സഖി
5K views • 15 days ago
ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ് 1
വാഗമണ്ണിലെ മലനിരകളെ മൂടൽമഞ്ഞ് പൂർണ്ണമായും വിഴുങ്ങിയിരുന്നു. രാത്രിയുടെ യാമങ്ങളിൽ എപ്പോഴോ പെയ്തുതുടങ്ങിയ മഴയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ ശക്തി കൂടിയിരിക്കുന്നു. കാടിന് നടുവിലൂടെയുള്ള വിജനമായ റോഡിലൂടെ, ഒരു പഴയ ടാക്സി കാർ കിതച്ചുകൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നീങ്ങി.
പിൻസീറ്റിലിരുന്ന ആമി തന്റെ കൈകൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചു. തണുപ്പ് അസ്ഥികളിലേക്ക് തുളച്ചുകയറുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ ആ തണുപ്പിനേക്കാളും അവളെ വിറപ്പിച്ചത് മനസ്സിലെ ഭയമായിരുന്നു.
ഇരുപത്തിരണ്ട് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള, നാട്ടിൻപുറത്തുകാരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടി. അസുഖബാധിതയായ അമ്മയുടെ ചികിത്സയ്ക്കും, അച്ഛൻ വരുത്തിവെച്ച കടങ്ങൾ വീട്ടാനും വേണ്ടിയാണ് 'മിസ്റ്റിക്കൽ ഹൈറ്റ്സ്' (Mystical Heights) എന്ന ഈ എസ്റ്റേറ്റിലെ നഴ്സിംഗ് ജോലി അവൾ സ്വീകരിച്ചത്. ശമ്പളം വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു. അത്രയും പണം എന്തിനാണ് ഒരു ഹോം നഴ്സിന് നൽകുന്നതെന്ന് അവൾ ചിന്തിച്ചില്ല. പണം അവൾക്ക് അത്രമേൽ അത്യാവശ്യമായിരുന്നു.
"മോളേ... സ്ഥലം എത്താറായി."
ഡ്രൈവറുടെ ശബ്ദം ആമിയെ ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർത്തി.
അയാൾ റിയർവ്യൂ മിററിലൂടെ അവളെ ഒന്ന് നോക്കി. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ സഹതാപമായിരുന്നോ? അതോ ഭയമായിരുന്നോ?
"ഈ എസ്റ്റേറ്റിനെക്കുറിച്ച് നാട്ടുകാർക്ക് വലിയ അറിവൊന്നുമില്ല. അവിടെ താമസിക്കുന്ന ആൾ... മിസ്റ്റർ സിദ്ധാർത്ഥ്... അദ്ദേഹം പുറത്തിറങ്ങാറില്ല. മോളൊന്ന് സൂക്ഷിക്കുന്നത് നല്ലതാ."
ആമി വെറുതെ ഒന്ന് തലയാട്ടി.
"എനിക്ക് വേറെ വഴിയില്ല ചേട്ടാ..."
അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.
കാർ ഒരു വലിയ ഇരുമ്പ് ഗേറ്റിന് മുന്നിൽ നിന്നു. ഇരുവശത്തും കരിങ്കല്ല് കൊണ്ട് കെട്ടിയ വലിയ മതിലുകൾ. ഗേറ്റിന് മുകളിൽ വിചിത്രമായ രൂപമുള്ള രണ്ട് ഗാർഗോയിൽ (Gargoyle) ശില്പങ്ങൾ മഴയത്ത് നനഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു. അവയുടെ കണ്ണുകൾ തന്നെ നോക്കുന്നതുപോലെ ആമിക്ക് തോന്നി.
"ഇതിനപ്പുറത്തേക്ക് വണ്ടി വിടാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല മോളേ. ഗേറ്റ് പൂട്ടിയിരിക്കുവാ. ഇവിടെ ഇറങ്ങിക്കോളൂ."
ഡ്രൈവർ ധൃതിയിൽ പറഞ്ഞു.
ആമി പണം കൊടുത്ത് ബാഗുമായി കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി. അവൾ നന്ദി പറയാൻ തുടങ്ങുന്നതിന് മുൻപേ അയാൾ കാർ വെട്ടിച്ച് അതിവേഗത്തിൽ തിരിച്ചുപോയി. കാറിന്റെ ചുവന്ന ടെയിൽ ലാമ്പ് ഇരുട്ടിൽ മറയുന്നത് വരെ അവൾ നോക്കിനിന്നു.
ഇപ്പോൾ അവൾ പൂർണ്ണമായും ഒറ്റയ്ക്കായി.
ചുറ്റും ഘനത്ത നിശബ്ദത. മഴത്തുള്ളികൾ മരച്ചില്ലകളിൽ വീഴുന്ന ശബ്ദം മാത്രം. ആമി ഗേറ്റിന് അരികിലേക്ക് നടന്നു. സെക്യൂരിറ്റി ആരുമില്ല.
"ഇത്രയും വലിയ എസ്റ്റേറ്റിൽ കാവൽക്കാരില്ലേ?"
അവൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.
അവൾ ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി. 'No Service'. പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ തന്നെ.
അവൾ ഗേറ്റിന്റെ വലിയ കമ്പികളിൽ പിടിച്ചു.
അത്ഭുതമെന്ന് പറയട്ടെ, പൂട്ടിയിട്ടുണ്ടെന്ന് കരുതിയ ആ വലിയ ഗേറ്റ് അവളുടെ സ്പർശനത്തിൽത്തന്നെ, ശബ്ദമില്ലാതെ തനിയെ തുറന്നു.
തുരുമ്പിച്ച കീലകൾക്ക് ഇത്രയും എണ്ണമയമുണ്ടാകുമോ? അതോ ആരെങ്കിലും അത് തുറക്കാൻ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നോ?
ആമിക്ക് യുക്തിയിൽ വിശ്വസിക്കാനായിരുന്നു ഇഷ്ടം.
"ഓട്ടോമാറ്റിക് സെൻസർ ആയിരിക്കും..." അവൾ സ്വയം സമാധാനിപ്പിച്ചു.
നീളമുള്ള പാതയിലൂടെ അവൾ നടന്നു. ഇരുവശത്തും പൈൻ മരങ്ങൾ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു. വഴിയിലുടനീളം ഉണങ്ങിയ ഇലകൾ വീണു കിടന്നിരുന്നു.
കുറച്ചു ദൂരം നടന്നപ്പോൾ, മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ആ കാഴ്ച തെളിഞ്ഞു.
'മിസ്റ്റിക്കൽ ഹൈറ്റ്സ്' ബംഗ്ലാവ്.
അതൊരു വീടായിരുന്നില്ല. വിക്ടോറിയൻ കാലഘട്ടത്തിൽ പണികഴിപ്പിച്ച, കരിങ്കല്ലിൽ തീർത്ത ഒരു ഇരുണ്ട കൊട്ടാരം. ജനലുകളിലെല്ലാം കർട്ടനുകൾ വലിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു. ഒരിടത്തും വെളിച്ചമില്ല. മുകളിലത്തെ നിലയിൽ മാത്രം, ഒരു ജനൽപ്പാളി തുറന്നുകിടക്കുന്നു. അവിടെ നേരിയ ഒരു മെഴുകുതിരി വെളിച്ചം കാറ്റിൽ ആടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ആമി പോർച്ചിൽ കയറി നിന്നു. അവളുടെ നനഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങൾ ശരീരത്തിൽ ഒട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. തണുപ്പ് സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ അവളുടെ പല്ലുകൾ കൂട്ടിയിടിച്ചു.
അവൾ ബെൽ അമർത്താൻ വിരൽ നീട്ടി. പക്ഷേ, സ്വിച്ച് തൊടുന്നതിന് മുൻപ്, ആ വലിയ തേക്കുവാതിൽ സാവധാനം അകത്തേക്ക് തുറന്നു.
അകത്ത് നിന്ന് ഒരു കാറ്റ് പുറത്തേക്ക് വീശി.
സാധാരണ അടച്ചിട്ട മുറികളിലെ പഴകിയ മണമല്ല അതിനുണ്ടായിരുന്നത്. മറിച്ച്, വളരെ വിലകൂടിയ പെർഫ്യൂമിന്റെ ഗന്ധം—മസ്കിന്റെയും, കാട്ടുപൂക്കളുടെയും, പിന്നെ തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത മറ്റെന്തോ ഒന്നിന്റെയും മിശ്രിതം. ആ ഗന്ധം ആമിയുടെ തലച്ചോറിനെ മരവിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.
"ഹലോ? മിസ്റ്റർ സിദ്ധാർത്ഥ്?"
അവൾ പേടിയോടെ വിളിച്ചു. അവളുടെ ശബ്ദം ആ വലിയ ഹാളിൽ പ്രതിധ്വനിച്ചു.
അകത്ത് ആരെയും കണ്ടില്ല. ഹാൾ വളരെ വലുതായിരുന്നു. തറയിൽ ചുവന്ന വെൽവെറ്റ് കാർപെറ്റ് വിരിച്ചിരിക്കുന്നു. നടുവിൽ വലിയൊരു ഷാൻഡലിയർ. ചുമരുകളിൽ പഴയ ബ്രിട്ടീഷ് പ്രഭുക്കന്മാരുടെ ഛായാചിത്രങ്ങൾ. പക്ഷേ ആ ചിത്രങ്ങളിലെല്ലാം എന്തോ ഒരു വന്യത ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ.
ആമി അകത്തേക്ക് കയറി. പെട്ടെന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്.
പിന്നിലെ വലിയ വാതിൽ 'ഠap' എന്ന ശബ്ദത്തോടെ കൊട്ടിയടഞ്ഞു.
ആമി ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. അവൾ ഓടിപ്പോയി വാതിലിന്റെ പിടിയിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു. അത് അനങ്ങിയില്ല. പുറത്തെ കാറ്റടിച്ചത് കൊണ്ടാകാം എന്ന് അവൾ ചിന്തിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷേ കാറ്റത്ത് ഇത്ര വലിയ വാതിൽ അടയുമോ?
അപ്പോഴാണ് ഹാളിലെ വലിയ ഘടികാരം പന്ത്രണ്ട് വട്ടം അടിച്ചത്. ആ ശബ്ദം അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പിന്റെ വേഗത കൂട്ടി.
പെട്ടെന്ന്, ഹാളിന്റെ ഇരുണ്ട മൂലയിൽ നിന്ന്, പടവുകൾക്ക് മുകളിൽ ഒരു നിഴൽ അനങ്ങുന്നത് അവൾ കണ്ടു.
ആമി ശ്വാസം പിടിച്ചു നിന്നു.
നിഴലുകളിൽ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഒരാൾ നടന്നു വന്നു.
സിദ്ധാർത്ഥ്.
അവൾ ഇത്രയും നാളും കണ്ടിട്ടുള്ള മനുഷ്യരിൽ നിന്ന് തികച്ചും വ്യത്യസ്തനായിരുന്നു അവൻ. ആറടിയിലധികം ഉയരം. കറുത്ത സിൽക്ക് ഷർട്ട് ആണ് വേഷം. അവന്റെ ശരീരം ഒരു മാർബിൾ ശില്പം പോലെ വെളുത്ത് വിളറിയിരുന്നു. അവന്റെ മുഖം അതിസുന്ദരമായിരുന്നു, പക്ഷേ ആ സൗന്ദര്യത്തിൽ ഒരു ക്രൂരതയുണ്ടായിരുന്നു.
അവൻ പടികൾ ഓരോന്നായി സാവധാനം ഇറങ്ങി വന്നു. അവൻ നടക്കുമ്പോൾ ഒട്ടും ശബ്ദമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കാറ്റിൽ ഒഴുകി വരുന്നതുപോലെയായിരുന്നു ആ നടത്തം.
ആമിക്ക് അനങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഒരു ഇര വേട്ടമൃഗത്തെ കാണുമ്പോൾ മരവിച്ചുപോകുന്നതുപോലെ അവൾ നിന്നുപോയി.
അവൻ താഴെയെത്തി, അവളുടെ പത്തടി അകലെ നിന്നു.
ഇപ്പോൾ അവൾക്ക് അവന്റെ കണ്ണുകൾ കാണാം.
കടും തവിട്ടുനിറം. പക്ഷേ, ഷാൻഡലിയറിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ആ കണ്ണുകൾക്ക് ഉള്ളിൽ ചുവന്ന തീനാളം എരിയുന്നതുപോലെ തോന്നി. ആ നോട്ടം അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങളെ ഭേദിച്ച്, തൊലിക്കുള്ളിലെ രക്തയോട്ടത്തെ നിരീക്ഷിക്കുന്നതുപോലെയായിരുന്നു.
"ആമി..."
അവൻ അവളുടെ പേര് വിളിച്ചു.
ആ ശബ്ദം... അത് കാതുകളിലല്ല, അവളുടെ ഹൃദയത്തിലാണ് പതിച്ചത്. ഘനഗൗരവമുള്ള, എന്നാൽ വല്ലാത്തൊരു ലഹരി പിടിപ്പിക്കുന്ന ശബ്ദം.
"സാ... സാർ..."
ആമി വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു.
"വാതിൽ... തനിയെ അടഞ്ഞുപോയി... ഞാൻ..."
സിദ്ധാർത്ഥ് സാവധാനം അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവൻ ഓരോ ചുവട് വെക്കുമ്പോഴും ആ ഹാളിലെ താപനില കുറയുന്നതുപോലെ തോന്നി.
അവൻ അവളുടെ തൊട്ടുമുന്നിൽ വന്ന് നിന്നു. അവന്റെ സാമീപ്യം അവളെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു.
അവൻ തല താഴ്ത്തി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
"നിനക്ക് വൈകിപ്പോയി ആമി..."
അവൻ മന്ത്രിച്ചു.
"ഈ വീട്ടിൽ സമയത്തിന് വലിയ വിലയുണ്ട്."
അവൻ കൈ ഉയർത്തി. ആമി ഭയം കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു. അവൻ തന്നെ ഉപദ്രവിക്കാൻ പോവുകയാണെന്ന് അവൾ കരുതി.
പക്ഷേ, അവന്റെ നീളമുള്ള, തണുത്ത വിരലുകൾ അവളുടെ നനഞ്ഞ കവിളിൽ സ്പർശിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്.
ആ സ്പർശനം!
ഒരു ഐസ് കട്ട വെച്ചതുപോലെ ആമി വിറച്ചുപോയി. പക്ഷേ ആ തണുപ്പിലും അവൾക്ക് വിചിത്രമായ ഒരു സുഖം തോന്നി. ഭയമാണോ, അതോ ആകർഷണമാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വികാരം.
സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ കവിളിലൂടെ കഴുത്തിലേക്ക് തെന്നിനീങ്ങി. അവിടെ, അവളുടെ തൊലിക്കടിയിൽ മിടിക്കുന്ന ഞരമ്പിൽ അവൻ വിരലുകൾ അമർത്തി.
"നിന്റെ ഹൃദയം... ഒരു കിളിക്കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ പിടയ്ക്കുകയാണല്ലോ,"
അവൻ അത്ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു.
അവൻ അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് മുഖം അടുപ്പിച്ചു. അവന്റെ മൂക്ക് അവളുടെ നനഞ്ഞ മുടിയിഴകളിൽ തട്ടി. അവൻ കണ്ണുകൾ അടച്ച് ആഴത്തിൽ ശ്വാസം വലിച്ചു.
"ഭയം..."
അവൻ മന്ത്രിച്ചു.
"നിനക്ക് ഭയത്തിന്റെ ഗന്ധമാണ് ആമി. ഏറ്റവും രുചികരമായ ഗന്ധം."
ആമിക്ക് തലചുറ്റുന്നതുപോലെ തോന്നി.
"പ്ലീസ് സാർ... എനിക്ക് പേടിയാകുന്നു..."
അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ഒഴുകി.
സിദ്ധാർത്ഥ് പെട്ടെന്ന് കണ്ണുതുറന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇപ്പോൾ പൂർണ്ണമായും കറുത്തിരുന്നു. അവൻ പെട്ടെന്ന് കൈ പിൻവലിച്ചു, എന്തോ ഒരു വലിയ ആപത്തിൽ നിന്ന് സ്വയം പിന്മാറുന്നതുപോലെ.
"പോ..." അവൻ കൽപ്പിച്ചു.
അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഇപ്പോൾ ദേഷ്യമായിരുന്നു.
"മുകളിലെ ഇടനാഴിയുടെ അറ്റത്താണ് നിന്റെ മുറി. ഇപ്പോൾ തന്നെ പോകൂ."
ആമിക്ക് അത് രണ്ടാമത് പറയേണ്ടി വന്നില്ല. അവൾ ബാഗുമെടുത്ത് സ്റ്റെയർകേസിലേക്ക് ഓടി.
"ഒരു കാര്യം കൂടി..."
സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദം അവളെ തടുത്തു നിർത്തി.
ആമി തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ ഭയന്നു. അവൾ പടവുകളിൽ നിന്നു.
"രാത്രിയിൽ, വാതിലിൽ ആര് മുട്ടിയാലും തുറക്കരുത്. അത് ഞാനാണെങ്കിൽ പോലും."
ആ വാക്കുകൾ ആമിയുടെ രക്തം മരവിപ്പിച്ചു. അവൾ ജീവനും കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് ഓടി, മുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു.
കിതച്ചുകൊണ്ട് അവൾ വാതിലിൽ ചാരിനിന്നു. താഴെ ഹാളിൽ സിദ്ധാർത്ഥ് അപ്പോഴും അവിടെത്തന്നെ നിൽക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു.
അവൾക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു, ആ അടച്ചിട്ട വാതിലിന് അപ്പുറം, സിദ്ധാർത്ഥ് തന്റെ കൈകളിൽ പറ്റിയിരിക്കുന്ന അവളുടെ കണ്ണുനീർ തുള്ളി രുചിച്ചു നോക്കുകയായിരുന്നുവെന്ന്.
"സ്വാഗതം ആമി... എന്റെ നരകത്തിലേക്ക്,"
അവൻ ചിരിയോടെ മന്ത്രിച്ചു.
പുറത്ത് ഇടിമുഴക്കം ആ കൊട്ടാരത്തെ വിറപ്പിച്ചു.
(തുടരും...)
അഭിപ്രായം പറയാമോ......... ❤️❤️
#📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #✍ ചെറുകഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ
17 likes
4 comments • 15 shares
