ദേവതാരകം, ഭാഗം: 16 പിറ്റേന്ന് ഒരു സൺ‌ഡേ ആയിരുന്നു....കിച്ചു രാവിലെ തന്നെ പ്ലാനിങ്ങിൽ ആരുന്നു.. എങ്ങനെ ആമിയെ കാണും എന്ത് ചെയ്യാനാ കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ലാന്നേ പെണ്ണിനെ.. എന്തായാലും ദേവയുടെ പേരും പറഞ്ഞു ഒരു കളി കളിച്ചു നോക്കാം.. ഒരു വെടിക്ക് രണ്ടു പക്ഷി..... അവൻ എങ്ങനൊക്കെയോ നമ്പർ തപ്പി കണ്ടു പിടിച്ചു... “ഹലോ... അവളുടെ സ്വരം അവന്റെ കാതിൽ എത്തി... “ഹലോ... അവൻ സ്വരത്തിൽ കുറച്ചു ഗൗരവം വരുത്തി സംസാരിച്ചു... “ ഹലോ ഇത് മിസ്സ് ശിവകാമി അല്ലേ... അതേ... “ ഇതു ICICI ബാങ്കിൽ നിന്നാണ്..... താങ്കളുടെ ലോണിന്റെ അടവുകൾ തെറ്റിയതുകൊണ്ട്.. ഞങ്ങൾ ജപ്തി നടപടിക്കായി അങ്ങോട്ട്‌ വരുന്നുണ്ടെന്നു അറിയിക്കാൻ വിളിച്ചതാ... “ലോണോ.. തന്റെ പഠിപ്പിന് വേണ്ടി അച്ഛൻ ലോൺ എടുത്തിട്ടുണ്ട് ഇനി അതാവോ... ഈശ്വരാ ജപ്തിയോ.. അടവുതെറ്റിയകാര്യമൊന്നും അച്ഛൻ പറഞ്ഞും കേട്ടില്ലലോ....അച്ഛനും അമ്മയുമാണേൽ ഒരു കല്യാണത്തിനും പോയിരിക്കുവാണ് അവൾ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചു നിന്നു.. “ ഹലോ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ.... “ഉണ്ട് സർ... സർ പെട്ടെന്ന്.. ജപ്തിയെന്നൊക്കെ പറയുമ്പോൾ.... ഒരു സാവകാശം തന്നാൽ.... “ അയ്യോ ഞങ്ങൾ അര മണിക്കൂർ മുന്നേയ് പുറപെട്ടല്ലോ... ഇനി ഒന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല... കുട്ടി പറഞ്ഞാൽ വേണേൽ ഒരു മണിക്കൂർ മുന്നേ പുറപെടാട്ടോ........ അപ്പോളാണവൾക്കു കത്തിയത്.... “ കിച്ചാ.. മോനേ... ഉടായിപ്പ് നമ്പറുമായി ഇറങ്ങിയിരിക്കുകയാണല്ലേ.... “ഹഹ.. ഞാനെന്റെ ആമികൊച്ചിനു കിച്ചുവേട്ടന്റെ സൗണ്ട് തിരിച്ചറിയുവോന്നു ടെസ്റ്റ്‌ ചെയ്തതല്ലേ.. “ ഉവ്വുവ്വ ബാക്കിയുള്ളവരുടെ ജീവൻ പോയി..എന്താ കാര്യം പറ.. “ കാര്യമൊക്കെയുണ്ട്... അവൻ ഫുൾ പ്ലാനിന്റെ ഡീറ്റെയിൽസ് കൊടുത്തു... അവൾ നോക്കട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞു വെച്ചു.... കിച്ചു മഹിയെയും കൂട്ടി നേരെ ദേവയുടെ അടുത്തേക്ക് വെച്ചു പിടിച്ചു.... ദേവ ജിമ്മിൽ വർക്ക്‌ ഔട്ട്‌ ചെയ്യുകായായിരുന്നു.... “മസിലളിയൻ രാവിലെ തന്നെ തുടങ്ങിയല്ലോ... കിച്ചു ഒന്നു ആക്കി പറഞ്ഞു... “ടാ മോനേ വേണ്ട വേറെന്തും പറഞ്ഞോ എന്റെ മസിലിൽ തൊട്ടു കളിക്കരുത്.... “ഓ.. എങ്ങോട്ടാ ഇനീം ഉരുട്ടി കയറ്റുന്നത്... കേരളത്തിലെ ആൺപിള്ളേർക്ക് എന്തിനാ മോനെ.. സിക്സ്പായ്ക്ക്.... “എന്താണ് വരവിന്റെ ഉദ്ദേശം..... “അതേ.. ഈ മഹിക്ക് ഏതോ ബ്രാൻഡഡ് ഷൂ വാങ്ങണമെന്ന്... നിനക്കാണേൽ ഒടുക്കത്തെ സെലെക്ഷൻ അല്ലേ.. കിച്ചു ദേവയെ ഒന്നു പൊക്കി കൊടുത്തു... “ ഓഹോ അതിനാണല്ലേ.. എന്നാൽ മക്കളിവിടെ ഇരിക്ക് ഞാൻ കുളിച്ചു റെഡി ആയി ഇപ്പോ വരാം... “ ടാ മഹീ നീ വന്നേ അവൻ കുളിച്ചു വരുമ്പോളേക്കും.. നമുക്കെന്തെങ്കിലും തട്ടാം..അവർ ഫുഡ്‌ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോളേക്കും ദേവ റെഡിയായി എത്തി... “ഇറങ്ങാം.....അവൻ കാർ എടുക്കാനായി പോയി.. “ ടാ മഹി... കിച്ചു മഹിയെ വിളിച്ചു എന്തോ കണ്ണുകൊണ്ട് കാണിച്ചു... മഹി മനസിലായത് പോലെ നേരെ ദേവയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു... “ ദേവ ടാ ഇന്ന് കാർ വേണ്ട നമുക്ക് പജേറോ എടുക്കാം... കുറേ നാളായില്ലേ അതിൽ ഒന്നു കറങ്ങിയിട്ടു ... “ എന്നാ ഓക്കേ.. കിച്ചുവിന് അപ്പോളാണ് ഒരു ആശ്വാസം ആയത്.. ദേവ വണ്ടി നേരെ RP മാളിലേക്ക് വിട്ടു.. ആ സമയം ആമി താരയെയും മിധുവിനെയും കൂട്ടി മാളിലെത്തി.... “ ഇന്നെന്താ നിനക്കു മാളിൽ നിന്നു തന്നെ ഷോപ്പിംഗ് നടത്തണമെന്ന് തോന്നാൻ.. അല്ലെങ്കിൽ ഫുട്പാത്തിൽ നിന്നും വാങ്ങിക്കുന്നവളാ.... താര അമിയോട് ചോദിച്ചു... “അതേ ഇന്ന് ഇവിടെ എന്തോ ഓഫർ ഉണ്ടെന്നു ആരോ പറഞ്ഞടി.. വാ എന്തായാലും നോക്കി കളയാം.. നമുക്ക് ഓഫീസിലിടാൻ കുറച്ചു ഫോർമൽസ് നോക്കുകയും ചെയ്യാം... “ ഉവ്വ ഫോർമൽസ്.. നീ നോക്കിയാ മതി.. എന്റെ കയ്യിൽ പൈസയൊന്നും ഇല്ല.. താര പറഞ്ഞു... “ നീ എന്തേലും ചെയ്യൂ ഇപ്പോ എന്റെ കൂടെ വാ... അവൾ താരയെയും വലിച്ചു നടന്നു..... ആമി അവരെയും കൊണ്ടു ഓരോ ഷോപ്പിലും കയറി ഇറങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു... ദേവയും ടീമും മാളിൽ എത്തി വണ്ടി വാലറ്റ് പാർക്കിങ്ങിന് കൊടുത്തു നേരെഉള്ളിലേക്കു നടന്നു.. അതിനിടയിൽ കിച്ചു ഫോൺവിളികൾ നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... ആമി അവസാനം മാക്സിൽ കയറി ഡ്രസ്സ്‌ തപ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കുകായണ്‌... ഇടക്കിടക്ക് അവളുടെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്കു പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു... “നിനക്കെന്താടി കോങ്കണ്ണുണ്ടോ...നീ ഡ്രസ്സ്‌ തന്നെ അല്ലേ നോക്കുന്നത് മിഥു ചോദിച്ചു.... “ അതു പിന്നെ... ആമി നിന്നു വിക്കി...... താര ലേഡീസ് ഫോർമൽ ഷർട്ട്‌ നോക്കികൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു... പെട്ടെന്നവൾക് പരിചയമുള്ള ഒരു സുഗന്ധം അവിടെ നിറയുന്ന പോലെ തോന്നി.... അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി വന്നു... നെറ്റിയിൽ നിന്നും വിയർപ്പ് പൊടിഞ്ഞു ആകെ ഒരു പരവേശം.... കൈ വിറക്കുന്നുണ്ടോ... അവൾ മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.... തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതും ഉള്ള ശക്തികൂടേ ചോർന്നു പോകുന്ന പോലെ തോന്നി അവൾക്കു... കിച്ചു ഇളിച്ചുകൊണ്ടു നടന്നു വരുന്നുണ്ട് ദേവ സാറും മഹിയും പിന്നാലെയും..... അവർ തങ്ങളുടെ നേർക്കാണ് നടന്നു വരുന്നതെന്നുള്ള സത്യം അവൾ മനസിലാക്കി... “ഹായ് താര ... വാട് എ സർപ്രൈസ്... ഷോപ്പിനിന്നിറങ്ങിയതാണോ... ഒറ്റക്കെ ഉള്ളു... ഇവിടെ പ്രതീക്ഷിച്ചതേ ഇല്ലാട്ടോ... കിച്ചു എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്... ഹോ എന്തൊരഭിനയം. താര ഒന്നും കേൾക്കുന്നുണ്ടായില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകൾ ദേവയുടെ മുഖത്തു തറഞ്ഞു നിന്നു... അവനും കണ്ണിടുക്കാത്ത നോക്കുന്നുണ്ട്... അവന്റെ മുഖത്തും അവളെ ഇവിടെ വെച്ച് കണ്ടതിലുള്ള അമ്പരപ്പുണ്ട്.... അവൻ കൺ നിറയെ അവളെ നോക്കി കണ്ടു... ഒരു റോസ് നിറത്തിലുള്ള ചുരിദാർ ആണ് ഇട്ടിരിക്കുന്നത് മുടി അഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു.... അവളും നോക്കുകയായിരുന്നു.. ദേവയെ... ബ്ലു ജീനും വൈറ്റ് ടി ഷർട്ടും... കാണാൻ കിടു ആയിട്ടുണ്ട് ആദ്യമായാണ് ഫോർമൽ അല്ലാതെ കാഷ്വൽസിൽ കാണുന്നത്... ഇതിൽ ഒന്നുടെ സുന്ദരനായത് പോലുണ്ട്.. “ വന്നല്ലോ വനമാലകൾ.. കിച്ചുവിന്റെ ശബ്ദമാണ് അവരെ ബോധത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് അവർ വേഗം നോട്ടം മാറ്റി വേറെങ്ങോട്ടോ നോക്കി നിന്നു.. ആമിയും മിഥുവും അങ്ങോട്ട് കടന്നു വന്നു... “അയ്യോ ഇതാരാ കിച്ചുവേട്ടന്റെ ആമികൊച്ചോ ഷോപ്പിംഗിനു ഇറങ്ങിയതായിരിക്കുംലെ.. ദേവ നിൽക്കുന്നത് കാരണം ആമി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല... “എന്തായാലും ഇനി നമുക്ക് ഷോപ്പിംഗ് ഒരുമിച്ച് ആകാം.. എന്ത് പറയുന്നു....ഒന്നു വാ കൊച്ചേ.. കിച്ചേട്ടന് ഒന്നു രണ്ടു ഷർട്ട്‌ സെലക്ട്‌ ചെയ്തു തന്നെ. അതും പറഞ്ഞു കിച്ചു ആമിയെയും വലിച്ചു പോയി.... “മിഥു... എനിക്ക് ഷൂ വാങ്ങണം ഒന്നു ഹെല്പ് ചെയ്യാമോ മഹിയാണ്.. “ ടാ ഞൻ ഹെല്പ് ചെയ്യാs ദേവ പറഞ്ഞു.. “വേണ്ടളിയാ നിന്റെ സെലെക്ഷൻ ഒട്ടും പോരാ... “തെണ്ടി……ദേവ പല്ലിറുമ്മി... വീട്ടിൽ കുത്തിയിരുന്ന എന്നെ നിന്റെ സെലെക്ഷൻ അടിപൊളിയാണെന്നു പറഞ്ഞു പൊക്കികൊണ്ടുവന്നവന്മാരാണ് പെണ്ണുങ്ങളെ കണ്ടപ്പോൾ കാലു മാറിയത്.. വെച്ചിട്ടുണ്ടടാ നിനക്കൊക്കെ... മഹി മിഥുവിനേം കൊണ്ടു ഷൂ സെക്ഷനിലേക്കു പോയി... ദേവ നോക്കിയപ്പോൾ താര തല കുമ്പിട്ടു ചിരി കടിച്ചമർത്തുകയാണ്...ആ മഹി തനിക്കു സെലെക്ഷൻ ഇല്ല വരേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞതിനാണ് പെണ്ണ് നിന്നു കിളിക്കുന്നത്..നിന്നെ ഞാൻ ഇന്ന് ശരിയാക്കി തരാടി.... “എന്താടീ നിന്നു ഇളിക്കുന്നത്.... അവൾ ഒരു കള്ള ചിരിയോടു കൂടി അവനെ നോക്കി എന്നിട്ട് ഒന്നുമില്ല എന്ന് ചുമൽ കൂച്ചികാണിച്ചു... അവർ ഇനി എന്താന്ന് ഉള്ള അർത്ഥത്തിൽ പരസ്പരം നോക്കി... ഒന്നും പറയാൻ കിട്ടാത്ത പോലെ... “നിനക്കു വല്ലതും വാങ്ങിക്കാൻ ഉണ്ടോ... “ഇല്ല... അവൾ പറഞ്ഞു.. “അതെന്താ.. ഇല്ലാത്തെ.. പിന്നെന്തിനാ ഷോപ്പിംഗെന്നും പറഞ്ഞു ഇങ്ങോട്ട് കെട്ടിയെടുത്തതു.. “അത്.. പിന്നെ.. ആമിക്ക് വാങ്ങിക്കാൻ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞപ്പോ.... “ മ്മ്മ് വാ.. അവൻ നടന്നു അവൾ പിന്നാലെയും... അവൻ നേരെ ലേഡീസ് കുർത്തീസിന്റെ സെക്ഷനിൽ പോയി നിന്നു... പിന്നാലെ അവളും.. അവൾ സംശയത്തോടു കൂടി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... അവൻ വന്നു അവൾക്കു അഭിമുഖമായി നിന്നു... “ നിനക്ക് ആവശ്യമുള്ളത് എടുക്ക്.... അവൾ ഞെട്ടലോടെ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... “ അത് പിന്നെ.. എനിക്ക്.. ഇപ്പൊ ആവശ്യമില്ല... എന്റെ കയ്യിൽ.. അത്രയും........ പറഞ്ഞുതീരുന്നതിനു മുന്ന് ഒരു അലർച്ച കേട്ടു.... “ നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടാ മതി... ഇങ്ങോട്ടൊന്നും പറയണ്ട.....” ഇയാൾ റേഡിയോ സ്വഭാവം പിന്നെയും തുടങ്ങിയോ....അവൾ എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ നിന്നു.. അവൾ അനങ്ങാതെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു അവൻ തന്നെ സെലക്ട്‌ ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.... കുറേ നേരം തിരിച്ചും മറിച്ചും ഒക്കെ നോക്കി രണ്ടെണ്ണവുമായി വന്നു അവളോട് ട്രൈ ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞു... അവൾ രണ്ടും ഒന്നു നോക്കി.. ഒന്നു പീക്കോക് ബ്ലു ആൻഡ് ഗ്രീൻ കോമ്പിനേഷൻ ടോപ് ആണ് മറ്റേത് ബ്ലാക്കിൽ പിങ്ക് സ്റ്റോൺ വർക്ക്‌ ഉള്ള ഒരു സിമ്പിൾ ടോപ്പും... രണ്ടും നല്ല ഭംഗിയുണ്ട് കാണാൻ.. പീകോക്ക് കളേഴ്സ് ആണേൽ തന്റെ ഫെവ്‌റേറ്റും ആണ്... എന്നാലും അത് വാങ്ങിക്കാൻ അവൾക്കെന്തോ ചമ്മൽ പോലെ തോന്നി.. പിടിക്കടി.... അവളുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടു അവനു ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു... “ട്രൈ ചെയ്യുന്നില്ലേ... അവൻ ചോദിച്ചു... “വേണ്ട എനിക്കിഷ്ടമായി... അവൾ പതിയെ പറഞ്ഞു.. അവൻ അത്ഭുതത്തോടു കൂടി അവളെ നോക്കി... ആദ്യമായാണ് ഒരു പെണ്ണിന് ഡ്രസ്സ്‌ സെലക്ട്‌ ചെയ്തു കൊടുക്കുന്നത്.. ട്രൈ ചെയ്തിട്ട് അവൾക്കു ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിൽ മാറ്റി എടുക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചതാണ്..... താൻ ഡ്രസ്സ്‌ കൊടുത്തപ്പോൾ തന്നെ അവൾ വിടർന്നകണ്ണുകളോട് കൂടി അത് നോക്കുന്നത് കണ്ടു … “ വാ നടക്കു... ആ രണ്ടു ടോപ്പും എടുത്ത് അവർ മെൻസ് സെക്ഷനിലേക്ക് നടന്നു... അവൻ ഷർട്ട്‌ നോക്കുന്നുണ്ട് ഫുൾ ബ്രാൻഡഡ് ആണ് നോക്കുന്നത്... ഒന്നും ആൾക്ക് പിടിക്കുന്നില്ല ഇതൊന്നും തന്നെ ബാധിക്കുന്നതല്ലാനുള്ള രീതിയിലാണ് അവളുടെ നിൽപ്.. പെട്ടെന്നവളുടെ കണ്ണുകൾ ഡിസ്‌പ്ലേയിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന ഡാർക്ക്‌ ബ്ലൂ ഷർട്ടിൽ പതിഞ്ഞു... അവൾ പതിയെ അതിനടുത്തു ചെന്നു നോക്കി നല്ല ഭംഗിയുണ്ട് കാട്ടുമാക്കാൻ ഇട്ടാൽ സൂപ്പർ ആകും പറയാൻ പറ്റുവോ റേഡിയോടെ സ്വഭാവം ആണ്... അവൾ അതിന്റെ ഭംഗി ഒക്കെ.. നോക്കി തിരിഞ്ഞതും തൊട്ടുമുന്നിൽ നിക്കുന്നു ദേവ... “ എന്താടി ഇവിടെ തത്തി കളിക്കുന്നത് പോയി അവരെ വിളിച്ചു ബില്ലിംഗ് സെക്ഷനിലേക്കു വാ.. അവൾ പോയി കിച്ചുവിനേം അമിയേം നോക്കി.. കിച്ചു നടന്നു ഷർട്ട്‌ നോക്കുന്നുണ്ട് ഒരു പത്തെണ്ണമെങ്കിലും ആമിയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്... പാവം അതും പിടിച്ചു നടപ്പാണ്.... മഹിയും മിഥുവും ഷൂ ഒക്കെ സെലക്ട്‌ ചെയ്ത് കിച്ചുവിനടുത്തേക്ക് വന്നു. “കഴിഞ്ഞില്ലെടാ.... അവൻ ചോദിച്ചു.... “ എന്റെ പൊന്നു മഹിഏട്ടാ.. ഒരു നൂറെണ്ണമെങ്കിലും ട്രൈ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.... ഒന്നും പിടിക്കുന്നില്ല എനിക്ക് വയ്യാതെയായി. ആമി പറഞ്ഞു.. “ടാ മതി.. ദേവ വിളിക്കുനുണ്ട് വേഗം വാ.. കിച്ചു ആമിയുടെ കയ്യിൽ ഉള്ളതിൽനിന്നു ഒന്നുരണ്ടെണ്ണം എടുത്തു എല്ലാരും കൂടേ ബില്ലിംഗ് സെക്ഷനിലേക്കു നടന്നു... ബില്ലടിച്ചപ്പോളാണ് താര ദേവയുടെ കയ്യിലുള്ള ഷർട്ട്‌ ശ്രദ്ധിച്ചത്.. താൻ നോക്കിവെച്ച ബ്ലൂ ഷർട്ട്‌ ആയിരുന്നു അതു.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു... ചുണ്ടുകൾ പുഞ്ചിരി പൊഴിച്ചു... അവളെ ഇടകണ്ണിട്ടു നോക്കി നിന്ന ദേവയുടെ ചുണ്ടിലേക്കും ആ പുഞ്ചിരി പടർന്നു.... ********* ബില്ലടച്ചു എല്ലാവരും പുറത്തേക്കു വന്നു..... “ഇനി എന്താ നെക്സ്റ്റ് പ്ലാൻ.. കിച്ചുവാണ്.. “ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങാൻ പോവാ ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞല്ലോ... ആമി പറഞ്ഞു... “ അയ്യോ അങ്ങനെ അങ്ങു പോയാലോ.... നമുക്ക് ഫുഡ്‌ ഒക്കേ കഴിച്ചു പതുക്കെ പോകാമെന്നേ... കിച്ചു പറഞ്ഞു... “ അതു വേണ്ട പിന്നൊരിക്കലാകാം കിച്ചുവേട്ടാ... താരയാണ്... “നിങ്ങളോടെന്താ പറഞ്ഞാൽ മനസിലാകില്ലേ..എല്ലാരും ഫുഡ്‌കോർട്ടിലേക്കു നടക്കു... “ ഒരു അലർച്ച കേട്ടു എല്ലാവരും നോക്കിയപ്പോൾ ദേവയാണ്... നല്ല അനുസരണ ഉള്ള കുട്ടികളെ പോലെ എല്ലാരും നടന്നു.... ഫുഡ്‌ കോർട്ടിൽ എത്തി എല്ലാവരും ഇരുന്നു കിച്ചും ദേവയും മഹിയും ഒരു സൈഡിലും താരയും ആമിയും മിഥുവും മറ്റേ സൈഡിലും ഇരുന്നു..... “എന്താ വേണ്ടത്….” കിച്ചു അവരോട് ചോദിച്ചു... അവരാണെങ്കിൽ ദേവ ഉള്ളത് കാരണം ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുകയാണ്.... ദേവ എഴുനേറ്റു ഓർഡർ ചെയ്യാൻ പോയി.... “ടോ തന്റെ പ്ലാനിംഗിൽ ഇതൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ... ആമി കിച്ചുവിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു.... “അത് പിന്നെ ആമികൊച്ചേ.. ദേവ പറഞ്ഞാൽ പിന്നെ വേറെന്ത് പറയാൻ പറ്റും അതുകൊണ്ടു ചേട്ടന്റെ മോള് അവിടെ കുത്തിയിരിക്കു..... “” “ടോ തന്നെ ഞാനിന്നു... അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ ഇരുന്നു.. താരയും മിഥുവും ഒന്നും മനസിലാവാതെ ഇരിക്കുകയാണ്.... “പ്ലാനിങ്ങോ.. താര ചോദിച്ചു... കിച്ചുവും ആമിയും ഒന്നു ഞെട്ടി.... അത് പിന്നെ.. അവർ ഇരുന്നു വിക്കി.... അപ്പോളേക്കും ദേവ ഫുഡും ആയി വന്നു.... kfc ആണ്..... കിച്ചു തന്നെ എല്ലാവർക്കും എടുത്ത് കൊടുത്തു..... താര സോസിന്റെ പാക്കറ്റ് എടുത്ത് പൊടിച്ചതും സോസെല്ലാം തെറിച്ചു നേരെ ദേവയുടെ ടീഷർട്ടിൽ വീണു....അതും വൈറ്റ്.. ദേവ അവളെ കനപ്പിച്ചൊന്നു നോക്കിയിട്ട് എഴുനേറ്റു പോയി.. താര ഞെട്ടിത്തരിച്ചിരിക്കുകയാണ്... മിനിമം ഒരു പൊട്ടിത്തറിയെങ്കിലും അവൾ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു... ഹോ രക്ഷപെട്ടു... “താരേ വേഗം പിന്നാലെ പൊക്കോ അല്ലേൽ പ്രശ്നമാകും.. കിച്ചു പറഞ്ഞു.. “ഞാനോ എന്തിനു...’ “പിന്നെ ഞങ്ങളാണോ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ സോസ് ഒഴിച്ചത്...വേഗം പൊക്കോ അല്ലേൽ സീൻ ആകും’” കിച്ചു അവളെ പേടിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു... താര മനസില്ലാ മനസോടെ....പേടിച്ചു പേടിച്ചു.. വാഷിംഗ്‌ ഏരിയയിലേക്ക് പോയി.....അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ ദേവ കഴുകാനായി നിൽക്കുന്നുണ്ട് ഡ്രെസ്സിൽ അവിടെ ഇവിടെയൊക്കെ ആയിട്ടുണ്ട്.... “സാർ’’ അവൾ പതിയെ വിളിച്ചു.... അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി... അവളെ ഇവിടെ കണ്ടു അവൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു... “എന്താടി.. അത് പിന്നെ... അവൾ നിന്നു വിക്കി... “കഴുകിയോ... അവൾ എങ്ങനെയോ ചോദിച്ചു..... “ഹോ മോള് കഴുകിത്തരാൻ വന്നതാണോ.. എന്നാ ഇങ്ങു വാ..” അവൻ ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ.. അവളെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു... അവൾ നിന്നിടത്തുനിന്നു അനങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല...... “വാടി ഇവിടെ...” ആ ഒരൊറ്റ അലർച്ചയോടു കൂടി താര അവന്റെ മുന്നിൽ പോയി നിന്നു...... അവൻ ചിരിയോടെ അവളെ നോക്കി നിന്നു... “ഇനി കഴുകിക്കോ വേഗമാവട്ടെ....” അവൾ ദയനീയമായി അവനേ നോക്കി..... അവിടെ നിന്നും ഒരു ദയയും പ്രതീക്ഷിക്കെണ്ടാന്നു അവൾക്കു മനസിലായി... അവൾ പതിയെ ടാപ് തുറന്നു വെള്ളമെടുത്തു.. കൈ നനച്ചു.. എന്നിട്ട് അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി... വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ പറ്റിയ സോസ് തുടച്ചു കൊടുത്തു... അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വർധിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു... കൈ ആണേൽ വിറച്ചിട്ടുംവയ്യ... ദേവ ആണേൽ ദാ അവിടെ ഇവിടെ എന്നൊക്കെ ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നുണ്ട്.. താര എല്ലാം പതുക്കെ തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി കൊടുത്തു... അവൾക്കു അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ ചമ്മലുതോന്നി... ദേവ ആണേൽ താരയുടെ മുഖത്തുനിന്ന് കണ്ണെടുക്കുന്നെ ഉണ്ടായില്ല.... “ ഞാൻ പോട്ടേ... അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ടിടാണ് അവൻ ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർന്നത്.... പെണ്ണിപോളും തല കുമ്പിട്ടു നിൽക്കുവാണ്... “ആ പൊക്കോ.. പിന്നെ... പോകുമ്പോൾ ഇതും കൂടെ കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോ.. എന്നും പറഞ്ഞു അവൻ പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ടു അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു... അവളുടെ ശ്രദ്ധയും ഒരു നിമിഷത്തേയ്ക്കു പോക്കറ്റിലേക്കുപോയി... അവൻ അടുത്തേക്ക് വന്നു.. പോക്കറ്റിൽ നിന്നു കൈ എടുത്ത്... അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.. പതിയെ കുനിഞ്ഞു അവളുടെ കവിളിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തു.... നടന്നതെന്താണെന്നു പോലും മനസിലാവാതെ ഞെട്ടി തരിച്ചു നിൽക്കുകയാണ് താര.. അവൻ പതിയെ അവളുടെ കാതോരം പോയി പറഞ്ഞു... “ഇതു ചേട്ടൻ മോൾക്ക്‌ ആ മഴയുള്ള രാത്രിയിൽ തൊട്ടടുത്തു നിന്നപ്പോൾ തരാൻ വെച്ചിരുന്നതാണ്.. വൈകിപ്പോയി സോറി കേട്ടോ..” അതും പറഞ്ഞു അവളുടെ കവിളിൽ ഒരു തട്ടും കൊടുത്തു ദേവ ഒന്നുമറിയാത്തതുപോലെ പുറത്തേക്കിറങ്ങിപോയി.. താരയുടെ തലയിൽആണേൽ ഇനി പറന്നു പോകാൻ കിളികൾ ഒന്നും തന്നെ ബാക്കിയില്ലായിരുന്നു.... കവിളും പൊത്തി പിടിച്ചു ഒരേ നിൽപ്പാണ്..... ദേവ തിരിച്ചു അവർ ഇരുന്നിടത്ത് എത്തി... അവർ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു... ദേവ നോക്കുമ്പോൾ പോയ പോലെ അല്ല ഇരിപ്പ്... ടേബിളിന്റെ ഒരു സൈഡിൽ ആമിയും കിച്ചുവും ഇരിപ്പുണ്ട്.. മറ്റേ സൈഡിൽ മഹിയും മിഥുവും. മൂന്നാമത്തെ സൈഡിൽ രണ്ടു ചെയർ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.... അത് തനിക്കും താരക്കും ആണെന്ന് അവനു മനസിലായി... ഒരു കള്ള ചിരിയോടു കൂടി അവൻ അവിടെ വന്നിരുന്നു... ടാ ദേവാ... “താര എവിടെ കിച്ചു ചോദിച്ചു... “ഞാൻ ഒറ്റക്കല്ലേ പോയത് അല്ലാതെ താരയേം കൊണ്ടല്ലലോ.. ദേവ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു.... “ അയ്യോ ഈ പെണ്ണിതെവിടെ പോയി ഇനി മറ്റേ സൈഡിലേക്കാണോ അവൾ പോയത്... “എന്തായാലും ഞാൻ പോയി നോക്കിയിട്ട് വരാം... കിച്ചു പോകാൻ എഴുന്നേറ്റതും താര അങ്ങോട്ട് വന്നു... “ആ വന്നല്ലോ... നീ ഇതു എവിടെ ആരുന്നു... ദേവയെ കണ്ടില്ലേ അപ്പോൾ.. താര ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല... അവളുടെ മുഖം ആകെ ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾ നോക്കിയപ്പോൾ തന്റെ സീറ്റ്‌ ദേവ ഇരിക്കുന്നതിന്റെ അടുത്താണ്... അതുടെ കണ്ടപ്പോൾ ആകെ ഉള്ള കുറച്ചു ബോധം കൂടെ പോകുമെന്നവൾക്കു തോന്നി... “വാ വന്നിരിക്കൂ.. കിച്ചു വിളിച്ചു... താര വിറച്ചു വിറച്ചു പോയി.. അവിടിരുന്നു.... “ നിനക്കിതെന്താ പറ്റിയെ.. പോയപോലലല്ലോ വരവ്... ആമി ചോദിച്ചു.... “എവിടെന്നോ എന്തോ കാര്യമായി കിട്ടിയ ലക്ഷണംപോലെ ഉണ്ട് അല്ലേ... ദേവയും കൊടുത്തു ഒരു കൗണ്ടർ. താര ദയനീയമായി അവനെ നോക്കി... അവൻ അവളെ നോക്കി ഒരു കണ്ണടച്ച് കാണിച്ചു... അവൾ പെട്ടെന്ന് തന്നെ നോട്ടം മാറ്റി..... പിന്നെ ടേബിളിൽ എന്തൊക്കെയോ നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... എല്ലാവര്ക്കും സെയിം ഫുഡ്‌ ആണെങ്കിലും.. കിച്ചു കുറച്ചു അവന്റെ പ്ലേറ്റിൽ നിന്നും കഴിക്കും പിന്നെ ആമിയുടെ പ്ലേറ്റിൽ നിന്നു വാരും.. എന്തൊക്കെയോ കാട്ടികൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... ദേവ ഉള്ളത് കാരണം ആമി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അടങ്ങി ഇരിക്കുവാണ്..അല്ലെങ്കിൽ കിച്ചന്റെ കാര്യം പോക്കായിരുന്നു.... മഹിയാണേൽ മിഥുവിനെ കുട്ടികളെ ഊട്ടുന്ന പോലെയാണ്.... അതു അങ്ങനൊരു ജന്മം.... താരയും ദേവയും ഇതൊക്കെ നോക്കിക്കണ്ടു... ദേവ കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി... അതോടൊപ്പം ഇടതു കൈകൊണ്ട് താരയുടെ വലതു കൈയ്യിൽ കോർത്തു പിടിച്ചു... താര ഞെട്ടി അവനെ നോക്കി... ഒന്നുമറിയാത്തത് പോലെ ഇരുന്നു കഴിക്കുകയാണ്..... “ഈശ്വരാ ഇവരെങ്ങാനും കണ്ടാൽ... അവൾ പേടിയോടെ കൈ വലിക്കാൻ നോക്കി അവൾ വലിക്കുംതോറും അവൻ പിടുത്തം മുറുക്കി..... അവൾ നിസ്സഹായതയോടെ ഇരുന്നു.... “നീ കഴിക്കുന്നില്ലേ... ആമി ചോദിച്ചു... അവൾ എന്ത് പറയും എന്നറിയാതെ ഇരുന്നു... “എന്താ കഴിക്കുന്നിലേ ഈ ഫുഡ്‌ ഇഷ്ടമല്ലേ ദേവയും ചോദിച്ചു... അവൾ അവനെ കൂർപ്പിച്ചു നോക്കി.... അവൻ കള്ളച്ചിരിയോടെ ഇരിക്കുകായാണ്... ദേവ നോക്കിയപ്പോൾ അവരൊക്കെ അവരുടെ ലോകത്താണ്..... അവൻ ചെറിയൊരു ബെന്നിന്റെ കഷ്ണം എടുത്ത് സോസിൽ മുക്കി ചിക്കനും കൂട്ടി പെട്ടെന്ന് അവളുടെ വായിൽ വെച്ചു കൊടുത്തു... താര വാ പോലും അടക്കാൻ മറന്നു ഇരുന്നു.... “ വായടക്കടി..’’ അവൻ പതിയെ പറഞ്ഞു... പതുക്കെ അവളുടെ കൈ വിട്ടു കൊടുത്തു.... അവൾക്കു ഭക്ഷണം കഴിക്കേണ്ടത് കൊണ്ടു മാത്രം വിട്ടു കൊടുത്തതാണ്... അല്ലേൽ വിടില്ലാരുന്നു....... താര എങ്ങനെയൊക്കെയോ നുള്ളിപ്പെറുക്കി ഇരുന്നു കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി... ഫുഡ്‌ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു അവർ പുറത്തേക്കിറങ്ങി..... വാലറ്റ് പാർക്കിംഗ് ആയതു കാരണം സെക്യൂരിറ്റി വണ്ടി കൊണ്ടുവന്നു കൊടുത്തു.... ദേവ ഡ്രൈവിങ്ങിൽ സീറ്റിൽ കയറി... കിച്ചു സമയം പാഴാക്കാതെ ആമിയെ വേഗം ബാക്കിലേക്കു ഇരുത്തി അവനും ഇരുന്നു ... അതിനു മുന്നിൽ മഹിയെയും മിഥുവിനെയും ഇരുത്തി വാതിലടച്ചു ലോക്ക് ചെയ്തു.... താര വീണ്ടും അതീവ ദയനീയതയോടു കൂടേ എല്ലാവരെയും നോക്കി.... ബാക്കിൽ ഉള്ള ആരും തന്നെ മൈൻഡ് ആക്കിയില്ല.... ദേവ ആണേൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിപ്പുണ്ട്.. അവൾ വേറൊരു വഴീം ഇല്ലാതെ.. ദേവയുടെ കൂടേ ഫ്രന്റ്‌ സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്നു... ദേവ പതിയെ തിരിഞ്ഞു അവൾക്കു സീറ്റ്‌ ബെൽറ്റ്‌ ഇട്ടുകൊടുത്തു...അവന്റെ ശ്വാസം അവളുടെ നെഞ്ചിൽ തട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ദേവ ഒരു ചെറു ചിരിയോടു കൂടി വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു..... ആമി അവരെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ ഇറക്കിയാൽ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു...... ദേവ ഡ്രൈവിങിനിടയിൽ ഇടക്കിടെ താരയെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൾ പുറത്തേക്കു നോക്കി ഇരിക്കുകയാണ്... പരമാവധി ഡോറിനോട് ചേർന്നാണ് ഇരിക്കുന്നത്.... ഇനിയും ഒന്നും താങ്ങാനുള്ള കെൽപ് അവൾക്കില്ലായിരുന്നു... സ്റ്റാൻഡ് എത്തി... ആമിയും മിഥുവും ഇറങ്ങി... കൂടെ കിച്ചുവും മഹിയും ..... ദേവ അവളുടെ ഡ്രെസ്സിന്റെ കവർ എടുത്ത് അവളെ ഏല്പിച്ചു... അവളതു വാങ്ങി... എന്നിട്ട് പഴ്സിൽ നിന്നു പൈസ എടുത്ത് അവനു നേരെ നീട്ടി.. അച്ഛൻ ചിട്ടി അടക്കാൻ തന്നതാണ് പോരുമ്പോൾ.... അവൻ സീറ്റ്‌ ബെൽറ്റ്‌ അഴിക്കാൻ എന്നപോലെ വന്നു അവളുടെ കാതോരം പറഞ്ഞു... "ഇപ്പോൾ തന്നത് ഇരിക്കട്ടെ അത് ഞാൻ സമയം ആകുമ്പോൾ വാങ്ങിച്ചോളാം... ബട്ട്‌ ഇനി വല്ലതും തരണമെന്ന് നിർബന്ധം ആണെങ്കിൽ ഞാൻ നേരത്തെ തന്നതില്ലേ അതു ഇങ്ങു തിരിച്ചു തന്നേര് ..... താര ആ എസിയുടെ തണുപ്പലിലും ഇരുന്ന് വെട്ടി വിയർത്തു.... (തുടരും...) കൂട്ടുകാരെ, ഓരോ പാർട്ടിനും ലെങ്ത് കുറവാണെന്നുള്ള പരാതി പരിഹരിച്ചിട്ട് ഉണ്ട് ട്ടോ, അതുകൊണ്ട് ഇനിമുതൽ ദിവസവും ഒരു ഭാഗം പോസ്റ്റ് ചെയ്യാം... സമയം കിട്ടിയാൽ കൂടുതൽ പോസ്റ്റ് ചെയ്യാം... പിന്നെ വായിക്കുന്ന എല്ലാ കൂട്ടുകാരും കഥ ഇഷ്ടമായെങ്കിൽ ലൈക്ക് ഷെയർ ചെയ്യണേ... നിങ്ങളുടെ ലൈക്കും കമന്റുകളുമാണ് എഴുതാനുള്ള പ്രചോദനം.... രചന: മീനു #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ

കൃഷ്ണാർജുനം 16 അക്കാദമിയിൽ ഒന്നുരണ്ടു ദിവസം സാധാരണ പോലെ കടന്നുപോയി.പകൽസമയങ്ങളിൽ ക്ലാസും വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ പ്രാക്ടീസുമായി എല്ലാവരും ബിസിയായിരുന്നു. അതിനോടൊപ്പം അസൈൻമെന്റുകളുടേയും പ്രൊജക്ട് വർക്കിന്റേയും എണ്ണവും കൂടിത്തുടങ്ങി. കിഷോർ വിലക്കിയെങ്കിലും ഡ്രഗ്സിനെക്കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണം നിർത്താൻ വേണി തയ്യാറായില്ല..കിഷൻ വഴി അവൾ ഗ്രാമവാസികളെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഫീൽഡ് ട്രിപ്പിന്റെ ഇടയിൽ അവൾ ഗ്രാമീണരോട് കൂടൂതൽ ഇടപഴകി. സ്ത്രീകൾക്കിടയിൽ ഒരു സെൽഫ് ഹെൽപ് ഗ്രൂപ്പ് തുടങ്ങാനും അവരെക്കൊണ്ട് കരകൗശലവസ്തുക്കൾ നിർമിപ്പിച്ച് ഒരു വരുമാനമാർഗമുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കാനും വേണിക്ക് കഴിഞ്ഞു. അപൂർവം ചില ട്രെയിനികൾക്കൊഴിച്ചാൽ മറ്റു ട്രെയിനികൾക്കും സ്റ്റാഫിനും വേണിയോട് വലിയൊരിഷ്ടം രൂപപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ അവരുടെ ട്രക്കിംഗിന്റെ ദിനമെത്തി.ട്രെയിനീസും ഫാകൽറ്റിയുമടക്കം പൂക്കളുടെ താഴ് വാരം തങ്ങൾക്കായി ഒരുക്കിവെച്ച വർണവിസ്മയം കാണാൻ ഉത്സുകരായിരുന്നു.രാത്രി ഡെറാഡൂണിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ട് ബസിൽ 270 കിലോമീറ്റർ അകലെയുള്ള ജോഷിമഠിൽ അവരെത്തുമ്പോൾ നേരം പുലർന്നുവരുന്നേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവിടെനിന്നു ഗോവിന്ദ്ഘട്ടിലേക്കും പിന്നെ ടാക്സിയിലും ട്രക്കിംഗുമായി ഘംഗരിയ വില്ലേജിലേക്കും അവരുടെ യാത്ര നീണ്ടു. ഗുരുദ്വാരകളാൽ സമ്പന്നമായിരുന്നു ആ പ്രദേശം..സുഗന്ധം പരത്തുന്ന കാട്ടുപൂക്കളും പനിനീർപ്പൂക്കളും സ്ട്രോബറി മരങ്ങളും നിറഞ്ഞ പാതയിലൂടെയുള്ള യാത്ര അവിസ്മരണീയമായിരുന്നു. ഇടതൂർന്ന കാടുകളും പുഷ്പാവതീ നദിയും കുഞ്ഞുമരപ്പാലങ്ങളും കടന്ന് ഒടുവിലൊരു മൂന്ന് കിലോമീറ്റർ കൂടെ നടന്ന് വേൾഡ് ഹെറിറ്റേജ് സൈറ്റ് കൂടെയായ വാലി ഓഫ് ഫ്ളവേർസിൽ എത്തുമ്പോൾ സ്വർഗം കീഴടക്കിയ പോലെ ഏവർക്കും തോന്നി. താഴ്വാരത്തിനു മുകളിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന മഞ്ഞുപുതച്ച ഹിമാലയശൃംഗങ്ങളിൽ ഇളം വെയിലേറ്റു തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പേരറിയാത്ത അസംഖ്യം പൂക്കൾ ഇളംകാറ്റിൽ അവരെ നോക്കിത്തലയാട്ടിക്കാണിച്ചു. ഇതുവരെയറിയാത്ത വർണങ്ങളും ഗന്ധങ്ങളും അവരുടെ നെഞ്ചിൽ കുളിർമഴ പെയ്യിച്ചു. സ്വർഗവാടിയായ നന്ദനത്തിലെന്ന പോലെ വണ്ടുകളും പൂമ്പാറ്റകളും മധുവിനായി തത്തിക്കളിച്ചു. അനിർവചനീയമായ ഒരനുഭൂതിയുണ്ട് ഏവരും കാഴ്ചകളിലേക്ക് മുങ്ങിത്താണു. പ്രകൃതിയുടെ ആ കരവിരുത് നുണയുന്നതിനൊപ്പം ആ താഴ് വാരത്തിന്റെ ചരിത്രവും പ്രത്യേകതകളും രാഘവപ്രസാദ് ട്രെയിനീസിനു വിവരിച്ചു കൊടുത്തു. എല്ലാം കേട്ട് അവർ തങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുകുഞ്ഞു വർത്തമാനങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങി. വിടർന്നുനിന്ന ബ്രഹ്മ കമലങ്ങൾ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു വേണി. അപ്പോഴാണ് രാഘവപ്രസാദ് കിഷോറിനോടൊരു പാട്ടുപാടാൻ പറഞ്ഞത്. എല്ലാവരും അദ്ഭുതത്തോടെ അയാളെ നോക്കി. "നിങ്ങൾക്കറിയില്ല അല്ലേ..ഹീ ഈസ് ആൻ അമേസിംഗ് സിംഗർ..ഇവരുടെ ബാച്ചിൽ എല്ലാ പ്രോഗ്രാമിനും കിഷോറിന്റെയൊരു പാട്ട് നിർബന്ധമായിരുന്നു. " രാഘവപ്രസാദ് തുടർന്നു പറഞ്ഞു എല്ലാവരുമത് കേട്ട് പാടാനായി കിഷോറിനെ നിർബന്ധിച്ചു. വേണി അദ്ഭുതത്തോടെ അയാളെ നോക്കി. താനൊരു മലയാളം പാട്ട് പാടാമെന്നു പറഞ്ഞ് കിഷോർ കണ്ഠം ശുദ്ധമാക്കി പാടാൻ തുടങ്ങി. "എത്രയോ ജന്മമായ് നിന്നെ ഞാൻ തേടുന്നു... അത്രമേലിഷ്ടമായ് നിന്നെയെൻ പുണ്യമേ.. ദൂരെ തീരങ്ങളും മൂകതാരങ്ങളും സാക്ഷികൾ... എത്രയോ ജന്മമായ് നിന്നെ ഞാൻ തേടുന്നു... എത്രയോ ജന്മമായ് നിന്നെ ഞാൻ തേടുന്നു.. ഉം.. ഉം.. ഉം.. ഉം..അത്രമേലിഷ്ടമായ് നിന്നെയെൻ പുണ്യമേ..ഉം.. ഉം.. ആ.. ആ. .ദൂരെ തീരങ്ങളും മൂകതാരങ്ങളും സാക്ഷികൾ...ഉം.. ഉം.. ഉം.. കാറ്റോടു മേഘം മെല്ലെ ചൊല്ലി സ്നേഹാർദ്രമേതോ സ്വകാര്യം.... മായുന്ന സന്ധ്യേ നിന്നെ തേടി.. ഈറൻ നിലാവിൻ പരാഗം.... എന്നെന്നും ഈ മടിയിലെ പൈതലായ് നീ മൂളും പാട്ടിലെ പ്രണയമായ് നിന്നെയും കാത്തു ഞാൻ നിൽക്കവേ..... പൂവിന്റെ നെഞ്ചിൽ തെന്നൽ മെയ്യും പൂർണേന്ദു പെയ്യും വസന്തം.... മെയ് മാസ രാവിൽ പൂക്കും മുല്ലേ.. നീ തന്നു തീരാ സുഗന്ധം.... ഈ മഞ്ഞും എൻ മിഴിയിലെ മൌനവും എൻ മാറിൽ നിറയുമീ മോഹവും നിത്യമാം സ്നേഹമായ് തന്നു ഞാൻ..'' എല്ലാവരുമാരാ ശബ്ദമാധുര്യത്തിൽ സ്വയം മറന്നിരുന്നു. കിഷോർ പാടിയ പാട്ടവസാനിച്ചിട്ടും എല്ലാവരുമതിൽനിന്നു പറത്തുവരാൻ സമയമെടുത്തു. "Sir, one Hindi song sir..please" കഞ്ചൻ കിഷോറിനോട് കൊഞ്ചിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. 'Hindi song? I think your Lokesh sir can sing a Hindi song for you people." 'അങ്ങേരും പാടുവോ" നിക്കി മാളുവിന്റെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു. "Hey me..no yaar" "Lokesh you have to sing..രാഘവ് സർ നറിയോ..ഞങ്ങൾ ട്രെയിനിംഗിലായിരിക്കുമ്പോ തമാശയ്ക്ക് പോലും ഇവൻ പാടാനായിട്ട് വാ തുറക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു. ബട് പിന്നെ എനിക്കാ ഭാഗ്യമുണ്ടായി. അപ്പൊഴാ അറിയുന്നെ, പുള്ളി മ്യൂസിക് ശാസ്ത്രീയമായി പഠിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്..ബട് ഡോൺട് വാണ്ട് റ്റു പെർഫോം ഓൺ സ്റ്റേജസ്.." കിഷോർ ലോകേഷിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അങ്ങനെയാണോ.ന്നാ ഞങ്ങളും കൂടെ കേൾക്കട്ടെടോ..പ്ലീസ്..' രാഘവപ്രസാദ് കൂടിയത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ലോകേഷിന് നിരസിക്കാനായില്ല. അയാൾ പാടിത്തുടങ്ങി. "Jise zindagi doondh rahi hai Kya ye woh makaam mera hai Yahaan chain se bas ruk jaaun Kyun dil ye mujhe kehta hai Jazbaat naye se mile hain Jaane kya asar ye huaa hai Ik aas mili phir mujhko Jo qubool kisi ne kiya hai Haan…Kisi shaayar ki ghazal Jo de rooh ko sukoon ke pal Koi mujhko yun mila hai Jaise banjaare ko ghar Naye mausam ki sehar Yaa sard mein dopahar Koi mujhko yun mila hai Jaise banjare ko ghar Hmm…........ Jaise koi kinaara Deta ho sahaara Mujhe wo mila kisi mod par Koi raat ka taara Karta ho ujaala Waise hi roshan kare woh shehar Dard mere woh bhula hi gayaa Kuch aisa asar huaa Jeena mujhe phir se woh sikha raha.. പാട്ടവസാനിക്കുമ്പോഴും എല്ലാവരും അദ്ഭുതത്തോടെ ലോകേഷിനെ നോക്കുകയായിരുന്നു. ഉറക്കെ കരഘോഷം മുഴങ്ങി. എല്ലാവരേയും നോക്കി അയാൾ നന്ദി പറഞ്ഞു. മലയാളികൾ എല്ലാവരും രണ്ടുപേരെയും പ്രത്യേകം ചെന്നഭിനന്ദിച്ചു,വേണിയും. അവർ രണ്ടുപേരും പുഞ്ചിരിച്ചു. തിരിച്ചുള്ള യാത്രയിൽ വേണി നിശബ്ദയായിരുന്നു. കാറ്റിൽ അനുസരണയില്ലാതെ പാറിക്കളിക്കുന്ന അവളുടെ മുടിയിഴകൾ ഇടക്കിടെ ഒതുക്കിവെച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണുകളടച്ചിരിക്കുന്ന അവളെ കണ്ടു കിഷോറിന്റെ കണ്ണുകളിൽ പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. അവനാ പുഞ്ചരിക്കുന്ന മുഖവുമായി ലോകേഷിനെ നോക്കി. ലോകേഷും അവളെ നോക്കിപ്പുഞ്ചിരിച്ചു. പക്ഷെ ഒരു ജോടി കണ്ണുകൾ തന്റെ മുഖഭാവം കണ്ട് വേണിയോടുള്ള വെറുപ്പിനാൽ ചുവന്നത് അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചേയില്ല. തിരിച്ച് ഹോസ്റ്റലിലെത്തിയ മലയാളികളെല്ലാവരും സി സി മാരുടെ പാട്ടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചയിലായിരുന്നു. "എന്റെ ഈശോയേ ..കിഷോർ സർ എന്നാ സൂപ്പറാല്ലേ..എന്തു രസായിട്ടാ പാടണേ..അങ്ങേരെ കെട്ടുന്ന പെണ്ണിന്റെ ഭാഗ്യം..എന്നും പാട്ട് കേൾക്കാലോ.."മേഘ്ന പറഞ്ഞു. "ആ ഭാഗ്യവതി ന്നാൽ ഞാനാവും മോളേ..അങ്ങേർക്കെന്നോടിപ്പോ ഒരു സോഫ്റ്റ്കോർണർ ഒക്കെ ഉണ്ട്.." നിക്കിയത് പറഞ്ഞത് വേണിയുടെ മുഖത്ത് നോക്കിയാണ്. അപ്പോഴാ മുഖത്ത് നിമിഷാർധം മാത്രം തങ്ങിനിന്ന ഒരു നീരസം നിക്കി വായിച്ചെടുത്തു. "ലോകേഷ് സാറും കൊള്ളാംലേ.." മാളു അറിയാതെ പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും അവളെത്തന്നെ നോക്കി. " അല്ല..അങ്ങേർടെ പാട്ടേയ്.." എല്ലാവരുമത് കേട്ട് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "ബട് യു നോ വാട് ഗൈസ്..എനിക്കാ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ മുമ്പെവിടെയോ കേട്ട ഒരു ഫീലായിരുന്നു..കേട്ടു മറന്ന ശബ്ദം പോലെ.."സുചിതയത് പറഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരുടേയും നോട്ടം വാസുദേവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് പോയി. "കാത്തു സൂക്ഷിച്ച മാമ്പഴം ഫ്രണ്ട് കൊണ്ടുപോവുമോ മോനേ ദേവാ.." അഭി ഓടാൻ തയ്യാറായിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അതിനുള്ള ഉത്തരമവൻ അന്തസ്സായി സുചിയുടെ കൈയിൽ നിന്ന് മാന്തലും ഇടിയുമായി വാങ്ങിക്കുന്നത് കണ്ട് എല്ലാവരും ചിരിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും വേണിയുടെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തുതുടങ്ങി. "ഓ..കൃഷ്ണയുടെ പതിപരമേശ്വരൻ ഫോൺ ചെയ്തല്ലോ.." ആനന്ദ് പറഞ്ഞു. വേണിയൊന്നവരെ നോക്കിച്ചിരിച്ചു. പക്ഷെ ആ ചിരിക്കെന്തോ തിളക്കം കുറവായിരുന്നു സാധാരണ ഫോണെടുക്കാൻ കാണാറുള്ള ആവേശം അന്നവൾക്കില്ലാത്തതു കണ്ട് എല്ലാവരും അദ്ഭുതപ്പെട്ടു. വേണി ഫോണുമെടുത്ത് ദൂരേയ്ക്ക് നടന്ന് നീങ്ങി. "വല്ലാത്ത ക്ഷീണം.."അവൾ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. "എന്നാൽ നീ പോയി കിടന്നോ.." "വേണ്ട.." "എന്താ നിനക്കെന്നോട് പറയാനുള്ളത്?" "അത്..എനിക്ക്.." "ഭയപ്പെടരുത് കൃഷ്ണാ..അശുഭകരമായി ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല.." "മ്ം.." "സംഗീതം നിന്റെ ബലഹീനതയാണ്..പക്ഷെ അതു മുതലെടുക്കാൻ എന്നെയല്ലാതെ വേറെ ആരെയും അനുവദിക്കരുത് കേട്ടല്ലോ.." ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയോടൊപ്പമാ വാക്കുകൾ കാതിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം വിഷാദപൂർണമായി.അതറിഞ്ഞെന്നപോൽ മറുവശത്തു നിന്നും പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. "എന്നോട് നീ ക്ഷമിക്കണമെന്റെ പെണ്ണേ..നിനക്കെന്നെ കാണണമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ, നെഞ്ചിൽ തലചായ്ക്കണമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ നിന്റെ അരികിലെത്താനെനിക്കാവുന്നില്ല..പലപ്പോഴും നിസ്സഹായനാണ് ഞാൻ..നിന്റെ കണ്ണിൽ എന്നോടുള്ള പ്രണയം കത്തുമ്പോഴും കണ്ണുകളടച്ചിരുട്ടാക്കേണ്ടിവന്നവൻ..എന്റെ യാജ്ഞസേനി എന്നോട് പൊറുക്കില്ലേ.." വേണി ഒന്നു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. "എന്നിലെ എന്നെ അറിഞ്ഞ ഒരേയൊരു വ്യക്തി എന്റെ അർജുനനാണ്.ശരിയാണ്..വേണി മറ്റുള്ളവർക്കു മുന്നിൽ തന്റേടിയാണ്,തല്ലുകൊള്ളിയാണ്, അഹങ്കാരിയാണ്,തന്നിഷ്ടത്തിനു നടക്കുന്നവളാണ്..പക്ഷെ കൃഷ്ണയുടെ മനസ്സ് സ്നേഹത്താൽ തീർക്കപ്പെട്ട അഗ്നികുണ്ഡമാണ്. അവിടെ അവളുടെ വിഹ്വലതകൾ, കണ്ണീർ,ദേഷ്യം എല്ലാമിറക്കിവെക്കാൻ അവൾക്കവളുടെ അർജുനൻ മാത്രമേയുള്ളു. കൃഷ്ണ തെറ്റുകാണിച്ചാൽ ശിക്ഷിക്കാനും അവകാശം അർജുനനു മാത്രം..നേരത്തേ എന്നോട് പറഞ്ഞില്ലേ..നമുക്കിടയിൽ ക്ഷമയ്ക്കും നന്ദിവാക്കുകൾക്കും സ്ഥാനമില്ലെന്ന്..എന്നിട്ടെന്താണിങ്ങനെ.." അവനൊന്നു ചിരിച്ചു. "നിയമങ്ങളുണ്ടാക്കിയ ഞാൻ തന്നെ..മോശമല്ലേ..അവസാനമായി ഒന്നുകൂടിപ്പറയാം.നീ ക്ഷമിച്ചേക്ക്.." അവളും ചിരിച്ചു. "നിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിന്നെന്നോടു കൂടിയാവട്ടെ.." ഫോൺ ഡിസ്കണക്ടായി. സംശയനിവാരണമായതു പോലെ അവളുടെ മനസ്സൊന്നു തണുത്തു. തലയണയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവളവവളുടെ അർജുനന്റെ ഓർമകളിലേക്ക് മുങ്ങിത്താണു. ❤❤❤❤❤❤❤❤❤ ബാംഗ്ലൂരിലെ ഒരു നനുത്ത പുലരിയായിരുന്നു.തലയിണയേയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടുകിടക്കുകയായിരുന്നു വേണി. അവളുടെ ഫോൺ ഒന്ന് വൈബ്രേറ്റ് ചെയ്ത് നിന്നു. നോക്കിയപ്പോൾ ആ അൺനോൺ നമ്പറിൽ നിന്നുള്ള വോയ്സ് മെസ്സേജാണ്.. അവൾ പെട്ടെന്നതു തുറന്നു നോക്കി. "ഉന്നാലെ എന്നാളും എൻ ജീവൻ വാഴുതേ സൊല്ലാമൽ ഉൻ സ്വാസം എൻ മൂച്ചിൽ സേരുതേ ഉൻ കൈകൾ കോർക്കും ഊർ നൊടി എൻ കൺഗൾ ഓരം നീർതുളി ഉൻ മാർവിൽ സായ്ന്ദു സാഗ തോന്നുതേ.. ഉന്നാലെ എന്നാളും എൻ ജീവൻ വാഴുതേ സൊല്ലാമൽ ഉൻ സ്വാസം എൻ മൂച്ചിൽ സേരുതേ.." താൻ പോലുമറിയാതെ വേണിയാ ഗാനത്തിൽ ലയിച്ചിരുന്നു പോയി. വല്ലാത്തൊരു മാന്ത്രികത ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നുവാ ശബ്ദത്തിൽ..പിന്നെയും പിന്നെയുമവളാ നാദം കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അന്നവൾ ഓഫീസിലെത്താൻ വൈകി.സുപ്പീരിയർസ് അടക്കം പലരും ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങൾക്കുത്തരമില്ലാതെ നിന്നു. "നീയൊക്കെ ന്തിനാ ഓഫീസിൽ വരുന്നേ..ഒരു വകയ്ക്കും കൊള്ളില്ല..മലയാളികൾക്ക് നാണക്കേടുണ്ടാക്കാൻ..ഏത് ലോകത്താ മഹാറാണി ജീവിക്കുന്നത്" കണ്ണുപൊട്ടും വിധത്തിലുള്ള എ സിയുടെ ചീത്തവിളി കേട്ടാണ് അവൾ സ്വബോധത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നത്.ഇതുവരെയുമാരുടെ കൈയിൽ നിന്നും ജോലിസംബന്ധമായൊരു മോശം നോട്ടം പോലും നേരിടാത്തവൾ അയാളുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടാകെ ചൂളിപ്പോയി.നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തുടച്ച് അയാളോട് സോറി പറഞ്ഞ് അവൾ സീറ്റിൽ പോയിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തുതുടങ്ങിയത്. അവൾ ഫോണെടുത്തയുടനെ തിരിച്ചിങ്ങോട്ടൊന്നും പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി. "നിങ്ങളൊരാളു കാരണം എന്റെ സീനിയർടെ വായിൽ നിന്ന് ഇല്ലാത്ത വഴക്കുമുഴുവൻ ഞാൻ കേട്ടു. രാവിലെത്തന്നെ മനുഷ്യനൊരു പാട്ടും അയച്ചുതന്ന് ഉള്ള ബോധവും ഇല്ലാണ്ടാക്കി ഇപ്പോ ഫോൺ വിളിച്ചേക്കുവാ..ഇന്ന് തന്നെ നിങ്ങളാരാന്ന് കണ്ടുപിടിച്ച് നേരിട്ട് വന്ന് ചീത്ത വിളിക്കുന്നുണ്ട് ഞാൻ.." മറുതലയ്ക്കൽ ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയായിരുന്നു. "അത് ശരി..അപ്പോഴെന്നെ സ്വപ്നം കാണാൻ തുടങ്ങിയെന്റെ യാജ്ഞസേനി..നല്ല കാര്യം..പക്ഷെ ഓഫീസ് ടൈമിലതു വേണ്ട കേട്ടോ.. നിന്റെ പിശാച് സീനിയർ നിന്നെക്കുടയാൻ എന്തിനാ ഒരവസരം ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കുന്നെ..പിന്നെ എന്നെ കണ്ടുപിടിക്കുന്ന കാര്യം..സർവ്വീസ് പ്രൊവൈഡർ വഴി കണ്ടുപിടിക്കാനല്ലേ എന്റെ ഇൻസ്പെക്ടർ മാഡം തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നെ..അതുവഴി എന്നെയറിയാമെന്നെന്റെ കൃഷ്ണ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും വിചാരിക്കണ്ട..സമയമാവുമ്പോൾ ഞാൻ നേരിട്ട് വരും..കാത്തിരിപ്പ് എന്നും സുഖം തന്നെ.." ഫോൺ കട്ടായി.വേണി എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുത്ത് ജോലിയിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു. എന്നിട്ടും എന്തെന്നറിയാതെ ഇടയ്ക്കിടെ അവളുടെ ചിന്ത ആ ഫോൺ കോളുകളിലേക്കും മെസ്സേജിലേക്കും ഓടിച്ചെന്നു. ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞുപോവുകയായിരുന്നു. ആയിടയ്ക്ക് ഓഫീസിൽ എ സി എന്നും അവളോട് കലിപ്പിലായിരുന്നു. ഇല്ലാത്ത കാരണം ഉണ്ടാക്കി അയാൾ തന്നോട് വഴക്കിടുംപോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.ഇനി താൻ പിശാചെന്നു വിളിച്ചതിന്റെ ദേഷ്യമാണോ തന്നോട് തീർക്കുന്നതെന്നുവരെ അവൾ ചിന്തിച്ചു. അയാളുടെ വഴക്കുപറച്ചിലുകൾ അവൾ സഹിച്ചുനിന്നു കേട്ടു. പലപ്പോഴും തിരിച്ചു രണ്ടു വാക്ക് പറയാൻ ശ്രമിച്ചാലും അയാളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ തന്റെ ധൈര്യം ചോർന്നു പോകുന്നുവോയെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. പക്ഷെ അതിനിടയ്ക്കും അവരുടെ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പമുള്ള കൂടിക്കാഴ്ചകൾ മുറയ്ക്ക് നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മറ്റുള്ളവരോട് അവർ കമ്പനിയായെങ്കിലും പരസ്പരം കീരിയും പാമ്പുമായിത്തന്നെ കൂട്ടുകാർക്കിടയിലും തുടർന്നു. അവരുടെ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ മറ്റുള്ളവർ ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും അതൊട്ട് നടന്നതുമില്ല. അതിനിടയ്ക്ക് ഗാഥയും അയാളുടെ കൂട്ടുകാരനും തമ്മിൽ തീവ്രമായ പ്രണയത്തിൽ വീണു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഗാഥയുടെ പ്രണയിതാവ് വേണിക്കും ശ്വേതയ്ക്കും ഒരു സഹോദരനെപ്പോലെ അവരുടെ കൂടെ നിന്നു. തങ്ങളുടെ തല്ലുകൊള്ളിത്തരത്തിനെല്ലാം കൂട്ടുനിൽക്കുന്ന അവനെ അവർക്കും ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായി. വേണിയുടെ സിവിൽ സെർവ്വീസ് ഇന്റർവ്യൂവും കഴിഞ്ഞിരുന്നു ആ നാളുകളിൽ. അവൾ ശുഭ പ്രതീക്ഷയോടെ അതിന്റെ റിസൽട് കാത്തിരുന്നു. അതിനിടയിൽ വേണിക്ക് ആ അൺനോൺ നമ്പറിൽ നിന്ന് കോളുകൾ വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പതുക്കെ പതുക്കെ ആ ശബ്ദം അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ സ്ഥാനം പിടിക്കുകയായിരുന്നു. അർജുനെന്ന പേരിൽ അവളാ നമ്പർ സേവ് ചെയ്തു. അവൾ പോലുമറിയാതെ അവളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ അവിഭാജ്യഘടകമായി മാറുകയായിരുന്നവൻ..അവരുടെ സംസാരം രാവേറുവോളം നീണ്ടുതുടങ്ങി. അവനവളോട് തമാശകൾ പറഞ്ഞു, അവളെച്ചിരിപ്പിച്ചു..അവളെയുപദേശിച്ചു, തെറ്റുകൾ കാട്ടുമ്പോൾ വഴക്കു പറഞ്ഞു. എല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി അവളോടുള്ള പ്രണയം ഒരു വറ്റാത്ത പ്രവാഹമായി അവൾക്കു നേർക്കൊഴുക്കി. അവന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കാതെ അവൾക്കൊരു ദിനം പോലും താണ്ടാനാവില്ലയെന്ന അവസ്ഥയായി.ഒരു ദിവസം അവളവനോട് ചോദിച്ചു. "നിങ്ങളെനിക്കാരാണർജുൻ..ഊരോ പേരോ നാടോ ഒന്നുമറിയില്ല, നല്ലവനാണോ മോശപ്പെട്ടവനാണോ എന്നറിയില്ല..നിങ്ങളുടെ മുഖമോ നിങ്ങളെന്തു ചെയ്യുന്നുവെന്നോ അറിയില്ല..എന്തിന് എന്നോടു കാണിക്കുന്നയീ പ്രണയം എത്രത്തോളം സത്യമെന്നുപോലും അറിയില്ല..എന്നിട്ടും എന്തിനാണ് നിങ്ങളെന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ചേക്കേറിയത്..അവിടെ പ്രണയത്തിന്റെ വിത്തുകൾ വിതച്ചത്. പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു നിങ്ങളെ ഞാൻ..അതെ..കൃഷ്ണ അർജുനനെ ആഗ്രഹിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.. അറിയില്ലൊരു സുഭദ്ര എവിടെ നിന്നെങ്കിലുമിടയിൽ വരുമോയെന്ന്. പക്ഷെ അർജുനനു വേണ്ടി എന്നും കാത്തിരുന്ന ദ്രുപദപുത്രി തന്നെയാണു ഞാൻ..എന്റെ പ്രണയം ഒരിക്കലും ഉറവ വറ്റാത്തതാണ്.എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇനി മറ്റൊരു പുരുഷനില്ലർജുൻ..ഞാനെന്നും നിങ്ങളുടേത് മാത്രമായിരിക്കും. ഫോൺ പെട്ടെന്നു കട്ടായി. അവളുടെ വാട്ട്സാപ്പിലേക്ക് ഒരു ഫോട്ടോ വന്നു. അവന്റെ മുഖമോ എന്ന വ്യഗ്രതയിൽ അവളത് പെട്ടെന്ന് ഡൗൺലോഡ് ചെയ്തു. പക്ഷെയതൊരു പുരുഷന്റെ നെഞ്ചിടത്തിന്റെ ഫോട്ടായായിരുന്നു. ഹൃദയത്തോട് ചേർന്ന്.എന്നും വ്യായാമം ചെയ്യുന്ന ദൃഢമായ പേശികളുള്ള ഒരു പുരുഷന്റെ നെഞ്ചാണതെന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു. പക്ഷെ വേണിയുടെ കണ്ണിൽ അതൊന്നും പതിഞ്ഞില്ല.ഹൃദയത്തോട് ചേർത്ത് പച്ചകുത്തിയ ഒരേ ഒരു വാക്ക്..അതിലവളുടെ കണ്ണുകൾ തറഞ്ഞു നിന്നു. "കൃഷ്ണ" വീണ്ടും ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചു. ഭ്രാന്തമായ ആവേശത്തോടെ അവൾ ഫോണെടുത്തു. "നിനക്കായെന്റെ ഹൃദയം പിളർന്നുകാണിക്കാനെനിക്കാവില്ല.. പക്ഷെ ഇതെന്റെ മനസ്സാണ്.എന്റെ നെഞ്ചിലല്ല..ഹൃദയത്തിലാണ് നിന്റെ പേര് പച്ചകുത്തിയിരിക്കുന്നത് പെണ്ണേ..അതൊരിക്കലും മാഞ്ഞുപോവില്ല, ഒരിക്കലും....." തുടരും.... By: കൃഷ്ണ.. #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ

പ്രളയം.. 13. #Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫 പുല്ലാട്ട് വീട്ടിൽ അതിഥികളെ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. രാത്രി ഏറെ വൈകുവോളം മുറ്റത്തെ പന്തലിലും, ഷാജന്റെ റൂമിലും അതിഥികൾക്കും, ഷാജന്റെ സുഹൃത്തുക്കൾക്കുമൊക്കെയുള്ള, മദ്യ സൽക്കാരവും, ആഹാര വിതരണവുമൊക്കെ നടക്കുന്നുണ്ട്. ചെങ്ങന്നൂരും,, ആറന്മുളയുംഒക്കെ നിന്നു വന്ന പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയുടെ ബന്ധുക്കളും, കോഴഞ്ചേരിയിലും,കല്ലൂപ്പാറയിലും ഒക്കെ നിന്ന് വന്ന മേരിയമ്മയുടെ ബന്ധുക്കളും തമ്മിൽ വളരെ കാലം കാണാതിരുന്നതിന്റെ വിശേഷങ്ങളൊക്കെ കാര്യ കാരണ സഹിതം തമ്മിൽ തമ്മിൽ വിശദീകരിയ്കുകയാണ്. കൊച്ച് കുട്ടികളൊക്കെ രാത്രി വൈകിയിട്ടും കളിച്ചു ചിരിച്ചു നടക്കുന്നതിനാൽ മേരിയമ്മ അവരോട് ചെന്നു കിടന്നുറങ്ങാൻ പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവരൊക്കെ ഈ ആഘോഷ രാവ് ആഘോഷിച്ചു തീർക്കാൻ തന്നെയാണ് തീരുമാനം. അതിഥികളായി എത്തി ചേർന്നവർക്കൊക്കെ ഒരു കുറവും വരുത്താതെ പീലിപ്പോസ് മുതലാളി ഓടി നടന്ന് എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ശ്രദ്ധിച്ചു പോന്നു. ഷാജൻ തന്റെ റൂമിലിരിയ്ക്കുന്ന സുഹൃത്തുക്കൾക്കിടയിൽ നിന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ ഇറങ്ങി ഫ്രിഡ്ജിൽ നിന്നും തണുത്ത വെള്ളം എടുത്തുകൊണ്ട് പോകാനായി മാത്രം പുറത്തേയ്ക്ക് വരും. പുല്ലാട്ട് വീടും പരിസരവുമൊക്കെ വർണ്ണ വെളിച്ചങ്ങൾ നൽകുന്ന വൈദ്യുത പ്രഭയാൽ തിളങ്ങി നിൽക്കുകയാണ്. ഇന്നത്തെ ദിവസത്തിന്റെപ്രത്യേകത മനസിലായിട്ടോ, അതോ മേരിയമ്മയുടെയും മക്കളുടെയും ഭീഷണികൾക്ക് വശം വദനായിട്ടോഎന്തോ രാവിലെ മുതൽ ഒരു തുള്ളി മദ്യം പോലും കൈകൊണ്ട് തൊടാത്തതിന്റെ ഒരു നിരാശയുണ്ട് പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയുടെ മുഖത്ത്‌. ഷെറിൻ, മീനടത്തു നിന്ന് വന്ന മേരിയമ്മയുടെ അനിയത്തിയുടെ പെണ്മക്കളുമായി തന്റെ റൂമിലിരുന്ന് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുകയാണ്. വൈകിട്ട് ബ്യൂട്ടി പാർലറിൽ പോയിട്ട് വന്നതിന്റെ വിശേഷങ്ങളാണ് ഷെറിനോട്, റീനയും, ലിഡിയായുമൊക്കെ സംസാരിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നത്. അതിനിടയിൽ അവർ നാളെ ഷെറിൻ, മനസമ്മത ചടങ്ങിന് ഉടുക്കുന്ന ഡ്രസുകളൊക്കെ എടുത്ത്‌ കണ്ട് അഭിപ്രായം പറയുകയും ചെയ്തു. അപ്പോഴാണ് മേരിയമ്മ ഷെറിന്റെ ഫോണും കയ്യിൽ പിടിച്ച് അവിടേയ്ക്ക് വരുന്നത്.. "എടീ മോളേ... നീ ഈ ഫോണെന്തിനാ ഡൈനിങ് ടേബിളിന്റെ മുകളിൽ വച്ചിട്ടും പോന്നത്. ഇതവിടെ കിടന്ന് കരയാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നേരം കുറെയായി.. ആരാ വിളിയ്ക്കുന്നതെന്ന് നോക്ക് കൊച്ചേ.." മേരിയമ്മ തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ഫോൺ മകൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. ''ആന്റി വിഷമിയ്ക്കണ്ട. ഇത് വേറാരും അല്ല വിളിയ്ക്കുന്നത്.. പി ഡബ്ലിയു ഡി അസിസ്റ്റന്റ് എഞ്ചിനീയർ മാത്യു തരകനായിരിയ്ക്കും. പ്രതിസുധ വധു ഈ രാത്രിയിൽ തന്നെ ഓർത്തിരിയ്ക്കാതെ കേറിക്കിടന്ന് ഉറക്കമായോ എന്ന് അറിയാൻ. " ഷെറിന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഒരു കുസൃതിയോടെ നോക്കികൊണ്ട് റീന പറഞ്ഞു. "പോ പെണ്ണേ അവളെ കളിയാക്കാതെ. നീ കണ്ടോ അത് മാത്യു ആണെന്ന്..അവളുടെ ഒരു വർത്താനം കണ്ടില്ലേ. നീ വാങ്ങിയ്ക്കും എന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന്." മേരിയമ്മ അവളെ തല്ലാനായി മെല്ലെ കയ്യോങ്ങി. "എന്റെ ആന്റി ഇതൊക്കെ ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞു തന്നിട്ട് വേണോ അറിയാൻ... ഞാൻ പറഞ്ഞകാര്യം ഷുവറല്ലേ. അല്ലെങ്കിൽ ആന്റി ഷെറിനോട് ചോദിച്ചു നോക്ക്. അല്ലേയെന്ന്.." ഫോണിൽ ഒമ്പത് മിസ്സ്ഡ് കോളുകൾ വന്നു കിടക്കുന്നത് കണ്ട് അവൾ ആരാണ് വിളിച്ചതെന്ന് ചെക്ക് ചെയ്യാൻ നോക്കുമ്പോൾ ഷെറിന്റെ ഫോണിലേക്ക് വീണ്ടും സവിതയുടെ കോൾ വന്നു. സവിതയുടെ മുഖം ഡിസ്പ്ലേയിൽ തെളിയുന്നത് കണ്ട്ഷെറിൻ അമ്പരന്നു പോയി. "സവിതയാ അമ്മേ.. അവൾക്ക് വരാൻപറ്റില്ലെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. കല്യാണത്തിന് വന്നോളാമെന്ന് വിളിച്ച് പറഞ്ഞു. ഇവിടുത്തെ വിശേഷങ്ങൾ അറിയാനായി വിളിയ്ക്കുന്നതാ." ഷെറിൻ അമ്മയെ നോക്കി പറഞ്ഞു. സവിതയെ മേരിയമ്മയ്ക്ക് അറിയാവുന്നതാണ്. ഷെറിനോടൊപ്പം നിരവധി തവണ സവിത പുല്ലാട്ട് വീട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ടുള്ളതാണ്. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവൾഷെറിന്റെ കൂടെ ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസം അവിടെ തങ്ങാറുംഉണ്ട്. സവിതയുടെ മാതാ പിതാക്കൾ വിദേശത്ത്‌ ആയതിനാൽ മേരിയമ്മയോടും പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയോടും സവിതയ്ക്ക് തന്റെ മാതാ പിതാക്കളോടുള്ളത് പോലെയോ, അതിനും അപ്പുറമോ സ്നേഹവും, ആദരവും ഒക്കെയുണ്ട്. മറിച്ച് അവർക്കും ഷെറിനെ പോലെ തന്നെ ജീവനാണ് സവിതയോടും. "അവളങ്ങു ഖത്തറിൽ അല്ലേ മോളേ. അതോ നാട്ടിൽ വന്നിട്ടുണ്ടോ.." മേരിയമ്മ ചോദിച്ചു. "അവളുടെ പപ്പയോ മറ്റോ വന്നിട്ടുണ്ടെന്നാ തോന്നുന്നത്. ഇടയ്ക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ അങ്ങിനെന്തോ അവൾ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ഇനി പപ്പയുടെ കൂടെ അവളും ഉണ്ടോന്ന് അറിയില്ല.." ഷെറിൻ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സവിതയോട് സംസാരിയ്ക്കാനായി വാതിൽ തുറന്ന് പിന്നിലെ ചെറിയ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് ഇറങ്ങിയ ശേഷം വാതിൽ ചേർത്തടച്ചു. "ഞാൻ അഞ്ചെട്ടു തവണ വിളിച്ചിട്ടും നീ ഫോണെടുക്കാതായപ്പോൾ ഞാനങ്ങു പേടിച്ച് പോയി.. ആ ചെകുത്താൻ തിരക്കി പിടിച്ച് അവിടെത്തിയോ എന്നായിരുന്നു എന്റെ ഭയം." മറ്റേതോ ഒരുരാജ്യത്തു നിന്നാണ് സവിത സംസാരിയ്ക്കുന്നതെങ്കിലും അവൾ തന്റെ തൊട്ടടുത്ത്‌ ഉണ്ടെന്ന് ഷെറിന് തോന്നി. "എനിയ്ക്കില്ലാത്ത പേടിയാണോടീ നിനക്ക്. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ പേടിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി നമ്മൾ മറ്റുള്ളവരോട് എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്തു..തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത്അവൻ നമ്മളോടാ ചെയ്തത്. അത് നമ്മൾ പൊറുത്തു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. അതോടെ തീർന്നു ആ സീൻ.." "നമ്മൾ രണ്ട് പേരിൽ ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടാണോ അവനിങ്ങനെ ഒരു വേട്ടനായെ പോലെ നമുക്ക് പിന്നാലേ പിന്തുടർന്നു വരുന്നത്... തെറ്റിദ്ധാരണയുടെ പുറത്ത് പറ്റിപ്പോയ ഒരബദ്ധം നമ്മൾ തിരുത്തി. അവനും അത് മനസ്സിലാക്കേണ്ടതല്ലേ.. അല്ലാതെ..." "വിട്ടു കളയെടീ.. അത്രയ്ക്കുള്ള ബോധമേ അവനുള്ളൂ എന്ന് കൂട്ടിയാൽ മതി.." "എന്നാലും അവന്റെ ഒരു ഭീഷണി നമ്മുടെ തലയ്ക്ക് മുകളിൽ നിൽപ്പുണ്ടല്ലോ എന്നോർക്കുമ്പോൾ..." സവിത പൂർത്തിയാക്കാതെ നിർത്തി. "ഓർക്കുമ്പോൾ എന്താ..ഒരു ചുക്കും സംഭവിയ്ക്കില്ല. അവനും കാണും മോളേ ജീവനിൽ കൊതിയും, ജീവിയ്ക്കാനുള്ള പൂതിയും.." ഷെറിൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും സവിതയ്ക്ക് മനസ്സിൽ ഒരാശങ്ക ബാക്കി കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. "നിന്റെ ഈ ധൈര്യം കണ്ടാൽ മതി ഷെറി നേ എനിയ്ക്ക്. ഞാൻ ചോദിയ്ക്കാൻ വിട്ടു. അവിടെ എല്ലാവരും നല്ല തകർപ്പൻ ഫോമിലാണെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ മോളേ... അട്ടഹാസമോ, കൂക്ക് വിളികളോ ഒക്കെ ഫോണിലൂടെ കേൾക്കുന്നു..." "ഷാചാന്റെ റൂമിൽ നിന്നാ.ഷാചാന്റെ കുറെ സുഹൃത്തുക്കളൊക്ക വന്നിട്ടുണ്ട്... ഇന്ന്‌ നേരംവെളുത്താലും അ വരുടെ ആഘോഷം തീരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല... ഞാൻ നിൽക്കുന്നതിന്റെ തൊട്ട് നേർമുകളിലാ ആ റൂം അവിടെ നല്ല ഗംഭീരൻ ആഘോഷം നടക്കുവാ.." കുറച്ച് സമയംകൂടി സംസാരിച്ച ശേഷം സവിത കോൾ കട്ട് ചെയ്തു. ഷെറിൻ തിരികെ റൂമിലേക്ക് കയറാതെ അവിടെ തന്നെ നിന്നു. കുറച്ച് മുൻപ് പെയ്ത ചാറ്റൽ മഴയിൽ നനഞ്ഞു നിന്ന ചെടികളുടെ ഇലയിൽ വെള്ളി വെളിച്ചം വെളിച്ചംവീണു മിന്നിത്തിളങ്ങുമ്പോൾ അതിന്റെ പ്രതി ഫലനം ഷെറിന്റെ മുഖത്തും വന്ന് തട്ടി. ഇരുട്ടിൽ, കുളിരുറയുന്ന കൂരിരുട്ടിൽ ഇരുന്ന് തന്റെ ഓരോ ചലനങ്ങളും സസൂഷ്മ മായി നിരീക്ഷയ്ക്കുന്ന രണ്ട് കണ്ണുകളെ അവൾ ഇരുട്ടിൽ തിരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. ♦️ പുല്ലാമലയിൽ നിന്ന് രാവിലെ കടത്തു കടന്നെത്തിയ, അവിടെ മേക്കോവർസ്റ്റുഡിയോ നടത്തുന്ന അഞ്ജിതയും അസിസ്റ്റന്റും ചേർന്നാണ് ഷെറിനെ അണിയിച്ചൊരുക്കിയത്. ഒരു മാലാഖയെ പോലെ സുന്ദരിയായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു ഷെറിൻ. പത്തു മണിയോടെ ഷെറിൻ പള്ളിയിലേക്ക് പോകാനായി വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി. രണ്ടോ മൂന്നോ മിനിറ്റ് നടക്കാനുള്ള ദൂരമേയുള്ളൂ വീട്ടിൽ നിന്നും പള്ളിയിലേക്ക്. ഷെറിനും കൂട്ടരും പള്ളിയിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും ചെറുക്കൻ കൂട്ടർ വന്ന് കടവത്ത്‌ ഇറങ്ങുന്നെന്ന വിവരം കിട്ടിയതേയുള്ളൂ. ചെറുക്കനോടൊപ്പം വന്നവരിൽ മിക്കവർക്കും ആ നാടും, അവിടെയ്ക്കുള്ള യാത്രയും ഒരു പുതുമയായിരുന്നു. മനസമ്മത ചടങ്ങിന് മാത്യു തരകന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നും നൂറിൽ താഴെ ആൾക്കാർ മാത്രമേ എത്തിച്ചേർന്നിട്ടുള്ളു. ബന്ധു മിത്രാദികളെയും, നാട്ടുകാരെയുമൊക്കെ ഒന്നടങ്കം പങ്കെടുപ്പിയ്ക്കാൻ കെട്ടിന്റെ ദിവസമാണ് തിരഞ്ഞെടുത്തിയ്ക്കുന്നത്. അത് കഴിഞ്ഞ് അതിനടുത്ത ദിവസം നടക്കുന്ന കല്യാണ റിസപ്‌ഷനിലും നാടടച്ചുള്ള ക്ഷണമാണ് ഉള്ളത്. , നൂറ്‌ ആൾക്കാർക്ക് ഇരിയ്ക്കാൻ വേണ്ടിമാത്രമുള്ള സൗകര്യമേ കൊടുവത്തൂർ പള്ളിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അതൊക്കെ, കുറച്ച് ഭാഗം നാട്ടുകാർ രാവിലെ കയ്യടക്കിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാലും ചെറുക്കൻ കൂട്ടർ എത്തിയതോടെ അവരെല്ലാം എണീറ്റ് ഒരുവശത്തേയ്ക്ക് ഒതുങ്ങിനിന്ന് ആദരം കൊടുത്തു. സുന്ദരനായ ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു മാത്യു തരകൻ.. മനസമ്മത ചടങ്ങിനായി ഷെറിനെ കൈപിടിച്ചുകൊണ്ട് പീലിപ്പോസും, മേരിയമ്മയും അൾത്താരയ്ക്ക് താഴേയ്ക്ക് കൊണ്ട് വന്നു. ഷെറിൻ തനിയ്ക്ക് മുൻപിൽ നിൽക്കുന്ന മാത്യുവിന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. ഒരു രാജ്യം പിടിച്ചടക്കിയ സന്തോഷം അവന്റെ മുഖത്ത്‌ അവൾക്ക് ദർശിയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു ഷെറിന്റെ മുഖത്ത്‌ നിന്നും അവനും കണ്ണെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. ഞായറാഴ്ചകളിൽ മാത്രം പള്ളിയിലേക്ക് ഒരു മണിയ്ക്കൂർ നേരത്തേക്ക്കുർബാന കൊള്ളാൻ മാത്രം വരുന്ന ഫാദർ ഗീവർഗീസ് വന്നു ചടങ്ങുകൾക്ക് തുടക്കം കുറിച്ചു. അതിന് ശേഷം അദ്ദേഹം മാത്യു തരകനോട് മനസമ്മതം ചോദിച്ചു. മാത്യു തരകൻ ഒരു മടിയും കൂടാതെ തന്റെ സമ്മതം പൊതുജന മദ്ധ്യേ അറിയിച്ചു. മാത്യു തരകന്റെ നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് അനുഗ്രഹം ചൊരിഞ്ഞ ശേഷം ഗീവർഗീസ് അച്ഛൻ ഷെറിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു. "കളപ്പുരയ്ക്കൽ വീട്ടിൽ തോമസ് തരകന്റെയും, ലീലാമ്മയുടെയും മകനായ മാത്യു തരകൻ എന്ന വ്യക്തിയെ , കൊടുവത്തൂർ പുല്ലാട്ട് വീട്ടിൽ പീലിപ്പോസിന്റെയും, മേരിയമ്മയുടെയും മകളായ ഷെറിൻ ഫിലിപ്പ് എന്ന ഞാൻ,ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഒരേ മനസോടെയും, സന്തോഷത്തോടെയും ഭർത്താവായി സ്വീകരിച്ചു കൊള്ളാമെന്നു ദൈവ നാമത്തിൽ നിങ്ങൾ സമ്മതമറിയയ്ക്കുന്നോ... സമ്മതമാണെന്ന് ദൈവ നാമത്തിൽ പറയണം..." ഷെറിൻ മെല്ലെ മുഖമുയർത്തി മാത്യു തരകന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ആയിരം സൂര്യ ചന്ദ്രന്മാർ മിന്നി തിളങ്ങുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. സമ്മതമാണ് എന്ന് പറയാൻ ഷെറിൻ വായ തുറന്നു. "അല്ലച്ചോ.. സമ്മതമല്ല..." ഇടിനാദം പോലെ ഒരു ശബ്ദം പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ ഇരുന്നു ചടങ്ങുകൾ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന മനുഷ്യരുടെ ഏറ്റവും പിൻ നിരയിൽ നിന്നകേട്ടപ്പോൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന സർവരും പിന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയും, ഭാര്യയും, മകനുമൊക്കെ മിന്നലേറ്റ മട്ടിൽ നിൽക്കുകയാണ്. മാത്യു തരകന്റെയും, അയാളുടെ മാതാപിതാക്കളുടെയും അവസ്ഥയും വിഭിന്നമായിരുന്നില്ല. "ഇവൾക്ക്.. ഷെറിനെന്ന പേ പിടിച്ച ഇവൾക്ക് മാത്യു തരകൻ എന്ന ഈ നിൽക്കുന്ന ചെറ്റയെ മാത്രമല്ല, ലോകത്തുള്ള ഒരു പുരുഷനെയും കല്യാണം കഴിയ്ക്കാൻ ഇഷ്ടമല്ല.. എന്നെ ഒഴിച്ച്.." പള്ളിയുടെ ഏറ്റവും പിൻ നിരയിൽ നിന്ന് എസ്തപ്പാൻ ഇരു വശവും നിൽക്കുന്നവർക്ക് മദ്ധ്യേയുള്ള ചാലിലൂടെ മെല്ലെ നടന്ന് മന സമ്മതം നടക്കുന്ന ഇടത്തേയ്ക്ക് വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഷെറിന് തന്റെ കാലുകളുടെ ബലം ചോർന്നു താനിവിടെ കുഴഞ്ഞു വീണേക്കുമെന്ന് തോന്നി. എസ്തപ്പാൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു വന്നതും "ഡാ"എന്ന് ചീറിക്കൊണ്ട് ഷാജൻ മുന്നോട്ട് കുതിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയതും പീലിപ്പോസ് മുതലാളി അവനെ തടഞ്ഞു. "ഏതോ ഭ്രാന്തനാണ്. നിൽക്കവിടെ." ഷാജൻ പപ്പയുടെ കൈ പിടിച്ച് മാറ്റാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവന് അതിന് കഴിഞ്ഞില്ല. എസ്തപ്പാൻ നടന്നു മുന്നോട്ട് വരുന്നത് വലിഞ്ഞു മുറുകിയമുഖത്തോടെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു മാത്യു തരകൻ.. എസ്തപ്പാൻ നടന്ന് വന്ന് വധൂ വരന്മാർക്ക് മുന്നിൽ നിന്നു "നിങ്ങൾ ആരാണ്.. പരിശുദ്ധമായ ഈ ചടങ്ങ് അലങ്കോലപ്പെടുത്താൻ വന്ന നിങ്ങൾക്ക് എന്താണ് വേണ്ടത്." ഗീവർഗീസ് അച്ഛൻ ശാന്തമായ സ്വരത്തിൽ അയാളോട് തിരക്കി. "ഞാൻ ആരാണെന്നല്ലേ അച്ഛന് അറിയേണ്ടത്. അതുഞാൻ പറയുന്നതിലും വിശ്വാസം നിങ്ങൾക്ക് ഈ നിൽക്കുന്ന വഞ്ചകി പറയുന്നതായിരിയ്ക്കും. ഇവളോട് ചോദിയ്ക്ക് എന്നെ അറിയാമോ എന്ന്.. അറിയാമെങ്കിൽ ഞാനിവളുടെ ആരാണെന്ന് ചോദിയ്ക്ക്." എസ്തപ്പാൻ ഷെറിന് നേരെ വലതു കൈവിരൽ ചൂണ്ടി. മാത്യു തരകന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു നടുക്കമുണ്ടാകുന്നത് കണ്ട് ഷെറിൻ വിറച്ച് പോയി. "അത് മാത്രം പറഞ്ഞാൽ പോരല്ലോ ഇവൾ..ഈ നിൽക്കുന്ന പരിശുദ്ധയുടെ ചടങ്ങ് അലങ്കോലപ്പെടുത്താൻ വന്ന എനിയ്ക്ക് എന്താണ് വേണ്ടതെന്ന് അച്ഛൻ ചോദിച്ചില്ലേ.. അച്ഛനെക്കൊണ്ട് അതെനിയ്ക്ക് തരാൻ സാധിയ്ക്കില്ല.. പക്‌ഷേ ഇവൾതരും.." എസ്തപ്പാൻ, ഷെറിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു. "എവിടെടീ എന്റെ കുഞ്ഞ്.. പറയെടീ, എന്റെ കുഞ്ഞെവിടെ.." എസ്തപ്പാൻ പല്ലുകൾ ഞറുമ്മി. അവന്റെ മുഖത്തെ ഓരോ പേശികളും വിറയ്ക്കുന്നത് ഏവർക്കും കാണാമായിരുന്നു "കു... കുഞ്ഞോ... ഏത് കുഞ്ഞ്.." ഷെറിന്റെ നെറ്റിയിൽ വിയർപ്പു മണികൾ ഉരുണ്ട് കൂടി. "നിനക്കറിയില്ലേ.. നീപ്രസവിച്ച എന്റെ കുഞ്ഞെവിടെയെന്നാ ഞാൻ ചോദിച്ചത്.. നീയതിനെ കൊന്നു കളഞ്ഞോ.. അതോ നിന്റെ വയറ്റിൽ വച്ച് തന്നെ നീയതിനെ ഇല്ലാതാക്കിയോ.." ഒരു വിറയലോടെ ഷെറിൻ മുഖമുയർത്തി നോക്കുമ്പോൾ മാത്യു തരകന്റെ മുഖത്തൊരു നടുക്കം പൂർത്തയായതാണ് അവൾ കാണുന്നത്. ലീലാമ്മ തരകൻ മകന്റെ കൈക്ക് പിടിച്ച് പിന്നിലേക്ക് നീക്കി. "ഡാ.. പന്ന നായിന്റെ മോനേ.." ഷാജൻ ഓടി വന്നു കാലുയർത്തി അവന്റെ നെഞ്ചത്ത്‌ ചവിട്ടാൻ നോക്കിയെങ്കിലും തനിയ്ക്ക് നേരെ ചീറി വന്നകാൽ പിടിച്ച് എസ്തപ്പാൻ പിന്നിലേക്ക് കറക്കി വിട്ടു. ഷാജൻ തെറിച്ചു ചെന്ന്പീലിപ്പോസിന്റെ നെഞ്ചിൽ തട്ടി നിന്നു. മകൻ നിലത്തേയ്ക്ക് വീണു പോകാതിരിയ്ക്കാനായി അയാൾ താങ്ങി നിർത്തി. മാത്യു തരകൻ നിലത്തേയ്ക്ക് നോക്കികൊണ്ട് തന്റെ മുൻപിൽ നിന്ന് പിന്മാറുന്നത് കണ്ട് ഷെറിന്റെ നെഞ്ച് പിടഞ്ഞു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ

തീരം.. 111 Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫 രാത്രിയിൽ ശിവശങ്കരൻ വക്കീൽ, ഇന്ദുമതിയമ്മയെ വിളിച്ച് നാളെ രാവിലെ പതിനൊന്നു മുപ്പതിന് ജില്ലാ ജയിലിൽ സന്ദീപിനെ സന്ദർശിയ്ക്കാൻ അവസരമുണ്ടെന്ന് അവരെ അറിയിച്ചു. "ഒന്നോ രണ്ടോ പേർ. അതിനപ്പുറം ആർക്കും പ്രവേശനമുണ്ടാകില്ല."അയാൾകൂട്ടിച്ചേർത്തു. "അപ്പോൾ സുമംഗലയ്ക്കൊപ്പം, നവമിയ്ക്ക് കൂടി അവനെ കാണാനുള്ള അവസമുണ്ടാകുമല്ലോ, അല്ലേ വക്കീലേ..." "ആ രണ്ട് പേർ ആരാകണമെന്ന്നിങ്ങൾക്ക് തീരുമാനിയ്ക്കാം." "അവന് ജാമ്യത്തിനുള്ള അപേക്ഷ കോടതിയിൽ സമർപ്പിയ്ക്കണ്ടേ വക്കീലേ.. അതിന് വേണ്ടുന്നത് എന്താണെന്ന് വച്ചാൽ വക്കീൽ തന്നെ ചെയ്തു തരണേ..അവനൊരു തെറ്റ് ചെയ്തു പോയെന്നുള്ളത് നേരാ.അനുസരണക്കേട് കാട്ടി ആരാലും നിയന്ത്രിയ്ക്കപ്പെടാൻ ഇല്ലാതെ പോകുമ്പോ ആരാ വഴിതെറ്റി പോകാത്തത്... എന്ന് കരുതി അവനെ ജയിലിൽ അടച്ചേക്കുന്നത് നമ്മൾക്ക് കണ്ടോണ്ടിരിയ്ക്കാൻ പറ്റുവോ.സുമംഗലയ്ക്ക് സഹായിയ്ക്കണേ എന്ന് നമ്മളോട് ആവശ്യപ്പെടാനുള്ള മടികൊണ്ടാ അവൾ നമ്മളോട് അത് പറയാത്തത്. അതിന്റെ ഉള്ള് വെന്തു നീറുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചാൽ നമുക്ക് കാണാം. ഇതിനേക്കാളൊക്കെ എത്രയോ വലിയ തെറ്റ് ചെയ്തവരൊക്കെയാ പുറത്ത് വിലസി നടക്കുന്നത്..ഇത്രയും നാളൊക്കെ ജയിലിൽ കിടന്നില്ലേ. അത് മതി.." "അവർ ആദ്യം ജയിലിൽ പോയി സന്ദീപിനെ സന്ദർശിച്ചിട്ട് വരട്ടെ. അയാളുടെ സ്റ്റാന്റ് എന്തെന്നറിയാതെബെയിൽ ആപ്ലിക്കേഷൻകൊടുക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ. അവർ സംസാരിയ്ക്കട്ടെ ആദ്യം ആ പയ്യനുമായിട്ട്. ഞാൻ പിന്നീട് ജയിലിൽ പോയി അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടോളാം." ശിവശങ്കരൻ വക്കീൽ കാര്യങ്ങളെല്ലാം വിശദമായിഇന്ദുമതിയമ്മയോട് പറഞ്ഞു കൊടുത്ത ശേഷം കോൾ കട്ട് ചെയ്തു. ഇന്ദുമതിയമ്മ ഫോൺ ഓഫ്‌ ചെയ്തു വച്ചുകൊണ്ട് തൊട്ടടുത്തു നിൽക്കുന്ന നവമിയെ നോക്കി. "നിങ്ങൾക്ക് നാളെ പോയി സന്ദീപിനെ കാണാൻ പറ്റും.. ഇപ്പോൾ ജാമ്യഅപേക്ഷ കൊടുത്താൽ തള്ളാനാണ് സാധ്യതയെന്നാ വക്കീൽ പറഞ്ഞത്. കേസിന്റെ വിചാരണ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാൽ എതിർ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നും എതിർപ്പുണ്ടാകാതിരുന്നാൽ അപ്പോൾ ജാമ്യം കിട്ടിയേക്കുമെന്ന്.. ജാമ്യത്തിന്റെ കാര്യം അവിടെ നിൽക്കട്ടെ. ആദ്യം നിങ്ങൾ പോയി അവനെയൊന്നു കാണ്...എത്രയോ നാളാകുന്നു ആ ചെക്കൻ അവന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ആരെയെങ്കിലും കണ്ടിട്ട്.. ഏതായാലും സുമംഗലയ്ക്ക് ആഗ്രഹം കാണാതിരിയ്ക്കുവോ അവനെ ഒരു തവണയെങ്കിലും ഒന്ന് കാണാൻ." "മുത്തശീ.." നവമി വന്ന് അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഇരുന്നു കൊണ്ട് വിളിച്ചു. "എന്താടീ. എന്താ നിന്റെ മുഖത്തൊരു വിഷമം..." "മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ഒരുപാട് ബുദ്ധിമുട്ടായിക്കാണും... എനിയ്ക്കറിയാം.. എന്നാലും അവർക്ക് ആരും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടല്ലേ മുത്തശീ ഇങ്ങനൊരു സഹായം ചെയ്യാൻ ഞാൻ മുത്തശ്ശിയോട്.." അവൾ പറഞ്ഞു വന്നത് പൂർത്തിയാക്കാതെ ദയനീയമായി ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. "അവർക്ക് ആരുമില്ലെന്നോ.. ആര് പറഞ്ഞെടീ നിന്നോട് അങ്ങിനെ.. ഞങ്ങൾക്ക് ഇതൊക്കെ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്നാണോ മോളേ നിനക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്... നിന്റെ കൂടപ്പിറപ്പുകളെയെല്ലാം ഞാൻ നിന്നെപ്പോലെയേ കണ്ടിട്ടുള്ളെടീ. ഒരു പക്‌ഷേ എന്റെ മകൻ ജീവനോടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അവരെല്ലാം ഇവിടെ, ഈ വീട്ടിൽ ജനിയ്‌ക്കേണ്ടവരല്ലേ മോളെ... ആ മക്കളോട് ഞാനെങ്ങിനെയാടീ ഒരു വേർതിരിവ് കാട്ടുന്നത്. എന്തോ എനിയ്ക്കതിനൊന്നും കഴിയില്ല... നീ പോയിക്കിടന്ന് ഉറങ്ങാൻ നോക്ക്.. നേരം ഏറെ ആയില്ലേ.." "മുത്തശ്ശി കിടക്കുന്നില്ലേ... വാ. ഞാൻ കൊണ്ടാക്കാം റൂമിലേക്ക്." "അയ്യോടീ. എനിയ്ക്കെന്റെ റൂമിലേക്ക് പോകാൻ വഴിയറിയില്ലല്ലോ. അല്ലേ.. ഞാൻ എപ്പോഴേ കിടന്നേനെ. വക്കീലിന്റെ കോൾ വരാൻ കാത്തു നിന്നതാ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ സോഫായിൽ നിന്നെണീറ്റ് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ റൂമിന്റെ വാതിൽക്കൽ വരെ അവരെ അനുഗമിച്ചിട്ടാണ് നവമി തിരികെ പോന്നത്. ഇന്ദുമതിയമ്മറൂമിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ശോഭന കുമാരി തന്റെ ബെഡിൽ കിടന്ന് ഒരുറക്കം കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "അവളെവിടെ ശോഭേ ആ അനിയത്തിക്കൊച്ഛ്... അനു.." "യദുവിന്റെ കൂടെ പുറത്ത് നിന്ന് കാർ കഴുകുന്നതിനു സഹായിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടു. അവര് നാളെ ജയിലിലേക്ക് പോകാൻ പറ്റിയാൽ അവിടുന്ന് നേരെ തിരുവല്ലയ്ക്ക് പോകുമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതിനാണെന്ന് തോന്നുന്നു യദു കാർ കഴുകി വൃത്തിയാക്കുന്നത്.." ഇന്ദുമതിയമ്മ ജനലരികിലേക്ക് ചെന്ന് തിരശീല മാറ്റി പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. കാർ ഷെഡ്‌ഡിന് വെളിയിൽ യദു നിൽക്കുന്നത് അവർക്ക് കാണാമായിരുന്നു. കാർ കഴുകാൻ ഉപയോഗിച്ച ഹോസ് അനു റാണി ചുരുട്ടി വയ്ക്കുന്നു. അവളുടെ സഹായത്തിനായി നവമിയും അവിടേയ്ക്ക് ചെല്ലുന്നു. ഉറങ്ങാനായി പോയ പെണ്ണല്ലേ ആ ഇറങ്ങി പുറത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുന്നതെന്ന് ഇന്ദുമതിയമ്മ ഓർത്തു. ചിലപ്പോൾ അവൾ ബെഡ് റൂമിൽ ചെന്നപ്പോൾ അനു അവിടെ ഇല്ലാഞ്ഞിട്ട് തിരക്കി ചെന്നതാകും.. ഇന്ദുമതിയമ്മ ജനൽ തിരശീല പൂർവ സ്ഥിതിയിൽ ഇട്ടു. "അവര് ജോലി തീർത്തു വരുന്നുണ്ട്. അവൻ വാതിലടച്ചോളും. നീ എണീൽകണ്ട മോളേ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ ചെന്ന് ബെഡിലേക്ക് ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ശോഭന കുമാരി എണീറ്റ് ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ചെയ്തതോടെ മുറിയിൽ അരണ്ട വെളിച്ചം ബാക്കിയായി. ♦️ രാവിലെ പതിനൊന്നു മണി നേരം.. നവമി കാർ ഓടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് ജയിലിനു പുറത്തെ വിശാലമായ പാർക്കിങ് ഗ്രൗണ്ടിൽ നിർത്തിയിടുമ്പോഴേയ്ക്കും തൊട്ടു പിന്നാലേശിവശങ്കരൻ വക്കീലിന്റെ കാറും വന്നു നിന്നു. വക്കീൽ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. നവമിയും, സുമംഗലയും മാത്രമാണ് കാറിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയത്. യദുവും, അനു റാണിയും കാറിൽ തന്നെ ഇരുന്നതേയുള്ളൂ... "ഒരു ഫോം ഫിൽ ചെയ്തു കൊടുക്കണം. ഞാൻ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരാം.." വക്കീൽ ചെന്ന് രണ്ട് സന്ദർശകർക്ക് ഉള്ളിലേക്ക് പോകാനുള്ള അനുമതി നൽകുന്ന ഫോം വാങ്ങി കൊണ്ട് വന്ന് ഫിൽ ചെയ്തു നവമിയെ ഏൽപ്പിച്ചു. "ഇത് അവിടെ കൊടുക്കണം... മൊബൈലൊന്നും കയ്യിൽ വച്ചേക്കരുത്. കേട്ടല്ലോ." അയാൾ രണ്ടു പേരോടുമായി പറഞ്ഞു. അനന്തരം വക്കീൽ സന്ദീപിനെകൊണ്ട് ഒപ്പ് വയ്പ്പിയ്ക്കാനുള്ള ജാമ്യ ഹർജിയും എടുത്ത് അവർക്ക് പിന്നാലേ ചെന്നു. സെൻട്രി അവരുടെ കയ്യിലെ ഫോം വാങ്ങിച്ച് നോക്കിയ ശേഷം അത് എവിടെയാണ് ഏൽപ്പിയ്ക്കേണ്ടതെന്ന് പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. സുമംഗലയ്ക്ക് ജയിൽ കവാടത്തിനു ള്ളിലേക്ക് കാൽ വച്ചപ്പോൾ ഒരു വിറയൽ അനുഭവപ്പെട്ടു. അതിനുള്ളിലെ ജീവിതം എത്രയോ രാപ്പകലുകളായി അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞവളാണ് താൻ..മനസ്സ് മാത്രമല്ലശരീരം പോലും ഉരുകിയൊലിച്ചു പോകും ഓരോ ഓർമ്മകൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ.. അവിടെയാണല്ലോ ദൈവമേ എന്റെ മകൻ ആരാലും തിരിഞ്ഞു നോക്കപ്പെടാതെ ഉള്ളുരുകി ജീവിച്ചു പോകുന്നത്. ചെറിയൊരു ഹാൾ.. അതിന്റെ അകത്തേയ്ക്കുള്ള നീണ്ട ഇടനാഴിയുമായി വേർതിരിയ്ക്കുന്ന ചുമരിന് തറയിൽ നിന്ന് അഞ്ചടി പൊക്കം കാണും. അതിനും മേലേ ഇരുമ്പ് ഗ്രിൽ പിടിപ്പിച്ചിരിയ്ക്കയാണ്.ഇടനാഴിയുടെഇടതു ഭാഗത്ത്‌ നിരനിരയായി റൂമുകൾ ഉണ്ടെന്ന് വാതിലുകൾ സൂചിപ്പിയ്ക്കുന്നു. എതിർ വശത്ത് നിൽക്കുന്ന തടവ് പുള്ളികളെയും, പുറത്ത് നിൽക്കുന്നവരെയും തമ്മിൽ ആ ഇരുമ്പ് വല ഒരു അതിരായി വേർതിരിച്ചു നിർത്തുന്നു. നവമി വന്ന് സുമംഗലയുടെ തോളിൽ കൈ വച്ചപ്പോൾ അവർ മുഖമുയർത്തി ഇരുമ്പ് വലയ്ക്കപ്പുറം കാണുന്ന ഇടനാഴിയിലേക്ക് നോക്കി. ഒരു ജയിൽ ജീവനക്കാരന്റെ അകമ്പടിയോടെ മുഖം കുനിച്ചു മെല്ലെ നടന്നു വരുന്നത് തന്റെ മകനാണെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവരുടെ നെഞ്ഞുപിടഞ്ഞു. സന്ദീപിനെ കൊണ്ട് വന്ന് നിർത്തിയ ശേഷം അവനോടെന്തോ പറഞ്ഞിട്ട് അയാൾ മാറിപ്പോയി. സന്ദീപ് മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി. യുദ്ധം ചെയ്തു തോറ്റു പോയ ഒരു പോരാളിയുടെ നിരാശ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവർക്ക് കാണാമായിരുന്നു. കാണെ ക്കാണെ സന്ദീപിന്റെ കണ്ണിലെ ജലനിരപ്പ് ഉയർന്നു വന്നു. സുമംഗല കൈപ്പത്തി ഗ്രില്ലിലേക്ക് അമർത്തി വച്ച് നിൽക്കുകയായിരുന്നു. ജയിൽ വസ്ത്രത്തിന്റെ തുമ്പ് കൊണ്ട് സന്ദീപ് കണ്ണീർ തുടച്ചു. വിറയുന്ന തന്റെ കയ്യുയർത്തി അവൻ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ഒന്ന് തൊട്ടു. "കരയാതെടാ.." അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് നീർത്തുള്ളികൾ കുതിച്ചു ചാടുന്നത് കണ്ട് സുമംഗല പറഞ്ഞു. "നിനക്ക്... നീയിവിടെ..." സുമംഗലയ്ക്ക് മകനോട് എന്താണ് ചോദിയ്ക്കേണ്ടതെന്ന് അറിയുമായിരുന്നില്ല. "പോട്ടെ. സാരമില്ല... നീ കരയല്ലേ മോനേ..." അവർ അത് പറയുന്നത് കേട്ടതോടെ അവൻ രണ്ടുകണ്ണും ബലമായി ചേർത്തടച്ചു അൽപ്പനേരം നിന്നു. പിന്നെ അവൻ ആത്മ വിശ്വാസത്തോടെ എന്ന വണ്ണം കണ്ണുകൾ തുറന്നു. "അമ്മേ.. അച്ഛൻ..." അവന് തനിക്കങ്ങിനെ ചോദിയ്ക്കാൻ പോലുമുള്ള അർഹതയില്ലെന്ന് അറിയാമായിരുന്നു. "അച്ഛന്റെ ചികിത്സ നടക്കുന്നു. അവൾ അച്ഛനെ കൊണ്ട് പോയി ചികിൽസിച്ചു." നവമിയെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവൻ വീണ്ടും കണ്ണുകൾ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്കാക്കി. "നിന്റെ സഹോദരിയാണ്. നിന്റെ കൂടപ്പിറപ്പ്. അങ്ങിനെ മാത്രം കാണണം ഇവളെ കേട്ടോ മോനേ.." സുമംഗല നവമിയെ തന്നോട് ചേർത്തു നിർത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഇത്തവണ അവൻ തന്നെ നോക്കിയപ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണിൽസ്നേഹത്തിന്റെ ഒരു നറു വെളിച്ചം കാണാനുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. അവൾ അവനെ നോക്കി സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു. ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളോടുള്ള സർവ്വ വിദ്വേഷവും അലിഞ്ഞു തീരുന്നത് ചിരിയിലാണെന്ന് ആരാണോ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്... അവർ സംസാരിച്ച് നിൽക്കേ ശിവ ശങ്കരൻ വക്കീൽ അവിടേയ്ക്ക് വന്നു. അയാൾ കൈമാറിയ ജാമ്യഅപേക്ഷയിൽ വക്കീൽ നിർദേശിച്ച ഇടങ്ങളിലൊക്കെ സന്ദീപ് ഒപ്പിട്ടു കൊടുത്തു. അപേക്ഷ കയ്യിൽ വാങ്ങി ഒപ്പിട്ടതെല്ലാം ശരിയായ ഇടത്ത്‌ തന്നെയാണോ എന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അത് അയാൾ കയ്യിൽ ഭദ്രമായി വച്ചു. സന്ദീപിനെ തങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ എത്തിച്ച പോലീസുകാരൻ തിരിച്ച് വരുന്നത് കണ്ടതോടെ നവമിയ്ക്ക്മനസിലായി സമയം തീർന്നു കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു എന്ന്. അയാൾ സന്ദീപിന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന് സമയം കഴിഞ്ഞു എന്ന് പറഞ്ഞതോടെ സന്ദീപ് മുഖം തിരിച്ച് ആദ്യം അമ്മയെ നോക്കി. പിന്നെ അമ്മയുടെ തൊട്ടടുത്ത്‌ നിൽക്കുന്ന നവമിയുടെ മുഖത്തേക്ക് കൂടി അവൻ നോക്കി. അവൾ മെല്ലെ അവനെ ഒന്ന് ശിരസ്സ് ചലിപ്പിച്ചു കാണിച്ചു. സുമംഗല,,ഒരുതവണ കൂടി മകൻ തന്നെ ഒന്ന് തൊട്ടോട്ടെ എന്ന് കരുതി തന്റെ കൈപ്പത്തി ഗ്രില്ലിലേക്ക് വച്ചെങ്കിലും പോലീസുകാരൻ സന്ദീപിനെ തിരിച്ച് നടത്തിയിരുന്നു. നീളൻ വരാന്തയുടെ അങ്ങേയറ്റത്ത്‌ മറയും മുൻപേ രണ്ടോ മൂന്നോ തവണ കൂടി മകൻ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നത് സുമംഗലയ്ക്ക് കാണാമായിരുന്നു. അവൻ നടന്നു പോയിടം ശൂന്യമായതോടെ വക്കീൽ അവരെയും കൂട്ടി പുറത്തേയ്ക്ക് പോന്നു. "നിങ്ങളിനി വീട്ടിലേക്കല്ലേ.." കാറിന് അടുത്തെത്തിയ ശേഷം വക്കീൽ അവരോട് തിരക്കി. "അല്ല. തിരുവല്ലയ്ക്ക് ഒന്ന് പോകണം. അനിയത്തി അവിടെയാ. അവൾക്ക് യാത്ര ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല. അമ്മ അവളെ കണ്ടിട്ടില്ല.." നവമി പറഞ്ഞു. "ഓഹ്.. നിങ്ങൾ എറണാകുളം വഴിയായിരിയ്ക്കും. അല്ലേ.." "അല്ല മൂവാറ്റുപുഴ വഴി.." വക്കീൽ അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞ ശേഷം കാറോടിച്ചു പോയി. തിരുവല്ലയിലേക്ക് കാർ ഓടിച്ചത് യദുവാണ്. പന്ത്രണ്ട് മണിയ്ക്ക് വിട്ട കാർ മൂന്ന് മണിയോടെ കോട്ടയത്ത്‌ എത്തി. അവിടെ നിന്നും ഫുഡ്‌ കഴിച്ച ശേഷം അവർ അര മണിയ്ക്കൂറിനുള്ളിൽ തിരുവല്ല എത്തി. തിരുവല്ല മാന്നാർ റൂട്ടിലായിരുന്നു പ്രവീണ താമസിയ്‌ക്കുന്ന ഫ്ലാറ്റ്. പന്ത്രണ്ട് നിലകളുള്ള ഒരു കൂറ്റൻ കെട്ടിടം. പ്രവീണ താമസിയ്‌ക്കുന്ന നാലാം നിലയിലേക്ക് അവർ ലിഫ്റ്റ് വഴിയാണ് പോയത്. സി നൂറ്റി മുപ്പത് എന്നെഴുതിയ വാതിലിന് മുന്നിലെത്തിയിട്ട് നവമി ബെല്ലിന്റെ സ്വിച്ചിൽ തൊട്ടു. അൽപ്പ സമയത്തിനുള്ളിൽ വാതിൽ ചലിയ്ക്കുന്നത് അവർ കണ്ടു. പ്രവീണ വാതിൽ തുറന്നിട്ട് മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നവരെ കണ്ട് അമ്പരന്നു പോയി. "അ.. അമ്മേ.." അവൾ ഒച്ചയില്ലാതെ മന്ത്രിയ്ക്കും പോലെ വിളിച്ചു. "വാ.. എല്ലാവരും കയറി വാ.." പ്രവീണ അവരെയെല്ലാം കൂട്ടി അകത്തേയ്ക്ക് കയറി. വിശാലമായ ഹാളും മൂന്നു ബെഡ്‌റൂമും, സൗകര്യമുള്ള അടുക്കളയും... കിച്ചണിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ തിരുവല്ല പട്ടണത്തിന്റെ ഒരുഭാഗം ദൃശ്യമാകും. എല്ലാവരോടും ഇരിയ്ക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് പ്രവീണ അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാനുള്ള വെള്ളമെടുക്കാൻപോയപ്പോൾ നവമിയും, സുമംഗലയും അവൾക്ക് പിന്നാലേ ചെന്നു. പ്രവീണ ആദ്യം ഫോണെടുത്ത്‌ ജിഷിനെ വിളിച്ചു. വീട്ടിൽ അമ്മയും മറ്റും വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിയിച്ചതോടെ അവൻ അപ്പോൾ തന്നെ സ്റ്റുഡിയോയിൽ നിന്നിറങ്ങി. അഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ ജിഷിൻ ഫ്ലാറ്റിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. അവൻ അവിടെയിരുന്നു യദുവിനോടും അനുവിനോടും വിശേഷങ്ങൾ തിരക്കി. അപ്പോഴേയ്ക്കും നവമി അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാനുള്ള ജ്യൂസുമായി അവിടേയ്ക്ക് വന്നു. "മണി മൂന്നര കഴിഞ്ഞല്ലോ. നിങ്ങൾ തൃശൂർന്നു വരുവല്ലേ. കഴിച്ചോ എന്തെങ്കിലും.." ജിഷിൻ ജ്യൂസ് കുടിയ്ക്കാതെ ആഹാരത്തിനു ഓർഡർ കൊടുക്കാനായി മൊബൈൽ കയ്യിലെടുത്തപ്പോൾ അവനെ നവമി തടഞ്ഞു. "ഞങ്ങൾകോട്ടയത്ത്‌ നിന്ന് കഴിച്ചിട്ടാ ജിഷിൻ വന്നത്. ഇനി ഇപ്പോൾ ഒന്നും ഓർഡർ ചെയ്യേണ്ട. വൈകിട്ട് മതി.." ജിഷിൻ അത് കേട്ട് സുമംഗലയെ കാണാൻ അകത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. "എന്താടീ പറഞ്ഞത്.. ആഹാരം വൈകിട്ടേക്ക് മതിയെന്നോ. അപ്പോൾ ഇവിടുന്ന് ഇന്ന്‌ മടങ്ങാൻ ആർക്കും ഉദേശ്യമില്ലേ... അതോ രാത്രി യാത്ര മതിയെന്നാണോ.." യദു ജ്യൂസ് ഓരോ കവിളായി സിപ്പ് ചെയ്തു കുടിച്ചു. "നമുക്ക് നാളെ പോകാം യദുവേട്ടാ. അമ്മയ്ക്ക് കൊല്ലത്ത്‌ ഒന്നുപോകണമെന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാൻ ജീവിച്ച വീട് അമ്മയ്ക്ക് കാണണമെന്ന്. നാളെ രാവിലെ നമുക്ക് കൊല്ലത്ത്‌ പോയിട്ട് ആലപ്പുഴ വഴി മടങ്ങി പ്പോകാം." "രാത്രി നമ്മൾ ഇവിടെ തങ്ങുന്നത് അവർക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ട് ആകുമോടീ.. നാല് പേരില്ലേ.." "പിന്നേ.. ഒരു രാത്രി ഇവിടൊന്നു തങ്ങുന്നതാ ബുദ്ധിമുട്ട്. യദുവേട്ടൻ ഇങ്ങനെ ചിന്തിയ്ക്കുന്നതാ അവർക്ക് ബുദ്ധിമുട്ട്." അവൾ അവനെതിരെ ഒരു സോഫയിൽ ഇരുന്നു. "ചേച്ചി എന്തിനാ എപ്പോഴും യദുവേട്ടന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കുന്നെ. ഞാനിവിടെ ഇരിപ്പില്ലേ. എന്നെ നോക്കാത്തതെന്താ.." അനു രണ്ടുപേരെയും നോക്കികൊണ്ട് തിരക്കി. "ഞാൻ ആരെയും നോക്കുന്നില്ല പോരെ.." നവമി ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നും എണീറ്റു. പിന്നെ അവൾ കിച്ചണിലേക്ക് പോയി. "ദേ.. പിന്നേം നശിപ്പിച്ചു പണ്ടാരക്കാലത്തി." യദു കൈ ചുരുട്ടി തലയിൽ വച്ചു. "എനിയ്ക്ക് അറിയാൻ വയ്യാഞ്ഞിട്ട് ചോദിയ്ക്കുവാ അനൂ. നിനക്ക് എന്തിന്റെ കേടാടീ..." "ചേച്ചിയേ വിളിച്ചോണ്ട് വന്ന് ഇവിടെ ഇരുത്താണോ...ഞാനറിഞ്ഞോ എണീറ്റ് ഓടുമെന്ന്. ചേച്ചിയുടെ മനസ്സിൽ എന്താണെന്ന് അറിയാമല്ലോ എന്ന് കരുതി പറഞ്ഞതല്ലേ ഞാൻ." അനു ഇരുന്നിടത്തു നിന്ന് ചാടി എണീറ്റു. "നീ ഇനി ആരെയും വിളിച്ചിങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വരണ്ട.. ചേച്ചിയുടെ മനസ്സിൽ എന്താണെന്നൊ ക്കെ എന്നോട് പറഞ്ഞോളും.. അതിന് നീ മഞ്ഞു കൊള്ളേണ്ട.." "വേണ്ടെങ്കിൽ വേണ്ട... ഇനിയെന്നോട് ചേച്ചിയേ കുറിച്ചെന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചോണ്ട് വാ. അപ്പോ കാണിച്ചു തരുന്നുണ്ട് ഞാൻ.." അനു പരിഭവിച്ചിട്ടെന്നോണം ദൂരേയ്ക്ക് മാറിയിരുന്നു. യദു ടീപ്പോയുടെ മേലിരുന്ന പത്രംഎടുത്തു നിവർത്തി നോക്കി. "അനാവശ്യമായി തങ്ങൾക്ക് മേൽ ഇടപെട്ടാൽ ഇനി യുദ്ധമെന്ന് ജപ്പാൻ, ചൈനയോട്..കൊള്ളാം നല്ല വാർത്ത " അവൻ ഏറു കണ്ണിട്ട് നോക്കുമ്പോൾ അനു റാണി അവൻ പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ധിച്ചിരിയ്ക്കയാണ്. "ജപ്പാനെയും, ചൈനയെയും തവിടു പൊടിയാക്കുമെന്ന് അമേരിക്ക പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നും ഉണ്ട് അതിന് താഴെ.." അനു റാണി അവന്റെ മുമ്പിലൂടെ കിച്ചണിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ

യുഗാന്തരങ്ങൾ ഭാഗം 03 കാറിനെ ഇടിച്ചിട്ടിട്ട് ലോറി നിർത്താതെ മുന്നോട്ടുപോയി. അധികം വാഹനങ്ങൾ വരുന്ന വഴിയല്ലാത്തതുകൊണ്ട്, അതുവഴി വന്ന കാറുകാരനാണ് അപകടം നടന്നത് മറ്റുള്ളവരെ അറിയിച്ചത്.ആളുകൾ ഓടിക്കൂടിയപ്പോഴേക്കും അവിടമാകെ ര **ക്ത മയമായിരുന്നു. ഇടിയുടെ ശക്തിയിൽ പിന്നിലിരുന്ന ഉത്തരയും, ഉത്തരയുടെ അമ്മയും പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു വീണു കിടപ്പുണ്ട്. ഉത്തരയുടെ അച്ഛനെ ആളുകൾ വാഹനം പൊളിച്ചാണ് പുറത്തെടുത്തത്. അയാൾ അപ്പോൾ തന്നെ മരിച്ചിരിക്കുമെന്ന് ആരോ പറയുന്നത് കേട്ടു. ഉത്തരയുടെ അമ്മയുടെ ശരീരത്തിലും ജീവന്റെ തുടിപ്പ് ശേഷിച്ചിരുന്നില്ല. ഉത്തര മരണപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് കരുണയുള്ള ആരൊക്കെയോ ചേർന്നവളെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ച ഉടനെ അവളെ അത്യാഹിതവിഭാഗത്തിലേക്ക് മാറ്റി. വിവരമറിഞ്ഞ് കിരണും അവളുടെ മറ്റു ബന്ധുക്കളും ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കിരണിന്റെ കരച്ചിൽ കണ്ടാൽ ആർക്കും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതല്ലായിരുന്നു. ബന്ധുക്കളുടെ നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി പിറ്റേദിവസം ഉത്തരയുടെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കർമ്മങ്ങൾ ഒരു മകന്റെ സ്ഥാനത്ത് നിന്ന് ചെയ്തത് കിരൺ ആയിരുന്നു. വിങ്ങിപൊട്ടിയുള്ള അയാളുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടിട്ട് കരയാത്തവർ പോലും കരഞ്ഞുപോയി. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് നിറകണ്ണുകളോടെ അയാൾ ഉത്തരയുടെ അരികിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തി. ഉറക്കമുപേക്ഷിച്ച്‌, കരഞ്ഞു തളർന്ന് ഉത്തരയ്ക്കരിയിൽ ഇരിക്കുന്ന അയാളെ ബന്ധുക്കൾ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അയാളെ ആ അവസ്ഥയിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് ഉത്തരയുടെ അടുത്ത് നിർത്താൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു.അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഉത്തരയുടെ അടുത്ത ബന്ധുക്കൾ മാറി മാറി ആശുപത്രിയിൽ നിന്നു. ഉത്തര കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ ആദ്യം അന്വേഷിച്ചത് അവളുടെ കുഞ്ഞിനെയാണ്. അവളോട് എന്തു മറുപടി പറയണം എന്നറിയാതെ കിരൺ കുഴങ്ങി. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ലല്ലോ എന്നാ അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ആരും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവരുടെ മൗനത്തിൽ നിന്നും അവൾ ഉത്തരം കണ്ടെടുത്തു. എന്റെ കുഞ്ഞ്... അവളെങ്കിലും.... ഉത്തര വിതുമ്പി... കിരൺ അവളുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു. അവളുടെ കൈകൾ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. നമുക്കിനി നമ്മളെ ഉള്ളൂ, സഹിച്ചേ പറ്റൂ... അയാളുടെ കണ്ണുനീർ അവളുടെ കൈകളിൽ വീണ് ചിതറി. എനിക്ക് അവരെ ഒന്ന് കാണണം അവൾ പറഞ്ഞു. ഇല്ല മോളെ, ഇനി നമുക്ക് അവരെ കാണാൻ കഴിയില്ല....എല്ലാം കഴിഞ്ഞു. ഉത്തര പൊട്ടിപ്പൊട്ടി കരഞ്ഞു... എന്റെ മോൾ.... എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണണം...എന്നോട് ചോദിക്കാതെ എന്റെ മോളെ കൊണ്ടുപോകാൻ ആരു പറഞ്ഞു... അവൾ കട്ടിലിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. പിന്നെ അതികഠിനമായ വേദന താങ്ങാൻ ആവാതെ അവർ കട്ടിലിലേക്ക് തന്നെ വീണു.. ഇതെന്താ ഈ കാണിക്കുന്നത് ഒരു നേഴ്സ് ഓടി വന്നവളെ പിടിച്ചു. രോഗി എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടും നിങ്ങൾ നോക്കിനിൽക്കുകയാണോ? നേഴ്സ് കിരണനെയും മറ്റു ബന്ധുക്കളെയും ശകാരിച്ചു. അവർ കണ്ണുനീർ തുടച്ച്‌, ഉത്തരയുടെ അരികിലേക്ക് വന്നവളെ പിടിച്ചു. അവൾ പൊടുന്നനെ ചാടി എഴുന്നേൽക്കുമെന്ന് ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ലല്ലോ. എനിക്കും പോണം എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും പോയ ഇടത്തേക്ക് എനിക്കും പോകണം.ഞാൻ ഇനി ജീവിച്ചിരിക്കില്ല... അയ്യോ എന്റെ കുഞ്ഞ്..... എന്നാലും എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എങ്കിലും ഒന്ന് കാണിക്കാമായിരുന്നില്ലേ കിരൺ. മോളെ..നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ കിട്ടിയില്ല. കിരൺ അവളുടെ നെറുകയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. താഴെ കൊക്കയിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണേക്കാം എന്നാണ് കരുതുന്നത്. തിരഞ്ഞിട്ടും കണ്ടെത്താനായില്ല. കൊക്കയുടെ താഴെയുള്ള ചെറിയ വിള്ളലുകളിലേക്ക് ചാടിപ്പോയാൽ പിന്നെ കിട്ടുകയില്ലെന്നാണ് അവിടെ ഉള്ളവർ പറഞ്ഞത് അയ്യോ... എന്റെ ദൈവമേ.... എന്റെ മോൾ... കിരണും, ഉത്തരയും കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അവരെ എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്ന് അറിയാതെ ബന്ധുക്കൾ പരസ്പരം നോക്കി. എന്നാലും എന്തിനാ ഉത്തരേ,നിങ്ങൾ അത് വഴി വന്നത്? എളുപ്പമാണല്ലോ എന്ന് കരുതി ആ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തതുകൊണ്ടല്ലേ ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചത്. ട്രാഫിക് ബ്ലോക്കിൽ കിടന്നു മടുത്തപ്പോഴാണ് അച്ഛൻ അതുവഴി പോകാമെന്ന് പറഞ്ഞത്. ഇങ്ങനെയൊക്കെ വരുമെന്ന് ഓർത്തില്ല കിരൺ. എന്നെ മാത്രം എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ബാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നത്.. എനിക്കും മരിച്ചാൽ മതി.... പിന്നെയും എഴുന്നേറ്റോടാൻ ശ്രമിച്ച അവളെ അവർ ബലമായി പിടിച്ചു വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀 വിവേക് ഒരു തുണിക്കെട്ടും കയ്യിൽ പിടിച്ച് ഓടുകയാണ്. ഇരുൾ പടർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദിവസം മറ്റാരും അറിയാതെ, തന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലായിരുന്നു അയാൾ ആരുടെയൊക്കെയോ പറമ്പിലൂടെ തന്റെ വീടിന്റെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യം വച്ച് അയാൾ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അയാൾ വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും നന്നായി ഇരുട്ടിയിരുന്നു. വിയർത്തു കുളിച്ച്, ശ്വാസം എടുക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തേക്ക് ഇരുന്നു. ഏട്ടാ... ഇതെവിടെ ആയിരുന്നു. വിളിച്ചിട്ട് എന്താ എടുക്കാതെ ഇരുന്നത് ചിന്നു ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾക്കരുകിലേക്ക് ചെന്നു. എന്താടാ മോനേ... ?നീ എവിടെ ആയിരുന്നു. അയാളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും അവിടേക്ക് വന്നു. വിളിച്ചിട്ട് എടുക്കാതിരിക്കുമ്പോൾ വീട്ടിലുള്ളവർ എന്ത് മാത്രം പേടിക്കും എന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ? അച്ഛൻ ശാസനയോടെ ചോദിച്ചു. വിവേക് മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അപ്പോഴാണ് വിവേകിന്റെ കയ്യിലിരുന്ന പൊതിക്കെട്ട് അവർ ശ്രദ്ധിച്ചത്. എന്താടാ ഇത്? അയാൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ച തുണിക്കെട്ട് വിടർത്തി. ഒരു പിഞ്ചുകുഞ്ഞ്.... ഇത് ആരുടെയാടാ.. ? ഈ രാത്രിയിൽ ഈ കുഞ്ഞെങ്ങനെ നിന്റെ കയ്യിൽ വന്നു? ഒക്കെ പറയാം അച്ഛാ... എനിക്കിത്തിരി വെള്ളം വേണം. ചിന്നു ഓടിപ്പോയി വെള്ളം എടുത്തുകൊണ്ട് വന്നു. അവൾ കൊണ്ടുവന്ന വെള്ളം അയാൾ കുടിച്ചു. എന്താടാ... എന്താ നീ ഇങ്ങനെ പരിഭ്രമിക്കുന്നത്? അച്ഛാ... ഒരു ആക്സിഡന്റ് നടക്കുന്നത് ഞാൻ എന്റെ കൺമുമ്പിൽ കണ്ടു. എന്നിട്ട്.... അത് വെറുമൊരു ആക്സിഡന്റ് അല്ലച്ഛാ. കരുതിക്കൂട്ടി ആരോ അവരെ അപകടത്തിൽ പെടുത്തിയതാണ്. ഒരു ലോറി അവരുടെ കാറിനെ ഇടിച്ചിട്ടിട്ട് മുന്നിലേക്ക് പോയി, ആ ലോറി മനപ്പൂർവ്വം ഇടിപ്പിച്ചതാണെന്ന് കണ്ടാൽ അറിയാം. ഞാൻ അതുവഴി വളവ് തിരിഞ്ഞ് കയറി വരുന്നത് അവർ കണ്ടില്ല. ആ കാറിൽ നിന്നും തെറിച്ചു വീണതാണ് ഈ കുഞ്ഞ്.നോക്കിയപ്പോൾ ജീവനുണ്ടെന്ന് കണ്ടു, അപ്പോൾ ഞാനിതിനെ എന്റെ വണ്ടിയിൽ എടുത്ത് കിടത്തി. എത്രയും പെട്ടന്ന് അപകടവിവരം മറ്റുള്ളവരെ വിവരം അറിയിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. ഈ കുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാൻ മാത്രേ എനിക്കപ്പോൾ തോന്നിയുള്ളൂ...അതുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് പെട്ടന്ന് ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പോന്നു. അയ്യോ... എന്നിട്ട്. കുഞ്ഞിന് ബോധം ഇല്ലായിരുന്നു അച്ഛാ. ഹോസ്പിറ്റലിൽ കാണിച്ചാൽ, കുഞ്ഞ് അവിടെയുണ്ടെന്ന് അവർ അറിയുമെന്ന് കരുതി. ഞാൻ നമ്മുടെ റീത്ത സിസ്റ്ററിന്റെ അരികിലേക്ക് കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടുപോയി.അവിടെ ആയിരുന്നു രണ്ടു ദിവസം. ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞിന് കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ല. അവർ അന്വേഷിക്കില്ലേ കുഞ്ഞിനെ കാണാതാകുമ്പോൾ? അച്ഛൻ ചോദിച്ചു. ഇല്ല. കുഞ്ഞ് താഴേക്ക് വീണ് പോയെന്ന നിഗമനത്തിലാണ് എല്ലാവരും. മോനേ... ഇത് നമുക്ക് ദോഷം ചെയ്യും. ശരിയാണച്ഛാ. പക്ഷെ ഈ കുരുന്നു ജീവനെ കണ്ടിട്ടും കാണാത്ത മട്ടിൽ പോരാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. ഒരു ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ അത് ചെയ്യുന്നതല്ലേ അച്ഛാ നല്ലത്. അല്ലാതെ സ്വന്തം കാര്യം മാത്രം നോക്കി ജീവിക്കണമെന്ന് അച്ഛൻ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ. നീ ചെയ്തത് നല്ല കാര്യമാണ് മോനേ, പക്ഷെ... ഇതിന്റെ പേരിൽ എന്റെ മകന് ദോഷം ഒന്നുമിണ്ടാകരുത്. ഇല്ലച്ച. ഉള്ളിലായിട്ടല്ലേ നമ്മുടെ വീട്, കുഞ്ഞ് കരഞ്ഞാലും ആരും കേൾക്കില്ലല്ലോ. കുഞ്ഞിവിടെ സേഫ് ആയിരിക്കും. കുഞ്ഞിന്റെ വീട്ടുകാരെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കട്ടെ അച്ഛാ... എന്നിട്ട് ബാക്കി തീരുമാനിക്കാം. അയ്യോടാ.. പാവക്കുട്ടി പോലെ ഇരിക്കുന്നു. ചിന്നു കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുത്തു. ഓഹ്... എന്ത് സോഫ്റ്റാ... അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ കവിളിൽ തൊട്ട് നോക്കി. പിന്നെ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് അവൾ അകത്തേക്ക് പോയി. 🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 03 കിച്ചു ഏട്ടൻ ……! ഇങ്ങനെ ഒരിഷ്ടം ..... സേതു മാഷേ എന്ന് കോളേജിൽ വിളിക്കുമ്പോഴും അനുവിനെ പോലെ തന്നെ എനിക്കും കിച്ചുവേട്ടനായിരുന്നു ..സേതുമാഷ് .. കിച്ചുവേട്ടന് ഇങ്ങനെ ഒരു ഇഷ്ടം ഉണ്ടായിരുന്നത് അറിഞ്ഞില്ല ... അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്ന് അങ്ങനെ ഒന്നും ഉണ്ടായതുമില്ല ... അനുവിനെ ശാസിക്കുന്നതു പോലെ തന്നെയും ശാസിക്കുമായിരുന്നു ... പഠിക്കാൻ നിർബന്ധിക്കുമായിരുന്നു ... ഒരു മുതിർന്ന ചേട്ടനെ പോലെ തന്നെ ഓർമ്മ വെച്ചനാൾ മുതൽ കിച്ചുവേട്ടനെയും അനുവിനെയും അറിയാം ... ഏഴാം ക്ലാസ് വരെ അമ്മേടെ വീട്ടിൽ നിന്നാണ് പഠിച്ചത് ... അവിടെ ആണ് അവരുടെ വീട് അനുവിനെ ഒരു കൈയിൽ ചേർത്ത് പിടിക്കുമ്പോൾ തന്നെയും മറു കൈയിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു ... അനു പറയുമായിരുന്നു ... കിച്ചു ഏട്ടന് എന്നെക്കാൾ ഇഷ്ടം വന്ദനയെയാ .എന്ന് ...അറിയാതെ പോയാരു ഇഷ്ടം .... അറിയാൻ ഏറെ വൈകിയതും .... വൈകിട്ട് ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ റീത്തയും സമീറയും എന്തെല്ലാമോ തമാശകൾ പറഞ്ഞു ചിരിക്കുമ്പോഴും വന്ദന വേറെ എവിടേയോ ആയിരുന്നു ... ഒരു മാന്ത്രിക ശബ്ദമാണ് കിച്ചു ഏട്ടന് ....ഹിസ്റ്ററീടെ പീരിയഡ്‌സ് ആരും കട്ട് ചെയ്യാറില്ല .... കിച്ചു ഏട്ടനെ കേട്ടിരിക്കാൻ മറ്റുള്ളവർക്ക് എന്ന പോലെ തനിക്കും വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു.... ബസിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴും വന്ദന ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല " നിനക്ക് എന്ത് പറ്റിയെടി " റീത്ത ചോദിച്ചു ... "ഒന്നുമില്ലെടി ചെറിയ തലവേദന " എന്ന് പറഞ്ഞു ഒഴിഞ്ഞു അവൾ .... വീട്ടിലെത്തി കാപ്പി കുടിച്ചു റൂമിൽ പോയ് കിടന്നു.... ചിലരുടെ അപ്രതീക്ഷിതമായ വാക്കുകൾ നമ്മളിൽ തീർക്കുന്നത് വലിയ ആഘാതമായിരിക്കും ...കിച്ചു ഏട്ടന്റെ സൗമ്യ മുഖം ഓർമ്മകളിൽ നിറയുന്നു .... എല്ലാം കൊണ്ടും അറിയുന്ന ഒരാൾ... ഇന്നലെ വരെ സ്വന്തം ചേട്ടനെ പോലെയേ കണ്ടിട്ടുള്ളു .... ഇന്ന് ....! ശോഭന അവളുടെ റൂമിലേക്ക് വന്നു "എന്താ മോളെ സുഖമില്ലേ വന്ന പാടെ കേറി കിടക്കുന്നു " അവർ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് നോക്കി ... "ഒന്നൂല്ല്യ അമ്മെ ചെറിയ തലവേദന "വെയിലത്തു നടന്നത് കൊണ്ട് ആയിരിക്കും നീ കുറച്ചു കിടക്ക് " ശോഭന പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങുന്നതിനിടയിൽ അവളോട് പറഞ്ഞു "മോളെ ഹരിയുടെ വീട്ടീന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു ... അവർക്കു സമ്മതമാണ് ഞങ്ങൾ ഡേറ്റ് കണ്ടിരിക്കുന്നു ... .."എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ അവൾ അമ്മയെ തന്നെ നോക്കി കിടന്നു ♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️ അന്ന് സൺ‌ഡേ ആയിരുന്നു വന്ദന ഇന്നലെ ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു നേരെ അമ്മ വീട്ടിലേക്കു വന്നതാണ് അവിടെ അമ്മൂമ്മ സുലോചനഅമ്മയും മാമൻ ഗോപീകൃഷ്ണനും മാമി രേഖയും മകൻ രോഹനുമാണുള്ളത് ... ശനിയാഴ്ച ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോൾ വന്ദന അവിടെ പോയ് താമസിക്കാറുണ്ട് .... അമ്മൂമ്മ ഇടയ്ക്കു തന്നെ കാണണമെന്ന് പറയും .... ഗോപി മാമനും വലിയ വാത്സല്യമാണ് .... "മാമി ഞാൻ അനുവിനെ ഒന്ന് കണ്ടിട്ട് വരാം "വന്ദന രേഖയോട് പറഞ്ഞു ഇറങ്ങി രണ്ടു വീട് അപ്പുറമാണ് അവളുടെ വീട് .... അവൾ ചെന്നപ്പോൾ സേതു ഇല്ലായിരുന്നു അമ്മ സുഭദ്രയും അനുവും മാത്രം അമ്മക്ക് വലിയ സ്നേഹമാണ് തന്നോട് ..അച്ഛൻ രാമകൃഷ്ണനും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ..... ചോദിച്ചപ്പോൾ രണ്ടുപേരും ഒരു കല്യാണത്തിന് പോയതാണെന്ന് പറഞ്ഞു വന്ദനയെ കണ്ടപ്പോൾ അനു ഓടിവന്നു ..... നീ എന്താടി ഇത്ര രാവിലെ പതിവില്ലാതെ " അനു വന്ദനയെ നോക്കി . .."ഒന്നൂല്ല്യ ....വാ നമ്മക്ക് ഒന്ന് നടക്കാൻ പോവാം ..." അനു അവളുടെ കൂടെ ഇറങ്ങി അവർ പഠിച്ച സ്കൂളിന്റെ ഗ്രൗണ്ടിലൂടെ...മുട്ടായിമാമന്റെ പെട്ടിക്കടയും കടന്നു ... മുള്ളുകായകൾ പറിച്ചു തിന്ന ....നീല കൊടുവേലിയും കൂവളവും നിറഞ്ഞ പറമ്പിനു നടുവിലൂടെ ..... അമ്മേടെ വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ ഇവിടെ കൂടെ കളിയ്ക്കാൻ കിച്ചു ഏട്ടനും അനുവും ഉണ്ടാവും ... എന്ത് രസമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ വന്ദന ഓർത്തു … തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത ബാല്യത്തിന്റെ നിറമുള്ള ഓർമ്മകൾ പെയ്തു കൊണ്ടേ ഇരിക്കും ...."നിന്റെ കല്ല്യാണം തീരുമാനമായല്ലേ " അനു അവളെ നോക്കി "ഉം " അവൾ മൂളി ..."സേതുവേട്ടൻ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞിരുന്നോ നിന്നോട് " "സേതുവേട്ടന് ഇങ്ങനെ ഒരു ഇഷ്ടം ഉണ്ടായിരുന്നത് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു അനു അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ .... .."അവൾ മുഴുവനായി പറഞ്ഞില്ല "എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിരുന്നു വന്ദനെ ...ഏട്ടന്റെ റൂമിൽ ,ബുക്കിൽ എവിടേയോ ഞാൻ നിന്റെ ഫോട്ടോസ് കണ്ടിട്ടുണ്ട് ..... പക്ഷെ ഏട്ടന് ജോലി ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് പറയാൻ മടി ആയിരുന്നു പാരലൽ കോളേജിൽ പഠിപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ട് അല്ലെ ഉള്ളു ... പല ജോലിക്കും ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട് ... നിന്റെ വീട്ടു കാർക്ക് അത് ഇഷ്ടാവില്ല ... ഞാനും നീ എന്റെ വീട്ടിൽ വരണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു ... വന്ദന അവളെ നോക്കി ... അനുവിന്റെ കണ്ണുകൾ ഈറനായിരുന്നു .. ..”സാരമില്ല നമ്മൾ ആഗ്രഹിച്ചത് എല്ലാം നടക്കില്ലല്ലോ അല്ലെ വന്ദനെ “ അവളോട് എന്ത് പറയണമെന്ന് വന്ദനക്കു അറിയില്ലായിരുന്നു ..... തിരിച്ചു വീട്ടിലെ ത്തുമ്പോൾ അവിടെ സേതുവും രാമകൃഷ്ണനും ഉണ്ടായിരുന്നു .. .. "വീട്ടിലെല്ലാവരും സുഖമായിരിക്കുന്നോ മോളേ "കണ്ട ഉടനെ രാമകൃഷ്ണൻ ചോദിച്ചു .. .."സുഖമായിട്ടിരിക്കുന്നു"വന്ദന അയാളെ നോക്കി ഒന്നു ചിരിച്ചു സേതു കിണറിനടുത്ത് നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു .... "കിച്ചുവേട്ടാ "വന്ദന അങ്ങോട്ടു ചെന്നു "എന്താ വന്ദന ഇന്നലെ ഇങ്ങോട്ട് വന്നോ ....ഇപ്പോൾ ക്ലാസിലൊക്കെ ഉഴപ്പാണല്ലോ " അവൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല .. മറ്റു ഉള്ളവരുടെ തലയിൽ ബോംബ് വെച്ച് പൊട്ടിച്ചിട്ടു പറയുവാ ഉഴപ്പാണെന്ന് .... ദേഷ്യം തോന്നി ... . ”പിന്നെ ഞാൻ പറഞ്ഞത് താൻ കാര്യമായി എടുക്കേണ്ട ….ആരും അറിയുകേം വേണ്ട ..... നടപ്പില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾക്കു പിറകെ പോകണ്ട മനസ്സിലായോ എക്സാം അടുത്തില്ലേ ഇങ്ങനെ കറങ്ങി നടക്കാതെ പോയ് പഠിക്ക് " "ഓഹ് സേതു മാഷെ ബാധ കേറി ... ഇനി ഇവിടെ നിൽക്കണ്ട " വന്ദന സേതുവിനെ തറപ്പിച്ചു ഒന്ന് നോക്കി കൊണ്ട് അവിടെ നിന്നും അടുക്കളയിലേക്കു പോയ് ...ചായ കുടിച്ചു വന്ദന അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി .... "നീ എവിടെ പോയ് കിടക്കുവാരുന്നു മോളെ ഒന്നും കഴിക്കണ്ടേ " സുലോചനയമ്മ അവളെ കാത്തിരുന്നു മടുത്തിരുന്നു ...ഉച്ചക്ക് എല്ലാവരും കൂടി ഊണ് കഴിച്ചു ... രോഹൻ രണ്ടാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്നു രേഖക്ക്‌ ജോലി ഒന്നുമില്ല ഗോപികൃഷ്ണന് ഒരു സ്റ്റേഷനറി കടയുണ്ട് ... ഊണ് കഴിക്കാൻ ഉച്ചക്ക് വീട്ടിൽ വരും ...ഊണ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വന്ദനയും ഗോപികൃഷ്ണന്റെ കൂടെ സ്കൂട്ടറിൽ കയറി .... ബസ് സ്റ്റോപ്പിലിറങ്ങി .... വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ ശോഭന ദേഷ്യത്തിലായിരുന്നു ... "നിനക്ക് കുറച്ചു നേരെത്തെ വന്നൂടെ .....നിന്റേതു അലക്കാൻ എത്ര കിടക്കുന്നു പിന്നെ എക്സാം അടുത്ത് ഇങ്ങനെ ചുറ്റി നടന്നാല് എങ്ങിനെയാ അച്ഛൻ അറിയണ്ട "വന്ദന വീട്ടിലോട്ടു കയറി അലക്കാനുള്ളതെല്ലാം എടുത്തു പുറത്തേക്കു വരുമ്പോൾ അച്ഛൻ വരുന്നു .... "കല്ല്യാണത്തിനു തിയ്യതി കുറിച്ച് തന്നിരിക്കുന്നു ജോത്സ്യൻ വരുന്ന ചിങ്ങം പന്ത്രണ്ടിന് .... എന്ന്‌ വെച്ച കഷ്ടി ഒരു മാസം....അവൾ അമ്പരപ്പോടെ അച്ഛനെ നോക്കി തുടരും രചന :: 🌹🌹🌹ആന്റണി 🌹🌹🌹 #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

പ്രളയം. 12. #Aniprasad. 💢💢💢💢💢 കൊടുവത്തൂർ കടവ് മുതൽ ചെമ്പൻ മലനിരകൾക്ക് താഴെയുള്ള കൃഷിഭൂമിയിലേക്ക് പോകുന്ന പാതയും, അതിന് സമീപത്തായുള്ള പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയുടെ പുല്ലാട്ട് വീടും വിവിധ വർണ്ണങ്ങളിലുള്ള വൈദ്യുതപ്രഭയാൽ സർവാലoകൃതമായപ്പോൾഅക്കരെയുള്ള പുല്ലാ മല കടവിൽ നിന്നുള്ള കാഴ്ചയിൽഅവിടം ജ്വലിയ്ക്കുന്ന ഒരു ചെറു ദ്വീപ് പോലെകാണപ്പെട്ടു. കൊടുവത്തൂർ പള്ളിയിൽ വച്ച് ആദ്യമായാണ് ഇത്ര ആഘോഷത്തോടെ ഒരു മനസമ്മത ചടങ്ങ് നടത്തപ്പെടാൻ പോകുന്നത്. അനവധി കല്യാണങ്ങളും, വിളിച്ചു ചൊല്ലലും, മാമോ ദീസയുമൊക്കെ അവിടെ നടത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അതെല്ലാം പേരിന് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ചടങ്ങ് മാത്രം ആയിരുന്നു. കൊടുവത്തൂരിലേക്ക് വരാനും പോകാനുമൊക്കെ പുറത്തുള്ളവർക്കുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട് മൂലമാണ് അവിടെ പള്ളിയിൽ വലിയ ചടങ്ങുകളൊന്നും നടത്താൻ കഴിയാതിരുന്നത്. ഷെറിന്റെ മനസ്സമ്മത ചടങ്ങ് കഴിഞ്ഞാൽ കെട്ടു കല്യാണവും റിസപ്‌ഷനുമൊക്കെ വച്ചിരിയ്ക്കുന്നത് കുളമുടി യിലെ പള്ളിയിലും അതിനോടനുബന്ധിച്ചുള്ള ഹാളിലുമാണ്. നാളെ രാവിലെ ഷെറിന്റെ മനസമ്മത ചടങ്ങിൽ പങ്ക് കൊള്ളാനായി കൊടുവത്തൂരിലെ ഒറ്റ വീട് വിട്ടു പോകാതെ പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയുടെ ക്ഷണo ഉണ്ട്. എല്ലാവർക്കും തങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ വച്ച് ഇങ്ങനൊരു ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ കഴിയുന്നതിന്റെ സന്തോഷത്തിലും, ആവേശത്തിലും, ആവേശത്തിലും ആണ്. സാധാരണ ഏഴു മണിയോടെ കട അടയ്ക്കുന്ന ഗോപിയാശാൻ ഇന്ന്‌ എട്ടുമണിയായിട്ടും ചായ തട്ടിയിലെ തീ കെടുത്തിയിട്ടില്ല. കൊടുവത്തൂർ നിന്ന് നിമിഷത്തിന് നിമിഷത്തിന് പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയുടെ യന്ത്രം ഘടിപ്പിച്ച ചെറു ബോട്ട് അക്കരയിക്കരെ സർവീസ് നടത്തി ആൾക്കാരേ കൊണ്ട് വരികയും പുല്ലാമല കടവിലേക്ക് തിരികെ എത്തിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. വരുന്നതും പോകുന്നതുമൊക്കെ നാളെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ അസൗകര്യങ്ങളാൽ മനസമ്മത ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻപറ്റാത്തവരാണ്. ഗോപിയാശാന്റെ കടയ്ക്ക് മുൻപിലൂടെ പോകുന്ന പാതയ്ക്ക് ഇരു വശവും മാലകൾ പോലെ വർണ്ണ വിളക്കുകൾ കത്തിയണഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. കടയിൽ ഗോപിയാശാനേ കൂടാതെ കുഞ്ഞച്ഛനും കുട്ടൻ പിള്ളയും, നാരായണനും ഒക്കെ ഇരിപ്പുണ്ട്. അവരുടെയെല്ലാം സംസാരങ്ങൾ നാളെ നടക്കാൻ പോകുന്ന ചടങ്ങിനെ പറ്റി തന്നെയായിരുന്നു. "ഒരു ദിവസം ഒന്ന് മഴമാറിനിന്നെങ്കിലും വൈകുന്നേരത്തോടെ പടിഞ്ഞാറ് നല്ല കോള് കേറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. രാത്രിയിലോ, നാളെയോ മഴപെയ്യാതിരുന്നാൽ മതിയായിരുന്നു. മഴ പെയ്താൽ ആകെ അലമ്പാകും.." കുഞ്ഞച്ചൻ കടത്തിണ്ണയിൽ ഇട്ടിരുന്ന കസേരയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പുറത്തെ ക്ക് കാണാവുന്ന പടിഞ്ഞാറൻ മാനത്തേയ്ക്ക് നോക്കി . "മഴ തീർന്നിട്ടൊന്നുമില്ല.. ഇടവപ്പാതി ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ചകൊണ്ട് പെയ്തു തീരുന്നതാണോ... പ്രതീക്ഷിയ്ക്കാത്ത നേരത്താവും ഇനി മഴയുടെ വരവ്..അല്ലെങ്കിൽ കണ്ടോ.. അത് നാളെയാണോ മറ്റന്നാളാണോ എന്ന് നോക്കിയാൽ മതി." ഗോപിയാശാൻ തന്റെ ചുണ്ടത്തിരുന്നു കെട്ടു പോയ ബീഡി തീക്കനലിൽ കുത്തി തെളിയിച്ചു. അക്കരെ നിന്നും കല്ലാറിലൂടെ ബോട്ട് വരുന്ന ശബ്ദം അവർക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു.നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ബോട്ടിന്റെ ഹെഡ് ലൈറ്റിൽ നിന്നുള്ള വെളിച്ചം ഒരു മിന്നൽ പോലെ അവർക്ക് മുൻപിലൂടെ തെളിഞ്ഞു മാഞ്ഞു പോയി. "ആരെങ്കിലും പുല്ലാട്ടേക്ക് പോയിട്ടുണ്ടായിരുന്നോ ഇന്ന്‌..." ഗോപിയാശാൻ അവരോടെല്ലാം ആയി തിരക്കി. "ഓ.. അങ്ങോട്ടേക്കൊന്നും ചെല്ലാൻ പറ്റാത്തോണം തിരക്കാ ആശാനേ.. പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയ്ക്ക് ഇത്രേം ബന്ധുക്കാരൊക്കെ എവിടെ കിടക്കുന്നെന്നാ ഞാനോർക്കുന്നത്.. പുല്ലാട്ട് വീടിന്റെ മുമ്പിലൂടെ പോകുമ്പോ എനിയ്ക്ക് കാണാം.." നാരായണൻ പറഞ്ഞു. "അത് ബന്ധുക്കാര് മാത്രം ആയിരിയ്ക്കില്ല നാരായണാ. ഇവിടാ താമസിയ്‌ക്കുന്നതെങ്കിലും മുതലാളിയ്ക്ക് കൂട്ടുകാരും, നഗരത്തിലെ ബിസിനസ് കാരുമൊക്കെയായി നല്ല ബന്ധങ്ങൾ ഉള്ളതല്ലേ. അവരൊക്കെ വരാതിരിയ്ക്കുവോ അദ്ദേഹത്തെ കാണാൻ..." "പെങ്കൊച്ചിന്റെ കല്യാണം കൂടി കഴിയുന്നതോടെ മുതലാളി ഇവിടംവിട്ടു പോകുമെന്നാ പറയുന്നത്. മുതലാളിയുടെ മോൻ ഷാജന് ഇവിടേയ്ക്ക് വരുന്നത്പോലും ഇഷ്ടമല്ലെന്നാ കേൾക്കുന്നത്. ഈ ചടങ്ങ് പോലും ഇവിടെ വച്ച് നടത്താൻ ഷാജന് സമ്മതമേഅല്ലാരുന്നു. മുതലാളി ഒറ്റയാളുടെ പിടിവാശിയാ മനസ്സമ്മത ചടങ്ങ്ഇവിടെ തന്നെ വച്ച് നടത്തുന്നത്. അല്ലെങ്കിലും പീലിപ്പോസ് മുതലാളി പണ്ട് മുതലേ പറയുവാരുന്നു, എന്റെ നാട്ടുകാരേ പങ്കെടുപ്പിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ മോടെ കല്യാണം ഞാൻ നമ്മുടെ പള്ളിയിൽ വച്ചേ നടത്തൂ എന്ന്... അത്രയ്ക്കും നല്ല മനസും, പറഞ്ഞ വാക്കിന് വില കല്പിയ്ക്കുന്നവനും വേറേ ആര് കാണും നമ്മുടെ കൂട്ടത്തിൽ... ഇവിടുള്ള പലരും സൗകര്യം പോരാന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പുറത്തുള്ള ആഡിറ്റോറിയത്തിലും, അമ്പലത്തിലും, പള്ളിയിലും ഒക്കെ വച്ചല്ലേ മക്കടെ കല്യാണങ്ങളും വീട്ടിലെ പ്രധാന ചടങ്ങുകളുമൊക്കെ നടത്തുന്നത്.. അക്കാര്യത്തിൽ പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയെ അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കാതിരിയ്ക്കാൻ വയ്യ." കുഞ്ഞച്ഛന് ഇപ്പോഴെന്നല്ല എപ്പോഴും പീലിപ്പോസ് മുതലാളിയെ പുകഴ്ത്താൻ നൂറ്‌ നാവാണ്. "എന്നാലും മുതലാളിയും മകളുടെ കല്യാണം നടത്താൻ പോകുന്നത് കൊടുവത്തൂരിന് പുറത്ത് വച്ചല്ലേ കുഞ്ഞച്ചാ..അപ്പോൾ അതും നാട്ടുകാര് വെളിയിൽ കൊണ്ട് വച്ച് കല്യാണം നടത്തുന്നതും തമ്മിൽ എന്താ വ്യത്യാസം കുഞ്ഞച്ചാ." നാരായണൻ ചോദിച്ചു. "നിങ്ങടെ ജാതിയിലെ കല്യാണ നിശ്ചയ ചടങ്ങ് പോലല്ല നാരായണാ ഞങ്ങടെ മനസ്സമ്മത ചടങ്ങ്.. ഒരു കണക്കിന് കല്യാണത്തിന് തുല്യമോ, അതിനും തൊട്ടടുത്തു തന്നെയോ ആണ് മനസ്സമ്മതം.. പ്രതി ശ്രുത വധൂ വരന്മാർക്ക് വിവാഹത്തിന് സമ്മതമാണോ എന്ന് സഭയുടെ അധികാരികൾ സാക്ഷികളുടെ മുൻപിൽ വച്ച് ഉറപ്പ് വരുത്തുന്ന ചടങ്ങാണ് അത്. ആദ്യം വധൂ വരന്മാർ അവരുടെ ഇടവകയിലെ പള്ളി പുരോഹിതനെ വിവാഹത്തിനുള്ള സമ്മതം അറിയിയ്ക്കുന്നു. അതിന് ശേഷം ഇരുവർക്കും സമ്മതമാണെന്ന് ദൈവ നാമത്തിൽ ഉറപ്പിച്ച് പറയുന്നു. അത് കഴിഞ്ഞു പള്ളിയിൽ സൂക്ഷിയ്ക്കുന്ന രേഖയിൽ വധൂ വരന്മാരും രണ്ട് സാക്ഷികളും ഒപ്പ് വയ്ക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മനസ്സമ്മതം വിവാഹത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായി തന്നെയാണ് കണക്കാക്കുന്നത്." കുഞ്ഞച്ചൻ അവർക്ക് വിശദമാക്കി കൊടുത്തു. "നാളെ എല്ലാർക്കും കാണാല്ലോ അത്.. എന്നാലും ഞാൻപറഞ്ഞെന്നേയുള്ളൂ." കുഞ്ഞച്ചൻ ഒന്നിളകി ഇരുന്നു. "ആശാനേ.. ഗൗരി എവിടെ. ഞാൻ കുറെ നേരമായി നോക്കുന്നു. കടയടയ്ക്കുന്ന നേരമാകുമ്പോ സാധാരണ ഇവിടെ കാണാറുള്ളതാണല്ലോ അവളെ.." കുട്ടൻപിള്ള അവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അകത്തേയ്ക്ക് പാളി നോക്കികൊണ്ട് തിരക്കി. "അവളകത്ത്‌ കാണും. അല്ലാതെ എവിടെ പോകാൻ.. ഇന്നലെ രാത്രി ആ കാലൻ വന്നു പേടിപ്പിച്ചിട്ട്പോയതിന്റെ ആഘാതം ഇപ്പോഴും അവളിൽ നിന്നും വിട്ടു പോയിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. അതിന്റെ കൂടെയല്ലേ റെയ്ച്ചലും കെട്ടിയോനും കൂടി വന്ന് ഉറഞ്ഞു തുള്ളി ഭീഷണിയും മുഴക്കിയിട്ട് പോയിരിയ്ക്കുന്നത്.. എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചു പോയാൽ ഞങ്ങളെ സഹായിയ്ക്കാൻ അയൽക്കാർ ആരെങ്കിലും എത്തേണ്ടി വരും.. ആ ഒരു പേടി അവളിലും ഉണ്ടെന്നാ എനിയ്ക്ക് തോന്നുന്നത്." ഗോപിയാശാനിൽ നിന്നും നിരാശയും, സങ്കടവും, പ്രതി ഷേധവും എല്ലാം കലർന്ന ഒരു നെടു വീർപ്പുയർന്നു. "ഇന്ന്‌ പകല് മുഴുവൻപിള്ളേര് വടിയും, ആയുധങ്ങളുമായി ഈ കൊടു വത്തൂരിൽആ എസ്തപ്പാൻ എന്ന പിശാചിനെ തിരയാൻ ഒരിടം ബാക്കിയില്ല ആശാനേ.. അവനെ നേരിട്ട് കണ്ടാൽആ നിമിഷം അവൻറെ ഒരു കാൽ അടിച്ചൊടിച്ചിടാനായിരുന്നു കൊച്ചന്മാരുടെ തീരുമാനം. എന്തോ.. അവനിന്നലെ രാത്രി തന്നെ ഇവിടം വിട്ടു പോയിട്ടുണ്ടെന്നാ എനിയ്ക്ക് തോന്നുന്നത്. ഇത്രയൊക്കെ പോക്രിത്തരം കാണിച്ചതിന് ശേഷവും തന്നെ പകൽ വെട്ടത്തിൽആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ സംഗതി വശപ്പെശകാകുംഎന്ന് അവന് തനിയേ തോന്നിയിട്ടുണ്ടാകും." "കാലൻ എവിടെങ്കിലും പോയി ചത്തെന്നു കേട്ടാൽ മതിയാരുന്നു.. മനുഷ്യന്റെ സമാധാനം കളയാനായി പിറവിയെടുത്ത ജന്മം.." നാരായണൻ തലയിൽ കൈ വച്ചു. അവർ സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കെ ഒരു സ്റ്റീൽ കപ്പും കയ്യിൽ പിടിച്ചു ശ്രീമയി അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. ശ്രീമയിയെ ഇപ്പോൾ കാണുമ്പോൾ ഗോപിയാശാന് മനസ്സിൽ ദേഷ്യമാണ് വരുന്നത്. ഇത്രനാളും മായമ്മയോട് മനസ്സ് കൊണ്ട് വലിയ താൽപ്പര്യമൊന്നും അയാൾക്ക് ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും ഒരു കൊച്ച് പെൺകുട്ടി എന്ന പരിഗണനയിൽ തന്റെ മനസ്സിൽ അവളോട് തോന്നിയിരുന്ന അമർഷം അയാൾ പുറമെ കാട്ടിയിരുന്നില്ല. മായമ്മ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നെങ്കിലും ഗോപിയാശാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിയ്ക്കാൻ പോയില്ല. ശ്രീമയി തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കപ്പ് ഗോപിയാശാന് നേരെ നീട്ടി. "പാല് തരാംമ്പ റഞ്ഞു" അവൾ മടിച്ച് മടിച്ചെന്നോണം അയാളെ നോക്കി പറഞ്ഞു. "പാലോ.. ആർക്ക്.." ഗോപിയാശാൻ അവളെ ശ്രദിയ്ക്കാതെ ഒരു ബീഡിയെടുത്ത്‌ ചുണ്ടിൽവച്ചു കടിച്ചു പിടിച്ചു. "എനിയ്ക്കാ.. ബിസ്ക്കറ്റ് തിന്നാൻ." "ബിസ്കറ്റ് തിന്നാനോ.നീപാലും കൂട്ടിയേ ബിസ്ക്കറ്റ് തിന്നത്തൊള്ളോ.. അല്ലാതെ നിനക്ക് ബിസ്ക്കറ്റ് തൊണ്ടയ്ക്ക് കീഴോട്ട് ഇറങ്ങത്തില്ലേ പെണ്ണേ.. പാല് തീർന്നു. ഞാൻ കലം തേച്ചു കഴുകാൻ പോവാ.. നീ ചെന്ന് ഗൗരിയോട് പറയ്‌ നിനക്ക് ബിസ്കറ്റ് ഞണ്ണാൻ കടും കാപ്പി ഇട്ടു തരാൻ.. പാതിരാത്രി അവൾക്ക് പാലുംകൂട്ടിയേ ബിസ്ക്കറ്റ് വിഴുങ്ങാൻ പറ്റത്തൊള്ളൂ പോലും..." ഗോപിയാശാൻ പറയുന്നത് കേട്ട് ശ്രീമയി അയാളെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം കപ്പ് കയ്യിൽ തന്നെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് തിരികെ പോയി. "അതിന് സങ്കടം ആയീന്ന് തോന്നുന്നു. ആ പോക്ക്‌ കണ്ടില്ലേ. പാവം." നാരായണൻ പറഞ്ഞു. "എന്തോന്ന് പാവം.. സങ്കടം ആയെങ്കിൽ പോയി സംഘടിച്ചിട്ട് വരട്ടെ.എന്റെ കൊച്ചിന്റെ ജീവിതം പോയത് ഈ നശൂലം കാരണമാ.." "അതെന്ത് പിഴച്ചു ഗോപിയാശാനേ..അറിവുള്ളവർ ചെയ്ത തെറ്റിന് ആ കുഞ്ഞിനോടാണോ പക തോന്നേണ്ടത്." "എന്ത് പക.. ആർക്ക് ആരോട് പക തോന്നിയെന്നാ. എനിയ്ക്കാ പെണ്ണിനോട് ഒരു പകയും ഇല്ല. ഇല്ലാത്ത പാല് ഞാൻ അവൾക്ക് എങ്ങിനെ ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കാനാ. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ രാത്രിയിൽ പിള്ളേര് ബിസ്കറ്റ് തിന്നാണോ വളരേണ്ടത്. നിങ്ങടെയൊക്കെ വീട്ടിൽ അങ്ങിനെയാണോ നാരായണാ." നാരായണൻ അതിനെന്തെങ്കിലും മറുപടിപറയും മുൻപേ മായമ്മ തിരികെ കൊണ്ട് പോയ കപ്പുമായി ഗൗരി അങ്ങോട്ടെത്തി. "അടുപ്പിലെ വെള്ളത്തിനു മീതെ ചൂടാവാൻ പാൽ വച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നല്ലോ അച്ഛാ. അതെന്താ ഇത്ര പെട്ടന്ന് തീർന്നു പോയോ... ആര് വന്നു അതിനിടയിൽ ഇവിടെ ചായ കുടിയ്ക്കാൻ.." ഗൗരി ചെന്ന് പാൽ പാത്രത്തിന്റെ മൂടി തുറന്ന് നോക്കി. "ഇതിനെയാണ് അച്ഛാ പാൽ എന്ന് പറയുന്നത്. ഇത്രയും പാൽ കലത്തിൽ ഇരുന്നിട്ടാണോ അച്ഛൻ മായമ്മയോട് പാലില്ലെന്ന് പറഞ്ഞത്.. കഷ്ടം.." ഗൗരി അയാളെ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷംകലത്തിൽ നിന്നും തവി കൊണ്ട് പാൽ കോരി കപ്പിലേക്ക് ഒഴിച്ചു. "എന്തോന്ന് കഷ്ടം. ഒരു കഷ്ടവുമില്ല. രാത്രിയിൽ പിള്ളേര് ചോറ് തിന്നാ വളരേണ്ടത്. അല്ലാതെ കുപ്പി പാൽ കുടിച്ചിട്ടില്ല. അച്ഛനെ വെല്ലുവിളി ച്ചും കൊണ്ട് എന്റെ മോള് പാല് കോരി അവൾക്ക് ഊട്ടിക്കൊടുക്ക്.. കിട്ടിയ്ക്കോളും അതിനുള്ള കൂലി അവളുടെ തന്നെ കയ്യിൽ നിന്ന്. പാല് കൊടുക്കുന്ന കൈക്ക് തന്നെ അവൾ കൊത്തിയില്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഭാഗ്യമെന്ന് കൂട്ടിയ്ക്കോ.ഥ്ഭൂ.." അയാൾ ഒറ്റ തുപ്പ് തുപ്പി. ഗൗരി എന്തോ പറയാൻ വന്നിട്ട് മറ്റുള്ളവർ അവിടെ ഇരിയ്ക്കുന്നതിനാൽ അത് മനസിൽ തന്നെ അടക്കി. "ആ.. പോട്ട് മോളേ. നീയങ്ങു ക്ഷമിച്ചു കള. ആശാൻ അത് മനഃപൂർവം ഒന്നും പറഞ്ഞതായിരിയ്ക്കില്ല.. അങ്ങേരെടെ മനസിന്റെ വിഷമം കൊണ്ട് പറഞ്ഞു പോയതാവും. അതങ്ങു വിട്ടേരെ." അവളെ ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാൻ എന്ന മട്ടിൽ കുഞ്ഞച്ചൻ പറഞ്ഞു. "അച്ഛന് മാത്രമേയുള്ളോ കുഞ്ഞച്ചൻ ചേട്ടാ മനസിന്‌ വിഷമം.ബാക്കിയുള്ളവർക്കാർക്കും അതില്ലേ.. അതോ അതൊരു പിഞ്ചു കുഞ്ഞായത് കൊണ്ട് അതിനോട് എന്തും ആകാമെന്നോ.ഇതിത്തിരി കൂടിപ്പോയി അച്ഛാ.." ഗൗരി തിരിഞ്ഞു ഗോപിയാശാനേ നോക്കി. "പോട്ടെ മോളേ. അതങ്ങു വിട്ടേരെ നീ.. നിന്റെ മോളേ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതുമറ്റാരും അല്ലല്ലോ മോളേ...പിന്നെന്താ. നീ പാല് കൊണ്ട് ചെന്ന് കുഞ്ഞിന് കൊടുക്ക്‌. അതിനേ വിശന്നിരിപ്പിയ്ക്കണ്ട.." രംഗം ഒന്ന് ശാന്തമാക്കാനായി കുഞ്ഞച്ഛന്റെ ശ്രമം. "കൂടിപ്പോയോ.. എന്തോന്ന് കൂടിപ്പോയെന്ന്.. കൂടിപ്പോയെന്ന് നിനക്ക് മാത്രം തോന്നുന്നതാ.ഇത്തിരി കുറഞ്ഞു പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലേ ഉള്ളൂ..ഞാനെന്റെ വയസു കാലത്ത്‌ വീട്ടിൽ സമാധാനത്തോടെ കിടന്നുറങ്ങാതിരിയ്ക്കാൻ ഇങ്ങോട്ട് ഇടിച്ചു കേറി വന്നതല്ലേ അത്. അത് വളർന്നു വരുന്നതനുസരിച്ചു ഈ വീട്ടില് ഉണ്ടായിരുന്ന മനസമാധാനം മുഴുവൻപോയിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുവാ. അതൊന്നും കാണാൻമാത്രം അവൾക്ക് കണ്ണില്ല. അച്ഛന്റെ വായിൽ നിന്നെന്തെങ്കിലും ഒന്ന് വീണാൽ മതി, ഉടൻ അവൾ അതിൽ പിടിച്ചു കയറിക്കോളും.. കിട്ടും മക്കളേ നിനക്ക് ഇതിനുള്ള കൂലി.. അവള് നിനക്കുള്ളത് കയ്യോടെ തന്നിട്ടേ ഇവിടുന്ന് പോവുകയുള്ളു. അക്കാര്യത്തിൽ എന്റെ മോള് പേടിയ്ക്കേണ്ട." "ഒരു പേടിയും ഇല്ല അച്ഛാ. അച്ഛന്റെ മോള് ആരിൽ നിന്നും ഒന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടല്ല ഓരോന്ന് ചെയ്യുന്നത്.. അതുകൊണ്ട് കൂലിക്കണക്കൊന്നും ആരും എന്നോട് പറയാൻ വരില്ല. കിട്ടുന്നത് ലാഭമായാലും, നഷ്ടമായാലും ഗൗരിയ്ക്ക് പരാതിയും ഇല്ല." "സമയം കുറെയായല്ലോ.." അത്രയുംപറഞ്ഞിട്ട് കുഞ്ഞച്ചൻ കൂട്ടുകാരെ നോക്കി. "എന്നാലിനി നമ്മൾക്കും പോയേക്കാം നാരായണാ. ഗോപിയാശാന് കട പൂട്ടാൻ നേരമായി കാണും." കുഞ്ഞച്ചൻ കസേരയിൽ നിന്ന് എണീറ്റതോടെ മറ്റുള്ളവരും കൂടെ എണീറ്റു. പിന്നെ അവർ ഒന്നൊന്നായി പുറത്തെ വേലി വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ഗൗരി അകത്തേയ്ക്ക് പോയതോടെ ഗോപിയാശാൻ എണീറ്റ് ചായത്തട്ടിന് അരികിലേക്ക് ചെന്നു. പാൽക്കലത്തിൽ കുറച്ച് വെള്ളം ഒഴിച്ചു വച്ച ശേഷം അയാൾ വലിയ കലത്തിൽ തിളച്ച് കിടന്ന വെള്ളം പുറത്ത് കൊണ്ട് പോയി ഒഴുക്കി കളഞ്ഞു. പിന്നീട് വന്ന് കട അടയ്ക്കാനുള്ള ജോലികൾ ഒന്നൊന്നായി ചെയ്തു തുടങ്ങി. (തുടരും.) ഷെറിന്റെ മനസമ്മത ചടങ്ങിനിടയിൽ സംഭവിക്കുന്നത്. കാത്തിരിയ്ക്കുക. ചെറിയൊരു കനൽ അഗ്നിയായി ആളിപ്പടരുന്ന കാഴ്ച. രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ

തീരം. 110 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 എണ്ണയുടെയും, കുഴമ്പിന്റെയും നറുമണം ഇളം കാറ്റിൽ ഊർന്നെത്തുന്ന നീണ്ട ഇട നാഴി. ഇടയ്ക്കിടെ കടന്നു പോകുന്ന യുണിഫോം ധാരികളായ ട്രെയിനികൾ. നവമിയ്ക്ക് പിന്നാലേ പേ വാർഡിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ സുമംഗലയ്ക്ക് തോന്നി തന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് തനിയ്ക്ക് തന്നെ കേൾക്കാൻ പറ്റുമെന്ന്.. താൻ ചെയ്യേണ്ട ഒരു കടമയാണ് ഇവിടെ പൂർത്തിയാകാൻ പോകുന്നത്.. അത് ഏറ്റെടുത്ത്‌ ചെയ്തത് തന്റെ മകളാണെന്ന് മാത്രം. നീണ്ട ഇട നാഴിയുടെ കിഴക്കേയറ്റത്തുള്ള റൂമിന്റെ അടഞ്ഞ വാതിലിന് മുൻപിൽ നിന്ന് നവമി ചുറ്റിനും നോക്കി. വാതിൽ പുറത്ത് നിന്നും ഓടാമ്പൽ ഇട്ടിരുന്നതിനാൽ അവൾക്ക് തോന്നി റൂമിനുള്ളിൽ ആരുമില്ലെന്ന്. അടുത്ത റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് ഒരു സിസ്റ്റർ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നപ്പോൾ നവമി അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്ന് ഈ റൂമിലുള്ളവർ എവിടെപ്പോയി എന്ന് അന്വേഷിച്ചു. സിസ്റ്റർ വാച്ചിലേക്ക് സമയം നോക്കിയ ശേഷം കുറച്ചപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. മുറ്റത്തിനപ്പുറം നിരനിരയായി വളർന്നു നിൽക്കുന്ന മാവുകൾക്ക് ചുവട്ടിൽ വളച്ചു കെട്ടിയ കൽക്കെട്ടിനരികെ നിന്ന് ശശിധരനും വിജയ കൃഷ്ണനും മെല്ലെ മെല്ലെ ചുവടുകൾ വച്ചു മുൻപോട്ട് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിജയകൃഷ്ണൻ വാക്കറിന്റെ സഹായത്തോടെയാണ് ഓരോ ചുവടും മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്. ഒരു പിഞ്ചു കുഞ്ഞ് നടക്കാൻ പഠിയ്ക്കുന്നതിന്റെ ഇരട്ടി ശ്രദ്ധയോടെയാണ് വിജയകൃഷ്ണന്റെ ഓരോ ചലനവും. തനിയ്ക്ക് ഒരു വിശാസത്തിനു വേണ്ടിയെന്നോണം ശശിധരൻ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്നമട്ടിൽ അയാളുടെ വലതു കയ്യിൽ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.. വിജകൃഷ്ണൻ,സുമംഗലയെ കണ്ടതും അടുത്ത ചുവട് അയാൾക്ക് നില തെറ്റിപ്പോയി. സുമംഗല 'വിജയേട്ടാ 'എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഓടി ചെന്ന് അയാളെ താങ്ങി പിടിച്ചു. "സാരമില്ല സാറേ.. ഇന്ന്‌ മുതൽ പതിയെ ഇവിടൊക്കെ ഒരു റൗണ്ട് നടക്കണമെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. നടന്നേ തീരൂ എന്ന വാശി നമ്മളെക്കാൾ കൂടുതൽ സാറിനാ ഉള്ളത്.." ശശിധരൻ ആത്മ വിശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു. സുമംഗല അയാളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചതോടെ ശശി ധരൻ മാറിക്കൊടുത്തു. വിജയ കൃഷ്ണൻ ഇപ്പോൾ നിർത്തി നിർത്തിയാണ് സംസാരിയ്ക്കുന്നതെങ്കിലും കേൾക്കുന്നവർക്ക് അത് മനസിലാക്കാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. സുമംഗല തന്റെ അടുത്തെത്തിയതോടെ വിജയകൃഷ്ണൻ ഒരു പുതിയ മനുഷ്യൻ ആയത് പോലെ നവമിയ്ക്ക് തോന്നി. "വളരെ മാറ്റമുണ്ടല്ലോ മോളേ വിജയന്.. ഈ സ്ഥിതി തുടർന്നാൽ ഉടൻ തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നു. അല്ലേ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ അവളോട് തിരക്കി. നവമി സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി. വാക്കർ മാറ്റിയിട്ട് രണ്ട് പടവുകൾ കയറി വരാന്തയിലേക്ക് കയറാൻ നവമിയും, സുമംഗലയുമാണ് ഇരു വശത്ത്‌ നിന്നും അയാളെ സഹായിച്ചത്. "വാക്കറിന്റെ സഹായമില്ലാതെനടക്കാൻ പറ്റുവോ അച്ഛാ.. ഒന്ന് നോക്കിയ്ക്കേ..." നവമി ചോദിച്ചു. "വേണ്ട.. കുറച്ച്.. കഴിയട്ടെ.." വിജയ കൃഷ്ണൻ വാക്കറിനു കൈനീട്ടി. നവമി അത് അയാൾക്ക് മുൻപിൽ വച്ചു കൊടുത്തു. എല്ലാവരും റൂമിൽ എത്തി ഇരുന്നപ്പോൾ ശശിധരൻ ഫ്ലാസ്ക് എടുത്തുകൊണ്ട് കാന്റീനിൽ ചെന്ന് ചായയും ഉഴുന്ന് വടയും വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നു. അവരെല്ലാം അവിടെയിരുന്നു ചായ കുടിയ്ക്കവേ യദു കൃഷ്ണൻ അവിടേയ്ക്ക് വന്നു. "നീ എളനാടിനുപോയില്ലേ മോനേ.. അങ്ങോട്ട് പോകാനല്ലേ നീ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങിയത്." യദുവിനെ കണ്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരക്കി. "പോയി... അവിടെ ആളുണ്ടല്ലോ മുത്തശീ..അതാ ഞാൻ തിരികെ പോന്നത്" "എത്ര ആളുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാലും നീ അവിടെ ചെന്ന് കുറച്ച് നേരം ഇരിയ്ക്കേണ്ടതല്ലേടാ. അതെങ്ങിനെ, നമ്മളെല്ലാം ഇങ്ങോട്ട് പോരുമ്പോ അവന വിടെ ഇരിയ്ക്കപ്പൊറുതികിട്ടുവോ... അല്ലേടാ." "ചായ തീർന്നോടീ.. അതെന്താ ഉഴുന്ന് വടയോ." ഇന്ദുമതിയമ്മ പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലെന്ന മട്ടിൽ അവൻ നവമിയോട് ചോദിച്ചു. അവൾ തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന വട പകുതി മുറിച്ച് അവന് നീട്ടിയപ്പോൾ മുഴുവനും അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് തട്ടിയെടുത്തു. "ചായ നീ കുടിച്ചോ. എനിയ്ക്ക് ഇതുമതി." ശശി ധരൻ നീക്കിയിട്ട് കൊടുത്ത പ്ലാസ്റ്റിക് കസേരയിലേക്ക് അവൻ ഇരുന്നു. അനു റാണി അവന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന് തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ചായ അവന് നീട്ടി. "ഞാൻ കുടിച്ചില്ല യദുവേട്ടാ. യദു വേട്ടൻ കുടിച്ചോ.." "വേണ്ടെടീ. നീ കുടിച്ചോ..." അവൻ പറഞ്ഞു. "പിന്നെന്തിനാ യദുവേട്ടൻ ചേച്ചിയോട് ചായ തീർന്നോ എന്ന് തിരക്കിയത്.. ചേച്ചിയുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ചായ ആയിരുന്നെങ്കിൽ വാങ്ങിച്ചു കുടിച്ചേനെ അല്ലേ.." അവൾ അവനെ കുസൃതിയോടെ നോക്കി. "പോടീ. ഞാൻ ചുമ്മാ ചോദിച്ചതാ എനിയ്ക്കെങ്ങും വേണ്ടിയിട്ടല്ല. ഞാനിപ്പോ വടക്കാഞ്ചേരിയിൽ നിന്നൊരു ചായ കുടിച്ചതേയുള്ളൂ." "ഉവ്വ്.. ഉവ്വ്.. ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു." മറ്റാരും കേൾക്കാതെ അവനു മാത്രം കേൾക്കാൻ പാകത്തിൽ അവൾ ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു. യദു അവളുടെ ചെവിയ്ക്ക് പിടിയ്ക്കാനായി കൈ നീട്ടിയപ്പോൾ അവൾ എണീറ്റ് നവമിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോയി. "ഇവളുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം എടുക്കണ്ടേ. എത്ര ക്ലാസാ ഇവൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത്.." ഇന്ദുമതിയമ്മ അനു റാണിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു. "തിങ്കളാഴ്ച കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പൊയ്ക്കോണം. അവിടെ സ്കൂളിൽ തന്നെയുള്ള ഹോസ്റ്റലിൽ താമസിച്ച് ക്ലാസിന് പോകാം. കേട്ടോ അനൂ..ഈ വർഷം ഇനി ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നാൽ മതി." നവമി ഒരു തീരുമാനം എടുത്ത മട്ടിൽ അറിയിച്ചു. "ഹോസ്റ്റലിൽ നിൽക്കാനോ. എനിയ്ക്കെങ്ങും വയ്യ.." "വയ്യേ.. നീ പിന്നെന്താ അനൂ.. പഠിത്തം നിർത്താൻ പോണോ... ഇനിയും ക്‌ളാസിൽ പോകാതിരുന്നാൽ നീ പരീക്ഷയ്ക്ക് ചെന്നിരുന്ന് എന്ത് എഴുതി വയ്ക്കും മോളേ.." "അതിന് ഞാൻ പഠിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ ചേച്ചീ. അന്നന്നത്തെ പാഠം ഞാൻ കൂട്ടുകാരികളോട് ഫോണിൽ ചോദിച്ചു മനസിലാക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.." "അങ്ങിനെ പഠിച്ചാൽ എത്രത്തോളം മനസ്സിൽ ആകുമെടീ.. എല്ലാരും അങ്ങിനെയാണോ പഠിയ്ക്കുന്നത്." "മനസിലാകാത്തത് ഞാൻ ടീച്ചർ മാരേ വിളിച്ചു ചോദിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.അതിലും വലിയ എന്ത് സഹായമാവേണ്ടത് ടീച്ചർമാരിൽ നിന്നും.." അവൾ ഒരു സഹായത്തിന് എന്ന വണ്ണം എല്ലാവരെയും നോക്കി. "അവൾ അപ്പറഞ്ഞത് ശരിയാ.." യദു അവളുടെ സഹായത്തിന് വന്നു. "ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളതാ. അവൾ ഓൺലൈനിൽ എന്ത് സംശയം ടീച്ചർ മാരോട് ചോദിച്ചാലും അവർ വിശദമായി അനുവിന്പറഞ്ഞു മനസിലാക്കി കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.ടീച്ചർമാർക്കും അറിയാമെന്നുതോന്നുന്നു ഇവളുടെ കഴിവ്." "കഴിവ്.. പിന്നേ...യദുവേട്ടൻ എന്തറിഞ്ഞിട്ടാ ഈ പറയുന്നത്.. യദുവേട്ടൻ അങ്ങിനെ ആയിരുന്നോ പഠിച്ചത്.." "ഞാൻ അങ്ങിനെയല്ല.എന്നാലും അനു എക്‌സാമിനൊന്നും ഒട്ടും പിന്നിലല്ലല്ലോ.." "അങ്ങനങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു കൊടുക്കു യദുവേട്ടാ.. ചേച്ചി കേട്ടല്ലോ.. എന്തായാലും എല്ലാവർക്കും ഒപ്പമേയുള്ളൂ ഞാനും കോട്ടയത്തേയ്ക്ക്. അതുവരെ ഞാൻ ഇവിടെ നിന്ന് പഠിച്ചോളാം.." അവൾ നവമിയെ നോക്കി. "എടീ ദുഷ്ടേ.. കുറച്ച് മുമ്പ് നീ ഇവരുടെയെല്ലാം മുമ്പിൽ വച്ച് എന്റെ കാല് വാരിയതാ. മറക്കില്ല ഞാനത്. എന്നിട്ടും നിന്നെ രക്ഷിയ്ക്കാൻ ഞാനേ ഉണ്ടായുള്ളൂ. കണ്ടല്ലോ." യദു അവളുടെ കാതിലേക്ക് മുഖം അടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. "താങ്ക്സ്. ഇതിന് ഞാൻ പ്രത്യുപകാരം ചെയ്തേക്കാം. കേട്ടോ..ചെയ്തേക്കാം എന്നല്ല ചെയ്തിരിയ്ക്കും." അവളും തിരികെ അവന്റെ ചെവിയിലേക്ക് പറഞ്ഞു. "പ്രത്യുപകാരമോ. എന്ത് പ്രത്യുപകാരം. നീയെന്താ ഉദ്ദേശിയ്ക്കുന്നത്." അവൾ പറഞ്ഞത് തനിയ്ക്ക് മനസിലായില്ലെന്ന മട്ടിൽ അവൻ അവളെ നോക്കി "ഓ.. പിന്നേ.. ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരുപഞ്ച പാവം.. യദുവേട്ടൻ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ പിന്നാലേ ഇങ്ങോട്ട് ഓടി വന്നത് എന്തിനാണെന്നൊക്കെഎനിയ്ക്ക് മനസിലായി..എന്നെ വെറുതേ പൊട്ടിയാക്കല്ലേ യദുവേട്ടാ. ചേച്ചിയേ സെറ്റ് ആക്കാനല്ലേയദുവേട്ടൻ ഓടിപ്പാഞ്ഞു വന്നത്..... ഒന്നുമറിയാത്ത കൊച്ച് കള്ളൻ. ഞാൻ ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നതാ രണ്ടിനെയും..." അവൾ തന്റെ കാതിൽ പറഞ്ഞത് കേട്ട യദുചൂളിപ്പോയി. യദു അവളെ കൺ കോണിലൂടെ നോക്കി. "ശരിയ്ക്കും സെറ്റാക്കി തരാം യദുവേട്ടാ.." "എന്തോന്നാടീ അടക്കം പറയുന്നത്. യദുവേട്ടന്റെചെവി നീ കടിച്ചു പറിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് നേരം കുറെയായല്ലോ. എന്തെങ്കിലും പറയുന്നെങ്കിൽ ഉറക്കെ പറയ്‌. ഞങ്ങൾക്കും കേൾക്കാല്ലോ." നവമിപറയുന്നത് കേട്ട് അനു അവന്റെ അരികിൽ നിന്ന് നടന്നു മാറി. "ദാ.. ഞാൻ മാറി. ഇനി വേണങ്കിൽ ചേച്ചി വന്നിരുന്നു കടിച്ചു പറിച്ചോ യദുവേട്ടന്റെ ചെവി.." "കണ്ടോ അമ്മേ പെണ്ണിന്റെ നാക്കിന്റെ നീളം... എന്താ ഏതാ എപ്പോഴാ, എവിടെ വച്ചാ പറയേണ്ടത് എന്നൊന്നും അവൾക്കറിയില്ല..." "പോട്ടെടീ.. വിട്ടു കള.. അവളെ നീ ഹോസ്റ്റലിൽ കൊണ്ട് നിർത്തും എന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ കലിപ്പാ അവൾക്ക്.ഇത്രേം പേർക്കിടയിൽ നിന്ന് അവളൊറ്റയ്ക്ക് കോട്ടയത്ത്‌ പോയി നിൽക്കുവോ. ഏതായാലും ക്ലാസൊന്നും വിടാതെ പഠിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ അവൾ" ഇന്ദുമതിയമ്മ അനു റാണിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു. കുറച്ച് നേരം കൂടി സംസാരിച്ചിരുന്ന ശേഷം ഇന്ദുമതിയമ്മ പോകാം മക്കളേ എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് എണീറ്റു. നവമി എണീറ്റ് പുറത്ത് വരാന്തയിൽ ചെന്ന് നിൽക്കുന്ന ശശി ധരന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. "ചേട്ടാ.. ചേട്ടന് വീട്ടിൽ പോകണമെന്നുണ്ടോ.." അവൾ മുഖവുരയൊന്നും കൂടാതെ അയാളോട് ചോദിച്ചു. "വീട്ടിൽ പോകാനോ. എന്താ മോളേ അങ്ങിനെ പറഞ്ഞത്.. എന്റെ ഇവിടുത്തെ ജോലി തീർന്നോ.." അയാൾ വേപഥുവോടെ അവളെ നോക്കി. "ജോലി തീരാനോ. ചേട്ടൻ ഇവിടെ നിന്നും പൊയ്ക്കൊള്ളാനല്ല പറഞ്ഞത്.. ചേട്ടന് വേണെങ്കിൽ ഇന്ന് ചേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയിട്ട് നാളെ തിരികെ വരാം.. ഇന്നിവിടെ അച്ഛന്റെ കൂടെ അമ്മ നിന്നോളാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ചേട്ടൻ നാളെ ഇതേ സമയം ഇവിടേയ്ക്ക് തിരികെ വന്നാൽ മതി..ഇവിടെ അമ്മയുള്ളത് കൊണ്ട്ചേട്ടന് വീട്ടിൽ പോയിട്ട് വരണമെങ്കിൽ വരാം. നിർബന്ധമൊന്നുമില്ല.." "ഇന്നിവിടെ സാറ് നിൽക്കുമെങ്കിൽ ഞാനൊന്ന് വീട്ടിൽ പോയി തല കാണിച്ചിട്ടും പോന്നേക്കാം. വീട്ടിൽ എന്നെ കാത്തിരിയ്ക്കാനൊന്നും ആരുമില്ല. എന്നാലും കുറച്ച് നാളത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞു ചെല്ലുന്നത് കൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും കിട്ടുമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ കാണുന്നവരൊക്കെ ഒന്ന് ചിരിയ്ക്കാൻ മടിയ്ക്കില്ല. അത്രേയുള്ളൂ എന്റെ വീട്ടിലെ രക്തബന്ധങ്ങൾ... ഭാര്യയും മക്കളുമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങനൊക്കെ തന്നെയാ മോളേ.അത് എന്റെ മാത്രം കാര്യമൊന്നും ആയിരിയ്ക്കില്ല.." അയാൾ ചെന്ന് വേഷം മാറി വിജയകൃഷ്ണനോട് യാത്രപറഞ്ഞു വന്നു. അയാൾ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ നവമി അയാളുടെ പിന്നാലെ ചെന്ന് പോക്കറ്റിലേക്ക് താൻ കയ്യിൽ മടക്കി വച്ചിരുന്ന അഞ്ഞൂറിന്റെ കുറെ നോട്ടുകൾ വച്ച് കൊടുത്തു. അയാൾ പോക്കറ്റിൽ തപ്പി നോക്കിയപ്പോൾ കനം കണ്ടിട്ട് അയാൾക്ക് വീണ്ടും സംശയമായി. "എന്നെ പറഞ്ഞു വിടുവൊന്നും അല്ലല്ലോ. അല്ലേ മോളേ..." അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. "ഇന്ന്‌ ഒരൊറ്റ ദിവസത്തേയ്ക്ക് അവധി തന്നു പറഞ്ഞു വിടുവാ.. നാളെ ഇതേ നേരം മറക്കാതെ ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തിയേക്കണം. പോയിട്ട് വാ ചേട്ടാ." അയാൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് നവമിയ്ക്ക് തോന്നി. നവമി തിരികെ റൂമിലേക്ക് കയറും മുൻപേ ഇന്ദുമതിയമ്മ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "പോകാമെടീ... ഇനി അവരിവിടെ ഇരിയ്ക്കട്ടെ കുറച്ച് നേരം..." "ഞാൻ അമ്മയോട്പറഞ്ഞിട്ട് വരട്ടെ മുത്തശീ.നിങ്ങൾ നടന്നോ.." നവമി സുമംഗലയോടും, വിജയകൃഷ്ണനോടും യാത്ര പറഞ്ഞു. "സന്തോഷമായില്ലേ അച്ഛാ." അവൾ കുനിഞ്ഞ് ബെഡിൽ ഇരിയ്ക്കുന്ന വിജയ കൃഷ്ണന്റെ ഇരു തോളിലും പിടിച്ചു. അയാൾ ഒന്ന് കണ്ണുകൾ അടച്ചു കാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു. "എത്രയും പെട്ടന്ന് നമുക്ക് ഇവിടെ നിന്നും കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പോകാൻ പറ്റും അച്ഛാ.. സന്തോഷമായിട്ട് ഇരിയ്ക്ക്.. നാളെ വരാം കേട്ടോ.." അവൾ അമ്മയെയും ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അവൾക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോകാൻ യദു വാതിൽ തുറന്ന് കൊടുക്കുന്നതും. അവർ രണ്ടുപേരും എന്തോ പറഞ്ഞു ചിരിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങുന്നതും സുമംഗല ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൾ അവർക്ക് പിന്നാലേ ചെന്ന് എല്ലാവരും വരാന്തയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തേയ്ക്ക് നടന്നു മറയുന്നത് നോക്കി നിന്നു. സുമംഗല തിരികെ റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കയറി വാതിലടച്ചു ഓടാമ്പലിട്ടു. സുമംഗലയ്ക്ക് വിജയ കൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാൻ മടി തോന്നി. താൻ കാരണമല്ല തന്റെ ഭർത്താവ് ഇന്ന്‌ ഇവിടെ നിവർന്നു നിൽക്കുന്നത് എന്ന ചിന്ത അവരുടെ ബോധ മണ്ഡലത്തിൽ ഒരു വണ്ടിനെ പോലെ മൂളിപ്പറന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. "സുമേ.. എന്താ.. അവിടെ.. നിൽക്കുന്നത്.. ഇവിടെ.. ഇരിയ്ക്ക്.." അയാൾ അവളെ തന്റെ അരികിൽ വന്നിരിയ്ക്കാൻ തല കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാട്ടി. സുമംഗല രണ്ടടി നടന്ന് അയാൾക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. സുമംഗലയുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് നീർത്തുള്ളികൾ അടർന്ന് അയാളുടെ കാൽ ചുവട്ടിലേക്ക് വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. ആദ്യം സുമംഗല കുനിഞ്ഞ് അയാളുടെ കാൽപ്പാദങ്ങളിൽ തൊട്ടു. പിന്നെ അവർ അയാളുടെ കാൽചുവട്ടിലേക്ക് ഇരുന്നു. സുമംഗല ഇരു കൈകൊണ്ടും അയാളുടെ കാൽ തണ്ടയിൽ മുറുകെ പിടിച്ച ശേഷം വിജയകൃഷ്ണന്റെ കാൽ മുട്ടിലേക്ക് മുഖം ചേർത്തു വച്ചു. തേങ്ങലിൽ അവരുടെ ഉടൽ ഉലയുന്ന കാഴ്ച അയാൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. അയാൾ മെല്ലെ വലതു കയ്യുയർത്തി അവളുടെ ശിരസ്സിൽ വച്ചു. സുമംഗല മുഖമുയർത്തി വിജയകൃഷ്ണന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. "എനിയ്ക്ക് അറിയില്ലാരുന്നു വിജയേട്ടാ.. വിജയേട്ടനെങ്കിലും എന്നോടൊന്നു പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.." സുമംഗലയുടെ മുഖം വിതുമ്പി പൊടിയുന്ന ദൃശ്യം അയാളുടെ നെഞ്ചിലും നീറ്റലുണ്ടാക്കി. "എന്റെ മകളാണെന്നറിയാതെ ഞാനവളെ എന്തോരം ദ്രോഹിച്ചുദൈവമേ.. അത് കണ്ടിട്ടെങ്കിലും വിജയേട്ടന് എന്നോടൊന്നു പറയാമാരുന്നല്ലോ... ഏത് ഗംഗയിൽ കൊണ്ട് പോയി ഒഴുക്കും ദൈവമേ ഞാനീ പാപങ്ങൾ... ഒരു ജന്മം മുഴുവൻ ഞാൻ വിജയേട്ടനെയും തെറ്റിദ്ധരിയ്ക്കാൻ ഇടയായല്ലോ ഭാഗവാനേ... പൊറുത്തേക്കണേ വിജയേട്ടാ.. ഇതിനപ്പുറമൊന്നും ഇനിയെനിയ്ക്ക് കഴിയില്ല.." സുമംഗലയുടെ കണ്ണീർ തുള്ളികൾ വീണ് അയാളുടെപാദം നനഞ്ഞു. പശ്ചാതാപത്തിന്റെ തീച്ചൂടുണ്ടായിരുന്നു അവരുടെ കണ്ണീർ തുള്ളികൾക്ക്. കാറ്റിൽ കെടാതിരിയ്ക്കാനായി ഒരു കൈത്തിരി നാളം കൈകൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു പിടിയ്ക്കും പോലെ അയാൾ സുമംഗലയുടെ മുഖം ഇരു കൈകൊണ്ടും ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു. സർവ്വ പാപ ബോധങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തി തേടി വന്ന അവർക്കൊരു നെഞ്ചിന്റെ തണൽ കൂടിയേ തീരുമായിരുന്നൂ. തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ കാൽ ചുവട്ടിലാണ് ആ തണൽ എന്ന് അവരിപ്പോൾ തിരിച്ചറിയുന്നു. ആലംബ ഹീനയായി താൻ ഒറ്റപ്പെട്ടു നിന്ന അവസരങ്ങളിൽ തനിയ്ക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയതെന്തോ, അതാണിപ്പോൾ തനിയ്ക്ക് തിരിച്ച് കിട്ടിയിരിയ്ക്കുന്നത്.. വിജയ കൃഷ്ണന്റെ മടിയിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു വച്ച് താൻ എത്ര നേരമിരുന്നെന്ന് സുമംഗലയ്ക്ക് തന്നെ അറിയുമായിരുന്നില്ല. ഇരുട്ടിന്റെ കോട്ട കൊത്തളങ്ങൾക്ക് അപ്പുറം ജീവന്റെ, പുതു ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു കൈത്തിരി വെട്ടം തെളിയുന്നത് സുമംഗലയ്ക്ക് കാണാമായിരുന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ

ദേവതാരകം, ഭാഗം: 15 കിച്ചു പരമാവധി വേഗത കുറച്ചാണ് പോകുന്നത്... “ടോ ഇതെന്താ താൻ സ്ലോ റെസിന് പോവുകയാണോ..." ആമി ചോദിച്ചു... “അത് പിന്നെ എന്റെ ആമികൊച്ചു ഇങ്ങനെ അടുത്തിരിക്കുമ്പോൾ കിച്ചേട്ടനെങ്ങനെയാ സ്പീഡിൽ പോകുന്നത്.. നമുക്ക് ഇങ്ങനെ മിണ്ടിയും പറഞ്ഞുമൊക്കെ പോകാന്നേ...." “ഇതിലും ഭേദം ഞങ്ങൾ നടന്നു പോകുന്നതായിരുന്നു..." അവൾ പുച്ഛിച്ചു... ബാക്കിൽ ആണേൽ മഹി അളിയൻ ഫുൾ റൊമാൻസ് ഇട്ടു തകർക്കുവാണ്.. “ ദുൽഖറിന്റെ ഫാനാണോ... മിഥു... “ അല്ല നിവിൻ പോളിയുടേയാ ... മിഥു നിഷ്കളങ്കമായി പറഞ്ഞു... “അങ്ങനെ വരാൻ വഴിയില്ലല്ലോ. എന്നെ കാണാൻ ദുൽഖറിന്റെ പോലെ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ കരുതി... ദുൽഖർ ഫാൻ ആകുമെന്ന്.. “ദുൽഖറിന്റെ പോലെയെന്നോ.. ഞാൻ പറഞ്ഞെന്നോ.. എപ്പോൾ മിഥു അന്തം വിട്ടു ചോദിച്ചു... കിച്ചുവിനാണേൽ ചിരി സഹിക്കാൻ വയ്യാരുന്നു... “അതു പിന്നെ... ചാർളി.... മഹി എന്തോ പറയാൻ വാ തുറന്നതും.. കിച്ചു ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു... “മോളേ മിഥു... ഇവൻ എപ്പോളും ഇങ്ങനെയാണെന്നേ... രണ്ടാളെ കൂടുതൽ കണ്ടാൽ അപ്പോൾ തള്ളി തുടങ്ങും... ദുൽഖറാണ് നിവിനെപോലെയാണെന്നൊക്കെ... അതൊന്നും കാര്യമാക്കേണ്ട...” “ എന്നാലും എന്റെ മഹിയെട്ടാ. തള്ളുമ്പോൾ ഒരു മയത്തിലൊക്കെ വേണ്ടേ.... എജ്ജാതി തള്ളാണ് ഇതൊക്കെ.... ആമിയും കളിയാക്കി..” “”. ടാ തെണ്ടി.... മഹി പല്ലിറുമ്മി.. അങ്ങനെ കളിയും ചിരിയുമായി അവർ മുന്നോട്ടു പോയി... അമിയേം മിഥുവിനേം ഡ്രോപ് ചെയ്ത് അവർ തിരിച്ചു കാർ കൊടുക്കാൻ... ദേവയുടെ വീട്ടിൽ പോയി......................... **** ആ സമയം താരയുടെ വീടിന്റെ മുന്നിൽ ദേവയുടെ വണ്ടി വന്നു നിന്നു.. അവൾ പതിയെ ഇറങ്ങി സൈഡിലേക്ക് നിന്നു.. അവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ അവൾക്കെന്തോ ചമ്മൽ തോന്നി... അവനും അതേ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു... അവൾ ജാക്കറ്റ് ഊരിയെടുത്തു അവന്റെ നേരെ നീട്ടി... അവൻ അതു വാങ്ങിക്കൊണ്ടു പോവാണെന്നു പറഞ്ഞു....അവൾക്കു എന്തൊക്കെയോ പറയണമെന്നുണ്ട് വാക്കുകൾ കിട്ടാത്തത് പോലെ... “കയറിയിട്ട് പോകാം... അവൾ എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു... “പിന്നൊരിക്കലാവട്ടെ.. ഇപ്പോൾ ലേറ്റ് ആയില്ലേ..... മ്മ്മ്.. അവൾ മൂളി പിന്നെ യാത്ര പറഞ്ഞു വീട്ടിലേക്കു നടന്നു... അവൾക്കു പോകാനേ തോന്നുന്നുണ്ടായില്ല... അവൾ വീട്ടിൽ കയറുന്നത് വരെ അവൻ നോക്കി നിന്നു.. പിന്നെ വണ്ടിയെടുത്തു പോയി.... വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ കിച്ചവും മഹിയും അവിടെയുണ്ട്... കിച്ചു അവനെ കണ്ടിട്ടും യാതൊരു മൈൻഡും ഇല്ലാതെ ഇരുന്നു... ദേവക്കു വല്ലാത്ത വിഷമം തോന്നി ഓർമ വെച്ചപ്പോൾ മുതലുള്ള കൂട്ടാണ് മൂന്നാളും.. ഇതിനിടയിൽ ഒരുപാട് തല്ലു കൂടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇങ്ങനെ ഇതിപ്പോ ആദ്യമായിട്ടാ.. “അമ്മേ... ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങാണെ... കിച്ചു വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് ദേവയെ ഒന്നു മൈൻഡ് പോലും ആക്കാതെ പുറത്തേക്കു പോയി.... മഹി അവന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.. അവന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു... “അവൻ അവന്റെ വിഷമം കൊണ്ടു കാണിക്കുന്നതല്ലേ... അവന്റെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ നിനക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ... നീ ചെല്ല് അവനോട് സംസാരിക്കു അപ്പോൾ തീരും ഇതൊക്കെ.... ദേവ പുറത്തേക്കിറങ്ങി നോക്കി... കിച്ചു വണ്ടിയിൽ ചാരി മഹിയെയും വെയിറ്റ് ചെയ്ത് നിൽക്കുവാണ്... ദേവ അവന്റടുത്തുപോയി നിന്നു തോളിൽ കൈവെച്ചു പതിയെ വിളിച്ചു.. കിച്ചൂട്ടാ.... കിച്ചു അവന്റെ കൈ തട്ടി മാറ്റി.. “ ടാ പ്ലീസ്.. നീ ഇങ്ങനെ കാണിക്കല്ലേ... തെറ്റ് എന്റെ ഭാഗത്താണ് ഞാൻ അതിനു അവളോട് മാപ്പും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..... കിച്ചു തിരിഞ്ഞു ദേവക്കു അഭിമുഖമായി നിന്നു... “ ഒരു മാപ്പ് പറഞ്ഞാൽ മാത്രം എല്ലാം ആയോ ദേവ... അന്നും നീ ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന് അവളെ അടിച്ചു... എന്നിട്ടും നീ ചെന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ അവൾ വന്നിലേ... ഇന്ന് അവരുടെയൊക്കെ മുന്നിൽ വെച്ചു അവൾക്കു എത്ര ഇൻസാൾട് ആയി കാണും.. അതിലുപരി എത്ര വിഷമിച്ചു കാണും.. നീ അവളുടെ ഭാഗത്തു നിന്നു ഒന്നു ചിന്തിച്ചു നോക്ക് ദേവ.. “ ടാ നീ ഇതൊക്ക പിന്നേം പറഞ്ഞു എന്നെ ഇങ്ങനെ വേദനിപ്പിക്കല്ലേ മോനെ.. ഞങ്ങൾ അതൊക്കെ പറഞ്ഞു സോൾവ് ആക്കിയടാ... സത്യം..... എന്റെ കിച്ചൂട്ടനാണെ സത്യം... ദേവ കിച്ചുവിനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു പറഞ്ഞു... കിച്ചു തിരിഞ്ഞു ദേവയെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു “അപ്പോ അളിയാ.. എല്ലാം പറഞ്ഞപോലെ ഇഷ്യൂ സോൾവ്ഡ്... പിന്നെ തിരിഞ്ഞു മഹിയെ നോക്കി. “ ദുൽഖർ എന്തു നോക്കി നിക്കുവാ ഇങ്ങു വാ.. മഹിയും ഓടിവന്നു അവരെ കെട്ടിപിടിച്ചു.. മാധവൻ മാഷും അംബികാമ്മയും അവരുടെ സ്നേഹ പ്രകടനം കണ്ടു പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു.... താര വന്നു ഡ്രസ്സ്‌ ചേഞ്ച്‌ ചെയ്തു.. കുളിച്ചു വേഗം ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു... അവളുടെ മനസ് ഇവിടൊന്നുമല്ലായിരുന്നു... ഉറക്കം കിട്ടുന്നതേയില്ല... കണ്ണടച്ചാൽ ദേവയുടെ മുഖം ആണ് തെളിയുന്നത്.. അവൾ ഇന്നത്തെ ദിവസത്തെ പറ്റി ആലോചിച്ചു നോക്കി.. ഒരുപാട് സങ്കടവും അധിലധികം സന്തോഷവും തന്ന ദിവസം.. ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടു കൂടിയാണ് താനിന്നു പാർട്ടിക്കു പോയത്... ആദ്യമായാണ് ഇത്ര വല്ല്യ പാർട്ടിയിൽ പങ്കെടുക്കുന്നത്.. അതിലുപരിയായി ദേവ സാറിനെ കാണാലോ എന്നുള്ളതും മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നു.. ഹോട്ടലിലേക്ക് കയറി ചെന്നപ്പോൾ തന്നെ ദേവയെ കണ്ടിരുന്നു... തന്നെ കണ്ണിടുക്കാതെ നോക്കി നിന്നത് കണ്ടപ്പോൾ എന്തോ പോലെ തോന്നി... ചമ്മലാണോ നാണമാണോ.. എല്ലാം കൂടേ കലർന്ന ഒരു ഫീലിംഗ്സ്.. പിന്നെ തന്റെ കണ്ണുകൾ അവനെ വിടാതെ പിന്തുടർന്നിരുന്നു... സ്റ്റേജിലും പുറത്തും എല്ലാം... അതിനിടയിലാണ് കിച്ചു കപ്പിൾ ഡാൻസിന് വിളിച്ചത്... താരാന്നു.. അന്നൗൻസ് ചെയ്തപ്പോൾ തന്നെ ഉള്ള ബോധം പോയതാണ്.. സ്റ്റേജിൽ കയറിയത് മാത്രം തനിക്ക് ഓര്മയുള്ളു.. പിന്നെ ബോധം വന്നപ്പോൾ താൻ ആ നെഞ്ചിൽ ചാരി നിൽക്കാരുന്നു... തന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു... അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.. പിന്നെ അവിടന്നങ്ങോട്ട് സംഭവബഹുലമായിരുന്നല്ലോ... ശരിക്കും ദേഷ്യം കണ്ടപ്പോൾ ഒരടി പ്രതീക്ഷിച്ചാണ്.. ഭാഗ്യത്തിന് കവിളിൽ കുത്തി പിടിച്ചുള്ളു ശരിക്കും വേദനിച്ചു.. കിച്ചു വന്നത് കൊണ്ടു രക്ഷപെട്ടു.. കിച്ചുവും ആമിയും ഒരുപാട് സമാധാനിപ്പിച്ചു... അല്ലെങ്കിൽ താൻ തകർന്നു പോകുമായിരുന്നു... കുറച്ചു നേരം ഒറ്റക്കിരിക്കണമെന്നു പറഞ്ഞപോളാണ് കിച്ചു റസ്റ്റ്‌ റൂമിൽ അക്കിത്തന്നത്.. അവിടേക്ക് ദേവ വരുമെന്ന് സ്വപ്നത്തിൽ പോലും വിചാരിച്ചില്ല...എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോളേക്കും അമ്മയും വന്നു.. പിന്നെ കിച്ചു വന്നു പറഞ്ഞപോലാണ് ആമിയും മിഥുവും പോയിന്നു അറിഞ്ഞത്.. അവർ തന്നെ കൂടാതെ ഒരിക്കലും പോവില്ല... കിച്ചു നോക്കി കണ്ണിറുക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മനസിലായി ഇത് അവന്റെ കുരുട്ടു ബുദ്ധിയാണെന്നു.. അങ്ങനെ ചുളുവിൽ ഒരു ബുള്ളറ്റ് യാത്ര ഒത്തുകിട്ടി അതും കാട്ടുമാക്കാനൊപ്പം... അതും രാത്രിയിൽ.. എല്ലാം ഒരു സ്വപനം പോലെ തോനുന്നു... പിടിക്കാതെ ബാലൻസ് ചെയ്ത് എങ്ങനൊക്കെയോ ആണ് ഇരുന്നത്... പെട്ടെന്നു ബ്രേക്ക്‌ ഇട്ടപ്പോൾ തോളിൽ പിടിച്ചുപോയി... പിന്നെ കൈ എടുക്കാൻ തോന്നാത്തതുകൊണ്ടും അവിടെന്നു എതിർപ്പൊന്നും ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടും ആ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു... മഴ കൂടിയപ്പോളാണ് ആ കുടിലിൽ കയറി നിന്നത്.. അവിടെയും ദേവ തന്നെ ഞെട്ടിച്ചു.. നിനക്കു വേദനിച്ചോടീ നു ചോദിച്ചപ്പോൾ ചങ്കു പറിയുന്ന വേദനതോന്നി.. കവിളിൽ തലോടിയപ്പോൾ ശ്വാസം പോലും എടുക്കാൻ മറന്നു താൻ നിന്നു..ആ കണ്ണു നിറയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ സഹിച്ചില്ല.. എല്ലാ സങ്കടവും അണപൊട്ടി ആ നിമിഷം പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി... ആ നെഞ്ചിൽ എല്ലാ സങ്കടവും ഇറക്കി വെച്ചു.. പിന്നെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ മടി ആയിരുന്നു... തന്റെ നനഞ്ഞൊട്ടിയ നിൽപ്പ് കണ്ടിട്ടാണ് ജാക്കറ്റ് ഊരി തന്നത്... ആ ജാക്കറ്റ് ഇട്ടപ്പോൾ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട സുഗന്ധം പൊതിയുന്ന പോലെ തോന്നി. വീട് പെട്ടെന്ന് എത്തിയത് പോലെ.. താൻ വീട്ടിൽ കയറിയെന്നു ഉറപ്പുവരുത്തിയിട്ടാണ് ആളു പോയത്... എല്ലാം കൂടെ ആലോചിച്ചു ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടെ ഒരു നിറപുഞ്ചിരിയുമായ്.. അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്കു വഴുതി വീണു... *** ദേവയും ഈ സമയം തന്റെ ബെഡിൽ കിടന്നു മനസ്സിൽ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു….തന്റെ ജീവിതത്തിൽ കുറച്ചു ദിവസമായി സംഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെ കുറിച്… വരാൻ പോകുന്ന കാര്യങ്ങളെ കുറിച്… അവൻ എന്തൊക്കെയോ മനസ്സിൽ ആലോചിച്ചു കണക്കുകൂട്ടി കിടന്നു….. അതേസമയം കിച്ചുവും മഹിയും.. കിടക്കയിൽ മലർന്നടിച്ചു കിടന്നു കിനാവ് കാണുകയായിരുന്നു.... “ദാസാ...." കിച്ചു വിളിച്ചു... “എന്താടാ വിജയാ...." “അങ്ങനെ അവരുടെ കാര്യം ഏകദേശം സെറ്റ് ആയി.. ഇനി നമ്മുടെ എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒരു കരക്കടുപ്പിക്കണം..മിഥു വളഞ്ഞോടാ.. “എവിടുന്നു... അതിനെ മിണ്ടിക്കാൻ ഞാൻ പെടുന്ന ഒരു പാട്... “നിനക്കു മിണ്ടാഞ്ഞിട്ടു... ബാക്കിയുള്ളവർ ഇവിടെ എങ്ങനെ അതിന്റെ വായടപ്പിക്കും എന്നാലോചിക്കുവാ... ഇതൊരു നടക്കും പോകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല ... പ്ലാൻ മാറ്റി പിടിക്കേണ്ടി വരും... അങ്ങനെ പല പല പ്ലാനുകളും മാറി മാറി ആലോചിച്ചു മഹിയുടെ മേൽ രണ്ടു കാലും എടുത്തിട്ട് കിച്ചനുറങ്ങി... നാളത്തെ പുലരി അവരാറുപേർക്കും... ഒരുപാട് നല്ല നിമിഷങ്ങൾ സമ്മാനിക്കട്ടെ...!!! (തുടരും....) കൂട്ടുകാരെ അടുത്ത ഭാഗത്തിന് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കണേ, നോട്ടിഫിക്കേഷനോടെ വായിക്കുവാൻ ലൈക്ക് കമന്റ് ചെയ്യൂ.... രചന: മീനു #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ

കൃഷ്ണാർജുനം 15 കോളിംഗ് ബെൽ അമർത്തി വേണി കാത്തുനിന്നു. വാതിൽ മലർക്കെ തുറക്കപ്പെട്ടു. "അമ്മ!!!" വാതിൽ തുറന്ന ആളെക്കണ്ട് വേണിയുടെ നാവ് മന്ത്രിച്ചു. അവൾ ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലോടെ ആ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു.അവരവളെ കൂട്ടി മുറിക്കകത്തേക്ക് നടന്നു.അവളെപ്പിടിച്ചൊരു സോഫയിലിരുത്തി. അവളുടെ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. "സാരമില്ലടാ..പോട്ടേ..മോളേ..ഞങ്ങൾടെ പൊന്നുമോള് കരച്ചിൽ നിർത്ത്.." "അമ്മേ, അച്ഛൻ.." "മോളെ..." ഗാംഭീര്യമാർന്ന ആ ശബ്ദം കേട്ട് വേണി ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. ഓടിയമരുകയായിരുന്നു ആ ഇടനെഞ്ചിൽ. നെഞ്ചിൽ മുഖമൊതുക്കി കണ്ണീർതുള്ളികളവിടെ വർഷിച്ചു, മതിയാവോളം, പിന്നെയാ കാലുകളിലേക്ക് തളർന്നു വീണു. ആ കാലുകൾ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് തേങ്ങാൻ തുടങ്ങി. "ന്നോട്..ഞാൻ..ക്ഷമിക്കാൻ പറ്റാത്ത തെറ്റാണ് ചെയ്തത്.ഒന്നും അറിഞ്ഞോണ്ടല്ലാർന്നു..ഒന്നും ഒന്നിനും ന്യായീകരണം ആവില്ലാന്നറിയാം..ന്നാലും അച്ഛേന്റെ കിച്ചൂനോട് ക്ഷമിച്ചൂടെ അച്ഛേ..അച്ഛേന്റെ ഈ മൗനം ന്നെ കൊല്ലാതെ കൊല്ലുവാണ്..ന്നോട് ക്ഷമിക്കാൻ പറ്റിയില്ലേൽ ന്നെ ങ്ങട് കൊന്നു കളഞ്ഞേക്കച്ഛേ..അല്ലാണ്ട് നിങ്ങളില്ലാണ്ട് എനിക്ക് പറ്റില്ല..പറ്റില്ലെനിക്ക്" അയാൾ വാത്സല്യത്തോടെ അവളെയെഴുന്നേൽപ്പിച്ചു തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് നിർത്തി. "കിച്ചു കുറുമ്പ് കാട്ടുമ്പോ അച്ഛ ശിക്ഷിക്കാറില്ലേ..ഇതു കൊറച്ചു വല്ല്യ കുറുമ്പായിപ്പോയി..അതുകൊണ്ട് കൊറച്ച് വല്ല്യ ശിക്ഷയായിരുന്നൂന്ന് കരുതിയാ മതി..പോട്ടെടാ..അച്ഛേന്റെ മോളച്ഛയോടും പൊറുത്തുകള ന്റെ മോളെ വേദനിപ്പിച്ചേന്." വേണി അദ്ഭുതത്തോടെ അച്ഛനെ നോക്കി, അമ്മയേയും. അവരവളെ സോഫയിൽ പിടിച്ചിരുത്തി. അവളച്ഛന്റെ കൈ മുറുകെപ്പിടിച്ചു. "ജിത്തൂട്ടൻ വന്നില്ലേ അച്ഛേ.." "അവന് കോളേജിൽ ന്തോ പ്രൊജക്ടാ..വരാൻ പറ്റീല..നീ സ്ഥിരം ഫോണില് സംസാരിക്കണതല്ലേ അവനോട്" "ഉവ്വ്..അവനും അമ്മയും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലെന്നോട് ഇങ്ങനൊരു വരവിനെപ്പറ്റി." "നിനക്കൊരു സർപ്രൈസ് ആവട്ടേന്നു പറഞ്ഞു." "ആര്??" "വേറാരാ..ഞങ്ങൾടെ മരുമോൻ, അല്ല മൂത്ത മോൻ.." വേണിയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. "ഇത്..എങ്ങനെ?വന്നിരുന്നോ നിങ്ങളെ കാണാൻ.." " അവൻ വന്നിരുന്നു, നിങ്ങൾടെ ട്രെയിനിംഗ് തുടങ്ങണതിനു മുന്നേ.. നടന്നതു മുഴുവൻ അവന്റെ തെറ്റാണെന്നു പറഞ്ഞു.അവനോട് ക്ഷമിച്ചില്ലേലും നിന്നോട് ക്ഷമിക്കണംന്ന് പറഞ്ഞു. അവന്റെ ഓരോ വാക്കിലും നിന്നോടുള്ള സ്നേഹം തെളിഞ്ഞു കണ്ടു മോളേ..പിന്നെ ഞങ്ങളെങ്ങനെയാ.." വേണിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞുവന്നു. "മോൻ തന്നെയാ ടിക്കറ്റ് റെഡിയാക്കിയതും ഇവ്ടെ താമസം ശരിയാക്കിയതും. അവൻ നല്ലവനാ മോളേ..ന്റെ മോള് ഭാഗ്യം ചെയ്തവളാ.." അവളുടെ കണ്ണുകൾ പിന്നെയും തൂവിക്കൊണ്ടിരുന്നു. "അയ്യേ..നീ പിന്നേം കരയാണോ..മോൻ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞതെന്താന്നറിയോ..അവൻ ല്ലാം സഹിക്കും,പക്ഷെ നിന്റെ കണ്ണ് നിറയണ മാത്രം സഹിക്കില്ലാന്ന്..അങ്ങനെയുള്ളപ്പോ നീ കരയാണോ മോളേ.." കണ്ണീരിനിടയിലും വേണി ചിരിച്ചു. അവളച്ഛനേയും അമ്മയേയും ഇറുകെപ്പുണർന്നു.മനസ്സിലവളുടെ അർജുനേയും.അവരുടെ കൂടെ ഉച്ചഭക്ഷണവും കഴിച്ച് കുറേ നേരം വർത്തമാനവും പറഞ്ഞാണ് അവിടുന്നിറങ്ങിയത്. ഇറങ്ങാൻ നേരം അച്ഛൻ പറഞ്ഞു. "കിച്ചൂനോട് ഒരു കാര്യം പറയാൻ മറന്നു. മോന്റെ അച്ഛൻ വിളിച്ചാര്ന്നു ന്നെ.." "അച്ഛൻ!!എന്താ ച്ഛേ കാര്യം?" "കാര്യമോ..നിങ്ങളിങ്ങനെ രെജിസ്റ്റർ മാരേജിൽ കാര്യം ഒതുക്കാൻ പറ്റില്ലാന്നു പറയാൻ, നാടടച്ച് ക്ഷണിച്ച് ഒരു കല്ല്യാണം വേണംന്നു പറയാൻ..ന്നിട്ടെന്താ നിന്റെ ട്രെയിനിംഗ് കഴിഞ്ഞ ഉടൻ അതങ്ങട് നടത്താന്നു തീരുമാനിച്ചു." വേണിയുടെ മുഖം നാണം കൊണ്ട് ചുവന്നു. അതുകണ്ട് അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "കൃഷ്ണാ..ഈ പെണ്ണിന് നാണം ഒക്കെ വരുംല്ലേ..എങ്ങനെ നടന്ന കൊച്ചായിരുന്നു..ല്ലാം മോന്റെ മിടുക്ക്." വേണി അവരെനോക്കി മുഖം വീർപ്പിച്ചു. പിന്നെ രണ്ടാളുടേയും കവിളത്തൊരുമ്മ നൽകി. തിരിച്ചുപോവാൻ അവൾക്ക് മനസ്സുണ്ടായിരുന്നില്ല, എങ്കിലും നിവൃത്തിയില്ലാതെ യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. അവളുടെ മനം സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടുകയായിരുന്നു. പക്ഷെ പെട്ടെന്ന് ഹോട്ടൽ ലോബിയിൽ കണ്ട കാഴ്ച അവളെ ഞെട്ടിച്ചു. തന്റെ കൂട്ടുകാരും രാഘവപ്രസാദ് സാറും കിഷോറും ലോകേഷും സാറും.അവരുടെ കണ്ണിൽപ്പെടാതിരിക്കാനൊരു ശ്രമം അവൾ നടത്തിയെങ്കിലും ദയനീയമായത് പരാജയപ്പെട്ടു. "വേണി!!" മാളുവാണത് പറഞ്ഞത്.എല്ലാവരും അങ്ങോട്ട് നോക്കി. "നീയെന്താ ഇവിടെ?ഹോസ്റ്റലിൽ റെസ്റ്റെടുക്കുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്" നിക്കിയാണത് ചോദിച്ചത്. "ഹാ..ഞാൻ റെസ്റ്റ് എടുക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പൊഴാ ഒരു കാൾ വന്നത്. ന്റെ ഫ്രണ്ട്ന്റെ പാരന്റ്സ് ബദരീനാഥ് വന്നിട്ട് ഇതുവഴി പോവുന്നൂന്നും ഇവ്ടെ ഹാഫ് ഡെ സ്റ്റേ ഉണ്ടെന്നും..അപ്പൊ അവരെ ഒന്ന് കാണാൻ വന്നതാ..നിങ്ങളെന്താ ഇവിടെ.." അതി വിദഗ്ധമായി വേണി കള്ളം പറഞ്ഞ് ഫലിപ്പിച്ചു. "ന്നിട്ട് അവരെവിടെ?" "അവരിപ്പോ ഇവിടുന്ന് ഇറങ്ങീതേ ഉള്ളു..നിങ്ങളെ നേരത്തേ കണ്ടിരുന്നേൽ പരിചയപ്പെടുത്തായിരുന്നു." "ഞങ്ങളിന്നു രാഘവപ്രസാദ് സാറിനേയും കുത്തിപ്പൊക്കി സിറ്റി കറങ്ങാംന്നാ വിചാരിച്ചേ..അതിനിടയിൽ സർ പറഞ്ഞു ഇവിടെ നല്ല ചൈനീസ് ഫുഡ് കിട്ടുംന്ന്..അങ്ങനെ ല്ലാരും കൂടെ വരുമ്പൊഴുണ്ട് കിഷോർ സാറും ലോകേഷ് സാറും ഇവിടെ..ഞങ്ങളെപ്പോലെ ചൈനീസ് തട്ടാനെ..അപ്പോ ല്ലാരും ഫുഡ് അടിക്കാൻ പോവ്വാർന്നു.ഇനിയിപ്പോ നീയും കൂടിക്കോ ഞങ്ങൾടെ കൂടെ" ദേവാനന്ദ് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. വേണി പുഞ്ചിരിതൂകി.അവർ ഒരുമിച്ച് റെസ്റ്റോറന്റിലേക്ക് നടന്നു. നടക്കുന്ന വഴിയിൽ അവരുടെ കണ്ണുകൾ വേണിയിൽ പാറി വീണു. ചിരി തൂകുന്ന അവളുടെ മുഖം എല്ലാവരിലും പ്രസാദം പരത്തി "Are you ok now?" ലോകേഷാണത് വേണിയോട് ചോദിച്ചത്. അവൾ അയാളെ നോക്കിപ്പുഞ്ചിരിച്ചു.പിന്നെയെല്ലാവരും ഭക്ഷണം കഴിച്ച് അക്കാദമിയിലേക്ക് മടങ്ങി.അന്നവർ തകർത്ത് പ്രാക്ടീസ് ചെയ്തു.അന്ന് എല്ലാവരും നല്ല കളിയും ചിരിയുമായിരുന്നു. വേണിയുടെ മാറ്റത്തിൽ എല്ലാവർക്കും സന്തോഷമായി. പ്രാക്ടീസ് കഴിഞ്ഞ് വേണി അവളുടെ അർജുനെ ഫോൺ ചെയ്തു. അവളുടെ വിളി കാതോർത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു അവനും. "സന്തോഷമായോ" "ഒത്തിരിയൊത്തിരിയൊത്തിരി..എന്റെ കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണികളെയാണ് എനിക്ക് തിരിച്ചുതന്നത്..ഇതിന് പകരമായി ഞാനെന്താ തരേണ്ടത്?" "നിന്നെ..നിന്നെ മാത്രം മതിയെനിക്ക്..എന്റെ ഓരോ തുടിപ്പിലും സ്നേഹിക്കാൻ, പ്രണയിക്കാൻ..ഞാനുള്ള കാലത്തോളം എന്റെമാത്രമെന്ന് പറഞ്ഞ് നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വെക്കാൻ, നിന്റെ ചൂടുപറ്റിക്കൊണ്ടുറങ്ങാൻ നിന്നെയാണെനിക്ക് വേണ്ടത് പെണ്ണേ..നിന്നെ മാത്രം.." "ഞാനെപ്പൊഴേ നിന്റേതു മാത്രമായിക്കഴിഞ്ഞർജുൻ..എന്റെ ഓരോ നിശ്വാസത്തിലുമുയരുന്ന നിന്റെ പേര് നീ കേൾക്കുന്നില്ലേ.." "പിന്നെ എന്തൊക്കെയാണ്?" "യു നോ വാട്ട്..ഞങ്ങൾടെ പിശാച് സി സി എന്നോടിന്ന് സോഫ്റ്റ് ആയിട്ട് സംസാരിച്ചു. ഞാൻ ഓ കെ യാണോന്നു ചോദിച്ചു." അവിടൊരു പൊട്ടിച്ചിരി കേട്ടു "ആഹാ മഞ്ഞുരുകിത്തുടങ്ങി..ഇനി മഴയായി പെയ്യുമോ.." "ഛീ പോടാ..നിന്നെ എന്റെ കൈയിൽ കിട്ടും..അപ്പൊത്തരാം ഇതിനൊക്കെ" "അയ്യോ ദേവീ..ദുശ്ശാസനന്റെ നെഞ്ചുപിളർന്ന പോലെ ഈയുള്ളവനെ ചെയ്യരുതേ..ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങളുള്ളൊരു പാവമാണ്" "ആഹാ..എന്താ ഇത്രേം സ്വപ്നങ്ങൾ" "എന്റെ കൃഷ്ണയുമൊത്തുള്ള മനോഹരമായ ഒരു ജീവിതം..അതല്ലാതെന്താണെനിക്ക് സ്വപ്നം" "ഒരുപാട് പൈങ്കിളിയാവുന്നില്ലേ മോനേ ദിനേശാ..പോയിക്കിടന്നുറങ്ങ്" വളകിലുങ്ങും പോലൊരു പൊട്ടിച്ചിരി അവന് സമ്മാനിച്ച് അവൾ ഫോൺ വച്ചു. അവനൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു, പിന്നെയവന്റെ യാജ്ഞസേനിയുമൊത്തുള്ള ഓർമകളിലേക്കൂളിയിട്ടു. ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤ ക്യാബിൻ ഡോർ തുറന്നകത്തു കയറിയ വേണിയെക്കണ്ട് അവനിരുന്നിടത്തുനിന്നും എഴുന്നേറ്റു പോയി. വേണിയും അവനെക്കണ്ട് സ്തബ്ധയായി നിന്നുപോയി. ഒരു നിമിഷത്തെ നിശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷം അവർ ബോധത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു. അവൻ തന്റെ സീറ്റിലേക്കി ചാരിയിരുന്നു "ഗുഡ് മോണിംഗ് സർ..ഐ ആം കൃഷ്ണവേണി" "ഓ..ഒകെ ലേഖ പറഞ്ഞിരുന്നു. താൻ ലീവ് ആയിരുന്നല്ലേ.." "യെസ് സർ.." "താൻ ഡീൽ ചെയ്യുന്ന ആ മിശ്ര കോർപ്പറേറ്റ്സിന്റെ ഫയൽ എനിക്കൊന്ന് കാണണം..അതിലെന്തൊക്കെയോ പ്രോബ്ലംസ് ഉണ്ടെന്ന് ലേഖ പറഞ്ഞിരുന്നു. "യെസ് സർ..ഞാനത് നോട്ട് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.ഫയൽ കൊണ്ടുവരാം സർ.." "ഒകെ യു മേ ഗോ നൗ.." വേണി ഒരു തരത്തിൽ ക്യാബിനു പുറത്തേക്കിറങ്ങി, ഒരു ദീർഘനിശ്വാസമെടുത്തു.പിന്നെയും പിന്നെയും കണ്ണുകൾ ചിമ്മിത്തുറന്നു. ന്റെ കൃഷ്ണാ..ഇയാളല്ലേ അയാൾ..ഇന്നലെ ഞാൻ അടികൂടിയ ആൾ..എന്റെ കണ്ണിലേക്കു നോക്കി നിന്നയാൾ..പക്ഷെ ഈ വേഷം..ഇന്നലെ കണ്ടപ്പോൾ അലഞ്ഞു നടക്കുന്ന ഒരു ജിപ്സി ലുക് ആയിരുന്നു. ഇന്ന് പെർഫെക്ട് എക്സിക്യൂട്ടീവ് ലുക്.ഒടുക്കത്തെ ജാഡയും, മുമ്പ് കണ്ട ഭാവമേ ഇല്ല. ഇനി എന്താവുമോ ന്തോ..ന്തൊക്കെയാ ഞാൻ കാണണ്ടേ ന്റെ ഗുരുവായൂരപ്പാ..വേണി മനസ്സിൽ ചിന്തിച്ചു. അതേ സമയം ക്യാബിനകത്തും അതേ ചിന്തയായിരുന്നു. ഇന്നലെ കണ്ടവൾ..കണ്ടമാത്രയിൽ എന്റെ ഹൃദയത്തിനകത്ത് കയറിപ്പറ്റിയവൾ..ഇന്നലെ വേഷം കണ്ടപ്പോ വല്ല ഫാഷൻ ഡിസൈനറോ ഐടി പ്രൊഫഷണലോ എന്നു കരുതി. പക്ഷെ ഇന്ന് പക്കാ ഒഫീഷ്യൽ ലുക്കിൽ..സാരി ആന്റ് ആൾ..ആന്റ് ഇത്രയും മെച്വേർഡ് ആയ പെരുമാറ്റം..ഷീ ഈസ് ഡാം അമേസിംഗ് യാർ. അൽപ്പസമയത്തിനു ശേഷം വേണി ഫയലുമായി അകത്ത് കയറി. അവന് ഫയലിലെ കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തു. രണ്ടാളും പരസ്പരം അറിയാമെന്ന ഭാവമേ കാണിച്ചില്ല. പക്ഷെ ആ ഇന്ററാക്ഷൻ കൊണ്ടുതന്നെ രണ്ടുപേരും പുലികളാണെന്ന് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും മനസ്സിലായി. അന്ന് വൈകുന്നേരവും ജോലി കഴിഞ്ഞ് വേണിയും ഫ്രണ്ട്സും പുറത്ത് പോയി. പക്ഷെ ഗരുഡ വേണ്ടെന്ന് വേണി വാശി പിടിച്ചു. അവനെ വീണ്ടും കാണുമെന്ന പേടി തന്നെയായിരുന്നു കാരണം.അങ്ങനെ അവർ ഓറിയോൺ മാളിലേക്ക് വിട്ടു വഴിയിൽ പുതിയ എ സി യെപ്പറ്റി അവൾ അവരോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഒരു ജാഡക്കാരൻ പിശാചാണ് പുതിയ എ സി യെന്ന് അവളവരോട് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ സംസാരിച്ച് സംസാരിച്ച് മാളിലെത്തി. പക്ഷെ വേണി പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെയായിരുന്നില്ല കാര്യങ്ങൾ.. അവിടെ കൃത്യം അവരെ പ്രതീക്ഷിച്ചെന്ന പോലെ മൂന്നുപേർ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. വേണിയുടെ പാതി ജീവൻ അതോടെ പോയെന്നു തന്നെ പറയാം. അവൾ ഇതെന്തെന്ന ഭാവത്തിൽ ഗാഥയെ നോക്കി. "അതേ.. ആ രണ്ട് ചേട്ടൻമാരിൽ ഒരുചേട്ടൻ നമ്മുടെ ഇലക്ട്രോണിക് സിറ്റിയിൽ തന്നെയാണ് വർക് ചെയ്യുന്നതെന്ന നഗ്നസത്യം ഇന്നാണ് ഞങ്ങളറിഞ്ഞത്..അറിഞ്ഞപ്പോൾ അങ്ങേരുടെയാ ഇന്നലത്തെ വെള്ളഷർടുകാരൻ ഫ്രണ്ടിനായി എനിക്കെന്റെ ഹൃദയം കൈമാറാതിരിക്കാനായില്ല, ഹൃദയത്തിനൊപ്പം ഫോൺ നമ്പറും..ഇന്ന് നമ്മളിങ്ങോട്ടാ വരുന്നേന്ന് എനിക്കങ്ങേരോട് പറയേണ്ടി വന്നു. പിന്നേയ് എന്റെ പ്രണയസാഫല്യത്തിന് വേണ്ടി അമ്മ മഹാകാളി ഇന്ന് ഞങ്ങളോട് ക്ഷമിക്കണം.എന്റെ ജീവിതം കുളം തോണ്ടരുത്" ഗാഥ കൈകൾ കൂപ്പി പറയുന്നതുകേട്ടപ്പോൾ ഒരേ സമയം വേണിക്ക് ചിരിയും ദേഷ്യവും വന്നു.അവരെല്ലാവരും ഒരേ ടേബിളിനു ചുറ്റും ചെന്നിരുന്നു. വേണി അവനെ കാണാത്ത ഭാവം നടിച്ചു. താൻ ഫുഡ് ഓർഡർ ചെയ്യാമെന്ന് പറഞ്ഞ് പിന്നെയവൾ എല്ലാവരോടും അവരവരുടെ ഓർഡർ ചോദിച്ച് കൗണ്ടറിനടുത്തേക്ക് പോയി. ഗാഥയേയും ശ്വേതയേയും നേരത്തെ പരിചയപ്പെട്ടതുകൊണ്ട് അവന്റെ ഫ്രണ്ട്സ് വേണിയുടെ ഫ്രണ്ട്സിനോട് അവളെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കാൻ തുടങ്ങി. "വേണിയോ.. അവളെപ്പറ്റിപ്പറഞ്ഞാലൊന്നും തീരൂല..ഞങ്ങൾടെ ബെസ്റ്റി..അതിനേക്കാളുമുപരി ഞങ്ങൾടെ സിസ്റ്റർ..ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും സ്കൂള് തൊട്ട് ഒരുമിച്ചു പഠിക്കണതാ..പിന്നെ ബി ടെകും. അവളൊരു കട്ടബുജിയാ..ന്നാ കയ്യിലിരുപ്പ് കണ്ടാ ആരും പറയില്ലാട്ടോ..ബി ടെക്.കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ ഇവിടേക്ക് ജോലി കിട്ടി വന്നപ്പോ പുള്ളിക്കാരി ട്രിവാൻഡ്രത്തേക്കാ പോയത്.. പുള്ളിക്കാരീടെ ഡ്രീം ജോബ് ഈസ് സിവിൽ സെർവ്വീസ് , അതിന്റെ കോച്ചിംഗിന്. പിന്നെ സി ജി എൽ കിട്ടി.അങ്ങനെ പോസ്റ്റിംഗ് ആയി ഇങ്ങോട്ട് വന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ഇണപിരിയാത്ത കുരുവികൾ വീണ്ടും ഒരുമിച്ചായി. ഇപ്പൊ ഇകണോമിക് ഒഫൻസസ് ഇൻവെസ്റ്റിഗേറ്റിംഗ് ഏജൻസീലാ അവൾ വർക് ചെയ്യുന്നെ. സിവിൽ സർവ്വീസ് മെയിൻസ് എക്സാം പാസ്സായിട്ടുണ്ട്.ഇനി ഇന്റർവ്യൂ.അതവൾ ക്ലിയർ ചെയ്യും..ഞങ്ങൾക്കുറപ്പാ..ഷീ ഈസ് ദാറ്റ് ടാലന്റഡ് ആന്റ് ഗുഡ്. ഞങ്ങൾടെ കൂടെ തല്ലുകൊള്ളിയായി നടക്കുമെങ്കിലും ഓഫീസിലവൾ ഷാർപാ.ദാറ്റ് ഇന്റലിജന്റ് ഷീ ഈസ്. ഞങ്ങൾടെ വീട്ടുകാർക്ക് ഞങ്ങളേക്കാൾ പ്രിയം അവളെയാ..ആന്റ് യു നോ വാട്ട്..ഷീ ഈസ് ദ ബെസ്റ്റ്." ഗാഥ അവരോടത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് വേണിയോടുള്ള സ്നേഹം, വാത്സല്യം, ആരാധന തുടങ്ങിയ ഭാവങ്ങൾ അവർക്ക് തെളിഞ്ഞു കാണാമായിരുന്നു. " പ്രേമോ..അവൾക്കോ..നോ വേ..അവളോടടുക്കാൻ തന്നെ ആൾക്കാരൊന്ന് പേടിക്കും, എത്ര പേര് പിറകേ നടന്നിട്ടുണ്ടെന്നറിയോ..പുള്ളിക്കാരി ആരേം പ്രേമിച്ചിട്ടില്ല..അതിനെപ്പറ്റിയൊക്കെ സിവിൽ സർവ്വീസില് കേറിയിട്ട് ആലോചിക്കാംന്നാ അവൾ പറയണെ..ബട് ഒരു കാര്യം പറയും, നമുക്കായി ജനിച്ചവൻ എവിടെയായാലും നമ്മളെത്തേടിയെത്തുമെന്നും അവരെ കണ്ടാൽ നമുക്ക് അറിയാതൊരു സ്പാർക് തോന്നുമെന്നും. ഇവളു പറഞ്ഞില്ലേ ഒരു സ്പെഷ്യൽ ക്യാരക്ടറാ ഞങ്ങൾടെ ചങ്ക്. സ്നേഹിച്ചാലേ ചങ്ക് പറിച്ചുകൊടുക്കുംട്ടോ..പക്ഷെ ദേഷ്യം വന്നാ ഭദ്രകാളീം.." ശ്വേത പറഞ്ഞു. "ന്നിട്ടാ സ്പാർക് ഇവനെ കണ്ടപ്പോ നിനക്ക് തോന്നിയോ ഗാഥ മോളേ.." ഗാഥയുടെ പയ്യനെ ചൂണ്ടി അവൻ പറഞ്ഞു. ഗാഥ നാണത്തോടെ മുഖം കുനിച്ചു. അപ്പൊഴേക്കും ഫുഡ് എടുക്കാനായി വേണി മറ്റുള്ളോരെ കൗണ്ടറിലേക്ക് വിളിച്ചു. അവർ രണ്ടുപേർ ചെന്ന് ഫുഡ് എടുത്തുകൊണ്ട് വന്ന് എല്ലാവരും കഴിപ്പ് തുടങ്ങി. വേണി കുറച്ചുസമയം കൊണ്ടുതന്നെ അവനൊഴിച്ച് മറ്റു രണ്ടുപേരുമായി കമ്പനി ആയി. അവരോട് കലപില വർത്തമാനവും തുടങ്ങി. "അല്ല..ഈ ചേട്ടൻ എവിടാ വർക്ക് ചെയ്യുന്നേന്ന് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.." അവനെ ചൂണ്ടി ഗാഥ ചോദിച്ചു. "ആഹാ..അതു പറഞ്ഞില്ലല്ലേ..ഞാൻ സ്പെഷ്യൽ ഇൻവെസ്റ്റിഗേഷൻ ഏജൻസി ഫോർ എകണോമിക് ഒഫൻസസിൽ എ സി ആയിട്ട് കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചയാ ജോയിൻ ചെയ്തത്." "എ സി?? അപ്പോ ഇയാളാണോ നിന്റെ എ സി? നീ പറഞ്ഞ ജാഡക്കാരൻ പിശാച്!!" ശ്വേത പെട്ടെന്നൊന്നുമോർക്കാതെ പറഞ്ഞുപോയി. വേണി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നിടത്ത് വാ പിളർന്നിരുന്നു പോയി. ദയനീയമായി അവൾ അവനെനോക്കി പല്ലിളിച്ച് കാണിച്ചു.അവന്റെ മുഖത്ത് കോപം പടർന്നതുകാണാമായിരുന്നു. അവന്റെ കൂട്ടുകാർ അത് കണ്ട് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. പിന്നെയന്നവൾ അവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കിയില്ല. ഭക്ഷണം കഴിച്ച് പരസ്പരം യാത്ര പറഞ്ഞ് അവർ അവരവരുടെ ഫ്ളാറ്റിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി. വേണി എ സി യെക്കുറിച്ച് ടെൻഷനടിക്കുകയായിരുന്നു. ഓഫീസിലവനെ കാണണമല്ലോ എന്നാലോചിച്ച് അവൾ തല പുകച്ചു. അപ്പോഴാണ് അവളുടെ ഫോണിൽ ഒരു മെസ്സേജ് നോട്ടിഫിക്കേഷൻ വരുന്നത്.ഫോൺ തുറന്നു. ഏതോ അൺനോൺ നമ്പറിൽ നിന്നുള്ള മെസ്സേജ് ആണ്. അവളതെടുത്തു വായിച്ചു. "കൃഷ്ണാ..എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ധന്യമായ നിമിഷമേതെന്നറിയുമോ..നിന്നെ ആദ്യമായി കണ്ട ആ ഒരു മാത്ര..നിന്റെ കുസൃതി തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിൽ ഞാൻ തെളിഞ്ഞ ആ ഒരു മാത്ര..ഒരു ധനുസ്സുമായി വന്ന് നിന്റെ ഹൃദയതടാകത്തിലേക്ക് ഞാനൊരു ബാണം തൊടുക്കട്ടേ, നിന്റെ പ്രണയമാകുന്ന പുഷ്പമാല്യം എന്റെ കഴുത്തിൽ വീഴ്ത്തുമോ..ഉത്തരത്തിനായി കാത്തിരിക്കുന്നു" പെട്ടെന്ന് വേണിക്ക് വന്നത് ദേഷ്യമാണ്..പക്ഷെ പിന്നെ..കാവ്യാത്മകമായ വാക്കുകൾ..എന്തോ ഒരു പ്രത്യേകത, ഹൃദയത്തിൽ തൊടുന്ന പോൽ..ആരാ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നേ..ഫസ്റ്റഫോൾ ആരുമെന്നെ കൃഷ്ണയെന്നു വിളിക്കാറില്ല, പിന്നെയീ വാക്കുകൾ? ഏതായാലും ആരാണെന്നൊന്നു ചോദിച്ചേക്കാം,ചിലപ്പോ റിപ്ലൈ കിട്ടിയാലോ.. "Who are you.." വേണി മെസ്സേജ് അയച്ചു.ഉടനടി റിപ്ലൈ വന്നു. "ഞാനോ..എന്നെ നിനക്ക് മനസ്സിലായില്ലേ കൃഷ്ണാ..ഞാൻ നിന്റെ അർജുനനാണ്" "അർജുനൻ??" "ഹാ..കൃഷ്ണ പ്രണയിച്ച, കൃഷ്ണയെ പ്രണയിച്ച അർജുനൻ.." വേണി അത് വായിച്ച് ചിരിച്ചു. പുരാണം നല്ലവണ്ണം അറിയുന്നവനാണല്ലേ..അവൾക്ക് ആ മെസ്സേജുകളിൽ താൽപര്യം കയറാൻ തുടങ്ങി. ഒരു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ അവൾ ചോദിച്ചു. "കൃഷ്ണ അർജുനനെ പ്രണയിച്ചതു സത്യം..പക്ഷെ കൃഷ്ണയുടെ പ്രണയത്തിന്റെ ആഴം മനസ്സിലാക്കാതെ സുഭദ്രയെ ജീവനായി കണ്ടവനല്ലേ അർജുനൻ.." വേണിയുടെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അപരിചിതമായ ആ നമ്പറിൽ നിന്നാണ് തനിക്കിപ്പോൾ മെസ്സേജ് വരുന്നതെന്നു കണ്ട അവൾ ഫോണെടുക്കണോയെന്ന് ഒരു നിമിഷം അന്തിച്ചുനിന്നു. പിന്നെ ഫോണെടുത്തു. "കൃഷ്ണാ..." ആ ശബ്ദം കേട്ട മാത്രയിൽ അത് തന്റെ ഹൃദയതന്ത്രികളിലെവിടെയോ ചെന്ന് ശ്രുതി മീട്ടി തനിക്കുചുറ്റും പ്രതിധ്വനിക്കുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി.അവൾ ഒരു സോഫയിലേക്ക് തളർന്നിരുന്നു. "കൃഷ്ണയോടർജുനനുള്ള പ്രണയം മറ്റാർക്കുമറിയില്ല, അർജുനനല്ലാതെ..വരണമാല്യവുമേന്തി കൃഷ്ണയാ സദസ്സിൽ നമ്രമുഖിയായി നിൽക്കുമ്പോൾ തന്നെ അർജുനന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തറച്ചുകയറിയതാണവൾ..മത്സരം വിജയിച്ച് കൃഷ്ണ തന്റെ മാറിൽ വരണമാല്യമണിയിക്കുമ്പോൾ ഇനിയെന്നെന്നും തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർന്നവൾ തന്റെയുയിരിന്റെ പാതിയായി വേണമെന്നു കരുതിയതുമാണർജുനൻ..അറിയുമോ കുന്തീമാതാവിനടുത്തേക്ക് പോവുമ്പോൾ ഒരു മൺതരിപോലും തന്റെ കൃഷ്ണയുടെ കാലിൽ പതിയരുതെന്ന് കരുതിയതവൻ അർജുനൻ... പക്ഷേ...... കിട്ടിയതെന്തോ അത് അഞ്ചുപേരും തുല്യമായി വീതിച്ചെടുക്കാൻ അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഇല്ലാതായതവന്റെ സ്വപ്നങ്ങളാണ്. അമ്മയുടെ വാക്ക് പാലിക്കപ്പെടുമെന്നു ജ്യേഷ്ഠനും ഒടുവിൽ അഞ്ചുപേരെയും വിവാഹം കഴിക്കാമെന്ന് കൃഷ്ണയും സമ്മതിച്ചപ്പോൾ ഭൂമി പിളർന്നു താഴേക്ക് പോയെങ്കിലെന്നു ചിന്തിച്ചവനാണർജുനൻ..തന്റെ പെണ്ണിനെ പങ്കുവെക്കേണ്ട ഗതികേട് ഏത് പുരുഷൻ സഹിക്കും..വിവാഹശേഷം കൃഷ്ണ ജ്യേഷ്ഠന്റെ കൂടെ ചിലവഴിച്ച നാളുകളിൽ അവിടേക്ക് അനുവാദമില്ലാതെ കടന്നുവന്ന് വർഷങ്ങളുടെ വിരഹം മനസ്സാലെ ചോദിച്ചു വാങ്ങി, കൃഷ്ണയിൽ നിന്നകലാൻ..അർജുനനൊരു സാധാരണക്കാരനാണ് കൃഷ്ണ.. അവന്റെ നെഞ്ച് കല്ലല്ല... സുഭദ്രയെ വിവാഹം കഴിച്ചു,ശരിയാണ്. പിറന്ന രാജ്യത്തിനു വേണ്ടി, കൂടപ്പിറപ്പുകൾക്കു വേണ്ടി. ശക്തരായ യാദവരുടെ പിന്തുണയ്ക്ക് വേണ്ടി..എന്നിട്ടും അർജുനനെന്നും പഴിമാത്രം കേട്ടു. താലി കെട്ടിയ ഭാര്യയെ സഹോദരൻമാർക്കു കൂടി പങ്കിട്ടുനൽകിയവൻ, ദ്രൗപദിയെ മറന്ന് സുഭദ്രയെ സ്നേഹിച്ചവൻ, ദ്രൗപദീപുത്രനു കിട്ടേണ്ട സൗഭാഗ്യങ്ങൾ അഭിമന്യുവിന് നൽകിയവൻ..അർജുനന്റെ പ്രണയം ആരുമറിഞ്ഞില്ല കൃഷ്ണാ..അവന്റെ വിങ്ങൽ ആരുമറിഞ്ഞില്ല...പ്രണയം നിറഞ്ഞ ഹൃദയവും വിരഹം നൽകിയ വേദനയുമായി ഒരായുഷ്കാലം തള്ളി നീക്കിയവൻ... തെറ്റ് പറ്റിയിട്ടുണ്ടർജുനനും..ഇല്ലെന്ന് പറയുന്നില്ല..ജ്യേഷ്ഠനെ എതിർത്ത്, മാതാവിനെ എതിർത്ത് കൃഷ്ണയെ തന്നോട് ചേർത്ത് പിടിക്കാമായിരുന്നു. പക്ഷെ കൃഷ്ണ കൂടി പഞ്ചപാണ്ഡവർക്കു മുന്നിലായി തല കുനിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ തകർന്നു പോയർജുനൻ.കൗരവസഭയിൽ കൃഷ്ണ അപമാനിക്കപ്പെട്ടപ്പോഴും ജ്യേഷ്ഠനെതിർവാക്ക് ഇതേവരെ പറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നതും സ്വയം പണയപ്പണ്ടമായവന് മറ്റൊരാളെ എങ്ങനെ രക്ഷിക്കാനാവുമെന്ന വ്യർഥമായ നീതിബോധവും കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്നർജുൻ..തെറ്റാണ്, മാപ്പർഹിക്കാത്ത തെറ്റ്..പക്ഷെ ഈ ജന്മത്തിലർജുനനോട് ക്ഷമിച്ചു കൂടെ കൃഷ്ണയ്ക്ക്. ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാതെ പുണ്യമായി സംരക്ഷിച്ചു കൊള്ളാം..പണ്ടു ചെയ്ത തെറ്റുകൾക്ക് പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യാം..പൊറുത്തൂടേ.." " അവന്റെ ഹൃദയം തുറന്നുള്ള, ആത്മാർഥമായ വാക്കുകൾ കേട്ട് തന്റെ മേൽ മഞ്ഞുവന്നു പൊതിഞ്ഞതുപോലെ വേണിക്ക് തോന്നി, അറിയാത്ത ഏതോ ഒരു വികാരത്തിനു താൻ അടിമപ്പെടുന്നതുപോലെ,അവളുടെ ഹൃദയം ശക്തമായി മിടിച്ചു. അവനെയൊന്നു കാണാൻ അവളുടെ മനസ്സ് വെമ്പി. "എനിക്കൊന്നു കാണാൻ പറ്റുമോ നിങ്ങളെ.." വിറക്കുന്ന വാക്കുകളിൽ അവൾ ചോദിച്ചു. മറുപടി ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയായിരുന്നു. "കാത്തിരിപ്പിനു സുഖം കൂടുതലാണെന്റെ യാജ്ഞസേനീ.." ഫോൺ കട്ടായി.അനിർവചനീയമായ ഒരനുഭൂതിയിൽ വേണി ലയിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോഴും. തുടരും... By കൃഷ്ണ.. കുറിപ്പ്: കുട്ടിക്കാലത്ത് മഹാഭാരതം വായിക്കുമ്പോൾ അർജുനൻ തന്നെയാണേറെ ആകർഷിച്ചത്. കുറച്ചു മുതിർന്നപ്പൊഴാണ് അർജുനൻ ദ്രൗപദിയോട് കാണിച്ച അനീതിയും കർണനോട് തോന്നിയ ശത്രുതയുമെല്ലാം മനസ്സിലാവുന്നത്. അതോടെ കുറേ പുതിയ കഥാപാത്രങ്ങളെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു. പക്ഷെ എന്നിട്ടും അർജുനനെ വെറുക്കാനാവുന്നില്ലായിരുന്നു, വായനയിലൂടെയുള്ള ആദ്യ പ്രണയമെന്ന പോലെ..പിന്നീടാണ് പ്രതിഭാ റായ്യുടെ യാജ്ഞസേനി വായിച്ചത്. അർജുനൻ കൃഷ്ണയോട് കാണിച്ച അവഗണനയ്ക്ക് മറ്റൊരു പരിഭാഷ്യം കൂടി കണ്ടത്..പിന്നെ അതങ്ങു ഹൃദയത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു.. #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ