മിഴിയോരങ്ങളിൽ, 6 Aniprasad. 🎫🎫🎫🎫🎫🎫🎫 തന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് ആശാലതയുടെ മുഖത്തുണ്ടായ അമ്പരപ്പ് വൃന്ദയ്ക്ക് കൺകോണിലൂടെ കാണാമായിരുന്നു. അവൾ പക്‌ഷേ അത് കാണാത്ത ഭാവത്തിൽ നിന്ന്അടുക്കളയിലെ തന്റെ ജോലി തുടർന്നു. അല്പംനേരമായിട്ടും ആശ മറുപടിയൊന്നും പറയാഞ്ഞതിനാൽ വൃന്ദ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. താൻ കൊടുത്ത ചായയും കയ്യിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ആശാലത എന്തോ ഓർത്തു നിൽക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് വൃന്ദയ്ക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്. അവളുടെ മനസ്സ് ഈ ലോകത്തെങ്ങും അല്ലെന്ന് വൃന്ദയ്ക്ക് തോന്നി. ഇവിടെ തന്റെ മുൻപിൽ ആശയുടെ ശരീരം മാത്രമേ കാണാനുള്ളൂ. അവളുടെ മനസ്സ് വിൻസന്റ് എന്ന മേച്ചിൽ പുറങ്ങളിലൂടെ മേഞ്ഞു നടക്കുകയാണ്. "ഞാൻ ചോദിച്ചത് നീ കേട്ടില്ലേ ആശേ." വൃന്ദ കൈ കഴുകി സാരി തുമ്പിൽ തുടച്ച് കൊണ്ട് അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. ആശാലത ഒന്ന് ഞെട്ടിയെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ആശാലത അവൾക്ക് മുഖം കൊടുക്കാതെ ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ നോക്കിയെങ്കിലും വൃന്ദ അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചു തനിയ്ക്ക് അഭിമുഖമാക്കി നിർത്തി. പിന്നെ അവളുടെ ഇരു കണ്ണുകളിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കി. ആശാലത ഏട്ടത്തിയുടെ നോട്ടത്തെ നേരിടാനാവാതെ കണ്ണുകൾ താഴ്ത്തി. "ഇങ്ങോട്ട് നോക്ക്.. എന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക്.." വൃന്ദ നിർദേശിച്ചു. "എന്നിട്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചതിന്റെ മറുപടി താ.. നീയിന്ന് ഓഫീസിലേക്ക് പോകാതെ വിൻസന്റിനെ കാണാൻ പോയോ ഇല്ലയോ..." തനിയ്ക്കൊരു വ്യക്തമായ മറുപടി കിട്ടാതെ നിന്നെ ഞാൻ എന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന് പോകാൻ സമ്മതിയ്ക്കില്ല മോളേ എന്നൊരു ഭാവമുണ്ടായിരുന്നു വൃന്ദയുടെ മുഖത്ത്‌. "ഞാൻ ഓഫീസിൽ പോയിരുന്നു.." ആശാലത മടിച്ചു മടിച്ച് പറഞ്ഞു. "പിന്നെ എപ്പോഴാ നീ വിൻസന്റിനെ കണ്ടത്..." ആ ചോദ്യത്തിന് മുൻപിൽ ആശാലത പതറി നിന്നു. താൻ വിൻസന്റിനെ കണ്ട കാര്യം കൃത്യമായി വീട്ടിൽ അറിഞ്ഞിട്ടാണ് ഇങ്ങനൊരു ചോദ്യം വരുന്നത്. ഇനി അതിനേ നേരിടാതെ തരമില്ല. "നീ ഞങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ കള്ളം പറയാനുള്ള ശ്രമം നടത്തല്ലേ മോളേ.. അത് പൊളിഞ്ഞു പോകും. കാരണം നീ ഇന്ന് വിൻസന്റിനെ കണ്ടു എന്ന കാര്യത്തിൽ വ്യക്തമായ തെളിവുണ്ട് നിന്റെ സഹോദരന്റെ കയ്യിൽ... അതുകൊണ്ട് എന്റെ ചോദ്യത്തെ പ്രതിരോധിച്ചു കളയാം എന്ന് നീ മനസ്സിൽ കരുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അശോകേട്ടൻ വന്നു നിന്നോട് ചോദിയ്ക്കുമ്പോൾ നീ തോറ്റു പോവുകയേ ഉള്ളൂ." "അശോകേട്ടൻ.. അശോകേട്ടൻ എങ്ങിനെ.." ആശാലത അമ്പരന്നു പോയി. "എങ്ങിനെ അറിഞ്ഞു എന്നല്ലേ.. അശോകേട്ടന്റെ കൂടെ ഇവിടെ വന്നിട്ടുള്ള ചന്ദ്ര ബാബു എന്ന കൂട്ടുകാരനെ നീ ഓർക്കുന്നുണ്ടോ... മഞ്ഞക്കാലയിലാണ് വീട്. ചന്ദ്രബാബു ഇന്ന് ഓഫീസ് ആവശ്യത്തിനായി കൊല്ലത്ത്‌ എസ് പി ഓഫീസിൽ പോയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ ചെന്നപ്പോഴാണ് അറിയുന്നത് എസ് പി പെട്ടന്നുള്ള ആവശ്യപ്രകാരം ചാത്തന്നൂരേക്ക് പോയിരിയ്ക്കയാണെന്നും, തിരികെ വരാൻ രണ്ട് മണിയ്ക്കൂർ താമസിയ്‌ക്കുമെന്നും. ആ രണ്ട് മണിയ്ക്കൂർ സമയം കളായാനായിചന്ദ്ര ബാബു പാർക്കിലേക്ക് വരുമ്പോൾ അവിടെ വച്ച് അയാൾ നിന്നെ കണ്ടു. കൂടെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനെയും. നിന്നെ ഇവിടെ വച്ച് കണ്ടിട്ടുള്ള ചന്ദ്രബാബു നീയറിയാതെ നിന്റെ കൂടെയുള്ള ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ചിത്രം മൊബൈൽ ഫോണിൽ പകർത്തി അശോകേട്ടന് വാട്സാപ്പ് ചെയ്തു കൊടുത്തു.. ബാക്കി ഞാൻ പറയേണ്ടല്ലോ.." താനും വിൻസന്റും പാഠക്കിലെ സിമന്റ് ബെഞ്ചിൽ ഇരിയ്ക്കുന്നു. എവിടെയെയോ കണ്ടുമറന്ന രൂപ സാദൃശ്യത്തോടെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ തങ്ങൾക്ക് മുൻപിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നു. കുറച്ചപ്പുറത്ത്‌ മാറി നിന്ന് അയാൾ കടലിന്റെയും, കടൽ പറവകളുടേയുമൊക്കെ ചിത്രങ്ങൾ മൊബൈൽ ഫോണിൽ പകർത്തുന്നു. അയാൾ പകർത്തിയ ചിത്രങ്ങൾ പക്‌ഷേ പ്രകൃതി ദൃശ്യങ്ങൾ ആയിരുന്നില്ല. വിൻ സന്റിന്റേതും തന്റേതും ആയിരുന്നു. "പറയ്‌.. ഓഫീസിലേക്കെന്ന് പറഞ്ഞിറങ്ങിയ നീ എന്തിന് ഇന്ന്‌ വിൻസന്റിനെ കാണാൻ പോയി.. ഇതുവരെയുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളും കഴിഞ്ഞു..നിനക്കിനി വിൻസന്റുമായി ഒരു ബന്ധവും ഉണ്ടാകില്ലെന്ന് വിശ്വസിച്ചിരിയ്ക്കുന്നവരാണ് ഞങ്ങളെല്ലാം...ആ ഞങ്ങളെ ഒന്നടങ്കം മണ്ടന്മാർ ആക്കാൻ മുതിരുവാണോ മോളേ നീ... നിന്റെ സമ്മതത്തോടെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ നിന്നെ പെണ്ണ് കാണാൻ വന്നു. അയാൾക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. നീയാകട്ടെ അതിന് എന്തെങ്കിലും വിസമ്മതവും ഞങ്ങളോട് ആരോടും അറിയിച്ചില്ല.. നിന്റെ അമ്മയും, സഹോദരനുമൊക്കെ ചേർന്ന് നിന്റെ കല്യാണം ആഘോഷമായി നടത്താൻ തീരുമാനിച്ചിരിയ്ക്കെ, എന്തിനാ ആശേ നീ വീണ്ടും അയാളെ കാണാൻ പോയത്.. മറ്റൊരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ഭാര്യയാവാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്നവളല്ലേ ആശേ നീ..." ചാട്ടളി പോലെ ആ ചോദ്യം വന്ന് ആശാലതയെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കി. താൻ ചെയ്തതെല്ലാം തെറ്റാണെന്ന് ഒരു കുറ്റ ബോധം അവളുടെ മനസ്സിൽ നുരയെടുത്തു തുടങ്ങി. പക്‌ഷേ അത് അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കാൻ വയ്യ. അത് അംഗീകരിയ്ക്കുകയെന്ന് വച്ചാൽ വിൻസന്റിനെ നഷ്ടപ്പെടുക എന്നാണ് അതിന്റെ അർത്ഥം. ആശാലതയ്ക്ക് ആ ഓർമയിൽ തന്നെ തന്റെ നെഞ്ച് പിടയും പോലെ തോന്നി. "വിൻസന്റിന് എന്നെ ഒന്ന് കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞു." ആശാലത ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു. "നിനക്ക് പറ്റില്ലെന്ന് പറയാൻപാടില്ലായിരുന്നോ കുട്ടീ.." "ഞാൻ പറഞ്ഞു നോക്കിയതാണ് ഏട്ടത്തീ.. പക്‌ഷേ നേരിൽ കാണാതെ പിരിയാൻ പറ്റില്ലെന്ന് വിൻസന്റ് നിർബന്ധം പിടിച്ചു.." "അവൻ എത്ര നിർബന്ധിച്ചാലും ഒരു തവണ കൂടി നീ അവന്റെ മുൻപിലേക്ക് ചെല്ലുന്നത് തെറ്റല്ലേ മോളേ... അവൻ നിന്നെ വിളിച്ചു ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തപ്പോൾ ആ നിമിഷം തന്നെ ലീവെടുത്ത്‌ നിനക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോരാൻ വയ്യാരുന്നോ,. അതല്ലേ വേണ്ടിയിരുന്നത്..." "അപ്പോൾ എനിയ്ക്ക് അങ്ങനെ തോന്നിയില്ല ഏട്ടത്തീ... വിൻസന്റിന് എന്താണ് പറയാനുള്ളതെന്ന് കേൾക്കാതെ തിരികെ പോരാൻ തോന്നിയില്ല." "ശരി. രതീഷിന്റെ ആലോചന വന്നത് നീ അവനെ അറിയിച്ചിട്ടുണ്ടോ.." ആശാലത മെല്ലെ തലയാട്ടി. "എന്തായിരുന്നു അത് കേട്ടപ്പോൾ വിൻസന്റിന്റെ പ്രതികരണം.." "എന്ത് വേണമെന്ന് എനിയ്ക്ക് തീരുമാനം എടുക്കാനായി വിട്ടു തന്നു." "ഇത്രേയുള്ളൂ വഴിയോരത്ത്‌ കാണുന്ന പ്രേമം എന്ന് നിനക്കിപ്പോൾ മനസിലായി കാണുമല്ലോ.. അല്ലേ.. ഒരു ജോലിയോ കൂലിയോ ഇല്ലാതെ വീട്ടുകാരുടെ ചിലവിൽ മേനി നടിച്ചു നടക്കുന്ന ഇവനെപോലുള്ളവരിൽ നിന്നും ഇതിനപ്പുറമൊന്നും പ്രതീക്ഷിയ്ക്കേണ്ടെന്ന് നിനക്ക് സ്വയം മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞല്ലോ... അത് മതി... നിന്നെ അവൻ വിളിച്ചിറക്കി കൊണ്ട് പൊയ്ക്കളയുമെന്നായിരുന്നു എന്റെയും അമ്മയുടേയുമൊക്കെ പേടി.. അവൻ കൊണ്ട് വന്നു നിന്റെ ചുമലിൽ വച്ച് തന്ന കുരിശ് അവനായി തന്നെ എടുത്ത്‌ മാറ്റി കളഞ്ഞല്ലോ... നിന്നെ അവൻ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി കല്യാണം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞാണ് ഇത് വേണ്ടായിരുന്നു എന്നൊരു ചിന്ത അവന്റെ മനസ്സിൽ ഉടലെടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ നിന്റെ ജീവിതം പിന്നെ എന്തായി തീരുമായിരുന്നെന്ന് നീയൊന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്ക് മോളേ.. പോട്ടെ.. വിട്ടുകള.. ഇനി അവനെ കുറിച്ചോ, കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങളെ കുറിച്ചോ ഒന്നും നീ ചിന്തിയ്ക്കാതിരുന്നാൽ മതി. കേട്ടല്ലോ. മനസ്സിൽ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ അസ്വസ്ഥതകൾ ബാക്കി നിൽപ്പുണ്ടെങ്കിൽ അത് രതീഷ് നിന്റെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടുന്നതോടെ തീർന്നു കിട്ടും... സാരമില്ല.. നീ ചായ കുടിയ്ക്ക്." ആശാലതയുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഗ്ലാസിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് വൃന്ദ പറഞ്ഞു. ഇന്ന് ഈ വീട്ടിൽ നടക്കേണ്ടിയിരുന്ന വലിയൊരു ഭൂകമ്പം ഒഴിഞ്ഞു മാറിപ്പോയ ആശ്വാസം കാണാനുണ്ടായിരുന്നു വൃന്ദയുടെ മുഖത്ത്‌. "അത് തണുത്ത്‌ പോയെങ്കിൽ ഇങ്ങ് താ മോളേ. ഏട്ടത്തി ചൂടാക്കി കൊണ്ട് തരാം. അല്ലെങ്കിൽ വേറേ ഇട്ടു തരാം." വൃന്ദ അവളുടെ കയ്യിലിരുന്ന ഗ്ലാസിനു നേർക്ക് കൈ നീട്ടിയപ്പോൾ തണുത്തുപോയ ചായ, ആശാലത രണ്ട് കവിൾ കുടിച്ച ശേഷം അതേപോലെ ഗ്ലാസ് വൃന്ദയ്ക്ക് കൈമാറി. പിന്നെ തിരിഞ്ഞു നടന്ന് തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. ആശാലത റൂമിലേക്ക് പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ വൃന്ദ ഫോണെടുത്ത്‌ അശോകനെ വിളിച്ചു. "അശോകേട്ടാ.. സ്റ്റേഷനിലാണോ..." അവൾ തിരക്കി. "പറഞ്ഞോ. എന്താ കാര്യം.. ഞാൻ ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞിറങ്ങാൻ തുടങ്ങുവാ..എനിയ്ക്ക് കൊടുമണിൽ രതീഷിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ഒന്ന് പോകണം. അത് കഴിഞ്ഞേ ഞാൻ തിരിച്ചെത്തൂ." അശോകൻ ഡ്യൂട്ടി ഡ്രസ്സ്‌ മാറി ബാഗിലെക്ക് വയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു. "ആശ വന്നു. കേട്ടോ അശോകേട്ടാ..." "ഊം.."അശോകൻ മൂളി. ആ മൂളലിനു നാനാ വിധ അർഥങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. "അശോകേട്ടൻ വന്ന് അവളെ ചോദ്യം ചെയ്യാനൊന്നും നിന്നേക്കല്ലേ... അവളെന്നോട് സമ്മതിച്ചു വിൻസന്റിനെ കാണാൻ പോയ കാര്യം. അവളെ അതിൽ പൂർണമായും തെറ്റുകാരിയാക്കാൻ പറ്റില്ല അശോകേട്ടാ.." വൃന്ദ, അശോകനോട് താനും, ആശാലതയും തമ്മിലുണ്ടായ സംസാരം ഒരക്ഷരം പോലും വിടാതെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ചു. "അശോകേട്ടൻ വീട്ടിലേക്ക് വന്ന് കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ പറയുന്നതൊന്നും കേൾക്കാൻ നിൽക്കാതെ അവളെ ചോദ്യം ചെയ്യുമെന്ന് തോന്നിയിട്ടാ ഞാൻ ഇപ്പോൾ തന്നെ ഇക്കാര്യം അശോകേട്ടനെ വിളിച്ചറിയിയ്ക്കുന്നത്...വെറുതെ ഇനി നമ്മളായിട്ട് പുണ്ണ് മാന്തി വൃണം ആക്കാൻ പാടില്ലല്ലോ.." വൃന്ദ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. "അവനും, അവളും ചേർന്ന് നമ്മളെ കബളിപ്പിയ്ക്കാനുള്ള പ്ലാനാണെങ്കിലോ. അങ്ങനെയും ചിന്തിയ്ക്കാമല്ലോ... അങ്ങനൊരു തീരുമാനം ആശയോട് പറയാനാണ് അവർ നേരിൽ കണ്ടതെങ്കിലോ.." അശോകന്റെ പോലീസ് ബുദ്ധി ഉണർന്ന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. "അത്ര പെട്ടന്ന് അറുത്ത്‌ മാറ്റാൻ പറ്റുന്നൊരു ബന്ധമാണ് അവര് തമ്മിൽ ഉള്ളതെന്ന് നീ കരുതുന്നുണ്ടോ." "അവന്റെയും, അവളുടെയും അവസ്ഥ മനസിലാക്കി വിൻസന്റ് തന്നെയാണ് പിന്മാറ്റത്തിന് തയ്യാറായതെന്നാ ആശ പറഞ്ഞത്..." "വിശ്വസിയ്ക്കാമോ അവളെ.." "ആശാലതയെ നമുക്കറിയാൻ പാടില്ലാത്തതാണോ അശോകേട്ടാ. നൂറ്‌ ശതമാനം വിശ്വസിക്കാം.." "ശരി ഫോൺ വച്ചോ.. എന്നത്തേക്ക് നിശ്ചയം നടത്താം എന്ന് പറയാനാ കൊടുമണിലേക്ക് ചെല്ലാൻ രതീഷിന്റെ അമ്മ വിളിച്ചത്.." "ശരി പോയിട്ട് വാ അശോകേട്ടാ. ഇതൊരു നല്ല ലക്ഷണമായിട്ടാ എനിയ്ക്ക് തോന്നുന്നത്. വഴക്കും വക്കാണവും ഒന്നും ഇല്ലാതെ തന്നെ ഈ കല്യാണം നടന്നു കിട്ടട്ടെ." വൃന്ദ സമാധാനത്തോടെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. ♦️ ആശാലത കുളിയ്ക്കാനായി ബാത്ത് റൂമിലേക്ക് കയറിയ ശേഷം ഫോണെടുത്ത്‌ ആവണിയെ വിളിച്ചു. അവൾ, വൈകുന്നേരം കവലയിൽ നിന്ന് അച്ഛൻ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്ന മത്തി വെട്ടിക്കഴുകി വറുക്കാനുള്ളതിൽ അരപ്പ് തേച്ചു പിടിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. മത്തി, ആവണിയ്ക്ക് ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണെന്നറിയാവുന്നതിനാൽ തടിപ്പണി കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോ വഴിയരികിൽ എവിടെ മത്തി കച്ചവടം കണ്ടാലും അയാൾ ബൈക്ക് നിർത്തി വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരും. അരപ്പ് പുരട്ടിയ മത്തി വച്ചിരുന്ന പാത്രം മൂടി വയ്ക്കവേ ആവണിയുടെ ഫോണുമായി സരസമ്മ മകളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "നിന്റെ കൂട്ടുകാരി ആണെന്ന് തോന്നുന്നു വിളിയ്ക്കുന്നത്. ദാ.." അവർ ഫോൺ ആവണിയ്ക്ക് കൈ മാറി. ആവണി ഫോണുമായി തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. അവിടെത്തുമ്പോഴേയ്ക്കും കോൾ കട്ടായി പോയെങ്കിലും ആവണി, ആശയുടെ ഫോണിലേക്ക് തിരികെ വിളിച്ചു. ആശ ഫോണിലൂടെ വീട്ടിൽ നടന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം കൂട്ടുകാരിയെ അറിയിച്ചു. "ഞാനെങ്ങിനെയാ അത്രയൊക്കെ കള്ളത്തരം പറഞ്ഞു ഏട്ടത്തിയുടെ മുൻപിൽ പിടിച്ചു നിന്നതെന്ന് എനിയ്ക്ക് മാത്രമേ അറിയൂ.. ബാക്കി ഇനി അശോകേട്ടൻ വരുമ്പോൾ കാണും. അതിനിടയിൽ അമ്മയുടെ വക ചോദ്യം ചെയ്യൽ വരാനിരിയ്ക്കുന്നതേയുള്ളൂ." "ചേച്ചി എന്തിനാ പേടിക്കുന്നത്. നിങ്ങൾ തമ്മിൽ പിരിഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞു എന്നല്ലേ ചേച്ചി അറിയിച്ചതിന്റെ അർത്ഥം... എന്റെ ഊഹം ശരിയാണെങ്കിൽ ഇനി ഒറ്റ മനുഷ്യരും അക്കാര്യം പറഞ്ഞു ചേച്ചിയേ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ വരില്ല. അല്ലെങ്കിൽ നോക്കിയ്ക്കോ." "അശോകേട്ടൻ അത് വിശ്വസിയ്ക്കുമോ എന്ന് കണ്ടറിയണം.. ആര് എന്ത് പറഞ്ഞാലും അശോകേട്ടൻ അത് കാണുന്നത് ഒരു പോലീസുകാരന്റെ കണ്ണിലൂടെയാ... അശോകേട്ടനെ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു മനസിലാക്കണമെങ്കിൽ തന്നെ നമ്മൾ നന്നായി പാട് പെടേണ്ടി വരും.." "ചേച്ചി പേടിയ്ക്കും പോലെ ഒന്നും നടക്കില്ല. ഒക്കെ ചേച്ചിയുടെ തോന്നലാ.. ചേച്ചിയേ ഇക്കാര്യത്തിൽ കൂടുതൽ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ നിന്നാൽ പ്രശ്നം ചിലപ്പോൾ കൈവിട്ട് പോകുമെന്ന് മനസിലാക്കാനുള്ള ബുദ്ധിയൊക്കെ ചേച്ചിയുടെ അശോകേട്ടന് കാണും.. അതുകൊണ്ട് ആ ഒരു പേടി വേണ്ട.." അവൾ കൂട്ടുമാരിയ്ക്ക് ധൈര്യം പകർന്നു. ആവണിയുടെ ആശ്വാസവാക്കുകൾക്കൊന്നും ആശയുടെ മനസ്സിലെ വേപഥു അകറ്റാൻ ആകുമായിരുന്നില്ല. "ചേച്ചി ധൈര്യമായിരുന്നോ. അവരെല്ലാം ചേർന്ന് ചേച്ചിയുടെ മുൻപിലെ എല്ലാ രക്ഷാ വാതിലുകളും അടച്ചിട്ടാലും ചേച്ചിയ്ക്ക് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള ഒരു വാതിൽ ഞാൻ തുറന്ന് തന്നേക്കാം. അത് പോരെ ചേച്ചിയ്ക്ക്." "നീയെന്താ ആവണീപറയുന്നത്. എനിയ്ക്കൊന്നും മനസിലാകുന്നില്ലല്ലോ." "ചേച്ചി അത് ഇപ്പോൾ മനസിലാക്കേണ്ട. ചേച്ചി കുറച്ച് സർപ്രയ്‌സുകൾ വീട്ടുകാർക്ക് നൽകാനായി ഒളിച്ചു വച്ചത് പോലെ ചേച്ചിയുടെ വീട്ടുകാരും ചേച്ചിയ്ക്ക് നൽകാനായി കുറച്ച് സംഭവങ്ങൾ ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിട്ടില്ലേ.. അതുപോലെ നിങ്ങളെ രണ്ടു പേരെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്താൻ ഞാനും ഒരു കാര്യം മനസ്സിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ട് ചേച്ചീ. ചേച്ചി അതിപ്പോൾ അറിയണ്ട അതിന്റെ ആവശ്യം വന്നാൽ മാത്രം നമുക്ക് ആ ആയുധം എടുത്ത്‌ പ്രയോഗിച്ചേക്കാം... രണ്ടായാലും ഒന്നുറപ്പ്. രതീഷ് എന്ന മനുഷ്യൻ ചേച്ചിയുടെ കഴുത്തിൽ താലിയിടാൻ പോകുന്നില്ല. അത് പോരെ.." ആത്മ വിശ്വാസത്തോടെയുള്ള ആവണിയുടെ ആ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ ആശാലതയ്ക്ക് മനസിലായി തന്റെയും വിൻസന്റിന്റെയും നല്ലതിനായി അവൾ എന്തൊക്കെയോ കണക്ക് കൂട്ടലുകൾ മനസ്സിൽ നടത്തിയിട്ടുണ്ടെന്ന്. തുടരും രചന :: അനി പ്രസാദ് #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

നിഴലാട്ടം ഭാഗം 08 ആളെ വ്യക്തമായി കണ്ടതും അവൾ ഞെട്ടിപ്പോയി. ഷീന ഡോക്ടർ. അവരെ വീൽചെയറിൽ ഇരുത്തി കൊണ്ടുപോകുകയാണ്. ഡാഡി പോയി കാറിൽ ഇരുന്നോ, ഞാൻ ഇപ്പോൾ വരാം. മിഴി ഡാഡിയോട് പറഞ്ഞു. ശരി മോളെ, ഡാഡി കാറിനരുകിലേക്ക് നടന്നു. അവൾ അതിവേഗം ഷീനയെയും കൊണ്ട് പോയ വീൽചെയറിനു പിന്നാലെ എത്തി. താൻ പ്രെഗ്നന്റ് ആയിരുന്ന സമയത്ത് തന്നെ ഒത്തിരി കെയർ ചെയ്ത ആളാണ് ഷീന ഡോക്ടർ. നോർമൽ ഡെലിവറി നടക്കാതായപ്പോൾ സിസേറിയൻ ചെയ്തതും, താൻ ഡിസ്ചാർജ് ആകുന്നതുവരെ ഇടക്കെല്ലാം വന്ന് അന്വേഷിച്, തന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചതും ഒക്കെ ഷീന ഡോക്ടറാണ്. ഇപ്പോൾ ഇതെന്തു പറ്റിയതാണോ ആവോ? ഷീനയെ റൂമിലേക്കാണ് കൊണ്ടുപോയത്. വീൽചെയറിൽ നിന്നും സ്വയം എഴുന്നേൽക്കാൻ ആവാത്ത അവരെ രണ്ടുപേർ ചേർന്നാണ് കട്ടിലിലേക്ക് എടുത്ത് കിടത്തിയത്. അവരുടെ കാലുകളുടെ ഭാഗം ശൂന്യമാണെന്ന് ഞെട്ടലോടെ മിഴി കണ്ടു. മിഴി അകത്തേക്ക് ചെന്നു. ഡോക്ടർ.... അവൾ മെല്ലെ വിളിച്ചു. ഡോക്ടർ ഷീന കണ്ണുതുറന്നു. മിഴിയെ കണ്ടതും അവരുടെ കണ്ണുകൾ പൊട്ടിയൊഴുകി. അവൾ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. ഇതെന്തു പറ്റി ഡോക്ടർ ? അവൾ വിഷമത്തോടെ ചോദിച്ചു. ഞാൻ നിന്നോട് ചെയ്ത തെറ്റിന്റെ ശിക്ഷയാണ് ഇത്, ഒരു ഡോക്ടർ ഒരിക്കലും ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്തതാണ് നിന്നോട് ഞാൻ ചെയ്തത്. അതിന്റെ കൂലി എനിക്ക് കിട്ടി. അവർ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ല. എന്താ ഡോക്ടർ? അതിന് ഡോക്ടർ എന്നോട് ഒരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ലല്ലോ. ചെയ്തു മോളെ... ഈ ഭൂമിയിൽ ഒരു സ്ത്രീയും ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്ത വലിയൊരു തെറ്റ് നിന്നോട് ഞാൻ ചെയ്തു. എന്ത്... എന്താണത്? മിഴി ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ ഷീനയെ നോക്കി. ഡിയോണിന്റെ ഭാര്യക്ക് ഒരിക്കലും അമ്മയാകാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു. ഡിയോണിന്റെ ഭാര്യയോ ? മിഴി നടുക്കത്തോടെ അവരെ നോക്കി. അതെ. അവൻ വിവാഹിതനല്ലെന്ന് പറഞ്ഞത് കളവാണ്. അവന്റെ ഭാര്യയെ അവൻ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. അമ്മയാകില്ലെങ്കിലും അവളെ ഉപേക്ഷിക്കാൻ അവൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല.പക്ഷെ അവന്റെ രക്തത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞ് വേണമെന്ന് അവൻ ഒത്തിരി മോഹിച്ചു. ചെറുപ്പക്കാരിയായ, സുന്ദരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടിയിൽ വേണം തന്റെ കുഞ്ഞ് പിറക്കാനെന്ന് അവൻ ആഗ്രഹിച്ചു. അപ്പോഴാണ് മിഴിയെ കണ്ടത്. മിഴിയോട് അവൻ സ്നേഹം ഭാവിച്ചത് മിഴിയിൽ ഒരു കുഞ്ഞ് ജനിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്. ഇതെല്ലാം കേട്ട് മിഴി സ്തംഭിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞിനെ ലഭിക്കാൻ മറ്റ് മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നിരിക്കെ, അതൊന്നും തിരക്കാതെ, ഒരു പെൺകുട്ടിയെ ചതിച്ചു ഗർഭിണി ആക്കാൻ തോന്നിയെങ്കിൽ അയാൾ എന്തൊരു ക്രൂരനാണ്. മിഴി ഓർത്തു. മിഴിക്ക് ഉണ്ടായ കുഞ്ഞ് മരിച്ചു പോയെന്നു ഞാൻ കള്ളം പറഞ്ഞതാണ്, ആ കുഞ്ഞ് ജീവനോടെയുണ്ട്. മിഴി കട്ടിലിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു. എന്താ... എന്താ... പറഞ്ഞത്??? മിഴിയുടെ കുഞ്ഞ് മരിച്ചു പോയി എന്ന് വിശ്വസിപ്പിച്ചതാണ്. കുഞ്ഞിനെ ആരുമറിയാതെ ഞാൻ വളർത്തുകയായിരുന്നു. ഡിയോണിന്റെ ഭാര്യ വന്നപ്പോൾ ഡിയോൺ കുഞ്ഞിനെ അവന്റെ ഭാര്യയെ ഏൽപ്പിച്ചു. അവർ കുഞ്ഞുമായി ഇപ്പോൾ സന്തോഷമായി ജീവിക്കുകയാണ്. കേട്ടതൊന്നും വിശ്വസിക്കാൻ ആവാതെ മിഴി തരിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. നിമിഷങ്ങൾ കടന്നു പോയി. മിഴി തീ പാറുന്ന കണ്ണുകളോടെ ഷീനയെ നോക്കി. നിങ്ങൾ.... നിങ്ങൾ ഒരു മനുഷ്യ സ്ത്രീയാണോ? എന്നോട് നിങ്ങൾ ചെയ്തത് കൊടിയ പാപമാണ്...നിങ്ങളുടെ കസിനാണ് ഡിയോൺ എന്ന ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ട് എന്നെപ്പോലെ ഒരു പെണ്ണിനെ ചതിച്ച നിങ്ങള്ക്ക് മാപ്പില്ല. നോക്കിക്കോ ഒരു കാലത്തും നിങ്ങൾക്ക് സമാധാനമായി ജീവിക്കാൻ ആകില്ല. മിഴീ.... നീയെനിക്കു മാപ്പ് നൽകണം. അവർ കൈകൾ കൂപ്പി. തോരാതെ ഒഴുകുന്ന കണ്ണുനീരും തൊഴുതു പിടിച്ച കൈകളും ... എന്റെ കുഞ്ഞ് എവിടെയാണിപ്പോൾ. പറ...മിഴി ഒച്ചയുയർത്തി ഷീനയോട് ചോദിച്ചു. കുഞ്ഞും ഡിയോണും അലീനയും അവരുടെ അപ്പനും അമ്മയും ജീവിച്ചു മരിച്ച അവരുടെ കുടുംബ വീട്ടിൽസ്ഥിരതാമസമാക്കി. എവിടെ?? ഇവിടെ നിന്നും 80 കിലോമീറ്റർ ദൂരമുണ്ട്. ഷീന മിഴിയോടു കൃത്യ സ്ഥലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. മിഴി പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി, കാറിൽ താൻ വരാനായി കാത്തിരിക്കുന്ന ഡാഡിയുടെ അരികിലേക്ക് കയറിയിരിക്കുമ്പോഴേക്കും, അവളുടെ നിയന്ത്രണം വിട്ടിരുന്നു ഒന്നും പറയാതെ വാവിട്ടു കരയുന്ന മകളെ അയാൾ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. എന്താ പറ്റിയത് മോളെ,ഡാഡിയോട് പറ. ഡാഡി....ഞാൻ ഡാഡിയെ വഞ്ചിച്ചു. ഡാഡിയോട് നുണ പറഞ്ഞു. എന്താ മോളെ??? ഡാഡി...എനിക്ക് ആകാശിനെയൊരിക്കലും സ്നേഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഞാൻ സ്നേഹിച്ചതത്രയും ഡിയോണിനെയായിരുന്നു. ഡിയോൺ പറഞ്ഞത് പ്രകാരമാണ് നല്ലവനായ ആകാശിനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ഇല്ലാത്തതൊക്കെ പറഞ്ഞുണ്ടാക്കിയതും, അയാളിൽ നിന്നും ഡിവോഴ്സ് നേടിയതും. സത്യത്തിൽ ആകാശ് വളരെ നല്ലവനായിരുന്നു ഡാഡി. ഡാഡി വിദേശത്ത് പോയപ്പോൾ ഞാൻ ഡിയോണിന്റെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് താമസം മാറിയിരുന്നു. ഞാൻ ഡിയോണിൽ നിന്നും ഗർഭം ധരിക്കുകയും, അയാളുടെ കുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ കുഞ്ഞ് മരിച്ചു പോയെന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. പിന്നെ സിനിമയുടെ തിരക്കുകളിൽ ആയപ്പോൾ ആ കുഞ്ഞ് മരിച്ച ദുഃഖം ഞാൻ മറന്നു. പക്ഷെ ഡിയോൺ എന്നെ ചതിക്കുകയായിരുന്നു ഡാഡി. ഡിയോണിന്റെ ഭാര്യയുടെ ഗർഭപാത്രം എടുത്തുകളഞ്ഞതാണ് ഡിയോണിന് ഒരു കുഞ്ഞ് വേണമായിരുന്നു, അതിനായി അയാൾ എന്നെ ഉപയോഗക്കുകയായിരുന്നു. എന്നിട്ട് കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് അയാൾ പോയി. ഇപ്പോൾ അയാളും ഭാര്യയും എന്റെ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് സന്തോഷമായി ജീവിക്കുന്നു. ഞാൻ വെറും വിഡ്ഢിയായി പോയി ഡാഡി.. അത്രനേരം അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനായി ചേർത്തു പിടിച്ച കൈകൾ ഡാഡി പിൻവലിച്ചു. അയാൾ അവളെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. നിന്നെപ്പോലെ ഒരു മകളെ ജനിപ്പിച്ചു പോയതിൽ, എനിക്കിപ്പോൾ കുറ്റബോധം തോന്നുന്നു. ആകാശിന്റെ മനസ്സ് വിഷമിപ്പിച്ചു നീ നേടിയൊതൊക്കെ ഇപ്പോൾ നിന്റെ കൂടെയുണ്ടോ?? നിനക്കവനെ സ്നേഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ അത് തുറന്നു പറഞ്ഞു മാന്യമായി ഇറങ്ങി പോരണമായിരുന്നു. പകരം നീയെന്താ പറഞ്ഞത് നിന്നെ അവൻ ശാരീരികമായി ചൂഷണം ചെയ്യുകയാണ് എന്ന് അല്ലെ? അപമാനിതനായി മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിൽ നിന്ന അവന്റെ വിഷമം നിനക്ക് ഊഹിക്കാൻ കഴിയുമോ? ഈ പാപമൊക്കെ നീ എവിടെ കൊണ്ടുപോയി കഴുകും. അവൾ മൗനമായിരുന്നു. പോകാം അയാൾ ഗൗരവത്തോടെ പറഞ്ഞു. മിഴി വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. വീട്ടിൽ എത്തും വരെ പിന്നെ അവർ ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. തല വല്ലാതെ പെരുക്കുന്നത് പോലെ... അവൾ നേരെ ബാത്റൂമിലേക്ക് പോയി. ഷവറിലെ വെള്ളത്തിനടിയിൽ അങ്ങനെ നിന്നു. എന്നിട്ടും മനസും ശരീരവും തെല്ലും തണുക്കുന്നില്ല. താൻ ചെയ്തത് തെറ്റ് തന്നെയാണ് ആ പാവം മനുഷ്യന്റെ മനസ്സ് മുറിച്ചിട്ട് എന്ത് നേടി..?? അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. മനസ്സ് തെല്ലു ശാന്തമായപ്പോൾ അവൾ നനഞ്ഞ ഡ്രസ്സ്‌ മാറ്റി, മറ്റൊരെണ്ണം ധരിച്ച്‌ ഇറങ്ങി വന്നു. ഡാഡി തന്നോട് വല്ലാത്ത ദേഷ്യത്തിലാണ്. അവൾ ഡാഡിയുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. അവിടെയെങ്ങും ഡാഡിയില്ല ഡാഡി... ഉറക്കെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ അവിടെയൊക്കെ നോക്കി. എങ്ങും ഡാഡിയെ കാണുന്നില്ല. ഡാഡി പുറത്തേക്കെങ്ങാനും പോയി കാണും. ഇപ്പോൾ ചായ കുടിക്കാൻ ഒക്കെ പുറത്തുള്ള ചെറിയ ചായക്കടയിൽ പോകും ഡാഡി... മുൻപൊക്കെ തിരക്കിൽ നിന്നും തിരക്കുകളിലേക്ക് പായുന്ന ഡാഡിക്ക്, സത്യത്തിൽ ഇങ്ങനെ സ്വതന്ത്രമായിരിക്കാനും, പുറത്തിറങ്ങി നാട്ടുവഴികളിലൂടെ നടക്കാനും ഒന്നും കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടാവാം, നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയതിനെ കുറിച്ച് ഓർത്ത് ഞാനിപ്പോൾ വിഷമിക്കുന്നില്ല എന്ന് ഡാഡി പറയും. ചിലപ്പോൾ തന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പറയുന്നതാകും.എങ്കിലും ഈ ലൈഫും ഡാഡി ആസ്വദിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. നേരം കുറേയായിട്ടും ഡാഡിയെ കാണാതായപ്പോൾ അവളുടെ മനസ്സിൽ ആശങ്ക നിറഞ്ഞു. ഡാഡി ഇപ്പോൾ ഫോൺ ഒന്നും ഉപയോഗിക്കാറില്ല.തന്റെ ശാന്തതയെ നശിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നും ഇനി വേണ്ടാ എന്ന് പറഞ്ഞുപേക്ഷിച്ചതാണ് അതൊക്കെ. എന്നാലും ഡാഡി എന്താ ഇത്ര വൈകുന്നത്? പെട്ടെന്നാണ് ടിവിയുടെ അരികിൽ ഇരിക്കുന്ന പേപ്പർ അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്. അവൾ അതെടുത്ത് നോക്കി. ഡാഡി പോകുന്നു... മോളോട് പിണങ്ങി പോകുന്നത് ഒന്നുമല്ല. ഒരു തീർത്ഥയാത്ര ആവശ്യമാണെന്ന് ഇപ്പോൾ ഡാഡിക്ക് തോന്നുന്നു മനസ്സൊന്നു ശാന്തമാകുമ്പോൾ ഡാഡി തിരിച്ചു വരും മോൾ സന്തോഷമായിരിക്കണം. വായിച്ചു കഴിഞ്ഞതും അവൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് നിലത്തേക്ക് ഇരുന്നു. പ്രിയപ്പെട്ടവരെല്ലാം തനിക്ക് നഷ്ടമാവുകയാണ്... ഞാൻ ചെയ്ത ഒരു തെറ്റിന് എനിക്ക് ഇത്രമാത്രം ശിക്ഷ ആവശ്യമുണ്ടോ ദൈവമേ... തീർത്തും ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോയ അവൾക്ക് കണ്ണീരൊഴിഞ്ഞ നേരം ഇല്ലായിരുന്നു രണ്ട് ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. പിറ്റേന്ന്, അവൾ അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റു. തനിക്ക് സ്വന്തമെന്ന് പറയാൻ ഈ ലോകത്തിൽ തന്റെ രക്തത്തിൽ പിറന്നു തന്റെ കുഞ്ഞുണ്ട്. തന്റെ കുഞ്ഞിനെ, തനിക്ക് വേണം. അവൾ കാറിൽ കയറി... ഡോക്ടർ ഷീന പറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ അവളുടെ കാർ ഡിയോണിന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിച്ചു. 💚💚💚💚💚 തുടരും രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ

ചുറ്റുവിളക്ക് ഭാഗം -03 അമ്മേ.... അയാൾ ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു കൊണ്ട് വീടിന് ചുറ്റിലും നടന്നു. രേവതി അങ്ങോട്ട് ഓടി വന്നു. എന്താ മിഥുൻ.. എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ഒച്ച എടുക്കുന്നത്? അമ്മയെ കാണുന്നില്ല.അയാൾ പറഞ്ഞു അവളുടെ ഉള്ളിൽ സന്തോഷം നുരഞ്ഞു പൊന്തി. നന്നായിപ്പോയി, പണ്ടാരം എവിടെയെങ്കിലും പോയി തുലയട്ടെ.. അവൾ മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു. അയ്യോ... എന്നാലും അമ്മ ഇത് എവിടെ പോയി ? അവൾ മിഥുനോട് ചോദിച്ചു. എവിടെപ്പോയെന്ന് അറിയില്ല. എന്നാലും പറയാതെ അമ്മയങ്ങനെ എങ്ങോട്ടും പോകുന്ന ആളല്ല. ഇനിയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും..? പെട്ടെന്നാണ് അടുത്ത വീട്ടിലെ കനകമ്മ അങ്ങോട്ട് വന്നത് എന്താ രാവിലെ വിളിച്ചു കൂവുന്നത്? എന്താ പ്രശ്നം ? അവർ ചോദിച്ചു. അമ്മ അങ്ങോട്ട് എങ്ങാനും വന്നായിരുന്നോ ചേച്ചി ? രേവതി ചോദിച്ചു ഇല്ല.അങ്ങോട്ട് വന്നില്ലല്ലോ. അമ്മയെ രാവിലെ മുതൽ കാണുന്നില്ല ചേച്ചി. അയ്യോ...അതെവിടെ പോയി? അവർ സംശയത്തോടെ രേവതിയെ ഒന്ന്ചൂഴ്ന്ന് നോക്കി. അല്ല കഴിഞ്ഞദിവസം നീ അവരെ കിണറ്റിൽ തള്ളിയിടാൻ നോക്കിയില്ലേ? ഇനി നീ വല്ലതും ചെയ്തതാണോടി പെൺകൊച്ചെ? രേവതി ഞെട്ടിത്തരിച്ചു പോയി. ഇവർ...ഇതെങ്ങനെ അറിഞ്ഞു.. സാധാരണ അമ്മ ആരോടും ഒരു കുറ്റവും പറയാത്തതാണല്ലോ. പ്രത്യേകിച്ചും അയൽവക്കത്ത് ഒന്നും പോയിരുന്ന് ഒന്നും പറയുന്ന ആളല്ലഅമ്മ.പിന്നെ ഇവർ എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു? ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്ക് ചേച്ചി, വെറുതെ അനാവശ്യം പറഞ്ഞുണ്ടാക്കരുത്, അവൾക്ക് കനകമ്മയുടെ നേരെ വിരൽ ചൂണ്ടി... ആർക്കറിയാം സത്യം എന്താണെന്ന്? ഇനി വൈകിക്കണ്ട മോനെ നീ പോലീസിൽ അറിയിക്ക്. കനകമ്മ മിഥുനോട് പറഞ്ഞു. ഞാൻ എന്തായാലും അയൽവക്കത്തൊക്കെ ഒന്നു പോയി പറയാം. ആരെങ്കിലും കണ്ടോ എന്ന് ചോദിക്കാം. കനകമ്മ വഴിയിലേക്ക് പോയി അയാൾ വേഗം റെഡി ആയി വന്നു വണ്ടിയിൽ കയറി. മിഥുൻ.... രേവതി വേഗം അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. പോലീസിൽ അറിയിക്കുന്നതിന് മുൻപ് നമുക്ക് ഇവിടെയൊക്കെ ഒന്ന് തിരഞ്ഞു നോക്കാം ബന്ധുവീട്ടിൽ വല്ലതും ചെന്നിട്ടുണ്ടോ എന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാം. അതെന്താ പോലീസിൽ അറിയിക്കുന്നതിന്, നിനക്ക് പേടിയാണോ? ഞാനെന്തിനാ പേടിക്കുന്നത്.ഞാൻ ഒരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല. നിങ്ങടെ അമ്മ വെളിവില്ലാതെ എങ്ങോട്ടെങ്കിലും ഇറങ്ങി പോയെങ്കിൽ അതിന് എന്റെ പേരിൽ പഴിചാരണ്ട. നീയൊക്കെ മനുഷ്യസ്ത്രീ തന്നെയാണോ?? പെട്ടന്ന് അയാളുടെ ഫോൺ ശബ്ദിച്ചു. അച്ഛന്റെ അനിയനാണ് വിളിക്കുന്നത്‌. അയാൾ കാൾ എടുത്തു. ആഹ് മോനേ മിഥുനെ, അമ്മ ഇവിടെ ഉണ്ട് കേട്ടോ.അയാൾ പറഞ്ഞു. ഓഹ്... മിഥുൻ ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിൽ കൈയ് വച്ചു. അമ്മ പറയാതെയാ പോന്നത് അല്ലേ?? അതെ കൊച്ചച്ഛാ അമ്മയെ കാണാതെ ഞാൻ പോലീസിൽ അറിയിക്കാൻ വേണ്ടി പോകാൻ തുടങ്ങുവാരുന്നു. അമ്മയെ കാണാനില്ലെന്ന് അറിയാൻ ഈ സമയം വരെ വേണ്ടി വന്നു അല്ലേ മോനേ..? അതിൽ നിന്നും മനസ്സിലായി അമ്മയോട് എത്ര കരുതലുണ്ടെന്ന്. എന്തായാലും അമ്മ കുറച്ച് ദിവസം ഇവിടെ നിൽക്കട്ടെ, ഒന്നുവല്ലെങ്കിലും എന്റെ ഏട്ടൻ ഏട്ടത്തിയെ വിവാഹം കഴിച്ച് കൊണ്ടുവന്നത് ഈ വീട്ടിലേക്ക് ആയിരുന്നല്ലോ. അമ്മ എവിടെ കൊച്ചച്ഛാ ഒന്ന് ഫോൺ കൊടുക്കാമോ? ഇപ്പോൾ കിടക്കുകയാണ്. പിന്നെ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ കൊടുക്കാം. ശരി. മിഥുൻ കാൾ കട്ടാക്കി. അയാൾ ആശ്വാസത്തോടെ അകത്തേക്ക് കയറി. എന്തെ നിങ്ങൾ പോയില്ലേ? രേവതി ചോദിച്ചു. ഇല്ല. അമ്മ കൊച്ചച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ ഉണ്ട്. ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ,നിങ്ങടെ തള്ളക്ക് വല്ലാത്ത ദുർവാശിയാ.നമ്മളെ കഷ്ടപ്പെടുത്തണമെന്ന് മാത്രമാണ് അവരുടെ ചിന്ത. നിനക്കൊന്നു മിണ്ടാതിരിക്കാമോ? അയാൾ ചോദിച്ചു. ഞാൻ മിണ്ടാതിരുന്നാലീ വീട്ടിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ തീരുമോ? നോക്ക് മിഥുൻ... കുറച്ച് കാശ് കൊടുത്താൽ അമ്മയെ വല്ല വൃദ്ധസദനത്തിലും ആക്കാം.അവിടാകുമ്പോൾ അമ്മയെ അവർ നന്നായി നോക്കും. മാത്രമല്ല, അമ്മയുടെ പ്രായത്തിൽ ഉള്ള ഒരുപാട് ആളുകൾ അവിടെ ഉള്ളത് കൊണ്ട് അമ്മക്ക് ഒരു കൂട്ടും ആകും. എന്നാൽ നീ ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് നിന്റെ അമ്മയെ അവിടെ കൊണ്ടുചെന്ന് ആക്ക്. അയാൾ പറഞ്ഞു അവളുടെ മുഖം വിളറി. അയാൾ ഓഫിസിലേക്ക് പോകാൻ ഇറങ്ങി. ഒന്നും കഴിക്കുന്നില്ലേ ? അവൾ പിന്നിൽ നിന്നും വിളിച്ചു ചോദിച്ചു. അതിന് എന്താ നീ ഉണ്ടാക്കിയത്? അടുക്കളയിൽ വല്ലതും വച്ചുണ്ടാക്കണമെങ്കിൽ അമ്മ ഇവിടെ വേണ്ടേ?? ഓഹ്... നിങ്ങളുടെ പറച്ചിൽ കേട്ടാൽ തോന്നും അമ്മ മാത്രമാണ് ഇവിടെ പണിയൊക്കെ ചെയ്യുന്നതെന്ന്, ഞാൻ ചെയ്യുന്നതൊന്നും നിങ്ങളുടെ കണ്ണിൽ പെടില്ലല്ലോ. അയാൾ അതിനൊന്നും മറുപടി പറയാൻ നിൽക്കാതെ വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി. ഇവളോട് മറുപടി പറഞ്ഞിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ല വിവാഹം കഴിഞ്ഞ അന്നുമുതൽ നഷ്ടപ്പെട്ട മനസമാധാനമാണ്. സകല എഴുത്തുകളിലും സ്ത്രീകൾ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവളാണ്, ഭൂമിയോളം ക്ഷമയുള്ളവളാണ് , ഈ വക സാധനങ്ങളുടെ കൂടെ ജീവിതം തുടങ്ങി കഷ്ടപ്പെടുന്ന പാവം പുരുഷന്മാരെ കുറിച്ച് ആര് എഴുതാൻ?ആര് മനസ്സിലാക്കാൻ? ഒരു കുഞ്ഞു ജനിച്ചു പോയതിന്റെ പേരിൽ മാത്രം സഹിച്ചു ജീവിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഹതഭാഗ്യരായ പാവമാണുങ്ങളും ഇവിടുണ്ട്... ഓഫീസിൽ ഇരുന്നപ്പോഴും അയാളുടെ മനസ്സ് ആകെ ആകുലത നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. ഒന്നിലും ശ്രദ്ധിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. അയാൾ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് ലീവ് ആക്കി. നേരെ കൊച്ചച്ചന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ചെന്നു. ഇനി അവിടെ നിന്നും ധാരാളം കുത്തുവാക്കുകൾ കേൾക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് അയാൾക്കറിയാം. എങ്കിലും അമ്മയെ കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ പോകാതിരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. തനിക്കറിയാം അമ്മയും ഒരുപാട് കഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്. കുറച്ചുകൂടി പരിഗണന താൻ അമ്മയ്ക്ക് നൽകണമായിരുന്നു. തെറ്റുപറ്റി പോയി. അല്പം പരിഗണന കുറഞ്ഞാലും അമ്മ തന്നെ ഇട്ടിട്ട് പോകുമെന്ന ഒരു ചിന്ത മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നില്ല, ആരൊക്കെ ഇല്ലെങ്കിലും കൂടെ അമ്മ ഉണ്ടാകും എന്നായിരുന്നു തന്റെ വിചാരം. ഇതിപ്പോൾ തനിക്ക്‌ ആരാണ് ഉള്ളത്, കലഹപ്രിയയായ ഒരു ഭാര്യയുണ്ട്, തിന്നണം ഉറങ്ങണം എന്ന ചിന്തക്കപ്പുറം മറ്റൊന്നും അവൾക്കില്ല. ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു പാവം പെൺകുഞ്ഞു വളർന്നുവരുന്നുണ്ട്. ജനിപ്പിച്ചു പോയില്ലേ, അവൾക്ക് അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ടാകണമെന്ന് തനിക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് പലതും കണ്ടില്ലെന്നും കേട്ടില്ല നടിക്കേണ്ടി വരുന്നത്. ഭാര്യക്കും ഭർത്താവിനും ഒരുമിച്ച് പോകാൻ കഴിയാൻ കഴിയില്ലെങ്കിൽ സെപ്പറേറ്റ് ആകാവുന്നതേയുള്ളൂ പക്ഷേ അതിനിടയിൽപ്പെട്ട് പാവം നിഷ്കളങ്കരായ കുഞ്ഞുങ്ങൾ വേദനിക്കുന്നത് ആരും മനസ്സിലാക്കില്ല. തന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഓർത്ത് മാത്രം ജീവിക്കുന്ന ഒരുവനാണ് താൻ. അയാൾ കൊച്ചച്ഛന്റെ വീടിനു മുൻപിൽ വണ്ടി നിർത്തി ഇറങ്ങി. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ

ചുറ്റുവിളക്ക് ഭാഗം -02 രേവതി പതിയെപ്പതിയെ ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കാതെ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന്, അവരെ താഴേക്ക് തള്ളിയിടാനായി കൈകൾ നീട്ടിയപ്പോഴാണ് അവർ കള പറിച്ച്, അത് കൂട്ടിയിടുന്നിടത്തേക്ക് ഇടുവാനായി തിരിഞ്ഞതും രേവതിയെ കണ്ടതും. രേവതി പൊടുന്നനെ കൈകൾ പിൻവലിച്ചു. അമ്മ...അമ്മ...പുല്ല് പറിക്കുകയായിരുന്നോ? അവൾ ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു. ഉം. ഭാനുമതി വേഗത്തിൽ അവിടെ നിന്നും മാറിനിന്നു. രേവതി തന്നെ കിണറ്റിലേക്ക് തള്ളിയിടാനായി വന്നതാണെന്ന് അവർക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഇവൾ ഇത്ര ദുഷ്ട്ടായായ സ്ത്രീ ആണോ? ആരെയും കൊല്ലാൻ ഒരു മടിയും തോന്നുന്നില്ലേ?? നീ....നീ എന്നെ തള്ളിയിടാൻ നോക്കിയതാണോ? ഭാനുമതി ചോദിച്ചു ഓ..പിന്നെ, നിങ്ങളെ തള്ളിയിട്ടിട്ട് ഞാൻ ജയിലിൽ പോയി കിടക്കാൻ ആണോ? പുല്ലൊക്കെ പറിച്ചു കൂട്ടിയിട്ടത് എടുത്തുകളഞ്ഞു നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ വേണ്ടി വന്നതാണ് ഞാൻ. അതിപ്പോ കുറ്റമായോ?? അവൾ ദേഷ്യപ്പെട്ടു. ഭാനുമതി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. എന്തായാലും പണി മതിയാക്കി അവർ അകത്തേക്ക് പോയി. തനിക്ക് ഭയമാണ് രേവതിയെ, എന്ത് ചെയ്യാനും ഒരു മടിയും ഇല്ലെന്ന് ഇപ്പോൾ തനിക്ക് പൂർണ്ണ ബോധ്യമായി. തന്റെ ഭർത്താവ് പറഞ്ഞത് ശരിയാണ് സ്വാർത്ഥത നിറഞ്ഞ മനസ്സിനുടമയാണവൾ. അവൾക്ക് ആരെയും സ്നേഹിക്കാനുള്ള കഴിവില്ല. എന്തോ വല്ലാത്ത ഭയം തോന്നുന്നു. മരിക്കാനുള്ള ഭയമല്ല. തന്റെ മകന്റെ ജീവിതം എങ്ങനെയാകും എന്നുള്ള ചിന്ത മനസ്സിനെ വല്ലാതെ അലട്ടുന്നു.ഇതുപോലെ സ്വാർത്ഥയായ സ്ത്രീ വളർത്തുന്ന കുഞ്ഞ് എങ്ങനെയാവും? വേണ്ടാ, കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ചൊന്നും താൻ ആലോചിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല, കുഞ്ഞിനെ അതിന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഇഷ്ടമുള്ള രീതിയിൽ വളർത്തട്ടെ, അമിതമായി താനൊരു കാര്യത്തിലും കൈകടത്താൻ പോകേണ്ട കാര്യമില്ല. ഇന്ന് അവൾ തന്നെ കിണറ്റിലേക്ക് തള്ളിയിടാൻ ശ്രമിച്ച കാര്യം മകനോട് പറയണോ എന്ന് അവർ ആലോചിച്ചു. വേണ്ടാ, അവൻ ഇതൊന്നും അറിയേണ്ട. പാവം അവനെ എന്തിനാണ് സങ്കടപ്പെടുത്തുന്നത്. പക്ഷേ പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ അവൾ വീണ്ടും ഇതൊക്കെ ആവർത്തിച്ചാലോ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ തന്നെ ഇല്ലാതാക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലോ.. എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയില്ല. തന്റെ പങ്കാളി ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഇങ്ങനെ ഒന്നും സംഭവിക്കില്ലായിരുന്നു. പങ്കാളിയുടെ വില എന്താണെന്ന് പൂർണമായും മനസ്സിലാകണമെങ്കിൽ വാർദ്ധക്യം എത്തണമെന്ന് പറയുന്നത് എത്ര ശരിയാണ്. അദ്ദേഹം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ തന്നെ കരുതലോടെ സംരക്ഷിക്കുമായിരുന്നു. താൻ അവശയാണ്,തനിക്ക് ആരോടും എതിരിട്ട് നിൽക്കാനുള്ള കഴിവ് ഒന്നും ഇപ്പോഴില്ല. മരിക്കാൻ തനിക്ക് ഭയമില്ല. പക്ഷേ അത് ഒരിക്കലും തന്റെ മകന്റെ ഭാര്യയുടെ കൈകൊണ്ടാവരുത് എന്ന് തനിക്ക്‌ ആഗ്രഹമുണ്ട്. തന്റെ കുടുംബത്തിന് അങ്ങനെയൊരു കളങ്കം ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല. എന്തായാലും മകൻ വരുമ്പോൾ ഇക്കാര്യം സംസാരിക്കണം.അതാണ് നല്ലത്. ഭാനുമതി തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചു മിഥുൻ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് തിരിച്ചു വന്നപ്പോഴേക്കും ആറു മണിയായി. അപ്പോഴേക്കും ഭാനുമതി കുളിച്ച് വിളക്ക് വയ്ക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു. ഭാനുമതി നിലവിളക്ക് കൊളുത്തി പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോഴേക്കും കുഞ്ഞും പിച്ച വെച്ച് നടന്ന് അച്ഛമ്മയുടെ അരികിലിരുന്ന് അച്ഛമ്മ ചെയ്യുന്നതുപോലെ ആവർത്തിക്കും. കുഞ്ഞികൈകൾ തൊഴുതു പിടിച്ച്‌ ഇരിക്കുന്നത് കാണാൻ നല്ല ചേലാണ്. പ്രാർത്ഥന കഴിഞ്ഞ് അത്താഴത്തിന് ചൂട് കഞ്ഞിയും പയറും ഭാനുമതി ഉണ്ടാക്കി. എട്ടുമണിയോടുകൂടിയാണ് സാധാരണ എല്ലാവരും അത്താഴം കഴിക്കുന്നത്. മരുമകൾ ഫോണും നോക്കി മുറിയിൽ കിടപ്പുണ്ട്. മിഥുൻ പിന്നാമ്പുറത്തെ അലക്ക് കല്ലിൽ ഇരുന്ന് കൂട്ടുകാരനോട് ഉറക്കെ സംസാരിക്കുകയാണ്. ഭാനുമതി അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. അവൻ കാൾ കട്ടാക്കി. എന്താ അമ്മേ..? മോനേ എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്. എന്താ? ഇന്ന്... ഇന്ന്?? രേവതി എന്നെ കിണറ്റിലേക്ക് തള്ളി ഇടാൻ നോക്കി. അയാൾ അലക്ക് കല്ലിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി. അമ്മക്ക് എന്താ പറ്റിയത്? വെറുതെ ഓരോന്നൊക്കെ പറഞ്ഞുണ്ടാക്കരുത്. അവൾ ഇടക്ക് പറയാറുണ്ട് അമ്മക്ക് അവളോടുള്ള അനിഷ്ടത്തേക്കുറിച്ച്. മരുമകളെ സ്വന്തം മകളായി കാണാണമെന്നൊന്നും ഞാൻ പറയില്ല. പക്ഷെ ഒരു സ്ത്രീ എന്ന പരിഗണന എങ്കിലും അവൾക്ക് കൊടുക്കണം. അവൻ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി. ഭാനുമതി അവിടെത്തന്നെ ഒരേ നിൽപ്പ് നിന്നു. എന്താണ് താനീ കേൾക്കുന്നത് ? തന്നെപ്പറ്റി ഇല്ലാത്തതൊക്കെ അവൾ തന്റെ മകനെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവനാകട്ടെ അതെല്ലാം വിശ്വസിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഈ അമ്മയെ മകന് ഇനിയും മനസ്സിലാക്കാൻ ആയിട്ടില്ലെന്നോ. അമ്മ അത്തരം ഒരു സ്ത്രീയാണെന്ന് തന്റെ മകന് തോന്നിയോ? ഇല്ല മോനെ, ഞാൻ ഒരിക്കലും ഒരുമോശം അമ്മയല്ല, മോശം അമ്മായിയമ്മയും അല്ല. എനിക്കൊരിക്കലും അങ്ങനെയാവാൻ സാധിക്കില്ല... പലതും കണ്ടില്ലെന്നും കേട്ടില്ലെന്നും നടിച്ചു തന്നെയാണ് അമ്മ ജീവിക്കുന്നത്. അത് നിന്നെയും നിന്റെ കുടുംബത്തിനെയും ഓർത്ത് തന്നെയാണ്. നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഒന്നല്ല, ഒരായിരം തവണ തോൽക്കാൻ ഈ അമ്മ തയ്യാറാണ് മക്കളെ. നിങ്ങളൊക്കെ പുതിയ തലമുറയിൽ പെട്ട ആളുകളാണ്. നിങ്ങളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ കൈകടത്തുന്ന, നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ അനാവശ്യമായി കടന്ന് വരുന്ന ഒരാളല്ലഞാൻ. മങ്ങിയ ഇരുട്ടിൽ അവരുടെ കണ്ണുനീർ മുത്തുകൾ കവിളിനെ ചുംബിച്ചു താഴേക്കൊഴുകി. 🍀🍀🍀🍀🍀 നേരം നന്നായി പുലർന്നു. രേവതി എഴുന്നേൽക്ക്.. മിഥുൻ പറഞ്ഞു. അവൾ നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. നേരം എത്രയായി എഴുന്നേൽക്കെടീ...അവൻ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. അവൾ കണ്ണുതുറന്നു. കുഞ്ഞ് നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. മിഥുൻ ഫോണിൽ നോക്കുകയാണ്. അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ തുടയിൽ നുള്ളി.. കുഞ്ഞ് ഉണർന്നെഴുന്നേറ്റ് കരയാൻ തുടങ്ങി. അവൾ എഴുന്നേറ്റു. അയ്യോ...മോളെ ഉറക്കെടീ... അതിന്റെ ഉറക്കം പോയിട്ടില്ല.മിഥുൻ പറഞ്ഞു. അവൾ കുഞ്ഞിനെ മുലയൂട്ടി ഉറക്കാനായി വീണ്ടും കിടത്തി. എട്ട് മണി ആയപ്പോഴേക്കും അവൾ എഴുന്നേറ്റു. മിഥുൻ എഴുന്നേറ്റ് പല്ല് തേക്കുകയാണ്. ഒൻപത് മണി ആകുമ്പോഴേക്കും അയാൾക്ക് ഓഫിസിൽ പോകണം. അയാൾ അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കി, അമ്മേ... ചായ. അയാൾ പറഞ്ഞു. ഉത്തരമില്ല. സാധാരണ ചോദിക്കാതെ തന്നെ അമ്മ ചായ കൊണ്ട് തരുന്നതാണ് പതിവ്. അയാൾ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. അവിടെ അമ്മയില്ല. അയാൾഅമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു അവിടെയും അമ്മയെ കാണുന്നില്ല. അയാൾ വെപ്രാളത്തോടെ അവിടെയെല്ലാം നോക്കി.. എങ്ങും അമ്മയില്ല. 🍀🍀🍀🍀🍀 തുടരും. രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ

ചുറ്റുവിളക്ക് ഭാഗം -01 എനിക്കെങ്ങും വയ്യ നിങ്ങടെ തള്ളയെ നോക്കാൻ... മരുമകളുടെ സംസാരം കേട്ട് ഭാനുമതിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. ഭർത്താവിന്റെ ചിത കത്തിയമർന്ന മണ്ണിനരുകിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്ന ഭാനുമതി കണ്ണുകൾ അമർത്തിതുടച്ചു. എന്നെക്കൂടെ കൊണ്ടുപോകാമായിരുന്നില്ലേ? നമ്മൾ ഒരുമിച്ചല്ലേ ഇത്രനാൾ ജീവിതം പങ്കിട്ടത്, എന്നിട്ട് എന്നെ മാത്രം ഭൂമിയിൽ വിട്ടിട്ട് എങ്ങോട്ടാണ് മനുഷ്യാ നിങ്ങൾ പോയത്? എനിക്ക് നിങ്ങളില്ലാതെജീവിക്കാനാവില്ല. അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി ആ മണ്ണിലേക്ക് ഇറ്റ് വീണു. നേരത്തൊരു കാറ്റ് തന്നെ തഴുകുന്നത് പോലെ ഭാനുമതിക്ക് തോന്നി. തന്നെആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതാവാം.... എവിടെയെങ്കിലും ഇരുന്ന് അദ്ദേഹം തന്നെ കാണുന്നുണ്ടാകുമോ?? അറിയില്ല...... ദേഹമില്ലാതെ ദേഹിയുണ്ടോ?? ഭാനുമതി വീട്ടുമുറ്റത്തേക്കു കയറിചെന്നു. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച്ച ഭർത്താവിന്റെ ജീവനില്ലാത്ത ശരീരവും കൊണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും വന്നപ്പോഴേക്കും മരുമകൾ, തന്റെ ഭർത്താവിന്റേതായിട്ടുള്ള എല്ലാ വസ്തുക്കളും വീടിന് പുറത്തെടുത്തിട്ടിരുന്നു. അദ്ദേഹം മരിക്കാനായി കത്തിരിക്കുകയായിരുന്നുവോ അവൾ. മുറ്റത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറേ വശത്ത് മഴ നനഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട് അദ്ദേഹം അത്രനാൾ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന വസ്തുക്കളൊക്കെ അവിടേക്കു നോക്കുമ്പോൾ ഭാനുമതിക്ക് നെഞ്ചം പിടയുന്നത് പോലെ തോന്നി. തന്റെ പുരുഷൻ തനിക്ക്‌ മാത്രമേ പ്രിയപ്പെട്ടവൻ ആയിരുന്നുള്ളോ..??? മിക്കവാറും ദിവസങ്ങളിൽ മരുമകൾക്കുള്ള പലഹാരപൊതിയും കൊണ്ടേ അദ്ദേഹം വൈകുന്നേരം കയറി വരൂ... നമ്മുടെ മകൾ എന്നെ അദ്ദേഹം പറയുമായിരുന്നുള്ളൂ..എന്നിട്ടും... ഓഹ്...ഈ സാധനം കണ്ണുനീരും ഒലിപ്പിച്ചോണ്ട് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് കുറേ ദിവസം ആയല്ലോ മരുമകൾ രേവതി ഭാനുമതിയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു. ഈ പരട്ട തള്ളയും കൂടെ അങ്ങ് ഒടുങ്ങിയാൽ മതിയാരുന്നു. രേവതി പിറുപിറുത്തു കൊണ്ട് കൊച്ചിനെയും കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് പോയി. അവളുടെ ലോകത്ത് ഭർത്താവും ഒന്നരവയസ്സുകാരി മകളും മാത്രമേ ഉള്ളൂ... മറ്റാരുംകൂടെ വേണ്ടാ എന്ന ചിന്തയാണ് രേവതിക്ക്. എന്താ രേവതി...? ഭർത്താവ് മിഥുൻ അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു. ഞാൻ കൊച്ചിനെയും കൊണ്ട് എന്റെ വീട്ടിലേക്കു പൊയ്ക്കോളാം, നിങ്ങൾ നിങ്ങടെ അമ്മയെയും നോക്കി ഇവിടെ നിന്നോ. അതിനും മാത്രം ഇവിടെ എന്താ പ്രശ്നം.? ഒരു പ്രശ്നവും ഇല്ല. മതിയോ?? അവൾ ദേഷ്യപ്പെട്ടു. അയാൾ കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു. കൊച്ചിനെയും കൊണ്ട് അപ്പുറത്തെങ്ങാനും പോ, എനിക്കൊന്നുറങ്ങണം അവൾ പറഞ്ഞു. അയാൾ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. രാവിലെ ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് രേവതി ഉറങ്ങാൻ കയറിയാൽ പിന്നെ പന്ത്രണ്ടുമണി ആക്കുമ്പോഴേ എഴുന്നേൽക്കൂ.. ഭാനുമതി അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. സിങ്ക് നിറയെ പാത്രങ്ങൾ കൂട്ടി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്. ഭാനുമതി അത് ഓരോന്നായി കഴുകി വച്ചു. അപ്പോഴേക്കും അവരുടെ പേരക്കുട്ടി മിഥുന്റെ കൈയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി പിച്ചവച്ചങ്ങോട്ട് വന്നു. ഭാനുമതി കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുത്തു. തന്റെ ഏക ആശ്വാസം ഈ കുഞ്ഞാണ്. നിഷ്കളങ്കമായ ഒരു ചിരിയിൽ, കൊഞ്ചലിൽ...താൻ തന്റെ ദുഃഖങ്ങളെ അല്പനേരമെങ്കിലും മറക്കാറുണ്ട്. അച്ഛമ്മേടെ മുത്തേ.... അവർ കുഞ്ഞിനെ ചുംബിച്ചു.. ഉറങ്ങാൻ കിടന്ന രേവതി കാതോർത്തു. മിഥുന്റെ കൈയിൽ അല്ലേ കൊച്ച്? അവൾ എഴുന്നേറ്റു. ഭാനുമതി കുഞ്ഞിനെ കൊഞ്ചിക്കുകയാണ് ആ നനഞ്ഞ കൈയ്കൊണ്ടാണോ കൊച്ചിനെ എടുക്കുന്നത്. ഒന്നാമത് അതിന് ജലദോഷമാ.. ഇങ്ങ് കൊണ്ടുവാ.. രേവതി ഭാനുമതിയുടെ കൈയിൽ നിന്നും കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു. ഭാനുമതി അവളെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് തന്റെ മുറിയിലേക്ക് പോയി, വാതിൽ അടച്ചതും ഭാനുമതി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. താൻ ഏകയാണെന്ന് അവർക്കു തോന്നി. തന്റെ മകന് പട്ടിയുടെ വില പോലും കൊടുക്കാതെ ഇട്ട് പേടിപ്പിക്കുന്ന മരുമകളെ കാണുമ്പോൾ സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ ഓർത്ത് മാത്രം ഇത്തരം താടകമാരെ സഹിക്കുന്ന പുരുഷന്മാരെ സിനിമകളിൽ മാത്രേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ.. ഇപ്പോഴിതാ ജീവിതത്തിൽ അതറിയുന്നു. തന്റെ പുരുഷൻ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു. ഞാൻ ആദ്യം മരിച്ചാൽ നീ സൂക്ഷിക്കണമെന്ന്. അവൾ നിന്നെ ഏത് വിധത്തിലും ഇല്ലാതാക്കുമെന്ന്. അപ്പോൾ ഞാൻ മരിച്ചാൽ ചേട്ടൻ എന്ത് ചെയ്യുമെന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ പറയുമായിരുന്നു. ഞാനേ ആദ്യം പോകൂ... എന്ന്. അതുപോലെ തന്നെ നടന്നു. തന്നെ ഒറ്റക്കാക്കിയിട്ട് അദ്ദേഹം പോയ്മറഞ്ഞു. മക്കൾക്ക്‌ വേണ്ടി മാത്രം ജീവിക്കുന്ന അനേകം മനുഷ്യരിൽ പെട്ടവരായിരുന്നു ഞങ്ങൾ. സ്വന്തം ജീവിതത്തിനു കൂടെ പ്രാധാന്യം കൊടുക്കണമായിരുന്നു എന്ന് ഞങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി വന്നപ്പോഴേക്കും കാലം കഴിഞ്ഞു പോയി. ഇന്നിപ്പോൾ താൻ തീർത്തും ഒറ്റക്കായിരിക്കുന്നു. അല്ല...ഒറ്റക്കല്ല, സകല ചിന്തകളിലും തന്റെപുരുഷനുണ്ട്. നോക്കുന്നിടത്തെല്ലാം താൻ കാണുന്നുണ്ട് അത് മതി. 💚💚💚💚💚💚 വൈകുന്നേരം മിഥുൻ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ട് സിറ്റിക്ക് ഇറങ്ങി കുറേ ദിവസമായി പുറത്തേക്കൊക്കെ ഇറങ്ങിയിട്ട്.കൂട്ടുകാരെ ഒക്കെ ഒന്ന് കണ്ടിട്ട്. രേവതി അലക്കിയ തുണികൾ വിരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോഴാണ്, ഭാനുമതി കിണറിനരുകിലെ പുല്ല് പറിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടത്. കിണർ ചുറ്റും കെട്ടിയിട്ടില്ല. ഈ തള്ളയെ കിണറ്റിലേക്ക് തള്ളി ഇട്ടാലോ, കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിലെല്ലാം നല്ല മഴ ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് കിണർ നിറയാറായി വെള്ളം ഉണ്ട്. അവൾ ചുറ്റിലും നോക്കി. എങ്ങും ആരുമില്ല. തള്ളി താഴേക്ക് ഇട്ടാൽ ആരും അറിയാൻ പോകുന്നില്ല. ഈ ശല്യം എങ്ങനെയേലും ഒഴിവായി കിട്ടുമല്ലോ. അത് മതി. അവൾ പതിയെപ്പതിയെ കിണറിനരുകിലേക്ക് ചെന്നു. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀 തുടരും. (ബാക്കി വായിക്കാൻ ഫോളോ ചെയ്യണേ..) രചന :: അഞ്ചു തങ്കച്ചൻ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ

വേട്ട ❤️ഭാഗം 3❤️ വൈകീട്ട് ജോലികഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ ജോൺ മൂകനായിരുന്നു അത് കണ്ട് സേവ്യർ ചോദിച്ചു “നിനക്ക് എന്നാ പറ്റിയെടാ....“ ജോൺ ഉണ്ടായ കാര്യം സേവ്യറോട് പറഞ്ഞു “ഇതിപ്പോ ചെറുക്കന് തിളപ്പ് കുടുവാണല്ലോ നിനക്ക് കൈ വീശി ഒന്ന് കൊടുക്കാൻ മേലാരുന്നോ ” സേവ്യറിനു രോഷം “അതെങ്ങിനാടാ പോളച്ചൻ മുതലാളീടെ അന്നമല്ലേ ഞാനും എന്റെ വീട്ടുകാരും കഴിക്കുന്നേ “ അയാൾക്ക്‌ സംസാരിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു ചുണ്ട് നീര് വന്നു വീർത്തിരുന്നു ... എന്ന് കരുതി ദേഹത്തോട്ടു വന്നാൽ ഇതിപ്പോ നിന്റെ പിള്ളേര് കണ്ടാൽ അവർക്ക് വിഷമമാവില്ലേടാ ഡേവിസ് എങ്ങാനും അറിഞ്ഞാൽ വഴക്കിനും പോകും...“ ”അതാ എന്റെ പേടി അവന് മുന്ന് പിന്ന് നോക്കത്തില്ല. ... അലക്സിക്ക് പോളച്ചന്റെ ബിസിനസ് മാത്രം ഒന്നുമല്ലടാ അവനെ ഇച്ചിരി കഞ്ചാവും ചന്ദനത്തടിയുടെ ബിസിനസും എല്ലാം ഉണ്ട് അതിനു കുറച്ചു തെറിച്ചവന്മാരും അവന്റെ കൂടെ ഉണ്ട്. ..എന്തും ചെയ്യും. ...ആ നായ തന്നെ പലരെയും കടിച്ചു കീറിയിട്ടുണ്ട്. ..എന്തായാലും ഞാൻ രാമേട്ടനെ തോളിലെടുത്തു വണ്ടി പിടിച്ചു ആശുപത്രി കൊണ്ടുപോയി ....മുറിവേല്ലാം വെച്ചുകെട്ടി വീട്ടിലാക്കിയിട്ടുണ്ട് മനുഷ്യനല്ലേ സേവ്യറെ. ..നമുക്ക് കണ്ടുനിൽക്കാൻ പറ്റുമോ. ...ആ മൂന്ന് പെങ്കൊച്ചുങ്ങൾ പേടിച്ചു ഇരിക്കുവാരുന്നു വീട്ടിൽ. ..തള്ളയില്ല ഈ രാമേട്ടനാണ് ഏക ആശ്രയം. ...എടുത്തു ചെലവാക്കി കൊടുക്കാൻ നമ്മളെ കൈയിൽ വല്ലതുമുണ്ടോ അതുമില്ല. ..വല്ല നിവർത്തിയുമുണ്ടാരുന്നേൽ ഇവന്റെയൊക്കെ കൂപ്പിൽ പണിക്കു പോക്ക് നിർത്തിയേനെ. .. ഇങ്ങനെ പോയാൽ ഇവനൊന്നും അധികം പോകത്തില്ല എവിടുന്നേലും പണി കിട്ടും അത് ഉറപ്പ്“ സേവ്യറിന്റെ വീട് വരെ ജോൺ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു ”ഹാ. ...നി അത് കളയടാ. ...വാ വീട്ടിൽ കയറി വല്ലതും കഴിച്ചിട്ട് പോകാം. ...നല്ല ആറ്റുമീനും കപ്പയും ഇരിപ്പുണ്ടാവും. .“ സേവ്യർ അയാളെ മനസ് ഒന്ന് തണുപ്പിക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു. .. വേണ്ടടാ പിള്ളേരും അവളും കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവും ....ജോൺ നടന്നു നല്ല ഇരുട്ടായിരുന്നു. ..മെഴുകുതിരി വെട്ടത്തിൽ അയാൾ വരമ്പിലൂടെ നടന്നു. ... അലക്സി അങ്ങനെ ചെയ്തതിൽ ജോണിനു നല്ല പ്രയാസമുണ്ടായിരുന്നു. ....പോളച്ചൻ പോലും അങ്ങനെ പെരുമാറിയിട്ടില്ല ഇരുപത്തി എട്ട് വരഷമായി ആ കൂപ്പിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു. ... ആ കൂപ്പ് ഇന്നത്തെ നിലയിൽ എത്തിക്കാൻ ഒരുപാട് കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.. ആ കൂപ്പിൽ നിന്നാണ് പോളച്ചൻ എല്ലാം ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തത് ❤️❤️❤️❤️ സേവ്യർ വീട്ടിലോട്ടു കയറിയപ്പോൾ എലിസബത്ത് വാതിൽക്കൽ നിൽപുണ്ടായിരുന്നു. ... “എന്നതാടി നിനക്ക് പണിയൊന്നുമില്ലേ ” സേവ്യർ തലേ കെട്ടു അഴിച്ച് വരാന്തയിലോട്ടു കയറി. .. “അപ്പച്ചാ എനിക്കു നാളെ ഫീസടക്കണം ”അയാളെ ശബ്ദം കേട്ട് എലീന വരാന്തയിലേക്ക് വന്നു... അടക്കാമെടി നി ഒന്നടങ്ങ് അയാൾ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. .. “എവിടെ റീത്തയും റീനയും ”അയാൾ എലിസബത്തിനോട് ചോദിച്ചു “അവര് പഠിക്കുവാ ” സേവ്യറിനും എലിസബത്തിനും മൂന്ന് പെൺമക്കളാണ്. മൂത്തവൾ എലീന നഴ്സിംങ്ങ് ന് പഠിക്കുന്നു രണ്ടാമത്തവർ റീത്തയും റീനയും ഇരട്ടക്കുട്ടികളാണ് അവർ ഒൻമ്പതാം ക്‌ളാസിലും പഠിക്കുന്നു. ... അന്നന്നത്തെ വരുമാനം കൊണ്ടു അല്ലലില്ലാതെ കഴിഞ്ഞു പോകുന്ന കുടുംബം പിന്നെ കുറച്ചു റബ്ബർ ഉണ്ട്. ... വെട്ടുന്നത് അത് വെട്ടിക്കഴിഞ്ഞാണ് സേവ്യർ ഒട്ടുകമ്പനിയിൽ പോകുന്നത് സേവ്യറിന്റെ അമ്മ അന്നാമ്മ അവരോടപ്പൊമാണ് താമസിക്കുന്നത്. ... ❤️❤️❤️❤️ “എന്നതാടി വൈകിയേ ” നാൻസി ബംഗ്ലാവിന്റെ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറിയതും ഐസക്കിന്റെ ചോദ്യം “ഒന്നുല്ല ഇച്ചായ ബസിൽ തിരക്ക് അടുത്ത ബസിനാ വന്നേ ” അയാളോട് അവൾക്ക് ഭയം കലർന്ന ബഹുമാനമാണ്... “നീ എന്തിനാ ഇത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് തിരക്കുള്ള ബസ്സിൽ കയറി പോകുന്നത് നിന്നെ കാറിൽ കൊണ്ട് വിടാം എന്ന് എത്ര തവണ പറഞ്ഞു. ..ഇവിടെ കൊണ്ടുവിടാൻ ഡ്രൈവറി ല്ലേ ” “ഇതാ ഇച്ചായ സുഖം. ..കുറച്ചു നടക്കുകേം ചെയ്യാലോ ” അവൾ അയാളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. .. നാൻസി തന്റെ റൂമിലേക്ക്‌ പോയ്‌. ... ഐസക്കിന്റെ ഭാര്യ സ്റ്റെല്ല എപ്പോഴും കിച്ചണിൽ ആണ് രണ്ടു ജോലിക്കാരുണ്ട് എന്നാലും അവർക്കു സ്വന്തം കൈകൊണ്ടു ഉണ്ടാക്കിയാലേ തൃപ്തിയാകു. ... നാൻസിക്കുള്ള ആഹാരം വരെ അവൾ ഇറങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് തെയ്യാറാക്കി ടേബിളിൽ വെയ്ക്കും. .. അവർക്കു നാൻസി സ്വന്തം മോളേ പോലെ ആണ് മകൻ ഡീൻ എട്ടാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്നു. .... പാലക്കാവിൽ ഒരു ബാർ ഹോട്ടൽ ഉണ്ട് ഐസക്കിന്. ... സ്റ്റെല്ലയുടെ അനിയൻ മാർട്ടിൻ അയാളുടെ സഹായി ആയി കൂടെ ഉണ്ട്. ... മാർട്ടിന് നാൻസിയെ ഒരു നോട്ടമുണ്ട് സ്റ്റെല്ലക്കും നാൻസിയെ മാർട്ടിനെ കൊണ്ടു കെട്ടിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട് എന്നാൽ നാൻസി ആ ഭാഗത്തേക്ക്‌ നോക്കാറേ ഇല്ല. .. ഐസക്കിന്‌ ഇതൊന്നും അറിയത്തുമില്ല. .... ❤️❤️❤️ അന്ന് ജോൺ വീട്ടിൽ അധികമാരോടും മിണ്ടിയില്ല വന്നു കുളിച്ചു അത്താഴം കഴിച്ചു. ... എന്താണ് നിങ്ങൾക്ക് പറ്റിയതെന്ന് എൽസി രണ്ടുമൂന്നു തവണ എടുത്തു ചോദിച്ചു അയാൾ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല... ചുണ്ട് പൊട്ടിയത് എന്താണ് എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ തടിയിൽ തട്ടിയതാണെന്നു പറഞ്ഞു അയാൾ ഒഴിഞ്ഞു. ... ഡേവിസ് വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ..അവൻ കിടക്കുകയായിരുന്നു. .. ബെഞ്ചമിൻ പുറത്തു എവിടേയോ പോയതാണ് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വാതിലിൽ ആരോ ശക്തമായി മുട്ടുന്നത് പോലെ തോന്നി സമയം പതിനൊന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു കാതറിൻ ചെന്ന് വാതിൽ തുറന്ന്. ..,, പുറത്തെ ആളുകളെ കണ്ടു കാതറിൻ ഒന്ന് കിടുങ്ങി അലക്സി പോളും കൂട്ടാളികളും. . കാതറിനെ കണ്ട അയാളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. .. അവളുടെ ശരീര വടിവിലൂടെ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ഇഴഞ്ഞു .... കാതറിൻ വെറുപ്പോടെ അവനെ ഒന്ന് നോക്കി. ... “നിന്റെ അപ്പൻ ഇല്ലെടി ഇവിടെ ”അയാൾ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു “ഉണ്ട് എന്താ കാര്യം. ...”അവളുടെ സ്വരം മുറുകിയിരുന്നു നീ അങ്ങോട്ട് മാറിനില്ലെടി വാതിൽ അടഞ്ഞുനിന്ന അവളെ തള്ളി മാറ്റിക്കൊണ്ട് അലക്സി പോൾ lഅകത്തേക്ക് കയറി. കൂടെ രണ്ടു പേരും. ... അപ്പോഴേക്കും ജോൺ അവിടേക്ക് വന്നു “എന്താ അലക്സി കുഞ്ഞ് ഈ സമയത്ത്” ജോൺ പരിഭ്രമിച്ചു “ഞാൻ കൊണ്ടുപോകേണ്ട എന്നു പറഞ്ഞ രാമനെയും കൊണ്ട് ഇന്ന് താൻ ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോയോ” അലക്സി ജോണിന്റെ മുഖത്തിന് നേരെ വന്നുനിന്നു... “അതു പിന്നെ ”അലക്സിക്കുഞ്ഞ് രാമേട്ടനെ തീരെ വയ്യായിരുന്നു... കുഞ്ഞ് ഇപ്പോൾ പോകൂ ഇവിടെ ഒരു പ്രശ്നമുണ്ടാക്കല്ലേ....“ജോൺ അലക്സി യുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു. .. കൈതട്ടി മാറ്റി അയാൾ ജോണിന്റെ കഴുത്തിന് കയറി കുത്തിപ്പിടിച്ചു എന്റെ അപ്പൻ നടത്തിയിരുന്ന കാലത്ത് നീ ജോലിക്ക് വന്നു എന്ന് കരുതി ആണ് കളിക്കാൻ നിൽക്കരുതെന്ന് നിന്നോട് ഞാൻ പലതവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഇപ്പോൾ ആ കൂപ്പ് നടത്തുന്നത് പോളച്ചൻ അല്ല അലക്സിയ അലക്സിപോൾ. ... എന്നു പറഞ്ഞ് അയാൾ ജോണിനെ ആഞ്ഞ് തള്ളി ജോൺ കസേരയിൽ തട്ടിതറയിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണു എന്തോ പന്തികേട് തോന്നി എൽസിയും ഡോണയും അങ്ങോട്ട് വന്നു... അവരത് കണ്ടു നിലവിളിച്ചു കാതറിൻ ഭയന്ന് വിറച്ചു നിൽക്കുകയായിരുന്നു.... “ഇത് നിനക്ക് ഒരു താക്കിതാണ് ഇന്ന് തന്നെ വന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ എനിക്ക് ഉറക്കം വരത്തില്ല...അതുകൊണ്ടാ “അലക്സി പല്ല് ഞെരിച്ചു. ... ഡേവിസ് ശബ്ദം കേട്ട് പുറത്തു വന്നു അവൻ ഉറങ്ങി പോയിരുന്നു. .. “ആഹാ നീ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോടാ. അപ്പനെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്ക് അല്ലെങ്കിൽ അപ്പന്റെ എല്ലുപോലും കാണത്തില്ല മനസ്സിലായോ “ അലക്സി ഡേവിസിനെ നോക്കി പരിഹാസത്തിൽ ഒന്ന് ചിരിച്ചു ”ഡാ. ....“ എന്നുവിളിച്ച് ഡേവിസ് അലക്സിക്ക്‌ അടുത്തേക്ക് ചാടിവന്നു ഒറ്റ തൊഴിയായിരുന്നു അലക്സി പിന്നിലേക്ക് വേച്ചു പോയി അലക്സിയുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന രണ്ടുപേരും ഡേവിസിന് പിടിച്ചുവെച്ച് മുറിവേറ്റ മുതുകത്ത് കൈയമർന്നപ്പോൾ ഡേവിസ് അലറി കരഞ്ഞു അവര് രണ്ടുപേരും കൂടെ ഡേവീസിനെ പിടിച്ചുനിർത്തി എഴുന്നേറ്റു വന്നു അലക്സി പോൾ പിന്നെ ഒരു പരാക്രമമായിരുന്നു..... എൽസി വലിയ വായിൽ നിലവിളിച്ച് അവനെ പിടിച്ചു മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും നടന്നില്ല ഡേവിസിന്റെ വായിലൂടെ കൊഴുത്ത ചോര ഒലിച്ചിറങ്ങി... ഇനി നീ എനിക്കെതിരെ വരരുത് മനസിലായോട അലക്സി ഡേവിസിന്റെ കവിളിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു പിന്നെ എല്ലാവരെയും രൂക്ഷമായി നോക്കിയിട്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു കൂടെ കൂട്ടാളികളും... ആ വീട്ടിൽ ആരും ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരുട്ടിലിരുന്നു ബെഞ്ചമിൻ വന്നപ്പോൾ ഒത്തിരി വൈകിയിരുന്നു വീട്ടിലുള്ളവരെല്ലാം വിഷണ്ണരായി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൻ കാര്യം തിരക്കി ഡോണ കാര്യം പറഞ്ഞു “അപ്പന് ഇത് എന്നാത്തിന്റെ കേടാ അവരൊക്കെ വലിയ ആളുകളല്ലേ നമുക്ക് നമ്മുടെ കാര്യം നോക്കിയാൽ പോരെ” അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ കാതറിൻ അവനെ രൂക്ഷമായി ഒന്ന് നോക്കി... “നീ അപ്പുറത്തോട്ട് എങ്ങാണ്ട് പൊയ്ക്കോ അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ വായിലിരിക്കുന്നത് നീ കേൾക്കും ” അവൾ അടുത്തിരുന്ന ബുക്കെടുത്ത് അവനെ എറിഞ്ഞു പിന്നെ അവൻ ഒന്നും പറയാതെ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി.... ❤️❤️❤️ സമയം പുലർച്ചെ രണ്ട് പത്ത്.... കോതപ്പാറ കൂപ്പിനടുത്തുള്ള മലയടിവാരത്തിൽ ഒരു ആൾരൂപം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു... എങ്ങും ഇരുട്ട് ...... കാലൻ കോഴി കൂവി. .. ടിംമ്പർ ലാൻഡ് ബൂട്ട് കരിങ്കൽ ചീളിലമർന്നു. .. അയാളുടെ ഡാർക്ക്‌ ബ്ലൂ ജാക്കറ്റ് കാറ്റിലൊന്നു ഉലഞ്ഞു. .. തലയിലുള്ള പീ ക്യാപ്‌ ഒന്ന് താഴ്ത്തി വെച്ചു ... സിസേർസ് മെന്തോളിന്റെ അഗ്രം തെളിഞ്ഞു..... അത് ഒരു കനൽ പോലെ ആളി. ... ആ ആറടി രണ്ടിഞ്ചു കാരൻ ഹട്ടിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.... മരണത്തിന്റെ മണമുള്ള ഒരു തണുപ്പ് അവിടെമാകം ഗ്രസിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു........ തുടരും 🥰 ആന്റണി #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 30 വടമംഗലത്തുള്ള കാർത്തിക കല്യാണമണ്ഡപം സമയം രാവിലെ പത്തുമണി ആളുകൾ വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. .... ഇന്നാണ് സേതുവിന്റെയും ശരണ്യയുടെയും വിവാഹം ഇപ്പോൾ തന്നെ പാർക്കിംഗ് ഗ്രൗണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു സേതുവിന്റെ വീട്ടുകാർ എത്തിയിട്ടില്ല സോമശേഖരനും മഹാദേവനും ഓടിനടന്നു കാര്യങ്ങളെല്ലാം നോക്കുന്നുണ്ട്. .... പന്ത്രണ്ടിനും പന്ത്രണ്ടരക്കും ഇടയിലാണ് മുഹൂർത്തം അതിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തകൃതമായി നടക്കുന്നു കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മൂന്ന് ടൂറിസ്റ്റ് ബസുകളിലും നാല് കാറുകളിലുമായി സേതുവിന്റെ വീട്ടുകാർ വന്നു. ....സ്വന്തം വാഹനങ്ങളിൽ എത്തിയ നിരവധി പേരുമുണ്ടായിരുന്നു വരനെയും കുടുംബത്തെയും പെൺവീട്ടു കാർ സ്വീകരിച്ചു അപ്പോഴേക്കും ഓഡിറ്റോറിയം തിങ്ങിനിറഞ്ഞിരുന്നു മൂവായ്യിരം പേരെയായിരുന്നു പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നത് സോമശേഖരൻ അതിനും മേലെ പോകുമെന്ന് തോന്നി അയാൾക്ക് ചുവന്ന പട്ടു സാരിയിൽ പൊന്നിൽ പൊതിഞ്ഞു ശരണ്യ കതിർ മണ്ഡപത്തിലോട്ട് കയറി. .. സേതു ക്രീം നിറത്തിലുള്ള ജുബ്ബയും മുണ്ടും ആയിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്.... സാമ്പത്തികമായി പിന്നോക്കം നിൽക്കുന്നവരാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ശരണ്യയുടെ കുടുംബക്കാർക്ക് ചെറിയ മുറു മുറിപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും സേതുവിനെ കണ്ടപ്പോൾ അവരുടെ ആ കാഴ്ചപ്പാട് മാറി.... പന്ത്രണ്ട് പത്തു ആയപ്പോൾ കുരവ ഉയർന്നു ശരണ്യ കൈകൂപ്പി നിന്നു. ... അനു ശരണ്യയുടെ മുടി പൊക്കി കൊടുത്തു സേതു ശരണ്യയുടെ കഴുത്തിൽ താലി ചാർത്തി....... പരസ്പരം മാലയിട്ട് മൂന്ന് തവണ വലം വെച്ചു.... ബൊക്കകൾ പരസ്പരം കൈമാറി സുഭദ്രക്കായിരുന്നു ഏറ്റവും സന്തോഷം എത്രകാലമായി ഇതിനുവേണ്ടി കൊതിക്കുന്നു ... സേതു ഒന്ന് സമ്മതിച്ചു തന്നല്ലോ മോഹനും ശോഭനയും കല്യാണത്തിന് വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു വന്ദനയോട് ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അവൾ വരാൻ താല്പര്യം പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല.... എല്ലാവരും ഭക്ഷണമെല്ലാം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും സമയം രണ്ടു മണി കഴിഞ്ഞു. .. മൂന്ന് മണിക്ക് മുന്നേ വീട്ടിൽ കയറണം ചെറുക്കനും പെണ്ണും. .. മുതിർന്ന ഒരാൾ പറഞ്ഞു അതുകൊണ്ട് ഒരു കാറിൽ അവർ പെട്ടന്ന് തന്നെ ഇറങ്ങി സേതുവും ശരണ്യയും എത്തുമ്പോൾ നിലവിളക്കുമായി സുഭദ്രയും അനുവും ഉണ്ടായിരുന്നു അവർ നേരത്തെ തന്നെ വന്ന് എല്ലാം ഒരുക്കി വെച്ചിരുന്നു സുഭദ്ര ശരണ്യയുടെ കയ്യിൽ നിലവിളക്ക് കൊടുത്തു അവൾ അതുമായി വലതുകാൽ വച്ച് സേതുവിനൊപ്പം അകത്തോട്ട് കയറി..... വിളക്ക് അണഞ്ഞു പോകുമോ എന്ന ഭയം ശരണ്യക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു അതിനാൽ അവൾ വളരെ സൂക്ഷിച്ച് സാവധാനം ആണ് നടന്നത് പുതിയ പെണ്ണിനെ കാണാൻ കല്യാണത്തിന് പോകാൻ കഴിയാത്ത കുറെ ആളുകൾ വന്നിരുന്നു. .. പെണ്ണിന്റെ നീളത്തെക്കുറിച്ചും നിറത്തെക്കുറിച്ചും സ്വർണത്തെക്കുറിച്ചും എല്ലാം അവിടെ ചർച്ചയായി... പയ്യൻ ഭാഗ്യവനാണെന്നു ചിലർ പറഞ്ഞു ശരണ്യക്ക് വല്ലാത്ത വീർപ്പുമുട്ടൽ അനുഭവപ്പെട്ടു. വീട്ടിൽ മുഴുവൻ ആളുകൾ.. അച്ഛൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഇത്രയും ചെറിയ വീടാണെന്ന് കരുതിയില്ല.. ഇതുവരെ ഇങ്ങനെ ഒരു വീട്ടിൽ താമസിച്ചിട്ടില്ല... അവൾ സേതുവിന്റെ മുറിയിൽ കയറി നോക്കി ചെറിയ മുറി ആണെങ്കിലും നല്ല പോലെ അലങ്കരിച്ചിട്ടുണ്ട് ഒരു കട്ടിലും അലമാരയും മാത്രം. .. “എന്താ നോക്കുന്നേ “ശബ്ദം കേട്ട് ശരണ്യ തിരിഞ്ഞുനോക്കി സേതു. .. ”ഇവിടെ സൗകര്യങ്ങളൊക്കെ അല്പം കുറവായിരിക്കും ശരണ്യ ജീവിച്ചതിൽ നിന്നും അല്പം വിഭിന്നമായിരിക്കും കാര്യങ്ങൾ. ..“ സേതു പറഞ്ഞു ”അത് സാരമില്ല സേതുവേട്ടാ എല്ലാത്തിനോടും എനിക്ക് എളുപ്പം പൊരുത്തപ്പെടാൻ കഴിയും എന്റെ കൂടെ നിന്നാൽ മതി .... എന്താ ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് സേതുവേട്ടൻ പറഞ്ഞാൽ മതി ഞാൻ അതുപോലെ അനുസരിച്ചോളാം “ അവൾ സേതുവിന്റെ തോളിൽ തല ചായ്ച്ചു അയാൾ അവളുടെ മുടിയിൽ തഴുകി.... “അതൊന്നും ഞാൻ അങ്ങനെ പഠിപ്പിച്ചു തരേണ്ട കാര്യമൊന്നുമല്ല അത് സ്വയം കണ്ടറിഞ്ഞു ചെയ്യുക എന്നുള്ളതാണ്.. ഇവിടെ ആരും നിനക്കൊരു ഉപദ്രവം ആവില്ല എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പാണ് എന്തെങ്കിലും അമ്മയെ സഹായിക്കുക പിന്നെ നിനക്ക് പഠിക്കാൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ പഠിക്കുക.. നമ്മളുടെ രണ്ടു ഫാമിലിയുടെയും സാഹചര്യങ്ങൾ വളരെ വ്യത്യസ്തമാണ് അപ്പോൾ നീ ഈ സാഹചര്യം ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടുപോകാൻ ശ്രമിക്കുക.... ഞാൻ പറയുന്നത് ശരണ്യക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ലേ.....?“ ”ഉം.....“ അവൾ മൂളി ..... പുറത്തു പന്തൽ അഴിക്കുന്നവരുടെ ബഹളം പാത്രങ്ങളുടെ കലപില ശബ്ദം. ...ഒടുവിൽ അവരും പോയ്‌ വീട്ടൽ രാമകൃഷ്ണനും സുഭദ്രയും അനുവും ശ്രീജിത്തും കുഞ്ഞും പിന്നെ സേതുവും ശരണ്യയും മാത്രമായി. .. ചിങ്ങനിലാവ് ഉദിച്ചു പടിഞ്ഞാറേക്ക് നീങ്ങി.... ❤️❤️❤️ രജിസ്ട്രാർ ഓഫീസിലേക്ക് അധികമാരും വന്നില്ല വളരെ ലളിതമായി മതി എന്നായിരുന്നു രാജീവന്റെ തീരുമാനം രാജീവന്റെ കൂടെ ഗിരി മാമനും അനിലും സുനന്ദയും പിന്നെ രാജീവന്റെ അടുത്ത രണ്ടു സുഹൃത്തുക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു റേച്ചലിന്റെ കൂടെ മമ്മിയും മമ്മിയുടെ ചേട്ടൻ ജേക്കബ്ബും റേച്ചലിന്റെ കൂടെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വർക്ക് ചെയ്യുന്ന ശ്രുതിയും ഉണ്ടായിരുന്നു രജിസ്ട്രാർ ഓഫീസിൽ ഒപ്പ് വെച്ച ശേഷം അവർ പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി കുറേക്കാലം മനസ്സിൽ കൊണ്ടു നടന്ന സ്വപ്നം പൂവണിഞ്ഞതിന്റെ ആഹ്ലാദം ഉണ്ടായിരുന്നു രണ്ടുപേരുടെയും മുഖത്ത് അടുത്തുള്ള ഹോട്ടലിൽ പത്തു പേർക്കുള്ള ഫുഡ്‌ രാജീവൻ മുൻകൂട്ടി പറഞ്ഞിരുന്നു .... ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയെയും ജേക്കബ് അങ്കിളിനെയും ഒരു ടാക്സിയിൽ കയറ്റിവിട്ടു രാജീവൻ. .. അമ്മച്ചിയെ പിരിയാൻ റേച്ചലിന് നല്ല വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു അവൾ കരഞ്ഞു രാജീവൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു..... വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ വയ്യെങ്കിലും ഭാർഗവിയമ്മയും അമ്മായിയും വിളക്കു കൊടുത്തു സ്വീകരിച്ചു... “നിന്റെ ആൾക്കാരുടെ ചിട്ടകളൊന്നും എനിക്കറിയില്ല കുട്ട്യേ. ..ഭാർഗവി അമ്മ പറഞ്ഞു റേച്ചൽ ചിരിച്ചു കൊണ്ടു ആ വിളക്ക് വാങ്ങിച്ചു എന്തോ ഒരു വലിയ ഭാരം മനസ്സിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയത് പോലെ തോന്നി രാജീവന്. .. ഭാർഗവി അമ്മയ്ക്കും വലിയ സന്തോഷം തോന്നി വീടൊന്നു ഉണർന്നത് പോലെ തോന്നി അവർക്ക്.... സുനന്ദക്കും ആശ്വാസമായി അമ്മയുടെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ ഒരാളായല്ലോ അല്ലെങ്കിൽ താൻ എന്നും സ്വന്തം വീട്ടിൽ നിന്നും ഇവിടെ എത്തണം... ❤️❤️❤️ വന്ദനക്ക് ബി എഡ് ന് അഡ്മിഷൻ കിട്ടി അല്ലേ വീണ ചോദിച്ചു “അതെ രണ്ടു മാസമായി ” “എങ്ങിനെ ഉണ്ട് നിന്റെ പിജി ക്ലാസ് “വന്ദന വീണയെ നോക്കി ”കുഴപ്പമില്ല അങ്ങനെ പോകുന്നു ഇപ്പോഴും കുട്ടികൾ വന്ദനയുടെ കാര്യം പറയാറുണ്ട്.... അവർക്കെല്ലാം വന്ദനയുടെ ക്ലാസ് വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു...“ ”അത് നമ്മളെ തൊഴിലല്ല ല്ലോ ജീവിതമായിരുന്നല്ലേ “ വന്ദന ചിരിച്ചു ബസ്സിറങ്ങി നടന്നുവരുന്ന വഴിയായിരുന്നു അവർ കണ്ടത് ഇപ്പോൾ വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെയേ കാണാറുള്ളൂ. .. ”വിഷ്ണു പോകുന്നതിന്റെ രണ്ടു ദിവസം മുൻപേ എന്നെ കണ്ടിരുന്നു“വീണ പറഞ്ഞപ്പോൾ ആയിരുന്നു സത്യം പറഞ്ഞാൽ വന്ദന വിഷ്ണുവിനെ കുറിച്ച് ഓർത്തത്.... ”വിഷ്ണു എന്നോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു വന്ദനയ്ക്ക് എല്ലാം അറിയാമായിരുന്നു അല്ലേ വിഷ്ണു വന്ദനയുടെ പിന്നാലെയാണ് നടന്നതെന്ന്....“ ”അയാൾ ഒരു ദിവസം എൻറെ അടുത്തു പറഞ്ഞു. .....സമ്മതമല്ലെന്ന് അപ്പോഴേ ഞാൻ പറഞ്ഞല്ലോ“ വന്ദനയ്ക്ക് അത് അത്ര ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല ”പക്ഷെ വിഷ്ണു വളരെ സീരിയസ് ആയിരുന്നു “വീണ വന്ദനയെ നോക്കി ”വിധവയായി നിൽക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ എങ്ങനെ അങ്ങനെ ഒരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കും വീണേ നീ തന്നെ ഒന്ന് പറ... അല്ലെങ്കിലും ഏതെങ്കിലും ഒരു പുരുഷൻ പെട്ടെന്ന് വന്ന് നിന്നെ എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ നമുക്ക് അങ്ങ് ഇഷ്ടപ്പെടാൻ കഴിയുമോ“ വന്ദന പറയുന്നതിൽ കാര്യമുണ്ടെന്ന് വീണയ്ക്ക് തോന്നി.. പിന്നെ വീണ അതിനെക്കുറിച്ചു ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. വന്ദനക്ക് അതിൽ താല്പര്യമില്ലെന്നു വീണക്കു മനസിലായി. .. അവർ രണ്ടു വഴിക്കു പിരിഞ്ഞു വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ മോഹിത് കുഞ്ഞിനെയുമെടുത്തു പുറത്തു നിൽപുണ്ടായിരുന്നു അവൻ ഇപ്പോൾ പ്ലസ് ടു വിനു പഠിക്കുകയാണ് കുറെ സമയം അവൻ കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു നടന്നോളും. . അവന് വലിയ കാര്യമാണ് കുഞ്ഞിനോട്. .“എടാ അമ്മ വന്നില്ലേ ” വന്ദന അവനോട് ചോദിച്ചു “ഇല്ല ചേച്ചി “ മോഹിത് പറഞ്ഞു അവൾ കുഞ്ഞിനെ അവന്റെ കൈയിൽ നിന്നും വാങ്ങിച്ചു അകത്തേക്ക് പോയ്‌. ... അഞ്ചു മണി ആകുമ്പോൾ വീട്ടു ജോലിക്കാരി പോകും പിന്നെ സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ് ഉണ്ടേൽ ശോഭന എത്താൻ ആറു മണിയാകും. ... ഒരു ദിവസം കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ടു വീട്ടിലേക്കു വരാൻ അനു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് പക്ഷെ എങ്ങിനെ സേതുവേട്ടനെയും ആ കുട്ടിയേയും അഭിമുഖി കരിക്കും എന്നോർത്ത് വന്ദനക്ക് ഒരു സങ്കോച്ചം ഉണ്ടായിരുന്നു കാളിങ് ബെൽ കേട്ട് പുറത്തേക്കു ചെന്ന വന്ദന ഞെട്ടി. ......!! തുടരും രചന :: ആന്റണി #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ

സമർപ്പണം..26. Aniprasad. V. ×××××××××××××× സോമശേഖരൻ കുളികഴിഞ്ഞു വരുന്നത് വരെ ജലജ കാത്ത്‌ നിന്നു. അവൻ ചായ കുടിച്ച് കൊണ്ടിരിയ്ക്കുമ്പോൾ അവനോട് പറഞ്ഞു. "തടിക്കാടുള്ള ഒരു വിശ്വാoഭരൻ വന്നിട്ട് പോയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അയാളുടെ വണ്ടിയുടെ തവണ മുടങ്ങിയതിന്റെ ഒഴിവ് കഴിവ് പറയാനാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഇവിടെ വന്ന് നിന്ന് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു.. എനിയ്ക്കൊന്നും മനസിലായില്ല. ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയിട്ട് നാളെ കഴിഞ്ഞു വന്നോളാൻ.. സോമേട്ടൻ വീട്ടിലുണ്ടാകുമെന്ന് പറഞ്ഞു..." "നാളെ കഴിഞ്ഞോ.. അതെങ്ങനെ ശരിയാകും. മറ്റന്നാളല്ലേ മുരളിയുടെ സർജറി.. നമ്മൾ അപ്പോൾ അവിടെ പോകാതിരുന്നാൽ മോശമല്ലേ ജലജേ.. ഒരു സുഹൃത്തെന്ന നിലയ്ക്ക് ഞാൻ അവിടെ ചെന്നിട്ടില്ലെന്ന് അവനെങ്ങാനും അറിയാനിടയായാൽ അവനത് വല്ലാത്ത സങ്കടമായിപ്പോകില്ലേ ജലജേ..." "പിന്നേ.. സങ്കടം.. മുരളിയ്ക്ക് ഒരു സങ്കടവും ഉണ്ടാകില്ല. അപകടം നടന്ന അന്നുമുതൽ മുരളിയുടെ കൂടെനിന്ന് ഊണും ഉറക്കവുമില്ലാതെ പരിചരിച്ച് അയാളെ അവസാനം ഇവിടെ വരെ എത്തിച്ചത് സോമേട്ടനാണെന്ന് അയാൾക്ക് നന്നായി അറിയാം... അതുകൊണ്ട് മറ്റന്നാൾ മുരളിയേട്ടൻ അവിടെ ഇല്ലെന്ന് കരുതി ആ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കാതിരിയ്ക്കുവൊന്നും ഇല്ല. എത്ര ദിവസമാകുന്നു നമ്മുടെ ആ സ്ഥാപനത്തിലോട്ട് സോമേട്ടൻ പോയിട്ട്.. എവിടെങ്കിലുംഇരുന്നു രണ്ട് സ്റ്റാഫുകളെയും വച്ച് എത്ര നാൾ സോമേട്ടന് അത് നടത്താൻ പറ്റും.. ഇപ്പോൾ തന്നെ കണ്ടില്ലേ, ഓരോരുത്തർ അന്വേഷിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് വരാൻ തുടങ്ങി... സോമേട്ടൻ നാളെ രാവിലെ കടയിലേക്ക് ചെല്ലാൻ നോക്ക്. മുരളിയേ നോക്കാൻ അവിടെ വിജിതയുണ്ട്.. പോരാത്തതിന് മുരളിയുടെ അമ്മയും, ജയകൃഷ്ണനും ഉണ്ട്.. സോമേട്ടന്റെ റോൾ ഇതോടെ തീർന്നു. ഇനി അവര് നോക്കിക്കോളും മുരളിയുടെ കാര്യങ്ങൾ..." "നിനക്കെന്ത് പറ്റിയെടീ.. ഇങ്ങനൊന്നും അല്ലായിരുന്നല്ലോ നീ.. നിനക്ക് ഇല്ലാതെ പോയൊരു കൂടപ്പിറപ്പാ അവനെന്ന് എത്ര തവണ നീ എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ്.. പെട്ടന്നെന്താ നിന്റെ സ്വഭാവത്തിൽ ഒരു മാറ്റം..." സോമശേഖരൻ അവിടെ ഇരുന്നു കൊണ്ട് അവളെ സൂക്ഷിച്ചൊന്ന് നോക്കി. ഏത് നേരവും ഒരു മന്ദസ്മിതം കാണാറുള്ള അവളുടെ മുഖത്ത്‌ ഇപ്പോൾ പുഞ്ചിരിയുടെ ലാഞ്ചന പോലും കാണാനില്ല. അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിലും കാണാനുണ്ട് എന്തൊക്കെയോ വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ. "ഞാൻ രണ്ട് ദിവസം ഇല്ലാതിരുന്ന ഈ നേരത്ത്‌ ഇവിടെ എന്താടീ സംഭവിച്ചത്..." അവൻ ചായ കുടിച്ച് തീർത്തിട്ട് ഇരു കൈപ്പത്തികൾക്കും ഇടയിൽ ഗ്ലാസ് വച്ച് മെല്ലെ തിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. "ഇവിടെന്തു സംഭവിയ്ക്കാൻ. ഇവിടൊന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. സോമേട്ടന് സംശയമുണ്ടെങ്കിൽ അമ്മയുണ്ടല്ലോ അകത്ത്‌. അമ്മയെ വിളിച്ചു വിളിച്ചു ചോദിയ്ക്ക്..." "നിന്റെ മുഖത്തും സ്വഭാവത്തിലും ഉണ്ടാകുന്ന മാറ്റം തിരിച്ചറിയാൻ എനിയ്ക്കെന്തിനാ അമ്മയുടെ സഹായം. അതെനിയ്ക്ക് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റും ജലജേ.നിന്നെ ഞാൻ കാണാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് വർഷം എത്രയായെടീ..." "മുഖത്തും സ്വഭാവത്തിനും മാത്രമല്ല സോമേട്ടാ, മനുഷ്യന്റെ ശരീരത്തിന് വരെ മാറ്റമുണ്ടായിപ്പോകും.. ആ വീട്ടിൽ പോയി രണ്ട് ദിവസം താമസിച്ചാൽ മതി... സോമേട്ടന്റെ അമ്മ ഇവിടെ ഇല്ലേ.. നമ്മുടെ അമ്മയെ അപേക്ഷിച്ച് എന്തൊരു ജന്മമാ സോമേട്ടാ ആ സ്ത്രീയ്ക്ക്... അവിടെ ചെന്ന് ഒറ്റ മണിയ്ക്കൂർ തികച്ചിരുന്നാൽ മതി നമുക്ക് തനിയേ തോന്നിപ്പോകും നമ്മൾ നരകത്തിലേക്ക് ചെന്നെത്തി എന്ന്.. അവിടുള്ളതൊക്കെ മനുഷ്യരാണോ.. വിജിത എങ്ങിനെ ആ വീട്ടിലുള്ള മനുഷ്യരുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു പോകുന്നു... വിജിതയുടെ സ്ഥാനത്ത്‌ ഞാനെങ്ങാനും ആയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നേ ഞാൻ ജയിലിൽ ആയേനെ... മുരളി ഇല്ലാതെങ്ങാനും ആയിപ്പോയാൽ ആ കുടുംബത്തിന്റെ അവസ്ഥ എന്തോരം ഭീകരം ആയിരിയ്ക്കുമോ എന്തോ.. എനിയ്ക്ക് ആ രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കാര്യം ഓർക്കുമ്പോഴാ... വിജിത തിരിച്ച് വരുന്നത് വരെ അതുങ്ങടെ കാര്യം മഹാ കഷ്ട്ടമായിരിയ്ക്കും..." "അതുകൊണ്ടല്ലേ ജലജേ എങ്ങിനെങ്കിലും കാശൊണ്ടാക്കി അവന്റെ സർജറി നടത്തണമെന്ന് ഞാൻ തീരുമാനിച്ചത്..." "എങ്ങനെങ്കിലും കാശൊണ്ടാക്കിയോ... അപ്പോൾ മുരളിയുടെ ഒപ്പറേഷനുള്ള പണം ചിലവാക്കുന്നത് സോമേട്ടനാണോ... സോമേട്ടന്റെ കയ്യിൽ അതിന് വേണ്ടുന്ന കാശൊണ്ടോ..." "നിന്റെ പേർക്ക് ബാങ്കിൽ കിടക്കുന്നതിൽ നിന്ന് ഒരു രണ്ട് ലക്ഷം രൂപ നീ നാളെ ഇങ്ങോട്ട് എടുത്ത്‌ താ.. അവൻ അതെല്ലാം ചേർത്തിങ്ങു മടക്കി തന്നോളും ജലജേ.. " "അതിന് വേണ്ടിയിട്ട് സോമേട്ടൻ വെറുതേ മഞ്ഞ് കൊള്ളല്ലേ... ഏഴാം ക്ലാസിൽ പഠിയ്ക്കുന്ന ഒരു മോളുള്ളതാ നമ്മൾക്ക്.. അവളുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയല്ലാതെ ആ പൈസയിൽ നിന്ന് ഒരു ചില്ലി ക്കാശ് ഞാൻ പോയി എടുക്കില്ല... സോമേട്ടൻ വെറുതേ അതിനെന്നെ നിർബന്ധിയ്ക്കല്ലേ..." ജലജ കൈകൾ മാറിൽ പിണച്ച് കെട്ടി, താൻ യാതൊരു സന്ധിയ്ക്കും തയ്യാറാല്ലെന്ന മട്ടിൽ ഭിത്തിയിലേക്ക് ചാരി നിന്നു. "രണ്ടുലക്ഷം രൂപയൊന്നും മുടക്കി മുരളിയെ ചികിൽസിയ്‌ക്കേണ്ട ഒരാവശ്യവും സോമേട്ടന് ഇല്ല.. അതൊക്കെ മുരളിയുടെ വീട്ടുകാരുടെ ചുമതലയാണ്. അല്ലാതെ കൂട്ടുകാരന്റേതല്ല.." "പഷ്ട്ട്. അവളുടെ കയ്യിൽ എന്തിരുന്നിട്ടാ ജലജേ നീ ഇങ്ങനെ പറയുന്നത്.. ആകെ അതിന്റെ കയ്യിലും കഴുത്തിലും ഉള്ളത് പറിച്ചെടുത്താൽ ഒന്നര പവൻ കാണും.. അതും കൊണ്ട് അവന്റെ ഓപ്പറേഷൻ നടത്താൻ പറ്റുമെന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോടീ... വേണമെങ്കിൽ നമുക്ക് ആ സ്വർണ്ണം അവളെ കൊണ്ട് വിൽപ്പിച്ചിട്ട് അതിന്റെ ബാക്കി തുക കൊടുത്താൽ മതിയെന്ന് വയ്ക്കാം.." "വിജിത മാത്രമാണോ സോമേട്ടാ ആ വീട്ടിലുള്ളത്... മുരളിയുടെ അമ്മയില്ലേ... മുരളിയുടെ സഹോദരനില്ലേ... അവനൊരു കടമയില്ലേ തന്റെ സഹോദരനോട്... അതോ അവന് ജ്യേഷ്ട്ടൻ അധ്വാനിച്ചുണ്ടാക്കി കൊണ്ട് വരുന്നത് മൂക്കുമുട്ടെ നാല് നേരം വാരി വിഴുങ്ങുന്ന ചുമതലയേ ഉള്ളോ... അവന് ദിവസം, ദിവസം പുതിയ ഡ്രസ്സ്‌ എടുക്കാനും ആഴ്ച്ചയാഴ്ച ബ്യൂട്ടി പാർലറിൽ പോയി ഒരുക്കം നടത്താനുമുള്ള കാശുണ്ടല്ലോ... സ്വന്തം സഹോദരന് ഒരു വീഴ്ചയുണ്ടായപ്പോൾ അവന്റെ ചികിത്സയ്‌ക്കെടുക്കാനാണോ അവന് പണമില്ലാത്തത്... ഇല്ലെങ്കിൽ പോയി ഇരന്ന് കൊണ്ട് വരാൻ പറയ് ആ നാറിയോട്... അവൻ മൈന്റ് ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കിൽ പോയി കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയോട് പറയ് അവർ കുടിയിരിയ്ക്കുന്ന കൊട്ടാരത്തിന്റെ പ്രമാണം കൊണ്ടുപോയി പണയം വച്ച് മകന്റെ ചികിത്സ നടത്താൻ... ആ പറമ്പിന്റെ ആധാരം പണയപ്പെടുത്തിയാൽ കിട്ടുമല്ലോ സോമേട്ടൻ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞതിന്റെ നാലിരട്ടി തുക... ഇങ്ങനൊക്കെയാ ഓരോ വീട്ടുകാരും അവിടുള്ളവർക്ക് എന്തെങ്കിലും ആപത്ത്‌ വരുമ്പോൾ അതിനെ നേരിടുന്നത്.. അല്ലാതെ വല്ലവന്റെയും കീശയിലെ കാശ് കയ്യിട്ട് വാരിയെടുത്തിട്ടല്ല.. സോമേട്ടന്റെ കയ്യിൽ പൈസ ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞേക്ക്.. സോമേട്ടന് പറയാൻ മടിയാണെങ്കിൽ ഞാൻ പോയി പറയാം ആ എരണം കെട്ട തള്ളയോട്.. അവിടെ പോയി ഒന്നര ദിവസം നിന്നപ്പോഴേയ്ക്കും ഞാൻ ആ തള്ളയെ മാത്രമല്ല ആ നാട്ടുകാരേ മുഴുവൻ വെറുത്തുപോയി... എവിടാന്ന് വച്ചാൽ പോയി കാശ് ഉണ്ടാക്കി കൊണ്ട് വന്നിട്ട് മകന്റെ ഓപ്പറേഷൻ നടത്തിയാൽ മതി.. ആ പെണ്ണുമ്പുള്ളയെ സഹായിച്ചെന്ന ഒറ്റ കാരണം മതി നമുക്ക് ദൈവകോപം കിട്ടാൻ.. അതുകൊണ്ട് എന്റെ അക്കൗണ്ടിൽ കിടക്കുന്ന പൈസ എടുത്ത്‌ ആ ഭദ്രകാളിയ്ക്ക് സന്തോഷം ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കാൻ നിൽക്കാതെ സോമേട്ടൻ വേറെ ജോലിയെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ ചെയ്യ്. " സോമശേഖരൻ ചായ കുടിച്ച് തീർത്ത ഗ്ലാസും വാങ്ങിച്ച് കൊണ്ട് ജലജ അടുക്കളയിലേക്ക് പോകുന്നത് അയാൾ അവിടെ നോക്കിയിരുന്നു. അടുക്കളയിൽ, വൈകുന്നേരം സ്കൂൾ വിട്ട് ആരതി വരുമ്പോൾ ചായയുടെ കൂടെ കഴിയ്ക്കാൻ കൊടുക്കാനായി കമലമ്മ ഉള്ളിവട ഉണ്ടാക്കികൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. അടുക്കളയിലെമ്പാടും ഉള്ളിയും, ഇഞ്ചിയും, വെളുത്തുള്ളിയുമൊക്കെ എണ്ണയിൽ മൊരിയുന്നതിന്റെ കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്ന വാസനയാണ്. "അവൻ വിട്ടു തരുമെന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ മോളേ.. അതും മുരളിയുടെ കാര്യത്തിൽ..വേറാർക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നെങ്കിലും അവൻ നീ വരയ്ക്കുന്ന വരയ്ക്കപ്പുറം ചലിയ്ക്കില്ലായിരുന്നു... ഇത് നിന്നെക്കൊണ്ട് പറ്റില്ല കൊച്ചേ..നീ നോക്കിയ്ക്കോ, എങ്ങനെയും സോമൻ കാശുണ്ടാക്കി കൊണ്ട് ചെന്ന് അവന്റെ ഓപ്പറേഷൻ നടത്തിയിരിയ്ക്കും..." ജലജ വന്നപ്പോൾ കമലമ്മ പറഞ്ഞു അവർ ഒരു കമ്പിക്കൊണ്ട് ഒരുവശം മൊരിഞ്ഞ പലഹാരം തിരിച്ചിട്ട് കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. അവർ അവിടെ നിന്നാൽ തന്നെ മകനും മരുമകളുമായുള്ള എല്ലാ സംസാരവും കേൾക്കാമായിരുന്നു. "എനിയ്ക്കറിയാവുന്നതല്ലേ അമ്മയുടെ മകനെ.. എനിയ്ക്ക് മുരളിയോട് എന്തെങ്കിലും വിരോധമുണ്ടായിട്ട് അല്ല അമ്മേ.. മുരളിയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും സഹായം ചെയ്തുകൊടുക്കുന്നതിൽ എനിയ്ക്ക് സന്തോഷമേയുള്ളൂ.. ആ സഹോദരൻ എന്ന് പേരുള്ള ഒരു ചെകുത്താൻ ഉണ്ടല്ലോ അവിടെ... അവൻ വിജിതയെയും, സോമേട്ടനേയും അങ്ങ് മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ നിർത്തിയിട്ട് വീട്ടിൽ വന്ന് ഒരു വല്ലാത്ത വർത്തമാനം പറഞ്ഞത് എന്റെ ചെവികൊണ്ട് ഞാൻ കേട്ടതാ... അവിടെ വിജിതയ്ക്ക് സഹായത്തിന് സോമേട്ടൻ ഉണ്ടെന്ന് അർത്ഥം വച്ചൊരു സംസാരം ...എന്നിട്ട് അതിനെ തുടർന്നുള്ള ചിരിയും വാർത്തമാനവും.. കൂടെ അതിനെ സാക്ഷ്യ പ്പെടുത്താനുള്ള തെളിവുകളും..ആ പൂതന തള്ള അത് കേട്ട് സത്യമെന്ന മട്ടിൽ താടിയ്ക്ക് കയ്യും വച്ചൊരു നിൽപ്പും.എന്നിട്ട് അവരും ഒരു പറച്ചിൽ അവർക്കും ഇതൊക്കെ സംശയമുണ്ടെന്ന്..." "അത് പറഞ്ഞ ആ നിമിഷം അവന് കയ്യോടെ കൊടുത്തേക്കാൻ വയ്യാരുന്നോടീ സമ്മാനം ചെകിട്ടത്ത്‌.. എന്നിട്ട് പറയണമായിരുന്നു അത് കൊണ്ട് ചെന്ന് കുറച്ച് നിന്റെ അമ്മയ്ക്ക് കൊടുത്തേക്കാൻ... പിന്നെ ഈ ജന്മത്ത്‌ അവനോ അവന്റെ അമ്മയോ ഈ കൊച്ചുങ്ങളേ കുറിച്ച് മനസ്സിൽ പോലും അങ്ങിനൊന്ന് ചിന്തിയ്ക്കില്ലായിരുന്നു..." അവർ സംസാരിച്ചു നിൽക്കേ അങ്ങോട്ട് സോമശേഖരൻ കടന്ന് വന്നു. "അമ്മ ഇതെന്തുവാ ഇന്ന്‌ കവലയിൽ ഉള്ളി വട കച്ചോടം നടത്താൻ കൊണ്ട് പോണോ.. ഇതെല്ലാം കൂടെ ഇവിടെ ഉണ്ടാക്കി വച്ചാൽ ഇരുന്നു കേടായി പോകില്ലേ അമ്മേ..." അവൻ ആവി പറക്കുന്ന ഒരു ചൂട് ഉള്ളിവട എടുത്ത്‌ രണ്ടായി മുറിച്ചു. "ഞാനല്ല ഉള്ളിവട കച്ചവടത്തിന് പോണത്. നിന്റെ ഭാര്യയാ.. അവളാ ഇത്രയും മാവെടുത്ത്‌ കുഴച്ച് എല്ലാം അരിഞ്ഞു ചേർത്തത്. ഞാനത് എണ്ണയിൽ ഇട്ട് കോരി എടുക്കുന്നെന്നേയുള്ളൂ.." കമലമ്മ വീണ്ടും മാവെടുത്തു കൈവെള്ളയിൽ വച്ച് ചെറുതായി പരത്തി എണ്ണയിലേക്ക് ഇട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. സോമശേഖരൻ പെട്ടന്ന് രണ്ടായി മുറിച്ച ഉള്ളിവട പാത്രത്തിലേക്ക് തന്നെ വച്ചു. "അവടെ നിർമിതി ആയിരുന്നോ ഇത്. എങ്കിൽ എനിയ്ക്ക് വേണ്ട. ഞാൻ കരുതി അമ്മ ഉണ്ടാക്കുന്നതാവും എന്ന്.ഞാനൊരെണ്ണം എടുത്താൽ മതി,ഇനി ഇതിനും കണക്ക് പറഞ്ഞോണ്ട് വരും അമ്മേടെ മരുമോള്..." ജലജ അതുകേട്ട് നിന്നിടത്ത്‌ നിന്ന് അവനെ തല തിരിച്ചൊന്നു നോക്കി. തിളച്ചു മറിയുന്ന എണ്ണയിലൂടെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന ഉള്ളിവടയിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുകയാണ് സോമശേഖരൻ. ജലജ നടന്ന് അവന്റെ മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. "എന്റെ സോമേട്ടാ... ആരെ കാണിയ്ക്കാനാ ഈ നാടകം... ഇതിൽ നിന്ന് സോമേട്ടൻ ഒരെണ്ണം എടുത്താൽ ഞാൻ കണക്ക് പറയും പോലും... ഒരു കണക്കും പറയാൻ ഞാൻ വരുന്നില്ല.. നാളെ എപ്പോൾ ബാങ്കിൽ പോകണമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി ഞാൻ വരാം.. സോമേട്ടൻ എത്ര രൂപ വേണമെന്ന് പറയുന്നോ അതും ഞാൻ എടുത്ത്‌ തന്നേക്കാം. തീർന്നല്ലോ പ്രശ്നം... ഞാനത് എടുത്ത്‌ തന്നില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങള് രണ്ടും ചേർന്ന് എന്നോട് യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിയ്ക്കുമെന്ന് എനിയ്ക്ക് അറിയാത്തതാണോ.. ഇപ്പോൾ എന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിൽക്കുന്ന അമ്മ തന്നെയായിരിയ്ക്കും കുറച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ സോമേട്ടന്റെ കൂടെ ചേർന്ന് നിൽക്കുന്നത്..." "ഒരു നല്ല കാര്യത്തിനല്ലെടീ. നിന്റെയും, മോടെയും, ഇവന്റെയുമൊക്കെ നന്മയ്ക്കു വേണ്ടി അവരുടെ പ്രാർത്ഥന കാണുമെടീ.. മറ്റൊരാൾ നമുക്ക് നന്മ വരാൻ വേണ്ടി ദൈവത്തിനോട് പ്രാർത്ഥിയ്ക്കുന്നതിൽ പരം പുണ്യം നമുക്ക് എന്ത് കിട്ടാനുണ്ടെടീ..." കമലമ്മയ്ക്ക് മനസ്സ് നിറഞ്ഞിരുന്നു. "വൈകിട്ട് മോള് വന്നു കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങളെ കൂടി ഒന്ന് മുരളിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് കൊണ്ട് പോണേ സോമേട്ടാ. അവർക്ക് കൊടുക്കാൻ വേണ്ടി കൂടിയാ ഇത്രേം അധികം ഉണ്ടാക്കിയത്..." ജലജ മറ്റൊരു പാത്രം എടുത്തുകൊണ്ട് വന്ന് കുറച്ച് പലഹാരം അതിലേക്ക് പെറുക്കി മാറ്റി വച്ചു. അതിനിടയിൽ ഒരെണ്ണം എടുത്ത്‌ അവൾ ഭർത്താവിന് നേർക്ക് നീട്ടി. "വേണോ.. ഇതിന് കണക്കൊന്നും പറയേണ്ട. അല്ലേ അമ്മേ..." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ജലജ ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ കമലമ്മയ്ക്ക് മനസിലായി മകൻ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് അവളെ എന്തോ ഗോഷ്ടി കാണിച്ചിട്ടുണ്ടാകുമെന്ന്. വൈകുന്നേരം അവരെല്ലാവരും ചേർന്ന് സോമശേഖരന്റെ കാറിൽ, വിജിതയ്ക്കും, മുരളീകൃഷ്ണനുമുള്ള ചോറും കറികളും ഒക്കെ ആയിട്ടാണ് കാണാൻ ചെന്നത്. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 29 സേതുവിന്റെ വീട്ടിൽ ചെറിയ പന്തലുയർന്നു. ... നാളെയാണ് ശരണ്യയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും ആളുകൾ വരുന്നത്.. നാളത്തേക്കുള്ള ഒരുക്കത്തിനും മറ്റുമായി അടുത്ത കുറച്ചു ബന്ധുക്കളും അയൽക്കാരും ഉണ്ടായിരുന്നു... ഉറപ്പിക്കാൻ കുറച്ചു ആളുകളെ വരുന്നുള്ളുവെങ്കിലും രാമകൃഷ്ണൻ വേണ്ട പെട്ട ചിലരോട് പറഞ്ഞിരുന്നു. .. പാചകക്കാരൻ ഗണേശനും രണ്ടു സഹായികളും എത്തിയിട്ടുണ്ട്. ... അനുവിന്റെ കല്യാണത്തിനും അയാൾ തന്നെ ആയിരുന്നു.... സേതുവും ആ തിരക്കിൽ അങ്ങ് മുഴുകി അയാൾ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിച്ചതേയില്ല ഇടയ്ക്കിടെ ശരണ്യ വിളിക്കും... ഇപ്പോൾ അയാൾ അവളുമായി അടുത്ത് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.. കുറെനേരം സംസാരിക്കും. .. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ ആയിരുന്നു അവളുടെ പെരുമാറ്റം എന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട് സേതുവിന് പിറ്റേന്ന് പതിനൊന്നു മണിയോട് കൂടി ഇല്ലിക്കൽ നിന്നും ആളുകൾ വന്നു മൂന്ന് കാറുകളിലായാണ് വന്നത്. . എല്ലാവരെയും രാമകൃഷ്ണനും സുഭദ്രയും കൂടി സ്വീകരിച്ചു.. സോമശേഖരനും മഹാദേവനും പിന്നെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളും മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.... തല മുതിർന്ന കാരണവന്മാർ വീടും പരിസരവും വീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.വന്നവരും സേതുവിന്റ ബന്ധുക്കളും ഒരു മേശക്കു ചുറ്റുമിരുന്ന് വിവാഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചർച്ചകൾ നടന്നു എല്ലാവർക്കും സേതുവിനെ നന്നേ ബോധിച്ചു. ... നല്ല പയ്യൻ ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം വിവാഹത്തിന് മുഹൂർത്തം ഇല്ലിക്കലിൽ വെച്ചു തീരുമാനിക്കാമെന്നു ഉറപ്പിച്ചു വന്നവർ ഇറങ്ങി. .. കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം മംഗളമായി ഭവിക്കുന്നതിൽ സുഭദ്രക്ക് വലിയ സന്തോഷം തോന്നി … എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നടന്നിട്ടും മനസ്സിൽ എന്തോ കറട് ഉള്ളതുപോലെ സേതുവിന് തോന്നി... ഫോൺ അടിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ സേതു എടുത്തു ശരണ്യ.... അവിടെ വന്നവരെല്ലാം ഇവിടെ എത്തിട്ടോ എല്ലാവർക്കും സേതുവേട്ടനെ നല്ലപോലെ ബോധിച്ചു “അത് പിന്നെ അങ്ങനെ അല്ലെ വരത്തുള്ളൂ ” അയാൾ ചിരിച്ചു “എല്ലാവരും പറയുന്നു എന്നെക്കാൾ ഗ്ലാമർ സേതുവേട്ടൻ ആണെന്ന്” അത് സാരമില്ലെന്നേ അവര് ഒരു സത്യം പറഞ്ഞതാ“ സേതു വീണ്ടും ചിരിച്ചു ”മിണ്ടാതെ പൊക്കോ അവിടുന്ന് “അവൾക്കു ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല സേതുവിന് ചിരി ആയിരുന്നു. .... ”ആരാ സേതുവേട്ടാ വന്ദന “ ശരണ്യയുടെ അപ്രതീക്ഷിതമായ ചോദ്യത്തിൽ സേതു ഒന്ന് ഞെട്ടി.......! ❤️❤️❤️ സേതുവിന്റെ വീട്ടിൽ ചടങ്ങ് നടന്നത് വന്ദന അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു മോഹനെ വിളിച്ചിരുന്നു രാമകൃഷ്ണൻ ചടങ്ങിന് അച്ഛൻ പോയി വന്നപ്പോൾ അമ്മയോട് കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നത് വന്ദന കേട്ടു. .. നല്ല ഫാമിലി ആണെന്നും സേതുവേട്ടന്റെ ഭാഗ്യമാണെന്നും നമ്മൾ വന്ദനയോട് എത്ര പറഞ്ഞതാ, അവർക്കും താല്പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു നല്ല പയ്യനാണ് സേതു നമ്മൾക്ക് ചെറുപ്പം തൊട്ടേ അറിയുന്നതല്ലേ ശോഭന പറഞ്ഞു നമ്മൾ ഒരുപാട് തവണ അവളോട് പറഞ്ഞതല്ലേ അവൾക്ക് താല്പര്യമില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തു പറയും മോഹനന്റെ വാക്കിലും ഒരു നിരാശ ഉണ്ടായിരുന്നു “നമ്മൾക്ക് അവളെ നിർബന്ധിക്കാനും പറ്റില്ലല്ലോ ഇങ്ങനെ ഒരു സാഹചര്യത്തിലൂടെ എല്ലാം കടന്നുവന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ മനസ്സും നമ്മൾ കാണേണ്ടേ “ അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് സന്തോഷം തോന്നി അതിനിടയ്ക്ക് നടന്ന സംഭവങ്ങൾ ഒന്നും അവർ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല അത് ഒരുതരത്തിൽ നന്നായി അല്ലെങ്കിൽ അവർ ഒന്നുകൂടി വേദനിച്ചേനെ വന്ദനക്കിപ്പോൾ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും തോന്നാറില്ല നടക്കാനുള്ളത് അതാണെങ്കിൽ നടക്കട്ടെ ആദ്യത്തെ കുറച്ച് ദിവസം ഒരു ഞെട്ടലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ അതുതന്നെ ബാധിക്കുന്നില്ല... ഈ വർഷം ക്ലാസ് എടുക്കുന്നത് നിർത്തണം അടുത്തവർഷം ബി എഡ് ന് ചേരണം. .. ഇനി വിവാഹത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു ചിന്തയെ ഇല്ല ..ഒരു ജോലി പിന്നെ ഈ കുഞ്ഞു മാത്രം മതി. ആൺ തുണ ഇല്ലാതെയും പെണ്ണിന് ജീവിക്കണമല്ലോ അവൾ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിന്നു …. ചിലർക്ക് ജീവിതം എത്രമാത്രം മനോഹരമാണ് ചിലർക്ക് ദുരിതവും ചെറുപ്പത്തിലൊക്കെ അച്ഛമ്മ പറയുന്നത് കേട്ടിട്ടുണ്ട് എല്ലാവരും ജനിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അവരുടെ തലയിലെഴുത്ത് നിശ്ചയിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന്. .. അങ്ങനെ എങ്കിൽ വരുന്നത് പോലെ വരട്ടെ. ... ❤️❤️❤️ ഇപ്പോൾ ഇടയ്ക്കിടെ റേച്ചൽ രാജീവന്റെ വീട്ടിൽ വരും രാജീവന് ഇപ്പോൾ പൂർണമായും ഭേദമയി റേച്ചൽ ഭാർഗവി അമ്മയുമായി അടുത്തു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.... അവർക്കു ഇപ്പോൾ റേച്ചലിനോട് വലിയ വാത്സല്യമാണ്... അവരുടെ മരുന്നിന്റെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ അവൾ നോക്കും. ... അത് കാണുമ്പോൾ രാജീവനും സന്തോഷമാണ്. . എന്നും തിരിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ രാജീവൻ അവളെ ബസ്റ്റോപ്പ് വരെ കൊണ്ടുവിടും അമ്മയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ വലിയ കുഴപ്പമില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു നമ്മുടെ കാര്യത്തിൽ അമ്മ സമ്മതിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നു എനിക്ക് രാജീവൻ പറഞ്ഞു റേച്ചൽ ചിരിച്ചു “എന്തോ അറിയില്ല പക്ഷേ എന്നോട് ഇപ്പോൾ വലിയ സ്നേഹമാണ്”എനിക്ക് രാജീവിന്റെ വീടും പരിസരവുമെല്ലാം വലിയ ഇഷ്ടമായി നല്ല അന്തരീക്ഷം എന്നാൽ പിന്നെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഇങ്ങോട്ട് താമസം മാറ്റിക്കോ രാജീവൻ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു “വന്നലോ അമ്മ വല്ലോം പറയോ ”അവളുടെ തമാശ അയാൾ ആസ്വദിച്ചു “റേച്ചൽ ഒരു ദിവസം നമ്മൾക്ക് അനിയന്റെ വൈഫിന്റെ വീട്ടിലൊന്ന് പോകണം അനിയന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണണം..”രാജീവൻ പറഞ്ഞു “പോകാലോ ” രാജീവ് പറഞ്ഞാൽ മതി ഞാൻ ലീവ് എടുക്കാം”രാജീവന്റെ കൂടെയുള്ള യാത്രകളെല്ലാം റേച്ചൽ ആസ്വദിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. .. ഒരു ദിവസം പോലും കാണാതിരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല ചില ദിവസങ്ങളിൽ രാജീവൻ ഹോസ്പിറ്റലിനടുത്തേക്ക് പോകും റേച്ചലിനെ ബസ് കയറ്റിവിട്ടു വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ ഭാർഗവിയമ്മ രാജീവനെ വിളിച്ചു “എടാ രാജീവാ ഒന്നിങ്ങു വന്നേ ”രാജീവൻ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. “ആ കൊച്ചിനെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരാൻ എന്താ വേണ്ടതെന്ന് വെച്ചാൽ ചെയ്തൊ ” രാജീവൻ അത്ഭുതത്തോടെ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... എന്തായാലും ആ കുട്ടിയെ നീ കൈവിടില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം. അതിന് ഞാൻ ചാവാൻ കാത്തു നിൽക്കണോ എത്രകാലം എന്നുവച്ചാ സുനന്ദയ്ക്ക് നിന്റെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ പറ്റുക...അവള് നല്ല കുട്ടിയ. ... അമ്മ നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെയാ പറയണേ. .... ഭാർഗവിയമ്മ രാജീവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് നിറകണ്ണു കളോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു രാജീവൻ അവരുടെ മുടിയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ട് നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു....... തുടരും രചന :: ആന്റണി #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

സമർപ്പണം..25. Aniprasad. #####@##### അടുക്കളയിൽ ഒരു ജോലിയും ബാക്കിയില്ലെങ്കിലും കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവിടെ വന്നു നിന്ന് ഓരോ പാത്രങ്ങളും എടുത്ത്‌ തിരിച്ചും, മറിച്ചും വച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. ഇനി സോമശേഖരൻ മടങ്ങിപ്പോകാതെ അവർക്ക് മുൻവശത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലാൻ വയ്യ.. യാതൊരു കുറ്റവും ചെയ്യാത്ത മനുഷ്യരേ പിടിച്ചുനിർത്തി വിചാരണ നടത്താൻ പണ്ടേ ബഹുകേമനാണ് സോമശേഖരൻ.. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ആരുടെയെങ്കിലുമൊക്കെ മുമ്പിൽ വായടച്ചു നിൽക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് സോമശേഖരന്റെ മുമ്പിൽ മാത്രമാണ്. ചില നേരങ്ങളിൽ അയാളെ കാണുമ്പോഴേ അവർക്ക് വല്ലാതെ ചൊറിഞ്ഞു കയറി വരാറുണ്ട്. "അമ്മേ..." അവർ അങ്ങനെ അയാൾ ഒന്ന് മടങ്ങിപ്പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ചിന്തിച്ചു നിൽക്കവേ ജയകൃഷ്ണൻ അങ്ങോട്ട് വന്നു വിളിച്ചു 'അമ്മേ, മുരളിയേട്ടനെ മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ നിന്ന് ഇവിടേയ്ക്ക് റെഫർ ചെയ്തു വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന്... " ജയകൃഷ്ണൻ പറയുന്നത് കേട്ട് അവർ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. "ഇവിടെന്ന് വച്ചാൽ നമ്മുടെ ടൗണിലെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്കെന്ന്. മുരളിയേട്ടന്റെ സർജറി ഇവിടെ നടത്തിയാൽ മതിയെന്ന് ഡോക്ടർ സമ്മതിച്ചു..." "നേരാണോ മോനേ.. മുരളി ഇവിടുണ്ടോ.. നമ്മുടെ കണ്ണെത്തും ദൂരത്ത്‌... നിന്നോട് ഇത് ആര് പറഞ്ഞെടാ..."അവർ വന്ന് അവന്റെ ചുമലിൽ കൈകൾ വച്ചു. "മുരളിയേട്ടനെ കൊണ്ട് വന്ന് നമ്മുടെ ടൗണിലെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റാക്കിയിട്ടാ സോമേട്ടൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്... പക്ഷേ...." അവൻ അർദ്ധോക്തിയിൽ നിർത്തി. "എന്താടാ.. എന്താ മോനേ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ ഉദ്വേഗത്തോടെ ചോദിച്ചു. "നാളെ ഒറ്റ ദിവസമേയുള്ളൂ. നാളെകഴിഞ്ഞാൽ അതിനടുത്ത ദിവസം മുരളിയേട്ടന്റെ കാലിനു സർജറിയാണ്.. അതിന് വേണ്ടുന്ന പൈസ തയ്യാറാക്കി വച്ചോളാൻ പറഞ്ഞിട്ടാണ് സോമേട്ടൻ പോയിരിയ്ക്കുന്നത്..." "അത്രേയുള്ളോ.. അത് നാളെ നമുക്ക് എവിടെനിന്നെങ്കിലും കടമായിട്ട് വാങ്ങിയ്ക്കാം മോനേ.. എത്രയും പെട്ടന്ന് മുരളിയുടെ ഓപ്പറേഷൻ നടന്ന് കിട്ടട്ടെ..." അവർ ഒരു ദീർഘശ്വാസം വിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "കടമായിട്ട് വാങ്ങിയ്ക്കാമെന്നോ, നമുക്ക് ആര് തരുമമ്മേ അത്രയും വലിയൊരു തുക കടമായിട്ട്... ഒന്നും രണ്ടുമല്ല.. രൂപാ രണ്ടുലക്ഷം വേണം.. നിൽക്കുന്ന നിൽപ്പിന് ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് ഇത്രവലിയൊരു തുക നമ്മൾ എങ്ങനെയുണ്ടാക്കും...." "രണ്ട് ലക്ഷം രൂപയോ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വായ പിളർന്നു. "പിന്നല്ലാതെ. അമ്മയെന്താ കരുതിയത്... പത്തോ രണ്ടായിരമോ രൂപ കൊണ്ട് ഏട്ടന്റെ ചികിത്സ നടത്താമെന്നോ... അമ്മയുടെ കയ്യിൽ എന്തെങ്കിലും നീക്കിയിരിപ്പ് ഇരുപ്പുണ്ടോ അമ്മേ...'' ജയകൃഷ്ണൻ എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ചെടുക്കും മട്ടിൽ നിന്ന് ചോദിച്ചു. "എന്റെ കയ്യിൽ സൂക്ഷിച്ച് വച്ചിരുന്ന സമ്പാദ്യമാ കുറച്ച് മുമ്പ് ഞാനെടുത്തു നിനക്ക് വെഞ്ഞാറമ്മൂട്ടിലേക്ക് പോകാനുള്ള വണ്ടിക്കൂലി തന്നത്... അവനെന്തു പറഞ്ഞു മോനേ സോമൻ... അവൻ വിചാരിച്ചാൽ എന്തെങ്കിലും വഴി കാണാതിരിയ്ക്കുമോ..." ഇനി ആകെ ഒരു പ്രത്യാശ സോമശേഖരൻ ആണെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. ഇത്ര വലിയൊരു തുക താനോ ജയകൃഷ്ണനോ വിചാരിച്ചാൽ ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് തരപ്പെടുത്താൻ കഴിയത്തില്ല. "അയാള് കണ്ടെത്തിയ വഴിയാ അമ്മേ ഇത്.. ഏട്ടനെ അവിടെനിന്നും ഡിസ്ചാർജ് വാങ്ങി ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് പോരിക.. പിന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്ന് അഡ്മിറ്റ് ആക്കുക. അയാളുടെ ഡ്യൂട്ടി ഇവിടെ തീർന്നു. ഇനി നമ്മളാണ് ബാക്കി കാര്യങ്ങളെല്ലാം നോക്കേണ്ടത്... കാശുമായി വേണം നമ്മൾ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് ചെല്ലാൻ.." "ഇത്രേം കാശ് ഞാനെവിടെപ്പോയി ഉണ്ടാക്കാനാ മോനേ..." അവർ കൈകൾ മലർത്തി. "ചെറുക്കന്റെ കാലിന്റെ കാര്യമല്ലേ. അത് ചെയ്യാതിരിയ്ക്കാനും പറ്റത്തില്ലല്ലോ..." അവർ ആശയോടെ ജയകൃഷ്ണനെ നോക്കി. "എനിയ്ക്ക് ആരിരിയ്ക്കുന്നു അമ്മേ ചോദിച്ചാലുടൻ ഇത്രയും പണം കടമായി തരാൻ... വല്ല പത്തോ പതിനായിരമോ ആണെങ്കിൽ ആരുടെയെങ്കിലും കാല് പിടിച്ചായാലും സംഘടിപ്പിച്ചെടുക്കാമായിരുന്നു." "നിന്റെ ട്യൂട്ടോറിയലിലെ പ്രിൻസിപ്പാലിനോട് ചോദിച്ചാൽ സഹായിയ്ക്കില്ലേ മോനേ... കടമായിട്ട് തന്നാൽ മതിയെന്ന് പറ. വേണമെങ്കിൽ പലിശ കൊടുക്കാമെന്നും പറയെടാ." അയാൾക്ക് നമ്മുടെ പലിശ കിട്ടിയിട്ട് വേണമല്ലോ ജീവിയ്ക്കാൻ... അമ്മനമ്മുടെ ഉള്ള കഞ്ഞിയിൽ കൂടി പാറ്റയെ പിടിച്ചിട്ടിട്ടേ അടങ്ങൂ അല്ലേ... അങ്ങോട്ട് പോകാനും വരാനുമൊക്കെയായി സാറിന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് പത്തയ്യായിരം രൂപാ ഞാൻ കടക്കാരനായി നിൽക്കുവാ... അതിന്റെ കൂടെ ഇനി രണ്ടുലക്ഷത്തിന്റെ കഥയും പാടിക്കൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ ജോലിയ്ക്കെന്നും പറഞ്ഞു നാളെ മുതൽ അവിടേയ്ക്ക് എഴുന്നള്ളെണ്ടെന്നേ അദ്ദേഹം പറയൂ.. അമ്മ മറ്റെന്തെങ്കിലും വഴി ആലോചിയ്ക്കാൻ നോക്ക്.. " "അങ്ങനെ നമുക്ക് ഒഴിഞ്ഞ് മാറിക്കളയാൻ പറ്റുമോടാ... അവന് നമ്മളല്ലാതെ ആരാ ഉള്ളത്..." "അമ്മ ഏട്ടത്തിയെ വിളിച്ചിട്ട് അവരോടിങ്ങോട്ട് വരാൻ പറയ്.. എന്തെങ്കിലും ഒരു വഴി കണ്ടെത്തണ്ടേ അമ്മേ നമുക്ക്... അവരിങ്ങനെ ഏട്ടൻ കിടക്കുന്ന ബെഡിനരികിൽ ഒരു കസേരയുമിട്ട് നാട്ടുകാർ കാണാൻ വേണ്ടി കണ്ണീർ വാർത്തുകൊണ്ടിരുന്നിട്ട് എന്ത് കാര്യം... മുരളിയേട്ടന്റെ സർജറി നടക്കണമെങ്കിൽ എങ്ങിനെങ്കിലും കാശ് ഒപ്പിച്ചോളാൻ പറയ്... എന്തിനകത്തുനിന്നും, ഏതിനകത്തു നിന്നും മുഖമൊളിപ്പിച്ചു എവിടെങ്കിലും പോയി മറഞ്ഞിരുന്നാൽ കാര്യം നടക്കുമോ... അവരുടെ ബന്ധുക്കളിൽ ആരെയെങ്കിലും പോയിക്കണ്ട് സഹായം ചോദിയ്ക്കാൻ പറയ്." "അത് നേരാണല്ലോ മോനേ.. മുരളി ഇപ്പോൾ അവിടെ കിടക്കുവല്ലേ. അവന്റെ അരികിൽ പോയി ഇപ്പോൾ ഒരാൾ സ്ഥിരം തപസിരിയ്ക്കണം എന്നൊന്നും ഇല്ലല്ലോ.. രാത്രിയിൽ ആരെങ്കിലും ഒരാൾ പോയി അവിടെ കൂട്ടിരുന്നാൽ പോരേ... അവളെ വിളിച്ച് ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ പറയാം.. ഈ കൊച്ചുങ്ങടെ കാര്യം നോക്കാൻ ഇവിടാരെങ്കിലും വേണ്ടേ...പറഞ്ഞാൽ കേൾക്കുന്ന പുള്ളാരായിരുന്നെങ്കിൽ വേണ്ടില്ലായിരുന്നു.. അമ്മച്ചി സർവ്വ പൂനാച്ചകളും പഠിപ്പിച്ചു വച്ചിരിയ്ക്കുന്ന രണ്ടെണ്ണം.. എന്നെക്കൊണ്ട് വയ്യ ഇതിനെയൊന്നും മേയ്ക്കാൻ.. അതിന്റെ കൂടാ എടുത്താ പൊങ്ങാത്ത ഒരു ബാധ്യത കൂടി വന്ന് തലയിൽ കേറിയിരിയ്ക്കുന്നത്..വൈകിട്ട് നീ പോയി മുരളിയ്ക്ക് കൂട്ടിരുന്നാൽ മതി... കെട്ടിയോന് കാവലിരുന്നു രസിച്ചതൊക്കെ മതി..അവളെങ്ങിനെങ്കിലും കാശുണ്ടാക്കാനുള്ള വഴി വന്ന് നോക്കട്ടെ. അല്ലേ മോനേ..." ജയകൃഷ്ണൻ അതിന് മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവന് ഈ ഭാരം സ്വന്തം ശിരസ്സിൽ നിന്നും ഏത് വിധേനയും അഴിച്ചു മാറ്റണമെന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... ♦️ ഇളം ചൂടുവെള്ളത്തിൽ തുണി നനച്ച് മുരളീകൃഷ്ണന്റെ ശരീരവും, തലയുമൊക്കെ തുടച്ചു കൊടുത്ത ശേഷം അഴുക്ക് വെള്ളം കൊണ്ട് പോയി കളഞ്ഞിട്ട് ബേസിൻ കഴുകികൊണ്ട് വന്നതാണ് വിജിത. ഇപ്പോൾ മുരളീകൃഷ്ണന് പെട്ടന്നൊരു മാറ്റം വന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. കുളിയ്ക്കാതിരുന്നു കുളിയ്ക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യനുണ്ടാകുന്ന ഒരു ഉഷാറാണ് ഇപ്പോൾ മുരളീകൃഷ്ണന്റെ മുഖത്ത്‌ കാണാൻ കഴിയുക. വിജിത അവന്റെ മുടി ചീകാനായി ചീപ്പ് എടുത്ത്‌ കൊടുത്തിട്ട് ചെറിയ കണ്ണാടി എടുത്ത്‌ അവന്റെ മുഖത്തിന്‌ നേർക്ക് പിടിച്ചു. "ഞാനൊരിത്തിരി വെളുത്ത്‌ തടിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. അല്ലേടീ..." അവൻ മുഖം അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഒക്കെ തിരിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു. വിജിത ഒന്ന് ചിരിച്ചതല്ലാതെ അതിന് മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അപ്പോഴാണ് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന അവളുടെ ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചത്. അവിടെ ഇരുന്ന് തന്നെ വിജിത ഡിസ്‌പ്ലെയിലേക്ക് നോക്കി. "അമ്മയാണല്ലോ മുരളിയേട്ടാ വിളിയ്ക്കുന്നത്..." അവൾ പറഞ്ഞു. "ആണോ..." അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ പെട്ടന്നൊരു തിളക്കമുണ്ടായത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. "നമ്മൾ ഇവിടെ വന്ന് അഡ്മിറ്റായ കാര്യം സോമൻ ചെന്ന് പറഞ്ഞുകാണും അമ്മയോട്.. അമ്മ വന്നു താഴെ നിന്ന് വിളിയ്ക്കുന്നതാവും ചെന്ന് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരാൻ...നീ ആ കാൾ എടുത്തു നോക്ക്..." "മുരളിയേട്ടൻ ആദ്യം തലമുടി ചീകി വയ്ക്ക്. അതുകഴിഞ്ഞു മതി മറ്റെന്തും..." "ഹ.. നീ ഫോണെടുത്ത്‌ അമ്മയോട് സംസാരിയ്ക്ക് വിജിതേ.. അല്ലെങ്കിൽ അതെടുത്ത്‌ എന്റെ കയ്യിലേക്ക് താ... ഞാൻ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാം നമ്മുടെ റൂമിലേക്ക് എത്തേണ്ട വഴി." "മുരളിയേട്ടാ, മുരളിയേട്ടൻ ആദ്യം ഞാൻ പറയുന്നത് അനുസരിയ്ക്ക്.. മുരളിയേട്ടൻ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്ന ജോലി പൂർത്തിയാക്ക്..അമ്മയ്ക്ക് എൻക്വയറി കൗണ്ടറിൽ അന്വേഷിച്ചാൽ അവർ പറഞ്ഞുകൊടുക്കും മുരളീകൃഷ്ണന്റെ റൂം എവിടെന്ന്‌..റൂമിലെത്താൻ എന്തെങ്കിലും സഹായം വേണമെങ്കിൽ കൂടി അവർ ചെയ്തു കൊടുത്തോളും.. അമ്മ വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ അമ്മ ഒറ്റയ്ക്ക് ആയിരിയ്ക്കില്ല. കൂടെ ദേവികയും കാണും. അവളുടെ വായിൽ നാക്കുണ്ടല്ലോ ചോദിച്ചു പറഞ്ഞു വരാൻ.. " മുരളീകൃഷ്ണൻ ഒറ്റയക്ഷരം മിണ്ടാതെ തല ചീകിയിട്ട് ചീപ്പ് തിരിച്ച് നൽകി. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഒരു തവണ വിജിതയുടെ ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചു നിന്ന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വീണ്ടും ബെല്ലടിച്ചതോടെ മുരളീകൃഷ്ണന്റെ നോട്ടം കണ്ടു വിജിത ഫോണെടുത്തു. അയാൾക്ക് അമ്മയെ ഒന്ന് കാണാൻ അതിയായ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന് ആ നോട്ടത്തിൽ നിന്ന് അവൾക്ക് മനസിലായി. വിജിത കാൾ എടുത്തു കാതോട് ചേർത്തതും കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ ശബ്ദം ചെവിയിലേക്കെത്തി. "നീയിത് എവിടെപ്പോയി കിടക്കുവാരുന്നു വിജിതേ... എത്ര നേരമായി നിന്റെ ഫോണിലേക്ക് ഞാൻ വിളിയ്ക്കുന്നെടീ..." "എത്ര നേരം കൊണ്ടോ... ഒരു തവണയെല്ലാ അമ്മ ഈ ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചുള്ളല്ലോ... ഞാനിവിടെ ഒരു ജോലിയിലായിരുന്നു അമ്മേ..." "ആഹാ.. കൊള്ളാമല്ലോ. നിനക്കെന്താടീ വിജിതേ ആശുപത്രിയിൽ ജോലി കിട്ടിയോ..." അത് പരിഹാസമാണെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് മനസിലായി. "അമ്മയുടെ മകൻ വന്ന് ഈ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ആയിരിയ്ക്കുന്നത് എന്തെങ്കിലും ജോലി കിട്ടിയിട്ടാണോ അമ്മേ... ആണോ... പേഷ്യന്റ് ആയി ഇവിടെ അഡ്മിറ്റ് ആയിരിയ്ക്കുന്ന അമ്മയുടെ മകന്റെ സഹായിയായി വന്നിരിയ്ക്കുന്നതാണ് ഞാൻ ഇവിടെ... എനിയ്ക്കിവിടെ പല പല ജോലികൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്. അതിനിടയിൽ ചിലപ്പോൾ ആരെങ്കിലും വിളിച്ചാൽ ഉടനടി ഫോൺ എടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞെന്ന് വരില്ല... വിളിയ്ക്കുന്നയാളാണ് ആവശ്യക്കാരനെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ ഒരു തവണ കൂടി ആവർത്തിച്ചു വിളിയ്ക്കേണ്ടി വരും.. ഇനി അമ്മ പറയ്.. എന്തിനാ വിളിച്ചത്.. മകന്റെ വിശേഷം അറിയാനാണെങ്കിൽ ഞാൻ ഫോൺ മുരളിയേട്ടന് കൈമാറാം..." "എനിയ്ക്ക് സംസാരിയ്ക്കേണ്ടത് നിന്നോടാ. അതിനാ ഞാൻ നിന്നെ വിളിച്ചത്.. മകന്റെ വിശേഷമൊക്കെ അമ്മ അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെയാ ഇരിയ്ക്കുന്നത്.. നീ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നില്ലേടീ.. നിനക്ക് നിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളേ കാണണ്ടേ..." "അവർ അവരുടെ അച്ഛന്റെ വീട്ടിലല്ലേ അമ്മേ.. അവിടെ അവരുടെ മുത്തശ്ശിയുണ്ട്, അങ്കിൾ ഉണ്ട് ആന്റിയുണ്ട്... ഞാനിവിടെ എന്റെ മക്കളുടെ അച്ഛന് സുഖമില്ലാതെ കിടക്കുന്ന ഇടത്ത്‌ കൂട്ടിരിയ്ക്കയാണെന്ന് ജലജ അവർക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുത്തിട്ടുമുണ്ട്... അവർക്കവിടെ സുഖമല്ലേ അമ്മേ... അമ്മ അവരെ നന്നായി നോക്കുമെന്ന് എനിയ്ക്കറിയാമല്ലോ..." "നിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങടെ വിശേഷം പറയാനല്ല ഞാൻ നിന്നെ വിളിച്ചത്. നീ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നില്ലേ എന്നറിയാനാണ്.. നിനക്ക് കുളിയ്ക്കുവേം നനയ്ക്കുവേം ഒന്നും വേണ്ടേടീ... ആ മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങളൊക്കെ കഴുകിയുണക്കണ്ടേ.." "നല്ല അമ്മ തന്നെ..." വിജിത ശബ്ദമില്ലാതെ ചിരിച്ചു. " മകൻ ആശുപത്രിക്കിടക്കയിൽ ഓപ്പറേഷൻ കാത്ത്‌ കിടക്കുമ്പോൾ മരുമകളെ കുളിയ്ക്കാനും, നനയ്ക്കാനുമൊക്കെ പറഞ്ഞു വിടാൻ എന്താ ഒരു തിടുക്കം. എന്റെ അമ്മേ.. അമ്മ വിളിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ഫോണെടുത്ത നേരത്ത്‌ നീ ആ ഫോൺ അവന്റെ കയ്യിലേക്കൊന്ന് കൊടുക്കെടീ, എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ ശബ്ദം ഞാനൊന്ന് കേൾക്കട്ടെ എന്ന് പറയുമെന്നാ ഞാൻ കരുതിയത്... അമ്മയ്ക്ക് ആ മനുഷ്യനോട് ഒന്നും സംസാരിയ്ക്കാൻ ഇല്ലേ അമ്മേ.. ഇത്ര അടുത്ത്‌ അമ്മയുടെ മകനുണ്ടായിട്ട് അമ്മയ്ക്ക് വന്ന് ആ മകനെ ഒന്ന് കാണണമെന്ന് പോലും മനസ്സ് തോന്നുന്നില്ലേ.... " "എനിയ്ക്കെന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണാൻ ആഗ്രഹമില്ലാഞ്ഞിട്ടാണെന്നാണോടീ നീ കരുതിയേക്കുന്നത്.. എനിയ്ക്ക് അവന്റെയാ കിടപ്പ് കണ്ടാൽ തന്നെ തല ചുറ്റും... ഞാനവിടെങ്ങാനും തല കറങ്ങി വീണുപോയാൽ നിനക്ക് തന്നെ അത് ഇരട്ടി പണി ആകും വിജിതേ..." "അതുകൊണ്ട് അമ്മ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നില്ലെന്ന് അല്ലേ... എങ്കിൽ അമ്മ ഫോൺ വച്ചോ.. അമ്മയ്ക്ക് അമ്മയുടെ മകനോട് ഫോണിൽ സംസാരിയ്ക്കാൻ തല ചുറ്റലൊന്നും ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ.. ഉവ്വോ... എന്നിട്ടും അമ്മ അതിന് തയ്യാറല്ലെങ്കിൽ എനിയ്ക്ക് അമ്മയോടും സംസാരിയ്ക്കാനില്ല." വിജിത പെട്ടന്ന് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. പിന്നെ അവൾ തിരിഞ്ഞു മുരളീകൃഷ്ണനെ നോക്കി. എല്ലാം കേട്ടുകൊണ്ട് കണ്ണുകളടച്ചു കിടക്കുകയാണ് അയാൾ. വിജിത വന്ന് ബെഡിൽ അയാൾക്ക് അടുത്തായി ഇരുന്നു. മുരളീകൃഷ്ണൻ മെല്ലെ കണ്ണുകൾ തുറന്ന് അവളെ നോക്കി. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഭാവം എന്തെന്ന് അവൾക്ക് വേർതിരിച്ചറിയാൻ പറ്റിയില്ല. ഒരു കൊച്ച് കുഞ്ഞിനെ ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കും പോലെ അവൾ കൈ നീട്ടി അവന്റെ കവിളിൽ പതിയെ തഴുകികൊണ്ടിരുന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📙 നോവൽ