുത്.. തലനാരിഴയ്ക്കാ എന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് അവൻ രക്ഷപ്പെട്ടു പോയത്. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ.." ആ രാത്രി കണ്മുമ്പിൽ കണ്ടത് പോലെ ഗൗരിയുടെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി. "ഏത് പാതിരാവിലും ഒരു സ്ത്രീ ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിയ്‌ക്കുന്ന വീട്ടിൽ പോലും ആരെയും പേടിക്കാതെ വാതിൽ തുറന്നിട്ട്കിടന്നുറങ്ങാവുന്ന സ്ഥിതിയിൽ നിന്നും സന്ധ്യയായാലുടൻ വാതിലടച്ചിടേണ്ട ഗതികേടിലേക്ക് നമ്മളെ പറഞ്ഞു വിട്ട അവൻ ഈ കൊടുവത്തൂരിൽ വേണ്ട." അവനോടുള്ള പക അ വളുടെ കണ്ണുകളിൽ വൈരക്കല്ലുകൾ പോലെ തിളങ്ങി. പീലിപ്പോസ് ഭാര്യയോടും ബന്ധുക്കളോടും ഷെറിനെ വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പൊക്കോളാൻ പറഞ്ഞു. "അപ്പോൾ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മനസമ്മത ചടങ്ങ് ഇനി നടക്കില്ലേ." മേരിയമ്മ നെഞ്ചത്ത്‌ കൈ വച്ച് പോയി. "അവരെല്ലാം തിരികെപ്പോയിക്കഴിഞ്ഞു. കടത്ത്‌ കയറി അവർ മറുകര പിടിച്ച് കാണും. ഇനി അതങ്ങു മറന്നാൽ മതി." "ഇത്രത്തോളം എത്തിയിട്ട് അവരെ അങ്ങനങ്ങു വിടാൻ പാടുണ്ടായിരുന്നോ. നമ്മുടെ ഭാഗത്തു തെറ്റുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന് പോലും അവരൊന്നുതിരക്കാൻ മുതിർന്നില്ലല്ലോ." മേരിയമ്മയുടെ അനിയത്തി ആനി പറഞ്ഞു. "നമ്മുടെ ഭാഗത്തെ എന്ത് ശരിയാ അവർ തിരക്കേണ്ടത്. മലപോലെ ഒരുത്തൻ മുൻപിൽ വന്നു നിന്ന് കുറെ ആരോപണങ്ങൾ തൊടുത്തു വിട്ടപ്പോൾ അതിൽ ഒന്നെങ്കിലും അവൾനിഷേധിച്ചോ.. പിന്നെ അവരെ അങ്ങനങ്ങു വിടാൻ പാടുണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് ചോദിച്ചില്ലേ.. എന്ത് വേണമായിരുന്നു ഞാൻ.. പിണങ്ങി ഇറങ്ങിപ്പോയ അവനെ കയ്യും കാലും കൂട്ടിക്കെട്ടി ഈ പള്ളിയങ്കണത്തിൽ കൊണ്ട് നിർത്തി നമ്മുടെ മോളേ ഭാര്യയായി സ്വീകരിച്ചോളാം എന്ന് പറയിപ്പിയ്ക്കണമായിരുന്നോ.. അങ്ങനെ പറയിപ്പിച്ചാൽ മാത്രം മതിയാരുന്നെങ്കിൽ അത് ചെയ്യ്യ്ക്കാമായിരുന്നു.. പക്‌ഷേ അതുപോരല്ലോ... അവർ രണ്ട് വ്യക്തികളുടെ ജീവിതമല്ലേ." പീലിപ്പോസ് അവിടെ നിന്നിറങ്ങി ഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കുന്ന ഇടത്തേയ്ക്ക് പോയി. ഷെറിനെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് കൊണ്ട് മേരിയമ്മയും മറ്റുള്ളവരും പുല്ലാട്ട് വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. ഇനി നടക്കാൻ പോകുന്നത് എന്താണെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ തന്നെ മേരിയമ്മയുടെ ശരീരംകിടുങ്ങി. അച്ഛനും, മകനും ഒറ്റക്കാര്യം ഇത് വരെ ഷെറിനോട് തിരക്കിയിട്ടില്ല. ഇവിടെ വച്ചൊരു ചോദ്യംചെയ്യൽ വേണ്ടെന്ന്കരുതിയിട്ടാകും അത്.. പക്‌ഷേ വീട്ടിലെത്തിയാൽ... അനിഷ്ടമായതൊന്നും സംഭവിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കാൻ മേരിയമ്മ കുരിശ് വരച്ചു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 05 അടുക്കളയിലേക്ക് ഓടി ചെന്നു ഹരിയും രാജീവനും സുനന്ദയുടെ ഭർത്താവ് അനിലും ... തറയിൽ എഴുന്നേൽക്കാൻ വയ്യാതെ കിടക്കുന്നു ഭാർഗവിയമ്മ തറയിൽ നിറയെ രക്തം ......... അടുക്കളയിൽ നിന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ ആരോ പടിക്കരികിൽ വെച്ച ഗ്ലാസിൽ ചവിട്ടി പോയതാണ് ചില്ലു ഗ്ലാസ് കാലിനടിയിൽ ആഴ്ന്നിറങ്ങി … ഭാർഗവിയമ്മ കിടന്നു പുളഞ്ഞു രാജീവൻ കാൽപാദത്തിനടിയിൽ നിന്നും ചില്ലു കഷ്ണം വലിച്ചു പുറത്തെടുത്തു “ഹരി കാറിറക്ക് ബ്ലഡ് ഒത്തിരി പോയിട്ടുണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടു പോകണം " രാജീവൻ പറഞ്ഞു എല്ലാം കണ്ട് അന്ധാളിച്ചു നിന്നു പോയ് വന്ദന രക്തം കണ്ടപ്പോഴെ അവൾക്കു തല കറങ്ങി ….. രാജീവനും ഹരിയും ഭാർഗ്ഗവി അമ്മയെയും കൊണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കു പോയ് …. "വന്നു കേറിയ പ്പോഴെ അപ ശകുനമാണല്ലോ …."അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഹരിയുടെ അച്ഛന്റെ മൂത്ത ചേച്ചി കല്യാണിയമ്മ പിറു പിറുത്തു വന്ദന അത് കേട്ടു അവൾ വല്ലാതായി ..... താനെന്തു പിഴച്ചു ..വന്ദനക്കു കരച്ചിൽ വന്നു ... ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ മുതൽ എന്തോ ഒറ്റപ്പെടൽ അനുഭവിച്ചിരുന്നു ...... അതിനിടക്ക് ഇങ്ങനെ ഒരു ദുരന്തം കൂടി ... അന്നു ഒരു പാട് വൈകിയാണ് അവർ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് എത്തിയത് അത്രയും നേരം കഴിക്കാതെ കാത്തിരുന്നു ... ഭാർഗ്ഗവി അമ്മയുടെ മുഖത്ത് എന്തോ നീരസം ഉള്ളതു പോലെ വന്ദനക്കു തോന്നി … വിശപ്പില്ലെന്നു പറഞ്ഞു അവര് കിടന്നു ...ഹരികൃഷ്ണനും രാജീവനും കഴിക്കാനിരുന്നു ... രാജീവന് ഒരു പരുക്കൻ സ്വഭാവമാണെന്നു അവൾക്കു മനസിലായി .... അധികാരത്തോടെ ഉള്ള സംസാരം .... അതിങ്ങോട്ടു എടുത്തു വിളമ്പ് .....സൗമ്യമായല്ല വന്നപ്പോഴെ ശ്രദ്ധിച്ചു മിലിട്ടറി സർവ്വീസ് കഴിഞ്ഞ് വന്നതാണെത്രെ ഇപ്പോ പ്രത്യേകിച്ചു ജോലി ഒന്നുമില്ല … വീട്ടിൽ രാജീവൻ പറയുന്നതിനു അപ്പുറത്തേക്ക് ഒന്നുമില്ല …… .ബെഡ് റൂമിലെത്തിയപ്പോഴാണ് ശ്വാസം നേരെ വീണത് അവൾക്കു .... ഹരികൃഷ്ണന് അരികിലായി അവൾ ബെഡിലിരുന്നു ..." എന്താ എല്ലാം കണ്ടു പേടിച്ചു പോയോ അയാൾ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു " അവൾ തലകുനിച്ചു ഇരുന്നു തലയാട്ടി ... സാരമില്ല ആദ്യമായി വീട് മാറിയതിന്റെ എല്ലാം പ്രശ്നമായിരിക്കും ... ഇനി ഇവിടെ ഉള്ള കാര്യങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കണം ... അമ്മയൊക്കെ പ്രായമായതല്ലേ ... പിന്നെ ചേട്ടനും ഒരു സ്പെഷ്യൽ കാരക്ടർ ആണ് .. കുടുംബത്തിൽ ഏറ്റവും മൂത്ത ആളായതുകൊണ്ടു ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും വല്യേട്ടൻ എന്നാ വിളിക്കാ ....അതിന്റെ ഒരു ഭാവം ആശാനുണ്ട് ... എല്ലാം മനസിലാക്കിയും കണ്ടും അറിഞ്ഞും വേണം പെരുമാറാൻ ... ആരെയും മുഷിപ്പിക്കരുത് ഹരികൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടു അവൾ തലയാട്ടി .."നേരം ഒരുപാടു വൈകിയില്ലേ നമുക്ക് കിടക്കാം .". അയാൾ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ബെഡിലേക്കു കിടന്നു .. അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു ... അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുകെയടച്ചു അയാളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം ചായ്ച്ചു . അയാൾ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ♥️♥️♥️♥️♥️ ദിവസങ്ങൾ എത്ര വേഗത്തിലാണ് കടന്നു പോയത് കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് രണ്ടു മാസമായി ... ഹരികൃഷ്ണന്റെ വീട്ടിൽ എല്ലാവരുമായി നല്ല അടുപ്പത്തിലായി ... അമ്മയും രാജീവനും മാത്രമേ അല്പം പരുക്കൻ സ്വഭാവം കാണിക്കുന്നുള്ളു ...സുന്ദയുടെ ഭർത്താവ് അനിലേട്ടൻ നല്ല പെരുമാറ്റം .... ചിരിച്ചു കൊണ്ടേ സംസാരിക്കു ...അവരുടെ മക്കൾ സോനയും രാഹുലും അനിലേട്ടൻ ഗൾഫിൽ എന്തോ ജോലി ആണെന്ന് മാത്രം വന്ദനക്കു അറിയാം കൂടുതൽ ഒന്നും ചോദിയ്ക്കാൻ പോയില്ല കല്യാണമായിട്ടു ലീവിന് വന്നതാണ് ഉടനെ പോകും .... തറവാടിന് തൊട്ടടുത്ത് തന്നെ അവർ വീട് ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട് എന്നാലും അവർ എപ്പോഴും ഇവിടെ തന്നെ ആണ് ... സുനന്ദയ്ക്ക് ജോലി ചെയ്യാൻ വലിയ മടി ആണെന്ന് വന്നു രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേ വന്ദനക്കു മനസിലായി ...ആദ്യം ചേച്ചി എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നെതെങ്കിലും ഇപ്പോൾ പേരാണ് വിളിക്കുന്നത് .. തന്നെക്കാൾ നാലു വയസു കൂടുതലുണ്ട് സുനന്ദയ്ക്ക് ... ഏട്ടന്റെ ഭാര്യ എന്നുള്ള ബഹുമാനമൊന്നും കാണിക്കാറില്ല .... രാവിലെ അലക്കാനിറങ്ങുമ്പോൾ ഒരു ലോഡ് തുണി യുമായി വരും "വന്ദനെ ഇത് കൂടി അലക്കിയേക്ക് പിള്ളേരുടെ യൂണിഫോം ആണ് " വളരെ ലാഘവത്തോടെ പറഞ്ഞു എറിഞ്ഞേച്ചു പോകും ... വല്യേട്ടൻ മാത്രം അലക്കാൻ ഒന്നും കൊണ്ട് തരാറില്ല പുള്ളി തന്നെ അലക്കും ... അത്രയും ആശ്വാസം ...അമ്മ ഇടയ്ക്കിടെ ശകാരിക്കും ... "നീ എന്തിനാ സോപ്പ് പൊടി അത്ര എടുത്തേ ..അരി ഇത്ര എടുക്കണോ " എല്ലാത്തിനും വലിയ കണക്ക് ....പാചകവും വന്ദന തന്നെ ചെയ്യണം ...സുനന്ദ വല്ലതും നുറുക്കി തന്നിട്ട് പോകും എല്ലാം പുതിയ പാഠങ്ങളായിരുന്നു .... ഒന്നിനും മറുപടി പറയാറില്ല എല്ലാം മനസിലൊതുക്കും വീട്ടിലായിരുന്നപ്പോൾ 'അമ്മ ഒന്ന് പറയുമ്പോൾ രണ്ടു പറയുമായിരുന്നു ...പിന്നെ വീട്ടിൽ ജോലി ചെയ്തു ശീലമുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ട് ഒന്നും തോന്നിയില്ല ... എക്സാം ആവാറായിരിക്കുന്നു .. എല്ലാം കഴിഞ്ഞു പതിനൊന്നു മണിക്ക് ശേഷമാണു ഒന്ന് പഠിക്കാനിരിക്കുന്നത് അപ്പോഴേക്കും ഹരിയേട്ടൻ മുഷിയും .... ഹരിയേട്ടന് മദ്യപാന ശീലമുണ്ടെന്നു ഇവിടെ വന്നപ്പോഴാണ് മനസിലായത് ..... മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ഉണ്ട് ഒന്ന് രണ്ടു തവണ വിലക്കി ... അയാൾ ചിരിച്ചു തള്ളുകയായിരുന്നു ....പിന്നെ കൂർക്കം വലിച്ചു ഉറക്കം തുടങ്ങും .... അവൾ നിരാശയോടെ അയാളെ നോക്കും ..... അന്ന് ഞായറാഴ്ച ആയിരുന്നു ഹരികൃഷ്ണനു അവധി അയാൾ അവളോട് ഒന്ന് പുറത്തു പോകാമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ വന്ദനക്കു വലിയ സന്തോഷമായി ... ഹരിയേട്ടനെ ഒറ്റയ്ക്ക് കിട്ടുന്ന നിമിഷം ,എന്തെങ്കിലും പറയാൻ വീട്ടിൽ അവസരം കിട്ടാറില്ല ... അമ്മക്ക് ഹരിയേട്ടന്റെ കൂടെ താൻ പുറത്തു പോകുന്നതേ ഇഷ്ടമല്ല ....ബൈക്കിൽ ബീച്ചിൽ എത്തുമ്പോൾ നല്ല തിരക്കായിരുന്നു ... കാറ്റു കൊണ്ട് അവർ സിമെന്റ് ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു ..."ഹരിയേട്ടാ എനിക്ക് ഐസ് ക്രീം വേണം " അവൾ ഹരികൃഷ്ണനോട് പറഞ്ഞു ഐസ് ക്രീം വാങ്ങി വരാമെന്നു പറഞ്ഞു ഹരികൃഷ്ണൻ എഴുന്നേറ്റു പോയ് .... വന്ദന കടലിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു .. തിരയിൽ കളിക്കുന്ന കുട്ടികൾ ... ബലൂൺ വിൽക്കുന്നവർ .... കപ്പലണ്ടി കച്ചവടക്കാർ ....ചുവന്ന സൂര്യൻ കടലിലിൽ മറയാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്നു ... ."വന്ദനെ " പിറകിൽ ഒരു വിളി അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി ..... എവിടേയോ കണ്ടു മറന്ന മുഖം ... പെട്ടന്ന് മനസിലായില്ല കുറച്ചു നേരത്തിനു ശേഷം അവൾ ഓർത്തെടുത്തു ..... സഹദേവൻ മാഷ് .....!! തുടരും ആന്റണി 💜💜 #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

യുഗാന്തരങ്ങൾ ഭാഗം 05 ആശുപത്രിയിൽ ഉത്തരയെ നോക്കാനായി നിന്ന ഉത്തരയുടെ ബന്ധുക്കൾ പോയിട്ടില്ലായിരുന്നു. ഉത്തരയുടെ അച്ഛൻ അവർക്കെല്ലാം ഒരുപാട് സഹായങ്ങൾ ചെയ്ത ഒരു വ്യക്തിയാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തോട് അവർക്ക് കടപ്പാട് ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരും ആ കുടുംബത്തിനുണ്ടായ അപകടത്തിൽ വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഉത്തര ആരോടും മിണ്ടാതായി.സദാസമയവും ഒരേ കിടപ്പ് തന്നെ. കിരൺ എത്രയൊക്കെ സ്നേഹവും പരിഗണനയും പ്രകടിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും അവൾ അതീവ ദുഃഖിതയായിതന്നെ തുടർന്നു. അവൾ ഒന്നു പൊട്ടിക്കരയുകയെങ്കിലും ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് അവർ ആഗ്രഹിച്ചു. അവൾ അനുഭവിക്കുന്ന മാനസിക വേദനയുടെ ഒരല്പമെങ്കിലും ശമിപ്പിക്കാൻ കരച്ചിലിനായേക്കുമെന്ന് അവർ പ്രതീക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ അതൊന്നുമുണ്ടായില്ല. അവൾ എപ്പോഴും മുകളിലേക്ക് മിഴികൾനട്ട് അങ്ങനെ കിടക്കും. ഒടുവിൽ അവരെല്ലാവരും കൂടി മുൻകൈയെടുത്ത് അവൾക്ക് കൗൺസിലിംഗ് നൽകാൻ തീരുമാനിച്ചു. അതിനായി കൗൺസിലർ ആശുപത്രിയിലേക്ക് എത്താൻ ഏർപ്പാടാക്കുകയും ചെയ്തു. നാലഞ്ചു ദിവസത്തെ കൗൺസിലിംഗ് കൊണ്ട് അവൾ പതിയെപ്പതിയെ തിരിച്ചറിവിലേക്ക് മടങ്ങി വന്നു. അപ്പോഴെല്ലാം അവൾ വാവിട്ടു നിലവിളിച്ചു. പിന്നെപ്പിന്നെ പതിയെ ശാന്തയായി. രണ്ടാഴ്ചയ്ക്കുശേഷം അവളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്തു. ബന്ധുക്കളിൽ ആരെങ്കിലും, വീട്ടിലേക്ക് ഉത്തരയേ പരിചരിക്കാൻ ആയി വരാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ കിരൺ സ്നേഹത്തോടെ അത് നിരസിച്ചു. അവളെ താൻ നോക്കിക്കൊള്ളാമെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു. ഇത്രയും ദിവസങ്ങൾ താങ്ങായി, തണലായി,കൂടെ നിൽക്കുകയും ഉത്തരയെ പരിചരിക്കുകയും ചെയ്തതിന് എല്ലാവരോടും അയാൾ നന്ദി പറഞ്ഞു. ഇനിയും ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ടന്നും, നിങ്ങൾക്കും കുടുംബം ഉള്ളതല്ലേ എന്നും പറഞ്ഞ് കിരണവരെ സ്നേഹത്തോടെ മടക്കി അയച്ചു. ഉത്തരയെയും കൊണ്ട് അയാൾ വീട്ടിലെത്തി. അയാൾ അവളെ കൈപിടിച്ച് അകത്തേക്ക് കയറ്റി. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀 ചിന്നു കുഞ്ഞിനെ നിലത്ത് പോലും വയ്ക്കാതെയാണ് നോക്കുന്നത്. അവൾക്ക് ആ കുഞ്ഞിനെ അത്രയേറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അവൾ സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോൾ കുഞ്ഞിനെ വിവേകിന്റെ അമ്മ നോക്കും. അങ്ങനെ ഒരു കുഞ്ഞ് അവിടെയുണ്ടെന്നറിയാതിരിക്കാനായി അവർ നന്നായി സൂക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ അടുത്തൊന്നും അധികം വീടുകളും ഇല്ല. വിവേകും ചില സുഹൃത്തുക്കളും ചേർന്ന്, അപകടത്തിൽ മരിച്ച കുടുംബത്തെക്കുറിച്ചും, അവരുടെ ചുറ്റുപാടുകളെ കുറിച്ചും ഒക്കെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അന്വേഷണത്തിൽ ഉത്തര ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്ന് അവർ അറിഞ്ഞിരുന്നു.. ഇത് കരുതിക്കൂട്ടി ചെയ്ത കൊലപാതകം ആണെന്ന കാര്യം പോലീസിനെ അറിയിച്ചാൽ ഒരുപക്ഷെ, കാശിന്റെ ബലത്തിൽ എല്ലാം തേഞ്ഞു മാഞ്ഞു പോവുകയേയുള്ളൂ എന്ന് അവർ ഭയപ്പെട്ടു. കൂടാതെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഉത്തരയുടെ ജീവൻ ഇനിയും കൂടുതൽ അപകടത്തിൽ ആകാനേ തരമുള്ളൂ. ഉത്തരയുടെ ഭർത്താവിനോട് ഇതൊക്കെ തുറന്നു പറഞ്ഞാലോ എന്ന് വിവേക് ആദ്യം ചിന്തിച്ചു. അത്രയും സ്നേഹനിധിയായ ഒരാളാണ് കിരൺ എന്നാണ് മനസ്സിലായിരിക്കുന്നത്. കിരണിനെ പറ്റി കൂടുതൽ അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ നല്ലവനാണെന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഒരുപക്ഷെ ഇനി അപകടത്തിൽ പെടാൻ പോകുന്നത് അയാളും കൂടിയായിരിക്കും.. അന്ന് നടന്നത് ഒരു ആക്സിഡന്റ് അല്ലെന്നും,കരുതിക്കൂട്ടി നടന്ന കൊലപാതകം ആണെന്നും. താനത് കൺമുന്നിൽ കണ്ടു എന്നും അയാളെ അറിയിച്ചാലോ എന്ന് വിവേക് സുഹൃത്തുക്കളോട് ചോദിച്ചു. നിങ്ങൾ അപകടത്തിൽ ആണെന്നും, ആരോ അപകടത്തിൽ ആക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട് എന്നും മാത്രം അയാളോട് പറയാമെന്ന് അവർ എല്ലാവരും കൂടെ തീരുമാനിച്ചു.ബാക്കിയെല്ലാം അയാൾ എന്താന്നു വച്ചാൽ ചെയ്യട്ടെ.. കൂടാതെ കുഞ്ഞ് തങ്ങളുടെ അടുത്ത് ഉണ്ടെന്നുള്ള കാര്യം കൂടെ അറിയിക്കണം. കുഞ്ഞിനെ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു എന്ന് കരുതി ജീവിക്കുന്ന അവർക്ക് അതൊരു വലിയ ആശ്വാസം ആയിരിക്കും. സഹജീവികളോട് ഇത്ര കരുണയെ കാണിക്കേണ്ടതുള്ളൂ.. ബാക്കിയൊക്കെ അവർ നോക്കട്ടെ. ധാരാളം പണമൊക്കെ ഉള്ളവർ അല്ലേ, സ്വന്തം ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടതൊക്കെ അവർക്ക് ചെയ്യാവുന്നതേ ഉള്ളൂ.. കൂടാതെ ഇവിടെ പോലീസും നിയമവും ഒക്കെ ഉണ്ടല്ലോ. അതൊക്കെ വേണ്ട വിധത്തിൽ ഉപയോഗിക്കട്ടെ എന്തായാലും ഇന്ന് വൈകിട്ട് ആ വീട്ടിലേക്കു പോകാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀 കിരൺ ഉത്തരയെ മാനസികമായി തളർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു അപകടം നടന്ന് അധികം ആകും മുമ്പ്, ഉത്തരക്ക് കൂടി എന്തെങ്കിലും അപകടം സംഭവിച്ചാൽ തീർച്ചയായും ആളുകൾ തന്നെ സംശയിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. അതുകൊണ്ട്, ഉത്തര തന്നെ അവളുടെ സ്വന്തം ജീവൻ ഇല്ലാതാക്കണം. ബുദ്ധിപരമായി നീങ്ങിയാലേ രക്ഷയുള്ളൂ... അയാൾ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അവളുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു. കിരൺ എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചോ, അവൾ അയാളുടെ വാടിയ മുഖത്ത് നോക്കി ചോദിച്ചു. ഇല്ല. എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാൻ എടുക്കട്ടെ? വേണ്ട. നമ്മളെന്തിനാടീ ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നത്. ഇതിലും നല്ലതല്ലേ ആ **ത്മ **ഹത്യ ചെയ്യുന്നത്. അച്ഛനും, അമ്മയും എന്തുമാത്രം വേദനിച്ചിട്ടുണ്ടാകും..അല്ലേ ആ ഓർമ്മ മനസ്സിലേക്ക് വന്നതും അവൾ ഒന്ന് ഏങ്ങി. നമ്മുടെ കുഞ്ഞ്... അവളെ കിട്ടിയിട്ട് പോലുമില്ല. അങ്ങ് അഗാധതയിൽ എവിടെയോ നമ്മുടെ കുഞ്ഞ് കിടപ്പുണ്ടാകും അല്ലേ??കിരൺ ഇടറിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അവൾ ഇരു ചെവികളും പൊത്തി. നമുക്ക്... നമുക്കും പോവാടീ അവർക്കൊപ്പം. അയാളുടെ കവിളിലൂടെ കണ്ണുനീർ ഒലിച്ചിറങ്ങി. അവൾ അയാളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു. ഒരു മുഴം തുണിയുടെ ആവശ്യമല്ലേ വരൂ...എനിക്ക് ജീവിക്കണ്ട. അയാൾ കരഞ്ഞു. അവളുടെ മുഖം കടുത്തു. അവൾ എന്തോ ആലോചിച്ചുറപ്പിച്ചു. 🍀🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ

തീരം. 112 Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫 സുമംഗലയും മക്കളും രാവിലെ തിരിച്ച് പോരികയാണ്. ഉച്ച കഴിഞ്ഞു തിരികെ പോയാൽ മതി എന്ന് പ്രവീണയും ജിഷിനും അവരോട് ആകുന്നതും പറഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും കൊല്ലത്ത്‌ പോയിട്ട് ആ വഴിയ്ക്ക് തിരികെ പോകുന്നത് കൊണ്ട് തിരികെ ചേലക്കരയിൽ എത്തുമ്പോൾ ഒരു പാട് വൈകും എന്ന് പറഞ്ഞു അവർ പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായി. "നീ അങ്ങോട്ട് വരണേ മോളേ.. നിന്നെ അച്ഛന് കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.." സുമംഗല ഡ്രസ്സ്‌ മാറുന്നതിനിടയിൽ പ്രവീണയോട് പറഞ്ഞു. പ്രവീണയുടെ അടുത്തെത്തി അവളെ കാണുന്നത് വരെ സുമംഗലയുടെ മനസ്സ് വല്ലാതെ പിടഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് ഇരുന്നത്. ജിഷിനോടൊപ്പം അവൾ സുഖമായിരിയ്ക്കുന്നു എന്ന് നവമി പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും അവർക്ക് വിശ്വാസം വരുന്നില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇവിടെ വന്ന് മകളുടെ ജീവിതം കണ്ടതോടെ സുമംഗലയുടെ മനസ് തണുത്തു. അത്യാഡമ്പരം എന്നൊന്നും പറയാൻ പറ്റില്ലെങ്കിലും ഒന്നിനും മകൾക്ക് ഇവിടെ ഒരു കുറവും ഇല്ലെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. "എടീ.. നിന്നോട് ഒരു കാര്യം ചോദിയ്ക്കാൻ മറന്നു.." അവിടേയ്ക്ക് കടന്നു വന്ന നവമി പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്തേ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ പ്രവീണ അവളെ മുഖം തിരിച്ച് നോക്കി. "ജിഷിന്റെ അമ്മയും സഹോദരിയും ഒന്നുമിങ്ങോട്ട് വന്നില്ലേ നിങ്ങളെ കാണാൻ... ജിഷിന്റെ അമ്മയ്ക്കാണെങ്കിൽ നിങ്ങൾ നല്ലൊരു വീട്ടിലേക്ക് മാറിയിട്ട് അവർക്കും അവിടെ വന്ന് താമസിയ്‌ക്കണം എന്നായിരുന്നല്ലോ ആഗ്രഹം." "കൊള്ളാം.. വന്നില്ലേന്ന്. അക്കാര്യം പറയാൻ ഞാൻ വിട്ടുപോയി. ജിഷിനെ വിളിച്ചു തള്ള എന്നും കരച്ചിലും പിഴിച്ചിലുമാ എന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ട് വയ്യെന്നും പറഞ്ഞ്.. എനിയ്ക്ക് ചില മരുന്നുകളൊക്കെ ഉണ്ടാക്കി തരണം നീ എന്നെ അങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് പോ മോനേ എന്നും പറഞ്ഞ് ശല്യം തുടർന്നതോടെ ഒരു ദിവസം ജിഷിൻ പോയി അമ്മയെ ഇങ്ങോട്ട് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വന്നു. ഇങ്ങോട്ട് കേറുന്ന അതേ നേരത്തിലാ തൊട്ടടുത്ത ഫ്ലാറ്റിലെ, അവര് രണ്ടു പേരും ബാങ്ക് ജോലിക്കാരാ, ചേച്ചി ജോലികഴിഞ്ഞു വന്നത്. അവർ ഫ്ലാറ്റിന്റെ വാതിൽ തുറന്നതും ഇവിടേയ്ക്ക് കയറാനുള്ള അമ്മ 'ഞാനിപ്പോ വന്നേക്കാം. നീ കേറി പൊക്കോ മോനേ എന്നും പറഞ്ഞ് ആ ചേച്ചിയുടെ പിന്നാലേ അവരുടെ ഫ്ലാറ്റിൽ കയറി. അവർ അമ്മയോട് പുറത്തിറങ്ങി പോകാൻ പറയുകയും പിന്നവിടെ ഭരണിപ്പാട്ടായിരുന്നു അമ്മേടെ... ഞാൻ പറയേണ്ടല്ലോ ബാക്കി.. ഞങ്ങൾ ശരിയ്ക്കും പേടിച്ചുപോയി, അവര് പോലീസിനെ വിളിയ്ക്കും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്.. പിടിച്ച പിടിയാലേ ജിഷിൻ അമ്മയെ കൊണ്ട് പോയി ചങ്ങനാശേരിയിൽ വിടുകയായിരുന്നു. അതിൽ പിന്നെ ജിഷിൻ, അമ്മ വിളിച്ചാൽ ഫോൺ പോലും എടുക്കാറില്ലായിരുന്നു..അമ്മയുടെ തെറി കേട്ട്എത്ര ആളാ ഇവിടെ കൂടിയതെന്നറിയോ.ഒക്കത്തിനേം തള്ള തെറി പറഞ്ഞു. കുറച്ച് ദിവസത്തേയ്ക്ക് ആരും ഞങ്ങളോട് അധികം അടുപ്പമൊന്നും കാണിയ്ക്കാറേ ഇല്ലായിരുന്നു. അവർക്കിതൊക്കെ ആദ്യമായിട്ടുള്ള അനുഭവം ആയതിന്റെ പിണക്കമായിരുന്നു. " "അമ്മേ കഴിഞ്ഞില്ലേ..." വാതിൽക്കൽ നിന്ന് അവരുടെ സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ച അനു റാണി ചോദിച്ചു. അവൾ ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് മാളിൽ പോയി എടുത്ത ഏറ്റവും പുതിയ ചുരീദാർ ആയിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്. പ്രവീണയ്ക്കും, ജിഷിനും വേണ്ടത് എന്തൊക്കെയോ, അതെല്ലാം അവർക്ക് നവമി വാങ്ങി കൊടുക്കുകയുണ്ടായി. "യദു എവിടെ മോളേ.." സുമംഗല അനുവിനോട് തിരക്കി. "അപ്പുറത്ത്‌ ജിഷിൻ ചേട്ടന്റെ അടുത്ത്‌.." "അവൻ റെഡിയായില്ലേ.." "ആയില്ലേന്ന്... എപ്പോഴേ.." സുമംഗലയും അവർക്ക് പിന്നാലേ മക്കളും ഹാളിലേക്ക് ചെന്നു. "പോട്ടേടീ.." നവമി തിരിഞ്ഞു നിന്ന് അനിയത്തിയുടെ കവിളിൽ തഴുകി. പ്രവീണ മെല്ലെ, അനുവാദം കൊടുക്കും മട്ടിൽ ശിരസ്സ് ഇളക്കി. "പോട്ടെ മോളേ. നീ ജിഷിനെയും കൂട്ടി അച്ഛനെ കാണാൻ വരണം..." സുമംഗല അത് പറയുമ്പോൾ പ്രവീണ അവരെ വട്ടം ചുറ്റി പിടിച്ചു. "നീ ചുമ്മാ ഇവരുടെയൊക്കെ മുമ്പിൽ വച്ച് എന്നെ കരയിയ്ക്കല്ലേ പെണ്ണേ..." സുമംഗല അവളുടെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞതോടെ കൈത്തണ്ട കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ തുടച്ച് പ്രവീണ പിൻവാങ്ങി. എല്ലാവരും ലിഫ്റ്റിന് അടുത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നത് പ്രവീണ പുറത്ത് നോക്കി നിന്നു. ലിഫ്റ്റിലേക്ക് കയറും മുൻപ് ഒരിയ്ക്കൽ കൂടി നവമി അവളെ കൈ കാണിച്ചു. ഓരോരുത്തരായി ലിഫ്റ്റിലേക്ക് കയറുന്നതും, ലിഫ്റ്റിന്റെ വാതിൽ ചേർന്നടയുന്നതും,അതിനേ തുടർന്ന് നേർത്ത ഒരിരoബവും പ്രവീണ കേട്ടു. അവൾ വാതിലടച്ച ശേഷം കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്ന് താഴെ പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ നിന്ന് കാർ ഗേറ്റ് കടന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി നിന്നു. പക്‌ഷേ രണ്ടോ മൂന്നോ കാറുകൾ പുറത്തേയ്ക്ക് പോയതിൽ അമ്മ വന്ന കാർ ഏതാണെന്ന് അവൾക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ♦️ പത്തര മണിയായപ്പോൾ അവർ രാമൻ കുളങ്ങരയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. "കൊല്ലം ടൗണിലേക്ക് പോകാൻ ഇനി ഇവിടെ നിന്നും കുറച്ച് ദൂരമേ ഉള്ളൂ അമ്മേ...'' മെയിൻ റോഡിൽ നിന്ന് രാമചന്ദ്രൻ മാഷിന്റെ വീടിരുന്ന സ്ഥലത്തേയ്ക്കുള്ള വഴി അവൾ യദുവിന് പറഞ്ഞ് കൊടുത്തു. അവസാനം നിരനിരയായി ഭംഗിയുള്ള വീടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ഏരിയയിൽ കാർ നിർത്താൻ അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു. രത്നമ്മ ടീച്ചറോടൊപ്പം താൻ അവസാനമായിഇവിടെ വന്നപ്പോൾ വീട് പൂട്ടി എല്ലാവരും ബാഗ്ലൂർക്ക് പോയി എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. എന്നാലിപ്പോൾ അവിടെ കാണുന്ന കാഴ്ച നവമിയെ അമ്പരപ്പിച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു. താൻ ഇരുപത് വർഷം ജീവിച്ച ആ വീടിന്റെ സ്ഥാനത്ത്‌ ഇന്ന്‌ നാല് ഏരിയകളായി തിരിച്ച് ഒരു ചെറിയ ഫ്ലാറ്റ് സമൂച്ഛയം ഉയർന്ന് നിൽപ്പുണ്ട്. താഴെ രണ്ട് കുടുംബത്തിനും മുകൾ നിലയിൽ രണ്ട് കുടുംബങ്ങൾക്കും താമസിയ്‌ക്കാൻ ഉതകുന്ന രീതിയിലാണ് അതിന്റെ നിർമാണം. രണ്ടാം നിലയുടെ കോൺക്രീറ്റ് കഴിഞ്ഞിട്ടേ ഉള്ളൂ എന്ന് അതിന്റെ മുകളിൽ നിന്ന് ഊറി താഴേയ്ക്ക് പതിയ്ക്കുന്ന വെള്ളം സൂചിപ്പിയ്ക്കുന്നുണ്ട്. മുറ്റത്തെ പടർന്നു പന്തലിച്ച മാവും, താൻ വെള്ളമൊഴിച്ചു വളർത്തിയ നന്ത്യാർ വട്ടവും, പാരിജാതവും, കുടമുല്ലയും, അരി മുല്ലയും, അടുക്കു മുല്ലയും എല്ലാം നശിപ്പിയ്ക്കപ്പെട്ടു പോയിരിയ്ക്കുന്നു. ഗേറ്റിനോട് ചേർന്നു നിന്നിരുന്ന ആര്യ വേപ്പിന്റെ കുറ്റി മാത്രം അവിടെ കാണാം. അതാകട്ടെ സിമന്റും, പാറപ്പൊടിയും ഒക്കെ വീണ് മണ്ണിൽ ആണ്ടു പോയത് പോലെ നിൽക്കുകയാണ്. കിഴക്ക് ഭാഗത്തുണ്ടായിരുന്ന കിണർ എന്തൊക്കെയോ പാഴ് വസ്തുക്കൾ കൊണ്ട് മൂടപ്പെട്ടു കിടക്കയാണ്. നവമി ഗേറ്റിന് വെളിയിൽ നിന്ന് ഓരോന്നും എവിടെയൊക്കെയാണ് ഉണ്ടായിരുന്നതെന്ന് സുമംഗലയ്ക്കും, അനുവിനും വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തു. "ഇവിടായിരുന്നു മാവ്. അതിൽ ഓണമാവുമ്പോ അച്ഛൻ ഞങ്ങൾക്ക് ഊഞ്ഞാൽ കെട്ടി തരും.. അടുത്തൊക്കെയുള്ള കുറെ കുട്ടികൾ വരും അതിലിരുന്നു ആടാൻ.. ഓണത്തിന് രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് ഊഞ്ഞാലിട്ടാൽ ഈ ഗേറ്റ് പിന്നെ അടയ്ക്കണമെങ്കിൽ രാത്രി പത്ത്‌ മണിയെങ്കിലും കഴിയണം.. അതുവരെ ഈ മുറ്റത്തിരുന്നു ഞങ്ങളെല്ലാം ഓരോ കളികളാ..." നവമി അൽപ്പ നേരം അതെല്ലാം ഓർത്തെടുക്കും മട്ടിൽ നിന്നു. "അവരീ പ്രൊപ്പർട്ടി വിറ്റതാണോമോളേ. അതോ അവര് തന്നെ പണിയുന്ന പ്രൊജക്റ്റ്‌ ആണോ ഇത്.." "ശ്രീകുമാർ ഏട്ടനും, സൗമ്യ ചേച്ചിയ്ക്കും, സൗമിനി ചേച്ചിയ്ക്കും തുല്യമായ മൂന്ന് ഓഹരിയായിരുന്നു അമ്മേ ഇത്.. ചേച്ചിമാരുടെ ഓഹരി ശ്രീകുമാറേട്ടൻ വില നൽകി വാങ്ങിയെന്നാണ് അന്ന് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞത്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഇവിടെ പണി നടത്തുന്നത് ശ്രീകുമാറേട്ടൻ ആയിരിയ്ക്കും... അമ്മ ശ്രീകുമാറേട്ടന്റെ ബാംഗ്ളൂരിൽ ഉള്ള ഫ്ലാറ്റിലാവും..." "ഇനിയെന്തിനാ നമ്മൾ ഇവിടെ നിന്ന് വെയിലു കൊള്ളുന്നത്. ഒരു പണിക്കാരനെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ കാര്യം തിരക്കാമായിരുന്നു. ഇവിടെങ്ങും ആരെയും കാണാനില്ലല്ലോ.." യദു ചുറ്റിനും നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "ഇവിടെ നിന്നും കുറച്ചപ്പുറത്ത്‌ കാവനാട് എന്ന് പറയുന്ന സ്ഥലത്ത്‌ അച്ഛന്റെ ഒരു അനിയത്തി താമസമുണ്ട്. ശ്രീദേവിക്കുട്ടി. അച്ഛന്റെ ഏക സഹോദരിയാ... അവിടെ കൂടി ഒന്ന് കയറി നമുക്കവരെ കണ്ട ശേഷം മടങ്ങിപ്പോകാം യദുവേട്ടാ.." "അവിടെ ചെല്ലുമ്പോ അവരും വീട് വിട്ട് കർണ്ണാടകയിലോ, തമിഴ് നാട്ടിലോ പോയിട്ടുണ്ടാവുമോ..." "ശ്രീദേവിയപ്പച്ചിയെ കൊണ്ട് പോകാൻ അവർക്ക് വേറേ മക്കളില്ല. ഒരൊറ്റ മകനേയുള്ളൂ.അജയേട്ടൻ. അജയേട്ടൻ അവിടെ ഓട്ടോ ഓടിയ്ക്കുവാ.. ഇനി അവരും പോയെങ്കിൽ പൊയ്ക്കോട്ടെ. നമ്മൾ തിരികെ തൃശൂർക്ക് പോകുന്നു... എന്താ." അവർ തിരികെ കാറിൽ കയറി. നവമിയാണ് കാറോടിച്ചത്. കാവനാടിനു പോകുന്ന വഴി അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു. കാർ മെയിൻ റോഡിൽ നിന്ന് കോൺക്രീറ്റ് റോഡിലേക്ക് കയറി ഒരു കിലോമീറ്ററോളം ഓടിയ ശേഷം ഇടത്തേയ്ക്ക് കയറുന്ന ചെറിയൊരു ഇടവഴിയുടെ ഓരം പറ്റി നിന്നു. ഓട്ടോയ്ക്ക് മാത്രം പോകാനുള്ള വീതിയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ ആ വഴിയ്ക്ക്. അമ്പതു മീറ്ററോളം ഉള്ളിലായി ഓടിട്ട ഒരു വീട് അവിടെ നിന്നാൽ കാണാമായിരുന്നു. "അതിന്റെ വാതിലൊക്കെ അടഞ്ഞു കിടക്കുവാണല്ലോ. അവിടെയും ആളുള്ള ലക്ഷണം കാണുന്നില്ല." യദു കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയിട്ട് ചുറ്റിനും നോക്കി. "ഞാൻ ചെന്ന് നോക്കാം. അവിടെ ആളുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങൾ വന്നാൽ മതിയല്ലോ." യദു ധൃതിയിൽ ഇടവഴിയിലൂടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു ചെന്നു. മുറ്റത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേ അവന് മനസിലായി അവിടെ ആൾ താമസമില്ലെന്ന്. മുറ്റത്തടിഞ്ഞു കൂടിയിട്ടുള്ള കരിയിലകളും, മുട്ടൊപ്പം വളർന്നു നിൽക്കുന്ന പുൽച്ചെടികളും അതിന്റെ സൂചനയാണ് നൽകുന്നത്. മുൻ വാതിലിനടുത്തായി ഭിത്തിയിൽ ഒരു നോട്ടീസ് ഒട്ടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് യദു ചെന്ന് അത് വായിച്ചു നോക്കി. പിന്നെ നിരാശയോടെ അവൻ തിരികെ കാറിനടുത്തേയ്ക്ക് പോന്നു. "ആ വീടും അഞ്ച് സെന്റ് വസ്തുവും ബാങ്ക് കാര് ജപ്തി ചെയ്തിട്ടിരിയ്ക്കുന്നതാണ്. അവിടെ അവരുടെ നോട്ടീസ് പതിച്ചിട്ടുണ്ട്.ഏകദേശം ഒരു മാസം മുൻപ്... അവിടെ മനുഷ്യൻ പോയിട്ട് ഒരു ഈച്ച പോലും ഇല്ല... തകർന്നടിഞ്ഞ ഒരു ഓട്ടോ വടക്കു ഭാഗത്തായിട്ട് കിടപ്പുണ്ട്. അതിലും വള്ളിച്ചെടി പടർന്നു കിടക്കയാ." യദു പറയുന്നത് കേട്ട് നവമി കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. "അങ്ങോട്ട് പോകണ്ട. മുറ്റത്തൊക്കെ വല്ല ഇഴ ജന്തുക്കളും കാണും. ഞാൻ അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോ തന്നെ എന്തൊക്കെയോ ഇഴഞ്ഞു പോകുന്ന ഒച്ച കേട്ടു." നവമി അവിടേയ്ക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ യദു തടഞ്ഞു. നവമി അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് റോഡിന് എതിർവശത്തുള്ള വീട്ടിലേക്ക് നോക്കി. അതിന്റെ മുറ്റത്ത്‌ നിന്ന് ഒരു സ്ത്രീയും, ആറോ ഏഴോ വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിയ്ക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയും തങ്ങളെ ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. നവമി നേരെ റോഡ് മുറിച്ച് കടന്ന് അവർക്ക് മുൻപിലേക്ക് ചെന്നു. അവരും അത് തന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ച് നിൽക്കുകയായിരുന്നു. താൻ ആരാണെന്ന് പറഞ്ഞ ശേഷം നവമി അവരോട് ഈ വീട്ടിലുള്ളവരൊക്കെ എവിടെയാണ് ഇപ്പോൾ താമസിയ്‌ക്കുന്നതെന്ന് അന്വേഷിച്ചു. "ഒന്നര മാസത്തോളം ആകുന്നു അവർ അമ്മയും മകനും ഇവിടെ നിന്നും പോയിട്ട്. അവരിപ്പോൾ താമസിയ്‌ക്കുന്നത് നീണ്ടകരയ്ക്ക് അപ്പുറം പരിമണം എന്ന സ്ഥലത്താണ്. ഇവിടെ ജപ്തിയാകും മുൻപേ അവര് വലിയ ദുരിതത്തിൽ ആയിപ്പോയി. ശ്രീദേവിചേച്ചി തൊഴിലുറപ്പ് ജോലി ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ കയ്യാലപ്പുറത്ത്‌ നിന്നും തെന്നി വീണ് കയ്യൊടിയുന്നതോടെയാ ദുരിതം തുടങ്ങുന്നത്. അതിന് മുൻപേ വീട് പണിയാൻ വേണ്ടി ബാങ്കിൽ നിന്നെടുത്ത തുക അജയൻ ആദ്യമൊക്കെ കൃത്യമായി തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പിന്നെ പിന്നെ ഓട്ടം കുറഞ്ഞതോടെ അവൻ ആക്കാര്യമങ്ങു മറന്നു. ശ്രീദേവി ചേച്ചിയുടെ കൈക്ക് രണ്ട് ഒടിവുണ്ടായിരുന്നു. അതിന് കമ്പിയിടാനുള്ള ഓപ്പറേഷന് തന്നെ നല്ലൊരു തുക ചിലവായി. അജയൻ ഓട്ടോ വിറ്റിട്ടാ അമ്മയുടെ ചികിത്സ നടത്തിയത്. പിന്നെ അജയൻ കൂലിയ്ക്ക് ഓട്ടോ ഓടാൻ പോയി തുടങ്ങി. അതിനിടയിൽ അവൻ രണ്ട് ആട്ടിൻകുട്ടി കളെയും വാങ്ങി വളർത്തി. വീട്ടിലിരിയ്ക്കുവായിരുന്നെങ്കിലും ശ്രീദേവി ചേച്ചി ഒരു കൈകൊണ്ട് വീട്ടു ജോലികളൊക്കെ ചെയ്യും. അജയൻ എത്ര പറഞ്ഞാലും ചേച്ചി കേൾക്കില്ല. അജയന് കൂലിയ്ക്ക് ഓട്ടോ ഓടുകയായത് കൊണ്ട് എന്നും ജോലി കാണില്ല. ആഴ്ചയിൽ മൂന്നോ നാലോ പണി. രണ്ട് മാസം കഴിഞ്ഞു ശ്രീദേവി ചേച്ചിയുടെ കയ്യിലെ പ്ലാസ്റ്റർ വെട്ടാൻ ആശുപത്രിയിൽ ചെന്നപ്പോഴാ കളി മാറിയത്. ഇടയ്ക്കിടെ ചേച്ചി ഞങ്ങളോടെല്ലാം പറയും കൈക്ക് വേദനയുണ്ട് കൈക്ക് വേദനയുണ്ട് എന്ന്. അജയനോട് പറഞ്ഞു ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയി കാണിയ്ക്ക് ചേച്ചീ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ചേച്ചി പിന്നെ മിണ്ടില്ല.. ചേച്ചിയ്ക്കറിയാം അജയന്റെ അവസ്ഥ.. ഓട്ടോ വിറ്റത് പോരാഞ്ഞ് ആരോടോ കടം വാങ്ങി കൂടാ അവൻ അമ്മയുടെ ചികിത്സ നടത്തിയത്. അതുകൊണ്ടൊക്കെയാകും തന്റെ അവസ്ഥ ചേച്ചി അജയനോട് പറയാതിരുന്നത്. ഹോസ്പിറ്റലിൽ വച്ച് പ്ലാസ്റ്റർ വെട്ടിയ കൈകണ്ടു എല്ലാവരും അമ്പരന്നു പോയി. കൈക്കുഴയ്ക്കും, കൈമുട്ടിനും ഇടയിലുള്ള ഒടിവിൽ അസ്ഥികൾ തമ്മിൽ കൂടി ചേരാതെ പുറത്തേയ്ക്ക് വളർന്നു നിൽക്കുന്നു. അവിടെ കൈതണ്ടയ്ക്ക് വലിയൊരു വളവു വന്ന് നിൽപ്പുണ്ട്. തോൾ പലകയ്ക്കും, കൈമുട്ടിനും ഇടയിലുള്ള ഒടിവിൽ കമ്പിയിട്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനാൽ അവിടം കുഴപ്പമില്ല. ശ്രീദേവി ചേച്ചി കൈ ഭേദമായി എന്നുള്ള ധാരണയിൽ എന്തൊക്കെയോ ഭാരം കൈകൊണ്ട് എടുത്തതിനാൽ വന്ന പിഴവാണ് അതെന്ന് അവരെ പരിശോധിച്ച ഡോക്ടർ മാർ പറഞ്ഞു. വലിയൊരു തുക ഓപ്പറേഷന്വേണ്ടി വരും. അതും ഉടൻ നടത്തുകയും വേണം.. മാത്രമല്ല കാശ് പൂർണ്ണമായും കെട്ടി വച്ചാലേ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കൂ. അന്നാണ് അജയൻ ആട്ടിൻ കുട്ടികളെ വിറ്റത്.. ഏതെങ്ങും കൊണ്ട് ഒന്നും നടക്കില്ലെന്ന് അവന് തന്നെ അറിയാം.. കിട്ടാവുന്നിടത്തു നിന്നെല്ലാം കടം വാങ്ങിയും, കൈനീട്ടിയും സ്വരുക്കൂട്ടിയിട്ട് ഓപ്പറേഷന് വേണ്ട പകുതി തുകയേ ലഭിച്ചുള്ളൂ. എവിടൊക്കെയോ ചില സംഘടനകളുടെ സഹായം തേടിയാണ് അജയനും അവന്റെ കൂട്ടുകാരും ചേർന്ന് പൈസ ഉണ്ടാക്കിയത്.. അതിനു ആ ചെറുക്കൻ കഷ്ടപ്പെട്ട കഷ്ടപ്പാട് ചെറുതൊന്നും അല്ല... ഓപ്പറേഷനും കഴിഞ്ഞു അജയനും അമ്മയും തിരിച്ച് വരുമ്പോഴാ കാറ്റിലും മഴയിലും പെട്ട് മുറ്റത്ത്‌ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന ഓട്ടോയുടെ മുകളിലേക്ക് മരക്കൊമ്പ് ഒടിഞ്ഞു വീണ് ഓട്ടോ തകരുന്നത്.വലിയൊരു കൊമ്പ് ആയതിനാൽ അതിന്റെ കേസോ, ചേസോ ഏതാണ്ടൊക്കെ ഒടിഞ്ഞെന്ന് ഇവിടുത്തെ പിള്ളേര് പറയുന്ന കേട്ടു. ആ പേര് ശരിയ്ക്കും എന്തുവാന്നു ഞാൻ ഓർക്കുന്നില്ല. ആ ഓട്ടോയാ ഇപ്പോഴും മുറ്റത്ത്‌ കിടക്കുന്നത്. ഓട്ടോ, അജയന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ ബന്ധുവിന്റേതായിരുന്നു. വലിയ പാങ്ങൊന്നും ഇല്ലാത്തവരായിരുന്നു അവർ. അതുപിന്നെ കേസായി വഴക്കായി.. അവസാനം അതിന്റെ പണവും ആ ചെക്കന്റെ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ വരെ വെള്ളം നിറഞ്ഞത് പോലെയായി. അതിനിടയിലാ ജപ്തി നടപടി വരുന്നത്.. മൂക്കറ്റം കടത്തിൽ മുങ്ങി കിടക്കുന്ന ഈ നാട്ടിൽ നിന്ന് പോകുന്നതായിരിയ്ക്കും നല്ലതെന്ന് അജയന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവും.. അതുകൊണ്ടൊക്കെയാവും ജപ്തിയെ എതിർത്തവരെയെല്ലാം അജയൻ പിന്തിരിപ്പിച്ചത്.. എടുക്കാനുള്ളതെല്ലാംഎടുത്തും കൊണ്ട് അവരിറങ്ങി പോയത് ഇന്നും ഞങ്ങൾ ഓർക്കുന്നു.. അജയൻ തന്നാ പരിമണത്തുള്ള വീട് കണ്ടെത്തിയത്... കുറച്ച് ദിവസം മുൻപ് അജയനെ ഇവിടുത്തെ ചേട്ടൻ നീണ്ടകര വച്ച് കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവനിപ്പോൾ ഓട്ടോ ഓടാനൊന്നും പോകുന്നില്ല. ഏതോ കൺട്രാക്കിന്റെ കൂടെ വീട് പണിയ്ക്കൊക്കെ പോവാണ്.. ദിവസവും പണിയുണ്ടെന്നും, ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ പോകുന്നെന്നുമാ അജയൻ പറഞ്ഞത്... എത്ര പണിയുണ്ടെങ്കിലും വാടകയൊക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ട് എന്തോ മിച്ചം വയ്ക്കാനാ.. ഒരാടെ ചികിത്സ നടക്കണം.. വീട്ടുകാര്യം നോക്കണം... വേറൊരു വരുമാനവും ഇല്ലാത്തവർ നിലയില്ലാ കയത്തിൽ പെട്ടതുപോലായിരിയ്ക്കും ജീവിയ്ക്കുന്നത്.." ഒരു ദീർഘ ശ്വാസം വിട്ടും കൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു നിർത്തി. കുറച്ച് നിശബ്ദ നിമിഷങ്ങൾക്കൊടുവിൽ നവമി തല തിരിച്ച് അമ്മയെ നോക്കി. അവളുടെ കൂടെ വന്ന് സുമംഗലയും എല്ലാം കേട്ടു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "നിങ്ങള് തൃശൂർന്നു വരുവാണെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്. തിരിച്ച് പോകുമ്പോ പരിമണം വഴിയാണല്ലോ പോകുന്നത്. അപ്പോൾ അവിടെ കയറി ശ്രീദേവി ചേച്ചിയേ കണ്ടിട്ട് പോകാല്ലോ.." അവർ അജയൻ താമസിയ്‌ക്കുന്ന വീട്ടിലേക്ക് പോകേണ്ട വഴി കൂടി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "പോട്ടെ ചേച്ചീ.. വളരെ നന്ദി. കേട്ടോ." നവമി അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു കാറിനടുത്തേയ്ക്ക് പോന്നു. "യദുവേട്ടാ, കാർ ഓടിച്ചോണെ. എനിയ്ക്ക് അപ്പച്ചിയുടെ കാര്യം കേട്ടിട്ട് വല്ലാത്തത് പോലെ.. പാവം. അച്ഛനുള്ളപ്പോൾ എന്നോട് വല്യ കാര്യമൊക്കെയായിരുന്നു. ഞാൻ അവിടുത്തെ ആരുമല്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോഴാ അപ്പച്ചിയ്ക്ക് മാറ്റം വന്നത്.ഇവിടെ വര വന്നതല്ലേ. എന്നാലും നമുക്കൊന്ന് കണ്ടിട്ട് പോകാം." നവമി കാറിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു. അവളുടെ മനസ്സ് ആകെ അസ്വസ്ഥമായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നീണ്ടകര എത്തിയപ്പോൾ ഒരു ബേക്കറിയിൽ കയറി അവർ കുറെ പലഹാരങ്ങളും തൊട്ടടുത്ത കടയിൽ നിന്നും കുറെ ഫ്രൂട്സും വാങ്ങിച്ചു. പിന്നെ പരിമണത്തേയ്ക്ക് വണ്ടിയോടിച്ചു പോയി. (തുടരും) Nxt ശനിയാഴ്ച 🥰 രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ

ഹൃദയ സഖി...... അമ്പത്തി മൂന്നാം ഭാഗം അലെക്സിനു എവിടെ തുടങ്ങണം എവിടെ അവസാനിപ്പിക്കണമെന്നൊന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു...... കാച്ചെണ്ണയുടെ മണമുള്ള ആ മുടിയിഴകൾ മനസ്സിലങ്ങനെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുമ്പോൾ അവനുറക്കം വന്നിരുന്നില്ല..... അല്ലെങ്കിലും ഇത്രയും വലിയൊരു ഭാരം നെഞ്ചിനകത്തു കുടിയിരിക്കുമ്പോൾ എങ്ങനെ ഉറങ്ങാൻ കഴിയും...... അവൻ കബോർഡിൽ നിന്നും ഒരു സ്ലീപ്പിങ് പ്പിൽ സെടുത്തു വായിലേക്കിട്ടു..... ജഗ്ഗിൽ നിന്നും വെള്ളം കൂടി വായിലേക്ക് കമിഴ്ത്തുമ്പോൾ ഈ വിങ്ങളിൽ നിന്നെല്ലാം എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒന്നോടി ഒളിക്കണമെന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.... ഇതല്ലാതെ മറ്റു കാര്യങ്ങളൊന്നും തന്റെ മുമ്പിലില്ലെന്ന് അവനറിയാമായിരുന്നു.... അവൻ കട്ടിലിൽ മലർന്നു കിടന്നു........ അവളുടെ ഓർമ്മകൾ മനസ്സിൽ തിങ്ങി നിറഞ്ഞു വീർപ്പു മുട്ടിക്കുമ്പോൾ ഉറക്കമെന്ന് കബളിപ്പിക്കുന്ന തരമൊരു മയക്കം അവനെ കടന്നു പിടിച്ചിരുന്നു..... അപ്പോഴും കൺ കോണിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നൊരു തുള്ളി കണ്ണ് നീരവന്റെ കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി.......... പിറ്റേന്ന് രാവിലെ മുതൽ അന്ന്വേഷിക്കാവുന്നിടത്തെല്ലാം അവളെ അന്ന്വേഷിച്ചിറങ്ങി..... എവിടെ നിന്ന് വന്നതാണെന്ന് ഒരു വാക്ക് അവളോട് ചോദിക്കാത്തതിൽ അവനു വല്ലാത്ത കുറ്റ ബോധം തോന്നിയിരുന്നു...... എങ്കിലും അവൻ അവനെ കൊണ്ടാവും വിധമെല്ലായിടത്തും അന്വേഷിച്ചു.... ദിവസങ്ങൾ പിന്നിട്ടപ്പോഴും പ്രത്യേകിച്ച് കാര്യമൊന്നുമുണ്ടായില്ല.... അവളെ കുറിച് വിവരങ്ങളൊന്നും കിട്ടിയിരുന്നില്ല......... ആ വലിയ വീട്ടിനുള്ളിൽ ട്രീസയുടെ കാര്യം വളരേ കഷ്ടമായിരുന്നു.... അന്നത്തെ ആ ദിവസത്തിന് ശേഷം അമ്മച്ചിയും ജോണിയും തന്നോട് മിണ്ടിയിട്ടില്ല..... ശെരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഒരു ജയിലിൽ കഴിയുന്നത് പോലെ അവർക്ക് തോന്നി.... തീർത്തും ഒറ്റപ്പെട്ട അവസ്ഥ..... ജോണി ച്ചായൻ തന്നെ കണ്ടാൽ മുഖം തിരിച്ചൊരൊറ്റ പോക്കാണ്...... ഉപ്പിടുന്നതിൽ കൂടി തന്നോട് അഭിപ്രായം ചോദിച്ചിരുന്നു അമ്മച്ചി താനൊരാൾ അവിടെയുണ്ടെന്ന് പോലും കണക്കാക്കുന്നില്ല...... മിണ്ടാതെ നടക്കുന്നതിന് പകരം ഇവരെന്നെ തല്ലിയൊന്ന് ദേഷ്യം തീർത്തിരുന്നെങ്കിൽ എനിക്കല്പം ആശ്വാസം കിട്ടുമായിരുന്നു.... ഏറെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ അവഗണനക്ക് അത്ര മേൽ ചൂടുണ്ടാകുമെന്ന് അവരറിയുകയായിരുന്നു ...... ചെയ്ത തെറ്റിന്റെ ഭാരം അവരെ വല്ലാതെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കി..... വേണ്ടായിരുന്നു...... ആ പെൺകുട്ടി യുടെ ശാപമായിരിക്കും താനീ അനുഭവിക്കുന്നതെന്ന് അവരോരോ നിമിഷവും ഓർത്തു...... കണ്ണ് നീർ കൺ തടങ്ങളിൽ പറ്റി പ്പിടിച്ചു കാഴ്ചകളെ എല്ലായ്‌പ്പോഴും മറച്ചു പിടിച്ചു........ അലെക്സാണെങ്കിൽ രാവിലെ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിയാൽ നേരം ഇരുട്ടിയേ വരു.... അവനു താൻ മനഃപൂർവം മുഖം കൊടുക്കാത്തതാണ്...... അവനിൽ നിന്ന് കൂടി ഇങ്ങനെയൊരു അവഗണന തനിക്ക് താങ്ങാൻ കഴിയില്ലെന്ന ബോധ്യമുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെയായിരുന്നത്..... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ദിവസങ്ങളുടെ പ്രയത്നം ഫലം കാണാതിരുന്നതും അലെക്സിനെ നിരാശ വന്നു മൂടിയിരുന്നു..... ഇനി.... ഇനി ഞാനവളെ എവിടെ പോയി തിരയും ജോ... വേദന നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ അലക്സത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ആ മനസ്സിന്റെ വിങ്ങൽ ജോക്കളന്നെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു...... നീ യവളെ സ്നേഹിക്കുന്നത് ആത്മാർഥമായാണെങ്കിൽ നിങ്ങളെ ഒരുമിപ്പിക്കാൻ കർത്താവൊരു വഴി കാണിച്ചു തരും..... അവൾ വിരലുകൾ കൊണ്ടവന് ധൈര്യം പകർന്നു..... എന്നാൽ അലക്സിനു അവളെ എത്രയും പെട്ടെന്ന് കാണണമെന്നതായിരുന്നു മുഖ്യം..... ഉറക്കം അവനിൽ നിന്ന് നീങ്ങി തുടങ്ങി..... പൂർണമായും ഉറക്ക ഗുളികക്ക് അവനടിമപ്പെട്ടത് പോലെ..... ഉറക്കമില്ലാത്ത രാത്രികൾ അവളുടെ ഓർമകളിൽ അവൻ പിടഞ്ഞു.... അവന്റെ കൺ പോളകൾ കനം വെച്ചു..... ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് ഒരസുഗം ബാധിച്ചവനെ പോലെ അവന്റെ ശരീരം ശോഷിച്ചു...... ട്രീസക്ക് ഇതൊന്നും കണ്ട് സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..... അവനിഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം ടേബിളിൽ വെച്ചു മാറി നിന്ന് അവൻ കഴിക്കുന്നത് കാണുന്ന ട്രീസയുടെ നെഞ്ചോന്ന് പിടച്ചു.... ജീവൻ നില നിർത്താനെന്ന വണ്ണം മാത്രം അവൻ കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി...... അവന്റെ കോലം കാണും തോറും അവരുടെ ഉള്ളം മുറിപ്പെട്ടു കൊണ്ടേയിരുന്നു.... അവന്റെ ദുഖത്തിനനുസരിച്ചു ജോണിക് ട്രീസയോടുള്ള ദേഷ്യവും കൂടി ക്കൂടി വന്നു.... തന്റെ ജീവിതത്തിൽ പറ്റിയ ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റായിരുന്നു ഭദ്രയെ അവനിൽ നിന്നകറ്റിയതെന്ന് അവർ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു..... ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങുമ്പോഴുള്ള അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ തീക്ഷണതയുടെ യഥാർത്ഥ കാരണം താൻ തിരിച്ചറിയുകയാണ്... അതേ.... അത് അലക്സിനോടുള്ള അവളുടെ പ്രണയമാണ്.... അവന്റെ പ്രണയത്തിലുള്ള അവളുടെ വിശ്വാസമാണ്... അവൾ പറഞ്ഞത് പോലെ അവളെ തനിക്ക് തിരിച്ചു കൊണ്ട് വന്നേ മതിയാവുകയുള്ളു...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 മോളെ ജൂലി... എന്റെ അലെക്സിന്റെ അവസ്ഥ എനിക്ക് കണ്ട് നിൽക്കാൻ വയ്യ...... ആ കുട്ടിയെ തിരികെ കൊണ്ട് വരാം നമുക്ക്..... അവളെ അലക്സ്‌ അത്രത്തോളം പ്രണയിക്കുന്നുണ്ട്.... അപ്പൊ ഞാനോ...... ട്രീസ ഏറെ വേദനയോടെ ജൂലിയുടെ തോളിൽ തൊട്ട് കൊണ്ടത് പറഞ്ഞതും തിരികെ ജൂലിയത് ചോദിച്ചത് ഒരു പുച്ഛത്തോടെയായിരുന്നു...... ഒരു നിമിഷം അവളിൽ പിടിച്ചിരുന്ന കൈ ട്രീസ പിൻ വലിച്ചു...... അപ്പൊ ഞാനാരാണെന്നാ ചോദിച്ചത്....... ജൂലി ദേഷ്യത്തോടെ അവർക്ക് നേരെ വീണ്ടുമത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഇത് വരെ കാണാത്ത അവളുടെയാ ഭാവത്തിൽ അവരൊന്നു പതറിയിരുന്നു...... പറഞ്ഞു മോഹം തന്നതല്ലേ നിങ്ങളും കൂടി..... എന്നിട്ടോ...... എന്നിട്ടിപ്പോ ഏതോ ഒരുത്തിയോടാണ് അവനു പ്രേമം പോലും..... ആദ്യം മുതലേ അവന്റെ മമ്മക്ക് വേണ്ടിയാണ് അവൻ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചതെന്ന് അടിക്കടി പറയുമായിരുന്നു...... ഇപ്പൊ ദേ അവന്റെ മമ്മ ക്കും എന്നെ വേണ്ടാത്രെ...... അവൾ പല്ലുകൾ ഞെരിച്ചു കൊണ്ട് ദേഷ്യത്തോടെ ട്രീസയോടത് പറയുമ്പോൾ അലക്സിനെ കഷ്ടപ്പെടുന്ന ദുഖമാണ് അവളിൽ നിന്നുതിരുന്നതെന്ന് അറിയുന്നുണ്ടെങ്കിൽ കൂടി ഇങ്ങനെയൊരു ഭാവം അവളിൽ നിന്നവരോട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല...... മോളെ...... വേറൊരു പെണ്ണിനെ മനസ്സിൽ വെച്ചു കൊണ്ട് അവനെ നിനക്കെന്തിനാ..... അവനൊരിക്കലും നിന്നേ സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയില്ല.... നിന്നെയെന്നല്ല ... ഒരു പെണ്ണിനേയും...... അതറിഞ്ഞത് കൊണ്ടാണ് ആന്റി നിന്നോട് അങ്ങനെ ആവശ്യപ്പെട്ടത്..... അല്ലാതെ നിന്നേ വേണ്ടാനിട്ടല്ല...... ട്രീസ വീണ്ടും ജൂലിയോടത് പറയുമ്പോൾ ആ സ്വരം അത്ര മേൽ ദയനീയമായിരുന്നു.... വേണ്ടാ.... അവനെന്നെ സ്നേഹിക്കണ്ട..... ഇക്കണ്ട സ്വത്തൊക്കെ കൂടി എവിടെ നിന്നോ കയറി വന്നൊരു ദരിദ്ര വാസി പെണ്ണ് അനുഭവിക്കേണ്ടതല്ല...... അല്ലെങ്കിലും അവനോടുള്ള പ്രേമം മൂത്തൊന്നുമല്ല ആരോ കളഞ്ഞിട്ട് പോയ അവനെ വേണമെന്ന് ഞാൻ വാശി പിടിച്ചത്...... ജൂലി..... ജൂലി   ദേഷ്യത്തോടെ അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ട്രീസ ശബ്ദമുയർത്തി അവളെ വിളിച്ചത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു...... അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ അഗ്നിയായിരുന്നു..... ജൂലിയിൽ നിന്ന് ഇങ്ങനെയൊരു വാക്കോ പ്രവർത്തിയോ താൻ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടില്ല.... അവൾ പറഞ്ഞതെന്തൊക്കെയാണെന്ന് അവരോന്നോർത്തു നോക്കി...... തന്റെ അലക്സിനെയല്ലേ അനാഥനെന്ന് പറഞ്ഞത്...... അവന്റെ സ്വത്ത്‌ മോഹിച്ചാണ് അവനെ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞതെന്ന ല്ലേ.... ഇതൊക്കെ സത്യമാണെങ്കിൽ അവളെ തന്റെ മകന് വേണ്ടി താൻ കണ്ടെത്തി എന്നതാണ് താൻ ജീവിതത്തിൽ ചെയ്ത ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റെന്നവർക്ക് തോന്നി...... ദേ.... നിങ്ങൾ ഒച്ച വെച്ചിട്ടൊന്നും കാര്യമില്ല..... നിങ്ങളീ വിവാഹം വേണ്ടെന്ന് തീർത്തു പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് എനിക്കുമിനി മേലും കീഴും നോക്കാനില്ല.... എനിക്ക് അലെക്സിനെ തന്നെ വേണം..... അത് ആന്റി തന്നെ നടത്തി തരികയും ചെയ്യും..... അല്ലെങ്കിൽ ആന്റി പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഞാനവളെ ഇവിടെ നിന്ന് മാറ്റിയതെന്ന് ഞാനെല്ലാവരോടും പറയും...... ഈ അവസ്ഥയിൽ ആരും എന്റെ വാക്ക് തള്ളി കളയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല...... ജൂലി പെട്ടെന്ന് വിജയ ചിരിയോടെ അത് പറഞ്ഞ് നിർത്തുമ്പോൾ ട്രീസ യാകെ പകച്ചു പോയിരുന്നു..... അവളുടെ കെണിയിൽ താൻ പെട്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് ട്രീസക്ക് വ്യക്തമായി.... ശെരിയാണ് അവൾ പറഞ്ഞാൽ എല്ലാവരും അത് വിശ്വസിക്കാൻ തക്ക സന്ദർഭം ആ വീട്ടിലുണ്ടായിട്ടുണ്ട്...... ട്രീസ ഒന്നും പറയാനാവാതേ ശില കണക്കെ അങ്ങനെ നിന്നു പോയി..... പെറ്റമ്മ ചമയുന്ന നിങ്ങളും വല്യപ്പച്ചന്റെ സ്വത്തിനു വേണ്ടിയാണ് എന്റെ കൂടെ കൂടിയതെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ആരെങ്കിലും വിശ്വസിക്കാതിരിക്കുമോ.. ഡീ.... ജൂലി പരിഹാസത്തോടെ ട്രീസക്ക് നേരെ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ട്രീസ അലറി കൊണ്ടവൾക്ക് നേരെ കയ്യുയർത്തി..... എന്നാൽ ആ അടി ജൂലിയുടെ കവിളിൽ വീഴാത്ത വിധം അവളാ കയ്യിൽ കയറി പിടിച്ചൊരൊറ്റ തള്ളലായിരുന്നു..... ട്രീസ ആകെ ക്കൂടി തകർന്നു പോയി........ പകച്ചു കൊണ്ടവളെ നോക്കി..... ദേ........ ഇനി ഈ വക അധികാരമൊന്നും വേണ്ട.......വിവാഹ ക്കാര്യം പറഞ്ഞു ഞാൻ ഡാഡിയെ പറഞ്ഞു വിടും അങ്ങോട്ട്.... എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇത് നടത്തി തരണം..... അല്ലെങ്കിൽ ഈ വിവാഹം മുടങ്ങുന്നതോടൊപ്പം നിങ്ങൾ കൂടി ആ വീട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്ത് പോകും...... ഓർത്തോ.... ജൂലി പുച്ഛത്തോടെ അതും കൂടി പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ ട്രീസ മരവിച്ച അവസ്ഥയിലായിരുന്നു......                                (തുടരും) എല്ലാവരെയും വേദനിപ്പിച്ചിട്ട് ഞാനങ്ങു കടന്ന് കളഞ്ഞാലോ..... 🫣 Aysha Akbar #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

ഇന്നും മുലപ്പാൽ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി ഒരു പിഞ്ചു കുഞ്ഞിനു ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടു. ന്യൂസിന്റെ അടിയിൽ വരുന്ന കമന്റ്സ് വായിച്ചാൽ ഒരു അമ്മ എന്ന നിലയിൽ വല്ലാതെ വിഷമം വരുന്നുണ്ട്. ഒരു കുഞ്ഞ് ഉണ്ടായാൽ അതിന്റെ മുഴുവൻ ഉത്തരവാദിത്തവും അമ്മയ്ക്ക് മേൽ,, അവൾക്കു ഒന്നുറങ്ങേണ്ട, മര്യാദക്ക് ഇത്തിരി തിന്നണ്ട, എന്തിനു അപ്പി ഇടാൻ ടോയ്‌ലെറ്റിൽ പോലും പോകണ്ട. ഒരു കുലപുരുഷന്റെ കമന്റ്‌ കണ്ടു. " മനഃപൂർവം കൊന്നതാവാം.. ആണെങ്കിൽ തന്നെ postpartum depression ന്റെ പേര് പറഞ്ഞു എളുപ്പം ഊരിപോരും" എന്ന്. ക***%%&പ്പ് മൂത്തു കാമുകന്റെ കൂടെ പോകുന്ന ചില പിശാച് പെണ്ണുങ്ങൾ ഒഴികെ ബാക്കി ഒരു അമ്മമാരും അങ്ങനെ ചെയ്യില്ല. അത്രയ്ക്കും അനുഭവിച്ചാണ് ഒരു കുഞ്ഞിന് അവൾ ജന്മം നൽകുന്നത്. നിങ്ങൾ വെറുതെ എങ്കിലും ഒന്ന് സങ്കല്പിച്ചു നോക്ക്..നിങ്ങളുടെ ലിംഗത്തിൽ മുറിവുണ്ടാക്കി അഞ്ചും ആറും സ്റ്റിച്ച് ഇട്ടു വെച്ചേക്കുന്നത്.. ആ പച്ച മുറിവും വെച്ചു നിങ്ങൾ മൂത്രമൊഴിക്കുന്നത്.. അതിന്റെ ഒപ്പം ഒന്നൊന്നര മാസത്തോളം ബ്ലീഡിങ്, അത് തടയാൻ പാഡ് വെക്കുന്നത്, അത് മുറിവിൽ ഉരഞ്ഞു ഉണ്ടാകുന്ന വേദന.. ഉപ്പുവെള്ളത്തിൽ sitbath ചെയ്യുന്നത്.. ആ മുറിവ് ഉണങ്ങാൻ നല്ല പാടാണ്, എപ്പോഴും നനവ്, ബ്ലീഡിങ് കാരണം ഇൻഫെക്ഷൻ ഉണ്ടാകും, ചിലർക്ക് മുറിവ് പഴുക്കും,, സഹിക്കാൻ പറ്റാത്ത വേദന, അതിന്റെ കൂടെ മര്യാദക്ക് ഒന്നിരിക്കാൻ പോലും പറ്റില്ല.. ഇതൊക്കെ സ്വയം അനുഭവിക്കുന്നത് ഒന്ന് സങ്കല്പിച്ചു നോക്ക്.. തീർന്നിട്ടില്ല.. ഈ വേദനകൾ ഒക്കെ സഹിക്കുന്നതിനു ഇടയിലാണ് ഉറക്കം ഇല്ലായ്മ, മുലച്ചുണ്ടു വിണ്ടു കീറൽ,, വിണ്ടു കീറിയ മുലയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞ് പാൽ വലിച്ചു കുടിക്കുമ്പോൾ ജീവൻ പറിയുന്ന വേദന ആണ്. കൊടുക്കാതിരുന്നാൽ പാൽ കെട്ടി നിന്നു അതിന്റെ വേദന 🥹. പ്രസവം കഴിഞ്ഞു കുഞ്ഞിനെ കിട്ടിയാൽ എല്ലാ വേദനകളും മാറി എന്നാണ് എല്ലാവരും വിചാരിക്കുന്നത്. എത്ര നാൾ നിങ്ങൾ ഉറങ്ങാതെ ഇരിക്കും? നിങ്ങളുടെ ഷഡ്ഢിക്കുള്ളിൽ ഒരു തീക്കൊള്ളി ഇരിക്കുന്നത് ഒന്ന് സങ്കല്പിച്ചു നോക്ക്.. അതെ അവസ്ഥ ആണ് പ്രസവം കഴിഞ്ഞു episiotamy ചെയ്ത പെണ്ണിന്റെ അവസ്ഥ.. സിസ്സേറിയൻ കഴിഞ്ഞതു ആണെങ്കിൽ അതിലും നരകമാണ്. അതിന്റെ കൂടെ കാണാൻ വരുന്നവരുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തൽ, അഭിപ്രായങ്ങൾ,, ചുറ്റുമുള്ളവർ മനസിലാക്കാത്ത അവസ്ഥ.. ഇതെല്ലാം കൂടി ചേരുമ്പോൾ ആണ് ഡിപ്രെഷൻ ഉണ്ടാവുന്നത്.. ചെറിയ രീതിയിൽ എങ്കിലും മിക്കവര്ക്കും ഉണ്ടാകും. പക്ഷെ അതിന്റെ ഏറ്റവും ഭയാനകമായ തലത്തിൽ എത്തുമ്പോൾ ആണ് കുഞ്ഞിനെ കൊല്ലുന്നതും ആത്മഹത്യാ ചെയ്യുന്നതുമൊക്കെ.. പുരുഷന്മാർ പ്രസവിക്കാത്തിടത്തോളം ഈ അവസ്ഥ ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകൾ എത്ര തൊള്ള കീറി പറഞ്ഞാലും മനസ്സിലാവില്ല..മനസ്സിലാക്കാത്ത സ്ത്രീകൾ പോലും ഉള്ളപ്പോൾ എന്ത് പറയാൻ ആണ്. അപ്പോൾ നിങ്ങൾ ചോദിക്കും പണ്ടുള്ളവർ പെറ്റില്ലേ എന്ന്?? പണ്ടുള്ളവർ കടന്നു പോയ അവസ്ഥകൾ അതിഭീകരമാണ്.. അവർക്കു ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾ തുറന്നു പറയാൻ തന്നെ നാണക്കേട് പോലെ ആയിരുന്നു അല്ലെങ്കിൽ അതിനുള്ള സാമൂഹിക സാഹചര്യം അന്നില്ലായിരുന്നു. ഇന്നും അതേപോലെ വേണം എന്നാണോ നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. അതേപോലെ കവികൾ പ്രാസമൊപ്പിച്ചു എഴുതി വിടുന്നത് പോലെ സുഖമുള്ള മാതൃത്വത്തിന്റെ അനുഭൂതികൾ നിറഞ്ഞത് മാത്രം അല്ല മുലയൂട്ടൽ എന്നത്. ഇന്നും കൂടി രണ്ടു വയസ്സുകാരൻ പാൽ കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ കടിച്ചു മുറിവായി വേദന സഹിക്കാൻ പറ്റാതെ ഡോക്ടറെ കണ്ടു വന്നതെ ഉള്ളൂ. രണ്ടു വയസ്സ് ആയില്ലേ ഇനി മുലകുടി നിർത്ത് എന്നാണ് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്.. പക്ഷെ അമ്മേ ഇങ്ക എന്ന് പറഞ്ഞു വരുന്ന കുഞ്ഞിനെ കാണുമ്പോൾ ഒരു അമ്മയ്ക്ക് അത് തോന്നില്ല. അവൻ കുടിക്കുന്ന അത്രയും കുടിക്കട്ടെ എന്നാണ് എന്റെ തീരുമാനം. അമ്മമനമാണ്, അതങ്ങനെ ആണ്.. ഒരു അമ്മയും സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ കൊല്ലില്ല.. അങ്ങനെ ഉള്ളവർ മനുഷ്യർ ആവില്ല... പിശാച് എന്നുറപ്പിച്ചു പറയാം. നീ മാത്രമല്ല പ്രസവിച്ചത്.. ലോകത്ത് നീ മാത്രമേ പ്രസവിച്ചുള്ളോ എന്നൊക്കെ ഉള്ള ചോദ്യങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി സാരമില്ല,, ഇതൊക്കെ പെട്ടെന്ന് കഴിയും,ഞങ്ങൾ കൂടെ ഉണ്ട്, നീ എന്തെങ്കിലും കഴിക്കു, കുഞ്ഞിനെ ഞാൻ നോക്കാം, എന്നൊക്കെ ഓരോ ഭർത്താവും സഹോദരൻ മാരും അച്ഛന്മാരും, സഹോദരിമാരും അമ്മമാരും ചിന്തിക്കുന്നിടത്തു സന്തോഷമുള്ള ഒരു പുതിയ അമ്മ ജനിക്കും.ഇതിനും പറ്റില്ലെങ്കിൽ കുറ്റം പറയാതെ എങ്കിലും ഇരിക്കുക 🙏 കടപ്പാട് :: സൗമ്യ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 04 അണിയാരത്ത് വീട്ടിൽ വലിയ പന്തലുയർന്നു നാളെ വന്ദനയുടെ വിവാഹമാണ് ..... വീട്ടിൽ എല്ലാവരും എത്തിയിരിക്കുന്നു ബംഗളൂരു നിന്നും നന്ദനയും ഭർത്താവും മക്കളും . . ശോഭനയുടെ ഫാമിലിയും മോഹനന്റെ ഫാമിലിയും വീടിനടുത്തുള്ളവരും ...എല്ലാം …പൊട്ടിച്ചിരികളും ഉച്ചത്തിലുള്ള സംസാരവും പാചകവും പച്ചക്കറി നുറുക്കുന്നതിന്റെയും എല്ലാമായി ആകെ ബഹളം .... തലേ ദിവസത്തെ കല്യാണത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ ….അനു വന്ദനയുടെ കൂടെ തന്നെ ഉണ്ട് .. വന്ദനയുടെ കൂടെ പഠിക്കുന്ന കുറച്ചു കുട്ടികളും ... ഹരികൃഷ്ണന്റെ വീട് വന്ദനയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഏകദേശം എൺപത് കിലോമീറ്റർ ദൂരമുണ്ട് .. അതായിരുന്നു ഈ കല്യാണത്തിൽ എല്ലാവർക്കും വിഷമമുള്ള ഒരു കാര്യം ... ഒന്ന് അത്യാവശ്യം പോയ് കാണണം എന്ന് വെച്ച ബുദ്ധിമുട്ടാ യിരിക്കും ... വന്ദനയുടെ റൂമിൽ സ്ത്രീകളുടെ തിരക്കായിരുന്നു വസ്ത്രങ്ങളും ആഭരണങ്ങളും കാണാൻ വന്നവർ നന്ദന ആണ് എല്ലാം കാണിച്ചു കൊടുത്തത് വന്ദനയും അനുവും ഒന്നു രണ്ടു കൂട്ടുകാരികളും ഒരിടത്തു മാറിയിരുന്നു സംസാരിച്ചു …. ആളുകൾ വന്നു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു …. മോഹനനും ശോഭനയും ചേർന്ന് എല്ലാവരെയും സ്വീകരിച്ചു …… ♥️♥️♥️♥️♥️♥️ കതിർ മണ്ഡപത്തിൽ ഹരി കൃഷ്ണനു അരികിലായി വന്ദന ഇരുന്നു ... ഓഡിറ്റോറിയം നിറയെ ആളുകളായിരുന്നു .. . നാടാകെ ക്ഷണിച്ചിരുന്നു മോഹനൻ ... അയാളുടെ ആഗ്രഹമായിരുന്നു വന്ദനയുടെ വിവാഹം കെങ്കേമമായി നടത്തണമെന്നത് ... പിന്നെ മോഹനന്റെ ഓഫീസിലുള്ളവർ ശോഭനയുടെ സ്കൂളിലുള്ള അധ്യാപകരും വിദ്യാത്ഥികളും മറ്റു സ്റ്റാഫുകളും .. എല്ലാത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറി സേതു ഒരു കോണിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് കസേരയിലിരുന്നു. സേതു ഒന്നിലും അധികം താല്പര്യമില്ലാതെ എവിടേക്കോ നോക്കിയിരുന്നു "കിച്ചു നീ എന്താ മാറി ഇരിക്കുന്നെ ". ശോഭന സേതുവിനെ കണ്ടപ്പോൾ ചോദിച്ചു "ഹേയ് ഒന്നുമില്ല " സേതു ചിരിച്ചു വന്ദന ഇടക്ക് സേതുവിനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ... അവൾക്കു വേദന തോന്നി ... വിഷമിക്കുന്നു എന്ന് ആ മുഖം കണ്ടാലറിയാം ...... ഒടുവിൽ ..... മുഹൂർത്തമായി ഹരികൃഷ്ണൻ വന്ദനയുടെ കഴുത്തിൽ താലി ചാർത്തി ... കുരവ ഉയർന്നു .... പരസ്പരം മാലയിട്ടു ... മോഹനൻ വന്ദനയുടെ വലതു കൈ എടുത്ത് ഹരികൃഷ്ണന്റെ വലതുകൈയിൽ ചേർത്ത് വെച്ച് കൊടുത്തു ….. വിവാഹം കഴിഞ്ഞു ഫോട്ടോ എടുത്തു തുടങ്ങിയപ്പോൾ സേതു കയറി ചെന്നു .. ."ഇത് ഞങ്ങടെ ഹിസ്റ്ററിടെ മാഷ് സേതുമാധവൻ "വന്ദന ഹരികൃഷ്ണനോട് പറഞ്ഞു ... സേതു ഹരികൃഷ്ണന് കൈ കൊടുത്തു രണ്ടു പേർക്കും വിഷസ് അറിയിച്ചു ....."ഡിഗ്രി എക്സാം എഴുതണം .. പിന്നെ നീ ആഗ്രഹിച്ച പോലെ ബി എഡ് ചെയ്യണം "സേതു വന്ദനയോടു പറഞ്ഞു അവൾ തലയാട്ടി ….. സേതു അവിടെ നിന്നും സദ്യ കഴിക്കാതെ ഇറങ്ങി ... അവൾ അയാൾ കണ്ണിൽ നിന്നും മറയുന്നതു വരെ നോക്കി നിന്നു .... യാത്രയാക്കാൻ നേരം ശോഭനയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു .... മോഹിത് ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞു ... എപ്പോഴും വഴക്കായിരുന്നെങ്കിലും ചേച്ചിയെ അവനു ജീവനായിരുന്നു വന്ദന അവനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ഉമ്മ വെച്ചു .... പിന്നെ കണ്ണ് തുടച്ചു എല്ലാവരെയും നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു കൈ വീശി കാറിനു പിൻ സീറ്റിലേക്ക് കയറി .... അത് വരെ ചിരിച്ചു നിന്നിരുന്ന സമീറയും അനുവും വിതുമ്പി ..... ഹരികൃഷ്ണനനും എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു അവൾക്കൊപ്പം കാറിൽ കയറി കാർ സാവധാനം റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി കണ്ണിൽ നിന്നും മറഞ്ഞു ❤️❤️❤️❤️❤️ ഹരികൃഷ്ണന്റെ ദേവദേയം എന്ന വീടിനു മുന്നിൽ കാർ വന്നു നിന്നു .. അവിടെ ഹരികൃഷ്ണന്റെ പെണ്ണിനെ കാണാൻ കല്യാണത്തിന് വരാൻ കഴിയാത്ത ഒരു പാട് പേര് കാത്തു നില്പുണ്ടായിരുന്നു അവർ സ്വർണത്തിന്റെ കാര്യം മുതൽ നിറം ,മുടിയുടെ നീളം എല്ലാത്തിനെയും കുറിച്ച് അടക്കം പറച്ചിലുകളുണ്ടായി ഹരികൃഷ്ണന്റെ അമ്മ ഭാർഗ്ഗവിയമ്മ വിളക്ക് എടുത്തു കൊടുത്തു ... സുനന്ദയും തൊട്ടടുത്ത് തന്നെ നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ നില്പുണ്ടായിരുന്നു വന്ദന വലതു കാൽ വെച്ച് അകത്തേക്ക് കയറി .....പലരും അടുത്ത് വന്നു അവളെ പരിചയപെട്ടു ... എല്ലാവരെയും വിട്ടു വന്നതിൽ അവൾക്കു വല്ലാത്ത വിഷമമുണ്ടായിരുന്നു .. ഏതോ അപരിചിതമായ സ്ഥലത്തു എത്തിപ്പെട്ടത് പോലെ ... മോഹിതിന്റെ മുഖം ഓർത്തപ്പോൾ നെഞ്ച് വിങ്ങി ... അവനിപ്പോൾ വല്ലാതെ വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുകയായിരിക്കും....കിച്ചു ഏട്ടൻ എങ്ങിനെ ആയിരിക്കും ... സുനന്ദയെ മാത്രമാണ് ആകെ അന്ന് കണ്ടു പരിചയമുള്ളത് ... ഹരിയേട്ടൻ വന്നു കേറിയതിൽ പിന്നെ കണ്ടിട്ടില്ല .... "ചേച്ചി ഇത് ഗിരിമാമന്റെ മോള് ജയശ്രീ " സുനന്ദ ജയശ്രീയെ വന്ദനക്കു പരിചയപ്പെടുത്തി വന്ദന അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു ... "ചേച്ചി ഡിഗ്രി ഏതായിരുന്നു " ജയശ്രീ ചോദിച്ചു "ഹിസ്റ്ററി "വന്ദന പറഞ്ഞു .. "ഞാനും ഹിസ്റ്ററിയാ " അവൾ പറഞ്ഞു നല്ല ഭംഗിയുള്ള ഒരു കുട്ടി എന്ന് വന്ദനക്കു തോന്നി .... ഹരിയേട്ടന്റെ ചേട്ടൻ രാജീവേട്ടൻ ഒരു കാരണവരെ പോലെ അങ്ങിങ്ങു ഓടി നടക്കുന്നു കണ്ടിട്ട് ഗൗരവക്കാരനാണെന്നു തോന്നുന്നു ..... പുറത്തു പന്തലുകാരുടെ ബഹളം ഓരോന്നായി അഴിച്ചു മാറ്റുന്നു ... പെട്ടന്ന് അടുക്കളയിൽ നിന്നും ഒരു നിലവിളി കേട്ടു ... എല്ലാവരും എന്താണെന്നറിയാൻ അടുക്കളയിലേക്കോടി...... തുടരും രചന ::🌹🌹ആന്റണി 🌹🌹 #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

യുഗാന്തരങ്ങൾ ഭാഗം 04 കാറിനെ ഇടിച്ചിട്ടിട്ട് ലോറി നിർത്താതെ മുന്നോട്ടുപോയി. അധികം വാഹനങ്ങൾ വരുന്ന വഴിയല്ലാത്തതുകൊണ്ട്, അതുവഴി വന്ന കാറുകാരനാണ് അപകടം നടന്നത് മറ്റുള്ളവരെ അറിയിച്ചത്.ആളുകൾ ഓടിക്കൂടിയപ്പോഴേക്കും അവിടമാകെ ര **ക്ത മയമായിരുന്നു. ഇടിയുടെ ശക്തിയിൽ പിന്നിലിരുന്ന ഉത്തരയും, ഉത്തരയുടെ അമ്മയും പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു വീണു കിടപ്പുണ്ട്. ഉത്തരയുടെ അച്ഛനെ ആളുകൾ വാഹനം പൊളിച്ചാണ് പുറത്തെടുത്തത്. അയാൾ അപ്പോൾ തന്നെ മരിച്ചിരിക്കുമെന്ന് ആരോ പറയുന്നത് കേട്ടു. ഉത്തരയുടെ അമ്മയുടെ ശരീരത്തിലും ജീവന്റെ തുടിപ്പ് ശേഷിച്ചിരുന്നില്ല. ഉത്തര മരണപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് കരുണയുള്ള ആരൊക്കെയോ ചേർന്നവളെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ച ഉടനെ അവളെ അത്യാഹിതവിഭാഗത്തിലേക്ക് മാറ്റി. വിവരമറിഞ്ഞ് കിരണും അവളുടെ മറ്റു ബന്ധുക്കളും ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കിരണിന്റെ കരച്ചിൽ കണ്ടാൽ ആർക്കും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതല്ലായിരുന്നു. ബന്ധുക്കളുടെ നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി പിറ്റേദിവസം ഉത്തരയുടെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കർമ്മങ്ങൾ ഒരു മകന്റെ സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ചെയ്തത് കിരൺ ആയിരുന്നു. വിങ്ങിപൊട്ടിയുള്ള അയാളുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടിട്ട് കരയാത്തവർ പോലും കരഞ്ഞുപോയി. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് നിറകണ്ണുകളോടെ അയാൾ ഉത്തരയുടെ അരികിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തി. ഉറക്കമുപേക്ഷിച്ച്‌, കരഞ്ഞു തളർന്ന് ഉത്തരയ്ക്കരിയിൽ ഇരിക്കുന്ന അയാളെ ബന്ധുക്കൾ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അയാളെ ആ അവസ്ഥയിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് ഉത്തരയുടെ അടുത്ത് നിർത്താൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു.അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഉത്തരയുടെ അടുത്ത ബന്ധുക്കൾ മാറി മാറി ആശുപത്രിയിൽ നിന്നു. ഉത്തര കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ ആദ്യം അന്വേഷിച്ചത് അവളുടെ കുഞ്ഞിനെയാണ്. അവളോട് എന്തു മറുപടി പറയണം എന്നറിയാതെ കിരൺ കുഴങ്ങി. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ലല്ലോ എന്നാ അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ആരും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവരുടെ മൗനത്തിൽ നിന്നും അവൾ ഉത്തരം കണ്ടെടുത്തു. എന്റെ കുഞ്ഞ്... അവളെങ്കിലും.... ഉത്തര വിതുമ്പി... കിരൺ അവളുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു. അവളുടെ കൈകൾ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. നമുക്കിനി നമ്മളെ ഉള്ളൂ, സഹിച്ചേ പറ്റൂ... അയാളുടെ കണ്ണുനീർ അവളുടെ കൈകളിൽ വീണ് ചിതറി. എനിക്ക് അവരെ ഒന്ന് കാണണം അവൾ പറഞ്ഞു. ഇല്ല മോളെ, ഇനി നമുക്ക് അവരെ കാണാൻ കഴിയില്ല....എല്ലാം കഴിഞ്ഞു. ഉത്തര പൊട്ടിപ്പൊട്ടി കരഞ്ഞു... എന്റെ മോൾ.... എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണണം...എന്നോട് ചോദിക്കാതെ എന്റെ മോളെ കൊണ്ടുപോകാൻ ആരു പറഞ്ഞു... അവൾ കട്ടിലിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. പിന്നെ അതികഠിനമായ വേദന താങ്ങാൻ ആവാതെ അവർ കട്ടിലിലേക്ക് തന്നെ വീണു.. ഇതെന്താ ഈ കാണിക്കുന്നത് ഒരു നേഴ്സ് ഓടി വന്നവളെ പിടിച്ചു. രോഗി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടും നിങ്ങൾ നോക്കിനിൽക്കുകയാണോ? നേഴ്സ് കിരണനെയും മറ്റു ബന്ധുക്കളെയും ശകാരിച്ചു. അവർ കണ്ണുനീർ തുടച്ച്‌, ഉത്തരയുടെ അരികിലേക്ക് വന്നവളെ പിടിച്ചു. അവൾ പൊടുന്നനെ ചാടി എഴുന്നേൽക്കുമെന്ന് ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ. എനിക്കും പോണം എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും പോയ ഇടത്തേക്ക് എനിക്കും പോകണം.ഞാൻ ഇനി ജീവിച്ചിരിക്കില്ല... അയ്യോ എന്റെ കുഞ്ഞ്..... എന്നാലും എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എങ്കിലും ഒന്ന് കാണിക്കാമായിരുന്നില്ലേ കിരൺ. മോളെ..നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ കിട്ടിയില്ല. കിരൺ അവളുടെ നെറുകയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. താഴെ കൊക്കയിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണേക്കാം എന്നാണ് കരുതുന്നത്. തിരഞ്ഞിട്ടും കണ്ടെത്താനായില്ല. കൊക്കയുടെ താഴെയുള്ള വിള്ളലുകളിലേക്ക് ചാടിപ്പോയാൽ പിന്നെ കിട്ടുകയില്ലെന്നാണ് അവിടെ ഉള്ളവർ പറഞ്ഞത് അയ്യോ... ദൈവമേ....എന്റെ മോൾ... കിരണും, ഉത്തരയും കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അവരെ എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്ന് അറിയാതെ ബന്ധുക്കൾ പരസ്പരം നോക്കി. എന്നാലും എന്തിനാ ഉത്തരേ,നിങ്ങൾ അത് വഴി വന്നത്? എളുപ്പമാണല്ലോ എന്ന് കരുതി ആ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തതുകൊണ്ടല്ലേ ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചത്. ട്രാഫിക് ബ്ലോക്കിൽ കിടന്നു മടുത്തപ്പോഴാണ് അച്ഛൻ അതുവഴി പോകാമെന്ന് പറഞ്ഞത്. ഇങ്ങനെയൊക്കെ വരുമെന്ന് ഓർത്തില്ല കിരൺ. എന്നെ മാത്രം എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ബാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നത്.. എനിക്കും മരിച്ചാൽ മതി.... പിന്നെയും എഴുന്നേറ്റോടാൻ ശ്രമിച്ച അവളെ അവർ ബലമായി പിടിച്ചു വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀 വിവേക് ഒരു തുണിക്കെട്ടും കയ്യിൽ പിടിച്ച് ഓടുകയാണ്. ഇരുൾ പടർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദിവസം മറ്റാരും അറിയാതെ, തന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലായിരുന്നു അയാൾ ആരുടെയൊക്കെയോ പറമ്പിലൂടെ തന്റെ വീടിന്റെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യം വച്ച് അയാൾ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അയാൾ വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും നന്നായി ഇരുട്ടിയിരുന്നു. വിയർത്തു കുളിച്ച്, ശ്വാസം എടുക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇരുന്നു. ഏട്ടാ... ഇതെവിടെ ആയിരുന്നു. വിളിച്ചിട്ട് എന്താ കാൾ എടുക്കാതെ ഇരുന്നത്? ചിന്നു അയാൾക്കരുകിലേക്ക് ചെന്നു. എന്താടാ മോനേ... ?നീ എവിടെ ആയിരുന്നു. അയാളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും അവിടേക്ക് വന്നു. വിളിച്ചിട്ട് എടുക്കാതിരിക്കുമ്പോൾ വീട്ടിലുള്ളവർ എന്ത് മാത്രം പേടിക്കും എന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ? അച്ഛൻ ശാസനയോടെ ചോദിച്ചു. വിവേക് മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അപ്പോഴാണ് വിവേകിന്റെ കയ്യിലിരുന്ന തുണിക്കെട്ട് അവർ ശ്രദ്ധിച്ചത്. എന്താടാ ഇത്? അയാൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ച തുണിക്കെട്ട് വിടർത്തി. ഒരു പിഞ്ചുകുഞ്ഞ്.... ഇത് ആരുടെയാടാ.. ? ഈ രാത്രിയിൽ ഈ കുഞ്ഞെങ്ങനെ നിന്റെ കയ്യിൽ വന്നു? ഒക്കെ പറയാം അച്ഛാ... എനിക്കിത്തിരി വെള്ളം വേണം. ചിന്നു ഓടിപ്പോയി വെള്ളം എടുത്തുകൊണ്ട് വന്നു. അവൾ കൊണ്ടുവന്ന വെള്ളം അയാൾ കുടിച്ചു. എന്താടാ... എന്താ നീ ഇങ്ങനെ പരിഭ്രമിക്കുന്നത്? അച്ഛാ... ഒരു ആക്സിഡന്റ് നടക്കുന്നത് ഞാൻ എന്റെ കൺമുമ്പിൽ കണ്ടു. എന്നിട്ട്.... അത് വെറുമൊരു ആക്സിഡന്റ് അല്ലച്ഛാ. കരുതിക്കൂട്ടി ആരോ അവരെ അപകടത്തിൽ പെടുത്തിയതാണ്. ഒരു ലോറി അവരുടെ കാറിനെ ഇടിച്ചിട്ടിട്ട് മുന്നിലേക്ക് പോയി, ആ ലോറി മനപ്പൂർവ്വം ഇടിപ്പിച്ചതാണെന്ന് കണ്ടാൽ അറിയാം. ഞാൻ അതുവഴി വളവ് തിരിഞ്ഞ് കയറി വരുന്നത് അവർ കണ്ടില്ല. ആ കാറിൽ നിന്നും തെറിച്ചു വീണതാണ് ഈ കുഞ്ഞ്.നോക്കിയപ്പോൾ ജീവനുണ്ടെന്ന് കണ്ടു, അപ്പോൾ ഞാനിതിനെ എന്റെ വണ്ടിയിൽ എടുത്ത് കിടത്തി. എത്രയും പെട്ടന്ന് അപകടവിവരം മറ്റുള്ളവരെ വിവരം അറിയിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. ഈ കുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാൻ മാത്രേ എനിക്കപ്പോൾ തോന്നിയുള്ളൂ...അതുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് പെട്ടന്ന് ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പോന്നു. അയ്യോ... എന്നിട്ട്. കുഞ്ഞിന് ബോധം ഇല്ലായിരുന്നു അച്ഛാ. ഹോസ്പിറ്റലിൽ കാണിച്ചാൽ, കുഞ്ഞ് അവിടെയുണ്ടെന്ന് അവർ അറിയുമെന്ന് കരുതി. ഞാൻ നമ്മുടെ റീത്ത സിസ്റ്ററിന്റെ അരികിലേക്ക് കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടുപോയി.അവിടെ ആയിരുന്നു രണ്ടു ദിവസം. ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞിന് കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ല. അവർ അന്വേഷിക്കില്ലേ കുഞ്ഞിനെ കാണാതാകുമ്പോൾ? അച്ഛൻ ചോദിച്ചു. ഇല്ല. കുഞ്ഞ് താഴേക്ക് വീണ് പോയെന്ന നിഗമനത്തിലാണ് എല്ലാവരും. മോനേ... ഇത് നമുക്ക് ദോഷം ചെയ്യും. ശരിയാണച്ഛാ. പക്ഷെ ഈ കുരുന്നു ജീവനെ കണ്ടിട്ടും കാണാത്ത മട്ടിൽ പോരാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. ഒരു ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ അത് ചെയ്യുന്നതല്ലേ അച്ഛാ നല്ലത്. അല്ലാതെ സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കി ജീവിക്കണമെന്ന് അച്ഛൻ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ. നീ ചെയ്തത് നല്ല കാര്യമാണ് മോനേ, പക്ഷെ... ഇതിന്റെ പേരിൽ എന്റെ മകന് ദോഷം ഒന്നുമുണ്ടാകരുത്. ഇല്ലച്ഛാ, ആരും കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് വരുന്നത് കണ്ടിട്ടില്ല. ഇത്രേം ഉള്ളിലായിട്ടല്ലേ നമ്മുടെ വീട്, കുഞ്ഞ് കരഞ്ഞാലും ആരും കേൾക്കില്ലല്ലോ. കുഞ്ഞിവിടെ സേഫ് ആയിരിക്കും. കുഞ്ഞിന്റെ വീട്ടുകാരെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കട്ടെ അച്ഛാ... എന്നിട്ട് ബാക്കി തീരുമാനിക്കാം. അയ്യോടാ.. പാവക്കുട്ടി പോലെ ഇരിക്കുന്നു. ചിന്നു കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുത്തു. ഓഹ്... എന്ത് സോഫ്റ്റാ... അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ കവിളിൽ തൊട്ട് നോക്കി. പിന്നെ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് അവൾ അകത്തേക്ക് പോയി. 🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ

അത്രമേൽ പ്രിയമുള്ളൊരാൾ 14 "ഞാനെറങ്ങാ ചേച്ചീ..." മുറ്റത്തു നിന്നു തന്നെ വിളിച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടു. വാതിലും തുറന്ന് വെച്ച് അകത്ത് കയറാതെ ഹോസ്പിറ്റലിലെ വിശേഷങ്ങൾ അമ്മയോട് പറയുകയായിരുന്നു സതിച്ചേച്ചിയപ്പോൾ. അവരെ കേട്ടു കൊണ്ട് ചേച്ചിയും അടുത്ത് തന്നെ നിൽപ്പുണ്ട്. "മോൻ കയറി ഇരിക്ക്... ഞാൻ കുടിക്കാൻ എന്തേലും എടുക്കാം.." "ഇപ്പോ വേണ്ട ചേച്ചി.. സായി ചേട്ടനോട് ആവശ്യമെന്തേലും ഉണ്ടേൽ വിളിക്കാൻ മടിക്കേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞേക്ക്..." നകുലേട്ടൻ യാത്ര പറയുമ്പോഴേക്കും ഞാനും അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. "പോട്ടെടാ..." നന്ദുവിന്റെ മുടിയൊന്ന് കശക്കി വിട്ട് പറയുമ്പോൾ നോട്ടം എന്റെ നേർക്കാണ്. കൂടെ ചെറു ചിരിയും. ഇതിപ്പോൾ എനിക്കാണോ വട്ട് അതോ അങ്ങേർക്കാണോ? എങ്ങനെ നടന്നിരുന്ന മനുഷ്യനാണ്? ഒന്ന് ചിരിച്ചു കാണിക്കാൻ പോലും പിശുക്ക് പിടിച്ചു നടന്നയാളാണ്! വേലി കടന്ന് പോകുന്നവനെ നോക്കി നിൽപ്പാണ് എല്ലാവരും. "ഓമനേടെ സ്വഭാവം ആണ് ചെക്കനും. പൂമംഗലക്കാരുടെ യാതൊരു സ്വഭാവവും കിട്ടീട്ടില്ല.. ആൾക്കാരെ സഹായിക്കാൻ ഒരു മടിയും ഇല്ല..." ആളുടെ കുടുംബത്തെ കുറിച്ച് സതിചേച്ചിക്കും വല്ല്യ മതിപ്പില്ല. എന്നാലും നകുലേട്ടനെ നന്നേ ബോധിച്ചിട്ടുണ്ട്. "ഞങ്ങളും പറയേരുന്നു.. നല്ലോരു ചെക്കനാ.." അമ്മയും അതംഗീകരിച്ചു. സതിച്ചേച്ചിയുടെ സ്വഭാവത്തിന്റെ ഇരിപ്പു വശം വെച്ച് ചേച്ചിടെ കുടുംബത്തിലെ ആർക്കാണ്ടൊക്കെയോ ചേർത്ത് മനസ്സിൽ പൊരുത്തം വെച്ച് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും. "പ്രിയേ, നീയിന്നിവിടെ സതിക്കൊപ്പം കെടന്നോ..." അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ ചേച്ചി മറുത്തൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചേച്ചിയെ സതിച്ചേച്ചിക്ക് കൂട്ട് നിർത്തി ഞങ്ങൾ മൂന്നും വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. അമ്മയുടെ സീമന്ത പുത്രൻ അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പമാണ് കിടന്നത്. അത് കൊണ്ടെന്താ ഇന്നീ റൂമും ഇന്നീ ബെഡും എനിക്ക് സ്വന്തം. ഹയ്യട ഹയ്യാ... നല്ല രസം. രണ്ടു കൈയ്യും നിവർത്തിപ്പിടിച്ച് കൃസ്തുവിനെ കുരിശിൽ തറച്ചത് കണക്കിന് ഞാനൊന്ന് നിവർന്നു കിടന്നു. മനസ്സ് നിറയെ നകുലേട്ടനാണ്.. ആ മനുഷ്യനോടുള്ള ഇഷ്ടമാണ്.. ഒരു വാശിപ്പുറത്ത് മീനുവിനോട് എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ആളോടെനിക്ക് ഒരു തരിമ്പ് പോലും പ്രണയം തോന്നിയില്ലെന്നത് സത്യമാണ്. പക്ഷെ, അതിന് ശേഷം എപ്പോഴാണെന്നോ എങ്ങനെയാണെന്നോ അറിയില്ല. മൂപ്പരോടെനിക്ക് പ്യാർ.. ഇഷ്‌ക്ക്... മുഹബ്ബത്ത്.. കാതൽ.. അങ്ങനെ ഏതാണ്ടൊക്കെയോ കയറിക്കൂടിയിട്ടുണ്ട്.. ഇവിടെ നിന്നും തിരിച്ചു പോകുന്നതിനു മുന്നേ നന്ദുവിന്റെ മുടിയും കശക്കിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കിയ നോട്ടവും ചിരിയും മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നുണ്ട്. മനസ്സിന്റെ കള്ളത്തരം സ്വയം മനസ്സിലാക്കിയതും ചമ്മിയ ചിരിയോടെ തലയിണ വലിച്ചെടുത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്നു. പക്ഷെ, ആ സന്തോഷം അധികം നീണ്ടു നിന്നില്ല. തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നിട്ടും ഉറക്കം ഏഴയലത്തു പോലും വന്നില്ല. കൂടാതെ എവിടെ നിന്നെന്നില്ലാത്ത പല ശബ്ദങ്ങളും കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ ചെവി കൂർപ്പിച്ചു. കട്ടിലിന് അടിയിൽ നിന്നാണോ? പേടിച്ചിട്ട് പുതപ്പെടുത്ത് തല വഴി മൂടി. തനിയെ കിടന്ന് ശീലമില്ലാത്തത് കൊണ്ടാകും പുതപ്പിട്ടിട്ടും ആ വിറയലങ്ങട് മാറുന്നില്ല. ലൈറ്റ് ഓൺ ചെയ്തിട്ട് കട്ടിലിനടിയിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. ഇല്ല.. ആരുമില്ല..ഒക്കെയും തോന്നലാണ്. ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു. ലൈറ്റ് അണച്ച് വീണ്ടും ചെന്ന് കിടന്നു. ജനാലയിൽ കൂടിയൊരു വെള്ളി വെളിച്ചം റൂമിലടിക്കുന്നുണ്ട്. നല്ല നിലാ വെളിച്ചമുണ്ട്. അതൊരു ആശ്വാസമാണ്. കണ്ണുമടച്ചു പ്രാർത്ഥനയോടെ കിടന്നു. വീണ്ടും അപശബ്ദങ്ങൾ കേട്ടു തുടങ്ങി. ഒറ്റക്കണ്ണ് തുറന്ന് ജനാലയിലേക്ക് പാളി നോക്കി. അതാ പുറത്തൊരു നിഴലനക്കം.. ഭൂത പ്രേത പിശാചുക്കൾ വല്ലതുമാണോ ഭഗവാനേ? ഒന്നുകൂടി സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ ചെറു കാറ്റിൽ മാവിന്റെ ഇലകൾ അനങ്ങുന്നതാണെന്ന് മനസ്സിലായി. പക്ഷെ, ഉള്ളിലെ ഭയം അടങ്ങിയില്ല. പുതപ്പുമെടുത്ത് അപ്പുറത്തെ മുറിയിലേക്ക് ഒരോട്ടം വെച്ചു കൊടുത്തു. അമ്മയുടെ അരികിൽ കിടന്നവനെ ചുമരിനോട് ചേർന്നുള്ള അരികിലേക്ക് പതിയെ തള്ളി മാറ്റി അവരുടെ ഇടയിലേക്ക് നൂർന്നു കയറി. അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ അമ്മയൊന്ന് അനങ്ങി. പിന്നെ എന്നെയും പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച് ഉറക്കം പിടിച്ചു. ആ മാറിൽ പറ്റിച്ചേർന്ന് അമ്മച്ചൂടിന്റെ സുഖത്തിൽ ഞാനും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. “മേലാകെ നൊന്തിട്ട് മേലാ.. അതെങ്ങനെയാ.. രണ്ടിന്റേം ഇടയിൽ ഖബറിൽ കിടക്കുന്ന പോലല്ലേ കിടന്നത്..” രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു വരുമ്പോൾ പാട്ടിനു പകരം കേട്ടത് അമ്മയുടെ പരാതി പറച്ചിലാണ്. രാത്രിയിലെപ്പോഴോ നന്ദു എഴുന്നേറ്റ് അമ്മയുടെ മറുവശത്ത് ചെന്ന് കിടന്നിരുന്നു. രണ്ടാളും അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും കിടന്ന് അമ്മയെ ഞെരുക്കിക്കളഞ്ഞെന്നാണ് പരാതി. “മനുഷ്യനവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് പേടിച്ചു ചാകാനായ കാര്യം അമ്മയ്ക്ക് അറിയമ്പാടുണ്ടോ?” ബ്രഷും പേസ്റ്റുമെടുത്ത് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങാൻ നേരം ഞാൻ കെറുവോടെ ചോദിച്ചു. “ഓ... ഇങ്ങനൊരു പേടിത്തൊണ്ടി..” അമ്മ തലയിൽ കൈവെക്കുന്നുണ്ട്. സതി ചേച്ചി എഴുന്നേറ്റില്ലേ ആവോ? ഇന്നേരത്തൊരു മുറ്റമടി പതിവുണ്ടേ. വെറുതേ ആ മുറ്റത്തേക്കൊന്ന് എത്തി നോക്കിയപ്പോൾ പ്രിയ ചേച്ചിയുണ്ട് ഒരു ടിഫിനുമായി അവിടെ നിന്നും കയറി വരുന്നു. “ചിക്കൻ കറിയും ചപ്പാത്തിയുമാണ്.. ചോദിക്കേണ്ട... തരില്ല...” “ഓ അല്ലെങ്കിലും ആർക്കു വേണം? അമ്മയുണ്ടാക്കിയ ചോറും ഉപ്പേരിയും ഓംലറ്റും നെല്ലിക്കാ ഉപ്പിലിട്ടതും അതിനൊപ്പം നല്ല മോര് ഒഴിച്ച് കറിയും.. ആ ടിഫിനോളം പോരുമോ ഇത്?” ലഞ്ച് ബ്രേക്കിനു നല്ല വിശന്നിരിക്കുന്ന സമയത്ത് ആ ടിഫിൻ ബോക്സ്‌ തുറക്കുമ്പോൾ ഒരു മണമടിക്കാനുണ്ട് സാറേ.. ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ വായിൽ കപ്പലോടും. അപ്പോഴാണ് ചേച്ചീടെ ഈ ചിക്കൻ കറിയും ചപ്പാത്തിയും. ഒരു ലോഡ് പുച്ഛം വാരി വിതറി ഞാൻ പല്ലു തേപ്പ് തുടങ്ങി. സതി ചേച്ചി രാവിലെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കുള്ള ആഹാരം ഉണ്ടാക്കുന്ന തിരക്കിലാണ്. അതാണ് പുറത്തോട്ടൊന്നും കാണാത്തത്. "കുറച്ച് കറി മാത്രം മതി ചേച്ചീ.." പല്ല് തേപ്പും കഴിഞ്ഞ് അകത്തോട്ടു കയറിയപ്പോൾ ഒരുത്തനവിടെ കെഞ്ചി നിൽപ്പുണ്ട്. ഉളുപ്പില്ലാത്തവൻ! "കുറച്ച് കറി മാത്രല്ലേ കുഞ്ഞി ചോദിച്ചുള്ളൂ.. ആവശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ അതിലുണ്ടല്ലോ.. കൊടുക്കങ്ങോട്ട്.. " അമ്മ പുന്നാര പൈതലിന്റെ സൈഡ് പിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവർ ആദ്യത്തേതിന്റെയും അവസാനത്തിന്റെയും ഇടയിൽ മധ്യത്തിന് എന്ത് വില? എല്ലെങ്കിലും വേണോന്നൊരു ചോദ്യം? ഏഹേ.. മൂന്നിനേയും അവരുടെ പാട്ടിന് വിട്ട് അമ്മയുണ്ടാക്കി വെച്ച ഉപ്പുമാവൊരു പ്ലേറ്റിലേക്ക് തട്ടി രണ്ട് കാന്താരി ഉപ്പിട്ട വെള്ളത്തിൽ പൊടിച്ച് സതിച്ചേച്ചി ഉണ്ടാക്കിയ ചിക്കൻ കറിയെയും മനസ്സിൽ ധ്വാനിച്ചങ്ങ് മുണുങ്ങി. ഇന്ന് സ്വർണ്ണ ചേച്ചിയും സായി ചേട്ടനും കൂടെയില്ലാത്തത് കൊണ്ട് അഞ്ചു മിനിറ്റ് നേരത്തെ ബസ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ പറ്റി. അതുകൊണ്ട് തന്നെ വഴിയിൽ കണ്ട പുൽനാമ്പിനോട്‌ പോലും മിണ്ടിക്കൊണ്ട് പതിയെയാണ് നടത്തം. ഇടവഴിയിൽ നിന്നും റോഡിലേക്ക് കടന്നതും ഒരു ബൈക്ക് മുന്നിൽ സഡൻ ബ്രേക്കിട്ടു. നകുലേട്ടനാണ്.. പിന്നിൽ മീനൂട്ടിയുമുണ്ട്. അവൾ ബൈക്കിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങുമ്പോൾ എന്റെ നോട്ടം ആ ഹെൽമെറ്റിനുള്ളിലെ വിടർന്ന കണ്ണുകളിലേക്കാണ്. ഹെൽമെറ്റ്‌ നീക്കിയതുമില്ല. എന്നെ നോക്കിയതുമില്ല.. എന്തോ കാര്യമായി ആലോചിച്ച് എങ്ങാണ്ടോ നോട്ടമിറപ്പിച്ചിരിപ്പാണ്. ഇങ്ങേർക്കിതെന്താണ് പല നേരത്ത് പല സ്വഭാവം? ഇന്നലെ ആളൊരു പഞ്ചാര ചിരിയൊക്കെ ചിരിച്ച് പഞ്ചാര കുഞ്ചുവായിരുന്നു. ഇന്നാണെങ്കിൽ ആലുവാ മണപ്പുറത്ത് വെച്ച് കണ്ട പരിചയം പോലുമില്ല. ഓഹ്... ഇങ്ങേരെന്നെ നോക്കിയില്ലെങ്കിൽ എനിക്കെന്ത്? അല്ലെങ്കിലും ഇത്രയും തങ്കമാണ പെണ്ണിനെയൊന്നും ഈ മണകുണാഞ്ചന് വിധിച്ചിട്ടില്ല.. അത്രന്നെ!! അൾട്ടിമേറ്റ് പുച്ഛം വാരി വിതറി ഞാനും നിന്നു. “പോകാ ദർശി.. ബസ്സിപ്പോ എത്തും..” മീനു കൈയ്യും പിടിച്ച് വലിച്ച് നടന്നപ്പോൾ ഞാനും കൂടെ നടന്നു. മീനു ആമീടെ വീട്ടിൽ പോകേണ്ടുന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ വിളമ്പുന്നുണ്ട്. അതങ്ങനെ കേൾക്കുന്നുണ്ട് എന്നല്ലാതെ ഉള്ളിലേക്കൊന്നും പോകുന്നില്ല. മനസ്സിൽ നിറയെ നകുലേട്ടനോടുള്ള പരിഭവമാണ്. ഇത്രയും അടുത്ത് കണ്ടിട്ടും എന്നെ നോക്കിയില്ലല്ലോ! എന്നോട് ചിരിച്ചില്ലല്ലോ! പിറകിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ലെന്ന വാശിയിലാണ് മുന്നോട്ട് നടന്നതെങ്കിലും ഉളിന്റെയുള്ളിൽ പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ വല്ലാത്തൊരു ത്വര. ദേഷ്യമൊക്കെ നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് നീരാവിയായി. എന്ത് പറഞ്ഞാലും എന്റെ നകുലേട്ടനല്ലേ! എന്റെ പ്രണയമല്ലേ! ഞാൻ നോക്കുക തന്നെ ചെയ്തു. ബൈക്കിന് അപ്പുറവും ഇപ്പുറവുമായുള്ള കാലുകൾ ഭൂമിയിൽ അമർത്തി വെച്ച് ഇരു കൈകളും മാറിൽ പിണച്ചു കെട്ടി ഞങ്ങൾ പോകുന്നതും നോക്കി നിൽപ്പുണ്ട്. ഹെൽമെറ്റ്‌ അഴിച്ചു മാറ്റി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്റെ നോട്ടം കണ്ടാകണം എനിക്കായി കരുതിയൊരു കുഞ്ഞു പുഞ്ചിരി പെട്ടെന്നാ മുഖത്ത് പ്രത്യക്ഷമായത്. ആ ചിരി കണ്ടതേ ഞാൻ മയങ്ങിപ്പോയെന്നതാണ് നേര്. ഇന്നത്തെ ദിവസം മുഴുവനും ആ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു മനസ്സിനെ മദിച്ചത്. കാത്തിരിക്കണേ.. #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ

ദേവതാരകം, ഭാഗം: 16 പിറ്റേന്ന് ഒരു സൺ‌ഡേ ആയിരുന്നു....കിച്ചു രാവിലെ തന്നെ പ്ലാനിങ്ങിൽ ആരുന്നു.. എങ്ങനെ ആമിയെ കാണും എന്ത് ചെയ്യാനാ കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ലാന്നേ പെണ്ണിനെ.. എന്തായാലും ദേവയുടെ പേരും പറഞ്ഞു ഒരു കളി കളിച്ചു നോക്കാം.. ഒരു വെടിക്ക് രണ്ടു പക്ഷി..... അവൻ എങ്ങനൊക്കെയോ നമ്പർ തപ്പി കണ്ടു പിടിച്ചു... “ഹലോ... അവളുടെ സ്വരം അവന്റെ കാതിൽ എത്തി... “ഹലോ... അവൻ സ്വരത്തിൽ കുറച്ചു ഗൗരവം വരുത്തി സംസാരിച്ചു... “ ഹലോ ഇത് മിസ്സ് ശിവകാമി അല്ലേ... അതേ... “ ഇതു ICICI ബാങ്കിൽ നിന്നാണ്..... താങ്കളുടെ ലോണിന്റെ അടവുകൾ തെറ്റിയതുകൊണ്ട്.. ഞങ്ങൾ ജപ്തി നടപടിക്കായി അങ്ങോട്ട്‌ വരുന്നുണ്ടെന്നു അറിയിക്കാൻ വിളിച്ചതാ... “ലോണോ.. തന്റെ പഠിപ്പിന് വേണ്ടി അച്ഛൻ ലോൺ എടുത്തിട്ടുണ്ട് ഇനി അതാവോ... ഈശ്വരാ ജപ്തിയോ.. അടവുതെറ്റിയകാര്യമൊന്നും അച്ഛൻ പറഞ്ഞും കേട്ടില്ലലോ....അച്ഛനും അമ്മയുമാണേൽ ഒരു കല്യാണത്തിനും പോയിരിക്കുവാണ് അവൾ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചു നിന്നു.. “ ഹലോ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ.... “ഉണ്ട് സർ... സർ പെട്ടെന്ന്.. ജപ്തിയെന്നൊക്കെ പറയുമ്പോൾ.... ഒരു സാവകാശം തന്നാൽ.... “ അയ്യോ ഞങ്ങൾ അര മണിക്കൂർ മുന്നേയ് പുറപെട്ടല്ലോ... ഇനി ഒന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല... കുട്ടി പറഞ്ഞാൽ വേണേൽ ഒരു മണിക്കൂർ മുന്നേ പുറപെടാട്ടോ........ അപ്പോളാണവൾക്കു കത്തിയത്.... “ കിച്ചാ.. മോനേ... ഉടായിപ്പ് നമ്പറുമായി ഇറങ്ങിയിരിക്കുകയാണല്ലേ.... “ഹഹ.. ഞാനെന്റെ ആമികൊച്ചിനു കിച്ചുവേട്ടന്റെ സൗണ്ട് തിരിച്ചറിയുവോന്നു ടെസ്റ്റ്‌ ചെയ്തതല്ലേ.. “ ഉവ്വുവ്വ ബാക്കിയുള്ളവരുടെ ജീവൻ പോയി..എന്താ കാര്യം പറ.. “ കാര്യമൊക്കെയുണ്ട്... അവൻ ഫുൾ പ്ലാനിന്റെ ഡീറ്റെയിൽസ് കൊടുത്തു... അവൾ നോക്കട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞു വെച്ചു.... കിച്ചു മഹിയെയും കൂട്ടി നേരെ ദേവയുടെ അടുത്തേക്ക് വെച്ചു പിടിച്ചു.... ദേവ ജിമ്മിൽ വർക്ക്‌ ഔട്ട്‌ ചെയ്യുകായായിരുന്നു.... “മസിലളിയൻ രാവിലെ തന്നെ തുടങ്ങിയല്ലോ... കിച്ചു ഒന്നു ആക്കി പറഞ്ഞു... “ടാ മോനേ വേണ്ട വേറെന്തും പറഞ്ഞോ എന്റെ മസിലിൽ തൊട്ടു കളിക്കരുത്.... “ഓ.. എങ്ങോട്ടാ ഇനീം ഉരുട്ടി കയറ്റുന്നത്... കേരളത്തിലെ ആൺപിള്ളേർക്ക് എന്തിനാ മോനെ.. സിക്സ്പായ്ക്ക്.... “എന്താണ് വരവിന്റെ ഉദ്ദേശം..... “അതേ.. ഈ മഹിക്ക് ഏതോ ബ്രാൻഡഡ് ഷൂ വാങ്ങണമെന്ന്... നിനക്കാണേൽ ഒടുക്കത്തെ സെലെക്ഷൻ അല്ലേ.. കിച്ചു ദേവയെ ഒന്നു പൊക്കി കൊടുത്തു... “ ഓഹോ അതിനാണല്ലേ.. എന്നാൽ മക്കളിവിടെ ഇരിക്ക് ഞാൻ കുളിച്ചു റെഡി ആയി ഇപ്പോ വരാം... “ ടാ മഹീ നീ വന്നേ അവൻ കുളിച്ചു വരുമ്പോളേക്കും.. നമുക്കെന്തെങ്കിലും തട്ടാം..അവർ ഫുഡ്‌ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോളേക്കും ദേവ റെഡിയായി എത്തി... “ഇറങ്ങാം.....അവൻ കാർ എടുക്കാനായി പോയി.. “ ടാ മഹി... കിച്ചു മഹിയെ വിളിച്ചു എന്തോ കണ്ണുകൊണ്ട് കാണിച്ചു... മഹി മനസിലായത് പോലെ നേരെ ദേവയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു... “ ദേവ ടാ ഇന്ന് കാർ വേണ്ട നമുക്ക് പജേറോ എടുക്കാം... കുറേ നാളായില്ലേ അതിൽ ഒന്നു കറങ്ങിയിട്ടു ... “ എന്നാ ഓക്കേ.. കിച്ചുവിന് അപ്പോളാണ് ഒരു ആശ്വാസം ആയത്.. ദേവ വണ്ടി നേരെ RP മാളിലേക്ക് വിട്ടു.. ആ സമയം ആമി താരയെയും മിധുവിനെയും കൂട്ടി മാളിലെത്തി.... “ ഇന്നെന്താ നിനക്കു മാളിൽ നിന്നു തന്നെ ഷോപ്പിംഗ് നടത്തണമെന്ന് തോന്നാൻ.. അല്ലെങ്കിൽ ഫുട്പാത്തിൽ നിന്നും വാങ്ങിക്കുന്നവളാ.... താര അമിയോട് ചോദിച്ചു... “അതേ ഇന്ന് ഇവിടെ എന്തോ ഓഫർ ഉണ്ടെന്നു ആരോ പറഞ്ഞടി.. വാ എന്തായാലും നോക്കി കളയാം.. നമുക്ക് ഓഫീസിലിടാൻ കുറച്ചു ഫോർമൽസ് നോക്കുകയും ചെയ്യാം... “ ഉവ്വ ഫോർമൽസ്.. നീ നോക്കിയാ മതി.. എന്റെ കയ്യിൽ പൈസയൊന്നും ഇല്ല.. താര പറഞ്ഞു... “ നീ എന്തേലും ചെയ്യൂ ഇപ്പോ എന്റെ കൂടെ വാ... അവൾ താരയെയും വലിച്ചു നടന്നു..... ആമി അവരെയും കൊണ്ടു ഓരോ ഷോപ്പിലും കയറി ഇറങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു... ദേവയും ടീമും മാളിൽ എത്തി വണ്ടി വാലറ്റ് പാർക്കിങ്ങിന് കൊടുത്തു നേരെഉള്ളിലേക്കു നടന്നു.. അതിനിടയിൽ കിച്ചു ഫോൺവിളികൾ നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... ആമി അവസാനം മാക്സിൽ കയറി ഡ്രസ്സ്‌ തപ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കുകായണ്‌... ഇടക്കിടക്ക് അവളുടെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്കു പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു... “നിനക്കെന്താടി കോങ്കണ്ണുണ്ടോ...നീ ഡ്രസ്സ്‌ തന്നെ അല്ലേ നോക്കുന്നത് മിഥു ചോദിച്ചു.... “ അതു പിന്നെ... ആമി നിന്നു വിക്കി...... താര ലേഡീസ് ഫോർമൽ ഷർട്ട്‌ നോക്കികൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു... പെട്ടെന്നവൾക് പരിചയമുള്ള ഒരു സുഗന്ധം അവിടെ നിറയുന്ന പോലെ തോന്നി.... അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി വന്നു... നെറ്റിയിൽ നിന്നും വിയർപ്പ് പൊടിഞ്ഞു ആകെ ഒരു പരവേശം.... കൈ വിറക്കുന്നുണ്ടോ... അവൾ മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.... തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതും ഉള്ള ശക്തികൂടേ ചോർന്നു പോകുന്ന പോലെ തോന്നി അവൾക്കു... കിച്ചു ഇളിച്ചുകൊണ്ടു നടന്നു വരുന്നുണ്ട് ദേവ സാറും മഹിയും പിന്നാലെയും..... അവർ തങ്ങളുടെ നേർക്കാണ് നടന്നു വരുന്നതെന്നുള്ള സത്യം അവൾ മനസിലാക്കി... “ഹായ് താര ... വാട് എ സർപ്രൈസ്... ഷോപ്പിനിന്നിറങ്ങിയതാണോ... ഒറ്റക്കെ ഉള്ളു... ഇവിടെ പ്രതീക്ഷിച്ചതേ ഇല്ലാട്ടോ... കിച്ചു എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്... ഹോ എന്തൊരഭിനയം. താര ഒന്നും കേൾക്കുന്നുണ്ടായില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകൾ ദേവയുടെ മുഖത്തു തറഞ്ഞു നിന്നു... അവനും കണ്ണിടുക്കാത്ത നോക്കുന്നുണ്ട്... അവന്റെ മുഖത്തും അവളെ ഇവിടെ വെച്ച് കണ്ടതിലുള്ള അമ്പരപ്പുണ്ട്.... അവൻ കൺ നിറയെ അവളെ നോക്കി കണ്ടു... ഒരു റോസ് നിറത്തിലുള്ള ചുരിദാർ ആണ് ഇട്ടിരിക്കുന്നത് മുടി അഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു.... അവളും നോക്കുകയായിരുന്നു.. ദേവയെ... ബ്ലു ജീനും വൈറ്റ് ടി ഷർട്ടും... കാണാൻ കിടു ആയിട്ടുണ്ട് ആദ്യമായാണ് ഫോർമൽ അല്ലാതെ കാഷ്വൽസിൽ കാണുന്നത്... ഇതിൽ ഒന്നുടെ സുന്ദരനായത് പോലുണ്ട്.. “ വന്നല്ലോ വനമാലകൾ.. കിച്ചുവിന്റെ ശബ്ദമാണ് അവരെ ബോധത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് അവർ വേഗം നോട്ടം മാറ്റി വേറെങ്ങോട്ടോ നോക്കി നിന്നു.. ആമിയും മിഥുവും അങ്ങോട്ട് കടന്നു വന്നു... “അയ്യോ ഇതാരാ കിച്ചുവേട്ടന്റെ ആമികൊച്ചോ ഷോപ്പിംഗിനു ഇറങ്ങിയതായിരിക്കുംലെ.. ദേവ നിൽക്കുന്നത് കാരണം ആമി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല... “എന്തായാലും ഇനി നമുക്ക് ഷോപ്പിംഗ് ഒരുമിച്ച് ആകാം.. എന്ത് പറയുന്നു....ഒന്നു വാ കൊച്ചേ.. കിച്ചേട്ടന് ഒന്നു രണ്ടു ഷർട്ട്‌ സെലക്ട്‌ ചെയ്തു തന്നെ. അതും പറഞ്ഞു കിച്ചു ആമിയെയും വലിച്ചു പോയി.... “മിഥു... എനിക്ക് ഷൂ വാങ്ങണം ഒന്നു ഹെല്പ് ചെയ്യാമോ മഹിയാണ്.. “ ടാ ഞൻ ഹെല്പ് ചെയ്യാs ദേവ പറഞ്ഞു.. “വേണ്ടളിയാ നിന്റെ സെലെക്ഷൻ ഒട്ടും പോരാ... “തെണ്ടി……ദേവ പല്ലിറുമ്മി... വീട്ടിൽ കുത്തിയിരുന്ന എന്നെ നിന്റെ സെലെക്ഷൻ അടിപൊളിയാണെന്നു പറഞ്ഞു പൊക്കികൊണ്ടുവന്നവന്മാരാണ് പെണ്ണുങ്ങളെ കണ്ടപ്പോൾ കാലു മാറിയത്.. വെച്ചിട്ടുണ്ടടാ നിനക്കൊക്കെ... മഹി മിഥുവിനേം കൊണ്ടു ഷൂ സെക്ഷനിലേക്കു പോയി... ദേവ നോക്കിയപ്പോൾ താര തല കുമ്പിട്ടു ചിരി കടിച്ചമർത്തുകയാണ്...ആ മഹി തനിക്കു സെലെക്ഷൻ ഇല്ല വരേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞതിനാണ് പെണ്ണ് നിന്നു കിളിക്കുന്നത്..നിന്നെ ഞാൻ ഇന്ന് ശരിയാക്കി തരാടി.... “എന്താടീ നിന്നു ഇളിക്കുന്നത്.... അവൾ ഒരു കള്ള ചിരിയോടു കൂടി അവനെ നോക്കി എന്നിട്ട് ഒന്നുമില്ല എന്ന് ചുമൽ കൂച്ചികാണിച്ചു... അവർ ഇനി എന്താന്ന് ഉള്ള അർത്ഥത്തിൽ പരസ്പരം നോക്കി... ഒന്നും പറയാൻ കിട്ടാത്ത പോലെ... “നിനക്കു വല്ലതും വാങ്ങിക്കാൻ ഉണ്ടോ... “ഇല്ല... അവൾ പറഞ്ഞു.. “അതെന്താ.. ഇല്ലാത്തെ.. പിന്നെന്തിനാ ഷോപ്പിംഗെന്നും പറഞ്ഞു ഇങ്ങോട്ട് കെട്ടിയെടുത്തതു.. “അത്.. പിന്നെ.. ആമിക്ക് വാങ്ങിക്കാൻ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞപ്പോ.... “ മ്മ്മ് വാ.. അവൻ നടന്നു അവൾ പിന്നാലെയും... അവൻ നേരെ ലേഡീസ് കുർത്തീസിന്റെ സെക്ഷനിൽ പോയി നിന്നു... പിന്നാലെ അവളും.. അവൾ സംശയത്തോടു കൂടി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... അവൻ വന്നു അവൾക്കു അഭിമുഖമായി നിന്നു... “ നിനക്ക് ആവശ്യമുള്ളത് എടുക്ക്.... അവൾ ഞെട്ടലോടെ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... “ അത് പിന്നെ.. എനിക്ക്.. ഇപ്പൊ ആവശ്യമില്ല... എന്റെ കയ്യിൽ.. അത്രയും........ പറഞ്ഞുതീരുന്നതിനു മുന്ന് ഒരു അലർച്ച കേട്ടു.... “ നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടാ മതി... ഇങ്ങോട്ടൊന്നും പറയണ്ട.....” ഇയാൾ റേഡിയോ സ്വഭാവം പിന്നെയും തുടങ്ങിയോ....അവൾ എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ നിന്നു.. അവൾ അനങ്ങാതെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു അവൻ തന്നെ സെലക്ട്‌ ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.... കുറേ നേരം തിരിച്ചും മറിച്ചും ഒക്കെ നോക്കി രണ്ടെണ്ണവുമായി വന്നു അവളോട് ട്രൈ ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞു... അവൾ രണ്ടും ഒന്നു നോക്കി.. ഒന്നു പീക്കോക് ബ്ലു ആൻഡ് ഗ്രീൻ കോമ്പിനേഷൻ ടോപ് ആണ് മറ്റേത് ബ്ലാക്കിൽ പിങ്ക് സ്റ്റോൺ വർക്ക്‌ ഉള്ള ഒരു സിമ്പിൾ ടോപ്പും... രണ്ടും നല്ല ഭംഗിയുണ്ട് കാണാൻ.. പീകോക്ക് കളേഴ്സ് ആണേൽ തന്റെ ഫെവ്‌റേറ്റും ആണ്... എന്നാലും അത് വാങ്ങിക്കാൻ അവൾക്കെന്തോ ചമ്മൽ പോലെ തോന്നി.. പിടിക്കടി.... അവളുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടു അവനു ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു... “ട്രൈ ചെയ്യുന്നില്ലേ... അവൻ ചോദിച്ചു... “വേണ്ട എനിക്കിഷ്ടമായി... അവൾ പതിയെ പറഞ്ഞു.. അവൻ അത്ഭുതത്തോടു കൂടി അവളെ നോക്കി... ആദ്യമായാണ് ഒരു പെണ്ണിന് ഡ്രസ്സ്‌ സെലക്ട്‌ ചെയ്തു കൊടുക്കുന്നത്.. ട്രൈ ചെയ്തിട്ട് അവൾക്കു ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിൽ മാറ്റി എടുക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചതാണ്..... താൻ ഡ്രസ്സ്‌ കൊടുത്തപ്പോൾ തന്നെ അവൾ വിടർന്നകണ്ണുകളോട് കൂടി അത് നോക്കുന്നത് കണ്ടു … “ വാ നടക്കു... ആ രണ്ടു ടോപ്പും എടുത്ത് അവർ മെൻസ് സെക്ഷനിലേക്ക് നടന്നു... അവൻ ഷർട്ട്‌ നോക്കുന്നുണ്ട് ഫുൾ ബ്രാൻഡഡ് ആണ് നോക്കുന്നത്... ഒന്നും ആൾക്ക് പിടിക്കുന്നില്ല ഇതൊന്നും തന്നെ ബാധിക്കുന്നതല്ലാനുള്ള രീതിയിലാണ് അവളുടെ നിൽപ്.. പെട്ടെന്നവളുടെ കണ്ണുകൾ ഡിസ്‌പ്ലേയിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന ഡാർക്ക്‌ ബ്ലൂ ഷർട്ടിൽ പതിഞ്ഞു... അവൾ പതിയെ അതിനടുത്തു ചെന്നു നോക്കി നല്ല ഭംഗിയുണ്ട് കാട്ടുമാക്കാൻ ഇട്ടാൽ സൂപ്പർ ആകും പറയാൻ പറ്റുവോ റേഡിയോടെ സ്വഭാവം ആണ്... അവൾ അതിന്റെ ഭംഗി ഒക്കെ.. നോക്കി തിരിഞ്ഞതും തൊട്ടുമുന്നിൽ നിക്കുന്നു ദേവ... “ എന്താടി ഇവിടെ തത്തി കളിക്കുന്നത് പോയി അവരെ വിളിച്ചു ബില്ലിംഗ് സെക്ഷനിലേക്കു വാ.. അവൾ പോയി കിച്ചുവിനേം അമിയേം നോക്കി.. കിച്ചു നടന്നു ഷർട്ട്‌ നോക്കുന്നുണ്ട് ഒരു പത്തെണ്ണമെങ്കിലും ആമിയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്... പാവം അതും പിടിച്ചു നടപ്പാണ്.... മഹിയും മിഥുവും ഷൂ ഒക്കെ സെലക്ട്‌ ചെയ്ത് കിച്ചുവിനടുത്തേക്ക് വന്നു. “കഴിഞ്ഞില്ലെടാ.... അവൻ ചോദിച്ചു.... “ എന്റെ പൊന്നു മഹിഏട്ടാ.. ഒരു നൂറെണ്ണമെങ്കിലും ട്രൈ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.... ഒന്നും പിടിക്കുന്നില്ല എനിക്ക് വയ്യാതെയായി. ആമി പറഞ്ഞു.. “ടാ മതി.. ദേവ വിളിക്കുനുണ്ട് വേഗം വാ.. കിച്ചു ആമിയുടെ കയ്യിൽ ഉള്ളതിൽനിന്നു ഒന്നുരണ്ടെണ്ണം എടുത്തു എല്ലാരും കൂടേ ബില്ലിംഗ് സെക്ഷനിലേക്കു നടന്നു... ബില്ലടിച്ചപ്പോളാണ് താര ദേവയുടെ കയ്യിലുള്ള ഷർട്ട്‌ ശ്രദ്ധിച്ചത്.. താൻ നോക്കിവെച്ച ബ്ലൂ ഷർട്ട്‌ ആയിരുന്നു അതു.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു... ചുണ്ടുകൾ പുഞ്ചിരി പൊഴിച്ചു... അവളെ ഇടകണ്ണിട്ടു നോക്കി നിന്ന ദേവയുടെ ചുണ്ടിലേക്കും ആ പുഞ്ചിരി പടർന്നു.... ********* ബില്ലടച്ചു എല്ലാവരും പുറത്തേക്കു വന്നു..... “ഇനി എന്താ നെക്സ്റ്റ് പ്ലാൻ.. കിച്ചുവാണ്.. “ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങാൻ പോവാ ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞല്ലോ... ആമി പറഞ്ഞു... “ അയ്യോ അങ്ങനെ അങ്ങു പോയാലോ.... നമുക്ക് ഫുഡ്‌ ഒക്കേ കഴിച്ചു പതുക്കെ പോകാമെന്നേ... കിച്ചു പറഞ്ഞു... “ അതു വേണ്ട പിന്നൊരിക്കലാകാം കിച്ചുവേട്ടാ... താരയാണ്... “നിങ്ങളോടെന്താ പറഞ്ഞാൽ മനസിലാകില്ലേ..എല്ലാരും ഫുഡ്‌കോർട്ടിലേക്കു നടക്കു... “ ഒരു അലർച്ച കേട്ടു എല്ലാവരും നോക്കിയപ്പോൾ ദേവയാണ്... നല്ല അനുസരണ ഉള്ള കുട്ടികളെ പോലെ എല്ലാരും നടന്നു.... ഫുഡ്‌ കോർട്ടിൽ എത്തി എല്ലാവരും ഇരുന്നു കിച്ചും ദേവയും മഹിയും ഒരു സൈഡിലും താരയും ആമിയും മിഥുവും മറ്റേ സൈഡിലും ഇരുന്നു..... “എന്താ വേണ്ടത്….” കിച്ചു അവരോട് ചോദിച്ചു... അവരാണെങ്കിൽ ദേവ ഉള്ളത് കാരണം ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുകയാണ്.... ദേവ എഴുനേറ്റു ഓർഡർ ചെയ്യാൻ പോയി.... “ടോ തന്റെ പ്ലാനിംഗിൽ ഇതൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ... ആമി കിച്ചുവിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു.... “അത് പിന്നെ ആമികൊച്ചേ.. ദേവ പറഞ്ഞാൽ പിന്നെ വേറെന്ത് പറയാൻ പറ്റും അതുകൊണ്ടു ചേട്ടന്റെ മോള് അവിടെ കുത്തിയിരിക്കു..... “” “ടോ തന്നെ ഞാനിന്നു... അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ ഇരുന്നു.. താരയും മിഥുവും ഒന്നും മനസിലാവാതെ ഇരിക്കുകയാണ്.... “പ്ലാനിങ്ങോ.. താര ചോദിച്ചു... കിച്ചുവും ആമിയും ഒന്നു ഞെട്ടി.... അത് പിന്നെ.. അവർ ഇരുന്നു വിക്കി.... അപ്പോളേക്കും ദേവ ഫുഡും ആയി വന്നു.... kfc ആണ്..... കിച്ചു തന്നെ എല്ലാവർക്കും എടുത്ത് കൊടുത്തു..... താര സോസിന്റെ പാക്കറ്റ് എടുത്ത് പൊടിച്ചതും സോസെല്ലാം തെറിച്ചു നേരെ ദേവയുടെ ടീഷർട്ടിൽ വീണു....അതും വൈറ്റ്.. ദേവ അവളെ കനപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കിയിട്ട് എഴുനേറ്റു പോയി.. താര ഞെട്ടിത്തരിച്ചിരിക്കുകയാണ്... മിനിമം ഒരു പൊട്ടിത്തറിയെങ്കിലും അവൾ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു... ഹോ രക്ഷപെട്ടു... “താരേ വേഗം പിന്നാലെ പൊക്കോ അല്ലേൽ പ്രശ്നമാകും.. കിച്ചു പറഞ്ഞു.. “ഞാനോ എന്തിനു...’ “പിന്നെ ഞങ്ങളാണോ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ സോസ് ഒഴിച്ചത്...വേഗം പൊക്കോ അല്ലേൽ സീൻ ആകും’” കിച്ചു അവളെ പേടിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു... താര മനസില്ലാ മനസോടെ....പേടിച്ചു പേടിച്ചു.. വാഷിംഗ്‌ ഏരിയയിലേക്ക് പോയി.....അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ ദേവ കഴുകാനായി നിൽക്കുന്നുണ്ട് ഡ്രെസ്സിൽ അവിടെ ഇവിടെയൊക്കെ ആയിട്ടുണ്ട്.... “സാർ’’ അവൾ പതിയെ വിളിച്ചു.... അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി... അവളെ ഇവിടെ കണ്ടു അവൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു... “എന്താടി.. അത് പിന്നെ... അവൾ നിന്നു വിക്കി... “കഴുകിയോ... അവൾ എങ്ങനെയോ ചോദിച്ചു..... “ഹോ മോള് കഴുകിത്തരാൻ വന്നതാണോ.. എന്നാ ഇങ്ങു വാ..” അവൻ ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ.. അവളെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു... അവൾ നിന്നിടത്തുനിന്നു അനങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല...... “വാടി ഇവിടെ...” ആ ഒരൊറ്റ അലർച്ചയോടു കൂടി താര അവന്റെ മുന്നിൽ പോയി നിന്നു...... അവൻ ചിരിയോടെ അവളെ നോക്കി നിന്നു... “ഇനി കഴുകിക്കോ വേഗമാവട്ടെ....” അവൾ ദയനീയമായി അവനേ നോക്കി..... അവിടെ നിന്നും ഒരു ദയയും പ്രതീക്ഷിക്കെണ്ടാന്നു അവൾക്കു മനസിലായി... അവൾ പതിയെ ടാപ് തുറന്നു വെള്ളമെടുത്തു.. കൈ നനച്ചു.. എന്നിട്ട് അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി... വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ പറ്റിയ സോസ് തുടച്ചു കൊടുത്തു... അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വർധിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... കൈ ആണേൽ വിറച്ചിട്ടുംവയ്യ... ദേവ ആണേൽ ദാ അവിടെ ഇവിടെ എന്നൊക്കെ ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നുണ്ട്.. താര എല്ലാം പതുക്കെ തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി കൊടുത്തു... അവൾക്കു അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ ചമ്മലുതോന്നി... ദേവ ആണേൽ താരയുടെ മുഖത്തുനിന്ന് കണ്ണെടുക്കുന്നെ ഉണ്ടായില്ല.... “ ഞാൻ പോട്ടേ... അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ടിടാണ് അവൻ ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർന്നത്.... പെണ്ണിപോളും തല കുമ്പിട്ടു നിൽക്കുവാണ്... “ആ പൊക്കോ.. പിന്നെ... പോകുമ്പോൾ ഇതും കൂടെ കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോ.. എന്നും പറഞ്ഞു അവൻ പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ടു അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു... അവളുടെ ശ്രദ്ധയും ഒരു നിമിഷത്തേയ്ക്കു പോക്കറ്റിലേക്കുപോയി... അവൻ അടുത്തേക്ക് വന്നു.. പോക്കറ്റിൽ നിന്നു കൈ എടുത്ത്... അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.. പതിയെ കുനിഞ്ഞു അവളുടെ കവിളിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തു.... നടന്നതെന്താണെന്നു പോലും മനസിലാവാതെ ഞെട്ടി തരിച്ചു നിൽക്കുകയാണ് താര.. അവൻ പതിയെ അവളുടെ കാതോരം പോയി പറഞ്ഞു... “ഇതു ചേട്ടൻ മോൾക്ക്‌ ആ മഴയുള്ള രാത്രിയിൽ തൊട്ടടുത്തു നിന്നപ്പോൾ തരാൻ വെച്ചിരുന്നതാണ്.. വൈകിപ്പോയി സോറി കേട്ടോ..” അതും പറഞ്ഞു അവളുടെ കവിളിൽ ഒരു തട്ടും കൊടുത്തു ദേവ ഒന്നുമറിയാത്തതുപോലെ പുറത്തേക്കിറങ്ങിപോയി.. താരയുടെ തലയിൽആണേൽ ഇനി പറന്നു പോകാൻ കിളികൾ ഒന്നും തന്നെ ബാക്കിയില്ലായിരുന്നു.... കവിളും പൊത്തി പിടിച്ചു ഒരേ നിൽപ്പാണ്..... ദേവ തിരിച്ചു അവർ ഇരുന്നിടത്ത് എത്തി... അവർ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു... ദേവ നോക്കുമ്പോൾ പോയ പോലെ അല്ല ഇരിപ്പ്... ടേബിളിന്റെ ഒരു സൈഡിൽ ആമിയും കിച്ചുവും ഇരിപ്പുണ്ട്.. മറ്റേ സൈഡിൽ മഹിയും മിഥുവും. മൂന്നാമത്തെ സൈഡിൽ രണ്ടു ചെയർ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.... അത് തനിക്കും താരക്കും ആണെന്ന് അവനു മനസിലായി... ഒരു കള്ള ചിരിയോടു കൂടി അവൻ അവിടെ വന്നിരുന്നു... ടാ ദേവാ... “താര എവിടെ കിച്ചു ചോദിച്ചു... “ഞാൻ ഒറ്റക്കല്ലേ പോയത് അല്ലാതെ താരയേം കൊണ്ടല്ലലോ.. ദേവ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു.... “ അയ്യോ ഈ പെണ്ണിതെവിടെ പോയി ഇനി മറ്റേ സൈഡിലേക്കാണോ അവൾ പോയത്... “എന്തായാലും ഞാൻ പോയി നോക്കിയിട്ട് വരാം... കിച്ചു പോകാൻ എഴുന്നേറ്റതും താര അങ്ങോട്ട് വന്നു... “ആ വന്നല്ലോ... നീ ഇതു എവിടെ ആരുന്നു... ദേവയെ കണ്ടില്ലേ അപ്പോൾ.. താര ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല... അവളുടെ മുഖം ആകെ ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾ നോക്കിയപ്പോൾ തന്റെ സീറ്റ്‌ ദേവ ഇരിക്കുന്നതിന്റെ അടുത്താണ്... അതുടെ കണ്ടപ്പോൾ ആകെ ഉള്ള കുറച്ചു ബോധം കൂടെ പോകുമെന്നവൾക്കു തോന്നി... “വാ വന്നിരിക്കൂ.. കിച്ചു വിളിച്ചു... താര വിറച്ചു വിറച്ചു പോയി.. അവിടിരുന്നു.... “ നിനക്കിതെന്താ പറ്റിയെ.. പോയപോലലല്ലോ വരവ്... ആമി ചോദിച്ചു.... “എവിടെന്നോ എന്തോ കാര്യമായി കിട്ടിയ ലക്ഷണംപോലെ ഉണ്ട് അല്ലേ... ദേവയും കൊടുത്തു ഒരു കൗണ്ടർ. താര ദയനീയമായി അവനെ നോക്കി... അവൻ അവളെ നോക്കി ഒരു കണ്ണടച്ച് കാണിച്ചു... അവൾ പെട്ടെന്ന് തന്നെ നോട്ടം മാറ്റി..... പിന്നെ ടേബിളിൽ എന്തൊക്കെയോ നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... എല്ലാവര്ക്കും സെയിം ഫുഡ്‌ ആണെങ്കിലും.. കിച്ചു കുറച്ചു അവന്റെ പ്ലേറ്റിൽ നിന്നും കഴിക്കും പിന്നെ ആമിയുടെ പ്ലേറ്റിൽ നിന്നു വാരും.. എന്തൊക്കെയോ കാട്ടികൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... ദേവ ഉള്ളത് കാരണം ആമി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അടങ്ങി ഇരിക്കുവാണ്..അല്ലെങ്കിൽ കിച്ചന്റെ കാര്യം പോക്കായിരുന്നു.... മഹിയാണേൽ മിഥുവിനെ കുട്ടികളെ ഊട്ടുന്ന പോലെയാണ്.... അതു അങ്ങനൊരു ജന്മം.... താരയും ദേവയും ഇതൊക്കെ നോക്കിക്കണ്ടു... ദേവ കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി... അതോടൊപ്പം ഇടതു കൈകൊണ്ട് താരയുടെ വലതു കൈയ്യിൽ കോർത്തു പിടിച്ചു... താര ഞെട്ടി അവനെ നോക്കി... ഒന്നുമറിയാത്തത് പോലെ ഇരുന്നു കഴിക്കുകയാണ്..... “ഈശ്വരാ ഇവരെങ്ങാനും കണ്ടാൽ... അവൾ പേടിയോടെ കൈ വലിക്കാൻ നോക്കി അവൾ വലിക്കുംതോറും അവൻ പിടുത്തം മുറുക്കി..... അവൾ നിസ്സഹായതയോടെ ഇരുന്നു.... “നീ കഴിക്കുന്നില്ലേ... ആമി ചോദിച്ചു... അവൾ എന്ത് പറയും എന്നറിയാതെ ഇരുന്നു... “എന്താ കഴിക്കുന്നിലേ ഈ ഫുഡ്‌ ഇഷ്ടമല്ലേ ദേവയും ചോദിച്ചു... അവൾ അവനെ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി.... അവൻ കള്ളച്ചിരിയോടെ ഇരിക്കുകായാണ്... ദേവ നോക്കിയപ്പോൾ അവരൊക്കെ അവരുടെ ലോകത്താണ്..... അവൻ ചെറിയൊരു ബെന്നിന്റെ കഷ്ണം എടുത്ത് സോസിൽ മുക്കി ചിക്കനും കൂട്ടി പെട്ടെന്ന് അവളുടെ വായിൽ വെച്ചു കൊടുത്തു... താര വാ പോലും അടക്കാൻ മറന്നു ഇരുന്നു.... “ വായടക്കടി..’’ അവൻ പതിയെ പറഞ്ഞു... പതുക്കെ അവളുടെ കൈ വിട്ടു കൊടുത്തു.... അവൾക്കു ഭക്ഷണം കഴിക്കേണ്ടത് കൊണ്ടു മാത്രം വിട്ടു കൊടുത്തതാണ്... അല്ലേൽ വിടില്ലാരുന്നു....... താര എങ്ങനെയൊക്കെയോ നുള്ളിപ്പെറുക്കി ഇരുന്നു കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി... ഫുഡ്‌ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു അവർ പുറത്തേക്കിറങ്ങി..... വാലറ്റ് പാർക്കിംഗ് ആയതു കാരണം സെക്യൂരിറ്റി വണ്ടി കൊണ്ടുവന്നു കൊടുത്തു.... ദേവ ഡ്രൈവിങ്ങിൽ സീറ്റിൽ കയറി... കിച്ചു സമയം പാഴാക്കാതെ ആമിയെ വേഗം ബാക്കിലേക്കു ഇരുത്തി അവനും ഇരുന്നു ... അതിനു മുന്നിൽ മഹിയെയും മിഥുവിനെയും ഇരുത്തി വാതിലടച്ചു ലോക്ക് ചെയ്തു.... താര വീണ്ടും അതീവ ദയനീയതയോടു കൂടേ എല്ലാവരെയും നോക്കി.... ബാക്കിൽ ഉള്ള ആരും തന്നെ മൈൻഡ് ആക്കിയില്ല.... ദേവ ആണേൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിപ്പുണ്ട്.. അവൾ വേറൊരു വഴീം ഇല്ലാതെ.. ദേവയുടെ കൂടേ ഫ്രന്റ്‌ സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്നു... ദേവ പതിയെ തിരിഞ്ഞു അവൾക്കു സീറ്റ്‌ ബെൽറ്റ്‌ ഇട്ടുകൊടുത്തു...അവന്റെ ശ്വാസം അവളുടെ നെഞ്ചിൽ തട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ദേവ ഒരു ചെറു ചിരിയോടു കൂടി വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു..... ആമി അവരെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ ഇറക്കിയാൽ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു...... ദേവ ഡ്രൈവിങിനിടയിൽ ഇടക്കിടെ താരയെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾ പുറത്തേക്കു നോക്കി ഇരിക്കുകയാണ്... പരമാവധി ഡോറിനോട് ചേർന്നാണ് ഇരിക്കുന്നത്.... ഇനിയും ഒന്നും താങ്ങാനുള്ള കെൽപ് അവൾക്കില്ലായിരുന്നു... സ്റ്റാൻഡ് എത്തി... ആമിയും മിഥുവും ഇറങ്ങി... കൂടെ കിച്ചുവും മഹിയും ..... ദേവ അവളുടെ ഡ്രെസ്സിന്റെ കവർ എടുത്ത് അവളെ ഏല്പിച്ചു... അവളതു വാങ്ങി... എന്നിട്ട് പഴ്സിൽ നിന്നു പൈസ എടുത്ത് അവനു നേരെ നീട്ടി.. അച്ഛൻ ചിട്ടി അടക്കാൻ തന്നതാണ് പോരുമ്പോൾ.... അവൻ സീറ്റ്‌ ബെൽറ്റ്‌ അഴിക്കാൻ എന്നപോലെ വന്നു അവളുടെ കാതോരം പറഞ്ഞു... "ഇപ്പോൾ തന്നത് ഇരിക്കട്ടെ അത് ഞാൻ സമയം ആകുമ്പോൾ വാങ്ങിച്ചോളാം... ബട്ട്‌ ഇനി വല്ലതും തരണമെന്ന് നിർബന്ധം ആണെങ്കിൽ ഞാൻ നേരത്തെ തന്നതില്ലേ അതു ഇങ്ങു തിരിച്ചു തന്നേര് ..... താര ആ എസിയുടെ തണുപ്പലിലും ഇരുന്ന് വെട്ടി വിയർത്തു.... (തുടരും...) കൂട്ടുകാരെ, ഓരോ പാർട്ടിനും ലെങ്ത് കുറവാണെന്നുള്ള പരാതി പരിഹരിച്ചിട്ട് ഉണ്ട് ട്ടോ, അതുകൊണ്ട് ഇനിമുതൽ ദിവസവും ഒരു ഭാഗം പോസ്റ്റ് ചെയ്യാം... സമയം കിട്ടിയാൽ കൂടുതൽ പോസ്റ്റ് ചെയ്യാം... പിന്നെ വായിക്കുന്ന എല്ലാ കൂട്ടുകാരും കഥ ഇഷ്ടമായെങ്കിൽ ലൈക്ക് ഷെയർ ചെയ്യണേ... നിങ്ങളുടെ ലൈക്കും കമന്റുകളുമാണ് എഴുതാനുള്ള പ്രചോദനം.... രചന: മീനു #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ