❣️❤️‍🔥മഴയോളം പ്രണയം❤️‍🔥❣️ 3 അടുത്ത ഒരാഴ്ച, അഞ്ജലിയുടെ ലോകം 'നവഗ്രഹ' പ്രൊജക്റ്റ് സൈറ്റിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. എന്നാൽ, ആ ലോകത്ത് അവൾ ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നില്ല. രോഹൻ മേനോൻ, ഒരു സി.ഇ.ഒ. എന്നതിലുപരി, ഒരു തൊഴിലാളിയുടെ ആവേശത്തോടെ സൈറ്റിൽ ചെലവഴിച്ചു. എല്ലാ ദിവസവും ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം അയാൾ സൈറ്റിൽ എത്തും. ഡ്രസ്സിംഗ്, സംസാരം, ഇടപെടലുകൾ... എല്ലാം പ്രൊഫഷണലാണ്, പക്ഷേ ആ കണ്ണുകൾ! ആ കണ്ണുകളിലെ കത്തുന്ന തീവ്രത അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം. കായലിൽ സൂര്യൻ അസ്തമിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. സ്വർണ്ണനിറത്തിലുള്ള രശ്മികൾ ജലത്തിൽ തട്ടി പ്രതിഫലിക്കുമ്പോൾ, ആ കാഴ്ച അതിമനോഹരമായിരുന്നു. അഞ്ജലിയും രോഹനും താൽക്കാലിക ഓഫീസിന് പുറത്തുള്ള പടികളിലിരുന്ന് ഡിസൈൻ മോഡലിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. ​ “ഈ ടെറസ് ഡിസൈൻ,” രോഹൻ പറഞ്ഞു. അവന്റെ കൈകൾ മോഡലിലെ സൺറൂഫിലൂടെ ഒഴുകി നീങ്ങി. “ഇവിടെ ഒരു ഓപ്പൺ ഷവർ കൂടി സ്ഥാപിച്ചാൽ എങ്ങനെയിരിക്കും? കായലിന്റെ കാറ്റേറ്റ്... ആകാശത്ത് നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ...” ​അഞ്ജലിയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി. അയാളുടെ ഭാവന പോലും തീവ്രമായിരുന്നു. ​ “മിസ്റ്റർ മേനോൻ, ഇവിടെ തുറന്ന ഷവർ ഉപയോഗശൂന്യമായിരിക്കും. കാരണം, ഇവിടെ കായൽ തിരക്കുകളുള്ള സ്ഥലമാണ്. ഇത് മറ്റ് കാഴ്ചകളിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചു വെക്കേണ്ട ഒരിടമാണ്.” അഞ്ജലി പറഞ്ഞു. ​ “കാഴ്ചകളിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചു വെക്കുന്നതിലാണോ ഭംഗി, അഞ്ജലി?” അവൻ ചോദിച്ചു. ആ ചോദ്യം ഡിസൈനിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നില്ല, അവളോടുള്ള തുറന്ന ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു. ​അവൾ തലയുയർത്തി അവനെ നോക്കി. ആ സന്ധ്യയുടെ മങ്ങൽ വെളിച്ചത്തിൽ, രോഹൻ്റെ കണ്ണുകൾ കൂടുതൽ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാളുടെ മുഖത്തെ ഭാവം തമാശയല്ല, ഗൗരവമായിരുന്നു. ​ “ചിലപ്പോൾ രഹസ്യങ്ങൾക്കാണ് കൂടുതൽ സൗന്ദര്യം,” അവൾ മറുപടി നൽകി. ​അവൻ ചിരിച്ചു. “നിങ്ങൾ ഒരുപാട് രഹസ്യങ്ങൾ ഉള്ള ഒരു വ്യക്തിയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ടോക്കിയോയിൽ നിന്ന് ഇത്രയും വലിയൊരു ജോലി ഉപേക്ഷിച്ച് ഇവിടെ വന്ന് കൺസ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനി തുടങ്ങിയത് എന്തിനാണ്? നിങ്ങൾക്കൊരു കാമുകൻ ഉണ്ടായിരുന്നു, അവനെ ഉപേക്ഷിച്ചതാണോ, അതോ അവൻ നിങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചതാണോ?” ​അഞ്ജലി ഞെട്ടിപ്പോയി. “മിസ്റ്റർ മേനോൻ, നിങ്ങൾ അതിർത്തികൾ ലംഘിക്കുന്നു.” ​“ഇതൊരു പുതിയ പ്രൊജക്റ്റാണ്, അഞ്ജലി,” രോഹൻ പറഞ്ഞു. അവൻ്റെ സ്വരം മൃദുവായിരുന്നു. “എൻ്റെ വീടിൻ്റെ ഡിസൈനർ എന്നതിലുപരി, നിങ്ങളെക്കുറിച്ചറിയാൻ എനിക്ക് താൽപ്പര്യമുണ്ട്. എനിക്ക് സ്വന്തമായൊരു വീട് ഡിസൈൻ ചെയ്യുമ്പോൾ, എൻ്റെ ഡിസൈനറുടെ മനസ്സ് എനിക്ക് അറിയേണ്ടതുണ്ട്.” ​ “എൻ്റെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങൾ എൻ്റെ ജോലിയെ ബാധിക്കുന്നില്ല,” അഞ്ജലി തീർത്തു പറഞ്ഞു. ​ “ബാധിക്കുന്നുണ്ട്,” അവൻ അവളെ നോക്കി. “നിങ്ങൾ നൽകിയ ഈ ഡിസൈൻ, 'ഏകാന്തയുടെ തീരം'. അത് ഒരുപാട് വേദനയുടെ സൗന്ദര്യമാണ്. ഒറ്റപ്പെടലിൽ നിന്ന് വന്ന ഒരാൾക്ക് മാത്രമേ ഇത്രയും തീവ്രമായൊരു സൗന്ദര്യം സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയൂ.” ​ആ വാക്കുകൾ അഞ്ജലിയെ തളർത്തിക്കളഞ്ഞു. അവളുടെ പഴയ ജീവിതത്തിലെ ചില വേദനിപ്പിക്കുന്ന മുറിവുകൾ ആ ചോദ്യത്തിലൂടെ തുറന്നു. ടോക്കിയോയിലെ ജീവിതം, മുൻ കാമുകൻ്റെ വഞ്ചന... എല്ലാം ഒറ്റ നിമിഷം അവളുടെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി. ​അവൾ പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു. “നമുക്ക് ഇന്നത്തെ ചർച്ച ഇവിടെ അവസാനിപ്പിക്കാം, മിസ്റ്റർ മേനോൻ.” ​ അവൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, രോഹൻ പിന്നിൽ നിന്ന് അവളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ മൃദുവായി പിടിച്ചു. ആ സ്പർശം അവളുടെ ശരീരത്തിൽ വൈദ്യുതി പ്രവഹിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. അവൾക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ​ “ക്ഷമിക്കണം, അഞ്ജലി,” അവൻ പറഞ്ഞു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ആത്മാർത്ഥമായ ക്ഷമാപണമുണ്ടായിരുന്നു. “ഞാൻ നിങ്ങളെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ചില്ല. പക്ഷെ, നിങ്ങൾ ഒളിച്ചു വെക്കുന്ന ആ തീവ്രത... അത് എന്നെ വല്ലാതെ ആകർഷിക്കുന്നു.” ​അവളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ അവന്റെ വിരലുകൾ അമർന്നു. അവൻ്റെ കൈകളിൽ വിയർപ്പ് പടർന്നിരുന്നു. കായൽ കാറ്റ് അവരുടെ മുടിയിഴകളെ പരസ്പരം കോർത്തു കളഞ്ഞു. ആ നിമിഷം, ആ കായൽ തീരം അവർക്ക് വേണ്ടി മാത്രം സൃഷ്ടിച്ച ഒരു ഏകാന്തമായ ഇടമായി മാറി. ​ “കൈ വിടൂ, രോഹൻ,” അഞ്ജലി പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. ആദ്യമായി അവൾ അവന്റെ പേര് വിളിച്ചത് 'മിസ്റ്റർ മേനോൻ' എന്ന ഔപചാരികതയില്ലാതെയായിരുന്നു. ​അവൻ്റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം ശക്തിയായി മിടിച്ചതായി അവൾക്ക് തോന്നി. അവൻ ഉടൻ തന്നെ കൈ വിട്ടു. ​ “ശരി,” രോഹൻ പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് നാളെ സംസാരിക്കാം. പക്ഷേ... നിങ്ങൾ ഓർക്കണം. നിങ്ങളുടെ മനസ്സിലെ വേദനയുടെ തീവ്രത എനിക്കറിയണം. അത് എൻ്റെ വീട്ടിലുണ്ടാകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.” ​അഞ്ജലി അവിടെ നിന്നു. അവൾ തിരിഞ്ഞു രോഹനെ നോക്കിയില്ല. അവന്റെ വാക്കുകൾ അവളുടെ ഉള്ളിൽ വലിയൊരു കൊടുങ്കാറ്റ് ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു. ​ “Good Night, മിസ്റ്റർ മേനോൻ,” അവൾ ഔപചാരികമായി പറഞ്ഞു. ​രോഹൻ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവന്റെ ഷർട്ടിൻ്റെ കോളർ ഉയർത്തി വെച്ച്, അവൻ കാറിൽ കയറി പോയി. ​ അഞ്ജലി അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. കായൽ തിരകൾ അവളുടെ കാലിനടിയിലേക്ക് അടിച്ചുകയറി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു. ഈ മനുഷ്യൻ... വെറും മൂന്ന് ദിവസം കൊണ്ട് അവളുടെ പ്രൊഫഷണൽ അതിർത്തികൾ തകർത്തു. അയാളുടെ ആകർഷണം, സംസാരത്തിലെ തീവ്രത... ഇതൊരു വലിയ അപകടമാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. ​അവൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു. കായലിലേക്ക് തുറിച്ചു നോക്കി. "എൻ്റെ മാത്രം തീരം... ഞാനായി പണിത ഈ തീരം അവനുകൂടി സ്വന്തമാകുമോ?" അവൾ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു. ​ (തുടരും...) അഭിപ്രായം കമൻറ് ചെയ്യാമോ പ്ലീസ്......🙂❣️ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ

❣️❤️‍🔥മഴയോളം പ്രണയം❤️‍🔥❣️ 2 കൊച്ചിയിലെ വൈറ്റില കായൽത്തീരം. നഗരത്തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് മാറി, ജലത്തിന്റെ സൗന്ദര്യവും കാറ്റിന്റെ ഈർപ്പവും ഒത്തുചേരുന്ന ഒരിടം. അഞ്ജലിയുടെ ഡ്രീം പ്രൊജക്റ്റിനായുള്ള സൈറ്റ്. ​ ബുധനാഴ്ച രാവിലെ 11 മണി. അഞ്ജലി ടോക്കിയോയിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന പ്രത്യേക നിർമ്മാണ സാമഗ്രികളുടെ കൂമ്പാരങ്ങൾക്കിടയിൽ, സൈറ്റിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്ത് സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള താൽക്കാലിക ഓഫീസിനടുത്തായി നിന്നു. അവൾ ഒരു ഇളം നീല കോട്ടൺ ഷർട്ടും, ഡെനിം ജീൻസുമാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്. മുടി ലൂസായി വിട്ടിരുന്നു. കായൽക്കാറ്റിൽ അത് ഇഴഞ്ഞു കളിച്ചു. പ്രൊഫഷണൽ മീറ്റിംഗിൻ്റെ കാർക്കശ്യമില്ലാതെ, സ്വന്തം മണ്ണിൽ പണിയെടുക്കാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്ന ഒരു കലാകാരിയെപ്പോലെയായിരുന്നു അവളുടെ ഭാവം. ​ മനസ്സ് നിറയെ കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ കൂടിക്കാഴ്ചയായിരുന്നു. രോഹൻ മേനോന്റെ ആ തീവ്രമായ നോട്ടം, ഹസ്തദാനത്തിലെ ചൂട്... അവൾ അറിയാതെ സ്വന്തം കൈപ്പത്തിയിൽ തലോടി. പ്രൊഫഷണൽ അതിർത്തികൾ ഭേദിക്കാതെ, അയാളോട് തൻ്റെ പ്രൊജക്റ്റിൻ്റെ ആത്മാവ് മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കണം. അഞ്ജലി സ്വയം ഓർമ്മിപ്പിച്ചു: "ഇതൊരു ബിസിനസ്സ് ആണ്, അഞ്ജലീ. വ്യക്തിപരമായ അടുപ്പങ്ങൾക്കോ വൈകാരികതകൾക്കോ ഇവിടെ സ്ഥാനമില്ല." ​കൃത്യം 11 മണിക്ക് തന്നെ, ഒരു കറുത്ത എസ്.യു.വി. സൈറ്റിന്റെ ഗേറ്റിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. രോഹൻ. ​അവൻ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി. ഇന്നലെ കണ്ടതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ റിലാക്സ്ഡ് ആയിരുന്നു വേഷം. കടുംനീല നിറത്തിലുള്ള ലിനൻ ഷർട്ട്, അത് പൂർണ്ണമായി പാൻ്റിലേക്ക് ടക്ക് ചെയ്യാതെ, ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടനുകൾ കഴുത്തിന് താഴെ രണ്ടെണ്ണം തുറന്നിട്ടിരുന്നു. അയാളുടെ നെഞ്ചിലെ നേരിയ രോമങ്ങൾ അല്പം കാണാമായിരുന്നു. സൂര്യരശ്മിയിൽ അയാളുടെ ചർമ്മത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക ആകർഷണീയതയുണ്ടായിരുന്നു. ​അഞ്ജലിയെ കണ്ടപ്പോൾ രോഹൻ്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരി വിരിഞ്ഞു, എന്നാൽ ആ ചിരിയിൽ പരിഹാസമുണ്ടായിരുന്നില്ല, ഒരുതരം താൽപ്പര്യം മാത്രം. ​ “അഞ്ജലി, പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും നേരത്തെ എത്തിയല്ലോ. നിങ്ങളുടെ വാച്ച് വളരെ കൃത്യമാണ്.” രോഹൻ സൈറ്റിലേക്ക് നടന്നു വരുമ്പോൾ പറഞ്ഞു. കാറ്റിൽ അവന്റെ ഷർട്ട് ചെറുതായി പറന്നു കളിച്ചു. ​ “ഞാൻ ഒരു വാക്ക് പറഞ്ഞാൽ, അത് പാലിക്കും, മിസ്റ്റർ മേനോൻ,” അഞ്ജലി പറഞ്ഞു. “ഇത് നിങ്ങളുടെ ഓഫീസ് മുറിയല്ല. ഈ മണ്ണിൻ്റെ ചൂടും കാറ്റും അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് സംസാരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്.” ​അവർ കായൽത്തീരത്തേക്ക് നടന്നു. കായലിൽ നിന്ന് ചെറിയ തിരകൾ സൈറ്റിലേക്ക് അടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. രോഹൻ ചുറ്റും നോക്കി. വലിയ കുന്നുകൾക്കിടയിൽ ഒതുങ്ങിപ്പോകാതെ, കായലിലേക്ക് തുറന്നിരിക്കുന്ന ഒരു വിശാലമായ ഭൂമിയായിരുന്നു അത്. ​ “ഈ സ്ഥലം മനോഹരമാണ്,” രോഹൻ സമ്മതിച്ചു. “പക്ഷേ, എൻ്റെ ആർക്കിടെക്റ്റുകൾ പറഞ്ഞത് ഇവിടെ കായലിൽ നിന്ന് വരുന്ന ഈർപ്പം കാരണം നിർമ്മാണം ദുഷ്‌കരമാകുമെന്നാണ്.” “അതാണ് മിസ്റ്റർ മേനോൻ, നിങ്ങളുടെ 'സാധാരണ' ആർക്കിടെക്റ്റുകളും ഞാനും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം,” അഞ്ജലി ചിരിച്ചു. “ഈ ഈർപ്പത്തെയും കായൽക്കാറ്റിനെയും ഈ കെട്ടിടത്തിൻ്റെ ഭാഗമാക്കുകയാണ് ഞാൻ ചെയ്യുന്നത്. ജപ്പാനിലെ നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള കെട്ടിട നിർമ്മാണ രീതികളും, ആധുനിക യൂറോപ്യൻ ടെക്നിക്കുകളും സംയോജിപ്പിച്ചാണ് ഈ ഡിസൈൻ ഉണ്ടാക്കിയത്. പുറത്തു നിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ ഇത് ഒരു ആഡംബര വില്ലയായി തോന്നുമെങ്കിലും, ഉള്ളിൽ ഇത് പൂർണ്ണമായും പ്രകൃതിയോട് ഇഴചേർന്ന് നിൽക്കും.” ​അഞ്ജലിക്ക് പിന്നാലെ രോഹൻ നടന്നു. കളിമണ്ണിൽ പാകി വെച്ചിരുന്ന ചെറിയ നടപ്പാതയിലൂടെ അവർ ഒരു വലിയ മരത്തിന് ചുവട്ടിലേക്ക് എത്തി. അവിടെ, അവർക്ക് വേണ്ടി പ്രത്യേകമായി ഒരു താൽക്കാലിക ഡിസൈൻ സ്റ്റുഡിയോ ഒരുക്കിയിരുന്നു. കായൽ കാറ്റ് നേരിട്ട് അടിക്കുന്നിടത്ത്, ആധുനിക ഉപകരണങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു. ​അഞ്ജലി ഒരു ബട്ടൺ അമർത്തി. അവർക്ക് മുന്നിലായി ഉണ്ടായിരുന്ന വലിയ സ്‌ക്രീനിൽ, ആ വില്ലയുടെ 3D മാതൃക തെളിഞ്ഞു വന്നു. ​ “ഇതാണ് ട്രാൻസ്‌ഫോർമേഷൻ,” അഞ്ജലി പറഞ്ഞു. “ഈ കായൽത്തീരം ഒരു വെല്ലുവിളിയല്ല, ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്. ഈ ഡിസൈനിലെ ഓരോ മുറിയും, കായലിന്റെ ഓരോ ഭാവവും ഒപ്പിയെടുക്കുന്ന രീതിയിലാണ് നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്.” ​അവൾ വിശദീകരിക്കുന്നതിനിടയിൽ, രോഹൻ അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതിനേക്കാൾ കൂടുതലായി അവളുടെ ഭാവങ്ങളിലായിരുന്നു ശ്രദ്ധിച്ചത്. ജോലി ചെയ്യുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുന്നത് അവൻ കണ്ടു. അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ചലിക്കുമ്പോൾ, വാക്കുകൾക്ക് പുറകിലുള്ള ആവേശം അവന് മനസ്സിലായി. ​ “ഈ ലിവിങ് റൂം കണ്ടോ?” അഞ്ജലി ചോദിച്ചു. “ഇവിടെ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത് പോളീഷ്ഡ് കോൺക്രീറ്റും, കേരളത്തിന്റെ തനത് തടിയുമാണ്. രാത്രിയിൽ, കായലിന്റെ ചന്ദ്രപ്രകാശം ഈ തറയിൽ പ്രതിഫലിക്കുമ്പോൾ, അത് മറ്റൊരു ലോകമായി മാറും.” ​“നിങ്ങളുടെ വികാരങ്ങളെല്ലാം ഇതിലുണ്ടല്ലോ, അഞ്ജലി?” രോഹൻ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു. ​അഞ്ജലി ചെറുതായി ഒന്ന് ഞെട്ടി. “ഇതൊരു പ്രൊഫഷണൽ പ്രൊജക്റ്റാണ്, മിസ്റ്റർ മേനോൻ.” ​ “അല്ല,” രോഹൻ അവളെ തടഞ്ഞു. അവൻ സ്‌ക്രീനിലേക്ക് നോക്കിയില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. “നിങ്ങളുടെ പ്രസന്റേഷനിൽ ഞാൻ കണ്ട സാധാരണത്വം ഇവിടെയില്ല. ഇവിടെ കാണുന്നത്, ഒരു കലാകാരിയുടെ തീവ്രമായ സ്വപ്നമാണ്. ഈ വില്ലയിൽ താമസിക്കുന്നയാളെ നിങ്ങൾ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ടോ? അത്രയധികം ശ്രദ്ധയും സ്നേഹവും ഇതിലുണ്ടല്ലോ?” ​അവളുടെ മുഖം ചുവന്നു. രോഹൻ അറിയാതെ തൻ്റെ വ്യക്തിപരമായ ഇടത്തിലേക്ക് കടന്നു കയറുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. ​ “ഞാൻ എപ്പോഴും എൻ്റെ പ്രൊജക്റ്റുകളെ പ്രണയിക്കുന്നു, മിസ്റ്റർ മേനോൻ,” അവൾ പറഞ്ഞു. ശബ്ദത്തിൽ നേരിയ വിറയലുണ്ടായിരുന്നു. “ഇതാണ് എൻ്റെ ജോലി. ഒരു ഡിസൈനറെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഓരോ ക്ലയിൻ്റും ഓരോ കാൻവാസ് ആണ്. അവർക്ക് ഏറ്റവും മികച്ചത് നൽകുക എന്നതാണ് എൻ്റെ ദൗത്യം.” ​“നൽകാൻ തയ്യാറായതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ നിങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്,” രോഹൻ പറഞ്ഞു. അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഒരടി കൂടി നീങ്ങി. അവരുടെ ദേഹങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒരു കൈയകലമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. “നിങ്ങൾ എന്നെ വെല്ലുവിളിച്ചത് എന്തിനാണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നു. ഇത് തോൽപ്പിക്കാൻ പറ്റാത്തത്ര മനോഹരമാണ്. നിങ്ങളുടെ എല്ലാ ഭാഗവും ഇതിൽ ഉണ്ട്.” ​ അവളുടെ ശ്വാസം നിലച്ചതുപോലെ. അവൾ ആ കാറ്റ് നേരിട്ട് ഏറ്റുവാങ്ങിയില്ലെങ്കിൽ ആ നിമിഷം വിയർത്തു പോയേനെ. ​ “എങ്കിൽ എൻ്റെ വെല്ലുവിളി നിങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചോ? ഇനി എനിക്കിതിൽ മാറ്റം വരുത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ ഈ കരാർ ഉറപ്പിക്കുമോ?” അവൾ ചോദിച്ചു. ​ “മാറ്റം... വരുത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ലെന്നോ?” രോഹൻ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഒന്നുകൂടി അടുത്തു. ഒരു നിമിഷം അവന്റെ കയ്യിലെ വെളുത്ത ലിനൻ ഷർട്ടിന്റെ ചൂട് അവളുടെ കവിളിൽ തട്ടിയോ എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ കണ്ണുകളെ പൂർണ്ണമായും കീഴടക്കി. ​ “നിങ്ങൾ ഇതിന് നൽകിയിരിക്കുന്ന പേര് 'ഏകാന്തയുടെ തീരം' എന്നാണല്ലേ?” രോഹൻ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ ചുണ്ടുകളിലേക്ക് ഒരു നിമിഷം പാഞ്ഞുപോയതായി അവൾക്ക് തോന്നി. “ഇവിടെ ഏകാന്തതയ്ക്ക് സ്ഥാനമില്ല, അഞ്ജലി. ഈ ഡിസൈനിൽ തീവ്രമായ ഒരു പ്രണയമുണ്ട്. ആ പ്രണയം എൻ്റെ ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരിടമാണ്.” ​ അവൻ അവളോടായി പറഞ്ഞു: “ഇതൊരു വെല്ലുവിളിയായി എടുത്തതിന്, നിങ്ങൾക്ക് നന്ദി. ഞാൻ ഈ പ്രൊജക്റ്റ് ഏറ്റെടുക്കുന്നു. പക്ഷേ...” ​ അവൻ സംസാരം നിർത്തി. അവരുടെ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം കോർത്തു. കാറ്റിൽ അഞ്ജലിയുടെ മുടിയിഴകൾ രോഹൻ്റെ കവിളിൽ തട്ടി. ആ നിമിഷം, ആ കായൽ കാറ്റ് പോലും അവർക്ക് ചുറ്റും ഒരു മതിൽ തീർത്തതുപോലെ നിശ്ശബ്ദമായി. ​അവളുടെ നെഞ്ചിൽ തീവ്രമായ ഒരു വികാരം ആളിക്കത്തി. ഇത് ബിസിനസ്സല്ല, ഇതിനപ്പുറം എന്തോ ഒന്ന് അവർക്കിടയിൽ സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നു എന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ​ “പക്ഷെ എന്താണ്, മിസ്റ്റർ മേനോൻ?” അവൾ കഷ്ടപ്പെട്ട് ചോദിച്ചു. ​ “പക്ഷെ എൻ്റെ ഓഫീസിലിരുന്ന് നിങ്ങൾ എന്നോട് സംസാരിച്ചതിൻ്റെ കണക്ക് ഞാൻ ഈ പ്രൊജക്റ്റിലൂടെ ചോദിക്കും,” അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. “ഓരോ നിമിഷവും നിങ്ങൾ എനിക്കുവേണ്ടി ഇവിടെ ഉണ്ടാകണം. നിങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കിയ ഈ സ്വപ്നത്തിൽ, എൻ്റെ സ്വപ്നങ്ങളും കൂടി ഉൾപ്പെടുത്താൻ.” ​ “അതൊരു ഡിമാൻഡ് ആണെങ്കിൽ, ഞാൻ തയ്യാറാണ്,” അഞ്ജലി പറഞ്ഞു. അവളുടെ സ്വരം ആത്മവിശ്വാസത്തിൽ തിളങ്ങി. ​ “ഡിമാൻഡ് മാത്രമല്ല,” രോഹൻ പറഞ്ഞു. അവൻ ഒരു നിമിഷം അവളെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നു. “എനിക്കെന്തോ തോന്നുന്നു, അഞ്ജലി. ഈ പ്രൊജക്റ്റ് എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച പ്രൊജക്റ്റായിരിക്കും. അത് പൂർത്തിയാകുമ്പോഴേക്കും... നമുക്കിടയിൽ എന്തായിരിക്കും സംഭവിക്കുകയെന്ന് എനിക്ക് അറിയേണ്ടതുണ്ട്.” ​ആദ്യത്തെ തീവ്രമായ കൂടിക്കാഴ്ചയുടെ രണ്ടാം ഭാഗമായിരുന്നു അത്. കായൽ കാറ്റിലെ രഹസ്യം അവിടെ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. ​ (തുടരും...) അഭിപ്രായം കമൻറ് ചെയ്യാമോ പ്ലീസ്......🙂❣️ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

❣️❤️‍🔥മഴയോളം പ്രണയം❤️‍🔥❣️1 ബെംഗളൂരുവിലെ ആഢംബരത്തിന്റെ തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് നേരെ കൊച്ചിയിലെ കായൽത്തീരത്തേക്ക് അഞ്ജലി പറിച്ചുനടുമ്പോൾ, അവൾ സ്വന്തം തീരുമാനത്തിൽ അഭിമാനം കൊണ്ടു. 32 വയസ്സായി. ഏഴ് വർഷത്തെ വിദേശജീവിതം, ടോക്കിയോയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഡിസൈൻ ഫേമിൽ സീനിയർ ആർക്കിടെക്റ്റ് സ്ഥാനം. ഇനിയെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച്, സ്വന്തം നാട്ടിൽ, സ്വന്തമായി ഒരു കൺസ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനി തുടങ്ങാൻ അവൾ തീരുമാനിച്ചു. ഇത് പ്രൊഫഷണൽ തീരുമാനം മാത്രമല്ല, വ്യക്തിപരമായ ഒരു പ്രഖ്യാപനം കൂടിയായിരുന്നു. ആരുടേയും തണലിൽ നിൽക്കാതെ, സ്വന്തം ചുവടുറപ്പിക്കാനുള്ള തീരുമാനം. ​ എന്നാൽ, ആ യാത്രയുടെ ആദ്യ ദിവസത്തിൽത്തന്നെ, എല്ലാം തകിടം മറിയാൻ തുടങ്ങുമെന്ന് അവൾ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ​ കൊച്ചിയുടെ ഹൃദയഭാഗത്തുള്ള 'മെറിഡിയൻ ഗ്ലോബൽ' എന്ന പ്രമുഖ റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് ഗ്രൂപ്പിന്റെ ഓഫീസ്. അഞ്ജലിയുടെ ആദ്യത്തെ ക്ലയിന്റ്, ഒരുപാട് സ്വപ്നം കണ്ട, വലിയ പ്രൊജക്റ്റ്. അവിടുത്തെ മീറ്റിംഗ് റൂമിൽ, അവളുടെ കമ്പനിയുടെ 'ട്രാൻസ്‌ഫോർമേഷൻ പ്രൊജക്റ്റ്' അവതരിപ്പിക്കാൻ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ, അവളുടെ നെഞ്ചിൽ ചെറിയൊരു ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ കിതപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ​ അഞ്ജലി ധരിച്ചിരുന്നത്, ഒരു ബ്ലാക്ക് പാൻ്റ് സ്യൂട്ടും, അതിന് ചേരുന്ന സിൽവർ ആഭരണങ്ങളുമായിരുന്നു. അവളുടെ മുടി ഒരു ഹൈ പോണിടെയിൽ ആക്കി കെട്ടിയിട്ടിരുന്നു. ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ മൂർത്തീഭാവം. ​ കൃത്യം 10 മണിക്ക് മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങുമെന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും, സമയം 10:15 ആയി. വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് വന്ന ആളെ കണ്ടപ്പോൾ അഞ്ജലി ഒരു നിമിഷം ഞെട്ടി. ഒരു നിമിഷം മാത്രം, അടുത്ത നിമിഷം അവൾ ഭാവം നിയന്ത്രിച്ചു. ​ ഇതായിരുന്നു രോഹൻ. രോഹൻ മേനോൻ. മെറിഡിയൻ ഗ്ലോബലിന്റെ പുതിയ സി.ഇ.ഒ. മൂന്ന് വർഷം മുൻപ് കമ്പനിയുടെ ചുമതലയേറ്റ ശേഷം അതിന്റെ തലവര മാറ്റിയെഴുതിയവൻ. പ്രായം 35-ഓ 36-ഓ വരും. അയാളെക്കുറിച്ച് പല കാര്യങ്ങളും അഞ്ജലി കേട്ടിട്ടുണ്ട്; കടുപ്പക്കാരനാണ്, ജോലിയാണ് അയാളുടെ ലോകം, ഒരു കാര്യത്തിലും വിട്ടുവീഴ്ചയില്ല. ​എന്നാൽ, കേട്ടറിവിനേക്കാൾ അപ്പുറമായിരുന്നു ആ കാഴ്ച്ച. ​ മീറ്റിംഗ് റൂമിലെ കോർപ്പറേറ്റ് ചിട്ടകൾക്കൊന്നും വഴങ്ങാത്ത അയാളുടെ രൂപം അഞ്ജലിയുടെ ശ്രദ്ധ പിടിച്ചുപറ്റി. വെളുത്ത ഷർട്ടും കറുത്ത പാൻ്റുമാണ് വേഷമെങ്കിലും, ഷർട്ടിന്റെ കൈകൾ മുകളിലേക്ക് മടക്കിവെച്ചിരുന്നു. തോളിൽ കിടക്കുന്ന മുടി പിന്നിലേക്ക് ഒതുക്കിക്കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ ചിലയിടങ്ങളിൽ അവ അനുസരണയില്ലാതെ നെറ്റിയിലേക്ക് വീണു കിടക്കുന്നു. അയാളുടെ താടി ഒതുക്കി വെച്ചെങ്കിലും, കണ്ണുകളിൽ ഒരുതരം കാർക്കശ്യവും തീവ്രതയുമുണ്ട്. സൂര്യന്റെ ചൂടേൽക്കാത്തൊരു പാറക്കെട്ട് പോലെയായിരുന്നു ആ മുഖം. ​ അയാൾ റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നപ്പോൾത്തന്നെ, മുറിയിലെ തണുത്ത എ.സി. കാറ്റിനും അപ്പുറം ഒരു പ്രത്യേക ചൂട് അഞ്ജലിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. രോഹൻ വന്നയുടനെ അവിടുത്തെ മറ്റ് ഉദ്യോഗസ്ഥരോടായി പറഞ്ഞു: “നിങ്ങൾക്കൊക്കെ പോകാം. അഞ്ജലിയുമായി എനിക്കിപ്പോൾ തനിച്ചൊന്ന് സംസാരിക്കാനുണ്ട്.” ​ ബാക്കിയുള്ളവർ പുറത്തുപോയപ്പോൾ, രോഹൻ മുന്നിലുള്ള ചെയറിൽ, അഞ്ജലിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു. അവൻ അവളുടെ ടേബിളിൽ വെച്ചിരുന്ന പ്രൊജക്റ്റ് ഫയലുകൾ എടുത്ത് മറിച്ചുനോക്കി. ​ “അഞ്ജലി…,” അയാളുടെ ശബ്ദം ഒരു താഴ്ന്ന അലകൾ പോലെ മുറിയിൽ മുഴങ്ങി, “നിങ്ങൾ ടോക്കിയോയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഡിസൈൻ ഫേമിൽ നിന്ന് വരികയാണ്. നിങ്ങളുടെ കമ്പനിയുടെ പേര് 'നവഗ്രഹ' എന്നാണല്ലേ? വലിയ പ്രതീക്ഷകൾ തരുന്ന പേര്. പക്ഷെ ഈ പ്രസന്റേഷന് അതിനൊത്ത ഭംഗിയില്ല. ഇത് വളരെ സാധാരണമാണ്.” ​ അഞ്ജലിയുടെ ഉള്ളിൽ ചെറിയൊരു ഈർഷ്യ പതഞ്ഞുപൊങ്ങി. ഏഴുവർഷമായി ആരും അവളെ ഇങ്ങനെ വിമർശിച്ചിട്ടില്ല. ​ “ക്ഷമിക്കണം, മിസ്റ്റർ മേനോൻ,” അവൾ ശാന്തമായിത്തന്നെ പ്രതികരിച്ചു. “ഈ പ്രസന്റേഷൻ രൂപകൽപ്പന ചെയ്തത് കേവലം വിവരങ്ങൾ കൈമാറാൻ വേണ്ടിയാണ്. ഡിസൈൻ, കായൽത്തീരത്തെ ഞങ്ങളുടെ സൈറ്റിൽ വെച്ച്, അതിന്റെ യഥാർത്ഥ വലുപ്പത്തിൽ കാണുമ്പോൾ മാത്രമേ നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയൂ.” ​ “കേവലം വിവരങ്ങൾ? 150 കോടിയുടെ പ്രൊജക്റ്റാണ് അഞ്ജലി ഇത്. അത് എന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ നിങ്ങൾ ഒരു പവർ പോയിൻ്റ് സ്ലൈഡിൽ ഒതുക്കിയോ?” രോഹൻ ഫയൽ ടേബിളിലേക്ക് വെച്ചു. ശബ്ദത്തിൽ ദേഷ്യമില്ല, പക്ഷേ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ഒരുതരം അധികാരമുണ്ട്. ​അഞ്ജലി നേരെ ഇരുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ തീവ്രത തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ, രോഹൻ ചെറുതായൊന്നു കണ്ണുചിമ്മി. ​ “ഇല്ല, മിസ്റ്റർ മേനോൻ,” അഞ്ജലി പറഞ്ഞു. “ഞാൻ ഇവിടെ വന്നത് നിങ്ങളുടെ പണം എങ്ങനെയൊക്കെ ചിലവഴിക്കണമെന്ന് കാണിക്കാനല്ല. ഈ പ്രൊജക്റ്റിന്റെ സൗന്ദര്യവും ആത്മാവും എവിടെയാണെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്താനാണ്. മറ്റ് കമ്പനികളുടെ പതിവ് പ്രസന്റേഷനുകൾ നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടാകാം. 'നവഗ്രഹ' വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും.” ​ ആ നിമിഷം അവരുടെ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം കോർത്തു. അഞ്ജലിയുടെ കണ്ണുകളിൽ അഹങ്കാരമില്ലാത്ത, എന്നാൽ ശക്തമായ ഒരു വെല്ലുവിളിയുണ്ടായിരുന്നു. രോഹന്റെ കണ്ണുകളിലെ തണുപ്പ് ഒരു നിമിഷം മാറി. അയാളുടെ ചുണ്ടിൽ നേരിയൊരു ചിരിയുടെ നിഴൽ വന്ന് പോയെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. അത് പരിഹാസമായിരുന്നില്ല, അംഗീകാരത്തിന്റെ സൂചനയായിരുന്നു. ​അഞ്ജലി തുടർന്നു: “ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് രണ്ട് ദിവസം സമയം തരുന്നു. നിങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ സൈറ്റ് സന്ദർശിക്കണം. അവിടുത്തെ മണ്ണിന്റെ മണവും, കായൽ കാറ്റും നിങ്ങൾക്ക് നേരിട്ട് അനുഭവിക്കണം. അതിനുശേഷം, ഞാനുണ്ടാക്കിയ ഡിസൈൻ മാതൃക കാണണം. അപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാകും, ഞാൻ 'സാധാരണക്കാരൻ' അല്ലെന്ന്. അല്ലാതെ ഈ തണുത്ത മുറിയിലിരുന്ന് കേവലം സ്ലൈഡുകൾ നോക്കി ഒരു കലാസൃഷ്ടിയെ വിലയിരുത്താൻ നിങ്ങൾക്കാവില്ല.” ​ അവളുടെ ധൈര്യവും സംസാരരീതിയും രോഹനെ ആകർഷിച്ചു. ഇത്രയും കാലം തനിക്കെതിരെ ഇത്രയും തീവ്രമായി സംസാരിച്ച ഒരു ക്ലയിന്റിനെയോ കൺസൾട്ടന്റിനെയോ അയാൾ കണ്ടിട്ടില്ല. ​ “സൈറ്റിൽ വെച്ചോ?” രോഹൻ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ ഒരു നിഗൂഢത ഒളിഞ്ഞിരുന്നു. “ശരി. ഞാൻ വരാം. പക്ഷേ ഒരു നിബന്ധന. എനിക്ക് ഈ ഡിസൈനിൽ ഒരൊറ്റ മാറ്റം വരുത്താൻ കഴിഞ്ഞാൽ, ഈ പ്രൊജക്റ്റ് കരാർ ഞാൻ വേണ്ടെന്ന് വെക്കും. എന്റെ സമയം കളയുന്നതിനോട് എനിക്ക് താൽപര്യമില്ല.” ​അഞ്ജലിയുടെ നെഞ്ചിലെ ഹൃദയം ഒന്ന് ശക്തിയായി ഇടിച്ചു. ഇത് ഒരു വെല്ലുവിളിയാണ്, തന്റെ കരിയറിലെ ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളി. എന്നാൽ അവൾക്ക് പിൻമാറാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകൾ കൂടുതൽ തിളങ്ങി. ​ “എനിക്ക് സമ്മതമാണ്,” അവൾ പറഞ്ഞു. “നൽകുന്ന വാക്ക് പാലിക്കണം, മിസ്റ്റർ മേനോൻ. ബുധനാഴ്ച രാവിലെ 11 മണിക്ക്, വൈറ്റില കായൽ തീരത്തെ ഞങ്ങളുടെ സൈറ്റിൽ വെച്ച് നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കും.” ​രോഹൻ ചെയറിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു. ഉയരംകൊണ്ടും ശരീരഭാഷകൊണ്ടും അയാൾ മീറ്റിംഗ് റൂമിനെ നിറച്ചുകളഞ്ഞു. അവൻ അഞ്ജലിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. ടേബിളിനരികിൽ വെച്ച്, അവൻ കൈ നീട്ടി. ​ “നല്ല ധൈര്യം,” അയാൾ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. ആ സ്വരം അവളുടെ ചെവിയിൽ ഒരു മർമ്മരം പോലെ വന്നലച്ചു. “ഈ ആത്മവിശ്വാസം എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടു. പക്ഷെ ഓർക്കണം, രോഹൻ മേനോൻ ആർക്കും എളുപ്പത്തിൽ വഴങ്ങില്ല.” ​അവൾ ആ കൈ സ്വീകരിച്ചു. അവളുടെ കൈയ്യിൽ അവൻ അമർത്തിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ, അവളുടെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു മിന്നൽപ്പിണർ കടന്നുപോയി. അത് കേവലം ഒരു ഹസ്തദാനമായിരുന്നില്ല, ഒരുതരം വൈദ്യുത പ്രവാഹമായിരുന്നു. അവന്റെ കൈത്തണ്ടയിലെ ഞരമ്പുകൾ എടുത്തു കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ ചൂട് അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു നിമിഷം തീ പടർത്തി. ഈ ചൂട് തന്റെ പ്രൊഫഷണൽ ചിന്തകളെ തകർക്കുമോ? ​ “ഞാനും എളുപ്പത്തിൽ വഴങ്ങാറില്ല, മിസ്റ്റർ മേനോൻ,” അവൾ കൈ പിൻവലിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “കരാർ ഉറപ്പിക്കാൻ നിങ്ങൾ വരുമെന്ന് കരുതുന്നു.” ​“തീർച്ചയായും ഞാൻ വരും. പ്രൊജക്റ്റ് വേണ്ടെന്ന് വെക്കാനാണെങ്കിലും, ഞാൻ വരും.” രോഹൻ ചിരിച്ചു. ​അയാൾ പുറത്തേക്ക് പോയപ്പോഴും, ആ മുറിയിൽ ആ കൂടിക്കാഴ്ചയുടെ തീവ്രത ബാക്കി നിന്നു. അഞ്ജലി നെഞ്ചിൽ കൈവെച്ചു. ആ കൂടിക്കാഴ്ചയുടെ ചൂട് അവളുടെ കൈയ്യിലും മനസ്സിലും അപ്പോഴും കെടാതെ നിന്നു. രോഹൻ മേനോൻ, ഒരു വെല്ലുവിളിയല്ല, ഒരു തീയാണ്. ​അഞ്ജലി മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു: “ഈ തീയിൽ ഞാൻ കത്തിപ്പോകില്ല. പകരം, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ ഞാൻ പടുത്തുയർത്തും.” ​അവളുടെ നെഞ്ചിൽ ചെറിയൊരു വേദന അനുഭവപ്പെട്ടു. അത് വെല്ലുവിളിയുടെ ആകാംഷയായിരുന്നോ? അതോ, മറ്റെന്തെങ്കിലും ആയിരുന്നോ? ​ (തുടരും...) അഭിപ്രായം കമൻറ് ചെയ്യാമോ പ്ലീസ്......🙂❣️ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️10 സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശരീരം നിലത്ത് നിശ്ചലമായി. അവന്റെ ചുണ്ടിൽ നിന്ന് ഊർന്നിറങ്ങിയ വിഷദ്രാവകം തറയിൽ പടർന്നു. "എന്തിന്...? നീ... നീ എന്നെ കൊന്നു..." അവന്റെ അവസാന വാക്കുകൾ ആമിയുടെ കാതുകളിൽ അലച്ചു. ആമിക്ക് താൻ ചെയ്തത് വിശ്വസിക്കാനായില്ല. അവൾ ഒഴിച്ചുകൊടുത്തത് രക്തമല്ല, വിഷമായിരുന്നു! "ഇല്ല! എനിക്ക് തെറ്റിപ്പോയതാ! സിദ്ധാർത്ഥ്! നിങ്ങൾ മരിക്കരുത്!" ​ഭയം അവളുടെ ഹൃദയത്തെ തകർത്തു. അവൾ വിഷക്കുപ്പിയുടെ ലേബലിലേക്ക് നോക്കി. 'സിദ്ധാർത്ഥ് വർമ്മ, വിഷം.' അവൻ തന്നെയാണ് അത് സൂക്ഷിച്ചത്! ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ! അവൾ വെള്ളി കൊന്ത വലിച്ചെറിഞ്ഞ് അവന്റെ തണുത്തുറഞ്ഞ ശരീരത്തിൽ വീണു. അവൾ അവന്റെ വായിൽ നിന്ന് വിഷം പുറത്തേക്ക് കളയാൻ ശ്രമിച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ച് അമർത്തി. പക്ഷേ, ഒരു നഴ്സിന്റെ അറിവ് പോലും ആ നിമിഷം അവൾക്ക് തുണയായില്ല. അവന്റെ ശരീരം കൂടുതൽ തണുത്തുറയുകയായിരുന്നു. ​ "നിങ്ങൾ മരിച്ചാൽ... എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ല സിദ്ധാർത്ഥ്!" അവൾ അവന്റെ മുഖം കൈകളിൽ എടുത്തു. "ഞാൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നു! ഞാൻ മരിച്ചുപോകും!" ​ആമിയുടെ നിലവിളി ആ നിശബ്ദതയെ കീറിമുറിച്ചു. ആ നിമിഷം, കട്ടിലിന് പിന്നിലെ രഹസ്യ അറയുടെ വാതിൽ, ഭീകരമായ ശബ്ദത്തോടെ തുറക്കപ്പെട്ടു. അകത്തുനിന്ന്, ഇരുട്ടിൽ വളർന്ന് വരുന്ന ഒരു നിഴൽ. അതൊരു വൃദ്ധനായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, കറുത്ത വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ച, മെലിഞ്ഞ്, എന്നാൽ അവിശ്വസനീയമാംവിധം ഉയരമുള്ള ഒരു രൂപം! അവന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് രക്തത്തിന്റെ കടുംചുവപ്പ് നിറം. മുഖത്തെ ചുളിവുകൾ നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ പഴക്കം വിളിച്ചോതുന്നു. അത് മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല... സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ അച്ഛൻ, വർമ്മ കുടുംബത്തിന് ശാപം നൽകിയ ആ യജമാനൻ! ​ അവൻ നിലത്ത് കിടക്കുന്ന സിദ്ധാർത്ഥിനെ നോക്കി. "നന്നായി ആമി... നീ എന്റെ ജോലി എളുപ്പമാക്കി. ഈ ദുർബലൻ മരിച്ചു! ഇനി നിന്നെ ബലി നൽകാൻ എനിക്ക് തടസ്സങ്ങളില്ല." അവന്റെ ശബ്ദത്തിന് പഴയ ലോഹങ്ങളുടെ മുഴക്കം. ​ആമി ഭയം കൊണ്ട് സ്തംഭിച്ചുപോയി. അവൾ പെട്ടെന്ന് കയ്യിൽ കിട്ടിയ വെള്ളി കൊന്ത എടുത്ത് തിരിഞ്ഞുനിന്നു. "അടുത്ത് വരരുത്!" യജമാനൻ ചിരിച്ചു. "വെള്ളിയോ? ഇത് എന്റെ മകനെ മാത്രമേ തളർത്തൂ. എന്നെ കൊല്ലാൻ... നിന്റെ സ്നേഹം മതിയാകില്ല, പെൺകുട്ടീ!" ​ അവൻ ഒരു നിഴൽ പോലെ ആമിയുടെ നേർക്ക് പാഞ്ഞടുത്തു. ആമി കയ്യിലെ വെള്ളി കൊന്ത അവന്റെ തോളിൽ ആഞ്ഞു കുത്തി! "ആാാാാഹ്!" യജമാനൻ നിലവിളിച്ചു. അവന്റെ തോളിൽ നിന്ന് രക്തം തെറിച്ചു. അത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ രക്തം പോലെയല്ല, കറുത്ത കട്ടിയുള്ള ദ്രാവകം! ​യജമാനൻ വേദനയോടെ അവളെ തള്ളിമാറ്റി. "അവൻ നിന്നെ സ്നേഹിച്ചു! ഞാനിപ്പോൾ നിന്നെ കൊല്ലും!" യജമാനൻ കോമ്പല്ലുകൾ പുറത്തേക്ക് കാട്ടി ആമിയുടെ കഴുത്തിലേക്ക് കുതിച്ചു. ആമി കണ്ണുകളടച്ചു. "സിദ്ധാർത്ഥ്...!!" അവൾ മുഴുവൻ ശക്തിയോടെ വിളിച്ചു. "ഞാൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നു! നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ഞാൻ മരിക്കാൻ തയ്യാറാണ്!" ​അവളുടെ അലർച്ച കേട്ട നിമിഷം... നിലത്ത് വിഷബാധയേറ്റ് കിടന്നിരുന്ന സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശരീരം പിടഞ്ഞു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു. വേദനയിൽ നിന്ന് മാറിയ ഒരുതരം ഭ്രാന്തമായ ശക്തി അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു. "വിടൂ അവളെ!" സിദ്ധാർത്ഥ് നിലത്ത് കിടന്നുകൊണ്ട് അലറി. ​യജമാനൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. "നീ ജീവനോടെയോ?" സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശരീരത്തിൽ വിഷം പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ, ആമിയുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഏറ്റുപറച്ചിൽ, അവന്റെ നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ ദാഹത്തേക്കാൾ ശക്തിയുള്ളതായിരുന്നു! സിദ്ധാർത്ഥ് തന്റെ മരവിച്ച കൈകളിൽ ഊന്നി കട്ടിലിന്റെ കാലിൽ പിടിച്ചു എഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ മുഖത്ത് മരണം നിഴലിച്ചിരുന്നു. "നീ എന്റെ പ്രണയത്തെ കൊല്ലാൻ അനുവദിക്കില്ല! നീ അവളെ തൊട്ടാൽ ഞാൻ നിങ്ങളെ കൊല്ലും!" ​യജമാനനും സിദ്ധാർത്ഥും നേർക്ക് നേർ നിന്നു. അച്ഛനും മകനും. രക്തരക്ഷസ്സുകളും തമ്മിലുള്ള പോരാട്ടം! യജമാനൻ സിദ്ധാർത്ഥിനെ നോക്കി പുച്ഛിച്ചു. "നീ ദുർബലനാണ്! മരിച്ച മാധവിയുടെ ഓർമ്മയിൽ നീ ദുർബലനായി!" യജമാനൻ സിദ്ധാർത്ഥിന് നേരെ കുതിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് വിഷബാധയിൽ കുഴഞ്ഞുപോയിരുന്നു. അവന് യജമാനന്റെ വേഗത താങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. യജമാനൻ അവന്റെ കഴുത്തിൽ ശക്തിയായി പിടിച്ചു. ​ആമിക്ക് സഹിക്കാനായില്ല. "വേണ്ട! എന്നെ ബലി കൊടുത്തോളൂ! പക്ഷേ സിദ്ധാർത്ഥിനെ വിടൂ!" യജമാനൻ ഒരു നിമിഷം ആമിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു. "നന്നായി! ധീരത! എങ്കിൽ നീ തന്നെ അവന്റെ വിധി തീരുമാനിക്കൂ!" അവൻ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കഴുത്തിലെ പിടി അയച്ചു. "എന്റെ മകന് വിഷബാധയേറ്റിരിക്കുന്നു. അവനിപ്പോൾ മരിക്കും. അവനെ രക്ഷിക്കാൻ ഒരേയൊരു മാർഗ്ഗം മാത്രം. അത് നിന്റെ രക്തമാണ്!" ​യജമാനൻ ആമിയുടെ നേർക്ക് ഒരു വെള്ളി കഠാര നീട്ടി. "നിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് ഊർന്നിറങ്ങുന്ന രക്തം അവന് നൽകുക! എങ്കിൽ അവന്റെ വിഷം മാറും! അല്ലെങ്കിൽ അവനെ വിഷം കൊല്ലും!" യജമാനൻ ക്രൂരമായി ചിരിച്ചു. "അവനെ നീ കൊന്നില്ലെങ്കിൽ, അവനെ ഈ വിഷം കൊല്ലും. നിന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ ചെയ്യാം." ​യജമാനൻ തിരിഞ്ഞ് രഹസ്യ അറയിലേക്ക് നടന്നു. "ഞാൻ കാത്തിരിക്കും. എന്റെ മകനെ എനിക്കെപ്പോഴും കിട്ടണം. ജീവനോടെയോ അല്ലാതെയോ!" അവൻ രഹസ്യ അറയുടെ വാതിൽ അടച്ചു. ​ആമി ഭയന്ന് വിറച്ചു. അവൾ കയ്യിലെ കഠാരയിലേക്ക് നോക്കി. പിന്നെ സിദ്ധാർത്ഥിനെ നോക്കി. വിഷത്തിൽ തളർന്ന്, മരണം കാത്തു കിടക്കുന്ന അവനെ. "വിഷം... വിഷത്തിന് ഒരേയൊരു മരുന്ന്... എന്റെ രക്തം..." അവൾക്ക് ചിന്തിക്കാൻ സമയമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ​ആമി കഠാര കയ്യിലെടുത്തു. അവൾ നേരെ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. "ഞാൻ നിങ്ങളെ വിശ്വസിക്കുന്നു സിദ്ധാർത്ഥ്!" അവൾ കഠാരകൊണ്ട് സ്വന്തം കൈത്തണ്ടയിൽ ആഴത്തിൽ മുറിവേൽപ്പിച്ചു. ചോര ചീറ്റി! അവൾ വേദന കടിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട്, ചോരയൊഴുകുന്ന കൈ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ചുണ്ടുകളിലേക്ക് നീക്കി. "കുടിക്കൂ... കുടിക്ക്! ജീവിക്കണം! എനിക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കണം!" ​സിദ്ധാർത്ഥ് കണ്ണുകൾ തുറന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ രക്തദാഹം നിറഞ്ഞു. മരിക്കാതിരിക്കാനുള്ള ദാഹം! അവൻ ആമിയുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ പിടിച്ചു. അവന്റെ കോമ്പല്ലുകൾ പുറത്തുവന്നു. അവൻ ആമിയുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ ആഞ്ഞു കടിച്ചു. ആമി വേദനകൊണ്ട് കണ്ണുകളടച്ചു. അത് അവന്റെ ചുംബനത്തേക്കാൾ തീവ്രമായിരുന്നു. പ്രണയത്തിന്റെ പരമാവധി! അവളുടെ ശരീരത്തിലെ ചൂടുള്ള രക്തം അവന്റെ തണുത്ത ശരീരത്തിലേക്ക് ഒഴുകി. ​കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾക്കുശേഷം, സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ കൈവിട്ടു. അവന്റെ മുഖത്തെ നീല നിറം മാറി. അവൻ സാധാരണ രൂപത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി. അവൻ അവളുടെ മുറിവിൽ ചുംബിച്ചു. അവന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ രക്തം പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. "നന്ദി ആമി... നന്ദി! നീ എന്റെ ജീവൻ രക്ഷിച്ചു!" ​ആമി ക്ഷീണിച്ചു അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. അവൾക്ക് തലകറങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നി. "നിങ്ങൾ എന്റേതാണ്... എന്നെ വിട്ടുപോകരുത്..." അവൾ മന്ത്രിച്ചു. ​സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ കോരിയെടുത്ത് കട്ടിലിൽ കിടത്തി. അവൻ അവളുടെ മുറിവിൽ തന്റെ വായിലെ ഉമിനീര് പുരട്ടി. നിമിഷങ്ങൾക്കകം ആ മുറിവ് ഉണങ്ങി! അത് കണ്ടപ്പോൾ ആമിക്ക് ഭയം തോന്നിയില്ല. കാരണം അവൾ അവനെ സ്നേഹിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരു രാക്ഷസനെ. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ അരികിൽ കിടന്നു. അവൻ അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. ​ "ഇനി ആരും നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കില്ല ആമി," അവൻ പറഞ്ഞു. "ഞാൻ എന്റെ അച്ഛനെ തോൽപ്പിക്കും. ഈ ശാപം നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് നേരിടും. ഞാൻ നിന്റെ കാവൽക്കാരനാണ്... നിന്റെ ഭർത്താവാണ്... നിന്റെ രാക്ഷസനാണ്..." ​അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലവെച്ച് കണ്ണുകളടച്ചു. പുറത്ത് സൂര്യൻ ഉദിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇപ്പോൾ അവൾക്ക് സിദ്ധാർത്ഥിനെ ഭയമില്ല. കാരണം, അവൾ അവന്റെ കൂടെ ചേരുമ്പോൾ, അവൾക്കും ഈ നിത്യതയുടെ ഭാഗമാകാമെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. പ്രണയം... അത് മരണത്തേക്കാൾ വലുതായിരുന്നു. ​ അവസാനിച്ചു.......❤️❤️ #💞 പ്രണയകഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ! #📙 നോവൽ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️9 സിദ്ധാർത്ഥ് രഹസ്യ അറയിലേക്ക് പോയ ശേഷവും ആമി ഉറങ്ങിയില്ല. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലവെച്ച് കിടന്ന ആ രാത്രിയുടെ തണുപ്പ് അവളുടെ ശരീരത്തിൽ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. അവന്റെ ചുണ്ടുകളുടെ സ്പർശം... ആ ഭീകരമായ ചുംബനം. അവൾ മരിക്കാൻ പോവുകയാണെങ്കിൽ, ഈ പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മയിൽ മരിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷേ, അവൾ മാധവിയല്ല. അവൾക്ക് ജീവിക്കണം! ​ സമയം പുലർച്ചെ നാല് മണിയായിക്കാണണം. രഹസ്യ അറയുടെ വാതിൽ തുറന്ന് സിദ്ധാർത്ഥ് തിരികെ വന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് വല്ലാത്ത ചുവപ്പ് നിറം. മുഖത്ത് വിയർപ്പുതുള്ളികൾ. അവൻ വസ്ത്രം പോലും മാറാതെ, ആമിയുടെ അരികിൽ വന്ന് കിടന്നു. "എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവളേ..." അവൻ അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. "നീ സുരക്ഷിതയാണ്." അവന്റെ ശരീരം തണുത്തുറഞ്ഞിരുന്നു. നിമിഷങ്ങൾക്കകം അവൻ കട്ടിലിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് തന്നെ ഗാഢമായ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു. ​ ഇതാണ് തനിക്ക് കിട്ടിയ ഏക അവസരം എന്ന് ആമിക്ക് മനസ്സിലായി. അവൾ സാവധാനം അവന്റെ കൈകളിൽ നിന്ന് വിട്ടുമാറി. അവന്റെ ഉറക്കം കനത്തതായിരുന്നു. ആമി കട്ടിലിൽ നിന്നിറങ്ങി. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ മുറി ഒരു കൊട്ടാരമായിരുന്നു. വലിയ പുസ്തക ഷെൽഫുകൾ, പഴയ ആയുധങ്ങൾ, മൃഗങ്ങളുടെ തോലുകൾ... എല്ലാം അവന്റെ നൂറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ട ജീവിതത്തിന്റെ തെളിവുകളായിരുന്നു. ​അവൾ രഹസ്യ അറയുടെ വാതിലിനടുത്ത് ചെന്നു. അത് അടഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ വസ്ത്രങ്ങളിലും പോക്കറ്റുകളിലും തിരഞ്ഞു. താക്കോലുകളോ, ആ രഹസ്യവാതിൽ തുറക്കാനുള്ള സൂചനകളോ ഒന്നും കിട്ടിയില്ല. ​അവൾ മുറിയുടെ തറയിൽ മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു. എന്തെങ്കിലും ഒരടയാളം... പെട്ടെന്ന്, മുറിയുടെ ഒരറ്റത്ത്, വലിയൊരു കറുത്ത പരവതാനിക്കടിയിൽ, തറയിലെ തടിപ്പലകയുടെ ഒരറ്റം ചെറുതായി ഇളകി നിൽക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അവൾ നഖം ഉപയോഗിച്ച് ആ തടിപ്പലക ഉയർത്തി. അകത്ത് പൊടിപിടിച്ച ഒരു വെൽവെറ്റ് പേഴ്സ്. ​ആമി വിറയലോടെ പേഴ്സ് തുറന്നു. അതിനകത്ത് തിളക്കമുള്ള ഒരുകൂട്ടം വസ്തുക്കൾ. ഒന്ന്, ഒരു മരതകക്കല്ല് പതിപ്പിച്ച, പഴയ വെള്ളിയുടെ കൊന്ത. രണ്ട്, തണുത്തുറഞ്ഞ ഒരു വെള്ളി തകിട്. അതിൽ എന്തോ എഴുതിയിരിക്കുന്നു. മൂന്ന്, ഒരുകുപ്പിയിൽ, കടും ചുവപ്പ് നിറമുള്ള ഒരു ദ്രാവകം. സിദ്ധാർത്ഥ് കുടിക്കാറുണ്ടായിരുന്ന ആ വൈൻ. ​ആമിക്ക് ഉറപ്പായി. ഇവയിൽ ഒന്നിന് അവനെ തകർക്കാൻ കഴിഞ്ഞേക്കും. അവൾ ആ വെള്ളി കൊന്ത എടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ​ "വേണ്ട... അത് എടുക്കരുത്!" അവളുടെ തൊട്ടടുത്ത് നിന്ന് ഒരു നേർത്ത ശബ്ദം. ആമി ഞെട്ടിപ്പോയി. അത് വൈദേഹിയമ്മയുടെ ശബ്ദമായിരുന്നു! സിദ്ധാർത്ഥ് വാതിലടച്ച് പൂട്ടിയിരുന്നെങ്കിലും, വൈദേഹിയമ്മയുടെ മുറിയുമായി ഈ മുറിക്ക് അകത്ത് ഒരു രഹസ്യ ബന്ധമുണ്ട്. ​ആമി ഭയത്തോടെ ആ ശബ്ദം കേട്ട ഭാഗത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു. ചുമരിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ നേരിയൊരു വിടവ്. "മാഡം... സിദ്ധാർത്ഥ് ഉറങ്ങുകയാണ്. എന്നെ രക്ഷിക്കണം," ആമി യാചിച്ചു. "ആ വെള്ളി... അവനെ കൊല്ലാൻ കഴിയില്ല. അതിന് കഴുത്തിൽ തളപ്പാൻ മാത്രമേ കഴിയൂ," വൈദേഹിയമ്മ കഷ്ടപ്പെട്ട് സംസാരിച്ചു. "നിനക്ക് പോകണം... വേഗം പോകണം... എന്റെ മകനെ അവൻ ബലി കൊടുക്കാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ്." "അപ്പോൾ സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ അച്ഛൻ... അത് അച്ഛനല്ലേ?" "അവൻ തന്നെയാണ് എന്റെ മകൻ! കാലം അവനെ മാറ്റിയെടുത്തു. അവൻ തന്നെയാണ് ആ യജമാനന്റെ ആദ്യ ഇര! അവൻ ഇനി മനുഷ്യനല്ല!" ​ ആമിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടി. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ അച്ഛനാണ് യജമാനൻ! വൈദേഹിയമ്മ കഷ്ടപ്പെട്ട് കൈ ഉയർത്തി, ആമിയോട് ആ വെള്ളി കൊന്തയെടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. "ഇത് അവന്റെ കഴുത്തിൽ കെട്ടുക... അത് അവനെ തളർത്തും... അപ്പോൾ നിനക്ക്..." വൈദേഹിയമ്മയുടെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞുപോയി. ​ആമി വേഗം വെള്ളി കൊന്ത കയ്യിലെടുത്തു. തണുത്തുറഞ്ഞ വെള്ളി അവളുടെ കൈകളിൽ ഒരു തീപ്പൊരി പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. "ഞാൻ നിങ്ങളെയും രക്ഷിക്കാം മാഡം," ആമി പറഞ്ഞു. "ഇല്ല... എന്റെ മോനെ എനിക്കിനി രക്ഷിക്കാൻ കഴിയില്ല. നീ രക്ഷപ്പെടൂ!" ​ ആമി വെള്ളി കൊന്തയും, രക്തം നിറച്ച കുപ്പിയും കയ്യിലെടുത്തു. അവൾ സാവധാനം സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവൻ ഉറങ്ങുകയായിരുന്നില്ല! അവന്റെ കണ്ണുകൾ തുറന്നിരുന്നു. ആ കറുത്ത കണ്ണുകൾ ഇരുട്ടിൽ തിളങ്ങുന്നു! ​ "നീ എന്നെ വിശ്വസിച്ചില്ല അല്ലേ ആമി?" അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ വേദനയും, ദേഷ്യവും, നിരാശയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആമി ഞെട്ടിപ്പോയി. അവൾ ഉടൻ തന്നെ കയ്യിലെ വെള്ളി കൊന്ത മറച്ചുവെച്ചു. "ഞാൻ വെറുതെ മുറിയിൽ..." "നുണ പറയേണ്ട!" സിദ്ധാർത്ഥ് കട്ടിലിൽ നിന്ന് ചാടി എഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ വേഗത... അത് അവിശ്വസനീയമായിരുന്നു. അവൻ നിമിഷനേരം കൊണ്ട് അവളുടെ മുന്നിലെത്തി. "നീ മാധവിയെപ്പോലെയാണ് ആമി! അവളും അവസാനം എന്നെ വിശ്വസിച്ചില്ല! അവൾ എന്നെ ഭയന്നു!" ​ അവൻ അവളുടെ കൈകൾ രണ്ടും ചേർത്ത് അവന്റെ പുറകിലേക്ക് വെച്ച് ബന്ധിച്ചു. "നീ എന്റെ മുറിയിൽ എന്താണ് തിരഞ്ഞതെന്ന് എനിക്കറിയാം!" അവൻ അവളുടെ മുഖം പിടിച്ച് തനിക്കഭിമുഖമാക്കി. "നീ എന്നെ കൊതിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ... ഞാൻ നിന്നെയും കൊതിക്കുന്നു ആമി! എനിക്ക് നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല. നീ എന്റെ രക്തത്തിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്നതാണ്." ​ അവൻ അവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തു. അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ ഉരസി. "എന്നെ വിശ്വസിക്ക്. ഞാനാണ് നിന്റെ ജീവൻ. നീ എന്നെ പ്രണയിക്കണം. പേടിയല്ല. പ്രണയമാണ് എനിക്ക് വേണ്ടത്!" അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി അവൻ ആഴത്തിൽ ശ്വാസം വലിച്ചു. "നിന്റെ ഗന്ധം എന്നെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കുന്നു! നീയാണ് എന്റെ ലോകം!" ​ ആമിക്ക് അവനെ തള്ളിമാറ്റാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവന്റെ വികാരങ്ങളുടെ തീവ്രത അവളെയും ബാധിച്ചു. ഇതാണ് തനിക്ക് കിട്ടിയ അവസരം! അവൾ കൈകളിൽ ഒളിപ്പിച്ച വെള്ളി കൊന്തയുടെ അറ്റം പതിയെ അവന്റെ കഴുത്തിന് നേരെ നീക്കി. "ഞാൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നു സിദ്ധാർത്ഥ്..." അവൾ മന്ത്രിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് വിടർന്നു. "എങ്കിൽ നീ എന്നെ വിശ്വസിക്ക് ആമി! നമുക്ക് ഇവിടെ നിന്ന് പോകാം!" ​ അവൻ അവളെ ചുംബിക്കാൻ മുഖം അടുപ്പിച്ചു. ആ സമയം... ആമി കയ്യിലെ വെള്ളി കൊന്തയുടെ അറ്റം അവന്റെ കഴുത്തിലെ ഞരമ്പിൽ ശക്തിയായി അമർത്തി. "മാധവി തന്ന വിശ്വാസവഞ്ചന ഞാൻ ആവർത്തിക്കില്ല!" ​"ആാാാാഹ്!!!" സിദ്ധാർത്ഥ് അലറിപ്പോയി. അവന്റെ ശരീരം ഒരു ഷോക്കേറ്റതുപോലെ പിടഞ്ഞു. അവന്റെ ചർമ്മം വെള്ളിത്തകിട് തട്ടിയ ഭാഗത്ത് നീലിച്ചു. വെള്ളിയിൽ നിന്ന് നേർത്ത പുക ഉയരുന്നത് ആമി കണ്ടു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ കടുംചുവപ്പായി. അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ വിടർന്നു, കോമ്പല്ലുകൾ പുറത്തേക്ക് നീണ്ടു. അവൻ നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് തറയിലേക്ക് വീണു. ​ആമി പേടിച്ച് പുറകോട്ട് മാറി. വെള്ളി കൊന്ത കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് നിലത്ത് കിടന്ന് പിടയുകയാണ്. അവന്റെ ശരീരം വിറയ്ക്കുന്നു. അവന്റെ കൈകൾ അവനറിയാതെ ആമിയുടെ നേർക്ക് നീണ്ടു. "ആമി... എന്തിന്...?" ​ ഇതാണ് അവസരം! ആമി വാതിൽക്കൽ നിന്ന് താക്കോലെടുത്തു. പക്ഷേ... അവൾക്ക് അവനെ വിട്ട് പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾക്ക് അവനെ കൊല്ലാൻ കഴിയില്ല. എങ്കിലും... അവൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. കയ്യിലെ ചുവന്ന ദ്രാവകമുള്ള കുപ്പി അവൾ ഉയർത്തി. ​ "ഞാൻ നിങ്ങളെ കൊല്ലില്ല സിദ്ധാർത്ഥ്... പക്ഷേ എനിക്ക് ജീവിക്കണം!" ആമി ആ കുപ്പിയെടുത്ത് അവന്റെ വായിലേക്ക് ഒഴിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവന്റെ ശക്തി നശിച്ചതിനാൽ അവന് പ്രതികരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ കടുംചുവപ്പ് ദ്രാവകം അവന്റെ വായിലൂടെ താഴേക്ക് ഒഴുകി. അത് രക്തമായിരുന്നു! ​ആമി ഞെട്ടിപ്പോയി! അവന്റെ വായിലേക്ക് ഒഴിച്ചത് രക്തമല്ല! ​അവൾ കയ്യിലെ കുപ്പിയിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ ഒരു കടലാസ് കഷ്ണം ഒട്ടിച്ചിരുന്നു. വിഷം - ശക്തമായ വിഷം! ​ആമിയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് കുപ്പി താഴെ വീണു! അവൾ ഒഴിച്ചുകൊടുത്തത് വിഷമായിരുന്നു! അത് കണ്ടതും സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ചർമ്മം പെട്ടെന്ന് കറുത്ത്, ചുണ്ടുകൾ നീലിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ചുവപ്പ് മാഞ്ഞു. വേദനയോടെ അവൻ ആമിയെ നോക്കി. "ആമി... എന്തിന്...? നീ... നീ എന്നെ കൊന്നു..." അവന്റെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു. ​ (തുടരും...) Comments pls......❤️❤️ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ!

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️ 8 മാധവിയുടെ ഡയറി ആമിയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് താഴെ വീണു. തറയിൽ തളം കെട്ടിനിന്ന വെളിച്ചത്തിൽ, ചോരയുടെ നിറമുള്ള ആ പേജുകൾ അവളെ നോക്കി പരിഹസിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. ബലി. അതാണ് തന്റെ വിധി. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ യജമാനന് കാലത്തെ അതിജീവിക്കാൻ ആവശ്യമായ ബലിമൃഗം! ​ആമി വിറയലോടെ കട്ടിലിനടിയിലെ രഹസ്യ അറയിലേക്ക് നോക്കി. വൈദേഹിയമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നിരുന്നു. ആ വൃദ്ധയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഭയവും, 'പോവുക' എന്ന അപേക്ഷയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആമി വേഗം ഡയറി വാരിയെടുത്തു. തറയിലെ തടിപ്പലകയുടെ വിടവിലൂടെ താഴേക്ക് നോക്കി. ഇരുട്ട് മാത്രം. പക്ഷേ അത് ആ കെണിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കാനുള്ള ഏക വഴിയായിരുന്നു. ​അവൾ കാപ്പികപ്പും ട്രേയും എടുത്ത് വാതിലിൽ തട്ടി. "സിദ്ധാർത്ഥ്... കാപ്പികപ്പ് വെളിയിൽ വെച്ചിട്ടുണ്ട്," അവൾ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. സിദ്ധാർത്ഥ് മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അവന്റെ കാലൊച്ച കേട്ട് അവൾ വേഗം തറയിലെ പലക മാറ്റി, ഒട്ടും സംശയിക്കാത്ത രീതിയിൽ തിരികെ വെച്ചു. ​പഴകിയ മണ്ണും, ഈർപ്പവും നിറഞ്ഞ ഗന്ധമായിരുന്നു തുരങ്കത്തിൽ. വൈദേഹിയമ്മയെ നോക്കി ഒന്ന് കൈകൂപ്പി, ആമി തലകുനിച്ചു തുരങ്കത്തിലൂടെ ഇഴയാൻ തുടങ്ങി. ഇരുട്ട് അവളെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. തുരങ്കത്തിന്റെ തണുത്ത ഭിത്തികളിൽ അവളുടെ ശരീരം ഉരസി. ഡയറി നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവൾ കുറേ ദൂരം ഇഴഞ്ഞു. സമയം എത്രയായി എന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായില്ല. ഒടുവിൽ ഒരു പ്രകാശരശ്മി കണ്ടപ്പോൾ അവൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് നിലവിളിച്ചുപോയി. അവൾ തുരങ്കത്തിന്റെ വായ്ഭാഗം തള്ളിമാറ്റി പുറത്തേക്ക് വന്നു. ​ചുറ്റും കുന്നിൻ ചരിവുകൾ. കൊടും തണുപ്പ്! അവൾ ഉണ്ടായിരുന്നത് എസ്റ്റേറ്റിന്റെ പുറകുവശത്തെ കുന്നിൻ മുകളിലായിരുന്നു. ആമി മുന്നോട്ട് ഓടി. അവൾക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ പോലും ഭയമുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ ഓടുകയായിരുന്നു. പാറക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ, കാട്ടുചെടികൾ വകഞ്ഞുമാറ്റി... എത്ര ദൂരം ഓടി എന്നറിയില്ല. അവളുടെ ശ്വാസം നിലച്ചുപോയിരുന്നു. ഒരു കിലോമീറ്ററിലധികം ഓടിയപ്പോൾ, ദൂരെ ഒരു മൺറോഡ് കണ്ടു. "ദൈവമേ... എനിക്ക് പോകാൻ കഴിയും..." ​അവൾ റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ ആഞ്ഞ നിമിഷം... അവളുടെ തൊട്ടു പിന്നിൽ, കുന്നിൻ മുകളിലെ പാറപ്പുറത്ത് ആരോ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആമി ശ്വാസം നിലച്ച അവസ്ഥയിൽ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. സിദ്ധാർത്ഥ്! അവൻ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ പരിഹാസവും, വല്ലാത്തൊരു വേദനയും നിറഞ്ഞുനിന്നു. അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുകയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു നിഴൽ പോലെ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് പൊങ്ങിവന്ന് അവളുടെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയായിരുന്നു! "ഓട്ടം കഴിഞ്ഞോ ആമി?" ​ആമി ഭയം കൊണ്ട് നിലവിളിക്കാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ വേഗത്തിൽ പിന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് റോഡിലേക്ക് ഓടാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, അതിലും വേഗത്തിൽ അവന്റെ തണുത്ത കൈകൾ അവളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ പിടിമുറുക്കി. "വിടില്ല... നീ എന്റെയാണ്!" അവന്റെ പിടിക്ക് ഇരുമ്പിന്റെ ശക്തിയായിരുന്നു. അവളുടെ കൈത്തണ്ടയിൽ അവന്റെ തണുപ്പ് ആഴ്ന്നിറങ്ങി. "വിടൂ സിദ്ധാർത്ഥ്! ഞാൻ നിങ്ങളെ ഭയക്കുന്നു!" ആമി കരഞ്ഞു. ​സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിച്ചു. "ഭയപ്പെടാൻ വേണ്ടിയല്ല ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിച്ചത്! നീ പോയാൽ ഞാൻ മരിച്ചുപോകും ആമി! നൂറുവർഷം ഞാൻ കാത്തിരുന്നത് നിനക്കുവേണ്ടിയാണ്." അവൻ അവളെ വായുവിൽ ഉയർത്തി, തന്റെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു. അവളുടെ ശരീരം വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവന്റെ തണുത്ത ശരീരം അവളുടെ പേശികളെ മരവിപ്പിച്ചു. "മാധവി തന്ന ആ വിധി നിനക്ക് ഞാൻ തരില്ല. ഈ ഡയറി... ഇതെന്തിനാണ് നീ എടുത്തത്?" അവൻ അവളുടെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നിരുന്ന ഡയറി തട്ടിപ്പറിച്ചു. തുറന്ന് ആ പേജുകളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു. അവന്റെ മുഖത്ത് വേദനയും, ദേഷ്യവും ഒരുമിച്ചു വന്നു. "എല്ലാം നീ വായിച്ചല്ലേ? നിനക്ക് എന്നെ അറിയാനാണ് ഇഷ്ടമെങ്കിൽ... എന്നോടായിരുന്നു ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നത്!" ​അവൻ ഡയറി ദൂരേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അവളെയും കൊണ്ട് കാടിന്റെ ഇരുട്ടിലേക്ക് നടന്നു. അവൻ വേഗത്തിൽ നടക്കുകയായിരുന്നില്ല. അവന്റെ കാലുകൾ ഭൂമിയിൽ തട്ടാതെ ഒഴുകി നീങ്ങുകയായിരുന്നു. അമാനുഷിക വേഗതയിൽ. ആമിക്ക് ബോധം നഷ്ടപ്പെടുന്നതുപോലെ തോന്നി. അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു അവന്റെ കഴുത്തിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു. ​അല്പസമയത്തിന് ശേഷം ആമി കട്ടിലിൽ കണ്ണ് തുറന്നു. അവൾ കിടക്കുന്നത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ മാസ്റ്റർ ബെഡ്റൂമിലാണ്! വലിയ കറുത്ത കട്ടിലിൽ, കറുത്ത സിൽക്ക് വിരിപ്പിൽ. മുറിയിൽ സിദ്ധാർത്ഥ് മാത്രം. അവൻ വാതിൽ പൂട്ടി താക്കോൽ പോക്കറ്റിൽ വെച്ചു. അവൻ കയ്യിൽ ഒരു വെള്ളത്തുണി എടുത്ത് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. ​ "നിന്റെ കഴുത്തിൽ പാറക്കല്ല് തട്ടി മുറിവുണ്ടായി. അത് ഞാൻ വൃത്തിയാക്കാം," അവൻ പറഞ്ഞു. അവൻ അവളുടെ അരികിലിരുന്നു. വെള്ളത്തുണിയിൽ തണുത്ത വെള്ളം നനച്ച് അവളുടെ കഴുത്തിൽ വെച്ചു. അവന്റെ സ്പർശനം... വല്ലാത്തൊരു തണുപ്പ് പടർത്തി. ആമി ഭയത്തോടെ അവനെ നോക്കി. അവളുടെ കഴുത്ത്... അത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ചുണ്ടുകൾ ചുംബിക്കുകയും, അവന്റെ ദാഹം നിറഞ്ഞ പല്ലുകൾ അടുത്തുവരുകയും ചെയ്ത അതേ സ്ഥലം! ​ "എന്തിനാണ് എന്നെ ബലിയാടാൻ കൊണ്ടുവന്നതെന്ന് എനിക്കറിയാം!" ആമി വിറയലോടെ പറഞ്ഞു. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ നോക്കി. "ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു ആമി. ഈ സ്നേഹത്തിൽ കളങ്കമില്ല. മാധവിയെപ്പോലെ നീയും മരിക്കാൻ ഞാൻ അനുവദിക്കില്ല. അവൻ എന്നെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിക്കില്ല." അവൻ അവളുടെ മുറിവിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു. "അവനാണ് ഭീകരൻ. ഞാൻ... ഞാൻ നിന്റെ സംരക്ഷകനാണ്." ​അവൻ അവളുടെ ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടണുകൾ സാവധാനം അഴിച്ചു. ആമി ഞെട്ടിപ്പോയി. "സിദ്ധാർത്ഥ്!" "വിറയ്ക്കേണ്ട... നിനക്ക് തണുക്കുന്നു. നിന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ നനഞ്ഞിരുന്നു. ഞാൻ നിന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ മാറ്റാൻ സഹായിക്കുകയാണ്," അവൻ പറഞ്ഞു. അവൻ അവളുടെ ഷർട്ട് മാറ്റി. അവളുടെ കഴുത്തിലും തോളിലും അവന്റെ വിരലുകൾ സഞ്ചരിച്ചു. അവളുടെ ശരീരം ചൂടുപിടിക്കുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ ശരീരത്തിലെ ഓരോ ഭാഗത്തും തങ്ങിനിന്നു. ആ നോട്ടത്തിൽ പ്രണയവും, ദാഹവും, ഒരുപോലെ കലർന്നിരുന്നു. ​അവളുടെ പേടി കുറഞ്ഞു. ഭയം മാഞ്ഞ് അവിടെ മറ്റേതോ വികാരം നിറഞ്ഞു. അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ കഴുത്തിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു. അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ താഴേക്ക് നീങ്ങി. അവളുടെ തോളിലും, നെഞ്ചിലും അവന്റെ തണുത്ത ചുണ്ടുകൾ അമർന്നു. "എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവൾ..." അവൻ മന്ത്രിച്ചു. "നിന്നെ ആർക്കും തൊടാൻ കഴിയില്ല." ​അവൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. "എന്നെ വിശ്വസിക്കണം ആമി. നീ എന്നെ വിശ്വസിക്കണം. എന്റെ ആത്മാവിനെ എനിക്ക് രക്ഷിക്കാൻ കഴിയൂ." അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചേർന്നു കിടന്നു. അവരുടെ നെഞ്ചുകൾ തമ്മിൽ തൊട്ടു. ​ "ഒരു നിബന്ധന മാത്രം..." അവൻ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. "ഇനി ഒരിക്കലും രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കരുത്. നീ പോയാൽ... എനിക്ക് നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെടും. അപ്പോൾ..." അവൻ അവളുടെ കഴുത്തിലെ ഞരമ്പിൽ, ഇന്നലത്തെ മുറിവിന് തൊട്ടടുത്ത്, പല്ലുകൾ അമർത്തി. "അപ്പോൾ... എനിക്ക് നിന്നെ... അവന് കൊടുക്കേണ്ടി വരും... അല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ രക്തം കുടിച്ച് എന്റെ ദാഹം മാറ്റേണ്ടി വരും." ​അവന്റെ വാക്കുകൾ ഒരു മുന്നറിയിപ്പായിരുന്നു. അവൻ ഒരു നിമിഷം നിർത്തി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇരുട്ടിലായി. "ഇന്ന് രാത്രി... നീ എന്റെ കൂടെയുണ്ടാകണം. എന്റെ കട്ടിലിൽ... എന്റെ നെഞ്ചിൽ... കാരണം... ഈ മുറി മാത്രമാണ് നിനക്കിപ്പോൾ സുരക്ഷിതം. നീ എന്റേതാണ്. ഞാൻ നിന്റെ കാവൽക്കാരനാണ്." ​ആമി വിറച്ചുപോയി. അവൻ തന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുകയാണോ, അതോ പ്രണയിക്കുകയാണോ? അവൾ പ്രതികരിച്ചില്ല. അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തല വെച്ച് കിടന്നു. അവന്റെ ശരീരത്തിലെ തണുപ്പ്, അവളുടെ ഭയത്തെ തളർത്തുന്നതുപോലെ. തന്റെ തൊട്ടടുത്ത്, സിദ്ധാർത്ഥ്, ഒരു വേട്ടക്കാരൻ, നിത്യനായ ഒരു രാക്ഷസൻ, പക്ഷേ തന്റെ കാമുകൻ എന്ന ഭാവത്തിൽ... ​ആമിക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല. പാതിരാത്രിയായിക്കാണണം. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ അടുത്തുകിടന്ന് എഴുന്നേറ്റു. അവൻ പുറത്തേക്ക് പോയില്ല. കട്ടിലിനരികിൽ നിന്നിരുന്ന വലിയ അലമാരയുടെ പുറകിൽ, അവൻ വായുവിൽ കൈ വീശി. അവിടെ ഭിത്തിയിൽ ഒരു വാതിൽ തുറന്നു. ഇരുട്ടിലേക്ക് നീണ്ടുപോയ രഹസ്യവാതിൽ! അകത്തുനിന്ന് ചോരയുടെയും, പഴയ മന്ത്രങ്ങളുടെയും ഗന്ധം പുറത്തേക്ക് വന്നു. സിദ്ധാർത്ഥ് അതിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറി. പോകുമ്പോൾ അവൻ മുറിയിലേക്ക് നോക്കി. ഉറങ്ങുകയായിരുന്ന ആമിയുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചുംബനം കൊടുത്തു. "നീ എന്റെ ബലിയാണ് ആമി... എന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ബലി..." ​(തുടരും...) Comments pls.....❤️❤️ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ! #📖 കുട്ടി കഥകൾ

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️ 7 കതകിന്റെ താഴ് വീഴുന്ന ശബ്ദം ആമിയെ വല്ലാതെ തളർത്തി. താൻ ഒരു കൊട്ടാരത്തിലെ തടവുകാരിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ, അതിനേക്കാൾ ഭീകരമായിരുന്നു തൊട്ടടുത്ത മുറിയിൽ നിന്ന് രാത്രി മുഴുവൻ കേട്ട ശബ്ദങ്ങൾ. സിദ്ധാർത്ഥ് ആരോടോ വഴക്കിടുകയായിരുന്നു. അത് സ്നേഹത്തിന്റെ തർക്കമായിരുന്നില്ല, അധികാരത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടമായിരുന്നു. ​നേരം വെളുത്തപ്പോൾ ആമി ഞെട്ടി ഉണർന്നു. താൻ ഇപ്പോഴും വൈദേഹിയമ്മയുടെ മുറിയുടെ തൊട്ടടുത്തുള്ള മുറിയിലാണ്. അവൾ വേഗം എഴുന്നേറ്റ് വാതിൽ തള്ളിനോക്കി. പൂട്ടിയിരിക്കുന്നു. അവൾ ജനൽ തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. തണുത്തുറഞ്ഞ തടി കാരണം അത് അനങ്ങിയില്ല. ​ "ഇത് കെണിയാണ്... മാധവിയെപ്പോലെ ഞാനും ഒരു കെണിയിലായി," ആമി സ്വയം മന്ത്രിച്ചു. എങ്കിലും, സിദ്ധാർത്ഥ് തന്നെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ലല്ലോ എന്നൊരു ആശ്വാസം അവളുടെ മനസ്സിൽ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു. ആ ചുംബനം... അവന്റെ ദാഹമായിരുന്നു അത്. ​അവൾ പതുക്കെ മുത്തശ്ശി വൈദേഹിയമ്മ കിടക്കുന്ന കട്ടിലിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു. വൃദ്ധയുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നിട്ടില്ല. "മാഡം... മാഡത്തിന് സംസാരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം. പക്ഷേ... എന്നെ രക്ഷപ്പെടാൻ സഹായിക്കണം. ഇന്നലെ രാത്രി സിദ്ധാർത്ഥ് ആരോടാണ് സംസാരിച്ചത്?" ആമി പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു. വൈദേഹിയമ്മയുടെ മുഖം പ്രതികരിച്ചില്ല. പക്ഷേ, അവരുടെ കൈവിരലുകൾ നേരിയ തോതിൽ വിറച്ചു. ​ "വൈദേഹി മാഡം... നിങ്ങൾക്കറിയാം അവനെ... അവൻ ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനല്ല, അല്ലേ?" ആമിയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് വൈദേഹിയമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ പതുക്കെ തുറന്നു. അത് മങ്ങിയ, നിറം കെട്ട കണ്ണുകളായിരുന്നു. അവർ ഏറെ കഷ്ടപ്പെട്ട് തന്റെ കൈ ഉയർത്തി. ആ തളർന്ന കൈകൾ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത്, കട്ടിലിനടുത്ത് വെച്ചിരുന്ന ചെറിയ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന, കടുംചുവപ്പ് നിറമുള്ള ഗ്ലാസ്സിലേക്കാണ്. സിദ്ധാർത്ഥ് ദിവസവും കുടിക്കാറുണ്ടായിരുന്ന ആ 'സ്പെഷ്യൽ റെഡ് വൈൻ'! ​ "ഈ വൈൻ...?" ആമി ചോദിച്ചു. വൈദേഹിയമ്മയുടെ മുഖം വേദനിച്ച് ചുളിഞ്ഞു. അവർ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ട് ചുണ്ടനക്കി. "ര... രക്തം..." ആ ശബ്ദം കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞുപോയിരുന്നു. ആമിക്ക് ഞെട്ടൽ തോന്നി. ആ ചുവന്ന വൈൻ... അത് രക്തമായിരുന്നു! ​ആമി ആ ഗ്ലാസ് എടുക്കാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ, വാതിൽ തുറന്ന് സിദ്ധാർത്ഥ് അകത്തേക്ക് വന്നു. അവന്റെ വരവ് മിന്നൽ പോലെയായിരുന്നു. അവന്റെ കയ്യിൽ ചൂടുള്ള കാപ്പിയും ഒരു ട്രേ നിറയെ വിഭവങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. "ഞാൻ നിനക്ക് വേണ്ടി കാപ്പിയുണ്ടാക്കി. നന്നായി ഉറങ്ങിയോ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവളേ?" അവന്റെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞ പ്രണയം ആമിയെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. അവൾ ഭയത്തോടെ ആ ഗ്ലാസ്സിൽ നിന്ന് കൈ പിൻവലിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അവൻ മേശപ്പുറത്ത് ട്രേ വെച്ചു. "എന്താ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത്? പോയി ഫ്രഷാകൂ." ​ "നിങ്ങൾ... നിങ്ങൾ ആരാണ് സിദ്ധാർത്ഥ്?" ആമി ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ചോദിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ചിരി മാഞ്ഞു. അവന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും ഇരുട്ട് കനത്തു. "ഞാൻ നിന്റെ സംരക്ഷകനാണ് ആമി. എന്റെ ഭാര്യയാകേണ്ടവൾ," അവൻ പറഞ്ഞു. "കള്ളം! നിങ്ങൾ ആരാണെന്ന് എനിക്കറിയണം. 1923 ലെ ഫോട്ടോയും, മാധവിയുടെ കഴുത്തിലെ പാടുകളും... നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് എന്നെ ഇവിടെ തടവിലാക്കിയിരിക്കുന്നത്?" അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് സിദ്ധാർത്ഥ് കസേരയിൽ ഇരുന്നു. അവന്റെ മുഖം ദുഃഖഭരിതമായി. ​ "നീ എല്ലാം അറിഞ്ഞല്ലേ?" അവൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു. അവൻ തലയുയർത്തി അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ആ നോട്ടം അവളെ തളർത്തി. "അതെ ആമി... ഞാൻ മാധവിയെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. എന്റെ പൂർവികരിൽ നിന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയ ശാപമാണ് ഈ നിത്യജീവിതം. ഞങ്ങൾക്ക്... എനിക്ക് പ്രായമാകില്ല. ഈ വീട്ടിലെ എല്ലാ പുരുഷന്മാരും ഇങ്ങനെയാണ്." അവൻ പതിവുപോലെ നുണകൾക്ക് കൂടുതൽ വിശ്വാസ്യത നൽകി. "മാധവി... അവൾ ഒരു അപകടത്തിൽ മരിച്ചു. അവളുടെ ഓർമ്മകൾക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ അവളെപ്പോലെയിരിക്കുന്ന നിന്നെ എന്റെ അടുത്ത് കൊണ്ടുവന്നത്. നിന്നെ എനിക്ക് വിട്ടുകൊടുക്കാൻ കഴിയില്ല. നിന്റെ ജീവൻ എന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്." ​ "എങ്കിൽ ഇന്നലെ രാത്രി എന്തിനാണ് നിങ്ങൾ ആരോടോ വഴക്കിട്ടത്? മുത്തശ്ശിയുടെ മുറിയിൽ നിന്ന് കേട്ട ആ ചിരി... അതെന്താണ്?" സിദ്ധാർത്ഥ് പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ മുഖത്ത് പരിഭ്രമം നിഴലിച്ചു. "അത്... അത് എന്റെ അച്ഛനാണ് ആമി. അദ്ദേഹം മരിച്ചിട്ടില്ല. അദ്ദേഹത്തിന് മാനസികാസ്വാസ്ഥ്യമുണ്ട്. അദ്ദേഹം രാത്രിയിൽ ശബ്ദമുണ്ടാക്കും. അതാണ് നീ കേട്ടത്. മുത്തശ്ശിയെ സംരക്ഷിക്കാനാണ് ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ആ മുറിയിൽ പൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നത്." വളരെ തണുപ്പുള്ള നുണയായിരുന്നു അത്. ആമിക്ക് അത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ​ "നിങ്ങൾ എന്നെ വിടില്ലേ?" അവൾ കണ്ണീരോടെ ചോദിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. അവൻ അവളുടെ മുഖം കൈകളിൽ എടുത്തു. "വിടില്ല ആമി. ഒരു കാലത്തും വിടില്ല. നിനക്ക് പുറത്തുള്ള ലോകം ഇപ്പോൾ സുരക്ഷിതമല്ല." അവൻ അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് മുഖം അടുപ്പിച്ചു. "എനിക്ക് നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല. നിന്റെ രക്തം എന്റെ ലഹരിയാണെങ്കിലും... ഞാൻ നിയന്ത്രിക്കും. നിന്റെ പ്രണയം മാത്രമാണ് എനിക്ക് ഇപ്പോൾ വേണ്ടത്." അവൻ അവളുടെ കഴുത്തിലെ പാടുകളിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു. "ഞാൻ പോവുകയാണ്. ഉച്ചയ്ക്ക് വരാം. ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം നിന്നെ റൂമിലേക്ക് മാറ്റാം," അവൻ പറഞ്ഞു. ​സിദ്ധാർത്ഥ് പോയി വാതിൽ പുറത്ത് നിന്ന് പൂട്ടി. അവൻ പോയ ഉടൻ ആമി വീണ്ടും വൈദേഹിയമ്മയുടെ അടുത്തെത്തി. "അദ്ദേഹം പറയുന്നത് സത്യമാണോ? അച്ഛന് സുഖമില്ലാത്തതാണോ?" വൈദേഹിയമ്മയുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു. അവർ കഷ്ടപ്പെട്ട് 'ഇല്ല' എന്ന് തലയാട്ടി. ​ വൈദേഹിയമ്മ ആമിയോട് കട്ടിലിനടിയിൽ എന്തോ തിരയാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. ആമി കട്ടിലിനടിയിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ ഒരു പൊടിപിടിച്ച തടിപ്പെട്ടി. അവൾ അത് വലിച്ചെടുത്തു. പെട്ടിയുടെ പൂട്ട് തകർന്നിരുന്നു. അവൾ വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ പെട്ടി തുറന്നു. അകത്ത് പൊടിപിടിച്ച ഒരു വെൽവെറ്റ് തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ ഒരു വസ്തു. ​ആമി അത് പുറത്തെടുത്തു. അതൊരു ഡയറിയായിരുന്നു. പുറം ചട്ടയിൽ മാഞ്ഞുപോയ അക്ഷരങ്ങൾ: 'മാധവി വർമ്മ - 1925' മാധവിയുടെ ഡയറി! അവൾ വേഗം ഡയറി തുറന്നു. പേജുകൾക്ക് ചോരയുടെ നിറം! ​ആദ്യത്തെ പേജിൽ, മാധവിയുടെ കൈയക്ഷരം. 'നവംബർ 24, 1925: എന്റെ സിദ്ധാർത്ഥ് എനിക്കൊരു ശാപമായി മാറുന്നു. എന്റെ പ്രണയം എന്നെ കൊതിക്കുന്നു. അവൻ രാത്രികളിൽ എന്നെ തേടി വരുന്നു. അവൻ എന്നെ ചുംബിക്കുമ്പോൾ, എന്റെ ജീവൻ വലിച്ച് എടുക്കുന്നു. അവന്റെ ദാഹം... അവന്റെ ദാഹം എനിക്കിനി സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല. ഇന്ന്... അവൻ എന്നോട് ഒരു സത്യം പറഞ്ഞു. ഞാനിപ്പോൾ അവന്റെ പ്രണയിനി മാത്രമല്ല. അവന്റെ അടുത്ത 'ഇര'യാണ്. എന്നെ ബലി നൽകിയാൽ മാത്രമേ... അവന്റെ യജമാനന്... കാലത്തെ അതിജീവിക്കാൻ കഴിയൂ...' ​ ആമിയുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ഡയറി താഴെ വീണു. ഇത് വെറും പ്രണയമല്ല. മരണമാണ്! സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ യജമാനൻ... കാലത്തെ അതിജീവിക്കാൻ രക്തം കുടിക്കുന്ന ആ ഭീകരരൂപം! സിദ്ധാർത്ഥ് തന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടാകാം. പക്ഷേ അവൾ മാധവിയെപ്പോലെ, ബലി നൽകാനുള്ള ഇരയാണ്! ​ആമി വേഗം ഡയറി കയ്യിലെടുത്തു. ഇവിടെ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടേ മതിയാവൂ. അവൾ വാതിൽ തകർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ മുത്തശ്ശിയെ നോക്കി. അവർ കണ്ണുകൾ തുറന്നിരിക്കുന്നു. അവരുടെ മുഖത്ത് ഭയം! മുത്തശ്ശി കട്ടിലിനടിയിലെ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് ചൂണ്ടി. ആമി അങ്ങോട്ട് ചെന്ന് തറയിൽ തടവി. അവിടെ ഒരു ചെറിയ തടിപ്പലക ഇളകി നിൽക്കുന്നു. അവൾ അത് ഉയർത്തി. അകത്ത്... ഇരുട്ടിലേക്ക് നീണ്ടുപോകുന്ന ഒരു രഹസ്യ തുരങ്കം! ​ (തുടരും...) Comments pls......❤️❤️ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ!

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️6 സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ ചുണ്ടുകളെ കവർന്നെടുത്തപ്പോൾ, ആമിയുടെ ലോകം ആകെ നിലച്ചുപോയിരുന്നു. ആ ചുംബനം തണുത്തതായിരുന്നു, പക്ഷേ അതിന് ആയിരം തീനാമ്പുകളുടെ ചൂടുണ്ടായിരുന്നു. അവൾക്ക് അവനെ എതിർക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല; ഭയത്തേക്കാൾ വലുത് അവന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരുതരം മോചനമായിരുന്നു. അവൾ കണ്ണുകളടച്ചു. ​പക്ഷേ, അവരുടെ പ്രണയം അധികം നീണ്ടില്ല. ​ "നിർത്തൂ, സിദ്ധാർത്ഥ്!" ഇടിമുഴക്കം പോലെ സോണിയയുടെ അലർച്ച! ​സിദ്ധാർത്ഥ് മിന്നൽ വേഗത്തിൽ ആമിയിൽ നിന്ന് അകന്നുമാറി. അവന്റെ മുഖം കറുത്തിരുണ്ടു. അവൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്ന തീക്കട്ടകൾ പോലെ ജ്വലിച്ചു. ലൈബ്രറിയുടെ രഹസ്യ അറയുടെ വാതിൽക്കൽ സോണിയ നിൽക്കുന്നു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ വെറുപ്പും പ്രതികാരവും കൊണ്ട് വികൃതമായിരുന്നു. അവളുടെ കയ്യിൽ, ഒരു കറുത്ത തടി ശില്പം ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. ​ "നീ... നീയെന്താ ഇവിടെ?" സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഭീകരമായൊരു കോപമുണ്ടായിരുന്നു. "എന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യാനോ?" സോണിയ ചിരിച്ചു. "നൂറ് വർഷം മുൻപ് മാധവിയെ ചതിച്ചതുപോലെ, ഇപ്പോൾ എന്നെയും ചതിക്കുകയാണോ? ഈ വേലക്കാരിയെ വെച്ച് കളിക്കാൻ നിനക്ക് നാണമില്ലേ? ഇവളെ ഇവിടേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് എന്തിനാണെന്ന് എനിക്കറിയാം!" സോണിയ കൈയിലെ തടി ശില്പം ആമിയുടെ തല ലക്ഷ്യമാക്കി എറിഞ്ഞു. ​ "ആമി!" അടുത്ത നിമിഷം, ആമിയുടെ തലയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ ആ ശില്പം ചിതറിപ്പോകുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അവളുടെ കവിളിൽ തട്ടിയത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ തണുത്ത കൈപ്പത്തിയായിരുന്നു! അവൻ അവളെ വലിച്ച് തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവൻ ചലിച്ചത് എങ്ങനെയാണെന്ന് ആമിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. നിമിഷാർദ്ധം കൊണ്ട് അവൻ രഹസ്യ അറയുടെ ഒരറ്റത്ത് നിന്ന് മറ്റൊരറ്റത്തേക്ക് പറന്നിരുന്നു. ​ സിദ്ധാർത്ഥ് സോണിയക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. അവന്റെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞുനിന്നത് മനുഷ്യന്റെ ദേഷ്യമായിരുന്നില്ല. ഒരു വേട്ടമൃഗത്തിന്റെ കലിപ്പായിരുന്നു. "സോണിയ! അവളെ തൊട്ടാൽ നീ തീരും," അവന്റെ ശബ്ദം മരവിച്ചിരുന്നു. സോണിയ ഭയന്ന് പിറകിലേക്ക് നീങ്ങി. അവൾക്ക് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശക്തി അറിയാമായിരുന്നു. "അവൾ ആരാണെന്ന് നീ എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല! അവൾ മധുര രക്തമുള്ള വെറും ഇരയാണോ?" സോണിയ വിതുമ്പി. ​സിദ്ധാർത്ഥ് ഒരു നിഴൽ പോലെ സോണിയയുടെ മുന്നിലെത്തി. അവളുടെ തോളിൽ അവൻ വിരലുകൾ അമർത്തി. സോണിയ വേദനകൊണ്ട് നിലവിളിച്ചു. "മര്യാദക്ക് ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോവുക. ഇന്ന് നീ എന്റെ അതിർവരമ്പ് ലംഘിച്ചു. ഇനി ഒരിക്കലും ആമിയുടെ അടുത്ത് വരരുത്. ഇത് ഞാനാണ് പറയുന്നത്!" അവന്റെ പിടിയിൽ സോണിയയുടെ തോളെല്ല് പൊട്ടിപ്പോകുമെന്ന് ആമിക്ക് തോന്നി. "ഞാൻ നിന്റെ ഭാവി..." "നീ എന്റെ ഭാവി തീരുമാനിക്കില്ല!" സിദ്ധാർത്ഥ് അലറി. "ഈ വിവാഹം വെറും ഒരു കരാർ മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ട് നിന്റെ മര്യാദയ്ക്ക് നിൽക്കുക!" ​സിദ്ധാർത്ഥ് സോണിയയെ തള്ളിമാറ്റി. അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ലൈബ്രറിയിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോയി. സോണിയയുടെ കാലൊച്ചകൾ അകന്നുപോയ ശേഷം, സിദ്ധാർത്ഥ് രഹസ്യ അറയുടെ വാതിലടച്ചു. അവൻ സാവധാനം ആമിയുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. അവളുടെ മുഖത്ത് ഭയവും, ആശയക്കുഴപ്പവും, ഒപ്പം അവന്റെ ശക്തിയിലുള്ള ആരാധനയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ​ "നീ... നീ ആരാണ്?" ആമി വിറയലോടെ ചോദിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് നെടുവീർപ്പിട്ടു. അവൻ ചുമരിലേക്ക് ചാരി നിന്നു. "നീ കണ്ട ആ ചിത്രത്തിലെ മാധവി..." അവൻ പറഞ്ഞു. "അവൾ എന്റെ ഭാര്യയായിരുന്നു. ഈ വീടിന്റെ റാണി. നൂറ് വർഷം മുൻപ്..." "നിങ്ങൾ എങ്ങനെ... എങ്ങനെയാണ് 1923 ൽ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്?" "ഞാൻ ജീവിക്കുന്നില്ല ആമി. ഞാൻ... ഞാൻ ശപിക്കപ്പെട്ടവനാണ്. സമയത്തിന്റെ അതിരുകൾ എനിക്ക് ബാധകമല്ല." അവൻ ദുഃഖത്തോടെ പറഞ്ഞു. "ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു ആമി. നിനക്ക് മാധവിയുടെ അതേ രൂപമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് നിന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നത്. നീ എന്റെ പഴയ ജീവിതമാണ്. അതേസമയം... എന്റെ മരണവുമാണ്." അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. "സോണിയയെ നീ പേടിക്കേണ്ട. അവൾ ഒരു താൽക്കാലിക ഏർപ്പാടാണ്. എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിന് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ഉടമ്പടി." ​അവൻ ആമിയെ ആ രഹസ്യ അറയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ലൈബ്രറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയ ശേഷം, അവൻ അവളെ അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയില്ല. "ഈ മുറി സുരക്ഷിതമല്ല. നിനക്ക് ആരുടെയും ആക്രമണം താങ്ങാൻ കഴിയില്ല," അവൻ പറഞ്ഞു. അവൻ അവളെ കൊണ്ടുപോയത് മുത്തശ്ശി വൈദേഹിയമ്മ കിടക്കുന്ന വെസ്റ്റ് വിംഗിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള മുറിയിലേക്കാണ്. "ഇത് മുത്തശ്ശിയുടെ മുറിയാണ്. ഇവിടെ ആരും വരാറില്ല. വാതിൽ പുറത്ത് നിന്ന് പൂട്ടാം. നീ ഇന്ന് ഇവിടെ കിടന്നാൽ മതി." അവൻ കട്ടിലിനരികിൽ അവളെ ഇരുത്തി. "ഞാൻ... എനിക്ക് പേടിയാകുന്നു..." ആമി പറഞ്ഞു. അവൾക്ക് പേടി സിദ്ധാർത്ഥിനെ തന്നെയായിരുന്നു. അവൻ ഒരു അപകടമാണ്. എന്നിട്ടും അവൾക്ക് അവനെ വിട്ട് പോകാൻ തോന്നിയില്ല. ​സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ അരികിൽ മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു. അവളുടെ കൈകൾ അവന്റെ കയ്യിലെടുത്തു. "പേടിക്കണ്ട. ഞാൻ നിന്നെ സംരക്ഷിക്കും. എനിക്ക് നിന്നിൽ നിന്ന് അകന്നു നിൽക്കാൻ കഴിയില്ല ആമി. സത്യമായും എനിക്ക് കഴിയില്ല. നിന്റെ സാമീപ്യം... അതാണ് എന്റെ ലഹരി. ഈ ലോകത്ത് എനിക്ക് ഇനി വേണ്ടത് നിന്റെ പ്രണയം മാത്രമാണ്." അവൻ അവളുടെ കൈപ്പത്തിയിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു. ആ ചുംബനം അവളെ വീണ്ടും മയക്കി. ഭയമാണോ പ്രണയമാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വികാരം. "ഞാൻ വാതിൽ പൂട്ടി പുറത്ത് കാവൽ നിൽക്കാം. നീ ഉറങ്ങിക്കോളൂ," അവൻ പറഞ്ഞു. ​അവൻ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി വാതിൽ പൂട്ടി. പൂട്ട് വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ ആമിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടി. താൻ തടവിലായിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ പുറത്ത് സിദ്ധാർത്ഥ് കാവൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടെന്ന ചിന്ത അവൾക്ക് ആശ്വാസം നൽകി. ​അവൾ കട്ടിലിൽ കിടന്നു. ഉറക്കം വന്നില്ല. അർദ്ധരാത്രിയായിക്കാണണം. പെട്ടെന്ന്, മുത്തശ്ശി വൈദേഹിയമ്മയുടെ മുറിയിൽ നിന്ന് നേരിയ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടു. ചിലങ്ക കിലുങ്ങുന്നത് പോലെ. പിന്നെ, നേരിയ ഒരു സംഭാഷണം. പക്ഷേ അത് മലയാളമോ ഇംഗ്ലീഷോ ആയിരുന്നില്ല. ഒരു വിചിത്രമായ ഭാഷ. ​ആമി എഴുന്നേറ്റ് വാതിലിൽ ചെവി ചേർത്തു. ശബ്ദം അടുത്ത മുറിയിൽ നിന്ന് വരുന്നതാണ്. അത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദമാണെന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. പക്ഷേ അവൻ സംസാരിക്കുന്നത് മുത്തശ്ശിയോടായിരുന്നില്ല. ​സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദം വളരെ മൃദുവായി, ചിലപ്പോൾ ദേഷ്യത്തോടെ ഉയർന്നു: "ഇല്ല... ഇല്ല ഞാൻ ചെയ്യില്ല! അവൾ മരിക്കില്ല! എനിക്ക് അവളെ വേണം... ഈ ലോകത്ത് അവൾ മാത്രമാണ് എന്റെ പ്രകാശം!" മറുപടിയായി, മുത്തശ്ശിയുടെ മുറിയിൽ നിന്ന് നേർത്തതും ഭീകരവുമായ ഒരു ചിരി കേട്ടു. ആ ചിരി സിദ്ധാർത്ഥിന്റെതായിരുന്നില്ല. ഒരു വൃദ്ധയുടേതുമായിരുന്നില്ല. 'ഒരു നിഴലിന്റെ ചിരി' എന്ന് ആമിക്ക് തോന്നി. ​സിദ്ധാർത്ഥ് പിന്നെയും ദേഷ്യത്തോടെ ആ വിചിത്ര ഭാഷയിൽ എന്തോ പറഞ്ഞു. "അവൾ... അവൾ ഇവിടെ നിൽക്കണം. അവൾ എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടാകണം!" ​ആമി ഭയന്ന് പുറകോട്ട് മാറി. അവൾക്ക് ഉറപ്പായി. ഈ വീട്ടിൽ സിദ്ധാർത്ഥ് മാത്രമല്ല. അവനെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന, അവനേക്കാൾ ഭീകരമായ മറ്റെന്തോ ഒന്ന് വൈദേഹിയമ്മയുടെ മുറിയിലുണ്ട്. സിദ്ധാർത്ഥ് പറയുന്നത് ശരിയാണ്. ഇത് അവൾക്കുള്ള സ്നേഹമല്ല. ഇത്... ഒരു കെണിയാണ്. ഒരുപക്ഷേ മാധവിയുടെ വിധിയായിരിക്കും തന്നെയും കാത്തിരിക്കുന്നത്. ​(തുടരും...) Comments pls......❤️❤️ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ!

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️ 5 മുറ്റത്തെ പൈൻ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്ന് ഒരു നിഴൽ പോലെ സിദ്ധാർത്ഥ് നടന്നുവരുന്നത് ആമി കണ്ടില്ല. അവളുടെ ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന സോണിയ എന്ന സുന്ദരിയിൽ ആയിരുന്നു. സോണിയയുടെ കണ്ണുകളിൽ തനിക്കുള്ള പുച്ഛം ആമിയെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു. "അപ്പോൾ നീയാണ് എന്റെ മുത്തശ്ശിയുടെ ഹോം നഴ്സ്, അല്ലേ?" സോണിയ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ കല്ലുപോലെ തണുപ്പായിരുന്നു. "ശരി... ജോലിക്കാരിയാണെങ്കിൽ അതിന്റേതായ പരിധിയുണ്ട്. ഈ വീടിന്റെ അകത്തളങ്ങളിൽ കറങ്ങി നടക്കുന്നത് എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ല." ​"ഞാൻ വേലക്കാരി..." ആമിയുടെ ശബ്ദം വിറച്ചു. "സിദ്ധാർത്ഥ് സാറാണ് എന്നെ..." "സിദ്ധാർത്ഥ്!" സോണിയ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. "നീയെന്നെ ചിരിപ്പിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് എന്റെയാണ്. എന്റെ ഭാവി ഭർത്താവാണവൻ. അവന്റെ എല്ലാ തീരുമാനങ്ങളും എന്റെ അനുവാദത്തോടെ മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ. നിന്റെ ശമ്പളം എത്രയാണെന്ന് പറ, ഞാൻ ഇരട്ടി തരാം. ഇപ്പൊൾ തന്നെ ഈ എസ്റ്റേറ്റ് വിട്ട് ഇറങ്ങണം." ​ആമിയുടെ ഉള്ളം തകർന്നുപോയി. ഇന്നലെ രാത്രി, തളർന്നുപോയപ്പോൾ അവൻ നൽകിയ സംരക്ഷണവും, കഴുത്തിലെ ആ ചുംബനവും... എല്ലാം വെറും കള്ളമായിരുന്നോ? "നിങ്ങൾ... നിങ്ങൾ കള്ളം പറയുകയാണ്," ആമി അറിയാതെ പറഞ്ഞുപോയി. അവളുടെ വാക്കുകൾ സോണിയയുടെ ദേഷ്യം കൂട്ടി. അവൾ ഒരു കാലെടുത്ത് അവളുടെ നേർക്ക് മുന്നോട്ട് വെച്ചു. "എന്താ നീ പറഞ്ഞത്?" ​അപ്പോഴാണ് പ്രധാന വാതിൽ തുറന്ന് സിദ്ധാർത്ഥ് അകത്തേക്ക് വന്നത്. അവന്റെ വേഷം മാറിയിരുന്നു. കറുത്ത സിൽക്ക് റോബ് ആണ് വേഷം. മുഖത്ത് വല്ലാത്ത ക്ഷീണവും, ഒപ്പം ഇന്നലെ രാത്രി കണ്ട അതേ വന്യതയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൻ സോണിയയെയും ആമിയെയും മാറിമാറി നോക്കി. "സോണിയ! നീ എന്തിനാണ് ഇവിടെ വന്നതെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചില്ലല്ലോ?" സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ കടുപ്പമായിരുന്നു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശാസന കേട്ടപ്പോൾ സോണിയയുടെ മുഖം വിവർണ്ണമായി. "സിദ്ധാർത്ഥ് ഡാർലിംഗ്! ഞാൻ നിന്നെ കാണാൻ വന്നതാണ്. എന്നിട്ട് നോക്കിയേ, ഈ വേലക്കാരി... ഇവൾ എന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു." ​സിദ്ധാർത്ഥ് പ്രതികരിച്ചില്ല. അവൻ നേരെ ആമിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവന്റെ കൈകൾ അവളുടെ തോളിൽ വെച്ച്, അവളെ ഒന്ന് അമർത്തി. "നീ എന്തിനാണ് താഴെ വന്നത് ആമി? നിനക്ക് വയ്യെന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ? പോയി വിശ്രമിക്ക്," അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ആർദ്രത നിറഞ്ഞു. സിദ്ധാർത്ഥ് തന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടുന്നതിന് പകരം, തന്നെ സംരക്ഷിച്ചപ്പോൾ ആമിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞുപോയി. "പക്ഷേ സാർ..." "ചുമ്മാതിരിക്കൂ..." അവൻ അവളെ തടഞ്ഞു. "ഇവൾ... ഇവൾ എന്റെ അതിഥിയാണ്. നീ പോയി നിന്റെ ജോലി തുടരൂ." ​സോണിയയെ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം, ആമി വേഗം മുകളിലേക്ക് പോയി. 'ഇവൾ എന്റെ അതിഥിയാണ്.' ആ വാക്കുകൾ അവളെ കുത്തിനോവിച്ചു. താൻ വെറും ഒരു ജോലിക്കാരി മാത്രം. അവൾ തന്റെ മുറിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ വാതിലിന്റെ പൊളിഞ്ഞ ഭാഗം കണ്ടു. ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ ഭീകരത വീണ്ടും അവളുടെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു. അവൾ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി. കഴുത്തിലെ ആ രണ്ട് ചെറിയ പാടുകൾ. അത് കാണുമ്പോൾ അവൾക്ക് പേടിയാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ​‘ഒരു ഈച്ചയോ കൊതുകോ കടിച്ചു പോയതാകാം,’ അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു. ‘അല്ലെങ്കിൽ ഇന്നലെ രാത്രി പേടിച്ച് ഞാൻ തന്നെ നഖം കൊണ്ട് പോറിയതാകാം.’ അവൾ ആ ദുരൂഹതകളെല്ലാം തള്ളിക്കളഞ്ഞ് മുറിയിലെ അലമാര തുറന്നു. ഇന്നലെ കിട്ടിയ ആ ഫോട്ടോ! അവൾ അത് വീണ്ടും എടുത്തുനോക്കി. 1923 ലെ സിദ്ധാർത്ഥ് വർമ്മയും മാധവി വർമ്മയും. അവൾ ആ ഫോട്ടോയിലെ മാധവിയെ നോക്കി. മാധവിയുടെ ചുളിവുകൾ വീഴാത്ത സുന്ദരമായ കണ്ണുകൾക്ക്... തന്റെ കണ്ണുകളുമായി വല്ലാത്തൊരു സാമ്യം! നൂറു വർഷം മുൻപ് ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു സ്ത്രീക്ക് തന്നോട് ഇത്ര സാമ്യമുണ്ടോ? ​ആമിയുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ഭയം അലയടിച്ചു. മുത്തശ്ശിയുടെ മുറിയിൽ സൂര്യപ്രകാശം പാടില്ല. രക്തത്തിന്റെ ഗന്ധം ഇഷ്ടമല്ല. നൂറുവർഷം മുൻപുള്ള ഫോട്ടോയിൽ ഇപ്പോഴത്തെ രൂപത്തിൽ നിൽക്കുന്ന സിദ്ധാർത്ഥ്. ഇപ്പോഴത്തെ ഭാവി വധു സോണിയ. എല്ലാം കൂടി അവളെ ഭ്രാന്ത് പിടിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. ​ആമി ലൈബ്രറിയിലേക്ക് നടന്നു. അവൾക്ക് ആ ഫോട്ടോയെക്കുറിച്ചും, മാധവിയെക്കുറിച്ചും കൂടുതൽ അറിയണം. വലിയ ലൈബ്രറിയിലെ പഴക്കമേറിയ അലമാരകൾക്കിടയിലൂടെ അവൾ നടന്നു. പഴയ ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ രൂക്ഷഗന്ധം അവിടെ നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു. മാധവി വർമ്മ... മാധവി വർമ്മ... വർമ്മ കുടുംബ ചരിത്രം പറയുന്ന ഒരു വലിയ പുസ്തകം അവൾക്ക് കിട്ടി. പേജുകൾ മറിഞ്ഞുനോക്കി. അവസാനത്തെ പേജുകളിൽ ഒരിടത്ത് മാധവിയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങളുണ്ട്. 'മാധവി വർമ്മ, മിസ്റ്റർ സിദ്ധാർത്ഥ് വർമ്മയുടെ ഭാര്യ. 1925-ൽ ഒരു അപകടത്തിൽ മരണപ്പെട്ടു.' മരിച്ച വർഷം: 1925. ​അവൾ കസേര വലിച്ചിട്ട് ആ പേജുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചു വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടെന്നാണ് ലൈബ്രറി ഹാളിലെ തറയിലെ ചുമർച്ചിത്രങ്ങളിൽ അവളുടെ ശ്രദ്ധ പോയത്. പഴയ തടിയിൽ തീർത്ത ഭിത്തികളിലെല്ലാം വിചിത്രമായ കൊത്തുപണികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിലൊരു ഭാഗം മാത്രം പുതിയതായി പെയിന്റ് ചെയ്തതുപോലെ. കൗതുകം കാരണം അവൾ ആ ഭാഗത്ത് വിരൽ വെച്ച് നോക്കി. ആ പെയിന്റ് ചെയ്ത ഭാഗം ഒരു അറയായി മാറുകയായിരുന്നു. ചുമരിലെ തടി ഒരു വാതിൽ പോലെ ഉള്ളിലേക്ക് തുറന്നു. ആമി ഞെട്ടിപ്പോയി. അതൊരു രഹസ്യ അറയായിരുന്നു! ​അകത്തേക്ക് ചൂടുള്ള ഒരു കാറ്റ് വീശി. അകത്ത് കടും ചുവപ്പ് വെളിച്ചം. ആമിക്ക് പേടി തോന്നി. എങ്കിലും അവൾക്ക് പിന്തിരിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ രഹസ്യ അറയിലേക്ക് തലയിട്ട് നോക്കി. ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ഒരു മുറി. അവിടെ പൊടിപിടിച്ച ഒരു ക്യാൻവാസ് ഷീറ്റ് തൂക്കിയിരിക്കുന്നു. ആമി ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഉള്ളിലേക്ക് കയറി. അവിടെ മസിലിന്റെയും, പഴയ പുകയുടെയും, പിന്നെ തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത എന്തോ ഒരു ലോഹഗന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ ആ ഷീറ്റ് വലിച്ചുമാറ്റി. അകത്തുണ്ടായിരുന്ന ചിത്രം കണ്ട് ആമിയുടെ ശ്വാസം നിലച്ചുപോയി. ​അതൊരു വലിയ എണ്ണച്ചായ ചിത്രമായിരുന്നു. കടുംചുവപ്പ് വെൽവെറ്റ് വസ്ത്രം ധരിച്ച, ചുവന്ന ചുണ്ടുകളുള്ള ഒരു സുന്ദരിയായ സ്ത്രീയുടെ ചിത്രം. ആ സ്ത്രീ... മാധവി വർമ്മ! ആ ഫോട്ടോയിൽ കണ്ട അതേ സ്ത്രീ. പക്ഷേ ഈ ചിത്രത്തിന് വല്ലാത്തൊരു പൂർണ്ണതയുണ്ടായിരുന്നു. മാധവിയുടെ കഴുത്തിൽ, തൊണ്ടയിലെ നേരിയ ഞരമ്പിന് തൊട്ടടുത്ത്, വ്യക്തമായി കാണുന്ന രണ്ട് ചുവന്ന പാടുകൾ! ചെറിയ രണ്ട് മുറിവുകൾ. തന്റെ കഴുത്തിൽ ഇന്നലെ കണ്ട അതേ പാടുകൾ! ​ആമി ഞെട്ടലോടെ സ്വന്തം കഴുത്തിൽ തൊട്ടു. അപ്പോൾ... സിദ്ധാർത്ഥ് പറഞ്ഞത് കള്ളമായിരുന്നു. ഇയാൾ സാധാരണ മനുഷ്യനല്ല. അവൾ ഭയന്ന് പുറത്തേക്ക് ഓടാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ, രഹസ്യ അറയുടെ വാതിൽ സാവധാനം 'ഠക്' എന്ന ശബ്ദത്തോടെ അടഞ്ഞു. ആമി ഇരുട്ടിൽ നിലവിളിച്ചുപോയി. "സാർ...!" അവൾ വാതിലിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു. "ഇതൊന്ന് തുറക്കൂ!" ​അപ്പോഴാണ് അവളുടെ തോളിൽ ഒരു കൈ വീണത്. തണുത്തുറഞ്ഞ, ബലമുള്ള ഒരു കൈ. സിദ്ധാർത്ഥ്! അവൻ എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി? ​ "നീ ഇവിടെ വരാൻ പാടില്ലായിരുന്നു ആമി..." സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദം അവളുടെ തൊട്ടുപിന്നിൽ. അവന്റെ നിശ്വാസം അവളുടെ കഴുത്തിൽ തട്ടി. "ഞാൻ നിന്നെ എത്രത്തോളം സംരക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതാണ്..." അവൻ അവളുടെ തോളിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു തിരിച്ചു നിർത്തി. "ഈ ചിത്രം കണ്ടോ? ഇത് മാധവിയാണ്. എന്റെ മാധവി... അവളെ ഞാൻ വല്ലാതെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. അവളെപ്പോലെയാണ് നീയും." അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു. അത് അവളോടുള്ള പ്രണയമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അടക്കാനാവാത്ത ദാഹമായിരുന്നു. "നിന്റെ ഈ ശരീരത്തിൽ... അവളുടെ അതേ ഗന്ധമുണ്ട്... നീ എന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്നത് എനിക്ക് നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയില്ല..." ​ആമി ഭയന്ന് കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു. ഇതാണ് സത്യം. അവൻ പറഞ്ഞ കള്ളങ്ങളല്ല. "ഞാൻ..." അവൾക്ക് സംസാരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ കഴുത്തിലേക്ക് മുഖം അടുപ്പിച്ചു. "പേടിക്കണ്ട ആമി... ഈ രാത്രി ഞാൻ നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കില്ല. പക്ഷേ... എനിക്ക് നിന്നെ ഒഴിവാക്കാനും കഴിയില്ല..." അവൻ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ കവർന്നെടുത്തു. തണുത്തുറഞ്ഞ, എന്നാൽ അഗ്നി പടർത്തുന്ന ചുംബനം. ആ ചുംബനത്തിൽ ഭയമുണ്ടായിരുന്നു. വേദനയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അതിലുപരി അവൾക്ക് അവനോട് തോന്നിയ പ്രണയത്തിന്റെ ലഹരിയായിരുന്നു. അവൾ എതിർക്കാതെ അവനിലേക്ക് അലിഞ്ഞു ചേർന്നു. ​പെട്ടെന്ന്, മുറിയുടെ വാതിലിനടുത്ത് ഒരു നിഴൽ അനങ്ങി. അവിടെ, ഇരുട്ടിൽ സോണിയ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ ലൈബ്രറിയിലെ ഒരു അലമാരയുടെ മറവിൽ നിന്ന് എല്ലാം കാണുകയായിരുന്നു. സോണിയയുടെ മുഖം വികൃതമായി. അവളുടെ കണ്ണുകൾ കലിപൂണ്ടു. അവൾക്ക് അത് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സിദ്ധാർത്ഥിനെ തന്നിൽ നിന്ന് അകറ്റുന്ന ആമിയെ അവൾ വെറുത്തു. ​ (തുടരും...) Comments pls.....❤️❤️ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ! #📖 കുട്ടി കഥകൾ

❤️🥀ദി പാലസ് ഓഫ് സൈലൻസ്🥀❤️ 4 'ഠം...!!!' ​ശബ്ദം കേട്ട് ആമിയുടെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോകുമെന്ന് തോന്നി. വാതിലിന്റെ പൂട്ട് തകർത്ത്, മരപ്പലകകൾ ചിതറിക്കൊണ്ട് ആ വാതിൽ മലർക്കെ തുറക്കപ്പെട്ടു. പുറത്തെ ഇരുട്ടിൽ നിന്ന്, നനഞ്ഞൊലിച്ച ഒരു കൂറ്റൻ രൂപം മുറിയിലേക്ക് കടന്നുവന്നു. ആമി കട്ടിലിനടിയിൽ, ശ്വാസം പോലും വിടാൻ ഭയന്ന് ചുരുണ്ടുകൂടി. അതൊരു മനുഷ്യനായിരുന്നില്ല... അല്ലെങ്കിൽ പൂർണ്ണമായും മനുഷ്യനല്ല എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന്. മുറിയിൽ ചീഞ്ഞ മാംസത്തിന്റെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു. ആ രൂപം മുറിയിലൂടെ നടന്നു. ഓരോ കാലടിയിലും തറ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അത് മൂക്കുകൊണ്ട് വായുവിൽ മണത്തുനോക്കി. "ഞാൻ നിന്നെ കാണുന്നുണ്ട് പെണ്ണേ..." തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങിയതുപോലെയുള്ള ഒരു വിചിത്ര ശബ്ദം. "സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ അരുമയായ പാവക്കുട്ടി..." ​ ആ രൂപം കട്ടിലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. ആമി വായ കൈകൊണ്ട് പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. കണ്ണുനീർ വിരലുകൾക്കിടയിലൂടെ ഒഴുകി. പെട്ടെന്ന്, കട്ടിലിന്റെ വിരിപ്പ് ആരോ വലിച്ചുമാറ്റി. ആമി നിലവിളിച്ചുപോയി. അവളുടെ മുന്നിൽ, വന്യമായ കണ്ണുകളും നീണ്ട മുടിയുമുള്ള, മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരു ഭീകരരൂപം. അവന്റെ കൈകൾ അവൾക്ക് നേരെ നീണ്ടു. ​ "എന്റേത്..." അവൻ അലറി. ​പക്ഷേ, അവൻ അവളെ തൊടുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പ്, മുറിയുടെ വാതിലിൽ നിന്ന് ഒരു ഇടിമുഴക്കം പോലെ മറ്റൊരു ശബ്ദം കേട്ടു. "കൈ എടുക്കെടാ അവളിൽ നിന്ന്!" സിദ്ധാർത്ഥ്! ​ആമി തലയുയർത്തി നോക്കി. വാതിൽക്കൽ, കലിതുള്ളി നിൽക്കുന്ന സിദ്ധാർത്ഥിനെ അവൾ കണ്ടു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ജ്വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നിമിഷനേരത്തിനുള്ളിൽ സിദ്ധാർത്ഥ് ആ രൂപത്തിന് മുകളിലേക്ക് ചാടിവീണു. പിന്നെ നടന്നത് ആമിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. രണ്ട് വന്യമൃഗങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള പോരാട്ടം പോലെയായിരുന്നു അത്. സിദ്ധാർത്ഥ് ആ ഭീകരരൂപത്തെ ഒറ്റക്കൈ കൊണ്ട് പൊക്കിയെടുത്ത് ഭിത്തിയിലേക്ക് എറിഞ്ഞു. ഭിത്തിയിലെ പ്ലാസ്റ്റർ ഇളകി വീണു. "ഇത് എന്റെ വീടാണ്... ഇത് എന്റെ പെണ്ണാണ്!" സിദ്ധാർത്ഥ് ഗർജ്ജിച്ചു. ​ആ ഭീകരരൂപം വേദനയോടെ എഴുന്നേറ്റു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശക്തിക്ക് മുന്നിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് മനസ്സിലായതുകൊണ്ടാകാം, അത് ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് എടുത്തുചാടി ഇരുട്ടിലേക്ക് മറഞ്ഞു. സിദ്ധാർത്ഥ് അതിനെ പിന്തുടരാൻ തുനിഞ്ഞെങ്കിലും, കട്ടിലിനടിയിൽ വിറച്ചുവിറച്ചിരിക്കുന്ന ആമിയെ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ നിന്നു. ​അവൻ സാവധാനം, വളരെ സാവധാനം അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. അവന്റെ മുഖത്തെ കോപം മാറി, അവിടെ വാത്സല്യം നിറഞ്ഞു. "ആമി..." അവൻ മുട്ടുകുത്തിയിരുന്നു. ആമിക്ക് സംസാരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ പേടിച്ച് വിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളെ കട്ടിലിനടിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വലിച്ചെടുത്തു. അവൻ അവളെ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചു. ആ നിമിഷം... മരണത്തിന്റെ വക്കിൽ നിന്ന് ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്ന ആശ്വാസമായിരുന്നു അവൾക്ക്. അവന്റെ കടുപ്പമുള്ള നെഞ്ചിൽ മുഖം അമർത്തി അവൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. "ഷ്... ഒന്നുമില്ല... ഞാൻ വന്നില്ലേ..." അവൻ അവളുടെ മുടിയിൽ തലോടി. ​അവന്റെ ശരീരം നനഞ്ഞിരുന്നു. മഴവെള്ളവും വിയർപ്പും കലർന്ന, ഒപ്പം ആ മസ്കിന്റെയും ഗന്ധം. അത് അവളെ വല്ലാതെ മത്തുപിടിപ്പിച്ചു. അവൻ അവളെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു. "എങ്ങോട്ടാ...?" അവൾ നേർത്ത ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു. "നിന്റെ മുറി സുരക്ഷിതമല്ല. വാതിൽ തകർന്നിരിക്കുന്നു," അവൻ പറഞ്ഞു. "ഇന്ന് രാത്രി നീ എന്റെ കൂടെയാണ്." ​ അവൻ അവളെയും കൊണ്ട് ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നു. അവന്റെ കൈകൾക്ക് വല്ലാത്ത ശക്തിയായിരുന്നു. ഒരു തൂവൽ പോലെയാണ് അവൻ അവളെ എടുത്തിരിക്കുന്നത്. അവന്റെ കഴുത്തിലെ ഞരമ്പ് മിടിക്കുന്നത് അവൾക്ക് കാണാം. അവൻ അവളെ കൊണ്ടുപോയത് ബംഗ്ലാവിന്റെ കിഴക്കുഭാഗത്തുള്ള വലിയൊരു മുറിയിലേക്കാണ്. 'ദി മാസ്റ്റർ ബെഡ്റൂം'. അതൊരു മുറിയായിരുന്നില്ല, ഒരു സാമ്രാജ്യമായിരുന്നു. കറുപ്പും സ്വർണ്ണനിറവും ഇടകലർന്ന ഇന്റീരിയർ. നടുവിൽ രാജകീയമായ ഒരു വലിയ കട്ടിൽ. മുറിയിൽ നേരിയ ലാവെൻഡർ സുഗന്ധം. അവൻ അവളെ ആ കട്ടിലിൽ ഇരുത്തി. കറുത്ത സിൽക്ക് വിരിപ്പുകൾ അവളുടെ ചർമ്മത്തിൽ തണുപ്പ് പകർന്നു. ​സിദ്ധാർത്ഥ് വാതിലടച്ച് കുറ്റിയിട്ടു. എന്നിട്ട് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. "ആരായിരുന്നു അത്?" ആമി വിറയലോടെ ചോദിച്ചു. സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു. അവൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി. "ഈ കാട്ടിൽ... നിയമവിരുദ്ധമായി കഞ്ചാവ് കൃഷി ചെയ്യുന്ന ചില സംഘങ്ങളുണ്ട്. അതിലൊരുത്തനാണവൻ. മയക്കുമരുന്ന് തലയ്ക്ക് പിടിച്ച ഭ്രാന്തൻ," അവൻ സ്വാഭാവികമായി നുണ പറഞ്ഞു. ആമിക്ക് അത് വിശ്വസിക്കാനാണ് തോന്നിയത്. യുക്തിക്ക് നിരക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾ ചിന്തിക്കാൻ അവളുടെ മനസ്സ് പാകമായിരുന്നില്ല. ​ "നിനക്ക് തണുക്കുന്നുണ്ടോ?" അവൻ ചോദിച്ചു. അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ നനഞ്ഞിരുന്നു. ഭയം കൊണ്ടുള്ള വിറയൽ മാറിയിട്ടില്ല. സിദ്ധാർത്ഥ് എഴുന്നേറ്റ് പോയി ഒരു ഗ്ലാസ് കോഗ്നാക് കൊണ്ടുവന്നു. "ഇത് കുടിക്കൂ... ശരീരം ചൂടാകട്ടെ." ആമി അത് വാങ്ങി ഒറ്റവലിക്ക് കുടിച്ചു. തൊണ്ടയിലൂടെ തീ ഇറങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നി. പക്ഷേ അത് അവളുടെ ഉള്ളിലെ ഭയം കുറച്ചു. ​സിദ്ധാർത്ഥ് അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ഗ്ലാസ് വാങ്ങി വെച്ചു. അവൻ വീണ്ടും അവളുടെ അടുത്തിരുന്നു. ഇത്തവണ കുറച്ചുകൂടി ചേർന്ന്. അവന്റെ സാമീപ്യം ആമിയുടെ ശ്വാസഗതി കൂട്ടി. അവൻ കൈ ഉയർത്തി, അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് വീണുകിടന്ന മുടിയിഴകൾ ചെവിക്കപിന്നിലേക്ക് മാറ്റി. അവന്റെ തണുത്ത വിരലുകൾ അവളുടെ കഴുത്തിലും തോളിലും സ്പർശിച്ചു. ആ സ്പർശനം... അതൊരു ഷോക്ക് പോലെയായിരുന്നു. ആ തണുപ്പിലും അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ചൂട് അനുഭവപ്പെട്ടു. "സാർ..." അവൾ വിളിച്ചു. "സിദ്ധാർത്ഥ്..." അവൻ തിരുത്തി. "എന്നെ സിദ്ധാർത്ഥ് എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി. നമ്മൾ തമ്മിൽ ഇനി അകലങ്ങളില്ല." ​ അവൻ അവളുടെ മുഖം കൈകളിൽ എടുത്തു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ ചുണ്ടുകളിലേക്ക് നീങ്ങി. ആ നോട്ടത്തിൽ പ്രണയമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് വിശപ്പായിരുന്നു. അടക്കിവെച്ച കാമം. "നീ വിറയ്ക്കുന്നു ആമി..." അവൻ മന്ത്രിച്ചു. "നിന്റെ ഹൃദയം പട പടാന്ന് ഇടിക്കുന്നത് എനിക്ക് കേൾക്കാം." അവൻ മുഖം താഴ്ത്തി, അവളുടെ കഴുത്തിലെ കുഴിയിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി. ആമി അറിയാതെ കട്ടിലിലെ വിരിപ്പിൽ മുറുക്കെ പിടിച്ചു. അവന്റെ മൂക്ക് അവളുടെ ചർമ്മത്തിൽ ഉരസി. അവൻ ആഴത്തിൽ ശ്വാസം വലിച്ചു. "നിനക്ക്... ജീവന്റെ ഗന്ധമാണ്..." ​ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ കഴുത്തിൽ അമർന്നു. ഒരു ഉമ്മയായിരുന്നില്ല അത്. അതിനേക്കാൾ ആഴത്തിൽ, എന്തോ ഒന്ന് വലിച്ചെടുക്കാൻ വെമ്പുന്നതുപോലെ. ആമിക്ക് എതിർക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ ശരീരം തളർന്നുപോയിരുന്നു. ഒരു തരം ഹിപ്നോട്ടിസം പോലെ അവൾ അവനിലേക്ക് അലിഞ്ഞുചേരുകയായിരുന്നു. "സിദ്ധാർത്ഥ്..." അവൾ അറിയാതെ അവന്റെ പേര് വിളിച്ചുപോയി. അവൻ പെട്ടെന്ന് തലയുയർത്തി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നിരുന്നു. അവൻ അവളെ കട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തി. അവൻ അവൾക്ക് മുകളിലായി വന്നു. അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ ചേർന്നു. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കൈകൾ അവളുടെ അരക്കെട്ടിലൂടെ അരിച്ചുനീങ്ങി. ആ സ്പർശനം അവളെ പൊള്ളിച്ചു. അവൻ കുനിഞ്ഞു, അവളുടെ ചുണ്ടുകളിലേക്ക് അടുത്തു. ആമി കണ്ണുകൾ അടച്ചു. അവരുടെ ചുണ്ടുകൾ തമ്മിൽ തൊട്ടു... ​പക്ഷേ, പെട്ടെന്ന് ആമിയുടെ മനസ്സിൽ ആ ഫോട്ടോയുടെ ഓർമ്മ വന്നു. അവൾ പെട്ടെന്ന് മുഖം തിരിച്ചു. "ആ ഫോട്ടോ..." അവൾ കിതച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "1923 ലെ ആ ഫോട്ടോ..." സിദ്ധാർത്ഥ് നിശ്ചലനായി. അവൻ മുഖം ഉയർത്തി. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ലഹരി സാവധാനം മാഞ്ഞുപോയി. അവൻ ചിരിച്ചു. ഒരു തണുത്ത ചിരി. അവൻ അവളുടെ അരികിലേക്ക് മാറി കിടന്നു. "നീ എന്റെ അപ്പൂപ്പനെ കണ്ടു അല്ലേ?" അവൻ ചോദിച്ചു. "അപ്പൂപ്പനോ? പക്ഷേ... രണ്ടുപേരും തമ്മിൽ..." "ഒരേപോലെയിരിക്കുന്നു, അല്ലേ?" സിദ്ധാർത്ഥ് സീലിംഗിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു. "അതാണ് ഈ തറവാടിന്റെ ശാപം. വർമ്മ കുടുംബത്തിലെ ആണുങ്ങൾ... തലമുറകളായി ഒരേ മുഖച്ഛായയോടെയാണ് ജനിക്കുന്നത്. അത് നാട്ടുകാർക്ക് എന്നും അത്ഭുതമായിരുന്നു." ​ ആമി അവനെ നോക്കി. ആ നുണയിലും ഒരു സത്യമുണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. "അപ്പോൾ... കൂടെയുള്ള സ്ത്രീ?" "മാധവി..." സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ശബ്ദം ഇടറി. "എന്റെ മുത്തശ്ശി. അല്ല, എന്റെ അപ്പൂപ്പന്റെ ഭാര്യ. അവരെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ ചോദിക്കരുത് ആമി. അത് വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഓർമ്മകളാണ്." അവൻ തിരിഞ്ഞു കിടന്ന് ആമിയെ നോക്കി. "ഇപ്പോൾ ഉറങ്ങൂ. നാളെ നമുക്ക് ഒരുപാട് സംസാരിക്കാം." അവൻ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു. "ഞാൻ ഇവിടെയുണ്ട്. ആരും നിന്നെ തൊടില്ല." ​ സിദ്ധാർത്ഥ് ലൈറ്റ് അണച്ചു. മുറി ഇരുട്ടിലായി. പക്ഷേ ആമിക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല. അവളുടെ തൊട്ടടുത്ത്, സിദ്ധാർത്ഥ് കിടക്കുന്നു. അവന്റെ ശ്വാസോച്ഛ്വാസം പോലും കേൾക്കാനില്ല. അവൾ തിരിഞ്ഞു കിടന്ന് അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു. തണുപ്പ്. മരവിച്ച തണുപ്പ്. പക്ഷേ അതിലും അവളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത് മറ്റൊന്നാണ്. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചപ്പോൾ... അവിടെ ഹൃദയമിടിപ്പില്ലായിരുന്നു! ഒരു നിമിഷം അവൾ ഞെട്ടി. പിന്നെ അവൾ സ്വയം സമാധാനിപ്പിച്ചു. "എന്റെ കൈ മരവിച്ചതുകൊണ്ടാകും... അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ പേടിച്ചിരിക്കുന്നത് കൊണ്ടാകും..." ക്ഷീണം കൊണ്ട് അവളുടെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞുപോയി. ​സിദ്ധാർത്ഥ് ഇരുട്ടിൽ കണ്ണുതുറന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു. അവൻ തന്റെ നെഞ്ചിലിരിക്കുന്ന ആമിയുടെ കൈയിലേക്ക് നോക്കി. അവൾക്ക് സത്യം മനസ്സിലാകാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവന്റെ കോമ്പല്ലുകൾ പുറത്തേക്ക് നീണ്ടു വന്നു. അവളുടെ കൈത്തണ്ടയിലെ ഞരമ്പ് അവനെ വല്ലാതെ കൊതിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അരുത് സിദ്ധാർത്ഥ്..." അവൻ സ്വയം ശാസിച്ചു. "ഇവൾ മാധവിയല്ല. ഇവളെ കൊന്നാൽ... നീ വീണ്ടും ഒറ്റക്കാകും." അവൻ പല്ലുകൾ അമർത്തിക്കടിച്ചു. ദാഹം സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ അവൻ എഴുന്നേറ്റു. ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആമിയെ നോക്കി അവൻ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് നടന്നു. പുറത്ത് മഴ തോർന്നിരുന്നു. അവൻ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് ചാടി. ഒരു നിഴൽ പക്ഷി പോലെ അവൻ കാട്ടിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങി. ഇന്ന് രാത്രി അവന് വേട്ടയാടിയേ തീരൂ. മനുഷ്യരക്തമല്ലെങ്കിൽ, ഏതെങ്കിലും മൃഗത്തിന്റെയെങ്കിലും. ​പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ആമി ഉണർന്നത് സൂര്യപ്രകാശം മുഖത്തടിച്ചാണ്. അവൾ കണ്ണുതുറന്നു നോക്കി. അവൾ കിടക്കുന്നത് സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ കട്ടിലിലാണ്. പക്ഷേ സിദ്ധാർത്ഥ് മുറിയിലില്ല. അവൾ എഴുന്നേറ്റ് ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് പോയി. മുഖം കഴുകി കണ്ണാടിയിൽ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ ഞെട്ടിപ്പോയി. അവളുടെ കഴുത്തിൽ... ഇന്നലെ സിദ്ധാർത്ഥ് ചുംബിച്ച അതേ സ്ഥലത്ത്... ചുവന്ന നിറത്തിൽ ഒരു പാട്! അതൊരു 'ലവ് ബൈറ്റ്' പോലെ തോന്നി. പക്ഷേ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ, അതിന് നടുവിൽ രണ്ട് ചെറിയ കുത്തുകൾ പോലെ... സൂചി കുത്തിയതുപോലെയുള്ള രണ്ട് പാടുകൾ. ​ "ഇതെന്താ?" അവൾ വിരൽ കൊണ്ട് അവിടെ തൊട്ടു. ചെറിയ വേദന. ഇന്നലെ രാത്രി താൻ ഉറങ്ങിയപ്പോൾ അവൻ...? അവളുടെ ചിന്തകളെ മുറിച്ചുകൊണ്ട് താഴെ നിന്ന് ഒരു സ്ത്രീയുടെ ഒച്ച കേട്ടു. "ആരുമില്ലേ ഇവിടെ?" പരിചയമില്ലാത്ത ശബ്ദം. ആമി വേഗം താഴേക്ക് ഇറങ്ങി. വാതിൽക്കൽ, മോഡേൺ വേഷം ധരിച്ച, അതീവ സുന്ദരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടി നിൽക്കുന്നു. അവൾ ആമിയെ കണ്ടതും പുച്ഛത്തോടെ ഒന്ന് നോക്കി. "നീയാരാ? പുതിയ വേലക്കാരിയാണോ?" ആമിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു. "ഞാൻ ഇവിടെ നഴ്സ് ആണ്. നിങ്ങൾ ആരാ?" ആ പെൺകുട്ടി ചിരിച്ചു. അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ചിരി. "ഞാൻ സോണിയ. സിദ്ധാർത്ഥിന്റെ ഭാവി വധു." ​ ആമിക്ക് നെഞ്ചിൽ ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടിയതുപോലെ തോന്നി. ഭാവി വധുവോ? അപ്പോൾ ഇന്നലെ രാത്രി... ആ സ്നേഹവും, ആ സംരക്ഷണവും... എല്ലാം അഭിനയമായിരുന്നോ? ​ (തുടരും...) #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #🧟 പ്രേതകഥകൾ! #📖 കുട്ടി കഥകൾ