#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _59 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ. "ആരാ മോളെ.." തങ്ക മണി വൈഗയുടെ അരികിലേക്കിരുന്നു. വിനോദേട്ടൻ.. അവളുടെ മുഖമിരുണ്ട് കൂടി. "അവനെന്തു പറഞ്ഞു.. കട്ട് ചെയ്‌തോ..? തങ്കമണി അവളുടെ കയ്യിലുള്ള ഫോൺ നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "മ്മ്.." "നീ അവനോട് വഴക്കിട്ടോ..?" തങ്ക മണി മകളെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി. "ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. വിനോദേട്ടൻ ഇന്ന് വൈകുന്നേരം വരാമെന്ന് പറഞ്ഞു.." വൈഗ അമ്മയെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു. "ഏഹ്.. എന്നിട്ടാണോടി നീ അത് പറയാത്തത്.." തങ്കമണി ചാടി എഴുന്നേറ്റു. മരുമകനെ സൽക്കരിക്കണമല്ലോ..അതാണാ പരവേശം. അതിന് ഞാനും ഇപ്പഴല്ലേ അറിഞ്ഞത്.." വൈഗ മുഖം വീർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അവനെങ്ങനെ.. വഴക്ക് വല്ലതും പറഞ്ഞോ.. "രണ്ടു വഴക്ക് പറയുവാണേൽ അങ്ങനെ കരുതാമായിരുന്നു.. ഇതൊരുമാതിരി.." വൈഗക്ക് വീണ്ടും ദേഷ്യം വന്നു. "നീ അവനോടൊരു തഞ്ചത്തിൽ നിൽക്ക് പെണ്ണെ. ഇപ്പൊ തന്നെ അവനെ നിന്റെ ചൊൽപ്പടിക്ക് നിർത്താനൊന്നും ശ്രമിക്കണ്ട. അത് നടക്കില്ല. ആദ്യം അവന്റെ മനസ്സിൽ നീ നല്ല കുട്ടി എന്നൊരു ഇമേജ് ഉണ്ടാക്കി എടുക്കണം. സ്നേഹിച്ചു കൊല്ലുന്നുണ്ടെന്ന് അവന് തോന്നണം. പതിയെ പതിയെ നിന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ അടിമയാക്കി മാറ്റണം. പിന്നെയങ്ങോട്ട് നിനക്ക് നീ ഉദ്ദേശിച്ചത് നടത്താൻ വളരെ എളുപ്പമാണ്.." തങ്കമണി മകളുടെ അരികിലേക്കിരുന്നു കൊണ്ടവളെ നോക്കി. വൈഗ അമ്മയെ സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി. "നീ നോക്കി പേടിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടെന്തു കാര്യം. എന്റെയത്ര ജീവിതം നീ കണ്ടിട്ടില്ല. ഇതിനൊക്കെയൊരു സമയമുണ്ട്. ചെന്നതേ അവനെ കേറി ഭരിക്കാനും ചൊറിയാനും പോയ ആ ചെറുക്കൻ എടുത്തു വെളിയിൽ കളയും. അതിനിട കൊടുക്കരുത്. എല്ലാത്തിനും ഒരു ക്ഷമ വേണം.. കേട്ടിട്ടില്ലേ നീ.. പതിയെ തിന്നാ പനയും തിന്നാമെന്ന്." തങ്ക ത്തിനൊരു ചിരിയുണ്ട്. പതിയെ ആ ചിരി വൈഗയിലേക്കും പടർന്നു പിടിച്ചു. "സ്നേഹിക്കുമ്പോ അതൊരു ചതിയാണെന്നും തന്റെ കാര്യസാധ്യത്തിനു വേണ്ടിയാണെന്നും അത് സ്വീകരിക്കുന്നവർക്ക് നേരിയൊരു സംശയം പോലും തോന്നരുത്.. ആ കാര്യത്തിൽ നീ നിന്റെ അച്ഛനെ മാതൃകയാക്കിക്കോ." തങ്കമണിക്ക് ഭർത്താവിനെ കുറിച്ചോർത്ത് അഭിമാനം തോന്നി.. അത് പറയുമ്പോൾ. "കൊല്ലമെത്രയായി ഇല്ലാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെയും സംരക്ഷണത്തിന്റെയും പേരും പറഞ്ഞിട്ട് അങ്ങേര് പെങ്ങളെ പറ്റിക്കുന്നു. അവളും അവളുടെ മക്കളും മാത്രം അനുഭവിക്കേണ്ട സ്വത്തുക്കൾ എല്ലാം നിന്റെ അച്ഛന്റെ കൈവശമല്ലേ.. അത് വെച്ച് നമ്മൾ നമ്മുടെ ഇഷ്ടം പോലെ ജീവിക്കുന്നില്ലേ" വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ തങ്കം മകളെ നോക്കി.. വൈഗയുടെ ചുണ്ടിലും പുച്ഛം മാത്രം നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയെ നോക്കി അവളൊന്നു തലയാട്ടി. "അത് കൊണ്ട ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ ദേഷ്യവും വാശിയുമൊന്നും ഇപ്പൊ നീ അവിടെ ഇറക്കരുത്. അവനിഷ്ടം എന്താണോ അത് മാത്രമാണ് നിനക്കും ഇഷ്ടമെന്ന് ഭാവിക്കണം. എങ്കിൽ കുറച്ചു കഴിയുമ്പോൾ നിനക്ക് നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിലേക്ക് അവനെ കൂടി കൊണ്ട് വരാം. മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടോ നിനക്ക്.." വൈഗക്കും ആവേശമായി. അവളമ്മയെ നോക്കി തലയാട്ടി.സമ്മതിച്ചു. "എങ്കിൽ അവനെ ഒന്ന് വിളിക് നീ. എന്നിട്ട് സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ ചോദിക്ക്.. വരുമ്പോഴേക്കും എന്താ ഉണ്ടാക്കി വെക്കേണ്ടാതെന്നുള്ളത്.. ഇതോടെ നിന്നോട് മിണ്ടാതിരിക്കാൻ തോന്നിയ നിമിഷമോർത്തു കൊണ്ടാവന് സങ്കടം തോന്നണം.. തങ്ക മണിയുടെ കയ്യിൽ സൂത്രപണികൾ ഏറെയുണ്ട്. അമ്മയെ കുറിച്ചും വൈഗക്ക് അഭിമാനം തോന്നിയിരുന്നു ആ നിമിഷം മുതൽ. 💜💜 "നേരമിത്രേം ഇരുട്ടും വരെയും എവിടെ ഇരിപ്പായിരുന്നു.." ശ്രീ ചെന്നതേ, കാർത്യയിനി കണ്ണുരുട്ടി. "അത് ഞങ്ങളാ കോളനിയിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയിലെ പുഴ കാണാൻ.." ശ്രീ എന്തെങ്കിലും പറയും മുന്നേ അച്ചു ചാടി കയറി പറഞ്ഞു. അത് കേട്ടതും അവന്റെ ചുണ്ടിലൊരു ചിരി പാഞ്ഞോളിച്ചു. "ഒടുവിൽ നീ അവിടെ എത്തിയല്ലേ.." കാർത്യായിനി ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു വിജയചിരിയോടെ പുരികം പൊക്കി. അവിടെയൊരു പുഴയുണ്ടെന്നും അത് കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ടെന്നും ആരോ പറഞ്ഞറിഞ്ഞ അവൾ കാർത്യായിനിയെയും കൂട്ടി അങ്ങോട്ട്‌ പോകാൻ ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചിരുന്നു പക്ഷേ അവർ ഒട്ടും സമ്മതിക്കാഞ്ഞത് കൊണ്ട് അവളുടെ ആ ആഗ്രഹം അങ്ങനെ തന്നെ ബാക്കി കിടന്നു. ഈ അച്ചു എന്നാ സുമ്മാവാ.. " ഇല്ലാത്ത കോളർ വലിച്ചു പൊക്കി അവളൊരു ഗമയോടെ പറയുന്നത് കേട്ടതും ശ്രീ യും കാർത്യായിനിയും ഒരുപോലെ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ഇറങ്ങി വാ.. ച്ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോയിക്കോ" കാർത്യായിനി ശ്രീയേ വിളിച്ചു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയി. "ആ പുഴ കാണാൻ എനിക്കും ആഗ്രഹം.. നമ്മുക്ക് നാളെ അങ്ങോട്ട്‌ വിട്ടാലോ.." ചുണ്ട് കടിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ടൊരു കള്ളത്തരത്തോടെ ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. "അയ്യടാ.. എന്തിനാ ആ കൊതിയെന്ന് എനിക്കിപ്പോ നന്നായി അറിയാം. അത് കൊണ്ട് ഞാനെങ്ങും വരില്ല.. ഉമ്മച്ചൻ ഒറ്റക്കങ്ങോട്ട് പോയ മതി.." അവളവന്റെ കയ്യിലൊരു പിച്ചു കൊടുത്തു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "എങ്കിൽ ഞാൻ വരാം.." അരികിൽ നിന്നിരുന്ന കുട്ടാപ്പി പറയുമ്പോഴാണ് രണ്ടാളും അവനെ കണ്ടത്. "നീ മതിയെടാ.. ഇവളോട് പോകാൻ പറ.. നമ്മള് പോകും.. അല്ലേടാ.." അവനെ എടുത്തു പൊക്കി കവിളിൽ ഉമ്മ വെച്ചു കൊണ്ട് അച്ചുവിന്റെ നേരെയൊന്ന് പുച്ഛത്തോടെ നോക്കിയിട്ട് ശ്രീ അകത്തേക്ക് നടന്നു. അപ്പോഴേക്കും കാർത്യായിനി മേശയിൽ ചായയും കടിയും എടുത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. കുട്ടാപ്പിയെ അരികിൽ ഇരുത്തി കൊണ്ട് ശ്രീയും അവിരുന്നു. കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയ്ക്ക്.. അച്ചുവും താനും വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ശ്രീ പറയുമ്പോൾ അച്ചു ടെൻഷനോടെ അവരെ നോക്കി. "നന്നായി മോനെ.. നിങ്ങൾ തന്നെ തീരുമാനിക്കട്ടെ എന്ന് കരുതി പറയാഞ്ഞതാ ഞാൻ. ഇവളെ നിന്റെ കയ്യിൽ ഏല്പിച്ചാൽ എനിക്ക് പിന്നെ ഒന്നും പേടിക്കാനില്ല. എന്നെയും ഇവനെയുമൊന്നും അവനൊന്നും ചെയ്യില്ല.. അവന്റെ കണ്ണിൽ പെടാതെ ഞങ്ങൾ എവിടെയെങ്കിലും ജീവിക്കും.." അച്ചുവിനെ നോക്കി വാത്സല്യത്തോടെ അവരത് പറയുമ്പോൾ അച്ചു കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടാ ചൂടിലേക്ക് പതുങ്ങി. "കല്യാണം എന്നല്ല. ലീഗൽ ആയിട്ട് ഒരുറപ്പ് വരുത്തി വെക്കുന്നു.. എന്റെ.. എന്റെ അച്ഛനുണ്ട് നാട്ടിൽ.. അച്ഛന്റെ കൂടെ ചേർന്നിട്ട് ഇവളെ താലി കെട്ടി എന്റെതാക്കണം എന്നാ എന്റെ മനസ്സിൽ.." ശ്രീ പറഞ്ഞതിനെല്ലാം അവർക്ക് സമ്മതമായിരുന്നു. അച്ചു സുരക്ഷിതമാവണം എന്നതിൽ കവിഞ്ഞൊന്നും തന്നെ അവർക്കറിയേണ്ടതില്ല.. "ഇവിടെ നിന്നും പോകുമ്പോൾ അവൾ മാത്രമല്ല.. അവളെ എനിക്ക് വീണ്ടും തിരികെ കിട്ടാൻ കാരണമായ നിങ്ങളെ കൂടി ഞാൻ കൊണ്ട് പോകും.. എതിരൊന്നും പറയരുത്.. അതിപ്പോ എന്റെ കടമ യാണ്.. ശ്രീ കാർത്യായിനിയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നിട്ടാ കൈ പിടിച്ചു.. അവരൊരു ചിരിയോടെ അവന്റെ നേരെ നോക്കി എന്തല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. "നാളെ.. അല്ലെങ്കിൽ മറ്റന്നാൾ കൂടുതൽ വൈകിക്കാൻ വയ്യ.. എന്തൊക്കെ വേണമെന്ന് അന്വേഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് ഞാൻ അറിയിക്കാം.. " പോവാനിറങ്ങും മുന്നേ ശ്രീ പറഞ്ഞു. 💜💜 ഡെവി... ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ മൂളൽ മാത്രമുള്ളു. "എന്താടാ.." "എന്ത്.... ഒന്നുല്ല.. നീ പറയ്യ്.." വിവാഹം രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ വേണ്ടുന്നതെല്ലാം രോഹിതിനോട് ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി അതിനെ കുറിച്ച് ഡെവിയോട് പറയാൻ വിളിച്ചതാണ് ശ്രീ. "ഞാൻ. ഞാനൊരു കല്യാണം കഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു ഡെവി.." ശ്രീ യത് പറയുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷത്തെ നിശബ്ദത.. "ഞാനും..." ഡെവി ഇടറി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ശ്രീയൊന്നു ഞെട്ടി പോയി. "എടാ... ഡെവി.. നീ പറയുന്നത് ഇത്ര പെട്ടന്ന്.." "ശുഭകാര്യങ്ങളൊന്നും വൈകിക്കരുത് എന്നല്ലേ ശ്രീ.. പക്ഷേ എന്റെ കാര്യത്തിൽ അത് കൊണ്ടാവാം എന്ന് കരുതാൻ വയ്യ.. മകന്റെ മനസ്സ് മാറി പോകും മുന്നെ കെട്ടി മുറുക്കി കുരുക്കിയിടാനാണ് എന്റെ അമ്മയുടെ പരിപാടി..അതിനൊപ്പം കട്ടക്ക് ആങ്ങളയും കുടുംബവും. അവരെന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടാണ് പോലും ശ്രീ.. ഇങ്ങനെ ഒരാളെ ജീവിതക്കാലം മുഴുവനും ഉമി തീയിലെന്നത് പോലെ നീറാൻ വിടുന്നതിനും പേര് സ്നേഹം എന്ന് തന്നെയാണോടാ.. എനിക്കതാ മനസ്സിലാവാത്തത്.." ഡെവി പറയുമ്പോൾ ശ്രീക്ക് പിന്നെന്ത് പറയണം എന്നറിയില്ലായിരുന്നു. ഇതിങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ നടക്കും എന്നറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും ഇത്രയും പെട്ടന്നൊരു നീക്കം.. അതും ഡെവി സമ്മതിച്ചു കൊണ്ട്.. അത് ശ്രീ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിന്റെയൊരു പകപ്പുണ്ടവനും. "നാളെ വൈകുന്നേരം നിച്ഛയം.. അത് കഴിഞ്ഞു ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ച കൊണ്ട് കല്യാണം.. എല്ലാം വളരെ ഫസ്റ്റാ ശ്രീ.. അവരുടെ ആഗ്രഹമെങ്കിലും നടക്കട്ടെ.." ആത്മനിന്ദ കലർന്ന ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ. ശ്രീ ശ്വാസമെടുത്തു മിണ്ടാതെ നിന്നു.. "നിന്നെ ഞാൻ വിളിക്കുന്നില്ല ശ്രീ.. ഡേവിഡ് തരകനെ കൊന്ന് കൊല വിളിക്കുന്നത് നീ കാണണ്ട..നീ വരേണ്ട ഡാ.. "ഡെവി.." "ഒന്നും പറയേണ്ട ശ്രീ.. ഞാൻ ഒക്കെയാണ്.. അവരെന്നെ കെട്ടിയിട്ട് കൊണ്ടൊന്നുമല്ല ഇത് നടത്തുന്നത്. ഞാൻ സമ്മതിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് തന്നെയാ.. അതിൽ നിനക്ക് സംശയങ്ങൾ ഒന്നും വേണ്ട.." "അല്ലേടാ എന്നാലും.." "ഒരേന്നാലും ഇല്ല.. നീ ഇപ്പൊ നിന്റെ കല്യാണകാര്യം പറയാൻ വിളിച്ചതല്ലേ.. അതിനെ കുറിച്ച് പറ.." ഡെവി ശ്രീയോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ശ്രീക്കൊന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. തൊട്ട് മുന്നേ കേട്ട കൂട്ടുകാരന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടിയ നോവിന്റെ അലകൾ അവനെ അത്രമാത്രം വേദനിപ്പിച്ചു... "ഞാൻ.. ഞാൻ നാളെ വിളിച്ചോളാം ഡെവി.." ഒടുവിൽ ശ്രീ അതാണ് പറഞ്ഞത്. "ഒക്കെടാ.. എന്നാ പിന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്യ്.." ഡെവിയും സമ്മതിച്ചു. "ശ്രീ.. പിന്നെ.." ഡെവിയെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. "പറയെടാ..." ശ്രീ ആവിശ്യപ്പെടുമ്പോൾ ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു. "നീ.. നീ ബാലയെ ഒന്ന് വിളിച്ചേക്കണേ..." അറച്ചറച്ചു കൊണ്ടാണ് ഡെവി അത് ആവിശ്യപ്പെട്ടത്. പറയാനും പറയാതിരിക്കാനും തോന്നിയ ഒരു കാര്യമായിരുന്നു അവനത്. "നീ.. നീ അവളെ കണ്ടിരുന്നോ ഡെവി..?" ശ്രീ യിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ചോദ്യം തന്നെയായിരുന്നു അത്. "കണ്ടിരുന്നു.." "നിങ്ങൾ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചോ..?" "മ്മ് സംസാരിച്ചു..' "അവൾ.. അവൾ പറഞ്ഞിട്ടാണോ ഡെവി നീ.. ഇത്രയും പെട്ടന്ന്..." ശ്രീക്ക് അതായിരുന്നു അറിയേണ്ടത്. "ഞാനിങ്ങനെ ജീവിതമില്ലാതായി പോയത് അവൾ കാരണമെന്ന് കേൾക്കുന്നത് എനിക്കാണ് ശ്രീ കൂടുതൽ വേദന.. തേനിൽ വീണു മരിച്ചൊരു ഉറുമ്പിന്റെ കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ നീ.. അതായിപ്പോ എന്റെ അവസ്ഥ.. ചിലതെല്ലാം അങ്ങനെയാ ശ്രീ.. നമുക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല.. കാണണ്ടായിരുന്നു.. അറിയണ്ടായിരുന്നു.. എന്നൊക്കെ വെറുതെ.. വെറും വെറുതെ മോഹിക്കാം എന്നല്ലാതെ ഒന്നിനും കഴിയില്ല... ബാലയെ.. ബാലയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക്... എനിക്ക് കഴിയില്ലെടാ.. നീ കൂടുതൽ ഒന്നും എന്നോട് ചോദിക്കല്ലേ.. നിന്നോട് നുണ പറയാനും സത്യം പറയാനും എനിക്ക് വയ്യെടാ ശ്രീ.." ഡെവിയുടെ ആവിശ്യം.. അത് അംഗീകരിച്ചു എന്നത് പോലെ ശ്രീ പിന്നെയൊന്നും ചോദിക്കാതെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. അത് വരെയും ഉണ്ടായിരുന്ന ശാന്തത പതിയെ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നും പോയി മറഞ്ഞു.. പകരം തിളച്ച ലാവ പോലെയുള്ള ഡെവിയുടെ ഉള്ളം അവനെയും പൊള്ളി പിടയിപ്പിച്ചു.. ആ പിടച്ചിലോടെ തന്നെയാണ് ശ്രീ ബാലയുടെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചതും.. 💜💜 യാതൊരു അനിഷ്ടവുമില്ലാത്ത അമ്മയും മകളും. അവർ മത്സരത്തിലാണ് വിനോദിനെ സത്കരിക്കാൾ. ദേവിക അമ്പരപ്പോടെയാണ്‌ അത് നോക്കി കണ്ടത്. ഇതൊക്കെ ഇത്രയേ ഒള്ളായിരുന്നോ..? കുടുംബജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങളെ ഇത്രയും പെട്ടന്ന് പരിഹരിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നോ..? എന്നൊക്കെ അത്ഭുതപ്പെട്ട ദേവിക അപ്പോഴും ഓർത്തില്ല, വൈഗ അവളുടെ കുടുംബജീവിതത്തിലേക്ക് ആരെങ്കിലും ഇടപെടാൻ അനുവാദം കൊടുത്തിട്ടില്ല എന്നും അത് കൊണ്ടാണ് അവരുടെ ഇടയിലെ ആ പിണക്കം അത്രയും വേഗം പരിഹരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതെന്നും.. വിനോദ് കൂട്ടാൻ വരുമ്പോൾ വൈഗ പിണക്കം കാണിക്കുമെന്നും തന്നോട് അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞെങ്കിൽ കൂടിയും മകളുടെ വിഷമം കണ്ട തങ്കമണി അവനോടത് ചോദിക്കുമെന്നുമുള്ള ദേവികയുടെ മുൻവിധികളെ തകർത്തു കൊണ്ടായിരുന്നു അവിടെയുള്ള പ്രകടനം മുഴുവനും. ആർക്കും ദേഷ്യമോ വഴക്കോ ഒന്നുമില്ല.. വിനോദ് പോലും ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവരോട് ഓരോന്നു പറയുന്നത്. അവൾക്കറിയാവുന്ന തങ്കമണിയും വൈഗയും അങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല. ദേവിക അവരെ നോക്കുമ്പോഴൊക്കെയും അത് തന്നെയായിരുന്നു ഓർത്തത്.. അപ്പോഴൊക്കെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ അസ്വസ്ഥതയുടെ കടലിരമ്പമുണ്ട്. എത്ര അടക്കി പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നേരെയാവാത്ത ഹൃദയമിടിപ്പോടെ ദേവിക അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടാ സോഫയിലിരുന്നു.. തുടരും.. തിരിച്ചറിവിന്റെ പാത പലപ്പോഴും ദുർഘടമായേക്കാം.. അല്ല.. ഒന്ന് ഓർമ്മിപ്പിച്ചു ന്ന് മാത്രം 😁 #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി....... 🔻 ഭാഗം- 63 ✍️ രചന - Aysha akbar എന്താണ് ജൂലി പറയുന്നതെന്ന് ബോധ്യമുണ്ടോ.... അലെക്സിനെ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു വാശി പിടിക്കുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞു നിന്റപ്പൻ സണ്ണി ആദ്യം വന്നു കണ്ടത് എന്നെയാണെന്ന് നിനക്കറിയുമോ....... ഞാൻ വഴിയാണ് ആ കാര്യം പാല മറ്റത് അവതരിപ്പിച്ചതും...... എന്നിട്ടിപ്പോ...... സ്വത്ത്‌ പോയെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒലിച്ചു പോയോ നിന്റെ പ്രേമമൊക്കെ...... ഫാദർ നിറഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ ജൂലിയെ നോക്കിയത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജൂലി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല..... സണ്ണി നാണക്കേട് കൊണ്ട് തല കുനിച്ചിരിക്കുകയാണ്..... അപ്പോഴാണ് ജോർജ് അങ്ങോട്ട് വരുന്നത്.... എല്ലാം കേട്ടതിന്റെ ഭാവം മുഖത്തുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ അയാൾ കയറി അവരിലൊരാളായിരുന്നു...... ജോമോനും ജൂലിയുമെല്ലാം വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നെങ്കിൽ കൂടി എന്തിന്റെ പേരിലായാലും ഈ വിവാഹം നടത്താൻ മാത്രം അവരാരും ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല...... ഇപ്പോഴുള്ള നാണക്കേടിനെക്കാൾ അലെക്സിനെ കെട്ടിയാലുള്ള അവസ്ഥയാണ് ജൂലിയുടെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത്....... അലക്സ്‌ രംഗം അവർക്ക് വിട്ട് കൊടുത്തെന്ന പോലൊരു കാണിയായി നിൽക്കുകയാണ്.... കാരണം ഈ വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചതും ഇവരൊക്കെ ചേർന്ന് തന്നെയായിരുന്നു.... അത് കൊണ്ട് ഇത് തീർക്കുമ്പോഴും അവരെല്ലാം വേണം....... ഇങ്ങനെ സ്വത്തിന്റെ കണക്ക് നോക്കി മോളെ പ്രേമിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചത് നീയാണോടാ സണ്ണി..... ജോർജ് പുച്ഛത്തോടെ സണ്ണിക്ക് നേരെ അതും കൂടി ചോദിക്കുമ്പോൾ സണ്ണി ഭൂമിയോളം താഴ്ന്നു പോകുന്നത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു.... അപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും പഴുതിനായി അയാൾ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്... ഇങ്ങനെയൊരു കാര്യം നടന്നതിൽ എനിക്ക് സങ്കടമുണ്ടച്ചോ..... പക്ഷെ അവൾക്ക് വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പിന്നെയെന്നാ ചെയ്യാൻ പറ്റും....... ഈ നാണക്കേടിനു പകരമായി ഭദ്രയും ജോമോനും തമ്മിലുള്ള...... സണ്ണി....... സണ്ണി നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് സഹതാപം അഭിനയിച്ചത് ഫലിപ്പിച്ചെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴായിരുന്നു അത് വരെ നിശബ്ദനായിരുന്ന ജോണി അയാളെ ഒന്നമർത്തി വിളിച്ചത്.... അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ ജോണിയെ നോക്കി...... ഇറങ്ങി പോകാൻ ഇത് വരെ ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ല.... അതിനുള്ള ഇട നീ വരുത്തരുത്...... പണം കൂടുമ്പോൾ കൂടുന്ന നിന്റെയീ സ്നേഹ നാടകം മതിയാക്കിക്കോ..... നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് എന്റെ രണ്ട് മക്കളെയും തരാൻ ഞാനൊരുക്കമല്ല...... നിനക്കുണ്ടായ നാണക്കേട് പണത്തിനോട് ആർത്തി മൂത്ത് നീയുണ്ടാക്കിയതാണ്...... കല്യാണം നടക്കുന്നത് ഇവിടെയാണ്‌.... പാലമറ്റത്..... എന്റെ മകൻ അലക്സ്‌ എന്റെ ആഗ്നസിന്റെ മകൾ ഭദ്രയെ വിവാഹം കഴിക്കും........ ജോണി എഴുന്നേറ്റ് നിന്ന് അത്രയും വാക്കുകൾ കനപ്പിച്ചു തന്നെ പറയുമ്പോൾ പല മുഖങ്ങളിലും പല ഭാവങ്ങളായിരുന്നു...... അലക്‌സാകെ കൂടി ഒന്ന് വിറച്ചത് പോലെ.... കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച കാര്യം കേട്ടത് പോലെ അകാരണമായി ഹൃദയം അങ്ങനെ മിടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്..... ഭദ്രയുടെ ഉള്ളവും വല്ലാതെ പിടച്ചു..... കാതുകൾക്ക് സുഖമുള്ള അനുഭൂതിയായിരുന്നത്....... വല്യമ്മച്ചിയും ജോർജും എല്ലാം നിറഞ്ഞൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ ജോണിയെ ശെരി വെച്ചു.... ട്രീസ സന്തോഷം കൊണ്ട് ഇരുന്നിടത് നിന്നെഴുന്നേറ്റു...... നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ഭദ്രയുടെ കൈ പിടിച്ചു അവർക്ക് മുന്നിലേക്ക് നടന്നു...... അതെ..... ഇച്ചായൻ പറഞ്ഞതാണ് ശെരി.......അലെക്സിനെ ദൈവം ഞങ്ങൾക്കടുത്തേക്ക് എത്തിച്ചതും ആഗ്നസിനെ ദൂരേക്ക് പറഞ്ഞയച്ചതും ഇവരെ ഒന്നിപ്പിക്കാനുള്ള നിശ്ചയമുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ്........ അവരതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഭദ്രയെ ചേർത്ത് പിടിക്കുമ്പോൾ ജൂലിയെ പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് നോക്കാനും മറന്നിരുന്നില്ല..... ജൂലിക്ക് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... അവൾ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ടവരെ നോക്കി.... ഭദ്ര തലയുയർത്തിയില്ലെങ്കിലും തനിക്കല്പം അപ്പുറത്തായി നിൽക്കുന്നവന്റെ നേർത്ത സുഗന്ധം അവളെ ആനന്ദത്തിലാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു....... വീണ്ടും അവൻ തന്റെ കയ്യെത്തും ദൂരത്തുണ്ട്...... ജോർജ് സന്തോഷം കൊണ്ട് മിഴികളോപ്പി...... പാല മറ്റത്തെ സ്വത്ത്‌ ഒറ്റയടിക്ക് വിഴുങ്ങാൻ വേണ്ടി കണക്ക് കൂട്ടിയവരായിരുന്നു ചിലരൊക്കെ........ അതീ ജന്മം നടക്കില്ലച്ചോ..... ട്രീസ ജൂലിയെ നോക്കി പുച്ഛത്തോടെ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവൾക്ക് ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... ഇനി എന്ത് കാണാൻ നിൽക്കാണിവിടെ...... ജൂലി സണ്ണി ക്ക് നേരെ ദേഷ്യത്തോടെ അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് പോയതും ഓരോരുത്തരും എഴുന്നേറ്റ് അവൾക്ക് പിറകെ നടന്നിരുന്നു..... ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയതിൽ വിഷമമുണ്ട്..... ഞാനും.... ഇറങ്ങട്ടെ.... അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഫാദറും അവിടെ നിന്നിറങ്ങി... സോഫയിലായിരിക്കുന്ന ജോണിയും വല്യമ്മച്ചിയും ജോർജും അവർക്ക് മുമ്പിലായി നിൽക്കുന്ന ട്രീസയെയും ഭദ്രയെയും അലക്സിനെയും നോക്കി...... ഭദ്രയുടെ കയ്യിലെ പിടുത്തം വിട്ട് കൊണ്ട് ട്രീസ യും സോഫയിലേക്ക് പോയിരുന്നു..... വിചാരണക്കെ ന്ന പോൽ രണ്ട് പേരും നിൽക്കുമ്പോൾ അലക്സിനായായിരുന്നു ഭയം തോന്നിയത്...... ഇനി പറ... എന്താ നിങ്ങടെ പ്ലാൻ....... വല്യമ്മച്ചി രണ്ട് പേരെയും നോക്കിയത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഭദ്ര പതിയെ യൊന്നു തലയുയർത്തി...... അലക്സ്‌..... നിങ്ങളുടെ കല്യാണ ക്കാര്യത്തിൽ നിനക്കെന്താ പറയാനുള്ളത്....... വല്യമ്മച്ചി അലെക്സിനെ നോക്കി യത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവൻ മുഖമുയർത്തി അവരെ നോക്കി....... രംഗം ഇപ്പോൾ ശാന്തമാണ്...... വെറുതെ തന്നെ പിടിച്ച് പുറകോട്ട് വലിക്കുന്നത് തന്റെ മനസ്സ് മാത്രമാണെന്ന് അവനറിയാം..... അപ്പോഴും ഹൃദയം അവളോടുള്ള പ്രണയത്തിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിരിക്കുകയാണ്..... അലക്സ്‌ അൽപ നേരത്തേക്കൊന്നും മിണ്ടിയില്ല..... ഭദ്ര്യയുടെ ഹൃദയം അവന്റെ മറുപടി ക്കെന്ന പോൽ തുടിക്കുകയാണ്...... അവനൊരു നിമിഷം അവളിലേക്കൊന്ന് നോക്കി..... ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള വിരലുകൾ അവർ തെരു പിടിക്കുകയാണ്..... രണ്ട് പേരെയും ഒരുമിച്ചു കാണാനുള്ള ഭംഗി നോക്കി വല്യമ്മച്ചി അങ്ങനെയിരിക്കുകയാണ്....... അലക്സ്‌ പതിയെ വല്യമ്മച്ചിക്കരികിലേക്കിരുന്നു...... വല്യമ്മച്ചി...ഞാൻ...... എന്നെ പ്പോലൊരുത്തൻ പാല മറ്റത്തെ കുട്ടിക്ക് ചേരുമോ.......... അപ്പൊ നീയെവിടുത്തെയാടാ..... അലക്സ്‌ പതിഞ്ഞ ശബ്ധത്തോടത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജോണിയുടെ ശബ്ദം അവനു നേരെയുയർന്നിരുന്നു..... അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി...... വല്യമ്മച്ചി ദേഷ്യത്തോടെ വീണ്ടും എന്തോ പറയാൻ നിൽക്കുന്ന ജോണിക്ക് നേരെ വേണ്ടെന്ന അർത്ഥത്തിൽ കയ്യുയർത്തി..... വീണ്ടും അലെക്സിനു പറയാനുള്ളതിനായി അവർ സമയം കൊടുത്തു..... അവൻ പതിയെ മിഴികളുയർത്തി ഭദ്ര യെ നോക്കി..... നിറഞ്ഞ മിഴികളാലെ അവൾ അവനെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്.... സങ്കടം കൊണ്ടവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പുന്നുണ്ട്...... അലെക്സിന്റെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടച്ചു...... അത് നീ ആദ്യം അവളോട് ചോദിക്കേടാ.... ഇപ്പൊ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങി പ്പോയ വളെ പോലെ അവളും നിന്നെക്കാൾ നല്ലത് സ്വപ്നം കാണാന്നുണ്ടോയെന്ന്..... വല്യമ്മച്ചി അലെക്സിന്റെ തോളിൽ പതിയെ തട്ടിയത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തിലുമുള്ള ഭാരം അത് തന്നെയാണെന്ന് അവനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ട്രീസയും അതങ്ങേയറ്റം ശെരി വെച്ചെന്ന പോലിരുന്നു..... അലക്സ് പതിയെ ഇരുന്നിടത് നിന്നുമെഴുന്നേറ്റു.... പതിയെ ഭദ്രക്കടുത്തേക്ക് അവൻ നടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കാച്ചെണ്ണ യുടെ ഗന്ധം അവനിലെ പ്രണയത്തെ തളരിതമാക്കും പോലെ..... അവൾ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കെ അവൻ പതിയെ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി....... മിഴികൾ തമ്മിൽ കൊരുത്തൊരാ നിമിഷം ഇരുവർക്കും സ്വയം നഷ്ടപ്പെടും പോലെ...... എന്തോ ഒരു തേങ്ങൽ തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ പിടിച്ച് നിൽക്കും പോലെ....... ഞാൻ.... ഞാനീ വീട്ടിലെ വിരുന്നുകാരനാണ്....... നീയിവിടുത്തെ അവകാശിയും....... സ്നേഹിച് തുടങ്ങിയതിനേക്കാൾ ഒരു പാട് അന്തരമുണ്ടിപ്പോൾ നമ്മൾ തമ്മിൽ....... അവളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ പറയാൻ തനിക്ക് കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടി അവൻ പതിവ് ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തി..... ജോണിയും ട്രീസയും വല്യമ്മച്ചിയും നിശബ്ദരായി.... കാരണം അവൻ പറയുന്നത് യാഥാർഥ്യങ്ങളാണ്..... അത് തുറന്ന് പറയുക തന്നെ വേണം..... ജോർജ് ഇരുവരെയും നോക്കി നിന്നു...... ഭദ്ര അവന്റെ വാക്കുകൾക്കെന്ന പോൽ കാതുകൾ കൂർപ്പിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്...... നിനക്ക് എന്നെക്കാൾ നല്ലൊരു ബന്ധം.......... അലക്സ്‌ അത് പറഞ്ഞു തുടനങ്ങിയപ്പോഴേക്കും പെട്ടെന്നായിരുന്നു ഭദ്ര വലം കൈയാൽ അവന്റെ വാ പൊത്തിയത്..... ഗോതമ്പ് നിറമുള്ള കൈ വിരലുകൾ അവന്റെ ചുണ്ടിനു മുകളിൽ അമർന്നതും ഒരു നിമിഷം അലെക്സിനെ പോലെ എല്ലാവരും ഞെട്ടിയിരുന്നു..... ഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ അലെക്സിനെ നോക്കി നിറഞ്ഞൊഴുകുകയാണ്..... അവനും ഒരു നിമിഷം അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു....... വേണ്ടാ..... സ്വത്തും പണവും പുതിയ ബന്ധങ്ങളും ഒന്നും വേണ്ടെനിക്ക്........ ഇയാളെ മാത്രം മതി..... പറ്റുവോ...... ഭദ്ര ചിലമ്പിച്ച ശബ്ദത്തിൽ അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് പൊട്ടി കരഞ്ഞതും കൂടുതൽ നേരം അലെക്സിന് പിടിച്ച് നില്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല..... അവളുടെ നനഞ്ഞ കൺ പീലികൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തെ കൊളുത്തി വലിച്ചതും അവൻ ഇടത് കൈ കൊണ്ടവളെ വലിച്ച് നെഞ്ചിലേക്കിട്ടത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു..... ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും ഒന്ന് ഞെട്ടി...... പെട്ടെന്ന് ഓരോ മുഖത്തെയും ഞെട്ടൽ ഒരു പുഞ്ചിരി ക്ക് വഴി മാറിയിരുന്നു.... നിറഞ്ഞ സന്തോഷം കൊണ്ട് ഓരോരുത്തരും മിഴികളോപ്പി..... ഭദ്ര അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർന്ന് കിടന്നു കൊണ്ട് പൊട്ടി കരയുമ്പോൾ അലെക്സിന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞോഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൻ ഇടത് കയ്യാലേ അവളുടെ മുടിയിഴകളെ തലോടുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ അവൻ അമർത്തി ചിമ്മിയിരുന്നു.... അവന്റെ ബലമേറിയ കൈകൾക്കുള്ളിൽ അവളുടെ മിനുസമേറിയ ശരീരം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുമ്പോൾ കണ്ണ് നീർ അവന്റെ വെള്ള ഷർട്ടിനെ കുതിർത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ...... 🔻 ഭാഗം_ 3 ✍️ രചന - Aysha akbar അമ്മേ..... ഞാനും ഋതിനും ഇന്ന് തിരിച്ചു പോകും...... ഇഷാനി കുറച്ചു ദിവസം ഇവിടെയുണ്ടാകും..... അമ്മക്കടുത്തായി ആ കട്ടിലിൽ വന്നിരുന്നു കൊണ്ട് ഗായത്രിയത് പറയുമ്പോൾ സുഭദ്രാമ്മ തലയൊന്നുയർത്തി..... നിനക്ക്..... ഇന്ന് തന്നെ പോണോടി.... നിന്നേ കണ്ട് കൊതി തീർന്നില്ല....... അവരുടെ വാക്കുകളിലുള്ള നനവ് ഗായത്രിയിലും ഒരു വേദന നിറച്ചു......... പക്ഷെ ഇവിടെ നിൽക്കുകയെന്നത് തനിക്കൊട്ടും പറ്റില്ല........ അമ്മയോട് ഞാനെത്ര തവണ പറഞ്ഞു എന്റെ കൂടെ വരാൻ..... അമ്മ വരാനിട്ടല്ലേ...... ഗായത്രി പരിഭവത്തിന്റെ അത് പറയുമ്പോൾ അവരൊന്നു ചിരി ച്ചിരുന്നു ...... ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് നിന്ന് ജനിച്ചു വളർന്ന സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് പോലും ഒരു നേരം വന്നു നിൽക്കാൻ നിനക്ക് സൗകര്യമില്ല...... എന്നിട്ടാണോ ഒരു പരിചയവുമില്ലാത്ത അവിടേക്ക് നീയെന്നെ ക്ഷണിക്കുന്നത്........അല്ലെങ്കിലും ഒരു പരിധി കഴിഞ്ഞാൽ മക്കൾക്കൊന്നും അമ്മമാരെ വേണ്ടാ..... സുഭദ്രാമ്മ അത് പറയുമ്പോൾ ഗായത്രി പിന്നെയൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... അത് പോട്ടെ...... ഇഷാനി മോൾക്കെന്താ വയ്യെ....... അവർ പെട്ടെന്നത് ചോദിച്ചതും ഗായത്രി യൊന്നു പതറിയിരുന്നു.... പ്രതീക്ഷിച്ചതാണെങ്കിൽ കൂടി എന്തോ ഒരു ഭയം.... ആ മുഖത്ത് മുഴുവൻ എന്തോ ഒരു വിളർച്ചയുണ്ട്..... സുഭദ്രാമ്മ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ അവർ കാര്യം മനസിലാക്കിയെന്ന് ഗായത്രി ക്കും തോന്നി..... അമ്മേ.... അത്...... അവൾക്ക് ചെറിയൊരു ഡിപ്രഷനുണ്ട്...... അവള്.... പരീക്ഷയിൽ തോറ്റു... അതിന്റെയാ..... പറയുന്നത് പാതി കള്ളമായത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഗായത്രിയുടെ വാക്കുകളൊന്ന് വിറച്ചത് ..... തങ്ങളുടെ തെറ്റിനെ അതിൽ ഭംഗിയായി ഒളിപ്പിച്ചു വെക്കാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നു..... എന്റീശ്വരാ....... സുഭദ്രാമ്മ നിറഞ്ഞ ആവലാതിയോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു....... അമ്മ ഒച്ച വെക്കല്ലേ..... ആരും അറിയേണ്ട യിനി ഇതൊന്നും........ അവളവിടെ നിന്നൊന്ന് മാറി നിൽക്കട്ടെയെന്ന് വെച്ചാണ് ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വന്നത്...... കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ വന്നവളെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോളാം...... അത് വരെ അമ്മ അവളെ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിക്കണം.... ഗായത്രി അത് പറയുമ്പോഴും ആ മുഖത്ത് വല്ലാത്തൊരു വിങ്ങലിടം പിടിച്ചിരുന്നു....... സ്നേഹത്തിൽ നിന്നുള്ള വിങ്ങൽ..... വാത്സല്യത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ വിങ്ങൽ........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഹായ്...... അപ്പച്ചി........ ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ് വന്ന മീനാക്ഷി ഹാളിലിരിക്കുന്ന ഗായത്രി കണ്ട് ഏറെ ആവേശത്തോടെ വിളിച്ചതും ഗായത്രി ഒരു പതിഞ്ഞ പുഞ്ചിരി മാത്രം തിരികെ നൽകിയതും പെട്ടെന്ന് അവളുടെ മുഖത്തെ സന്തോഷമെല്ലാം കെട്ടടങ്ങിയത് പോലെ..... അവൾ പതിയെ തനൂജയെ ഒന്ന് നോക്കി..... താൻ നോക്കി യാൽ അവൾ കരഞ്ഞു പോകുമോയെന്നൊരു ഭയം തോന്നിയത് ക്കണ്ട തന്നെ തനൂജ അവളെ നോക്കിയില്ല...... നീ എന്തിനാ പഠിക്കുന്നത്...... തികച്ചും ഔദ്യോഗികമായി ഗായത്രി ചോദിക്കുമ്പോൾ പേരറിയാത്തൊരു വിങ്ങൽ അവളുടെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു....... ഡിഗ്രി...... അവളത് പറയുമ്പോഴും അവരുടെ അപ്പുറത്തായിരിക്കുന്ന ആ രണ്ട് പേരെ ഒന്ന് നോക്കിയിരുന്നു....... മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞറിവിൽ നിന്നും മനസ്സ് അവരുടെ മുഖമെല്ലാം മനസ്സിൽ വരച്ചു ചേർത്തിരുന്നു..... അവൾ അവരെയൊന്നും സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി... ഋതിൻ ഇവിടെയൊന്നും അല്ലെന്ന വണ്ണം ഫോണിൽ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയാണ് .. അപ്പുറത്തായിരിക്കുന്ന ഇഷാനി യാവട്ടെ.... ആരുടേയും മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ തല താഴ്ത്തി തന്നെയിരിക്കുകയാണ്...... മൂന്ന് പേരും ഒരു പോലെ തന്നെയെന്ന് മീനാക്ഷിക്ക് തോന്നി...... താൻ പരിധി വിട്ടവരെ സ്വന്തമായി കണ്ടത് കൊണ്ടോ എന്തോ മനസ്സ് വല്ലാതെ നീറുന്നു...... വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് ഏട്ടന്റെ മക്കളെ കാണുമ്പോൾ സ്വന്തം ചോരയെന്ന് പറഞ്ഞവർ തന്നെ ചേർത് പിടിക്കുമെന്ന് വെറുതെ മനസ്സിൽ തോന്നി പ്പോയി.... പിന്നേ ഒരു വാക്കിനിടം കൊടുക്കാതെ കയ്യിലെ ബാഗ് ടേബിളിൽ വെച്ച് മീനാക്ഷി അകത്തേക്ക് കയറി പോയിരുന്നു........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ലുക്ക്‌ ഇഷാനി.... വീണ്ടും ഞാൻ പറയുകയാണ്........ ഇവരൊന്നും നമുടെ സ്റ്റാൻഡേർഡിന് ചേരുന്നവരല്ല...... സൊ യൂ ജസ്റ്റ്‌ കീപ് ഡിസ്റ്റൻസ്..... ഗായത്രി അത് പറയുമ്പോൾ വാക്കുകളിൽ അവരോടുള്ള നീരസം നന്നേ പ്രകടമായിരുന്നു....... അങ്ങനെ യാണെങ്കിൽ പിന്നേ എന്തിനാ മമ്മ എന്നെ ഇവിടെ ഇട്ടേച്ച് പോകുന്നത്........ ഗായത്രിയുടെ വാക്കുകളിൽ നിന്നും അവൾക്കും ആ ആളുകൾക്കിടയിൽ തനിച് നിൽക്കാൻ വല്ലാത്ത പ്രയാസം തോന്നിയിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് അവളത് ചോതിച്ചത്...... അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പും പോലെ..... കരയാൻ പോലും ത്രാണിയില്ലാത്തൊരു ജീവചവമായി താൻ മാറിയെന്നു അവൾക്ക് സ്വയം തോന്നി....... നീയെന്താണ് ഇഷാനി ഒന്നും അറിയാത്തത് പോലെ........ നീ അവിടെ നിന്നൊന്ന് മാറി നിന്നാൽ മൈൻഡ് ഫ്രഷ് ആവുമെന്നല്ലേ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്...... ആണോ... അങ്ങനെയാണോ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്..... ഗായത്രിയത് പറഞ്ഞതും തീരെ തളർന്ന സ്വരത്തിലായിരുന്നു ഇഷാനി തിരികെയത് ചോദിച്ചതെങ്കിലും ആ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാത്ത മൂർച്ചയുള്ളത് പോലെ....... കാരണം താൻ മനസ്സിലാക്കിയത് അങ്ങനെയായിരുന്നില്ല..... സ്നേഹവും പരിചരണവും കൊണ്ട് തന്റെയുള്ളിലെ മുറിവിനെ ഉണക്കണമെന്നായിരുന്നു..... അത് മമ്മക്ക് മനസ്സിലായിട്ടുണ്ടാവില്ലേ എന്നവൾക്ക് സംശയം തോന്നി......... ഇതൊക്കെ നീ മുമ്പേ ചിന്തിക്കണമായിരുന്നു..... നേരാം വണ്ണം പഠിച്ചിരുന്നേൽ ഇങ്ങനെയൊന്നും ആവില്ലായിരുന്നു...... പപ്പക്ക് നിന്നോട് ഇഷ്ടം കൂടുകയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു..... നിനക്ക് ഈ ലോക്കൽ സ് തന്നെയാ ഒരു കണക്കിന് നല്ലത്........ ഗായത്രി ദേഷ്യത്തോടെ അവളുടെ കൈ തണ്ടയിൽ ഒന്ന് നുള്ളി കൊണ്ടത്‌ പറയുമ്പോൾ ഇഷാനി പിന്നീടൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.... കാരണം ഡോക്ടറിന്റെ വാക്കുകൾ അപ്പോൾ അവർക്ക് മനസ്സിലാവാനിട്ടല്ല...... താല്പര്യമില്ലാന്നിട്ടാണ്...... മാത്രവുമല്ല...... എല്ലായിടത്തും വിജയം മാത്രം കൈ വരിക്കുന്ന അവർ അവർക്കിടയിലെ തോൽവി യെ മനപ്പൂർവം ഒഴിവാക്കുകയാണ്..... എനിക്ക് പഠിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹമില്ലാന്നിട്ടാണോ.... എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റുന്നില്ല...... അതെന്താ ഇവരൊന്നും മനസ്സിലാകാത്തത്..... അവളുടെ വിടർന്ന കണ്ണുകൾ പതിയെ കാഴ്ചയെ ഒന്ന് മറച്ചു പിടിച്ചു........ നെഞ്ച് വല്ലാതെ മുറിയുന്നത് പോലെ..... നിറയാൻ വെമ്പി നിന്നൊരു തുള്ളിയെ അവൾ കൈകൾ കൊണ്ടൊപ്പിയെടുത്തു...... ഒരു തവണ കൂടി പറയുകയാണ്..... ഇവിടെയുള്ള സ്റ്റാൻഡേർഡില്ലാത്ത ആളുകളോട് നീ അല്പം അകന്ന് തന്നെ നിന്നോളണം.....കേട്ടല്ലോ..... ഗായത്രി ഒന്ന് കൂടി താക്കീത് പോലെ അത്‌ പറഞ്ഞതും അവരെ വിളിക്കാനായി മുറിയിലേക് വന്ന മീനാക്ഷി അത്‌ വ്യക്തമായി കേട്ടിരുന്നു..... അവളുടെ മനസ്സിൽ വല്ലാത്തൊരു പ്രയാസം തിങ്ങി നിറഞ്ഞു...... മുത്തശ്ശി.....വിളിക്കുന്നുണ്ട്..... താൻ പറഞ്ഞത് അവൾ കെട്ട് കാണുമോയെന്നൊരു ഭയത്തിലവളെ നോക്കിയ ഗായത്രിയോട് അത്‌ മാത്രം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മീനാക്ഷി നടക്കുമ്പോൾ വെറുതെയെങ്കിലും തല താഴ്ത്തി നിൽക്കുന്ന ആ ഭംഗിയുള്ള പെൺകുട്ടിയിൽ ഒന്ന് കണ്ണുകളടുക്കിയിരുന്നു..... അവൾക്ക് അവരോടെല്ലാം എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു പുച്ഛം തോന്നി...... അതിലേറെ അവരുടെ വാക്കുകൾ നെഞ്ചിലൊരു ഭാരം തീർത്തിരുന്നവളുടെ...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 അങ്ങനെ ഗായത്രി ഇറങ്ങി......... ഇഷാനി ക്ക് നെഞ്ച് വല്ലാതെ പിടയുന്നത് പോലെ തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... മാത്രവുമല്ല മമ്മ പറഞ്ഞത് പോലെ അത്രയും മോഷപ്പെട്ട ഈ ആളുകളുടെ കൂടെ എങ്ങനെ താൻ ദിവസങ്ങൾ തള്ളി നീക്കും....... പ്രയാസങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രയാസങ്ങളിലേക്കാണല്ലോ ദൈവമേ എന്റെ യാത്ര.... സ്വയം അവൾക്കൊരു ശപിക്കപ്പെട്ട ജന്മമായി തോന്നി....... അവൾക്ക് മനസ്സ് വല്ലാതെ വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു........ ഗായത്രി പോയതും അവൾ പതിയെ ആ മുറിയിലേക്ക് തന്നെ നടന്നു........ ആരെയും നോക്കിയില്ല..... അവരോടൊന്നും ഒരടുപ്പത്തിനും പോകരുതെന്ന് മമ്മ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞതല്ലേ..... അവത്രയേറെ മോശപ്പെട്ടവർ തന്നെയാ യിരിക്കും അവരെല്ലാമെന്ന് അവൾക്കും തോന്നിയിരുന്നു....... അവളുടെ മനസ്സ് അതാണ്‌ യാഥാർഥ്യ മെന്ന പോൽ കുറിച്ച് വെച്ചിരുന്നു....... അത്‌ കൊണ്ട് തന്നെ ആ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ മുറിയിൽ നിന്ന് അവളിറങ്ങിയില്ല....... ഏകാന്തത അവളെ വീർപ്പു മുട്ടിക്കുന്നുണ്ട്....... ആ മുറിയിലേറെ ശ്വാസം മുട്ടും പോലെ..... അവൾ ചുറ്റുമോന്ന് നോക്കി..... തന്റെ മുറിയുടെ അത്ര അല്ലെങ്കിലും അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുള്ള മുറി തന്നെയായിരുന്നത്...... സീലിംഗിന് പകരം മുകളിൽ കാണുന്നത് മരമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.... കൊത്തു പണികളുള്ള മനോഹരമായ കട്ടിൽ....... ചുവന്ന കാവിയിൽ തിളങ്ങുന്ന തറ...... അവളുടെ പൂ പോലെയുള്ള കാലവൾ ആ തറയിൽ നിന്നുമെടുത് കട്ടിലിലേക്ക് കയറ്റി വെച്ചു...... പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ പതിഞ്ഞത് ചുമരിൽ തൂക്കിയിട്ട മനോഹരമായ പെയിന്റിംഗിലായിരുന്നു..... ചിത്രം വരക്കാൻ തനിക്കേറെ ഇഷ്ടമാണ്..... സ്വന്തമായി ഒരിഷ്ടമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത് മാത്രമാണുള്ളത് ‌..... പക്ഷെ അതിനും ആ വീട്ടിൽ വില ക്കുകളേറെയാണ്..... വരയ്ക്കുന്നത് പപ്പക്കോട്ടും ഇഷ്ടമല്ല..... മാത്രവുമല്ല ആ നേരം കൂടി പഠിക്കാൻ പറഞ്ഞു ടോർചർ ചെയ്യും...... അവൾ പതിയെ നടന്നു കൊണ്ട് ആ പെയിന്റിങ്ങിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിന്നു....... അപ്പോഴാണ് മരത്തിന്റെ ആ വാതിൽ ഒരു ചെറു ശബ്ദത്തോടെ തുറന്നത്..... അവൾ ഞെട്ടലോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി...... മുത്തശ്ശിയാണ്.... അവരുടെ മുഖത്തുള്ളത് നിറഞ്ഞ ചിരിയാണ്....... മോൾക്ക്....... ഇവിടം ഇഷ്ടമായോ....... മുത്തശ്ശി ചോദിച്ചതിന് അവളൊരു വരണ്ട ചിരി പകരം നൽകി....... മോളെന്തിനാ സങ്കടപ്പെടുന്നത്..... പരീക്ഷ ആയാൽ തോൽവിയും ജയവും ഒക്കെയുണ്ടാകും അപ്പോഴേക്കും ഇങ്ങനെ ആയാലോ..... മുത്തശ്ശി അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് സ്നേഹത്തോടെ അവളുടെ മുടിയിഴകളിൽ ഒന്ന് തലോടി.... അവരുടെ ചുളിവ് വീണ കൈകൾ കൊണ്ടുള്ള ആ തലോടൽ അവൾക്കൊരു പ്രത്യേക അനുഭൂതി നൽകിയത് അവളറിഞ്ഞു..... അവരുടെ നിറഞ്ഞ ചിരിയും തനിക്ക് നൽകുന്നു ആനന്ദ ത്തെ അവൾ തിരിച്ചറിയുക യായിരുന്നു..... പക്ഷെ മമ്മ പറഞ്ഞത് ഇവിടെയുള്ളവരോടൊന്നും അടുപ്പം കാണിക്കരുതെന്നല്ലേ..... അല്ലാ.... മുത്തശ്ശിയോടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ...... അവർ മാത്രം ഒരു പക്ഷെ നല്ലതാവും...... അവൾ മനസ്സിൽ ഊഹിക്കുമ്പോഴും അങ്ങനെ അല്ലെങ്കിൽ കൂടി അങ്ങനെ ആണെന്ന് വരുത്തി തീർക്കാനാണ് അവളുടെ മനസ്സ് ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത്..... അതിനു കാരണം ചുരുങ്ങിയ നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് അവർ വെച്ചു നീട്ടിയ വാത്സല്യം തന്നെയായിരുന്നു.... താൻ അനുഭവിച്ചിട്ടാത്ത വാത്സല്യം..... താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന വാത്സല്യം..... മോളോറ്റക്ക് ഇരിക്കുകയൊന്നും വേണ്ടാ.....മോൾക്കിവിടേ കൂട്ടായി മീനൂട്ടിയുണ്ടല്ലോ...... ഞാൻ അവളെ വിളിക്കാം..... മുത്തശ്ശി അത്‌ പറയുമ്പോൾ വേണ്ടെന്ന് പറയാൻ തോന്നിയെങ്കിലും അവൾ മിണ്ടിയില്ല..... ഇവിടയുള്ളവരെല്ലാം കൾച്ചറില്ലാത്ത ആളുകളല്ലേ..... അത്രയും മോശം ആളുകളാവും..... അവൾക്കാരോടും ഇട പഴകാൻ ഒട്ടും താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല...... മീനുട്ടീ....... മുത്തശ്ശി നീട്ടി വിളിച്ചതും മീനാക്ഷി അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നിരുന്നു..... എന്താ മുത്തശ്ശി വിളിച്ചത്.... അവൾ ചോദിക്കുമ്പോഴും അവളുടെ മുഖത്തൊട്ടും താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല..... പക്ഷെ അപ്പോഴാണ് ഇഷാനിയവളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്........ ഇരു നിറമാണവൾക്ക്.... ഏറെ ഭംഗിയുള്ളോരു മുഖം..... താൻ കണ്ട് ശീലിച്ചതിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ചായങ്ങളേതുമില്ലാത്ത തെളിഞ്ഞ മുഖം...... കണ്ടാൽ ഏകദേശം തന്റെ പ്രായം തോന്നിക്കും...... ഒരു കോട്ടന്റെ ചുരിദാറാണ് അവളിട്ടിരിക്കുന്നത്.... ഇഷാനി അവളെ നോക്കിയെങ്കിലും എന്തോ ചിരിക്കാനൊന്നും തോന്നിയില്ല...... അതിനു കാരണം മമ്മയുടെ വാക്കുകളെ ശെരി വെച്ചെന്ന വണ്ണം മീനാക്ഷിയുടെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞു കണ്ടൊരു ഗൗരവമായിരുന്നു..... ഇഷാനി മോൾക്ക് നീ വേണം കൂട്ട് കൊടുക്കാൻ.... അവൾ നമ്മുടെ വീട്ടിലേക് വിരുന്നു വന്നിരിക്കുകയല്ലേ....... പുറത്തൊക്കെ ഒന്നവളെ കൂട്ടി പോയിട്ട് വാ... വേണ്ട........ മുത്തശ്ശി യത് പറഞ്ഞതും പെട്ടെന്നായിയുന്നു ഇഷാനിയത് പറഞ്ഞത്.... പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു വെങ്കിലും മീനുവിന്റെ മുഖം ഒന്ന് കൂടി വരിഞ്ഞു മുറുകി.... എനിക്ക്.... എനിക്കൊന്ന് കിടക്കണം മുത്തശ്ശി.... വയ്യ....... മുത്തശ്ശി ഇഷാനിയെ നോക്കിയതും അവൾ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അതും കൂടി കൂട്ടി ചേർത്തിരുന്നു....... ആയിക്കോട്ടെ.... യാത്രാ ക്ഷീണം ഉണ്ടാവും..... മോള് കിടന്നോ...... അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുത്തശ്ശി വാതിൽ ചാരി പോകുമ്പോൾ തന്നെ നോക്കി മുഖം കൂർപ്പിച്ചു പോകുന്ന മീനുവിനെ ഇഷാനിയും കണ്ടിരുന്നു..... അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു വീർപ്പ് മുട്ടൽ തോന്നിയിരുന്നു...... ഒരു ജയിലിലിട്ട പോലെ..... ഇവിടെയുള്ള ആകെ ആശ്വാസം എന്ന് പറയാൻ മുത്തശ്ശിയാണ്...... അതവൾക്ക് നൽകിയ ആശ്വാസം ചെറുതായിരുന്നില്ല...... അവൾ പതിയെ ആ ബെഡിലേക്ക് കിടന്നു........ ആ അന്തരീക്ഷത്തോടെ അവൾക്കോട്ടും പൊരുത്ത പ്പെടാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _58 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഏറെ നേരമായി അവനാ വെറും നിലത്ത് മലർന്ന് കിടപ്പാണ്. ഹൃദയമുരുകിയോലിച്ച പാടുകൾ കവിളിലും അടക്കാൻ കഴിയാത്ത പിടച്ചിൽ നെഞ്ചിലും പതിഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്. വിട്ടിട്ട് പോകാമെന്നവൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തത് മുതൽ താനൊന്നകെ ശൂന്യമായി പോയെന്ന് ഡെവിക്ക് തോന്നി. ഇനിയുള്ള താൻ.. ആത്മാവ് നഷ്ടം വന്നൊരു വെറും ശരീരം മാത്രമയെക്കാം.. അരികിൽ കിടന്നു കൊണ്ടവന്റെ ഫോൺ കുറച്ചു നേരമായി വിളിച്ചുണർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അവനതൊന്നും അറിയുന്നില്ല.. നേരത്തേ ഒരൊട്ടോയിൽ കയറ്റി വിട്ടതവന്റെ മനസ്സ് കൂടിയായിരുന്നു. ഓർക്കുമ്പോൾ ഒക്കെയും ഹൃദയം കടയാൻ പാകത്തിന് അവളകന്നു പോയി.. അവൾക്ക് വേണ്ടി.. അവൾ കാരണം തന്റെ ജീവിതം പോയെന്നുള്ള പഴി.. തന്റെ പ്രണയം തോൽക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഡെവി നിന്നിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നു.. നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ് ബാല.. നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം.. ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തിട്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു വേദന അവനെ ചുറ്റി പറ്റി നിൽപ്പുണ്ടപ്പോഴും. വീണ്ടും ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നു... തല ചെരിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ അമ്മയാണ് വിളിക്കുന്നത്. ഉച്ചക്കിറങ്ങി പോന്നിട്ട് ഇതു വരെയും തിരികെ ചെല്ലുന്നത് കാണാഞ്ഞിട്ട് വിളിക്കുകയാണ്. അവനറിയാം അത്.. പക്ഷേ അതെന്നെടുക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ ഡെവി വീണ്ടും അതേ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു. തൊട്ടരികിൽ ഇപ്പോഴും ഉള്ളുലക്കുന്നൊരു നോട്ടം കൊണ്ട്.. മനം നിറക്കുന്നൊരു ചിരി കൊണ്ട് അവളുണ്ടെന്നവന് തോന്നി. കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചും.. ചുറ്റും നോക്കിയും അവനപ്പോൾ തിരഞ്ഞ് നോക്കിയതത്രയും അവളെയാണ്. അവളെ മാത്രമാണ്. എന്ത് ചെയ്തിട്ടും.. എന്തോർത്തിട്ടും ശാന്തമാവാത്ത ഉള്ളം.. ഡെവി കാലിലൊരു തരിപ്പ് കയറി കടയുവോളം വീണ്ടും അവിടെ തന്നെയിരുന്നു. കയ്യും കാലും കുടഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ എഴുന്നേറ്റു നിൽക്കുമ്പോൾ തല വെട്ടി പൊളിയുന്ന വേദനയാണ്. അതിനേക്കാൾ വേവ് ഉള്ളിലും.. വീണ്ടും അകത്തേക്ക് കയറി വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു കൊണ്ട് അവൻ കീയിട്ട് പൂട്ടി.. തിരിച്ചു പോരുന്നില്ലെന്ന് വാശി പിടിക്കുന്നത് പോലെ മനസ്സവിടെ തന്നെ ഉറച്ചു നിൽപ്പാണ്. നിലത്ത് നിന്നും ഫോണെടുത്തു കൊണ്ട് പോക്കറ്റിലിട്ട് കൊണ്ട് ഡെവി തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നിട്ട് കാറിലേക്ക് കയറി. അവിടെയിട്ട് തന്നെ അത് തിരിച്ചിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സിനൊരു മരവിപ്പ് വന്നു നിറഞ്ഞത് പോലെ. യാത്രയിലുടനീളം കുത്തി നോവിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ കൂടെ ബാലയും ഉണ്ടായിരുന്നു. "എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഞാൻ തന്നെയൊരു കാരണം കണ്ടു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്.." അവൾ പറഞ്ഞിട്ട് പോയ ആ കുറച്ചു വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു തരും അർജുനൊപ്പമുള്ള ശ്രീബാലയുടെ ജീവിതം. സമ്മതം ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല.. നെഞ്ചിൽ പിടിച്ചോതുക്കി ഈ ലോകത്തിന്റെ ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകാമായിരുന്നു.. അവളാ പറഞ്ഞു പോയ തടസ്സങ്ങളെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു. കാലക്രമേണ എല്ലാത്തിനും മാറ്റം വരുമെന്ന് മാത്രം ചിന്തിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു.. കടുത്ത മനപ്രയാസത്തോടെ ഡെവി വീണ്ടും വീണ്ടും ഓർത്തു വേദനിച്ചതത്രയും ആ നഷ്ടപ്പെടലിനെ തന്നെയായിരുന്നു.. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അവനത് ഉൾക്കൊള്ളാൻ സാധിക്കാത്തത് പോലെ.. വീട്ടിലേക്കെത്തുമ്പോഴേക്കും പിന്നെയും അവന്റെ ഫോണിൽ വിളി എത്തിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അവനത് കേട്ടതായി പോലും നടിച്ചില്ല.. ഗേറ്റ് കടക്കും മുന്നേ ഉമ്മറത്തു തന്നെ നിൽക്കുന്ന അമ്മയും അമ്മയുടെ അരികിൽ സാന്ദ്രയും. ഡെവിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ കടുത്തു. മകന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ പേരിൽ ഒരു പാവം പെണ്ണിനെ നിഷ്കരുണം വായിൽ തോന്നിയത് മുഴുവനും വിളിച്ചു പറയാൻ തോന്നിയ അമ്മയോട് ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഡെവിക്ക് ദേഷ്യം തോന്നി..അതവന്റെ മുഖത്തും മനസ്സിലും നിറഞ്ഞു.. "ഇനി പോയിട്ട് അമ്മയോട് ദേഷ്യം കാണിക്കരുത്.. മക്കളുടെ ജീവിതം നന്നായി കാണാൻ ഏതൊരമ്മയും ചെയ്യുന്നതേ ഇന്ദിരാന്റിയും ചെയ്തിട്ടൊള്ളു.. വഴക്ക് വേണ്ടന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കും പോലെ അവന്റെ മനസ്സിൽ വീണ്ടും ബാലയുടെ വാക്കുകൾ വന്നു നിറഞ്ഞു. 'ഇല്ല.. ഞാനൊരു വഴക്കിനുമില്ല.. അതും നിനക്ക് വേണ്ടി..." എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കി ശാന്തമാക്കിയിട്ടാണ് ഡെവി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്.. "എവിടെ ആയിരുന്നെടാ.. നിന്റെ ഫോണിനെന്തു പറ്റി. വിളിച്ചാൽ എടുക്കാൻ പറ്റിലെൽ പിന്നെ നീയെന്തിനാ അത് കൊണ്ട് നടക്കുന്നത്.." അത് വരെയും വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടാത്ത ദേഷ്യം മുഴുവനുമുണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മയിൽ. ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ മുഖം കുനിച്ചു കൊണ്ടവൻ അകത്തേക്ക് കയറി. "നീ എവിടെ പോയതാടാ.. എന്താ നിന്റെ മുഖമിങ്ങനെ.. വയ്യേ നിനക്ക്.." ഡെവിയെ കണ്ടതും അത് വരെയുമുള്ള ദേഷ്യം മറന്നിട്ട് അവരിൽ ആകുലത നിറഞ്ഞു.. എനിക്കൊന്നമില്ല.. " മയപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും അങ്ങേയറ്റം പരുഷമായിരുന്നു അവന്റെ സ്വരമപ്പോൾ. "പിന്നെന്താ.. നീ ഇങ്ങനെ..." ഇന്ദിരമ്മ അവന്റെ കൈപിടിച്ച് നിർത്തി.. "എങ്ങനെ..?" ഡെവി തിരിഞ്ഞു ചോദിച്ചു. അതിനവർക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. അവനൊരു മാറ്റമുണ്ട്.. അതെന്താണ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ അവർക്ക് കഴിയുന്നില്ല . "കഴിക്കാൻ വേണ്ടേ.. നിനക്ക്.." ആ ചോദ്യത്തിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ അവരൊരു മറുചോദ്യം ചോദിച്ചു. 'എനിക്ക് വേണ്ട.. ഞാൻ.. ഞാൻ പുറത്ത് നിന്നും കഴിച്ചു.. " വീണ്ടും നിർബന്ധം പറയാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഡെവി നുണ പറഞ്ഞു. മടിയിൽ കിടത്തി ഊട്ടിയാൽ പോലും ഒരു വറ്റു പോലും ഉള്ളിലേക്കിറക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം തകർന്ന് നിൽപ്പാണ്.. "നല്ല തല വേദന.. ഞാനൊന്ന് കിടക്കട്ടെ..." ഡെവി അകത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുനിഞ്ഞു.. വാതിൽക്കലോളം ചെന്നിട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നിന്നിട്ട് അമ്മയെ നോക്കി. "നിങ്ങളൊക്കെ പറയുമ്പോലെ.. നിങ്ങളുടെയൊക്കെ ആഗ്രഹം പോലെ.. സാന്ദ്രയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് ഞാൻ ഒരുക്കമാണ്..എനിക്ക്.. എനിക്ക് സമ്മതമാണ്" പതിഞ്ഞതെങ്കിലും ഉറപ്പോടെ ഡെവി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ തലക്കടി കിട്ടിയത് പോലെ ഇന്ദിരാമ്മയും സാന്ദ്രയും വെട്ടി വിറച്ചു. അത്ര പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനം അവന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും അവരോരിക്കാലും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കുറച്ചു കാത്തിരുന്നാൽ.. നിരന്തരം നിർബന്ധം പിടിച്ചാൽ.. കുറ്റപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് സംസാരിച്ചാൽ അവൻ സമ്മതിച്ചേക്കും എന്നൊരു നേരിയ പ്രതീക്ഷ മാത്രമായിരുന്നു ആകെയുള്ള ധൈര്യം.. "എന്ന് വേണമെന്നും എപ്പോൾ വേണമെന്നും എങ്ങനെ വേണമെന്നുമൊക്കെ നിങ്ങൾക്ക് തീരുമാനിക്കാം.. ഞാൻ റെഡിയാണ്.. എല്ലാത്തിനും.. അമ്മാവനോട് കൂടിയൊന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞേക്ക്." അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ അമ്മയുടെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന സാന്ദ്രയേയാണ് നോക്കിയത്. അവൻ നോക്കുന്നത് കണ്ടതും അവൾ മുഖം കുനിച്ചു. "ഈ ജന്മം ഞാൻ സാന്ദ്രക്ക് വിട്ടു കൊടുക്കുന്നു.. അടുത്ത ജന്മം എനിക്ക് തിരികെ വേണമെന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞേക്കണേ.." പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടവൻ ഓർത്തതും ബാലയുടെ വാക്കുകളാണ്. ഈ ജന്മത്തിലെ പാതി അവളായേക്കും.. അപ്പോഴും ഈ ഡേവിഡ് തരകന്റെ പ്രണയം നീ മാത്രമായിരിക്കും ബാല.. താലി കെട്ടിയവളോട് അനീതി കാണിക്കാതെ തന്നെ നിന്നെ ഞാൻ മനോഹരമായി എന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒളിപ്പിക്കും.. നെഞ്ച് വിങ്ങി അകത്തേക്ക് കയറി ആ ഇരുട്ടിൽ ഉറക്കം നടിച്ചു കണ്ണടച്ച് കിടക്കുമ്പോഴും അവൻ അവളെയോർത്താണ് കരഞ്ഞതും പിടഞ്ഞതും... നിനക്ക് വേണ്ടി ബാല.. അപ്പോഴൊക്കെയുംഅവൻ അവനെ തന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 💜💜 ഡീ.. ശ്രീ കുസൃതിയോടെ വിളിച്ചിട്ടും അച്ചു മുഖം മറച്ചു പിടിച്ച കൈകൾ മാറ്റിയില്ല. അവനിലപ്പോഴും കള്ളത്തരം മാത്രമാണ്. "കൈ മാറ്റിയില്ലേൽ ഞാനിനിയും പിടിച്ചുമ്മ വെക്കും കേട്ടോ.." ആ ഭീക്ഷണി ഏറ്റു. കൈ മാറ്റി.. പക്ഷേ അവനെ നോക്കുന്നില്ല. "ച്ചെ.. ഒരുമ്മ തന്നതിനാണോ എന്റെ അച്ചു നീ ഈ കാണിച്ചു കൂട്ടുന്നത്..അയ്യേ.. ശ്രീ ബലമായി അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചുയർത്തി. അച്ചു അവനെ നോക്കാതെ കണ്ണുകൾ മുറുകെ ചിമ്മി.. "നമ്മുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ..?" വീണ്ടുമാ ആർദ്ര നിറഞ്ഞ ചോദ്യം. അച്ചു അറിയാതെ തന്നെ കണ്ണ് തുറന്നു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "എനിക്കിനിയും വയ്യച്ചു.. കാത്തിരിക്കാൻ.." അവന്റെ മുഖം വീണ്ടും പ്രണയം നിറഞ്ഞു. ആ അരികിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങി മാറിയിരിക്കാൻ അച്ചു ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശ്രീ അവളെ വട്ടം കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ തന്നെയിരുത്തി. "പറയ്യ്.. കല്യാണം കഴിച്ചാലോ..?" അവനപ്പോഴൊരു വാശിക്കാരൻ കുട്ടിയുടെ ഭാവമാണെന്ന് തോന്നി അച്ചുവിന്. "ഇതെന്താ പെട്ടന്നിങ്ങനെയൊരു തോന്നൽ.." അച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "പെട്ടന്നൊന്നുമല്ല.. നിന്നെ കണ്ടു കിട്ടിയ ആ നിമിഷം തന്നെ പിടിച്ചു കെട്ടി കൂടെ കൂട്ടാമെന്ന് കരുതിയാ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നതെല്ലാം.." "അപ്പൊഴെന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞെന്ന് കേട്ടിട്ടും.. അങ്ങനെ തോന്നിയോ.." "മനസ്സോടെ എന്നെയല്ലാതെ നീ ആരെയും സ്വീകരിക്കില്ലന്ന് എനിക്കറിയാലോ" അവളുടെ തോളിലേക്ക് മുഖം ചേർത്ത് വെച്ചു കൊണ്ടവൻ പറയുമ്പോൾ അച്ചു ഒന്ന് കൂടി അവന്റെ നെഞ്ചിലൊതുങ്ങി.. "പെട്ടന്നൊരു കല്യാണം ന്നൊക്കെ പറയുമ്പോ.. സുനിൽ.." "അവനെ വിട്ടേക്ക്.. അത് ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം.." "അതല്ല ശ്രീയേട്ടാ.. അമ്മയും കുട്ടാപ്പിയും. അവരെ എനിക്കങ്ങനെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ കഴിയില്ല.." അത് പറയുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖത്തു നിറയെ സങ്കടമാണ്. "നിനക്ക് മാത്രമല്ലടി.. എനിക്കും അവരെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാനൊക്കുമോ.. അവരില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ.. ഇന്നിങ്ങനെ എന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേർന്നു നിൽക്കാൻ നീ ഉണ്ടാവില്ലാന്ന് നിന്നോളം തന്നെ എനിക്കും അറിയാലോ.. ആ നന്ദി എന്റെ ഉള്ളിലും ഉണ്ടല്ലോ.. അങ്ങനെയുള്ള ഞാൻ അവരെ ഇവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളഞ്ഞിട്ട് നിന്നെ കെട്ടി നാട് വിട്ടു പോകുമെന്ന് നീ കരുതിയോ.." ശ്രീ അവളെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. "അങ്ങനല്ല ശ്രീയേട്ടാ.." അച്ചു വീണ്ടുമെന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. "എങ്ങനെ ആയാലും വേണ്ടില്ല.. എനിക്കുടനെ കല്യാണം കഴിക്കണം.. എന്നിട്ട് നാട്ടിലേക്ക് പോണം.. എന്റെ അച്ഛനെ കൂടെ കൂട്ടണം.. നിന്നെയും അച്ഛനെയും കൊണ്ടെന്റെ വീട്ടിൽ പോണം.. അവിടേക്ക് തമ്പിയെ വരുത്തണം... ആഹാ.. അന്തസ്.." ശ്രീയുടെ മുഖം തിളങ്ങി. "ഓഹോ.. അത് പറ.. കല്യാണം കല്യാണം ന്ന് പറഞ്ഞത് മോന് പ്രതികാരം ചെയ്യാനാണല്ലേ.. ഞാനോർത്തു എന്നോടുള്ള സ്നേഹം മൂത്തിട്ട് കല്യാണത്തിനു തിടുക്കം കാണിക്കുന്നതാണെന്ന്.. അച്ചു ചൊടിയോടെ പറഞ്ഞിട്ട് അവനെ തള്ളി മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. "അത് കൂടിയുണ്ട്.. കല്യാണം കഴിച്ച കൂടെ കൂട്ടിയ എനിക്കൊരു കിസ്സടിക്കാൻ തോന്നിയ ഇത് പോലെ കാട് കയറേണ്ടി വരില്ലല്ലോ." ശ്രീ ഒറ്റ കണ്ണിറുക്കി ഒരു ചിരിയോടെ പറയുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖം കൂർത്തു. "അപ്പൊ അതിന് വേണ്ടിയാണോ കല്യാണം കഴിക്കുന്നേ..?" നടുവിന് കൈ കുത്തി നിന്നിട്ടവൾ അവനെയൊന്ന് ചിറഞ്ഞു നോക്കി. "അതിന് കൂടി വേണ്ടിയിട്ടെന്ന് പറ.." "മനഃപൂർവം കരുതി കൂട്ടി കാട് കയറിയത അപ്പൊ.." "പോടീ.. ഞാൻ നിന്നോട് സ്വസ്ഥമായിട്ടൊന്ന് സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി വന്നതാ.. അപ്പഴല്ലേ എന്റെ മുന്നിലിങ്ങനെ എന്നോട് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ട് കൊഞ്ചിയും ചുവന്നും നീയെന്നെ പ്രലോഭപ്പിച്ചത്..." ശ്രീക്ക് കള്ളത്തരം തന്നെയാണ്. "ഏഹ്.. ഞാനോ.. എപ്പോ.. ശ്രീയേട്ടനല്ലേ.. എന്നെ.." അച്ചു അവനെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി. ശ്രീ അവളുടെ ഭാവം കണ്ടിട്ട് ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "എന്നാലേ.. എനിക്കിപ്പോ മനസ്സില്ല പെട്ടന്ന് കല്യാണത്തിന്.. ഞാനൊരു... രണ്ടു.. മൂന്ന് കൊല്ലം കൂടി.." "നടന്നത് തന്നെ.." അച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് ശ്രീ തലയാട്ടി ചിരിച്ചു. "തിരിച്ചു പോവണ്ടേ.. വീട്ടിൽ കാത്തിരിക്കില്ലേ.." അച്ചു വീണ്ടും ചിരിച്ചു അവന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. "നിന്റെ കാർത്തുവിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടാ വന്നത്. ഞാൻ കാര്യമായിട്ട് പറഞ്ഞതാ അച്ചു.. നമ്മുക്കുടനെ കല്യാണം കഴിക്കണം.. എന്നിട്ട് ഇവടം വിടണം.. ഇനിയുള്ള കളികൾ അങ് നാട്ടിൽ.." ശ്രീ പറയുന്നതെല്ലാം അച്ചു അവനോട് ചേർന്നിരുന്ന് കൊണ്ട് കേട്ടു.. നേരം ഇരുട്ടി വരുന്നത് കണ്ടതോടെ ശ്രീ തന്നെ പോകാമെന്നു പറഞ്ഞു. വന്നതിനേക്കാൾ അവനോട് ചേർന്നിരുന്നിട്ട് ആ തോളിൽ മുഖമമർത്തി അവന്റെ ഗന്ധവും ചൂടും ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ അവളുടെ ഉള്ളിലും അത് തന്നെയായിരുന്നു.. എത്രയും പെട്ടന്നവന്റെ സ്വന്തമാവാൻ.. 💜💜 ഇന്നെന്താ നിനക്കൊരു താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ.." ആ കാര്യത്തിൽ അവൾക്കങ്ങനെ പ്രതേകിച്ചു താല്പര്യമൊന്നും ഉണ്ടാവാറില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും അന്ന് അർജുൻ മനഃപൂർവം ചോദിച്ചു. ബാല അവനിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറി കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. അപ്പോഴും അവളുടെ കൈകൾ വയറിന് ചുറ്റും കരുതൽ തീർത്തിരുന്നു. "ഇന്ന് നിന്റെ ആഗ്രഹമൊക്കെ തീർന്ന് പോയോ.." എന്നത്തേയും പോലെയുള്ള ഒരു വർത്താനം.. അത്രയുമേ ബാല അതിനെ കണ്ടോള്ളു. പക്ഷേ അർജുൻ കൃത്യമായും കൊള്ളിച്ചു പറയുന്നതാണ്. മങ്ങിയ ഇരുട്ടിൽ അവന്റെ മുഖത്തുള്ള ക്രൂരത നിറഞ്ഞ ചിരിയെ അവൾ കണ്ടതുമില്ല. "എനിക്ക്.. എനിക്കൊരു തലവേദന.." അന്ന് വരെയും അവന്റെ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് നേരെ.. അതിനി എത്ര മോശമായ അവസ്ഥയിൽ ആണെങ്കിൽ കൂടിയുംമുഖം തിരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ബാല അന്ന് പക്ഷേ തീർത്തും തളർന്നു പോയിരുന്നു. അടഞ്ഞു പോയ അവളുടെ ശബ്ദവും കരഞ്ഞു വിങ്ങിയമുഖവും കണ്ടിട്ടും അർജുൻ ഒന്നും ചോദിക്കുകയോ പറയുകയോ ചെയ്തില്ല.. അവന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പതിവുപോലെ തന്നെ ചെയ്തു.... ഒരു മാറ്റവും അവൻ അവൾക്ക് മുമ്പിൽ പ്രകടമാക്കിയില്ല.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ.. അവളിൽ നിന്നും അർജുൻ തിരിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോഴും അവനുള്ളിൽ വളരെ വ്യക്തമായ പ്ലാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.. അതിന്റെ ലഹരിയുണ്ടായിരുന്നു.. "പോരുന്നോ എന്റെ കൂടെ.. ഈ ലോകത്തിലെ ആർക്കും വേദനിപ്പിക്കാനിട്ട് കൊടുക്കാതെ എന്റെ നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചിട്ട് പൊന്ന് പോലെ നോക്കി കൊള്ളാം ഞാൻ.. " എതിർ സൈഡിലേക്ക് കിടക്കുമ്പോഴും ബാലയുടെ നെഞ്ചിൽ ഡെവിയുടെ വാക്കുകൾ മുഴങ്ങി.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊലിച്ചു.. ശബ്ദം പുറത്ത് വരാതിരിക്കാൻ അവൾ തലയിണയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി.. അവനിൽ നിന്നും തിരിച്ചിറങ്ങി വന്നതിൽ പിന്നെ ആ വാക്കുകളും അത് പറഞ്ഞവനും അവളെ കുറച്ചൊന്നുമല്ല കരയിച്ചത്.. നോവിച്ചത്... തുടരും.. ചിലതൊക്കെ അങ്ങനെയാണ് ഗയ്‌സ്.. വേണ്ടന്ന് വെക്കാനും വിട്ടിട്ട് പോകാനുമൊക്കെ തോന്നും. പക്ഷേ അതിനൊന്നും കഴിയാതെ നീറിയും പിടഞ്ഞും നമ്മൾ അതിൽ തന്നെ വീണു പോകും..😢 വിധിയാണോ.?😔 അല്ല..അല്ല.. അത് വികൃതിയാണ്..🥹 ജീവനോടെ നമ്മളെ എരിയിച്ചു കളയുന്ന വികൃതി.. സമാധാനമായിരിക്കൂ...😀 എന്നെ വെറുതെ ചീത്ത വിളിക്കാതിരിക്കൂ..😎 സ്നേഹിച്ചവരെ ആരെയും ഞാൻ ഇന്ന് വരെയും പിരിച്ചിട്ടില്ല എന്ന സത്യം മനസ്സിലാക്കൂ..🥰 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ j💜f #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 57 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰 അന്ന് ശ്രീ വരുമെന്ന് അറിയിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെ അച്ചുവിന് നല്ല ഉത്സാഹമായിരുന്നു. മൂന്നാലു ദിവസത്തെ ലീവിന് ശേഷം പിന്നെ അന്നാണ് അവൾ അംഗൻവാടിയിലേക്ക് പോയി തുടങ്ങിയിരുന്നത്. ഇനിയും ചെല്ലുന്നില്ലെങ്കിൽ അത് ബുദ്ധിമുട്ടാവുമെന്ന് അവിടുന്ന് അറിയിപ്പ് കിട്ടിയത് ശ്രീയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ തന്നെയാണ് അന്ന് പോകാൻ പറഞ്ഞത്. അവൻ വീട്ടിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ടാവും എന്നോർത്ത് കൊണ്ട് മൂന്ന് മണി ആവുന്നതും നോക്കിയിരിപ്പാണവളും. വർഷങ്ങളോളം ഇനിയൊരു നോക്ക് കാണുമോ എന്ന് പോലുമറിയാതെ ജീവിച്ചപ്പോഴുള്ളതിനേക്കാൾ വിങ്ങലായിരുന്നു അവളാ മൂന്ന് ദിവസവും അനുഭവിച്ചത്. കുട്ടാപ്പിക്കൊരു ചെറിയ പനിയുള്ളത് കൊണ്ടന്നും കാർത്യമായിനി ലീവെടുത്തിട്ടുണ്ട്. വീട്ടിലേക്ക് എത്തിപെടാനുള്ള ധൃതിയിൽ സ്റ്റെപ്പുകൾ ഓടിയിറങ്ങി റോഡിലേക്കെത്തിയവൾക്ക് മുന്നിൽ പൊട്ടി മുളച്ചത് പോലെ ശ്രീ വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ അച്ചു ഞെട്ടി പോയി.. അവനപ്പോഴും കുസൃതി ചിരിയാണ്.. "യ്യോ.. കൈക്കെന്തു പറ്റി.." അച്ചു ആദ്യം കണ്ടതും അത് തന്നെയാണ്. "അതെന്റെ മ്യാമന്റെ സമ്മാനമാണ് " കൈ ഉയർത്തി അതിലേക്കൊന്നു നോക്കിയിട്ട് ശ്രീ കണ്ണടച്ച് കാണിച്ചു. "അതിന് മാത്രം ഒന്നുല്ലെടി.." കണ്ണ് നിറക്കാൻ തുടങ്ങിയവളെ അവൻ തോളിൽ കയ്യിട്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. തമ്പിയുടെ സ്നേഹസമ്മാനമാവാം ആ അപകടമെന്ന് ശ്രീക്കൊരു ഊഹം മാത്രമായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. , പക്ഷേ അത് സത്യമാണെന്ന് തെളിയിച്ചു കൊണ്ട് രോഹിത് അവൻ തിരികെ എത്തും മുന്നേ തന്നെ വിളിച്ചറിയിച്ചു. ഒറ്റക്കോറ്റക്ക് ഒന്നും കൊടുക്കുന്നില്ല.. ഇനി എല്ലാത്തിനും കൂടിയുള്ളത് ചേർത്തിട്ട് ഒന്നായിട്ട് കൊടുക്കാനാണ് തന്റെ തീരുമാനമെന്നും അതിനി ഒരുപാട് വൈകില്ലെന്ന് കൂടി ശ്രീ രോഹിതിനെ അറിയിച്ചു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആ അപകടത്തിനെ കുറിച്ച് പിന്നെ ആരും ഒന്നും അറിഞ്ഞതുമില്ല.. അതിനെ കുറിച്ചാരും അന്വേഷിച്ചു നടന്നതുമില്ല. "പോവല്ലേ.." ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു.. റോഡ് സൈഡിൽ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന ബുള്ളറ്റിനു നേരെ അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ നടന്നത്. അച്ചുവും അവനെ മുറുകെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. "എപ്പഴാ എത്തിയെ...?" അവനു പിറകിലേക്ക് കയറി ഇറുക്കുന്നതിനിടെ അച്ചു ചോദിച്ചു. "ഉച്ചയോടെ... വീട്ടിലെത്തി കുളിച്ചു.. കാർത്തു തന്ന ഭക്ഷണം കഴിച്ചു..അജയെയും കൂട്ടരെയും പറഞ്ഞു വിട്ടു.. ഒരിത്തിരി നേരം കിടന്നുറങ്ങി.. നേരെയെന്റെ അച്ചൂനെ കാണാൻ ഓടി വന്നു " ശ്രീ അക്കമിട്ട് നിരത്തി പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് അച്ചുവിന് ചിരി വന്നു. "പോയ കാര്യം.. ന്തായി.." അത് ചോദിക്കാൻ അവളൊരു ഭയമുണ്ട്. "പറയാം..' കുറച്ചു ദൂരം ചെന്നതും നേരെ പോകാതെ, കാട്ടിലൂടെ തന്നെയുള്ളൊരു നടപ്പ് വഴിയിൽ കൂടി ശ്രീ ബുള്ളറ്റ് ഓടിച്ചു കയറ്റി.. "ശ്രീയേട്ടാ.. ഇതെങ്ങോട്ടാ.." അച്ചു അപ്പോഴാണ് അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്.. "എനിക്ക് സംസാരിക്കാനുണ്ട് അച്ചു.." "ഒരുപാട് വല്ല്യ ജന്തുക്കൾ ഉള്ളതാ ഇവിടെ.. ജീവൻ കയ്യിൽ പിടിച്ചോണ്ട് എന്ത് സംസാരിക്കനാ.. നമ്മുക്ക് വീട്ടിൽ പോയിട്ട് പറഞ്ഞൂടെ.." അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ ഭയത്തോടെ ചുറ്റും പതറി നോക്കുന്നുണ്ട്. "ഒരു ഫോറസ്റ്റ് ഓഫിസറാ എന്റെ അച്ചു ഞാൻ.. ആ എന്നെ ഇങ്ങനെ അപമാനിച്ചു കൊല്ലാതെടി..." അവൾ പറഞ്ഞു കേട്ടതും ശ്രീ പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "പിന്നെ ചാടികടിക്കാൻ വരുന്ന ജന്തുകൾക്കറിയാലോ വന്നിരിക്കുന്നത് ഒരു വല്ല്യ കൊമ്പത്തെ ഓഫിസർ ആണെന്ന്.. എനിക്ക് പേടിയുണ്ട് കേട്ടോ.." അച്ചു അവന്റെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു. "ഞാനില്ലേ അച്ചു.. പേടിക്കേണ്ട.." അവന്നപ്പോഴും ചിരിയാണ്. കുറച്ചു ദൂരം കൂടി പോയിട്ട് ശ്രീ ബുള്ളറ്റ് നിർത്തി. ആ വഴിയാങ്ങനെ കുറേ കൂടി നീണ്ടു പോകുന്നുണ്ട്. അതിനപ്പുറം വലിയയൊരു പുഴയും അതിന്റെ കരയിൽ വലുതല്ലാത്തൊരു ഡ്രൈബൽ കോളനിയുമുണ്ട്. "ഇറങ്ങിക്കോ.." ഹെൽമെറ്റ്‌ ഊരി മുടിയൊന്ന് കോതി ശ്രീ പിന്നിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു. കാടിന്റെ വന്യത.. പേടിപ്പിച്ചു കൊല്ലുന്നൊരു നിശബ്ദത.. തഴുകി പോകുന്ന കാറ്റിന്റെ തണുപ്പ്..ചുറ്റും കൂറ്റൻ മരങ്ങൾ.. അതിനിടയിലെ മുളം കൂട്ടങ്ങൾക്ക് ചൂളം വിളിയുടെ സ്വരം.. അച്ചു ഇറങ്ങിയിട്ടും ശ്രീയോട് ചേർന്നു തന്നെ ചുറ്റും നോക്കി കൊണ്ടാണ് നിൽക്കുന്നത്. അവനവളുടെ ഭാവം കണ്ടിട്ട് ചിരി വന്നു. "എന്നെ കൊല്ലാതെ ഒരു ജന്തുവും എന്റച്ചുവിനെ തൊടില്ല..അത് പോരെ.." അച്ചുവിന്റെ ഇടുപ്പിലൂടെ കയ്യിട്ട് പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവളെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്ത് നിർത്തി പറയുന്നവന് അപ്പോഴും കുസൃതിയാണ്.. അതോടെ അവളുടെ നോട്ടവും ശ്രീയുടെ നേരെയായി.. കാടിന്റെ കുറിച്ചും അവിടെയുള്ള വന്യമൃഗ ങ്ങളെ കുറിച്ചുമെല്ലാം അവളാ നിമിഷം പാടെ മറന്നു പോയി.. അവനെന്ന ഒറ്റയോരാളിലേക്ക് ചുരുങ്ങി പോയി. "മിസ് ചെയ്തിരുന്നോ എന്നെ.." കണ്ണിലേക്ക് നോക്കിയിട്ടാണ് അവന്റെ ചോദ്യം. അച്ചു അതേയെന്ന് തലയാട്ടി.. "എനിക്കും..." പറയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ ശ്രീ അവളുടെ നെറ്റിയിലൊരുമ്മ കൊടുത്തു. കണ്ണടച്ചു കൊണ്ട് അച്ചു അവന്റെ നെഞ്ചിലൊതുങ്ങി.. "നമ്മുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ അച്ചു.." അവളെ ഉയർത്തി, ബുള്ളറ്റിന്റെ ബോണറ്റിലേക്കിരുത്തി കഴുത്തിൽ കയ്യിട്ടു പിടിച്ചു കൊണ്ടൊരു ചോദ്യം. അച്ചു പിടച്ചിലോടെ ശ്രീയെ നോക്കി.. "സുനിൽ.." മറ്റൊരു കല്യാണഓർമയുടെ പൊള്ളലിൽ അച്ചുവിന്റെ കൈകൾ ശ്രീയിൽ മുറുകി. അവനൊരു കോപ്പും ചെയ്യില്ല.. എന്താ വേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയാം.. " ശ്രീയുടെ മുഖത്തൊരു ഗൂഡമായ ചിരിയുണ്ട്. അച്ചു അവനെ മുഖം ചുളിച്ചു നോക്കി. "അവൻ തമ്പിയുടെ ഇറക്കുമതിയാണ് അച്ചു. എന്നെ കുരുക്കാൻ.. തളക്കാൻ തമ്പി നിന്റെ അച്ഛനെന്നൊരു നാറിയില്ലേ,അയാളുമായി ചേർന്നിട്ട് നടത്തിയ കല്യാണകുരുക്ക്.. അതാണ്‌ സുനിൽ...അത് നമ്മുക്ക് അഴിച്ചു മാറ്റണ്ടേ.. ഈ അർച്ചനക്ക് ശ്രീദേവ് മാത്രമാണ് അന്നും ഇന്നും അവകാശിയെന്ന് അവരെയൊക്കെ അറിയിച്ചു കൊടുക്കണ്ടേ.. ശ്രീ അവളുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പിലൊന്ന് തട്ടി... അത് കേട്ട അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു. രാഘവന് തന്നോടുള്ള ദേഷ്യം.. അല്ലാതെ അതിന് പിന്നിൽ തമ്പിയുടെ കറുത്ത കൈകൾ ഉണ്ടായിരിക്കുമെന്നത് അവൾ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും ചിന്തിച്ചു നോക്കിയിട്ടില്ല. "അവരുടെ ഉദ്ദേശം പോലെ തന്നെ നടന്നു.. കഴിഞ്ഞ ഒന്നര വർഷമായി ഞാൻ വേറൊന്നും ചിന്തിച്ചു നോക്കിയിട്ടില്ല.. നിന്നെ കണ്ടു പിടിക്കണം എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു എനിക്ക് മുന്നിലെ ഒരേ ഒരു ആവിശ്യം... അതായിരുന്നു തമ്പിക്കും വേണ്ടത്. അതിന് വേണ്ടി തന്നെയാണ് എന്റെ പഠനം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ജോലിക്ക് കയറുമെന്ന് ഉറപ്പായ ആ സമയത്തു തന്നെ തമ്പി കൃത്യമായി രാഘവനെ പണമെറിഞ്ഞു പിടിക്കുന്നതും നിന്നെ സുനിലിന്റെ കുരുക്കിൽ പെടുത്തി കളഞ്ഞതും.. അത്രയും പറയുമ്പോഴേക്കും ശ്രീയുടെ ഭാവം മാറി.. അവന്റെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു.. പല്ലുകൾ ഞെരിഞ്ഞാമർന്നു.. കേട്ട വാർത് യുടെ ആഘാതത്തിലാണ് അച്ചുവും. "തമ്പി പ്രതീക്ഷിച്ചത് അതോടെ ഞാൻ തളർന്നു പോകും എന്നാണ്. ആ സമയം അയാളുടെ കുരുത്തം കെട്ട മകളെ.. വൈഗ ലക്ഷ്മിയെ കൂടി എന്റെ തലയിലേക് എടുത്തിട്ട് തന്നാൽ അതോടെ ശ്രീദേവ് പൂർണ്ണ മായും അയാളുടെ അടിമയായി മാറും എന്നാണ്..അതിന് വേണ്ടി തന്തയും മോളും കുറച്ചു നാടകവും കളിച്ചു നോക്കി.. പക്ഷേ ഒന്നും.. ഒന്നും നടന്നില്ല.. കുറച്ചു കാലം നിന്നിൽ നിന്നും എന്നെ അകറ്റി നിർത്തി നോവിച്ചു എന്നതൊഴിച്ചാൽ ദൈവം എന്റെ കൂടെയായിരുന്നു.. എന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ കൂടെയായിരുന്നു.. അതിന് പിറകെ.. ചെന്ന എനിക്ക് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ തിരിച്ചു കിട്ടില്ലെന്നുറപ്പിച്ച വലിയൊരു നിധി കിട്ടി.." നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ അച്ചുവിനെ നോക്കി. അവൾക്കവൻ പറയുന്നതിന്റെ പൊരുൾ മനസ്സിലായില്ല. അതിന്റെയുടെ പകപ്പുണ്ട് മുഖം നിറയെ... "എന്റെ.. എന്റെ അച്ഛനുണ്ടച്ചു.. സെൻട്രൽ ജയിലിൽ.." പല്ല് ഞെരിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ പറയുമ്പോൾ അച്ചു അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി. 'തമ്പിയുടെ മറ്റൊരു ചതി.. നിസ്സാര കാര്യത്തിന്റെ പേരിൽ സ്വന്തം ഭാര്യയെയും മക്കളെയും ഉപേക്ഷിച്ച നീചൻ എന്നൊരു വിളി പേരിട്ടു കൊടുത്തു കൊണ്ട് അയാളെന്റെ അച്ഛനെ ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന്റെ പേരിൽ.. പണമെറിഞ്ഞു കൊടുത്തു കൊണ്ട്.. അതിന്റെ പവറിൽ ജാമ്യം പോലും നിഷേധിച്ചു കൊണ്ട് എന്റച്ഛൻ..ജയിലിൽ.. ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാതെ ഒരായുസ്സിലെ നല്ല പ്രായത്തിൽ...എന്റച്ഛൻ.. ശ്രീയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. അച്ചു അവനെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്ത് മെല്ലെ തട്ടി കൊടുത്തു.. അത് വരെയും തെല്ലു പോലും ഉലയാതെ നിന്നത്രയും പറഞ്ഞവന്.. അപ്പോൾ മുതലൊരു താങ്ങു വേണമായിരുന്നു. ആ മനസ്സിലെ പിടപ്പൊന്നോതുങ്ങുവോളം അച്ചു അവനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു. "ഏട്ടൻ പറയുന്ന വാക്കുകൾക്കപ്പുറം ഒരു ലോകം തന്നെയില്ലാത്ത എന്റെ.. എന്റെ അമ്മയുണ്ടല്ലോ.. സത്യത്തിൽ അവരാണ് അച്ചു ഇതിനെല്ലാം കാരണം. തേടി ചെല്ലാൻ എന്റച്ഛന് വേറെ ആരും ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് അമ്മയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നല്ലോ.. പിണക്കം മാറിയിട്ട് അമ്മ തേടി തിരഞ്ഞു ചെല്ലുമെന്ന് അവിടെത്തിയ മുതൽ ആദ്യമൊക്കെ എന്റച്ഛൻ കരുതിയിരുന്നു എന്നെന്നോട് പറഞ്ഞു.. ശ്രീയുടെ സങ്കടം തീരുന്നില്ല. "വിധിയാവും ശ്രീയേട്ടാ.. ഇപ്പൊ ശ്രീയേട്ടൻ ചെന്നില്ലേ.. തേടി ചെല്ലാൻ അച്ഛനിപ്പോ ആളായില്ലേ.." അച്ചു അവളെ കൊണ്ടാവും പോലൊക്കെ അവനെ ആശ്വാസിപ്പിച്ചു. "വിധിയോ.. ഇതോ.. അല്ലേടി..ഇതൊന്നും വിധിയല്ല.. ഇതാ രാക്ഷസൻ അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് ചെയ്തതാ.. പെങ്ങളെ പ്രേമിച്ചു എന്നൊരു കുറ്റം ചാർത്തി എന്റച്ഛനെ മനഃപൂർവം കുരുക്കി കളഞ്ഞതാ.. എന്റച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം തട്ടി എടുക്കാൻ പെങ്ങളെ കൂട്ട് പിടിച്ചിട്ട്... ആ നാറി... ശ്രീ പല്ലുകൾ ഞെരിച്ചു.. കൂടപ്പിറപ്പുകൾ തമ്മിൽ സ്നേഹമാവാം അച്ചു.. അത് പക്ഷേ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാളുടെ ജീവിതം തകർത്തു കൊണ്ടുള്ള കപടതയാകരുത്.. ഏട്ടന്റെ കൗശലം കാരണം സ്വന്തം ജീവിതം നശിച്ചു പോയെന്ന് എന്റെ അമ്മക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല.. ഭർത്താവിന്റെ യൗവ്വനം.. മക്കളുടെ ബാല്യം. കൗമാരം.പിന്നെ ജീവിതം.. എല്ലാം.. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടും എന്റെ അമ്മക്കിപ്പോഴും ഒന്നും തിരിച്ചറിവ് വന്നിട്ടില്ല.." ആത്മ രോഷം കൊണ്ടവന്റെ ശരീരം വിറക്കുന്നുണ്ട്.. "വിടില്ല ഞാനവനെ.. തമ്പിയുടെ ജീവിതത്തിൽ സമാധാനം എന്നൊന്ന് ഇനിയുണ്ടാവില്ല അച്ചു.. ആ ജയിലിൽ നിന്നും എന്റെ അച്ഛനെ കണ്ടിട്ട് ഇറങ്ങി പോന്ന നിമിഷം തന്നെ ഞാനത് ഉറപ്പിച്ചത.. എന്നോട് ചെയ്തത് ഞാൻ മറന്നേക്കും. പക്ഷേ എന്റെ അച്ഛൻ.. ബാല.. നീ.. പിന്നെ. പിന്നെയെന്റെ ഡെവി.. ഇവരോടെല്ലാം അയാൾ ചെയ്തു കൂട്ടിയ ക്രൂരതകൾ.. കൊടുത്തിരിക്കും ഞാൻ.പലിശയും.. കൂട്ട് പലിശയും സഹിതം.. കണക്ക് പറഞ്ഞു തന്നെ കൊടുക്കും.." അവന്റെ മുഖം കണ്ടിട്ട് അച്ചുവിന്റെ നെഞ്ചോന്നാളി. എന്നാലും വേണ്ടന്ന് പറയാൻ അവൾക് തോന്നിയില്ല. കാരണം തന്നിലെക്ക് ചേർന്നിരുന്നു പറയുന്നവന്റെ നോവ് അവളുടേത് കൂടിയാണ്. അവന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞത് അവൾക്കും സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത കാര്യം തന്നെയാണ്... കുറച്ചു നേരം കൂടി അവനാ ഇരുപ്പ് തുടർന്നു. "എനിക്ക് ജീവിക്കാനുള്ളത് എന്റെ അച്ഛൻ ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അച്ഛനൊപ്പം ഇനി അച്ഛനുണ്ടാക്കിയ വീട്ടിൽ.. അതാണ്‌ എന്റെ തീരുമാനം.." അതാണ്‌ തമ്പിക്ക് ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന ശിക്ഷ.. അയാളുടെ കണ്മുന്നിൽ ഞങ്ങൾ അച്ഛനും മക്കളും..വേണം. ഏട്ടൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയ അനീതിക്കെതിരെ എന്റമ്മ എന്ത് നിലപാട് സ്വീകരിച്ചാലും അതെന്നെ ബാധിക്കില്ല.. പക്ഷേ തമ്പിക്ക് അത് അങ്ങനെ ആവില്ല. ഉത്തരം കൊടുക്കാനില്ലാത്ത നിരവധി ചോദ്യം.. അതയാൾ ഏറ്റു വാങ്ങേണ്ടി വരും. കൂട്ടത്തിൽ ഇന്ന് വരെയും സ്വന്തം പോലെ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന എന്റെ അച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം.. അതും ഞാൻ തിരികെ പിടിക്കും.. ശേഷിക്കുന്ന കാലം എന്റെ അച്ഛനെ ദ്രോഹിച്ചതിനുള്ള ശിക്ഷയും ഏറ്റു വാങ്ങി.. നരകിച്ചു തീരണം അയാളും അയാളുടെ കുടുംബവും.. " തമ്പിയോടുള്ള ദേഷ്യം കൊണ്ട് ശ്രീയുടെ മുഖം ഉല പോലെ ചുവന്നു വിങ്ങി.. അച്ചു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവനെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.. അതിന് മുന്നേ എനിക്ക് ചെയ്യുണ്ടുന്ന വേറൊരു കാര്യമുണ്ട്.. " അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ അത് വരെയുമുള്ള ഭാവം മാറി.. പകരമവിടെ അച്ചുവിനോടുള്ള അവന്റെ അടങ്ങാത്ത സ്നേഹം മാത്രം നിറഞ്ഞു.. "നമ്മുടെ കല്യാണം... അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് വേണം എനിക്ക് തമ്പിയുടെ മുന്നിൽ പോയി നിൽക്കാൻ.. അയാളെത്ര അകറ്റാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നമ്മളൊന്നായി എന്നറിയുന്ന ആ നിമിഷം എനിക്കയാളുടെ മുഖം കാണണം.. അതെന്റെ വാശിയാണ്.. ശ്രീ പറയുയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ അവളുടെ മുഖത്ത് വിരൽ കൊണ്ട് ചിത്രം വരക്കുന്നുണ്ട്. ശ്രീയേട്ടാ... അച്ചു ഇക്കിളി യാവുന്നത് പോലെ മുഖം വെട്ടിച്ചു മാറ്റി. പക്ഷേ ശ്രീ ചിരിയോടെ അവളെ അടക്കി പിടിച്ചു.. അപ്പോഴാവനിൽ ദേഷ്യത്തിന്റെ ചെറിയൊരു ലാഞ്ചന പോലുമില്ല.. അവളോടുള്ള പ്രണയം മാത്രം നിറഞ്ഞു തൂവി കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നവൻ.. അവന്റെ ഭാവങ്ങൾ മാറുന്നു.. കൈകൾ അവളുടെ കവിളിൽ മുറുകി.. അച്ചുവോട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്തൊരു ചുംബനമധുരമായിരുന്നു അപ്പോഴവന്റെ രുചി... തുടരും... ശേ... ഒരു കഥന ഗദ പറഞ്ഞിട്ടോടുവിൽ ഈ പഹയനിത്.. അയ്യേ... എനിക്ക് തന്നെ നാണം വരുന്നു.. കൊടും കാടാണ്.. എഴുന്നേറ്റു വീട്ടിൽ പോടാ.. ഇല്ലേൽ എല്ലാം കൂടി എന്റെ നെഞ്ചിൽ കയറും എന്ന് പറയാൻ കൂടി മറന്നു കൊണ്ട് ഞാൻ കണ്ണടച്ച് നിൽപ്പാണ്.. ശേ..ഇവനിത് വല്ലതും അറിയണോ... 😬 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. ഞാനിപ്പോ നല്ലൂട്ടിയായി ഡെയ്ലി ഇടുന്നുണ്ടല്ലോ... സ്നേഹത്തോടെ.. നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _56 ✍️ രചന -ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ എതിരെ നിൽക്കുന്നവന്റെ മുഖമടച്ചു കൊണ്ട് തമ്പി കൈ വീശി അടിക്കുമ്പോൾ ഉളിലെ സംഘർഷങ്ങളും അയാളുടെ ദേഷ്യവും കൂടി ചേർന്നിട്ട് അതിന്റെ കനം വല്ലാതെ കൂടിയിരുന്നു. "വെറുതെ നീ എനിക്ക് ചെയ്യുന്ന ഔദാര്യമൊന്നും അല്ലല്ലോ.. ചുള പോലെ കാശ് കൈ നിറച്ചും എണ്ണി വാങ്ങിച്ചിട്ട് തന്നെയല്ലേ ജോലിക്കിറങ്ങുന്നത്. അപ്പൊ പിന്നെ അതിന്റെതായ ഉത്തരവാദിത്തം കാണിച്ചേ മതിയാവൂ.. " തമ്പി ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറക്കുന്നുണ്ട്. "പറഞ്ഞതല്ലേ ഞാൻനന്നായി ശ്രദ്ധിക്കണം ശ്രദ്ധിക്കണമെന്ന്. എതിരെ ഉള്ളവൻ അത്ര നിസ്സാര കാരനല്ല. എന്നിട്ട് അവനെ കിടത്തരാമെന്ന് വാക്ക് പറഞ്ഞു പോയിട്ട് ഒന്ന് തോണ്ടി പോന്നിരിക്കുന്നു. ഇനി ഇതിനുള്ളത് കൂടി അവന്റെ കണക്കിൽ എഴുതി ചെയ്തിട്ടുണ്ടാവും.. തമ്പിക്ക് അതായിരുന്നു വേവലാതി. ശ്രീ വിചാരിച്ചത് പോലെ തന്നെ അയാൾ സൂപ്രണ്ടിനെ വിളിച്ചിട്ട് അവൻ തിരിച്ചു പോയോ എന്നും ജയ ഗോപനെ അവൻ കണ്ടോ എന്നുള്ളതും തമ്പി നയത്തിൽ അന്വേഷിച്ചു മനസ്സിലാക്കി.. സൂപ്രണ്ട് അതപ്പോൾ തന്നെ ശ്രീയേ വിളിച്ചറിയിക്കുകയും ചെയ്തു.. തിരികെ.. മടക്കയാത്രയിലായിരുന്നു അവനപ്പോൾ 💜💜 ബാല... ഡെവി വിളിക്കുമ്പോൾ അവളൊന്നു മൂളി കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "ചോദിക്കുന്നത് തെറ്റായിരിക്കാം.. പക്ഷേ പറഞ്ഞില്ലേ ഞാൻ.. ഇതെനിക്ക് ശരിയാണ്. എന്റെ മാത്രം ശെരി.. മറ്റാർക്കും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിൽ കൂടിയും എന്റെ മനസ്സ് നിനക്കറിയാമല്ലോ. ആ ധൈര്യത്തിൽ ചോദിക്കുകയാണ് ഞാൻ.." ചേർത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഡെവിയുടെ കൈകൾ വിറക്കുന്നുണ്ട്.. ബാല അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി പകച്ചിരുന്നു. "കഴിഞ്ഞു പോയതെല്ലാം നമ്മുക്ക് മറന്നു കളഞ്ഞാലോ.. അന്നിവിടെ വെച്ചു എന്നോട് ഇഷ്ടം പറയാൻ വന്ന അതേ ആള് തന്നെയാണ് നീ എനിക്ക് മുന്നിൽ. അതിന് ശേഷം നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ നടന്നതിനെല്ലാം ഞാൻ കൂടി ഉത്തരവാദിയെന്നിരിക്കെ മറന്നു കളയാം ബാല നമുക്കത്.. എന്നിട്ട്.. ഇത്രേം കാലമായി എല്ലാവരേം സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ നമ്മൾ മാറ്റി വെച്ചൊരു നമ്മളില്ലേ... നമുക്കത് തിരിച്ചു പിടിച്ചാലോ.. വരുവോ.. എന്റെ കൂടെ. ആർക്കും വേദനിപ്പിക്കാനിട്ട് കൊടുക്കാതെ ഞാനെന്റെ ജീവനെ പോലെ സംരക്ഷിച്ചു കൊള്ളാം.." ഡെവിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. ബാലയുടെയും.. "ഡെവിച്ചായ..." അവൾ വിറച്ചു കൊണ്ടവനെ അള്ളി പിടിച്ചു. വേണ്ടന്ന് തലയാട്ടി.. "ഒരുപ്രാവിശ്യം നീയെനിക്കൊരു അവസരം തന്നതാണ്.. എനിക്കറിയാമത്. അന്നെനിക്കത്.. അന്നെനിക്ക് അതിന് വേണ്ടിയൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല..ഇന്നും അത് തന്നെയാണ് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സങ്കടം.. കുറ്റബോധം.. പകരം നീ എനിക്കൊരു അവസരം കൂടി താ.. ഈ നിമിഷം ഞാനെന്റെ സ്വന്തമാക്കി കൊള്ളാം.. ആരുമറിയാതെ.. ആരെയും അറിയിക്കാതെ ഈ ഭൂമിയുടെ ഏതെങ്കിലുമൊരു കോണിൽ... നീയും ഞാനും... " ഡെവി വീണ്ടും അവളെ നോക്കി. ബാല കരഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ നിഷേധർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു മാറി. "അർജുൻ... അവനെ ഭയന്നിട്ടാണോ..?" ഡെവിയും എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ടവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. അല്ലെന്ന് ബാല തലയാട്ടി. "അവനോ തമ്പിയോ പിറകെ വരില്ല ബാല.. അവർക്ക് വേണ്ടത് നിന്നെയല്ല..നിന്നെ സ്വന്തമാക്കിയാൽ കിട്ടുന്ന നിന്റെ പേരിലുള്ള സ്വത്തുക്കളാണ്.. അതെല്ലാം ഞാൻ വിട്ടു കൊടുത്തേക്കാം.. പകരം നിന്നെ മാത്രം മതിയെനിക്ക്..അത് കിട്ടിയാൽ അവർ ഒരിക്കലും നമ്മളെ തിരഞ്ഞു വരില്ല.." ഡെവി ബാലയെ നോക്കി. "ആരെയും പേടിച്ചിട്ടല്ല ഡെവിച്ചായ..." കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് ബാല ശാന്തമായി പറഞ്ഞു. "എന്നോടിപ്പോ ഇഷ്ടമില്ലെന്നും എന്നെ നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ലെന്നും കള്ളം പറയാൻ ശ്രമിച്ചു തോൽവി ഏറ്റു വാങ്ങല്ലേ നീ.. നിന്റെ കണ്ണുകൾ സാക്ഷികളാണ്.." ഡെവി പറയുമ്പോൾ ബാല വെറുതെ ചിരിച്ചു. "ഇല്ലെന്ന് പറയുന്നില്ല.. അന്നത്തെ അതേ ഇഷ്ടം.. സ്നേഹം.. അതെല്ലാം ഇന്നും നിങ്ങളോടെനിക്കുണ്ട്.. നിങ്ങളോട് മാത്രമേ ഒള്ളു.. പക്ഷേ.. പക്ഷേ നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് കൊണ്ടൊരു ജീവിതം പിന്നെയെന്റെ ചിന്തകളിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.. ഡെവച്ചായനെ മോഹിക്കാൻ ഇനിയെനിക്കൊരു അർഹതയുമില്ല.." "അത് ഞാനല്ലേ ബാല തീരുമാനിക്കേണ്ടത്.. പറഞ്ഞില്ലേ ഞാൻ.. ഇത് വരെയുമുള്ളതെല്ലാം നമ്മുക്ക് മറന്നു കളയാം.." "കഴിയില്ല.. നമ്മളെ കൊണ്ടതിനു കഴിയില്ല.. ഡെവച്ചായനെ കൊണ്ടതിനു ഒട്ടും കഴിയില്ല.. കാരണം എന്റെ കാര്യത്തിലുള്ളതെല്ലാം മറന്നു കളയാൻ കഴിഞ്ഞാലും... ഇന്ദിരാന്റിയെ.. ആന്റിയെ എങ്ങനെ മറക്കും..എങ്ങനെ മാറ്റി നിർത്തും നമ്മൾ.." ഡെവിക്ക് പെട്ടന്നൊരു ഉത്തരം കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം മൂർച്ചയുള്ള ബലയുടെ ചോദ്യം. "അതാണ്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞത്... നമ്മൾക്ക് ഓർമിക്കാൻ മാത്രമേ വിധിയുള്ളൂ.. ഒരുമിക്കാൻ അടുത്ത ജന്മം വരെയും കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരും.." ബലയുടെ ചിരിക് കൂടുതൽ വിഷാദമേറി..അത് പറയുമ്പോൾ "എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഞാനൊരു കാരണം കണ്ടു വെച്ചിട്ടുണ്ട്..." ബാലയുടെ കൈകൾ അവളുടെ വയറിൽ അമർന്നു.. ഡെവിയുടെനോട്ടവും അങ്ങോട്ടെത്തി നിന്നു.. വിശ്വാസമാവാത്ത പോലെ.. അവൻ അവളെ നോക്കി. "സത്യമാണ്.. അർജുനേട്ടന് പോലും അറിയില്ല.. ഇത് വരെയും പറഞ്ഞിട്ടില്ല ഞാൻ..അയാളിൽ നിന്നും ഒരാൾ കൂടി പിറവി എടുത്തെന്നുള്ള കാര്യം.. ഇങ്ങനെയൊന്നു സംഭവിക്കാതിരിക്കാൻ അയാൾ പരമാവധി ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. എനിക്കറിയാം അതും.. പിന്നെ എങ്ങനെ.. എന്നൊരു ചോദ്യം എനിക്ക് നേരെയുണ്ടാവും.. ഇതിന്റെ പിറകിൽ ഇനിയും ഒരുപാട് പ്രശ്നങ്ങളും ഉണ്ടായേക്കാം. പക്ഷേ അതൊന്നും എന്നെ തോല്പിക്കാൻ മതിയായ കാരണങ്ങളല്ല.." ബാലായൊരു മന്ദഹാസത്തോടെ പറയുമ്പോൾ അവൾക്കരികിലായി ഡെവിയാ ചുവരിൽ ചാരി. "അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കാനുള്ള കാരണമായിട്ടല്ല.. എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണം വേണമായിരുന്നു. അതാണ്‌ എനിക്കീ കുഞ്ഞ്.. ഡെവിച്ചായൻ പറഞ്ഞത് പോലെ ലോകത്തുള്ള സകല ചെറ്റത്തരവും കാണിച്ചു കൂട്ടുന്ന ആളാണ്‌ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛൻ എന്നെനിക്കറിയാം.. അനേകം പ്രാവശ്യം എനിക്ക് മുന്നിൽ വെച്ചു തന്നെ അവൻ..." ബാക്കി പറയാൻ കഴിയാത്തൊരു അറപ്പോടെ ബാല ഡെവിയിൽ നിന്നും മുഖം തിരിച്ചു. അവൾ പറഞ്ഞില്ലങ്കിലും അത് എന്തെക്കെയാവാമെന്ന് അവനും ഊഹിക്കാം.. "ഈ കുഞ്ഞുള്ളത് കൊണ്ടാണോ.. നീ.. നീ എന്റെ കൂടെ പോരാത്തത്.." ഡെവി വീണ്ടും അവൾക്ക് മുന്നിലേക്ക് നിന്നു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "അതിന്റെ അവകാശി നീ മാത്രമെന്നിരിക്കെ എനിക്കെങ്ങനെ അതൊരു ഭാരമാവും ബാല...പൊന്ന് പോലെ നോക്കി കൊള്ളാം ഞാൻ..." ഡെവിയുടെ സ്വരമിടറി.. "ഡെവച്ചായന് നല്ലൊരു ജീവിതമുണ്ട്.. ഞാനെന്ന ചതുപ്പിലേക്കെടുത്തു ചാടി വെറുതെ ചെളിയിൽ പുരണ്ടു കൊണ്ടൊരു..ജീവിതം. വേണ്ട ..അത് വേണ്ട.. എനിക്കതാണ് സങ്കടം.. അപ്പഴാ എന്റെ സ്നേഹം തോൽക്കുന്നത്.." ബാല അവന്റെ കൈ പിടിച്ചെടുത്തു.. "ഈ ജന്മം ഞാൻ സാന്ദ്രക്ക് വിട്ട് കൊടുത്തോളം.. പക്ഷേ ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കിൽ.. എനിക്കിത് പോലെ തന്നെ തിരിച്ചു തരാൻ അവളോട് പറഞ്ഞേക്കണം.." ചിരിയോടെയാണ് ബാല അതെല്ലാം പറയുന്നത്. പക്ഷേ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു നിന്നു. നിസ്സഹായമാവുന്ന അനേകം പ്രണയങ്ങൾ.. ഈ ജന്മത്തിൽ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നറിയുമ്പോൾ അടുത്ത ജന്മത്തിലേക്കൊരു സീറ്റ് റിസേർവ് ചെയുന്നത് പോലെ.. ബാലയും അവരിൽ ഒരാളായി മാറി.. ആ നിമിഷം മുതൽ. ഡെവിയുടെ ചങ്കിലും ഒരു കരച്ചിൽ തിളച്ചു.. "ഒന്നും വേണ്ട.. എനിക്കറിയാലോ എന്നോട് ഇഷ്ടമുണ്ടെന്ന്.. സ്നേഹമുണ്ടെന്ന്.. അത് മാത്രം മതി എനിക്ക് ഇനിയും ജീവിക്കാൻ.. സാന്ദ്രയോട് അനീതി കാണിക്കരുത്.. ഡെവിച്ചായന് കഴിയും.. ഇന്ദിരാന്റിക്കും അതാണ്‌ താല്പര്യം.. ഞാൻ.. ഞാൻ വന്നിട്ടൊരു ഇഷ്ടം പറഞ്ഞിട്ട് പോന്നെന്ന് കരുതി.. നിങ്ങളുടെ ജീവിതം പോയെന്നുള്ള കുറ്റപ്പെടുത്തൽ കേൾക്കാൻ എനിക്കിനി വയ്യാഞ്ഞിട്ടാ ഡെവിച്ചായ... അത് പോലെ തന്നെ.. ഡെവച്ചായൻ കാരണം.. ആ കുട്ടിയുടെ ജീവിതത്തിൽ വന്നു ചേർന്നു ദുരിതംങ്ങൾ.. എല്ലാത്തിനും ഇതാണ് പരിഹാരം.. പറയുന്നത് അനുസരിച്ചോളാമെന്ന് എനിക്ക് വാക്ക് തന്നതാണ്.. ഇനി പറഞ്ഞു പറ്റിക്കരുത്... നിങ്ങളത് ചെയ്താൽ എനിക്ക്.. എനിക്ക് വേദനിക്കും..." ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ട് ബാലയെ നോക്കി. "ചെയ്യുവോ.." വീണ്ടും അവളുടെ ആവിശ്യം.. "ബാല.. നീ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ പറയുന്നതെന്റെ ജീവനെയാണ്.. നീയില്ലെങ്കിൽ.. നിന്റെ ഓർമകളില്ലങ്കിൽ ശൂന്യമായി പോകുന്നൊരു ഞാനുണ്ട്.. അതിനെ സാന്ദ്രക്ക് കൈ മാറിയിട്ട് ആ പഴി കൂടി.. വേണോ അത്.. നിന്നോട് കാണിക്കാൻ കഴിയാത്ത നീതി.. എനിക്കിനി അവളോട് കാണിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന്..." "എനിക്കുറപ്പുണ്ട്..." ബാല അവനെ പറയാൻ അനുവദിച്ചില്ല.. "എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന.. പരിഗണിക്കുന്ന ഒരാളായിരുന്നു അർജുണെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ ഞാനിപ്പോ ഡേവിച്ചായനെ ഓർക്കുന്നു കൂടി ഉണ്ടാവില്ലാ.." നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ ബാല പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ഡെവി കണ്ണിമ ചിമ്മാതെ അവളെ നോക്കി നിന്നു. "പറഞ്ഞില്ലേ ഡെവിച്ചായ ഞാൻ. ഈ ജന്മം ഇങ്ങനെയൊക്കെ അങ്ങോട്ട്‌ പോട്ടെ.. ആരുടേയും വെറുപ്പോ ദേഷ്യമോ ശാപമോ ഒന്നും നമുക്ക് വേണ്ട..." ബാല അവന്റെ കയ്യിൽ വീണ്ടും അമർത്തി പിടിച്ചു.. "ഫോണിൽ കൂടി പറയാനാ ഞാനാദ്യം കരുതിയത്.. നമ്മൾ തമ്മിൽ കാണുന്ന നിമിഷത്തെ കുറിച്ചേനിക്ക് ഓർക്കാൻ കൂടി വയ്യായിരുന്നു.. ആ ഞാൻ ഈ മുന്നിൽ വന്നു നിന്നില്ലേ.. നാളുകളായി എന്റെ ഉള്ളിൽ വീർപ്പ് മുട്ടി നിൽക്കുന്ന പലതും പറഞ്ഞു തീർന്നില്ലേ.. എന്റെ ഉള്ളിലെ പല സംശയങ്ങൾക്കും ഉത്തരം കിട്ടിയില്ലേ.. അതാണ്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. നമ്മളെ കൊണ്ട് പറ്റും. പറ്റില്ലെന്ന് തോന്നിയാലും മനസ്സുറപ്പിച്ചു ശ്രമിച്ചാൽ നമ്മൾക്കേത് സാഹചര്യത്തെയും തോല്പിക്കാൻ കഴിയും.." "നിനക്കൊട്ടും സങ്കടമില്ലേ..ബാല" " ഞാൻ.. എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണത്തെ ഞാനായി കൂടെ കൂട്ടിയിട്ടുണ്ടെന്ന്.." ബാലയുടെ കൈ കൾ വീണ്ടും ഉദരത്തെ പൊതിഞ്ഞു.. "ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ കാണാൻ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയത്.. എനിക്ക് തിരിച്ചു പോണം.. അർജുനേട്ടൻ ഓഫീസിൽ നിന്നും തിരിച്ചു വരും മുന്നേ.." ഡെവി മുഖമൊന്നമർത്തി തുടച്ചു..അവന്റെ കണ്ണുകളും മുഖവും ചുവന്നു വിങ്ങിയാണ്. "തീരുമാനത്തിൽ മാറ്റമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ...?" ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. "ഞാൻ.. ഞാനെന്ത് വേണമിനി.. "ഇന്ദിരാന്റി പറയുന്നത് പോലെ സാന്ദ്രയെ പാതിയായി സ്വീകരിക്കണം.. "മ്മ്... ചെയ്യാം.നിനക്ക് വേണ്ടി.." നെഞ്ചിൽ കയ്യമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി അവൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തു. "സന്തോഷമായി ജീവിക്കണം..." "മ്മ്.. ശ്രമിക്കാം.." അതിലവനും ഉറപ്പൊന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല... ഇനി ഇന്ദിരാന്റി എന്നെ വിളിക്കാൻ ഇടവരരുത്.. " "മ്മ്.." സ്നേഹത്തിന്റെ സ്വർത്ഥത അവളിൽ ലവലേശം പോലുമില്ലായിരുന്നു ആ നിമിഷം.. അവൻ നന്നായി ജീവിക്കണം എന്ന് മാത്രം ചിന്തിച്ചു... "പോയിക്കോട്ടെ ഞാൻ..." ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവളെ തന്നെ നോക്കി. "ഞാൻ.. ഞാൻ കൊണ്ട് വിടട്ടെ.." "വേണ്ട.. അത്.. അതൊക്കെ വലിയ പ്രശ്നമാവും. വെറുതെയെന്തിനാ.." ബാല നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. ഡെവി തലയാട്ടി.. "അങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങി നിന്നാ ഓട്ടോ കിട്ടും.." ബാല പുറത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.. അവൾക്ക് മുന്നേ ഡെവി മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി.. അവനു പിറകെ ബാഗുമെടുത്തിട്ട് ഇറങ്ങിയ ബാല വെറുതെ വീടിനു നേരെ ഒന്ന് കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അവൾക്കവിടം വിട്ടു പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല.. അവനെയും.. കുറച്ചു നേരം കൂടി അവിടെ നിന്നാൽ..അവനോട് സംസാരിച്ചാൽ.. ആ സ്നേഹതണലിൽ സ്വയം മറന്നാൽ.. പിന്നെ ഒന്ന് കൂടി അവൻ കൂട്ട് വിളിച്ചാൽ താൻ കൂടെയിറങ്ങി പോയേക്കുമോ എന്നൊരു ഭയമായിരുന്നു അവൾക്കുള്ളിൽ.. പക്ഷേ പോയല്ലേ പറ്റൂ.. വന്നതിനേക്കാൾ ഭാരം തൂങ്ങിയ മനസ്സുമായി ബാല ഡെവിക്ക് പിറകെ ചെന്നു. "എന്നെ.. എന്നെ കല്യാണത്തിന് വിളിക്കണേ.." ചിരിയോടെ ബാല പറയുമ്പോൾ ഡെവിയുടെ മുഖം കൂടുതൽ തെളിച്ചം കെട്ടു.. "ഇന്ദിരാന്റിയോട് ചെന്നിട്ട് വഴക്കുണ്ടാക്കാൻ നിൽക്കരുത്.. ഏതൊരമ്മയും ചെയ്യുന്നതേ.. ആന്റിയും ചെയ്തിട്ടുള്ളു.." അതിനും അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.. "ഡെവിചായന് എന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ..?" ആ ചോദ്യം.. അത് വരെയും മുഖം തിരിച്ചു നിന്നവൻ അതോടെ അവൾക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു.. തിളക്കം കുറഞ്ഞൊരു ചിരിയിൽ അവന്റെ ഉള്ളിലെ പിടപ്പുണ്ട്.. "ഇല്ല.. സ്നേഹം മാത്രമൊള്ളു.. ഇന്നും.. എന്നും.." അവനാ പറഞ്ഞു പോയ സ്നേഹം ആ വാക്കുകളിലും പറ്റി പിടിച്ചു നിൽപ്പുണ്ട്.. ബാല പിന്നൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. "ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുകയല്ല ഞാൻ.. സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത എന്ത് സങ്കടമുണ്ടെങ്കിലും എന്നെ വിളിക്കണം.. കൂടെ കൂട്ടാതെ തന്നെ വേറെയും മാർഗമുണ്ട്.. നിന്നെ സംരക്ഷിക്കാൻ.." ഹൃദയം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞൊരു ഫീലോടെബാല ഡെവിയെ നോക്കി. അവനാ നോട്ടം നേരിടാൻ വയ്യെന്നത് പോലെ മുഖം തിരിച്ചു നിന്നു.. ഒന്നോ രണ്ടോ മിനിറ്റുകൾക്കുള്ളിൽ അതിലെ വന്നൊരു ഓട്ടോക്ക് നേരെ ഡെവി കൈകാണിച്ചു നിർത്തുമ്പോൾ മുറുകിയ ഹൃദയമിടിപ്പോടെ ബാല അവനെ നോക്കി.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഡെവി പിന്നിലേക്ക് മാറി കൊടുത്തു.. അവനെ നോക്കി കൊണ്ടാണ് ബാല അതിലേക്ക് കയറിയിരുന്നത്.. "പോയി.." കൈ വീശി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെയും അവൾക്ക് നേരെ തിരിച്ചു കൈ വീഴുമ്പോൾ അവന്റെയും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. പരസ്പരം കാണാതാവുന്ന ദൂരത്തോളം രണ്ടു പേരും നോക്കി... ഒടുവിൽ കണ്മുന്നിൽ നിന്നും അവന്റെ രൂപം മറഞ്ഞതും ബാല കൈകൾ കൊണ്ട് മുഖം പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. ഉള്ളൂലയുന്നൊരു കരച്ചിൽ അവളെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു.. ഓട്ടോക്കാരൻ പിന്നിലേക്കൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. വീടിന് മുന്നിൽ ഓട്ടോയിറങ്ങി അകത്തേക്കു നടക്കുമ്പോൾ എവിടെയെങ്കിലും ഒന്ന് വീണിട്ട് പൊട്ടി കരയാൻ വെമ്പി കൊണ്ടാണ് ബാല മുന്നോട്ടു നടന്നത്... അവളകത്തു കയറി ഒന്ന് രണ്ടു സെക്കൻഡ് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവരെയും അവൾക്ക് പിറകെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്ന അർജുന്റെ കാറും അകത്തേക്ക് കയറി.. ഗൂഡമായൊരു ചിരിയോടെ അർജുൻ... അതിലിരുന്ന് കൊണ്ട് തന്നെ.. അകത്തേക്ക് നോക്കി.... തുടരും.. "ശ്രീയുടെ കഥയല്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഡെവിയുടെ കഥ കൂടിയാണ്.. ഡെവിയുടെ കഥയാണോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ശ്രീയുടെ കഥയും പറയുന്നുണ്ട്.." എന്നാണ് എന്റെ ഉത്തരം.. ഡെവിയുടെയും ബാലയുടെയും അവിഹിതം വെളുപ്പിക്കുകയല്ല കേട്ടോ ഞാൻ.. ബാല ഒരു ഭാര്യയായതിനു ശേഷം തോന്നിയ ഇഷ്ടമല്ല രണ്ടാൾക്കും..അതല്ലേ അവിഹിതം... ഡെവിയെ ഇഷ്ടമായതിനു ശേഷമാണ് ബാല അർജുനന്റെ ഭാര്യയായത്. അത് പ്രണയനഷ്ടമാണല്ലോ... "😢 മനസ്സിലായോ.. അപ്പൊ പറഞ്ഞത് പോലെ.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി..... 🔻 ഭാഗം _61 ✍️ രചന - Aysha akbar ട്രീസക്ക് മനസ്സിലെന്തോ ഒരു വേദന തിങ്ങി നിറഞ്ഞത് പോലെ...... ഭദ്രയെ തനിക്കിഷ്ടമാണെന്നത് ശെരി തന്നെ..... ആഗ്നസിന്റെ മകളാണെന്ന് അറിഞ്ഞതും ഏറെ സന്തോഷം തന്നെ..... പക്ഷെ അതൊന്നും തനിക്ക് അലക്സിനേക്കാൾ വലുതല്ല... അവനൊന്നും ഇല്ലാതെ എല്ലാം ഭദ്രക്ക് കൊടുക്കുകയെന്നതിന്റെ പൊരുളും അവർക്കറിയുന്നില്ലായിരുന്നു...... അവനൊന്നുമില്ലാതാകുന്നു എന്ന് ആലോചിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അവരുടെ ഹൃദയം ഒന്ന് നീറി....... അവനെ പ്രസവച്ചില്ലെങ്കിലും അവനെ കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങളും അതേ സമയം ആശങ്കകളുമാണെന്ന് തന്നിലെ അമ്മയെ ഇന്നേ വരെ പൂർണമാക്കിയത്.... താൻ ചെയ്ത തെറ്റുകൾ പോലും അവനെ മുമ്പിൽ കണ്ട് മാത്രമായിരുന്നു.. സ്വത്തിന്റെ പാതി കൊടുക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞ അപ്പച്ചനോട് പോലും ഒരു നിമിഷം അവർക്കൊരു നീരസം തോന്നിയിരുന്നു.... കാരണം.... അത്രയേറെ അവൻ ഈ വീട്ടിലെ ഓരോരുത്തരെയും സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ട്........ ട്രീസ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോളും മുഖം വല്ലാതെ വല്ലാതെ വലിഞ്ഞു മുറുകിയിരുന്നു..... ജൂലി മാത്രം ഉമി നീരിറക്കി സണ്ണി യെ ഒന്ന് നോക്കി.... സണ്ണിയും എന്തെന്ന ചോദ്യത്തൊടെ അവളെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്.... സ്വത്ത്‌ മുഴുവൻ ഭദ്രക്ക് നൽകിയാൽ തന്റെ മകനൊന്നുമുണ്ടാവില്ല...... അവൻ ജൂലിയെ ഭാര്യ ആക്കുന്ന അബദ്ധതോടൊപ്പം മറ്റൊന്ന് കൂടി ചെയ്യാൻ പോകുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവിൽ ട്രീസയുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടച്ചു.... പക്ഷെ അമ്മച്ചിയും ജോണി ച്ചായനുമൊരിക്കെ അത് പറ്റില്ലെന്ന് താനെങ്ങനെ പറയും... ഭദ്ര അവരുടെ രക്തമല്ലേ...... ട്രീസ ആകെ ക്കൂടി വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു...... നിന്റെ നല്ല മനസ്സിന് കർത്താവ് നിന്നേ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ അലക്സ്‌...... ചെറിയാച്ഛൻ ചെയ്യുന്ന തെറ്റുകൾക്ക് പകരം വളർത്തിയെടുത്ത നിധിയായിരുന്നു നീ....... ഫാദർ അലെക്സിനെ നോക്കി ഏറെ സ്നേഹത്തോടെ പറയുമ്പോൾ അവനെ അവർ ഏറ്റെടുത്തത് തന്റെ കയ്യിൽ നിന്നാണെന്നൊരു അഭിമാനം കൂടി ആ വാക്കുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു....... അതെങ്ങനെ ശെരിയാകും അച്ചോ..... പാതി കൊടുത്താലും പാതി അലക്സിനുള്ളതല്ലേ..... അപ്പോഴേക്കും സണ്ണി ഇടക്ക് കയറിയത് പറയുമ്പോൾ വാക്കുകൾ വല്ലാതെ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... ഫാദർ അല്പം അത്ഭുതത്തോടെ അയാളെ നോക്കി...... അതിന് ഞാനോ ഇവിടുത്തെ മാറ്റാരുമല്ല ല്ലോ സണ്ണി അത് പറഞ്ഞത്........ അലക്സ്‌ തന്നെയല്ലേ...... ഫാദർ അത് ചോധിക്കുമ്പോൾ സണ്ണി എന്ത്‌ പറയണമെന്നറിയാതെ ദേഷ്യത്തോടെ അലക്സിനെയൊന്ന് നോക്കി...... ജോണിയും വല്യമ്മച്ചിയുമെല്ലാം പറയാനുള്ളതിനെ നാവിൻ തുമ്പിൽ വെച്ച് കൊണ്ടൊരു നിമിഷത്തിനായി കാത്തിരിക്കുകയാണ് ...... പക്ഷെ ഉള്ളിൽ നുരഞ്ഞു പൊന്തിയ ദേഷ്യം കൊണ്ടോയെന്തോ സണ്ണി അതിനൊരു അവസരം കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല...... അയാൾ ഉറഞ്ഞു തുള്ളുകയാണ്..... അതിന് അപ്പച്ചന്റെ സ്വത്തുക്കൾ മാത്രമേ ഭാഗം വെക്കുകയുള്ളു.... എന്റേതായതെല്ലാം അലെക്സിനു തന്നെയാണ്..... ജോണി ഇടക്ക് കയറി യത് പറഞ്ഞത് അല്പം ഗൗരവത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നു.... ആ നിമിഷം സണ്ണി ആകെ ക്കൂടി വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു..... ജോണിയുടെ സ്വത്തെന്ന് പറഞ്ഞാൽ താൻ സ്വപ്നം കണ്ട അത്രയൊന്നുമില്ല..... ഏകദേശം തന്നോളമെത്തിയാലായി.... പക്ഷേ തന്റെ കണ്ണത്രയും ചെറിയാൻ മുതലാളിയുടെ കണക്കറ്റ സ്വത്തിലായിരുന്നു..... അതാണ് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് കാലിനടിയിൽ നിന്ന് ചോർന്നു പോയിരിക്കുന്നത്...... ഇനിയത് തുറന്ന് പറഞ്ഞാൽ അച്ഛനടക്കം എല്ലാവരും തന്നെ കൊത്തി പറിക്കില്ലേ.... അയാൾക്ക് തള്ളാനും കൊള്ളാനും വയ്യാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു..... ജൂലി ദയനീയനായി അയാളെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്........ ജോമോൻ ഒന്നും അറിയാത്ത ഭാവത്തെ പേറി........ കുറെ ആയി ഞങ്ങളോരു കാര്യം പറയണമെന്ന് വെക്കുന്നു....... എന്തായാലും ഇപ്പൊ അതിന് നല്ല സമയമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.... അപ്പോഴാണ് അത് വരെ നിശബ്ദയായിരുന്ന ഷീല യത് പറഞ്ഞത്..... എല്ലാവരുടെയും മിഴികൾ ഒരു നിമിഷം ശീലയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു........ അവർ മുഖത്തൊരു ചിരിയെ ഒട്ടിച്ചു വെച്ചു.... അത് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ പറയാൻ വരുന്നതൊരു കൊനിഷ്ടാകുമെന്ന് ട്രീസ ഊഹിച്ചിരുന്നു...... ജോമോന് ഭദ്രയെ വല്യ ഇഷ്ടമാണ്...... ഇവിടെ വന്നു ഇതൊന്ന് പറയാൻ വേണ്ടി അവൻ ഞങ്ങളുടെ പുറകെ നടക്കുകയായിരുന്നു..... സത്യം പറഞ്ഞാൽ അതിനും കൂടെയാ ഞങ്ങൾ വന്നത്.... നിങ്ങൾക്ക് സമ്മതമാണെന്ന് വെച്ചാൽ അലക്സിന്റെയും ജൂലിയുടെയും വിവാഹം നടക്കുന്ന അന്ന് തന്നെ നമുക്ക് ജോമോന്റെയും ഭദ്രയുടെതും കൂടി അങ്‌ നടത്താം....... ഷീല വളരെ വിനയം നിറച്ചു കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷം അലക്സിന്റെ ഉള്ളിലെന്തോ ഒന്ന് മിന്നി....... അവൾ മറ്റൊരാളുടേതാവുകയെന്നത് മനസ്സിന് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ല...... ജോണിയും വല്യമ്മച്ചിയും ട്രീസയും ഒരു പോലെ ഞെട്ടിയിരുന്നു.... അതിനൊരിക്കലും താൻ സന്നതിക്കില്ലെന്ന ഉറപ്പിൽ തന്നെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ഭദ്രയപ്പോൾ........ സണ്ണി യുടെ കണ്ണുകൾ ശീലയെ നോക്കിയൊന്ന് തിളങ്ങി..... തനിക്ക് പോലും തോന്നാത്ത അവളുടെ ബുദ്ധിയോട് അയാൾക്കവരോട് വല്ലാത്തൊരു ബഹുമാനം തോന്നി..... ഒരു നിമിഷം ജോമോന്റെ മനസ്സും അങ്ങോട്ടേക്കെത്തി.... മനസ്സാ വാചാ അറിയാത്ത കാര്യത്തെ കുറിച് മമ്മി ഇത്രയും പറയുമ്പോൾ എങ്ങനെ കണ്ടില്ലെന്ന് വെക്കും...... ഭദ്ര നല്ല സുന്ദരിയാണ്.... പിന്നേ അലെക്സിനെ പ്രേമിക്കുന്നു എന്നതാണൊരു കുഴപ്പം.... ആ കുഴപ്പമൊക്കെ മറി കടക്കാൻ തക്ക സ്വത്തുകളാണ് അവളുടെ പേരിൽ വന്നു ചേർന്നിട്ടുള്ളത്.... അവന്റെ കണ്ണുകളും വല്ലാതെ തിളങ്ങി....... ആണോടാ... നിനക്കങ്ങനെയൊരു ഇഷ്ടമുണ്ടോ...... പെട്ടെന്നാണ് വല്യമ്മച്ചിയുടെ ശബ്ദം ജോമോന് നേരെയുയർന്നത്...... അലെക്സിന്റെ മനസ്സൊന്നു കൂടി പിടഞ്ഞു.... വല്യമ്മച്ചി സമ്മതം പറയുമോയെന്ന് മനസ്സ് വല്ലാതെ ഭയക്കുന്നു....... പിടി വിട്ട് പോകാൻ മാത്രം എന്തിരിക്കുന്നു.... ജൂലിയെ കെട്ടാൻ സമ്മതമാണെന്ന് താൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളും ഇതൊക്കെയാവില്ലേ അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാകുക..... അവന്റെ മനസ്സ് സ്വയം കുറ്റപ്പെടുത്തുമ്പോഴും അവളിൽ നിന്ന് തനിക്കൊരു മോചനമില്ലെന്നത് അവനുള്ള തിരിച്ചറിവായിരുന്നു...... അമ്മച്ചി ഇതെന്തിനുള്ള പുറപ്പെടാണെന്ന തരത്തിൽ ട്രീസയും അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി.... ജൂലിയാണെങ്കിൽ വല്ലാത്തൊരു ദേഷ്യത്തെ പേറി നിൽക്കുകയാണ്..... എല്ലാവരും കൂടി തന്നെ ഒരു ദരിദ്ര വാസിക്ക് കെട്ടിച്ചു കൊടുത്തിട്ട് ജോമോന് സ്വത്തുക്കളൊക്കെ കിട്ടാനുള്ള വല നെയ്യുകയാണെന്നോർക്കേ അവൾക്കെല്ലാവരുടും ദേഷ്യം തോന്നി.... ജോമോൻ ചെറിയൊരു നാണത്തോടെ ടേബിളിലായിരിക്കുന്ന ഭദ്രയെ നോക്കിയതും കൂർപ്പിച്ചോരു നോട്ടമായിരുന്നു അവളിൽ നിന്നവന് കിട്ടിയത്.... അതേ അമ്മച്ചി....... അവനത് കണ്ടില്ലെന്ന വണ്ണം വല്യമ്മചിയോടത് പറയുമ്പോൾ അവർ അവനെയൊന്ന് നോക്കി.... ഓഹ്......നിന്റെ സ്റ്റാറ്റസിനൊന്നും അവള് ചേരുകില്ലേടാ.... കേട്ടോ സണ്ണി..... നീന്റെ മോന് അവന്റെ സ്റ്റാറ്റസിനു പറ്റിയൊരു പെണ്ണിനെ നീ കണ്ട് പിടിക്ക്..... അവളുടെ സ്റ്റാറ്റസിനു പറ്റിയൊരുത്തനെ ഞങ്ങളും കണ്ട് പിടിച്ചോളാം...... വല്യമ്മച്ചി തികഞ്ഞ പുച്ഛത്തോടെ അത് പറഞ്ഞതും അത് വരെ തിളങ്ങിയിരുന്ന ജോമോന്റെ മുഖം പെട്ടെന്ന് വിളറി പോയിരുന്നു.... സണ്ണിയും ശീലയും അറുത്തു മുറിച്ചു കൊണ്ടങ്ങനെയൊരു വാക്ക് പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നുവെന്ന് അവരുടെ മുഖം കണ്ടാലറിയാം..... താനന്ന് പറഞ്ഞതിനുള്ള മറുപടിയായി കുഞ്ഞന്നാമ്മ മുഖത്തടിച്ചത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു ജോമോന്.... അത്രയേറെ യാ വാക്കുകൾക്ക് കനമുണ്ടായിരുന്നു...... അലെക്സിന്റെ ഉള്ളിലെന്തോ ഒരു തണുപ്പ് പടർന്നു...... ട്രീസയും ആശ്വാസത്തോടെ ഒന്ന് ശ്വാസം വലിച്ചു..... എങ്കിൽ അലെക്സിനെ പോലെ ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരുത്തൻ എന്റെ സ്റ്റാറ്റസിനും ചേരില്ല കുഞ്ഞന്നാമ്മേ..... ഈ കെട്ട്...... ഇത് നടക്കില്ല..... സണ്ണി നിറഞ്ഞു വന്ന അമർഷത്തോട് അത് പറയുമ്പോൾ ജോണി ഞെട്ടലോടെ അലെക്സിനെ നോക്കി.... അവൻ പറഞ്ഞത് പോലെ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു..... അയാളിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു..... എത്ര ഭംഗിയിൽ അവൻ കാര്യങ്ങളെ മുൻകൂട്ടി കാണുന്നു എന്നതിൽ ജോണിക്ക് വല്ലാത്തൊരു സന്തോഷം തോന്നി..... അലക്സ്‌ അതേ ഗൗരവത്തോടെ നിൽക്കുകയാണെങ്കിൽ കൂടി അവന്റെ യുള്ളിലും ഒരു ചിരിയൂറി നിന്നിരുന്നു... അതെന്നാ വാർത്താനമാ പറയുന്നത് സണ്ണി.....ആ പെങ്കൊച്ചിന് അലെക്സിനെ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു വാശി പിടിച്ചിട്ടല്ലേ ഇതിവിടം വരെയെത്തിയത്.... അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവർ രണ്ട് പേരും മന സമ്മതം പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് ഇനി തന്റെ സമ്മതം വേണമെന്നില്ല...... അല്ലാതെയും കെട്ട് നടത്താം..... മനസ്സമതല്ലേ കഴിഞ്ഞത്..... കെട്ടൊന്നും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ..... ഫാദർ ദേഷ്യത്തോടെ സണ്ണിയോടത് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ പെട്ടെന്നായിരുന്നു അവിടെയൊരു ശബ്ദമുയർന്നത്..... എല്ലാവരുടെയും മിഴികൾ ആ. ശബ്ദത്തിലേക്ക് നീങ്ങി...... കണ്ണുകൾ ചുവന്നു കൊണ്ട് ദേഷ്യം നിറഞ്ഞ മുഖത്ത ജൂലിയായിരുന്നത് പറഞ്ഞത്........... പറഞ്ഞതിൽ ഒട്ടും തെറ്റില്ലെന്ന വണ്ണം തലയുയർത്തി പിടിച്ച് തന്നെ നിൽക്കുകയാണവൾ..... എന്ത് തന്നെയായാലും ഈ വിവാഹം നടക്കരുത്തെന്ന പോൽ.... ഒരു പക്ഷെ ഡാഡി ദുരഭിമാനം കാത്ത് രക്ഷിക്കാൻ ഈ വിവാഹത്തിന് സമ്മഥിച്ചെങ്കില്ലോ എന്നൊരു ഭയം കൂടി ആ വാക്കിലോളിച്ചിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു .... ഫാദേറും ജോണിയും വല്യമ്മച്ചിയും അത്രത്തോളം അവളിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ലെന്ന പോൽ അവളെ നോക്കുമ്പോൾ ട്രീസയിലും അലക്സിലും മാത്രം അതൊരു ചലനവുമുണ്ടാക്കിയിരുന്നില്ല... ഭദ്രയുടെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം ഒന്ന് നിശ്ചലമായത് പോലെ.... ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ സമ്മതമാണ് എന്ന നീറിപുകയുന്ന യുന്ന അവന്റെയാ ശബ്ദത്തിലേക്കിറ്റി വീണ ഒരു കുളിർ മഴയായി ജൂലിയുടെ ശബ്ദത്തെ അവൾക്ക് തോന്നി.... വീണ്ടും അവന്റെ കുസൃതി നിറചുള്ള കണ്ണുകൾ മനസ്സിൽ നിറയുന്നത് പോൽ..... മനസ്സ് വീണ്ടും പ്രതീക്ഷയുടെ പൊൻ തിരി വെട്ടത്തോടൊപ്പം ഓടി എത്തുന്നത് പോലെ........ (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 55 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ സൂപ്രണ്ട് പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ടെന്ന് ശ്രീക്ക് തോന്നി. താൻ സുനിലിനെ കുറിച്ചറിയാൻ ജയിലിൽ വന്നിട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് എന്തായാലും തമ്പി അറിയും. ആ അറിവാണ് തന്റെ കയ്യിലെ ഈ കെട്ട്..തമ്പി ഉദ്ദേശിച്ചത് ഇതായിരിക്കില്ല.. അതുറപ്പാണ്. അയാൾക്കറിയാമല്ലോ തന്റെ അച്ഛനും ഇവിടെ ഉണ്ടെന്ന്. അങ്ങനെ അറിവുള്ള സ്ഥിതിക്ക് തീർച്ചയായും താൻ തിരിച്ചു പോയെന്ന് ഉറപ്പിച്ചിട്ട് അച്ഛൻ ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ടെന്നും താനും അച്ഛനും തമ്മിൽ കണ്ടിട്ടില്ലെന്നും നേരിട്ടറിയാൻ വേണ്ടി അയാളിങ്ങോട്ട് തന്നെ വരും. അതും ഉറപ്പാണ്. സൂപ്രണ്ടിന് പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ പരിമിതികൾ ഉണ്ടാവും. പ്രതേകിച്ചും തമ്പി നീട്ടിയ പണം എണ്ണി വാങ്ങിയത് കൊണ്ട്. അതിനാൽ ജയഗോപൻ ഒരാഴ്ച കൂടി ഇവിടെ നിൽക്കട്ടെ എന്ന് കാര്യകാരണസഹിതം അയാൾ പറയുമ്പോൾ ശ്രീ ഒന്നാലോചിച്ചു. അതും ശരിയാണ്. എന്തായാലും ഇത്രേം കാലം ഒന്നുമറിയാതെ പോയി.. എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടിനി അച്ഛനെ ഇവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുന്നത് അതിനി ഉടനെ കൂടെ കൊണ്ട് പോകാം എന്നുള്ള ഉറപ്പോട് കൂടി ആണേലും അവന് വേദന തന്നെയാണ്. എന്ന് കരുതി ആവേശം കാണിച്ചിട്ടിപ്പോ കൊണ്ട് പോയാൽ തമ്പി അമ്മക്കൊപ്പം കൂടി പുതിയ പദ്ധതികൾ പ്ലാൻ ചെയ്യും. അതിന് അവസരം കൊടുക്കരുത്. ഇനി നേരിൽ കാണുന്ന അന്ന് തമ്പിയുടെ കൊമ്പൊടിക്കണം. തനിക്കും ഒന്നു രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്. എല്ലാം കൂടി ഓർത്തപ്പോൾ സൂപ്രണ്ട് പറഞ്ഞ ആ ഒരാഴ്ച കൂടി ക്ഷമിക്കാൻ ശ്രീ തീരുമാനിച്ചു. അതിന് മുന്നേ അവൻ രോഹിതിനെ വിളിച്ചിട്ട് സൂപ്രണ്ട് പറഞ്ഞ കാര്യം പറഞ്ഞു. എങ്കിൽ പിന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്യാനാണ് അവനും പറഞ്ഞത്. അതിനിടയിൽ തമ്പിയോട് ചേർന്നിട്ട് ഇനിയും അയാൾ നീട്ടി കൊടുക്കുന്ന കാശ് വാങ്ങിച്ചു കൊണ്ട് സൂപ്രണ്ട് സർ ചെറ്റത്തരം കാണിക്കുമോ എന്നൊരു ഭയമായിരുന്നു ശ്രീയുടെ ഉള്ളിൽ. നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് കരുതിയിരുന്ന ആളെ.. ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ തിരിച്ചു കിട്ടിയതിന്റെ സന്തോഷം പോലും ഇപ്പോഴും ആസ്വദിച്ചു തീർന്നിട്ടില്ല. ഇനിയുമൊരു വേർപാട് സഹിക്കാനും വയ്യ.. പക്ഷേ അതിന്റെ കാര്യം താൻ ഏറ്റന്നും നീ ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോൾ നിന്റെ അച്ഛനൊരു പോറൽ പോലും ഉണ്ടാവില്ലെന്നും രോഹിത് വാക്ക് കൊടുക്കുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ ആ ആശങ്കയും അവിടെ തീരുകയായിരുന്നു. സൂപ്രണ്ടിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞിട്ടിറങ്ങിയിട്ട് ശ്രീ ജയഗോപനെ പോയി കണ്ടു. അവനെക്കാൾ ധൈര്യം അയാൾക്ക് തന്നെയായിരുന്നു. ഒരാഴ്ചയല്ലേ.. നീ പോയിട്ട് വാ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടയാൾ മകനെ ഗാഡമായൊന്ന് പുണർന്നു. "ശ്രദ്ധിക്കുക... അതിൽ കൂടുതലൊന്നും എനിക്ക് പറയാനില്ല.നിനക്ക് ചുറ്റും ശത്രുക്കളുണ്ട്.." ബാന്റെജ് ചുറ്റിയ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചുയർത്തി കൊണ്ട് അയാൾ പറയുമ്പോൾ ആ മുഖം കടുത്തു പോയിരുന്നു. സഹായിക്കാൻ ഒരാളില്ലാതെ തനിക്ക് ബൈക്ക് ഉയർത്താനും ഇവിടെ നിന്നും പോകാനും കഴിയില്ലെന്ന് തോന്നിയ ശ്രീ കുറച്ചു നേരം ആ വഴി ആരെങ്കിലും വരുമെന്ന് കരുതി കാത്തു നിന്നെങ്കിലും ഒരു സൈക്കിൾ പോലും വന്നില്ല. ഒടുവിൽ അവൻ രോഹിത്തിന്റെ നമ്പറിൽ തന്നെ വിളിച്ചു. കൂടെ കൂടെ അവനെ വിളിച്ചു ബുദ്ധി മുട്ടിക്കാൻ ഒരു വല്ലായ്മ യുണ്ടായിരുന്നു ശ്രീക്കും. പക്ഷേ അവിടെ അവനെ സഹായിക്കാൻ വേറെ ആരും ഇല്ലെന്നുള്ളത് കൊണ്ട് അവനെ വിളിക്കുകയല്ലാതെ വേറൊരു വഴിയുമില്ല.. അവൻ ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ സ്ഥലതില്ലാഞ്ഞിട്ടും രോഹിത്തിന്റെ ഫ്രണ്ട്സ്‌ എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് വന്നവർ ശ്രീയേ സഹായിച്ചു. അവർ തന്നെയാണ് അവനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് പോയതും. കാര്യമായി ഒന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല. കയ്യിൽ ബാന്റെജ് ചുറ്റി പറഞ്ഞു വിട്ടു. ശ്രീ അത് രോഹിതിനോട് പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്നാൽ അവൻ പറഞ്ഞു വിട്ടവർ ചെന്നിട്ട് പറഞ്ഞ ആ നിമിഷം തന്നെ രോഹിത് ശ്രീയെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു. ഇതിനുള്ളത് തെളിവ് സഹിതം തമ്പിയെ പിടിച്ചു പൂട്ടാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാണ് രോഹിത് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു പോയത്.. 💜💜 അർജുൻ ചോദിച്ച അതേ ചോദ്യം തന്നെ ദേവികയും തങ്കമണിയും ബാലയോട് ചോദിച്ചു. അവനോട് പറഞ്ഞ ഉത്തരം തന്നെ ബാല അവരോടും പറഞ്ഞു. വിശ്വാസനീയമായൊരു ഉത്തരമായത് കൊണ്ടും ഇത് വരെയും ഇങ്ങനൊരു ആവിശ്യം പറഞ്ഞിട്ട് പുറത്ത് പോയിട്ടില്ല എന്നതിനാലും കൂടുതലായി അവരൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. "വൈഗ മോളോട് പറഞ്ഞാൽ അവൾ കൊണ്ട് വിടും. ഓട്ടോ പിടിച്ചൊക്കെ പോണോ" അവൾക്കൊപ്പം ചെന്നിട്ട് ദേവിക ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല അവരെയൊന്നു നോക്കി. തങ്കമണി ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. അത് മനഃപൂർവമാണെന്ന് ബാലക്കറിയാം. താൻ വിളിച്ചാൽ സ്‌പൈ വർക്കിനെങ്കിലും വൈഗ തന്റെ കൂടെ പോരുമെന്നും അവൾക്കറിയാം. അത് കൊണ്ട് തന്നെ മുറിയുള്ള അവൾ പുറത്തേക്ക് വരും മുന്നേ അവിടെ നിന്നും പോകണമെന്നുറപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് ബാലയങ്ങോട്ട് ഒരുങ്ങിയിറങ്ങി ചെന്നത് തന്നെ.. "വേണ്ട... ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം.." കൂടുതലൊന്നും പറയാതെ ബാല പെട്ടന്നിറങ്ങി.. "അവിടുന്ന് പോരുമ്പോൾ അജുവിനെ വിളിച്ചേക്ക്.. അവൻ വന്നു കൂട്ടിക്കോളും.. ഒരുപാട് വൈകാൻ നിൽക്കണ്ട.. അത് അവനിഷ്ടമാവില്ല." പിന്നിൽ നിന്നും ദേവിക പറയുന്നതിനൊന്നും ഉത്തരം കൊടുക്കാതെ ഗേറ്റ് കടന്നു റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങിയത് മുതൽ ബാലയുടെ പരവേശം കൂടി.. എതിരെ വന്നൊരു ഓട്ടോക്ക് കൈകാണിച്ചിട്ട് അതിലേക്ക് കയറി ഇരുന്നു കൊണ്ടവൾ സ്ഥലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അവിടെ നിന്നും ഇരുപതു മിനിറ്റ് നേരത്തെ ഓട്ടം കാണും.. അവളൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു.. അവിടെത്തുന്ന നിമിഷവും ഡെവിച്ചായനെ കാണുന്ന നിമിഷവും വീണ്ടും ഉള്ളിലിട്ട് താലോലിച്ചു കൊണ്ടവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.. 💜💜 ഭയമാണ്.. അല്ല.. വെപ്രാളമാണ്.. അതുമല്ല.. ആകെക്കൂടി പരവേശമാണ്. ശ്വാസമെടുക്കാൻ കൂടി കഴിയാത്ത വിധമത് അവനെ വട്ടം ചുറ്റിച്ചു. ബൈക്കിൽ ചാരിയിരുന്നു കൊണ്ട് ഗേറ്റിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടു കൊണ്ടാണ് വന്നത് മുതൽ ഡെവിയിരിക്കുന്നത്. സമയമങ്ങോട്ട് നീങ്ങി പോണില്ലെന്ന് അവനു തോന്നുന്നുണ്ട്.. ബാല കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞു വിളിച്ചത് മുതൽ അങ്ങനെയാണ്.. ഒടുവിൽ, ഗേറ്റിനരികിൽ ഒരു ഓട്ടോ വന്നു നിൽക്കുന്നതും അതിൽ നിന്നും ബാലയിറങ്ങി നിന്നിട്ട് കാശ് കൊടുത്തു തിരിയുന്നതും നോക്കിയിരിക്കെ അവന്റെ ചങ്കിടിപ്പ് കൂടി.. ഗേറ്റിന്റെ അരികിൽ വന്നിട്ട് അവൾ അവനെയൊന്നു നോക്കി. എപ്പോഴത്തെയും പോലെ നേർത്തൊരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടാ ചുണ്ടിൽ.. ചുവപ്പ് കളർ സാരിയിൽ മനോഹരമായി ഒഴുകി വരും പോലെ ബാല ഡെവിയുടെ അരികിൽ വന്നു നിന്നു. അന്നവൾ കുറച്ചു കൂടുതൽ സിന്ദൂരം ചുവപ്പിച്ചിട്ടിട്ടുണ്ട്.. ഡെവിയുടെ നോട്ടമാ കടും വർണത്തിലുടക്കി..നിന്നു. "കുറേ നേരമായോ വന്നിട്ട്..?" അരികിലേക്ക് വന്നു കൊണ്ടവൾ ചോദിക്കുമ്പോൾ ചിരിയോടെ ഡെവി ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി.. അവന്റെയാ നോട്ടം.. അതവൾക്ക് നേരെയാണ്.. അവളും അവനെയാണ് നോക്കുന്നത്. നോക്കി നോക്കി നിൽക്കെ രണ്ടു പേർക്കും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. ഉള്ളിൽ നഷ്ടബോധം നിറഞ്ഞു.. വാ.. ഡെവി തന്നെയാണ് ആദ്യം നോട്ടം മാറ്റിയതും തിരിഞ്ഞു നടന്നതും. "അർജുന് അറിയാമോ...?" "പുറത്ത് പോണമെന്നുള്ളത് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. ഇങ്ങോട്ടാണെന്നും ഡെവിച്ചായൻ കൂടെ ഉണ്ടെന്നും ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ല.." അവളുടെ മറുപടി കേട്ടിട്ട് ഡെവിയൊന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കി എന്നല്ലാതെ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. അവൻ നേരെ ചെന്നിട്ട് പുറത്തേക്കുള്ള സ്റ്റെപ്പിൽ പോയിരുന്നു. "അകത്തു കയറുന്നോ നീ.. കീ എടുത്തിട്ട ഞാൻ വന്നത്.." ഡെവി ശ്രീ ഏൽപ്പിച്ചിട്ട് പോയ വീടിന്റെ കീ എടുത്തിട്ട് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. ഒന്നും മിണ്ടാതെ.. അത് വാങ്ങി മുൻവശത്തെ വാതിൽ തുറന്നു കൊണ്ടവൾ അകത്തേക്ക് കയറി പോകുന്നത് നോക്കി ഡെവി അവിടെ തന്നെയിരുന്നു.. അകത്തേക്ക് കയറിയ ബാലയുടെ കണ്ണുകൾ ആർത്തിയോടെ ഓരോന്നിലും പാഞ്ഞു നടന്നു. കരച്ചിൽ വരുന്നുണ്ടവൾക്ക്. അത്ര മാത്രം പ്രിയപ്പെട്ടയിടം.. പ്രിയപ്പെട്ടവർ മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നയിടം.. പ്രിയഓർമകൾ എല്ലാം ഇവിടായിരുന്നു.. എല്ലായിടത്തും കയറി ഇറങ്ങി നടന്നവൾ ഒടുവിൽ തന്റെ മുറിയുടെ മുന്നിലെത്തി.. ഇടയ്ക്കിടെ വൃത്തിയാക്കി ഇടാൻ ഡെവി ഒരാളെ ഏർപാടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. നന്നായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കൊണ്ട് അവിടെയെല്ലാം പെരുമാറ്റമുള്ളത് പോലെ തന്നെയാണ്... ഏറെ നേരം ബലയാ മുറിയിൽ ഒറ്റക്കിരുന്നു. നെഞ്ചിൽ തടം കെട്ടി നിൽക്കുന്നു കണ്ണീർ ഒഴുക്കി കളയാൻ സ്വസ്ഥമായൊരിടം കിട്ടിയ ആശ്വാസത്തിൽ പുറത്തിരിക്കുന്നവനെ അവൾ മറന്നു പോയിരുന്നു. കല്ലിച്ചു കിടക്കുന്ന വേദനകൾ പലതും കവിളിൽ കൂടി ഒഴുകിയിറങ്ങി.. ഇതിന് വേണ്ടിയാണോ ബാല.. നീ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.." ഡെവിയുടെ ആർദ്രത നിറഞ്ഞ ചോദ്യം.. ഏറെ നേരത്തിനു ശേഷവും അവളെ പുറത്തേക്ക് കാണാതെ.. വിളിച്ചു നോക്കിയിട്ടും വിളി കേൾക്കാഞ്ഞതോടെ ഡെവി തേടി ചെന്നതാണ്. തിരഞ്ഞു കണ്ടു പിടിക്കുമ്പോൾ അവൾ ഹൃദയം പൊടിഞ്ഞു കരയുന്നു.. "ബാല.." ഡെവി വീണ്ടും വിളിക്കുമ്പോൾ.. അവളൊന്നു മുഖം ഉയർത്തി നോക്കി. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ.. അതേ വേദന ഡെവിയിലേക്കും പടർന്നു പിടിച്ചു.. "എന്തേ.. എന്തിനാ ഇങ്ങനെ കരയുന്നേ..." ഡെവി അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നിട്ട് ചോദിച്ചു.. സ്വയമറിയാതെ ബാല അവനെ ചുറ്റി പിടിച്ചു കൊണ്ടാ വയറിലേക്ക് മുഖം ചേർത്ത് വെച്ച് കൊണ്ട് വിങ്ങി കരഞ്ഞു.. ഒന്ന് വിറച്ചു പോയെങ്കിലും ശ്വാസമടക്കി പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി അവളുടെ തലയിൽ തലോടി.. ആ കരച്ചിലടങ്ങുവോളം..അവനവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. ബാല.. ഡെവി വീണ്ടും വിളിക്കുമ്പോൾ സ്വബോധം വന്നത് പോലെ അവൾ പിടഞ്ഞു മാറി.. "സോറി..." പതറി കൊണ്ടവനെ നോക്കുമ്പോൾ തന്റെ വേദന അത്രയും അവളാ കണ്ണിലും കണ്ടു.. "പോയി മുഖം കഴുകി വാ.." അതും പറഞ്ഞിട്ടവൻ പുറത്തെക്കിറങ്ങി പോയി.. ഒരു നിമിഷം കൂടിയാ നിൽപ്പ് നിന്നിട്ട് മുഖം കഴുകി തുടച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരുകിൽ പോയി നിൽക്കുമ്പോൾ ബാല വീണ്ടും വിറച്ചു.. കുറച്ചു മുന്നേ അവനോട് ചേർന്നു നിന്നതിന്റെ ചൂട് തന്നിലിപ്പോഴും ബാക്കിയുണ്ടെന്നവൾക്ക് തോന്നി. "ഇവിടിരിക്ക്..." തനിക്കരികിലേക്ക് കണ്ണ് കാണിച്ചിട്ട് ഡെവി വിളിക്കുമ്പോൾ ബാല മുഖം കുനിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ അരികിൽ പോയിരുന്നു. "ഇനി പറയ്യ്.. എന്തിനാ എന്നെ വിളിച്ചത്.. എന്തേലും പ്രശ്നണ്ടോ" ഡെവി അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു.. ബാല ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. എന്നാ കാര്യം പറയെന്നുള്ള ഭാവത്തിൽ ഡെവി അവളെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. ബാലയുടെ പരവേശം കൂടി.. "ഡെവിചായ.." "മ്മ്.." "എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാൻ.. "പറയ്യ്.. അത് കേൾക്കാൻ വന്നതല്ലേ ഞാൻ.." "ഡെവി ച്ചായൻ എതിര് പറയരുത്.." "മ്മ്.." "എനിക്ക് വാക്ക് താ.." ബാല അവനു മുന്നിലേക്ക് കൈ നീട്ടി.. "എനിക്ക് ദോഷമുണ്ടാക്കുന്ന ഒന്നും ബാല ചെയ്യില്ല.. എനിക്കറിയാം.." ഡെവിയാ കൈകളിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു. "പറഞ്ഞോ.." വീണ്ടും ശ്വാസമടക്കി പിടിച്ചിരിക്കുന്നവളെ നോക്കി അവനൊന്നു കണ്ണ് ചിമ്മി. "ഡേവിച്ചായൻ സാന്ദ്രയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് സമ്മതിക്കണം.." അവനെ നോക്കിയത് പറയുമ്പോൾ ഡെവി വിറച്ചു പോയത് ബാല അവന്റെ കയ്യിൽ അമർന്നു പോയ തന്റെ കൈകൊണ്ടു തൊട്ടറിഞ്ഞു. "ഡെവിച്ചായ.. ഒന്നും മിണ്ടാതെ കൈകൾ പിൻവലിച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നവനരികിലേക്ക് ബാല കുറച്ചു കൂടി നീങ്ങിയിരുന്നു. "മ്മ്.." "എത്ര നാളായി ഇങ്ങനെ..ഒറ്റയ്ക്ക്. ഇത് കാണുമ്പോ എനിക്ക് കൂടിയല്ലേ നോവുന്നത്. അന്നത്തെയൊരു പൊട്ടാ ബുദ്ധി.. അത് കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയതാ.. പിന്നെയത് വേണ്ടായിരുന്നു എന്ന് എനിക്കെന്ത് മാത്രം തോന്നിയിരുന്നു ന്നറിയോ.." ബാല പതിയെ പറഞ്ഞു.. ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടാതെയിരിപ്പാണ്. "ഡെവിച്ചായനും വേണ്ടേ ഒരു ജീവിതം.. ഞാനെല്ലാം മറന്നിട്ട് ജീവിക്കുന്നില്ലേ.. ഇന്നാ ഇഷ്ടം എന്റെ മനസ്സിൽ പോലുമില്ല.. പക്ഷേ ഞാൻ കാരണം ഡെവിച്ചായൻ.." ഡെവി തലചിരിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ബാല പറയാൻ വന്നത് പാതിയിൽ നിർത്തി. "അമ്മ.. അമ്മ വിളിച്ചോ നിന്നെ.." ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല മുഖം കുനിച്ചു.. ഡെവിയുടെ മുഖത്ത് ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു.. "നീയിപ്പോ പറഞ്ഞ ജീവിതം.. അത് നിനക്ക് വേണ്ടേ..?" ഡെവി വീണ്ടും അവൾക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു.. അവൾ അവനെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു.. "ഞാൻ.. എന്റെ ജീവിതം.. "അർജുനെ കുറിച്ച്.. എല്ലാം.. എല്ലാം എനിക്കറിയാം.." അവളെ പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ വിടാതെ, കണ്ണിലേക്കു നോക്കി ഡെവിയത് പറയുമ്പോൾ ബാലയുടെ മുഖം വീണ്ടും കുനിഞ്ഞു. "അന്നത്തെ പൊട്ടാ ബുദ്ധിക്ക് നീ പറഞ്ഞു പോയ ആ ഇഷ്ടം.. അത് മറക്കാൻ കഴിയില്ലേലും ഹൃദയത്തിന്റെ ഒരു കോണിൽ ഞാനത് ഒളിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് മറ്റൊരു ജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്തേനേ..നിനക്കൊരു ജീവിതം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിൽ.. നിന്നെ കൂടെ കൂട്ടിയവൻ നിന്നെ അർഹിക്കുന്ന വനായിരുന്നു എങ്കിൽ..നീ നീ സന്തോഷമായി ജീവിക്കുന്നുണ്ട് എന്നെനിക്ക് ആശ്വാസിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നെങ്കിൽ... " ഡെവി അവളുടെ കയ്യിൽ പതിയെ വിരൽ കോർത്തു പിടിച്ചു.. ഈ ലോകത്തിലെ സകല കൊള്ളരുതാഴ്മകളും അവന്റെ കയ്യിലുണ്ട് ബാല.. അവനെ പോലെ ഒരുത്തന്റെ കൂടെ നീ ജീവിക്കുമ്പോൾ..നരകിച്ചു ജീവിക്കുമ്പോൾ ഞാനെങ്ങനെ.. എനിക്കറിയില്ല.. എനിക്ക് കഴിയില്ല.. സത്യം...നിനക്കെങ്കിലും എന്നെ മനസ്സിലാവുമോ " ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല കരഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവനോട് പറയാൻ കരുതിയതൊക്കെ അവൾ മറന്നു പോയി. "ആ വീട്ടിൽ നീയെങ്ങനെയാവും ജീവിക്കുന്നത് എന്നെനിക്കറിയാം.. ഒരായുസ്സ് മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ ഉരുകി തീരാൻ വിട്ടു കൊടുക്കാൻ വയ്യാഞ്ഞിട്ടാ ഞാനന്ന് തമ്പിയുടെ കാലുപിടിച്ചു പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ പേരിലുള്ളത് മുഴുവനും അയാൾക്ക് കൊടുത്തേക്കാം.. നിന്നെ മാത്രം എനിക്ക് തന്നേക്കാം.. കേട്ടില്ല.. കേൾക്കില്ല.. നാശം പിടിച്ചവൻ..." ഡെവി കലിപ്പോടെ പറയുന്നത് കേട്ടതും ബാല അവനെ മിഴിച്ചു നോക്കി.. അപ്പൊ അന്ന്.. അന്ന് ഡെവിച്ചായൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല എന്ന് താൻ കരുതിയത് തെറ്റായിരുന്നോ..? തമ്പി അങ്കിളോട് വന്നു പറഞിരുന്നോ.? അതായിരിക്കും പെട്ടന്ന്.. അർജുനുമായിട്ട് അയാൾ തന്റെ കല്യാണത്തിന് തിടുക്കം കാണിച്ചത്.. അവന്റെയാ വെളിപ്പെടുത്തലിനു മുന്നിൽ ബാല തീർത്തും തളർന്നു പോയി.. ഇത് വരെയും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത സത്യം അവളെയപ്പോൾ കൊല്ലാതെ കൊന്നു. ബാല തളർച്ചയോടെ ഡെവിയുടെ തോളിൽ ചാരി... "അവിടെ വന്നിരുന്നു ഞാൻ... നീ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല അല്ലേ...?" ഡെവി പതിയെ ചോദിക്കുമ്പോൾ ബാല ഇല്ലെന്ന് മൂളി. "പറയാഞ്ഞതാവും മനഃപൂർവം. പക്ഷേ തമ്പിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ അർജുനും അറിയാമായിരിക്കും. എന്നിട്ടും..." ഡെവിയുടെ സ്വരം താഴ്ന്നു. ബാലയുടെ മനസിലെ കുറെയേറെ സംശയങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരം കൂടിയായിരുന്നു അവന്റെയാ തുറന്നു പറച്ചിൽ.. "കരയല്ലേ...." തന്റെ തോളിൽ ചാരിയിരുന്നു. കരയുന്നവളെ ഡെവി ആശ്വാസിപ്പിച്ചു. "അന്ന് തോന്നിയ ആ പൊട്ടാ ബുദ്ധിക്ക് അത്രേം എനിക്ക് മുന്നിൽ വന്നു നിന്നിട്ട് നീ പറഞ്ഞപ്പോൾ പെട്ടന്ന് അങ്ങനൊക്കെ കേട്ടതിന്റെ ഷോക്ക്.. എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. നീ പറഞ്ഞിട്ട് പോയ ഇഷ്ടമെന്റെ ചങ്കിൽ കൊളുത്തി പിടിച്ചത് പോലായിരുന്നു പിന്നെയുള്ള ഓരോ നിമിഷവും.. തിരഞ്ഞോടി ഞാൻ വന്നപ്പോ.. നീ.. നീ അർജുന്റെ സ്വന്തമായിരിക്കുന്നു.. അന്ന് തൊട്ടിന്നോളം.. ഞാൻ.. സമാധാനം എന്തെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടില്ല...എനിക്കറിയില്ല ബാല ഞാനെങ്ങനെ നിന്നോടത് പറഞ്ഞു ഫലിപ്പിക്കും എന്നുള്ളത്.." ഡെവിയുടെ ശബ്ദവും ഇടറി.. ബാല കൂടുതൽ നോവോടെ അവനിലേക്ക് ചേർന്നിരുന്നു.. "മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണിൽ തെറ്റായിരിക്കാം.. പക്ഷേ എനിക്കതാ ശെരി.. എന്റെ ഉള്ള് മുഴുവനും ഇപ്പോഴും നീ മാത്രമാണ്.. അങ്ങനെ ഒരിടത്തേക്ക്.. ഞാനെങ്ങനെ മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിയെ ചേർത്ത് വെക്കും..നീ തന്നെ പറഞ്ഞു താ എനിക്ക്.. ഡെവിയുടെ സ്വരം കൂടുതൽ ദയനീയമായി.. തുടരും.. ഇവിടല്ല ഞാൻ നിർത്താൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്.പക്ഷേ ഇപ്പൊ നിർത്തിയില്ലേൽ ഇന്നും പോസ്റ്റ്‌ നടക്കില്ല.. അത് കൊണ്ട് ബാക്കി നാളെ.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ..ഇല്ലേൽ പരിപാടി നടക്കില്ല ട്ടാ😌 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ... 🔻 ഭാഗം_2 ✍️ രചന - Aysha akbar തനൂജേ....മോളെ....... അവര് വരുന്നുണ്ടെന്നു....... ആ വലിയ തറവാടിന്റെ അകത്തളത്തിൽ സുഭദ്രാമ്മയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു കേട്ടു....... ഉള്ളിൽ തികട്ടി വന്ന സന്തോഷത്താൽ അവരുടെ വാക്കുകൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ....... കറിക്കുള്ള വെള്ളരിക്ക നുറുക്കി കൊണ്ടിരുന്ന തനൂജ സംശയത്തോടെ അവരെ നോക്കി...... അമ്മ ആരുടെ കാര്യമാ ഈ പറയുന്നത്...... ഗായത്രി.......... അവളിങ്ങോട്ട് വരുന്നുണ്ടെന്ന്...... മുഖത്തെ കണ്ണട ഒന്ന് കൂടി ശെരിയാക്കി കൊണ്ട് സുഭദ്രാമ്മ അത് പറയുമ്പോൾ തനൂജയിൽ സംശയങ്ങളായിരുന്നു..... എന്തെങ്കിലും കാരണമില്ലാതെ അവൾ വരില്ലെന്നത് വ്യക്തമാണ്..... പക്ഷെ ചോദ്യങ്ങളെ പുറത്ത് കാണിക്കാതെ തനൂജ അവരുടെ സന്തോഷത്തിൽ പങ്ക് ചേർന്നു...... അത് മാത്രവുമല്ല..... ഇഷാനി മോള് കുറച്ചു ദിവസം ഇവിടെ ഉണ്ടാകുമെന്ന് പറഞ്ഞു........ അവർ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ തനൂജ ശെരിക്കും ഞെട്ടിയിരുന്നു....... കാര്യം ഗായത്രി ഗോപിയേട്ടന്റെ പെങ്ങളാണ്..... ഇവിടെ വളർന്നതാണ്...... പക്ഷെ പഠിക്കാൻ കുറച്ചു മിടുക്കുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് വല്യ വീട്ടിലെ ആലോചന വന്നത്.......... അത് വരെ ഏട്ടത്തി എന്നും പറഞ്ഞ് പിറകെ നടന്നിരുന്ന അവളാ വിവാഹത്തോടെ ആകെ മാറി പ്പോയി...... താനൊരു കൂടപ്പിറപ്പിനെ പോലെയല്ല ഒരു മകളെ പോലെ തന്നെ കരുതിയിരുന്ന അവൾ പെട്ടെന്നാണ് ഒരു പരിഷ്കാരി കൊച്ചമ്മയായി മാറിയത്... ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നത് കുറഞ്ഞെന്ന് മാത്രമല്ല... പാടേ ഇല്ലാതായി....... ഇനി അമ്മ വിളിച്ചു വരുത്തി യൊന്നു വന്നാൽ തന്നെ തങ്ങളോടൊക്കെ വല്ലാത്തൊരു പുച്ഛമാണ്...... കുട്ടികളെ കൂട്ടിയൊന്നും വരാറേയില്ലായിരുന്നു... അവളുടെ മക്കൾ തന്റെ മക്കളോട് ഇടപഴകുന്നത് പോലും അവൾക്കിഷ്ടമില്ലായിരുന്നു.... ഇഷാനി മോള് ആകെ വിരലിലെണ്ണാവുന്ന അത്രയും തവണ മാത്രമേ ഇവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടാവുകയുള്ളു...... അതും തീരെ ചെറുതായിരിക്കുമ്പോൾ.... റിതിൻ മോൻ അത്രയും വന്നിട്ടില്ലായിരിക്കും.... അമ്മ അവരെ ഓർത്തോർത്തു പതം പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ ആശ്വസിപ്പിക്കാനല്ലാതെ തനിക്കെന്തിനു കഴിയും...... ഈ വരവിൽ മറ്റെന്തോ ഉദ്ദേശമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായിരുന്നെങ്കിലും തനൂജ പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല...... കാര്യം എന്റെ മോള് തന്നെയാ..... പക്ഷെ ഈ വരവ് എന്ത് കൊനിഷ്ട്ടുമായിട്ടാണെന്നാ എനിക്ക് പേടി...... അല്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങനെയൊരു വരവ് പതിവില്ലാത്തതാണല്ലോ..... തനൂജയുടെ സംശയത്തെ ശെരി വെച്ചെന്ന പോൽ സുഭദ്രാമ്മ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഉമ്മറത്തെ ആ ചൂരൽ കസേരയിലേക്കിരുന്നു...... ഏയ് അങ്ങനെയൊന്നും ഉണ്ടാവില്ല...... അമ്മ വേണ്ടാത്തതൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ട.... ഈ നാടും വീടും മുത്തശ്ശി യെയുമെല്ലാം കാണാൻ മോളാഗ്രഹം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും.... അതാകും ചിലപ്പോൾ..... താനൂജ അവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം അതു പറഞ്ഞതും അവരിൽ അപ്പോഴും സംശയം ബാക്കിയായിരുന്നു... അങ്ങനെ ആയാൽ നന്ന്...... മുത്തശ്ശി അതും പറഞാ കസേരയിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടി ചാരുമ്പോഴും മനസ്സിൽ വല്ലാത്തൊരു സന്തോഷം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പിയിരുന്നു...... അവർക്ക് ഊണ് തയ്യാറാക്കണ്ടേ..... നീ ഗോപിയെ ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്ക്..... അവൻ വരുമോയെന്നാവോ..... എന്റെ സച്ചു ഇവിടെയില്ലാതായി പ്പോയി..... അല്ലെങ്കിലിപ്പോ ഒന്നും അറിയേണ്ടിയിരുന്നില്ല...... പറമ്പിലാണെങ്കിൽ പണിക്കാരുമുണ്ട്...... മുത്തശ്ശി ഇരിപ്പുറക്കാതെ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്....... അമ്മേ..... അമ്മ അതൊന്നും ആലോചിച്ചു വേവലാതി പ്പെടേണ്ട.... അതൊക്കെ ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം..... അവരുടെ നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തിൽ നിന്ന് വരുന്ന ആശങ്കകളെ ഒതുക്കി പ്പിടിച്ചു മനോഹരമായൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ യായിരുന്നു തനൂജയത് പറഞ്ഞത്... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഇരു വശവും നെൽ വയലുകൾ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ ടാറിട്ട റോഡിലൂടെ ഒരു ആഡംബര കാറ് വരുന്നുണ്ട്..... പരിചിതമല്ലെന്ന വണ്ണം കാണുന്നവരെല്ലാം ആ കാറിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി..... അതിന്റെ പിറകിലിരിക്കുന്ന വളുടെ മിഴികളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന വിഷാദമാണ്...... അവൾ പതിയെ മിഴികളിൽ പുറത്തേക്ക് ചലിപ്പിച്ചു....... നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പച്ച നിറം ഒരു പുതപ്പ് പോൽ തോന്നിയിരുന്നവൾക്ക്..... തങ്ങളെ പോലെ വില കൂടിയ ഡ്രെസ്സുകളിടാത്ത തികച്ചും സാധാരണ ക്കാരായ ആളുകളെ അവളല്പം കൗതുകത്തോടെ നോക്കി....... ഒരു തണുത്ത കാറ്റ് അവളുടെ സ്വർണ മുടിയിഴകളെ പതിയെ തലോടി കടന്ന് വന്നതും പേരറിയാത്തൊരു അനുഭൂതി അവളിൽ നിറഞ്ഞത് പോലെ..... ആ ഇളം കാറ്റ് അവളുടെ മിനുസമേറിയ മുഖത്ത് കൂടി യങ്ങനെ തട്ടി കളിക്കുമ്പോൾ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നൊരു ആശ്വാസം......... പിറകിലെ ഗ്ലാസ്സ് കയറ്റ് റിതിൻ....... ആകെ ക്കൂടി പൊടിയും ഒരു വീർപ്പു മുട്ടലും....... കോ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലിരുന്ന ഗായത്രി അല്പം നീരസത്തോടെ തന്നെ ഡ്രൈവ് ചെയ്ത് കൊണ്ടിരുന്ന റിതിനോടത് പറയുമ്പോൾ അവൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഡോറിലെ സ്വിചിലോന്ന് പ്രെസ്സ് ചെയ്തു........ ആ ഇളം കാറ്റിനെ കയറാൻ അനുവദി ക്കുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം ആ ഗ്ലാസ്സ് മുകളിലേക്ക് കയറിയതും വീണ്ടും അവളുടെ മനസ്സതേ വിഷാദത്തിലേക്ക് നീങ്ങി....... ഇത് തന്നെയാണ് തന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നം....... അവർ ചുറ്റും വെച്ചു കെട്ടിയ ഒരു മുൾ വേലിക്ക് നടുവിലാണ് താൻ........ ഒന്ന് ശ്വാസമെടുക്കാൻ പോലും അവരുടെ സമ്മതം വേണം.... അതും അവരുടെ പൊങ്ങച്ചതിനു ചേരുന്ന തരത്തിൽ മാത്രം ശ്വാസമെടുക്കണം..... അവൾക്ക് സ്വയം പുച്ഛം തോന്നി.......... ഇഷാനി......... പറഞ്ഞതെല്ലാം ഓർമയുണ്ടല്ലോ...... നമ്മളെ പോലെയല്ല ഇവിടയുള്ളവർ.... തനി നാട്ടിൻ പുറത്തുകാരാണ്.... നമ്മളെ പോലെ സ്റ്റാറ്റസും കൾചറുമൊന്നും ഉണ്ടായെന്ന് വരില്ല........ അത് കൊണ്ട് കുറച്ചു അകന്ന് നിന്നോളണം..... ഗായത്രിയുടെ വാക്കുകൾ ഒരു താക്കീത് പോലെ ഇഷാനിക്ക് നേരെ വന്നതും അവൾ കേൾക്കാത്ത ഭാവത്തിൽ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു....... പരിചയമില്ലാത്ത കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണ് നട്ടിരിക്കുമ്പോ ഴും മനസ്സ് മുഴുവൻ ഒരു മൂടലിലായിരുന്നു.... തന്നെ കൂട്ടി ഇവിടേക്കൊന്നും വരാറ് പോലുമില്ലാത്തതാണ്...... അത് കൊണ്ട് തന്നെ തനിക്കാരെയും പരിചയവുമില്ല.... അറിയാത്ത ആളുകൾക്കിടയിൽ എങ്ങനെ താൻ ദിവസങ്ങൾ നീക്കും...... പപ്പയും മമ്മയും മനഃപൂർവം തന്നെ ഒഴിവാക്കുകയാണെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു..... റിസൾട്ട്‌ ചോദിച്ചു ആരും അവരെ ഇൻസൾട്ട് ചെയ്യാതിരിക്കാൻ...... താനവർക്ക് ശെരിക്കും ഒരു ഭാരം തന്നെയാണെന്നോർക്കുമ്പോൾ അവൾക്കേറെ വേദന തോന്നി..... അതിലേറെ തീർത്തും അപരിചിതരായ ആളുകൾക്കിടയിൽ തനിച്ചെങ്ങനെ നിൽക്കുമെന്ന ആവലാതിയും അവളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു..... മുത്തശ്ശിയുടെ മുഖം മാത്രം ചെറുതായി ഓർമയുണ്ട്...... എങ്കിലും പരിചയം എന്നൊന്നില്ല..... തനിക്കവിടെ ഒറ്റക്ക് പറ്റില്ലെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് അറിയുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവളങ്ങനെയിരുന്നു...... ആ വലിയ തറവാടിന്റെ മുറ്റത്ത് കാറ് നിന്നതും ഉമ്മറത്തേക്കൊടി വന്നിരുന്നു തനൂജയും സുഭദ്രാമ്മയും..... അമ്മേ..... സുഖമായിരിക്കുന്നോ...... ഗായത്രി ഇറങ്ങി അമ്മയെ കെട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ടായിരുന്നത് ചോദിച്ചത്..... അപ്പോഴും അവർക്കടുത്തായി നിൽക്കുന്ന തനൂജയെ അവൾ മനഃപൂർവം കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു....... എനിക്ക് സുഖമാടി....... എവിടെ എന്റെ മക്കളൊക്കെ...... മുത്തശ്ശി നിറഞ്ഞു വന്ന സന്തോഷത്തിൽ അത് ചോദിക്കുമ്പോഴാണ് കാറിൽ നിന്നും ഋതിനിറങ്ങി വന്നത്...... ഋതിനെ കണ്ടതും മുത്തഷി കെട്ടി പ്പിടിച്ചു..... അവരുടെ സ്നേഹ പ്രകടനങ്ങൾ അവന് ചെറിയൊരു അലോസരമുണ്ടാക്കി യെന്ന വണ്ണം അവൻ വരുത്തി തീർത്ത ചിരി നൽകി പെട്ടെന്ന് മാറി നിന്നു.... അവനീട്ടിരുന്ന ബ്രാൻഡഡ് ടി ഷർട്ട്‌ അവനൊന്നു കുടഞ്ഞിട്ടു...... രവി വന്നില്ലേ..... ഇഷാനി മോളോ....... രവിയേട്ടന് തിരക്കാണമ്മേ.... ഇഷാനി........ മുത്തശ്ശി ചോദിച്ചതിന് അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഗായത്രി കാറിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു...... അവൾ പതിയെ ഡോർ തുറന്നിറങ്ങിയതും ഒരു നിമിഷം തനൂജയുടെയും മുത്തശ്ശിയുടെയും മുഖം ഒരു പോലെ വിടർന്നിരുന്നു..... അത്ര മേൽ കത്തി നിൽക്ക തക്ക സൗന്ദര്യം പതിയെ നടന്നു വരുന്ന ആ പെണ്ണിനുണ്ടായിരുന്നു ..... വെട്ടിയോതുക്കിയ പുരികക്കൊടികളും വിടർന്ന കണ്ണുകളും ഭംഗിയുള്ള ചുണ്ടുകളുമൊക്കെയായായി ഒരു പാവ കുട്ടിയെ പോലെ...... അവൾ അവളുടെ സ്വർണ നിറം കലർന്ന മുടിയിഴകൾ ചെവിക്ക് പിറകിലേക്ക് വേച്ചു കൊണ്ട് പതിയെ അവർക്കരികിലേക്ക് വന്നു...... അവളുടെ നടത്തത്തിന്റെ വേഗത ഭൂമി പോലും അറിയുന്നില്ലെന്ന് തോന്നി പ്പോയവർക്ക് ....... മോളെ...... ഇഷാനി...... ഇവള് വളർന്നൊരു പെണ്ണായല്ലോടി..... എന്നിട്ടും ഇപ്പോഴല്ലേ എനിക്കിവരെ യൊന്നു കാണാൻ പറ്റിയത്...... മുത്തശ്ശി അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവരുടെ ചുളിവ് വീണ വിരലുകൾ കൊണ്ടവളെ മുറുകെ പിടിക്കുമ്പോൾ ദേഹത്തുള്ള മുറിവുകൾ വേദനിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ കൂടി മനസ്സിലേക്കെന്തോ ഒരു തണുപ്പിരച്ചെത്തുന്നത് ഇഷാനിയറിഞ്ഞിരുന്നു..... അവൾ പതിയെ അവരെയൊന്നും നോക്കി.... മനസ്സിൽ മുത്തശ്ശി യെന്നൊരു നിഴൽ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു...... ഇപ്പോഴാണ് മുഖം മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞത്..... തീരെ മെലിഞ്ഞതും തീരെ തടിച്ചതുമല്ലാത്ത ശരീരം...... ഇരു നിറത്തിൽ കവിഞ്ഞൊരു വെളുപ്പ് നിറമാണ്...... മുഖത്ത് അത്രയേറെ എന്തോ ഒരു ചൈതന്യം പോലെ....... അവിടുത്തെ തിരക്കുകൾ അമ്മക്കറിയാമല്ലോ...... ഞമ്മങ്ങൾക്കൊന്ന് ഫ്രഷ് ആവണം..... ആകെ ട്ടയേർഡ് ആണ്........ അവരുടെ പരിഭവത്തിന് അത്ര മുൻ‌തൂക്കം കൊടുക്കാതെ ഗായത്രിയത് പറയുമ്പോൾ തനൂജ അവളെയൊന്ന് നോക്കി...... വരു......അകത്തേക്കിരിക്കാം..... ഞാൻ കുളിക്കാൻ ചൂട് വെള്ളം ഉണ്ടാക്കാം..... ഇനി വെള്ളം മാറി ജല ദോഷം വരുത്തേണ്ട...... തനൂജ ഏറെ സ്നേഹത്തോടെ അത് പറയുമ്പോഴും ഗായത്രിയുടെ കണ്ണുകൾ അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം ആ വീടിനുള്ളിലൂടെ അങ്ങനെ ഓടി നടക്കുകയാണ്... ഋതിനും ഇഷാനിയും അവിടെയുള്ള സോഫയിലേക്കിരുന്നു ...... ഈ വീടൊന്ന് പൊളിച്ചു മാറ്റാനായില്ലേ അമ്മേ...... ഒരു മാറ്റവുമില്ലല്ലോ.... ഇതിങ്ങനെ മോഡി പിടിപ്പിച്ചിട്ടെന്തിനാ....... ഗായത്രി ഒരു പുച്ഛത്തോടെ അത് ചോദിച്ചതും മുത്തശ്ശിക്കൽപം ദേഷ്യം വന്നിരുന്നു...... നീ യിവിടെ വന്നു താമസിക്കാനൊന്നും പോകുന്നില്ലല്ലോ .... ഇവിടെ കഴിയുന്നത് ഞങ്ങളല്ലേ.... ഞങ്ങൾക്കിത് മതി... നീ നിന്റെ വീടിന്റെ കാര്യം നോക്കിയാൽ മതി....... ഓഹ്.... ഞാൻ പറഞ്ഞെന്നെ യുള്ളൂ.... അല്ലെങ്കിലും നിങ്ങൾക്കൊന്നും ഇനിയും നേരം വെളുത്തിട്ടില്ലല്ലോ .... മുത്തശ്ശി അല്പം ഗൗരവത്തിൽ തന്നെയത് പറഞ്ഞതും ഗായത്രിയും അതേ പുച്ഛത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നു മറുപടി പറഞ്ഞത്... ഇത്ര വർഷം കഴിഞ്ഞ് വന്നു നീ ചോദിക്കേണ്ട ചോദ്യം ഇതാണോ ഗായത്രി ...... ഈ വീട്ടിലുള്ള മറ്റുള്ളവരെ കുറിച് നീയൊന്ന് ചോദിച്ചോ....... മുത്തശ്ശി അല്പം നീരസത്തോടേ തന്നെ യത് പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കയ്യിൽ കുടിക്കാനുള്ള വെള്ളവുമായി തനൂജ വന്നിരുന്നു...... ഗോപിയേട്ടനും മക്കളുമൊക്കെ....... മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞതിന്റെ പേരിലെന്ന വണ്ണം തനൂജയോട് ഗായത്രി യത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഉത്തരം അറിയണമെന്ന് അവർക്കൊരു നിർബന്ധവുമില്ലായിരുന്നു...... ഗോപിയേട്ടൻ കച്ചോടത്തിന് പോയി..... സച്ചു എങ്ങോ യാത്ര പോയിരിക്കയാണ്‌ ...... അമ്മു ആദർഷിന്റെ വീട്ടിലാണ്...... മീനാക്ഷി പിന്നേ ക്ലാസ്സിനും പോയിരിക്കുന്നു....... ഗായത്രി മുഖത്തേക്ക് നോക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടി അത്ര മേൽ നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ തന്നെ യാണ്‌ തനൂജയത് പറഞ്ഞത്...... എങ്കി ഞങ്ങളൊന്നു ഫ്രഷാവട്ടെ അമ്മേ...... അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഗായത്രി എഴുന്നേറ്റതും തനൂജ അവർക്ക് മുറു കാണിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നു..... അപ്പോഴും താനൂജയുടെ കണ്ണുകൾ ഇഷാനിയിൽ തന്നെയായിരുന്നു...... വിടർന്ന കണ്ണുകളിൽ വിഷാദം നിറച്ചു കൊണ്ട് അവൾ അവരെയൊന്നു നോക്കി.... അവർക്ക് പിറകെ മുറിയിലേക് നടക്കുമ്പോൾ ചുവന്ന കാവിയിട്ട തണുത്ത നിലം ഇഷാനിക്ക് പുതുമ യുള്ളതായത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ നിലത്തേക്ക് മാത്രം നോക്കിയങ്ങനെ നടന്നു...... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _54 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഡെവിയുടെ ഫോണിലേക്ക് വിളിക്കുമ്പോൾ ബാലയുടെ ഹൃദയവും മുഖവും കല്ലിച്ചത് പോലായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞു പോയ കുറച്ചു നിമിഷങ്ങളെ ഓർക്കാൻ കൂടി അവൾക്ക് ഭയമായിരുന്നു. ഇന്ദിരാമ്മ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് പോയ വാക്കുകൾ.. അതവളുടെ ജീവനെടുക്കാൻ മാത്രം പ്രാപ്‌തിയുണ്ടായിരുന്നു. ബാല... " ഫോണിൽ കൂടി ഡെവിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവളൊന്നു വിറച്ചു. കനം തൂങ്ങിയ ഹൃദയമെത്ര പെട്ടന്നാണ് ആർദ്രമായത്. "ബാല.. എന്തേ.. എന്തേലും പ്രശ്നണ്ടോ" വേവലാതി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ സ്വരം. ഉള്ളം തുടിച്ചതിനൊപ്പം അവളൊന്നു തരിച്ചു പോയി. പറയാൻ കരുതിയതൊക്കെ മറന്നു പോയി. "ഡെവിച്ചായാ.... വിളിക്കുമ്പോൾ ഹൃദയത്തിലെ സ്നേഹം കൂടിയാ വിളിയിലേക്ക് പടർന്നു പിടിച്ചത് പോലെ.. അതറിഞ്ഞത് കൊണ്ടാണോ.. അവനും ഒരു നിമിഷം മൗനമായി പോയി. "പറയ്യ് ബാല.." ഒടുവിൽ അവൻ തന്നെയാണ് "എനിക്കൊന്ന് കാണാൻ.." ബാല വിക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. സത്യത്തിൽ ഫോണിൽ കൂടി അവനോട് കാര്യങ്ങൾ പറയാം എന്നുറപ്പിച്ചു വിളിച്ചവളാണ്. എന്ത് കൊണ്ടാണ് അപ്പോഴങ്ങനെ ആവിശ്യപെട്ടതെന്ന് അവൾക്ക് പോലും അറിയില്ലായിരുന്നു. ഡെവിക്കും ആ ഒരു അമ്പരപ്പുണ്ട് എന്നവൾക്ക് തോന്നി. "എന്തേ ബാല.. വയ്യേ നിനക്ക്..?" അവന്റെ സ്വരം പതിഞ്ഞു. "ഒന്നുല്ല.. എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാൻ..." ഉള്ളിന്റെ വിറയൽ അവളുടെ സ്വരവും ഏറ്റടുത്തു കഴിഞ്ഞു. "എവിടെ വരണം.." ആ വാക്ക് ചോദിക്കാൻ കൂടുതലൊന്നും ആലോചിക്കാൻ അവനുമില്ലായിരുന്നു. "ഡെവിച്ചായന് എവിടെയാ... സൗകര്യം..?" "എന്റെ കാര്യം വിട് ബാല.. നീ പറയ്യ്.. ഞാനങ്ങോട്ടു വരാം." ഡെവി പറയുമ്പോൾ അവന്റെയ സ്വരത്തിലെ കരുതൽ അറിഞ്ഞതിൽ അറിയാതെ തന്നെ ബാലയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. ഒടുവിൽ, അവരുടെ പഴയ വീട്ടിലേക്ക് വരാമോ എന്ന് ബാല ചോദിക്കുമ്പോൾ ഡെവിക്കൊരു വല്ലായ്മ തോന്നി. എന്നിട്ടും അവൻ വരാമെന്നു പറഞ്ഞു. "നീ എങ്ങനെ വരുമെന്ന് ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോഴാണ് സത്യത്തിൽ ബാല അതിനെ കുറിച്ച് ആലോചിച്ചത് തന്നെ. അതോടെ അവളുടെ വിറയൽ ശക്തമായി. "ഞാൻ വരാം.." കൂടുതൽ ആലോചന നടത്തിയാൽ പോക്ക് നടക്കില്ലെന്നും അവൾക്കറിയാം. അവനെ കാണേണ്ടത് അത്യാവശ്യമായത് കൊണ്ട് പോകാൻ തന്നെ അവൾ തീരുമാനിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വെക്കുവാണേ.. ബാല തന്നെയാണ് ആദ്യം ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തതും.. ആ ഫോൺ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ എന്താണ് തനിക്കുള്ളിലെ വികാരമെന്നവൾക്ക് മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒന്നുറപ്പാണ്.. അന്നും ഇന്നും തനിക്കവനോട്.. ഡെവിച്ചായനോട് സ്നേഹമാണ്. ഒരുപാധിയും ഇല്ലാത്ത സ്നേഹം.. സ്വന്തമായി കിട്ടില്ലെന്നറിഞ്ഞു കൊണ്ടും ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ കഴിയാത്ത സ്നേഹം.. അവനൊരു നല്ല ജീവിതം കിട്ടണം എന്ന് വാശി പിടിക്കാൻ മാത്രം ആഴമുള്ള സ്നേഹം.. അവൾക്കവനോട് ഹൃദയം നിറഞ്ഞ സ്നേഹമാണ്. പക്ഷേ ഇപ്പോഴുള്ള ഈ സ്നേഹം, അത് താൻ തന്റെ നെഞ്ചിലോളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് നടക്കും. ആ ഇഷ്ടം മൂലം അവനൊരിക്കലും.. ഒരുവിധത്തിലും വേദനയാവാനും അവളൊരുക്കമല്ല. താൻ പറഞ്ഞാൽ അവൻ കേൾക്കുമെന്നൊരു. തോന്നൽ അപ്പോഴൊക്കെയും അവളിൽ ശക്തമായി. അപ്പോഴും അവിടെ നിന്നുമെന്ത് പറഞ്ഞിട്ട് പുറത്ത് പോകുമെന്നവൾക്കൊരു രൂപവും കിട്ടിയില്ല. ഇത് വരെയും ഒന്നിനും വേണ്ടി ഇവിടെ നിന്നും ഒറ്റയ്ക്ക് പോയിട്ടില്ല എന്നതിനാൽ തീർച്ചയായും നിരവധി ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം പറയേണ്ടിയും വരും.. എന്തായാലും എനിക്ക് പോണം.. അവനെ കാണണം.. പറയാനുള്ളത് പറയണം.. ഡെവിച്ചായാനൊരു ജീവിതം വേണം. ഇന്ദിരാന്റി പറഞ്ഞത് പോലെ, ഒരിഷ്ടം പറഞ്ഞിട്ടവന്റെ ജീവിതം നഷ്ടപ്പെടുത്തി കളഞ്ഞിട്ട് നീ നിന്റെ ജീവിതം ആസ്വദിച്ചു ജീവിക്കുന്നു എന്നാ പഴി ഇനിയൊരിക്കലും ബാലക്ക് കേൾക്കാൻ വയ്യ.. മനസ്സുറപ്പോടെയാണ് അർജുന്റെ നമ്പറിൽ വിളിച്ചതെങ്കിലും അവനത് അറ്റാന്റ് ചെയ്തു ഹലോ പറഞ്ഞതും അവളൊന്നു വിറച്ചു. "എന്താ.." ഒട്ടും മയമില്ലാത്തൊരു ചോദ്യം. "ഞാൻ.. എനിക്കൊന്ന് പുറത്തേക്ക് പോണം..." വിറച്ചു നിന്നാൽ അവനത് കട്ട് ചെയ്യുമെന്നും പിന്നെ താൻ വിളിച്ചാൽ എടുക്കില്ലെന്നും അവൾക്കറിയാം. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഒരൊറ്റ വീർപ്പിന് കാര്യം പറയുമ്പോൾ ബാലയുടെ ഹൃദയം അതി ശക്തമായി മിടിക്കുണ്ട്. അതവന്റെമറുപടി ഓർത്തു കൊണ്ടാണ്. "എന്തിന്...? പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ചോദ്യം തന്നെയാണ് അർജുൻ ചോദിച്ചത്. "എന്റെയൊരു കൂട്ടുകാരി നാട്ടിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്. അവളെയൊന്ന് കാണാൻ.." ആലോചിച്ചുറപ്പിച്ചൊരു ഉത്തരം പറഞ്ഞു. "അതേത് കൂട്ടുകാരി.. പെട്ടന്ന് പൊട്ടി മുളച്ചത്.." അവന് പരിഹാസമാണ്. "കൂടെ പഠിച്ചതാ.. കുറച്ചു കാലമായി അവൾ പുറത്തായിരുന്നു.. ഇന്ന് എനിക്ക് വിളിച്ചു.. ഉടനെ തിരിച്ചു പോകും.. എനിക്കൊന്നു പോയി കാണണമെന്നുണ്ട്.." പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ബാലക്കും ധൈര്യം വന്നു തുടങ്ങി. ആദ്യത്തെ വിക്കലോ വിറയലോ ഇല്ല.. "ഞാൻ കൊണ്ട് പോകാം.." അർജുൻ പറയുമ്പോൾ ബാല വീണ്ടും വെട്ടിലായി. "ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം. എനിക്കവൾക്കൊപ്പം കുറച്ചു സമയം ഇരിക്കണമെന്നുണ്ട്.. " നിങ്ങൾ വരേണ്ടന്ന് അവളെങ്ങനെയാണ് അർജുനോട് പറഞ്ഞത്. "പോയിട്ടപ്പോ വരും..?" അർജുൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.. "വൈകുന്നേരത്തിനു മുന്നേ വരും.." "മ്മ്.. പോയിട്ട് വാ." അർജുൻ അങ്ങനെ പറയുമ്പോൾ ബാല കേട്ടത് തെറ്റി പോയോ എന്നൊരു ഭാവത്തിൽ മുഖം ചുളിച്ചു കൊണ്ട് ഒന്നൂടെ ചോദിച്ചു.. "പൊയ്ക്കോട്ടേ.." "അത് തന്നെയല്ലേ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. നിന്റെ ചെവിയെന്താ അടിച്ചു പോയോ.." അർജുൻ ദേഷ്യത്തിലാണ്. പിന്നൊന്നും പറയാതെ പെട്ടന്ന് തന്നെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ടൊന്നു ശ്വാസം വിട്ടു. 💜💜 ഇടയിലെപ്പോഴോ വന്നൊരു ഫോൺ കോൾ എടുക്കാൻ വേണ്ടി ശ്രീ വണ്ടിയൊതുക്കിയതതും അവനെ മാത്രം പ്രതീക്ഷിച്ചു വന്നൊരു കാർ, തൊട്ടു തൊട്ടില്ലെന്ന മട്ടിൽ ചീറി പാഞ്ഞു പോയി.. അവനതൊട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ബൈക്കുമായി സൈഡിലേക്ക് ചാഞ്ഞു..വീണു. അവിടെയുള്ളൊരു മതിലിനും ബൈക്കിന്റെ ഹാൻഡിലിനും ഇടയിൽ അവന്റെ ഇടതു കൈ അമർന്നു. വേദന കൊണ്ടവൻ കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചു. പക്ഷേ ഒറ്റ നിമിഷത്തെ തോന്നലിൽ കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കുമ്പോൾ മുന്നോട്ട് പോയ കാറിൽ നിന്നും തന്റെ നേർക്ക് നീളുന്നൊരു നോട്ടം.. അതവൻ വ്യക്തമായും കണ്ടിരുന്നു. ആ നടന്നത് സംഭവിച്ചു പോയതോ ആശ്രദ്ധ കൊണ്ടോ അല്ല തനിക്ക് നേരെയുള്ള ഈ നീക്കം.. ഇത് മനഃപൂർവം ചെയ്തതാണെന്നുറപ്പിക്കാൻ ആ ഒരൊറ്റ കാഴ്ച തന്നെ ധാരാളമായിരുന്നു. ശ്രീ കൈ കുത്തി പതിയെ എഴുന്നേറ്റു നിന്നപ്പോഴേക്കും ആ കാർ സ്പീഡിൽ ഓടിച്ചു പോയി.. വലിഞ്ഞു മുറുകിയ മുഖത്തോടെ ചുവന്നു പോയ ഇടതു കയ്യിലേക്ക് അവന്റെ നോട്ടമെത്തി നിന്നു. ഒറ്റ കൈ കൊണ്ട് താങ്ങി പിടിച്ചു ശ്രമിച്ചിട്ടും ബുള്ളറ്റ് നേരെ നിവർത്തി വെക്കാൻ അവനെ കൊണ്ടായില്ല. കയ്യാണെങ്കിൽ വല്ലാത്ത കടച്ചിലും.. രാവിലെ തന്നെ സൂപ്രണ്ടിനെ കാണാൻ ജയിലിലേക്കിറങ്ങിയതാണവൻ. അപ്പോഴാണ് കുറച്ചു മുന്നേ തനിക് വന്ന ഫോൺ കോളിനെ കുറിച്ചോർത്തത്. കയ്യിൽ നിന്നും തെറിച്ചു പോയ ഫോൺ താഴെ നിന്നും തിരിഞ്ഞു കണ്ട് പിടിച്ചു. നോക്കുമ്പോൾ അച്ചുവാണ് വിളിച്ചിട്ടുള്ളത്. അവളുടെ പേര് കാണുമ്പോൾ ഉള്ളിലൊരു പിടപ്പാണ്. അതിനി നേരിൽ പോയി കാണുന്നത് വരെയും അങ്ങനെ തന്നെയാവും. ശ്രീ അച്ചുവിനെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു കൊണ്ടാ മതിൽ ചാരി.. ഒറ്റപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നൊരു ഏരിയ ആയത് കൊണ്ട് തന്നെ ആളനക്കം വളരെ കുറവാണ്. വല്ലപ്പോഴും മാത്രം പോകുന്ന വാഹനങ്ങളും. "അച്ചു.." വിളിയിൽ പോലും പരിഭ്രമമാണ്. "ഞാൻ.. വെറുതെ വിളിച്ചതാ ശ്രീയേട്ടാ.." അവളുടെ മറുപടി കേട്ടതും ശ്രീയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു. "ഞാൻ.. പുറത്താ അച്ചു.. ഒരാവിശ്വത്തിനു വേണ്ടി വന്നതാ.. ഫ്രീ ആയിട്ട് വിളിക്കാം കേട്ടോ.." വേദന കൊണ്ട് വിങ്ങുന്ന കയ്യിലേക്ക് നോക്കി ശ്രീ പറഞ്ഞു. വീണതവളോടവൻ പറഞ്ഞില്ല.. വെറുതെ അവളെ കൂടി ഭയ പ്പെടുത്താൻ തോന്നിയില്ല.. "കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ലല്ലോ ശ്രീയേട്ടാ.. ഇന്ന് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റത് മുതൽ എനിക്കെന്തോ പോലെ.. മനസ്സിനൊരു സുഖമില്ല.. ശ്രീയേട്ടനെന്തോ.. എന്തോ... അപകടം..ശ്വാസം കിട്ടാഞ്ഞത് പോലായപ്പോ ഞാനൊന്ന് വിളിച്ചു നോക്കിയതാ" അവളുടെ സ്വരം കേട്ടാത്തോടെ ആ മനസ്സിലെ ആശങ്കകളെ ശ്രീക്ക് മനസ്സിലായി. "ഒന്നൂല്ലെടി..എനിക്കൊരു കുഴപ്പവുമില്ല. ഇന്ന് വൈകുന്നേരം. അല്ലെങ്കിൽ നാളെ രാവിലെ.. ഉറപ്പായും ഞാൻ വരും.." നിന്റെയാ വിളിയാണെന്റെ ജീവൻ ഇപ്പോൾ രക്ഷപ്പെടുത്തിയതെന്ന് അവന് പറയാൻ തോന്നിയില്ല. പിന്നത് മതിയാവും.. "അച്ചു.." ശ്രീയുടെ സ്വരം ആർദ്രമായി. ഉള്ളിൽ വിങ്ങുന്ന പ്രണയം.. കയ്യിലെ വേദനയുടെ വിങ്ങലവൻ മറന്നു പോയി. "നിന്റെ പ്രാർത്ഥനയും സ്നേഹവും കൂടെയുണ്ടെങ്കിൽ എനിക്കൊന്നും വരില്ലെന്റെ പൊന്നേ..." കുഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ അവളോടത് പറയുമ്പോൾ അവനുള്ളിൽ അവളെയൊന്ന് കാണാനുള്ള മോഹം നിറഞ്ഞു തൂവി.. 💜💜 ഹൃദയത്തിനുള്ളിലെ അണഞ്ഞു ചാരമെന്ന് കരുതിയ പ്രണയകനലൊന്ന് ആളിയ പോലാണ് ഡെവിക്ക് തോന്നിയത്. ഉള്ളും ഉയിരും ഇപ്പോഴും അവളുടെ ശബ്ദത്തിനൊപ്പം തുടിക്കുന്നുണ്ട്. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ചുണ്ടിലൊരു ചിരിയോടെ അവനവളെ ഓർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അപ്പോഴും എന്തിനാവും തന്നെ കാണാൻ വിളിച്ചതെന്നുള്ള ആശങ്ക.. അതും വളരെ വലുതാണ്. എന്നിട്ടും സുഖമുള്ളൊരു നോവ് പോലെ.. അത് വരെയുമുള്ള ഹൃദയചൂടിനെ ആറ്റി തണുപ്പിച്ചു കൊണ്ടൊരു ഫോൺ വിളി. ഡെവി ആ ചുഴിയിൽ പതിഞ്ഞു കിടന്നു.. ബാല പറഞ്ഞ ഓരോ വാക്കും വീണ്ടും വീണ്ടും ഓർത്തു കൊണ്ട് കിടക്കവേ... എത്രയും പെട്ടന്ന് അവൾ പറഞ്ഞയിടത്തേക്ക് ഓടി എത്താനാണ് അവനുള്ളം ത്രസിക്കുന്നതും.. എപ്പോഴത്തെയും പോലെ.. നോവുമ്പോഴൊക്കെയും അവനവളെ ഓർത്തു.. ഓർത്തോർത്തു കൊണ്ടിരിക്കെ ചുണ്ടിലൊരു ചിരി മിന്നി മായും.. നോവ് മറക്കും.. ഒറ്റക്കല്ലാന്നുറപ്പിക്കാൻ അവൾ സ്വപ്നമായിട്ടെങ്കിലും കൂടെയുണ്ടെന്ന് കരുതി ആശ്വാസിക്കും.. നിസ്സഹാനായ പ്രണയങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്... ഒന്ന് ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ.. ഹൃദയം വിങ്ങുമ്പോൾ പരസ്പരം നെഞ്ചിലെ ചൂട് പകരാൻ.. നെറുകയിലൊന്നുമ്മവെക്കാൻ.. എന്തിന്.. കൊതി തീരെ ഒന്ന് കണ്ടിരിക്കാൻ കൂടി വിധിയില്ലാതെ ഹൃദയത്തിലൊളിപ്പിച്ചു പിടിച്ച നിസ്സഹായയായി തീർന്ന പ്രണയം.. ഡെവി അവളെ ഹൃദയം കൊണ്ട് കെട്ടിപിടിച്ചു.. ഹൃദയം കൊണ്ടുമ്മ വെച്ചു.. ഹൃദയം കൊണ്ട് കണ്ടു.. കൊതി തീരെ സംസാരിച്ചു.. അവനപ്പോൾ അത് മതിയായിരുന്നു.. അത് മാത്രം മതിയായിരുന്നു.. തുടരും.. ഇന്നിത്രേം പറ്റുന്നുള്ളു.. എനിക്കും നോവുന്നു.. അവര് കാണുന്നു എന്നതല്ല.. കണ്ടിട്ട് വീണ്ടും യാത്ര പറയുന്ന ആ നിമിഷത്തെയാണ് ഞാൻ ഭയക്കുന്നത്.. വെറുക്കുന്നത്.. റിവ്യൂ.. ഇട്ടിട്ട് പോണേ..എന്നും കരുതി ഇജ്ജാതി ചീത്തയൊന്നും മനുഷ്യനെ വിളിക്കരുത് കേട്ടോ... 😌 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ