വേട്ട ഭാഗം -05 എസ് ഐ രാമനാഥൻ വീടിന് മുറ്റത്തേക്ക് കയറി വന്നു കൂടെ രണ്ട് പോലീസുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നു അയാൾ ജോണിനെ കുറെ നേരം നോക്കി നിന്നു.... “താനല്ലേ ജോൺ ”അയാൾ ജോണിനെ തറപ്പിച്ച് ഒന്നു കൂടി നോക്കി “അതേ സാർ എന്താ കാര്യം ”ജോൺ ഭവ്യതയോടെ നിന്നു “താൻ കൂപ്പിൽ ഉണ്ടായ കാര്യങ്ങളെല്ലാം അറിഞ്ഞില്ലേ താൻ തലേ ദിവസം അവിടെ അലക്സിയുമായി പ്രശ്നമുണ്ടായെന്നു പറയുന്നത് കേട്ടല്ലോ” എസ് ഐ രാമനാഥൻ മീശ പിരിച്ചു.. “അത് അങ്ങനെയൊരു പ്രശ്നം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല സാർ..ഒരു അപകടവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു അലക്സിയുമായി ഒന്ന് രണ്ടു പറഞ്ഞു ജോൺ കൂടുതലായി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല ഇന്നലെ വീട്ടിൽ വന്ന് അലക്സി കാണിച്ച പരാക്രമം അയാൾ മനപ്പൂർവം പറയാതിരുന്നു “പിന്നെ എങ്ങനെയുള്ള പ്രശ്നമാടാ ഉണ്ടായത് പെട്ടെന്ന് ”എസ് ഐ രാമനാഥന്റെ സ്വഭാവം മാറി “സർ എനിക്ക് ഒന്നും അറിയില്ല ആ പ്രശ്നമുണ്ടായ ഉടനെ ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നു “ഉം. ......”എസ് ഐ ഇരുത്തി ഒന്ന് മൂളി “ഇതാരാടാ ഈ ജോക്കർ ”മുഖത്ത് ചായം പൂശി നിൽക്കുന്ന ബെഞ്ചമിനെ നോക്കി രാമനാഥൻ ചോദിച്ചു “മകനാണ് സർ ”ജോൺ പറഞ്ഞു അയാൾ ബെഞ്ചമിനെ അടിമുടി ഒന്ന് നോക്കി “നീ ജാക്കറ്റും ക്യാപ്പും എല്ലാം ധരിച്ച് രാത്രി ഇറങ്ങാറുണ്ടോടാ ” “അയ്യോ സർ അവനൊരു പാവമാ....ഇപ്പോഴും അവന് മൂത്രമൊഴിക്കണേൽ മുറ്റത്തോട്ടു ഞാൻ കൂട്ട് നിന്നു കൊടുക്കണം ” അവിടെ നിന്ന എൽസി ആണ് അത് പറഞ്ഞത്. . അത് കേട്ട് കൂടെ വന്ന പോലീസുകാർ ചിരിച്ചു. .. ബെഞ്ചമിൻ അമ്മച്ചിയെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി പിന്നെ പോലീസ് കാരെ നോക്കി ചമ്മിയ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു. .... “എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടേൽ നിന്നെ സ്റ്റേഷനിലോട്ട് വിളിപ്പിക്കും നിനക്കെതിരെ വല്ലതെളിവും കിട്ടിയാൽ ഇടിച്ചു നിന്റെ എല്ല് ഞാൻ ഒടിക്കും ”ജോണിനോട് പറഞ്ഞിട്ട് എസ് ഐ രൂക്ഷമായി എല്ലാവരെയും ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് പുറത്തേക്കു നടന്നു പിറകെ പോലീസുകാരും അവർ പോയ ഉടനെ ബെഞ്ചമിൻ എൽസിയോട് തട്ടിക്കയറി “അമ്മച്ചി എന്ന വർത്തമാനമാ ഈ പറഞ്ഞേ മനുഷ്യരെ നാണം കെടുത്താൻ വേണ്ടി” “എന്ത് ഞാൻ ഉള്ളതല്ലേ പറഞ്ഞെ ” എന്ന് പറഞ്ഞു എൽസി അകത്തേക്ക് പോയ്‌. .. ജോണിന് അത് ആസ്വദിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല അയാൾക്ക്‌ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭയം ഉണ്ടായിരുന്നു അലക്സി എന്തും ചെയ്യാൻ മടിക്കാത്തവനാ. .. ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല്ല്ലോ അയാൾ ആശ്വസിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു ❤️❤️❤️ തോപ്പിലാക്കാട്ട് പോളച്ചന്റെ വസതിയിൽ പൊളിച്ഛനടുത്തായി എസ് ഐ രാമനാഥനുമുണ്ടായിരുന്നു. അയാൾ ഔദ്യോഗിക വേഷത്തിലായിരുന്നില്ല .. മുമ്പിലുള്ള ഗ്ലാസുകൾ നിറയുകയും ഒഴിയുകയും ചെയ്തു എന്റെ മകനെ ഈ നിലയിലാക്കിയവനെ കണ്ടെത്തണം. ..സർ ഞാൻ അതിനു എന്ത് വേണമെങ്കിലും ചെയ്യാം. ..പോളച്ചൻ എസ് ഐ യോട് പറഞ്ഞു പോളച്ചൻ വിഷമിക്കാതെ നമുക്ക് കണ്ടു പിടിക്കാം അവൻ എവിടെ പോകാൻ കിട്ടിയാൽ ഇടിച്ചു അവന്റെ പതിര് ഞാൻ കലക്കും അവൻ നേരെ നിന്നു മുള്ളില്ല രാമനാഥനെ അവന് അറിയില്ല. ...“ അയാൾ സിഗരറ്റ് എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വെച്ചു. .. എഴുന്നേറ്റു എനിക്കു അലക്സിയിൽ നിന്നു മൊഴി എടുക്കണം. ..ഉണ്ടോ ഇവിടെ അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട. ... അതൊക്കെ ഞാൻ വേണ്ട പോലെ ചെയ്തോളാം ഞാൻ പറഞ്ഞു തരുന്ന പോലെ അങ്ങ് പറയാൻ അവനോടു പറയണം പോളച്ചൻ മാസപ്പടി അങ്ങ് എത്തിച്ചേക്കണം - അയാൾ കുറുക്കനെ പോലെ പോളച്ചനെ നോക്കി. ..എന്നിട്ട് കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു ❤️❤️❤️ അന്നൊരു അവധി ദിവസമായിരുന്നു. .... ഐസക്കും സ്റ്റെല്ലയും ഡീനും എവിടെയോ യാത്ര പോയതായിരുന്നു... അടുക്കളയിൽ സഹായിക്കുന്ന ഏലിയാമ്മയും നാൻസിയും മാത്രമേ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. നാൻസിയെ കുറെ വിളിച്ചെങ്കിലും അവൾ പോയില്ല അവൾക്കിഷ്ടമല്ല ചിലരുടെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങളിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലുന്നത്.... ഇച്ചായനും ചേച്ചിക്കും അവരുടേതായ പ്രൈവസി വേണം എന്ന ചിന്തയാണവൾക്ക്. ... അവരുടെ സ്വകാര്യതയിൽ താനൊരു തടസ്സമാകാൻ പാടില്ല അവധി ആയതിനാൽ അവൾ എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ തന്നെ പത്തുമണി കഴിഞ്ഞു. .. ഏലിയാമ്മ ചേട്ടത്തി പ്രാതൽ കഴിക്കാൻ കുറെ തവണ ആയി വന്നു വിളിക്കുന്നു... അവർ വീട്ടിലെ ഒരു അംഗത്തെ പോലെയാണ് ഒരു ജോലിക്കാരി ആണെന്ന് ഇതുവരെ തോന്നിയിട്ടില്ല അപ്പച്ചന്റെ കാലം മുതലേ ഉള്ളതാണ്.... അതിന്റെ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യം അവർ എടുക്കാറുണ്ട് നാൻസിക്ക് അത് ഇഷ്ടവുമാണ്.... കുളികഴിഞ്ഞ് ഫാനിനുകീഴെ മുടി ഉണക്കാൻ നിൽക്കുമ്പോഴാണ് മാർട്ടിൻ അങ്ങോട്ട് വന്നത്... അയാളെ കണ്ടതും അവൾക്ക് പേടി തോന്നി ചോദിക്കാതെ പമ്മി റൂമിലേക്ക് വന്നത് അവൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല എന്നാലും അവൾ നീരസം പുറത്തു കാണിച്ചില്ല “എന്നാ ചേട്ടായി..ഇന്ന് ജോലി ഒന്നുമില്ലേ ” നാൻസി ചോദിച്ചു “ഉണ്ട്. ... നാൻസി എന്താ അവരുടെ കൂടെ പോകാഞ്ഞത്”അയാൾ അവളുടെ അടുത്തുവന്ന് കസേരയിൽ ഇരുന്നു.... അവളെ തന്നെ വീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു. . അവൾക്ക് എന്തോ വല്ലായ്മ തോന്നി വീട്ടിൽ ആരുമില്ല ഏലിയാമ്മചേടത്തി താഴെ കിച്ചണിലാണ്.... “നാൻസി. ....എനിക്കു നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ്. ...വെറും ഇഷ്ടമല്ല വിവാഹം കഴിക്കാൻ ”അയാൾ അവളുടെ കയ്യിൽ തൊട്ടു. .... ചേട്ടായി എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് ഞാൻ മുൻപ് ചേട്ടായിയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ് ആരുമില്ലാത്ത സമയത്ത് ഇങ്ങനെ റൂമിൽ വന്നു ബുദ്ധിമുട്ടിക്കരുത്.... ഇപ്പോൾ റൂമിനു വെളിയിൽ പോകണം അയാളുടെ ചരിത്രം അവൾക്കറിയാം പല സ്ത്രീകളുമായി ബന്ധമുള്ള കാര്യം നാട്ടിൽ പാട്ടാണ്. ... ഇച്ചായൻ ഇയ്യാളെ കുറെ സഹിക്കുകയാണ്. . “എടീ കല്യാണം കഴിച്ചില്ലെങ്കിലും വേണ്ടില്ല ഒരു ദിവസമെങ്കിലും നിന്റെ കൂടെ.....” “ഛെ...... നിങ്ങൾ ഇറങ്ങി പോകുന്നുണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ചേട്ടത്തിയെ വിളിക്കും ”അവൾ അയാളെ മുഴുവനായി പറയാൻ സമ്മതിച്ചില്ല അവളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നിരുന്നു. .. പെട്ടെന്നായിരുന്നു അയാൾ അവളെ കേറി പിടിച്ചത്. ..... അയാൾ അവളെ തന്നിലേക്ക് വലിച്ച് അടുപ്പിച്ചു ചുണ്ടിൽ ചുംബിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു അവൾ ബലമായി അവളുടെ മുഖം തള്ളിമാറ്റി.... അവളുടെ നെഞ്ച് ദ്രുതഗതിയിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു കൈകാലുകൾ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി... ബലഹീനയകയാകുന്ന പോലെ അവൾക്കു തോന്നി അയാൾ അവളെ പൊക്കിയെടുത്ത് ബെഡിലേക്കിട്ടു. ... അവൾ ഉരുണ്ടു മാറി ബെഡിന് അപ്പുറത്തേക്ക് ചാടി ഉച്ചത്തിൽ ചേടത്തിയെ വിളിച്ചു. .. ചേടത്തി ഓടി വരുമ്പോൾ മാർട്ടിൻ വീണ്ടും നാൻസിയെ കേറി പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു “വിടടാ അവളെ ” അവർ കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ചട്ടുകം കൊണ്ട് മാർട്ടിനെ അടിച്ചു... അവർക്കും പേടി ഉണ്ടായിരുന്നു ഒരു കാട്ടു പോത്തിനെ പോലെ ആയിരുന്നു മാർട്ടിൻ “മാറ് തള്ളേ എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അയാൾ ഏലിയാമ്മയെ തള്ളി മാറ്റി നിരാശയോടെയും അമർഷത്തോടെയും പുറത്തേക്ക് നടന്നു... അവൾ പൊട്ടി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഏലിയാമ്മയുടെ തോളിലേക്ക് മുഖം ചായ്ച്ചു “നമുക്ക് ഐസക്ക് വന്നിട്ട് പറയാം മോളെ നീ കരയാതെ ” ഏലിയാമ്മച്ചടത്തി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു “വേണ്ട ചേട്ടത്തി അത് ഇച്ചായനും ചേച്ചിക്കും വിഷമമാകും വെറുതെ ഒരു കുടുംബപ്രശ്നം വേണ്ട” അവൾ കുറെ നേരം അവരുടെ മടിയിൽ തളർന്നു കിടന്നു ❤️❤️❤️ “എന്തുവാ പെണ്ണെ ഇന്ന് ഭയങ്കര വിഷാദഭാവം ആണല്ലോ എന്തുപറ്റി” നാൻസിയുടെ മൂകഭാവം കണ്ടു ബെഞ്ചമിൻ ചോദിച്ചു... ആറിന്റെ തീരത്തുള്ള മരത്തിനു ചുവടെ ആയിരുന്നു അവർ....പള്ളിയിൽ പോയ്‌ വരുന്ന വഴിയാണ് അവർ കണ്ടത് അവൾ വിങ്ങി വിങ്ങി കരഞ്ഞു “ഹാ കരയാതെ കാര്യം പറ പെണ്ണെ “ അവൻ അവളുടെ മുടി കൊതിയൊതുക്കി “എനിക്ക് ആരുമില്ല ബെന്നി…എന്റെ പ്രായത്തിലുള്ള പെൺകുട്ടികൾക്ക് അപ്പനോ അമ്മയോ വേണം അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടിൽ പോലും ധൈര്യമായിട്ട് ഇരിക്കാൻ വയ്യ പണം ഉണ്ടായതു കൊണ്ടു മാത്രം കാര്യമില്ല നിന്റെ സഹോദരിമാരൊക്കെ എത്ര ഭാഗ്യവതികൾ ആണ് ...” “എന്തുണ്ടായി നാൻസി ഇങ്ങനെ കിടന്നു കരയാതെ നീ കാര്യം പറ ”അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു അവൾ കാര്യം പറഞ്ഞു. .... “എടീ വീട്ടിലൊക്കെ നിൽക്കുമ്പോൾ റൂം ലോക്ക് ചെയ്തിരിക്കേണ്ടേ. . ഇങ്ങനെ വല്ലവരും കയറിവന്നാൽ നമുക്കു വല്ലതും ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ. അല്ലേൽ തന്നെ അവനെ കാണുമ്പോൾ പേടിയാകും “ അവൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അവൾ രൂക്ഷമായി അവനെ ഒന്ന് നോക്കി ”ഞാൻ ലോഡ്ജിൽ അല്ല കിടക്കുന്നെ .....എന്റെ വീട്ടിലാണ് ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കൂറും ലോക്ക് ചെയ്യാൻ നിന്റെ സഹോദരിമാർക്കാണ് ഈ അനുഭവം ഉണ്ടായതെങ്കിൽ നീ ഇങ്ങനെ പറയുമൊ. . ബെന്നി പ്ലീസ് നീ എന്നെ ഒന്ന് മനസിലാക്ക് ഇത് പറയാൻ നീ അല്ലാതെ എനിക്ക് വേറെ ആരുമില്ല “ ”ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാനാ നാൻസി. ...നിന്റെ ചേട്ടന്റെ അളിയൻ. ... പണവും ആൾ ബലവും എല്ലാം ഉണ്ട് അവർക്കു എന്തും നടക്കും ഞാൻ വെറുതെ. .....“ അവൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അവൾ അവനെ ദയനീയമായി നോക്കി ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. .... “ആരും ഇല്ലാത്തവർക്ക് കർത്താവ് തുണയുണ്ടാകും അല്ലെ ബെന്നി. .....ബെന്നി ഞാൻ വീട്ടിലോട്ടു പോകുവാ നല്ല തലവേദന ”അവൾ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു ... “പോകുവാണോ ” അവൻ അവളെ നോക്കി “പ്ലീസ് നീ എന്നോട് സംസാരിക്കാതെ ” അവൾ നടന്നകന്നു. ... അവൾ പോകുന്നതും നോക്കി അവൻ നിന്നു ..... ❤️❤️❤️ രാത്രി പന്ത്രണ്ടു മണി കഴിഞ്ഞു കാണും. .... വനമേഖലക്കിടയിലൂടെയുള്ള ടാറിട്ട റോഡ് വിജനമായിരുന്നു ....., ഭൂരിഭാഗം വീടുകളിലെയും ലൈറ്റ് അണഞ്ഞിരുന്നു. ..... ആറിന്റെ അപ്പുറത്ത്‌ ലൈറ്റ് തെളിഞ്ഞു കാണാം ഒടംകൊല്ലി പാലത്തിനു മുകളിൽലേക്ക് ഒരു കാറു അമിത വേഗത്തിൽ കയറി വന്നു. .. മാർട്ടിനോടപ്പം കാറിൽ ഒരു സ്ത്രീയുമുണ്ടായിരുന്നു. ..ലഹരിയിലായതിനാൽ മാർട്ടിന്റെ ഡ്രൈവിംഗിൽ കാർ പാളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. .... “മാർട്ടി ഒന്ന് പയ്യെ പോ ” ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു. ..അവള് പറഞ്ഞത് കേൾക്കാതെ മാർട്ടിൻ ആക്‌സിലെറേറ്ററിൽ കാലമർത്തി ആർത്തു ചിരിച്ചു..... പെട്ടന്ന് പിറകിൽ നിന്നും ഒരു നയന്റി എയ്റ്റി ഫോർ മോഡൽ യെസ്ഡി ക്ലാസ്സിക് മോട്ടോർ സൈക്കിൾ ചീറിവന്നു. ... മെയ്യ് വഴക്കമുള്ള അഭ്യാസിയെപോലെ ഓവർടേക്ക് ചെയ്തു വെട്ടി തിരിഞ്ഞു വന്നു കാറിന് വട്ടം വെച്ചു. ...... കാറിന് അഭിമുഖമായി നിർത്തി .... മാർട്ടിൻ ബ്രേക്ക്‌ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്ന മട്ടിൽ മോട്ടോർ സൈക്കിളിന് മുന്നിൽ കാർ വന്നു നിന്നു. ... മാർട്ടിൻ വിറച്ചു പോയ്‌ ...... മോട്ടോർസൈക്കിളിൽ വന്നയാൾ ഹാൻഡിലിന് മുകളിലൂടെ കാൽ വീശി എടുത്തു തറയിൽ ഉറപ്പിച്ചു നിർത്തി അയാളുടെ ഡാർക്ക്‌ ബ്ലൂ ജാക്കറ്റ് ഒന്ന് ഉലഞ്ഞു..... സിസേർസ് മെന്തോളിന്റെ അഗ്രം കനൽ പോലെ ആളിത്തുടങ്ങി.... ഹാറ്റ് ഒന്ന് താഴ്ത്തി വെച്ചു..... ബൂട്ട് തറയിൽ ഞെരിഞ്ഞു അയാൾ മാർട്ടിന്റെ കാറിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. .... തുടരും 🥰ആന്റണി 🥰 #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ

വേട്ട ഭാഗം -04 അയാൾ ഹട്ടിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നടുത്തു. ... നല്ല തണുപ്പ്. .. മരത്തിനുടുത്തു തളച്ചിരിക്കുന്ന രണ്ട് ആനകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു... അവിടെ രണ്ടു കാവൽക്കാരും. .. അയാൾ പുറകിൽ വന്നു നിന്നത് രണ്ടുപേരും കണ്ടില്ല... ബൂട്ടിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് ഒരാൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതും അയാളെ തന്റെ ശരീരത്തോട് ചേർത്തുപിടിച്ച് കഴുത്ത് വലത്തോട്ട് വെട്ടിച്ചു അവൻ ഒരു ശബ്ദം പോലുമില്ലാതെ താഴേക്കു കുഴഞ്ഞു വീണു.... രണ്ടാമത്തവന് ഒന്നും ചെയ്യാൻ സമയം കിട്ടിയില്ല അപ്പോഴേക്കും അവന്റെ മൂക്ക് ചതഞ്ഞിരുന്നു....ശബ്ദം പുറത്തു വരാതിരിക്കാൻ വാ പൊത്തിപിടിച്ചു. . ബോധം പോയെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ അയാളെ നിലത്തേക്ക് മറിച്ചിട്ടു അപ്പോഴും ആഗതന്റെ ചുണ്ടിൽ സിഗരറ്റ് ഉണ്ടായിരുന്നു.... ഹട്ടിലുള്ളവർ ഒന്നും അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല അതിനുള്ളിൽ നിന്നും ചിരിയും ബഹളവും കേൾക്കാമായിരുന്നു.... അയാൾ ഹട്ടിന്റെ പടികൾ കയറി . .. മരപ്പലകയിൽ തീർത്ത ഫ്ലോർ ആയിരുന്നു അത്. .. ആഗതൻ മരത്തിന്റെ ഡോർ തള്ളി തുറന്നു അകത്തേക്ക് കയറി അകത്തു ചിരിയും ബഹളവും നിലച്ചു... പീ ക്യാപ്പും ജാക്കറ്റും ധരിച്ച ഒരു ആജാന ബാഹു അകത്ത് രണ്ടു ഭാഗത്തായി റാന്തൽ വിളക്ക് കത്തിച്ചുവച്ചിരുന്നു .. ചെറിയ പ്രകാശം. . അവിടെ അലക്സി പോളും കൂടെ പത്തോളം പേരും ഉണ്ടായിരുന്നു... ചീട്ടുകളിയും വെള്ളമടിയും തകൃതമായി നടക്കുകയാണ് “ആരെടാ നീ. ..ഈ പാതിരാത്രി വഴി തെറ്റി വന്നതാണോ. .. അതും ഈ കടുവ കൂട്ടിലേക്കു ”രാഘവൻ എഴുന്നേറ്റു അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. .. “ഉം എന്ത് വേണം ” രാഘവൻ അയാൾക്ക്‌ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു. .. അയാൾ ജാക്കറ്റിന്റെ രണ്ടു പോക്കറ്റിലും കൈകൾ തിരുകി രാഘവനെ നോക്കി ചിരിച്ചു..... “എന്താടാ ഈ പാതിരാത്രിക്ക് നീ ഇവിടെ കേറിവന്ന മനുഷ്യരെ കളിയാക്കുന്നോ. ...” ദേഷ്യം വന്ന രാഘവൻ അയാളെ പിടിച്ചു തള്ളി അയാൾ ഒരടി പിറകിലേക്ക് പോയി വലതുകാൽ തറയിൽ ഉറപ്പിച്ച് നിർത്തി.... ഒന്ന് കറങ്ങി ഇടതുകാൽ ഒരു ഉൽക്ക പോലെ രാഘവന്റെ കഴുത്തിൽ വന്നു പതിച്ചു. ...ഇടതു വശത്തെ മരപ്പലക തകർന്നു. .. രാഘവൻ പുറത്തേക്കു തെറിച്ചു വീണു. ... തൂങ്ങിയാടി വന്ന റാന്തലിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നവർ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ മാത്രം കണ്ടു.....അത് വന്യമായി തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു “എന്നതാ അലക്സി നീ കൂപ്പിൽ കാട്ടികൂട്ടുന്നെ ” അയാൾ നടന്ന് അലക്സിയുടെ മുൻപിലേക്ക് വന്ന് ഒരു കസേരയിട്ട് അതിലേക്ക് ഇരുന്നു കാല് രണ്ടും ടേബിളിലോട്ട് എടുത്തുവച്ചു... “ഈ കാട് നിന്റെ അപ്പന് സ്ത്രീധനം കിട്ടിയതാണോടാ ഇവിടെ കിടന്നങ്ങു പൊളയക്കാൻ “ അപ്പോഴും ആർക്കും മനസ്സിലായില്ല അയാൾ ആരാണെന്നും എന്തിനാണ് വന്നതെന്നും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നവർ അപകടം മണത്ത് അലർട്ട് ആയിരുന്നു..... “നീ ആരാടാ ” അലക്സി അയാൾക്ക്‌ മുമ്പിൽ വന്നു നിന്നു അയാൾ ശബ്ദമില്ലാതെ ചിരിച്ചു. .... ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വെച്ചു കൊളുത്തി അയാൾ എഴുന്നേറ്റ് അലക്സിക്കൂ മുമ്പിൽ ചെന്നു നിന്നു “ഞാൻ നിന്റെ കാലൻ. നീ നെറികേട് കാണി ക്കുമ്പോൾ നീതി നടപ്പാക്കാൻ ഞാൻ വരും ഏതു പാതിരാത്രിയിലും ” അയാളുടെ കണ്ണിലെ ക്രൗര്യം അലക്സി കണ്ടു. .. സിഗരറ്റിന്റെ പുക അയാൾ അലക്സിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഊതി വിട്ടു .. അപ്പോഴേക്കും മാരകായുധങ്ങളുമായി അലക്സിയുടെ ആളുകൾ അയാളെ വളഞ്ഞിരുന്നു... അലക്സി അയാളെ നോക്കി ചിരിച്ചു “എന്റെ തട്ടകത്തിൽ വന്നിട്ട് എനിക്കിട്ട് പണിഞ്ഞിട്ട് നീ പോകുമോടാ ” അത്രയും ആളുകളുടെയും ആയുധങ്ങളുടെയും മുന്നിലും അയാൾക്ക്‌ ഒട്ടും പരിഭ്രമമുണ്ടായിരുന്നില്ല. .. തീർന്ന സിഗരറ്റ് അയാൾ തറയിലിട്ട് ഞെരിച്ചു.. കൺകോണിലൂടെ എല്ലാവരെയും ഒന്ന് വീക്ഷിച്ചു. . അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു അയാളുടെ ആക്രമണം ചുറ്റും കൂടി നിന്നവർക്ക് ചിന്തിക്കാൻ പോലും സമയം കിട്ടിയില്ല അയാൾ മുന്നിലിരുന്ന ടേബിൾ എടുത്ത് വീശിഅടിച്ചു അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കുപ്പികളും ചീട്ടും എല്ലാം തറയിൽ ചിതറി. ... ആരുടെയൊക്കയോ നിലവിളി കേൾക്കാമായിരുന്നു. .. ആയുധങ്ങളുമായി നിൽക്കുന്നവരോട് വെ ട്ടിയൊഴിഞ്ഞും തിരിച്ചടിച്ചും അയാൾ മുന്നേറി പിന്നെ രണ്ട് സ്റ്റെപ്പ് പിറകോട്ട് ഇറങ്ങി നിന്ന് ജീൻസിന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും നെഞ്ചാക്ക് കയ്യിലെടുത്തു. ... മിന്നൽ വേഗത്തിൽ ആയിരുന്നു അയാൾ നഞ്ചാക്ക് വീശിയത്..മെയ്യ് വഴക്കമുള്ള അഭ്യാസിയെ പോലെ അയാൾ നിന്നു പൊരുതി പലരുടെയും തല പൊട്ടി ചോര ഒഴുകി ഒരാൾ പോലും നേരെ നിവർന്നു നിന്നില്ല. ... എഴുന്നേ ൽക്കാൻ പോലുമാകാതെ തറയിൽ കിടന്നു ഞരങ്ങി അയാൾ അലക്സിയുടെ ബനിയനിൽ കുത്തി പിടിച്ചു എഴുനേൽപ്പിച്ചു മുഖം ഇടിച്ചു ചതച്ചു. ... അലക്സിയുടെ മുഖം ചോരയിൽ കുതീർന്നു .. അലക്സിയെ നോക്കി അയാൾ പൈശാചികമായി ചിരിച്ചു. ..... “നീ ഈ പത്തു പാണ്ടികളെ വെച്ച് ഇവിടുത്തെ പണിക്കാരെ പേടിപ്പിച്ചാൽ മതി ഇത് ആളു വേറെയാ ഒരിക്കൽ കൂടി എന്നെ ഈ കൂപ്പിലോട്ട് വരാൻ നിർബന്ധിക്കരുത് അലക്സി....... അങ്ങനെ വരേണ്ടി വന്നാൽ നിന്റെ ജീവനും കൊണ്ടേ ഞാൻ പോകൂ...കാര്യം എന്താണെന്നു നിനക്ക് വഴിയേ മനസിലാകും ” പീ ക്യാപ്‌ ഒന്ന് നെറ്റിയിലേക്ക് ഇറക്കിവെച്ച് അയാൾ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. ... ഇരുട്ടിലേക്കു മറഞ്ഞു.... ❤️❤️❤️ പിറ്റേന്ന് കൂപ്പിൽ എത്തിയേവരെല്ലാം ആ കാഴ്ച കണ്ടു ഞെട്ടി. ... അലക്സിയുടെ പ്രിയപ്പെട്ട വളർത്തു നായ മരത്തിൽ തൂങ്ങിയാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു... എത്രയോ പേരെ കടിച്ചു കീറിയ പിശാച് ആർക്കും ഒരു വിഷമം തോന്നിയില്ല ... ഹട്ട് പല ഭാഗവും പൊളിഞ്ഞിരുന്നു രാഘവൻ താഴെ ബോധമില്ലാതെ കിടക്കുന്നു. .. അലക്സിയുടെ മുഖം നീര് വന്നു വീർത്തിരുന്നു കൈ അനക്കാൻ വയ്യ. ... മിക്ക ജോലിക്കാർക്കും മനസ്സിൽ സന്തോഷമായിരുന്നു. .. എന്നാലും ആരെടെ ഈ കടുവയെ പിടിച്ച കിടുവ ജോൺ മനസിലോർത്തു “അലക്സി കുഞ്ഞേ ആശുപത്രിയിൽ പോകണോ. ..” ജോൺ ചോദിച്ചു അവൻ വേദനക്കിടയിലും തല ഉയർത്തി ജോണിനെ ഒന്ന് നോക്കി അതിൽ ചെറിയ പരിഹാസമുണ്ടെന്നു അലക്സിക്കൂ തോന്നി. .. ഡ്രൈവർ ജീപ്പെടുത്തു ‘ എല്ലാവരെയും അതിൽ കയറ്റി. ...ജീപ്പ് ആശുപത്രിയിലേക്ക് പാഞ്ഞു .❤️❤️❤️ “നിങ്ങള് എന്നും ഇങ്ങനെ അടിയും പിടിയും ആയി നടന്നോ. .. ഇപ്പോൾ തന്നെ ഓരോ ആലോചനകൾ വരുന്നുണ്ട്. ..“ എലിനക്ക് ഡേവിസിന്റെ ചിരി കണ്ടു ദേഷ്യം വന്നു ഡേവിസും എലിനയും മൂന്ന് വർഷമായി അടുപ്പത്തിലാണ് ഇരു വീട്ടുകാർക്കും അറിയില്ല അപ്പൻ എന്നെ പിടിച്ചു കെട്ടിക്കും “എലീന അവനെ നോക്കി ഡേവിസ് അപ്പഴും ചിരിച്ചു. .. നമ്മളെ അപ്പൻ മാർക്കു വല്ലോം അറിയാമോടി. .. അറിഞ്ഞാൽ തന്നെ വലിയ കാര്യമായി നിങ്ങളെ കുറച്ച് വളരെ നല്ല അഭിപ്രായം അല്ലേ അപ്പന്. ... നേരെ ചൊവ്വേ ഈ കെട്ട് നടക്കത്തില്ല. .. അല്ലെങ്കിൽ ഡേവിച്ചൻ വേറെ വല്ല ജോലിയും നോക്കണം ഒരു ഡിഗ്രി കൈയിൽ ഉണ്ടല്ലോ വേറെ ജോലി നോക്ക്. ... കുറെ നോക്കിയില്ലേ നിനക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലേ കിട്ടേണ്ടേ പിന്നല്ലേ ഈ ജോലിക്ക് പോയത്. . ഡേവിസ് അവളുടെ തോളിൽ കൈവെച്ചു അവൾ നീരസത്തോടെ ആ കൈ തട്ടി മാറ്റി “ഇത് ജോലി ആണോ ഗുണ്ടായിസമല്ലേ ”ഡേവിസ് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവളൊടൊ പ്പം നടന്നു “നിനക്ക് ജോലി സെറ്റ് ആയാലും മതിയെടി ” എന്റെ ജോലി കണ്ടിട്ട് നിങ്ങള് അങ്ങനെ ജീവിക്കേണ്ട. ...വല്ല നല്ല ആലോചനയും വന്നാൽ ഞാൻ സമ്മതിക്കും. . “നീ സമ്മതിക്കുമോടി ” അയാൾ അവളുടെ കവിളിൽ പിടിച്ചു. .. “സമ്മതിക്കും ”.... “ശരിക്കും ” അവളെ അയാൾ തന്നിലേക്ക് ഒന്ന് ചേർത്ത് നിർത്തി “ഡേവിച്ചാ കളിക്കല്ലേ വല്ലോരും കാണും ”എലീന അയാളെ തള്ളി മാറ്റി. . മുന്നോട്ടു നടന്നു ❤️❤️❤️ അന്നു ജോലി നടന്നില്ല ഉച്ചക്ക് മുൻപ് തന്നെ ജോൺ വീട്ടിലെത്തിയിരുന്നു. ...“എന്താ ഇന്ന് നേരെത്തെ ” എൽസി ചോദിച്ചു കൂപ്പിൽ പണി നടന്നില്ല അവിടെ ആരോ അടിച്ചു തകർത്തിട്ടുണ്ട് ഷെഡ്ഡും അലക്സിയെയും അവന്റെ ആളുകളെയുമെല്ലാം. ..ആരാണെന്നു ആർക്കുമറിയില്ല “ അയാൾ തിണ്ണയിലേക്കിരുന്നു. ..”കണക്കായിപ്പോയി ഇന്നലെ അവൻ എന്നാ പോക്രിത്തരമാ അവൻ ഇവിടെ കാണിച്ചു കൂട്ടിയെ. .ദൈവമൊണ്ട് “ എൽസിക്ക് സന്തോഷമായിരുന്നു. .. .”എന്നാ ബെന്നി നീ മുഖത്ത് വാരി തേച്ചേക്കുന്നെ “അത് വഴിവന്ന ബെഞ്ചമിനോട് ജോൺ ചോദിച്ചു ”അപ്പാ ഇത് ഫേസ് പാക്ക് “ കൊള്ളാം നീ ഇതും തേച്ചു മുഖം മിനുക്കി നടന്നോ ജോലിക്കൊന്നും പോകേണ്ട ഇനി എന്നാണ് കൂപ്പിൽ പണി തുടങ്ങുവാന്നു കണ്ടറിയണം. ..” അയാൾ തലയിലെ കെട്ടഴിച്ചു വീശി കൊണ്ടിരുന്നു. .. “എന്ത് പറ്റി അപ്പാ ”ബെഞ്ചമിൻ ചോദിച്ചു അവിടെ ആകെ അടിയും പിടിയുമാടാ. .നീ വല്ല ജോലിയും നോക്ക്.ഇനി എനിക്ക് അവിടെ എത്ര നാള് ജോലി ഉണ്ടാവുമെന്ന് അറിയില്ല “ പറഞ്ഞു തീർന്നതും ഒരു പോലീസ് ജീപ്പ് വീടിനു മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു. .. അതിൽ നിന്നും എസ് ഐ രാമനാഥനിറങ്ങി. .എന്തെ പോലീസ് ഇവിടെ ജോണും ബെഞ്ചമിനും പരസ്പരം നോക്കി നിന്നു. ....., തുടരും 🥰 രചന :: ആന്റണി #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 31 സേതുവും ശരണ്യയും. ..... പെട്ടെന്ന് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു വന്ദനയ്ക്ക് അവൾ കോളേജിൽ നിന്ന് വന്ന ഡ്രസ്സ് പോലും ചേഞ്ച് ചെയ്തിട്ടില്ലായിരുന്നു.... വീട്ടിൽ അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ല മോഹിതും അച്ഛമ്മയും മാത്രമേയുള്ളൂ... ചെറിയൊരു വെപ്രാളത്തിനിടയിലും വന്ദന അവരോട് കയറി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു.... “എവിടെയെങ്കിലും പോയിട്ടുവരുവാണോ ”വന്ദന ശരണ്യയെ നോക്കിയാണ് ചോദിച്ചത് അവൾ സേതുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് അധികം നോക്കിയതേയില്ല..... ഞങ്ങൾ ടൗണിൽ പോയിട്ട് വരുന്നു അപ്പോഴ സേതുവേട്ടൻ പറഞ്ഞത് ചേച്ചിയുടെ വീട് ഇവിടെ അടുത്താണെന്ന് എങ്കിൽ ഒന്ന് കയറിയിട്ട് പോകാം എന്ന് ഞാനും പറഞ്ഞു... “ വന്ദന അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു നല്ല പ്രസന്നതയുള്ള മുഖം സേതുവേട്ടനു ചേർന്ന പെണ്ണ് തന്നെ... ..“വന്ദന ബി എഡ് നു ചേർന്നല്ലേ ”അതെങ്ങനെ സേതുവേട്ടൻ അറിഞ്ഞു എന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ തന്നെ വന്നു സേതുവിന്റെ മറുപടിയും “കഴിഞ്ഞദിവസം അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ പറഞ്ഞിരുന്നു....” വന്ദനയുടെ കൈയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിനെ വാങ്ങിച്ചു ശരണ്യ. ... അപ്പോഴേക്കും ശോഭനയും കയറി വന്നു “എന്തെ ഇത്ര ലേറ്റ് ആയി ”സേതു ചോദിച്ചു.... “സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ്സ് ഉണ്ടായിരുന്നു. .. “ ഇങ്ങനെ നിൽക്കാതെ ഇരിക്കു മോളെ ശോഭന വന്നു ശരണ്യയുടെ കൈപിടിച്ചു... “ഞാൻ ചായ എടുക്കാം ” വന്ദന അകത്തേക്ക് പോയ്‌ “ചേച്ചി വേണ്ട ഞങ്ങൾ കഴിച്ചിട്ടാ വന്നേ ”ശരണ്യ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു “എന്നൊന്നും പറഞ്ഞാൽ പറ്റത്തില്ല ആദ്യമായി വന്നിട്ട് ചായ കുടിക്കാതെ പോയാൽ എങ്ങനെയാ ”ശോഭന അവളെ പിടിച്ചിരുത്തി.... “ടീച്ചറെ എന്താ വന്ദനയുടെ കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെ പോയാൽ മതിയോ “ സേതു ചോദിച്ചു സേതു എന്താ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് ശോഭനക്ക് മനസ്സിലായി...” ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും പറയുന്നുണ്ട് സേതു അവൾ വല്ലതും കേൾക്കേണ്ടേ? പിന്നെ സേതു അതെ കുറിച്ച് ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല “ചായയും ഒരുപാട് പലഹാരങ്ങളും നിരത്തി വന്ദന അവരെ ചായ കുടിക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു ”ഇതെന്തുവാ ബേക്കറി മൊത്തം ഉണ്ടല്ലോ “സേതു പറഞ്ഞു.... ചായ കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ സേതുവും ശോഭനയും പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചു എന്തോ വന്ദനയ്ക്ക് സേതുവിനെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുന്നു എന്നാൽ സേതുവിന് അങ്ങനെ ഒന്നും തന്നെ ഇല്ലെന്ന് വന്ദനയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. അയാൾ അതുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ട് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു “മോഹനേട്ടൻ വൈകുമല്ലേ.....” സേതു ചോദിച്ചു “ഉം ലേറ്റ് ആകും ” ശോഭന പറഞ്ഞു “ എന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ ” സേതുവും ശരണ്യയും പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി “ഇതെന്തു വരവാ സേതു ഈ വൈകിട്ട് നല്ലപോലെ ഒരു ഭക്ഷണം പോലും തരാൻ കഴിഞ്ഞില്ല ഒരു ദിവസം അനുവിനെ എല്ലാം കൂട്ടിയിട്ടു വരു. ....പുറത്തേക്കു വരുന്നതിനിടയിൽ ശോഭന പറഞ്ഞു ”വരാം “ സേതു ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കാറിലേക്ക് കയറി .... പുതിയ കാർ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ വന്ദനക്ക് തോന്നി ഇത് ഇപ്പോൾ സേതുവേട്ടന് സ്ത്രീധനം കിട്ടിയതായിരിക്കും... ..“സേതുവിന് ഭാഗ്യമുണ്ട് ”അവർ പോയ്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ശോഭന പറഞ്ഞു. ... വന്ദന ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ... “നല്ല ചേച്ചിയല്ലേ എന്ത് ഭംഗിയാ കാണാൻ “ കാർ ഓടുന്നതിനിടയിൽ ശരണ്യ സേതുവിനോട് പറഞ്ഞു കല്യാണത്തിന് മുൻപ് അനുചേച്ചി എന്നെ ഫോൺ ചെയ്യുമ്പോൾ എല്ലാം ഈ ചേച്ചിയെ കുറിച്ച് പറയാൻ നൂറു നാവാ. .... “നിങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കളിച്ചു നടന്നതും എല്ലാം പറയും സേതുവേട്ടനു രണ്ടുപേരും ഒരു പോലെ ആണെന്നും ” “ഉം...” സേതു മൂളി സേതുവേട്ടന് ഇവരോട് പ്രണയം തോന്നിയിട്ടേ ഇല്ലേ. .. “ അവൾ മിഴിയനക്കാതെ സേതുവിനെ നോക്കി സേതു ഒന്ന് പിടഞ്ഞു. .. ”അതെങ്ങിനെ അനുവിന്റെ കൂട്ടുകാരി അല്ലെ പിന്നെ ഫാമിലി ആയിട്ടു നല്ല അടുപ്പവും “ അയാൾ അവളെ നോക്കിയതേ ഇല്ല മുമ്പോട്ട് നോക്കി ഡ്രൈവ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു എങ്കിലും നെഞ്ച് വേഗത്തിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു എങ്ങനെയാ അവരുടെ “ഹസ്ബൻഡ് മരിച്ചത് ”ശരണ്യ വീണ്ടും ചോദിച്ചു “സൂയിസൈഡ് ആണെന്നും പറയുന്നു ആക്സിഡൻറ് ആണെന്നും പറയുന്നു എന്താണെന്ന് അറിയില്ല എങ്കിലും കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ആറുമാസമേ അവൾ അയാളുടെ കൂടെ ജീവിച്ചുള്ളൂ” “കഷ്ടം അല്ലെ ”അവൾക്കു വിഷമം തോന്നി സേതു ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ... ❤️❤️❤️ “എടി നിനക്ക് കിട്ടാനുള്ളത് കിട്ടേണ്ട മിണ്ടാതിരുന്നാൽ വല്ലതും നടക്കുമോ? ” അനിൽ സുനന്ദയോട് ചോദിച്ചു അതെല്ലാം വലിയേട്ടൻ വേണ്ടതുപോലെ ചെയ്തോളും നിങ്ങൾ അതിന് കിടന്നു കുറെ പാടുപെടേണ്ട സുനന്ദ പറഞ്ഞു... “ചെയ്തോളും പഴയ പോലെയല്ല അളിയൻ കല്യാണം കഴിച്ചു അതെന്താ നീ മനസിലാക്കാത്തെ ഇനി വന്നവൾ എങ്ങനെയുള്ളവളാണെന്ന് കണ്ടറിയണം.... അഞ്ചാറ് ഏക്കർ പറമ്പും പുരയിടവും പിന്നെ നിലവും ഉണ്ട് ... പിന്നെ വാടകക്ക് കൊടുത്ത കടമുറികൾ. ... ഇതൊന്നും അളിയൻ ഉണ്ടാക്കിയതല്ലല്ലോ അച്ഛൻ ഉണ്ടാക്കിയതല്ലേ ഇപ്പോൾ ഇതു മുഴുവൻ അനുഭവിക്കുന്നത് അളിയൻ അല്ലേ... “അനിൽ കുറച്ചു കടുപ്പിച്ചാണ് പറഞ്ഞത് ”എനിക്ക് പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ അച്ഛൻ മരിച്ചത് അവിടുന്ന് ഇങ്ങോട്ട് എന്റേതും ഹരിയേട്ടന്റെയും അമ്മയുടെയും എല്ലാം കാര്യങ്ങൾ നോക്കിയത് വലിയേട്ടനാണ്.... ഈ പറഞ്ഞ സ്വത്തിൽ പകുതിയോളം വലിയേട്ടൻ വാങ്ങിച്ചതാണ് അതും വലിയേട്ടന്റെ പേർക്കല്ല ഞങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും കൂടെ പേർക്ക്. ... അങ്ങനെ ഒരാളോട് ഞാൻ എങ്ങനെ ചോദിക്കും അനിലേട്ടാ... ഈ വീട് ഉണ്ടാക്കാൻ എത്ര കാശ് തന്നു. പിള്ളേർക്ക് വേണ്ടി എന്തെല്ലാം ചെലവഴിച്ചു...സുനന്ദക്ക് വാക്കിടറി. .....അങ്ങേരും ഒരു മനുഷ്യനാണ് “ നീ ഒന്നു മനസ്സുവെച്ചാൽ ഞാനീ പുറം നാട്ടിൽ കിടന്ന് കഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ രണ്ട് ഇരട്ടി കിട്ടും“ അനിൽ പറഞ്ഞു ”മനുഷ്യനായാൽ ഇത്ര ആർത്തി പാടില്ല തരേണ്ട സമയത്ത് എങ്ങനെ തരണമെന്ന് വല്യേട്ടനു അറിയാം“ അവൾ ദേഷ്യപ്പെട്ടു അകത്തേക്ക് പോയ്‌ ❤️❤️❤️❤️ രാജീവനും റേച്ചലും വന്ദനയുടെ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ രാവിലെ പതിനൊന്നു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു..... കുഞ്ഞിനെ കാണണമെന്ന് ആഗ്രഹം പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് ഭാർഗവിയമ്മയെ കൂടെ അവർ കൂടെ കൂട്ടിയിരുന്നു... അന്ന് ഞായറാഴ്ച ആയിരുന്നതുകൊണ്ട് എല്ലാവരും വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.... അവരെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ വന്ദന ഓടിവന്നു കുഞ്ഞിനെ ഭാർഗവി അമ്മയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു അവർക്കു വലിയ സന്തോഷമായി കുഞ്ഞിനെ ഏറെ നേരം ലാളിച്ചു അവർ. ... മോഹനും ശോഭനയും അവരെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു... റേച്ചലിനോട് എല്ലാവരും കുശലം ചോദിച്ചു സതീദേവി അമ്മയും വന്നു വരാന്തയിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു..... “നിന്റെ ക്ലാസ്സ് എല്ലാം എങ്ങനെ പോകുന്നു വന്ദന “രാജീവൻ ചോദിച്ചു “കുഴപ്പമില്ല വല്ല്യേട്ടാ ”വന്ദന പറഞ്ഞു ഇടയ്ക്കിടെ രാജീവൻ വിളിക്കാറുണ്ട് എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അന്വേഷിക്കാറുണ്ട് കല്യാണത്തിന്റെ കാര്യവും വന്ദനയോട് സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു..... അവിടെ എല്ലാവർക്കും രാജീവനോട് വലിയ ഇഷ്ടമാണ് ഇപ്പോഴും അയാൾ വന്ദനക്ക് കൊടുക്കുന്ന കെയറിങ്. ... മറ്റു പലരും ആണെങ്കിൽ തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കില്ല കേവലം ആറുമാസം മാത്രമേ ആ വീട്ടിൽ വന്ദന നിന്നിട്ടുള്ളു. ....എപ്പോഴും വരുമ്പോൾ വന്ദനക്കും കുഞ്ഞിനുമുള്ള ഒരുപാട് സാധനങ്ങൾ കൊണ്ടു വരും കാശായിട്ടും നല്ലൊരു തുക കൊടുക്കും. .... രാജീവനെ കണ്ടപ്പോൾ കുഞ്ഞു പെട്ടന്ന് എടുക്കാനായി കൈ ഉയർത്തി. ... “വല്യച്ഛനെ കണ്ടപ്പഴേ മനസിലായി ” വന്ദന ചിരിച്ചു രാജീവൻ ഇടയ്ക്കിടെ വരുന്നതുകൊണ്ട് രാജീവനെ കുഞ്ഞിന് പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു.... വരുമെന്ന് രാജീവൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നത് കൊണ്ട് അവർക്ക് വേണ്ടി വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണ ഒരുക്കിയിരുന്നു വന്ദന.... കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് മൂന്നു മണി ആയപ്പോഴേക്കും അവർ ഇറങ്ങി. .... ഇറങ്ങാൻ നേരം ഒരു പ്രമാണം എടുത്ത് വന്ദനയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു രാജീവൻ “ഇത് ഹരിക്ക് കൊടുക്കാനുള്ളത് ഇത് നിനക്കും നിന്റെ കുഞ്ഞിനും വേണ്ടി എഴുതിവച്ചത്.... “അയ്യോ വേണ്ട വല്യേട്ടാ അതൊന്നും വേണ്ട ” അവൾ അത് വാങ്ങിയില്ല “വേണം ” അയാൾ ബലമായി പിടിപ്പിച്ചു അവളുടെ കൈയിൽ “എന്നു കരുതി നിന്റെ ജീവിതത്തിന് ഇതൊന്നും തടസ്സമാകരുത് നിന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് എപ്പോൾ ഒരാൾ കടന്നുവന്നാലും നീ അത് സ്വീകരിക്കണം...ഹരിയുടെ സ്വത്ത് സ്വീകരിച്ചു എന്നുള്ളത് നിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു ബാധ്യതയായി തോന്നരുത് അത് കുഞ്ഞിനുള്ളതാണ് നിന്റെ ജീവിതം ഒരിക്കലും ആ കാരണത്താൽ കളയുകയും ചെയ്യരുത് നിനക്ക് ഇനിയും ഒരുപാട് കാലം ജീവിക്കാനുള്ളതാണ്...“ .“റേച്ചൽ രാജീവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു മുപ്പത്തിയറ് വയസ്സു കാണും അറുപതു കാരനെ പോലെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്.....എന്തൊരു പക്വതയാണ്...ഒരു പക്ഷെ ചെറുപ്പത്തിലെ ഉത്തര വാദിത്തങ്ങൾ ഏറ്റെടുത്തു ചെയ്തത് കൊണ്ടു ആയിരിക്കാം അയാൾ തന്റെ സ്വന്തമാണ് റേച്ചലിന് അഭിമാനം തോന്നി എല്ലാവരും കാറിലേക്ക് കയറി കാർ അകന്നു പോകുന്നതും നോക്കി കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്തു വന്ദന അവിടെ തന്നെ നിന്നു. ..... തുടരും രചന :: ആന്റണി #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

സമർപ്പണം..27. Aniprasad. V. സോമശേഖരൻ ഓടിച്ചിരുന്ന കാർ നഗരത്തിരക്കിലേക്ക് കടന്നതും പിൻ സീറ്റിൽ ഇരുന്ന കമലമ്മ പറഞ്ഞു, "ഏതെങ്കിലും ഒരു ബേക്കറിയുടെ മുമ്പിൽ നിർത്തണേ മോനേ... ഒരു രോഗിയെ കാണാൻ പോവല്ലേ. എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിക്കൊണ്ടും പോകാമെടാ..." വണ്ടിയോടിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ സോമശേഖരൻ മുഖം തിരിച്ച് നോക്കി. "ഈ ഇരിയ്ക്കുന്ന സാധനങ്ങൾ ഒന്നും കൊണ്ടും അമ്മയ്ക്ക് മതിയാകില്ലേ അമ്മേ. ഇതെല്ലാം പോരാഞ്ഞിട്ടാണോ ഇനി ബേക്കറി പലഹാരം കൂടി വാങ്ങിച്ച് കൂട്ടുന്നത്..." "ഈ ഇരിയ്ക്കുന്നതോ... ഇതെന്തുണ്ടെടാ... ആകെ നാല് ഉള്ളിവടയും ഉണ്ട്, രണ്ട് പൊതിച്ചോറും ഉണ്ട്... പിന്നെ ആ പഴക്കടയിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ച ഒരു കിലോ ഏത്തപ്പഴവും, അര കിലോ ഓറഞ്ചും ഉണ്ട്.. ഇതും കൊണ്ടാണോടാ ആശുപത്രിയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനെ കാണാൻ പോകുന്നത്..." "അര കിലോ ഓറഞ്ചും, ഒരു കിലോ ഏത്തപ്പഴവുമോ.." സോമശേഖരൻ അത്ഭുതം കൂറി. കമലമ്മ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ പുറം കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടിരിയ്ക്കയാണ്. അവൻ പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അധികം തിരക്കില്ലാത്ത നല്ല വൃത്തിയും ഭംഗിയുമുള്ള ഒരു ബേക്കറിയുടെ മുമ്പിൽ വണ്ടി ഒതുക്കി. "അമ്മ പോയിട്ട് വാ. എന്താ വേണ്ടതെന്ന് വച്ചാൽ വാങ്ങിച്ചോ.. ജലജേ.. നീ കൂടി അമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം ചെല്ല്..ഇത് വച്ചോ.." അവൻ അമ്മയുടെ അടുത്തിരുന്ന ജലജയെ നോക്കികൊണ്ട് ഒരു അഞ്ഞൂറിന്റെ നോട്ടെടുത്ത്‌ അമ്മയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. "അത് നീ കയ്യിൽ വച്ചോടാ. എന്റെ കയ്യിൽ പൈസയുണ്ട്..." കമലമ്മ അവന്റെ കയ്യിലേ പൈസയിലേക്ക് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ തന്റെ പേഴ്സും എടുത്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി ബേക്കറിക്കുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. വലിയൊരു കിറ്റ് നിറയെ സാധനങ്ങൾ തൂക്കിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് പത്തു മിനിറ്റിനുള്ളിൽ തന്നെ അവർ തിരിച്ചെത്തുകയും ചെയ്തു. "ഇനി എന്തെങ്കിലും അമ്മയ്ക്ക് വാങ്ങിയ്ക്കാനോ മറ്റോ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞോണം. വണ്ടി ഇനി ഇടയ്ക്കെങ്ങും ഞാൻ നിർത്തില്ല. കേട്ടല്ലോ..." സോമശേഖരൻ പറഞ്ഞു. "ഇനിയൊന്നും വാങ്ങിയ്ക്കാനില്ല. എനിയ്ക്ക് മുരളീടെ വീട്ടിൽ ചെന്ന് ആ കുഞ്ഞുങ്ങളേ കൂടി നമ്മുടെ കൂടെ കൊണ്ടുവരണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എങ്ങിനെ കൊണ്ടുവരാനാ... അങ്ങോട്ട് ചെല്ലുമ്പോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി എന്തെങ്കിലും ചൊറിയുന്ന വർത്തമാനം പറയും ഞാനത് പലിശ ചേർത്ത്‌ അപ്പോൾ തന്നെ മറുപടിയും കൊടുക്കും.. വീട്ടിൽ ചെന്ന് കേറി അവളെ ആക്ഷേപിച്ചു എന്നൊരു പേരുദോഷം നമുക്ക് വരരുതല്ലോ എന്ന് കരുതിയാ ഞാനത് നിന്നോട് പറയാതിരുന്നത്..." "അത് വേണ്ടമ്മേ. അവന്റെ ഓപ്പറേഷൻ കഴിയട്ടെ. അവർ പിന്നെ കണ്ടാൽ മതി അത്. വിജിതയും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അങ്ങനെ. ഇപ്പോൾ അവന്റെ കാൽ നീര് വച്ചു വീർത്തിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടാൽ അവരും ഭയന്നു പോകും... കുഞ്ഞുങ്ങളേ കാണാൻ അവന് വലിയ കൊതിയുണ്ടെന്ന് അവന്റെ സംസാരത്തിൽ നിന്നേ ഞാൻ മനസിലാക്കിയതാ.അത് ഇനി നമുക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടാകുവോ എന്ന് കരുതി അവൻ പറയുന്നില്ലെന്നേയുള്ളൂ..." കമലമ്മ അതിനുള്ള മറുപടി ഒരു ദീർഘശ്വാസത്തിൽ ഒതുക്കി. അവർ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയിട്ട് ലിഫ്റ്റിൽ കയറി മൂന്നാം നിലയിലേക്ക് പോയി. മുരളീകൃഷ്ണൻ കിടന്ന റൂമിന്റെ വാതിൽ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയായിരുന്നു. സോമശേഖരൻ വാതിലിൽ മെല്ലെ തട്ടി വിളിച്ചു. വിജിത വന്നു വാതിൽ തുറന്ന് നോക്കിയിട്ട് അവരെ അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. കമലമ്മ തന്റെ കയ്യിൽ ഇരുന്ന കിറ്റ് വിജിതയെ ഏൽപ്പിച്ചു. മുരളീകൃഷ്ണൻ കുറച്ച് ശോഷിച്ചു പോയിട്ടുണ്ടെന്ന് കമലമ്മയ്ക്ക് തോന്നി. "ഇവനെന്താ മോളേ.. ആഹാരമൊന്നും കഴിയ്ക്കാറില്ലേ... അതോ നീ ഒന്നും വാങ്ങി കൊടുക്കാറില്ലേ ഇവന്. ആകെ ക്ഷീണമാണല്ലോ മുരളീ..." "അമ്മ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ മുരളിയേട്ടാ... അതിന്റെ മറുപടി പറയ്... അല്ലെങ്കിൽ അമ്മ കരുതും ഞാൻ മുരളിയേട്ടന് ആഹാരമൊന്നും തരുന്നില്ലെന്ന്." അവനെ നോക്കി വിജിത പറഞ്ഞു. "പോടീ അവിടുന്ന്. അമ്മ അങ്ങനൊന്നും ഉദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞതല്ല... അല്ലെങ്കിലും കുറെ ദിവസം കാണാതിരുന്നിട്ട് അമ്മമാർക്ക് മക്കളേ പെട്ടന്ന് മുമ്പിൽ കാണുമ്പോൾ വായിൽ ആദ്യം വരുന്ന വാചകം ഇതാ... അത് ഞാൻ ക്ഷീണിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതൊന്നും കൊണ്ട് പറയുന്നതല്ലെടീ.. സ്നേഹം കൊണ്ട് പറയുന്നതാ.." എല്ലാവരെയും കൂടി ഒരുമിച്ച് കണ്ടതിന്റെ സന്തോഷം മുരളീകൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. "കമലമ്മ അപ്പറഞ്ഞത് നേരാ. കേട്ടോടാ മുരളീ......" ബാത് റൂമിന്റെ വാതിൽ തുറന്ന് പെട്ടന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്ന കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പറഞ്ഞു. അവർ അപ്പോഴാണ് അറിയുന്നത് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് തന്നെ.. "ഞാൻ വന്ന് ഇവനെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞതേയില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ വിശ്വസിയ്ക്കുവോ..ആദ്യം ഞാൻ കരുതിയത് എനിയ്ക്ക് റൂമു മാറി പോയതാരിയ്ക്കുമെന്നാ.. അത്രയ്ക്കും ശോഷിച്ചു പോയില്ലേ എന്റെ കുഞ്ഞ്... ഞാൻ തിരിച്ചിറങ്ങിപ്പോകാൻ നേരം മുരളി അവിടെ കിടന്ന് അമ്മേ എന്ന് വിളിയ്ക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടാണ് എനിയ്ക്ക് ഇവനെ മനസിലാക്കാൻ പറ്റിയത് തന്നെ ..." "അതേതായാലും കൊള്ളാമല്ലോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്‌മി.. എത്ര നാള് കൂടി കാണുവാ ഞാൻ മുരളിയെ. എനിയ്ക്ക് അത്രയ്ക്കങ്ങോട്ട് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തത്ര മാറ്റമൊന്നുമില്ല മുരളിയ്ക്ക്... കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയ്ക്ക് മുരളിയെ കണ്ടിട്ട് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റിയില്ലെങ്കിൽ വിജിതയില്ലാരുന്നോ ഇവിടെ.. അതോ അവളെയും കണ്ടിട്ട് നിങ്ങൾക്ക് ആളറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ..." "അവളിങ്ങനെ പിന്നെ എവിടായാലും ഒരുങ്ങികെട്ടിയെല്ലാ നിൽക്കൂ... പോരാത്തതിന് ഇപ്പോൾ വെയിലും, കാറ്റും ഒന്നും കൊള്ളേണ്ട കാര്യവുമില്ലല്ലോ... വെറുതെയിരുന്നു തിന്നു ചീർക്കുക എന്നുള്ള ഒറ്റ ജോലിയെല്ലാ ഉള്ളോ അവൾക്ക്.. അതവൾ ഭംഗിയായി ചെയ്യുന്നതിന്റെ മാറ്റം മുഖത്ത് കണ്ടറിയാമേ ." "എങ്കിൽ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയ്ക്ക് ഇങ്ങോട്ട് പോരാൻ വയ്യാരുന്നോ...എന്തിനാ വെറുതേ വീട്ടിൽ കേറി അടയിരുന്നത്..മകനെ ശുശ്രൂഷിയ്ക്കുകയും ചെയ്യാം, വിജിത ചെയ്ത ജോലിയും ചെയ്യാമാരുന്നല്ലോ.." "നമ്മക്ക് വയ്യേ ഇങ്ങനെ തീറ്റയും കുടിയുമായി മാത്രം മുറിയുടെ മൂലയ്ക്ക് ഇരിയ്ക്കാൻ.. എനിയ്ക്ക് പത്ത്‌ മിനിറ്റ് ഒരിടത്ത്‌ അടങ്ങിയിരുന്നാൽ അപ്പോൾ തുടങ്ങും കാലിനു കഴപ്പ്... എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ജോലിചെയ്തു ചെയ്തുഇപ്പൊ എനിയ്ക്കതൊരു ശീലമായി കമലമ്മേ.. വീട്ടിലിപ്പോൾ മുരളീടെ കൊച്ചുങ്ങളും ഉള്ളത് കൊണ്ട് പറയുകയും വേണ്ട... ഇന്ന് ഈ നേരം വരെ ഒരിടത്ത്‌ ഞാനൊന്നിരുന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ദാ ഇപ്പോഴാ..." അവർ ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് അവർക്കടുത്തായി ഇരുന്നു. "നിങ്ങൾ സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കെ. എനിയ്ക്കൊന്ന് ഫോൺ ചെയ്യാനുണ്ട്... ഞാനിപ്പോ വന്നേക്കാം..." സോമശേഖരൻ ഫോണും കയ്യിലെടുത്ത്‌ മകളെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്കിറങ്ങിപ്പോയി. "ഞാൻ പോയി ചായ വാങ്ങിച്ച് കൊണ്ട് വരാം അമ്മേ.. കാന്റീൻ ഈ വാർഡിന് തൊട്ടു താഴെയാ..." വിജിത ചെന്ന് ഫ്ലാസ്ക്എടുത്തപ്പോൾ കമലമ്മ അവളെ തടഞ്ഞു. "അത് അവിടെ വച്ചേക്ക് നീ. ഇവിടാരും ചായകുടിയ്ക്കാനല്ല വന്നത്..ചായ വേണ്ടവർ വേണമെന്ന് തോന്നുമ്പോ കാന്റീനിൽ പോയി കുടിച്ചോളും." കമലമ്മ അവളുടെ കയ്യിലിരുന്ന ഫ്ലാസ്ക് വാങ്ങി മേശപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വച്ചു. തങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന പായ്ക്കറ്റുകൾ എല്ലാം വേർതിരിച്ചു വയ്ക്കുകയായിരുന്നു ജലജ. രാത്രിയിൽ അവർക്ക് കഴിയ്ക്കാനായി കൊണ്ട് വന്ന ചോറ് ഇരുന്ന കിറ്റ് അവൾ മാറ്റി വച്ചിട്ട് വിജിതയോട് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "നമ്മള് ചോറ് കൊണ്ട് വന്നത് വെറുതെയായോ മോളേ.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി വന്നപ്പോൾ അവരും കൊണ്ടുവന്ന് കാണുമല്ലോ അല്ലേ..." കമലമ്മ വിജിതയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി കൊണ്ടുവരാൻ ആരിരിയ്ക്കുന്നു കമലമ്മേ വീട്ടിൽ എന്നേ ഒന്ന് സഹായിയ്ക്കാനായി.. ഇപ്പോൾ തന്നെ അവിടെ നാലഞ്ച് എണ്ണത്തിന് നാല് നേരം വച്ചു വിളമ്പി എന്റെ നടു ഒടിഞ്ഞിരിയ്ക്കുവാ.. അതിന്റെ കൂടാ ഇനി ഇവർക്കുള്ളതും വച്ചുണ്ടാക്കി ചുമന്നു കെട്ടിക്കൊണ്ട് വരുന്നത്... ഇവിടുത്തെ കാന്റീനിൽ കിട്ടാത്ത എന്ത് ആഹാരമാ നമ്മൾ വീട്ടിലുണ്ടാക്കുക... സമയാ സമയത്തിന് പോയി വാങ്ങിച്ചും കൊണ്ട് വന്ന് രണ്ടിനൂടെ തിന്നാൽ പോരേ... അതിനും ഇനി നമ്മൾ ബുദ്ധിമുട്ടാണോ..." "മുരളി ഈ അവസ്ഥയിൽ ആയി പോയിട്ടല്ലേ കുഞ്ഞിലക്ഷമീ.. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവരെ കൊണ്ട് ആർക്കെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകുവോ... ആർക്കാ.. എന്താ... ഏത് നേരത്താ എന്നൊന്നും ഇക്കാലത്ത്‌ പ്രവചിയ്ക്കാൻ പറ്റത്തില്ല.. നമ്മളെല്ലാം അതൊന്ന് ഓർക്കുന്നത് നന്നായിരിയ്ക്കും." ഒരു താക്കീതിന്റെ സ്വരത്തിൽ കമലമ്മ പറഞ്ഞു. "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി എപ്പോൾ വന്നു.. ഉച്ചയ്ക്കേ പോന്നതാണോ ഇങ്ങോട്ട്..." കമലമ്മ അവരോട് വിശേഷങ്ങൾ തിരക്കി തുടങ്ങി. "ഞാനിപ്പം വന്നു കേറിയതേയുള്ളൂ.. വന്നിട്ട് ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞതാ തൊണ്ട നനയ്ക്കാൻ പോയി ഒരു കാപ്പി വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരാൻ...അവള് കാപ്പിയ്ക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാ നിങ്ങള് വരുന്നത്..." "നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ മുരളിയ്ക്ക് ഒപ്പറേഷനല്ലേ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ... നാളെ ഉച്ചയ്ക്ക് മുമ്പ് കാശടയ്ക്കണമെന്ന് സോമൻ പറയുന്നത് കേട്ടു... കാശൊക്കെ റെഡിയായോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ.. ഒന്നും രണ്ടും രൂപയൊന്നും പോരല്ലോ.. രണ്ട് ലക്ഷം രൂപ വേണ്ടേ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ചുണ്ടിന്റെ കോണുകൾ ഇരുവശത്തേയ്ക്കും നീട്ടിയിട്ട് കൈകൾ മലർത്തിക്കാട്ടി.. "ഞാൻ എവിടെപ്പോയി ഉണ്ടാക്കാനാ കമലമ്മേ അത്രയും പണം..." "കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി ജയകൃഷ്ണനോട് പറയ്. അവൻ വിചാരിച്ചാൽ എവിടുന്നെങ്കിലുമൊക്കെ മറിക്കാൻ പറ്റില്ലേ. പതിയെ തിരിച്ച് കൊടുത്താൽ മതിയല്ലോ..." "അവൻ പോയി കടം വാങ്ങിച്ചോണ്ട് വന്ന് ചേട്ടന്റെ ചികിത്സ നടത്തിയാൽ എവിടുന്നെടുത്ത്‌ തിരികെ കൊടുക്കും. പതിയെ കൊടുത്താൽ മതിയെന്ന് കമലമ്മ പറഞ്ഞില്ലേ.. അതിനും നമുക്ക് ഒരു വഴി വേണ്ടേ കമലമ്മേ..." "വഴിയൊക്കെ അവൻ കണ്ടു പിടിച്ചോളും. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മി പറ അവനോട് പെട്ടന്ന് കാശുണ്ടാക്കി കൊണ്ട് വന്ന് മുരളീടെ സർജറി നടത്താൻ. എത്രദിവസമെന്ന് കരുതിയാ അവൻ വേദന തിന്നും കൊണ്ട് ഈ കിടപ്പിൽ കിടക്കുന്നത്... ഓപ്പറേഷൻ നടത്താൻ വൈകും തോറും അവന്റെ കാലിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ മോശമാകുമെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്..." "ഡോക്ടർക്ക് അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം പറയാം... അവർക്ക് പറഞ്ഞാൽ മാത്രം മതിയല്ലോ.. മുറ്റത്ത്‌ നിൽക്കുന്ന മരം പിടിച്ച് കുലുക്കിയാൽ നമുക്ക് കാശ് കിട്ടുവോ... കാശിന് കാശ് തന്നെ വേണ്ടേ... ഞാൻ പറയുന്നത് നാളെ കഴിഞ്ഞു മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കട്ടെ... കാശ് പിന്നായാലും കൊടുത്താൽ മതിയല്ലോ. വേണമെങ്കിൽ അതുവരേയ്ക്കും നമ്മൾ ഇവിടെ കിടക്കുവേം ചെയ്യാം... നമ്മുടെ ഗതികേട് കൊണ്ടല്ലേ... നമുക്ക് ആശുപത്രി സൂപ്രണ്ടിനോട് ഒന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കിയാലോ... അങ്ങനൊക്കെ എത്രയോ ആശുപത്രികൾ നിർധനരായ രോഗികൾക്ക് സൗജന്യമായി ചികിത്സ ചെയ്തുകൊടുക്കുന്നു.. ഞാൻ പറയുന്നത് നമുക്ക് ആ വഴിയൊന്നു നോക്കാമെന്നാ..." "ഇതെന്തായാലും കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽ കുരുത്ത ബുദ്ധിയല്ല.. മകൻ പറഞ്ഞുതന്നതാവും ഈ വക്രബുദ്ധി. അല്ലേ... ജയകൃഷ്ണനെ ഇങ്ങനൊക്കെ ചുഴിഞ്ഞ് ചിന്തിയ്ക്കാനുള്ള കുബുദ്ധിയുള്ളൂ..." "ആര് പറഞ്ഞു തന്നതായാലും ഉള്ളവനല്ലേ ഇല്ലാത്തവന്റെ ചികിത്സ നടത്തി കൊടുക്കേണ്ടത്... നമ്മൾ ചെന്ന് അവരോട് അക്കാര്യമൊന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നതിൽ തെറ്റില്ലല്ലോ..." "ഹേയ്.."കമലമ്മ പരിഹാസത്തോടെ ചിരിച്ചു. "ഒരു തെറ്റുമില്ല...മറിച്ച് അത് നമ്മുടെ അവകാശം എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. പക്ഷേ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മേ... നമ്മൾ ആ അവകാശവും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ അതവർ നടപ്പാക്കി തരണമെന്ന് നിയമമൊന്നുമില്ല.. അക്കാര്യത്തിൽ വല്ല ബോധവുമുണ്ടോ നിങ്ങൾക്ക്..." "എന്റെ അറിവ് വച്ചു ഞാനൊന്ന് പറഞ്ഞതാ കമലമ്മേ.. പിന്നെ നിങ്ങള് പറയും പോലെ മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷനുള്ള പണമുണ്ടാക്കാൻ അവന്റെ കൂടപ്പിറപ്പിനും, പെറ്റ തള്ളയ്ക്കും മാത്രമല്ല ബാധ്യതയുള്ളത്.. മുരളിയുടെ ഭാര്യക്കും ഉണ്ട് ബാധ്യത.. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ ഞങ്ങളെക്കാളും ഒരു ഭാര്യയെന്ന നിലയ്ക്ക് അവളാണ് അതിന് വേണ്ടി ഓടി നടക്കേണ്ടതും, കാശുണ്ടാക്കേണ്ടതും... ... സത്യം പറഞ്ഞാൽ അത് പറയാൻ വേണ്ടി കൂടിയാ ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.. വിജിത പോയി അവളുടെ ചിറ്റയുടെ അടുത്ത്‌ ആവശ്യം അറിയിച്ചു കുറച്ച് കാശ് വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരട്ടെ. വേറെ വഴിയില്ലാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ.." യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് കമലമ്മ വായിൽ കൈവച്ചു പോയി. വിജിതയും ജലജയും പരസ്പരം നോക്കി. മുരളീ കൃഷ്ണനാകട്ടെ കേട്ടതങ്ങോട്ട് വിശ്വസിയ്ക്കാൻ പറ്റാത്ത മട്ടിൽ കിടക്കുകയാണ്. "ഇത്തിരിയെങ്കിലും ബോധമുണ്ടോ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മീ നിങ്ങൾക്ക്... രണ്ട് അസുഖക്കാരികളായ പെണ്മക്കളുമായി ജീവിയ്ക്കുന്ന അവർ എന്തടിസ്ഥാനത്തിന്റെ പുറത്താ നിങ്ങളുടെ മകന്റെ ചികിത്സയ്ക്കുള്ള കാശ് തരേണ്ടത്... മനുഷ്യരായി പിറന്ന ആരെങ്കിലും മനസ്സിൽ പോലും ചിന്തിക്കുന്ന കാര്യമാണോ ഇത്‌.. കഷ്ടം.. ആ കുഞ്ഞുങ്ങടെ ചികിത്സ നടത്താൻ അവര് കിടന്ന് നെട്ടോട്ടം ഓടിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുവാ... അതിനിടയിൽ ഇതുപോലെ ചിന്തിയ്ക്കാൻ നീച മനസ്സ് ഉള്ള മനുഷ്യർക്ക് മാത്രമേ കഴിയൂ..." "എങ്കിൽ പിന്നെ നിങ്ങളൊരു വഴി പറഞ്ഞു താ കമലമ്മേ.. നിങ്ങളിപ്പോൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് എന്നോട് പോരടിയ്ക്കാനോ അതോ മുരളിയുടെ വിശേഷം അറിയാനോ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ സ്വരം മാറി തുടങ്ങി. "അമ്മേ.. നിർത്ത്‌.." ജലജ പറഞ്ഞു. "നമ്മൾ ഇവിടെ വന്നത് മുരളിയെ കാണാനല്ലേ. അതിനിടയിൽ വെറുതെയെന്തിനാ വേണ്ടാത്ത കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നത്..." കമലമ്മ ഒന്നുകൂടി കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് പാളി നോക്കി. താൻ പറഞ്ഞ ഒറ്റ വാക്കും അവർക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് ആ വീർത്ത മുഖത്ത്‌ നിന്നും വായിച്ചെടുക്കാം.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പെട്ടന്ന് ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റ് നേരിയത് ശരിയ്ക്ക് വലിച്ചിട്ട ശേഷം വിജിതയുടെ മുമ്പിൽ ചെന്ന് നിന്നു. "എനിയ്ക്ക് നിന്നോട് പറഞ്ഞു തരാനേ പറ്റൂ. ചെയ്യേണ്ടത് നീയാ... നിന്റെ കെട്ടിയോൻ അവിടെ നിന്ന് എണീൽക്കണമെങ്കിൽ നീ തന്നെ മനസ്സ് വക്കണം. നീ പോയ് നിന്റെ ഗീത ചിറ്റയെ കണ്ട് കുറച്ച് പൈസ സംഘടിപ്പിച്ചു തരാൻ പറയ്... ആരോടെങ്കിലും പലിശയ്ക്കെങ്കിലും എടുത്ത്‌ തന്നേ പറ്റൂ എന്ന് നിർബന്ധം പറയ്. അല്ലാതെ എന്നേ കൊണ്ടോ ജയനെ കൊണ്ടോ ഇത്രയും വലിയൊരു തുകയുണ്ടാക്കാൻ പറ്റില്ല.. അതല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഉപദേശക കൂട്ടത്തിൽ ആരെങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽ അവരോട് പറ നിന്നേ സഹായിയ്ക്കാൻ.. നേരം വൈകി.. ഞാനിറങ്ങുവാ.. നിന്റെ പിള്ളേര് വന്നുകാണും..." അവർ യാത്ര പോലും ചോദിയ്ക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ വാതിൽ തനിയേ ചേർന്നടഞ്ഞു. (തുടരും ) . രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

അനുപല്ലവി. 1 aniprasad 🎫🎫🎫🎫🎫 പ്രതാപചന്ദ്രന്റെ കാർ ഗേറ്റിന് വെളിയിൽ നിർത്തി ഹോൺ മുഴക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ വിമലകുമാരിയ്ക്കൊപ്പം സിറ്റൗട്ടിൽ ഇരുന്ന പ്രസന്ന ഇറങ്ങി ചെന്ന് ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുത്തു. ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ ഇരുന്ന പ്രതാപൻ അവരെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം കാർ ഓടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി പോർച്ചിന് വെളിയിൽ നിർത്തിയിട്ടു. വിമല കുമാരി കയ്യിൽ നിവർത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്ന പത്രം താഴ്ത്തിയിട്ട് കട്ടി കണ്ണടയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ മകന്റെ കാറിലേക്ക് നോക്കി. ഈയിടെയായി കണ്ണടയ്ക്കുള്ളിലൂടെ നോക്കുമ്പോഴും അവരുടെ കാഴ്ചകളൊന്നും വ്യക്തമാകുന്നില്ലായിരുന്നു. ജയ പാലനോട് ഒരാഴ്ചയായി അക്കാര്യം ഒന്ന് പറയണമെന്ന് മനസ്സിൽ കാരുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവന്റെ തിരക്ക് കാണുമ്പോൾ അവർ അത് മറന്നു പോകാറാണ് പതിവ്. പ്രതാപ ചന്ദ്രന്റെ ഒപ്പം, സുധാ കുമാരിയും ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടതോടെ അവരുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു ആങ്ങളയും പെങ്ങളും കൂടി ഒരുമിച്ച് ജയപാലനെ കാണാൻ ഇവിടേയ്ക്ക് വരണമെങ്കിൽ അതിന് തക്കതായ എന്തെങ്കിലും കാര്യം കാണുമെന്നുറപ്പാണ്. അല്ലാതെ പ്രതാപൻ മുപ്പതു കിലോമീറ്റർ അപ്പുറം പോയി സുധാകുമാരിയെ കാറിൽ കയറ്റി ഇവിടേയ്ക്ക് കൊണ്ട് വരേണ്ട കാര്യമില്ല. കാറിൽ നിന്നിറങ്ങിയ ശേഷം പ്രതാപനും, സുധാകുമാരിയും സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറി വന്നു. വിലയേറിയ ഒരു കാഞ്ചി പുരം പാട്ടുസാരിയാണ് സുധാകുമാരിയുടെ വേഷം. അമ്പതിന്റെ നിറവിലും അവർക്ക് സ്വർണ്ണത്തോടുള്ള ആസക്തി ഇരു കയ്യിലും, കഴുത്തിലും കാണാനുണ്ടായിരുന്നു. മക്കൾ രണ്ട് പേരും സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് വന്നതോടെ അവിടാകമാനം അത്യപൂർവമായ ഒരു സൗരഭ്യം പരക്കുന്നത് വിമലകുമാരി അറിഞ്ഞു. ഗേറ്റ് അടച്ച ശേഷം തിരികെ വന്ന പ്രസന്നയോട് അടുക്കളയിൽ ചെന്ന് ശാരദയോട് ചായയിട്ട് കൊണ്ട് വരാൻ പറയാൻ അവർ നിർദേശിച്ചു. കാലൊച്ച കേൾപ്പിയ്ക്കാതെ പ്രസന്ന അവരുടെ മുമ്പിൽ നിന്നും നടന്നു പോയി. അടുക്കളയിൽ വന്ന് പ്രസന്ന വേലക്കാരി ശാരദയോട് അതിഥികൾ വന്നിട്ടുണ്ട് ചായയിട്ടുകൊണ്ട് മുൻവശത്തേയ്ക്ക് വരിക എന്ന് നിർദേശിച്ചപ്പോൾ ആരാ ചേച്ചീ അതിഥികൾ, എന്ന് ശാരദ ഉദ്വേഗത്തോടെ തിരക്കി. "ജയപാലൻ സാറിന്റെ മൂത്ത സഹോദരങ്ങൾ... പ്രതാപചന്ദ്രൻ സാറും, സുധാ മാഡവും." "എന്താ ചേച്ചീ ഇത്ര രാവിലെ രണ്ട് പേരും കൂടി വന്നത്.. സാധാരണ ഇങ്ങനൊരു പതിവില്ലല്ലോ.. അവർ വിമലാമ്മയെ കാണാൻ വന്നാൽ അത് ഉച്ച കഴിഞ്ഞെല്ലാ വരൂ.." "ആവോ എനിയ്ക്കറിയില്ല.. സ്വന്തം വീട്ടിൽ വന്ന് അമ്മയെയും സഹോദരനെയുമൊക്കെ കാണാൻ നേരവും സമയവും നോക്കണമെന്ന് ഞാൻ ആദ്യമായി കേൾക്കുകയാ." പ്രസന്ന അപ്പറഞ്ഞത് തനിയ്ക്കത്ര പിടിച്ചില്ലെന്ന മട്ടിൽ ശാരദ അവരെ ഒരു നോട്ടം നോക്കി. "ചിലപ്പോൾ പ്രസന്ന ചേച്ചി ഇവിടുന്ന് പോകുന്നെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ട് വന്നതാവും അവർ. പ്രസന്ന ചേച്ചി പോയാൽ വിമലാമ്മയെയും, വിനു മോളെയും നോക്കാൻ ആളില്ലല്ലോ. അപ്പോൾ ചേച്ചി പോകുന്ന ഒഴിവിൽ വേറേ ആരെയെങ്കിലും ഇവിടെ തരപ്പെടുത്തണ്ടേ. ജയപാലൻ സാറിനാണെങ്കിൽ ബാങ്കിൽ നിന്ന് വന്നാൽ അതൊന്നും തിരക്കാൻ നേരമില്ലല്ലോ.. അതാവും രണ്ട് പേരും നേരം വെളുക്കും മുമ്പേ വന്നത്." "എന്റെ ശാരദേ.. നിനക്കെന്തൊക്കെയാ അറിയേണ്ടുന്നത്.. നിനക്ക് ഈ വീട്ടിലെ ജോലി നോക്കിയാൽ പോരേടീ. അതിനല്ലേ ജയപാലൻ നിനക്ക് ശമ്പളം തരുന്നത്.. അതോ വിമലാമ്മയുടെ മക്കളുടെ കാര്യമൊക്കെ അന്വേഷിയ്ക്കാൻ നിനക്ക് ജയൻ സാർ പ്രത്യേകം അലവൻസ് വച്ചിട്ടുണ്ടോ.. നീ ആദ്യം അവർക്ക് കൊണ്ടുപോയി ചായ കൊടുക്ക്‌. എന്നിട്ട് അവരോട് നേരിട്ട് ചോദിയ്ക്ക് ഇത്ര രാവിലെ എന്നാത്തിനാ ഇങ്ങോട്ട് വന്നതെന്ന്." "എന്നിട്ട് വേണം സുധാമാഡത്തിന്റെ വായിലിരിയ്ക്കുന്നത് മുഴുവൻ ഞാൻ കേൾക്കാൻ. അല്ലേ.." ശാരദ ചായ അരിച്ചു കപ്പുകളിലേക്ക് പകരുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു. പ്രതാപ ചന്ദ്രനും, സുധാകുമാരിയും തന്റെ അരികിൽ കിടന്ന കസേരകളിലേക്ക് ഇരുന്നപ്പോൾ വിമല കുമാരി ചോദിച്ചു : "നിങ്ങള് വന്നപ്പോൾ കുഞ്ഞുങ്ങളേ കൂടി കൊണ്ട് വരാതിരുന്നതെന്താ മക്കളേ.. എത്ര നാളായി സുധേ നിന്റെ മക്കളേ ഞാനൊന്ന് കണ്ടിട്ട്... എനിയ്ക്കിനി ഈ അവസ്ഥയിൽ അങ്ങോട്ട് വന്ന് അവരെ കാണാൻ പറ്റുവോ മക്കളേ. നിങ്ങള് വരുമ്പോഴെങ്കിലും അവരെ കൊണ്ട് വന്ന് എന്നെയൊന്ന് കാണിയ്ക്കരുതോ.." സുധാകുമാരി അവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് സഹോദരനെ നോക്കി. "അമ്മേ, അമ്മ കരുതും പോലെ ഞങ്ങളുടെ മക്കളിപ്പോൾ പൊടി കുഞ്ഞുങ്ങളൊന്നുമല്ല. അവർക്ക് രണ്ട് പേർക്കും ജോലിയായി അമ്മേ... അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലേ ഞങ്ങൾ അത്.. പിന്നെയുള്ളത് സുധയുടെ മകൾ രോഹിണിയാ. അവളാണെങ്കിൽ മണിപ്പാലിൽ മെഡിസിന് പഠിച്ചുകൊണ്ടും ഇരിയ്ക്കുവാ..." "ഓ.. ഞാനതങ്ങു മറന്നു പോയി മക്കളേ.. ഈയിടെ ഓർമ്മശക്തിയ്ക്കും എന്തോ തകരാറുള്ളത് പോലെയാ.. എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ഓർത്തെടുക്കാൻ നോക്കുമ്പോ അവിടം മുഴുവൻ തിമിരം ബാധിച്ചത് പോലെ ഇരുണ്ടു കിടക്കും.. എത്ര ഓർത്തെടുക്കാൻ നോക്കിയാലും ഒന്നും ഓർമയിലേക്ക് വരില്ല..ങാ..." അവർ ഒരു ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു. "ഒരപകടം വരുത്തി വച്ച വിനയല്ലേ എല്ലാം. ഒന്നിനെ ആ വിധമാക്കി.. എന്നേ ഈ വിധവും.അന്നേ അങ്ങ് തീർന്നു പോയിരുന്നെങ്കിൽ മതിയായിരുന്നു.. മറ്റുള്ളവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചും കൊണ്ട് എന്തിനാണോ ഇങ്ങനൊരു..." ഏതോ ഭീതിദമായ ഓർമയിൽ അവർ ബാക്കി പറയാതെ നിർത്തിക്കളഞ്ഞു. ശാരദ ചായയുമായി വന്ന് ഇരുവർക്കും ഓരോ കപ്പ് ചായ കൊടുത്ത ശേഷം മറ്റൊരു കപ്പ് ചായ വിമലകുമാരിയ്ക്കും എടുത്ത്‌ കൊടുത്തു. "എനിയ്ക്കെന്തിനാടി ചായയെടുത്തത്. ഇപ്പോഴല്ലേ ഞാൻ കാപ്പി കുടിച്ചത്.അത് തൊണ്ടയിൽ നിന്ന് കീഴോട്ട് ഇറങ്ങാൻ സമയമായില്ല." അവർ മടിയോടെ കപ്പ് വാങ്ങി അതേ പോലെ ടീപ്പോയുടെ മേലേക്ക് വച്ചു. പ്രതാപചന്ദ്രനും, സുധാകുമാരിയും ഒന്നോ രണ്ടോ കവിൾ ചായകുടിച്ച ശേഷം കപ്പ് മാറ്റി വച്ചു. രണ്ട് നിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം സുധാകുമാരി ജ്യേഷ്ഠനെ നോക്കി കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് 'തുടങ്ങിക്കോളൂ 'എന്ന മട്ടിൽ ആംഗ്യം കാട്ടി. "അവനെവിടെ..ജയൻ.. അവൻ ബാങ്കിലേക്ക് പോയോ..." പ്രതാപചന്ദ്രൻ തിരക്കി. "സമയമായില്ല.. ഇപ്പോൾ വരും.. ഒമ്പതരയ്ക്ക് പോയാൽ മതി അവന്...നിങ്ങൾക്കെന്താ അവനോട് എന്തെങ്കിലും സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ടോ.." വിമലകുമാരി രണ്ട് മക്കളെയും മാറി മാറി നോക്കി. "ഞങ്ങൾക്ക് ആദ്യം സംസാരിയ്ക്കാനുള്ളത് അമ്മയോടാ. അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് മതി അമ്മയുടെ സൽപ്പുത്രനെ കാണുന്നത്.." "എന്നോടെന്തെങ്കിലും സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ടെങ്കിൽ എന്റെ മക്കൾക്ക് അതിനൊരു മുഖവുരയുടെ ആവശ്യമില്ല." "മുഖവുരയുടെ ആവശ്യമല്ലഇല്ലാത്തത്. അമ്മയ്ക്ക് ഞങ്ങളുടെ ആവശ്യമാ ഇല്ലാത്തതെന്ന് പറയ്‌. അതല്ലേ സത്യം." "നീ എന്തൊക്കെയാ മോനേ ഈ പറയുന്നത്.. നിങ്ങളുടെ ആവശ്യം എനിയ്ക്കില്ലെന്നോ. ഞാൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞോ നിങ്ങളോട്.. അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് അങ്ങനെ തോന്നാൻ കാര്യമെന്താ." "അത് ഞങ്ങളുടെ തോന്നലൊന്നുമല്ല, അമ്മ ഞങ്ങളോട് കാണിയ്ക്കുന്ന വേർതിരിവാ. അല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെന്തെങ്കിലും ഒരു കാര്യം നടക്കുമ്പോ അമ്മ ഞങ്ങളോടും കൂടിയൊന്നു ആലോചിയ്ക്കില്ലേ.. വേണ്ട, ഞങ്ങളെ വിളിച്ചൊന്ന് സൂചിപ്പിയ്ക്കയെങ്കിലും ചെയ്യില്ലേ.." മക്കൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത് എന്താണെന്ന് പിടികിട്ടാതെ വിമലകുമാരിയുടെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു. "ഇവിടെ എന്ത് നടന്നെന്നാകുഞ്ഞുങ്ങളെ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത്." "ഒന്നും നടന്നില്ലേ അമ്മേ.." അത് വരെ നിശബ്ദയായി ഇരുന്ന സുധാകുമാരി ചോദിച്ചു. "അമ്മ അമ്മയുടെ മകന് രണ്ടാം കെട്ടിനുള്ള പെണ്ണാലോചിയ്ക്കുന്ന വിവരം ഞങ്ങളെ എന്തിനാ മറച്ചു വച്ചത്. ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞാൽ അതെന്താ,,വന്നുമുടക്കി കളയുമെന്ന് പേടിച്ചോ.. അതോ ഞങ്ങളെ അത് അറിയിയ്‌ക്കേണ്ടെന്ന് അമ്മയോട് ജയൻ പറഞ്ഞോ.." "എന്ത് അസംബന്ധമാ കുഞ്ഞുങ്ങളേ നിങ്ങൾ ഈ പറയുന്നത്... അങ്ങനെന്തോ ഒരാലോചന വന്നെന്നത് ശരിയാ. പക്‌ഷേ അത് നിങ്ങളോടോ, മാറ്റാരോടെങ്കിലുമൊ പറയേണ്ട നേരമൊന്നും ആയിട്ടില്ലെടാ പ്രതാപാ." "ആകാഞ്ഞിട്ടാണോ അമ്മേ അച്ഛൻ രണ്ടാം കെട്ടിനൊരുങ്ങുവാ വലിയച്ഛാ, വല്യച്ഛൻ ഇങ്ങോട്ടൊന്ന് വന്ന് അച്ഛനോട് സംസാരിയ്ക്കണേ എന്ന് ജയന്റെ മോൻ നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് ഞങ്ങളെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞത്..." "ജയന്റെ മോൻ നിങ്ങളെ വിളിച്ചോ.. ആര്.. ജീവനോ.." "ജീവനല്ലാതെ അമ്മയുടെ ഇളയ മകന് വേറെയും ആൺമക്കളുണ്ടോ.. ഇല്ലല്ലോ.." "അവനൊരാലോചന വന്നാൽ അവന് ചേരുന്ന ബന്ധമാണെങ്കിൽ, അവന് ഒരു കല്യാണത്തിന് കൂടി താൽപ്പര്യമുണ്ടെങ്കിൽ നമ്മൾ അത് നടത്തി കൊടുക്കണ്ടേ മക്കളേ... അവനും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ വേണ്ടേ കുഞ്ഞുങ്ങളേ. നിങ്ങളെ പോലെ അവനും എന്റെ മോനല്ലേ." "പിന്നേ.. നടത്തി കൊടുക്കണം.. ഈ അറുപതാം വയസിൽ മോന് വല്ലാത്തൊരു പൂതി തോന്നിയാൽ അമ്മയെന്ന നിലയ്ക്ക് അമ്മ, അമ്മയുടെ കടമ ചെയ്ത് കൊടുക്കുക തന്നെ വേണം." സുധാകുമാരി പരിഹസിച്ചു. "ജയപാലന് അറുപത് വയസ്സോ.. അപ്പോൾ നിനക്ക് എത്രയുണ്ടെടീ.. അവനെക്കാൾ അഞ്ച് വയസിന് മൂത്തതല്ലേ നീ. നിനക്കപ്പോൾ അറുപത്തഞ്ചു കാണുമല്ലോ.. ഈ ഇരിയ്ക്കുന്ന നിന്റെ ജ്യേഷ്ട്ടന് അറുപത്തി യെട്ടും. ശരിയ്ക്കുള്ള കണക്കറിയില്ലെങ്കിൽ കേട്ടോ നീ.. ഇക്കഴിഞ്ഞ മേടത്തിൽ ജയന് നാൽപ്പത്തഞ്ചു വയസ്സ് തികഞ്ഞു.. ഇനി നാൽപ്പത്തിയാറെന്ന് പറ. അത് ഞാൻ സമ്മതിച്ചു തരാം.." "മതി അമ്മേ അമ്മ മക്കളുടെ വയസ്സ് പറഞ്ഞു കളിച്ചത്.. അമ്മയുടെ മകന് ഇരുപത്തി നാലേ ഉള്ളൂ. സമ്മതിച്ചു തന്നിരിയ്ക്കുന്നു. പക്‌ഷേ വീണ്ടും മണവാളൻ വേഷം കെട്ടാൻ പോകുന്ന അമ്മയുടെ മകന് അവന്റെ രണ്ട് മക്കളുടെ പ്രായം എത്ര ആയീന്ന് അറിയുവോ...അതുമോൻ മറന്നു പോയെങ്കിൽ അമ്മ ഒന്ന് ഓർമിപ്പിച്ചേക്ക്. ജീവന് ഇരുപത്.. വിനുമോൾക്ക് പതിനേഴ്... കല്യാണപ്രായം ആയ മോനിയ്ക്കുമ്പോഴാ തന്തയ്ക്ക് വീണ്ടും കല്യാണ പന്തലിൽ കേറാൻ പൂതി. നാണമില്ലല്ലോ അവന് പ്രായം തികഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മക്കളുടെ മുമ്പിൽ പുതിയൊരുത്തിയെ കെട്ടിക്കൊണ്ട് വന്ന് മധുവിധു ആഘോഷിയ്ക്കാൻ..." "അവനെന്തിനാ മോളേ നാണിയ്ക്കുന്നത്.. അവർക്ക് വേണ്ടി കൂടിയല്ലേ അവനിതിനു സമ്മതിച്ചത്.. അവന്റെ മകളെ നോക്കാൻ ഒരാൾ വേണ്ടേ കുഞ്ഞുങ്ങളേ..." "എന്ന് അവര് അമ്മയോട് പറഞ്ഞോ.. അതോ ജയ പാലനോട് പറഞ്ഞോ... മകൻ ഈ വയസ്സ് കാലത്ത്‌ പോയി ഒരു പെണ്ണിനെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരുന്നതിനെ അമ്മ വെറുതേ ന്യായീകരിയ്ക്കാൻ നിൽക്കല്ലേ... അവന്റെ മകളെയും അമ്മയെയും നോക്കാനല്ലേ ഇവിടെ പ്രസന്ന ചേച്ചി ഉള്ളത്.." 'പ്രസന്ന ഇവിടുന്ന് പോവാ.. അവളെ അവളുടെ മകൾ വന്ന് ഒരാഴ്ചയ്ക്കകം കോയമ്പത്തൂർക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോകും.. പ്രസന്ന പോയിക്കഴിഞ്ഞാൽ ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്ന് തനിയേ ഒന്ന് എണീൽക്കാൻ പര സഹായം വേണ്ട ഞാൻ എങ്ങിനെ തനിയേ ഒന്ന് എണീറ്റ് നിൽക്കും മക്കളേ.. എന്റെ കാര്യം പോട്ടെന്ന് വയ്ക്കാം.. വിനുമോൾടെ കാര്യമോ.. അതിനേ വീൽ ചെയറിലോട്ട്എടുത്തിരുത്താനും, അതിൽ നിന്നെടുത്ത്‌ ബെഡിലേക്ക് കിടത്താനും ആരെങ്കിലും സഹായി ക്കണ്ടേ.. ഒറ്റയ്ക്ക് അതിനൊന്നും ചെയ്യാൻ ആവതില്ലല്ലോ മക്കളേ.. " "അപ്പോൾ പ്രസന്ന ചേച്ചി പോകുന്നതിനു പകരമാണോ അമ്മേ,അമ്മയുടെ മോൻ പെണ്ണ് കെട്ടാൻ പോകുന്നത്.. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഇവിടുത്തെ അടുക്കളക്കാരി ശാരദ പോകുമ്പോൾ വീണ്ടും തുടങ്ങുവല്ലോ അവന് അടുത്ത പെണ്ണിനെ തിരക്കാനുള്ള പൂതി." "കൊള്ളാം മക്കളേ നിങ്ങളുടെ മനസ്സ്.. കൂടപ്പിറപ്പുകൾ മുൻകയ്യെടുത്ത്‌ നടത്തികൊടുക്കേണ്ട ഒരു കാര്യമാ... നിങ്ങൾ അതിന് മുൻകൈ എടുത്തില്ലെന്നതോ പോട്ട്, വെറുതേ വന്ന് എടങ്ങേറുണ്ടാക്കാൻ കൊള്ളാമോ.. നാൽപ്പത്തഞ്ചു വയസ്സായിട്ടേയുള്ളൂ എന്റെ കുഞ്ഞിന്. ആറു വർഷം ആകുന്നു വിനീത മരണപ്പെട്ടിട്ട്. ഇനിയും അവൻ അവന്റെ ജീവിതം കത്തിയുരുക്കി തീർത്തു കളയണമെന്നാണോ നിങ്ങള് പറയുന്നത്.. അതിനും വേണ്ടേ മോനേ ഇനിയെങ്കിലും ഒരു ജീവിതം." "അവന് ജീവിതം വേണ്ടെന്ന് ആര് പറഞ്ഞമ്മേ.. ഞങ്ങളാരെങ്കിലും പറഞ്ഞോ.. ഞങ്ങളവന്റെ ഒരു കാര്യത്തിലും ഇടപെടാതിരുന്നാൽ അമ്മയ്ക്ക് സന്തോഷം ആകുമല്ലോ അല്ലേ.. എന്നാൽ അമ്മ ധൃതി പിടിച്ചു മോനേ പുതുമണവാളൻ ആക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോ കല്യാണചെക്കന്റെ മക്കളോട് അമ്മ അനുവാദം ചോദിച്ചോ.. മക്കളേ, അമ്മ മരിച്ചു പോയ സ്ഥിതിയ്ക്ക് നിങ്ങളുടെ അച്ഛൻ മറ്റൊരു കല്യാണം കഴിയ്ക്കാൻ പോകയാണെന്ന് എപ്പോഴെങ്കിലും അമ്മയോ, ജയനോ അവരോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ.. അവർക്ക് അതിൽ എന്തെങ്കിലുംഇഷ്ടക്കേടുണ്ടോ എന്നെങ്കിലും തിരക്കിയിട്ടുണ്ടോ നിങ്ങൾ.. അങ്ങനൊരു സാമാന്യ മര്യാദ എന്താ അമ്മയും മകനും മറന്നു പോയത്.." അതോ അതൊന്നും വേണ്ടെന്ന് വച്ചോ രണ്ട് പേരും.. മക്കളുടെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഇവിടെ മുറപോലെ നടക്കുന്നുണ്ട് ബാക്കി ഒരുകാര്യത്തിലും അവരിടപെടേണ്ട ആവശ്യമില്ല എന്ന നിലപാടാണോ നിങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്.. ആണോ.. ആണെങ്കിൽ പറഞ്ഞേക്കണം. ഞങ്ങളെ ഇവിടെക്ക് വിളിച്ചുവരുത്തിയിട്ടുള്ളത് ജയന്റെ മക്കളാണ്.. അവർക്ക് ഞങ്ങൾക്കൊരു മറുപടികൊടുക്കേണ്ട സാധ്യതയുണ്ട്. " മകന്റെ ആ ചോദ്യത്തിന് മുൻപിൽ വിമലകുമാരി ഒന്ന് പകച്ചു പോയി. ജയപാലന്റെ മക്കൾ ജീവനും, വിനുവും ചേർന്നാണ് ഇവരെ വിളിച്ച് വരുത്തിയിരിയ്ക്കുന്നതെന്നല്ലേ ഇവർ ഇപ്പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം. വിമല കുമാരി ചിന്തിച്ചിരിയ്ക്കെ ബാങ്കിലേക്ക് പോകാനായി ജയപാലൻ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. അമ്മയുടെ അടുത്ത്‌ സഹോദരങ്ങൾ ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ അവന്റെ മുഖം വിടർന്നു. (തുടരും) കഥയേ കുറിച്ചുള്ള ആധികാരികമായ അഭിപ്രായങ്ങൾ അറിയിയ്ക്കണം. രചന:: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ

ചുറ്റുവിളക്ക് ഭാഗം 04 മിഥുന് ആ വീട്ടിലേക്ക് കയറി ചെല്ലാൻ വല്ലാത്ത മടി തോന്നി. വാഹനത്തിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് അയാളുടെ കൊച്ചച്ചൻ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു . ആരിത് മോനായിരുന്നോ ? കയറി വാ.. അയാൾ പറഞ്ഞു. അയാൾ മുഖത്ത് വരുത്തിയ ഒരു ചിരിയോടെ അകത്തേക്ക് കയറി ചെന്നു. എല്ലാവരും എന്തിയെ? മിഥുൻ ചോദിച്ചു. അവളും പിള്ളേരും ഇവിടെ ഇല്ല.വീട്ടിൽ പോയതാ അവളുടെ അമ്മയ്ക്ക് സുഖമില്ല.ഞാനും അവിടെയായിരുന്നു കഴിഞ്ഞദിവസമാ മടങ്ങി വന്നത്. മോൻ ഇരിക്ക്.. അയാൾ സോഫയിലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി അമ്മയെവിടെ കൊച്ചച്ഛാ ? അവൻ ചോദിച്ചു. അമ്മ മുറിയിലുണ്ട്. ഞാൻ അമ്മയെ ഒന്ന് കണ്ടേച്ചു വരാം. ശരി നീ പോയി കണ്ടിട്ട് വാ,അയാൾ പറഞ്ഞു. ആഡ്ഢിത്യം നിറഞ്ഞു പഴയ വീടാണ്, ഉൾഭാഗം ഒക്കെ തടികൊണ്ട് പാനൽ ചെയ്തിരിക്കുന്നു അതുകൊണ്ടാണ് ഉള്ളിൽ കയറുമ്പോൾ ഒരു കുളിർമയാണ്. പഠിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കാലത്ത് സ്കൂൾ അവധി ആയാൽ അച്ഛൻ അമ്മയെയും തന്നേയും കൂട്ടി ഇങ്ങോട്ട് വരുമായിരുന്നു. കുറച്ചുദിവസം ഇവിടെ നിൽകും. അച്ഛൻ ജനിച്ച വളർന്ന വീടായത് കൊണ്ട്, ഈ വീടിനോട് അച്ഛന് ഒരു പ്രത്യേക ഇഷ്ടമാണ്. അന്ന് വരുമ്പോള്‍ കിടക്കാറുണ്ടായിരുന്ന അച്ഛന്റെ പഴയ മുറിയിലേക്ക് അയാൾ ചെന്നു. അമ്മ അവിടെ കട്ടിലിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്. അയാൾ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു . അമ്മയൊന്നും മിണ്ടാതെ തലകുനിച്ചിരിക്കുകയാണ്. അയാളമ്മയുടെ അരികിലിരുന്നു ആ കൈപിടിച്ചു. പറയാതെ പോന്നതിന് നീ അമ്മയെ ചീത്ത പറയുന്നില്ലേ ? അമ്മ പതിയെ ചോദിച്ചു. അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ, ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ അമ്മയുടെ തോളിലേക്ക് തല ചേർത്തുവച്ചു. എനിക്കറിയാം, ഞാൻ അമ്മയെ വേണ്ടത്ര പരിഗണിച്ചില്ല അല്ലേ? അതൊന്നും സാരമില്ല. അമ്മക്ക് ഭയമാണ് മോനെ അവിടെ നിൽക്കാൻ. മരിക്കണമെന്ന് തീരുമാനിച്ചാ അവിടെനിന്നും ഇറങ്ങിയത്. അദ്ദേഹമില്ലാത്ത ആ വീട്ടിൽ ഓരോ നിമിഷവും ഞാൻ പേടിയോടെയാണ് കഴിയുന്നത്. എന്തിനാണ് ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നലുണ്ടായപ്പോൾ മരിക്കാൻ വേണ്ടി തന്നെയാ ഇറങ്ങിയത് പക്ഷേ... അയാൾ ഞെട്ടലോടെ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. പക്ഷെ കഴിഞ്ഞില്ല.ഞാനും കൂടി മരിച്ചാൽ എന്റെ മകന് ആരുമില്ലാതായി പോകില്ലേ, എന്റെ മകന്റെ ദുഃഖങ്ങളിൽ അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഈ ഭൂമിയിൽ ആരുമില്ലാതായി പോകില്ലേ? അതുകൊണ്ട് അമ്മയ്ക്ക് മരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി... മോൻ വിഷമിക്കേണ്ട. അമ്മ കുറച്ച് ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ അങ്ങോട്ട് വരും. അയാൾ അമ്മയുടെ കൈകളിൽ പിടിച്ചു. ഒരു കാര്യം മാത്രം ഞാൻ ഉറപ്പു തരാം അമ്മേ, ഇനിയമ്മ ആരെയും ഭയക്കേണ്ടി വരില്ല. അതിന് എന്താ വേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയാം. അവളെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് ഇറക്കി വിടണമെങ്കിൽ അങ്ങനെയും ആവാം. അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് മടുത്തു ഞാൻ. അതൊന്നും വേണ്ട മോനെ, അവളുടെ ഉള്ളിൽ സ്വാർത്ഥതയും കുശുമ്പും ഒക്കെ ഇത്തിരി കൂടുതൽ ഉണ്ടെന്നേ ഉള്ളൂ... അവൾ നിന്റെ ഭാര്യയാണ്, അവൾ നമ്മുടെ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയുമാണ്. അവളെ അങ്ങനെ പാതിവഴിയിൽ ഇറക്കി വിടാൻ ഒക്കുമോ? അതുകൊണ്ട് മാത്രമാണമ്മേ ഞാൻ ഇങ്ങനെ സഹിക്കുന്നത്.എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം ഓർക്കുമ്പോൾ,ഒന്നും ചെയ്യാനുള്ള ധൈര്യമില്ലാതെയാകും നിന്റെ അച്ഛനാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞത് അവളെ എത്ര സ്നേഹിച്ചിട്ടും കാര്യമില്ല, അവളുടെ ഉള്ളിൽ സ്വാർത്ഥതയാണെന്ന്. അവളെ സൂക്ഷിക്കണം എന്ന് കൂടി അച്ഛൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.അച്ഛൻ നല്ല ദീർഘവീക്ഷണമുള്ള ആളാണല്ലോ, ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് സത്യമാണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഒരു കണക്കിന് നോക്കിയാൽ ഇതൊന്നും അനുഭവിക്കാൻ നിൽക്കാതെ അദ്ദേഹം അങ്ങ് പോയത് നന്നായി. മോൻ ഒന്നും ആലോചിച്ച് വിഷമിക്കേണ്ട. അമ്മയുടെ സങ്കടങ്ങൾ അമ്മ അറിയാതെ പറഞ്ഞുപോകുന്നതാ... അതൊന്നും സാരമില്ലമ്മേ... അമ്മയെന്ന മടങ്ങി വരുന്നത്? ഞാൻ വന്നേക്കാം. കുറച്ചു ദിവസം കഴിയട്ടെ. എന്നാൽ ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ അമ്മേ... അവൻ അമ്മയുടെ കൈപിടിച്ചു. ഉം... നീ ഇനി ഇതിന്റെ പേരിൽ രേവതിയോട് വഴക്കുണ്ടാക്കാൻ ഒന്നും പോകണ്ട. നിങ്ങളുടെ വഴക്കും,പിണക്കവും ഒന്നും കണ്ടല്ല ആ കുഞ്ഞു വളരേണ്ടത്... മ്മ്... മോനേ മിഥുനെ... കൊച്ചച്ചൻ അകത്തേക്ക് വന്നു. നീ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും എനിക്കറിയാം, നിന്റെ വിഷമങ്ങളും അവസ്ഥയും ഒക്കെ. മോനെ, ചില പെണ്ണുങ്ങളെ കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ട വിധം മറ്റൊന്നാണ്. അവൻ ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ അയാളെ നോക്കി.. ഒക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞ് തരാം.. എടാ... നിന്നോട് അവൾക്കു സ്നേഹം ഉണ്ടോ? ഉണ്ടെങ്കിൽ അവൾ നിന്റെ ഭാര്യയായി, നിന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയായി എന്നും കൂടെയുണ്ടാവണം. അതല്ല നിന്നോട് അവൾക്ക് സ്നേഹമോ ബഹുമാനമോ ഒന്നും തീരെ ഇല്ലെങ്കിൽ അവളെ അവളുടെ പാട്ടിന് അങ്ങ് വിട്ടേക്കുക, ജീവിതം ഇനിയും നീണ്ടു കിടക്കുകയാണെന്ന് മറക്കരുത് എന്നോട് സ്നേഹക്കുറവൊന്നും ഇല്ല. അവൾക്ക് ഞാൻ, അവളും, കുഞ്ഞും മാത്രമുള്ള ജീവിതമാണ് ഇഷ്ട്ടം, മറ്റാരെയും അംഗീകരിക്കാൻ അവൾക്ക് കഴിയില്ല. ഇപ്പോഴത്തെ തലമുറയിലെ മിക്ക പെൺകുട്ടികളും ഇങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെയാണ് മോനെ.. അവൾ അവളുടെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഒക്കെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടല്ലേ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോന്നത്, അതുപോലെ ഞാനും ബാക്കിയുള്ളവരെയൊക്കെ വേണ്ടെന്നു വെച്ചിട്ട് നമുക്ക് മാത്രമായി ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാം എന്നാണ് അവൾ പറയുന്നത്. വിവാഹ ജീവിതം തുടങ്ങുമ്പോൾ ഭാര്യയും ഭർത്താവും മാത്രം മതിയെന്നാണ് അവളുടെ പക്ഷം. മോനേ ഒരു തരത്തിൽ നോക്കിയാൽ അതൊക്കെ ശരിയാ. പക്ഷെ പെണ്ണ് സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ പ്രാപ്തിയുള്ളവൾ ആണെങ്കിൽ ഒരു പരിധി വരെ സാമ്പത്തിക ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാവില്ല.മാറി താമസിക്കുന്നത് നല്ലതുമാണ്. പക്ഷെ ഇതിപ്പോ അമ്മ ഒറ്റക്കായില്ലേ അച്ഛൻ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ ആയിരുന്നെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ലായിരുന്നു. ഒറ്റക്കായ ഭർത്താവിന്റെ അമ്മയെ സംരക്ഷിക്കാമെന്ന് കരുതാൻ മാത്രം വിശാല മനസ്സൊന്നും അവൾക്കില്ലല്ലോ അവൾക്കതു വേണമെന്ന് നമുക്ക് വാശി പിടിക്കാനും പറ്റില്ല. കാരണം നിന്റെ അമ്മയുടെ ഉത്തരവാദിത്തം നിനക്കാണ്. അതൊരിക്കലും നിന്റെ ഭാര്യയുടെ ബാധ്യതയല്ല. നിന്റെ അമ്മയ്ക്ക് സംരക്ഷണം ഒരുക്കേണ്ട കടമ അത് നിനക്ക് മാത്രമാണ് കാരണം, അവർക്ക് നീ മാത്രമേ ഉള്ളൂ.. ഇക്കണ്ട കാലമത്രയും അവർ അവരുടെതായ എല്ലാ ഇഷ്ടങ്ങളും മാറ്റിവെച്ച് നിനക്കായി ജീവിച്ചു. ഞങ്ങടെ തലമുറയിൽ പെട്ട എല്ലാ മനുഷ്യരും അങ്ങനെയാണ് , ഞങ്ങൾ സ്വയം ജീവിക്കാൻ മറന്നുപോയ തലമുറയാണ്.അതൊന്നും ഇനി പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യവുമില്ല. നിങ്ങളെ പോലെയുള്ള പുതു തലമുറയിൽ പെട്ടവർ ഒരുപാട് അപ്ഡേറ്റ് ആണ് നിങ്ങൾക്ക് അവനവനുവേണ്ടി കൂടി ജീവിക്കാൻ അറിയാം. നിങ്ങളാണ് ശരി. പക്ഷേ, മോനേ... ഒരു കൈ കൊണ്ട് നമുക്ക് തണലായി നിന്നവരെ കൂടി ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ കഴിയണം. എനിക്കറിയാം കൊച്ചച്ഛ... എങ്കിൽ ഞാൻ പറയുന്ന ഒരു പരീക്ഷണം കൂടി നീ നടത്തി നോക്ക്. ഇതിൽ വിജയിച്ചാൽ നിന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങളൊക്കെ അവസാനിക്കും എന്താ കൊച്ചച്ഛ...? അതൊക്കെ ഞാൻ വഴിയേ പറയാം. ഇപ്പോൾ നീ വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ല്. ശരി.. അയാൾ പോകാനായി ഇറങ്ങി. 🍀🍀🍀🍀🍀 വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകുമ്പോൾ അയാൾക്ക് മനസ്സിന് ഒരല്പം ആശ്വാസം തോന്നി. തന്റെ അമ്മയ്ക്ക് തന്നെ മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്. കൊച്ചച്ചനും മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്, അവരെങ്കിലും ഉണ്ടല്ലോ തന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ... എന്നാലും കൊച്ചച്ചൻ എന്തായിരിക്കും ഉദ്ദേശിച്ചത് ? എന്തോ ഒരു പ്ലാൻ ഒക്കെ കയ്യിലുണ്ട്. ആഹ് എന്തായാലും നോക്കാം. ഇനി എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞാലും ശരി, തന്റെ അമ്മയെ താൻ പൊന്നുപോലെ സംരക്ഷിക്കും. ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ മകനാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ജീവിച്ചിട്ട് എന്ത് കാര്യം. ഇനിയിപ്പോൾ ഭാര്യ കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട് തന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നിറങ്ങി പോകുമെങ്കിൽ അങ്ങ് പോട്ടെ, അതാണ് വിധി എന്ന് കരുതി ആശ്വസിക്കാൻ ശ്രമിക്കും. ഇനിയും വയ്യ. അത്രക്കും മടുത്തു താൻ. അയാൾ വീട്ടിലെത്തി.. മോൾ വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും പിച്ച നടന്ന് അയൽക്കരികിലേക്ക് വന്നു. അയാൾ അവളെ വാരിയെടുത്ത് ഉമ്മ വച്ചു. എന്താ മിഥുൻ താമസിച്ചത്, നിങ്ങടെ അമ്മയെ കാണാൻ പോയോ ? രേവതി അയാളോട് ചോദിച്ചു. പോയി. എന്റെ കുറെ കുറ്റം പറഞ്ഞു കാണും അല്ല? ഇല്ല. അമ്മ ആരോടും, ആരുടെയും കുറ്റം പറഞ്ഞ് ഞാൻ ഇതുവരെയും കേട്ടിട്ടില്ല. ഓഹ് ഒരു പുണ്യാളത്തി..രേവതി അവജ്ഞയോടെ പറഞ്ഞു. അയാൾക്ക്‌ ദേഷ്യം ഇരച്ചു കയറി.. കൈവീശി ഒരെണ്ണം പൊട്ടിക്കണമെന്നുണ്ട്, പക്ഷെ വേണ്ടാ,ഇതുവരെ ആരെയും ഉപദ്രവിച്ചിട്ടില്ല. മറ്റൊരാളുടെ ദേഹത്ത് കൈവയ്ക്കാൻ നമുക്കെന്താ അവകാശം? അയാൾ കോപം നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയി. അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ തനിക്ക് തന്നെ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിഞ്ഞെന്ന് വരില്ല. രേവതി മിഥുന്റെ പുറകെ ചെന്നു. നിങ്ങളുടെ അമ്മ എന്നാണ് ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നത്? കുറച്ചുദിവസം അവിടെ നിന്നിട്ട് വരുമെന്നാ പറഞ്ഞത്. നീ പോയി ചായ എടുത്തുവയ്ക്ക്. അയാൾ പറഞ്ഞു. ഞാൻ കഴിക്കാൻ ഒന്നും ഉണ്ടാക്കിയിട്ടില്ല. രേവതി പറഞ്ഞു. നിനക്കിവിടെ എന്തായിരുന്നു പണി? ഈ ചെറിയ കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട് ഞാൻ എന്തൊക്കെ ചെയ്യാനാണ്, കുഞ്ഞാണെങ്കിൽ കണ്ണ് തെറ്റിയാൽ അതിലെയും ഇതിലേയും ഓട്ടമാണ്, എന്നിട്ട് വീഴുകയും ചെയ്യും. കുഞ്ഞുങ്ങളായാൽ നടക്കുകയും വീഴുകയും ഓടുകയും ഒക്കെ ചെയ്യും എല്ലാവരും അങ്ങനെ തന്നെയാ.. മിഥുന് എന്താ കഴിക്കാൻ ഉണ്ടാക്കണ്ടത്. പെട്ടന്ന് എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്ക്..അയാൾ പറഞ്ഞു മിഥുൻ കൂടെ സഹായിക്കാമോ? ആഹ്... ജോലിയും കഴിഞ്ഞ് വന്നിട്ട്, ഇനി ഞാൻ അടുക്കളപ്പണിയും കൂടെ ചെയ്യാം... നിനക്ക് അടുക്കള പണി എങ്കിലും ചെയ്തുകൂടെ, കൊച്ചുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ് അതിനെയും കൊണ്ട് ഏത് നേരവും കിടപ്പ് തന്നെ. നീ ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് ജോലിക്ക് പോയി കുടുംബം നോക്ക്. ഞാൻ കുഞ്ഞിനെയും നോക്കി വീട്ടിൽ ഇരുന്നോളാം അയാൾ പറഞ്ഞു. അവൾ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. നേരത്തെ ഒക്കെ മിഥുൻ അടുക്കളയിൽ കയറി സഹായിക്കുമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ അമ്മയായിരുന്നു കൂടുതൽ ജോലികളൊക്കെ ചെയ്തിരുന്നത്. ഇനിയിപ്പോൾ എല്ലാം താൻ ഒറ്റക്ക് ചെയ്യണം. അവൾക്ക് വല്ലാത്ത മടി തോന്നി. അമ്മയെ കാണാൻ പോയിട്ട് വന്നപ്പോൾ മുതൽ മിഥുന് വല്ലാത്ത ദേഷ്യമാണ്. അമ്മ എന്തെങ്കിലും കുറ്റമൊക്കെ പറഞ്ഞു കൊടുത്തിട്ടുണ്ടാകും. അവൾ വേഗം ഉപ്പ് മാവ് ഉണ്ടാക്കി. പഴവും കൂട്ടി മിഥുന് കൊടുത്തു ഭക്ഷണം രുചികരമാകണം എന്നുള്ള വാശിയൊന്നും മിഥുനില്ല. വിശപ്പിന് എന്തെങ്കിലും കഴിക്കണം എന്ന് മാത്രമേ അയാൾക്ക് ഉള്ളൂ.. അച്ഛൻ എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു ഭക്ഷണത്തിനു കുറ്റം പറയരുതെന്ന്. നമുക്ക് വേണ്ടി നമ്മുടെ വീട്ടുകാരത്തി എന്ത് ഉണ്ടാക്കി തന്നാലും കഴിക്കണം എന്ന്. അതുകൊണ്ട് രുചി നോക്കി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന ആളല്ല മിഥുൻ. പക്ഷെ പുറത്ത് നിന്നൊക്കെ കഴിക്കുമ്പോൾ അയാൾ നല്ല രുചികരമായ ഭക്ഷണം കിട്ടുന്ന ഇടങ്ങളിൽ മാത്രമേ പോകാറുള്ളു താനും. അയാൾ കുഞ്ഞിനേയും കളിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന സമയം നോക്കി, അവൾ കുളിക്കാൻ കയറി. അപ്പോഴാണ് ഫോൺ കൊച്ചച്ഛൻ വിളിക്കുന്നത്‌. അയാൾ കാൾ എടുത്തു. കുറേ നേരം അവർ സംസാരിച്ചു. കാൾ കട്ടാക്കി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മിഥുന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ചിരി ഉണ്ടായിരിന്നു. 🍀🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ

മിഴിയോരങ്ങളിൽ.10 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 രാത്രിയിൽ ആശാലത നിരവധി തവണ വിൻസന്റിനെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവന്റെ ഫോൺ സ്വിച്ച്ഓഫ് ചെയ്യപ്പെട്ട നിലയിലായിരുന്നു. അവസാനം ദേഷ്യത്തോടെ ആശാലതയും തന്റെ ഫോൺ ഓഫാക്കി വച്ച ശേഷം ഉറങ്ങാനായി കിടന്നു. കണ്ണടച്ചു മനസ്സിനെ എത്ര ശാന്തമാക്കി കിടന്നിട്ടും അവളുടെ കൺ പോളകളിലേക്ക് ഉറക്കം അരിച്ചെത്തിയില്ല..കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ജീവിതത്തെ കുറിച്ചൊരു ഉറച്ച തീരുമാനം കൈക്കൊള്ളേണ്ടത് എങ്ങിനെയെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ മനസ്സിൽ ഇന്നോളം തോന്നാത്ത ഒരു ഭയം മെല്ലെ മെല്ലെ വന്നു കയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അടുത്ത ദിവസവും, അതിനടുത്ത ദിവസവും വിൻസന്റിനെ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവനെ അവൾക്ക് ഫോണിൽ ബന്ധപ്പെടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കല്യാണ നിശ്ചയത്തിനുള്ള വീട്ടിലെ ഒരുക്കങ്ങൾ പൂർത്തിയാകുന്നത് കണ്ട് ആശാലതയുടെ നെഞ്ചിൽ വല്ലാത്ത മിടിപ്പുകളുണ്ടായി ഓഫീസിൽ നിന്ന് മൂന്ന് ദിവസത്തെ ലീവെടുത്ത്‌ മടങ്ങിപ്പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോളുംനാളെ കഴിഞ്ഞാൽ തന്റെ വിവാഹ നിശ്ചയ ചടങ്ങാണെന്ന് അവൾ തന്റെ സഹ പ്രവൃത്തകർ ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞാലും താൻ വിൻസന്റിനൊപ്പം പോകുമെന്നിരിയ്ക്കെ കൂടെജോലിചെയ്യുന്നവർക്ക് മുൻപിൽ പിന്നീട് താൻ അപഹാസ്യ ആയി പോകരുതല്ലോ എന്ന് കരുതിയാണ് അത് അവൾ ആരെയും അറിയിയ്ക്കാതിരുന്നത്. കൊല്ലം സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും അഞ്ച് മുപ്പതിന് പുനലൂരേക്ക് പോകേണ്ട മെമു പുറപ്പെടാൻ പത്ത്‌ മിനിറ്റ് ശേഷിയ്ക്കേ ആശാലതയുടെ ഫോണിലേക്ക് ഫോണിലേക്ക് വിൻസന്റിന്റെ കോൾ വന്നു. ഫോണിന്റെ ഡിസ്‌പ്ലെയിലേക്ക് നോക്കിയ ആശാലത സീറ്റിൽ നിന്നെണീറ്റു. "വിൻസന്റാ.." അവൾ തൊട്ടടുത്തിരുന്ന ആവണിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ട്രെയിനിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി വിൻസന്റിന്റെ കോൾ അറ്റന്റ് ചെയ്തു. ആശാലതയ്ക്ക് പിന്നാലേ ആവണിയും ട്രെയിനിൽ നിന്നിറങ്ങി. "എവിടായിരുന്നു വിന്നിച്ചാ... ഞാൻ എത്ര വിളിച്ചെന്നറിയോ.." ആശാലത തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ഒരു തൂണിന്റെ നിഴലിലേക്ക് മാറി നിന്നു. അവൾക്ക് സങ്കടം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "എനിയ്ക്കറിയാo എന്നെ വിളിച്ചു കാണുമെന്ന്. സോറി ആശേ.." വിൻസന്റ് ഒരു ക്ഷമാപണം പോലെ പറഞ്ഞു. ആശാലതയിൽ നിന്നും മറുപടി ഒന്നും ഉണ്ടാകാതായപ്പോൾ അവൻ അവളെ വിളിച്ചു. "എനിയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നിട്ട്..." ആശാലതയുടെ ഒച്ച പതറി. "സങ്കടമോ.. ഇനി എന്തിനാ സങ്കടം. ഞാൻ വന്നില്ലേ..." അവൻ പറഞ്ഞു. "വിന്നിച്ചൻ എവിടാ.. എനിയ്ക്കൊന്നു കാണണം.. ഒന്ന് കണ്ടാൽ മതി..." "നീ ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യുവല്ലേ ആശേ.. " "ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് വിട്ടിട്ടില്ല. ഇന്ന്‌ പത്ത്‌ മിനിറ്റ് താമസിയ്‌ക്കും എന്ന അറിയിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നിങ്ങോട്ട് വരുവോ വിന്നിച്ചാ. എനിയ്ക്കൊന്നു കണ്ടാൽ മാത്രം മതി." "ശരി, ദാ ഞാൻ വന്നു." വിൻസന്റ് കോൾ കട്ട് ചെയ്തിട്ട് അപ്പോൾ തന്നെ റെയിൽവെ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് ചെന്നു. അവൻ ചിന്നക്കടയിൽ ഉഷ തീയേറ്ററിന് അടുത്ത്‌ നിന്നായിരുന്നു അവളെ ഫോണിൽ വിളിച്ചത്. ബൈക്ക് സ്റ്റേഷന് പുറത്ത് വിൻസന്റിന്റെ ഒരു പരിചയക്കാരന്റെ കടയ്ക്ക് സമീപം വച്ച ശേഷം അവൻ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ പ്ലാറ്റ് ഫോമിന് സമീപം പൊളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വേലി ചാടി പുനലൂർ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് പോകുന്ന ട്രെയിൻ നിർത്തിയിടുന്ന പ്ലാറ്റ് ഫോമിലേക്ക് ചെന്നു. ട്രെയിൻ ലേറ്റാണെന്ന അറിയിപ്പ് വന്നതോടെ കുറെ യാത്രക്കാരൊക്കെ ട്രെയിന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങി നിൽപ്പുണ്ട്. ആശാലത സാധാരണ കയറാറുള്ള മധ്യഭാഗത്തെ കോച്ചിന് സമീപത്തേയ്ക്ക് അവൻ ചെല്ലുമ്പോൾ ആവണി സൈഡ് സീറ്റിലിരുന്നു അവനെ കൈ കാട്ടി. വിൻസന്റ് കോച്ചിനുള്ളിലേക്ക് കയറി ചെന്നു. ആവണിയും, ആശാലതയും ഇരിയ്ക്കുന്നതിന്റെ എതിർ വശത്തുള്ള സീറ്റ് കാലിയായിരുന്നെങ്കിലും അതിൽ ആരുടെയോ ഒരു ബാഗ് ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. വിൻസന്റ് ആ സീറ്റിലേക്ക് ഇരുന്നു. "നിങ്ങള് സംസാരിയ്ക്ക്.. ഞാനിപ്പോൾ വരാം. ആകെ പത്ത്‌ മിനിറ്റ് സമയമേ ഉള്ളേ ചേച്ചീ.." ആവണി അവരെ ഓർമിപ്പിച്ച ശേഷം ഇറങ്ങി പുറത്തേയ്ക്ക് പോയി. ആശാലതയുടെ മുഖം വീർത്തു കെട്ടി ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ വിൻസന്റ് അവളുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് കുസൃതിയോടെ നോക്കി. "ഇങ്ങനെ വീർത്തു കെട്ടി ഇരിയ്ക്കുമ്പോഴാ ആശേ നിന്നെ കാണാൻ കൂടുതൽ ഭംഗി... പക്‌ഷേ ഇവിടെ വച്ച് അത് വേണ്ട കേട്ടോ.. യാത്രക്കാർ ആരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിച്ചാൽ അവർക്ക് കാര്യം മനസിലായെന്നിരിയ്ക്കും..." അവൻ അവളുടെ മുഖത്ത്‌ നിന്നുംകണ്ണെടുക്കാതെ പറഞ്ഞു. "വിന്നിച്ചൻ എന്ത് പണിയാ കാണിച്ചത്. ഞാൻ വിളിച്ചിട്ടെന്താ വിന്നിച്ചൻ കോൾ എടുക്കാതിരുന്നത്... ഞാൻ ഇനി ഇതുപോലെ പേടിയ്ക്കാൻ വേറൊന്നില്ല... നാളെ വീട്ടില് നിന്നും എന്തെങ്കിലും കാരണം പറഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങി ഞാനും, ആവണിയും മയ്യനാട് വരാനിരുന്നതാ. വിന്നിച്ചന്റെ വീട്ടിലേക്ക്." "എന്റെ വീട് എവിടാണെന്നറിയോ നിങ്ങൾക്ക്..." വിന്നിച്ചൻ തിരക്കി. "അരിവാൾ മുക്കെന്നല്ലേ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്.. വിന്നിച്ചന്റെ പപ്പയുടെ പേര് പറഞ്ഞാൽ ആരും കാണിച്ചു തരില്ലേ നിങ്ങളുടെ വീട്.." "ആം.. വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ പറയ്‌.." വിൻസന്റ് ഒന്നിളകി ഇരുന്നു. "എനിയ്ക്കാണോ വിന്നിച്ചാ വിശേഷം.. കരിക്കോട്എടുക്കാനിരുന്ന വീടിന്റെ കാര്യം എന്തായി വിന്നിച്ചാ.. അവർ ഒഴിഞ്ഞു പോകുമെന്ന് പറഞ്ഞ തീയതി കഴിഞ്ഞില്ലേ... ഇനി എന്താ താമസം.." "ആശേ അവര് പോയി. പക്‌ഷേ അവരുടെ വീട്ടുപകരണങ്ങളൊക്കെ അവിടെയിട്ട് പൂട്ടിയിട്ട് ചാവി ഉടമസ്ഥനെ ഏൽപ്പിച്ചിട്ടാ പോയത്. ഇപ്പോൾ അവർ വിളിച്ചു പറയുന്നു അവർക്ക് ഒരാഴ്ച സമയം കൂടി വേണം വീട്ടു സാധനങ്ങളൊക്കെ കൊണ്ട് പോകാൻ എന്ന്... അവർ അതിന് വീട്ടുടമയ്ക്ക് രണ്ടോ മൂന്നോ ഇരട്ടി വാടക കൊടുത്തുകൊള്ളാം എന്നും പറഞ്ഞു." "ഇനിയും ഒരാഴ്ചയോ... വിന്നിച്ചൻ തമാശപറയുകയല്ലല്ലോ. അല്ലേ..." "ആശേ നീ കരുതും പോലെ ഞാനിക്കാര്യത്തിൽ അലസത കാണിയ്ക്കുന്നതല്ല. അതൊരു നല്ല വീടാ.. നമുക്ക് അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ തന്നെ അത് നമ്മുടെ സ്വന്തം വീട് പോലെയാ തോന്നുക.. അതാഞാൻ ഒരാഴ്ച താമസിച്ചാലും അത് തന്നെ മതിയെന്ന് വച്ചത്.." "അതേതായാലും നന്നായി വിന്നിച്ചാ. അതിനിടയിൽ എന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ എനിയ്ക്കും അയാൾക്കും കൂടി ആവീട്ടിൽ വന്നു താമസിയ്‌ക്കാല്ലോ അല്ലേ. അപ്പോഴും അത് ഞങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം വീട്ടിലെ ഫീൽ ആയിരിയ്ക്കുമല്ലോ പ്രദാനം ചെയ്യുക" "ആശേ.. നീയെന്താ പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ കല്യാണമോ..." "അതേ.. എന്താ കേട്ടിട്ടില്ലേ കല്യാണമെന്ന്.. വിന്നിച്ചനാ എനിയ്ക്ക് പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുള്ളത് വീട്ടുകാർ എന്ത് പറഞ്ഞാലും അനുസരിച്ചോണമെന്നും മറ്റുള്ളവർക്ക് പിടികിട്ടും മട്ടിൽ യാതൊന്നും ചെയ്തേക്കരുതെന്നും. മറന്നിട്ടുണ്ടാവില്ലല്ലോ. അല്ലേ. വിന്നിച്ചൻ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ചനുസരിച്‌ നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ എന്റെ കല്യാണ നിശ്ചയമാണ്.. പിന്നെ വിന്നിച്ചന് വാടകവീട് കിട്ടുന്ന കൃത്യം അതേ ദിവസം എന്റെ കല്യാണവും.. തൃപ്തിയായി കാണുമല്ലോ വിന്നിച്ചന്. അല്ലേ.." അവൾ സർവ്വ ദേഷ്യവും തീർക്കുന്ന മട്ടിൽ അവനെ ഒറ്റ നോട്ടം നോക്കി. വിന്നിച്ചന്റെ കണ്ണുകളിലൂടെഅവിശ്വസനീയതയുടെ ഒരു നടുക്കം പാഞ്ഞു പോകുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു. "എന്തിനാ വിന്നിച്ചാ എന്നെ തുറിച്ച് നോക്കുന്നത്. എനിയ്ക്കിപ്പോൾ, സത്യം പറഞ്ഞാൽ വിന്നിച്ചനിലുള്ള സർവ്വ വിശ്വാസവും നഷ്ടപ്പെട്ട് കഴിഞ്ഞു.എന്നെ പെണ്ണ് കാണാൻ വന്ന ആളുമായി തന്നെ എന്റെ നിശ്ചയവും, കല്യാണവും നടന്നിരിയ്ക്കും.. അപ്പോഴും വിന്നിച്ചന് പറയാൻ ഒരു വാചകം കാണും, അടുത്തയാഴ്ച കേരള പുരത്തോ, ചന്ദന തോപ്പിലോ ഒരു വീടൊഴിഞ്ഞു കിട്ടും എന്ന്... ശരിയ്ക്കും പറഞ്ഞാൽ വിന്നിച്ചൻ എന്നെ പറ്റിയ്ക്കുവാണോ എന്നാ എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ സംശയം.." അവൾ പരിഭവിച്ചിട്ടെന്ന മട്ടിൽ അവന്റെ മുഖത്ത്‌ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റി ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്കാക്കി. "എന്നിട്ട് ഇപ്പോഴാണോ ആശേ നീ ഈ വിവരം എന്നോട് പറയുന്നത്." അവൻ എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാൻ പാടില്ലാത്ത മട്ടിൽ നെഞ്ച് തടവി. "ഇരുപത്തിനാല് മണിയ്ക്കൂറും വിന്നിച്ചൻ ഫോൺ ഓഫ്‌ ചെയ്തു വച്ചിരുന്നാൽ ഞാൻ ആരോട് പോയി പറയും വിന്നിച്ചാ എന്റെ സങ്കടങ്ങൾ... വിളിച്ചു വിളിച്ച് അവസാനം എനിയ്ക്ക് മനസിലായി എന്റെ വിധിയ്ക്ക് ഞാൻ കീഴടങ്ങുന്നതാണ് വൃത്തിയെന്ന്..." "ആശേ.. നീ കരുതും പോലെ ഞാൻ മനഃപൂർവം ഫോൺ ഓഫ്‌ ചെയ്തു വച്ചതല്ല..നീ വിളിയ്ക്കുമെന്നും എനിയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. പക്‌ഷേ ഫോണിന്റെ ചാർജ് തീർന്നുപോയി." "ആദ്യമായിട്ടൊന്നും അല്ല വിന്നിച്ചാ ഈ ലോകത്ത്‌ ഒരാളുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഫോണിന്റെ ചാർജ് തീർന്നു പോകുന്നത്.. വിന്നിച്ഛന്റെ കയ്യിൽ ചാർജർ ഇല്ലായിരുന്നോ ഫോൺ ചാർജ്ജ് ചെയ്യാൻ. എന്റെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഈ ഫോണിന്റെയും ചാർജ് തീർന്നു പോകാറുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ ഞാനത് അലമാരയിൽ വച്ച് പൂട്ടാതെ ചാർജ് ചെയ്യുകയാ പതിവ്.." "ആശേ.. ഞാനീ നാട്ടിലേ ഇല്ലായിരുന്നു. നീ കരുതും പോലെ ഫോണിന്റെ ചാർജ്തീർന്നപ്പോൾ ആരും വിളിയ്ക്കാതിരിയ്ക്കാനായി മാറ്റി വച്ചതല്ല." വിൻസന്റ് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിയ്ക്കേ ആശാലത മുഖം തിരിച്ച് അവനെയൊന്നു നോക്കി. "സത്യം.. ഞാൻ നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ വീടിനടുത്തുള്ള, ബാങ്കിൽ ജോലിചെയ്യുന്ന രമേശൻ സാറിനെ കുറിച്ച്. അദ്ദേഹവും ഭാര്യയും ചെന്നൈയിലുള്ള മകളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോകവേ അവരുടെ കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്യാൻ വരാമോ എന്ന് എന്നോട് ചോദിച്ചു. നമുക്ക് ആ വീടിന്റെ അഡ്വാൻസ് കൊടുക്കാനുള്ള പകുതി തുകയെങ്കിലും കിട്ടുമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ ഞാൻ കയറി കൈ കൊടുത്തു. ഒരു രാത്രിയും പിന്നൊരു പകലും. അതോടെ ഇവിടെ തിരിച്ചെത്താമല്ലോ എന്നോർത്ത്‌ ഫോണിന്റെ ചാർജർ എടുക്കാൻ പോലും ഞാൻ മറന്നു പോയിരുന്നു. പക്‌ഷേ അങ്ങോട്ടുള്ള യാത്രയിൽ ട്രിച്ചിയിൽ വച്ച് അവരുടെ ഒരുബന്ധു വീട്ടില് ഒരു ദിവസം തങ്ങേണ്ടി വന്നു. അതോടെ സമയത്തിന് തിരിച്ചെത്താമെന്നുള്ള എല്ലാ പ്ലാനും തെറ്റി..അല്ലാതെ മനഃപൂർവം അല്ല ആശേ" "ശരി. സമ്മതിച്ചു. പക്‌ഷേ ഇത്ര ദൂരം യാത്ര ചെയ്തിട്ടും, എവിടെയൊക്കെ തങ്ങിയിട്ടും വിന്നിച്ചന് ഫോൺ ചാർജ് ചെയ്യാൻ ആരുടെയെങ്കിലും കയ്യിൽ നിന്ന് ഒരു ചാർജർ സംഘടിപ്പിയ്ക്കാൻ പറ്റിയില്ലേ...അരമണിയ്ക്കൂർ നേരത്തേക്ക് മതിയായിരുന്നല്ലോ. അതിന്പോലും വിന്നിച്ചൻ മുതിർന്നില്ല എന്ന് പറയാം. അല്ലേ വിന്നിച്ചാ." വിൻസന്റിന്റെ മുഖം കണ്ടാൽ അറിയാമായിരുന്നു അവൻ ടെൻഷൻ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു എന്ന്. ആശാലത തന്നോട് പറയുന്നത് അവളുടെ മനസിന്റെ ആകുലതകളാണ്.. അവൾക്ക് അതുപറയാൻ താനല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ല താനും.. വിൻസന്റ് നെറ്റിയിൽ കൈ താങ്ങി കുനിഞ്ഞിരിയ്ക്കവേ ആദ്യം ആവണി അവരുടെ മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. അവൾക്ക് പിന്നാലേ പുറത്ത് നിന്ന മറ്റു യാത്രക്കാരുംഒന്നൊന്നായി കോ ച്ചിലേക്ക് കയറി വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. "വണ്ടി വിടാൻ പോവാ.." ആവണി രണ്ട് പേരോടുമായി പറഞ്ഞതും പതിയെ തുടങ്ങിയ ഒരു ചൂളം വിളികാറ്റിലൂടെ ഒഴുകി പോയി. തുടർന്ന് തീവണ്ടിയിൽ ഒരു ചലനമുണ്ടായതും വിൻസന്റ് ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റു. അവൻ എണീറ്റപ്പോൾ അവിടെ ഇരുന്ന ബാഗിന്റെ ഉടമസ്ഥയായ പെൺകുട്ടി ഇടതു ചെവിയിൽ മൊബൈൽ അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് ആശാലതയ്ക്ക് എതിരെ ഇരുന്നു. അവൾക്ക് പോലും കേൾക്കാൻ പറ്റാത്ത ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു അവൾ മറു വശത്തുള്ള ആളോട് ഫോണിൽ സംസാരിച്ചത്. ട്രെയിൻ നീങ്ങിതുടങ്ങിയപ്പോൾ വിൻസന്റ് ആശാലതയെ നോക്കി തല ഒന്ന് ചലിപ്പിച്ച ശേഷം വാതിലിന് നേർക്ക് നടന്നു. ആശാലത ജനാലയിലൂടെ നോക്കുമ്പോൾ കാണുന്നത് പ്ലാറ്റ് ഫോമിൽ നിൽക്കുന്ന വിൻസന്റിന്റെ രൂപം പിന്നോട്ട് ഓടി മറയുന്ന കാഴ്ചയാണ്. അവൾ കുറച്ച് കൂടി തല, ജനലിനോട് ചേർത്തെങ്കിലും ട്രെയിൻ അതിനും മുൻപേ വേഗതയാർജ്ജിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വിൻസന്റ് പറഞ്ഞ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ആശാലത കൂട്ടുകാരിയെ അറിയിച്ചു. "കല്യാണ നിശ്ചയം അപ്പോൾ നടക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. അല്ലേ ചേച്ചീ.." "അത് നടന്നുകഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ..."ആശാലത പിറു പിറുത്തു. ആശാലത അവിടെ ഇരിയ്ക്കുന്നെങ്കിലുംഅവളുടെ മനസ്സ് മറ്റെങ്ങോ മേഞ്ഞു നടക്കുകയാണെന്ന് ആവണിയ്ക്ക് തോന്നി. "അയാളുടെ നമ്പർ ഉണ്ടോ ചേച്ചിയുടെ കയ്യിൽ.." ആവണി തിരക്കി. 'ആരുടെ'എന്ന അർത്ഥത്തിൽ മുഖം തിരിച്ച് ആശാലത അവളെ നോക്കി. "രതീഷിന്റെ.. രതീഷ് എന്നല്ലേ ചേച്ചിയേ പെണ്ണുകാണാൻ വന്ന ആളുടെ പേര്." "ഞാൻ എന്തിന് അയാളുടെ നമ്പർ വാങ്ങിച്ചു വയ്ക്കണം.." "അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ള വഴി ചേച്ചി എനിയ്ക്കൊന്നു പറഞ്ഞു തരാവോ..." "അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക്പോകാനുള്ള വഴിയറിഞ്ഞിട്ട് നീ എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു.." "അയാളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു. അയാളെ കണ്ട് സംസാരിയ്ക്കുന്നു. അയാളെ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ഒരു പെണ്ണിനെ തന്നെ വേണോ അയാൾക്ക് ജീവിതകാലം മുഴുവൻ കൂടെ കൂട്ടാൻ എന്നൊന്ന് ചോദിയ്ക്കണ്ടേ ചേച്ചീ. വിവരവും, ബുദ്ധിയുമൊക്കെ വേണ്ടുവോളം ഉള്ള ആളല്ലേ.. മറ്റൊരാളെ മനസ്സിൽ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണിനെ കല്യാണം കഴിച്ചിട്ട് അയാൾ എന്തുനേടാൻ പോകുന്നു എന്ന് നമുക്കറിയണ്ടേ ചേച്ചീ. മനുഷ്യപ്പറ്റുള്ള ആളാണെങ്കിൽ പിന്നെ അയാൾ ഈ വഴി വരാനേ പോകുന്നില്ല." "നീ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ പോവാണോ ആവണീ.. വേണ്ട. അത് കൂടുതൽ പ്രശ്നമായേക്കും.." "പ്രശ്നമാകട്ടെ. അതോടെ അയാൾ ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്ന് പിന്മാറില്ലേ. അതല്ലേ നമുക്കും വേണ്ടത്... വീടറിയില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട. കൊടുമണിൽ എത്തിയാൽ ആരോട് ചോദിച്ചാലും അറിയാൻ കഴിയില്ലേ.. നാളെ ഒറ്റ ദിവസമെല്ലാ ഉള്ളോ ചേച്ചീ. കല്യാണ നിശ്ചയം നടന്നു കഴിഞ്ഞാൽ അയാൾ പിന്മാറാൻ തയ്യാറായില്ലെങ്കിലോ.."" "അയാൾ അപ്പോൾ തന്നെ വിവരം അശോകേട്ടനെ അറിയിച്ചെന്നിരിയ്ക്കും" "അറിയിയ്ക്കട്ടെ.. അതോടെ ഇതിനൊരു പരിഹാരം ആകുമല്ലോ.. ഞാനിപ്പറഞ്ഞ കാര്യം ചേച്ചി വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അയാളുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് ചേച്ചി തയ്യാറായിക്കോണം. അതേയുള്ളു ചേച്ചിയുടെ മുൻപിലുള്ള മറ്റ് വഴി.." ആവണി പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ ഒരു നടുക്കത്തോടെ ആശാലത അവളെ നോക്കി. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ

മിഴിയോരങ്ങളിൽ. 9. Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 ഭാനുമതിയമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് വന്ന് വൃന്ദ ഉണ്ടാക്കി വച്ചിരുന്ന ചപ്പാത്തിയും കറികളും എടുത്ത്‌ ഡൈനിങ് ടേബിളിന് മുകളിലേക്ക് കൊണ്ട് വച്ചു. വൃന്ദ,തിളപ്പിച്ച്‌ കുടിയ്ക്കാൻ പാകത്തിന് തണുപ്പിച്ചെടുത്ത കരിങ്ങാലി വെള്ളം ഗ്ലാസ് ജാറിലേക്ക് പകർന്നെടുത്തുകൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. '"അവൻ ഇതുവരെ കുളി കഴിഞ്ഞില്ലേ മോളേ.. അശോകൻ വന്നിട്ട് ഒരുപാട് നേരമായല്ലോ." വൃന്ദയ്ക്ക് പിന്നിൽ വന്ന് നിന്നുകൊണ്ട് ഭാനുമതിയമ്മ ചോദിച്ചു. "ഇപ്പോൾ വരും അമ്മേ. അശോകേട്ടൻ ആർക്കോ ഫോൺ ചെയ്തു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്.." വൃന്ദ ജാർ കയ്യിൽപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി ടേബിളിന് മുകളിലേക്ക് വച്ചു. "കുഞ്ഞ് ഉറങ്ങിയോ മോളേ. നീ അവൾക്ക് വല്ലതും കൊടുത്തായിരുന്നോ.അതോഒന്നും കഴിയ്ക്കാതാണോ അവൾ കേറിക്കിടന്നുറങ്ങിയത്..." "അവൾ ഉറങ്ങി യൊന്നും കാണില്ല അമ്മേ. അശോകേട്ടന്റെ ശബ്ദം കേട്ടാൽ ഇപ്പോൾ എണീറ്റ് വരും.." "അവൻ വൈകിട്ട് എന്തിനാകൊടുമണിൽ രതീഷിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയതെന്ന് നിന്നോട് പറഞ്ഞായിരുന്നോ." "ഞാൻ ചോദിച്ചില്ല അമ്മേ.. സാധാരണ എന്തെങ്കിലും കാര്യമുണ്ടെങ്കിൽ ഊണ് മേശയിൽ വച്ചാണല്ലോ അശോകേട്ടൻ നമ്മളോട് പറയുന്നത്..ഇതുംഅപ്പോൾ പറയുമായിരിയ്ക്കും." വൃന്ദ പറഞ്ഞു വായിലേക്ക് നാക്കിട്ടില്ല. അതിനും മുമ്പേ ദേവൂട്ടിയെയും കയ്യിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ആഹാരം കഴിയ്ക്കാനായി അശോകൻ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു. കുളി കഴിഞ്ഞു അവൻ ഒരു ടീഷർട്ടും കാവി നിറമുള്ള കൈലിയുമായിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്.. "ഞാൻ കരുതിയത് ഇവിടെല്ലാരും കഴിച്ചു കാണുമെന്നാണല്ലോ.. അമ്മ കഴിച്ചായിരുന്നോ.." അശോകൻ ഒരു കസേര പിന്നിലേക്ക് നീക്കി വലിച്ചിട്ടിരുന്നു. "നീ വരാതോ.. അങ്ങനൊരു പതിവുണ്ടോടാ ഇവിടെ." ഭാനുമതിയമ്മ മകന്റെ നേരെ എതിർ സൈഡിലേക്ക് ഇരുന്നു. അവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവർ അശോകന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. തികഞ്ഞ ശാന്തതയാണ് മകന്റെ മുഖത്ത്‌ അവർക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്. മാത്രമല്ല അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ എവിടെയോ സംതൃപ്തിയുടെയോ, സന്തോഷത്തിന്റെയോ ഒരു ചെറുകണികയും കാണാനുണ്ട്. ഭാനുമതിയമ്മയ്ക്ക് അത് കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിനെന്തോ നല്ല ആശ്വാസമാണ് തോന്നിയത്. "അവളെവിടെ ആശ.. അവള് കഴിച്ചിട്ട് പോയോ." തന്റെ മുമ്പിലേക്ക് പ്ളേറ്റ് വച്ചപ്പോൾ അവൻ വൃന്ദയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. "റൂമിലുണ്ട്. അവൾക്ക് ഇപ്പോഴേ വേണ്ടെന്ന്.. വൈകിട്ട് ട്രെയിനിൽ വച്ചു കാപ്പിയോ സമൂസയോ എന്തോ കഴിച്ചതിനാൽ വിശപ്പായില്ല പോലും.." അത് അഞ്ച് മണിയ്ക്കല്ലേടീ. സമയമിപ്പോൾ ഒമ്പതര കഴിഞ്ഞില്ലേ.. വിളിയ്ക്ക് അവളെ.. " "അവളിപ്പോഴാ അശോകേട്ടാ ഞങ്ങളുടെ അടുത്ത് നിന്നും റൂമിലേക്ക് പോയത്... കുറച്ച് കഴിഞ്ഞു വന്ന് അവൾ തനിയേ എടുത്തു കഴിച്ചോളും." "അവള് കഴിയ്ക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്നല്ല ഞാൻ ചോദിച്ചത്. നിന്നോട് അവളെ പോയി വിളിച്ചോണ്ട് വരാനാ ഞാൻ പറഞ്ഞത്." അശോകന്റെ സ്വരത്തിനു നിമിഷനേരം കൊണ്ട് കനം വച്ചു. "ഞാം പാമഛാ.. ഞമ്പോയി അപ്പയെ വിളിച്ചോണ്ട് വരാം." ദേവൂട്ടി അവന്റെ മടിയിൽ നിന്ന് ചാടിയിറങ്ങാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അശോകൻ വിട്ടില്ല. "മോളവിടിരുന്നോ.. അമ്മ പോയി വിളിച്ചോണ്ട് വന്നോളും അപ്പയെ.." അവൻ ദേവൂട്ടിയോടായി പറഞ്ഞ ശേഷം വൃന്ദയെ നോക്കി. "അവൾക്ക് ആഹാരം വേണ്ടെങ്കിൽ ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ വന്ന് എടുത്തു കഴിച്ചോളാൻ പറയ്‌. പക്‌ഷേ ഇപ്പോൾ അവളിവിടെ വന്നേ തീരൂ. എനിയ്ക്ക് അവളോട് സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ട്." അശോകൻ പറയുന്നത് കേട്ട് വൃന്ദ ചെന്ന് അവളെ വിളിച്ചു. "വല്ലാത്ത തല വേദന ഏട്ടത്തീ. ഞാൻ ഇത്തിരി നേരം കിടന്നോട്ടെ.'' ആശാലതവലതുകയ്യുടെ തള്ള വിരലും, നടു വിരലും നെറ്റിയ്ക്കിരുവശവും വല്ലാത്ത അസ്വസ്ഥത ഉള്ളതുപോലെ കുത്തിപ്പിടിച്ചു. "ബാം ഒന്നും എടുത്ത്‌ പുരട്ടിയില്ലേ ആശേ നീ.." വൃന്ദ വന്ന് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ കൈവച്ചു നോക്കി. "ചൂടൊന്നും ഇല്ലല്ലോ.. നീ എണീറ്റ് വാ. ഞാൻ നല്ല കടുപ്പത്തിൽ ഒരു ചായയിട്ട് തരാം. അതും കുടിച്ചിട്ട് അശോകേട്ടന് നിന്നോടെന്താ പറയാനുള്ളതെന്നും കേട്ടിട്ട് നീ വന്ന് കിടന്നോ.. എണീറ്റ് വാ.. അല്ലെങ്കിൽ ആഹാരം കഴിയ്ക്കാതെ അശോകേട്ടൻ എണീറ്റ് ഇങ്ങോട്ട് വരുമേ. പറഞ്ഞില്ലെന്നു വേണ്ട." ആശാലത എണീറ്റ് വൃന്ദയ്ക്ക് പിന്നാലെ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. അശോകൻ മുമ്പിലിരിയ്ക്കുന്ന പ്ളേറ്റിലെ ചപ്പാത്തിയ്ക്ക് മേലേ വലതു കൈ വച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മറു കൈയാൽ ഒരു വെള്ള പേപ്പർ എടുത്ത്‌ മടക്കുകൾ നിവർത്തി മേശപ്പുറത്തേയ്ക്ക് വച്ച് അതിലെഴുതിയിട്ടുള്ളത് നോക്കി കൊണ്ടിരിയ്ക്കയാണ്. "ഇവിടിരിക്ക്. ഞാൻ പോയി ചായയിട്ട് കൊണ്ട് വരാം." വൃന്ദ പറയുന്നത് കേട്ടപ്പോൾ അശോകൻ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി. "ചായയോ.. ഈ രാത്രി പത്ത്‌ മണിയ്ക്കൊക്കെ ആർക്കാടീ ചായ വേണ്ടത്.." അശോകൻ ഭാര്യയെ നോക്കി ചോദിച്ച ശേഷം തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന പേപ്പർ ആശാലതയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. "പിടിയ്ക്ക്.." അവൻ നിർദേശിച്ചപ്പോൾകടലാസ് അവൾ കയ്യിൽ വസങ്ങിയെങ്കിലുo അതിലേക്ക് ആശാലത ഒന്ന് നോക്കിയത് പോലുമില്ല. "അത് വാങ്ങിച്ചു നിന്റെ കയ്യിൽ വച്ചേക്കാനല്ല പറഞ്ഞത്. അതിൽ എന്താ എഴുതിയിരിയ്ക്കുന്നതെന്ന് നീ വായിച്ചു നോക്ക് ആശേ." ആശാലത അതിലേക്ക് നോക്കിയെങ്കിലും അവൾക്ക് അതിൽ എഴുതിയിരിയ്ക്കുന്നതൊന്നും മനസിലായില്ല. "എന്നെ ഇന്ന്‌ വൈകുന്നേരം രുഗ്മിണി ചേച്ചി വിളിച്ചതിൻ പ്രകാരം ഞാനിന്ന് രതീഷിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. കേട്ടോ അമ്മേ.." അശോകൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ഭാനുമതിയമ്മയും, വൃന്ദയും അവൻ പറയുന്നത് തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു നിന്നു. "ആശയുടെയും, രതീഷിന്റെയും കല്യാണ നിശ്ചയം നടത്തുന്നതിനുള്ള ദിവസം നോക്കിയിട്ട് അത് നേരിൽ പറയാനായിരുന്നു അവർഎന്നോട് വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ലാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടത്.. അവർ ദിവസം നോക്കിച്ചു എഴുതി വാങ്ങിയ പേപ്പറാ ആശയുടെ കയ്യിൽ ഇരിയ്ക്കുന്നത്." അതിന് ശേഷം അവൻ ഡേറ്റും ദിവസവും സമയവും കൃത്യമായി അവരോട് പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "അഞ്ച് ദിവസത്തിനുള്ളിലൊ.. അതെങ്ങിനെ ശരിയാകും മോനേ... ആരെയൊക്കെ വിളിയ്ക്കാനും അറിയിയ്ക്കാനും ഉള്ളതാ.. മാത്രമോ.. അതിനെന്തൊക്കെ ഒരുക്കങ്ങൾ വേറേ നടത്തേണ്ടതുണ്ട്..." "അഞ്ച് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ എന്തൊക്കെ ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്താമോ അത് മതി.. ഈ അഞ്ച്ദിവസത്തിനുള്ളിൽ എത്രയൊക്കെ ബന്ധുക്കളെ അറിയിയ്ക്കാമോ അത്രയും പേർ വന്നാൽ മതി നിശ്ചയ ചടങ്ങിന്.. ഇതിൽ നിന്നൊരു ഒറ്റ ദിവസം മുൻപോട്ട് കൂട്ടാൻ പറ്റില്ല.." "എന്നാലും അതാണോ മോനേ അതിന്റെയൊരു ശരി..നമ്മുടെ സൗകര്യത്തിനൊന്നും ഒരു വിലയും നൽകുന്നവരല്ലേ അവർ.." ഭാനുമതിയമ്മയ്ക്ക് അവർ തനിയേ അക്കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം എടുത്തത് അത്രയ്ക്കങ്ങോട്ട് ദഹിച്ചില്ല. "ഇതിൽ ശരിയുടെയും തെറ്റിന്റെയും കാര്യം ഒന്നുമില്ല അമ്മേ.. അവര് കുറിപ്പിച്ച ദിവസവും, സമയവും ശരിയാണോ എന്നറിയാൻ നമ്മുടെ വീട് വച്ചപ്പോൾ അതിന്റെ കല്ലിടാനുള്ള സമയം കുറിച്ച കേശവൻ കർത്തായേ ഞാൻ തിരിച്ച് വരുന്ന വഴി കേറി കണ്ടായിരുന്നു.. അയാൾ അത് നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞത് ഇത് പോലെ നല്ലൊരു ദിവസവും, സമയവും ഈ മാസം ഇനി കിട്ടുകയേ ഇല്ലെന്നാണ്.. പിന്നെന്തിനാ അമ്മേ നമ്മൾ അവരെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ നിൽക്കുന്നത്." "എന്നാലും അതാണോ മോനേ.. കല്യാണ നിശ്ചയം പെട്ടന്ന് നടത്തിയാൽ അതുപോലെ പെട്ടന്ന് തന്നെ നമ്മൾ കല്യാണവും നടത്തി കൊടുക്കേണ്ടി വരില്ലേ." "വേണം. അതിനെന്താ അമ്മേ.. പെട്ടന്നായാലും, രണ്ട് മാസം കഴിഞ്ഞിട്ടായാലും കല്യാണം നമ്മൾ നടത്തിയെല്ലാ പറ്റൂ. അതെത്രയും പെട്ടന്ന് നടത്താൻ പറ്റിയാൽ അത്രയും നേരത്തെ ആയിക്കോട്ടെ." "അവർക്കങ്ങിനെ പറഞ്ഞാൽ അതോടെ തീർന്നു..ചെറുക്കൻ കൂട്ടരേ പോലെയാണോ പെണ്ണ് വീട്ടുകാർ. പെണ്ണിന് വേണ്ട സ്വർണ്ണവും പണവും, കല്യാണത്തിന് വേണ്ട പൈസയും ഒക്കെ ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ചയ്ക്കുള്ളിൽ നമുക്ക് എങ്ങിനെ സംഘടിപ്പിയ്ക്കാൻ പറ്റും അശോകാ... ഇതൊന്നും ചിന്തിയ്ക്കാതാണോ നീ കേറി വാക്ക് കൊടുത്തിട്ടും വന്നിട്ടുള്ളത്." "എനിയ്ക്കറിയാത്തതാണോ അമ്മേ അത്. അമ്മ പറഞ്ഞ ഇക്കാര്യമെല്ലാം പറഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ അവരോട് അതിനുള്ള സാവകാശം നമ്മൾക്ക് നൽകണമെന്നും പറഞ്ഞതാണ്. അപ്പോൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന, രതീഷിന്റെ ചെറിയമ്മാവൻ പറഞ്ഞത് എന്താണെന്ന് കേൾക്കണോ അമ്മയ്ക്ക്.. അശോകാ.. അശോകന്റെ പെങ്ങളെ ഞങ്ങടെ മോൻ കല്യാണം കഴിയ്ക്കുന്നെന്ന് കരുതി വേണ്ടാത്ത വാഗ്ദാനങ്ങൾ ഒന്നും നൽകാൻ നിന്നേക്കല്ലേ.. അതായത് പെങ്ങൾക്ക് ഇരുന്നൂറ്റമ്പത് പവൻ സ്വർണവും, അമ്പതു ലക്ഷം രൂപയും, ഒരു ബെൻസ് കാറും സ്ത്രീധനമായി നൽകിയേക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു സ്വയം കുരുക്കിലെങ്ങും ആയേക്കല്ലേ.. ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടത് ആശമോളെ മാത്രമാ.. ഇപ്പോൾ അവളുടെ ശരീരത്ത്‌ അഞ്ച് പവൻ സ്വർണമുണ്ടെങ്കിൽ അത് മാത്രം ഇട്ട് അശോകൻ പെങ്ങളെ പന്തലിലേക്ക് ഇറക്കുക.. നാട്ടുകാരും ബന്ധുക്കളുമൊക്കെ എന്ത് പറയും എന്നോർത്ത്‌ ഇല്ലാത്ത കാശ് വട്ടിപ്പലിശയ്ക്കോ, ഈട് വച്ചോ ഒന്നും ആർഭാടം കാണിയ്ക്കാൻ നിൽക്കണ്ട.. പിന്നെ കല്യാണം നടത്തുന്നത് അൽപ്പം വിശാലമായാൽ അതിന് ഞങ്ങൾക്ക് പരാതിയൊന്നും ഇല്ല.. എന്ന് കരുതി അതിന് പോലും അശോകൻ ആരോടും കടം കൊള്ളാൻ ഒന്നും നിൽക്കേണ്ട... വേണമെങ്കിൽ അതിന്റെ സഹായവും ഞങ്ങൾ ചെയ്തോളാം. ഞങ്ങൾക്ക് ആശ മോളേ മാത്രം തന്നാൽ മതി. രതീഷിന് ആശ മോളേ അത്രയ്ക്ക് പിടിച്ചു പോയി. കഴിഞ്ഞ നാല് വർഷമായിട്ട് പെണ്ണന്വേഷിച്ചുനടന്നിട്ട് അവന് ഒരു പെൺകുട്ടിയെയും ഇത് പോലെ മനസ്സിൽ പിടിച്ചിട്ടില്ല.. അതുകൊണ്ട് ഈ കല്യാണം നടന്നു കിട്ടാൻ നിങ്ങൾക്ക് യാതൊരു വിധ ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാകാതെ നോക്കേണ്ടത് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ചുമതലയാണ്... ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞ അയാൾക്ക് മുൻപിൽ സമയം കുറിപ്പിയ്ക്കുന്നതിനും, ദിവസം നോക്കുന്നതിനും എന്ത് കൊണ്ട് ഞങ്ങളെ കൂടി അറിയിച്ചില്ല എന്ന് ഞാൻ എങ്ങിനെയാ അമ്മേ അവരോട് ചോദിയ്ക്കുക.. " അശോകൻ പറഞ്ഞു നിർത്തിയ ശേഷം അമ്മയെയും ഭാര്യയെയും മാറി മാറി നോക്കി. ഭാനുമതിയമ്മ ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ എന്ന വണ്ണം അമ്പരന്നിരിയ്ക്കുകയാണ്. അവർക്ക് ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ വല്ലാത്തൊരു നിർവൃതി അനുഭവപ്പെട്ടു. രതീഷും, ആശാലതയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന്, പണത്തിന്റെയോ, സ്വർണ്ണത്തിന്റെയോ പേർക്ക് എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വടം വലി വേണ്ടി വരുമെന്നാണ് അവർ കരുതിയിരുന്നത്.. അതിന് വേണ്ടി ആരുടെയൊക്കെ മുമ്പിൽ കൈനീട്ടേണ്ടി വരും എന്നൊരു വ്യസനവും അവരുടെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ അതെല്ലാം ഒറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് മാറി മറിഞ്ഞതിന്റെ ആഹ്ലാദത്തിലാണ് അവരിപ്പോൾ. "നിനക്കൊന്നും പറയാനില്ലേ ആശേ.." ആശാലത പേപ്പറും കയ്യിൽപ്പിടിച്ചു നിർവികാരമായ മുഖത്തോടെ ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് അശോകൻ ചോദിച്ചു. "ഞങ്ങൾ ഇവിടെ സംസാരിയ്ക്കുന്നത് നിന്റെ കല്യാണക്കാര്യമാ.. നിന്റെ ഭാവം കണ്ടാൽ തോന്നും അത് നിന്നെ ബാധിയ്ക്കുന്ന കാര്യമേ അല്ലെന്ന്. അതുകൊണ്ട് ചോദിയ്ക്കുവാ. നിനക്ക് ഈ കല്യാണത്തിൽ എന്തെങ്കിലും വിമുഖതയുണ്ടോ.. ഉണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞോണം." ആശാലതയുടെ മറുപടിയ്ക്ക് വേണ്ടി അശോകൻ ഒന്ന് നിർത്തി. ആശാലത മെല്ലെ ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നും എണീറ്റു. "എല്ലാം അശോകേട്ടൻ തീരുമാനിച്ചു കഴിഞ്ഞതല്ലേ. അതുപോലേ തന്നെ നടക്കട്ടെ. ഞാൻ എന്റെസമ്മതം നേരത്തെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലേ." ആശാലത അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് തിരിഞ്ഞു നടന്ന് തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോയി. അവൾ കണ്ണിൽ നിന്ന് മറയുവോളം അശോകൻ അവളെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു "അമ്മ കണ്ടല്ലോ അവൾ എണീറ്റ് പോയത്..അവളുടെ മനസ്സിൽ എന്താണെന്ന് മനസിലാക്കാൻ മാത്രം നമ്മൾക്കാർക്കും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാ എത്രയും പെട്ടന്ന് ഈ കല്യാണം നടന്നു കിട്ടാൻ ഞാനും അവർക്കൊപ്പം നിന്നത്... എന്തായാലും അവൾ ചെറു വിരൽ കൊണ്ട് പോലും ഒന്ന് എതിർക്കാൻ നിന്നില്ലല്ലോ. അത് തന്നെ മഹാ ഭാഗ്യം." അശോകന്റെ വാക്കുകളിലും വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസം കാണാനുണ്ടായിരുന്നു. അശോകൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോയതും, അവർ തീരുമാനിച്ച കാര്യങ്ങൾക്ക് സമ്മതം മൂളിയിട്ട് പോന്നതും ഇതുവരെ ഭാനുമതിയമ്മയ്ക്ക് അംഗീകരിയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഇപ്പോൾ അവർക്ക് തോന്നുന്നു അശോകൻ ചെയ്താണ് ശരിയെന്ന്... ആശാലത റൂമിലേക്ക് ചെന്ന് ഫോണെടുത്ത്‌ ആവണിയെ വിളിച്ചു. അവൾ കിടന്നെങ്കിലും ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. "എന്താ ചേച്ചീ. എന്താ ഈ രാത്രിയിൽ.." ആവണി തിരക്കി. ആശാലത വീട്ടിൽവച്ച് ഇപ്പോൾ നടന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം അതേ പടി ആവണിയെ അറിയിച്ചു. "എന്റെ ശരീരത്തിനാകെ തീ പിടിച്ചിരിയ്ക്കുവാ മോളെ... നെഞ്ചിലെ പിടച്ചിൽ കൊണ്ട് എന്റെ ശ്വാസം നിന്നു പോകുമോ എന്ന് തോന്നുന്നു.." അവൾക്ക് തോന്നി താനിപ്പോൾ വിതുമ്പി പോയേക്കുമെന്ന്. "ചേച്ചിയുടെ അശോകേട്ടൻ ആള് കൊള്ളാമല്ലോ. ഒരു മുഴം നീട്ടിയെറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു കക്ഷി.. സാരമില്ല ചേച്ചീ.. വഴിയുണ്ട്..." "എന്ത് വഴി.. നീ വെറുതേ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി ഓരോ ഒഴിവ് കഴിവ് പറയല്ലേ ആവണീ.." "ചേച്ചീ.. ഞാൻ ചേച്ചിയേ കബളിപ്പിയ്ക്കാൻ വേണ്ടി പറയുന്നതല്ല വഴിയുണ്ടെന്ന്.. അയാൾ, ആ രതീഷ് എന്ന് പറയുന്ന,ചേച്ചിയേകല്യാണം കഴിയ്ക്കാൻ വരുന്ന ആൾ നട്ടെല്ലുള്ള ഒരാണാണെങ്കിൽ ചേച്ചിയുടെ കഴുത്തിൽ അയാൾ താലി കെട്ടില്ല. അതിനുള്ള വഴിയൊക്കെ ഞാൻ നേരത്തെ മനസ്സിൽ കരുതിയിട്ടുണ്ട് ചേച്ചീ. ആവശ്യം വന്നാൽ മാത്രം പുറത്തെടുത്താൽ മതിയല്ലോ എന്ന് കരുതിയിട്ടാ ഞാൻ ചേച്ചിയോട് അത് പറയാതിരുന്നത്.." ആവണി പറഞ്ഞു നിർത്തി. (തുടരും) ആരും അഭിപ്രായം പറയുന്നില്ലല്ലോ സ്റ്റോറി ഇവിടെ വച്ചു നിർത്തണോ 🤔 രചന :: അനി പ്രസാദ് #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ

പ്രളയം.. 28 #aniprasad #followers 🎫🎫🎫🎫 മഴയായതിനാൽ ലോപ്പസ് നേരത്തെ കടത്ത്‌ വഞ്ചി കടവത്ത്‌ അടുപ്പിച്ച ശേഷം അതിന്റെ കയർ കരയിലടിച്ചിട്ടുള്ള ഇരുമ്പ് കുറ്റിയിൽ കെട്ടി നിർത്തി. മഴയ്ക്കൊപ്പം കാറ്റും ഇരുട്ടും വീണതിനാൽ ഇനി ഒമ്പതു മണിയോടടുപ്പിച്ചു ആരെങ്കിലും കൊടുവത്തൂരേക്ക് പോകാൻ വന്നാലായി.. കാറ്റ് ശക്തമാണെങ്കിൽ വഞ്ചി ഇറക്കാനും ബുദ്ധിമുട്ടാകും. ലോപ്പസ് മഴ നനഞ്ഞുകൊണ്ട് പ്ലാസ്റ്റിക് പടുതകൾ കൊണ്ട് തീർത്ത തന്റെ കൂടാരത്തിലേക്ക് വന്നു കയറിയ ശേഷം പകുതി പൊട്ടിപ്പോയ പ്ലാസ്റ്റിക് കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്ന് ഒരു ബീഡിക്കു തീ ആദ്യത്തെ കവിൾ പുക അകത്തേയ്ക്ക് വലിച്ച ശേഷം അയാൾ പുറത്തേയ്ക്ക് ഊതി കളയുമ്പോഴാണ് വാതിലിന്റെ ഭാഗത്ത്‌ വെളിയിൽ ഒരു നിഴലനങ്ങുന്നത് പോലെ തോന്നിയത്. "അവിടെ ഇരുന്ന് കൊണ്ട് അയാൾ 'ആരാടാ അത് 'എന്ന് വിളിച്ച് ചോദിച്ചു. മഴ നനയാതിരിയ്ക്കാൻ ആരെങ്കിലും വന്ന് നിന്നതാവും എന്നാണ് ആദ്യം അയാൾകരുതിയത്. പുറത്തു നിന്നും മറുപടിയൊന്നും വരാതായപ്പോൾ ലോപ്പസ് എണീറ്റ് ആരാണെന്ന് നോക്കാൻ ചെല്ലും മുമ്പേ വെളിയിൽ നിന്ന മറ്റൊരു രൂപം ഉള്ളിലേക്ക് കയറി വന്നു. "ആഹാ..⁸ വാസുവാരുന്നോടാ ഇത്.. ഞാൻ ചോദിച്ചത് നീ കെട്ടില്ലാരുന്നോടാ വാസുവേ.. ആരാണ്ടും പിടിച്ചു പറിക്കാരാണെന്ന് കരുതി ഞാനിപ്പോ എടുത്ത്‌ പെരുമാറിയേനെ യല്ലോടാ ഉവ്വേ..." അകത്തെ മെഴുകുതിരി വെട്ടത്തിൽ ലോപ്പസിന് ആളേ പിടികിട്ടി. ഇടയ്ക്കിടെ വീശുന്ന കാറ്റിൽ മെഴുകുതിരി നാളം ആടിയുലഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. "നീയെന്താടാ വാസുവേ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്.. ഈ രാത്രി നേരത്ത്‌ നീ എവിടെ പോയിട്ട് വരുവാ." വാസുക്കൂട്ടനിൽ നിന്നും പ്രതികരണം ഏതും ഉണ്ടാകാതിരുന്നപ്പോൾ ലോപ്പസ് വീണ്ടും തിരക്കി. വാസുക്കുട്ടൻ പെട്ടന്ന് പുറത്തേയ്ക്ക് തലയിട്ട് അകത്തേയ്ക്ക് കേറിപ്പോരെ ആശാനെ എന്ന് പറഞ്ഞു. മഴ നനയാതിരിയ്ക്കാൻ തലയിൽ കെട്ടിയിരുന്ന തോർത്തഴിച്ചെടുത്ത്‌കുടഞ്ഞു കൊണ്ട് എസ്തപ്പാൻ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി ചെന്നു.. "ഓ.. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെയാണോടാ വാസുവേ നീയിപ്പോൾ. അതാണോ നിന്നെ ഇങ്ങോട്ടൊന്നും കാണാത്തത്." ലോപ്പസ് ചെന്ന് വീണ്ടും താൻ ഇരുന്നയിടത്തേയ്ക്ക് തന്നെ ഇരുന്നു. "വിശേഷമൊക്കെ പിന്നെപ്പറയാം ലോപ്പസേട്ടാ.. ലോപ്പസേട്ടൻ ഗ്ലാസ് ഇരിപ്പുണ്ടെങ്കിൽ രണ്ടെണ്ണം ഇങ്ങോട്ട് എടുത്തേ പോലും.." "മരുന്നുണ്ടോടാ നിങ്ങടെ കയ്യിൽ... വെള്ളം വേണ്ടേ.." ലോപ്പസ് സന്തോഷത്തോടെ ഒരടുക്ക് ഡിസ്പോസിബിൾ ഗ്ലാസും, ഒരു കുപ്പി വെള്ളവും എടുത്ത്‌ അവർക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വച്ചു. വാസുക്കുട്ടൻ അരയിൽ നിന്നൊരു കുപ്പിയെടുത്ത്‌ തുറന്ന് അതിൽ നിന്നും രണ്ട് ഗ്ലാസുകളിലേക്ക് നല്ല ആമയിറച്ചി ഇട്ട് വാറ്റിയ ചാരായം പകർന്നു വച്ചു. "എന്റെ പോന്നോ.. ഇതൊന്ന് കണി കണ്ടിട്ട് നാളെത്രയാകുന്നെന്നറിയോ.. ബിവറേജിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്ന കട്ടൻ ചായയുടെ കടുപ്പമില്ലാത്ത വെള്ളം കുടിച്ചു കുടിച്ചു നാക്കിന്റെ തൊലി പോലും പോയി... നിറച്ചൊഴിയ്ക്കേടാ വാസുക്കുട്ടാ.." വാറ്റ് ചാരായത്തിന്റെ മണം ആസ്വദിച്ചപ്പോൾ തന്നെ ലോപ്പസിന്റെ നാവിൽ വെള്ളമൂറി. "അടിച്ചു കോൺ തെറ്റി പോവല്ലേ ലോപ്പസേട്ടാ.. ഞങ്ങളെ അക്കര കടത്തി വിടാനുള്ളതാ.." വിറയ്ക്കുന്ന കൈ കൊണ്ട് ലോപ്പസ് ഗ്ലാസ് എടുത്ത്‌ ആർത്തിയോടെ മോന്തുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ വാസുക്കുട്ടൻ പറഞ്ഞു. "എന്റമ്മോ.. സൂപ്പർ.. ഒഴിയ്ക്കെടാ വാസൂ ഒന്നൂടെ.." അയാൾ ചിരി തുടച്ചു കൊണ്ട് ഗ്ലാസ് വീണ്ടും അവർക്ക് നേരെ നീട്ടി. "വാസുവേ.. മതിയെടാ. അത് തന്നെ കേറി പിടിയ്ക്കും.. പിന്നെ നമുക്ക് അക്കരയ്ക്ക് പോകാൻ പറ്റത്തില്ല.." എസ്തപ്പാൻ വാസുക്കുട്ടനെ വിലക്കി.. "എന്റെ ആശാനേ.. ഇത് ആള് ലോപ്പസാ.. ലോപ്പസ് കള്ള് കുടിയ്ക്കും, പക്‌ഷേ ലോപ്പസിനെ കള്ള് കുടിയ്ക്കത്തില്ല.. ഒന്നല്ല ഇതുപോലെ പത്തെണ്ണം അടിച്ചാലും ലോപ്പസു നല്ല പയറ് പയറ് പോലെ നിൽക്കും.. കടത്തിറക്കാൻ ലോപ്പസിനെ കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളെ രണ്ടെണ്ണത്തിനെയും തോളിലിരുത്തി കല്ലാർ നീന്തിക്കടന്നു ലോപ്പസ് അക്കരെ എത്തിച്ചിരിയ്ക്കും. പോരെ.." ലോപ്പസിന് ആ വാറ്റ് ചാരായം നിറച്ച കുപ്പി അതേ പോലെ തന്റെ കയ്യിൽ കിട്ടിയാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. എസ്തപ്പാന്റെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന കവറിലേക്കായി ലോപ്പസിന്റെ കണ്ണുകൾ. "ഇതിന്റുള്ളിൽ നിറയെ വാറ്റാണോ ആശാനേ.." അയാൾ കൊതിയോടെ തിരക്കി. എസ്തപ്പാൻ കുനിഞ്ഞ് വാസുക്കുട്ടന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കുപ്പി വാങ്ങി ലോപ്പസിനെ ഏൽപ്പിച്ചു. "വച്ചോ.ഇപ്പൊ അടിയ്ക്കണ്ട. താൻ ഞങ്ങളെ ആദ്യം ഒന്ന് അക്കരെയെത്തിയ്ക്ക്. അതിന് ശേഷം വന്നിരുന്നു കുടിയ്ക്കുവോ, കുളിയ്ക്കുവോ എന്ത് വേണേൽ ആയ്ക്കോ.." ലോപ്പസ് ഒറ്റ പിടുത്തതിന് പകുതിയോളം നിറഞ്ഞ വാറ്റ് ചാരായക്കുപ്പി തന്റെ കൈക്കലാക്കി.. അതിന് ശേഷം എണീറ്റ്'വള്ളത്തിലോട്ട്കയറാൻ'പറഞ്ഞു. "മഴ കൂടുന്നതല്ലാതെ കുറയുന്നില്ലല്ലോ ആശാനേ..നമ്മള് കൊടുവത്തൂർ ചെല്ലുമ്പോ അവിടെ കറന്റും കാണില്ല.. മാനത്ത്‌ മഴ കണ്ടാലുടൻ പോകുന്ന കറണ്ടാ അവിടുത്തെത്" "സാരമില്ലെടാ വാസുവേ.. പോകുന്നെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ പോകാൻ നോക്ക്. ഇനിയും ഇരുട്ടിയാ വള്ളം ഇറക്കാൻ പാടാ.." ലോപ്പസിന് രണ്ടെണ്ണത്തിനെയും മറുകര എത്തിച്ചിട്ട് വേണം മടങ്ങി വന്ന് ഒന്ന് ആഘോഷിയ്ക്കാൻ. വാസുക്കുട്ടനും എസ്തപ്പാനും വള്ളത്തിൽ കയറിയപ്പോൾ ലോപ്പസ് വള്ളത്തിന്റെകെട്ടഴിച്ചു വിട്ടു. കാറ്റുണ്ടായതിനാൽ വള്ളം നിയന്ത്രിയ്ക്കാൻ ലോപ്പസ് നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അവിടാരോ വള്ളം വരുന്നത് കാത്ത്‌ നിൽപ്പുണ്ടല്ലോ..." കല്ലാറിന് മദ്ധ്യേ വള്ളം എത്തിയപ്പോൾ കൊടുവത്തൂർ കടവിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട്വാസുക്കുട്ടൻ പറഞ്ഞു. കടവിൽ ഒരു മനുഷ്യരൂപം നിൽക്കുന്നത് മറ്റുള്ളവർക്കും കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. ആരെങ്കിലും പുല്ലാമലയ്ക്ക് പോകാൻ വന്നു നിൽക്കുന്നതാവും എന്നാണ് അവർ കരുതിയത്. എന്നാൽ അവരുടെ വള്ളം അടുത്തപ്പോൾ കടവിൽ ആരെയും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. "പുല്ലാമലയ്ക്ക് പോകാൻ വന്നു നിന്നതല്ലായിരുന്നോ അവൻ.. ആ.. എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോട്ടെ.. എന്റെ ജോലി ഭാരം കുറയുമല്ലോ." തന്നത്താൻ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ലോപ്പസ് അവർക്കിറങ്ങാനായി വള്ളം കുത്തി നിർത്തി.. വാസുക്കുട്ടനും,എസ്തപ്പാനും വെള്ളത്തിലേക്ക് ചാടിയിറങ്ങിയ ശേഷം കരയിലേക്ക് നടന്നു കയറി. "എന്നാൽ വിട്ടോ ആശാനേ. നാളെ കാണാം.." വാസുക്കുട്ടൻ കയ്യുയർത്തി കാണിച്ചത് ഇരുട്ടിൽ ലോപ്പസിന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. "ഞാമ്പറഞ്ഞില്ലേ കറന്റ് കാണില്ലെന്ന്.. ഈ നശിച്ച നാട്ടിലേ ഉള്ളൂ ഇങ്ങനൊരു അപരാധം.. മഴയങ്ങോട്ട് തുടങ്ങിയാൽ മതി കാറ്റും അകമ്പടിയ്ക്കെത്തിയ്ക്കോളും." ചെമ്പൻ മലയെ തഴുകി വരുന്ന കാറ്റിൽ വൃക്ഷ ശിഖരങ്ങളൊക്കെ ആടിയുലഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. മഴയേറ്റ് രണ്ട് പേരും നനഞ്ഞു കുതിർന്ന് പോയിരുന്നു. അവരുടെ വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം ശരീരത്തോട് ഒട്ടി ചേർന്നിട്ടുള്ളതിനാൽ നടക്കാനും നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. "വള്ളത്തിൽ ഇരിയ്ക്കുമ്പോ ഇത്രയും ഇരുട്ട് തോന്നില്ലായിരുന്നു. അല്ലേ ആശാനേ.. ഇവിടെങ്ങാനും വീടുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു ടോർച്ചോ കോപ്പോ വാങ്ങിച്ചിട്ട് പോകാമായിരുന്നു.. ഗോപിയാശാന്റെ ചായക്കട എത്തണമെങ്കിൽ തന്നെ ഇത്തിരി ദൂരം നടക്കണം.." മുമ്പേ നടന്ന വാസുക്കുട്ടൻ പിന്നിൽ എസ്തപ്പാന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കാതെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ എസ്തപ്പാന് പിന്നിൽ ഒരാൾ രൂപം നിൽക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി.. വാസുക്കുട്ടന് പെട്ടന്ന് ഒരാപാത്ശങ്ക തോന്നി. അവൻ 'ആശാനേ.'എന്ന് വിളിച്ചലാറിയതും വാസുക്കുട്ടന്റെ കഴുത്തിൽ ഒരു തോർത്ത്‌ വന്നു ചുറ്റി. എസ്തപ്പാൻ അവിടെ നിന്ന് തിരിയും മുമ്പേ ഏതോ ഇരുമ്പ് ലോഹം കൊണ്ടുള്ള അടി അവന്റെ പുറത്ത് വീണു. പ്രതീക്ഷിയ്ക്കാത്ത ആക്രമണമായിരുന്നതിനാൽ എസ്തപ്പാൻ നിലത്തേയ്ക്ക് വീണു പോയി. അവന്റെ കയ്യിലിരുന്ന കവറിൽ നിന്ന് തെറിച്ചു വീണ കുപ്പികൾ പൊട്ടി ചാരായവും മഴവെള്ളവും അവിടെമ്പാടും പരന്നൊഴുകി. എസ്തപ്പാൻ നൊടിയിടയിൽ ചാടി എണീറ്റു. തന്റെ തലയ്ക്ക് നേരെ ചീറിവന്നൊരു ആയുധം അവൻ കൈകൊണ്ട് തട്ടി കളഞ്ഞു. ചുറ്റിനും ഒരുപാട് ആൾക്കാരുണ്ടെന്ന് മനസിലായതോടെ അവൻ ആദ്യം ഒരു രക്ഷാവാതിൽ നോക്കി. പക്‌ഷേ ശത്രുക്കൾ അവനെ വളഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എസ്തപ്പാൻ നിലത്ത്‌ കാൽ കുത്തി ഒന്ന് വട്ടം കറങ്ങിയപ്പോൾ രണ്ടോ മൂന്നോ പേർ പിന്നിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണു.. എന്നാൽ അതിനിരട്ടി പേർ തന്നെ ചുറ്റി നിൽപ്പുണ്ടെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൻ മുമ്പിൽ നിന്ന ഒരാളേ ശിരസ്സുകൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക് ഇടിച്ചു തെറിപ്പിച്ചു. അക്ഷണം അവന്റെ പുറത്ത് വീണ്ടും അടി പൊട്ടി. തന്നെ അടിച്ചിടാൻ ആയുധം ഓങ്ങുന്ന ആളേ വട്ടം പിടിച്ചു എസ്തപ്പാൻ മറ്റൊരാൾക്ക് നേരെ എറിഞ്ഞു. കുത്തിയൊഴുകുന്ന മഴവെള്ളത്തിലേക്ക് അവർ രണ്ട് പേരും വീണപ്പോൾ എസ്തപ്പാൻ വെട്ടി തിരിഞ്ഞു. ഇരുട്ടിൽ ഒരു സ്റ്റീലിന്റെ വായ് തിളക്കം .അവൻ കണ്ടു. അതിന്റെ ലക്ഷ്യം താനാണെന്ന് തോന്നിയതും എസ്തപ്പാൻ ഒന്ന് കുനിഞ്ഞു. ലക്ഷ്യം തെറ്റിയെങ്കിലും കത്തി വന്നു തറച്ചു നിന്നത് അവന്റെ ഇടത്തെ കയ്യുടെ മുട്ടിന് മുകളിലെ മാംസ പേശിയിലാണ്. നൊടിയിടയിൽ അവൻ കത്തി വലിച്ചൂരിയെടുത്ത്‌ തന്റെ മുമ്പിൽ നിന്നവന് നേർക്കെറിഞ്ഞു. ഇരുട്ടിൽ നിന്നൊരു നിലവിളി പകുതി വച്ചു മുറിഞ്ഞ് പോയി. മഴവെള്ളത്തിലേക്ക് വീണു പോയവർ ഒന്നൊന്നായി എണീറ്റ് വരുന്നത് അവന് മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.. കുത്തേറ്റു പുളഞ്ഞ വേദനയൊന്നും അവൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. എസ്തപ്പാൻ അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് വാസുക്കുട്ടനെ നോക്കി. അവിടെങ്ങും വാസുക്കുട്ടന്റെപൊടി പോലും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. തനിയ്ക്ക് പിന്നിൽ ആളില്ലെന്നു മനസിലായതോടെ എസ്തപ്പാൻ പിന്നിലേക്ക് നടന്നു. എന്നാൽ ഒന്നോ രണ്ടോ ചുവടു നടക്കും മുൻപേ എസ്തപ്പാന്റെ കാലിൽ ഇരുമ്പ് വടികൊണ്ടുള്ള അടി വീണു കഴിഞ്ഞു. നില തെറ്റി എസ്തപ്പാൻ പിന്നിലേക്ക് മറിഞ്ഞു. "മായിൻ കുട്ടീ.. അവൻ വീണെടാ.." എസ്തപ്പാനെ അടിച്ചിട്ടവൻ ഉന്മാദം പിടിച്ചത് പോലെ അലറി. "ഞാനവനെകൊല്ലാൻ പോവാ.." നിലത്തുവീണു കിടന്ന എസ്തപ്പാന്റെ ശിരസ്സ് ലക്ഷ്യമാക്കി അവൻ വീണ്ടും ഇരുമ്പ് വടിയ്ക്ക് അടിയ്ക്കാൻ ആയുമ്പോൾ എസ്തപ്പാൻഇടത്തേ കാൽ കൊണ്ട് അവന്റെ അടിവയറ്റിന് താഴെ ഒരൊറ്റ ചവിട്ട് ചവിട്ടി. "അഹ്."എന്നൊരു ശബ്ദവും ഇരുമ്പ് വടി നിലത്ത്‌ വീഴുന്ന ഒച്ചയും കേട്ടു.പിന്നെ എസ്തപ്പാനെഅടിയ്ക്കാൻ നിന്നവൻ മുട്ട് കുത്തി നിലത്തേയ്ക്ക് ഇരുന്ന ശേഷം റോഡിലൂടെ ഒഴുകുന്ന മഴവെള്ളത്തിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു വീണു. എസ്തപ്പാൻ ഇരു കൈകളും പിന്നിലേക്ക് കുത്തി നിലത്തുകൂടെ പിന്നോട്ട് ഇഴഞ്ഞു. കല്ലാറിന് സമാന്തരമായി പോകുന്ന തകർന്ന പാതയായിരുന്നു അത്.. അവിടെയെങ്ങും അധികം വീടുകളോ, വഴിയിലൂടെ അധികം യാത്രക്കാരോ ഇല്ലാത്തതിനാൽ റോഡ് മുഴുവൻ മഴവെള്ളം നിറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കുഴികളാണ്. ഇരുട്ടിൽ ഹെഡ് ലൈറ്റുകൾ തെളിയുന്ന കാഴ്ച അവിടെ ഒരു കുഴിയിലേക്ക് വീണു കിടന്ന് കൊണ്ട് എസ്തപ്പാൻ കണ്ടു. താൻ ഒന്ന് ചലിയ്ക്കുകയോ, തന്റെ ശിരസ്സ് ഒരൽപ്പം ഉയർന്നു പോവുകയോ ചെയ്‌താൽ ആ നിമിഷം താൻ കൊല്ലപ്പെടുമെന്ന് അവനറിയാമായിരുന്നു. അവരിൽ ഒന്ന് രണ്ട് പേർതാൻ ചവിട്ടി ഇട്ടവന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന് ആ പട്ടി എവിടേയ്ക്ക് പോയെന്ന് തിരക്കുന്നു. തറയിൽ വീണു കിടന്നവൻ അടിവയറ്റിൽ പൊത്തി പിടിച്ചുകൊണ്ടു ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ഒരു കൈ എവിടേയ്‌ക്കോ ചൂണ്ടുന്നു. അവരിൽ നിന്നും രണ്ടോമൂന്നോ പേർ കല്ലാറിന് നേർക്ക് ഓടുന്നു. "ആറ്റിൽ അവൻ ചാടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആ തെണ്ടി രക്ഷപ്പെട്ടു പോകും.. ഇതിനേക്കാൾ വലിയ കുത്തൊഴുക്കിൽ ഈ ആറു നീന്തിക്കടന്നു വന്നവനാ അവൻ..." അവന്മാർ അവിടെ നിന്നും തിരിഞ്ഞു വരാതിരിയ്ക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചു കൊണ്ട് എസ്തപ്പാൻ നിലം പറ്റി കിടന്ന് മുന്നോട്ട് ഇഴഞ്ഞു.. ഇടയ്ക്ക് പ്രകാശത്തിന്റെ ഒരല തനിയ്ക്ക് മീതെ കടന്നു പോയിട്ട് തിരിഞ്ഞു വന്നു നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണിൽ താൻ പെട്ടു കഴിഞ്ഞു എന്ന് അവനുറപ്പായി. എസ്തപ്പാൻ എണീറ്റ് നിന്ന് ഇടതുകയ്യിൽ പിടിച്ചു. ചോര ഒഴുകി പടർന്നു അവന്റെ ഇടതുകൈ താഴേയ്ക്ക് തൂങ്ങി കിടക്കുകയായിരുന്നു. അടിയേറ്റ വലതുകാലിന്റെ വേദന മറന്ന് എസ്തപ്പാൻ മുമ്പോട്ട് കുതിച്ചു. ഇടതു വശത്ത്‌ കല്ലാറിന്റെ ഇരമ്പം മഴയെക്കാൾ ഉച്ചത്തിൽ അവന് കേൾക്കാമായിരുന്നു. മൂന്നോ നാലോ പേർ തനിയ്ക്ക് പിന്നാലെയുണ്ട്. അവർ കയ്യെത്തും ദൂരത്ത്‌ എത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ തനിയ്ക്ക് ജീവിതമില്ല.. ഒരു രക്ഷയ്ക്കായി അവൻ ചുറ്റിനും നോക്കി. റോഡിൽ നിന്ന് ഒരാൾ പൊക്കത്തിൽ ഒരു വീട് അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു.അതിന്റെ തിണ്ണയിൽ ഒരു മെഴുകുതിരിയോ, മണ്ണെണ്ണ വിളക്കോ കത്തുന്നുണ്ട്. എസ്തപ്പാൻ റോഡിലേക്ക് തൂങ്ങി കിടന്ന ഏതോ വള്ളിച്ചെടിയിൽ പിടിച്ചു മുകളിലേക്ക് ഊർന്നു കയറി മുറ്റത്തേയ്ക്ക് വീണു. വീടിന്റെ പിൻ വശത്ത് നിന്നും തട്ടോ മുട്ടോ ഒക്കെ കേൾക്കുന്നുണ്ട്.. തന്റെ പിന്നാലേ വന്ന വെളിച്ചം താൻ നിന്ന റോഡിലെത്തി നിൽക്കുന്നത് എസ്തപ്പാന് അവിടെ നിന്നാൽ കാണാമായിരുന്നു. റോഡിൽ നിന്നവർ നാല് പാടും വെളിച്ചം വീശി നോക്കി. "ഇവിടെ വരെ വന്നിട്ടുണ്ട് അവൻ.ഇവിടുന്ന് എങ്ങോട്ട് പോയെന്ന് നോക്കിയാൽ മതി.." അതിനിടയിൽ ആരോ കയ്യാലയിലെ പുൽ ചെടികൾ ചാഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കണ്ട് പിടിച്ചു. "ദാ.. ഇവിടെ പിടിച്ചു അവൻ മുകളിലേക്ക് കയറിയിട്ടുണ്ട്... മുകളിൽ ജോസപ്പേട്ടന്റെ വീടാ.. അതിന്റെ പരിസരത്ത്‌ എവിടെങ്കിലും അവനുണ്ടാകും..'' നാലുപേർ ഒറ്റ നിമിഷം കളയാതെ വീട്ടുമുറ്റത്തേയ്ക്ക് ഓടി ചെന്ന ശേഷം അവിടെ നിന്ന് ഹെഡ് ലൈറ്റ് തെളിച്ചു നാല് പാടും നോക്കി... "ആരാ അത്..." റെയ്ച്ചൽ മുൻവശത്തെ വാതിലിനരികിലേക്ക് വന്നു നിന്ന് പുറത്ത് നിൽക്കുന്നവരോട് ചോദിച്ചു "ഞങ്ങളൊരു കള്ളനെ ഒടിച്ചും കൊണ്ട് വരുവാ.. ഇവിടെ വീടിനു താഴെ വരെ അയാൾ വന്നിട്ടുണ്ട്. അവിടുന്ന് ഈ മുറ്റത്തേക്കാ കയറിയത്. പിന്നീട് കാണാനില്ല.." റോബിച്ചൻ അവരോട് പറഞ്ഞു. "കള്ളനോ.. ഹെന്റീശോയെ... ഇങ്ങോട്ടാണോടാ വന്നത്.. ഉറപ്പാണോ.." റെയ്ച്ചൽ നെഞ്ചത്ത്‌ കൈ വച്ചു. അവർ വാതിൽക്കൽ നിന്ന് മാറാതെ വാതിലടഞ്ഞു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. "അമ്മച്ചിയേ.. ചിലപ്പോൾ അവൻ ഈ പരിസരത്തെങ്ങാനും കണ്ടെന്നിരിയ്ക്കും. നിങ്ങൾ വാതിലടച്ചോ. ഞങ്ങൾ ഇവിടൊന്നു തിരയാൻ പോവാ.." അവിടെ ഇരുന്ന മണ്ണെണ്ണ വിളക്ക് എടുത്ത്‌ റെയ്ച്ചലിനെ ഏൽപ്പിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് ബെന്നിച്ചൻ വിളക്കിനടുത്ത്‌ രണ്ടോ മൂന്നോ ചോരത്തുള്ളികൾ ചിതറി കിടക്കുന്നത് കണ്ടത്.. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ

നിഴലാട്ടം ഭാഗം 10 അലീന... എന്റെ ര. ക്തത്തിൽ പിറന്ന ഒരു കുഞ്ഞിനെ ഞാൻ അത്രയേറെ മോഹിക്കുന്നുണ്ട്, എനിക്ക് നിന്റെ കൂടെ നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനോടൊപ്പം ജീവിക്കണമായിരുന്നു. അതിന് ഇങ്ങനൊരു ചതി വേണമായിരുന്നോ ഡിയോൺ? അലീന ചോദിച്ചു ഏതെങ്കിലും ഒരു സ്ത്രീയിൽ പിറക്കുന്ന കുഞ്ഞാവരുതെന്റെ കുഞ്ഞെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ആ കുഞ്ഞ് കഴിവും, സൗന്ദര്യവുമൊക്കെയുള്ള, ആരോഗ്യമുള്ള, ബുദ്ധിയുള്ള ഒരു കുഞ്ഞായിരിക്കണമെന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു...എനിക്കപ്പോൾ അങ്ങനെ തോന്നി അലീന... അലീന തന്റെ കൈയിലിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ മുത്തങ്ങൾ കൊണ്ട് മൂടി. അലീനയുടെ കണ്ണുനീർ കുഞ്ഞിന്റെ കവിളിലും,കുഞ്ഞിക്കൈകളിലുമൊക്കെപടർന്നു. മ്മേ... കുഞ്ഞ് ഇരുകൈകൊണ്ടും അവളുടെ കവിളിൽ പിടിച്ച്, അവളുടെ മൂക്കിൽ ചുംബിച്ചു. ഇതാ..കൊണ്ടുപൊയ്ക്കോളൂ... അലീന കുഞ്ഞിനെ മിഴിയുടെ നേരെ നീട്ടി. അരുത്. ഡിയോൺ അവളെ തടഞ്ഞു ഇത് നമ്മുടെ കുഞ്ഞാണ്. എല്ലാ രേഖകളിലും കുഞ്ഞിന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ സ്ഥാനത്ത് അലീനയുടെയും എന്റെയും പേരാണ്. നമുക്ക് ഇവളെ ഒരിക്കലും വിട്ടുകൊടുക്കേണ്ടി വരില്ല,നമ്മുടെ മാത്രം കുഞ്ഞാണിത്. അലീന അയാളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. മനുഷ്യത്വപരമായി അത് ശരിയാണോ ഡിയോൺ? നമ്മുടെ മനസാക്ഷി നമ്മെ കുറ്റപ്പെടുത്തില്ലേ? എനിക്കതൊന്നും അറിയില്ല അലീന, ഒന്നുമാത്രമേ അറിയൂ എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞില്ലാതെ ജീവിക്കാനാവില്ല. അയാൾ മിഴിയുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു. ഞാൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണ് മിഴി, എനിക്കറിയാം. ശപിച്ചോളൂ... എന്നെ എത്ര വേണമെങ്കിലും ശിക്ഷിച്ചോളൂ.. പക്ഷെ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എനിക്ക് തരണം. എനിക്കവളില്ലാതെ ജീവിക്കാനാവില്ല. അയാൾ മിഴിയുടെ മുൻപിൽ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. കരയുന്നോ നിങ്ങൾ??... നിങ്ങൾ എന്നോട് ചെയ്തത് എത്ര വലിയ പാപം ആണെന്നറിയാമോ? ആകാശുമായി ഡിവോഴ്സ് ആകാൻ പറഞ്ഞത് നിങ്ങളല്ലേ, നിങ്ങളുടെ സ്വാർത്ഥതയ്ക്ക് വേണ്ടി എന്നെ ബലിയാടാക്കി. നിങ്ങൾക്കറിയാമോ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ എല്ലാം എനിക്ക് നഷ്ടമായി. ഇനി എനിക്ക് എന്റെ മോൾ മാത്രമേ ഉള്ളൂ,എനിക്ക് അവളെ വേണം. നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ പങ്കാളിയുണ്ട്. എനിക്ക് ആരുണ്ട് ? ആരുമില്ല.. ആരും... മിഴി... നിനക്ക് എത്ര കോടി രൂപ വേണമെങ്കിലും ഞാൻ തരാം. പകരം എനിക്ക് എന്റെ മകളെ മാത്രം മതി. ഡിയോൺ പറഞ്ഞു മിണ്ടരുത് നിങ്ങൾ,വിറച്ചുകൊണ്ട് മിഴി അയാളുടെ മുഖത്തിന് നേരെ വിരൽ ചൂണ്ടി. പണംകൊണ്ട് എന്നെ വിലക്കെടുക്കാമെന്ന് നിങ്ങൾ വിചാരിക്കേണ്ട... എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഇങ്ങ് തരൂ... അവൾ അലീനയുടെ നേരെ കൈ നീട്ടി. അലീന കൈയിലിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ കൊതിതീരാതെ നോക്കി...കുഞ്ഞിനെ നോക്കും തോറും അലീനയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. മ്മേ... കയല്ലേ.. മോക്ക് ചങ്കടം വരും... കുഞ്ഞ് അവളുടെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു. അലീന കുഞ്ഞിനെ മിഴിയുടെ നേരെ നീട്ടി.. മേണ്ടാ... മോളെ അമ്മ എടുത്താ മതി. കുഞ്ഞ് ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ട് അലീനയുടെ നേരെ കൈനീട്ടി. ഒരിക്കൽ കൂടെ മോളെ നോക്കാൻ ശേഷിയില്ലാതെ അലീന അകത്തേക്ക് ഓടി. അത് കൂടെ കണ്ടതോടെ കുഞ്ഞ് ഉറക്കെ കരയാൻ തുടങ്ങി. മോളെ... കരയല്ലേ... മോളുടെ അമ്മയല്ലേ ഞാൻ. എന്റെ പൊന്നുമോളെ.. മിഴി അവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഒതുക്കി പിടിച്ചുകൊണ്ട് കാറിലേക്ക് കയറി മിഴി കുഞ്ഞിനായി കരുതിയ കളിപ്പാട്ടം ആ കുഞ്ഞികൈകളിലേക്ക് വച്ചു കൊടുത്തു.. കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. കൗതുകത്തോടെ അവൾ ഓരോന്നും നോക്കിയ നേരം കൊണ്ട് മിഴി കുഞ്ഞിനെ ബേബി കാർ സീറ്റിലേക്ക് ഇരുത്തി. കുഞ്ഞിനെ കൂടെ കൊണ്ടുപോരുമെന്ന് ഉറപ്പിച്ചിട്ട് തന്നെയാണ് പോന്നത്. അതുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിന് വേണ്ടുന്നതൊക്കെ കരുതിയിട്ടുണ്ട്. ഇനി തന്റെ ജീവിതം മകൾക്കായാണ്. മിഴി വണ്ടി തിരിച്ചു. വണ്ടി കടന്നുപോയതും, ഡിയോൺ വെറും നിലത്തേക്ക് ഇരുന്നു. അയാളുടെ കവിളുകൾ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഉള്ളിൽ ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിൽ അലയടിച്ചുയരുന്നുണ്ട്. ഇത് വിധിയാണ്, താൻ എന്തൊക്കെ മോഹിച്ചു. എന്നിട്ടൊടുവിൽ തനിക് എല്ലാം നഷ്ടമായി. അയാൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റ് അകത്തേക്ക് നടന്നു. അലീന എവിടെ?? അയാൾ ബെഡ്‌റൂമിൽ പോയി നോക്കി. അവൾ അവിടെയില്ല. പ്രാർത്ഥനാമുറിയിൽ കണ്ണുകളടച്ചിരിക്കുകയാണവൾ. അലീനാ... അയാൾ അവളുടെ അടുത്തിരുന്നു. അവൾ അയാളെ നോക്കിയില്ല. അലീന, ഞാൻ ചെയ്തതൊക്കെ തെറ്റായിരുന്നു. എനിക്കറിയാം. പക്ഷെ എനിക്ക് എന്റെ കുഞ്ഞിനെ വേണമായിരുന്നു അലീന. എത്ര അടക്കിപ്പിടിച്ചിട്ടും അയാളിൽ നിന്നും ഒരു കരച്ചിലിന്റെ ചീള് പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു. അലീന കണ്ണുതുറന്നു. ഡിയോൺ.... അവൾ അയാളുടെ മുഖത്ത് തലോടി. ഒരുമിച്ചു ജീവിതം തുടങ്ങിയിട്ട് ഇത്രയേറെ വർഷങ്ങൾ ആയില്ലേ, എനിക്കറിയാം ഈ മനസ്സ്.വിഷമിക്കരുത്. പെറ്റമ്മയിൽ നിന്നും ഒരു കുഞ്ഞിനെയും പിരിക്കാൻ പാടില്ലഡിയോൺ. ഡിയോൺ.... ഞാൻ മടങ്ങി പോവുകയാണ്. എന്റെ ഡിയോൺ നല്ലൊരു പെൺകുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിക്കണം, അതിൽ ഒരുപാട് കുഞ്ഞുങ്ങൾ ജനിക്കണം. എന്നിട്ട് ഒത്തിരി കാലം സന്തോഷമായിട്ട് ജീവിക്കണം. ഉദരത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞിനെ പേറാൻ കഴിയാത്ത എനിക്കൊപ്പം ജീവിച്ചാൽ ഡിയോൺ എന്നും വിഷമിക്കേണ്ടി വരും. അത് പാടില്ല. ഡിയോൺ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു. ശരിയാണ്. കുഞ്ഞിനോടുള്ള എന്റെ മോഹം, വളരെ വലുതാണ്. പക്ഷെ അലീനാ അതിനേക്കാൾ ഏറെ ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു.എനിക്ക് നീ മാത്രം മതി. കുറച്ച് കാലമെങ്കിലും നമ്മൾ അച്ഛനും അമ്മയുമായി ജീവിച്ചില്ലേ അത് മതി, നമുക്കോർക്കാൻ. എനിക്ക് മറ്റെന്തിനേക്കാൾ പ്രിയപ്പെട്ടവളാണ് നീ. നിനക്ക് അമ്മയാകാൻ പറ്റില്ലെന്നത് ഒരു കുറവല്ല. ഇനിയിപ്പോ നിനക്ക് കൈയ്യും കാലും കണ്ണും ഒന്നുമില്ലെങ്കിൽപോലും എനിക്ക് നിന്നെ മതി അലീന. കാരണം നീയാണ് എന്റെ ജീവൻ. എന്നെവിട്ട് എവിടേക്കും പോവരുത്. പോയാൽ ആ നിമിഷം ഡിയോൺ ഇവിടെ തീരും. ഞാൻ മിഴിയോട് ചെയ്ത തെറ്റിന്റെ ശിക്ഷയായി സ്വയം ഞാനങ്ങു തീരും. അയാൾ പറഞ്ഞു. അലീന അയാളുടെ വായ പൊത്തി.. ഇല്ല.ഡിയോൺ ഞാൻ എങ്ങും പോകില്ല. അവൾ അയാളെ മുറുകെ പിടിച്ചു. 💙💙💙💙💙 കളിപ്പാട്ടവും പിടിച്ച് ഇരുന്ന കുഞ്ഞ്, അല്പസമയം കഴിഞ്ഞതും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു. ഇടക്ക് കുഞ്ഞ് ഉണർന്നപ്പോൾ അമ്മേ.. എന്ന് വിളിച്ചു ചിണുങ്ങിയിരുന്നു. പിന്നെ പുറത്തെ കാഴ്ച്ചകളിലേക്ക് മിഴികൾ നട്ടിരുന്നു. മോളെ അവർ പുറത്ത് കൊണ്ടുപോയി ശീലിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് മിഴിക്കു മനസ്സിലായി. അതാണ്‌ മോൾ വഴക്കൊന്നും ഇല്ലാതെ ഇരിക്കുന്നത്. മിഴി വീട്ട് മുറ്റത്തേക്ക് വാഹനം കയറ്റി. ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ നിന്നിറങ്ങി. മോളെ എടുത്തു. മിഴിയുടെ മുഖത്തേക്കും, അപരിചിതമായ ആ സ്ഥലത്തേക്കും മാറിമാറി നോക്കിയിട്ട് അവൾ ചുണ്ട് പിളർത്തി കരഞ്ഞു... അവൾ വണ്ടിയുടെ നേരെ കൈയ് ചൂണ്ടി മ്മേ... എന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. മിഴി അവളെയും കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് ചെന്നു. മ്മ എന്തേ??? കുഞ്ഞ് വിങ്ങിപ്പൊട്ടി ചോദിച്ചു.. കുഞ്ഞ് കരയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്കു സഹിക്കാനായില്ല. അവൾ കുഞ്ഞിനെ മാറിൽ ചേർത്ത് തഴുകി. എന്റെ മോള് കരയണ്ട. മിഴി കുഞ്ഞിന്റെ ഡ്രസ്സ്‌ മാറ്റി, ഇളം ചൂടുവെള്ളത്തിൽ അവളുടെ കുഞ്ഞ് ദേഹം കഴുകി. മറ്റൊരു ഉടുപ്പ് ധരിപ്പിച്ചു. കുഞ്ഞിനെ കൂട്ടാനായി പോകുമെന്ന് തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച ദിവസം കുഞ്ഞിനായി അവൾ പലതും വാങ്ങിക്കൂട്ടിയിരുന്നു. അതിനായി അവസാന തരി സ്വർണ്ണമായ അവളുടെ കമ്മൽ ഊരി വിറ്റ് കാശാക്കിയിരുന്നു. ഇനി കിട്ടുന്ന ചെറിയ റോളുകൾ ആണെങ്കിലും ചെയ്യണം. സീരിയലിൽ നിന്നും ഓഫർ വരുന്നുണ്ട് അതും ചെയ്യണം. സിനിമ മാത്രം നോക്കിയിരുന്നാൽ ഇനി ശരിയാകില്ല. മോളെ നന്നായി നോക്കണം. കുഞ്ഞ് പേടിയോടെ അവളെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മിഴി എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും കുഞ്ഞ് ഒന്നും കഴിക്കാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. ആ കണ്ണുകളിൽ മുഴുവൻ ഭയം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ മിഴിക്ക് വേദന തോന്നി. നേരം ഇരുട്ടിയതോടെ കുഞ്ഞ് വിങ്ങിപ്പൊട്ടി കരഞ്ഞു. മിഴി അവളെ എടുക്കാൻ ചെന്നപ്പോൾ, കരച്ചിൽ അടക്കി പേടിയോടെ അവളെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ ദയനീയതയും, ഭയവും നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ കണ്ടപ്പോൾ മിഴിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. മിഴി കുഞ്ഞിനരുകിൽ നിന്നും മാറി നിന്നു. അവൾക്ക് തന്നെ കാണുമ്പോഴാണ് പേടി കൂടുതൽ. വിങ്ങിവിതുമ്പി കരഞ്ഞ് കുഞ്ഞ് സോഫയിൽ കിടന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയി. മിഴി അവളെ എടുത്ത് കട്ടിലിൽ കിടത്തി. അവളുടെ കൈയിലും കാലിലും പിഞ്ചു നെറ്റിയിലുമൊക്കെ, കുഞ്ഞിനെ ഉണർത്താതെ മെല്ലെ ഉമ്മ വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എത്ര മുത്തിയിട്ടും മതിയാകുന്നില്ല. തന്റെ മകളാണ്. ഒൻപതു മാസം താൻ വയറ്റിൽ കൊണ്ടുനടന്ന കുഞ്ഞ്. ഒരിക്കൽ പോലും തന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഒന്നു മു ല യൂട്ടാൻ, ഒന്ന് നെഞ്ചിൽ ചേർക്കാൻ, ഭാഗ്യം ലഭിക്കാത്ത അമ്മയാണ് താൻ.. മിഴി അവളെ തൊട്ട് തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്ത് മിനുസമാണ്... പൂമൊട്ട് പോലെ കുഞ്ഞ് വിരലുകൾ... അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ വിരലിൽ ചുംബിച്ചു. അമ്മേടെ മുത്തേ... എത്ര കണ്ടിട്ടും കൊതി മാറുന്നില്ലല്ലോചക്കരെ... എപ്പോഴോ മിഴിയും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു. കുഞ്ഞിന്റെ ഉറക്കെയുള്ള ചിരി കേട്ടാണ് അവൾ ഉണർന്നത്. കുഞ്ഞ് ഉറക്കത്തിൽ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് ഉറക്കെ ചിരിക്കുന്നു. അമ്മേ... പാപ്പ... ദേ.. എന്നൊക്കെ പറയുന്നുണ്ട്. മിഴിക്ക് അവൾ പറയുന്നതൊന്നും മനസിലായില്ല. പക്ഷെ, ഒന്നുമാത്രം അവൾക്ക് മനസ്സിലായി, ആ ഒന്നര വയസ്സുകാരി പറയുന്നതൊക്കെ അവളുടെ അമ്മയെക്കുറിച്ചാണ്.. പെറ്റമ്മയായ തന്നെക്കാൾ സ്നേഹം കൊടുക്കുണ്ട് അലീനയവൾക്ക്. മിഴിക്ക് പിന്നെ ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഇടക്ക് രാത്രിയിൽ മോൾ ഉണർന്നു കരയാൻ തുടങ്ങി. അവൾക്ക് വിശന്നിട്ടാണെന്ന് മിഴിക്ക് തോന്നി. താൻ കൊണ്ടുവന്നതിൽ പിന്നെ തന്റെ കുഞ്ഞ് അൽപ്പം വെള്ളം മാത്രമേ കുടിച്ചിട്ടുള്ളൂ.. മിഴി വേഗം അവൾക്കുള്ള ഭക്ഷണം എടുത്തു എന്നാൽ കഴിക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ കുഞ്ഞ് കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. കരഞ്ഞുകരഞ്ഞ് ഇനി കരയാൻ ശേഷിയില്ലാതെ ആ കുഞ്ഞ് തളർന്നിരുന്നു. 💙💙💙💙💙💙 രാവിലെ അലീന മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. പുറത്ത് പാൽക്കടൽ പോലെ മഞ്ഞ് പരന്നൊഴുകുന്നുണ്ട്. വീടിനകത്ത് ഇരിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല അവിടെയെങ്ങും തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ കളി ചിരികൾ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നതുപോലെ തോന്നും. മോളെ...നീ എവിടെയാ... ഈ അമ്മയ്ക്ക് നിന്നെ കാണാതിരിക്കാനാവില്ല. നീ ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാൻ ആവില്ല. അലീന കുളിരുന്ന ആ തണുപ്പിൽ കണ്ണടച്ച് നിന്നു. അലീന.... ഡിയോൺ അവളുടെ ചുമലിൽ പിടിച്ചു. അലീന നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു. പെട്ടന്നാണ് ഒരു വാഹനം അവിടെ വന്ന് നിന്നത്. അതിൽ നിന്നും മിഴി കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് ഇറങ്ങി. കുഞ്ഞിനെ അവൾ അലീനയുടെ നേരെ നീട്ടി. അലീന കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുത്തു കൊണ്ട് നിലത്തേക്കിരുന്നു. അവളുടെ നെറ്റിയിലും കഴുത്തിലും പിഞ്ചുടലിലും ആർത്തിയോടെ ഉമ്മ വച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. കുഞ്ഞ് വിതുമ്പലോടെ, അവളെ നോക്കി. എന്നെ എവിടെ വിട്ടേക്കുവാരുന്നു അമ്മ, എന്നൊരു പരാതി ആ കുഞ്ഞു മുഖത്ത് നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മേടെ പൊന്നേ.... അലീന മെല്ലെ വിളിച്ചു. അതുകേട്ടതും കുഞ്ഞ് ഉറക്കെ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ച്‌ തോളിലേക്ക് അമർന്നു. ഡിയോൺ അവരുടെ അരികിൽ ഇരുന്ന് കുഞ്ഞിന്റെ കൈയിൽ ഉമ്മ വച്ചു. ആ കാഴ്ച്ച നോക്കി നിൽക്കവേ മിഴിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ഒഴുകിയ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു കൊണ്ട് അവൾ വണ്ടിയിൽ കയറി. മഞ്ഞിലൂടെ ആ വാഹനം മുൻപോട്ട് പോയി. തന്റെ മകൾ അവരുടെ രാജകുമാരിയാണ്. അങ്ങനെ തന്നെ ഇരിക്കട്ടെ. മകൾക്ക് ഈ അമ്മയെ അറിയില്ല. അറിയണ്ട. അവൾ അവിടെയാണ് സന്തോഷമായിരിക്കുന്നത്, അവരുടെ പൊന്നോമനയായി തന്നെ അവൾ വളരട്ടെ. തനിക്കറിയാം അവൾ ഒരിക്കൽ തന്നെ തിരക്കി വരും. അലീന അവളോട്‌ പറയും, ഇങ്ങനൊരു അമ്മ ഉണ്ടെന്ന് ഉറപ്പാണത്. ആ സ്ത്രീക്കുള്ളിൽ നന്മ മാത്രമേ ഉള്ളൂ... തന്റെ കുഞ്ഞ് ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ കൈകളിൽ തന്നെയാണ് . താനീ യാത്ര തുടരുകയാണ്. തോൽക്കാൻ ഈ മിഴിക്ക് മനസ്സില്ല. വിജയിക്കാൻ നിരന്തരം പരിശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. കാരണം തനിക്ക് സ്വന്തമെന്ന് പറയാൻ ഒരു മകൾ ഉണ്ട്. തന്റെ മകൾ എന്നെങ്കിലും തന്നെ തിരക്കി വരുമ്പോൾ താനൊരു പരാജയപ്പെട്ട സ്ത്രീയാണ് ഒരിക്കലുമവൾക്ക് തോന്നരുത്. വിജയിച്ച ഒരു സ്ത്രീയായിരിക്കണം അവളുടെ അമ്മ.. താൻ ഇനിയും ജീവിക്കും തനിക്ക് വേണ്ടി.....തന്റെ മകൾക്ക് വേണ്ടി.... അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി മൊട്ടിട്ടു.. 🍀🍀🍀🍀🍀 അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ